Μάνια Τεγοπούλου – Τους απέλυσα γιατί μου έσπαγαν τα αρχ…

Κατιούσα

– Πιστεύετε ότι με το κλείσιμο της εφημερίδας αποκτήσατε εχθρούς, από το δημοσιογραφικό μέρος που δούλευε σε σας;
-Όχι, είχα αποκτήσει ήδη.
– Τους ξέρατε;
-Πολύ καλά. Τους μισούς τους είχα απολύσει. Κάποιος έχει βγάλει και βιβλίο τώρα τελευταία. Και τον θείο μου απέλυσα.
-Αυτό σημαίνει δύναμη, εκ μέρους σας ή όσφρηση του μέλλοντος να συμβεί;
-Αυτό σημαίνει ότι μου έσπαγαν τα αρχίδια.

Απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε η Μάνια Τεγοπούλου στο Γιώργο Χρονά και το περιοδικό “Οδός Πανός“, μιλώντας για την Ελευθεροτυπία και το διάστημα που βρέθηκε στο τιμόνι της εφημερίδας (αποσπάσματα από τη συνέντευξη δημοσιεύτηκαν στη Lifo).
Τη στιγμή που η κυβέρνηση ψάχνει να βρει τους καλούς εργοδότες και να τους διαφημίσει δωρεάν, ενώ κάποιοι δοξάζουν το Μαρινάκη και το Σαββίδη για τη γαλαντομία τους να σώσουν ιστορικές εφημερίδες (όπως το “Έθνος” και “το Βήμα”) και να γίνουν οι μιντιάρχες της νέας εποχής, η Μάνια Τεγοπούλου που ήταν “αριστερό αφεντικό” σε ένα “εναλλακτικό μαγαζί”, έρχεται να τους προσγειώσει κι εκφράζει με τον πιο απροκάλυπτο, προκλητικό τρόπο, τη λογική του αφεντικού, που πιστεύει πως κινεί τον κόσμο με τα λεφτά του. Μπορεί να έχει σούζα τους υπαλλήλους του, να σπάει πλάκα μαζί τους, ή να τους απολύει απλώς επειδή “του τη σπάνε”. Με τα λεφτά του μπορεί να φέρεται όπως νομίζει, να αλλάζει γεννητικά όργανα και να πηδάει χωρίς σάλιο το προσωπικό του. Κι αν αυτό το κάνει ακόμα και με συγγενικά ή ισχυρά πρόσωπα, ας φανταστούμε πόσο εύκολα το κάνει στα αδύναμα γρανάζια της μηχανής.
Κι όχι, αυτή δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας της λογικής του αφεντικού, που πιστεύει πως του ανήκει ο κόσμος και τα “ομιλούντα εργαλεία” που πληρώνει για να έχει στη δούλεψή του. Κι αυτή ευδοκιμεί στη σημερινή αγορά εργασίας, σε μικρά και μεγάλα αφεντικά.

Οι Σωτήρες Σας φέρνουν k πυρηνικά όπλα στη βάση του Αράξου:

 

ΕΕΔΥΕ

Καταγγέλλει τη μεταφορά πυρηνικών όπλων στη βάση του Αράξου

Τη μεταφορά και εγκατάσταση πυρηνικών όπλων στη βάση του Αράξου από την κυβέρνηση, καταγγέλλει με ανακοίνωσή της η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ) και καλεί σε ετοιμότητα και πάλη για την αποτροπή αυτής της επικίνδυνης εξέλιξης. Αναλυτικά ολόκληρη η ανακοίνωση της ΕΕΔΥΕ έχει ως εξής:

«Η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη, καταγγέλλει και καταδικάζει την ελληνική κυβέρνηση γιατί βαθαίνει την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους, με την εγκατάσταση υποδομών - οπλικών συστημάτων στη βάση της Σούδας και πυρηνικών κεφαλών στη βάση του Αράξου στην Αχαΐα. Τα προαναφερόμενα θα μεταφερθούν στην Ελλάδα από τη βάση του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει προχωρήσει στη συντήρηση, επισκευή και εκσυγχρονισμό της βάσης του Αράξου, προκειμένου, να εγκατασταθούν εκεί τα αμερικανικά πυρηνικά όπλα, που ο ελληνικός λαός και με την πάλη του τα είχε διώξει προηγούμενες δεκαετίες.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με "αθόρυβο" τρόπο έξω και από την αυτήν τη διαδικασία της Βουλής, δημοσίευσε στο ΦΕΚ αριθμός 125, τεύχος πρώτο στις 29 Αυγούστου 2017, τη νέα συμφωνία επέκτασης της βάσης της Σούδας και παραχώρησής της στις ΗΠΑ. Η δραστηριότητα άντλησης υδρογονανθράκων - από τον αμερικάνικο ενεργειακό κολοσσό Exxon Mobil- στη Νότια Κρήτη, χρειάζεται στρατιωτική "ομπρέλα". Η βάση της Σούδας έχει εκπληρώσει και εκπληρώνει ειδική αποστολή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο παρελθόν και σήμερα που κοχλάζει το καζάνι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή και ευρύτερα.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ καθώς και των άλλων αστικών κομμάτων είναι τεράστιες γιατί προωθούν και στηρίζουν με κάθε μέσο την "πολυδιάστατη" εξωτερική πολιτική και καλλιεργούν αυταπάτες περί "σταθερότητας και ασφάλειας" μέσα στο ευρωΝΑΤΟϊκό πλαίσιο.

Για την ΕΕΔΥΕ, το αντιιμπεριαλιστικό αντιπολεμικό φιλειρηνικό κίνημα σημαίνει συναγερμό για την αποτροπή της εγκατάστασης πυρηνικών όπλων στον Άραξο και νέων υποδομών και όπλων στη Σούδα. Αντιτασσόμαστε δυναμικά ώστε μαζί με το εργατικό λαϊκό κίνημα να αποτρέψουμε αυτά τα επικίνδυνα σχέδια κλιμάκωσης της ελληνικής εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις.

Παλεύουμε μαχητικά, μαζικά, ανυποχώρητα για: 

• Να σταματήσουν τώρα όλες οι εργασίες υποδοχής νέων οπλικών συστημάτων στη βάσης της Σούδας και των πυρηνικών όπλων στη βάση του Αράξου.
• Να κλείσουν τώρα όλες οι αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις στην Ελλάδα.
• Καμία συμμετοχή - καμία εμπλοκή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους ενάντια στους λαούς.
• Να γυρίσουν πίσω όλες οι στρατιωτικές δυνάμεις από τις στρατιωτικές αποστολές ΝΑΤΟ και ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ.
• Ούτε γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών».

Για γέλια ή/και για κλάματα!

  

Από herko

Γράφει η Έφη Παυλίδου //
Φιλόλογος-Διδάκτωρ ΠΤΔΕ ΑΠΘ

Όλο το καλοκαίρι οι ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας σπαζοκεφάλιαζαν για το πού θα εντάξουν αυτόν τον έρμο τον «Περικλέους Επιτάφιο». Αφού τον αφαίρεσαν  από το πρόγραμμα της Γ΄ Λυκείου και αφού δεν μπόρεσαν να τον χωρέσουν στην Α΄ Λυκείου, τον κόλλησαν ως ………………. (ας μη σχολιάσω) στο τελευταίο μέρος του βιβλίου της «Αντιγόνης» στη Β΄ Λυκείου. Δεν είχαν καν την ευθιξία να διανείμουν στους μαθητές το κανονικό βιβλίο του «Επιταφίου», αυτό που μέχρι τώρα χρησιμοποιούσαμε, ούτε, βεβαίως, το αντίστοιχο βιβλίο με τις προτεινόμενες μεταφράσεις. Έτσι, χάριν οικονομίας, δεν συμπεριέλαβαν ούτε την εισαγωγή ούτε το εισαγωγικό κεφάλαιο 34 ούτε και όλα τα σχόλια των άλλων κεφαλαίων. Ωστόσο αυτά απαιτούνται! Το αστείο (!;) συνεχίζεται, καθώς ενημερωθήκαμε για την εν λόγω αλλαγή με εγκύκλιο του Υπουργείου στις 11/9/2017!
Οι δε εκπαιδευτικοί που ανέλαβαν τη διδασκαλία των Αρχαίων της Β΄ Λυκείου (πολλοί εξ αυτών χωρίς να προλάβουν να ενημερωθούν για την εν λόγω αλλαγή), οφείλουν να αρχίσουν από τη διδασκαλία του «Επιταφίου» και πρέπει: α) να προσεγγίσουν το ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο γεννήθηκε το έργο  β) να επιδιώξουν να αντιληφθούν οι μαθητές τις συμβάσεις του καθενός από τα δύο γραμματειακά είδη [δηλ. «Επιταφίου» και «Αντιγόνης»], γ) να επεξηγήσουν βασικές έννοιες – όρους με τους οποίους διευκολύνεται η κατανόηση του κειμένου και του πολιτισμού στον οποίο αναφέρεται, δ)  να διερευνήσουν με τους μαθητές τη σχέση των δύο έργων με άλλα έργα της κλασικής αρχαιότητας, αλλά και με μεταγενέστερα έργα, ε) να συμβάλλουν στο να αντιληφθούν οι μαθητές τη διαχρονικότητα των έργων και τη σημασία των ανθρωπιστικών αξιών που υποστηρίζουν, στ) να επιδιώξουν να δώσουν οι μαθητές τις δικές τους απαντήσεις και να διαμορφώσουν στάσεις απέναντι σε ζητήματα που θίγονται στα δύο έργα, ζ) να διαμορφώσουν θετική στάση για την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, η) να αναδείξουν τα χαρακτηριστικά του αθηναϊκού πολιτεύματος, της άμεσης δημοκρατίας, της εμβληματικής προσωπικότητας του Περικλή και του ύφους του Θουκυδίδη, θ) να γίνουν όλα τα παραπάνω αντικείμενο κριτικής και βιωματικής προσέγγισης από τους μαθητές και τις μαθήτριες κ.ά.
Το ανέκδοτο είναι ότι για όλα τα παραπάνω (και γι’ αυτά που δεν συμπεριέλαβα στον κατάλογο, όπως την εξέταση της μετάφρασης, την προσπέλαση του κειμένου σε λεξικογραμματικό επίπεδο, τη διακειμενική προσέγγιση κτλ) το Υπουργείο μας δίνει μόνο 15 ώρες!!! Ειρήσθω εν παρόδω, ότι πρόκειται για ένα έργο που εξεταζόταν στις πανελλαδικές! Όσοι έχουν μελετήσει το έργο και γνωρίζουν πόσο πλούσιο είναι και πυκνό σε νοήματα και, συγχρόνως, πόσο απαιτητικός και δύσκολος γίνεται ο λόγος του Θουκυδίδη σε μεταφραστικό επίπεδο, κατανοούν την αδυναμία του εγχειρήματος σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αν, ακόμη, προσμετρηθεί το ελλιπές γνωστικό υπόβαθρο ενός σεβαστού αριθμού μαθητών για το ιστορικό πλαίσιο της εποχής (μαθητές, ακόμα και καλοί, που εκφέρουν απόψεις (ενδεικτικά αναφέρω) ότι ο «Περικλής κυβέρνησε την Αθήνα 100 χρόνια» και ότι «επιτάφιος είναι κάτι που λέγεται σε χαρούμενες περιπτώσεις»), γίνεται αντιληπτό ότι πρόκειται για ένα δράμα! Πάλι ο ταλαίπωρος ο εκπαιδευτικός καλείται, κυριολεκτικά, την τελευταία στιγμή, να βγάλει το φίδι από την τρύπα, να βρει τρόπους να καλύψει τις αστοχίες, τις ελλείψεις, την προχειρότητα της κυβερνητικής εκπαιδευτικής πολιτικής.
Εν κατακλείδι, συνάδελφοι, γονείς, μαθητές, φίλοι, το μόνο που απομένει μετά είναι βγάλουμε ως άλλοι «Χουντίνι» και λαγούς από καπέλα!

Οι εξολοθρευτές των συνειδήσεων

        

Συντάκτης: Διότιμος

“Καλός είναι στη θεωρεία ο κομμουνισμός αλλά στην πράξη απέτυχε”. Αυτό ακούγεται διαρκώς εδώ και δεκαετίες τόσο από τους εχθρούς του όσο και άσπονδους φίλους του. Κι αν δει κανείς τα πράγματα από μακρυά αυτό φαίνεται λογικό.

Το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος ξεκίνησε ηρωικά, συνέχισε θριαμβευτικά με τη συντριβή του φασισμού, εξέπληξε με την κατάκτηση του διαστήματος και τελικά ανατράπηκε. Ύστερα από τρεις σχεδόν δεκαετίες δεν επιτρέπεται πια να βλέπει κανείς τα πράγματα απλοϊκά..
        Ο πόλεμος που εδώ και ενάμιση αιώνα είχε εξαπολύσει ο γερασμένος πια καπιταλισμός στο νεογέννητο αντικαταστάτη του ήταν ανελέητος, μεθοδικός και πολυδιάστατος. Για να επιβιώσει ο καπιταλισμός, έπρεπε τα πυρά ενάντια στο σοσιαλισμό να βάλουν τόσο από έξω όσο κι από μέσα. Τα εξωτερικά πυρά, οικονομικά και πολεμικά δεν έδωσαν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Τα εσωτερικά πυρά έπρεπε να προστεθούν στις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο σοσιαλιστικός σχεδιασμός της οικονομίας. Έχει πια αποδειχθεί ότι μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο μια σειρά λαθεμένες οικονομικές επιλογές στη Σοβιετική Ένωση μπόλιασαν με καπιταλιστικές μεθόδους το σοσιαλιστικό σχεδιασμό της οικονομίας ακυρώνοντας την κομμουνιστική προοπτική του.
        Τις δυσκολίες όμως αυτές θα μπορούσε ο νέος άνθρωπος που είχε γεννηθεί αργά ή γρήγορα να τις αντιμετωπίσει και να συνεχίσει την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας. Αυτός, ο νέος άνθρωπος ο σοσιαλιστικός έπρεπε να τσακιστεί. Ο καπιταλισμός έπρεπε να εισχωρήσει στη συνείδηση του νέου ανθρώπου, στις σκέψεις, τις αντιλήψεις, τη γνώση, τους οραματισμούς, τους πόθους του. Έπρεπε να λειτουργήσει σαν Δούρειος Ίππος προκειμένου να χειραγωγηθούν οι μάζες, να εξανδραποδιστούν οι σοβιετικοί λαοί , να σταματήσουν να είναι πρωταγωνιστές στη διαμόρφωση της ζωής και της ιστορίας τους. Να χτυπηθεί και να αδρανοποιηθεί ο νους και η ψυχή των πρωτοπόρων και των ονομαζόμενων "αδιάφθορων" αυτής της κοινωνίας ώστε να πάψουν να αποτελούν ανάχωμα στις επιθέσεις, να μην μπορεί πια να αναχαιτιστεί η σήψη και η διάβρωση από μια δύναμη ικανή να αντισταθεί στις έξωθεν καπιταλιστικές πιέσεις και να τις αντιπαλέψει.
        Φως σ αυτές τις σκέψεις ρίχνει το παρακάτω κείμενο, το οποίο διαβάζουμε στο βιβλίο του Γιώργου Πολυμερίδη, "Επιστημονικός Σοσιαλισμός. Κριτική στους επικριτές του", που γράφτηκε το 1945 από έναν πράκτορα του ιμπεριαλισμού, τον τότε διευθυντή της CIA Άλαν Ουέλς Ντάλες και είναι πραγματικά αποκαλυπτικό των προθέσεων και των στοχεύσεων της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού για την επιστροφή της ανθρωπότητας από την ελευθερία στην ανελευθερία και από τον πολιτισμό στη βαρβαρότητα:

“Ο πόλεμος θα τελειώσει. Όλα κάπως θα καταλαγιάσουν,θα κατασταλάξουν και θα τακτοποιηθούν. Κι εμείς θα ρίξουμε όλες τις δυνάμεις, όλο το χρυσό, όλη την υλική δύναμη για την εξαπάτηση και την αποβλάκωση των ανθρώπων.
        Το ανθρώπινο μυαλό, η συνείδηση είναι επιδεκτικά στην αλλαγή. Σπέρνοντας εκεί το χάος θα αντικαταστήσουμε τις ανθρώπινες αξίες με διαστρεβλωμένες στις οποίες θα πιστεύουν. Πώς θα γίνει αυτό; Θα βρούμε ομοϊδεάτες, δικούς μας συμμάχους και αρωγούς στην ίδια τη Ρωσία. Επεισόδιο το επεισόδιο θα διαδραματίζεται μια τεράστιας κλίμακας τραγωδία για τον αφανισμό
της αυτοσυνείδησης του πιο ανυπότακτου λαού της γης. Από τη φιλολογία και την τέχνη βαθμιαία θα αφαιρέσουμε την κοινωνική τους ουσία, θα ξεμάθουμε τους ζωγράφους, θα τους αφαιρέσουμε την επιθυμία να ασχολούνται με την απεικόνιση και την έρευνα αυτών των προτσές που συντελούνται στα βάθη της καρδιάς των λαϊκών μαζών. Η λογοτεχνία, τα θέατρα, ο κινηματογράφος θα απεικονίζουν και θα εξυμνούν τα πιο χαμηλά, τα πιο χαμερπή αισθήματα των ανθρώπων Εμείς με κάθε τρόπο θα υποστηρίζουμε και θα προβάλλουμε τους λεγόμενους ζωγράφους που θα καλλιεργούν και θα μπάζουν στην ανθρώπινη συνείδηση τη λατρεία του σεξ, της βίας, του σαδισμού, της προδοσίας. Στη διεύθυνση του κράτους θα δημιουργήσουμε το χάος και την αταξία. Η γραφειοκρατία και η ασυνείδητη εργασία θα αναδειχθούν σε αρετές.
Η τιμιότητα και ο σεβασμός θα γελοιοποιούνται και θα αχρηστευτούν, θα μετατραπούν σε υπολείμματα του παρελθόντος. Τη βλακεία και την αυθάδεια, το ψέμα και την απάτη, το μεθύσι, την ναρκομανία, τα κτηνώδη πάθη, την αναίδεια, την προδοσία, τον εθνικισμό και την εχθρότητα ανάμεσα στους λαούς, όλα αυτά θα τα καλλιεργήσουμε. Μόνο λίγοι, πολύ λίγοι άνθρωποι θα το αισθανθούν ή θα καταλάβουν το τί γίνεται. Όμως αυτούς τους ανθρώπους θα τους απογοητεύσουμε, θα τους γελοιοποιήσουμε, θα βρούμε τρόπους να τους συκοφαντήσουμε και να τους κάνουμε σκουπίδι της κοινωνίας. Θα αφαιρέσουμε τις πνευματικές ρίζες του μπολσεβικισμού, θα καταστρέψουμε και θα χαλάμε τις βάσεις της ηθικής.
        Με τον τρόπο αυτό θα κλονίζουμε από γενιά σε γενιά, θα προκαλούμε τη διάβρωση και θα απομακρύνουμε τον λενινιστικό φανατισμό. Με τους ανθρώπους θα καταπιαστούμε ακόμα από τα παιδικά τους και εφηβικά τους χρόνια. Το κύριο στοίχημα θα είναι η νεολαία. Θα της στερήσουμε την τιμιότητα. Από τη νεολαία θα κάνουμε κυνικούς και χυδαίους ανθρώπους, βλάκες και κοσμοπολίτες.
Να, έτσι θα το κάνουμε.”

        Η διεστραμμένη αυτή πολεμική ενάντια στη συνείδηση του σοσιαλιστικού ανθρώπου δεν έπαψε να λειτουργεί και μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Συνεχίζεται και αναβαθμίζεται με τη χρήση των νέων τεχνολογιών στα ΜΜΕ και των νέων χημικών ουσιών που επηρεάζουν τη νοημοσύνη, διότι ο σοσιαλισμός δεν είναι μια εγκεφαλική δημιουργία κάποιων επαναστατημένων εγκεφάλων. Είναι ιστορική αναγκαιότητα, είναι η συνειδητή επιλογή του ανθρώπου που αγωνίζεται για τη χειραφέτησή του. Γι αυτό και δεν πρέπει να τρέφουμε καμία αυταπάτη: Ούτε ο αγώνας του ανθρώπου για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό καταργείται, ούτε οι υπερασπιστές του καπιταλισμού θα πάψουν να χρησιμοποιούν τα πιο σύγχρονα εγκληματικά μέσα για την ανακοπή της πορείας του.

Συμβάσεις «προσαρμογής στις ανάγκες της αγοράς»

Μερικές από τις καινοτομίες των νέων διαταγμάτων

Ενα από τα πρώτα πράγματα που τόνιζε η κυβέρνηση Μακρόν πριν ακόμα «σερβίρει» τις νέες αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, ήταν η ανάγκη να ενισχυθεί η μεγαλύτερη «ελευθερία» στη σύναψη Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ). Βασικό ζητούμενο είναι πώς οι ΣΣΕ θα μετατραπούν εξολοκλήρου σε μηχανισμούς προσαρμογής συνολικά των συνθηκών εργασίας (μισθοί, ωράρια, διαλείμματα κ.τ.λ.) σε αυτό που απαιτούν οι εκάστοτε ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων.
Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν η υπουργός Εργασίας Μουριέλ Πενικό και ο πρωθυπουργός Εντουάρντ Φιλίπ στις 31 Αυγούστου, τονίστηκε ότι κύρια επιδίωξη είναι: «Η δυνατότητα πρόβλεψης και ταχείας προσαρμογής στις εξελίξεις από την άνοδο ή την πτώση στην αγορά». Σε αυτήν την κατεύθυνση, ένα από τα «καινοτόμα» εργαλεία που θεσπίζουν τα νέα διατάγματα είναι οι λεγόμενες «πλειοψηφικές συμβάσεις, απλουστευμένες όσον αφορά ζητήματα χρόνου εργασίας, αμοιβής και κινητικότητας (των εργαζομένων)». Στον ενημερωτικό «φάκελο» που το υπουργείο διένειμε στα ΜΜΕ, διευκρινίζεται: «Οταν μια εταιρεία γνωρίζει πως ένα σημαντικό συμβόλαιο θα ολοκληρωθεί, ή πως ένα συμβόλαιο πρέπει να προετοιμαστεί για να ανταποκριθεί σε μια νέα παραγγελία, καλύτερα να συνεργαστεί με τους εκπροσώπους των εργαζομένων πάνω σε αλλαγές οργάνωσης του χρόνου εργασίας, μισθού, αναγκαίων μετακινήσεων κ.τ.λ.».
Δηλαδή, ρητά διακηρύσσεται ότι στόχος είναι η ανά πάσα στιγμή «τροποποίηση» των όρων εργασίας με βάση την αυξομείωση των παραγγελιών της κάθε επιχείρησης. Ετσι, οι ώρες που θα δουλεύει ένας εργαζόμενος, η αμοιβή του, ακόμα και το πόστο του θα καθορίζονται κατά περίσταση, με ό,τι καταστροφικές συνέπειες θα υπάρχουν για τη βιολογική και ψυχολογική υγεία του, για την προσωπική και οικογενειακή του ζωή.

Για την «κατάκτηση νέων αγορών»

Και για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για το αν τα γαλλικά μονοπώλια θα μπορούν με νέες αξιώσεις να κονταροχτυπηθούν με τους ανταγωνιστές τους, εξηγείται καθαρά: «Ο (νέος) νόμος δίνει εφεξής τα μέσα για τη διαπραγμάτευση, ώστε οι εταιρείες να υποστηριχτούν για να κατακτήσουν νέες αγορές ή για να αποφύγουν την απώλειά τους, βοηθώντας τες να κερδίσουν ευελιξία. Πρόκειται για ένα μέτρο που θα προσφέρει σε όλες τις επιχειρήσεις, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, τη δυνατότητα να προσαρμοστούν πιο γρήγορα στην αγορά (και τις ανάγκες της)...».
Ασφαλώς, η ικανοποίηση των μεγαλοεπιχειρηματιών δεν μπόρεσε να κρυφτεί. Την ίδια κιόλας μέρα παρουσίασης των νέων διαταγμάτων, η «Λα Τριμπιούν» (μια από τις πιο γνωστές αστικές οικονομικές εφημερίδες) πανηγύριζε στην ιστοσελίδα της με τίτλο «Μεταρρύθμιση του Κώδικα Εργασίας: αμέτρητες νέες ευκαιρίες για τις επιχειρήσεις». Ειδικά για τη θέσπιση των «πλειοψηφικών απλουστευμένων Συμβάσεων» υπογράμμιζε: «Αυτές οι ιδιαίτερες συμβάσεις θα χρησιμοποιούνται για τη συνέχιση της λειτουργίας της εταιρείας ή για να διασφαλιστεί η πρόληψη της απασχόλησης...». Με το επιχείρημα ότι θα υπάρχει σύμφωνη γνώμη των συνδικάτων και θα ορίζεται χρονικό όριο για την αξιοποίησή τους, διαπιστώνεται ότι (σύμφωνα με τις επισημάνσεις και της «Λα Τριμπιούν») «ένας μισθωτός δε θα μπορεί να αρνηθεί την εφαρμογή μιας τέτοιας σύμβασης, εκτός αν απολυθεί. Θα πρόκειται για μια αυτοδίκαιη απόλυση, που σημαίνει ότι η αληθινή και σοβαρή αιτία της απόλυσης θα αφορά μόνο την άρνηση του μισθωτού. Ο εργοδότης δεν θα έχει καμία δικαιολογία να καταθέσει. (Πρόκειται για) ένα εργαλείο πολύτιμο για τις εταιρείες που χρειάζεται να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση...».

Ακόμα ευκολότερες απολύσεις

Ειδική ικανοποίηση εξέφρασαν όμως οι επενδυτές και για μία «άλλη καινοτομία» των νέων διαταγμάτων, την ιδέα της «συλλογικής διάρρηξης των συμβάσεων». Σε τι αφορούσε αυτή; Εξηγεί η «Λα Τριμπιούν» (31/8/2017): «Σύμφωνα με το πνεύμα του υπουργείου, αυτός ο νέος τύπος συλλογικών αποχωρήσεων θα έπρεπε να αφορά τις εταιρείες που έχουν ανάγκη μαζικής ανανέωσης των δεξιοτήτων εξαιτίας της εξέλιξης των τεχνολογιών (...) πρόκειται λοιπόν για επιχειρήσεις που δεν έχουν δυσκολίες και, αντίθετα, έχουν ανάγκη από προσλήψεις. Πράγματι, το πλεονέκτημα αυτών των "συλλογικών διαρρήξεων των συμβάσεων" είναι ότι, σε αντίθεση με ένα κλασικό κοινωνικό πλάνο, δεν εμποδίζουν την εταιρεία να κάνει προσλήψεις μετά τις αποχωρήσεις (...) αυτή η καινοτομία θα είναι βέβαια αρεστή σε πολλούς κλάδους...».
Με απλά λόγια, διευρύνονται τα περιθώρια δραστικών μειώσεων προσωπικού, ειδικά σε κλάδους όπου «σπρώχνονται» υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια και υπάρχουν προσδοκίες για αυξημένα περιθώρια κέρδους, εξαιτίας και της ευρείας εισαγωγής νέων τεχνολογιών στην παραγωγή, την εφαρμογή καινοτόμων επιστημονικών τεχνικών κ.τ.λ. Χωρίς περιστροφές, και στο όνομα των αναγκών σε νέες δεξιότητες, λύνονται τα χέρια της εργοδοσίας όχι απλά για να αυξομειώνει το προσωπικό, αλλά και για να «ξεφορτώνεται» προηγούμενες γενιές εργαζομένων με κεκτημένα δικαιώματα, προσλαμβάνοντας νέους που θα «απασχολεί» όλο και πιο «ευέλικτα»...

ΕΠΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ «ΚΑΣΣΙΝΙ»

Βουτιά θανάτου στον Κρόνο

Καλλιτεχνικές απεικονίσεις τριών φάσεων της βουτιάς θανάτου του «Κασσίνι», α) όταν το σκάφος βρέθηκε για τελευταία φορά ανάμεσα στους δακτυλίους και τον Κρόνο, β) καθώς προσέγγιζε το πάνω μέρος της νεφοκάλυψης του Κρόνου και γ) στιγμές πριν την καύση και διάλυσή του στα πυκνότερα στρώματα της ατμόσφαιρας, πριν προλάβει να μπει μέσα στα σύννεφα

Με δραματικό τρόπο, μια βουτιά «θανάτου» για να καεί στην ατμόσφαιρα του Κρόνου, τελείωσε στις 15 Σεπτέμβρη τη μακρόχρονη αποστολή της η διαστημοσυσκευή «Κασσίνι», έτσι ώστε να εξασφαλιστεί ότι τυχόν βιολογικές ουσίες, ή ακόμη και μικροοργανισμοί γήινης προέλευσης, που είχαν καταφέρει να επιζήσουν σε κάποια γωνιά του σκάφους όλον αυτόν τον καιρό, δεν θα μολύνουν τους ανεξερεύνητους έως σήμερα δορυφόρους του δακτυλιοφόρου γίγαντα πλανήτη. Ορισμένοι από αυτούς τους δορυφόρους θεωρείται ότι διαθέτουν νερό σε υγρή μορφή και πηγές Ενέργειας (υπόγειες), στοιχεία απαραίτητα για την εμφάνιση ζωής. Το «Κασσίνι», ένα πολύπλοκο ρομποτικό σκάφος, προϊόν συνεργασίας της αμερικανικής NASA, του ευρωπαϊκού ESA και της ιταλικής διαστημικής υπηρεσίας (ASI), που εκτοξεύτηκε στις 15 Οχτώβρη 1997, πέρασε στην Ιστορία μόλις ένα μήνα πριν συμπληρώσει 20 χρόνια αποστολής. Η αρχική αποστολή του για εξερεύνηση του συστήματος του Κρόνου τελείωσε το 2008 και επεκτάθηκε δυο φορές, μέχρι να εξαντληθούν σχεδόν τελείως τα καύσιμα που διέθετε.
Εως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν υπήρχαν διαθέσιμες φωτογραφίες από την ίδια την πορεία αυτοκτονίας του σκάφους. Αν το μεγάλο ραδιοτηλεσκόπιο του Δικτύου Βαθέος Διαστήματος της NASA στην Αυστραλία κατάφερε να καταγράψει τις τελευταίες στιγμές του, πιθανότατα οι σχετικές φωτογραφίες θα δοθούν στη δημοσιότητα τις επόμενες μέρες, δίνοντας πρωτόγνωρες πολύ κοντινές εικόνες από αυτόν τον μακρινό κόσμο του ηλιακού μας συστήματος. Στις καλλιτεχνικές απεικονίσεις που δημοσιεύουμε σήμερα αναπαρίστανται τρία στάδια της διαδρομής του «Κασσίνι» προς το τέλος του.
Σε καθεμιά από τις τελευταίες 5 από τις 22 περιφορές που έκανε το «Κασσίνι» γύρω από τον Κρόνο περνώντας ανάμεσα στον πλανήτη και τους δακτυλίους του, το σκάφος στην περίαψη βυθιζόταν για λίγο στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, με αποτέλεσμα να επιβραδύνεται (περίαψη είναι το σημείο της τροχιάς ενός σώματος που περιστρέφεται ελλειπτικά γύρω από ένα άλλο, όταν βρίσκεται στη μικρότερη απόσταση απ' αυτό). Την τελική «ώθηση», στην πραγματικότητα την τελική έλξη, που άλλαξε την τροχιά του ώστε να κάνει την τελική βουτιά, το «Κασσίνι» τη δέχτηκε πριν από λίγες μέρες στο τελευταίο κοντινό του πέρασμα από τον Τιτάνα, τον μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου.

Στις 14 Σεπτέμβρη, τράβηξε την τελευταία φωτογραφία πριν την προετοιμασία για το τέλος και στη συνέχεια μετέδωσε προς τη Γη ό,τι είχε καταχωρημένο, αλλάζοντας τρόπο λειτουργίας, έτσι ώστε τις τελευταίες 14,5 ώρες να μεταδίδει απευθείας ό,τι καταγράφει, αντί να το αποθηκεύει για να μεγιστοποιήσει τις συλλεγόμενες πληροφορίες, όπως έκανε πριν. Αλλωστε, η πιο ενδιαφέρουσα φάση αναμενόταν να είναι το τελευταίο λεπτό που θα άρχιζε να βυθίζεται στην ατμόσφαιρα του Κρόνου, προσπαθώντας να αντισταθμίσει τις αναταράξεις και να κρατήσει τη βασική κεραία στραμμένη προς τη Γη χρησιμοποιώντας τους προωθητήρες σταθεροποίησης. Στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα, η NASA δεν θα ήθελε να χάσει καμιά εικόνα και καμιά πληροφορία (π.χ. της σύνθεσης των ανώτερων στρωμάτων της ατμόσφαιρας), που θα μπορούσε να στείλει το σκάφος.
Ενα λεπτό αργότερα, περίπου 1.500 χιλιόμετρα πάνω από τις κορυφές των νεφών του Κρόνου, η πυκνότητα της ατμόσφαιρας θα ήταν πια τόσο μεγάλη, που οι προωθητήρες δουλεύοντας ακόμη και στο 100% των δυνατοτήτων τους δεν θα μπορούσαν να το κρατήσουν σταθερό. Ως αποτέλεσμα το «Κασσίνι» θα έχανε την επαφή με τη Γη μην μπορώντας να στείλει τίποτε από τα τελευταία δευτερόλεπτα, πριν θερμανθεί υπερβολικά από την τριβή του με την ατμόσφαιρα του Κρόνου, πέφτοντας σαν βολίδα με ταχύτητα 144.000 χιλιομέτρων την ώρα. Η θερμοκρασία του τελικά θα ξεπερνούσε εκείνη της επιφάνειας του Ηλιου. Οι τελευταίες στιγμές θα ήταν η σταδιακή διάλυσή του, αρχίζοντας από τα τμήματα που προεξέχουν και τα πρόσθια τμήματα, μέχρι την ολοκληρωτική διάλυση, συνοδευόμενη ενδεχομένως με έκρηξη των ατμών καυσίμων στις δεξαμενές του. Οι στάχτες και τα συντρίμμια του θα βυθίζονταν σταδιακά στην ατμόσφαιρα του Κρόνου, παραμένοντας σε αυτήν σε πολύ μεγάλη αραίωση. Φυσικά, λόγω της μεγάλης απόστασης του πλανήτη από τη Γη, οι επίγειοι σταθμοί παρακολούθησης της αποστολής θα δέχονταν τις πληροφορίες σχεδόν μιάμιση ώρα αργότερα απ' όταν συνέβησαν (τόσο χρόνο χρειάζεται το φως άρα και τα ραδιοκύματα για να φτάσουν από τον Κρόνο). Κατά έναν τρόπο θα παρακολουθούσαν την πορεία καταστροφής του σκάφους, όταν ήδη αυτή θα είχε συμβεί μιάμιση ώρα νωρίτερα!

Πέρα από τη φασματομετρική ανάλυση των στρωμάτων της ατμόσφαιρας απ' όπου θα περάσει, το σκάφος επρόκειτο να κάνει μετρήσεις του μαγνητικού πεδίου του Κρόνου για να κατανοηθεί καλύτερα ο χρόνος περιστροφής γύρω από τον άξονά του, ανάλυση τυχόν σωματιδίων σκόνης στην ατμόσφαιρα και ανάλυση της ιονόσφαιρας του πλανήτη.
Το «Κασσίνι» τον Γενάρη του 2005 κατέβασε την άκατο «Χόιχενς» στον δορυφόρο του Κρόνου Τιτάνα, στέλνοντας εντυπωσιακές πληροφορίες για την ατμόσφαιρα και την επιφάνειά του. Το σκάφος φωτογράφησε για πρώτη φορά λίμνες σε άλλο ουράνιο σώμα πέρα από τη Γη, έστω κι αν αυτές δεν ήταν λίμνες νερού, αλλά υγρού μεθανίου και αιθανίου. Ανακάλυψε 7 νέους μικροσκοπικούς δορυφόρους του Κρόνου ανάμεσα στους δακτυλίους στους οποίους δόθηκαν τα ονόματα: Δάφνις, Αιγαίων, Μεθώνη, Ανθή, Παλλήνη, Πολυδεύκης και S/2009 S1, καθώς και τους υποψήφιους δορυφόρους - έλικες: Ερχαρτ, Μπλεριό, Σάντος-Ντουμόν και Νέος Ελικας. Εστειλε τις καθαρότερες και κοντινότερες φωτογραφίες που έχουμε διαθέσιμες από τα γνωστά μεγαλύτερα φεγγάρια του Κρόνου, εντόπισε ανεξήγητες έως τώρα κόκκινες ραβδώσεις στο δορυφόρο Τηθύς και πίδακες νερού στον Εγκέλαδο, δορυφόρο από τον οποίο φαίνεται να προέρχεται μεγάλο μέρος του υλικού των περίφημων δακτυλίων του Κρόνου και υποψήφιο για έρευνα για πιθανή εμφάνιση ζωής στον υπόγειο ωκεανό του. Μελέτησε το βαρυτικό πεδίο, τη μαγνητόσφαιρα, τον εξαγωνικό σχηματισμό στο βόρειο πόλο του Κρόνου και τις αστραπές στην ατμόσφαιρά του.
Ο Κρόνος έχει 764 φορές τον όγκο της Γης, 95 φορές μεγαλύτερη μάζα από τον πλανήτη μας, θερμοκρασία -178 βαθμών Κελσίου και ανέμους ταχύτητας 1.750 χιλιομέτρων την ώρα. Απέχει από τον Ηλιο 1,4 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα και είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού συστήματος μετά τον Δία. Οι επιστήμονες θα μελετούν για πολλά χρόνια ακόμη τις πληροφορίες που έστειλε το «Κασσίνι» για τον Κρόνο και το σύστημα δορυφόρων του.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: www.nasa.gov

Ο ανυπότακτος του ονείρου

Εκδήλωση - παρουσίαση του λευκώματος με έργα του ζωγράφου Βασίλη Βλασίδη, την Τετάρτη 20 Σεπτέμβρη, στο Μουσείο της Μακρονήσου

Βγάζοντας το καΐκι έξω (Αη Στράτης)

Εκδήλωση με τίτλο «Ο ανυπότακτος του ονείρου» διοργανώνεται για την παρουσίαση της πρώτης έκδοσης του λευκώματος με έργα του ζωγράφου Βασίλη Βλασίδη. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 20 Σεπτέμβρη στον κήπο του Μουσείου της Μακρονήσου (Αγίων Ασωμάτων 31, Αθήνα), στις 20.00. Καλούν η ΠΕΑΦΕ και ο Κώστας Λυγιαζής, συγγραφέας - εκδότης του λευκώματος.

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν οι Κώστας Λυγιαζής, Γρηγόρης Αναγνώστου, τελειόφοιτος του Τμήματος Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, και Εμμανουήλ Μαυρομμάτης, ιστορικός Τέχνης, ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ. Ποιήματα του Β. Βλασίδη θα απαγγείλει η Ανεζούλα Κατσιμπίρη. Την εκδήλωση θα πλαισιώσουν μουσικά οι Νάντια Ευδοκίμοβα και Χάρης Ξυνογαλάς.

Λίγα λόγια για τον ζωγράφο Βασίλη Βλασίδη

Ο Βασίλης Βλασίδης ανήκει σε αυτήν τη γενιά των εικαστικών, που με την τέχνη τους αποτύπωσαν τις πιο μεγάλες στιγμές του λαού μας και στρατεύτηκαν με το δίκιο της εργατικής τάξης. Δεν δημιούργησαν αποκομμένοι από την κοινωνία, αλλά συνδέθηκαν και εξέφρασαν τους βαθύτερους πόθους της.
Ο Βασίλης Βλασίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη την 1η Γενάρη του 1907. Σε ηλικία 17 χρόνων έρχεται μόνος του στην Αθήνα. Κάνει διάφορες δουλειές, ενώ παράλληλα ως αυτοδίδακτος ζωγράφος στο διάστημα μέχρι και την Κατοχή ζωγραφίζει κυρίως σκίτσα και γελοιογραφίες.

Ο εξόριστος Νίκος Πασχαλίδης

Η Κατοχή τον βρίσκει να δουλεύει στην ΟΥΛΕΝ σαν σχεδιαστής. Οργανώνεται στο ΚΚΕ, ενώ πρωτοστατεί στην οργάνωση του σωματείου εργαζομένων, του οποίου γίνεται πρόεδρος. Σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής παλεύει μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ στον τομέα Διαφώτισης της περιοχής της πρωτεύουσας.
Μετά την Απελευθέρωση γνωρίζει κι αυτός, όπως χιλιάδες σύντροφοι και συναγωνιστές του, τις διώξεις του αστικού κράτους. Συλλαμβάνεται παραμονή Χριστουγέννων του 1946 και αφού κρατείται για μερικούς μήνες στις Στρατιωτικές Φυλακές Αθηνών, το 1947 εκτοπίζεται στον Αγιο Κήρυκο Ικαρίας. Το 1948 τον στέλνουν στη Μακρόνησο και το καλοκαίρι του 1950 στον Αη Στράτη, όπου έμεινε μέχρι το 1956. Σε ένα επιστολάριο ο Ρίτσος γράφει: «Βασίλη μου να 'σαι ευτυχισμένος, καλέ μου, η ζωή μάς το χρωστάει και της το χρωστάμε. Θυμάσαι που λέγαμε; "Το φως δε γέρασε ποτέ - εσύ που αγάπησες το φως πώς θα γεράσεις;" - Οχι ποτέ, όλα δικά μας - και κείνα που μας λείπουν - γιατί εμείς δεν λείπουμε από πουθενά. Πάλι σιωπή;».
Σε αυτά τα 10 χρόνια εξορίας δημιουργεί το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό κομμάτι του έργου του, εκεί αναδύεται το μεγάλο του ταλέντο στη ζωγραφική. Εκεί γνωρίζεται και με μεγάλους καλλιτέχνες όπως τους Γιάννη Ρίτσο, Μάνο Κατράκη και Μενέλαο Λουντέμη.
Οταν αποφυλακίζεται, αναγκάζεται να μπει στο χώρο της διαφήμισης φιλοτεχνώντας έντυπα, φυλλάδια αλλά και εξώφυλλα βιβλίων, αφού η ζωγραφική δεν μπορεί να του εξασφαλίσει τα προς το ζην. Παράλληλα, όμως, ζωγραφίζει πολλά πορτρέτα και άλλα έργα.
Το 1958 συμμετέχει στην πρώτη του και τελευταία ομαδική έκθεση ζωγραφικής με θέμα τον πόλεμο, που διοργάνωσε ο Λεωνίδας Χρηστάκης στην αίθουσα εκθέσεων «Κούρος». Μεταξύ των 48 ζωγράφων που συμμετείχαν ήταν και οι: Μίνως Αργυράκης, Εγγονόπουλος Νίκος, Μυταράς Δημήτρης, Τσαρούχης Γιάννης, Φασιανός Αλέκος κ.ά. Το 1982 στο Τορόντο του Καναδά παρουσιάζει την πρώτη ατομική του έκθεση με έργα που ζωγραφίζει εκεί.

Ο Γιάννης Ρίτσος στον Αη Στράτη

Ο Βασίλης Βλασίδης «έφυγε» στις 15 Φλεβάρη 1997 σε ηλικία ενενήντα χρόνων.

Μια ξεχωριστή εκδήλωση

Στο καλαίσθητο λεύκωμα που κυκλοφορεί και έχει ετοιμαστεί με πολλή αγάπη για τον άνθρωπο Βλασίδη και τα έργα του, ο αναγνώστης μπορεί να θαυμάσει και τη δουλειά του ζωγράφου, αλλά και να μάθει, διαβάζοντας τα κατατοπιστικά σημειώματα των Κώστα Λυγιαζή, Γιάννη Παπαοικονόμου, της Εύας Μελά, προέδρου του Εικαστικού Επιμελητηρίου Τεχνών Ελλάδος, αλλά και του συνεξόριστού του Γιώργου Φαρσακίδη.
Η Ευ. Μελά γράφει χαρακτηριστικά για τον Βασίλη Βλασίδη: «Οταν είδα για πρώτη φορά το πορτραίτο του εξόριστου Νίκου Πασχαλίδη που έφτιαξε το 1955 ο Βασίλης Βλασίδης στην εξορία, συνειδητοποίησα ακόμα μια φορά τη μαγική δύναμη που έχουν κάποια - λίγα - έργα τέχνης στην Ιστορία, να καθρεφτίζουν βαθιά την ψυχή των ανθρώπων και χωρίς λόγια να δίνουν όλο το μέγεθος του συναισθήματος, όλο το πάθος και τη δίνη μιας ολόκληρης εποχής. Στα μάτια του εξόριστου Νίκου Πασχαλίδη βλέπεις το θάνατο, τον απέραντο πατρικό πόνο για την εκτέλεση του γιου, βλέπεις το απόλυτο κενό μετά την εκτέλεση, την αξιοπρέπεια και την περηφάνεια, βλέπεις την Ελλάδα, την μαχόμενη εργατική τάξη μιας ολόκληρης εποχής. Και όλα αυτά, πώς θα μπορούσε να τα δώσει ένα πινέλο; Και μάλιστα ένα πινέλο στα χέρια ενός ζωγράφου "αυτοδίδακτου";
Κι όμως μπόρεσε. Μπόρεσε με τη δύναμη που δίνει η ζωή η "γεμάτη" αρχές, η πίστη σε ιδανικά, η αυτοθυσία, η συντροφικότητα, η αγάπη για τον άνθρωπο της δουλειάς, ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο αγώνας για τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά, η επανάσταση...
Αυτά καθρεφτίζονται στη ζωγραφική του Βασίλη Βλασίδη σε όλα του τα έργα. Στα σεμνά τοπία που αποδίδουν με σεβασμό τους ιερούς τόπους που πέρασε και κατέγραψε, μα πάνω από όλα - κατά τη γνώμη μου - στα πορτραίτα. Στα πορτραίτα που μας αποκαλύπτουν, μέσα από ένα στιβαρό, σφιχτό, σχέδιο, τη γενιά των "αδούλωτων" της ταξικής πάλης, μπαίνοντας στο βάθος της ψυχής τους, όχι περιγραφικά. Μέσα από τα μάτια του ζωγράφου που "ελεύθερος" από "στυλ" και επιστημονικοφανείς προκαταλήψεις "γράφει" σεμνά και αποφασιστικά τη ζωή που έζησε, τη Ζωή...».