“Τα ΜΑΤ έσπαγαν καρέκλες, τραπέζια, έσερναν κόσμο…” – Οι κάτοικοι της Λαμπρινής διαψεύδουν το αφήγημα της ΕΛ.ΑΣ.

 

Κατιούσα

Οι διαδηλωτές πετούσαν απλώς φεϊγβολάν, δεν υπήρχε καμία μολότοφ. Τα ΜΑΤ έκαναν ρίψη χημικών μες στο κατάστημα, αναίτια και απρόκλητα. Έσπαγαν καρέκλες και τραπέζια, έσερναν τον κόσμο, τράβηξαν το κεφάλι μιας κοπέλας, ενώ τα χτυπήματα πήραν αμπάριζα το παιδάκι. Χτυπούσαν ανελέητα, τα μικρά παιδιά έκλαιγαν και φώναζαν, δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν. Ο κόσμος εγκλωβίστηκε στον πεζόδρομο, μπήκαν στα μαγαζιά για να σωθούν.

Οι μαρτυρίες των κατοίκων και του ιδιοκτήτη μιας καφετέριας στη Λαμπρινή που έρχονται στη δημοσιότητα, αποδεικνύουν τα ψέματα της ΕΛ.ΑΣ. που κάνει λόγο για απαραίτητα βία και λέει πως το μικρό παιδί ερεθίστηκε απλώς από τα χημικά, λες και αυτά έπεσαν από τον ουρανό.

Αλλά το αυτί των υπευθύνων δεν ιδρώνει…

 

Νέα κυβερνητική προσπάθεια καταστολής

Τα γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ, με τον προπηλακισμό του πρύτανη, αποδείχθηκαν η καλύτερη πάσα στην κυβέρνηση, για να προωθήσει, «δικαιωμένη», τους σχεδιασμούς της, την ένταση της καταστολής και το παραπέρα χτύπημα του εργατικού - λαϊκού και φοιτητικού κινήματος.

Για μια ακόμα φορά, θρασύδειλες ομάδες που αποτελούν εχθρούς του κινήματος έπαιξαν τον προβοκατόρικο ρόλο τους: Λειτούργησαν ως οι καλύτεροι «χορηγοί» της έντασης της καταστολής, της συκοφαντίας και της επίθεσης της κυβέρνησης εναντίον του λαού και της νεολαίας.

Στα πανεπιστήμια έχουν μακρύ κατάλογο τέτοιων «ευεργετικών» δράσεων για την εκάστοτε κυβέρνηση. Η κυβέρνηση της ΝΔ κατασυκοφάντησε και κατάργησε το άσυλο, αξιοποιώντας τα στημένα παιχνίδια ΜΑΤ - δήθεν αντιεξουσιαστών, μέσα κι έξω από πανεπιστημιακά ιδρύματα. Πέρυσι στις σημαντικές - μετά από πολλά χρόνια - φοιτητικές κινητοποιήσεις, τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης μέσα στα πανεπιστήμια (ΔΑΠ, «ανεξάρτητοι») αξιοποίησαν τις προσπάθειες αυτών των ομάδων να διαλύσουν τις Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητών, να συκοφαντήσουν τους αγώνες τους, να τρομοκρατήσουν φοιτητές που για πρώτη φορά συμμετείχαν σε συλλογικές διαδικασίες και να προωθήσουν την παραπέρα διάλυση των συλλογικών διαδικασιών μέσω των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών. Το σχέδιο βέβαια δεν πέρασε! Οι φοιτητές έριξαν «πόρτα» και στις προβοκατόρικες ομάδες και στα σχέδια παραπέρα διάλυσης των συλλόγων.

***

Η στάση της κυβέρνησης και των στελεχών της όλες αυτές τις μέρες, με το πρόσχημα της «αντιμετώπισης της βίας στα πανεπιστήμια», δίνει νέα τροφή στην αντιδραστική θεωρία των «δύο άκρων» που αναπαρήγαγε χτες, μέσω των δηλώσεών του, και ο πρωθυπουργός και που έχει πάρει τα πάνω της το τελευταίο διάστημα από διάφορους όψιμους «αντιφασίστες». Με αφορμή την ΑΣΟΕΕ, λένε και γράφουν (σαν να τα είχαν έτοιμα από καιρό) «τελειώσαμε με τη Χρυσή Αυγή, να τελειώσουμε και με άλλα ακραία φαινόμενα», ξεπλένοντας από τη μία τον φασισμό και κάνοντας ευθεία επίθεση από την άλλη στις διεκδικήσεις, στους συλλογικούς αγώνες λαού και νεολαίας, απευθυνόμενοι ιδιαίτερα στο ριζοσπαστικό τμήμα του, που καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή του παίζουν οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Ανακατεύοντας συνειδητά διεκδικήσεις, μορφές δράσης συλλόγων και σωματείων, συλλογικές δράσεις του λαϊκού κινήματος με τη δράση αυτών των ύποπτων ομάδων, που δεν έχουν καμία σχέση με το εργατικό - λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, συγχέοντας τον ριζοσπαστισμό με εγκληματικά στοιχεία και δράσεις.

***

Δεν είναι τυχαίο πως με αφορμή τα απαράδεκτα γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ βγήκαν από τα συρτάρια της κυβέρνησης σχέδια που χρόνια προσπαθεί να προωθήσει μέσα στα πανεπιστήμια και δεν μπορούσε λόγω και της αντίστασης του φοιτητικού κινήματος. Σχέδια που στοχεύουν ευθέως πλέον στην αλλαγή του περιεχομένου και της οργάνωσης των φοιτητικών συλλόγων, με μετατροπή τους σε βασικούς θεσμικούς συνομιλητές της κυβέρνησης και επιχειρηματιών για την προώθηση των κατευθύνσεων της ΕΕ στα πανεπιστήμια. Οι κάρτες εισόδου, η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι μέτρα που στοχεύουν στην εξασφάλιση της απρόσκοπτης επιχειρηματικής λειτουργίας των ιδρυμάτων - για την οποία η κυβέρνηση δίνει λεφτά με το τσουβάλι, σε αντίθεση με τις εκπαιδευτικές ανάγκες - η οποία δεν πρέπει να παρακωλύεται από τη δράση των συλλόγων, τις διεκδικήσεις και τη φωνή των φοιτητών. Επιβεβαιώνεται, γι' άλλη μια φορά, ότι λεφτά μπορεί να υπάρχουν για security, κάρτες εισόδου κ.λπ., αλλά λείπουν όταν πρόκειται για διορισμούς εκπαιδευτικού προσωπικού στα ΑΕΙ, για να καλυφθούν οι ανάγκες για τη σίτιση και στέγαση των φοιτητών.

Οι εκπρόσωποι της ΔΑΠ - που όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας είναι εξαφανισμένοι - τώρα βγαίνουν στα κάγκελα ότι «επιτέλους πρέπει να μπει τέλος στην παθογένεια της βίας στα πανεπιστήμια» (τα λένε αυτά δυνάμεις που έχουν διακριθεί μέσα στα πανεπιστήμια σε μηχανισμούς εκβιασμών, εξαγοράς, τραμπουκισμών, επαφών με ανθρώπους της νύχτας και μπράβους). Το ίδιο ισχύει και με τους λεγόμενους «ανεξάρτητους» φοιτητές, που εμφανίζονται «σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή» κάθε φορά που η κυβέρνηση ετοιμάζει νέα αντιδραστικά νομοσχέδια. Οι προτάσεις που «μόνοι τους, αυτοδημιούργητα σκέφτηκαν», ταυτίζονται πάντα με τα σχέδια και τα επιχειρήματα που προωθεί κάθε κυβέρνηση, η υπερπροβολή τους από φιλοκυβερνητικά μέσα, όπως και από κυβερνητικούς μηχανισμούς και ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, επιβεβαιώνει με ποιους τα έχουν κάνει πλακάκια.

***

Οι φοιτητές, σύσσωμος ο λαός και το κίνημά του είναι η δύναμη που μπορεί να ακυρώσει τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης για ένταση της καταστολής και περιορισμό των λαϊκών ελευθεριών, μέσα στους οποίους εντάσσεται και η αξιοποίηση τέτοιων προβοκατόρικων ενεργειών και ομάδων.

Η κυβέρνηση, εάν νομίζει πως θα επιβάλει σιγή νεκροταφείου στα πανεπιστήμια και πως θα ξεμπερδέψει με τη δικαιολογημένη ανησυχία, οργή και θυμό του λαού και της νεολαίας για την ανυπαρξία κρατικών μέτρων στήριξης της δημόσιας Υγείας και της εκπαιδευτικής διαδικασίας, για το νομοσχέδιο - τερατούργημα που ετοιμάζει και αφορά το εργασιακό παρόν και μέλλον της νεολαίας, είναι γελασμένη. Οι φοιτητές δεν θα κάτσουν στα αυγά τους. Αυτές οι μεγαλοστομίες ότι δήθεν θα πατάξει παθογένειες των πανεπιστήμιων παίρνοντας μέτρα καταστολής δεν πείθουν πλέον κανέναν. Το άσυλο το κατάργησαν, αλλά το εμπόριο και οι πιάτσες ναρκωτικών παραμένουν στους χώρους των πανεπιστημίων, ληστείες επιστημονικού και τεχνικού εξοπλισμού έχουν ξαναγίνει κ.λπ.

***

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει σαν τον κλέφτη, με κλειστά πανεπιστήμια, το νέο νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση, που ενισχύει περαιτέρω την επιχειρηματική δραστηριότητα σε βάρος των μορφωτικών δικαιωμάτων των φοιτητών, που ανοίγει παραπέρα το δρόμο για διαγραφές φοιτητών και πολλαπλασιάζει τα επαγγελματικά τους αδιέξοδα, δεν θα περάσει!

Οι φοιτητές με τη μαζική τους συμμετοχή στον αγώνα για ζωή με δικαιώματα, δυναμώνοντας τους συλλόγους τους, την κοινή δράση με το εργατικό κίνημα, μπορούν να βάλουν φρένο στα χειρότερα που η κυβέρνηση ετοιμάζει, να απαντήσουν στην καταστολή, στη συκοφάντηση των συλλόγων και των αγώνων τους.

Ζωή ΧΑΧΑΜΗ
Μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ

Το χειρουργείο είναι μέρος της θεραπείας και εκεί δεν νοείται ποσοστό

Ανακοίνωσαν μείωση των τακτικών χειρουργείων κατά 80% κι εν μέσω πανδημίας ανακοίνωσαν, επίσης, ότι θα προχωρήσουν την κατάργηση του 8ωρου, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την εξουδετέρωση με νόμο των αντιστάσεων των εργαζομένων. Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, λέει ο λαός μας.

Αποδεικνύεται με αυτόν τον τρόπο τι παραμύθι ήταν η λεγόμενη θωράκιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Και για να μην τους αδικούμε, τα ίδια έκανε και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για την Υγεία. Στο άκουσμα των αιτημάτων μας για πρόσληψη ειδικευμένων μόνιμων γιατρών και νοσηλευτών έβγαζαν καντήλες!

Και τώρα τι κάνουμε;

Η πρωτοβάθμια περίθαλψη; Κενό γράμμα, ρημαγμένη, ανήμπορη ακόμα και να συνταγογραφήσει.

Τα δευτεροβάθμια νοσοκομεία; Με γηρασμένο προσωπικό, υποστελεχωμένα πλήρως, ανίκανα και να εμπνεύσουν τους ειδικευόμενους νέους γιατρούς να τα στελεχώσουν. Η μετανάστευση των πτυχιούχων γιατρών συνεχίζεται αμείωτη.

Ανακοίνωσαν μείωση των τακτικών χειρουργείων κατά 80%!

Εννοείται όσων έχουν απομείνει ακόμα.

Διότι οι υποδομές αναξιοπρέπειας (κατάσταση θαλάμων, τουαλέτες, κ.τ.λ.), οι ουρές στις λίστες αναμονής, η γενικευμένη υποστελέχωση, ο ελλιπής και πεπαλαιωμένος εξοπλισμός έχουν, ήδη, περιορίσει τα τακτικά χειρουργεία, παρότι η ζήτηση είναι υψηλή.

Η μετατροπή των νοσοκομείων σε μονάδες «μίας νόσου» δεν μπορεί να γίνει. Δεν αποτελεί λύση.

Ηδη, οι ΜΕΘ δεν επαρκούν για τα εκτός Covid-19 νοσήματα.

Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να γίνει σε έναν γηρασμένο πληθυσμό σαν τον δικό μας, όπου τόσα χρόνια προβλήματα έχουν συσσωρευθεί και που, επιπλέον, γίνονται επείγοντα από τη μία στιγμή στην άλλη, λόγω της μη προηγούμενης αντιμετώπισής τους.

`Η μήπως έχουν κατά νου τη μαζική φυγάδευση στις ιδιωτικές κλινικές;

Σαν να μην έφταναν τα δωράκια στους κλινικάρχες μέσα στην πανδημία, που θησαυρίζουν από δέκα μεριές, τους παραδίδουν και τους ασθενείς που θα διώχνουν τα δημόσια νοσοκομεία.

Τα δημόσια νοσοκομεία, όμως, ανήκουν ακριβώς στους ασθενείς αυτούς. Ανήκουν στους πάσχοντες φορολογούμενους, γιατί αυτοί τα πληρώνουν.

Επίσης, σίγουρα δεν αποτελεί λύση η μετατροπή των χειρουργών σε παθολόγους, πνευμονολόγους και εντατικολόγους, για να αντιμετωπίσουν τους ασθενείς με Covid.

Είναι άλλο πράγμα η προσφορά μας ως γιατρών, που άλλωστε είναι δεδομένη.

Η μετακίνηση γιατρών και νοσηλευτών από κλινική σε κλινική ή άλλο νοσοκομείο, για να καλύψουν τρύπες, απλά δημιουργεί νέα υποστελέχωση.

Η μετατροπή των ειδικευόμενων σε εργαζόμενους «πάσης χρήσης», για να καλυφθεί η γενικευμένη υποστελέχωση, επίσης δεν αποτελεί λύση.

Δεν είναι δυνατόν, οι ειδικευόμενοι αντί να εκπαιδεύονται στην Ιατρική, να χρησιμοποιούνται, χρόνια τώρα, σαν τραυματιοφορείς, νοσηλευτές, γραμματείς, παραγγελιοδόχοι, συνταγογράφοι.

Οι ειδικευόμενοι είναι νέοι, ενθουσιώδεις, γνωρίζουν 2-3 ξένες γλώσσες, ξέρουν Πληροφορική, είναι μορφωμένοι και φιλότιμοι. Είναι, με άλλα λόγια, γι' αυτούς «ιδανικοί φτηνοί υπάλληλοι» πάσης χρήσεως. Οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές, ο καθένας ένας σύγχρονος Βέγγος. Εκεί έχουν φτάσει τα πράγματα...

Ανακοίνωσαν μείωση των τακτικών χειρουργείων κατά 80%! Πώς μπορούν να το κάνουν αυτό; Οι ασθενείς και η αντιμετώπισή τους είναι διοικητική πράξη; Εχουν μετρήσει τους πάσχοντες; Τον χρόνο και τα χειρουργεία που χρειάζονται για να αντιμετωπιστούν; Είναι μόνο τα ογκολογικά περιστατικά, το τραύμα, τα κατάγματα, οι αιμορραγίες κ.λπ.; Μια στένωση του σπονδυλικού σωλήνα δεν αποτελεί πρόβλημα; Μια προχωρημένη οστεοαρθρίτιδα των γονάτων ή των ισχίων, που οδηγούν σε καθήλωση και αναπηρία, δεν αποτελεί επείγον πρόβλημα; Κάποιος με λίθους στη χολή που πονάει κάθε φορά που τρώει και συνυπάρχει, μάλιστα, και διαβήτης, δεν θα χειρουργηθεί; Και τόσα άλλα, όπως ισχαιμία των άκρων ή αποφράξεις των καρωτίδων προχωρημένου βαθμού κ.λπ.

Με ποια διοικητική πράξη και με την ευθύνη τίνος θα στερηθούν τη χειρουργική αντιμετώπιση;

Εχουν υπολογίσει πόσα χειρουργεία και πόσα κρεβάτια χρειάζονται τα επείγοντα καθημερινά προβλήματα; Δεν λέω πόσους γιατρούς και νοσηλευτές και τι υποδομές χρειάζονται, γιατί εκεί έχουν χάσει την μπάλα τελείως, χρόνια τώρα.

Τόσους μήνες μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας δεν έκαναν τίποτα ουσιαστικό. Ομως, βρήκαν χρόνο τώρα μέσα στην πανδημία και τις θεομηνίες, σαν τη Σάμο και τη Σμύρνη, να νομοθετήσουν τον Μεσαίωνα. Την κατάργηση κατακτήσεων 100 και πλέον χρόνων, να περιορίσουν με κάθε τρόπο το δικαίωμα στη δουλειά και τη μόρφωση.

Το βλέπουν σαν ευκαιρία. «Τώρα πρέπει να γίνει το πλιάτσικο».

Αν μη τι άλλο, ομολογούν την πλήρη αποτυχία του συστήματός τους. Αυτό που με τόσο πείσμα υπηρετούν, αργοπεθαίνει, σαπίζει ασταμάτητα.

Οσο γηρασμένοι κι αν είμαστε.

Οσο λίγοι σε αριθμό κι αν είμαστε.

Οσο εγκαταλελειμμένοι κι αν είμαστε.

Ας είναι ξεκάθαρο ότι θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, θα διατηρήσουμε την ελπίδα άσβεστη, θα σταθούμε δίπλα στον λαό, από τον οποίο προερχόμαστε και στον οποίο ανήκουμε, για να μη μείνει κανένας απροστάτευτος στην καταιγίδα που έρχεται.

Από την άλλη μεριά, απαιτούμε επιτακτικά αυτό που πραγματικά μπορεί να βοηθήσει:

Τη μαζική πρόσληψη ειδικευμένων, μόνιμων γιατρών και νοσηλευτών.

Σύγχρονο, πλήρη εξοπλισμό των νοσοκομείων.

Πραγματική επίταξη του ιδιωτικού τομέα, που διαθέτει αρκετές κλίνες και έμπειρους γιατρούς και νοσηλευτές.

Μαζί με την ατομική ευθύνη, που απλόχερα προσφέρεται από τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, χρειάζεται και η κρατική ευθύνη, η ευθύνη της εξουσίας, που πρέπει να υλοποιήσει τα παραπάνω.

Χρήστος ΠΑΠΑΖΑΧΑΡΙΑΣ
Γενικός χειρουργός, διευθυντής ΕΣΥ στο Νοσοκομείο ΚΑΤ

Ωρα μεγάλης ευθύνης

Τα νέα αντεργατικά μέτρα που φέρνει με νόμο η κυβέρνηση το επόμενο διάστημα, όπως και οι ανακοινώσεις για τη διαχείριση της έξαρσης της πανδημίας, που συνεχίζουν να αφήνουν απροστάτευτο και εκτεθειμένο το λαό, είναι «αιτία πολέμου» για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Αντί η κυβέρνηση να πάρει μέτρα ουσιαστικής προστασίας της υγείας και της ζωής του λαού, αξιοποιεί την πανδημία για να κλιμακώσει την επίθεση, στοχεύοντας στην καρδιά των εργασιακών δικαιωμάτων, όπως είναι ο ημερήσιος χρόνος εργασίας και το δικαίωμα στη συλλογική διεκδίκηση και στην απεργία.

Αντί να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα Υγείας με προσωπικό και υποδομές, αντί να επιτάξει τον ιδιωτικό τομέα και να τον θέσει σε ενιαίο κρατικό σχεδιασμό για την αντιμετώπιση της πανδημίας, επιβάλλει «λοκντάουν» στα χειρουργεία και συνολικά στη λειτουργία των νοσοκομείων για ασθένειες εκτός του κορονοϊού.

Καταδικάζει με αυτόν τον τρόπο χιλιάδες ασθενείς που χρειάζονται μόνιμη ή επείγουσα βοήθεια και θεραπεία και δεν αντέχει η τσέπη τους να πληρώσουν στον ιδιωτικό τομέα.

Κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος μπροστά στον κίνδυνο ο ίδιος ή κάποιος από την οικογένειά του, ένας φίλος ή ένας συνάδελφός του να χρειαστεί βοήθεια και να βρει κλειστές τις πόρτες του συστήματος Υγείας, που μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε σύστημα «μιας νόσου».

Οπως κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος απέναντι στην καθιέρωση 10ωρης ημερήσιας εργασίας, που αυξάνει κατακόρυφα τον απλήρωτο χρόνο της δουλειάς, με σοβαρές επιπτώσεις στη φθορά της υγείας του εργαζόμενου, αλλά και στην οικογενειακή και κοινωνική του ζωή.

Κανείς δεν μπορεί να λέει «δεν βαριέσαι» για την απαγόρευση του απεργιακού δικαιώματος στο Δημόσιο, που θα συμπαρασύρει αργά ή γρήγορα και τον ιδιωτικό τομέα, όπου ήδη ισχύουν παραλυτικοί περιορισμοί.

Κανείς δεν μπορεί να κοιτάζει αδιάφορα τους νέους μηχανισμούς που στήνονται για να συμπιεστεί ακόμα περισσότερο ο μέσος μισθός, την καθιέρωση υποκατώτερου μισθού 200 ευρώ για όσους δουλεύουν ημιαπασχόληση, με τα προγράμματα που ανακοινώνει η κυβέρνηση.

Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των μέτρων, στα Εργασιακά και στην Υγεία, είναι η στήριξη της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό είναι το αποκλειστικό κριτήριο της κυβέρνησης.

Αξιοποιώντας και την πανδημία, δίνει λεφτά με τη σέσουλα για φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις στις μεγάλες επιχειρήσεις, τους εξασφαλίζει ανεξάντλητη τζάμπα εργασία από τη μεγάλη δεξαμενή των ανέργων, αλλά δεν προσλαμβάνει το αναγκαίο προσωπικό στα νοσοκομεία, δεν ανοίγει αυτά που έκλεισαν, δεν οργανώνει ένα πλήρες δίκτυο Πρωτοβάθμιας Φροντίδας με έμφαση στην πρόληψη.

Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, δεν παίρνει μέτρα αποσυμφόρησης των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και των σχολείων, δεν επιβάλλει επαρκή μέτρα προστασίας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, για να μη θίξει τα κέρδη της εργοδοσίας.

Συνεχίζει την πολιτική της υποχρηματοδότησης, εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας, θυσιάζοντας το πολυτιμότερο αγαθό στο βωμό του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο και των «αντοχών της οικονομίας». Την ίδια στιγμή, ο ιδιωτικός τομέας της Υγείας πριμοδοτείται με κάθε τρόπο, αντί να επιταχθεί άμεσα εν μέσω πανδημίας.

Η άλλη όψη της ίδιας πολιτικής είναι η επίθεση στα Εργασιακά και στο Ασφαλιστικό, που συνιστούν τις «ανατροπές του αιώνα», όπως δίκαια τις ονόμασαν τα συνδικάτα.

Η επίθεση αυτή φαντάζει ακόμα πιο «μαύρη» αν αναλογιστεί κανείς ότι σήμερα υπάρχουν ακόμα περισσότερες προϋποθέσεις για μείωση του χρόνου εργασίας, για αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, για δουλειά και ζωή με σύγχρονα δικαιώματα.

Οι «εκσυγχρονισμένοι» αυτοί μηχανισμοί εκμετάλλευσης έχουν τη σφραγίδα του κεφαλαίου, της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των κομμάτων τους. Είναι η «επόμενη πίστα» της πολιτικής που υπηρέτησαν διαχρονικά όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Καμία προσδοκία ή ελπίδα δεν πρέπει να τρέφουν οι εργαζόμενοι ότι κάτι θα αλλάξει χωρίς τη δική τους καθοριστική παρέμβαση. Χωρίς οι ίδιοι να εμπιστευτούν και να αξιοποιήσουν τη δύναμή τους στον αγώνα για την υγεία και τα δικαιώματά τους, για σύγχρονους όρους δουλειάς και ζωής, αντιμετωπίζοντας και τις πρόσθετες δυσκολίες που βάζει η πανδημία.

Είναι ώρα ευθύνης για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης. Τα συνδικάτα σημαίνουν απεργιακό συναγερμό και η απάντηση των εργαζομένων πρέπει να ακουστεί δυνατά!