Η τέταρτη διάσταση της επανάστασης

 Η τέταρτη διάσταση της επανάστασης

Αν κοιμηθώ νωρίς, θα (ξε)σηκωθώ νωρίς
κι όταν θα κάνω την έφοδο, θα είναι νωρίς.
Αν κοιμηθώ αργά...

Το νωρίς δεν έχει να κάνει με τον ορισμό του σοσιαλισμού ως πρώιμου, ανώριμου κομμουνισμού. Αλλά με τη σωστή εκτίμηση των πραγμάτων, τη συγκεκριμένη ανάλυση της κατάστασης, που είναι η ουσία του μαρξισμού και το πιο δύσκολο επαναστατικό καθήκον. Έχει να κάνει με την τέταρτη διάσταση της επανάστασης, που μπορεί να προστεθεί στην τριάδα των προϋποθέσεων της εξέγερσης που σημειώνει ο Βλαδίμηρος ως ειδοποιό διαφορά του μαρξισμού από τον μπλανκισμό, όπως και στην τριάδα των κλασικών όρων για την επιτυχία της: ανεβασμένο επίπεδο συνειδητοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης της εργατικής τάξης, οργανωμένη πρωτοπορία κι ατσαλωμένο κόμμα, που διευθύνει τον αγώνα, αδυναμία των από πάνω κι επαναστατική κατάσταση.

Έχει να κάνει επίσης με την περίφημη φράση του Λένιν για την επιλογή της κατάλληλης στιγμής: μια μέρα πριν ήταν νωρίς, μία μέρα μετά θα είναι αργά, τώρα είναι η ευκαιρία.

Στην Πετρούπολη (που αργότερα ονομάστηκε Λενινούπολη-Λένινγκραντ κι ως τέτοιο έχει χαραχτεί στη μνήμη μας), οι διαθέσεις των εργατικών μαζών ήταν ώριμες για την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας ήδη από τον Ιούλιο. Οι μπολσεβίκοι μπήκαν μπροστά ως όφειλαν, παρά τη διαφωνία τους με τη χρονική στιγμή του ξεσπάσματος, προκειμένου να μην αποκοπούν από τις μάζες. Αλλά δεν παρασύρθηκαν από αυτές κι είχαν διαφορετική εκτίμηση ως προς την κατάλληλη στιγμή για το γενικό έναυσμα και την επαναστατική ετοιμότητα στην υπόλοιπη χώρα. Αν το κόμμα ακολουθούσε τυφλά τις μάζες, δε θα είχε λόγο ύπαρξης ως διακριτή οργανωμένη πρωτοπορία. Κι αν έκρινε την κατάσταση μόνο από το επίπεδο συνειδητοποίησης κι ωριμότητας στις γραμμές του και τον περίγυρό του, γενικεύοντας αυθαίρετα το μερικό στο σύνολο, θα ξέπεφτε στο επίπεδο της επαναστατικής λογοκοπίας -ίσως τίμιας κι ειλικρινούς, παρόλα αυτά επικίνδυνης.

Η συμμετοχή τους στο ξέσπασμα του Ιούλη κι η οργανωμένη συγκράτησή του επέτρεψε στους μπολσεβίκους μια συγκροτημένη υποχώρηση και τη διατήρηση των δυνάμεών τους, παρά την παρανομία και τις δύσκολες μέρες που ακολούθησαν (με το Λένιν να καταφεύγει στη Φινλανδία, για να προστατευτεί). Αλλά ο τροχός ξαναγύρισε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Κορνίλοφ και την υπεράσπιση της προσωρινής κυβέρνησης (του εσέρου Κερένσκι) από τους μπολσεβίκους και το προλεταριάτο της Πετρούπολης.
Κάτω τα χέρια από την αστική δημοκρατία, είναι δική μας δουλειά να τη ρίξουμε, θα μπορούσε να είναι το σύνθημά τους.

Η αποτυχία αυτού του πραξικοπήματος και η σωτηρία της αστικής κυβέρνησης υπέγραψε παράλληλα τη θανατική της καταδίκη, αλλά από την ανάποδη. Ενώ απέδειξε παράλληλα, πως κατά έναν παράδοξο τρόπο, κι η αντίδραση οφείλει να παίρνει υπόψη της κάποιους παράγοντες και να αντιμετωπίσει παρόμοια πολιτικά προβλήματα με τους επαναστάτες, επιλέγοντας την κατάλληλη στιγμή για την εκδήλωση της αντεπανάστασης, αν δε θέλει να την οδηγήσει σε αποτυχία.

Η προσωρινή αποτυχία της επανάστασης ενίσχυσε την προσωρινή κυβέρνηση και την αντίδραση, που πίστεψε στη νίκη της, εκτίμησε λανθασμένα την κατάσταση -χωρίς να έχει πολλά περιθώρια για κάτι διαφορετικό ούτως ή άλλως- και ευνόησε με τη σειρά της την επικράτησης της επανάστασης, που έμοιαζε πρόσκαιρη κι επισφαλής, αλλά ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. (Και δεν είναι τυχαίο ίσως πως η νίκη αυτή αποδείχτηκε στην πράξη προσωρινή, ακριβώς όταν για τους περισσότερους έμοιαζε μόνιμη και δεδομένη).

Η κατάσταση έμοιαζε κατά μία έννοια με το πατητό, που παίζαμε ως παιδιά, με μισά-πλάγια βήματα ή μεγάλα και θαρραλέα, που ξανοίγονται και μπορεί να αποδειχτούν μετέωρα και να την πατήσεις -αντί να πατήσεις τον αντίπαλο, που είναι κι ο στόχος του παιχνιδιού- πέφτοντας έξω ένα βήμα, λίγα εκατοστά, μία μέρα (νωρίς ή αργά) και μία αιωνιότητα, που κρινόταν το 17' για τις επαναστάσεις του σύντομου εικοστού αιώνα -που ήταν μια σύντομη εισαγωγή στην κοινωνία του μέλλοντος.
Το μετέωρο βήμα της επανάστασης...

Θυμάμαι μάλιστα πως τότε παίζαμε συνήθως με ομάδες και τις συλλαβές τους, που αντιστοιχούσαν σε ένα βήμα -μισό ή ολόκληρο- και για αυτό προτιμούσαμε τα ονόματα-σιδηρόδρομους: Ο-λυ-μπι-α-κός Βό-λου, Α-να-γέν-νη-ση Καρ-δί-τσας, κοκ, που σου έδιναν πλεονέκτημα για την τελική επίθεση. Κι ίσως έτσι να μας έμεινε κι εμάς η ροπή προς τα πολυσύλλαβα μακρινάρια που μπερδεύουν τον κόσμο: ευρωμονόδρομος, λυκοσυμμαχία, αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή συσπείρωση, δικτατορία του προλεταριάτου, επαναστατική πρωτοπορία, φτου σκουληκομερμηγκότρυπα.
Τι κρίμα να μην τις ξέρουμε σαν παιδιά αυτές τις λέξεις, για να τις χρησιμοποιούμε στο παιχνίδι μας...

Σε κάθε περίπτωση, ο χρόνος είναι πολύ σημαντική διάσταση για την επανάσταση, όπου κάθε μέρα μετράει σα μήνας, είναι γεμάτη γεγονότα που τρέχουν και προσπαθούν να καλύψουν το κενό και την χρόνια, συσσωρευμένη αδράνεια του προηγούμενου διαστήματος. Με άλλα λόγια, όσα δε φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η ώρα κι η στιγμή, η κρίσιμη, επαναστατική συγκυρία που συγκεντρώνει τη δυναμική και τις τάσεις εξέλιξης των πραγμάτων, σπρώχνοντας το μέλλον για να έρθει πιο κοντά στην εποχή μας. Επισπεύδοντας τη γέννηση του καινούριου ενάντια στο παλιό που αρνείται να (αργο)πεθάνει, με την επαναστατική βία να βοηθάει τη γέννα ενός μωρού, που είναι πρώιμο(ς) (κομμουνισμός) και αδύνατο, σαν επταμηνίτικο, αλλά ικανό να πνίξει τα φίδια που το ζώνουν στην κούνια του, όπως ο Ηρακλής κι η νεογέννητη σοβιετική εξουσία. Που πέτυχε μια σειρά θαυμαστούς άθλους, κουβαλώντας στις πλάτες της την παγκόσμια επαναστατική προοπτική, σαν το μυθολογικό Άτλαντα, ενάντια στα μαύρα κοράκια και τις Στυμφαλίδες Όρνιθες που έπεσαν να τη φάνε. Και ας απέτυχε τελικά να εκτρέψει το ρου της ιστορίας και του Αλφειού (ή μήπως του Πηνειού) για να καθαρίσει τον κόπρο του Αυγεία και τα κατάλοιπα-βρομιές του ταξικού παρελθόντος, που επιβιώνουν μέσα μας.

Κατορθώματα κι άθλοι συλλογικοί κι ανθρώπινοι, που έφεραν μια πραγματική κοσμογονία, που μοιάζει με έργο θεού. Τι θεού, ημίθεου και βάλε... Αλλά πρέπει να προσέχουμε το Νέσσο και το δηλητήριο του κέρδους και του σοσιαλισμού της αγοράς, γιατί μια οικονομία δεν μπορεί να είναι σαν Κένταυρος, με ανθρώπινο, σοσιαλιστικό σώμα και καπιταλιστικά πόδια αλόγου.

Εν κατακλείδι, καθώς ο χρόνος της ανάρτησης τελειώνει: η επανάσταση δε θα έρθει ως μια σπασμωδική αντίδραση στην ιστορία που κυλάει πολύ αργά για τις επαναστατικές μας προτιμήσεις. Έρχεται όμως να την επιταχύνει, ισοφαρίζοντας με ένα άλμα την καθυστέρηση ολόκληρων δεκαετιών. Δεν μπορούμε να παίζουμε με αυτήν -όπως ένα παιδί με το ρολόι του- αλλά από τη στιγμή που θα ξεσπάσει, πρέπει να οδηγηθεί αποφασιστικά μέχρι τέλους. Κι όσο πιο αποφασιστικά κινηθεί, τόσο πιο εύκολη κι αναίμακτη θα είναι η νίκη της (όπως αποδεικνύει και το παράδειγμα της εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα, σε διάκριση με την πιο δύσκολη επικράτηση της επανάστασης στη Μόσχα, όπου το αρχηγείο της αμφιταλαντεύτηκε κι υπέπεσε σε οδυνηρά σφάλματα).

Το κακό επίσης είναι ότι η επανάσταση δεν έχει πολλά περιθώρια για λάθη, ούτε πολύ χρόνο στη διάθεσή της για να τα διορθώσει. Κι είναι ζήτημα πόσο μπορεί τελικά να προχωρήσει το ρολόι της ιστορίας και ποιες φάσεις μπορεί να παρακάμψει, όπως στη σοβιετική Ρωσία, όπου παρέκαμψαν το καπιταλιστικό στάδιο ανάπτυξης, ως υποχρεωτικό σταθμό της εξέλιξης, αλλά είχαν παράλληλα να αντιπαλέψουν πολλά προκαπιταλιστικά -ακόμα και προταξικά- κατάλοιπα κατά τη διάρκεια του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού (και με αυτό το πολυσύλλαβο ονομαστικό σύνολο, τσακίσαμε κάθε αντίπαλο στο πατητό και μπορούμε να δώσουμε ένα απότομο τέλος στην ανάρτηση).

Εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι...!

 Εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι...!

Εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι, λέει μια παροιμία του σοφού λαού μας! Η παροιμία αυτή ταιριάζει γάντι στην πλειοψηφία της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας, η οποία δε χάνει ευκαιρία να επιτεθεί σε εργαζόμενους, ειδικά σε όσους οργανώνονται σε Σωματεία, όπως το δικό μας (Κερκυραϊκός Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων), που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ. Μα καλά, θα αναρωτηθεί κάποιος, πλειοψηφία Διοίκησης ενός εργατικού κέντρου και επιτίθεται σε εργαζόμενους; Δυστυχώς τα πράγματα είναι έτσι και υπάρχει εξήγηση για αυτό!

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι κύριοι αυτοί, οι εργατοπατέρες όπως τους αποκαλεί ο λαός μας, βγάζουν σπυράκια και μόνο στο άκουσμα του συνθήματος «ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ». Έτσι, ότι στρέφεται ενάντια στον πραγματικό μας εχθρό, τα μεγάλα αφεντικά και την εκμετάλλευση των εργαζομένων από αυτά, το χαρακτηρίζουν ως κομματικό. Από την άλλη, ότι τσακίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων (κοινωνικοί διάλογοι, εργασιακή ειρήνη, εθνική συνεννόηση, ανάκαμψη-ανάπτυξη που πατάει πάνω στα αποκαΐδια της ζωής μας κ.λπ.) είναι το ακομμάτιστο, το αχρωμάτιστο, το αντικειμενικό. Αποφεύγουν βέβαια να μας πουν ποιοι ωφελούνται από αυτήν τους την αντίληψη και πρακτική, που δεν είναι άλλοι από τα μεγάλα αφεντικά.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η πλειοψηφία της Διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας θεωρεί υπερβολικό αίτημα, από την πλευρά των εργαζομένων, να παλεύουν για μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα παρά θα πρέπει να βολευτούμε με το ξεροκόμματο που θα μας πετούν όποτε βολεύει τα μεγάλα αφεντικά. Στην ουσία δηλαδή, προτρέπουν τους εργαζόμενους να συμβιβαστούν με την εκμετάλλευση που υφίστανται, με τα μισο-δικαιώματα, τη μισο-ζωή! Δεν θέλουν την οργάνωση των εργαζομένων με ταξικό προσανατολισμό, κόντρα στα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας και των ομίλων! Γι’ αυτό εξάλλου υπερασπίζονται την ξεπουλημένη πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, γι’ αυτό στρέφονται ενάντια σε κάθε προσπάθεια αλληλεγγύης εργαζόμενου προς εργαζόμενο, όπως έγινε την περασμένη χρονιά με τα μαθήματα αλληλεγγύης που διοργάνωσαν τα Σωματεία που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ. για παιδιά φτωχών οικογενειών, γι’ αυτό το 2015 έσπερναν ψεύτικες ελπίδες στους εργαζόμενους για το δήθεν «φιλολαϊκό» πρόσωπο της σημερινής συγκυβέρνησης και την ελπίδα που έρχονταν, γι’ αυτό δε θέλουν εργαζόμενους που οργανώνονται και αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και τους στρέφουν αποκλειστικά σε δικαστικές διεκδικήσεις…!

Αυτήν λοιπόν την αντίληψη είναι που αντιπαλεύει στην πράξη κάθε εργαζόμενος, κάθε Σωματείο, που συσπειρώνεται στο Π.Α.ΜΕ. και γι’ αυτό οργώνουμε όλους τους εργασιακούς χώρους προσπαθώντας να οργανώσουμε τους εργαζόμενους, ώστε οι ίδιοι να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Γι’ αυτό οι άνθρωποι της πλειοψηφίας της διοίκησης του ΕΚΚ δεν πατάνε πόδι σε εργασιακούς χώρους και όπου πηγαίνουν εμφανίζονται ως παράγοντες, που θα αναλάβουν “να σώσουν” τους εργαζόμενους εργολαβικά χωρίς τη συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων. Γι’ αυτό τα Σωματεία που συσπειρωνόμαστε στο Π.Α.ΜΕ. είναι καρφί στο μάτι της μεγαλοεργοδοσίας και για αυτό το λόγο οι άνθρωποι των μεγάλων αφεντικών μέσα στους εργαζόμενους, όπως η πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας,  στρέφονται εναντίον μας!

Με την τελευταία ανακοίνωση που εξέδωσε η πλειοψηφία της διοίκησης του ΕΚΚ, χωρίς καν να μπει στον κόπο να ενημερώσει όλα τα μέλη του ΔΣ του ΕΚΚ, επιβεβαιώνονται με τον πλέον επίσημο τρόπο, όσα με ανακοινώσει του Σωματείου μας αλλά και των αγωνιζόμενων εργαζομένων στην καθαριότητα του ΓΝΚ έχουμε καταγγείλει εδώ και καιρό για το ρόλο της πλειοψηφίας της διοίκησης του ΕΚΚ (βλέπε κοινές ανακοινώσεις). Από κοινού η πλειοψηφία της Διοίκησης του ΕΚΚ, ο κυβερνητικός Διοικητής του Νοσοκομείου, η εταιρεία – εργολάβος της καθαριότητας του νοσοκομείου αλλά και η εργοδοσία  άλλων χώρων, όπως των s/m Δήμητρα, ταυτίζονται στο επιχείρημα των μικροκομματικών κινήτρων τάχα, πίσω από τη δράση του Σωματείου μας! Τυχαίο και αυτό;

Οι εργαζόμενοι, που αγωνίζονται και σε αυτόν το χώρο γνωρίζουν πολύ καλά την αλήθεια, ποιος δίνει μάχη για την οργάνωσή τους,  ποιος μπαίνει μπροστά στις δίκαιες διεκδικήσεις τους, ποιος είναι στο πλευρό τους κάθε στιγμή (ναι, ακόμα και την ημέρα των εκλογών), για να αποκρούσουν την επίθεση της εργοδοσίας και των ανθρώπων της, οπότε δε χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω. Επίσης, ενημερώνουμε την πλειοψηφία της διοίκησης του ΕΚΚ ότι ως Κλαδικό Σωματείο μπορούμε να δημιουργούμε σωματειακές επιτροπές σε όσους χώρους ευθύνης μας θέλουμε. Δε θα πάρουμε την άδεια ούτε από τον κύριο Χαλικιόπουλου ούτε από κανέναν άλλον “προστατευόμενό του”, για να δημιουργήσουμε Σωματειακές επιτροπές με εργαζόμενους-μέλη του Σωματείου μας, ώστε να αντιπαλέψουμε πιο αποτελεσματικά την εκμετάλλευση της μεγαλοεργοδοσίας. Αλήθεια, γιατί τους πειράζει αυτό τόσο πολύ; Εκτίθενται!

Σχετικά με όλες τις υπόλοιπες αναφορές την ανακοίνωσης, έχουν όλα απαντηθεί από το Σωματείο μας και τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους στην καθαριότητα του ΓΝΚ εδώ και καιρό, όποτε δε θα αναφέρουμε κάτι παραπάνω.

Τέλος, όσον αφορά την προσπάθεια απαξίωσης του συναγωνιστή συναδέλφου, πρώην Προέδρου του Σωματείου μας Βασίλη Γκόγκα, μόνο ως τιμή μπορεί να εκληφθεί, όταν γίνεται από τους ανθρώπους της μεγαλοεργοδοσίας! Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι μπορεί να υπάρξει – και υπάρχει – ανιδιοτελής προσφορά από αγωνιστές εργαζόμενους. Προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι όλοι είναι σαν ... τους ίδιους! Τους αφήνουμε λοιπόν να πνιγούν στο βούρκο που οι ίδιοι φτιάχνουν.

Η σύγκρουση λοιπόν με τη μεγαλοεργοδοσία και τους ανθρώπους της (όπως την πλειοψηφία της διοίκησης του ΕΚΚ), είναι πολύπλευρη και πολυεπίπεδη. Υπάρχει πείρα. Δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά. Είναι ο τρόπος που δρα ο εργοδοτικός συνδικαλισμός απ΄άκρη σ΄άκρη σε όλη τη χώρα. 

Μόνο με την πάλη μας, οργανώνοντας το κίνημα με κριτήριο την ανάκτηση των απωλειών μας σε μισθούς και δικαιώματα, αλλά και παλεύοντας για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των οικογενειών μας,  μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Οι μικρές μας νίκες, όπως αυτές που έχουν αποσπάσει όλο το προηγούμενο διάστημα οι εργαζόμενες στην καθαριότητα του νοσοκομείου αλλά και σε άλλους κλάδους, πρέπει να συμβάλλουν στη δημιουργία των προϋποθέσεων για δυνάμωμα της γραμμής πάλης στο κίνημα, που στρέφεται ενάντια στη μεγαλοεργοδοσία και την τάξη τους, στο πολιτικό και λοιπό προσωπικό τους.

Συνεχίζουμε τον αγώνα και οργανωνόμαστε για να αντιπαλέψουμε τα νέα μέτρα, που για λογαριασμό των μεγάλων αφεντικών, ντόπιων και ξένων, ετοιμάζεται να φέρει η κυβέρνηση, για την ανάκτηση των απωλειών της περιόδου της κρίσης, για να ανοίξει ο δρόμος, όπου ο εργαζόμενος θα γίνει πραγματικός κυρίαρχος του πλούτου που παράγει!

  Αξιωματικοί «ανησυχούντες» και ποιος θα τους μαζέψει;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ 

 

Αξιωματικοί «ανησυχούντες» και ποιος θα τους μαζέψει;

 

Η είδηση όπως την διαβάσαμε στην ιστοσελίδα εκκλησιαστικών ειδήσεων Romfea: Ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος επισκέφθηκε τη Σχολή Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ , σ΄αυτήν μετεκπαιδεύονται ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμων και των Σωμάτων Ασφαλείας από το βαθμό του συνταγματάρχη και πάνω) και μίλησε στους μαθητές της για την «συμβολή του ιερού κλήρου στην Επανάσταση του 1821».

Τι τους είπε; Πως « η επανάσταση του Εικοσιένα και ο αγώνας των Ελλήνων για ανεξαρτησία ωρίμασαν ως κοινός καρπός της συνυφασμένης ελληνικής ψυχής και εκκλησιαστικής συνείδησης του λαού μας και πραγματώθηκαν ως έργο, σε μεγάλο βαθμό, του Κλήρου». 
Πράγματα γνωστά, αυτά που μας μάθαιναν και στο σχολείο για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του κλήρου στην Επανάσταση, χωρίς εκείνες τις «ενοχλητικές» αναφορές για την στάση του πατριαρχείου , τον αφορισμό της Επανάστασης από τον πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, την καιροσκοπική στάση μητροπολιτών κ.λπ.



Παρατήρηση πρώτη: Σε ένα σύγχρονο κοσμικό , έστω κι αστικό κράτος, σε όλα αυτά θα έπρεπε να υπάρχει κι ο αντίλογος. Για παράδειγμα η αλήθεια για τη στάση όχι μόνο του Γρηγορίου του Ε΄ αλλά και του διαδόχου του Αγαθάγγελου ο οποίος το 1828 εκτελώντας εντολές του σουλτάνου έστειλε στην Ελλάδα τους μητροπολίτες Νικαίας, Χαλκηδόνας , Λάρισας και Ιωαννίνων για να συστήσουν στους επαναστατημένους έλληνες να παρατήσουν τα όπλα και να δηλώσουν υποταγή στο σουλτάνο. Οι μητροπολίτες είχαν μαζί τους και γράμμα του πατριάρχη που όχι μόνο συμβούλευε τους έλληνες να παραδώσουν τα όπλα αλλά τους υποσχόταν πως ο πολυχρονεμένος σουλτάνος θα τους έδινε και αμνηστία! Από όλες τις πόλεις της Πελοποννήσου που πέρασαν οι τρεις μητροπολίτες δεν έγιναν δεκτοί για να μην επηρεάσουν τους χωρικούς το ηθικό των οποίων είχε καμφθεί μπροστά στις καταστροφές που είχε προκαλέσει ο Ιμπραήμ πασάς. Με τα πολλά έφτασαν στον Πόρο κι εκεί συνάντησαν τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Όμως κι εκεί όταν τόλμησαν να του ζητήσουν να βγάλει προκήρυξη με την οποία θα καλούσε το λαό να υποταχτεί στο σουλτάνο εισέπραξαν μια περιφρονητική άρνηση από ένα κυβερνήτη που κάθε άλλο παρά δημοκράτης ήταν.

Αυτά ως προς την ιστορία και τα στοιχεία που είναι απαγορευμένα για τους ανώτερους αξιωματικούς και τις πόρτες ιδρυμάτων όπως η Σχολή Εθνικής Άμυνας που είναι κλειστές για την ιστορική αλήθεια. Κλειστές για την αλήθεια αλλά με τις πόρτες και τα παράθυρα ανοιχτά για τα μεγάλα ιστορικά ψέματα που έθρεψαν ιδέες όπως την αλήστου μνήμης «Ελλάδα Ελλήνων χριστιανών».

Ας έρθουμε όμως σε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και επικίνδυνο για τις μέρες μας. Αφού λοιπόν βρήκαν παπά να θάψουν την ιστορική αλήθεια κάποιοι από τους μαθητές αξιωματικούς σαν έτοιμοι από καιρό άρπαξαν και την ευκαιρία να ζωντανέψουν «εθνικούς μύθους» που τους έχει κονιορτοποιήσει εδώ και πολλά χρόνια η ιστορική έρευνα. Και όχι μόνο να μιλήσουν για τους μύθους αλλά και πλαγίως να περάσουν μηνύματα μιας ανεπίτρεπτης για αξιωματικούς κινδυνολογίας.

Παράδειγμα πρώτο; Ερώτηση αξιωματικού μαθητή (που τύφλα νάχει ο Μιχαλολιάκος): «Ποιά θα είναι τα σύγχρονα κρυφά σχολειά σήμερα στην περίπτωση που ο ισλαμικός φονταμενταλισμός χρησιμοποιήσει τον «Δούρειο Ίππο» των παράνομα εισερχομένων προσώπων;».

Ποια ήταν η απάντηση του αρχιεπισκόπου; Μια γενική αναφορά στο ρόλο της οικογένειας («κρυφά σχολεία τότε, δεν ήταν μόνο τα συστηματικά, αλλά κάθε πατέρας, κάθε μάνα, κάθε γονιός που ήθελε να μάθει γράμματα το παιδί του. Ένα κρυφό σχολείο, είναι ο πατέρας και η μάνα. Κάθε οικογένεια είναι ένα κρυφό σχολείο εξαρτάται από τι οικογένεια θέλουμε»).

Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχει σημασία τι είπε ο αρχιεπίσκοπος αλλά ποια ήταν η ερώτηση και (το κυριώτερο) η τοποθέτηση του αξιωματικού που κρυβόταν πίσω από αυτό το τάχα μου αθώο ερώτημα για ένα τόσο λεπτό ζήτημα όπως είναι το προσφυγικό.


Παράδειγμα δεύτερο: Αξιωματικός σπουδαστής «ανέφερε πως σήμερα βλέπουμε από διάφορες κοινωνικές έρευνες ότι η αποδοχή της Εκκλησίας και των Ενόπλων δυνάμεων, ως θεσμών είναι πολύ υψηλή και αναρωτήθηκε κατά πόσο αυτή η αποδοχή δίνει δύναμη αλλά και πόσο διατεθειμένη είναι η Εκκλησία σε αντιεκκλησιαστικές, θεσμικές, ιδεοληπτικές ρητορικές να τηρήσει της κόκκινες γραμμές, για παράδειγμα στο διαχωρισμό Κράτους Εκκλησίας, στο ξαναγράψιμο των βιβλίων της Ιστορίας, αλλά και στην αλλαγή τρόπου διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών ( οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας).

Ο αρχιεπίσκοπος απάντησε τα γνωστά που έλεγαν και λένε όλοι οι αρχιεπίσκοποι υπερασπιζόμενοι το σημερινό αναχρονιστικό καθεστώς στις σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας («Είναι μία λανθασμένη φράση ο χωρισμός. Στην ποιμαντική της Εκκλησίας δεν υπάρχει βία. Είναι ελεύθερος ο καθένας. Όποιος θέλει φεύγει και μάλιστα δεν του λέμε να μην ξανάρθει» κ.λπ., κ.λπ., δεν έχει σημασία να τα επαναλάβουμε).
Και εδώ πάλι δεν έχουμε μια απλή ερώτηση , αλλά μέσω αυτής, μια ξεκάθαρη πολιτική τοποθέτηση ενός ανώτατου αξιωματικού και μάλιστα σε μια στιγμή που τα ζητήματα αυτά βρίσκονται στο επίκεντρο συζητήσεων σε πολιτικό επίπεδο. Γιατί τι άλλο από μια σαφή τοποθέτηση δηλώνει η χρησιμοποίηση όρων όπως «κόκκινες γραμμές» ή «αντιεκκλησιαστικές, θεσμικές, ιδεοληπτικές ρητορικές» ή η αναφορά σε θέματα όπως το πώς θα διδάσκεται η ιστορία στα σχολεία που κάθε άλλο παρά δουλειά των αξιωματικών είναι.

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ένα μεμονωμένο περιστατικό, αν δεν ήταν ένας ακόμη κρίκος σε μια μακρυά αλυσίδα περιστατικών ( με πιο χαρακτηριστικό αυτό με τα σουλατσαρίσματα του Καμμένου και του Βίτσα στο Καστελόριζο με τους χρυσαυγίτες) που δείχνουν πως , εκεί στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεν έχουν το θεό τους. Και γι αυτό είναι επικίνδυνοι…

ΚΑΡΕΛΙΑΣ υπάρχουν και οι "καλοι" καπιταλιστές?

 ΚΑΡΕΛΙΑΣ υπάρχουν και οι "καλοι" καπιταλιστές?

«Την Πέμπτη 2 Ιούνη, στις τοπικές εφημερίδες της Μεσσηνίας δημοσιεύτηκαν οικονομικά στοιχεία που αφορούν την επιχείρηση "Καρέλια ΑΕ" για το 1ο τρίμηνο του 2016. Συγκεκριμένα, αναφέρουν αύξηση κερδών 29,56%, δηλαδή 20,6 εκατομμύρια έναντι 15,9 εκατομμυρίων το Α’ τρίμηνο του 2015.

Όμως οι ίδιες εφημερίδες δεν είπαν τίποτα, που η ίδια επιχείρηση προχώρησε σε 24 απολύσεις εργαζομένων που εργάζονταν ως συμβασιούχοι». Αυτό αναφέρει σε σχόλιό της η Τοπική Επιτροπή Μεσσηνίας του ΚΚΕ και συνεχίζει:

«Να θυμίσουμε ότι το έτος 2015, ο όμιλος "ξόδεψε" για τις συνολικές αποδοχές και λοιπές αμοιβές των εργαζομένων του (στην παραγωγή, τη διοίκηση και τη διάθεση), μαζί με τις ασφαλιστικές εισφορές, το ποσό των 22,4 εκατομμύρια ευρώ. Την ίδια χρονιά τα καθαρά κέρδη, ανήλθαν σε 53,9 εκατομμύρια ευρώ. Τα στοιχεία είναι σύμφωνα με τον επίσημο ισολογισμό της εταιρείας.

Δηλαδή, για κάθε 1 ευρώ που πληρώνει η εταιρεία τους εργαζόμενους για τη συνολική λειτουργία της επιχείρησης (για τους εργάτες στην παραγωγή, για τη διάθεση των εμπορευμάτων, για τα στελέχη της επιχείρησης), η ίδια, από αυτήν τη δουλειά των εργαζομένων βγάζει καθαρό κέρδος 2,4 ευρώ.

Για να επιτευχθεί αυτός ο ρυθμός κερδοφορίας η εταιρεία εφαρμόζει όλη την αντεργατική νομοθεσία, απολύει, εντατικοποιεί την εργασία, προσλαμβάνει εργαζόμενους συμβασιούχους τους οποίους απολύει όταν δεν αποδίδουν το απαιτούμενο κέρδος.

Η ανάπτυξη μιας επιχείρησης και η αύξηση της κερδοφορίας της δεν συμβαδίζει με αντίστοιχη ευημερία για τους εργαζόμενους. Αντίθετα για να αυξηθούν τα κέρδη πρέπει να μεγαλώσει η εκμετάλλευση των εργαζομένων. Για αυτό και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, παίρνουν τα μέτρα που χρειάζονται οι καπιταλιστές για να πετύχουν αυτόν το στόχο».

Καταλήγοντας η ΤΕ Μεσσηνίας του ΚΚΕ τονίζει: «Το παράδειγμα αυτής της επιχείρησης είναι άλλη μια απόδειξη ότι οι εργαζόμενοι παράγουν τεράστιο πλούτο που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Όμως αυτοί που παράγουν αυτόν τον πλούτο παίρνουν τα ελάχιστα και συνεχώς επιδεινώνεται η ζωή τους, ενώ οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες παίρνουν τη μερίδα του λέοντος.

Για το λαό δεν υπάρχει άλλη προοπτική. Ή θα συμβιβαστεί με το σημερινό δρόμο ανάπτυξης, που είναι "βαρέλι δίχως πάτο" για τη ζωή του ή θα περάσει στην επίθεση, για να μπορέσει να ζήσει αυτός και τα παιδιά του, σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες, με τις δυνατότητες που προσφέρει η επιστήμη κι η τεχνολογία, η παραγωγικότητα της εργασίας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας».

απο το 902ΠΟΡΤΑΛ

Η «κοινωνική Ευρώπη» και άλλα παραμύθια

Η «κοινωνική Ευρώπη» και άλλα παραμύθια

Επτά υπουργοί από διαφορετικές κυβερνήσεις κρατών - μελών της ΕΕ δημοσίευσαν στην εφημερίδα «Κοριέρε Ντελα Σέρα» ένα κοινό άρθρο - παρέμβαση στις διεργασίες που γίνονται στην ΕΕ, με τον τίτλο «Η ανάγκη να οικοδομηθεί μια πιο κοινωνική Ενωση». Από την ελληνική κυβέρνηση, το άρθρο υπογράφει ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Γ. Κατρούγκαλος, μαζί με τους ομολόγους του από τη Γερμανία, τη Μάλτα, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Τσεχία και την Πορτογαλία. Πέρα από την προσπάθεια που κάνουν να εξωραΐσουν την 60χρονη ιστορία της ΕΕ, με τις αναρίθμητες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, την κατακρεούργηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την περιστολή κοινωνικών και άλλων δικαιωμάτων, την ταύτιση του κομμουνισμού με το ναζισμό και την αθώωση των εγκλημάτων του δεύτερου, το άρθρο των επτά κυβερνητικών στελεχών έχει το βλέμμα στραμμένο κυρίως προς τα μπρος: Στην προβολή κάλπικων «διαχωριστικών γραμμών» ανάμεσα σε διαφορετικές εκδοχές της ίδιας αστικής πολιτικής, που συγκρούονται για το πώς θα εξυπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, στις συνθήκες που διαμορφώνουν οι δυσκολίες της οικονομίας να ανακάμψει ορμητικά, η ανισομετρία στην ΕΕ που μεγαλώνει, η όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στα κράτη - μέλη και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

***

Σύμφωνα με τους αρθρογράφους, τα μεγάλα «επιτεύγματα» της ΕΕ, όπως η ειρήνη, η δημοκρατία, η ελευθερία, η ισότητα, η ευημερία και η αλληλεγγύη (!), έχουν ορισμένες «ατέλειες», που γεννούν αμφιβολίες στους λαούς για το κατά πόσο η ΕΕ είναι σε θέση «να αντιμετωπίσει προκλήσεις όπως εκείνη της ανεργίας, της οικονομικής ύφεσης και του Μεταναστευτικού». Ούτε λίγο, ούτε πολύ, η ανεργία και η «οικονομική ύφεση» παρουσιάζονται σαν να στάλθηκαν από τον ουρανό για να δοκιμάσουν τη συνοχή της ΕΕ! Σαν να μην είναι και τα δυο στο DNA του καπιταλισμού, παράγωγα της οργάνωσης της παραγωγής με κριτήριο το κέρδος. Σαν να μην είναι η κρίση αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που προηγήθηκε στα κράτη - μέλη της ΕΕ (έστω και με διαφορετικούς ρυθμούς στο καθένα), από το ξεζούμισμα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Σαν να μην είναι η προσφυγιά αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, για την αύξηση της γεωπολιτικής ισχύος, το μοίρασμα αγορών και πηγών Ενέργειας, τον έλεγχο των αγωγών και των δρόμων του παγκόσμιου εμπορίου, στα οποία η ΕΕ συμμετέχει πρωταγωνιστικά.

***

Κατά την άποψη των επτά υπουργών, η ιμπεριαλιστική ΕΕ είναι το θύμα και όχι ο θύτης, καθώς αξιοποιείται ως «αποδιοπομπαίος τράγος πολλών προβλημάτων», με αποτέλεσμα την άνοδο του λαϊκισμού, που βάζει σε κίνδυνο τις «κοινές προτεραιότητες» και «τα ίδια τα θεμέλια του ευρωπαϊκού σχεδίου». Με άλλα λόγια, η ενίσχυση του ρεύματος του ευρωσκεπτικισμού και οι φυγόκεντρες τάσεις που αναπτύσσονται στην ΕΕ, προέκυψαν - σύμφωνα με την ανάλυση των επτά υπουργών - από συσσωρευμένες διαχειριστικές «αρρυθμίες», που όμως υπάρχει ακόμα χρόνος να διορθωθούν. Προκειμένου, λοιπόν, να διατηρηθεί ζωντανό το «όραμα» της Ενωμένης Ευρώπης, το άρθρο προτείνει «να πορευθούμε προς μια πιο κοινωνική Ενωση, η οποία να καταβάλει περισσότερες προσπάθειες για τη δικαιοσύνη και την υπεράσπιση των κοινών αξιών (...) να γίνει η Ευρωπαϊκή Ενωσή μας μια πραγματικά κοινωνική Ενωση, με δικαιώματα για τους εργαζόμενους και ασφαλή εισοδήματα, έναν εγγυημένο βασικό μισθό σε όλες τις χώρες - μέλη και αποτελεσματικά μέτρα για να αντιμετωπιστούν οι μισθολογικές αποκλίσεις και οι μεγάλες διαφορές στο βιοτικό επίπεδο και στην Κοινωνική Ασφάλιση».

***

Το κείμενό τους είναι πραγματικό «περιβόλι». Βλέποντας τη φτώχεια να μεγαλώνει για τα λαϊκά στρώματα και τις αντιθέσεις να οξύνονται, οι επτά υπουργοί βγάζουν μπροστά το σχέδιο για μια «κοινωνική Ευρώπη», που θα κάνει τι; Θα διαμορφώνει για τους εξαθλιωμένους ένα πλαίσιο διαχείρισης της ακραίας φτώχειας και θα συντηρεί τους πιο φτωχούς στο επίπεδο της οριακής επιβίωσης. Για να το πετύχει αυτό, θα αξιοποιήσει δοκιμασμένα στην πράξη εργαλεία και θα επινοήσει νέα, όπως για παράδειγμα ο «εγγυημένος βασικός μισθός». Παραλλαγές αυτού του μηχανισμού δοκιμάζονται ήδη, με το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης στην Ελλάδα, ή το εγγυημένο βασικό εισόδημα στη Φιλανδία και πάει λέγοντας. Μέσα από τέτοια πολυδαίδαλα συστήματα, τα κράτη αποκτούν την ευχέρεια να περιορίζουν και να καταργούν στοχευμένα κοινωνικά και προνοιακά επιδόματα, εξισώνοντας τους πάντες στα όρια της φτώχειας. Από την άλλη, διαμορφώνουν μηχανισμούς εξάρτησης, καταναγκασμού των φτωχών λαϊκών στρωμάτων από το αστικό κράτος και την αντιλαϊκή πολιτική του, καθώς η επιβίωσή τους εξαρτάται από το κατά πόσο πληρούν τα κριτήρια να μετατάσσονται από το ένα πρόγραμμα της φτώχειας στο άλλο. Δεν έχει κανείς παρά να δει την ταινία «Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ», που περιγράφει πώς λειτουργούν αυτά τα συστήματα στη Μ. Βρετανία.

***

Επομένως, όταν οι επτά υπουργοί μιλάνε για αντιμετώπιση των «μισθολογικών αποκλίσεων» και των διαφορών στο βιοτικό επίπεδο, δεν εννοούν φυσικά να στερηθούν τα μονοπώλια την κερδοφορία τους, αλλά να εξισωθούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα προς τα κάτω σε ό,τι αφορά μισθούς, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, να μοιραστούν και να ανακυκλώσουν τη φτώχεια τους. Αυτήν είναι, άλλωστε, η φιλοσοφία και της ατζέντας Γιούνκερ για τον «κοινωνικό πυλώνα» της ΕΕ, που συζητήθηκε προχτές ξανά στο Ευρωκοινοβούλιο. Αναγνωρίζοντας, εξάλλου, το ρόλο του «κοινωνικοεταιρισμού» στην ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, στο άρθρο τους σημειώνουν με έμφαση ότι «πρέπει να εργαστούμε σε στενή επαφή με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, για να αναπτύξουμε μορφές κοινωνικής προστασίας και ένα κοινωνικό κράτος το οποίο να ικανοποιεί τις ανάγκες οικονομιών που εξελίσσονται με ιδιαίτερη ταχύτητα». Αυτά κι αν είναι εύσημα για τους απανταχού εργατοπατέρες, φυσικά και για τους εκπροσώπους του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού στην Ελλάδα. Τελικά, σε ένα πράγμα θα συμφωνήσουμε με το άρθρο. Οτι «η αυριανή Ευρώπη δεν θα είναι σαν τη χτεσινή Ευρώπη». Με τη διαφορά ότι η ευημερία του λαού, ούτε χτες, ούτε αύριο, δεν μπορεί να εξασφαλιστεί κάτω από την εξουσία του κεφαλαίου και εντός των διακρατικών του ενώσεων, όποια μορφή κι αν πάρουν.

«Ολλανδικά» συμπεράσματα

«Ολλανδικά» συμπεράσματα

«Ανακούφιση στην Ευρώπη», «ανάσα για τους ευρωπαϊκούς λαούς»,«πρώτη αναχαίτιση της ακροδεξιάς» είναι μερικοί από τους πιο χαρακτηριστικούς τίτλους τόσο των ντόπιων όσο και των διεθνών Μέσων Ενημέρωσης για το αποτέλεσμα των προχτεσινών βουλευτικών εκλογών στην Ολλανδία. Κοινή η προσπάθεια να μπουν οι λαοί στο ψευτοδίλημμα του «μικρότερου κακού», της επιλογής δηλαδή ανάμεσα σε διαφορετικές εκδοχές του αντιπάλου τους.
Το γεγονός ότι ο ακροδεξιός ρατσιστής Γκ. Βίλντερς ήρθε δεύτερος μετά τον φιλελεύθερο Μ. Ρούτε, που αξιοποίησε στο έπακρο την πρόσφατη αντιπαράθεση με την Τουρκία, ή ότι και στην Ολλανδία εξελίσσονται μια αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού - με την «τιμωρία» για παράδειγμα του Εργατικού Κόμματος του Γ. Ντάισελμπλουμ, κυβερνητικού εταίρου του Ρούτε - και ανάδειξη και άλλων διαχειριστικών κομμάτων από όλο το φάσμα, δεν αλλάζει την ουσία: Οτι όλα αυτά τα κόμματα διαγκωνίζονται για το πώς καλύτερα θα υπηρετήσουν τη στρατηγική του κεφαλαίου, την προσπάθεια να μπει η καπιταλιστική οικονομία σε φάση ανάκαμψης, αλλά και πώς θα εξωραΐσουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση που δήθεν μπορεί να γίνει πιο ...ανθρώπινη (βλέπε «Πράσινοι Αριστεροί» για τους οποίους πανηγυρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ).
Στα τμήματα των αστικών τάξεων των κρατών της ΕΕ που αντιτίθενται στον ευρωσκεπτικισμό, παρά την «ανακούφιση» από τη μη νίκη Βίλντερς, υπάρχει έντονη ανησυχία λόγω των δυσκολιών η καπιταλιστική οικονομία να περάσει σε φάση σημαντικής ανάπτυξης, αλλά και τη διαχείριση των αντιθέσεων ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη - μέλη της ΕΕ που οξύνονται. Προβληματίζουν οι επερχόμενες πιο δυνατές αναταράξεις στην ΕΕ, λόγω της διαδικασίας αποχώρησης της Βρετανίας (Brexit), η διαφορετική στάση της κυβέρνησης Τραμπ σε μια σειρά από τομείς, η ενίσχυση του ρεύματος του εθνοκρατικού προστατευτισμού που θέτει προβλήματα στην αντικειμενική τάση της διεθνοποίησης του κεφαλαίου. Γι' αυτό και στις εκλογές στην Ολλανδία, στη συνέχεια στις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία και τις βουλευτικές στη Γερμανία και ενδεχομένως στην Ιταλία, προσδόθηκε και προσδίδεται χαρακτήρας «συναγερμού» για να αποτραπούν πολιτικές εξελίξεις που θα δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο την ήδη τραυματισμένη «συνοχή της ΕΕ». Μια «συνοχή», βέβαια, που στο πλαίσιο της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης γνωρίζει ήδη πολλές ομαδοποιήσεις και «ταχύτητες», που αντανακλούν σε συμφέροντα αστικών τάξεων που ανταγωνίζονται την ίδια ώρα που από κοινού τσακίζουν τους λαούς. Η επετειακή Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις 25 Μάρτη για τα 60 χρόνια της λυκοσυμμαχίας εκφράζει την αγωνία αυτή για το μέλλον της και εξετάζονται διάφορα σενάρια για τη σωτηρία της.
Ωστόσο, αυτό που πρέπει να κατανοηθεί είναι ότι η άνοδος των ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων, Μέι στη Βρετανία, Βίλντερς στην Ολλανδία, Λεπέν στη Γαλλία, Γκρίλο στην Ιταλία, σε συνδυασμό με τις διαφοροποιήσεις που εκφράζονται μέσα στην ΕΕ από την ομάδα του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία), που βγήκαν στη φόρα με αφορμή την αντίθεση στην εγκατάσταση προσφύγων, αλλά έχουν σχέση με ευρύτερα ζητήματα, είναι μια άλλη αστική εναλλακτική. Τμήματα της αστικής τάξης θεωρούν ότι τα προβλήματα στην καπιταλιστική οικονομία αλλά και οι γεωστρατηγικοί τους στόχοι δεν μπορούν να ξεπεραστούν με την ΕΕ όπως έχει σήμερα και αναζητούν είτε μέτρα χαλάρωσης της ένωσης ή ακόμα και την αποχώρηση των κρατών τους από αυτήν.
Το συμπέρασμα αυτό είναι κρίσιμο για να μπορέσουν, όπως επισημαίνει το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ στο χτεσινό σχόλιο, «οι λαοί της Ευρώπης να ξεφύγουν απ' τη μέγγενη των κάλπικων διλημμάτων, επιλέγοντας το δρόμο της δικής τους εξουσίας, με αποδέσμευση από την ΕΕ και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων».