Υποσιτισμός και στεγαστική κρίση στα αμερικανικά πανεπιστήμια

Κατιούσα

Τη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνει ένα μεγάλο μέρος των φοιτητών στις ΗΠΑ αποτυπώνει έρευνα, η πρώτη στο είδος της, του πανεπιστημίου Temple και του εργαστηρίου HOPE του Ουισκόνσιν. Με βάση στοιχεία που συνελέγησαν  από 43000 φοιτητές 66 δημόσιων και ιδιωτικών πανεπιστημίων (τα οποία στις ΗΠΑ ως γνωστών έχουν όλα δίδακτρα, διαφορετικού μεγέθους ασφαλώς), το 36% δεν τρέφεται επαρκώς κι ένα παρόμοιο ποσοστό δε διαθέτει διασφαλισμένη στέγη στη διάρκεια των σπουδών του. Αν και η το δείγμα δε σχεδιάστηκε ώστε να είναι αντιπροσωπευτικό του συνόλου του φοιτητικού πληθυσμού της χώρας, σαφώς ρίχνει φως σε ένα πρόβλημα που για χρόνια κρυβόταν κάτω από το χαλί, εκείνο της στεγαστικής επισφάλειας αλλά και του υποσιτισμού σημαντικού αριθμού φοιτητών. Σοκαριστικό είναι το στοιχείο ότι περίπου 1 στους 10 φοιτητές των κοινοτικών κολλεγίων στην έρευνα έχουν περάσει τον προηγούμενο μήνα μια ολόκληρη μέρα χωρίς φαγητό, ενώ στα πανεπιστήμια το ποσοστό ανήλθε στο 6%. Χιλιάδες φοιτητές τρώνε ένα γεύμα τη μέρα ή καταναλώνουν πολύ μικρές μερίδες. Το πρόβλημα στέγασης είναι ακόμα οξύτερο, καθώς 46% των φοιτητών κοινοτικών κολλεγίων και το 36% των φοιτητών πανεπιστημίου δυσκολεύεται να πληρώσει ενοίκια και λογαριασμούς. Περίπου ένας στους δέκα φοιτητές έχει κοιμηθεί σε καταφύγια ή άλλα μέρη που δεν προορίζονται για κατοικίες.

Τα στοιχεία της έρευνας, που σύμφωνα με τους υπευθύνους αποτυπώνουν απλώς μέρος των πραγματικών αριθμών, εναρμονίζονται με πρόσφατες έρευνες πανεπιστημίων για τους δικούς τους φοιτητές. Το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας βρήκε ότι 40% των φοιτητών της πάσχουν από διατροφική ανασφάλεια ενώ στην πολιτεία του Ιλινόις, 35% των φοιτητών σε 4 πολιτειακά πανεπιστήμια υποσιτίζονται. Οι επιστήμονες αποδίδουν το φαινόμενο στην αυξανόμενη είσοδο φοιτητών από χαμηλά οικονομικά στρώματα, χωρίς να υπάρχει παράλληλη μέριμνα για τη διατροφή και διαμονή τους, αλλά και στα ολοένα αυξανόμενα κόστη διδάκτρων και διαβίωσης στα κολλέγια.

Μέχρι αρκετά πρόσφατα, οι διοικήσεις των πανεπιστημίων αρνούνταν να αναγνωρίσουν το πρόβλημα. Τα  τελευταία λίγα χρόνια, ορισμένα πανεπιστήμια προσπαθουν να ανακουφίσουν το πρόβλημα, το οποίο βέβαια είναι συστημικό, όπως αναγνωρίζουν και οι ίδιοι οι ερευνητές. Κοινωνικά παντοπωλεία εντός πανεπιστημιούπολης, δωρεάν ή φθηνά γεύματα για άπορους φοιτητές, συνεργασίες με ΜΚΟ για διανομή φαγητού, αλλά και χορήγηση έκτακτων επιχορηγήσεων σε φοιτητές αντιμέτωπους με απρόσμενα έξοδα είναι κάποια από τα μέτρα ανακούφισης, που αδυνατούν να λύσουν στη ρίζα τους το ζήτημα. Οι οικονομικές δυσκολίες πλήττουν όπως είναι αναμενόμενο κυρίως φοιτητές από χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα, ωστόσο δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που και φοιτητές από μεσοαστικά στρώματα αδυνατούν να αντεπεξέλθουν, ειδικά όταν προκύπτουν ξαφνικές οικονομικές δυσκολίες στην οικογένεια ή δεν υποστηρίζονται επαρκώς από αυτή. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του τελειόφοιτου σήμερα Caleb Torres, που έχασε 3,5 κιλά την πρώτη χρονιά του στο πανεπιστήμιο, καθώς μετά το πρώτο εξάμηνο δεν είχε πια χρήματα για να τραφεί σωστά. Περνούσε ολόκληρη τη μέρα με ένα προμαγειρεμένο γεύμα ή περιπλανιόταν στην πανεπιστημιούπολη σε αναζήτηση εκδηλώσεων όπου προσφέρονταν δωρεάν σνακ ή γεύματα. Από μονογονεϊκή οικογένεια, δεν είπε τίποτε σε κανέναν, ειδικά στη μητέρα του “γιατί αρκετές στενοχωριές είχε στο κεφάλι της”. Η κατάστασή του βελτιώθηκε κάπως όταν νοίκιασε ένα δωμάτιο στο σπίτι ενός ζευγαριού γνωστού για τη βοήθεια που παρέχει σε άπορους φοιτητές.

Παρόμοια είναι η ιστορία της Έμμα Μοντέρο, δευτεροετής σήμερα, που δουλεύει σε τρεις δουλειές, ούτε όμως οι αμοιβές της από εκεί, ούτε οι υποτροφίες, οι έκτακτες χορηγίες και τα χαμηλότοκα δάνεια που λαμβάνει αρκούν για να καλύψουν το σύνολο των εξόδων της. “Δεν πεινάω ακριβώς, αλλά υπάρχουν μέρες που απλώς δε θα φάω”, λέει σε μια προφανή απόπειρα να μη δώσει μελοδραματικό τόνο στον προφανή υποσιτισμό της. “Σήμερα διστάζω κάπως να αγοράσω φαγητό, γιατί έχω λιγότερα από εκατό δολλάρια και πρέπει να πάω στο καθαριστήριο. Να πάω στο καθαριστήριο ή να φάω σήμερα; Αυτού του είδους τα διλήμματα έχω ν’αντιμετωπίσω”;

Με πληροφορίες από washingtonpost.com

Η κατά Βαρβέρη κατάνυξη

Σήμερα κάνουμε την τελευταία μας στάση σε τούτο το μεγαλοβδομαδιάτικο οδοιπορικό μας στα μονοπάτια τής ποίησης. Ζητώ συγγνώμη που διάλεξα ως τελευταίο σταθμό μας την μελαγχολία τού πρόωρα χαμένου και άδικα άγνωστου στο ευρύ πλήθος Γιάννη Βαρβέρη (αν και δεν είναι η πρώτη φορά που το ιστολόγιο αναφέρεται σ' αυτόν). Όμως, είμαι σίγουρος ότι ο προσεκτικός αναγνώστης θα διαβλέψει την αισιοδοξία που κρύβεται ανάμεσα στους αδυσώπητους βαρβέρειους στίχους. Τα ποιήματα που ακολουθούν περιλαμβάνονται στην συλλογή "Ο άνθρωπος μόνος" και τα αντιγράφω από την συλλογική έκδοση "Γιάννης Βαρβέρης - Ποιήματα, τόμος Β΄, 2001-2013" (Κέδρος, 2013):


Ένα κερί

Αυτό το κερί που άναψα
περαστικός από τον οίκο Σου
δεν είναι η προσευχή μου
για να Σε φτάσει εκεί ψηλά
δεν είναι οι παρακλήσεις μου
ούτε βεβαίως καμιά ελπίδα
που εναπέθεσα σε Σένα.
Η καθαρότητα της ύλης του
δε συμβολίζει το ακηλίδωτο
της πρόθεσής μου
και η μαλακή του υφή
καθόλου δεν υπόσχεται
την εύπλαστη μεταστροφή μου
στη μετάνοια
όπως οι αλληγορίες εγγράμματων πιστών Σου
ξέρουν να τυλίγουν.
Μπορεί να μοιάζει μ' όλα τ' άλλα
όμως αυτό
ανάφτηκε για να Σου πει
πως ευτυχώς
στέκομαι εδώ αβοήθητος
και πως ακόμα
όσο μπορώ
θα λάμπω.


Καθώς πλησιάζει η ώρα

Λένε πως πλησιάζει η ώρα
κι ίσως νά 'ναι αλήθεια.
Ποιός όμως πρέπει να κριθεί;
Μήπως κι εμείς που ζήσαμε
μόνο με το άκουσμα των πρώτων Σου θαυμάτων;
Εκείνους μόνο γιάτρεψες
για να πιστέψει τώρα ο κόσμος
των υγειών σε Σένα.
Εκείνους μόνο
γιατί εμείς που ακολουθήσαμε
στρατιές στρατιών
ανάπηροι της Ιστορίας
ζήσαμε
άλλοι μέσα στις μάταιες προσευχές
κι άλλοι μέσα στον πόνο απεγνωσμένοι.
Ουδέτερος ελεήμων σαν ελπίδα ωχρή
μας άφησες να σε αντικαταστήσουμε:
Είμαστε προ της κρίσεως υπερήφανοι
γιατί το θαύμα ήταν πως ζήσαμε
χωρίς το θαύμα.


Εσπερινός της Αγάπης

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυό
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά που πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις -
θέλουν πολύ για να υποκύψουν
οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θά 'πρεπε κάπως νά 'χαμε κι εμείς χωρέσει.
Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θ' απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;


Κάπου εδώ, το ιστολόγιο χαμηλώνει την φωνή του, σβήνει τα φώτα και απέρχεται, για να σας αφήσει να περάσετε τούτες τις μέρες όπως θέλετε, δίχως να σας ενοχλεί. Ίσως σας στείλει μια καλημέρα το Σάββατο, ίσα για να μη νιώσει τον φόβο πως θα περάσει το Πάσχα μονάχο σ' ένα παγκάκι, ίσα για να δείξει ότι μπορεί ακόμα να λάμπει... Ίσως πάλι, όχι...

Ψεύτικες προσδοκίες

Για τον «μεγαλύτερο διαγωνισμό πρόσληψης μόνιμου προσωπικού των τελευταίων ετών» κομπάζει ο υπουργός Εσωτερικών, αναφερόμενος στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ για τους εργαζόμενους στην καθαριότητα των δήμων.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει την αίσθηση ότι «η κατάσταση αλλάζει», ότι οι απολύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων γίνονται τώρα προσλήψεις, κι ότι αυτό συμβαίνει προς όφελος της μόνιμης εργασίας και σε βάρος της προσωρινής.
Συνοδεύει την προπαγάνδα της με ένα σωρό ψέματα, θέλοντας να ξεγελάσει τους εργαζόμενους, να δημιουργήσει προσμονές και προσδοκίες, να ανακόψει την πάλη για μόνιμη και σταθερή δουλειά, που το προηγούμενο διάστημα την ανάγκασε σε ελιγμούς.
Προβάλλει για παράδειγμα η κυβέρνηση τις 8.166 θέσεις εργασίας που προκηρύχτηκαν μέσω ΑΣΕΠ, αλλά δεν λέει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των συμβασιούχων στους ΟΤΑ αποκλείστηκαν από το διαγωνισμό και επομένως χάνουν τη δουλειά τους.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, είναι προκλητικός ο ισχυρισμός ότι ανατράπηκε «μια μακρόχρονη κατάσταση "ομηρίας" χιλιάδων συμβασιούχων», αφού η «ανατροπή» δεν οφείλεται στη μετατροπή όλων των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, αλλά στην απόλυση χιλιάδων συμβασιούχων, σε αντίθεση με όσα τους υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση.
Κοροϊδία είναι και το επιχείρημα ότι «με τις προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στην καθαριότητα θωρακίζονται οι δήμοι, προκειμένου με δικά τους μέσα να ανταποκρίνονται στο έργο της αποκομιδής των απορριμμάτων, αντί να καταφεύγουν στους ιδιώτες», όπως ισχυρίζεται ο Π. Σκουρλέτης.
Στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο μέρος από τις υπηρεσίες των δήμων στην Αττική και στην υπόλοιπη Ελλάδα έχει περάσει σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και αυτό αναμένεται να συνεχιστεί, καθώς υπάρχουν σχετικές αποφάσεις που δεν έχουν ακόμα εφαρμοστεί.
Σήμερα υπάρχουν δήμοι που έχουν δώσει τμήμα ή και το σύνολο της καθαριότητας (οδοκαθαρισμός και αποκομιδή) σε εργολάβους, τον ηλεκτροφωτισμό, αλλά και τη φύλαξη χώρων, όπως τα δημόσια σχολεία, σε εταιρείες security κ.λπ.
Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση διατηρεί άθικτο το νομοθετικό πλαίσιο που επιτρέπει την ανάθεση υπηρεσιών από τους δήμους σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, και μ' αυτόν τον τρόπο καλλιεργεί το έδαφος στις δημοτικές αρχές να στραφούν προς τα εκεί, ανεξάρτητα από τις προσλήψεις.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ακόμα: «Πρόκειται για την κορυφαία στιγμή μιας αδιάβλητης διαδικασίας, ενός ανοιχτού διαγωνισμού για την πρόσληψη ενός πολύ μεγάλου αριθμού εργαζομένων». Ούτε λίγο ούτε πολύ, λένε ότι με τις προσλήψεις καλύπτονται οι πραγματικές ανάγκες στις συγκεκριμένες υπηρεσίες των δήμων.
Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; Οπως έγκαιρα κατήγγειλε το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής, «οι 8.166 συνάδελφοι που θα έρθουν στους δήμους το επόμενο διάστημα δεν καλύπτουν τα τεράστια κενά που οι πολιτικές τους (σ.σ. της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων) έχουν δημιουργήσει».
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του δήμου Θεσσαλονίκης, όπου το 2010 οι εργαζόμενοι ήταν 3.000 και αυτήν τη στιγμή όλοι μαζί, συμβασιούχοι, αορίστου και μόνιμοι, είναι μόλις 1.700!
Και εδώ, άλλωστε, η κυβέρνηση διατηρεί αυτούσιο το νομοθετικό πλαίσιο που επιτρέπει τις προσλήψεις με προσωρινές μορφές απασχόλησης. Που σημαίνει ότι υπάρχει «ζωτικός χώρος» για τη συνέχιση της εργασιακής ομηρίας, με τη μορφή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, έργου κ.λπ., αλλά και για την ανάθεση υπηρεσιών σε εργολάβους.
Οφείλουμε ωστόσο να αναγνωρίσουμε ότι ο αρμόδιος υπουργός, μέσα σε όλα αυτά, είπε και μια αλήθεια. Οτι γι' αυτές τις προσλήψεις το κράτος δεν θα βάλει ούτε ένα ευρώ, αλλά θα πληρώνονται από τα ανταποδοτικά τέλη των δήμων. Δηλαδή απευθείας από την τσέπη του λαού, ενώ θα έπρεπε οι υπηρεσίες να είναι δωρεάν και οι εργαζόμενοι να αμείβονται με αξιοπρεπείς μισθούς και όχι με τα ψίχουλα που προβλέπουν οι συμβάσεις τους.
Το συμπέρασμα που προκύπτει, επομένως, είναι ότι τόσο η σημερινή, όσο και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να ικανοποιήσουν το δίκαιο αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, στελέχωση των υπηρεσιών ώστε να ανταποκρίνονται στις πραγματικές λαϊκές ανάγκες, χωρίς ανταποδοτικότητα και χαράτσια.
Γι' αυτά τα αιτήματα και τους στόχους πάλης, συμβασιούχοι και μόνιμοι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να σταματήσουν να παλεύουν, αλλά χρειάζεται να εντείνουν τον αγώνα τους, μαζί με τις ταξικές δυνάμεις, κόντρα στο κλίμα ευφορίας και αναμονής που προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση, με τη στήριξη και της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας.

«Νέο» ρεύμα

«Ενα νέο ρεύμα μεταξύ των φοιτητών, οι οποίοι έχουν κύριο μέλημα την αναζήτηση λύσεων εκτός κομματικών προσταγμάτων, αναπτύσσεται στα ελληνικά πανεπιστήμια», αναφέρει η «Καθημερινή» σε πρόσφατο δημοσίευμά της, που αναλαμβάνει να διαφημίσει διάφορες «πρωτοβουλίες» φοιτητών σε κάποια λίγα τμήματα ΑΕΙ. Την ίδια ώρα, βέβαια, «θάβεται» κάθε αγωνιστική δράση που αναπτύσσουν μια σειρά φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι για προβλήματα που καίνε τους φοιτητές. Οπως οι κινητοποιήσεις φοιτητικών συλλόγων όταν π.χ. ήρθαν αντιμέτωποι με τον κίνδυνο διακοπής της διανομής συγγραμμάτων, όταν κόπηκε η σίτιση σε εστιακούς φοιτητές, για την κατάσταση συνολικά στις εστίες, για τις εξελίξεις με την παιδαγωγική επάρκεια κ.ά., που δεν τις υποδέχτηκαν κάποιοι με ανάλογο ενθουσιασμό... Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που παρουσιάζεται ως «νέο» κάτι που στην πραγματικότητα... μυρίζει πια ναφθαλίνη. Αυτό που τους καίει είναι μέσα στα ΑΕΙ να μην κουνιέται φύλλο, να επικρατεί σιγή νεκροταφείου απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που βάζει στο στόχαστρο τα μορφωτικά δικαιώματα της νεολαίας. Αυτό εξυπηρετεί και το τσουβάλιασμα παρατάξεων και πολιτικών. Οι φοιτητές ξέρουν καλά ποιοι πρωτοστατούν στον καθημερινό αγώνα για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, ποιοι τον υπονομεύουν και βέβαια ποιες δυνάμεις είναι η φωνή των επιχειρηματικών συμφερόντων μέσα στα ιδρύματα...

Ο «σμπάρος» της συνταγματικής αναθεώρησης

Το τελευταίο διάστημα, «αναζωπυρώθηκε», με αφορμή την πρόταση που κατέθεσε το Κίνημα Αλλαγής για έναρξη της σχετικής διαδικασίας και την άμεση θετική ανταπόκριση από τον ΣΥΡΙΖΑ, η συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση. Διαδικασία που αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο σε «πολυεργαλείο» για την αστική τάξη και το αστικό πολιτικό σύστημα, αφού υπηρετεί συγχρόνως πολλές ανάγκες τους. Δεν βρίσκεται, άλλωστε, τυχαία ψηλά στην ατζέντα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ απ' τις απαρχές της θητείας της, ενώ θυμίζουμε ότι τον Ιούλη του 2016 ο πρωθυπουργός είχε «εν χορδαίς και οργάνοις» παρουσιάσει τους βασικούς άξονες της συνταγματικής αναθεώρησης απ' το περιστύλιο της Βουλής. Πέρα από κάποιες θεσμικές αλλαγές που προβλέπει η πρόταση του Κινήματος Αλλαγής για άμεση και «μερική» αναθεώρηση του Συντάγματος (κατάργηση του άρθρου περί ευθύνης υπουργών κ.ά.), διακηρυγμένος στόχος της κυβέρνησης είναι να αποτυπωθούν στο νέο Σύνταγμα οι αντιλαϊκές αλλαγές και «προσαρμογές» που υπαγορεύουν ο στόχος για την ανάκαμψη του κεφαλαίου, η μονιμοποίηση όλων των αντεργατικών ανατροπών στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, η περαιτέρω προσαρμογή του αστικού κράτους στους βασικούς στόχους της αστικής τάξης, η θωράκιση της «ανταγωνιστικότητάς» του, η προσέλκυση επενδύσεων κ.ο.κ. Αλλωστε, για το θέμα της ανάγκης συνταγματικών αλλαγών έχουν μιλήσει και εκπρόσωποι του ίδιου του κεφαλαίου και πρώτα απ' όλα ο απερχόμενος πρόεδρος του ΣΕΒ, Θ. Φέσσας.

***

Ταυτόχρονα, βέβαια, πέρα από το περιεχόμενό της, και η ίδια η διαδικασία συμβάλλει προς την κατεύθυνση ενίσχυσης της «αναγκαίας πολιτικής σταθερότητας», αφού λειτουργεί και ως «μοχλός» για διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, στο πλαίσιο της εξελισσόμενης αναμόρφωσής του, ως πεδίο «συγκλίσεων» ανάμεσα σε αστικές πολιτικές δυνάμεις για τη διαμόρφωση μελλοντικών σχημάτων αστικής διαχείρισης. Αυτό φάνηκε πιο καθαρά τις τελευταίες μέρες, με τη συζήτηση που ακολούθησε την πρωτοβουλία του Κινήματος Αλλαγής, το κλείσιμο του ματιού του Αλ. Τσίπρα στην επικεφαλής του σχήματος για συναινέσεις με «προοδευτικό πρόσημο» που θα ξεπερνούν και τη συνταγματική αναθεώρηση, την επιλογή του «κανακέματος» σε ένα κομμάτι του Κινήματος Αλλαγής και της πολεμικής σε βάρος ενός άλλου, τις αναταράξεις στο εσωτερικό του Κινήματος Αλλαγής, με την ανοιχτή διαφοροποίηση Βενιζέλου με τις προτάσεις Γεννηματά και τη σύγκλιση με τη ΝΔ στο ζήτημα, με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να γίνεται τέτοια συζήτηση με τον «αντιθεσμικό» ΣΥΡΙΖΑ. Οι σχετικές διεργασίες, άλλωστε, «κουμπώνουν» και με το κάλπικο «αφήγημα» της κυβέρνησης για την καλή, αλλά παραπλανημένη από τον νεοφιλελευθερισμό σοσιαλδημοκρατία, που αν απαλλαγεί από τα «βαρίδια του παρελθόντος», έχει θέση σε ένα σχήμα «προοδευτικής διακυβέρνησης», με βάση την κοινή ατζέντα.

***

Το σχήμα αυτό επανέφερε ξανά προχτές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, λέγοντας πως «είναι σημαντικό να βρούμε διαύλους επικοινωνίας σε συγκεκριμένα πολιτικά προτάγματα με αυτές τις δυνάμεις και αυτόν τον κόσμο», αλλά στο Κίνημα Αλλαγής «ακόμα παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο ένα πολιτικό προσωπικό που ήταν προκλητικό απέναντι στην Αριστερά για πάρα πολλά χρόνια». Εκτίμησε επίσης ότι σχετικά σύντομα θα ξεκαθαρίσει το ποιος θα πάει με ποιον στο αστικό πολιτικό σκηνικό, λέγοντας πως «εκτιμώ ότι αυτή η αντίφαση που έχει αναπτυχθεί στο χώρο του Κέντρου δεν μπορεί να έχει πολύ μεγάλη διάρκεια». Ολη αυτή η προσπάθεια να δοθεί με όχημα την αναθεώρηση του Συντάγματος ώθηση σε πάγιες επιδιώξεις του εγχώριου κεφαλαίου, περιβάλλεται ήδη από μεγαλόστομες διακηρύξεις περί «προοδευτικών αλλαγών», παρουσιάζεται ως το «καινούργιο απέναντι στο παλιό και τη συντήρηση», ως «επαναθεμελίωση της δημοκρατίας» και διεύρυνση της «λαϊκής παρέμβασης». Κοινώς, το χάπι χρυσώνεται για να το καταπιεί ο λαός, που στο μεταξύ στενάζει από παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα και ενώ η ατμόσφαιρα στην ευρύτερη περιοχή μυρίζει «μπαρούτι». Είναι συνεπώς απ' τη δική του σκοπιά αδήριτη η ανάγκη να μην πατήσει την μπανανόφλουδα. Η ενίσχυση του νομοθετικού πλαισίου που έχει στα χέρια του το κεφάλαιο και οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, βρίσκονται απέναντι από τις δικές του σύγχρονες ανάγκες. Αυτές μπορούν να έρθουν στο προσκήνιο μόνο με τον δικό του αγώνα, σε ρήξη με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και τα κόμματά του.