ΦΑΣΙΣΜΟΣ,ΕΕ και ΝΑΤΟ-Νορβηγία: Ακροδεξιοί υποκαθιστούν την αστυνομία περιπολώντας στους δρόμους Share

Νορβηγία: Ακροδεξιοί υποκαθιστούν την αστυνομία περιπολώντας στους δρόμους

• 

Εκτός ελέγχου τείνουν να βγουν οι ακροδεξιές ομάδες στην Βόρεια Ευρώπη, που φτάνουν πλέον στο σημείο να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους και να υποκαθιστούν τις Αρχές Ασφαλείας, περιπολώντας στους δρόμους.
Μετά την Φινλανδία και στην Νορβηγία ομάδες αυτοάμυνας με την ονομασία "Στρατιώτες του Όντιν" πραγματοποίησαν το σαββατοκύριακο περιπολίες στους δρόμους νορβηγικών πόλεων δείχνοντας ότι το κίνημα, που έκανε την εμφάνισή του στη Φινλανδία, διαδίδεται στη βόρεια Ευρώπη.
Πολλές δεκάδες άνδρες, μερικοί ντυμένοι με μαύρα μπουφάν που έφεραν ένα λογότυπο που υποτίθεται ότι αναπαριστούσε ένα κράνος των Βίκινγκς, συγκεντρώθηκαν το βράδυ του Σαββάτου σε πόλεις όπως οι Στάβανγκερ, Ντράμεν και Κρίστιανσαντ, ανακοινώθηκε σήμερα από το εν λόγω κίνημα.
"Επιθυμούμε οι δρόμοι να είναι ασφαλείς, επιθυμούμε να απαλλαγούμε από την εγκληματικότητα που παρατηρούμε σήμερα στη Νορβηγία, όπου η αστυνομία δεν καταφέρνει να την αντιμετωπίσει", δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο εκπρόσωπος των "Στρατιωτών του Όντιν", ο Ρόνι Άλτε. "Πουλάνε ναρκωτικά, τα κορίτσια πέφτουν θύματα θωπειών, σημειώνονται επιθέσεις και βία".
Το κίνημα αυτό, το οποίο έχει επίσης πλοκάμια στη Δανία και τη Σουηδία, μιμείται ένα κίνημα της ακροδεξιάς που ιδρύθηκε πέρυσι στη Φινλανδία.
Ο Άλτε, "βετεράνος" των ισλαμοφοβικών κινημάτων Νορβηγικός Σύνδεσμος Άμυνας και Pegida, υποστήριξε πάντως ότι το εν λόγω κίνημα "αντιπροσωπεύει όλο το πολιτικό φάσμα" και πως βοηθάει όλους, χωρίς διακρίσεις.
"Όμως ένα σημαντικό μέρος της εγκληματικότητας στην οποία επικεντρωνόμαστε οφείλεται στην παράνομη μετανάστευση προς τη Νορβηγία αφότου η Ευρώπη ορθάνοιξε τα σύνορά της", διευκρίνισε.
Η νορβηγική αστυνομία δήλωσε "συνολικά επιφυλακτική έναντι ομάδων όπως οι Στρατιώτες του Όντιν".
"Η χρήση ονομάτων (σ.σ.: ο Όντιν είναι ο θεός του πολέμου στη σκανδιναβική μυθολογία) και συμβόλων και το γεγονος ότι πολλά μέλη της ομάδας έχουν σχέσεις με εγκληματικούς κύκλους, ενισχύουν αυτόν τον σκεπτικισμό", εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Άτλε Ρολ-Μάτισεν, ένας υψηλόβαθμος αστυνομικός αξιωματούχος.
"Δεν είναι αποδεκτό οργανώσεις να δρουν ή να δίνουν την εντύπωση ότι αποτελούν μια μορφή αυτοάμυνας πολιτών (...) Μόνο η αστυνομια είναι εξουσιοδοτημένη να ασκεί την αστυνομική εξουσία". πρόσθεσε.
Στην Ντράμεν, η αστυνομία έλεγξε το Σάββατο τα μέλη της περιπόλου για να διαπιστώσει την ταυτότητά τους και να επιβεβαιώσει ότι δεν έφεραν όπλα. Στην Κρίστιανσαντ, στους "στρατιώτες" δεν επετράπη παρά να διανείμουν καφέδες και γλυκά.
Σε ετήσια έκθεσή τους που δημοσιοποίησαν στις 9 Φεβρουαρίου, οι νορβηγικές υπηρεσίες πληροφοριών (PST) ανέφεραν πως "η απειλή από κύκλους της ακροδεξιάς αυξάνεται στη Νορβηγία" εξαιτίας της μεταναστευτικής κρίσης.

Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΥΡΙΖΑ

   Ο ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΥΡΙΖΑ

• 
  

Η πορεία και η κατάληξη της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα πιο διδακτικά παραδείγματα για όσους διατηρούν ακόμα αυταπάτες σχετικά με τη δυνατότητα φιλολαϊκής διακυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού. Βοηθά να κατανοηθεί και να μελετηθεί πώς η άρχουσα τάξη χειραγώγησε τη λαϊκή δυσαρέσκεια με την προπαγανδιστική μυθοπλασία σχετικά με τη δυνατότητα να υπάρξει φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση, με την ανάδειξη μιας «αντιμνημονιακής», «αριστερής» κυβέρνησης.

Η απατηλή προσδοκία των λαϊκών στρωμάτων για το θετικό αποτέλεσμα της υποτιθέμενης «σκληρής διαπραγμάτευσης» με την ΕΕ και το ΔΝΤ καλλιεργήθηκε συστηματικά πριν και μετά από τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές. Ωστόσο, η αλυσίδα των πραγματικών γεγονότων με την υπογραφή της αρχικής συμφωνίας του Φλεβάρη, την «πρόταση Τσίπρα των 47 σελίδων», την ψήφιση από τη Βουλή της Σύμβασης Δανειοδότησης από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και του νέου μνημονίου, βοήθησε αντικειμενικά στην αποκάλυψη του ρόλου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για τον οποίο έγκαιρα είχε προειδοποιήσει το ΚΚΕ. Απέδειξε ότι η εναλλαγή πολιτικών δυνάμεων στην αστική διακυβέρνηση, με όποια ριζοσπαστικά συνθήματα κι αν εμφανίζονται, όχι μόνο δεν πλήττει, αλλά θωρακίζει την κυριαρχία της αστικής τάξης.

Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο στον αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος και στη διαμόρφωση κλίματος ταξικής συνεργασίας πριν αναλάβει την αστική διακυβέρνηση το Γενάρη του 2015. Όλο το προηγούμενο διάστημα αποπροσανατόλιζε με συστηματικό τρόπο το λαό από τη στόχευση του πραγματικού αντιπάλου της αστικής τάξης και της ΕΕ που την στηρίζει. Η φρασεολογία για ρήξη και ανατροπή των μνημονιακών κυβερνήσεων, της τρόικας, της γερμανικής πολιτικής του Σόιμπλε, συσκότιζε τον πραγματικό ένοχο, τα μονοπώλια, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Έκρυβε ότι η πολιτική των μνημονιακών στην πραγματικότητα εξειδίκευε στις ελληνικές συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης τις βασικές κατευθύνσεις θωράκισης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων που εφαρμόζονται σ’ όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Με το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που εμφάνιζε ως ριζοσπαστική γραμμή την υιοθέτηση ορισμένων μέτρων στοιχειώδους ανακούφισης και επιβίωσης των κοινωνικών ομάδων που βρίσκονταν στα όρια της ακραίας φτώχειας και την οπισθοχώρηση και αναδίπλωση του κινήματος, εδραίωσε τη μείωση των απαιτήσεων των λαϊκών στρωμάτων για ανάκτηση των μεγάλων απωλειών που είχαν την περίοδο της κρίσης.

Η περίοδος της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά ότι για το σφαγιασμό των λαϊκών δικαιωμάτων, την προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, συμφωνούν και βαδίζουν μαζί οι αστικές τάξεις της ΕΕ και των ΗΠΑ, παρά τις διαφορές των συμφερόντων τους που έχουμε εκτεταμένα αναλύσει στην αρθρογραφία της ΚΟΜΕΠ.

Τόσο οι φίλοι της αστικής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ομπάμα και ο Ολάντ, όσο και οι προβαλλόμενοι ως αντίπαλοι, όπως ο Σόιμπλε, απαιτούσαν με μια φωνή να επιταχυνθούν τα αντιλαϊκά μέτρα που υπηρετούν τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Έτσι φτάσαμε στην υπογραφή του νέου «Μνημονίου Τσίπρα» που αποτελεί την κατάληξη της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Οι αναδιαρθρώσεις στην αγορά εργασίας, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι «απελευθερώσεις» στρατηγικών τομέων της οικονομίας, η φοροαφαίμαξη των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων, οι περικοπές στις συντάξεις και στις κρατικές δαπάνες κοινωνικής πολιτικής αποτελούν τον κοινό τόπο σ’ όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Το πραγματικό αποτέλεσμα της «πρώτης φοράς αριστερά» στη διακυβέρνηση είναι ασήκωτα νέα βάρη στην πλάτη του λαού, τα οποία έρχονται να προστεθούν στις υποχρεώσεις των προηγούμενων μνημονίων που η συμφωνία προβλέπει ότι θα τηρηθούν αυστηρά και απαρέγκλιτα.

Αυτή ήταν η μεγάλη προσφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην αστική τάξη. Να περάσει η νέα αντιλαϊκή επίθεση με τη μικρότερη δυνατή λαϊκή αντίσταση, με κλίμα κοινωνικής ανοχής που δε θα μπορούσε να διασφαλίσει η προηγούμενη συγκυβέρνηση.

Με την προκήρυξη των νέων πρόωρων εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στην αστική εξουσία, προβάλλοντας ως διακύβευμα την επιλογή της κατάλληλης αστικής κυβέρνησης για να εφαρμόσει με τον πιο ανώδυνο τρόπο τη νέα συμφωνία και την πολιτική φθηνότερης εργατικής δύναμης, προσδοκώντας ανάκαμψη από την κρίση εντός της ΕΕ. Στον εγκλωβισμό της λαϊκής αναζήτησης σ’ αυτήν την κατεύθυνση συμβάλλουν αποφασιστικά η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ.

Το σκηνικό συμπληρώνεται με την εμφάνιση της «Λαϊκής Ενότητας» (πρώην «Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ»), ώστε να καλυφτεί το κενό της άσφαιρης «αντιμνημονιακής» αντιπολίτευσης για την παγίδευση της λαϊκής αγανάκτησης εντός των τειχών της εξουσίας του κεφαλαίου. Ας δούμε όμως αναλυτικά και συγκεκριμένα ποιο μέλλον επιφυλάσσει στα λαϊκά στρώματα η συμφωνία που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν την προκήρυξη των νέων εκλογών.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ «ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΤΣΙΠΡΑ»

 Το «Μνημόνιο Τσίπρα» αποτελεί οργανική συνέχεια και ολοκλήρωση των προηγούμενων μνημονίων –όπως άλλωστε αναφέρει ρητά και το ίδιο το κείμενο– υλοποιεί βασικές κατευθύνσεις της ΕΕ όπως καταγράφονται σε όλα τα βασικά ντοκουμέντα της.

Η νέα συμφωνία δομείται γύρω από τους ακόλουθους βασικούς άξονες:

α) Τη διασφάλιση της «δημοσιονομικής βιωσιμότητας», β) την εξασφάλιση της «χρηματοπιστωτικής σταθερότητας», γ) την προώθηση της «ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και των επενδύσεων» και δ) την προώθηση ενός «σύγχρονου κράτους». Αναφέρεται χαρακτηριστικά πως «θα απαιτηθεί η συνεχής εφαρμογή των συμφωνημένων πολιτικών επί πολλά έτη».

Μπορούμε να κωδικοποιήσουμε το περιεχόμενο της συμφωνίας ως ακολούθως:

1. ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΤΡΑ

Βασικά στοιχεία της νέας συμφωνίας αναφορικά με το φορολογικό είναι από τη μία η αυξημένη επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων από άδικους έμμεσους φόρους και από την άλλη η μονιμοποίηση και διεύρυνση του συνόλου της φοροεπιδρομής στα λαϊκά εισοδήματα που δρομολογήθηκε με τα προηγούμενα μνημόνια. Προβλέπεται σ’ αυτήν την κατεύθυνση μονιμοποίηση του ΕΝΦΙΑ και παγίωση των εσόδων του στα 2,65 δισ. ανεξάρτητα από τις αλλαγές στις αντικειμενικές αξίες. Στον τομέα του ΕΝΦΙΑ ξεχωρίζει επίσης η κατάργηση της απαλλαγής από το συμπληρωματικό φόρο (που αποτελεί και το μεγαλύτερο τμήμα της φορολογίας) των ενοικιαζόμενων δωματίων που θα ίσχυε για το 2015. Η εξέλιξη αυτή οδηγεί σε δραστική αύξηση της φορολογίας για το 2015 για εκατοντάδες χιλιάδες μικροϊδιοκτήτες ενοικιαζόμενων δωματίων. Κεντρικός στόχος της εξέλιξης αυτής είναι η επιτάχυνση της συγκέντρωσης των ενοικιαζόμενων δωματίων –πολλά από τα οποία λόγω θέσης αποτελούν πραγματικά «φιλέτα» της τουριστικής αγοράς– στα χέρια μεγάλων ξενοδοχειακών και τουριστικών ομίλων.

Συγχρόνως η νέα συμφωνία προβλέπει αύξηση και μονιμοποίηση της εισφοράς αλληλεγγύης, χτυπώντας και την εισοδηματική κατηγορία 30-50 χιλιάδων ευρώ το χρόνο κι ένταξή της στη γενική φορολογική κλίμακα και, τέλος, παγίωση του αντιλαϊκού φορολογικού συστήματος, όπως έχει διαμορφωθεί, μέσα από το νέο φορολογικό νομοσχέδιο για το οποίο υπάρχει ρητή δέσμευση πως θα διαμορφωθεί μέσα στο φθινόπωρο του 2015.

Η αύξηση των συντελεστών στο ΦΠΑ μέσα από τη μεταφορά μεγάλου όγκου εμπορευμάτων και υπηρεσιών στην υψηλή φορολογική κλίμακα μεταφράζεται σε 2,4 δισ. επιπλέον φορολογία για τα λαϊκά στρώματα, που θα δουν σημαντικές αυξήσεις στα καθημερινά έξοδα, από τα τρόφιμα και τις μεταφορές, μέχρι τα φροντιστήρια, τα κομμωτήρια και τις κηδείες.

Επίσης, η εξομοίωση όλων των βρώσιμων κρεάτων στον ίδιο συντελεστή φορολογίας (στο 13%) πρέπει να συνδυαστεί και με τη διάρθρωση της ελληνικής κρεατοπαραγωγής και των εισαγωγών κρέατος1.

Σ’ αυτόν τον άξονα, ξεχωρίζει η επιβολή ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση, εξέλιξη που αυξάνει το κόστος της κατά 1/4 για χιλιάδες οικογένειες. Μόνο από το ΦΠΑ, το νέο Μνημόνιο Τσίπρα κοστίζει σε μια τετραμελή λαϊκή οικογένεια πάνω από 1.000 ευρώ το χρόνο.

Οι αυτοαπασχολούμενοι επιβαρύνονται με σταδιακή αύξηση της προκαταβολής φόρου στο 75% για τα εισοδήματα του 2015 (από 55% για τα περσινά εισοδήματα) και σε 100% για τα εισοδήματα του 2016. Ουσιαστικά επιβάλλεται, για το 2016 και το 2017, πρόσθετος φόρος 20% και 25% αντίστοιχα της φορολογίας που πληρώνουν φέτος.

Για τους φτωχούς αγρότες, η νέα συμφωνία οδηγεί σε πραγματική σφαγή, με εκτίναξη της άμεσης φορολογίας, κατάργηση της μειωμένης φορολογίας στο πετρέλαιο και στα αγροτικά εφόδια και δραστική αύξηση της προκαταβολής φόρου από φέτος. Ουσιαστικά οι φτωχοί αγρότες οδηγούνται σε βίαιη έξοδο από την αγροτική παραγωγή ώστε να επιταχυνθεί η συγκέντρωση. Με την προώθηση των νέων μέτρων οι αγρότες θα φορολογούνται ως αυτοαπασχολούμενοι, δηλαδή με υψηλό συντελεστή 26% από το πρώτο ευρώ. Επίσης, η γενική κατεύθυνση «φορολόγησης του συνόλου» της παραγωγής ανοίγει το δρόμο για να φορολογούνται ως εισοδήματα τόσο τα προϊόντα αυτοκατανάλωσης (π.χ. το λάδι από το χωριό) όσο και τα ενδιάμεσα αγροτικά προϊόντα που χρησιμοποιούνται από την ίδια την αγροτική παραγωγή (π.χ. φορολόγηση του τριφυλλιού ζωοτροφής).

Επίσης με το νέο Μνημόνιο αλλάζουν οι όροι αποπληρωμής φόρων από προηγούμενα χρόνια. Η ρύθμιση των 100 δόσεων μεταβάλλεται με σημαντική αύξηση του επιτοκίου αποπληρωμής από 3% σε πάνω από 5% ετησίως.

Η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να εμφανιστεί με προσωπείο «κοινωνικής δικαιοσύνης», προωθεί ορισμένες αυξήσεις στη φορολογία του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Ειδικότερα, προωθεί μια αύξηση των συντελεστών φορολογίας 4% κάθε χρόνο για την επόμενη πενταετία, όπως και την παράταση της ειδικής εισφοράς. Πρόκειται για αμιγώς επικοινωνιακή κίνηση και σε καμιά περίπτωση δε συνιστά «δικαιότερη κατανομή των βαρών». Η αύξηση των φόρων στο εφοπλιστικό κεφάλαιο ανέρχεται σε ελάχιστα εκατομμύρια ευρώ ετησίως, πραγματικά σταγόνα στον ωκεανό των πολλών δισ. ευρώ πρόσθετων φόρων για τα λαϊκά στρώματα και των δεκάδων δισ. ευρώ της υφιστάμενης και διατηρούμενης φορολογίας.

Ιδιαίτερη σημασία έχει η προώθηση αντιλαϊκών μέτρων μέσα από το γενικό κάλυμμα της «αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής» και της «αντιμετώπισης της διαφθοράς» που θα αποτελέσουν σημαία της κυβέρνησης για το επόμενο διάστημα. Η φοροδιαφυγή που θα βάλει στο στόχαστρο η κυβέρνηση δεν είναι η νόμιμη φοροαποφυγή του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά η φοροδιαφυγή των λαϊκών στρωμάτων, που σε ένα βαθμό γινόταν τα προηγούμενα χρόνια και με την ανοχή του κράτους. Έχει αναφερθεί πολλαπλά από κυβερνητικές πηγές η διασταύρωση του ύψους των καταθέσεων με τις φορολογικές δηλώσεις των τελευταίων ετών για να διαπιστωθεί αν η αύξηση των καταθέσεων μεταφράζεται σε δηλωμένα εισοδήματα ή αν αντίθετα είναι «παράνομη». Με αυτόν τον τρόπο ανοίγει ο δρόμος για αντιμετώπιση εκτεταμένων λαϊκών στρωμάτων ως «φοροφυγάδων» και για την αναδρομική φορολόγησή τους.

 Σε τέτοια κατεύθυνση κινείται και η ταχεία προώθηση του πλαστικού χρήματος, που άλλωστε εμπεδώθηκε με ένα σχετικά βίαιο τρόπο λόγω της επιβολής των capital controls. Ήδη το πακέτο μέτρων που ψηφίστηκε κάνει λόγο αποκλειστικά για συναλλαγές χωρίς μετρητά για ποσά άνω των 70 ευρώ στα νησιά. Όμως, η γενική κυβερνητική λογική κινείται σε μια γενική εφαρμογή πλαστικού χρήματος, με σημαία την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Σημειώνουμε πως μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγήσει σε συρρίκνωση των αυτοαπασχολούμενων και συνεπακόλουθα σε επιτάχυνση της συγκεντροποίησης, για παράδειγμα στο νησιωτικό τουρισμό, καθώς και σε αυξημένες δυνατότητες παρακολούθησης των λαϊκών στρωμάτων από τις κρατικές αρχές από την οικονομική οδό. Δίνεται η δυνατότητα παρακολούθησης τόσο των προτιμήσεων αγοράς του καθενός (π.χ. βιβλία) όσο και η δυνατότητα άμεσης παρακολούθησης των κινήσεών του, αφού κάθε συναλλαγή αφήνει ένα άμεσο «ηλεκτρονικό ίχνος».

2. ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Στη νέα συμφωνία αναφέρεται ως διακριτό βήμα και έχει ήδη ψηφιστεί η υλοποίηση των μηχανισμών ημιαυτόματης περικοπής δαπανών όταν δεν πιάνονται οι δημοσιονομικοί στόχοι που προβλέπονται στην ευρωπαϊκή Συνθήκη για τη Σταθερότητα, το Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση, που υπογράφηκε το 2012. Επί της ουσίας προβλέπεται να στελεχωθεί και να τεθεί σε λειτουργία ένα «συμβούλιο δημοσιονομικής πολιτικής», το οποίο θα εξετάζει τον κρατικό προϋπολογισμό και την εξέλιξή του μέσα στη χρονιά και, όταν θα παρατηρεί απόκλιση της εκτέλεσης από τους στόχους του προϋπολογισμού, θα επιβάλλει συγκεκριμένα μέτρα άμεσης εφαρμογής για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων. Γίνεται ήδη λόγος για περικοπές δαπανών πρώτα από την υπηρεσία που έχει απόκλιση, στη συνέχεια από το σχετικό υπουργείο και, τέλος, από κάποιο υπουργείο γενικά. Εισάγονται δηλαδή νέα δημοσιονομικά μέτρα για να επιτυγχάνονται κάθε φορά οι δημοσιονομικοί στόχοι. Στόχος είναι να θωρακιστούν τα τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα των επόμενων ετών και δεκαετιών, εξασφαλίζοντας πως αυτήν τη φορά θα επιτευχθούν.

3. ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ

 Η νέα συμφωνία περιλαμβάνει με σαφήνεια την ανάγκη νέας ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζικού τομέα.

Η ανάγκη νέας ανακεφαλαιοποίησης γίνεται ως συνδυασμός πολλαπλών παραγόντων, βασικότεροι από τους οποίους είναι η νέα εκδήλωση της κρίσης της ελληνικής οικονομίας το 2015, η διόγκωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, η επαπειλούμενη αλλαγή στο θεσμικό πλαίσιο των τραπεζών που απομειώνει σημαντικά τα υπολογιζόμενα εποπτικά κεφάλαια των τραπεζών μέσα από την ελάττωση του ποσοστού του αναβαλλόμενου φόρου στο σύνολο των κεφαλαίων, η τεράστια εκροή καταθέσεων το πρώτο εξάμηνο του 2015, η αλλαγή στον τρόπο αποτίμησης των ενέχυρων των ελληνικών τραπεζών από την ΕΚΤ που είχε ως αποτέλεσμα τόσο να μειωθεί σημαντικά το ύψος της χρηματοδότησης που λαμβάνουν οι τράπεζες βάσει αυτών όσο και να μεταβληθεί το είδος των ροών που μπορούν να λαμβάνουν (αναγκαστική μετάβαση στον ELA) κ.ά.

 Η νέα ανακεφαλαιοποίηση μεταφράζεται τελικά σε νέο πακέτο χρηματοδότησης για το τραπεζικό σύστημα, που θα το φορτωθούν τα λαϊκά στρώματα.

 Ανακεφαλαιοποίηση σημαίνει νέα κεφάλαια στο τραπεζικό σύστημα προκειμένου οι τράπεζες να διαθέτουν επαρκή κεφάλαια ώστε να καλύπτουν τους σχετικούς δείκτες. Τμήμα αυτών των νέων κεφαλαίων μπορεί να προκύψει μέσα από την υποχρεωτική μετατροπή σε κεφάλαιο ορισμένων από τις καταθέσεις (κούρεμα καταθέσεων, μετατροπή τους σε μετοχές κλπ.), η γνωστή διαδικασία Bail-In. Από τα απαιτούμενα νέα, φρέσκα κεφάλαια στις τράπεζες, οι ιδιώτες μέτοχοι ενδέχεται να καταβάλουν ένα τμήμα. Ωστόσο, ό,τι υπολείπεται θα πρέπει να καλυφτεί από δημόσια χρηματοδότηση μέσα από σχετικό δάνειο των ευρωπαϊκών μηχανισμών, που θα αυξήσει το δημόσιο χρέος, χρέος που θα κληθεί να καλύψει ο ελληνικός λαός. Συγχρόνως, τα 25 δισ. που έχουν ήδη καταβληθεί για τις προηγούμενες ανακεφαλαιοποιήσεις μέσα από τον ΤΧΣ θα χαθούν. Και αυτό, γιατί το ΤΧΣ, ο ιδιοκτήτης των μετοχών, δε θα προβεί σε καταβολή κεφαλαίων, αφού δε διαθέτει σχετικά κεφάλαια. Έτσι, θα απομειωθεί η αξία των μετοχών που έχει το ΤΧΣ, που υπολογίζονται σε 50-70% των μετοχών των τραπεζών.

Ως εκ τούτου, η νέα ανακεφαλαιοποίηση οδηγεί, μέσα από τις αλλαγές στη μετοχική σύνθεση των τραπεζών, σε αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Εμπλέκεται άμεσα στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς σχετικά με τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Η πιθανότητα ανακεφαλαιοποίησης μέσω του ΕΜΣ (ESM) μεταφράζεται τελικά σε μεταφορά του ελέγχου των τραπεζών στον εν λόγω ευρωπαϊκό μηχανισμό.

Σημαντική πλευρά αποτελεί η νέα ρήτρα για Bail-In, δηλαδή για υποχρεωτική συμμετοχή των ιδιωτών στη διάσωση μιας τράπεζας, πριν την παροχή κρατικής βοήθειας. Πιο συγκεκριμένα αναφέρει πως οι ιδιώτες (μέτοχοι και πιστωτές, μέσα στους οποίους είναι και οι καταθέτες) υποχρεώνονται να εισφέρουν 8% των συνολικών υποχρεώσεων πριν προβεί το κράτος σε κεφαλαιακή ενίσχυση. Προκύπτει το ακόλουθο ερώτημα: Αν δε συνεισφέρουν οι μέτοχοι (με φρέσκα κεφάλαια), πώς θα αποφευχθεί ένα κούρεμα καταθέσεων, όταν η οδηγία και ο προς ψήφιση νόμος προβλέπει πως το κούρεμα είναι προϋπόθεση για τη δημόσια χρηματοδότηση; Πρέπει να σημειώσουμε πως η ρήτρα Bail-In ισχύει από το Γενάρη του 2016 και όχι άμεσα. Με βάση τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς και την τελευταία απόφαση του Eurogroup, η ανακεφαλαιοποίηση θα γίνει άμεσα το φθινόπωρο χωρίς την εφαρμογή της σχετικής ρήτρας. Ωστόσο, δεν μπορεί να αποκλειστεί η χρονική μετάθεση της διαδικασίας, ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς και τις εκλογές, ενώ σε κάθε περίπτωση δεν προκύπτει πως δε θα χρειαστεί νέος γύρος ανακεφαλαιοποίησης. Επίσης, σε κάθε περίπτωση θα αξιοποιηθεί η ρήτρα αυτή ως μοχλός πίεσης προκειμένου να στηριχτεί μια συμφωνία μέχρι το τέλος του χρόνου, προκειμένου η ανακεφαλαιοποίηση να μην αφορά και τις καταθέσεις. Η ρήτρα Bail-in τυπικά αφορά μόνο τους καταθέτες πάνω από 100.000 ευρώ. Όμως, η ίδια οδηγία αναφέρει πως η συνεισφορά των υπόλοιπων καταθετών καλύπτεται από το ταμείο εγγύησης καταθέσεων (ΤΕΚΕ), το περιεχόμενο του οποίου είναι τελείως ανεπαρκές. Έτσι, σε περίπτωση εφαρμογής της ρήτρας Bail-in, οι καταθέτες κάτω από 100.000 ευρώ είναι πιθανό να δουν ουσιαστικό κούρεμα καταθέσεων με τη μορφή δεσμευμένων κεφαλαίων, μέχρι να μπορέσει το ΤΕΚΕ να τα αναπληρώσει (που μπορεί να είναι μεγάλο χρονικό διάστημα).

Ιδιαίτερα σημαντική πλευρά των αλλαγών στον τραπεζικό τομέα αποτελούν οι υπόλοιπες ρυθμίσεις που ανοίγουν το δρόμο για την επιτάχυνση των πλειστηριασμών. Η οδηγία BRRD περιλαμβάνει, ως άμεσα εκτελεστές, πράξεις διαχωρισμού του χαρτοφυλακίου των τραπεζών, δηλαδή την υποχρέωση, πριν την ανακεφαλαιοποίηση, να πωληθεί ένα καλό κομμάτι των δανείων σε άλλους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Ουσιαστικά διαμορφώνεται ευνοϊκό νομικό έδαφος για να τιτλοποιηθούν και να πουληθούν ενυπόθηκα δάνεια σε άλλους επενδυτές. Συγχρόνως, οι αλλαγές στη δικονομία επιταχύνουν τους πλειστηριασμούς ακινήτων και διαμορφώνουν ευνοϊκό καθεστώς πώλησης (αρχική τιμή συνδεδεμένη με την εμπορική κλπ.). Διαμορφώνεται έτσι ένα καθεστώς επιτάχυνσης της ρευστοποίησης ενυπόθηκης ακίνητης περιουσίας. Η τάση αυτή εξυπηρετεί τόσο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αφού ξεμπλοκάρεται ένα τμήμα των δανείων και τελικά προσελκύονται νέα κεφάλαια, όσο και τις γενικότερες ανάγκες της καπιταλιστικής αναπαραγωγής, αφού αίρονται εμπόδια για να απαξιωθεί ένα τμήμα του κεφαλαίου και διαμορφώνονται ευνοϊκοί όροι για νέες επενδύσεις. Η προώθηση άλλωστε ορισμένων πλειστηριασμών (μεγάλα εμπορικά ακίνητα που θα αλλάξουν χρήσεις και ιδιοκτήτες, εκτάσεις κατάλληλες για τουριστική αξιοποίηση κλπ.) είναι ουσιαστική για να προωθηθούν τα νέα επενδυτικά σχέδια για την καπιταλιστική ανάπτυξη της επόμενης μέρας.

Η «δέσμευση» του Αλ. Τσίπρα για αναστολή των πλειστηριασμών είναι ψευδεπίγραφη. Όχι τόσο λόγω της γνωστής αφερεγγυότητας που έχουν οι δεσμεύσεις του οπορτουνισμού, όσο κυρίως λόγω των πραγματικών λεπτομερειών της δέσμευσης αυτής. Ο Αλ. Τσίπρας είπε χαρακτηριστικά: «Κανένας άνεργος, κανένας μεροκαματιάρης, κανένας χαμηλόμισθος και χαμηλοσυνταξιούχος, κανένας δανειολήπτης σε λαϊκές συνοικίες, σε φτωχές γειτονιές, σε υποβαθμισμένες γειτονιές, δεν πρόκειται να χάσει το σπίτι του». Ουσιαστικά προκαταβάλλεται πως η προστασία από τους πλειστηριασμούς θα αφορά μόνο την ακραία φτώχεια, τελικά η απαγόρευση θα αφορά εκείνα τα ακίνητα που σε γενικές γραμμές δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου. Άλλωστε, ο πλειστηριασμός ενός ακινήτου, που μπορεί να αποτελεί και τη μοναδική περιουσία ενός λαϊκού δανειολήπτη, ουσιαστικά τον απελευθερώνει από την τράπεζα, ενώ το όποιο όφελος της τράπεζας θα είναι ιδιαίτερα χαμηλό.

4. ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

Η νέα συμφωνία προωθεί την απελευθέρωση ολόκληρων τομέων της οικονομίας με κεντρικό στόχο τη διεύρυνση του πεδίου κερδοφορίας για τους μονοπωλιακούς ομίλους, έμμεσα και άμεσα.

Η έμμεση προώθηση της απελευθέρωσης είναι μέσα από τη σημαντική φορολογική επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων και μέσα από τις αλλαγές στο σύστημα ασφάλισης.

Ειδικότερα, τα φορολογικά μέτρα στους αγρότες ουσιαστικά σπρώχνουν ένα πολύ μεγάλο τμήμα των φτωχών αγροτών, και σχεδόν το σύνολο όσων δεν έχουν την αγροτική παραγωγή ως κύριο επάγγελμα, εκτός αγροτικής παραγωγής. «Απελευθερώνουν» έτσι μεγάλες αγροτικές εκτάσεις για καπιταλιστική εκμετάλλευση, αλλά και νέα εργατικά χέρια, ένα μέρος των οποίων θα βρει εργασία σε τέτοιες εκμεταλλεύσεις. Η πλευρά αυτή αποτελεί κεντρικό στοιχείο της ακολουθούμενης πολιτικής. Όπως είχαμε εκτιμήσει, στη χώρα διατηρείται σημαντικός αριθμός πολύ μικρών αγροτικών εκμεταλλεύσεων, που αφορούν «παραγωγή προοριζόμενη κυρίως για αυτοκατανάλωση, χωρίς διάθεση στην αγορά κάποιου πλεονάσματος, κάτι που αποτελεί άτυπη στήριξη του εισοδήματος εργαζόμενων κατοίκων αστικών ή ημιαστικών περιοχών»2. Η αλλαγή του τρόπου χαρακτηρισμού του αγρότη ουσιαστικά καταργεί βίαια, με πολλαπλούς τρόπους, μεγάλο τμήμα αυτής της παραγωγής. Εκτός από τα ευθεία πλήγματα στη φορολόγηση και στην πολιτική επιδοτήσεων, η προμήθεια αγροτικών εφοδίων θα δυσκολευτεί σημαντικά για τους μη επαγγελματίες αγρότες. Η πολιτική αυτή οδηγεί συνεπώς σε βίαιη αποξένωση από την αγροτική γη, σε απότομη συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού, σε μείωση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων, χωρίς ταυτόχρονα να εξασφαλίζεται εναλλακτικά νέα σχέση εργασίας, ικανή να φέρει ικανοποιητικό εισόδημα.

Αυτός ο πραγματικός προσανατολισμός και του νέου Μνημονίου Τσίπρα όχι απλά δεν κρύβεται, αλλά ουσιαστικά προβάλλεται διακηρυκτικά: Μέσα στο ίδιο το κείμενο υπάρχει πρόβλεψη για «μεγαλύτερη συγκέντρωση της αγροτικής εκμετάλλευσης», στο πλαίσιο της στρατηγικής για την «ανταγωνιστικότητα της γεωργίας». Βέβαια το πρόβλημα δεν είναι γενικά η συγκεντροποίηση, αλλά η πραγματοποίησή της με όρους καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Στην ίδια κατεύθυνση επιτάχυνσης της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου γενικότερα κινείται και η ταχεία προώθηση του πλαστικού χρήματος. Η εξίσωση των όρων ανάμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο (που γενικά δε φοροδιαφεύγει με μαύρο χρήμα) και στα λαϊκά στρώματα που απασχολούνται στους ίδιους τομείς είναι φυσικά στα χαρτιά. Το μεγάλο κεφάλαιο φοροαποφεύγει συστηματικά με πολλαπλούς τρόπους (αφορολόγητα αποθεματικά, αποσβέσεις, αναπτυξιακούς νόμους, τριγωνικές πωλήσεις, offshore κλπ.). Η εκτεταμένη «μαύρη οικονομία» αποτέλεσε όλη την προηγούμενη περίοδο βασικό μηχανισμό επιβίωσης των αυτοαπασχολούμενων. Η άρση αυτής της δυνατότητας ουσιαστικά ισοδυναμεί με άμεσο βίαιο τσάκισμα εκτεταμένων λαϊκών στρωμάτων από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Συγχρόνως, με τη νέα συμφωνία προωθείται η απελευθέρωση και άμεσα. Ειδικότερα διατυπώνεται με σαφήνεια η ανάγκη υιοθέτησης των αναδιαρθρώσεων που έχει προτείνει ο ΟΟΣΑ με τις γνωστές «εργαλειοθήκες» του. Μέσα σ’ αυτές περιλαμβάνονται εκτεταμένα μέτρα απελευθέρωσης σε διάφορους τομείς. Η συμφωνία προβλέπει πραγματικές ανατροπές στον τρόπο πώλησης του ψωμιού, ανοίγοντας το δρόμο για την κυριαρχία των supermarket, αλλαγές στο γάλα που οδηγούν σε καταστροφή χιλιάδες μικροκτηνοτρόφους για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, την απελευθέρωση των περιορισμών στις μεταφορές με έμφαση τα φορτηγά, την προώθηση της απελευθέρωσης στα τουριστικά λεωφορεία και τα τουριστικά επαγγέλματα γενικότερα.

Όλα αυτά φέρνουν ευρύτατες λαϊκές δυνάμεις μπροστά στην αναγκαιότητα της κοινωνικοποίησης με εργατική-λαϊκή εξουσία, γιατί μόνο η ριζική αλλαγή της εξουσίας είναι απάντηση στο μονόδρομο της καπιταλιστικής «απελευθέρωσης». Η απελευθέρωση μεταφράζεται σε προλεταριοποίηση λαϊκών στρωμάτων, που σήμερα απασχολούνται ως αυτοαπασχολούμενοι ή ως ιδιοκτήτες μικροεπιχειρήσεων, και σε επιτάχυνση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου στους σχετικούς τομείς.

Έχει ιδιαίτερη σημασία να επισημάνουμε την επίδραση της προλεταριοποίησης των αυτοαπασχολούμενων στα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα την πίεση προς φθηνότερη εργατική δύναμη.

Η προλεταριοποίηση αυξάνει τον εφεδρικό στρατό των ανέργων που, ως γνωστό, στον καπιταλισμό αποτελεί βασικό, ουσιαστικό μηχανισμό για διασφάλιση φθηνότερης εργατικής δύναμης. Η βίαιη προλεταριοποίηση μπορεί να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο διαμόρφωσης εφεδρικού στρατού σε ορισμένες κατηγορίες.

5. ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

Η νέα δανειακή συμφωνία περιλαμβάνει ένα σαφές πλαίσιο επιταχυνόμενης ολοκλήρωσης των ιδιωτικοποιήσεων κρατικής περιουσίας. Ουσιαστικά περιγράφεται η δημιουργία ενός νέου ταμείου εγγυήσεων, στο οποίο θα εισρεύσουν περιουσιακά στοιχεία αξίας 50 δισ. ευρώ, η ρευστοποίηση των οποίων θα εξυπηρετεί το νέο δανειακό πακέτο. Δηλαδή το νέο δανειακό πακέτο θα είναι ενυπόθηκο.

Σημαντικά σημεία που διαφοροποιούν το ταμείο από το υφιστάμενο πλαίσιο (ΤΑΙΠΕΔ) είναι πως τα περιουσιακά στοιχεία θα περάσουν στο ταμείο άμεσα (και όχι σταδιακά), καθώς και το γενικότερο πλαίσιο λειτουργίας του (ευρωπαϊκή εποπτεία και αποτίμηση των assets). Με το ταμείο θα προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης (ΕΥΔΑΠ και ΕΥΔΑΘ), του δικτύου μεταφοράς (λιμάνια, τρένα, αεροδρόμια κλπ.), αλλά και πλήθους ακινήτων (π.χ. Ελληνικό, Ρόδος κλπ.), της ενέργειας (π.χ. μετοχές ΔΕΗ, ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ κλπ.). Ωστόσο, τα συγκεκριμένα περιουσιακά στοιχεία δύσκολα θα πιάσουν το στόχο των 50 δισ., ειδικά αν αξιολογηθούν σήμερα από «ανεξάρτητους» εκτιμητές με «κατάλληλες μεθοδολογίες». Μπορούμε βάσιμα να εκτιμήσουμε πως σημαντικό ρόλο για να καλυφτούν τα 50 δισ. ευρώ θα διαδραματίσουν δικαιώματα στους φυσικούς πόρους (κυρίως πετρέλαιο και φυσικό αέριο). Επίσης πρέπει να σημειώσουμε την πιθανότητα η λύση του ταμείου να επεκταθεί συνδυαζόμενη με μια αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους. Δηλαδή η πιθανότητα αλλαγής των όρων αποπληρωμής να συνδυαστεί με επέκταση των περιουσιακών στοιχείων που θα μπουν στο ταμείο (με μετατροπή ακόμα μεγαλύτερου τμήματος του χρέους σε ενυπόθηκο). Η λύση αυτή μπορεί να περπατήσει αν τα προσδοκώμενα έσοδα από τους ενεργειακούς πόρους είναι πολύ περισσότερα.

Η νέα δανειακή συμφωνία προβλέπει και στον τομέα αυτό συνεχείς ελέγχους από τους θεσμούς για την υλοποίηση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων βάσει των ψηφισμένων στόχων.

Σημειώνουμε πως η συγκεκριμένη λύση του ταμείου δεν είναι καινούργια. Πρόκειται για επαναφορά λύσης για τη γενικότερη διαχείριση του χρέους που είχε προταθεί από το γερμανικό επενδυτικό οίκο Roland Berger, ήδη από το 2011, το γνωστό ως σχέδιο Eureca (Εύρηκα).

Το νέο Μνημόνιο έχει ιδιαίτερη αναφορά στην προώθηση της απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας, ακολουθώντας τη σχετική ευρωενωσιακή πολιτική. Αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση του τρίτου Μνημονίου: «Η Ελλάδα, ως ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεσμεύεται να εναρμονίσει το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της ελληνικής αγοράς ενέργειας, Ηλεκτρισμού και Φυσικού Αερίου (ΦΑ) με το ισχύον πλαίσιο του τρίτου ενεργειακού πακέτου που προωθεί συστηματικά η ΕΕ σε όλα τα κράτη-μέλη προκειμένου να οργανώσει την “Ενεργειακή Ένωση” της Ευρώπης3, όπως διακήρυξε προσφάτως. Στόχος της ολοκλήρωσης της ευρωπαϊκής εσωτερικής αγοράς ενέργειας στον Ηλεκτρισμό και στο ΦΑ είναι η δημιουργία μιας ανοικτής ενεργειακής αγοράς που θα παρέχει, σε όλους τους καταναλωτές, τη δυνατότητα να επιλέγουν ελεύθερα προμηθευτή στο ρεύμα και το ΦΑ». Σε αυτό το πλαίσιο, γίνεται σαφής διακριτή αναφορά στην ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ μέσα στο 2015 (δηλαδή του δικτύου μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας) ή στην εφαρμογή άλλων μέτρων που να οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Επίσης, στην ηλεκτρική ενέργεια προωθείται η περαιτέρω απελευθέρωση γενικότερα, καθώς εισάγεται ως ρητή δέσμευση ο περιορισμός του μεριδίου της ΔΕΗ κάτω από το 50% της λιανικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Αντίστοιχο μοτίβο ακολουθείται και στον τομέα του φυσικού αερίου, με τη συμφωνία να εισάγει συγκεκριμένες δεσμεύσεις για την προώθηση της απελευθέρωσης στον τομέα του φυσικού αερίου.

Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και η προώθηση της απελευθέρωσης θα έχει περαιτέρω αρνητικές συνέπειες στα λαϊκά στρώματα. Οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται για να επεκταθεί ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός και η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, οδηγώντας σε σημαντική αύξηση του κόστους χρήσης των σχετικών υπηρεσιών από τα λαϊκά στρώματα. Αναμένονται νέες μεγάλες αυξήσεις στα τιμολόγια του νερού, στο κόστος μεταφοράς, εδραίωση και πολλαπλασιασμός διοδίων κλπ. Συγχρόνως, οι ιδιωτικοποιήσεις οδηγούν σε νέο γύρο απολύσεων, επιδείνωσης εργασιακών συνθηκών, μείωσης των μισθών, σε αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης στις εν λόγω επιχειρήσεις.

6. ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ιδιαίτερα σημαντικό σημείο αποτελούν τα μέτρα «αναδιάρθρωσης του κράτους» που περιλαμβάνονται στη νέα συμφωνία. Η συμφωνία προβλέπει μέτρα «αποπολιτικοποίησης» του κράτους και των όρων πρόσληψης, ενώ γίνεται και σαφής αναφορά στην ανάγκη μείωσης των συνολικών δαπανών. Το ΔΝΤ είχε ανοίξει το συγκεκριμένο ζήτημα ζητώντας ακόμα πιο επιθετικά τέτοια μέτρα.

Ουσιαστικά, με μανδύα την «αποκομματικοποίηση» και την «αξιοκρατία» θα προωθηθούν μέτρα κινητικότητας των δημόσιων υπαλλήλων, μέτρα κατάργησης της μονιμότητας, μέτρα εντατικοποίησης σε βάρος των εργαζόμενων. Κεντρικός στόχος είναι η διαμόρφωση ενός κρατικού μηχανισμού πιο αποτελεσματικού για τις ανάγκες της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου, τις ανάγκες των μονοπωλιακών ομίλων. Σαν οδικός άξονας εμφανίζεται η διαμόρφωση μιας ανώτερης, επιτελικής κρατικής υπαλληλίας, επιλεγόμενης με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, έχοντας δηλαδή οργανική σχέση με τις ανάγκες της καπιταλιστικής αναπαραγωγής, τόσο σε επίπεδο γνώσεων, δεξιοτήτων και νοοτροπίας, όσο και περισσότερο άμεσης, αφού η μετακίνηση από και προς το δημόσιο τομέα γι’ αυτήν τη μερίδα δε θα είναι δύσκολη. Αυτό άλλωστε χαρακτηρίζει γενικά την ανώτερη κρατική υπαλληλία σε πολλές καπιταλιστικές χώρες (χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Μ. Ντράγκι, κεντρικός τραπεζίτης της ΕΕ, διατέλεσε αντιπρόεδρος της Goldman Sachs). Δίπλα σ’ αυτήν την κρατική υπαλληλία, θα κινείται ένα δεύτερο επίπεδο κρατικών υπαλλήλων με πολύ χαμηλότερες απολαβές και εκτελεστικό ρόλο, με ιδιαίτερα εντατικοποιημένη εργασία και πιο ευέλικτες εργασιακές σχέσεις.

Αυτή η εξέλιξη επιδρά πολλαπλά στα λαϊκά στρώματα. Ο επιτελικός ρόλος του κράτους ως διαμορφωτή όρων διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου, ως στηρίγματος των ομίλων, ενισχύεται. Συγχρόνως, οι όροι εργασίας στο δημόσιο τομέα αντεπιδρούν, όπως αναφέραμε παραπάνω, γενικότερα στους όρους εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.

Φυσικά, η μείωση των κρατικών δαπανών, συνδυαζόμενη με την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης, μεταφράζεται σε περαιτέρω ιδιωτικοποίηση ορισμένων κρατικών κοινωνικών υπηρεσιών. Η εξέλιξη αυτή μεταφράζεται σε ακριβότερες και λιγότερες σχετικές υπηρεσίες για τα λαϊκά στρώματα, σε επιδείνωση της κατάστασής τους.

Για παράδειγμα, η περικοπή των «εκτός έδρας» αμοιβών κρατικών υπαλλήλων δεν αποτελεί γενικά έναν «εξορθολογισμό» των κρατικών δαπανών. Οι «εκτός έδρας» αμοιβές σίγουρα αποτελούσαν σημαντικό συμπληρωματικό εισόδημα μιας κατηγορίας κρατικών υπαλλήλων. Ωστόσο, η λειτουργία μιας ολόκληρης δέσμης κρατικών υπηρεσιών βασιζόταν σε τέτοιες αποδοχές του προσωπικού (π.χ. εποπτεία δημόσιων έργων κλπ.) και με το νέο σύστημα δε θα μπορούν να πραγματοποιηθούν. Με τον τρόπο αυτό στρώνεται το έδαφος για την προώθηση της ιδιωτικοποίησής τους.

Συγχρόνως, το Μνημόνιο Τσίπρα περιλαμβάνει ρητή δέσμευση για αναδιάρθρωση του ενιαίου μισθολογίου του δημόσιου τομέα από το Γενάρη του 2016 και τη θέσπιση νέων ανώτατων ορίων για τη μισθολογική δαπάνη του Δημοσίου το 2019, που μεταφράζεται σε νέες δραστικές μειώσεις των αποδοχών των δημόσιων υπαλλήλων ξεκινώντας από το νέο έτος.

Στο πλαίσιο της συμφωνίας, η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε «να εξομαλύνει πλήρως τις μεθόδους εργασίας με τους Θεσμούς, συμπεριλαμβανομένων των απαραίτητων εργασιών στο έδαφος της Αθήνας, για να βελτιωθεί η εφαρμογή και η παρακολούθηση του προγράμματος», δηλαδή την επαναφορά στο προηγούμενο παρακολούθησης του προγράμματος. Η νέα δανειακή συμφωνία προβλέπει επίσης πως «η κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους Θεσμούς για όλα τα σχέδια νόμου στους σχετικούς τομείς […] πριν την υποβολή τους για δημόσια διαβούλευση ή το κοινοβούλιο», ενώ γίνεται και αναφορά στην ανάγκη τροποποίησης νόμων που ψηφίστηκαν την προηγούμενη περίοδο που, «σε αντίθεση με τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου», υπαναχωρούν «σε δεσμεύσεις προηγούμενων προγραμμάτων» , πλην της ανθρωπιστικής κρίσης.

7. ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

Κεντρικό επιχείρημα της κυβέρνησης είναι πως η νέα συμφωνία έχει μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα, πως είναι «δημοσιονομικά πιο χαλαρή».

Πράγματι, τα πρωτογενή πλεονάσματα που προϋπολογίζονται για το 2015 και το 2016 με τη νέα συμφωνία είναι μικρότερα από αυτά της προηγούμενης συμφωνίας. Και πώς να μην ήταν, αφού η νέα εκδήλωση της κρίσης, που υπολογίζεται σε 3% το 2015 και σε 2% το 2016, καθιστούν εκ των πραγμάτων αδύνατη την επίτευξη υψηλότερων δημοσιονομικών πλεονασμάτων αυτήν τη διετία. Γι’ αυτό άλλωστε και η τακτική αυτή δεν είναι «αριστερή πρωτοτυπία». Κάθε μνημόνιο προέβλεπε μικρά πλεονάσματα για τη χρονιά που υπογραφόταν, τα οποία αυξάνονταν σταδιακά τα επόμενα χρόνια. Το Μνημόνιο Τσίπρα δεν αποτελεί εξαίρεση. Τα μικρά πλεονάσματα φέτος και του χρόνου μετατρέπονται σε ένα τεράστιο πλεόνασμα του 3,5% του ΑΕΠ το 2018, που θα πρέπει να διατηρηθεί για τις επόμενες δεκαετίες και θα το πληρώνει ο λαός. Η επίτευξη αυτών των πρωτογενών πλεονασμάτων θα απαιτήσει νέα, πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα για το 2017 και στη συνέχεια. Γι’ αυτό και το πακέτο των 8,5 δισ. ευρώ των μέτρων που έχουν ήδη συγκεκριμενοποιηθεί αφορά μόνο την τρέχουσα διετία. Τα χειρότερα έπονται.

Η αναθεώρηση του προϋπολογισμού του 2015 που προετοιμάζεται να ψηφιστεί άμεσα, ο προϋπολογισμός του 2016 και το νέο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Πολιτικής για την περίοδο 2016-2018, θα κινούνται στους προαναφερθέντες άξονες και θα εξειδικεύουν τα απαιτούμενα δημοσιονομικά μέτρα. Εξάλλου οι τριμηνιαίες αξιολογήσεις στρώνουν το δρόμο για νέα πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα, που θα προωθηθούν το επόμενο διάστημα.

Αναφορικά με την απομείωση του χρέους, η συμφωνία που υπέγραψε ο Τσίπρας και ψήφισε η ελληνική Βουλή αναφέρει ρητά πως «δε θα γίνει κούρεμα του χρέους» και πως η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται να το αποπληρώσει, περιορίζοντας την όποια αναδιάρθωση σε ένα «άπλωμα» των δανειακών υποχρεώσεων σε περισσότερα χρόνια. Ουσιαστικά, προσπαθούν να εμφανίσουν ως επιτυχία μια συμφωνία που κάνει ορισμένη μετάθεση του χρέους στο μέλλον, ένα χρέος το οποίο δε δημιούργησε ο λαός και από το οποίο δεν ωφελήθηκε ο λαός.

8. ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ ΠΑΚΕΤΟ JUNCKER

Άλλο κεντρικό επιχείρημα αποτελεί το «εμπόριο ελπίδας» της ανάπτυξης. Ισχυρίζεται πως το περίφημο πακέτο των 35 δισ. ευρώ από την ΕΕ μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά την κατάσταση προς όφελος του λαού.

Το περιβόητο αναπτυξιακό πακέτο των 35 δισ. ευρώ επίσης δεν έχει ως στόχο να λύσει κανένα πρόβλημα για τα λαϊκά στρώματα. Από τα 35 δισ. ευρώ, τα 20 δισ. ευρώ είναι ουσιαστικά το νέο πακέτο ΕΣΠΑ για την περίοδο 2014-2020. Πρόκειται για ένα χρηματοδοτικό πακέτο που, όπως και το προηγούμενο, θα αυξήσει τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων της ελληνικής οικονομίας. Οι εργαζόμενοι δεν κέρδισαν από το προηγούμενο ΕΣΠΑ και είναι αυταπάτη να περιμένουν να κερδίσουν κάτι τώρα.

Προϋπόθεση όμως για να γίνουν επενδύσεις και καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα είναι η διασφάλιση ικανοποιητικής κερδοφορίας. Οι καπιταλιστές δεν επενδύουν «για την ψυχή της μάνας τους». Επενδύουν όταν οι μισθοί είναι χαμηλοί, το νομοθετικό πλαίσιο ευνοϊκό για τις δραστηριότητές τους, χωρίς «περιττά προσκόμματα» όπως δάση, παραλίες και περιβάλλον, όταν οι εργασιακές σχέσεις είναι «λάστιχο». Είναι αυταπάτη να περιμένει κανείς πως η καπιταλιστική ανάπτυξη θα είναι για όλους και γι’ αυτό είναι αυταπάτη να περιμένει κανείς πως τα επενδυτικά πακέτα της ΕΕ μπορούν να οδηγήσουν στη λαϊκή ευημερία.

9. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Απέναντι σε αυτήν την αντιλαϊκή καταιγίδα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έκανε λόγο για κοινωνική δικαιοσύνη λόγω «αναδιανομής». Ισχυρίστηκε πως «για πρώτη φορά πληρώνουν οι έχοντες», αναφερόμενη σε ορισμένα μέτρα που «θίγουν τους έχοντες». Ωστόσο τα «γεγονότα είναι πεισματάρικα» και οι συγκριμένοι κυβερνητικοί ισχυρισμοί είναι πραγματικά για γέλια.

Η αύξηση του φόρου πολυτελούς διαβίωσης μεταφράζεται σε 50 εκ. ευρώ ετησίως, ενώ η αυξημένη φορολογία για τα εισοδήματα άνω των 30.000 ευρώ σε 250 εκ. ευρώ. Το συντριπτικό τμήμα δε αυτών των αυξημένων φόρων αφορά εισοδήματα από 30.000 έως 50.000 ευρώ ετησίως, που σίγουρα δεν αφορούν το μεγάλο κεφάλαιο και τον πραγματικό πλούτο.

Η αύξηση του φόρου πολυτελούς διαβίωσης υπολογίζεται μόλις σε 50 εκ. ευρώ, αναδεικνύοντας πως πρόκειται για «επικοινωνιακό πυροτέχνημα».

Αντίστοιχα, η αύξηση των φορολογικών συντελεστών για τα νομικά πρόσωπα στο 29% οδηγεί σε ελάχιστη πραγματική επιβάρυνση των ομίλων. Για τον πραγματικό πλούτο και την πραγματική εξουσία, τους μονοπωλιακούς ομίλους, δεν προβλέπεται καμιά ουσιαστική επιβάρυνση, αφού εξακολουθεί να παραμένει σε λειτουργία ολόκληρη η στεφάνη νόμιμης φοροαποφυγής τους, όπως αναφέραμε παραπάνω. Σε τελευταία ανάλυση, τα φορολογικά μέτρα λειτουργούν υπέρ των ομίλων, αφού επιβαρύνουν δυσβάστακτα τις μικρές επιχειρήσεις και τους αυτοαπασχολούμενους, επιταχύνοντας τη συγκεντροποίηση της παραγωγής στους ομίλους. Ακόμα όμως και αν τελείως καταχρηστικά χαρακτηρίζαμε όλα αυτά τα μέτρα ως μέτρα φορολογίας του κεφαλαίου, η επιβάρυνσή του θα «εκτοξευόταν»… στα 4 δισ. ευρώ το χρόνο, δηλαδή σε λιγότερο από 10% της συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης των 50 δισ., με το υπόλοιπο 90% να βαραίνει τα συνήθη υποζύγια, τα λαϊκά στρώματα.

10. ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

Το τρίτο Μνημόνιο είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό για τον αντιλαϊκό του χαρακτήρα στον τομέα των συντάξεων, όπου προωθούνται βραχυπρόθεσμες αλλαγές (προαπαιτούμενα), μεσοπρόθεσμες αλλαγές, υλοποιήσιμες τους επόμενους μήνες, αλλά και μακροπρόθεσμες αλλαγές που αφορούν γενικότερα το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Με τη νέα συμφωνία προωθείται τόσο μια δραστική περικοπή της κρατικής χρηματοδότησης για την κοινωνική ασφάλιση όσο και η ευρωενωσιακή πολιτική της ανταποδοτικής ασφάλισης.

Σε επίπεδο κρατικής χρηματοδότησης, η νέα συμφωνία προβλέπει δραστική περικοπή της κατά 0,25-0,5% του ΑΕΠ για το 2015 και 1% του ΑΕΠ για το 2016. Συγχρόνως, η προαναφερθείσα προώθηση των «δημοσιονομικών κοφτών» ουσιαστικά επιβάλλει «πάγωμα» της χρηματοδότησης των ταμείων στο προϋπολογισθέν κάθε φορά ύψος (απαγορεύεται δηλαδή η υπέρβαση των σχετικών δαπανών).

Ουσιαστικά το ασφαλιστικό σύστημα θα βρεθεί με σημαντικό έλλειμμα εσόδων το επόμενο διάστημα, αφού ο πυλώνας της κρατικής χρηματοδότησης συρρικνώνεται και παγώνει. Έλλειμμα εσόδων που μεταφράζεται σε αναγκαστική περικοπή των δαπανών, δηλαδή των συντάξεων και των παροχών των ασφαλιστικών ταμείων για την ερχόμενη περίοδο.

Η μείωση των δαπανών δεν είναι απλά προϋπολογιζόμενη λογιστικά. Αντίθετα, η κυβέρνηση με το Μνημόνιο Τσίπρα προωθεί συγκεκριμένα μέτρα μείωσης των κοινωνικών δαπανών για την ερχόμενη περίοδο.

Ειδικότερα, με τη νέα συμφωνία προωθείται η σημαντική αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης μέσα από τη φόρμουλα της ποινικοποίησης κάθε πρόωρης συνταξιοδότησης. Στόχος είναι να χαρακτηρίζεται ως «πρόωρη» κάθε συνταξιοδότηση πριν το 67ο έτος. Το κείμενο του Μνημονίου Τσίπρα αναφέρει με σαφήνεια πως από το 2023 η πλήρης σύνταξη στα 62 απαιτεί 40 έτη ασφάλισης (και 12.000 μέρες ασφάλισης), πράγμα πρακτικά αδύνατο, δεδομένης της ανεργίας που έχει βγάλει εκτός της αγοράς εργασίας μεγάλο τμήμα του εργατικού δυναμικού. Η διάταξη αυτή ουσιαστικά αυξάνει βίαια το όρια ηλικίας, και για εργαζόμενους που βρίσκονται σήμερα κοντά στη σύνταξη.

Συγχρόνως, η νέα συμφωνία οδηγεί σε μείωση του ύψους των συντάξεων μέσα από πολλαπλούς τρόπους. Η περιβόητη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στα επικουρικά ταμεία μεταφράζεται χοντρικά σε επικουρικά ταμεία που δίνουν τόσες συντάξεις όσες και οι εισφορές κάθε χρόνο. Η εξέλιξη αυτή οδηγεί σε άμεση δραστική περικοπή των επικουρικών συντάξεων, που αποτελούν σημαντικό τμήμα των αποδοχών για μεγάλη μερίδα συνταξιούχων. Η ενοποίηση των επικουρικών ταμείων σε ένα ουσιαστικά στοχεύει στην «άμβλυνση» αυτών των μειώσεων μέσα από την κατανομή τους στο σύνολο των συνταξιούχων (τα ταμεία με πλεόνασμα ή με μικρό έλλειμμα να στηρίξουν ταμεία με μεγαλύτερο έλλειμμα).

Η νέα συμφωνία προβλέπει με άμεση σταδιακή εφαρμογή την πλήρη κατάργηση του ΕΚΑΣ μέχρι το 2019, χτυπώντας τις χαμηλές συντάξεις από δεύτερη πλευρά. Κρυμμένη μέσα στις διατάξεις της νέας συμφωνίας είναι η απαίτηση εφαρμογής του νέου τρόπου υπολογισμού των συντάξεων που οδηγεί σε δραστικές περικοπές των συντάξεων μεσοπρόθεσμα, ενώ οδηγεί και στην άμεση μείωση της κατώτατης σύνταξης κάτω από τα 400 ευρώ. Επίσης, μέσα στα μέτρα της νέας συμφωνίας περιλαμβάνεται, με άμεση εφαρμογή, η αύξηση της παρακράτησης εισφορών υγείας από τις κύριες συντάξεις κατά 2% (από το 4% στο 6%, ποσοστό που υπολογίζεται επί των ονομαστικών συντάξεων, πριν τις προηγούμενες περικοπές τους) και την εφαρμογή παρακράτησης στις επικουρικές, μέτρο που από μόνο του θα οδηγήσει σε νέα εισφοροληστεία περίπου 900 εκ. ευρώ από τα λαϊκά στρώματα.

Έχει ιδιαίτερη σημασία να τονίσουμε πως οι αλλαγές αυτές δεν αποτελούν, όπως προσπαθούν να εμφανίσουν σήμερα οι «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ, επιλογές που προέκυψαν ξαφνικά, ως αποτέλεσμα μιας πολιτικής που επιβάλλεται έξωθεν.

Καταρχάς, υλοποιούν τη γενική πολιτική ΕΕ - τάξης των καπιταλιστών, πολιτική των τελευταίων δεκαετιών στον τομέα της ασφάλισης, που κινείται γύρω από τους άξονες αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης. Στο διά ταύτα σημαίνει: Μεγαλύτερος εργάσιμος βίος, μικρότερος συντάξιμος βίος και τελικά αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, προώθηση της ανταποδοτικότητας, δηλαδή μεταφορά των ασφαλιστικών βαρών στις πλάτες των εργαζόμενων, ελάφρυνση του αστικού κράτους και των μονοπωλίων από τα ασφαλιστικά βάρη, συντάξεις προσαρμοσμένες στις ατομικές εισφορές του κάθε εργαζόμενου, αξιοποίηση των αποθεματικών για την τόνωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή τζογάρισμα στο χρηματιστήριο, επενδύσεις σε κρατικά ομόλογα που κουρεύονται και προώθηση της ιδιωτικής ασφάλισης, δηλαδή δημιουργία νέων πεδίων κερδοφορίας για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια των ομίλων, νέες δυνατότητες για τη διαφοροποίηση ανάμεσα στους εργαζόμενους, ακόμα μεγαλύτερη δέσμευση εργαζόμενου με «την επιχείρησή του», αφού συχνά η ιδιωτική ασφάλιση είναι εταιρία του ομίλου.

Οι συνεχείς αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα, από το νόμο Σιούφα μέχρι το νόμο Λοβέρδου, κινούνται στον παραπάνω άξονα. Στον ίδιο άξονα κινούνται και οι αντίστοιχες αλλαγές σε ολόκληρη την ΕΕ, που πραγματοποιούνται ανεξάρτητα από το «χρώμα» της αστικής κυβέρνησης, το ύψος του χρέους, την ύπαρξη μνημονίων και τρόικας. Σε τελευταία ανάλυση, η όξυνση του διεθνούς ανταγωνισμού και η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, πλευρές της όξυνσης της βασικής αντίθεσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, απαιτούν τέτοια μέτρα προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων. Και για το λόγο αυτό, η πολιτική της ΕΕ και η πολιτική κάθε αστικής κυβέρνησης που έχει ως αντικειμενικό, αναγκαίο και νομοτελειακό στόχο της τη διασφάλιση της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου δεν μπορεί παρά να κινείται σ’ αυτούς τους άξονες.

Αυτή η οικονομική παρατήρηση εξηγεί και το λόγο για τον οποίο η κυβέρνηση Τσίπρα πρότεινε και προτείνει αλλαγές που κινούνται σ’ αυτούς τους άξονες, πριν το δημοψήφισμα, τα προααπαιτούμενα και το Μνημόνιο Τσίπρα.

Η πρόταση της κυβέρνησης Τσίπρα προς το Eurogroup, στις 22 Ιούνη, που απολάμβανε τη στήριξη ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένων και των σημερινών τάχα διαφωνούντων, έλεγε συγκεκριμένα για τη μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό: «Οι μεταρρυθμίσεις του 2010 και του 2012 μετέβαλαν μερικώς την αειφορία του συνταξιοδοτικού συστήματος […] Αλλά νέες, πολύ πιο φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις απαιτούνται για να τις ολοκληρώσουν».

Και οι προτάσεις που γίνονταν τότε ήταν η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 έτη μέσα από αντικίνητρα, η ενοποίηση των επικουρικών ταμείων, οι αλλαγές στο ΕΚΑΣ, η αύξηση των εισφορών κ.ά. Το κείμενο συνέχιζε λέγοντας πως τον Οκτώβρη θα έρθει δεύτερη φάση μεταρρυθμίσεων που θα υλοποιήσουν «ένα στενότερο δεσμό ανάμεσα σε παροχές και εισφορές». Ουσιαστικά, η κυβέρνηση Τσίπρα, με (συν)ευθύνη του τότε αναπληρωτή υπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης Στρατούλη, προωθούσε ένα πακέτο όπου αποδεχόταν τις μέχρι τότε μεταρρυθμίσεις, υποσχόταν νέες, πολύ πιο γενναίες, αύξανε τα όρια συνταξιοδότησης και μείωνε τις συντάξεις.

Στόχος μας δεν είναι να σχολιαστεί η πολιτική υποκρισία αυτών που συνέταξαν αυτές τις προτάσεις και σήμερα τις καταγγέλλουν, αλλά να αναδειχτεί πως οι προτάσεις αυτές είναι τελικά δεμένες με τον ίδιο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, τις αντιφάσεις και τα προβλήματά του.

11. ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Ο αντιλαϊκός-αντεργατικός χαρακτήρας της κρατικής πολιτικής που προωθείται με το νέο μνημόνιο αποκαλύπτεται ξεκάθαρα αν εξετάσει κανείς τις αναφορές στις εργασιακές σχέσεις, και ειδικότερα τη θέση που παίρνει απέναντι στην υφιστάμενη κατάσταση, όπως διαμορφώθηκε το τελευταίο διάστημα, και τις δεσμεύσεις για νέα μέτρα περαιτέρω αποσάθρωσης των εργασιακών δικαιωμάτων.

Το Μνημόνιο Τσίπρα χαιρετίζει τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία έτη «ώστε να καταστεί η αγορά εργασίας πιο ευέλικτη», διακηρύττει πως «οι αλλαγές στις πολιτικές για την αγορά εργασίας δε θα πρέπει να συνεπάγονται την επιστροφή σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής», αποδεχόμενο έτσι τόσο τα προηγούμενα μνημόνια και την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων, και κυρίως τον κεντρικό στόχο της «ευελιξίας», μέσα από την οποία το κεφάλαιο αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Στη συνέχεια, το μνημόνιο προβλέπει πως η κυβέρνηση αναλαμβάνει να δρομολογήσει διαδικασία που σκοπό θα έχει «την επανεξέταση ορισμένων υφιστάμενων πλαισίων της αγοράς εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των ομαδικών απολύσεων, της συλλογικής δράσης και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, λαμβανομένων υπόψη των βέλτιστων πρακτικών σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο». Ουσιαστικά ανοίγει ο δρόμος για την ολοκληρωτική κατεδάφιση της όποιας προστασίας των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με τους αγώνες του εργατικού κινήματος, ενώ προωθείται και η πάγια επιδίωξη του κεφαλαίου για απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Η επίκληση στις «βέλτιστες πρακτικές» γίνεται για να «μασκαρευτούν» τα νέα μέτρα με ένα προσωπείο εκσυγχρονισμού και πολιτισμού, συγκαλύπτοντας πως σε ολόκληρη την ΕΕ τα δικαιώματα των εργαζόμενων βρίσκονται στο στόχαστρο και αποδομούνται συστηματικά. Στον καπιταλισμό «βέλτιστες πρακτικές» είναι οι αναγκαίες για το κεφάλαιο, που χρειάζεται φθηνή εργατική δύναμη, ευελιξία για το εργατικό δυναμικό, ευκολία στις απολύσεις, απλήρωτες υπερωρίες, μέσα από τα οποία αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε αποφασιστικά στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, στην προώθηση των κατευθύνσεων που υπηρετούν τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων, τη διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης και νέων πεδίων κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ ότι υπήρξε ανυποψίαστο θύμα εκβιασμού των δανειστών και υπέγραψε το Γ΄ Μνημόνιο δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρέτησε προεκλογικά και μετεκλογικά τους στόχους της αστικής τάξης και έπαιξε ενεργό ρόλο για να υπάρξει η συγκεκριμένη κατάληξη των διαπραγματεύσεων. Η πορεία από τη διαμόρφωση του προεκλογικού προγράμματος της Θεσσαλονίκης και τη μετεκλογική συμφωνία του Φλεβάρη, μέχρι την πρόταση Τσίπρα των 47 σελίδων και το δημοψήφισμα δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Ο Αλ. Τσίπρας πρωταγωνίστησε στον εκβιασμό του λαού με το ίδιο δίλημμα που χρησιμοποίησαν οι κυβερνήσεις του Γ. Παπανδρέου και του Αντ. Σαμαρά για να ψηφιστεί το νέο πακέτο μέτρων σφαγιασμού του λαού. Η πορεία αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αποδεχτεί πριν αναλάβει την κυβέρνηση να υπηρετήσει την ανταγωνιστικότητα των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων και τις δεσμεύσεις που ισχύουν για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ.

Οι υποσχέσεις για ηπιότερη, λιγότερο επώδυνη εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής που διαδέχτηκαν τα ριζοσπαστικά συνθήματα κατάργησης των μνημονίων είναι εξίσου απατηλές. Τα βάρη του Γ΄ Μνημονίου για τα λαϊκά στρώματα θα προστεθούν σ’ αυτά των δύο προηγούμενων.

Οι όποιες διαφοροποιήσεις σχετικά με το ύψος των προβλεπόμενων πρωτογενών πλεονασμάτων και των όρων αποπληρωμής του κρατικού χρέους δεν αφορούν την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων. Αποτελούν προσαρμογή των στόχων του κεφαλαίου στα νέα οικονομικά δεδομένα παράτασης της φάσης της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα και στοχεύουν στη διασφάλιση μεγαλύτερης κρατικής χρηματοδότησης για να δοθεί ώθηση στην κερδοφορία των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων. Αποτελούν επίσης αντικείμενο της διαπάλης μεταξύ της Γερμανίας από τη μια και Γαλλίας-ΗΠΑ από την άλλη για τη γραμμή οικονομικής διαχείρισης και γενικότερα για το μέλλον της Ευρωζώνης.

Η στήριξη από το ΣΕΒ, τους τραπεζίτες, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ σ’ όλες τις κρίσιμες πρόσφατες ψηφοφορίες επιβεβαιώνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το σταθερό ταξικό προσανατολισμό της κυβέρνησης προς όφελος του κεφαλαίου.

Η πορεία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποτελέσει πολύτιμο δίδαγμα για να μην επαναληφθεί άλλη μια φορά η κωμωδία του αντιμνημονιακού μετώπου, με νέο πρωταγωνιστή τη «Λαϊκή Ενότητα» του Παν. Λαφαζάνη ή το «Plan B» του Αλ. Αλαβάνου. Να αποτύχει η νέα προσπάθεια αφοπλισμού του κινήματος από δυνάμεις που ήταν συνένοχες σ’ όλη την αντιλαϊκή πορεία της κυβέρνησης. Να χρεοκοπήσει η νέα προσπάθεια αποπροσανατολισμού του κινήματος με τα γνωστά συνθήματα για ρήξη με τις μνημονιακές κυβερνήσεις, που αφήνουν στο απυρόβλητο τον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία των μονοπωλίων, του κεφαλαίου και ουσιαστικά της καπιταλιστικής ΕΕ.

Η πορεία και η κατάληξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ βοηθά να αποκαλυφτεί ο μύθος της δυνατότητας φιλολαϊκής διαχείρισης από μια κυβέρνηση της «Αριστεράς» σε καπιταλιστικό έδαφος. Επιβεβαιώνει το ιστορικό συμπέρασμα που προκύπτει απ’ όλες τις παρόμοιες προσπάθειες στη Χιλή, στη Γαλλία, στην Ιταλία και πρόσφατα στην Κύπρο. Επιβεβαιώνει ότι καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί ούτε να ακυρώσει τους νόμους κίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας, ούτε να μεταβάλει τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους που υπηρετεί την τάξη των καπιταλιστών. Αποδεικνύει ότι, όσο τα κλειδιά της οικονομίας βρίσκονται στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων, η κάθε κυβέρνηση θα χορεύει στο δικό τους ρυθμό, ανεξάρτητα από τα ριζοσπαστικά συνθήματα που μπορεί να χρησιμοποιήσει.

Δικαιώνει επίσης τη στρατηγική επιλογή του ΚΚΕ να απορρίψει κάθε συμμετοχή ή στήριξη σε αστική κυβέρνηση, ανεξάρτητα από τον ιδεολογικό μανδύα της. Ο καθένας μπορεί σήμερα να σκεφτεί τις ολέθριες συνέπειες που θα είχε η αντίστροφη επιλογή, αν δηλαδή το ΚΚΕ έκανε το τραγικό λάθος να στηρίξει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Η πείρα που έχει συσσωρευτεί δεν αφήνει χώρο για νέα λάθη και νέες αυταπάτες. Η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης προϋποθέτει αδιάλλακτη αντιπαράθεση με όλες τις εκδοχές του οπορτουνιστικού ρεύματος. Απαιτεί να μπει στο στόχαστρο ο πραγματικός αντίπαλος, η άρχουσα τάξη, να προετοιμαστεί η πραγματική ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του. Απαιτεί αποφασιστικά βήματα για την ανασύνταξη του κινήματος και την οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας. Η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, και φυσικά στην κάλπη των επόμενων βουλευτικών εκλογών, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για ν’ ανοίξει ο δρόμος της ρήξης και ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, της αποδέσμευσης από την ΕΕ και της μονομερούς διαγραφής του χρέους προς όφελος του λαού.

Κάπα Νι Έψιλον

 Κάπα Νι Έψιλον

σκόρπιες σημειώσεις από την εκδήλωση για τα 40χρονα από το 1ο Συνέδριο της ΚΝΕ, στο κλειστό του Σπόρτιγκ

Μια εκδήλωση που είχε εύλογα, λόγω του επετειακού χαρακτήρα, κάπως ρετρό χρώμα, ασορτί και με τη μεγάλη φωτογραφία που δέσποζε στον έναν τοίχο του κλειστού, με την πρωταθλήτρια ομάδα του γυναικείου μπάσκετ του Σπόρτινγκ και την Άννυ Κωνσταντινίδου, που ήταν κάτι σαν το θηλυκό Γκάλη της εποχής.

Αλλά ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου, γιατί η ΚΝΕ είναι η μόνη πολιτική νεολαία που μπορεί να γεμίσει ασφυκτικά, με τους φίλους και τα μέλη της, ένα κλειστό που άλλοι πολιτικοί χώροι δυσκολεύονται να το κάνουν με το σύνολο του έμψυχου δυναμικού τους, ακόμα κι αν είχαν ολομέλεια.

Κι ίσως έχει έρθει ο καιρός να δοκιμάσουμε κάποιο μεγαλύτερο χώρο, όπως το 76', όπου παράλληλα με τις εργασίες του Συνεδρίου είχαμε και την κεντρική εκδήλωση στο γήπεδο του Πανιώνιου, στη Νέα Σμύρνη. Και όχι, δεν εννοώ το κλειστό στην Αρτάκης, που είναι πιο κλουβί κι από του Σπόρτινγκ.

Λένε πως όταν ο Έντι Τζόνσον ήρθε στην Ελλάδα να παίξει για τον Ολυμπιακό κι έδωσε τον πρώτο αγώνα του για το Κύπελλο εναντίον του Παναθηναϊκού σε αυτό το κλειστό, νόμιζε πως του κάνουν πλάκα και πως αυτό ήταν απλώς το βοηθητικό-προπονητικό. Και εμείς, κατ' αντιστοιχία, προπονούμαστε για τη μέρα που θα είμαστε (ξανά) σε θέση να γεμίσουμε το ΟΑΚΑ (το αφήνω επίτηδες αδιευκρίνιστο να αιωρείται, κλειστό ή ανοιχτό) ή το Καλλιμάρμαρο, όπως στα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση, επί Ζαχαριάδη. Αρκεί να μη μας φάει η προπόνηση και καούμε στο ζέσταμα.

Το Σάββατο, μπορεί να μην είχαμε τόσο σπουδαίες ηγετικές φυσιογνωμίες (αυτές θα τις αναδείξουν μονάχα οι πιο ενδιαφέροντες καιροί), αλλά ήταν, δίχως άλλο, συγκινητικό να βλέπεις ένα μέλος από το 'Ταμπούρι', το πρώτο συγκρότημα της οργάνωσης, να δίνει το “παρών” και να δείχνει την ιστορική συνέχεια με τα νέα παιδιά, στα οποία παρέδωσε τη σκυτάλη. Ενώ σε μια σειρά κάθονταν το παρελθόν και το παρόν (το μέλλον ήταν κάπου εκεί, στις εξέδρες) της οργάνωσης, με όλους τους γραμματείς της ΚΝΕ, σε χρονολογική κατάταξη, από το Γόντικα ως τον Αμπατιέλο.

Όλοι; Όχι. Γιατί ο ανυπότακτος Γράψας (δε θα υπακούσω) έχει αφήσει τα εγκόσμια και δε θα μπορούσε να είναι εκεί, όπως και να έχει, από αντικειμενική άποψη, και είναι ζήτημα αν θα μπορούσε από υποκειμενική, και αν θα είχε επουλωθεί το τραύμα του 89'. Όπως δεν ήταν και ο Θεοδωρικάκος, που είχε έρθει όμως, μαζί με άλλους καλεσμένους, στην πρώτη ανοιχτή μέρα του 19ου Συνεδρίου.

Ένα κενό από τη διπλή κρίση του 89'-91' και άλλες μαζικές διαρροές από κάποια άτομα που βρέθηκαν κατά λάθος στην οργάνωση ή στο τιμόνι της ως στελέχη, ακόμα κι επειδή ήταν μόδα κάποια περίοδο, θυμίζοντας λίγο μια παλιότερη διαφήμιση: και η Δήμητρα Παπαδοπούλου; Και ο Γιώργος Κύρτσος; Και η Όλγα Τρέμη; Και η Αντιγόνη Λυμπεράκη (κατά δήλωσή της τουλάχιστον); Και η κε του μπλοκ; Όλοι τους σπούδασαν στο μεγάλο σχολείο της ΚΝΕ, και κατά κανόνα, πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Σε βαθμό που να απορείς σήμερα αν τους έχει μείνει κάτι λίγο από εκείνα τα χρόνια και πώς φτύνουν έτσι το παρελθόν τους, που δεν παύει να είναι κομμάτι του εαυτού τους, σε κάθε περίπτωση.

Νάτη πάλι η παρελθοντολογία και το ρετρό χρώμα, που ρέπει βασικά προς το δίπολο άσπρο-μαύρο, σαν τη βασική αντίθεση της κοινωνίας: εργασία-κεφάλαιο. Και έρχεται μετά ο άλλος και σου λέει: μην τα βλέπετε όμως όλα άσπρο-μαύρο σε αυτή τη ζωή. Και υπομένει μαζοχιστικά, σαν την πρωταγωνίστρια από τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι, την ίδια ιστορία, με αναπαλαιωμένα υλικά και τις πενήντα αποχρώσεις του ΠΑΣΟΚ. Παίρνοντας διαρκώς για φωτεινή ελπίδα μες στο τούνελ, όσους του τάζουν εύκολες λύσεις και πράσινα άλογα, για να ξεχωρίσουν από το μαύρο μνημονιακό μέτωπο και να μετατραπούν σύντομα και διαλεκτικά στο “αντίθετό” τους, δηλ σε αυτό που έβριζαν.

Γιατί η μόνη αλήθεια γράφεται με κόκκινο, σαν το στιλό που διορθώνει τα λάθη και λοιπές ανορθογραφίες, αλλά δεν κουνάει αφ' υψηλού στους μαθητές το δάχτυλο, σαν τον καθ(οδ)ηγητή μας στο Λύκειο.

Το ρετρό δε μυρίζει απαραίτητα μούχλα. Σκέψου πόση ζωντάνια και συναίσθημα είχαν εξάλλου τα πλάνα από το 1ο συνέδριο, με τη γεμάτη κερκίδα και τα φωτεινά πρόσωπα με τα μαύρα γένια (όλα διαλεκτικά είναι) που φώναζαν ρυθμικά: Κάπα-Νι-Έψιλον, και δονούσαν το στάδιο. Κι είναι κρίμα που το δεκάλεπτο ιστορικό βιντεάκι της εκδήλωσης δεν είχε περισσότερα τέτοια ντοκουμέντα και πλάνα αρχείου, που εφόσον υπάρχουν, δεν πρέπει να μείνουν αναξιοποίητα.

Κι ήταν λογικός αυτός ο ενθουσιασμός, ακόμα και αυτό το ξερό σύνθημα “ζήτω το 1ο Συνέδριο”, γιατί οι σφοι που έβγαιναν από μακρόχρονη παρανομία και μια διαλυτική διάσπαση, έστηναν ταμπούρι (μόνο τυχαίο δεν ήταν το όνομα του συγκροτήματος) κι έβλεπαν να στήνεται απ' την αρχή στα πόδια της μια γερή, μαζική οργάνωση, να παίρνει σάρκα και οστά, να φυτρώνει στην Αθήνα μες στο κέντρο ένα καινούριο δέντρο και να πιάνει γερές ρίζες, ισχυρούς δεσμούς με το λαό. Να γίνεται αειθαλές, παντός καιρού, να μη λυγάει μηδέ όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι, να ανθίζει και να δίνει συνεχώς νέους καρπούς. Με κόκκινα φύλλα και ολόγλυκα μήλα, που έμειναν συνεπή στο χρώμα και τις ιδέες τους, χωρίς να σαπίσουν ποτέ, παρά τις κάμπιες που τρύπωσαν κατά καιρούς μέσα τους και τα κατέτρωγαν έσωθεν, προτού ανοίξουν φτερά για να εξαργυρώσουν το κομματικό τους παρελθόν στην αγορά εργασίας. Τότε που ο Οδηγητής στο εξώφυλλο πήγε να μιμηθεί το φαγωμένο μήλο της Apple και μια σειρά σφοι έρρεπαν προς το προπατορικό αμάρτημα του οπορτουνισμού, που δεν είναι παρά η επιρροή της αστικής τάξης στο οργανωμένο, εργατικό κίνημα.

Οι εποχές σήμερα έχουν αλλάξει, αλλά εάν κάτι παρέμεινε το ίδιο μες στο πέρασμα των χρόνων, δεν είναι οι “κυκλικές, ανά εικοσαετία κρίσεις” ή “το σταλινικό, συγκεντρωτικό μοντέλο”, όπως έχουν αποφανθεί κατά καιρούς διάφοροι κουκουεδολόγοι. Αλλά αυτός ο ενθουσιασμός, το φιλότιμο και η ανιδιοτελής προσφορά, οι ιδέες και το πολιτικό στίγμα που τα εμπνέουν. Και η διαρκής επιβεβαίωση στην πράξη πως ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου, κι όχι μια ρετρό ιστορία, που επιχειρεί να νεκραναστήσει το παρελθόν και περιμένει στην Κόκκινη Μηλιά το μαρμαρωμένο βασιλιά.

Οι 10 εντολές Στουρνάρα

Οι 10 εντολές Στουρνάρα

O διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας "Γιάννης Στουρνάρας, στην ετήσια έκθεσή της ΤτΕ που θα δημοσιευτεί την ερχόμενη Πέμπτη, αναφέρεται σε 10 βήματα που πρέπει να γίνουν ώστε να έλθει η ανάκαμψη της οικονομίας", όπως διαβάζουμε σε σχετικό ρεποράζ στο enikos.gr. 

Εμείς θα κάνουμε μια προσπάθεια να αποκωδικοποιήσουμε τις οδηγίες του αρχι(ληστο)τραπεζίτη. Η αλήθεια είναι πως δυσκολευτήκαμε να αντιληφθούμε τις πραγματικές προθέσεις γιατί  ο  άνθρωπος διακατέχεται από βαθύ αλτρουιστικό, ανθρώπινο ενδιαφέρον για  όλα όσα ταλανίζουν την εργατική τάξη. Μάλλον του έχει μείνει από τη θητεία του στην ΚΝΕ. Οι κακές γλώσσες λένε πως από το 1974 ως το 1978 ήταν ενεργό μέλος της ΚΝΕ.Δεν ξέρουμε αν αληθεύει η πληροφορία γι΄αυτό και τη μεταδίδουμε με επιφύλαξη. Αν όμως ισχύει, τότε για μια ακόμη φορά  επαληθεύεται η λαϊκή-κομμουνιστική παροιμία: "Ο Θεός να σε φυλάει από κακιά π...άνα ή πρώην κομμουνιστή".

Ας προσπαθήσουμε  να δούμε, με κόκκινο οι δικές μας σημείωσεις, πίσω από τις προτάσεις Στουρνάρα. 
 

1. Συνέχιση της δημοσιονομικής προσαρμογής με επανακαθορισμό του μείγματος της δημοσιονομικής πολιτικής.

( Υπάρχει ακόμα λίπος. Μάθαμε ότι κάποιοι έχετε μισθό και σύνταξη πάνω από 250 ευρώ , τρώτε και ψωνίζετε στο σουπερμάκετ....)

2. Επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, με έμφαση στο άνοιγμα των αγορών, τον ανταγωνισμό και τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος.
(... αυτό είναι απαράδεκτο και  κάνει το ασφαλιστικό σύστημα μη βιώσιμο. Άρα πρέπει τα επόμενα 100 χρόνια να ξεχάσετε τη σύνταξη και να πεθαίνετε αμέσως μόλις σταματήσετε τη δουλειά.)

3. Ισχυροποίηση του τραπεζικού συστήματος με αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων. 
( οι τράπεζές μας υποφέρουν, όπως είπε σχεδόν κλαίγοντας και  εκείνος ό άγιος άνθρωπος, ο Κ. Μητσοτάκης)

4. Ιδιωτικοποιήσεις και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
(Πάρε...πάρε...πάρε... ότι πάρεις ένα τάληρο. Το αφεντικό τρελάθηκε και τα δίνει όλα τσάμπα!)

5. Ενθάρρυνση των επιχειρηματικών επενδύσεων και προστασία των επενδυτών.
( Σφιχτείτε εσείς, να φάμε εμείς . ΄Η αλλιώς  "ελεήστε στραβοί, τους ανοιχτομάτες )

6. Βελτίωση της ανταγωνιστικότητας αύξηση των εξαγωγών.
( Θα έρχεστε στα εργοστάσιά μας, θα μας  πληρώνετε κατιτίς που σας  κάνουμε τη χάρη και δουλεύετε...)

7. Καταπολέμηση της υψηλής ανεργίας για να ενισχυθεί η οικονομία.
(....αν παρόλα αυτά επιμένετε να θέλετε μισθό, μέχρι 50ευρώ  το μήνα και πολύ σας πάει.)

8. Μεταρρύθμιση στην Παιδεία ώστε να βελτιωθεί η ποιότητά της.
(... για να μάθετε από νωρίς ποιο είναι το αφεντικό και πόσο χαμηλά πρέπει να σκύβετε, τσογλάνια)

9. Ανάσχεση της φυγής ανθρώπινου κεφαλαίου.
( Δεν καταλάβα! Μια χαρά μπορούμε να σας ξεζουμήσουμε κι εμείς. Παλιομ....κες που πάτε και ξενιτεύεστε! Αλλού τρώτε και πίνετε, αλλού πάτε και το δίνετε!)

10. Στήριξη της κοινωνικής συνοχής και καταπολέμηση της φτώχειας.
( Βολευτείτε με μερικά ψίχουλα  και πάρτε τα  @$!#*%  μου)

"Χαϊδεύουν τ' αυτιά", για ν' αποκοιμίσουν τη συνείδηση

"Χαϊδεύουν τ' αυτιά", για ν' αποκοιμίσουν τη συνείδηση

Από την πρόσφατη τριμερή συνάντηση

στη Λευκωσία

Οι τίτλοι των εφημερίδων διθυραμβικοί: «Νέος γεωπολιτικός πυλώνας», «Ελλάδα, Κύπρος και Ισραήλ "χτίζουν" ενεργειακή γέφυρα», «Πονοκέφαλος για Τουρκία» κ.ο.κ. Ο λόγος για την πρόσφατη συνεργασία των 3 χωρών, που επισύναψαν στις 28/1 ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Αλέξης Τσίπρας, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης,και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου.

Αυτή η περιβόητη τριμερής συνεργασία έχει δώσει «τροφή» σε διάφορους «αναλυτές», που επιδιώκουν να εκθειάσουν τις αποφάσεις που λήφθηκαν, σχετικά με την εκμετάλλευση από τα ενεργειακά μονοπώλια των ισραηλινών και κυπριακών ενεργειακών αποθεμάτων στην ΕΕ, μέσω της Ελλάδας, (βλέπε αγωγός «East Med Pipeline Project» ή με σταθμούς υγροποίησης στην Κύπρο και μεταφοράς στην Ελλάδα), όπως και με το υποβρύχιο ηλεκτρικό καλώδιο που θα συνδέει τα δίκτυα ηλεκτροδότησης Κύπρου και Ισραήλ και αργότερα της Ελλάδας, σε μια υποθαλάσσια διαδρομή 1.580 χιλιομέτρων.

Πίσω απ' αυτήν τη συνεργασία, προβάλλουν όλο και πιο φανερά τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ, αφού όπως τονίζεται σε διάφορα δημοσιεύματα «η ΕΕ έχει απλώσει τα φτερά της στην κοινή στρατηγική ανάμεσα στην Ελλάδα, στην Κύπρο και το Ισραήλ και με τις ευλογίες των ΗΠΑ».¹

Αποδεικνύεται πως μια συνεργασία, που 'ταν στόχος και προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων, εφόσον ανταποκρίνεται στα συμφέροντα ευρωπαϊκών και αμερικανικών κεφαλαίων που επιδιώκουν τη διαφοροποίηση των πηγών Ενέργειας της ΕΕ, μπορεί να είναι στόχος και μιας «αριστερής» κυβέρνησης.

Στο όνομα της ασφάλειας και της ευημερίας

Πώς όμως «πλασάρουν» στους λαούς, κυρίως της Ελλάδας και της Κύπρου, αυτές τις συμφωνίες; Σε καμία περίπτωση δεν αναδεικνύουν τα τεράστια κέρδη, που προσδοκούν να έχουν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις απ' αυτά. Ούτε, από την άλλη, προβάλλουν τα ζητήματα του ανταγωνισμού με άλλες δυνάμεις και τους κινδύνους, που προκύπτουν για τους λαούς. Αντίθετα, η πολύκροτη αυτή συνεργασία παρουσιαζόταν και εξακολουθεί να παρουσιάζεται στον ελληνικό και τον κυπριακό λαό ως το «φάρμακο» για το ζήτημα των διαρκών προκλήσεων από τη μεριά της «συμμάχου» μας στο ΝΑΤΟ, Τουρκίας, των αμφισβητήσεων των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, της άρνησης της Τουρκίας να εφαρμόσει το Δίκαιο της Θάλασσας και να αναγνωρίσει υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) στα ελληνικά νησιά.

Είκοσι χρόνια από τα Ιμια, 40 και πλέον χρόνια από την τουρκική εισβολή και κατοχή μεγάλου μέρους της Κύπρου, η Τουρκία εξακολουθεί να απειλεί την Ελλάδα με το «Casus belli», δηλαδή με πόλεμο, σε περίπτωση που αυτή εφαρμόσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.

Ισχυρίζονται, λοιπόν, πως η συγκεκριμένη τριμερής συνεργασία θα εξασφαλίσει την «ασφάλεια» σε Ελλάδα και Κύπρο, μέσω της συνεργασίας τους με το κράτος του Ισραήλ. Μάλιστα, στο πλαίσιο της επίσκεψης του Ελληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ, που προηγήθηκε, υπογράφτηκε από τους δύο υπουργούς Αμυνας κοινή διακήρυξη, που οδηγεί σε παραπέρα αναβάθμιση της στρατιωτικής συνεργασίας των δύο χωρών, ενώ στις δηλώσεις τους δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα στην αποστολή «μηνυμάτων» προς την Αγκυρα ότι η Τουρκία (τάχατες τώρα το κατάλαβαν) πρέπει να σταματήσει να υποστηρίζει τους «τρομοκράτες».

Βέβαια, μέχρι την τελευταία στιγμή οι καπιταλιστές παζαρεύουν, διαμορφώνουν τους «άξονές» τους. Ετσι ο Νετανιάχου, όπως μας ενημερώνει η επίσημη ιστοσελίδα του Ισραηλινού ΥΠΕΞ, δήλωσε μετά τη συνάντησή του με τον Αλ. Τσίπρα, απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου: «Κατά τα προηγούμενα έτη, μεταξύ της Τουρκίας και του Ισραήλ είχαμε υπέροχες σχέσεις. Εμείς δεν ενδιαφερόμασταν για την επιδείνωση, που σημειώθηκε στις σχέσεις μας, και δεν ήμασταν εμείς η αιτία της επιδείνωσης. Αν η πολιτική απέναντί μας αλλάξει, εμείς αυτό θα το χαιρετίσουμε».² Καθόλου, λοιπόν, τυχαία, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, σχολιάζοντας τη λεγόμενη τριμερή συνεργασία (Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ) και τα αποτελέσματά της, υποστήριξε πως δεν υπάρχει άλλη πορεία για να πάει το φυσικό αέριο από την Κύπρο στην Ευρώπη παρά μόνο μέσω της Τουρκίας και πρόσθεσε πως τόσο το Ισραήλ, όσο και ελληνοκυπριακή πλευρά - όπως απεκάλεσε την Κυπριακή Δημοκρατία - έχουν την ίδια άποψη, γι' αυτό και δεν έχουν νόημα οι συμφωνίες που υπογράφηκαν.³

Το επιχείρημα της "ευημερίας"

Η συγκεκριμένη συνεργασία, λένε τα αστικά κόμματα, θα βοηθήσει στην εκμετάλλευση των ενεργειακών αποθεμάτων της Κύπρου και της Ελλάδας, κάτι που θα βοηθήσει στην ανάκαμψη της οικονομίας και της ευημερίας των λαών.

Ομορφες υποσχέσεις: Ασφάλεια και ευημερία! Τι πιο μεγάλα οφέλη για τους λαούς;

Οταν, όμως, μας λένε πως η εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου θα πάει για την «ευημερία» των λαών, μας λένε απροκάλυπτα ψέματα. Μια απλή ματιά στη λίστα των χωρών, που εξορύσσουν το περισσότερο πετρέλαιο ή το περισσότερο φυσικό αέριο, είναι αποκαλυπτική, για να καταλάβει κανείς πως η εξόρυξη πρώτων υλών σε συνθήκες καπιταλισμού, κάθε άλλο παρά είναι συνώνυμη με την ευημερία του λαού. Αντίθετα, αυτός ο φυσικός πλούτος γεμίζει τα «σεντούκια» των καπιταλιστών κι αν πέσει στον κρατικό «κορβανά» κάτι απ' όλον αυτόν τον πλούτο και πάλι στο λαό θα καταλήξουν «ψίχουλα», ενώ το «ψητό» θα μετατραπεί σε νέα «κίνητρα» για το κεφάλαιο, για να αυγατίσουν τον πλούτο τους οι λίγοι.

Το επιχείρημα της "ασφάλειας"

Εκτός αυτού, πίσω απ' αυτές τις ωραίες υποσχέσεις, περί «ευημερίας» και «ασφάλειας» για τους λαούς, κρύβεται, για άλλη μια φορά, η σκληρή πραγματικότητα. Η πραγματικότητα, που λέει πως στις συνθήκες του καπιταλισμού, το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, τα άλλα φυσικά αγαθά και πηγές, όπως π.χ. το πόσιμο νερό, γίνονται το «μήλον της Εριδος» για μεγάλα ενεργειακά μεγαθήρια, μονοπώλια, που οι προϋπολογισμοί τους είναι μερικές φορές μεγαλύτεροι κι από αυτούς των κρατών που διαθέτουν στο υπέδαφός τους αυτόν τον πλούτο. Οχι τυχαία σημειώνουμε πως οι «δρόμοι του πετρελαίου, οι δρόμοι του φυσικού αερίου είναι βαμμένοι με αίμα!» Αυτό το βλέπουμε σήμερα τόσο στις εξελίξεις στην Ουκρανία, όσο και στις εξελίξεις στη Συρία.

Πώς, λοιπόν, ανερυθρίαστα «δεξιές» και «αριστερές» αστικές κυβερνήσεις (και κόμματα) προσπαθούν να μας πουλήσουν «φύκια για μεταξωτές κορδέλες»;

Πώς μπορούν να ισχυρίζονται πως θα φέρουν την «ασφάλεια», όταν γύρω μας «βράζει ο τόπος»; Κι, όμως, γνωρίζουν πολύ καλά πως το σχέδιο μεταφοράς του ισραηλινού και κυπριακού υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Ελλάδα και απ' εκεί στην ΕΕ συναντά τη λυσσαλέα αντίδραση της τουρκικής αστικής τάξης, που επιδιώκει αυτή να 'χει το πάνω χέρι στο ζήτημα των αγωγών.

`Η από την άλλη, επίσης γνωρίζουν πολύ καλά πως μια λύση, που μέσω Τουρκίας θα έστελνε το φυσικό αέριο της περιοχής στην ΕΕ, ζημιώνοντας τα σχέδια του ρωσικού κεφαλαίου, πάλι θα δημιουργούσε άλλου είδους, εξίσου όμως σοβαρές, αντιθέσεις.

Για το ρόλο του Ισραήλ

Πώς μπορούν, όμως, να μας διαβεβαιώνουν πως το κράτος του Ισραήλ, που καταπιέζει πολλά χρόνια έναν ολόκληρο λαό - το λαό της Παλαιστίνης -, που πεισματικά αρνείται το δίκιο ενός λαού και διατηρεί την κατοχή των εδαφών του, θα υπερασπιστεί τώρα το δίκιο το δικό μας;

Δεν γνωρίζουν πως το κράτος του Ισραήλ κρατά στις φυλακές δεκάδες χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους; Δεν έχουν ακούσει τίποτα για το τείχος της ντροπής, που ανέγειρε το Ισραήλ, μετατρέποντας σε «γκέτο» τα παλαιστινιακά εδάφη; Μήπως δεν γνωρίζουν για την επιθετική πολιτική των εποικισμών, με στόχο την παραπέρα συρρίκνωση των Παλαιστινιακών εδαφών; Δεν έχουν ακούσει τίποτα για το έγκλημα του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας;

Ο «αντίλογος», που ακούμε είναι πως αν κι όλα αυτά είναι σε γνώση τους, σε συνθήκες όπου η Ελλάδα και η Κύπρος αντιμετωπίζουν τις τουρκικές προκλήσεις, τότε είναι «καλοδεχούμενη» κάθε «στήριξη».

Και πάλι, όμως, μας λένε, ευθέως, ψέματα. Κανένας καταπιεστής και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για το δίκιο των λαών. Εκείνο που ενδιαφέρει τους καπιταλιστές, μεταξύ αυτών και την αστική τάξη του Ισραήλ, είναι να απλώσουν τα «πλοκάμια» τους στον φυσικό πλούτο κι άλλων χωρών, να στραγγίξουν όσο μπορούν τους φυσικούς και ανθρώπινους πόρους με την υπερεκμετάλλευσή τους, και γι' αυτές τους τις προθέσεις οι αστοί δεν σταματάνε μπροστά σε τίποτα.

Αλλά, ας σκεφτούμε και κάτι άλλο όταν μιλάμε για «ασφάλεια». Ας ρίξουμε μια ματιά στη Συρία, όπου η ουσία της σύγκρουσης βρίσκεται και εκεί στα συμφέροντα των μονοπωλίων που συγκρούονται. Εκεί η Ρωσία, κράτος πολύ πιο ισχυρό από το Ισραήλ, ήταν ο «εγγυητής» της «ασφάλειας» της Συρίας. Κι όμως, αυτό καθόλου δεν εμπόδισε την πεντάχρονη αιματοχυσία του λαού, τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων, τις τεράστιες καταστροφές στις υποδομές. Να γιατί κανείς δεν πρέπει να «τσιμπήσει» στο επιχείρημα πως το Ισραήλ, δήθεν, θα εξασφαλίσει σε Ελλάδα και Κύπρο την «ασφάλεια».

Αυτό είναι ένα ωραίο «περιτύλιγμα», με τον οποίο οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους σε Ελλάδα και Κύπρο προσπαθούν να «πλασάρουν» στους λαούς των δύο χωρών τη συνεργασία που έχουν για δικό τους συμφέρον με τους ανάλογους καπιταλιστές του Ισραήλ και των ΗΠΑ.

Ομως, όπως είναι πασίγνωστο, οι καπιταλιστές είναι ικανοί, αν το απαιτούν τα συμφέροντά τους, να χύσουν ποτάμια αίματος του λαού, να μετατρέψουν τα παιδιά του λαού σε «κρέας για τα κανόνια» τους, ή από την άλλη, αν πάλι τα ταξικά τους συμφέροντα το απαιτούν, είναι ικανοί να τα βρουν με τους χτεσινούς αντιπάλους τους, εκχωρώντας κυριαρχικά δικαιώματα των χωρών τους.

Ωστόσο, με τις «κορόνες» τους περί «ασφάλειας» και «ευημερίας», προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν το λαό από το ποιος βγαίνει πράγματι ωφελημένος από την εκμετάλλευση αυτού του πλούτου και επιπλέον να τον καθησυχάσουν, να σβήσουν από τον «ορίζοντά» του, τους υπαρκτούς κινδύνους από την όξυνση των αντιθέσεών τους.

Κανείς, λοιπόν, εργαζόμενος δεν πρέπει να τους πιστέψει!

Κανείς, δεν πρέπει αυτήν τη στιγμή, που πυκνώνουν τα σύννεφα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, να χάσει τα ταξικά «γυαλιά» του και να παραπλανηθεί. Να μη δει το τι στην πραγματικότητα συμβαίνει. Το τι στην πραγματικότητα κρύβεται πίσω από φράσεις και λέξεις, που «χαϊδεύουν» τα αυτιά μας, για ν' αποκοιμίσουν τη συνείδησή μας.

Παραπομπές:

1. http://www.liberal.gr/arthro/30996/amyna--diplomatia/2016/ellada-kupros-israil-kai-oi-ipa-einai-adiamfisbititoi-summachoi.html

2. http://mfa.gov.il/MFARUS/PressRoom/2016/Pages/Israel,-Greece-and-Cyprus-strengthen-ties.aspx

3. http://e-shocknews.com/?p=37192

Ελισαίος  ΒΑΓΕΝΑΣ