Ιδιωτικοί στρατοί στην Ευρώπη

 Ιδιωτικοί στρατοί στην Ευρώπη

του Τάκη Καραγιάννη

Την ώρα που ο Κάρολος Παπούλιας χάζευε τα άρματα και τα μαχητικά στην προχθεσινή παρέλαση, κάποια άλλα στρατιωτικά οχήματα ετοίμαζαν τη δική τους «παρέλαση». Όχι για να τιμήσουν επαναστάσεις και ήρωες του παρελθόντος, αλλά για να υπηρετήσουν την «ηρεμία» και τη «γαλήνη» της μη επανάστασης. Η Ουκρανία αναμένεται να προσλάβει ιδιωτική εταιρεία για να καταστείλει τις διαμαρτυρίες και να «επιβάλλει» την ειρήνη στα ανατολικά της χώρας. Και κάπως έτσι ανοίγει διάπλατα η πόρτα που οδηγεί στο μέλλον της κοινωνικής τάξης και αταξίας.

Η Greystone Ltd. είναι αυτή που θα αναλάβει την αποστολή, όπως τόνισε Ουκρανός αξιωματούχος στο ITAP-ΤΑΣΣ. Η είδηση δεν είναι φρέσκια, δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγεται το όνομα της Greystone στην Ουκρανία. Τα ξημερώματα της τρίτης ημέρας του Μαρτίου, μαρτυρίες έκαναν λόγο για πτήση που προσγειώθηκε στα αεροδρόμια Μπόρισπιλ και Ζουλιάνι, με 300 άντρες της αμερικανικής εταιρείας να φτάνουν με πολιτικά ρούχα και μεγάλους σάκους και να εγκαθίστανται έκτοτε στο Κίεβο.

Με έδρα το Τσέζαπικ της Βιρτζίνια, λίγα χιλιόμετρα από τις ακτές του Ατλαντικού, η εταιρεία παρέχει υπηρεσίες από το 2004. Κι όπου υπηρεσίες βάλτε τα πάντα με το μυαλό σας. Από φύλαξη χώρων για εκδηλώσεις μέχρι ανακατάληψη σκαφών. Κι από υπηρεσίες security σε υψηλά ιστάμενα πρόσωπα μέχρι καταστολή διαδηλώσεων. Και προφανώς στρατιωτικές αποστολές σε όλο τον κόσμο, εξάλλου αποτελεί τον εκτελεστικό βραχίωνα της περίφημης Blackwater εκτός Αμερικής. Όπως αναφέρει ο Τζέρεμι Σκάιλ, βραβευμένος στον τομέα της ερευνητικής δημοσιογραφίας, σε ξενοδοχείο της Ουάσινγκτον η Blackwater διοργάνωσε event, στο οποίο προφανώς υπήρχε αυστηρή guest list, πριν περίπου 10 χρόνια. Διήρκεσε εφτά ώρες και εκτός από τα στελέχη της Greystone ήταν καλεσμένοι στελέχη από πετρελαϊκές εταιρείες, εκτελεστικοί διευθυντές οπλικών βιομηχανιών και διπλωμάτες από το Ουζμπεκιστάν, την Υεμένη, τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία, την Τυνησία, την Αλγερία, την Κένυα και άλλες χώρες. Στις περισσότερες από αυτές, τα επόμενα χρόνια, ξέσπασαν κοινωνικές ταραχές μεγάλης κλίμακας. Η λίστα με τους καλεσμένους διέρρευσε, κατέβηκε αμέσως από την ιστοσελίδα της Greystone, η οποία και διέψευσε την ύπαρξή της, ωστόσο οι ημερομηνίες και τα περισσότερα ονόματα ταιριάζουν με τις κρατήσεις δωματίων στο ξενοδοχείο Ritz-Carlton. Δείτε τη λίστα εδώ κι εδώ το περιβόητο άρθρο του Σκάιλ που προκάλεσε αίσθηση.

Πως λειτουργεί, όμως, μια τέτοια εταιρεία; Σαν ακαδημία ποδοσφαίρου, κατά κάποιο τρόπο. Κάνει scouting ανάμεσα σε πρώην στρατιωτικούς ανά τον κόσμο, τους εκπαιδεύει και στη συνέχεια τους μισθώνει. Μια υπηρεσία μπράβων, δηλαδή, με σοφιστικέ ύφος, «πολιτισμένη» αμφίεση και τυλιγμένη με σύγχρονο λεξιλόγιο μαρκετίστικης λογικής. Δείτε την ιστοσελίδα της, παρατηρήστε τις φωτογραφίες και θα έχετε μια γενική ιδέα. Όσον αφορά το επιχειρησιακό της κομμάτι έχει, ήδη, ανοίξει σχέσεις με τη Ρωσία, με χώρες της Καραϊβικής και έχει στείλει τον κόσμο της ακόμη και στον Καύκασο. Ουσιαστικά, πρόκειται για έναν «στρατό μέσα σε ένα κουτί», με τον ιδρυτή της μητρικής εταιρείας Academi (πρώην Blackwater) να σχεδιάζει επιχειρησιακές δράσεις σε εμπόλεμες περιοχές, όπως το Νταρφούρ και το Σουδάν. Προφανώς, σε συνεννόηση με τον Κόλιν Πάουελ, τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Ουσιαστικά, η Greystone, η Blackwater και οι αντίστοιχες εταιρίες μετατρέπουν τις γκρίζες ζώνες σε «ειρηνικές», εμπορικά εκμεταλλεύσιμες περιοχές. Ειρήνη μέσα από «πόλεμο», ανάπτυξη μέσα από προσεκτικά σχεδιασμένες επιχειρησιακές δράσεις με όπλα στα χέρια και μιλιταριστικές στολές. Προσθέστε στο μείγμα και τον τρόπο λειτουργίας των ιδιωτικών φυλακών (εδώ κι εδώ τα λέγαμε το καλοκαίρι) κι έχετε έτοιμο το γεύμα που θα σερβίρεται τις επόμενες δεκαετίες. Κι αν νομίζετε πως θα το γεύονται μόνο σε χώρες της Αφρικής ή της Μέσης Ανατολής καλό είναι να ετοιμάζεστε. Η Ουκρανία στην Ευρώπη των λαών δεν ανήκει;

Υ.Γ. Βιβλία για το περισσότερες πληροφορίες:The Rise of the World’s Most Powerful Mercenary Army, Jeremy Scahill (2007) /  Licensed to Kill: Hired Guns in The War on Terror, Robert Young Pelton (2007) / Corporate Warriors: The Rise of the Privatized Military Industry (Cornell Studies in Security Affairs), P.W. Singer (2004)

Υ.Γ1. Ο ίδιος ο Σκάιλ περιγράφει τη δράση της Blackwater

Πηγή: protagon.gr

Υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζε για προσλήψεις δίμηνης απασχόλησης και τώρα το... αρνείται!!

 Υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζε για προσλήψεις δίμηνης απασχόλησης και τώρα το... αρνείται!!
Ευχαριστούμε τον φίλο αναγνώστη που μας επεσήμανε το χαρακτηριστικό αυτό παράδειγμα κωλοτούμπας υποψηφίου δημάρχου του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ότι οι υποψήφιοι που στηρίζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μάστορες της κωλοτούμπας το γνωρίζαμε. Κάθε φορά όμως που αποκαλύπτονται περιπτώσεις ΣΥΡΙΖΑίων υποψηφίων που ψήφιζαν ότι αντιλαϊκό περνούσε από δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια και σήμερα (προεκλογικά) το αρνούνται, εκπλησσόμαστε απ' το θράσος και την υποκρισία τους. Μια τέτοια περίπτωση φαίνεται πως είναι και ο, στηριζόμενος από τον ΣΥΡΙΖΑ, στο δήμο Πυλαίας-Χορτιάτη στη Θεσσαλονίκη Απόστολος Αντωνούδης (Δίκτυο Ενεργών Πολιτών).

Σε συνέντευξη που έδωσαν πρόσφατα οι τέσσερις υποψήφιοι δήμαρχοι σε ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης, η κούβεντα έφτασε στον τομέα της καθαριότητας, ο οποίος έχει περάσει σε ιδιώτες που απασχολούν εργαζόμενους για 250 ευρώ το μήνα! Κατά τη διάρκεια της τοποθέτησης του, ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης (Οδυσσέας Μάαιτα) κατηγόρησε τις υπόλοιπες δυνάμεις της αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ) πως υπερψήφισαν τις συμβάσεις δίμηνης και τρίμηνης απασχόλησης που αποτέλεσαν ουσιαστικά προστάδιο για την ιδιωτικοποίηση του τομέα της καθαριότητας και τους εξευτελιστικούς μισθούς των εργαζόμενων.
Όταν ήρθε η σειρά του υποψήφιου του ΣΥΡΙΖΑ (Αντωνούδης) να τοποθετηθεί, ο ίδιος αρνήθηκε πως η παράταξη του υπερψήφιζε τις συμβάσεις δίμηνης και τρίμηνης απασχόλησης εργαζόμενων! Η τοποθέτηση του ξεκινά λέγοντας πως είναι δήθεν ψευδές ότι η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο δημοτικό συμβούλιο ψήφιζε δίμηνες και τετράμηνες συμβάσεις!

Η συνέντευξη των υποψηφίων στον Alpha 96.5:
http://audiour.com/jhmqohuz

Παρακολουθήστε το σημείο της συζήτησης απ' το 1:14:28 του audio κατά την οποία, παρόλο που ο υποψήφιος της Λαϊκής Συσπείρωσης (ΚΚΕ) επισημαίνει πως η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ υπερψήφισε στο δημ. συμβούλιο δίμηνες και τρίμηνες συμβάσεις εργασίας, ο υποψήφιος δήμαρχος Αντωνούδης το... αρνείται! Μάλιστα, χωρίς να παραδέχεται την ταύτιση της παράταξης του με τις αντιλαϊκές επιλογές της δημοτικής αρχής, κάνει λόγο για... υποστήριξη του «δημόσιου χαρακτήρα της καθαριότητας μέσα από σταθερές και μόνιμες σχέσεις εργασίας». Όταν ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης τον πιέζει, ξαναρωτώντας «ψηφίσατε τα δίμηνα;» (1:15:08) ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ απαντα (ψευδώς) "όχι"!.

Ακολουθεί ο εξής διάλογος μεταξύ του σ/φου της Λαϊκής Συσπείρωσης και του υποψήφιου του ΣΥΡΙΖΑ:

    - Ψηφίσατε τα δίμηνα;- Όχι!- Ε πως δεν τα ψηφίσατε, θα τρελαθούμε;- Θα με αφήσετε κ.Μάαιτα;- Μα ψηφίσατε το δίμηνο κ.Αντωνούδη και λέτε τώρα ότι δεν το ψηφίσατε. Αυτό είναι αφερεγγυότητα, πως να το κάνουμε..- Δεν είναι καθόλου αφερεγγυότητα. (!!!)- Ψηφίσατε τα δίμηνα αυτή είναι η πραγματικότητα.- Δεν είναι καθόλου αφερεγγυότητα. (!!!) Σας είπα ποιά είναι η θέση μου..- Τα ψηφίσατε όμως.- Απο 'κει και πέρα... (πάει να ξεφύγει).- Αφού τα ψηφίσατε κ.Αντωνούδη.

Παρεμβαίνει ο δήμαρχος (Ιγν. Καϊτεζίδης), που συμμετέχει στην συζήτηση, ο οποίος επιβεβαιώνει πως ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ πράγματι είχε υπερψηφίσει τις συμβάσεις και τον καλεί να το παραδεχτεί.

    Πηγή: Revnow

Αυτοί είναι οι υποψήφιοι δήμαρχοι, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ ταυτίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια με την ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ εισήγαγαν σε δήμους και περιφέρειες, σήμερα παριστάνουν τους ανήξερους και έχουν το θράσος να αρνούνται δημόσια τι έχουν στηρίξει δια της ψήφου τους! Ρεζίλι.
Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από TRASH

Γιουγκοσλαβία – 15 χρόνια μετά

 Γιουγκοσλαβία – 15 χρόνια μετά

Η πρόσφατη μειωμένη επέτειος των βομβαρδισμών στη γιουγκοσλαβία δίνει μια καλή αφορμή για μια σύντομη αναδρομή· να θυμηθούμε πολλές ιδιαίτερες στιγμές και να σημειώσουμε μερικά βασικά σημεία.

Οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί ήταν το αποκορύφωμα του δεκαετούς γιουγκοσλαβικού δράματος, σε μια πάλαι ποτέ ενιαία χώρα, με αμφίβολο σοσιαλιστικό προσανατολισμό, που κρατούσε ωστόσο μονιασμένους τους λαούς της και εν υπνώσει τις μεταξύ τους εθνικές αντιθέσεις. Ταυτόχρονα ήταν η απαρχή μιας σειράς απροκάλυπτων κι αιματηρών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, που συνεχίστηκαν τα επόμενα χρόνια στο αφγανιστάν και το ιράκ.

Παράλληλα όμως έδωσαν το έναυσμα για τον ξεσηκωμό του ελληνικού λαού, που είδε τα τύμπανα του πολέμου να χτυπάνε στη γειτονιά του, να είναι κάτι πολύ πιο ζωντανό και άμεσο από μια απλή εικόνα στις ειδήσεις, και βγήκε να διαδηλώσει μαζικά στους δρόμους, μόλις δέκα χρόνια από τις χρεοκοπημένες αστικές θεωρίες για το τέλος της ιστορίας (και συνεπώς της ταξικής πάλης).

Ήταν μάλιστα τόσο μαζικές και δυναμικές οι αυθόρμητες αντι-ιμπεριαλιστικές διαθέσεις του ελληνικού λαού, τόσο ευρύ το φάσμα των δυνάμεων που αγκάλιαζαν (από τους κομμουνιστές μέχρι τις παρυφές της εκκλησίας και ένα τμήμα του κατώτερου κλήρου, στα πλαίσια της αλληλεγγύης στους ομόδοξους σέρβους), που ανάγκασαν σε –λιγότερο ή περισσότερο ειλικρινή- αναδίπλωση και αρκετούς αστούς δημοσιολόγους. Τα νέα της εποχής πχ, με το γνωστό στάθη τότε στις τάξεις τους, έμοιαζαν να αντιγράφουν τους τίτλους και το λόγο του ριζοσπάστη –όσο περίεργο κι αν μας φαίνεται αυτό σήμερα.

 Πολύ χαρακτηριστική είναι και η διείσδυση αυτού του πνεύματος ακόμα και σε τηλεοπτικές κωμικές σειρές, όπως για παράδειγμα στην πρώτη σκηνή ενός επεισοδίου των «δύο ξένων», με την τηλεφωνική συνομιλία – αντιιμπεριαλιστικό μονόλογο της ντένης μαρκορά (κατά κόσμο ντίνας κώνστα) -που μάλλον αντανακλά κάτι παραπάνω από την πολιτική τοποθέτηση του σεναριογράφου ρήγα.

Και πώς να ξεχάσεις άραγε εκείνη την ηρωική επίσκεψη της ποδοσφαιρικής αεκ στο μαρτυρικό βελιγράδι για το φιλικό αγώνα με την παρτιζάν;

Αυτό το παλλαϊκό κύμα αλληλεγγύης στη γείτονα χώρα άφησε έκθετη τόσο την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία για το βρώμικο ρόλο που έπαιξε, όσο και τον ποικιλώνυμο οπορτουνιστικό χώρο (χωρίς τη σημερινή ικανότητα προσαρμογής του), από την ευρώδουλη αριστερά μέχρι και τη λογική των ίσων αποστάσεων ενός τμήματος του εξωκοινοβουλίου, που μιλούσε για τον σφαγέα μιλόσεβιτς, επιδεικνύοντας το ακαταμάχητο πολιτικό του κριτήριο.

Οι λίγο παλιότεροι σύντροφοι έχουν να διηγούνται ηρωικές ιστορίες και μικρά ανδραγαθήματα από τις νυχτερινές συνεννοήσεις, τον αποκλεισμό των σιδηροδρομικών γραμμών, τις φλογερές μαχητικές συγκεντρώσεις στο προξενείο στη νίκης τότε (πριν μετακομίσουν έκτοτε στο εμπορικό της τσιμισκή, για να μην τους αγγίζει –έτσι νόμιζαν- οι αποδοκιμασίες και η χλεύη του κόσμου). Και το κόλπο με την αλλαγή των πινακίδων στους οδοδείκτες, που έστειλαν τα νατοϊκά άρματα να κόβουν βόλτες στο λαβύρινθο της λαχαναγοράς για μερικές ώρες. Ένα τέχνασμα βγαλμένο κατευθείαν από τον αστερίξ και την αντιιμπεριαλιστική του περιπέτεια στο γύρο της γαλατίας, με τα στενά του λουγκντουνούμ, αν δεν κάνω λάθος -που δεν αποκλείεται να κάνω. Το οποίο έπιανε το νήμα των καλύτερων παραδόσεων αγωνιστικής αντίστασης, αναδεικνύοντας την αστείρευτη εφευρετικότητα του λαού μας.

Προσωπικά πρόλαβα ως οργανωμένος μόνο τον απόηχο αυτής της εποχής με τις πορείες στο λιμάνι, όταν εμφανιζόταν κάποιο πλοίο από το στόλο των μακελάρηδων και τις δίκες κάποιων συλληφθέντων συντρόφων, που επικαλέστηκαν το ακροτελεύτιο άρθρο του συντάγματος για την υπεράσπιση της πατρίδας από την εισβολή ξένων στρατευμάτων –που είχαν όμως άδεια διέλευσης από το σημίτη. Και τελικά απαλλάχτηκαν από τις κατηγορίες, όχι γιατί είχαν δίκιο, αλλά γιατί τάχα δεν κατάλαβαν καλά το σύνταγμα και την ερμηνεία του. Πώς λέμε ένοχος ή βλαξ; Ε, το δεύτερο..

Προσωπικά λοιπόν θυμάμαι από εκείνη την περίοδο μόνο το αντιπολεμικό κλίμα στο σχολείο μας, που μας έβγαινε αυθόρμητα πιο πολύ κάπως στενά αντι-γιάνκικο, «φονιάδες των λαών αμερικάνοι» κι ήταν φυσικό εν μέρει για την ηλικία μας. Και θυμάμαι να ζωγραφίζουμε στα θρανία αμερικάνικες σημαίες να καίγονται κι εγώ να προσθέτω δίπλα απ’ τους στίχους του la bamba ‘yo no soy marinero’ γιατί (τότε δεν ήξερα ισπανικά ακόμα), νόμιζα πως αντιστοιχεί στο εγγλέζικο ‘marine’ (=πεζοναύτης) κι ότι έτσι πιάναμε και το αντι-μιλιταριστικό κομμάτι της υπόθεσης.

Και όπως το βλέπεις εκ των υστέρων, σκέφτεσαι πως εκείνη ήταν μια μεστή κινηματική χρονιά, που άφησε σπουδαία παρακαταθήκη, σε πολλά μέτωπα.

Στο μαθητικό κίνημα με τις πολύμηνες καταλήψεις ενάντια στη «μεταρρύθμιση αρσένη». Στη στρατολογία της οργάνωσης, που εκείνο το διάστημα διπλασίασε οργανωτικά τις δυνάμεις της. Στο αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, που κορυφώθηκε με την επίσκεψη κλίντον –δυστυχώς στο αρχείο του ρίζου, την τελευταία φορά που κοίταξα, έλειπαν κάποιες σελίδες από τα επίμαχα φύλλα της περιόδου και το κενό πρέπει να αποκατασταθεί άμεσα. Στο εργατικό κίνημα με τη δημιουργία του παμε, ως ορόσημου για την παραπέρα εξέλιξή του σε ταξική, αγωνιστική κατεύθυνση. Στο λαϊκό κίνημα ευρύτερα, που άρχισε να αφυπνίζεται από τη χειμερία νάρκη της αντεπανάστασης. Εκλογικά με την εκτίναξη των ποσοστών του κόμματος στις ευρωκάλπες, ως επιστέγασμα εκείνου του κλίματος και κερασάκι στην τούρτα –χωρίς να υποκαθιστά την τελευταία- αλλά δε βρήκε άμεση συνέχεια στις εθνικές εκλογές της επόμενης χρονιάς (2000) με το ιστορικό υψηλό του (τότε) δικομματισμού.

Και γενικά με την ευρεία συστράτευση συνεργαζόμενων προσωπικοτήτων που (ξανα)συναντούσαν το κόμμα στο δρόμο του αγώνα και των αντιιμπεριαλιστικών κινητοποιήσεων. Μια αποτυχία για κάθε πετυχημένη συνεργασία κι ένας ζουράρις για κάθε κανέλλη –που τώρα είναι σα να έχει ξαναφορέσει το στόχο από τις κινητοποιήσεις στη γιουγκοσλαβία και συγκεντρώνει συντονισμένα πυρά από όλο το πολιτικό φάσμα των (μικρο)αστικών δυνάμεων. Ο ρούσης που ένιωθε σα να μην είχε περάσει μια μέρα από τότε που ήταν στο κόμμα –και πόσο μακρινή μοιάζει αλήθεια σήμερα αυτή η εποχή. Ο παπακωνσταντίνου, ο μικρούτσικος, ο μητροπάνος κι ο τσακνής –που τον έχω σα θολή ανάμνηση να λέει σε κάποια φάση στο συγκεντρωμένο πλήθος κάτι σαν ‘ελλάς-σερβία-ορθοδοξία’ ως ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει –κι άφηνε αμήχανους εμάς τους ορθόδοξους κομμουνιστές.

Κι ας μη φανταστεί κανείς πως μιλάμε για πολύ διαφορετικές συγκυρίες κι ένα άλλο, ενωτικό κκε του 90’, που όλοι το αγαπούσαν κι αποζητούσαν να φτιάξουνε μαζί μας μέτωπο. Η ίδια σχεδόν πολεμική υπήρχε και τότε για τη θολή λαϊκή εξουσία, το διασπαστικό παμε, τα αγροτικά μπλόκα, την κανέλλη. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και εγώ στο σπίτι άκουγα από το ναρίτη άβερελ (εξήντα χρόνια νάτο) τις ίδιες ιστορίες, για τον κόφφα (της κετουκε), την απεργία των καθηγητών και τις ράγες του τρένου, που τις κλείναμε συμβολικά σε μια περίσταση, αλλά τις ανοίξαμε προδοτικά την κρίσιμη ώρα. Και επειδή μετά δεν ήταν το ίδιο ενεργός, έπαψε να ανανεώνει το οπλοστάσιο με καινούριες βιωματικές ιστορίες κι ακούγαμε συνεχώς τις ίδιες (για τον κόφφα, το τρένο, την απεργία των καθηγητών) μέχρι να φάμε όλο το φαγητό μας (και να μας βγει από τη μύτη).

Όχι βέβαια πως ήταν όλα ρόδινα, χωρίς λάθη. Ανέφερα και πριν την περίπτωση του ζουράρι που δένει με τα ποικιλόχρωμα πλήθη και τις σημαίες του (ορθόδοξου) βυζαντίου. Κι ίσως να προσθέσει κανείς κι άλλα τέτοια σημεία –πχ μια μάλλον μηχανική μεταφορά της επονίτικης-εαμικής πείρας και μια κοινή δήλωση αρχικά και συγκέντρωση αργότερα με όλες τις ελληνικές πολιτικές νεολαίες, από την οννεδ μέχρι την εκον ρήγας φεραίος!

Γενικά όμως η πορεία ωρίμανσης των πρώτων αντιπολεμικών, αντιιμπεριαλιστικών σκιρτημάτων στις μάζες, η περαιτέρω συνειδητοποίηση κι η μετατροπή του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου σε κρίκο για τη στρατηγική μας, δεν είναι ούτε εύκολη ούτε μονοσήμαντη. Κάτι που δεν αναιρεί στο παραμικρό όμως τα βήματα και τις κατακτήσεις εκείνων των πρώτων γλυκών καρπών της ανασυγκρότησης, που δίνουν εν πολλοίς και τον μπούσουλα για τα καθήκοντά μας στη σημερινή δύσκολη συγκυρία.

Λαϊκή Συσπείρωση: Η μονάδα κάρβουνου στο Μάρμαρο «πνίγει» όλο το χωριό!

Λαϊκή Συσπείρωση: Η μονάδα κάρβουνου στο Μάρμαρο «πνίγει» όλο το χωριό!

Την άρση της χορήγησης άδειας λειτουργίας σε μονάδα παραγωγής κάρβουνου στο χωριό Μάρμαρο ζητούν οι περιφερειακοί σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης. Με επιστολή τους στον πρόεδρο του Περιφερειακού Συμβουλίου, ζητούν να έρθει στη συζήτηση της συνεδρίασης του Σαββάτου το αίτημα των κατοίκων να σταματήσει τη λειτουργία της η συγκεκριμένη εγκατάσταση καμινιού καύσης ξύλων και παραγωγής κάρβουνου η οποία λειτουργούσε παράνομα επί χρόνια περιστασιακά και «έπνιγε» όλο το Μάρμαρο στον καπνό: «Παρότι ήταν γνωστές οι αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων του Μάρμαρου και των γύρω χωριών (Γιανάδες-Κανακάδες) τον περασμένο Φλεβάρη δόθηκε άδεια λειτουργίας από τον Αντιπεριφερειάρχη Κέρκυρας κ. Χρ. Σκούρτη. Και τώρα όταν λειτουργεί σκεπάζει όλο το Μάρμαρο μα αιθαλομίχλη και κάνει τη ζωή των κατοίκων ανυπόφορη. Οι κάτοικοι του Μαρμάρου διαμαρτύρονται, έχουν κάνει Λαϊκή Συνέλευση, συγκέντρωσαν 80 υπογραφές σε υπόμνημα που ζητούν την ανάκληση της απόφασης, έχουν κάνει αίτηση αναίρεσης της άδειας λειτουργίας στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση. Να σημειωθεί ότι δίπλα από το καμίνι υπάρχει γεώτρηση άρα και σοβαρός κίνδυνος μόλυνσης του νερού. Θεωρούμε ότι η άδεια λειτουργίας του καμινιού πρέπει να ανακληθεί και να απαγορευτεί η λειτουργία του. προέχει η υγεία των κατοίκων», υπογραμμίζουν στο γραπτό τους αίτημα οι περιφερειακοί σύμβουλοι Θ. Γουλής, Γ. Κορφιάτης και Δ. Μαντζουράτος.

Είναι σε όφελος του λαού η πολιτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την ΕΕ;

Είναι σε όφελος του λαού η πολιτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την ΕΕ;

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι δύναμη που, από τη μια μεριά, στηρίζει ολόψυχα την ΕΕ και, από την άλλη, διαμαρτύρεται για τις συνέπειες από την εφαρμογή της στρατηγικής της, ρίχνοντας τις βασικές ευθύνες στις ελληνικές κυβερνήσεις και τις «πρακτικές» υλοποίησης αυτών των πολιτικών.

Ταυτόχρονα, εντοπίζουν όλο το πρόβλημα της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ στην Κομισιόν και στο πρόσωπο του Μπαρόζο. Λες και αν υπάρξει άλλη Κομισιόν και κάποιος άλλος αντί του Μπαρόζο θα αλλάξει πολιτική και η ιμπεριαλιστική ΕΕ θα μετατραπεί σε μια ένωση που θα παίρνει πολιτικές αποφάσεις σε όφελος των λαών!

Μιλούν για «κορσέ του νεοφιλελευθερισμού» και «απόλυτη κυριαρχία των κερδοσκόπων», αντιπαραθέτοντας μια «Ευρώπη δημοκρατική» με θεσμούς που «δε θα στρέφονται εναντίον των ανθρώπων, όπου οι θεσμοί της λαϊκής κυριαρχίας θα ενισχύονται αντί να αφυδατώνονται». Αλήθεια, πού ανακάλυψαν θεσμούς λαϊκής κυριαρχίας στο ευρω-οικοδόμημα των μονοπωλίων; Στην εξουσία τους; Εδώ σπέρνουν αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρχει εξουσία του κεφαλαίου και θεσμοί που θα εξυπηρετούν τους λαούς! -Η, πιο σωστά, είναι απάτη που συγκαλύπτει τη στρατηγική στήριξης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην καπιταλιστική ΕΕ με τη λογική του ηθικού καπιταλισμού. Ενοχοποιούν αποκλειστικά τη «νεοφιλελεύθερη» στρατηγική της ΕΕ, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρχει και φιλολαϊκή οικονομική πολιτική χωρίς ανατροπή της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της πολιτικής εξουσίας σε κάθε κράτος - μέλος της. Επικίνδυνη πολιτική για τα λαϊκά συμφέροντα.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι «στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης είμαστε αριστερή αντιπολίτευση». Στόχος που όχι μόνο δεν αλλάζει επί της ουσίας τίποτα προς όφελος της εργατικής τάξης, αλλά ακόμα πιο άσχημα την καταδικάζει στα χειρότερα, αποπροσανατολίζει, συσκοτίζει τις πραγματικές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων και αποτελεί το καλύτερο «αριστερό» άλλοθι για να περνά αλώβητη κάθε ιμπεριαλιστική επιδίωξη της ΕΕ. Οι προεκλογικές τους προσπάθειες να φανούν περισσότερο «αντικαπιταλιστές», «πιο επικριτικοί» προς την ΕΕ αποδεικνύουν τον καιροσκοπισμό και τυχοδιωκτισμό τους.

Μιλούν γενικά ενάντια στη στρατιωτικοποίηση χωρίς να εναντιώνονται στον ευρωστρατό και στην πολιτική της ΕΕ για την «τρομοκρατία». Αλλωστε τάσσονται υπέρ της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ και των κοινών πολιτικών της. Ενώ χαρακτηρίζουν θετική την καταψήφιση της Ευρωσυνθήκης στην Ιρλανδία και, γενικά, ζητούν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, προβάλλοντας την ανάγκη άλλου «ευρωσυντάγματος» με μια δήθεν κοινωνική ΕΕ, λες και τα μονοπώλια θα γίνουν φιλολαϊκά.

Είναι κούφια λόγια οι δηλώσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για τα δικαιώματα, τις ελευθερίες και την ευημερία των λαών, αφού ο ΣΥΝ ψήφισε το Μάαστριχτ, πανηγύριζε για το ευρώ και την ΟΝΕ.

Παραπλανά, όταν ως «λύση» στην καπιταλιστική κρίση, υποστηρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μπορεί να έχει φιλεργατική πολιτική, αν ελέγχεται από μια ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, αν αλλάξει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Γιατί όλ' αυτά είναι εργαλεία για την κερδοφορία του κεφαλαίου, η εξουσία του οποίου δεν αμφισβητείται.
Συγκαλύπτει την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ, υποστηρίζοντας ότι με μια άλλη «διαχείριση» η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) θα έχει καλά αποτελέσματα για την αγροτιά.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που έβαλε πλάτη, μαζί με άλλες αντίστοιχες δυνάμεις στην ΕΕ, για την ισχυροποίηση και οικοδόμηση αυτής της ΕΕ, από την υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ ακόμη. Τώρα μιλά για κατάργηση των νεοφιλελεύθερων τμημάτων της Συνθήκης του Μάαστριχτ παραπλανώντας για άλλη μια φορά ότι μπορεί η ΕΕ να γίνει φιλολαϊκή. Διαδίδει ψέματα ότι αντίθεση με την ΕΕ σημαίνει εθνική απομόνωση. Τα ίδια λένε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Καμουφλαρισμένοι οπαδοί του καπιταλισμού

Καμουφλαρισμένοι οπαδοί του καπιταλισμού

Η κόρη του Ιταλού οπαδού της ομοσπονδιακής Ευρώπης Ατιέρο Σπινέλι, Μπάρμπαρα Σπινέλι, υποψήφια με το ιταλικό ψηφοδέλτιο «Με τον Τσίπρα για μια άλλη Ευρώπη» γράφει στην «Αυγή», 25/3/2014:«Οι γαλλικές κυβερνήσεις, της Δεξιάς ή της Αριστεράς, έχουν μια ειδική ευθύνη: από τότε που έπεσε το Τείχος απάντησαν συστηματικά "όχι", στο όνομα του κυρίαρχου ντεγκωλικού μύθου, στην πολιτική και στρατιωτική ενότητα που ζήτησε με επιμονή ο Κολ για να καλυφθεί το ευρώ. Καταγγέλλουμε τα γερμανικά λάθη, αλλά η ανόητη γαλλική ακινησία είναι ακόμη πιο καταστροφική.
Η Ευρώπη, ας μην το ξεχνάμε, έγινε χάρις στους Γάλλους Ζαν Μονέ και Ρόμπερτ Σούμαν. Αυτό που δημιουργήθηκε το χρωστάμε στο Παρίσι. Και αυτό που δεν έγινε και αυτό που δεν γίνεται. Αρχίζοντας από τη στρατιωτική ενότητα, που θα επέτρεπε στην Ευρώπη μια τεράστια εξοικονόμηση: περίπου το 40% [των στρατιωτικών δαπανών]. Μαζί θα μπορούσαμε να αξιολογήσουμε εάν έχει έννοια να προμηθευτούμε τα F-35 και τι είδους ευρωπαϊκή ειρήνη θέλουμε, αυτόνομη από την αμερικανική.
Επείγει σήμερα να ξεφύγουμε από τα ψέματα. Οι πολίτες, ζαλισμένοι, δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι οι κυβερνήσεις, με τις ανακρίβειές τους, είναι περισσότερο φαύλες από τους ευρωκράτες. Οτι η Γαλλία αποτελεί ένα εμπόδιο όχι λιγότερο μεγάλο από το Βερολίνο, παρ' όλο που κυβερνάται από τους σοσιαλιστές (ο Σαρκοζί τουλάχιστον προσπάθησε, ο Ολάντ παραμένει άφωνος). Οτι η Ευρώπη έχει ανάγκη από ένα πραγματικό Σύνταγμα, που να αρχίζει όπως αυτό των ΗΠΑ με τις λέξεις: "Εμείς, ο λαός...": όχι με τον κατάλογο των κυβερνήσεων που το υπογράφουν. Αλλιώς θα έχουμε την κυριαρχία των πιο ισχυρών Κρατών. Θα έχουμε αυτό που ο Γκαλίνο ονομάζει το Σύνταγμα του Νταβός: ένα άγραφο σύνταγμα, του οποίου οι κυβερνήσεις, θύματα ενός συνδρόμου "φλερταρίσματος του κεφαλαίου", θα επιτρέπουν οικονομικές στρατηγικές που θα επικεντρώνονται στις περικοπές του κοινωνικού κράτους και στις τραπεζικές διασώσεις με τα χρήματα των φορολογούμενων».

***

Ψέματα και αλήθειες μαζί, αλλά από την ίδια ταξική σκοπιά, σε ένα απόσπασμα άρθρου για την ΕΕ με τίτλο: «Η Ευρώπη της απάτης».
Ψέμα πρώτο ή απάτη πρώτη: Χωρίς Σύνταγμα στην ΕΕ, οι κυβερνήσεις είναι θύματα ενός συνδρόμου «φλερταρίσματος του κεφαλαίου», που επιτρέπουν οικονομικές στρατηγικές που θα επικεντρώνονται στις περικοπές του κοινωνικού κράτους και στις τραπεζικές διασώσεις με τα χρήματα των φορολογούμενων. Γιατί ψέμα και απάτη; Γιατί οι κυβερνήσεις δεν είναι θύματα του κεφαλαίου αλλά εργαλεία του κεφαλαίου. Δεν επιτρέπουν οικονομικές στρατηγικές κοινωνικών περικοπών αλλά εφαρμόζουν τέτοιες στρατηγικές σε όφελος του κεφαλαίου. Οποια κυβέρνηση όποιου κόμματος ή κομμάτων και αν υπάρχει με τα μονοπώλια στην οικονομία και στην εξουσία, το κεφάλαιο υπηρετεί. Εδώ, λοιπόν, συνειδητά εξαπατούν τους λαούς ότι είναι δυνατόν να υπάρξουν κυβερνήσεις και ΕΕ που να υπηρετούν τους λαούς υπηρετώντας ταυτόχρονα το κεφάλαιο.
Ψέμα δεύτερο ή απάτη δεύτερη. Η ύπαρξη Συντάγματος όπως στις ΗΠΑ που ξεκινά με τις λέξεις «εμείς ο λαός» σημαίνει ότι αυτό υποχρεώνει τις κυβερνήσεις να εφαρμόζουν φιλολαϊκή πολιτική. Μα όλα τα αστικά Συντάγματα, οι υπέρτατοι νόμοι των καπιταλιστών, είναι γραμμένα στο όνομα των λαών. Οι κυβερνήσεις εκλέγονται από τους λαούς. Και το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από τους λαούς εκλέγεται. Ολοι αυτοί οι θεσμοί όμως εφαρμόζουν αντιλαϊκή πολιτική αφού υπηρετούν το κεφάλαιο, την εξουσία του και την οικονομία του. Αλλωστε, και στις ΗΠΑ πολιτική υπέρ του κεφαλαίου εφαρμόζεται, πολέμους διεξάγουν κ.λπ. Ενα Σύνταγμα σαν αυτό των ΗΠΑ δεν σημαίνει λαϊκή κυριαρχία. Αν σήμαινε λαϊκή κυριαρχία, δε θα υπήρχαν μονοπώλια, ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, δε θα έκαναν ιμπεριαλιστικούς πολέμους κ.λπ.

***

Και οι αλήθειες; Η Σπινέλι θέλει μια ομοσπονδιακή Ευρωπαϊκή Ενωση, με δικό της ενιαίο στρατό, απόλυτα ενιαία πολιτική μαζί με το κοινό νόμισμα. Αυτό ομολογείται ανοιχτά στο άρθρο της. Οπως είναι αλήθεια και οι ευθύνες των γαλλικών κυβερνήσεων για την παρεμπόδιση των παραπάνω, αλλά δεν ήταν οι μόνες. Αλλωστε, η ΕΕ και η Ευρωζώνη, που αποτελούνται από διαφορετικά κράτη - μέλη, διαπερνιούνται από τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και συμβιβασμούς. Τα κράτη της ΕΕ είναι ενωμένα ενάντια στους λαούς τους, όμως τα μονοπώλια «σκοτώνονται» και μεταξύ τους, γιατί το καθένα θέλει μεγαλύτερο μερίδιο από το άλλο στο μοίρασμα των αγορών. Οι μοιρασιές γίνονται ανάλογα με τη δύναμη κάθε κράτους. Αλλη δύναμη η Ελλάδα, άλλη η Γερμανία. Σ' αυτή την κόντρα θέλουν και τους λαούς μαζί τους.

***

Η «ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης» - όπως θέλει η Σπινέλι, αλλά και απ' ό,τι φαίνεται και ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ - δεν πρόκειται να αλλάξει τον αντιδραστικό χαρακτήρα της, τον αντεργατικό - αντιλαϊκό της ρόλο. Η ΕΕ δεν είναι αντιλαϊκή επειδή πάσχει από έλλειψη «θεσμών». Είναι απάτη και αποπροσανατολισμός αυτή η άποψη. Στην πραγματικότητα είναι μια άποψη που θεωρεί ότι τα προβλήματα συνοχής της ΕΕ μπορούν να λυθούν με «φυγή προς τα μπρος» προωθώντας την ενοποίηση. Αποψη ουτοπική όμως και για την ίδια την ΕΕ αυτή καθεαυτή γιατί δεν υπάρχουν πολιτικά μέσα για να αντιμετωπιστεί η ανισομετρία που χαρακτηρίζει την ΕΕ και την Ευρωζώνη, η οποία έχει οικονομική αιτία. Η ΕΕ, όπως και ο καπιταλισμός, δε μεταρρυθμίζεται. Φιλολαϊκή πολιτική με καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και το κεφάλαιο στην εξουσία δεν μπορεί να εφαρμοστεί ούτε σε «εθνικό» ούτε σε «διακρατικό» επίπεδο. Το παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ και των «οπαδών του Τσίπρα» στην Ιταλία έχει κοντά ποδάρια. Το ζήτημα είναι οι εργαζόμενοι να μην πελαγοδρομήσουν πάλι αναζητώντας «νέες χίμαιρες», που θα φέρουν νέες απογοητεύσεις, αποστρατεύσεις και συμβιβασμούς. Διέξοδος υπάρχει και είναι αυτή που προτείνει το ΚΚΕ: Αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία. Αυτή η προοπτική θα πρέπει να ενισχυθεί στις ευρωεκλογές του Μάη.