Πίσω στα βασικά: Ο Λένιν για τον πόλεμο και την στάση των κομμουνιστών

[...]
Είναι γεγονός ότι είναι σχετικά πιο εύκολα κατανοητός ο άδικος, ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του πολέμου από την εργατική τάξη της χώρας που επιτίθεται, αν και αυτό δεν εκφράστηκε στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ομως γίνεται πιο δύσκολα αντιληπτός για την εργατική τάξη της χώρας που δέχεται την επίθεση ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος αφορά και τις δύο πλευρές.
Δεν γίνεται κατανοητό ότι και ο επιτιθέμενος και ο αμυνόμενος διεξάγουν άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αν π.χ. η Ελλάδα δεχτεί στρατιωτική επίθεση και εμπλακεί σε πόλεμο, η αστική τάξη της Ελλάδας θα ευθύνεται για την ιμπεριαλιστική επίθεση, γιατί αυτός ο πόλεμος θα αποτελέσει συνέχεια της πολιτικής συμμετοχής στο μοίρασμα των αγορών, των πηγών ενέργειας κλπ., της ενεργητικής συμμετοχής στις στρατιωτικές-πολιτικές συμμαχίες και επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που ακολουθούσε σε «ειρηνική περίοδο».

Συνεπώς το αν ένας πόλεμος είναι δίκαιος ή άδικος δε σχετίζεται με το αν είναι αμυντικός ή επιθετικός (με την κυριολεξία των όρων), αλλά με το ποιας πολιτικής συνέχεια αποτελεί: «Σαν να βρίσκεται η ουσία στο ποιος επιτέθηκε πρώτος, και όχι ποιες είναι οι αιτίες του πολέμου, οι σκοποί που ο πόλεμος βάζει μπροστά του και οι τάξεις που τον διεξάγουν»22.

Το όφελος της εργατικής τάξης στις συνθήκες ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στην ήττα και την ανατροπή της αστικής τάξης της χώρας της, σημείωνε ο Λένιν: «Σ’ έναν αντιδραστικό πόλεμο μια επαναστατική τάξη δεν μπορεί παρά να εύχεται την ήττα της κυβέρνησής της. Αυτό είναι αξίωμα. Και το αξίωμα αυτό αμφισβητούν μόνο οι συνειδητοί οπαδοί ή οι ανίκανοι υπηρέτες των σοσιαλσωβινιστών»23.

Το επαναστατικό εργατικό κίνημα δεν είναι αδιάφορο στο ενδεχόμενο ξένης εισβολής ή κατοχής, δεν είναι αμέτοχο στην αντίσταση. Αντίθετα πρωτοστατεί στην εργατική λαϊκή πάλη, οργανώνοντας τη δική του ένοπλη δράση, ώστε η έξοδος από τον πόλεμο να οδηγήσει στη νίκη της εργατικής εξουσίας.

Εργατική τάξη και αστική τάξη πολεμούν σε διαφορετικά μετερίζια. Για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα ο πόλεμος και η κατοχή είναι προέκταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, γέννημα της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας του κεφαλαίου.
Η εργατική τάξη παλεύει ενάντια στην εξαθλίωση, την καταπίεση και βία του κατακτητή, την ένταση της εκμετάλλευσης, ενάντια στις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμφωνίες. Η δική της «πατρίδα» είναι μια πατρίδα απαλλαγμένη από τους κεφαλαιοκράτες, έξω από τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, μια πατρίδα όπου εκείνη θα είναι ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, που εκείνη θα βρίσκεται στην εξουσία.

Ο πόλεμος της αστικής τάξης για τη δική της «πατρίδα» -ανεξάρτητα από το αν συμμαχεί με την ξένη κατοχή ή αντιστέκεται σε αυτή- και πάλι θα γίνει για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, για την αποκατάσταση μιας συμφωνίας στο μοίρασμα των αγορών που θα συμφέρει τα εθνικά μονοπώλια κι όχι για τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα.

[...]

Σε ενδεχόμενο εμπλοκής της Ελλάδας σε πόλεμο η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα θα πρέπει να «πάρουν στα χέρια τους» την κατάσταση, να κάνουν δική τους υπόθεση την έξοδο από τον πόλεμο, καλώντας και την εργατική τάξη της επιτιθέμενης χώρας να πράξει το ίδιο, στρέφοντας την προσοχή και τα όπλα τους ενάντια στον πραγματικό τους εχθρό, στις αστικές τάξεις των χωρών τους, προκειμένου να πάρει ο πόλεμος αυτός χαρακτηριστικά ταξικής αναμέτρησης για την απελευθέρωση και των δύο λαών από την εκμετάλλευση. Ετσι θα εκφραστεί ο προλεταριακός διεθνισμός, η ταυτόχρονη συνεννόηση με το επαναστατικό κίνημα σε άλλες χώρες.
[...]
Το ζήτημα της πατρίδας -θα απαντήσουμε εμείς στους οπορτουνιστές- δεν μπορεί να το βάζει κανείς, αγνοώντας το συγκεκριμένο ιστορικό χαρακτήρα του δοσμένου πολέμου. Ο πόλεμος αυτός είναι ιμπεριαλιστικός, δηλ. πόλεμος της εποχής του πιο ανεπτυγμένου καπιταλισμού, της εποχής του τέλους του καπιταλισμού. Η εργατική τάξη πρέπει στην αρχή “να συγκροτηθεί μέσα στα εθνικά πλαίσια“, λέει το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” που τονίζει παράλληλα τα όρια και τους όρους με τους οποίους αναγνωρίζουμε την εθνότητα και την πατρίδα σαν αναγκαίες μορφές του αστικού καθεστώτος, συνεπώς και της αστικής πατρίδας. Οι οπορτουνιστές διαστρεβλώνουν αυτή την αλήθεια, γιατί εκείνο που είναι σωστό για την εποχή της εμφάνισης του καπιταλισμού το μεταφέρουν στην εποχή του τέλους του καπιταλισμού»24.
[...]
Πώς μπορεί άραγε να είναι επαναστατικός και ριζοσπαστικός ο αγώνας ενάντια στον πόλεμο, κατά το Λένιν όχι «κούφια και χωρίς περιεχόμενο αναφώνηση […] όταν με τον αγώνα αυτόν δεν εξυπακούεται επαναστατική δράση κατά της κυβέρνησης και στη διάρκεια του πολέμου; Φτάνει να το σκεφτείς λιγάκι για να το καταλάβεις. Επαναστατική δράση όμως ενάντια στην κυβέρνησή σου στη διάρκεια του πολέμου σημαίνει, αναμφισβήτητα, αναντίρρητα, όχι μόνο να εύχεσαι να ηττηθεί η κυβέρνησή σου, αλλά και να συμβάλλεις έμπρακτα σ’ αυτήν την ήττα»28.
[...]

Πηγή: ΚΟΜΕΠ, #6/2012 (αποσπάσματα)

Παραπομπές:

22. Β. Ι. Λένιν: «Ανοιχτό γράμμα προς τον Μπόρις Σουβάριν», «Απαντα», τ. 30, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 265.
23. Β. Ι. Λένιν: «Για την ήττα της κυβέρνησης της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο», «Απαντα», τ. 26, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 291.
24. Β. Ι. Λένιν: «Η κατάσταση και τα καθήκοντα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς», «Απαντα», τ. 26, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 36-37.
28. Β. Ι. Λένιν: «Για την ήττα της κυβέρνησης της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο», «Απαντα», τ. 26, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 291.

Υ.Γ.
Το παραπάνω αφιερώνεται στον εθνικιστικό παροξυσμό των ημερών

Εργατική εξουσία ή δικτατορία του κεφαλαίου;

Μάκης Παπαδόπουλος*

• A-
• A+

Πίσω από το φραστικό περιτύλιγμα της «δημοκρατικής αναγέννησης του σοσιαλισμού» κρυβόταν το αίτημα της επιστροφής στον καπιταλισμό. Πίσω από την άρνηση της «αυταρχικής εργατικής εξουσίας» κρύβονταν και κρύβονται όλοι αυτοί που επιθυμούν την εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων, τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της φτώχειας, της ανεργίας

Σύμφωνα με την αστική μυθοπλασία, στην Τσεχοσλοβακία το 1968, υπήρξε μια ριζοσπαστική προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού «με ανθρώπινο πρόσωπο» και ανώτερα χαρακτηριστικά «δημοκρατίας», την οποία κατέστειλε η αυθαίρετη εισβολή του σοβιετικού στρατού.
Ευτυχώς για την ιστορική αλήθεια, η αντικομμουνιστική προπαγάνδα για την «ανολοκλήρωτη άνοιξη της Πράγας» -η οποία επαναλαμβάνεται μονότονα εδώ και 50 χρόνια απ’ τα μέσα όλων των ιμπεριαλιστικών κέντρων- διαψεύδεται πανηγυρικά απ’ τις ομολογίες σημαντικών πρωταγωνιστών και υμνητών της.
Πρωταγωνιστών όπως ο καθηγητής Οτα Σικ, που εξήγησε ότι οι διακηρύξεις περί «μεταρρύθμισης του σοσιαλισμού» ήταν απλά ένας ελιγμός για να φτάσει στην κοινή γνώμη το μήνυμα της ανάγκης επιστροφής στην αγορά και υμνητών όπως ο πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας (μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση) Βάτσλαβ Χάβελ, που ήδη απ’ το 1969 έλεγε ότι η περιβόητη Ανοιξη απλά προσπαθούσε να αποκαταστήσει τις «ελευθερίες», που κατά τη γνώμη του υπήρχαν τρεις δεκαετίες νωρίτερα στην καπιταλιστική Τσεχοσλοβακία.

Η αλήθεια είναι ότι το 1968 εκδηλώθηκε ανοιχτά -και προσωρινά απέτυχε- η αντεπαναστατική προσπάθεια για την επιστροφή της δικτατορίας του κεφαλαίου, της αστικής δημοκρατίας στην Τσεχοσλοβακία.
Σήμερα είναι γνωστά και δημοσιευμένα τα σχέδια της CIA και του ΝΑΤΟ για την υπονόμευση των σοσιαλιστικών κρατών, οι προσπάθειες διάβρωσης, οικονομικού ελέγχου και σαμποτάζ, που κορυφώθηκαν το 1968. Προσπάθειες που ξεκίνησαν από το 1948, με τη συνδρομή των καπιταλιστών που έφυγαν απ’ τη χώρα μετά την απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας τους και τη στήριξη των ΗΠΑ. Γνωστά είναι και τα σχέδια αποσταθεροποίησης με τους χιλιάδες Δυτικογερμανούς «τουρίστες», που επισκέφθηκαν την Πράγα τον Αύγουστο του 1968.
Ακόμα όμως και αν τα αγνοήσει κανείς όλα αυτά, αρκεί να εξετάσει το περιεχόμενο των μέτρων, των οικονομικών μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης και των αιτημάτων του περιβόητου μανιφέστου των «2.000 λέξεων» για να αντιληφθεί την κατεύθυνση παλινόρθωσης του καπιταλισμού: Εξασθένιση του κεντρικού σχεδιασμού, ενίσχυση της αγοράς, νομιμοποίηση της πολιτικής αντεπαναστατικής δράσης ενάντια στην εργατική εξουσία και το σοσιαλιστικό Σύνταγμα.
Ασφαλώς οι αντιδραστικές αλλαγές δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία». Ηταν τέκνο της οπορτουνιστικής στροφής υποχώρησης απ’ τις βασικές αρχές επέκτασης της κοινωνικής ιδιοκτησίας και ενίσχυσης του κεντρικού σχεδιασμού, που επικράτησε στο ίδιο το ΚΚΣΕ, ιδιαίτερα μετά το 20ό Συνέδριο του 1956, και άσκησε επίδραση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Ετσι, αντί για ενίσχυση και θωράκιση του εργατικού κράτους, με την ενεργό συμμετοχή των εργαζόμενων στη λήψη, στην εφαρμογή και στον έλεγχο των αποφάσεων μέσα από τις γενικές συνελεύσεις στους εργασιακούς χώρους, αντί για ενίσχυση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, είχαμε οπισθοχώρηση και υπόκλιση στη λύση της αγοράς και της εμπορευματικής παραγωγής.
Γι’ αυτό και η διεθνιστική παρέμβαση, μετά την έκκληση της εθνοσυνέλευσης, απέτρεψε μόνο προσωρινά το ’68 την άμεση αντεπαναστατική ανατροπή, αλλά δεν μπορούσε αντικειμενικά να φράξει τον δρόμο της υποχώρησης και της παραβίασης των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που οδήγησε στην καπιταλιστική παλινόρθωση τη δεκαετία του ’90.
Οι Δυτικοί υποστηρικτές της περιβόητης «Ανοιξης της Πράγας» τότε και τώρα, οι εκπρόσωποι του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της Ε.Ε., αρκούν για να καταλάβουμε τον χαρακτήρα της. Αρκούν τα σημερινά δημοσιεύματα που τονίζουν ότι ο τότε γενικός γραμματέας του Κ.Κ., Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ, «μπορεί να ανατράπηκε, αλλά γέλασε τελευταίος», με τον θρίαμβο της αντεπανάστασης στη δεκαετία του ’90.
Πίσω απο το φραστικό περιτύλιγμα της «δημοκρατικής αναγέννησης του σοσιαλισμού» κρυβόταν το αίτημα της επιστροφής στον καπιταλισμό. Πίσω από την άρνηση της «αυταρχικής εργατικής εξουσίας» κρύβονταν και κρύβονται όλοι αυτοί που επιθυμούν την εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων, τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της φτώχειας, της ανεργίας.
Κρύβεται σε κάθε χώρα η αστική τάξη και τα κόμματά της, που προβάλλουν την αστική δημοκρατία ως ανώτερη μορφή δημοκρατίας, την τυπική ισότητα ανάμεσα στους εκμεταλλευτές που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και στα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Γνωρίζουμε πολύ καλά πώς επιδρά στη συνείδηση των εργαζομένων και στις κοινοβουλευτικές εκλογές η άρχουσα τάξη των καπιταλιστών που έχει στα χέρια της το κράτος, τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις ποδοσφαιρικές ομάδες. Γνωρίζουμε πώς αντιδρά, με την καταστολή και την κατάργηση δικαιωμάτων, μόλις αντιληφθεί την πραγματική απειλή για την εξουσία της. Γνωρίζουμε την ιστορική πορεία από τη Μακρόνησο και τη Γυάρο μέχρι τη σύγχρονη απαγόρευση των απεργιών με δικαστικές αποφάσεις.
Προκαλούν γέλια όταν υμνούν την «κληρονομιά της Ανοιξης της Πράγας» οι απολογητές των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων από το Βιετνάμ μέχρι το Ιράκ και τη Συρία και των πραξικοπημάτων από τη Χιλή μέχρι την Αίγυπτο. Το μεγάλο δίδαγμα που κρατάμε αφορά τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, για να μην υπάρξει ξανά ιστορική οπισθοχώρηση στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Απέναντι στα προβλήματα που θα προκύπτουν και στον διαρκή κίνδυνο της αντεπανάστασης, η απάντηση είναι πιο ισχυρό εργατικό κράτος, πιο ενεργή συμμετοχή των εργαζόμενων στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων, αποφασιστικός αγώνας για να κυριαρχήσει πλήρως η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Σε κάθε περίπτωση η δικτατορία του κεφαλαίου, με τη μορφή της αστικής δημοκρατίας, δεν θα είναι το τέλος της πολιτικής ιστορίας της ανθρωπότητας.
* Μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ

Τελεσίδικα κλέφτης όποιος μαζεύει τρόφιμα από τα σκουπίδια των σούπερ μάρκετ αποφάσισε το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας

Κατιούσα

Ήταν και παραμένει ποινικό αδίκημα η συλλογή τροφίμων από τους κάδους απορριμάτων των σούπερ μάρκετ, σύμφωνα με την απόφαση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου στην Καρλσρούη. Το σκεπτικό αποτελεί όρκο πίστης στα άγια των αγίων του αστικού κράτους, δηλαδή την ιδιοκτησία, καθώς σύμφωνα με τους δικαστές “ο νομοθέτης από θέση αρχών μπορεί να προστατεύει ποινικά ακόμα και οντικείμενα χωρίς οικονομική αξία.

Στη δικαιοσύνη είχαν προσφύγει δυο νεαρές φοιτήτριες από τη Βαυαρία, που είχαν βγάλει από κάδο σούπερ μάρκετ στην ευρύτερη περιοχή του Μονάχου φρούτα, γιαούρτι και λαχανικά, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το ότι τα σούπερ μάρκετ πετάνε μαζικά τρόφιμα που μπορούν ακόμα να καταναλωθούν με ασφάλεια. Οι δυο κοπέλες καταδικάστηκαν για κλοπή το Γενάρη του 2019, καθώς κατά το δικαστήριο ο κάδος απορριμάτων ήταν ήδη έτοιμος για παραλαβή. Η ποινή τους ήταν οχτώ ώρες κοινωνική εργασία και 225 ευρώ πρόστιμο με αναστολή. Η απόφαση μάλιστα επιβεβαιώθηκε και στο δεύτερο βαθμό τον Οκτώβρη από το Ανώτατο Δικαστήριο της Βαυαρίας.

Με τη βοήθεια της οργάνωσης GFF (Εταιρεία Ελευθεριών), οι δυο φοιτήτριες κατέθεσαν ένσταση στο συνταγματικό δικαστήριο της χώρας, υποστηρίζοντας την αντισυνταγματικότητα της ποινικοποίησης του “containern” όπως λέγεται στη γερμανική καθομιλουμένη η συλλογή τροφίμων από κάδους.

Οι δικαστές ομολόγησαν πως δεν μπορούν να ελέγξουν αν ο νομοθέτης έχει επιλέξει την “πιο χρήσιμη, ορθολογική ή δίκαιη λύση”, αλλά μόνο κατά πόσον οι ως τώρα αποφάσεις συμβαδίζουν με το γράμμα του νόμου και του συντάγματος, κάτι που ισχύει κατά την κρίση τους. Η τελευταία απόπειρα αποποινικοποίησης της δραστηριότητας αυτής έγινε το 2019 από τους υπουργούς δικαιοσύνης των γερμανικών κρατιδίων σε Διάσκεψη στο Αμβούργο, χωρίς αποτέλεσμα.

Πλέον η οργάνωση και η φοιτήτριες σκοπεύουν να στραφούν για πολιτική λύση στην κεντρική γερμανική κυβέρνηση. Οι δυο κοπέλες δήλωσαν πως “Είμαστε απογοητευμένες από την εξέλιξη της διαδικασίας, αλλά θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε κατά της σπατάλης τροφίμων. Αν δεν μπορούμε εμείς να σώσουμε τα τρόφιμα από τον κάδο, πρέπει να το κάνει η πολιτική”. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο και δεν αφορά μόνο το νεανικό ακτιβισμό κάποιων φοιτητριών, αλλά κυρίως τους χιλιάδες άπορους της Γερμανίας, που εξακολουθούν να αναζητούν ένα ξεροκόμματο στα σκουπίδια, με τον κίνδυνο να μετατραπούν σε σύγχρονους Αγιάννηδες.

Με πληροφορίες από zeit.de

«Πρωτόκολλο» για την κυβέρνηση οι απαιτήσεις των μεγαλοξενοδόχων

Αποκαλυπτικό το έγγραφο της Πανελλήνιας Ενωσης Ξενοδόχων από τις 17 Ιούλη, που ζητά από την κυβέρνηση να μην ανακοινώνονται αναλυτικά οι περιοχές που υπάρχουν κρούσματα. Και η κυβέρνηση το έκανε πράξη!

Copyright 2020 The Associated

Ενα ατράνταχτο στοιχείο, που επιβεβαιώνει πως όλες οι επιλογές της κυβέρνησης σχετικά με τη διαχείριση της πανδημίας του κορονοϊού είναι απολύτως ευθυγραμμισμένες με τις απαιτήσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, και ειδικά αυτή την περίοδο με τους όρους των μεγαλοεπιχειρήσεων στις Μεταφορές και στον Τουρισμό, αναδεικνύει σήμερα ο «Ριζοσπάστης».

Συγκεκριμένα, σε επιστολή που έστειλε στις 17 Ιούλη η Πανελλήνια Ενωση Ξενοδόχων προς την κυβέρνηση (και την οποία έχει στη διάθεσή της η εφημερίδα μας), αναφέρει επί λέξει:
«Στο σημείο αυτό επανερχόμαστε στο αίτημα που έχουμε υποβάλει και με προηγούμενη επιστολή μας, προκειμένου να αποφευχθεί η (μη σκόπιμη ασφαλώς) έμμεση στοχοποίηση των περιοχών στις οποίες σημειώνονται κρούσματα, οι ανακοινώσεις να περιορίζονται σε συνολικό αριθμό κρουσμάτων και να μην αναλύεται η χωρική κατανομή τους. Εκτός ασφαλώς αν ο αριθμός των κρουσμάτων είναι τέτοιος που απαιτείται σε κάποια συγκεκριμένη περιοχή να ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα».
Το θέμα είχε αναδείξει ο «Ριζοσπάστης» και σε δημοσίευμα στις 21 Ιούλη, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι «οι μεγαλοξενοδόχοι αξιώνουν ακόμα μεγαλύτερο κουκούλωμα στα στοιχεία για την εξέλιξη της πανδημίας στη χώρα, τα οποία έτσι κι αλλιώς δίνονται με το σταγονόμετρο από την κυβέρνηση».

Περίπου έναν μήνα μετά, την περασμένη Τρίτη 18 Αυγούστου, ακούσαμε από τον υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας Νίκο Χαρδαλιά να επαναλαμβάνει σχεδόν λέξη προς λέξη όσα ζητούσαν οι μεγαλοξενοδόχοι από τον περασμένο Ιούλη. Είπε λοιπόν ο υπουργός: «Η μη ανακοίνωση συγκεκριμένου αριθμού κρουσμάτων ανά νησί, αλλά ανά Περιφερειακή Ενότητα (...) γίνεται για να μην υπάρχουν αυθαίρετα συμπεράσματα και στοχοποίηση της κάθε περιοχής».
Το στοιχείο αυτό επιβεβαιώνει την πρόσφατη καταγγελία της ΟΕΝΓΕ ότι σκόπιμα αποκρύπτονται οι περιοχές όπου υπάρχουν κρούσματα, και άρα θυσιάζεται η ενημέρωση κατοίκων και επισκεπτών, που είναι αναγκαία για την προστασία της υγείας τους.
Για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται ότι η κυβέρνηση θυσιάζει την υγεία του λαού προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων και ότι το μόνο ...πρωτόκολλο που τηρεί σχετικά με την πανδημία, είναι εκείνο της προστασίας της κερδοφορίας τους! Είναι άλλωστε φανερό ότι ο όρος «στοχοποίηση» στη γλώσσα της κυβέρνησης και των μεγαλοξενοδόχων, δεν αφορά γενικά και αόριστα περιοχές και τους κατοίκους της, αλλά τις μεγάλες τουριστικές μονάδες και τον τζίρο τους.

Θέτουν σε κίνδυνο την υγεία των εργαζομένων

Οπως προκύπτει επομένως, στο πλαίσιο αυτών των υποδείξεων από τη μεριά των μεγάλων επιχειρήσεων, η κυβέρνηση έδωσε εντολή, μέσω των διοικήσεων των Υγειονομικών Περιφερειών (ΥΠΕ), τα Κέντρα Υγείας που λειτουργούν σε τουριστικές περιοχές να μη βγάζουν ενημερωτικά δελτία για τον αριθμό επιβεβαιωμένων κρουσμάτων Covid-19!
Το αποτέλεσμα είναι πως «εδώ και ένα μήνα από τότε που δόθηκε η εντολή, δεν έχει γίνει απολύτως καμία σχετική ενημέρωση προς τους κατοίκους και τους επισκέπτες, ούτε από τις ΥΠΕ ούτε από τον ΕΟΔΥ (...) Δεκάδες είναι οι καταγγελίες σωματείων για συγκάλυψη - αποσιώπηση και άρνηση ενημέρωσης των εργαζομένων σε μεγάλους εργασιακούς χώρους που έχουν επιβεβαιωμένα κρούσματα, με αποτέλεσμα να τίθεται σε κίνδυνο η υγεία τους», όπως κατήγγειλε προχτές η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ), καταγγελία η οποία επιβεβαιώθηκε στο ακέραιο από την τοποθέτηση του υφυπουργού.

    

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η κυβέρνηση συγκαλύπτει τις ευθύνες της για την έξαρση των κρουσμάτων

Σε ανακοίνωση για την προχτεσινή συνέντευξη Τύπου των υφυπουργών Υγείας και Πολιτικής Προστασίας σχετικά με τη διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Η κυβέρνηση συγκαλύπτει τις ευθύνες της για την έξαρση των κρουσμάτων κουνώντας το δάχτυλο στο λαό και παίζοντας την υγεία του στα ζάρια!
Τα επιχειρήματα που επιστρατεύει η κυβέρνηση και τα στελέχη της για να δικαιολογήσουν την επικίνδυνη διαχείριση της πανδημίας εκθέτουν την πολιτική της.
-- Η ίδια η κυβέρνηση, πριν από δύο μήνες, έλεγε ότι στο άνοιγμα του Τουρισμού εντοπιζόταν ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την αναζωπύρωση της νόσου. Χτες, ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας στο ερώτημα "αν ευθύνεται ο Τουρισμός για την ανοδική τάση κρουσμάτων" απάντησε: "Κατηγορηματικά ΟΧΙ!"
-- Μέχρι το τέλος της άνοιξης, η εφαρμογή από τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού των μέτρων που συνιστούσαν οι επιστήμονες είχε ως αποτέλεσμα τα κρούσματα σχεδόν να μηδενιστούν στη χώρα. Αυτό που μεσολάβησε από τότε μέχρι την τωρινή κατακόρυφη αύξηση των κρουσμάτων είναι το άνοιγμα του Τουρισμού με τους όρους όμως των επιχειρηματικών ομίλων του Τουρισμού και των Μεταφορών και όχι με κριτήριο την προστασία της υγείας του λαού και όσων ήθελαν να επισκεφτούν για αναψυχή τη χώρα μας.
-- Το επιχείρημα πως "δεν φταίει ο Τουρισμός επειδή τα κρούσματα από τουρίστες είναι 17%" πού το ανακάλυψε η κυβέρνηση; Μήπως οι τουρίστες πάνε σε άλλη Ελλάδα; Δεν συγχρωτίζονται στα ίδια μέρη με τον εγχώριο πληθυσμό; 'Η μήπως περίμενε κανείς να είναι περισσότερα τα κρούσματα στους τουρίστες από αυτά στον ντόπιο πληθυσμό; Πόσο πιστή είναι η εικόνα των επιβεβαιωμένων εισαγόμενων κρουσμάτων, όταν από όσους τουρίστες έχουν έλθει μέχρι τώρα έχει ελεγχθεί μόνο το 12%;
-- Αν η αύξηση των κρουσμάτων δεν οφείλεται στο άνοιγμα του Τουρισμού χωρίς τη λήψη των αναγκαίων μέτρων, τότε γιατί το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση έκλεισε ουσιαστικά τα σύνορα, υποχρεώνοντας όσους θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα να έχουν κάνει στη χώρα προέλευσης τεστ κορονοϊού μέχρι 72 ώρες πριν από την είσοδό τους στη χώρα; Γιατί μείωσε ξανά τη χωρητικότητα στα τραπέζια στα μαγαζιά εστίασης; Γιατί μπαίνουν σε καραντίνα νησιά στα οποία ως επί το πλείστον πηγαίνουν για διακοπές τουρίστες;
-- Η κυβέρνηση θέλοντας να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και απαντώντας στις καταγγελίες της ΟΕΝΓΕ τελικά επιβεβαίωσε πως με μέθοδο αποκρύπτονται στοιχεία για τα κρούσματα κορονοϊού, όπως το σε ποια νησιά εντοπίζονται. Οι φαιδρότητες ότι δεν ανακοινώνονται ανά νησί "για να μην υπάρχει στοχοποίηση της περιοχής" επιβεβαιώνουν και τις καταγγελίες, αλλά και το κριτήριο της κυβέρνησης, που δεν είναι η προστασία της δημόσιας υγείας αλλά η εξυπηρέτηση μεγάλων οικονομικών συμφερόντων που συνδέονται με τον Τουρισμό.
Εκεί που τελειώνουν τα επικοινωνιακά τερτίπια αρχίζει η πραγματικότητα. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να την κρύψει. Επιλέγει να εναποθέτει στην ατομική ευθύνη τη διαχείριση της πανδημίας και να στοχοποιεί τη νεολαία, προκειμένου να μην αναλάβει τις δικές της τεράστιες ευθύνες για την προστασία της δημόσιας υγείας.
Τώρα οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, μαζί με τους μαχόμενους υγειονομικούς, είναι ανάγκη να απαιτήσουν από την κυβέρνηση μέτρα αποφασιστικής στήριξης του δημόσιου συστήματος Υγείας, με μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, όλων των ειδικοτήτων, στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, αλλά και στα νοσοκομεία.

• Καμία απόλυση
• Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και των επικουρικών
• Μαζικά, επαναλαμβανόμενα τεστ στους εργαζόμενους στην Υγεία και την Πρόνοια, στα ΜΜΜ, στην εστίαση, στον τουρισμό, στο εμπόριο, αλλά και τους μεγάλους χώρους δουλειάς (εργοστάσια κ.τ.λ.)
• Να ανοίξουν όλα τα νοσοκομεία που έκλεισαν τα τελευταία χρόνια
• Σχέδιο επίταξης όλων των δομών του ιδιωτικού τομέα Υγείας και Πρόνοιας, για να μπει σε εφαρμογή, σε περίπτωση γιγάντωσης της πανδημίας
• Μέτρα προστασίας των εργαζομένων στους τόπους δουλειάς με όλα τα απαραίτητα μέσα και μέτρα υγείας και ασφάλειας
• Κατεπείγουσες προσλήψεις στα ΜΜΜ για να αυξηθούν τα δρομολόγια, για να μειωθεί ο συγχρωτισμός, με ταυτόχρονη μείωση στην πληρότητα των πλοίων και των αεροπλάνων, με παράλληλη μείωση της τιμής των εισιτηρίων».

Φασκελοκουκούλωστα...

Το δημόσιο σύστημα Υγείας, παρά το χρόνο που κερδήθηκε χάρη στις θυσίες του λαού στη διάρκεια του πρώτου κύματος της πανδημίας, δεν ενισχύθηκε με υποδομές, υλικό και προσωπικό, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί με επάρκεια σε ένα δεύτερο κύμα, να προστατέψει την υγεία και τη ζωή του λαού από τον κορονοϊό, πόσο μάλλον να ανταποκριθεί στις ανάγκες και των άλλων ασθενών, χρόνιων και μη. Αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός προσπαθεί να κουκουλώσει η κυβέρνηση της ΝΔ, για να συγκαλύψει τις τεράστιες ευθύνες της, με ένα μπαράζ κάλπικων και αντιφατικών στοιχείων. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα.

* * *

Παράδειγμα 1ο: Σε συνέντευξή του ο υπουργός Υγείας, Β. Κικίλιας, ανέφερε στις 15 Αυγούστου ότι «έγιναν περισσότερες από 6.000 νέες προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών και παραϊατρικού προσωπικού», δημιουργώντας την εντύπωση ότι το ΕΣΥ ενισχύθηκε. Δεν είπε όμως ότι:

• Οι όποιες προσλήψεις αφορούν αποκλειστικά σε προσωπικό προσωρινής απασχόλησης. Ιδιαίτερα οι προσλήψεις που γίνονται λόγω κορονοϊού, είναι συμβάσεις λίγων μηνών, χρόνου ή έργου. Αντίθετα, τον Ιούνη 2020, το μόνιμο προσωπικό ήταν μειωμένο σε σχέση ακόμα και με τον Φλεβάρη 2020, όταν δηλαδή δεν είχε εκδηλωθεί η πανδημία! Χώρια που από τα νοσοκομεία, με βάση τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις των υγειονομικών, λείπουν σήμερα περισσότεροι από 30.000 εργαζόμενοι, γιατροί και νοσηλευτές.
• Τον Ιούνη 2020, ενώ η πανδημία έχει εκδηλωθεί, το προσωπικό συνολικά στην Υγεία έφθανε τους 95.491 εργαζόμενους (όχι όλοι στα νοσοκομεία). Από αυτούς, οι 18.183 ήταν συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου ή συμβασιούχοι έργου ή ωρομίσθιοι και το τακτικό προσωπικό ήταν 77.308 εργαζόμενοι. Τον Ιούνη 2013 (το πρώτο έτος για το οποίο παρέχει στοιχεία το Μητρώο Απογραφής των Δημοσίων Υπαλλήλων) στο υπουργείο Υγείας το τακτικό προσωπικό ήταν 89.883 εργαζόμενοι, χωρίς να υπάρχει πανδημία και χωρίς σε αυτό να συμπεριλαμβάνονται οι συμβασιούχοι (για τους οποίους δεν δίνονται στοιχεία). Με άλλα λόγια, τον Ιούνη 2020, το τακτικό προσωπικό είναι μειωμένο κατά 14% σε σχέση με τον Ιούνη του 2013, φανερώνοντας τις διαχρονικές ευθύνες όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων για την αποψίλωση του δημόσιου συστήματος, στο πλαίσιο της πολιτικής των περικοπών, της ιδιωτικοποίησης και παραπέρα εμπορευματοποίησης της Υγείας.

* * *

Παράδειγμα 2ο: Πριν από λίγες μέρες ο υπουργός Υγείας είχε ισχυριστεί ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας «είναι έτοιμο για κάθε ενδεχόμενο». Οπως αποδεικνύεται, όμως, οι μεγάλες ελλείψεις σε υποδομές και προσωπικό προκαλούν παλινωδίες στο σχεδιασμό, αντιφατικές και αποσπασματικές αποφάσεις της κυβέρνησης για τη διαχείριση της πανδημίας από το δημόσιο σύστημα Υγείας.
Για παράδειγμα, στις 7 Αυγούστου, το υπουργείο Υγείας έδωσε την εντολή «τα νοσοκομεία που διαθέτουν κλίνες COVID-19 (...) είναι υποχρεωμένα να νοσηλεύουν τα επιβεβαιωμένα κρούσματα». Δηλαδή, και τα νοσοκομεία που δεν είναι νοσοκομεία αναφοράς. Να σημειωθεί ότι η διάθεση ή μη κλινών Covid-19 είναι στην πράξη συζητήσιμη, αφού χώροι στα νοσοκομεία βαφτίζονται «ειδικά διαμορφωμένοι», χωρίς όμως να έχουν την κατάλληλη υποδομή, μέσα και προσωπικό.
Στις 11 Αυγούστου, η διοίκηση της 1ης ΥΠΕ Αττικής, βασιζόμενη σε νέα εντολή του υπουργείου Υγείας, σημείωνε σε έγγραφό της: «Σε αυτή τη φάση της πανδημίας και μέχρι νεωτέρας, τα επιβεβαιωμένα κρούσματα θα νοσηλεύονται στα νοσοκομεία αναφοράς». Στις 13 Αυγούστου, το υπουργείο Υγείας περιπλέκει ξανά τα πράγματα καθώς μέσα από ένα ασαφές δελτίο Τύπου φαίνεται ότι τα επιβεβαιωμένα κρούσματα θα νοσηλεύονται παντού.
«Πενία τέχνας κατεργάζεται» και στην προκειμένη περίπτωση η προσπάθεια της κυβέρνησης να διαχειριστεί την πανδημία με ένα σύστημα Υγείας που μπάζει από παντού, μεγαλώνει την ανασφάλεια για υγειονομικούς και ασθενείς, οδηγεί σε καταστάσεις τύπου ΑΧΕΠΑ, που έκλεισε λόγω πολλών κρουσμάτων σε εργαζόμενους του νοσοκομείου.

* * *

Παράδειγμα 3ο: Στις 16 Αυγούστου, το υπουργείο Υγείας ενημέρωσε ότι «έπειτα από εντολή του υπουργού, κάθε εργαζόμενος στο ΕΣΥ υποβάλλεται υποχρεωτικά σε μοριακό έλεγχο (PCR) μόλις επιστρέψει από κανονική άδεια».
Ομως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά! Σε έγγραφες οδηγίες προς τα νοσοκομεία ορίζεται ότι «το προσωπικό που επιστρέφει από άδεια, οφείλει να συμπληρώνει το επισυναπτόμενο ερωτηματολόγιο. Σε οποιαδήποτε απάντηση ΝΑΙ στο ερωτηματολόγιο, παραπέμπονται σε Ιατρείο Λοιμώξεων ΠΡΙΝ την ανάληψη υπηρεσίας»! Με βάση την εντολή οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο και από τις απαντήσεις τους θα κριθεί αν θα κάνουν τεστ. Πρόκειται για μια διαδικασία που δεν μπορεί να εντοπίσει τους ασυμπτωματικούς φορείς.
Στην πράξη η κάθε Υγειονομική Περιφέρεια κάνει ό,τι καταλαβαίνει. Αλλού έγινε το τεστ σε όλους όσοι επέστρεψαν από άδεια, αλλού σε κανέναν αν ήταν ασυμπτωματικός, αλλού συνδύασαν απαντήσεις στο γνωστό ερωτηματολόγιο και κλινική εικόνα, αλλού πήγαν αμέσως πριν βγει το αποτέλεσμα για δουλειά και αλλού τους κλείδωναν για ώρες μέσα σε γραφεία ή τους έστελναν σπίτια τους!
Ομως, η ουσία είναι η εξής: Ο βασικός χώρος έκθεσης των υγειονομικών είναι ο χώρος δουλειάς και όχι ο χώρος διακοπών. Γι' αυτό, το μέτρο της διενέργειας τεστ για όσους επιστρέφουν από άδεια δεν αρκεί, αν δεν συνδυάζεται με τη διενέργεια μαζικών, επαναλαμβανόμενων τεστ σε όλο το υγειονομικό προσωπικό, σε όλες τις δομές Υγείας και Πρόνοιας, όπως και σε άλλους κρίσιμους τομείς.

* * *

Ομως, για να μην αδικούμε τον υπουργό, στην ίδια συνέντευξη είπε και μια αλήθεια: «Κανένα σύστημα Υγείας στον κόσμο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κύματα χιλιάδων βαρέως νοσούντων από COVID-19». Δεν χρειαζόταν βέβαια να μας το πει ο υπουργός. Οι ομαδικοί τάφοι στις ΗΠΑ, τη λεγόμενη μητρόπολη του καπιταλισμού, είναι η ζωντανή απόδειξη ότι αυτό το σάπιο σύστημα έχει φάει τα ψωμιά του.
Η παραδοχή είναι ανάλογη με αυτή που έκανε το Μάη για τις αστικές συγκοινωνίες ο υφυπουργός Μεταφορών, Γ. Κεφαλογιάννης: «(...) κανένα ευρωπαϊκό σύστημα δεν έχει σήμερα τη δυνατότητα, σε προσωπικό και οχήματα, να προσφέρει υπηρεσίες μεταφοράς με τέτοιο τρόπο, ώστε να οριοθετείται, εκ των πραγμάτων, η ιατρικώς θεμιτή φυσική απόσταση των επιβατών».
Τι κρύβουν; Οτι το εμπόδιο για να μπορεί σήμερα ο λαός να απολαμβάνει υψηλού επιπέδου, αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, να απολαμβάνει δηλαδή προς όφελός του όλες τις δυνατότητες που προσφέρει η εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης και της τεχνολογίας, είναι η οργάνωση της παραγωγής με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος. Αυτό πρέπει να φύγει από τη μέση για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού, παλεύοντας για ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας και των δικαιωμάτων του, για να μην πληρώσει ξανά την κρίση και το νέο κύμα της πανδημίας που είναι προ των πυλών.

Δαμόκλειος σπάθη

Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος στα Ελληνοτουρκικά δείχνουν ακόμα πιο καθαρά ότι με τη σφραγίδα και την εποπτεία των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στρώνεται ένα τραπέζι διαλόγου για τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας, τις αστικές τάξεις των δύο χωρών, για επικίνδυνες διευθετήσεις, και διαμορφώνονται προϋποθέσεις συνεκμετάλλευσης της Ανατ. Μεσογείου και του Αιγαίου. Οι εξελίξεις αυτές είναι σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και σε βάρος της ειρήνης, της ασφάλειας των λαών της περιοχής.
Ο διάλογος που μεθοδεύεται με ευρωατλαντική παρέμβαση έχει βασικό στόχο να θωρακίσει τη ΝΑΤΟική συνοχή στην περιοχή και ευρύτερα. Να διασφαλίσει δηλαδή ότι η Τουρκία θα παραμείνει αγκιστρωμένη στο ΝΑΤΟ και «στρατηγικός εταίρος» της ΕΕ, απέναντι στην αυξανόμενη επιρροή ανταγωνιστικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως η Ρωσία και η Κίνα.
Για να γίνει αυτό, η Τουρκία ζητάει ανταλλάγματα και κυρίως να της αναγνωριστεί αναβαθμισμένος γεωπολιτικός ρόλος στην περιοχή. Γι' αυτό, παράλληλα με την αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, παζαρεύει με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ την «επόμενη μέρα» στη Λιβύη και στη Συρία, ακόμα και στο Ιράκ, ξεδιπλώνοντας στρατιωτικές επεμβάσεις. Παζαρεύει επίσης τη σχέση της με τη Ρωσία, το Κυπριακό και τη στρατηγική της σχέση με την ΕΕ.
Ο άλλος βασικός στόχος αυτού του διαλόγου είναι να «ξεκλειδώσει» η εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της περιοχής από τα μονοπώλια της Γαλλίας, της Βρετανίας, των ΗΠΑ και άλλων. Η Τουρκία έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να υπάρξει διανομή της λείας ανάμεσα στα μονοπώλια της Ενέργειας χωρίς τη δική της συμμετοχή, ενώ όλοι συμφωνούν - συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής κυβέρνησης - ότι «υπάρχει θέση» για την τουρκική αστική τάξη στη μοιρασιά.
Είναι χαρακτηριστικές οι διακηρύξεις του σχήματος «3+1» (Ελλάδα - Κύπρος - Ισραήλ και ΗΠΑ), αλλά και του «Ενεργειακού Φόρουμ» του Καΐρου, ότι καμία χώρα της περιοχής δεν αποκλείεται από την ενεργειακή συνεργασία και ότι, αντίθετα, επιδίωξή τους είναι να διαδραματίσει η Τουρκία «εποικοδομητικό ρόλο» σε αυτή.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο ξεδιπλώνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική αστική τάξη για το ρόλο τους στο ενεργειακό παιχνίδι και τη συμβολή τους στην ιμπεριαλιστική «ασφάλεια» και «σταθερότητα» στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Γι' αυτό η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα πανηγυρίζουν για την ελληνοαμερικανική Συμφωνία που αναβαθμίζει το ρόλο της χώρας ως πολεμικού ορμητηρίου του ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ρίχνουν νερό στο μύλο της τουρκικής επιθετικότητας και προετοιμάζουν το έδαφος για επικίνδυνες διευθετήσεις. Επιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι η συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς της αστικής τάξης και στα επικίνδυνα σχέδιά τους, που ανάβουν το φιτίλι στην περιοχή, δεν μπορεί να διασφαλίσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, ούτε να εγγυηθεί την ειρήνη και την ασφάλεια για τον ελληνικό και τους άλλους λαούς. Αντίθετα, τα κρατάει διαρκώς κάτω από τη «δαμόκλειο σπάθη» ανταγωνισμών και συμβιβασμών, που εναλλάσσονται και συνυπάρχουν.
Είναι επομένως προκλητική η προσπάθεια της κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων να εξωραΐσουν τον ευρωατλαντικό παράγοντα και να αντιστρέψουν την πραγματικότητα για το ρόλο του στα Ελληνοτουρκικά. Για το λαό είναι καταστροφικό αδιέξοδο να περιμένει λύση προς όφελός του από τη συμμετοχή σε αυτές τις συμμαχίες.
Αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη ο λαός είναι να δυναμώσει η πάλη του ενάντια στις βάσεις, για απεμπλοκή της χώρας από όλες τις ιμπεριαλιστικές αποστολές, για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ. Ο αγώνας αυτός, δεμένος με την πάλη για να πάρει ο λαός την εξουσία, είναι ο μόνος που οδηγεί σε διέξοδο και αποτελεί ταυτόχρονα τη σπουδαιότερη διεθνιστική συμβολή στην πάλη των άλλων λαών της περιοχής.