παρτε κοσμε

Αυτόματα και χωρίς αντάλλαγμα μεταφέρεται στο υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων η συμμετοχή του Δημοσίου σε πολλές κρατικές επιχειρήσεις.

Όπως αναφέρει το πολυνομοσχέδιο, στο υπερταμείο θα μεταφερθούν οι συμμετοχές σε

ΟΑΣΑ,

ΟΣΕ,

ΟΑΚΑ,

ΕΛΤΑ,

«Ελ. Βενιζέλος» (το 25% των μετοχών- το 30% ανήκει στο ΤΑΙΠΕΔ),

«Ελληνικές Αλυκές»,

ΕΤΒΑ – ΒΙΠΕ,

Ανώνυμη Εταιρεία Διώρυγας Κορίνθου,

Οργανισμό Κεντρικών Αγορών και Αλιείας,

Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης,

ΔΕΗ (το ποσοστό που δεν κατέχει το ΤΑΙΠΕΔ),

HELEXPO,

Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών,

ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ (τα ποσοστά που δεν κατέχει το ΤΑΙΠΕΔ στις δύο εταιρείες),

Κτιριακές Υποδομές ΑΕ,

ΕΛΒΟ,

Αττικό Μετρό και

ΔΕΗ.

Επίσης, μεταβιβάζονται αυτοδικαίως και χωρίς αντάλλαγμα από το ΤΑΙΠΕΔ στο υπερταμείο, τα δικαιώματα εκμετάλλευση των μικρότερων περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας που δεν έχουν παραχωρηθεί στη γερμανική Fraport. Παράλληλα, θα μεταφερθούν στο υπερταμείο (ειδικότερα στο «πλοκάμι» αυτού, την Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου) τα ακίνητα που είναι υπό τον έλεγχο υπουργείων και άλλων δημοσίων οργανισμών και τα οποία περιλαμβάνονται στο Μητρώο Ακίνητης Περιουσίας της Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Περιουσίας και είναι κατάλληλα για αξιοποίηση.

Αντίθετα, στο πολυνομοσχέδιο δεν υπάρχει διάταξη για την πώληση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ, αλλά με άλλη διάταξη προβλέπεται η πώληση του 66% του ΔΕΣΦΑ έως το τέλος του 2017.

Σημειώνεται ότι, από τις αποκρατικοποιήσεις προβλέπονται συνολικά έσοδα 4,564 δισ. ευρώ την περίοδο 2017- 2021, τα οποία κατανέμονται σε 2,153 δισ. ευρώ εφέτος, σε 2,073 δισ. ευρώ το 2018, σε 143 εκατ. ευρώ το 2019, σε 109 εκατ. ευρώ το 2020 και σε 86 εκατ. ευρώ το 2021.

Δελτίο Κομινφόρμ 11

Ας μαζέψουμε μερικές ειδήσεις της εβδομάδας για το αρχείο.

Χτες διεξήχθη η Γιουροβίζιον, γιορτάζοντας τη διαφορετικότητα, με μια σειρά πανομοιότυπα τραγούδια, και νικητή έναν Πορτογάλο (Εαακίτη, όπως λέει το Λαϊκό Στρώμα) που ήθελε να φορέσει ένα μπλουζάκι με ένα σύνθημα για τους πρόσφυγες, αλλά δεν τον άφησαν οι γιουροβιζιονικές αρχές, γνωστές για τις ανθρωπιστικές τους ευαισθησίες και τη δυσανεξία τους στα πολιτικά μηνύματα, που δεν αφορούν τον αντισταλινισμό, κι άλλες τέτοιες πανανθρώπινες ευρωπαϊκές αξίες.

Εντύπωση προκάλεσε πάντως κι ο αποκλεισμός της ρωσικής συμμετοχής, γιατί λέει η τραγουδίστριά της επισκέφτηκε "παράνομα" την Κριμαία, που η φασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας τη θεωρεί δικό της έδαφος υπό ρωσική κατοχή.

Τα τελευταία χρόνια, η αγαπημένη ασχολία του κοινού της εκάστοτε διοργανώτριας ήταν να δείχνει τον ευρωπαϊκό του πολιτισμό, αποδοκιμάζοντας τη ρώσικη συμμετοχή. Τώρα τους απέκλεισαν εξ αρχής για να ξεμπερδεύουν μια ώρα αρχύτερα. Κι επειδή τους τραγουδιστές δεν μπορούν να τους βγάλουν ντοπέ, όπως τους αθλητές πέρσι στο Ρίο, βρίσκουν άλλες μεθόδους, που παραπέμπουν σε "ψυχροπολεμικές" εποχές, κι ας μην υπάρχει πια Σοβιετική Ένωση.

Αν τυχόν, πάντως, κάποιοι μπερδεύονται και ξεγελιούνται πχ με τις εικόνες από την πολυπληθή, πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στη Μόσχα, έρχονται κάποιες ειδήσεις, όπως αυτή με τις συλλήψεις μελών του ΚΕΚΡ-ΕΚΚ, για να τους χαλάσει έναν ωραίο συλλογισμό και να τους προσγειώσει στην πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας.

Όσο για το θεσμό-διαγωνισμό, μπορείτε να διαβάσετε εδώ ένα χορταστικό αφιέρωμα του μονίμως αχόρταστου Λαϊκού Στρώματος, σε δύο μέρη. Κι όχι, να μην περιμένετε τρίτο, επειδή νίκησε ο Εαακίτης...

-Σε άλλα νέα, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ζήτησε να αλλάξει η μέρα της απεργίας, επειδή συνέπιπτε με τις φοιτητικές εκλογές, που είχαν οριστεί για τις 17. Κι η ΔΑΠ ξέρει να ορίζει τις προτεραιότητές της και να καταλαβαίνει τι είναι πραγματικά σημαντικό. Σε επόμενο επεισόδιο, μπορεί να ζητήσει την αναβολή της διεξαγωγής της επανάστασης, επειδή είχε προγραμματίσει τις ίδιες μέρες μια εκδρομή στη Μύκονο -όπου μπορεί να μείνουν πολιτικοί εξόριστοι, μετά την επικράτησή μας.

Την ίδια στιγμή, η ΠΑΣΠ της Πάτρας (όχι πως έχουν βασικές διαφορές μεταξύ τους από πόλη σε πόλη, αλλά έχει κι αυτό τη σημασία του: της Πάτρας, κοντά στο "ηρωικό Καλέντζι") καταγγέλλει την Πανσπουδαστική για την παρακάτω φοβερή προεκλογική αφίσα της και την αδιαφάνεια στο δήμο, με την κόκκινη δημοτική αρχή και τα "δικά μας παιδιά" που μπήκαν από το παράθυρο. Να γελάνε και τα τσιμέντα που διόρισε ο Ανδρέας...

Κι η έμπνευση των συντρόφων συνεχίζεται, πηγαίνοντας από το καλό στο καλύτερο, καλώντας τους φοιτητές να μαυρίσουν τον παλιό κακό δικομματισμό (ΔΑΠΑΣΠ) για... καθαρά αγωνιστικούς λόγους.

Αλλά τι τα θες, οι Κνίτες δεν έχουν χιούμορ, αφού.

Όσο για τις φοιτητικές εκλογές, τελικά αναβλήθηκαν αυτές για μια βδομάδα, κι όπως ανακοινώνει η νεολαία της ΛαΕ -δηλ βασικά Αραν κι Αρας, που γεφύρωσαν το ιστορικό (;) χάσμα- θα κατεβούν σε αυτές κανονικά ως ΕΑΑΚ -για όσους τυχόν διατηρούσαν αμφιβολίες- αφού ατσάλωσαν την ενότητα με ξύλα (μεταξύ τους) κι αγώνες.
Πώς δενότανε το σχήμα...

Κρατήστε στα υπόψη και μια πρόσφατη δημοσκόπηση, που δείχνει την Ανταρσυα κοντά στο 2%, πάνω από ΛαΕ και Πλεύση, σε ένα περίεργο ερωτικό τρίγωνο, με τη ΛαΕ στη μέση, και το στόχο του 3% ως διακύβευμα κι επίδικο μαζί. Αλλά δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία...

Στο ίδιο πολιτικό μήκος κύματος, αξίζει μια αναφορά και στο πρωτοσέλιδο του Δρόμου της Αριστεράς, με ένα άρθρο του Τζ. Πέτρας που λέει "ομόφωνα στον Τσίπρα το βραβείο του προδότη της χρονιάς". Και σε αφήνει να αναρωτιέσαι τι βραβείο αξίζει σε αυτούς που πίστευαν τον Τσίπρα για δικό τους και προδόθηκαν από την πορεία του...

-Μία από τις ειδήσεις των ημερών είναι κι η συνέντευξη του ΓΓ στη Lifo, που συνήθως κυκλοφορεί με περιεχόμενο επιπέδου Σώτης, αλλά αυτή τη βδομάδα είχε ένα διαφορετικό τεύχος, με συνέντευξη Θεοδωράκη κι αναφορά στη Φρίντα Κάλο (όπου ευτυχώς είχε τα γνωστά αντισταλινικά στερεότυπα και μας έφερε στα ίσια μας).

Η συνέντευξη σχολιάστηκε για χίλιους δυο άλλους λόγους, εκτός από το περιεχόμενό της. Αξίζει να σταθεί κανείς με προσοχή στις απαντήσεις του Κουτσούμπα για το άνοιγμα της Κούβας στις αγορές, το μισθό που παίρνει, το... "κλειστό καταστατικό" του κόμματος, και το σύμφωνο συμβίωσης (ή την επιφύλαξη του κόμματος για το δικαίωμα της υιοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια)

-Στο τζημερικό μέτωπο, τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι πάθαιναν ΣΚΑΪ, ήρθε το (τρισάθλιο κατά τα άλλα) δίδυμο Λυριτζή-Οικονόμου να κάνει την έκπληξη και να κόψει το επικοινωνιακό σόου του "πολιτικού μάνατζερ" στον αέρα, για να τον βάλει στη θέση του, όπως κανείς άλλος μέχρι τώρα. Και αν δεν το πιστεύετε, υπάρχει το βίντεο (κι η περιγραφή εδώ) όπου ομολογώ πως περίμενα να 'ρθει μια ανατροπή, ο Πρετεντέρης έστω, μια κωλοτούμπα, ένα χάπι εντ όπου θα τα βρούνε στο κοινό μέτωπο της λογικής... Αλλά τελικά όχι.
Τα ύστερα του κόσμου (της εκμετάλλευσης).

Μας έφερε όμως στα ίσια το συγκρότημα Αλαφούζου, με τον αρθρογράφο του Πάσχο, που πάσχει από ανίατο αντικομμουνισμό, και δεν τάσσεται μεν υπέρ του Τζήμερου, αλλά δεν μπορεί να πιστέψει κιόλας αυτούς που λένε ψέματα για το Καλίν -όπου κι αν βρίσκεται αυτό. Εννοεί προφανώς το γνωστό αστικό μύθο για το Κατίν, αλλά μπορεί να τον επηρεάζει το (γεωστρατηγικής σημασίας) Καλίνινγκραντ της Ρωσίας (που όλως παραδόξως δεν έχει αλλάξει όνομα) ή ακόμα κι η Καλίνκα.

Μπορείτε επίσης να διαβάσετε εδώ τον αξιοσημείωτο συντονισμό φασιστοειδών και Τζήμερου, που σχολιάζει ο χτεσινός Ρίζος.

-Στο ΚΚΛΙ, εν τω μεταξύ, η διάσπαση είναι μη αναστρέψιμο γεγονός, και το ρήγμα βαθαίνει με νέα επεισόδια. Κι αν τα δύο τμήματα που διεκδικούν τον τίτλο, τα έντυπα και τα χρήματα του κόμματος θυμίζουν κάπως την κατάσταση που επικρατούσε μετά τη διάσπαση του 68' με το λεγόμενο "εσ." σε εμάς, η κρίση αγκαλιάζει και τη νεολαία, με σκηνικά που παραπέμπουν συνειρμικά στην κρίση της ΚΝΕ το 89'.

Η πιο συνεπής πτέρυγα φαίνεται να έχει την πλειοψηφία στις τάξεις της νεολαίας κι εμπόδισε την απόπειρα σύγκλησης ολομέλειας της νεολαίας στα γραφεία της Μαδρίτης από την άλλη πτέρυγα, που έχει βγάλει μάλιστα κι αφίσα καταγγελίας κατά της φράξιας, όπως την ονομάζει, σε ανακοίνωσή της όπου την κατηγορεί για μαφιόζικες μεθόδους...

Υγ: για τον τραγικό εκτροχιασμό του τρένου έξω από τη Θεσσαλονίκη, μπορείτε να διαβάσετε αυτό το κείμενο στην Κατιούσα

Ο Τζημερούλης, ένα "guter Junge"...

Υπάρχει ένα είδος αλήτη που ξεπερνάει τα «αποδεκτά» όρια της αλητείας. Είναι ο αλήτης που χτυπάει γυναίκες. Αυτός, λέγανε οι παλιοί, είναι αλήτης στο τετράγωνο.

Πάμε τώρα στο θέμα μας:

Ο Τζημερούλης ισχυρίζεται ότι δεν είναι εκείνος που προπηλάκισε την Μπαλού. Αλλά ότι ήταν η… Μπαλού και οι κομμουνιστές φίλοι της που προπηλάκισαν τον Τζημερούλη.

Θέμα πρώτο: Ο Τζημερούλης, όταν πέθανε ο Κάστρο, το 2016, καταγγέλθηκε ότι ανέβασε στο f/b φωτογραφίες του 2013 από τα νοσοκομεία της Αϊτής, όταν ξέσπασε επιδημία χολέρας στη χώρα, για να κατακρίνει το σύστημα υγείας μιας άλλης χώρας, της… Κούβας (http://www.altsantiri.gr/parapolitika/o-tzimeros-anevase-fotografies-apo-tin-aiti-gia-na-katakrini-ton-kastro/). Είναι δυνατόν ένας τέτοιος φιλαλήθης να λέει ψέματα;

Θέμα δεύτερο: Υπάρχει, λέει ο Τζημερούλης, και βίντεο που αποδεικνύει του λόγου του το αληθές. Επομένως μέχρι να εμφανιστεί το βίντεο (αν υπάρχει και αν εμφανιστεί) η μαρτυρία ενός ολόκληρου Περιφερειακού Συμβουλίου και 100 (!) αυτοπτών μαρτύρων, δεν ισχύει… Που σημαίνει ότι από δω και πέρα, ακόμα κι αν ένας φόνος επιβεβαιώνεται από δεκάδες παρόντες δεν θα είναι φόνος μέχρι να τον δούμε στο βίντεο. Πάει καλά…

Το λάθος του Τζημερούλη είναι ότι μέσα στην αγαθοσύνη του – τυπικό γνώρισμα όσων σκίζουν αφίσες εργατών – δεν σκέφτηκε να επικαλεστεί ένα ακόμα επιχείρημα υπέρ του: Ότι αγαπάει και σέβεται τις γυναίκες.Επομένως, πώς θα ήταν δυνατόν να έχει σηκώσει το χέρι σε μια γυναίκα.

Όπως ακριβώς το ακούτε και το διαβάζετε: Ο Τζημερούλης αγαπάει και σέβεται τις γυναίκες.

Εντάξει, ίσως όχι όλες. Υπάρχουν και εξαιρέσεις. Όπως για παράδειγμα η χαροκαμμένη μάνα του Παύλου Φύσσα.

Μετά από τα γλυκόλογα του Τζημερούλη για την Μάγδα Φύσσα, η Βάλια Κάλντα είχε γράψει:

«Στα ελληνικά δεν υπάρχει λέξη για όσους χάνουν το παιδί τους. Αν χάσεις τη μάνα σου είσαι ορφανός, αν χάσεις τον σύντροφό σου είσαι χήρα, αν σκοτωθεί το παιδί σου η ύβρις των άγραφων νόμων δεν επιτρέπει να σχηματιστεί όνομα για κάτι που διακόπτει τη φυσική αλληλουχία της ζωής».

Όμως, ο Τζημερούλης διέπραξε ακριβώς αυτό: Την ύβρη – κατά παράβαση κάθε γραπτού και άγραφου νόμου – να επιτεθεί στη μάνα που της δολοφόνησαν το παιδί της, το σπλάχνο της.

Μην πάει, πάντως, το μυαλό σας στην σκέψη ότι ο Τζημερούλης είναι ιδεολογικός «πρωτοξάδερφος» του Κασιδιάρη. Είπαμε: Αυτός (και εν αναμονή του βίντεο για όσα έγιναν στο Περιφερειακό) δεν χτυπάει γυναίκες πολιτικούς αντιπάλους του.

Αυτός, ο Τζημερούλης, «απλώς» τις βρίζει. Όπως έκανε με μια άλλη γυναίκα, την περιφερειακή σύμβουλο κυρία Δέσποινα Κουτσούμπα, την οποία περιέγραφε με τα ακόλουθα ευγενικά λόγια: «(…) ένα περίεργο, απροσδιόριστο ον από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ»…

Τα προηγούμενα, ωστόσο, δεν αναιρούν ότι ο Τζημερούλης αγαπάει και σέβεται τις γυναίκες. Η απόδειξη είναι ατράνταχτη. Την γνώρισε το πανελλήνιο πριν 6 περίπου χρόνια όταν ο Τζημερούλης, αυτός ο ιπποτικός «Ρωμαίος» του ελληνικού «μενουμεευρωπαιστάν» έστειλε ανοιχτή επιστολή στην «Ιουλιέτα» της γερμανικής Καγκελαρίας. Στην Μέρκελ.

Εδώ να δείτε λατρεία προς το γυναικείο φύλο. Τύφλα να έχουν ο Σαίξπηρ και ο Γιάννης Πάριος, μαζί. Σας παρακαλώ, διαβάστε το γράμμα του Τζημερούλη στην Μέρκελ (http://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/1307978/anoixti-epistoli-stin-merkel):   

«Εξοχότατη» – ξεκινά το γράμμα του ο Τζημερούλης. Τι τρόποι!

Και συνεχίζει:

«(Εξοχότατη) σας ευχαριστούμε για τις προσπάθειες που κάνετε να προσφέρετε αίμα στην Ελλάδα, για να βγει από την εντατική (…)»

Αυτά το 2011. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2015, ο Τζημερούλης έστελνε μηνύματα στην Μέρκελ (μέσω f/b και χωρίς το «εξοχότατη» – αυτό εννοείται), όπου την εκλιπαρούσε: 

«Μέρκελ, τράβα την πρίζα! Τώρα! (…)»

Αλλά ας επιστρέψουμε στο ανοιχτό γράμμα του Τζημερούλη προς την καγκελάριο. Εκεί σε αυτό το γράμμα είναι που ο Τζημερούλης ενημερώνει την Μέρκελ ότι οι Έλληνες αγρότες

«όλα αυτά τα χρόνια, με πολιτική κάλυψη, εξαπατούσαν την Ε.Ε εμφανίζοντας εκτάσεις που δεν καλλιεργούσαν και ψεύτικη παραγωγή για να εισπράττουν τις επιδοτήσεις, ενώ τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων αντί να αξιοποιηθούν στην αναμόρφωση των καλλιεργειών και στον εκσυγχρονισμό της παραγωγής γινόντουσαν πολυτελή αυτοκίνητα και γλέντια στα νυχτερινά κέντρα της επαρχίας».

Όπως βλέπετε ο Ντάισελμπλουμ και οι δικές του δηλώσεις για τα ποτά και τις γυναίκες του Νότου ακολούθησαν εκείνες του «πληροφοριοδότη» Τζημερούλη. 

Εκεί, σε αυτό το γράμμα είναι που ο Τζημερούλης ενημερώνει την Μέρκελ για τους Έλληνες δημόσιους υπαλλήλους ότι

«οι περισσότεροι είναι αμόρφωτοι και χαμηλής νοημοσύνης, χωρίς καμία ικανότητα αλλά και διάθεση για εργασία (…)».

Και εκεί σε αυτό το γράμμα είναι που ο Τζημερούλης, αφού πρώτα ενημερώνει την Μέρκελ τι είναι οι κομμουνιστές (σσ: «ομιλούντες σκελετοί του Σταλινικού Μουσείου») ακολούθως παραθέτει στην εξοχοτάτη τους βαθύτερους λόγους που τον πιάνει υστερία όταν βλέπει μπροστά του αφίσες του ΠΑΜΕ:

«Οι απεργίες τους είναι αυταπόδεικτα παράνομες, κανένας όμως δεν εφαρμόζει τον νόμο. Οι τραμπούκοι της ομάδας κρούσης του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, εμποδίζουν πλοία να αποπλεύσουν, απαγορεύουν σε εργαζόμενους να πάνε στη δουλειά τους, κλείνουν δρόμους, λιμάνια, αρχαία μνημεία, όποτε το αποφασίσουν χωρίς κανείς να τους ενοχλεί».

Και να πως κλείνει εκείνο το γράμμα προς την Μέρκελ αυτή η ευγενική ψυχή, ο Τζημερούλης:

«Εξοχότατη, αν ήμουν στη θέση σας θα έλεγα “να πάει στο διάολο αυτή η απαίσια χώρα”. Εμείς, οι σκεπτόμενοι και αξιοπρεπείς Έλληνες σάς είμαστε ευγνώμονες (…)».

Αλήθεια, τώρα, βάλτε το χέρι στην καρδιά και απαντήστε: Θα μπορούσε ένα τέτοιο «guter Junge» που θα λέγανε και οι Γερμανοί, ένα τέτοιο «καλό παιδάκι» δηλαδή, μια τέτοια λεπτή ύπαρξη σαν τον Τζημερούλη, το ίδιο χέρι με το οποίο γράφει τέτοια γράμματα σε μια κυρία, να το έχει σηκώσει σε μια άλλη κυρία;

Απεργία 17 Μάη – Ν. Παπαγεωργίου (ΠΑΜΕ): Να ακυρωθούν στην πράξη τα νέα αντιλαϊκά μέτρα –

  

Από herko 

Ο λαός, οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι συνταξιούχοι θα πληρώσουν για μια ακόμη φορά ασήκωτα βάρη και από κοινού θα πρέπει να αντιδράσουν για να ακυρωθούν στην πράξη τα νέα αντιλαϊκά μέτρα μας είπε το μέλος της  Πανελλαδικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ Νίκος Παπαγεωργίου.
Μιλήσαμε με τον Νίκο Παπαγεωργίου με αφορμή την απεργία της 17^ης Μάη  ενάντια στο νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων κυβέρνησης – κουαρτέτου για το κλείσιμο της Β Αξιολόγησης
Πακέτο που περιλαμβάνει:

• Μείωση του αφορολόγητου, ακόμη και για όσους έχουν μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ.
• Νέο “τσεκούρεμα” σε συντάξεις, μισθούς, επιδόματα.
• “Ξήλωμα” της κυριακάτικης αργίας που είναι το επιστέγασμα της εργασιακής ζούγκλας, ενώ τα μεγαθήρια του εμπορίου θα πετάξουν μια και καλή εκτός αγοράς τους αυτοαπασχολούμενους.
• Χτύπημα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, στο δικαίωμα στην απεργία που μπαίνει στο στόχαστρο.
• Επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων, τα νέα προνόμια και τις διευκολύνσεις για το κεφάλαιο.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 17 ΜΑΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ - ΕΕ

ΣΑΡΟΚΟ 10πμ

ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΜΑΗ

Με σχέδιο και επιμονή για την επιτυχία της απεργίας, για να μετρηθούν βήματα στο στόχο της ανασύνταξης

Στην τελική ευθεία για τη γενική απεργία της Τετάρτης, καθώς και για τις πολύμορφες κινητοποιήσεις που θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη, ενάντια στο νέο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων που ψηφίζεται αυτές τις μέρες στη Βουλή, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, καθώς και οι δυνάμεις που ανταποκρίνονται στο αντίστοιχο κάλεσμα της ΠΑΣΕΒΕ, της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων, του ΜΑΣ και της ΟΓΕ, δίνουν τη μάχη για να δοθεί μια ισχυρή εργατική - λαϊκή αγωνιστική απάντηση στα νέα βάρβαρα μέτρα, συνολικότερα στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ.
Με την πείρα από τις πρόσφατες πετυχημένες Πρωτομαγιάτικες απεργιακές συγκεντρώσεις, από την προσπάθεια που προηγήθηκε αλλά και ακολούθησε την Πρωτομαγιά, με έμφαση στους χώρους δουλειάς, οι ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις δίνουν τη μάχη για να κάνουν οι εργαζόμενοι δική τους υπόθεση την επιτυχία της απεργίας, για να κερδίζει έδαφος η γραμμή πάλης που απεγκλωβίζει τους εργαζόμενους από τους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου, η γραμμή πάλης που θέτει στο προσκήνιο τον αγώνα για την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων, για την κάλυψη των δικών τους σύγχρονων αναγκών.

Μαχητικό ξεσκέπασμα της προπαγάνδας που συνοδεύει την αντιλαϊκή επίθεση

Προϋπόθεση για να συμβάλουν η απεργία και αυτή η βδομάδα κινητοποιήσεων σε αυτήν την κατεύθυνση, για να μετρηθούν βήματα στην οργάνωση των εργαζομένων και στον προσανατολισμό του κινήματος, είναι το μαχητικό ξεσκέπασμα της προπαγάνδας της κυβέρνησης και των άλλων αστικών επιτελείων που συνοδεύει αυτόν το νέο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης του κεφαλαίου.
Υπάρχει ακόμα περισσότερη πείρα στους εργαζόμενους και το λαό για να βγαίνουν συμπεράσματα από την προσπάθεια της κυβέρνησης να καλλιεργήσει εφησυχασμό όλο το προηγούμενο διάστημα, την ώρα που μεθόδευε το παραπέρα τσάκισμα του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, υπάρχει πείρα για να απορρίπτονται οι κάλπικες προσδοκίες που προσπαθεί και σήμερα να καλλιεργήσει, ως «αντίμετρο» για τη λαϊκή δυσαρέσκεια που προκαλούν τα νέα βάρβαρα μέτρα.
Από τα περιβόητα «τα δύσκολα πέρασαν» και «κάθε αξιολόγηση από εδώ και πέρα θα είναι πιο εύκολη», τα οποία συνόδευαν το κλείσιμο της προηγούμενης «αξιολόγησης» (που περιλάμβανε μεταξύ άλλων το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό και την τότε δόση απογείωσης της αντιλαϊκής φοροληστείας), με μια ενδιάμεση στάση στο «ούτε ένα ευρώ παραπάνω λιτότητα», φτάσαμε σήμερα στο «επώδυνα τα μέτρα, αλλά σφίξτε τα δόντια γιατί τώρα περνάμε τον κάβο»...
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το ζήτημα: Τα κέρδη του κεφαλαίου - έστω και με ένα σωρό αστερίσκους και αβεβαιότητες από τις εξελίξεις και τους ανταγωνισμούς στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία - κάποια στιγμή θα «περάσουν τον κάβο», θα περάσουν σε φάση ανάκαμψης. Προϋπόθεση όμως για να συμβεί αυτό είναι οι εργαζόμενοι να μένουν μονίμως... με τα «δύσκολα» και τα «επώδυνα».
Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνουν και τα νέα αντιλαϊκά μέτρα: Αυτήν την ανάγκη του κεφαλαίου υπηρετούν, γι' αυτό τσακίζουν το λαό. Δεν είναι κάποιες «εμμονές δανειστών», δεν είναι «μέτρα που δεν τα ήθελε η κυβέρνηση», όπως λένε τα κυβερνητικά στελέχη, είναι πάγιες αξιώσεις του κεφαλαίου. Γι' αυτό άλλωστε και οι Ενώσεις του, όπως ο ΣΕΒ, έσπευσαν να τα χαιρετίσουν και να ζητήσουν να εφαρμοστούν μια ώρα αρχύτερα, γι' αυτό και η εργοδοσία τα «υποδέχεται» κλιμακώνοντας με κάθε τρόπο την επίθεση μέσα στους χώρους δουλειάς πριν καν ψηφιστούν τα μέτρα, αξιοποιώντας το ήδη διαμορφωμένο αντεργατικό οπλοστάσιο.

Να αναδείξουμε την αντεργατική επίθεση στη συνέχειά της και στο σύνολό της

Επιχειρώντας να κουκουλώσουν την ενιαία επίθεση του κεφαλαίου, αλλά και να βάλουν εμπόδια στο να εκφραστεί στην απεργία και τις άλλες κινητοποιήσεις η ενιαία απάντηση των εργαζομένων και του λαού, κυβέρνηση και διάφορα επιτελεία του συστήματος πιάνουν το γνωστό αποπροσανατολιστικό τροπάρι: «Ποιους πιάνουν και ποιους δεν πιάνουν τα μέτρα»...
Την ώρα που προωθούν μέτρα που χτυπούν όλους τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, όπως π.χ. με το νέο πετσόκομμα του αφορολόγητου, τις νέες μειώσεις που τσεκουρώνουν ακόμα και τις κατώτερες συντάξεις, το «μαχαίρι» ακόμα και στο κονδύλι για τα ψίχουλα του επιδόματος ανεργίας που ήδη το λαμβάνει μόλις 1 στους 10 ανέργους (!), προσπαθούν με ένα μπαράζ από πίνακες, ποσοστά, γραφήματα και σχεδιαγράμματα να μας πείσουν ότι για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού... όλα μέλι - γάλα!
Το νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων επιβεβαιώνει πολύ χαρακτηριστικά ότι από την επίθεση του κεφαλαίου δεν εξαιρείται κανείς. Πολύ περισσότερο, όμως, οι εργαζόμενοι πρέπει να δουν την αντεργατική επίθεση στη συνέχειά της και στο σύνολό της, στο εισόδημα αλλά και στα δικαιώματά τους. Αρκεί να αθροίσουν τα διάφορα «ποιους πιάνει και ποιους δεν πιάνει» που τους λανσάρουν κατά καιρούς, για να αποκαλυφθεί ανάγλυφα η απάτη.
Η μεθόδευση με το Ασφαλιστικό είναι χαρακτηριστική: Οταν π.χ. στην προηγούμενη «αξιολόγηση» πετσόκοβαν τις μελλοντικές συντάξεις των σημερινών ασφαλισμένων, όπως και τις ήδη καταβαλλόμενες επικουρικές συντάξεις, λέγανε «ναι, αλλά έτσι σώσαμε τις κύριες...». Σήμερα που συνεχίζουν, πετσοκόβοντας (ξανά) και τις κύριες συντάξεις, βγαίνουν με αντίστοιχο θράσος και λένε: «Ναι, αλλά αυτό αφορά μόνο 1 εκατομμύριο συνταξιούχους, τους άλλους δεν τους πιάνει»!

Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός και η «συμβολή» του και στο νέο αντιλαϊκό γύρο

Αντίστοιχα αποφασιστική σημασία για την επιτυχία της απεργίας και, πολύ περισσότερο, για τη συνέχεια, έχει ο συνδυασμός αυτής της μάχης με την προσπάθεια να μετρηθούν βήματα στον απεγκλωβισμό δυνάμεων από την επιρροή του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, από όλες τις παραλλαγές του, παλιές και «νέες».
Δίπλα στο διαλυτικό ρόλο του όλο το προηγούμενο διάστημα, πρέπει να αναδειχθεί η καθοριστική «συμβολή» του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και στο νέο γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης, όπως π.χ. με τις «κοινές δηλώσεις» που υπέγραφε μαζί με τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές Ενώσεις για τα Εργασιακά, δίνοντας τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να κερδίζει χρόνο και να λανσάρει το παραμύθι της «εθνικής γραμμής στα Εργασιακά».
Πρέπει να αναδειχθεί το γεγονός ότι και σήμερα, πέρα από διάφορα λεκτικά φρου φρου, ο πυρήνας της κριτικής που ασκεί ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός στα μέτρα, συνίσταται στο ότι είναι «αντιαναπτυξιακά». Βάζει δηλαδή τους εργαζόμενους να «ζυγίζουν» τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους με βάση το τι συμβάλλει και τι όχι στην ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου, όταν ακριβώς η ανάκαμψη αυτών των κερδών επιβάλλει το συνεχές «ξήλωμα» των εργατικών δικαιωμάτων!
Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα, που δείχνει ανάγλυφα γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει ακόμα πιο αποφασιστικά να γυρίσουν την πλάτη σε αυτές τις δυνάμεις, αποτελεί το πιο πρόσφατο «μνημείο» κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, η «ανοικτή επιστολή» της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων (ΟΙΥΕ) προς τον πρωθυπουργό. Σε αυτήν, η ΟΙΥΕ εμφανίζεται να αντιτίθεται στο «γενικευμένο άνοιγμα καταστημάτων τις Κυριακές» (με το... «μη γενικευμένο» που το προετοίμασε δεν έχουν πρόβλημα), επειδή «δεν συμβάλλει στην ανάπτυξη» αλλά και επειδή εκτιμούν ότι «δεν συνιστά προαπαιτούμενο για την επιτυχή κατάληξη της συμφωνίας» (σ.σ. της συμφωνίας που τσακίζει τους εμποροϋπάλληλους όπως και όλους τους εργαζόμενους!) και δεν θέτει «σε διακινδύνευση τη γενικότερη διαπραγμάτευση»...

Στόχος η μαζική ταξική απάντηση, η είσοδος νέων δυνάμεων στην πάλη και την οργάνωσή της

Τις μέρες που απομένουν δεν πρέπει να πάει ούτε μία ώρα χαμένη: Η απεργία στις 17 Μάη, οι κινητοποιήσεις όλη αυτήν τη βδομάδα μπορούν να δώσουν μια μαζική ταξική απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου, της εργοδοσίας και της ΕΕ. Μπορούν να αποτελέσουν ένα σημαντικό βήμα μπροστά για το στόχο της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, για την άνοδο της οργάνωσης στα συνδικάτα, την είσοδο νέων δυνάμεων στην πάλη και την οργάνωσή της, για την ενίσχυση της συμμαχίας των εργαζομένων με τα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου.
Με συστηματική προσπάθεια, με έμφαση στους χώρους δουλειάς, με μορφές που ευνοούν τη συμμετοχή εργαζομένων και την πρωτόβουλη δράση κάθε συνδικάτου μέσα σε έναν τέτοιο συνολικότερο σχεδιασμό, μπορούμε να φτάσουμε παντού το μήνυμα του απεργιακού ξεσηκωμού, να ανοίξουμε ακόμα πιο αποφασιστικά τη συζήτηση για την ανάγκη να βρεθούν στο προσκήνιο οι πραγματικές εργατικές - λαϊκές ανάγκες, για την ανάγκη να μπει στο στόχαστρο η καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία που ευθύνεται για την αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας, που στέκεται εμπόδιο ανάμεσα σε αυτές τις σύγχρονες ανάγκες και την υπαρκτή σήμερα δυνατότητα για την ικανοποίησή τους.

    

ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στη νέα λεηλασία!

Κάλεσμα για λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στη νέα συμφωνία και λεηλασία απευθύνουν οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ σε όλη την Ελλάδα. Καθημερινά πραγματοποιούνται εξορμήσεις, συγκεντρώσεις και συζητήσεις σε χώρους δουλειάς, γειτονιές και χωριά.
Μεταξύ άλλων, προγραμματίζονται:
Αύριο, Δευτέρα, στις 7.30 μ.μ., στα γραφεία του ΚΚΕ στην Ελευσίνα (Δήμητρος 23), θα μιλήσει ο Γιώργος Μπαγιαρτάκης, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής.
Στην Αχαΐα, σήμερα, Κυριακή, εξορμήσεις γίνονται σε πόλεις και χωριά της περιοχής, στο Κέντρο Υγείας Κλειτορίας, στο «Casino Rio». Αύριο, Δευτέρα, σε εργαζόμενους του δήμου Πατρέων, στη ΔΕΥΑΠ, στον ΟΤΕ Πάτρας, στις αποθήκες της «Lidl», στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο, σε σχολεία, στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ στην Πάτρα, σε χώρους δουλειάς στον κλάδο του Μετάλλου, στα έργα της Εθνικής Οδού Πατρών - Κορίνθου, στην ΕΒΟ Αιγίου, σε νοσοκομεία κ.λπ.
Στην Αιτωλοακαρνανία, αύριο, Δευτέρα, στις ιχθυοκαλλιέργειες ΝΗΡΕΥΣ, στην ΑΜΦΙΓΑΛ Αμφιλοχίας, στην Πυροσβεστική Υπηρεσία Αμφιλοχίας, στο Κέντρο Υγείας Αμφιλοχίας, στις υπηρεσίες του δήμου Αμφιλοχίας, στο εργοστάσιο AGRINO κ.α.
Στην Κεφαλονιά, αύριο, Δευτέρα, στις Δημοτικές Υπηρεσίες στο Γηροκομείο και στο Νοσοκομείο Ληξουρίου, στα Ιχθυοτροφεία, στο Νοσοκομείο Αργοστολίου, στις τράπεζες κ.α.

Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία,

«Πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα»
«Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;» ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόινερ «Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;»
«Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, για να σκεφτώ λίγο. Ε, μάλλον ότι δεν του περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ‘χει άδικο. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλαξ; Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα. Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία, γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν».

«Άραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεία;»
«Ούτε το ένα ούτε το άλλο» απάντησε ο κ Κόινερ. «Και τα δυο δεν είναι παρά συμπτώματα. Η βαθύτερη αιτία είναι η δυσανεξία απέναντι σε ένα Απύθμενο εσωτερικό κενό. Ο Βλάξ το Υποψιάζεται, αλλά καθώς αδυνατεί να το παραδεχτεί, το Απωθεί. Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία- είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο: με κακία. Προσπαθώντας να επιβάλλει την εξουσία του ελπίζει να ξεχάσει την εσωτερική του κενότητα, αλλά εκείνη επιστρέφει τα βραδιά καθώς ετοιμάζεται να κοιμηθεί ή τα πρωινά λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξει τα ματιά του. Φαύλος κύκλος».
«Ποιες δραστηριότητες επιλέγει συνήθως ο Βλάκας;»
«Επειδή είναι ανασφαλής επιλεγεί δραστηριότητες που του δίνουν μια Ψευδαίσθηση παντοδυναμίας. Καθώς είναι περιορισμένος στην Βλακεία του διαθέτει και ορισμένα πλεονεκτήματα: Οργανωτικότητα, επιμονή και υπομονή, Τα καταφέρνει συνήθως να οικειοποιείται δουλειές άλλων. Εξάλλου διαθέτει και ένα σπάνιο χάρισμα: δεν έχει καθόλου την αίσθηση της Ευγνωμοσύνης. Καθώς επίσης είναι και βλάκας δεν μπορεί να διανοηθεί ότι κάνει κάτι το κακό, όταν καρπώνεται τον πνευματικό ή μη μόχθο, άλλων.»
«Ποια Ύπαρξη ενοχλεί περισσότερο τον Βλάκα;»
«Η αλογόμυγα. Γιατί τον βάζει σε υποψίες αυτογνωσίας».
«Ναι κύριε Κόινερ. Αλλά γιατί από την άλλη η αλογόμυγα πάει και κολλάει στα μούτρα του Βλάκα;»
«Διότι δεν μπορεί να ανεχτεί την Βλακεία. Αυτή είναι η μοίρα της αλογόμυγας».

«Και γιατί ο Βλάκας παρόλο που είναι πιο δυνατός δεν εξοντώνει την Αλογόμυγα;»
«Γιατί είναι βλάκας και υπερβολικός. Προσπαθεί να την εξοντώσει με κανονιές. Μονό ένας βλάκας θα προσπαθούσε να εξοντώσει μια Αλογόμυγα με κανόνι».
«Και ποια θα ήταν η λύση;»
«Η λύση θα ήταν να έπαυε να είναι Βλάκας. Αλλά καθώς αυτό είναι αδύνατον δυστυχώς δεν υπάρχει λύση: Ούτε για τον βλάκα αλλά και ούτε για την Αλογόμυγα».
«Και δεν είναι Τραγικό για τον Βλάκα να πρέπει να υποφέρει διαρκώς την ενοχλητική του Αλογόμυγα;»
«Ε όχι και τόσο. Τι να πούνε και όσοι θα πρέπει να υποφέρουνε τον βλάκα;»
«Πως είναι δυνατόν ο Βλάξ να μην έχει καθόλου την αίσθηση του χιούμορ;»
«Στην ουσία η έκλειψη Χιούμορ προστατεύει τον βλάκα. Διότι αν είχε στοιχειώδη αίσθηση του Χιούμορ δεν θα έπαιρνε και τον εαυτό του τόσο σοβαρά, οπότε θα έπαυε να’ ναι και βλάκας».
«Και ποια είναι τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της Βλακείας;»
«Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Πρώτα απ όλα ο Βλάξ δεν έχει καμιά ικανότητα μεταφορικής σκέψης. Τα παίρνει όλα κυριολεκτικά. Έτσι αδυνατεί να καταλάβει πότε ο συνομιλητής του μεταφέρει μια άποψη άλλων από την άποψη του ιδίου του συνομιλητή του. Δεν μπορεί να αντιληφθεί την εντός εισαγωγικών φράση. Παράδειγμα, λέει η Βίβλος “Ο Άφρων είπε: Δεν υπάρχει Θεός” και λέει ο Άφρων (δηλαδή ο Βλάξ) «Είδατε; Το λέει και η Βίβλος. Δεν υπάρχει θεός».
«Δηλαδή τι θέλετε να μας πείτε κ Κόινερ; Ότι υπάρχει Θεός;»
«Αγαπητό μου παιδί. Δεν ξέρω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Θεός. Εκείνο για το οποίο είμαι Βέβαιος είναι ότι η Ανθρώπινη Βλακεία είναι Ακατανίκητη, κυριολεκτικά».
Ιστορίες του κ. Κοϊνερ του Μπέρτολτ Μπρέχτ, εκδ. Πατάκη. O Μπέρτολτ Μπρεχτ (10 Φεβρουαρίου 1898-14 Αυγούστου 1956) ήταν Γερμανός δραματουργός, σκηνοθέτης και ποιητής του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε ως Eugen Berthold Friedrich Brecht. Θεωρείται ο πατέρας του «επικού θεάτρου» (Episches Theater) στη Γερμανία. Κάποια από τα έργα του είναι η Όπερα της Πεντάρας, Ο καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία και Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν.
Like us on Facebook:Socialsecurity.gr

Αριστερός σουγιάς

Ολα τα μνημόνια δεν είναι ίδια, πομπωδώς δηλώνει ο γραβατωμένος κυβερνητικός εκπρόσωπος για να υπερασπιστεί το αριστερό φονικό υπερόπλο που βάλλει εναντίον και του τελευταίου ζωντανού εργαζόμενου, συνταξιούχου, νέου, γυναίκας, παιδιού, αγρότη, ελευθεροεπαγγελματία, εναντίον πάντων. Κι όλοι μας έχουμε καθήκον ιερό απέναντι στη νοημοσύνη να του τρίψουμε στη μούρη την επίμονη ματωμένη κουκουέδικη εκατόχρονη κραυγή και συνάμα πραγματικότητα, ότι και όλα τα ΟΧΙ δεν είναι ίδια. Και πρέπει να το κάνουμε εδώ και τώρα, με πυγμή και λυσσαλέα επιμονή, έτσι ώστε στις 17 η γενική απεργία όχι μόνον να πετύχει, αλλά το «φτάνει πια» να εκληφθεί τόσο απ' τη συγκυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση ως αυστηρή και απειλητική προειδοποίηση ότι δεν το εννοούμε απλώς, αλλά το υλοποιούμε από τούδε καθημερινά.

Θέλει μεγάλη προσοχή η αξιολόγηση που κάνει με επικοινωνιακές παγίδες η κυβέρνηση της φαινομενικά παραλυτικής αντίδρασης των εργαζομένων, στα δυόμιση χρόνια της διακυβέρνησης του τόπου απ' τον Τσίπρα και τον Καμμένο. Κάτι επειδή δεν καίγεται το ΑΤΤΙΚΟΝ στη Σταδίου, κάτι επειδή δεν μαζεύονται οι φανς του Βαρουφάκη και οι τελετάρχισσες της Ζωής μαζί με τους διανοούμενους μπρατσαράδες της ΛΑΕ να κάνουν καλοκαιρινά δυο - τρία στρέμματα πόλης... κάτι η ευταξία στα μηχανάκια με τα capital controls και τα προεξασφαλισμένα πλάνα των πανό του κυβερνοσυνδικαλισμού μπροστά από τον όγκο του ΠΑΜΕ στο Γιούρονιους και στα ελληνικά, νομίζει ότι είμαστε το λιγότερο ανίκανοι αν όχι βλάκες, όλοι οι πετσοκομμένοι.

Ετσι ο αριστερός σουγιάς που καρφώνει συνεχώς πισώπλατα, λες και παίζουμε survivor, το εργατικό κίνημα, θα βγει και τώρα που πάνε να περάσουνε από τη Βουλή την ταφόπλακα σίγουροι πως θα γράψουμε μονάχοι μας πάνω της «σφάξε με αριστεραγά μου ν' αγιάσω». Το έκανε στο δημοψήφισμα, όταν ταύτιζε το ΟΧΙ του ΚΚΕ με το ΟΧΙ του Καμίνη, θα το κάνει και τώρα ταυτίζοντας το ΟΧΙ το δικό μας με το νεοδημοκρατικό ή ακόμα και το χρυσαυγίτικο. Αυτός ο σουγιάς των αριστερών νενέκων του συστήματος και των τσακαλιών της ελεύθερης αγοράς αυτή τη φορά μπήγεται όχι έναν πόντο δίπλα από την καρδιά, αλλά μέσα της και μουλωχτά. Δημοσιοποιούνται με ταρατατζούμ και φανφάρες μέτρα κι αντίμετρα σε μια πλειοδοσία αθλιότητας. Δωδεκάχρονο σχολείο λέει το ΚΚΕ; Δεκατετράχρονο λέει το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛικο ντουντουκιστάν. Κι άμα τ' ακούσεις, λίγο έλειψε να πει ότι οι ανύπαρκτοι βρεφονηπιακοί και παιδικοί σταθμοί θα μετατραπούν σε νηπιαγωγεία - πάρκινγκ παιδιών Χάρβαρντ. Τα δε ΤΕΙ Αθήνας - Πειραιά θα μετατραπούν σε Σορβόνη 2 και 3, με αψίδα θριάμβου που θ' αρχίζει απ' το Μπραχάμι και θα τελειώνει στο Περιστέρι. Κι από κάτω έως το '19 κάπου 40% περικοπή στη σύνταξη. Η Βουλή καταργείται υπέρ του κεφαλαίου, το οποίο θα εξασφαλίζει τις επιχειρησιακές συμβάσεις ως συλλογικές, τους μισθούς σε επίπεδο επιδομάτων και την πρωτοτυπία εκ των προτέρων να απαγορεύεται ακόμα και δικαστήριο αστικό να ανατρέψει τον παραλογισμό που βαφτίζεται μεταρρυθμίσεις. Γιατί (ακόμα μελετάμε και ξεστραβωνόμαστε) και λοκ άουτ υπάρχει και ξήλωμα του συνδικαλισμού και προεξασφάλιση της παρανομίας της απεργίας, δηλαδή ένα ολόκληρο βαθύ καπιταλιστικό κράτος με νεόπλουτες πριμαντόνες, βεντέτες εισαγωγής και εξαγωγή στην Ευρωζώνη και αλλού του μοντέλου όλοι οι ζυγοί δεν είναι ίδιοι, ο αριστερός είναι ελαφρύτερος και τα υπερήφανα άνεργα νιάτα και μισοπεθαμένα γηρατειά τον φέρουν υπερηφάνως.

Οποιος πίστεψε ότι ο Αλέξης διαπραγματεύτηκε την αριστεροσύνη του ως παρθενιά επί 17 ώρες και την έχασε με πανηγυρικά βαριά καρδιά, ας είναι προετοιμασμένος στις 17 και κάθε μέρα μετά να υποστεί και το κινέζικο μαρτύριο της ελληνικής καρδιάς που θα επιστρέφει απ' το Πεκίνο με πενταπλό μπάι-πας της δεξιάς κοιλίας.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 17 ΜΑΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ - ΕΕ

Με σχέδιο και επιμονή για την επιτυχία της απεργίας, για να μετρηθούν βήματα στο στόχο της ανασύνταξης

Στην τελική ευθεία για τη γενική απεργία της Τετάρτης, καθώς και για τις πολύμορφες κινητοποιήσεις που θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη, ενάντια στο νέο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων που ψηφίζεται αυτές τις μέρες στη Βουλή, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, καθώς και οι δυνάμεις που ανταποκρίνονται στο αντίστοιχο κάλεσμα της ΠΑΣΕΒΕ, της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων, του ΜΑΣ και της ΟΓΕ, δίνουν τη μάχη για να δοθεί μια ισχυρή εργατική - λαϊκή αγωνιστική απάντηση στα νέα βάρβαρα μέτρα, συνολικότερα στην αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ.
Με την πείρα από τις πρόσφατες πετυχημένες Πρωτομαγιάτικες απεργιακές συγκεντρώσεις, από την προσπάθεια που προηγήθηκε αλλά και ακολούθησε την Πρωτομαγιά, με έμφαση στους χώρους δουλειάς, οι ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις δίνουν τη μάχη για να κάνουν οι εργαζόμενοι δική τους υπόθεση την επιτυχία της απεργίας, για να κερδίζει έδαφος η γραμμή πάλης που απεγκλωβίζει τους εργαζόμενους από τους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου, η γραμμή πάλης που θέτει στο προσκήνιο τον αγώνα για την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων, για την κάλυψη των δικών τους σύγχρονων αναγκών.

Μαχητικό ξεσκέπασμα της προπαγάνδας που συνοδεύει την αντιλαϊκή επίθεση

Προϋπόθεση για να συμβάλουν η απεργία και αυτή η βδομάδα κινητοποιήσεων σε αυτήν την κατεύθυνση, για να μετρηθούν βήματα στην οργάνωση των εργαζομένων και στον προσανατολισμό του κινήματος, είναι το μαχητικό ξεσκέπασμα της προπαγάνδας της κυβέρνησης και των άλλων αστικών επιτελείων που συνοδεύει αυτόν το νέο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης του κεφαλαίου.
Υπάρχει ακόμα περισσότερη πείρα στους εργαζόμενους και το λαό για να βγαίνουν συμπεράσματα από την προσπάθεια της κυβέρνησης να καλλιεργήσει εφησυχασμό όλο το προηγούμενο διάστημα, την ώρα που μεθόδευε το παραπέρα τσάκισμα του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, υπάρχει πείρα για να απορρίπτονται οι κάλπικες προσδοκίες που προσπαθεί και σήμερα να καλλιεργήσει, ως «αντίμετρο» για τη λαϊκή δυσαρέσκεια που προκαλούν τα νέα βάρβαρα μέτρα.
Από τα περιβόητα «τα δύσκολα πέρασαν» και «κάθε αξιολόγηση από εδώ και πέρα θα είναι πιο εύκολη», τα οποία συνόδευαν το κλείσιμο της προηγούμενης «αξιολόγησης» (που περιλάμβανε μεταξύ άλλων το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό και την τότε δόση απογείωσης της αντιλαϊκής φοροληστείας), με μια ενδιάμεση στάση στο «ούτε ένα ευρώ παραπάνω λιτότητα», φτάσαμε σήμερα στο «επώδυνα τα μέτρα, αλλά σφίξτε τα δόντια γιατί τώρα περνάμε τον κάβο»...
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το ζήτημα: Τα κέρδη του κεφαλαίου - έστω και με ένα σωρό αστερίσκους και αβεβαιότητες από τις εξελίξεις και τους ανταγωνισμούς στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία - κάποια στιγμή θα «περάσουν τον κάβο», θα περάσουν σε φάση ανάκαμψης. Προϋπόθεση όμως για να συμβεί αυτό είναι οι εργαζόμενοι να μένουν μονίμως... με τα «δύσκολα» και τα «επώδυνα».
Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνουν και τα νέα αντιλαϊκά μέτρα: Αυτήν την ανάγκη του κεφαλαίου υπηρετούν, γι' αυτό τσακίζουν το λαό. Δεν είναι κάποιες «εμμονές δανειστών», δεν είναι «μέτρα που δεν τα ήθελε η κυβέρνηση», όπως λένε τα κυβερνητικά στελέχη, είναι πάγιες αξιώσεις του κεφαλαίου. Γι' αυτό άλλωστε και οι Ενώσεις του, όπως ο ΣΕΒ, έσπευσαν να τα χαιρετίσουν και να ζητήσουν να εφαρμοστούν μια ώρα αρχύτερα, γι' αυτό και η εργοδοσία τα «υποδέχεται» κλιμακώνοντας με κάθε τρόπο την επίθεση μέσα στους χώρους δουλειάς πριν καν ψηφιστούν τα μέτρα, αξιοποιώντας το ήδη διαμορφωμένο αντεργατικό οπλοστάσιο.

Να αναδείξουμε την αντεργατική επίθεση στη συνέχειά της και στο σύνολό της

Επιχειρώντας να κουκουλώσουν την ενιαία επίθεση του κεφαλαίου, αλλά και να βάλουν εμπόδια στο να εκφραστεί στην απεργία και τις άλλες κινητοποιήσεις η ενιαία απάντηση των εργαζομένων και του λαού, κυβέρνηση και διάφορα επιτελεία του συστήματος πιάνουν το γνωστό αποπροσανατολιστικό τροπάρι: «Ποιους πιάνουν και ποιους δεν πιάνουν τα μέτρα»...
Την ώρα που προωθούν μέτρα που χτυπούν όλους τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, όπως π.χ. με το νέο πετσόκομμα του αφορολόγητου, τις νέες μειώσεις που τσεκουρώνουν ακόμα και τις κατώτερες συντάξεις, το «μαχαίρι» ακόμα και στο κονδύλι για τα ψίχουλα του επιδόματος ανεργίας που ήδη το λαμβάνει μόλις 1 στους 10 ανέργους (!), προσπαθούν με ένα μπαράζ από πίνακες, ποσοστά, γραφήματα και σχεδιαγράμματα να μας πείσουν ότι για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού... όλα μέλι - γάλα!
Το νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων επιβεβαιώνει πολύ χαρακτηριστικά ότι από την επίθεση του κεφαλαίου δεν εξαιρείται κανείς. Πολύ περισσότερο, όμως, οι εργαζόμενοι πρέπει να δουν την αντεργατική επίθεση στη συνέχειά της και στο σύνολό της, στο εισόδημα αλλά και στα δικαιώματά τους. Αρκεί να αθροίσουν τα διάφορα «ποιους πιάνει και ποιους δεν πιάνει» που τους λανσάρουν κατά καιρούς, για να αποκαλυφθεί ανάγλυφα η απάτη.
Η μεθόδευση με το Ασφαλιστικό είναι χαρακτηριστική: Οταν π.χ. στην προηγούμενη «αξιολόγηση» πετσόκοβαν τις μελλοντικές συντάξεις των σημερινών ασφαλισμένων, όπως και τις ήδη καταβαλλόμενες επικουρικές συντάξεις, λέγανε «ναι, αλλά έτσι σώσαμε τις κύριες...». Σήμερα που συνεχίζουν, πετσοκόβοντας (ξανά) και τις κύριες συντάξεις, βγαίνουν με αντίστοιχο θράσος και λένε: «Ναι, αλλά αυτό αφορά μόνο 1 εκατομμύριο συνταξιούχους, τους άλλους δεν τους πιάνει»!

Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός και η «συμβολή» του και στο νέο αντιλαϊκό γύρο

Αντίστοιχα αποφασιστική σημασία για την επιτυχία της απεργίας και, πολύ περισσότερο, για τη συνέχεια, έχει ο συνδυασμός αυτής της μάχης με την προσπάθεια να μετρηθούν βήματα στον απεγκλωβισμό δυνάμεων από την επιρροή του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, από όλες τις παραλλαγές του, παλιές και «νέες».
Δίπλα στο διαλυτικό ρόλο του όλο το προηγούμενο διάστημα, πρέπει να αναδειχθεί η καθοριστική «συμβολή» του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και στο νέο γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης, όπως π.χ. με τις «κοινές δηλώσεις» που υπέγραφε μαζί με τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές Ενώσεις για τα Εργασιακά, δίνοντας τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να κερδίζει χρόνο και να λανσάρει το παραμύθι της «εθνικής γραμμής στα Εργασιακά».
Πρέπει να αναδειχθεί το γεγονός ότι και σήμερα, πέρα από διάφορα λεκτικά φρου φρου, ο πυρήνας της κριτικής που ασκεί ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός στα μέτρα, συνίσταται στο ότι είναι «αντιαναπτυξιακά». Βάζει δηλαδή τους εργαζόμενους να «ζυγίζουν» τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους με βάση το τι συμβάλλει και τι όχι στην ανάπτυξη των κερδών του κεφαλαίου, όταν ακριβώς η ανάκαμψη αυτών των κερδών επιβάλλει το συνεχές «ξήλωμα» των εργατικών δικαιωμάτων!
Χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα, που δείχνει ανάγλυφα γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει ακόμα πιο αποφασιστικά να γυρίσουν την πλάτη σε αυτές τις δυνάμεις, αποτελεί το πιο πρόσφατο «μνημείο» κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, η «ανοικτή επιστολή» της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων (ΟΙΥΕ) προς τον πρωθυπουργό. Σε αυτήν, η ΟΙΥΕ εμφανίζεται να αντιτίθεται στο «γενικευμένο άνοιγμα καταστημάτων τις Κυριακές» (με το... «μη γενικευμένο» που το προετοίμασε δεν έχουν πρόβλημα), επειδή «δεν συμβάλλει στην ανάπτυξη» αλλά και επειδή εκτιμούν ότι «δεν συνιστά προαπαιτούμενο για την επιτυχή κατάληξη της συμφωνίας» (σ.σ. της συμφωνίας που τσακίζει τους εμποροϋπάλληλους όπως και όλους τους εργαζόμενους!) και δεν θέτει «σε διακινδύνευση τη γενικότερη διαπραγμάτευση»...

Στόχος η μαζική ταξική απάντηση, η είσοδος νέων δυνάμεων στην πάλη και την οργάνωσή της

Τις μέρες που απομένουν δεν πρέπει να πάει ούτε μία ώρα χαμένη: Η απεργία στις 17 Μάη, οι κινητοποιήσεις όλη αυτήν τη βδομάδα μπορούν να δώσουν μια μαζική ταξική απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου, της εργοδοσίας και της ΕΕ. Μπορούν να αποτελέσουν ένα σημαντικό βήμα μπροστά για το στόχο της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, για την άνοδο της οργάνωσης στα συνδικάτα, την είσοδο νέων δυνάμεων στην πάλη και την οργάνωσή της, για την ενίσχυση της συμμαχίας των εργαζομένων με τα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου.
Με συστηματική προσπάθεια, με έμφαση στους χώρους δουλειάς, με μορφές που ευνοούν τη συμμετοχή εργαζομένων και την πρωτόβουλη δράση κάθε συνδικάτου μέσα σε έναν τέτοιο συνολικότερο σχεδιασμό, μπορούμε να φτάσουμε παντού το μήνυμα του απεργιακού ξεσηκωμού, να ανοίξουμε ακόμα πιο αποφασιστικά τη συζήτηση για την ανάγκη να βρεθούν στο προσκήνιο οι πραγματικές εργατικές - λαϊκές ανάγκες, για την ανάγκη να μπει στο στόχαστρο η καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία που ευθύνεται για την αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας, που στέκεται εμπόδιο ανάμεσα σε αυτές τις σύγχρονες ανάγκες και την υπαρκτή σήμερα δυνατότητα για την ικανοποίησή τους.

«Τσιφλίκι» των ισχυρών και μόνο για όσους πληρώνουν

Οι υποχρεώσεις στην Ευρωλίγκα οδήγησαν τις Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα να εισηγηθούν μείωση των ομάδων στο πρωτάθλημα

Θεωρείται το κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ της Ευρώπης, με αρκετούς να τη χαρακτηρίζουν «Πρέμιερ Λιγκ του μπάσκετ». Η σε κάποιους άλλους σχολιασμούς αναφέρεται ως το «ευρωπαϊκό ΝΒΑ», αφού δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν τη δυναμική της ανώτερη ίσως και της Ευρωλίγκας. Οπως και να 'χει, για την ισπανική Λίγκα (ΑCB), όπως αναφέρεται το ισπανικό πρωτάθλημα μπάσκετ της πρώτης κατηγορίας, ή «Liga Endesα» εξαιτίας του βασικού χορηγού της, που έχει δώσει το όνομά της, η «λάμψη» φαίνεται να περισσεύει. Οχι μόνο λόγω των σπουδαίων παικτών, τόσο Ισπανών όσο και από τον υπόλοιπο κόσμο, που δίνουν το «παρών» εκεί, αλλά και λόγω του πακτωλού εκατομμυρίων που ρέει σε αυτήν.
Πληθώρα πολυεθνικών και τράπεζες δραστηριοποιούνται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στην ACB, είτε ως χορηγοί του πρωταθλήματος είτε μέσα από τις ομάδες, μέσω διαφημίσεων κτλ. Το μέγεθός της μάλιστα αποδεικνύεται και από τα όσα ισχύουν στην Ευρωλίγκα, αφού η ισπανική λίγκα είναι η μόνη που δίνει στη διοργάνωση τρεις ομάδες με εγγυημένο συμβόλαιο (ελέω και των «αλχημειών» του ισχυρού άνδρα της Ευρωλίγκας, Τζόρντι Μπερτομέου), τις Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα και Μπασκόνια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το ισπανικό πρωτάθλημα ήταν μέχρι πρότινος το πρώτο επιλαχόν για τη λεγόμενη «wild card» (άδεια συμμετοχής) της Ευρωλίγκας (την είχε η Μάλαγα πριν τη Νταρουσάφακα φέτος).

Πεδίο πειραματισμών

Απαγορευτική, εξαιτίας του κόστους των όσων ζητά η ισπανική Λίγκα, είναι η συμμετοχή στο πρωτάθλημα για τις περισσότερες ομάδες

Ωστόσο, πέρα απ τα οικονομικά μεγέθη και τη «λάμψη», δύο πρόσφατα γεγονότα αποδεικνύουν ότι η «πίσω όψη» της «βιτρίνας» όχι μόνο δεν είναι τόσο «λαμπερή», αλλά αντίθετα καθρεφτίζει ξεκάθαρα τις λογικές που επικρατούν σήμερα στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό. Μέρος του οποίου σήμερα είναι και το ευρωπαϊκό μπάσκετ, με βάση τα όσα έχουν συμβεί σε επίπεδο συλλόγων, με την ανεξαρτητοποίηση κυρίως των ισχυρών συλλόγων από τη FIBA και τη δημιουργία των δικών τους διοργανώσεων (Ευρωλίγκα, Εurocup).
Το τι συμβαίνει στην ισπανική Λίγκα αποτελεί μια σαφή αντανάκλαση των πρακτικών που επικρατούν σήμερα σε όλο το οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, που έχει ως κύρια λογική το «παίζει όποιος έχει χρήμα». Αθλητισμός για λίγους και κυρίως κατέχοντες δηλαδή. Από την άλλη, τα όσα γίνονται στην ΑCB φαίνεται να αποτελούν και ένα είδος πειραματισμών ώστε να εφαρμοστούν σε γενικότερο επίπεδο στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, το οποίο δείχνει να βαδίζει ολοταχώς για μια κλειστή λίγκα για λίγους και ισχυρούς, φυσικά με αντικειμενικό σκοπό η «πίτα» των κερδών να μοιράζεται σε λιγότερους.

Παίζεις μόνο αν έχεις χρήμα

Αν η πρόθεση του ισχυρού άνδρα της Ευρωλίγκας, Τζόρντι Μπερτομέου, είναι η μετατροπή της Ευρωλίγκας σε τελείως κλειστή λίγκα, κάτι που εν μέρει έχει καταφέρει (με την τακτική των εγγυημένων συμβολαίων και τις αντίστοιχες προκαθορισμένες υπόλοιπες συμμετοχές), οι παράγοντες της ΑCB και συμπατριώτες του Μπερτομέου το έχουν πετύχει εδώ στην πράξη. Κι αυτό γιατί το πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας στην Ισπανία κατέχει μια πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία: Να είναι το μόνο στο οποίο εδώ και τρία χρόνια δεν έχει υπάρξει προβιβασμός ομάδας από τη δεύτερη κατηγορία. Η αιτία γι' αυτό είναι οικονομική, αφού η ισπανική λίγκα απαιτεί ένα υπέρογκο ποσό ως εγγύηση για τη συμμετοχή, το οποίο φτάνει τα 2,4 εκατομμύρια ευρώ (σημείωση: Τη σεζόν 1992-93 το αντίτιμο έφτανε τις 600.000 ευρώ). Απ' αυτά, τα 1,7 εκατ. φέρεται να καταλήγουν απευθείας στα ταμεία της Λίγκας, με τις ομάδες να δεσμεύονται για μίνιμουμ προϋπολογισμό, μίνιμουμ πώληση εισιτηρίων κτλ. Τα νούμερα θεωρούνται τεράστια για μια ομάδα β' κατηγορίας (LEB Oro), πόσο μάλλον απ' τη στιγμή που η Λίγκα θέτει ως όρο την καταβολή του συνόλου του ποσού προκαταβολικά. Τη φετινή σεζόν, η Παλένσια (πρωταθλήτρια LEB Oro) και η Μελίγια (νικήτρια των πλέι οφ της κατηγορίας) δήλωσαν αδυναμία συμμετοχής, με αποτέλεσμα οι ομάδες της πρώτης κατηγορίας να μείνουν 17 αντί 18.

Οι ...νόμοι της επαγγελματικής Λίγκας

Την ίδια ώρα, 8 από τις 16 ομάδες της ACB φέρεται να μην έχουν καταβάλει το ποσό της εγγύησης τα τελευταία 8 χρόνια, ωστόσο η ίδια η Λίγκα κάνει «τα στραβά μάτια», θεωρώντας τις ομάδες αυτές βασικούς πυλώνες της γενικότερης εμπορικότητας του προϊόντος. Αντίθετα, για τις νέες «υποψήφιες» για την ACB ομάδες, ιδιαίτερα αν αυτές υπολείπονται σε μέγεθος σε σχέση με τις «καταξιωμένες» (π.χ. προέρχονται από την επαρχία κτλ.), τα ...λογιστικά των ανθρώπων της ισπανικής Λίγκας είναι αμείλικτα: Τα δίνεις, παίζεις... Δεν τα έχεις, μένεις εκεί που είσαι.
Το θέμα έλαβε τους τελευταίους μήνες διαστάσεις, με πολλές ομάδες να διαμαρτύρονται για τις πρακτικές της Λίγκας. Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα και η Επιτροπή Αγορών και Ανταγωνισμού της Ισπανίας επέβαλε στην ACB πρόστιμο 400.000 ευρώ. Από την άλλη, ενδεικτική των λογικών που επικρατούν ήταν η απάντηση της ΑCB σε όλα αυτά. Σε σχετική ανακοίνωση της Λίγκας τονίζεται πως αποτελεί μια «επαγγελματική Λίγκα», που μπορεί να έχει τους δικούς της κανόνες και το δικό της τρόπο λειτουργίας, προβάλλοντας παράλληλα ότι όλα αυτά έχουν και την έγκριση της ισπανικής Ομοσπονδίας (που σαφώς έχει ευθύνες).

Μείωση ομάδων ζητούν οι ισχυροί ...λόγω Ευρωλίγκας

Την ίδια στιγμή, μπορεί εδώ και τρία χρόνια καμία ομάδα από τη β' κατηγορία να μην έχει αγωνιστεί στο πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας, εξαιτίας των απαιτήσεων της Λίγκας, ακόμα κι αυτό όμως δεν φαίνεται να αρκεί στους ισχυρούς. Στη σκιά του θέματος με το πρόστιμο της Επιτροπής Ανταγωνισμού, προέκυψε ένα ακόμη σημαντικό ζήτημα στην ACB. Ηταν η απαίτηση των ισχυρών για μείωση των ομάδων από την επόμενη σεζόν, με πρωταγωνιστές μάλιστα στην κατάθεση του συγκεκριμένου αιτήματος τις τρεις ομάδες που έχουν εγγυημένο συμβόλαιο συμμετοχής στην Ευρωλίγκα (Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Μπασκόνια). Το εξωφρενικό μάλιστα της υπόθεσης είναι ότι οι εν λόγω ομάδες επικαλούνται τον μεγάλο αριθμό αγώνων που δίνουν στο πλαίσιο της Ευρωλίγκας. Ετσι, προκειμένου να είναι πιο ξεκούραστες από τις εγχώριες διοργανώσεις, πρότειναν τη μείωση των ομάδων της πρώτης κατηγορίας από 18 σε 16 ή ακόμα και 14. Φυσικά, εκτός της ξεκούρασης των «τριών», τόσο οι συγκεκριμένες ομάδες, όσο και οι υπόλοιπες που συντάσσονται μαζί τους, έχουν ως μέλημα και τη μοιρασιά της «πίτας» των κερδών σε μια μικρή «ελίτ».
Υποστήριξαν, μάλιστα, πως σε περίπτωση που το αίτημά τους δεν γίνει δεκτό, τότε θα υποχρεωθούν σε αποχώρηση από το ισπανικό πρωτάθλημα. Κάτι που βέβαια, με τα τωρινά δεδομένα, φαντάζει δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Από τη σκοπιά όμως της συγκεκριμένης τριάδας, που αποτελεί εκ των βασικών στελεχών της Ευρωλίγκας, η απειλή δείχνει να έχει και μια άλλη πλευρά, ιδιαίτερα σημαντική: Πέρα από μέτρο πίεσης προς την ΑCB, αποτελεί και την πρώτη «τροχιοδεικτική βολή» για το ...όνειρο της μετεξέλιξης της Ευρωλίγκας σε μια κλειστή λίγκα τύπου ΝΒΑ, με τους ισχυρούς, απαλλαγμένους από τις εγχώριες υποχρεώσεις, να αγωνίζονται σε ένα ενιαίο πρωτάθλημα, με αγώνες όλες τις μέρες.