“Προσοχή προσοχή, χρυσαυγίτες με στολή”

Χρυσαυγίτες και αστυνομικοί των ΜΑΤ σε κοινή παράταξη έξω από το παλιό Εφετείο.

Η σημερινή αποκάλυψη των Γιάννη Μπασκάκη και Δημήτρη Ψαρρά στην ΕφΣυν για τον χρυσαυγίτη αστυνομικό Βασίλειο Αθανασόπουλο, γνωστό ως “Χάρο”, επιβεβαιώνει τις προσβάσεις της ναζιστικής συμμορίας στους κόλπους της ΕΛΑΣ.

• Διαβάστε αναλυτικά: Ο «Χάρος» της Χρυσής Αυγής βγήκε… παγανιά στην ΕΛ.ΑΣ.

Ο ρόλος αστυνομικών που έδρασαν ως Χρυσαυγίτες έχει ήδη αναδειχθεί στη διάρκεια της ποινικής δίωξης της οργάνωσης. Βέβαια, το πόρισμα της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛΑΣ αποδείχτηκε τραγέλαφος.

• Διαβάστε αναλυτικά: Η απάτη της έρευνας Δένδια για τη διασύνδεση ΕΛΑΣ-νεοναζί.

Ενδεικτικά, παραθέτουμε κάποιες από τις πιο πρόσφατες δημοσιευθείσες περιπτώσεις αστυνομικών σχετιζόμενων με τη ναζιστική οργάνωση:
# Δημήτρης Μακρής, αστυνομικός φρουρός του Μπαρμπαρούση, δημοτικός σύμβουλος της Χρυσής Αυγής στο Μεσολόγγι: Ο ρόλος του Μακρή, αστυνομικού του Μπαρμπαρούση, στη δράση της Χρυσής Αυγής.
# Βασίλης Πουλέλης, αστυνομικός-φρουρός του Γ. Γερμενή, πρόσφατα καταδικασθείς κατόπιν έρευνας μετά τη δολοφονία Φύσσα: 8,5 χρόνια κάθειρξη (και για ηρωίνη) στον αστυνομικό-πρώην φρουρό του Γερμενή
# Φώτης Μπέλλος, αστυνομικός, υποψήφιος βουλευτής της ΧΑ στη Μεσσηνία, κατηγορούμενος για τη δολοφονία γυμναστή στους Αμπελόκηπους: Υποψήφιος βουλευτής της Χρυσής Αυγής ο φερόμενος ως δράστης της δολοφονίας στους Αμπελόκηπους (φωτό+βίντεο).
# Ζαχαρίας Καρακώστας, αστυνομικός-φρουρός του (αδελφού του) Ευάγγελου Καρακώστα: Δήλωση δικηγόρων του αντιφασίστα από τη Θήβα που δέχτηκε επίθεση από τη συνοδεία του χρυσαυγίτη βουλευτή Καρακώστα.
# Λάμπρος Χουλιάρας, αστυνομικός διευθυντής Εύβοιας: Παρών και ο πρώην αστυνομικός διευθυντής Εύβοιας στο συνέδριο της Χρυσής Αυγής, σύμφωνα με τοπικά ΜΜΕ.
# Σάββας Σπυρίδης, αστυνομικός-εκπαιδευτής Χρυσαυγιτών στη Ρόδο, υποψήφιος περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου με τη Χρυσή Αυγή: Ο χρυσαυγίτης αστυνομικός Σπυρίδης γελοιοποιεί τον εισαγγελέα Ντογιάκο.

Η νεοσκλαβιά

Το gig economy αποτελεί έναν από τους πιο «καυτούς» τομείς της σύγχρονης οικονομίας της εργασίας. Η τεχνολογία δεν είναι κάτι κακό. Ίσα-ίσα που μπορεί να βελτιώσει σε σημαντικό βαθμό τη ζωή του εργαζόμενου, αρκεί να μη χρησιμοποιείται προς όφελος των λίγων.

Αν και δεν υπάρχει ακόμα αντίστοιχος όρος στα ελληνικά το gig economy αποτελεί έναν από τους πιο «καυτούς» τομείς της σύγχρονης οικονομίας της εργασίας. Σε μια ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο όρος αφορά μια οικονομία στην οποία οι άνθρωποι δεν δουλεύουν σε κάποια σταθερή εργασία αλλά κάνουν πολλές δουλειές για διάφορους «εργοδότες» χωρίς βέβαια να έχουν δικαίωμα ασφάλισης, συνταξιοδότησης και αποζημίωσης σε περίπτωση διακοπής της εργασίας. Αν μάλιστα κάνουμε μια ακόμη πιο ελεύθερη απόδοση μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι μιλάμε για μια νέα μορφή σκλαβιάς, η οποία απειλεί να εξαφανίσει και τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα που έχουν απομείνει στον σύγχρονο κόσμο.


Για να καταλάβουμε καλύτερα την απειλή που αποτελεί το «gig economy» για την εργασία και την εργατική τάξη μπορούμε να δανειστούμε δύο παραδείγματα που χρησιμοποιεί, όχι κάποιο Μέσο διαποτισμένο από την «ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς», αλλά οι Financial Times:

Από την μία έχουμε ένα οδηγό ταξί σε μια μητρόπολη όπως η Νέα Υόρκη που μπορεί να δουλεύει για τρεις ή και περισσότερες εταιρείες ταυτόχρονα. Να «συνεργάζεται» δηλαδή με εταιρείες όπως η Uber και η Lyft, οι οποίες αξιοποιώντας την σύγχρονη τεχνολογία και τα έξυπνα κινητά συνδέουν τους υποψήφιους πελάτες που θέλουν να πάνε κάπου με τους οδηγούς αυτοκινήτων. Ο πελάτης πληρώνει την εταιρεία μέσω της πιστωτικής του κάρτας και στην συνέχεια η εταιρεία κρατάει την προμήθεια της και πληρώνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα τον οδηγό.

Στην ουσία αυτοί οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι επαγγελματίες και θεωρητικά αφεντικά του εαυτού τους. Δεν λογοδοτούν σε κανέναν, δουλεύουν όποτε θέλουν, δεν χτυπάνε κάρτα κλπ. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα. Δεν καθορίζουν αυτοί την αμοιβή τους (στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό το κάνει αυτόματα αλγόριθμος βάσει της προσφοράς και της ζήτησης για κούρσες), δεν έχουν κανένα εργασιακό δικαίωμα, δεν έχουν άδεια είτε αναψυχής είτε ασθενείας, δεν καλύπτονται από κάπου σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος και εννοείται πως το μη εργατικό κόστος της υπηρεσίας (βενζίνες, συντήρηση αυτοκινήτου κλπ) το καλύπτουν από την τσέπη τους.

Απέναντι σε αυτό το παράδειγμα η αρθρογράφος των FT Rana Foroohar αντιπαραβάλλει έναν σύμβουλο διοίκησης επιχειρήσεων. Έναν άνθρωπο σπουδαγμένο στα καλύτερα (και πιο ακριβά) πανεπιστήμια με τους καλύτερους τίτλους σπουδών (τουλάχιστον ένα πανάκριβο MBA) ο οποίος μπορεί να χρεώνει και 10.000 δολάρια την ημέρα τον κάθε πελάτη του. Αυτός ο συγκεκριμένος σύμβουλος μπορεί να χρησιμοποιεί όλα τα σύγχρονα εργαλεία όπως τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, τα smartphones, τις βιντεοκλήσεις για να δουλεύει από οπουδήποτε, οποτεδήποτε. Και αυτό του επιτρέπει να βγάζει έναν πολύ καλό μισθό κάθε μήνα και να περνάει τον χρόνο από το ένα εξοχικό θέρετρο στο άλλο. Μπορεί ακόμα να έχει και τον δικό του γραμματέα – προσωπικό βοηθό καθώς το κόστος ενός τέτοιου από την Ινδία για παράδειγμα είναι αμελητέο.

«Ξεκάθαρα η έλευση της υψηλής τεχνολογίας σημαίνει διαφορετικά πράγματα για αυτούς τους δύο εργαζόμενους. Για τον σύμβουλο είναι ένας τρόπος να βγάλει περισσότερα χρήματα σε λιγότερο χρόνο, με περισσότερη ελευθερία και πιο ευέλικτα. Από την άλλη για τον οδηγό ταξί το gig economy μοιάζει με ένα σύστημα νέο-σκλαβιάς», αναφέρει χαρακτηριστικά η αρθρογράφος η οποία συμπεραίνει πολύ σωστά ότι σε αυτή την περίπτωση η τεχνολογία συνεισφέρει με τον τρόπο της στην συγκέντρωση του πλούτου σε λιγότερα χέρια. Για αυτόν ακριβώς τον κίνδυνο προειδοποιεί μεταξύ άλλων και η γνωστή εταιρεία συμβούλων επιχειρήσεων McKinsey η οποία σε έρευνα της αναφέρει ότι σε επίπεδο μισθών η ψηφιοποίηση της εργασίας «μπορεί να έχει επιταχύνει την δημιουργία μεγάλης απόκλισης μεταξύ της πλειοψηφίας των εργαζομένων και μιας μικρότερης ομάδας στην κορυφή».

Ένας στους τρεις είναι στο gig economy

Το θέμα του gig economy αφορά σχεδόν τους πάντες. Ήδη στις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι το 35% του εργατικού δυναμικού (δηλαδή κάτι παραπάνω από ένας στους τρεις εργαζόμενους) δουλεύουν ως ελεύθεροι επαγγελματίες, ή ανεξάρτητοι συνεργάτες ή σε πολλαπλούς εργοδότες και σύμφωνα με μελέτες οργανισμών όπως ο ΟΟΣΑ το ποσοστό αυτό θα αυξηθεί σημαντικά τα επόμενα 10 με 20 χρόνια σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο.

Μια άνιση αφετηρία με πιο άνιση κατάληξη

Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι ότι όπως συμβαίνει και γενικά στον καπιταλισμό δεν ξεκινάμε όλοι από την ίδια βάση. Ανισότητες εντοπίζονται παντού. Από τα πιο βασικά, όπως ότι λίγοι έχουν την δυνατότητα να λάβουν την καλύτερη εκπαίδευση στα ακριβά πανεπιστήμια και σίγουρα όχι η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, έως και τα πιο απλά όπως ότι δεν υπάρχει παντού η ίδια πρόσβαση στην τεχνολογία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα δίνει και πάλι η αρθρογράφος των FT που αναφέρει ότι για να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν στο μεγαλύτερο βαθμό την ψηφιακή οικονομία και τις ευκαιρίες που αυτή προσφέρει, οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν πρόσβαση σε υψηλής ταχύτητας συνδέσεις στο διαδίκτυο, κάτι το οποίο είναι τρεις φορές πιο πιθανό να γίνει σε αστικές περιοχές από την ύπαιθρο. Ακόμη και εντός των πόλεων εντοπίζονται μεγάλα κενά ευκαιριών. Για παράδειγμα στην Νέα Υόρκη το 80% των κατοίκων του πλούσιου Μανχάταν έχουν πρόσβαση σε υψηλής ταχύτητας συνδέσεις, ενώ στο πιο φτωχό Μπρονξ το ποσοστό αυτό είναι στο 65%.

Η τεχνολογία στην υπηρεσία του κέρδους

Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα που μπορεί να βγει από τα παραπάνω δεν είναι ότι η τεχνολογία είναι κάτι κακό. Ίσα-ίσα που μπορεί να βελτιώσει σε σημαντικό βαθμό την ζωή του εργαζόμενου αρκεί βέβαια να μην χρησιμοποιείται προς όφελος των λίγων.

Πηγή katiousa.gr

«Αριστεροί», ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «ανεξάρτητοι», σε… αγωνιστικό απεργοσπαστικό συντονισμό ενάντια στη γενική απεργία στις 17 Μάη!

 

Για «"αγωνιστικό" απεργοσπαστικό συντονισμό» των σωματείων της ΟΣΥ κάνει λόγο σε ανακοίνωσή της η Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία ΟΑΣΑ (στηρίζεται από το ΠΑΜΕ).

Στις χτεσινές συνεδριάσεις των σωματείων των εργαζομένων στα λεωφορεία, οι συνδικαλιστικές παρατάξεις κάθε «χρώματος» και «απόχρωσης» απέρριψαν την πρόταση της ΔΑΣ για 24ωρη απεργία στις 17 Μάη, μέρα πανελλαδικής - πανεργατικής απεργίας. «Με νύχια και με δόντια κάνουν ό,τι μπορούν να μην υπάρξει αγωνιστική απάντηση του κλάδου. "Αριστεροί", ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, "ανεξάρτητοι", κατέληξαν σε κοινή πρόταση για στάση εργασίας τη μέρα της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας», σημειώνει η ΔΑΣ. Ετσι, για μια ακόμα φορά η 24ωρη απεργία μετατράπηκε σε στάση εργασίας (από την έναρξη της βάρδιας έως τις 9 π.μ. και από τις 9 μ.μ. έως τη λήξη της βάρδιας). Παράλληλα, οι ίδιες δυνάμεις αποφάσισαν στάσεις εργασίας την Τρίτη 16 Μάη (11 π.μ. - 4 μ.μ.) και την Πέμπτη 18 Μάη (από την έναρξη της βάρδιας έως τις 9 π.μ. και από τις 9 μ.μ. έως τη λήξη της βάρδιας) «για να "ντύσουν αγωνιστικά" την απεργοσπασία», όπως καταγγέλλει η ΔΑΣ.
Απέναντι σε αυτό το γνωστό έργο, η ΔΑΣ καλεί τους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες να δώσουν αποφασιστική απάντηση με τη συμμετοχή τους στην 24ωρη απεργία στις 17 Μάη και στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ.

Περιοδεία συνδικαλιστών της ΠΟΛ εμπόδισε η διοίκηση της ΕΑΒ

Στο μεταξύ, τη στάση της διοίκησης της ΕΑΒ (Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία), η οποία δεν επέτρεψε περιοδεία συνδικαλιστών στους εργαζόμενους στο χώρο του λογιστηρίου, καταγγέλλει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Λογιστών (ΠΟΛ).
Συγκεκριμένα, οι εκπρόσωποι της διοίκησης απάντησαν στο αίτημα της Ομοσπονδίας λέγοντας πως «δεν είναι στην πολιτική της εταιρείας να επιτρέπει περιοδείες στα σωματεία», ενώ δήλωσαν πως μόνο το επιχειρησιακό σωματείο μπορεί να περιοδεύει στους χώρους της εταιρείας.
Η Ομοσπονδία χαρακτηρίζει προκλητική τη στάση της εταιρείας, ειδικά σε μια περίοδο που κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία είναι ανάγκη να εντείνουν και να συνδυάσουν τη δράση τους για την επιτυχία της απεργίας. «Απαιτούμε από την διοίκηση της ΕΑΒ να σταματήσει να βάζει εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση του σωματείου μας. Είναι δικαίωμα των εργαζομένων και των σωματείων τους η ενημέρωσή τους στον χώρο εργασίας τους», αναφέρει η Ομοσπονδία.

Ριζοσπάστης

ο χαρος τηςΧρυσής Αυγής βγήκε… παγανιά στην ΕΛ.ΑΣ.

Ο Β. Αθανασόπουλος συνοδεύει το ζεύγος Μιχαλολιάκου στη Βουλή για την ορκωμοσία μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012 | EUROKINISSI.

(Κείμενο: Δημήτρης Ψαρράς, Γιάννης Μπασκάκης, ΕφΣυν, 13/5/2017)
Ολοι θυμόμαστε τα πενιχρά αποτελέσματα της έρευνας που πραγματοποίησε μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα η Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ. σχετικά με την ύπαρξη θυλάκων της Χρυσής Αυγής στην αστυνομία. H έρευνα αυτή, που διεξήχθη (Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2013) με εντολή του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδια, δεν βρήκε παρά 10 περιπτώσεις όλες κι όλες διασύνδεσης αστυνομικών με την εγκληματική δράση της ναζιστικής οργάνωσης. Αριθμός που φαινόταν ελάχιστος ακόμη και μπροστά στα δημοσιευμένα στοιχεία στον Τύπο της εποχής.

Ο Β. Αθανασόπουλος συνοδεύει τον «φίρερ» και την ηγεσία της οργάνωσης στα σκαλιά της Βουλής | EUROKINISSI.

Σήμερα η «Εφ.Συν.» αποκαλύπτει τον βίο και την πολιτεία εν ενεργεία αστυνομικού, ο οποίος όχι μόνο συνδέεται με την υπόδικη οργάνωση, αλλά είναι και ηγετικό της στέλεχος, γνωστό με το παρατσούκλι «Χάρος»! Πρόκειται λοιπόν για το απόλυτο «πρόσωπο-κλειδί» σε αυτήν την ώσμωση Χρυσής Αυγής με στελέχη της ΕΛ.ΑΣ.
Μάλιστα το συγκεκριμένο πρόσωπο έχει καταδικαστεί αμετάκλητα για τον άγριο τραυματισμό διαδηλώτριας, το 1995, κατά τη διάρκεια αντιφασιστικής συγκέντρωσης, η οποία δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι πραγματοποιήθηκε με στόχο να καταγγείλει την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής.

Χρυσαυγίτης από τα παλιά. Ο Αθανασόπουλος, με πολιτικά, κλοτσάει με λύσσα τη Μ. Κορωναίου που μετείχε σε διαδήλωση κατά της Χρυσής Αυγής (14.4.1995).

Κι έχει ενδιαφέρον ότι τότε ο ίδιος ο δράστης δεν έδρασε καν με την ιδιότητα του αστυνομικού, αλλά με αυτήν του… χρυσαυγίτη. Και όμως η καταδίκη αυτή δεν τον εμπόδισε να προαχθεί σε διοικητή αστυνομικού τμήματος, ενώ παράλληλα με την ανέλιξή του στο αστυνομικό σώμα, ο αρχηγός του, ο Ν. Μιχαλολιάκος, τον αντάμειψε για τη δράση του, προωθώντας τον υψηλότερα στην ιεραρχία της ναζιστικής οργάνωσης.
Και όταν η Χρυσή Αυγή κατάφερε να μπει στο Κοινοβούλιο, ο φίρερ Μιχαλολιάκος τον κάλεσε να έρθει κοντά του, εντάσσοντάς τον στην προσωπική φρουρά του.
Ποιος είναι όμως ο περί ου ο λόγος; Ονομάζεται Βασίλειος Αθανασόπουλος και σήμερα έχει τον βαθμό του Ανθυπαστυνόμου. Στις 11.8.2006 έγινε Διοικητής στο Α.Τ. Μεσσήνης, στη Μεσσηνία, όπου είναι και η οργανική του θέση. Την 1.6.2012, δηλαδή ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012, ο Αθανασόπουλος αποσπάστηκε στη φρουρά του Ν. Μιχαλολιάκου, όπου και παρέμεινε έως τις 27.9.2013, όταν αποσύρθηκαν όλοι οι αστυνομικοί από τη φρουρά των χρυσαυγιτών, με απόφαση του τότε υπουργού Ν. Δένδια.
Στη συνέχεια αποσπάστηκε (29.10.2015) στη φρουρά ενός άλλου χρυσαυγίτη, του Δ. Κουκούτση, ο οποίος ήταν ως γνωστόν ο βουλευτής της οργάνωσης στη Μεσσηνία, την περιοχή δηλαδή του Αθανασόπουλου. Ο Κουκούτσης αποχώρησε από τη Χρυσή Αυγή, κρατώντας την έδρα του και υποβιβάζοντας τη ναζιστική οργάνωση στην τέταρτη θέση στο Κοινοβούλιο, στις 4.3.2017. Ηταν η μέρα Σάββατο.
Πιστός στην Οργάνωση
Κατευθείαν τη Δευτέρα 6.3.2017 λοιπόν, ο Αθανασόπουλος αποχωρεί από τη φρουρά τού πρώην πλέον ηγετικού στελέχους της οργάνωσης και στις 10.3.2017 μετακινείται στη φρουρά ενός άλλου χρυσαυγίτη βουλευτή, του Ν. Μίχου, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Το «αυτόματο» διαζύγιο Αθανασόπουλου-Κουκούτση δεν φανερώνει απλώς την επιδίωξη του αστυνομικού να βρίσκεται στη φρουρά εν ενεργεία χρυσαυγιτών, επιβεβαιώνοντας την ένταξή του στη ναζιστική οργάνωση, αλλά προδίδει και τον ρόλο που, σύμφωνα με πληροφορίες της «Εφ.Συν.», έπαιξε ο Αθανασόπουλος στην αποχώρηση του Κουκούτση, επηρεάζοντας τους συσχετισμούς στη σκληρή τοπική οργάνωση.
Γιατί βέβαια ο αστυνομικός δεν είναι ένα τυχαίο στέλεχος της ναζιστικής οργάνωσης. Είναι ηγετικό στέλεχος της Χρυσής Αυγής στην περιοχή της Μεσσηνίας και στους ναζιστικούς κύκλους είναι -όπως είπαμε- γνωστός με το ιδιαίτερα ταιριαστό, για οργάνωση που τελεί εγκλήματα, ψευδώνυμο «Χάρος».
Και έχει σημασία ότι τον Μάρτιο του 2014 ο Αθανασόπουλος ανακοινώθηκε και ως υποψήφιος της Χρυσής Αυγής για τον Δήμο Αθηναίων και μάλιστα διά στόματος του ίδιου του Κασιδιάρη: «Και πάμε στο πολύπαθο το 6ο δημοτικό διαμέρισμα (σ.σ. περιοχή Αγ. Παντελεήμονα).
Και ξεκινάμε βεβαίως με έναν αστυνομικό, τον Αθανασόπουλο τον Βασίλη!», είπε ο υπαρχηγός της οργάνωσης κατά την παρουσίαση των ψηφοδελτίων του και το χρυσαυγίτικο κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα.

Στη συνέχεια παραμένει στη σκηνή κάνοντας τον αδιάφορο («Ελευθεροτυπία» και «Τα Νέα»).

Ετσι το όνομα του Αθανασόπουλου ανακοινώθηκε δίπλα σε ονόματα γνωστών χρυσαυγιτών, όπως η Θέμις Σκορδέλη, επικεφαλής του τάγματος εφόδου του Αγ. Παντελεήμονα, ή όπως ο προφυλακισμένος για τον πρόσφατο άγριο ξυλοδαρμό του φοιτητή Αλέξη Λάζαρη, Χρήστος Ζέρβας.
Αλλά ο Αθανασόπουλος επιδιώκει να κρατάει χαμηλούς τόνους, να μην εμφανίζεται σε πολλές φωτογραφίες και να μη χρησιμοποιεί το αληθινό του όνομα. Το «Χάρος» δεν είναι το μόνο του προσωνύμιο.
Οταν υπογράφει χρησιμοποιεί άλλα ψευδώνυμα, με πιο γνωστό το «Αντίοχος». Ο Αντίοχος είναι βέβαια βασικός αρθρογράφος της επίσημης εφημερίδας της Χρυσής Αυγής εδώ και 15 χρόνια, ενώ είναι και ο κεντρικός αρθρογράφος του χρυσαυγίτικου ιστότοπου «Εθνικισμός.net», όπου ξεσπαθώνει καθημερινά, έχοντας αναλάβει τον ρόλο να επιτίθεται σε όσους η οργάνωση θεωρεί πολιτικούς της αντιπάλους.

Τον προδίδει το πολύχρωμο μπουφάν.

Ο Βασίλειος Αθανασόπουλος δεν είναι χθεσινός στη ναζιστική οργάνωση. Η δράση του είναι γνωστή από το 1995, όταν πιάστηκε από τον φωτογραφικό φακό να κλοτσάει με μανία στο κεφάλι την εργάτρια Μέλπω Κορωναίου. Το επεισόδιο συνέβη στις 14.4.1995.
Η Κορωναίου μετείχε σε μια αντιφασιστική διαδήλωση που ξεκίνησε από την πλατεία Κυψέλης και είχε σκοπό να βαδίσει προς τα γραφεία της Χρυσής Αυγής που τότε βρίσκονταν στην οδό Κεφαλληνίας. Αφορμή υπήρξε το άγριο μαχαίρωμα του 19χρονου Γ. Σταθόπουλου από τον ακροδεξιό Θ. Μανώλογλου στην πλατεία Αττικής λίγες μέρες νωρίτερα. Η διαδήλωση χτυπήθηκε από την Αστυνομία στη συμβολή της Πατησίων με την Κοδριγκτώνος και τα επεισόδια γενικεύτηκαν.
Η βία που ασκήθηκε εναντίον των διαδηλωτών από ένστολους και μη άνδρες των ΜΑΤ προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση. Οι κλοτσιές στο κεφάλι μιας γυναίκας ξαπλωμένης στο οδόστρωμα δεν είναι συνηθισμένο θέαμα, ακόμη και σε περιπτώσεις έντονων συγκρούσεων μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών.
Οπως καταλαβαίνουμε σήμερα, ο λόγος της ακραίας βίας ήταν ότι ο δράστης ήταν από τότε στέλεχος της Χρυσής Αυγής και στο πρόσωπο της διαδηλώτριας έβλεπε έναν «αντίπαλο», ο οποίος με βάση την κοσμοθεωρία της ναζιστικής οργάνωσης πρέπει να εξολοθρευτεί ως «υπάνθρωπος».
Η υπόθεση αυτή είναι χαρακτηριστική για τον τρόπο δράσης της Χρυσής Αυγής.
– Στις 17.4 καταγράφηκε για πρώτη φορά στην «Ελευθεροτυπία» αναλυτικά η επίθεση, σε ρεπορτάζ της Ιωάννας Σωτήρχου.
– Στις 18.4 δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδα το φωτογραφικό ντοκουμέντο και αποκαλύφτηκε ότι ο δράστης ήταν αστυνομικός με πολιτικά.
– Στις 19.4 ανακοινώθηκε η παραγγελία ΕΔΕ από την ΕΛ.ΑΣ., με ερώτημα να διαπιστωθεί αν ο εικονιζόμενος είναι αστυνομικός.
– Στις 20.4 η «Ελευθεροτυπία» υποχρεώθηκε να αναφέρει ότι γνωρίζει την ταυτότητα του δράστη και ότι τα αρχικά του είναι Β.Α. Στο ρεπορτάζ αναφέρεται και ότι ο ίδιος είχε πρωτοστατήσει από χρόνια στη δημιουργία παραρτήματος ακροδεξιάς οργάνωσης (δηλαδή της Χρυσής Αυγής) στον τόπο καταγωγής του, την Καλαμάτα, όπου ήταν γνωστός με το δηλωτικό παρατσούκλι «Χάρος».
Δεν υπήρχε πλέον κανένα περιθώριο υπεκφυγής για την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. Την ίδια μέρα τέθηκε σε διαθεσιμότητα ο Αθανασόπουλος και διατάχθηκε εναντίον του ΕΔΕ. Το πόρισμα που υπογράφεται από τον αντιστράτηγο Χαράλαμπο Σκίτσα τού επέβαλε ποινή αργίας «διά προσκαίρου παύσεως» για το χτύπημα, «χωρίς τούτο και να αποδεικνύεται μετά βεβαιότητος».

Η «αγία» των παιδοβιασμών

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Μια μοναχή συνελήφθη γιατί «βοήθησε πέντε κληρικούς στο βιασμό κωφών παιδιών».

Η καλόγρια Κοσάκα Κουμίκο 42 ετών, φέρεται  ότι βοήθησε τους ιερείς να καλύψουν πρωκτικούς και κολπικούς βιασμούς, θώπευση και στοματικό σεξ σε ίδρυμα για κωφούς μαθητές στην Αργεντινή. Η κακοποίηση φέρεται να πραγματοποιήθηκε στα μπάνια, τους κοιτώνες, τον κήπο και ένα υπόγειο στο σχολείο στην πόλη Lujan de Cuyo, περίπου 620 μίλια βορειοδυτικά του Μπουένος Άιρες. Οι αρχές άρχισαν να ερευνούν την Κουμίκο όταν μια πρώην μαθήτρια ισχυρίστηκε ότι την έκανε να φορέσει μια πάνα για να καλύψει την αιμορραγία αφού βιάστηκε. 

Τουλάχιστον 24 παιδιά παρουσιάστηκαν για να αναφέρουν κακοποίηση στο σχολείο. Τα παιδιά δήλωσαν ότι οι ιερείς Nicola Corradi και Horacio Corbacho τα βίαζαν επανειλημμένα δίπλα σε μια εικόνα της Παναγίας μέσα στο παρεκκλήσι της μικρής σχολής. Κανείς δεν μπορούσε να ακούσει τις κραυγές τους επειδή τα άλλα παιδιά του σχολείου ήταν κωφάλαλα. Η κακοποίηση από ιερείς φέρεται να γινόταν τακτικά εκεί όπου τα παιδιά πήγαιναν να εξομολογηθούν αλλά και σε άλλα σημεία του σχολείου. «Πάντα έλεγαν ότι ήταν ένα παιχνίδι: «Πάμε να παίξουμε, να παίξουμε» και μας οδηγούσαν στο μπάνιο των κοριτσιών», είπε μια από τις γυναίκες που ισχυρίζονται ότι κακοποιήθηκε στο σχολείο της Αργεντινής. 

Ο παιδοβιαστής ιερέας Nicola Corradi μεταφέρεται με χειροπέδες στο αναπηρικό αμαξίδιο. Βίαζε παιδιά στην Ιταλία πριν κάνει το "λειτούργημά" του και στην Αργεντινή

Πέντε ιερείς είχαν προηγουμένως συλληφθεί στα τέλη Νοεμβρίου από την αστυνομία που εισέβαλε στο σχολείο και βρήκε πορνοπεριοδικά και περίπου 34.000 δολάρια στο δωμάτιο του Corradi. Αυτή την εβδομάδα, η Κουμίκο, η οποία κατάγεται από την Ιαπωνία αλλά έχει αργεντινή ιθαγένεια, συνελήφθη με την κατηγορία, σύμφωνα με ισχυρισμούς των παιδιών, ότι παρείχε βοήθεια στους κληρικούς. Επίσης, κατηγορείται για σωματική κακοποίηση μαθητών που είχε στη φροντίδα τους. Οι αρχές της Αργεντινής λένε ότι διέφευγε της σύλληψης για περίπου ένα μήνα πριν παραδοθεί από μόνη της. Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης έδειξαν την καλόγρια με χειροπέδες ενώ φορούσε πάνω από το γυναικείο ράσο της και ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο καθώς συνοδευόταν από την αστυνομία σε ακρόαση στο δικαστήριο. Η Κουμίκο αρνήθηκε οποιοδήποτε αδίκημα κατά τη διάρκεια της οκτάωρης ακρόασης την Πέμπτη. 

Ο ιερέας Horacio Corbacho, ένας από τους πέντε παιδοβιαστές που βρίσκεται προφυλακισμένος

Οι αρχές αναφέρουν ότι έζησε στο Ινστιτούτο Provolo για παιδιά με προβλήματα ακοής από το 2004 έως το 2012. Οι έρευνες ξεκίνησαν όταν μια πρώην μαθήτρια την κατηγόρησε για συγκάλυψη του βιασμού της από τον ιερέα Horacio Corbacho. Ο Corbacho, ο συνάδελφος Nicola Corradi και τρεις άλλοι άντρες συνελήφθησαν πέρυσι, αφού κατηγορήθηκαν για σεξουαλική κακοποίηση τουλάχιστον 24 μαθητών στο Ινστιτούτο Provolo. Βρίσκονται φυλακισμένοι στη Mendoza και δεν έχουν μιλήσει δημόσια μετά τη σύλληψη. Εάν κριθούν ένοχοι, οι κατηγορούμενοι αντιμετωπίζουν ποινή από 10 έως 50 χρόνια φυλάκισης. 

Ο Corradi είχε κατηγορηθεί νωρίτερα στην Ιταλία για την κακοποίηση μαθητών στο Ινστιτούτο Provolo στη Βερόνα, μια διαβόητη σχολή για τους κωφούς όπου εκατοντάδες παιδιά πιστεύεται ότι έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση κατά τη διάρκεια ετών από 24 ιερείς και θρησκευτικούς αδελφούς. Οι υποστηρικτές της σεξουαλικής κακοποίησης έχουν εκφράσει την οργή τους για το γεγονός ότι ο Corradi δεν υπέστη κυρώσεις από το Βατικανό με συνέπεια να φέρεται ότι συνέχισε να κακομεταχειρίζεται τα παιδιά στην Αργεντινή, τη χώρα του Πάπα Φραγκίσκου. Μια εξεταστική επιτροπή του Βατικανού επισκέφθηκε πρόσφατα τη Mendoza για να μάθει περισσότερα για την υπόθεση εναντίον των ιερέων.

metro.co.uκ

Η LIFO, η Φρίντα Κάλο και ο Στάλιν

Η αγωνία της Lifo για το κομμουνιστικό κίνημα, μια βιογραφία της Φρίντα Κάλο κι ο αντισταλινισμός, που αν δε συμφωνεί με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για αυτήν

Drugitiz

Όπως σίγουρα ξέρουν οι φίλοι του site, το κομμουνιστικό κίνημα παγκοσμίως είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Είμαστε λίγοι, κουβαλάμε την ήττα του 1990, χρειαζόμαστε να ανανεώσουμε τα εργαλεία, τα οράματα και την αντίληψη της ιστορίας μας σαν ταυτότητα. Δύσκολο έργο, όμως μη φοβάστε. Υπάρχουν και σύμμαχοι εκεί που δεν τους περιμένει κάποιος. Ένας τέτοιος δεν είναι άλλος από τη γνωστή free press επαναστατική εφημερίδα, Lifo. Η Lifo η οποία γεμάτη πάθος και άγχος για το καλό του κομμουνιστικού κινήματος, είπε να συνεισφέρει την άποψη της για μια σελίδα της ιστορίας του, την σημαντική ζωγράφο Φρίντα Κάλο.

Τι έχει λοιπόν να μας πει η Lifo για αυτήν; Αναπαράγει ολόκληρο απόσπασμα από μια “βιογραφία” της που θα κυκλοφορήσει σύντομα στην Ελλάδα, με τίτλο “Viva la Vida”(παρμένο από τίτλο πίνακα της Κάλο), από κάποιον που υποτίθεται πως την ήξερε και προσωπικά, τον Πίνο Κακούτσι. Και τι μαθαίνουμε σε αυτή την βιογραφία; Πράγματα που, όσοι έχουμε ασχοληθεί με το έργο και τη ζωή της Κάλο λίγο παραπάνω από το να δούμε τη βιογραφία της με πρωταγωνίστρια την Σάλμα Χάγιεκ, δε φαίνεται να ταιριάζουν και πολύ με τη πραγματικότητα.

Ας τα δούμε μερικά απο τα αποσπάσματα του κειμένου αναλυτικά.

“Παρ’ ότι ο Ντιέγκο (σ.σ. Ριβέρα, ο σύζηγος της Φρίντα) υπήρξε γενικός γραμματέας του Μεξικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος…”

Για την πολιτική πορεία του Ντιέγκο Ριβέρα έχουν υπάρξει διάφορες διατυπώσεις, πάντως για ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΜ πρώτη φορά ακούω. Έχω διαβάσει σε κάποιες πηγές, όχι πρωτογενείς, ότι ήταν στην ΚΕ, αλλά ποτέ ΓΓ. Και δεδομένου ότι η πορεία του στο κόμμα διήρκεσε 7 χρόνια, είμαι αρκετά σίγουρος ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ.

“Όταν τον κατηγόρησαν (σ.σ. οι κομμουνιστές, τον Ριβέρα) ότι εισέπραττε χρήματα και αναγνώριση για τις υπηρεσίες του από την αστική κυβέρνηση, επειδή οι τοιχογραφίες του πληρώνονταν όντως από το δημόσιο χρήμα –ότι συνέχεε για άλλη μια φορά τους πόρους της κοινότητας με τη γενναιοδωρία της πολιτικής εξουσίας–, έστησε μια γκροτέσκα φάρσα για να γελοιοποιήσει τη μοχθηρία των διωκτών του: δίκασε και διέγραψε τον ίδιο του τον εαυτό από το Κόμμα, σαν να ήθελε έτσι να δείξει πόσο πολύ άχρηστοι ήταν τάχα οι κομμουνιστές γραφειοκράτες”

Πέρα από το αστείο σχήμα ένα κόμμα να κατακρίνει τον ΓΓ του για τα επαγγελματικά του ήθη και αυτός να… αυτοδιαγράφεται και να τους κατηγορεί για γραφειοκράτες (!), ο Ριβέρα ήταν ένας τροτσκιστής σε ένα κόμμα της Κομιντέρν. Και αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος της απομάκρυνσης του. Μάλιστα ήταν τόσο κοντά στον Τρότσκι, που αφενός ήταν αυτός που τον φιλοξένησε στο σπίτι του κατά τη διαμονή του τελευταίου στο Μεξικό, αλλά και αφετέρου συνέγραψαν μαζί και ένα έργο περί Τέχνης («Για μια ελεύθερη επαναστατική τέχνη» ). Μάλιστα, οι σχέσεις του με τον Τρότσκι πρέπει λογικά να έχουν ρίζες ήδη από το προηγούμενο της διαγραφής του έτος (1929 διαγράφηκε) όπου τον εξόρισαν από την ΕΣΣΔ με τη κατηγορία των αντισοβιετικών ενεργειών. Από ό,τι μάθαμε στη πορεία (το 1993 για την ακρίβεια) μάλλον ήταν και χαφιές του χουβερικού FBI. Ίσως η θέση του για τους καπιταλιστές γραφειοκράτες και την ικανότητα τους να ήταν διαφορετική από αυτή για τους κομμουνιστές γραφειοκράτες.

Η Φρίντα έφυγε και αυτή από το Κόμμα, στο οποίο είχε προσχωρήσει καθαρά για τυπικούς λόγους, και παρέμειναν και οι δύο κομμουνιστές στην καρδιά και στη συμπεριφορά τους

Εδώ η ανησυχία της Lifo για την υπόθεση του κομμουνισμού ραγίζει “καρδιές και συμπεριφορές”. Το κατά πόσο “τυπικούς” λόγους είχε η Φρίντα για την ένταξη της στο ΚΚ, θα το δούμε και παρακάτω. Πάντως για την ιστορία, και για να αποφευχθούν παρανοήσεις, η ένταξή της σε αυτό ήταν πριν γνωρίσει τον Ριβέρα.

Παρά τα εξήντα χρόνια μιας ζωής απλόχερα ξοδεμένης, ο Τρότσκι διατηρούσε στο ακέραιο την επιθυμία να σαγηνεύσει και τη λαχτάρα να κατακτήσει. Η Φρίντα δεν τον βρήκε αξιολύπητο, αντίθετα τον άφησε να την πλησιάσει και να τη γοητεύσει με τη φλόγα των ιδανικών του που είχαν προδοθεί –από τον σταλινισμό–, αλλά δεν είχαν χαθεί: με τους ατελείωτους παράφορους λόγους, ακόμη και με την τρυφερότητα των ερωτικών επιστολών που της έβαζε κρυφά μες στα βιβλία της..

Δεν έχω να προσθέσω κάτι σε αυτό το απόσπασμα, απλά αξίζει η αναφορά του για τον ίδιο λόγο με το προηγούμενο. Τους τσάκισε τα όνειρα ο “σταλινισμός”, της Φρίντα και του αιώνιου έφηβου Τρότσκι. Γενικά το κείμενο είναι ένα τεράστιο παραλήρημα επιπέδου ΒΙΠΕΡ ΝΟΡΑ το οποίο αξίζει να διαβαστεί για το γέλιο και μόνο.

Στο Μπλε Σπίτι στο Κογιοακάν, που έχει μείνει όπως ακριβώς ήταν όταν το κατοικούσε η Φρίντα, ο «ξένος» επισκέπτης παρατηρεί σήμερα τα αναρίθμητα ενθυμήματα του αγώνα και των πολιτικών ιδανικών που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, συνυφασμένα με τα πολιτιστικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά ενθύμια, διαβάζει την επιστολή ΖΗΤΩ Ο ΣΤΑΛΙΝ πλάι στους ήρωες της Επανάστασης, τον Εμιλιάνο Ζαπάτα και τον Πάντσο Βίγια, και γνωρίζοντας ότι εκείνη ήξερε πως ο Στάλιν έβαλε να σκοτώσουν τον Τρότσκι, εύκολα θεωρεί ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι υπάρχει κάποια αντίφαση. Αλλά δεν είναι έτσι. Κατά πρώτο λόγο, πρέπει κανείς να γνωρίζει τη mexicanidad, αυτό το αρμονικά χαοτικό κράμα αισθημάτων το οποίο περικλείει τις αναρίθμητες διαφορές των μεξικανικών λαών: και να γνωρίζει επίσης τη Φρίντα, γυναίκα παθιασμένη, που σε όλη της τη ζωή πίστευε σε ένα αγνό ιδανικό, σε έναν ρομαντικό κομμουνισμό, έναν ενστικτώδη αναρχισμό που στεκόταν σε ό,τι καθαρό και ειλικρινές σημαίνουν τα σύμβολα, έχοντας επίγνωση ότι οι άνθρωποι πάντα καταφέρνουν να μετατρέψουν τα όνειρα σε εφιάλτες. Και αυτό το ΖΗΤΩ Ο ΣΤΑΛΙΝ μπορεί μάλιστα να θεωρηθεί ως μια άγρια προβοκάτσια σε μια εποχή όπου το «σύμβολο Στάλιν» χρησιμοποιούνταν ως φόβητρο των ορθώς σκεπτόμενων.

Το γράμμα “Ζήτω ο Στάλιν” βγάζει ο αφηγητής το συμπέρασμα δεν είναι τίποτα άλλο παρά προβοκάτσια -άγνωστο το γιατί και σε ποιον αλλά ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες; Γιατί αν η πραγματικότητα δεν ταιριάζει στις ιδεοληψίες μας, τόσο το χειρότερο για αυτήν. Η δε τελευταία φράση, “φόβητρο των ορθώς σκεπτόμενων” σπάει κόκαλα με την νηφαλιότητα της. Η οποία ορθή σκέψη προφανώς ήταν λ.χ, η απόφαση του Τρότσκι να καταθέσει (aka χαφιεδέψει) στην αντικομμουνιστική επιτροπή του Dies.

Αν βρισκόταν ακόμη πάνω σ’ αυτήν τη γη, η Φρίντα θα αφιέρωνε μια αυτοπροσωπογραφία της στον Μάρκος, όπως είχε αφιερώσει μία στον Τρότσκι, κι εμείς, οι ξένοι, θα συνεχίζαμε να την καταλαβαίνουμε.

Και εδώ έρχεται το όλο ζουμί. Δε ξέρω σε ποιόν θα αφιέρωνε τι αν ζούσε η Φρίντα, αλλά ξέρω ότι έζησε και άλλα χρόνια μετά τη δολοφονία του Τρότσκι και ξέρω ότι ξαναγύρισε στο “σταλινικό” ΚΚΜ, στα 1948. Και εδώ έρχεται και η απάντηση στις λιβελογραφίες περί “συμβόλου Στάλιν” που είδαμε ακριβώς από πάνω.
Όταν οι δύο έρωτες της ζωής της αποδείχτηκαν χαφιέδες με το πρόσχημα του αντισταλινισμού, ίσως το “Ζήτω ο Στάλιν” να μην είναι παρά μια κραυγή κάθαρσης κόντρα σε όλη αυτή τη σιχασιά. Κάποιος θα πει ότι αυτό είναι υπόθεση που δεν έχω στοιχεία να το στηρίξω κάπου. Ισχύει. Το χρησιμοποιώ όμως σαν σχήμα για να δείξω πόσο εύκολο είναι να βγάλεις ό,τι συμπέρασμα θες, αν στηριζόμενος σε ελάχιστη πραγματικότητα, νοιώθεις ελεύθερος να συμπληρώνεις με βάση τη φαντασία σου- όπως κάνει ακριβώς σε όλο το βιβλίο ο Κακούτσι.
Αρέσει ή δεν αρέσει σε διάφορους καλοθελητές διαφόρων μετεριζιών, η Φρίντα μέχρι το τέλος της ζωής της έκανε πολιτική επιλογή. Και αυτή ήταν με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ακόμα και αν πέρασε μια ερωτική σχέση με τον Τρότσκι, αυτό δεν ήταν όπως όλα δείχνουν αρκετό για να την μεταπείσουν. Κάθε άλλη προβολή των πολιτικών επιλογών του καθενός πάνω της δεν είναι παρά απατεωνιά. Είτε έρχεται από γεροντοπαλίκαρα τροτσκιστές, είτε από φυλλάδες σαν τη Lifo. Και εδώ είναι η ουσία, όχι μια γενικόλογη υπεράσπιση του “σταλινισμού” (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), αλλά ότι η τιμιότητα και η καθαρότητα είναι απαράβατοι κανόνες για ένα επαναστατικό κίνημα που θέλει να μάθει από την ιστορία του και να εξελιχθεί. Οπότε οι συμβολές τέτοιου είδους μόνο εχθρικές μπορούν να θεωρηθούν σε αυτό το σκοπό.

Τι γυρεύουν οι "αλεπούδες" στη γειτονιά μας;

Σε αγωνιστική ετοιμότητα και επαγρύπνηση καλεί το λαό της περιοχής η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, με αφορμή την επίσκεψη του βοηθού υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Jonathan Cohen, αλλά και τη διέλευση εξοπλιστικών φορτίων και στρατευμάτων από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης με προορισμό τα Βαλκάνια.

Θυμίζουμε ότι την προηγούμενη βδομάδα βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη ο αρμόδιος για τις Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις βοηθός υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Jonathan Cohen, ο οποίος συνοδευόμενος από τη γενική πρόξενο των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη, Rebecca Fong, συναντήθηκε με τον περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολο Τζιτζικώστα. Οπως έγινε γνωστό, συζήτησαν την παραπέρα ενίσχυση των διμερών ελληνοαμερικανικών σχέσεων στους τομείς της επιχειρηματικότητας και των επενδύσεων στον τουρισμό, την αγροτική οικονομία και τις νέες τεχνολογίες.

Τον περασμένο Φλεβάρη, εξάλλου, εμπορικό πλοίο προερχόμενο από τις ΗΠΑ έφτασε στη Θεσσαλονίκη, μεταφέροντας οκτώ πολεμικά μεταφορικά ελικόπτερα τύπου UH-60 «Blackhawk» που συναρμολογήθηκαν επιτόπου και στη συνέχεια αναχώρησαν για ΝΑΤΟικές εγκαταστάσεις στην Κεντρική Μακεδονία και από εκεί σε ΝΑΤΟικές βάσεις στα Βαλκάνια, ενώ στις 5 Μάη η KFOR επιβεβαίωσε ότι κομβόι της αναχώρησε από το Κοσσυφοπέδιο και κατευθύνεται νότια προς το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.

Η Κομματική Οργάνωση Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, σε ανακοίνωσή της με τίτλο «Τι γυρεύουν οι αλεπούδες στη γειτονιά μας;», σημειώνει:

Το τελευταίο διάστημα, έχουν πυκνώσει τα πάνε - έλα διαφόρων "ντελάληδων της ιμπεριαλιστικής ειρήνης", καθώς και τα πάνε - έλα στρατιωτικών εξοπλισμών και φορτίων που περνάνε από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και προορίζονται για τα εκστρατευτικά στρατεύματα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ σε όλα τα Βαλκάνια. 

Με αφορμή και την τελευταία επίσκεψη του βοηθού ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, J. Cohen, στην Κεντρική Μακεδονία, συνοδεία της γενικής προξένου, Rebecca Fong, χρειάζεται να σημάνει συναγερμός στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα της περιοχής. 

Η αναζήτηση "κερδοφόρων τομέων" και "ευκαιριών επιχειρηματικών συνεργασιών" για τα αμερικανικά μονοπώλια γίνεται σε συνθήκες "εξαφάνισης" όποιου εργατικού και λαϊκού δικαιώματος με την υπογραφή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ του 4ου μνημονίου, που τα υπόλοιπα αστικά κόμματα δεν αμφισβητούν στην ουσία τους. 

Γίνεται, όμως, και σε περίοδο που πληθαίνουν οι εστίες σύγκρουσης των ιμπεριαλιστικών κέντρων ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, Ρωσίας, ΕΕ και Κίνας για τον έλεγχο πηγών, δρόμων και δικτύων Ενέργειας, νευραλγικών εμπορικών κόμβων και απώτερων γεωπολιτικών σχεδιασμών, με τις εξελίξεις σε Σκόπια, Αλβανία, Κόσσοβο να μην αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών για τις στοχεύσεις τέτοιων επισκέψεων. 

Δεν πάνε, άλλωστε, πολλές μέρες όταν από το βήμα του συνεδρίου με τίτλο "Για την Αμυνα και την Ασφάλεια", υπό την αιγίδα του υπ. Αμυνας της Ελλάδας, ο Αμερικανός πρέσβης Τζ. Πάιατ δήλωνε ότι "η Ελλάδα είναι στον προμαχώνα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας και της αυξανόμενης επιρροής της Ρωσίας, που δεν είναι πάντα προς το καλό στην Ανατολική Μεσόγειο". 

Αναδεικνύεται ότι τα αστικά κόμματα, ανεξάρτητα αν είναι στην κυβέρνηση, την περιφέρεια ή τους δήμους, ομονοούν ως προς τις προτεραιότητες που πρέπει να εξυπηρετούν. 

Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να καταδικάσουν αποφασιστικά τέτοιες επισκέψεις και κινήσεις που προωθούν το αιματοκύλισμα των λαών. Να οργανώσουν την πάλη τους ενάντια σε κάθε εμπλοκή της χώρας μας σε αυτούς τους σχεδιασμούς, να ενισχύσουν τη φιλία και την αλληλεγγύη με τους γειτονικούς λαούς.Να παλέψουν και να απαιτήσουν:

• Καμιά συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. 
• Επιστροφή όλων των στρατιωτικών αποστολών από το εξωτερικό. 
• Εξω το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο, τη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. 
• Να κλείσουν η βάση της Σούδας και όλες οι ξένες στρατιωτικές βάσεις και στρατηγεία. 
• Οχι στις πολεμικές δαπάνες για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ. 
• Αποδέσμευση από ΕΕ - ΝΑΤΟ, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του.

Συνεννοούνται;

Δύο μέρες πριν από τη χειροδικία του φασιστοειδούς Τζήμερου στην Αλεξάνδρα Μπαλού, με πρόσχημα τις αφίσες του ΠΑΜΕ για την απεργία στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, η Χρυσή Αυγή κατέθεσε Ερώτηση προς τον υπουργό Εσωτερικών, ζητώντας να προχωρήσει στις «νόμιμες ενέργειες» για να σταματήσει η ανάρτηση αφισών και πανό του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ σε «δημόσιους χώρους». Θυμίζουμε ότι ο Τζήμερος επιτέθηκε στο στέλεχος του ΚΚΕ αφού έσκισε τις αφίσες που καλούσαν στην απεργία, ενώ δικαιολόγησε την αθλιότητά του υπερασπιζόμενος την «καθαριότητα των δημόσιων χώρων». Και μην μπορώντας να συγκρατήσει το αντικομμουνιστικό του μένος, κάλεσε την «αστική δημοκρατία» να «βάλει όρια» στο ΚΚΕ. Δηλαδή, ο μεν θρασύδειλος Τζήμερος βγαίνει στα κανάλια και ζητάει «μέτρα» περιορισμού της δράσης του Κόμματος, φτάνοντας σε σημείο να μιλάει για «εγκληματική οργάνωση», οι δε ναζιστές βουλευτές απευθύνονται απευθείας στα υπουργεία ζητώντας παρόμοια μέτρα! Είναι αυτό που λέμε «τα μεγάλα (φασιστοειδή) πνεύματα συναντώνται»...

«Ξαναζεσταμένα» συνθήματα... 

 

Το γνωστό και δοκιμασμένο πολλάκις σύνθημα των «εθνικοποιήσεων» κατέβασε από το ράφι ο σοσιαλδημοκράτης ηγέτης των Εργατικών στη Βρετανία, Τζ. Κόρμπιν, παρουσιάζοντας το «μανιφέστο» του ενόψει των εκλογών. Σ' αυτό περιλαμβάνονται προτάσεις για επιστροφή στο κράτος των σιδηροδρόμων, των βασιλικών ταχυδρομείων, όπως και για την κατάργηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια, που έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, μετά την εισαγωγή του «κλιμακωτού» συστήματος, πριν από περίπου 10 χρόνια, από τους... Εργατικούς. Τις εξαγγελίες αυτές υιοθέτησαν ακαριαία σχεδόν οι «όμορες» πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, που επιχειρηματολογούν κατά των ιδιωτικοποιήσεων, προσπαθώντας να στρατεύσουν τους εργαζόμενους σε «μάχες οπισθοφυλακών» και εναλλακτικά σχήματα συμπράξεων με ιδιώτες, αξιοποιώντας συνθήματα όπως το λεγόμενο «δημόσιο συμφέρον» κ.ο.κ. Τα ίδια δηλαδή που έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ, προτού αναλάβει την αστική διαχείριση και αποφανθεί ότι το «δημόσιο» - όπως λέει - συμφέρον της ανάκαμψης προς όφελος του κεφαλαίου απαιτεί σε αυτή τη φάση άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο.

... μακριά από τις λαϊκές ανάγκες

 

Τι επιβεβαιώνεται απ' όλα τα παραπάνω; Οτι όσο η οικονομία και η εξουσία βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών, ιδιωτικοποιήσεις και κρατικοποιήσεις εναλλάσσονται, όπως η άμπωτη και η πλημμυρίδα, για να εξυπηρετήσει το αστικό κράτος τις ανάγκες του κεφαλαίου, κάτω από οποιαδήποτε συγκυρία: Πότε ιδιωτικοποιώντας για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας και να βρουν κερδοφόρα διέξοδο συσσωρευμένα κεφάλαια που λιμνάζουν και πότε κρατικοποιώντας, ώστε το αστικό κράτος να αναλάβει τη χασούρα και να «εγγυηθεί» ένα νέο κύκλο κερδοφορίας. Στο επίκεντρο έτσι κι αλλιώς είναι οι ανάγκες του κεφαλαίου, το κυνήγι της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Οι εργαζόμενοι, εκεί κι εδώ, το έχουν ξαναδεί το έργο. Πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα, προτάσσοντας τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες. Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με την οικονομία και την εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης, ο πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός, οι νέες - κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής, είναι αυτά που μπορούν να αλλάξουν πραγματικά την κατάσταση και να τις ικανοποιήσουν.

Παίζει σε βολικό γήπεδο

 

Φαίνεται πως για την κυβέρνηση η πρόσφατη απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να οδηγήσει την υπόθεση εκεί που βολεύει, δηλαδή στο οικονομικό σκέλος της υπόθεσης, που βέβαια είναι σοβαρό για τους εργαζόμενους, αλλά από μόνο του μπορεί να αξιοποιηθεί για αποπροσανατολισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι χτεσινές διαρροές από το Μαξίμου έλεγαν ότι «η κυβέρνηση θα αναλάβει οποιαδήποτε πρωτοβουλία, νομοθετική ή άλλη, ώστε κανένας άνθρωπος να μη χρειαστεί να επιστρέψει χρήματα ή να μην πληρωθεί». Την ίδια στιγμή όμως, πέρα από το οικονομικό σκέλος σε ό,τι αφορά το εργασιακό καθεστώς, φροντίζουν να ξεκαθαρίζουν ότι το Σύνταγμα δεν προβλέπει τη μετατροπή των Συμβάσεων σε αορίστου χρόνου, άρα, το δικαίωμα για μόνιμη και σταθερή δουλειά. Επομένως, χιλιάδες άνθρωποι θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται στον αέρα...

Ριζοσπάστης

62 άνθρωποι έχουν τον μισό πλούτο του πλανήτη!

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, 

ειναι ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ηλιθιε

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ

Οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη σήμερα έχουν τόσο πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός της Γης - περίπου 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι - καθώς οι υπερ-πλούσιοι έχουν γίνει πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, σύμφωνα με έκθεση που δημοσιοποίησε μια διεθνής ΜΚΟ την Κυριακή.

Ο πλούτος των 62 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο έχει αυξηθεί κατά 44% από το 2010, ενώ ο πλούτος των φτωχότερων 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων μειώθηκε κατά 41%, είπε η Oxfam σε μια έκθεση που δημοσιοποίησε λίγες μέρες πριν την ετήσια συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας.

Σχεδόν οι μισοί υπερ-πλούσιοι είναι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, 17 από την Ευρώπη, και οι υπόλοιποι από χώρες που περιλαμβάνουν την Κίνα, τη Βραζιλία, το Μεξικό, την Ιαπωνία και τη Σαουδική Αραβία. 

Περίπου 7,6 τρισεκατομμύρια δολάρια από προσωπικό πλούτο βρίσκονται σε εξωχώριους φορολογικούς παραδείσους, και αν πληρωνόταν φόρος στο εισόδημα που παράγει αυτός ο πλούτος, ένα ποσό της τάξης των 190 δις δολαρίων θα ήταν διαθέσιμα σε κυβερνήσεις σε ετήσια βάση, σύμφωνα με υπολογισμούς του Γκέιμπριελ Ζάκμαν, λέκτορα στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ.

Αναφερόμενη στην εργασία του καθηγητή, η Oxfam είπε ότι 30% όλου του χρηματικού πλούτου της Αφρικής βρίσκεται σε εξωχώριους λογαριασμούς, φέρνοντας απώλειες της τάξης των 14 δις δολαρίων το χρόνο σε χαμένες φοροεισπράξεις. Τα χρήματα αυτά θα αρκούσαν για την υγεία και περίθαλψη 4 εκατομμυρίων παιδιών το χρόνο, και για την πρόσληψη αρκετών δασκάλων να εγγυηθούν ότι κάθε παιδί της Αφρικής μπορεί να πάει σχολείο, είπε στην έκθεσή της η οργάνωση.

"Οι πολυεθνικές εταιρείες και οι πλούσιοι ελίτ παίζουν με διαφορετικούς όρους παιχνιδιού από όλους τους άλλους, αρνούμενοι να πληρώσουν τους φόρους που χρειάζεται η κοινωνία για να λειτουργήσει. Το γεγονός ότι 188 από τις 201 κορυφαίες επιχειρήσεις έχουν παρουσία σε τουλάχιστον έναν φορολογικό παράδεισο δείχνει ότι έχει έρθει η ώρα για πράξη", είπε η Μπιάνιμα.

Οι περισσότεροι φτωχοί δεν ζουν πια στις φτωχότερες χώρες, αλλά σε χώρες με μέσο εισόδημα όπως η Ινδια, είπε ο οργανισμός σε πρόσφατη έκθεσή του. Οι ανισότητες οφείλονται εν μέρει στις διαφορές εισοδήματος, ιδιαίτερα μεταξύ μεγαλουπόλεων και αγροτικών περιοχών, αλλά επίσης και σε διαφορές στην πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και περίθαλψης, στην παιδεία και σε θέσεις απασχόλησης. Σύμφωνα με τον οικονομολόγο Όουεν Μπάρντερ, που αναφέρεται στην έκθεση, "Οι αριθμοί φαίνεται να δείχνουν ότι οι μεγαλύτερες αιτίες της φτώχειας είναι (...) η πολιτική, οικονομική και κοινωνική περιθωριοποίηση συγκεκριμένων ομάδων σε χώρες που κατα τα άλλα τα πάνε μια χαρά".

Προσέξτε το εξής: Αυτά τα 62 άτομα αύξησαν τον πλούτο τους από το 2010 μέχρι σήμερα (έτη της κρίσης) κατά 44%, την ίδια στιγμή που για τα φτωχότερα 3,5 δισεκατομμύρια άτομα, μειώθηκε κατά 41%.  Το ίδιο έχει συμβεί και στην Ελλάδα.

Αποδεικνύεται δηλαδή ότι η κρίση ήταν τεχνητή για να αλλάξουν χέρια οι περιουσίες. Αυτή είναι η ελεύθερη οικονομία της παγκοσμιοποίησης. Αναρωτιέμαι ποιος διάολος έφτιαξε τους νόμους του πλανήτη, έτσι ώστε 62 άτομα να εξαθλιώνουν με τη μία 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους.

Τους νόμους φίλοι μου τις έφτιαξαν οι κυβερνήσεις των αντιπροσωπευτικών κοινοβουλευτικών συστημάτων. Οι κυβερνήσεις που νομίζουμε ότι εμείς εκλέγουμε, αλλά που ποτέ δεν καταλάβαμε ότι δεν τις ελέγχουμε κιόλας.

Οι πρόγονοί μας έλεγαν «μέτρον άριστον». Σήμερα όμως έχει χαθεί το μέτρο και αυτό το αισθανόμαστε έντονα εμείς οι Έλληνες τώρα και θα το αισθανθούμε ακόμα πιο δραματικά σε λίγο.

Πως θα διορθωθεί αυτό; Μόνο εμείς οι Έλληνες το μπορούμε. Όσο και αν ακούγεται ουτοπικό, ο γίγαντας πρέπει να ξυπνήσει ξανά για να ξαναβάλει τα πράγματα στις σωστές τους βάσεις.

Έτσι όπως είμαστε εμείς σήμερα, όπου όλος ο πλανήτης μας παρακολουθεί και τρομοκρατείται, μόνο εμείς μπορούμε να το επιτύχουμε.

Π.Χασάπης με πληροφορίες απο kathimerini.gr

ΠΗΓΗ: logiosermis 

Λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στη νέα λεηλασία!

Με το δισέλιδο φυλλάδιο του Κόμματος εξορμούν οι Οργανώσεις

Κάλεσμα για λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στη νέα συμφωνία και λεηλασία απευθύνουν οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ σε όλη την Ελλάδα. Καθημερινά πραγματοποιούνται εξορμήσεις, συγκεντρώσεις και συζητήσεις σε χώρους δουλειάς, γειτονιές και χωριά. Ο προγραμματισμός περιλαμβάνει περιοδείες σε εργοστάσια, εμπορικά κέντρα, δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας, εργοτάξια, ξενοδοχεία, τράπεζες κ.λπ. Μεταξύ άλλων, προγραμματίζονται:

Στην Αττική

-- Σήμερα, Σάββατο:
Στις 7 μ.μ., στα Ανω Λιόσια, στο Δημοτικό Ωδείο (Δημαρχείου 7), θα μιλήσει ο Γιώργος Τάτσης, Γραμματέας της ΤΕ Μενιδίου - Φυλής.
Στις 7 μ.μ., στο Μενίδι, στην Αίθουσα του Συνδικάτου Οικοδόμων (Δεκελείας 42), θα μιλήσει ο Βασίλης Τοπαλιανίδης, στέλεχος του ΚΚΕ.
-- Τη Δευτέρα, 15 Μάη:
Στις 7.30 μ.μ., στα γραφεία του ΚΚΕ στην Ελευσίνα (Δήμητρος 23), θα μιλήσει ο Γιώργος Μπαγιαρτάκης, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής.

Σε άλλες πόλεις

Στην Αχαΐα, σήμερα, περιοδείες στα έργα της μίνι περιμετρικής, σε λαϊκές αγορές, στο Νοσοκομείο του Ρίου, στο Κέντρο Υγείας Ακράτας, στο πολυκατάστημα «Πράκτικερ». Αύριο, Κυριακή, εξορμήσεις σε πόλεις και χωριά της περιοχής, στο Κέντρο Υγείας Κλειτορίας, στο «Casino Rio». Τη Δευτέρα 15 Μάη, σε εργαζόμενους του δήμου Πατρέων, στη ΔΕΥΑΠ, στον ΟΤΕ Πάτρας, στις αποθήκες της «Lidl», στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο, σε σχολεία, στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ στην Πάτρα, σε χώρους δουλειάς στον κλάδο του Μετάλλου, στα έργα της Εθνικής Οδού Πατρών - Κορίνθου, στην ΕΒΟ Αιγίου, σε νοσοκομεία κ.λπ.
Στην Αιτωλοακαρνανία, τη Δευτέρα 15 Μάη, στις ιχθυοκαλλιέργειες ΝΗΡΕΥΣ, στην ΑΜΦΙΓΑΛ Αμφιλοχίας, στην Πυροσβεστική Υπηρεσία Αμφιλοχίας, στο Κέντρο Υγείας Αμφιλοχίας, στις υπηρεσίες του Δήμου Αμφιλοχίας, στο εργοστάσιο AGRINO κ.α.
Στην Κεφαλονιά, σήμερα, Σάββατο, στα μαγαζιά και στο ΚΥ της Σάμης, και τη Δευτέρα 15 Μάη, στις Δημοτικές Υπηρεσίες στο Γηροκομείο και στο Νοσοκομείο Ληξουρίου, στα Ιχθυοτροφεία, στο Νοσοκομείο Αργοστολίου, στις τράπεζες κ.α.
Στη Ζάκυνθο, σήμερα, Σάββατο, στον Αγιο Κήρυκο και αύριο, Κυριακή, στις Εργατικές Κατοικίες, στην Καθαριότητα και τη ΔΕΥΑΖ.

Τα «ρεκόρ» στον Τουρισμό

Τα «ρεκόρ» στον Τουρισμό

Δεν περνάει μέρα που να μη δημοσιεύεται στον Τύπο μια ανάλυση, ένα ρεπορτάζ, ή ένα άρθρο σχετικά με τις επιδόσεις των επιχειρήσεων στον κλάδο του Τουρισμού, την ανάγκη για μεγαλύτερη κρατική αρωγή και στήριξη, τη συμβολή των μεγαλοξενοδόχων στην οικονομία και τη σημασία του κλάδου για την επίτευξη του στόχου της ανάκαμψης. Ανακατεύοντας μικρές αλήθειες με μεγάλους μύθους, επιχειρηματίες του Τουρισμού, κυβερνητικά στελέχη και οι ...ανταποκριτές τους στα αστικά ΜΜΕ, προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους και τον λαό ότι αξίζει κάθε θυσία και κάθε κρατική βοήθεια για την παραπέρα ανάπτυξη του κλάδου, ότι είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες που θα στηρίξει την ανάκαμψη, ότι δίνει δουλειά σε χιλιάδες άνεργους και ότι στηρίζει τις «τοπικές κοινωνίες», διαμοιράζοντας σ' αυτές τα οφέλη της ανάπτυξης και ένα μεγάλο μέρος από τον τζίρο της τουριστικής περιόδου. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις συνθήκες και τους όρους εργασίας των χιλιάδων εργαζομένων στον τουρισμό, η προκλητικότητα των μεγαλοξενοδόχων ξεπερνάει κάθε όριο.

***

Μόλις πρόσφατα, δημοσιεύτηκε ένα άρθρο στον Τύπο, υπογεγραμμένο από τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ξενοδόχων και α' αντιπρόεδρο του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων. Σ' αυτό γραφόταν, ανάμεσα σε άλλα, ότι «στα χρόνια της κρίσης ο ξενοδοχειακός κλάδος υπήρξε η εξαίρεση που διατήρησε κλαδική Σύμβαση - την τελευταία διετία μάλιστα με αύξηση αποδοχών. Αυτό ήταν αποτέλεσμα εξαντλητικών διαπραγματεύσεων και καλής θέλησης όλων των πλευρών (...) Θα πρέπει να συνεχίσουμε στον δρόμο της συνεννόησης και της ωριμότητας. Η εργασιακή ειρήνη είναι ζητούμενο για τις τουριστικές υπηρεσίες. Οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε». Ο εκπρόσωπος των ξενοδόχων αναφέρεται στην κλαδική Σύμβαση του 2012, που έχει την υπογραφή της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας και μείωσε τους βασικούς μισθούς κατά 15%, ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά, πρόσθεσε δύο επιπλέον ώρες απλήρωτη δουλειά τη μέρα για τους ξενοδοχοϋπάλληλους.

***

Σημειωτέον, αυτή η ΣΣΕ εφαρμόζεται σε λιγότερο από το 1% των ξενοδοχείων, καθώς οι εκατοντάδες «Ενώσεις προσώπων» που συστήνουν τα στελέχη των ξενοδόχων, οι δεκάδες μορφές ελαστικής δουλειάς, η νομοθετημένη «μη υποχρεωτικότητα» στην εφαρμογή των κλαδικών Συμβάσεων, η μαζική αποχώρηση των ξενοδόχων από τις ενώσεις τους, διασφαλίζουν στους μεγαλοεργοδότες μια μεγάλη γκάμα εναλλακτικών για το βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης, για εξοντωτική δουλειά άνευ ορίων και όρων στον κλάδο. Σε κάθε περίπτωση, κυβέρνηση, εργοδότες και τα στηρίγματά τους στο κίνημα, ράβε - ξήλωνε, έχουν μειώσει πάνω από 40% το εισόδημα των εργαζομένων του κλάδου τα τελευταία μόνο πέντε χρόνια. Επομένως, η «εργασιακή ειρήνη» που ζητάνε οι εργοδότες και πρόθυμα προσφέρει η συνδικαλιστική πλειοψηφία, μόνο στόχο έχει να κλιμακωθεί η επίθεση σε μισθούς και εργατικά δικαιώματα, για να αυξάνεται η κερδοφορία των επιχειρήσεων και να συνεχίζει ο κλάδος να καταγράφει «ρεκόρ» στους δείκτες που ενδιαφέρουν την εργοδοσία.

***

Ακόμα πιο πέρα: Η «επένδυση στην εκπαίδευση και την κατάρτιση» που ζητάνε οι μεγαλοξενοδόχοι από το κράτος, πέρα από την ανάγκη τους για καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, δείχνει ότι «μυρίζονται» φτηνούς πρακτικάριους και ζεστό χρήμα, αφού οι περισσότερες κρατικές υποδομές τουριστικής εκπαίδευσης έχουν διαλυθεί, αφήνοντας χώρο σε ιδιωτικά επαγγελματικά ιδρύματα να πουλάνε πανάκριβα αμφισβητούμενες και κατακερματισμένες γνώσεις, χωρίς καμιά επαγγελματική κατοχύρωση. Οσο για τον ισχυρισμό ότι η ανάπτυξη του Τουρισμού δίνει οικονομική «ανάσα» στα μικρομάγαζα των τοπικών αγορών, η πραγματικότητα τους διαψεύδει: Η συγκέντρωση σε όλο και λιγότερους επιχειρηματικούς ομίλους, που γίνεται μέσα κι από την επέκταση των «all inclusive» ξενοδοχείων, έχει οδηγήσει τα τελευταία 20 χρόνια σε πραγματική ερήμωση δεκάδες περιοχές γύρω από τέτοιες ξενοδοχειακές μονάδες. Χιλιάδες μικρομάγαζα έκλεισαν, στέλνοντας τους μικρούς επαγγελματίες στην ανεργία, ή στην καλύτερη περίπτωση φτηνό εργατικό δυναμικό στους μεγαλοξενοδόχους. Για να μη μιλήσουμε για τις επιπτώσεις από τη δράση των μεγαλοξενοδόχων στο περιβάλλον, με τις πολεοδομικές παραβάσεις, την καταπάτηση ακτών, δασών, λιμανιών, τις ιδιωτικοποιήσεις, που είναι ο κανόνας για την πλειοψηφία των ξενοδοχειακών μονάδων.

***

Ο σχεδιασμός και η ανάπτυξη του Τουρισμού, όπως και στο σύνολο της οικονομίας, γίνεται με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος και όχι την ανάγκη που έχει η λαϊκή οικογένεια για αναψυχή, φτηνές και ποιοτικές διακοπές, οι εργαζόμενοι στον κλάδο για σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα και ουσιαστική προστασία. Γίνεται σε βάρος των αυτοαπασχολούμενων του Τουρισμού, της Εστίασης και του Εμπορίου, ακριβώς επειδή υπηρετεί την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, με διεθνείς διασυνδέσεις και δραστηριότητα και σε άλλους τομείς της οικονομίας. Αποδεικνύεται ότι αυτός ο δρόμος ανάπτυξης παράγει μόνο φτώχεια και εκμετάλλευση, για να αυξάνονται τα ρεκόρ των ξενοδόχων. Είναι δρόμος αδιέξοδος για τους εργαζόμενους και το λαό, που μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων, αν βάλουν στην προμετωπίδα του αγώνα και της συμμαχίας τους το αίτημα για ανάκτηση των απωλειών, οργανώνοντας την πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, είναι σημαντική και χρειάζεται να στηριχτεί ευρύτερα η πρωτοβουλία που πήραν ταξικά Σωματεία και Εργατικά Κέντρα από τουριστικές περιοχές για κοινή δράση απέναντι στην επιθετικότητα της εργοδοσίας και του κράτους την τουριστική περίοδο, που δίνει απάντηση στις προκλητικές εκκλήσεις των μεγαλοξενοδόχων για «εργασιακή ειρήνη», στα ερείπια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Πάλη για μόνιμη και σταθερή δουλειά

Πάλη για μόνιμη και σταθερή δουλειά

Η απόφαση της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που κρίνει «παράνομη» την παράταση των συμβάσεων εργαζομένων στους δήμους μέχρι το τέλος του 2017, είναι ένα ακόμα επεισόδιο στο «σίριαλ» της κοροϊδίας σε βάρος των συμβασιούχων, από τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοτικών αρχών και τους εκπροσώπους του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Η επέκταση των συμβάσεων μέχρι το τέλος του χρόνου νομοθετήθηκε από την κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να ελιχθεί απέναντι στο δίκαιο αίτημα των συμβασιούχων για μόνιμη και σταθερή δουλειά.
Στόχος της κυβέρνησης δεν ήταν να απαντήσει στη χρόνια ομηρία χιλιάδων εργαζομένων, ούτε να περιορίσει την ευελιξία που γενικεύεται σε όλο τον κρατικό τομέα, αλλά να διαχειριστεί προβλήματα που οξύνονται στους δήμους λόγω της μεγάλης έλλειψης προσωπικού και να ανανεώσει τις προσδοκίες των συμβασιούχων ότι το αστικό κράτος, με μια «κυβέρνηση της αριστεράς», μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημά τους.
Τέτοιες αυταπάτες καλλιεργούσε και σαν αντιπολίτευση ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, επικαλούμενος άλλοτε τις ευρωπαϊκές Οδηγίες, άλλοτε προσωρινές δικαστικές αποφάσεις, άλλοτε τα κάλπικα κηρύγματα του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Πώς φτάσαμε όμως μέχρι εδώ; Το 2001 το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο τότε Συνασπισμός ψήφισαν διάταξη στο Σύνταγμα που απαγόρευε τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου. Θωράκισαν μ' αυτόν τον τρόπο και συνταγματικά το σχεδιασμό της αστικής τάξης να μην αφήσει τίποτα όρθιο στις εργασιακές σχέσεις, διευρύνοντας την ευελιξία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Οταν, λίγα χρόνια μετά, χιλιάδες συμβασιούχοι ξεκίνησαν αγώνες για το δικαίωμα στη δουλειά, ο τότε ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, πρωτοστάτησε στην καλλιέργεια αυταπατών ότι η Οδηγία 70/1999 της ΕΕ υποχρεώνει τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου και καλούσε τους συμβασιούχους σε μαζικές δικαστικές προσφυγές.
Οπως αποδείχτηκε όμως, βασική αρχή της κοινοτικής Οδηγίας ήταν «η αύξηση σε ένταση της απασχόλησης στο πλαίσιο της ανάπτυξης, κυρίως μέσω ελαστικότερης οργάνωσης της εργασίας», ενώ η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει επισημάνει πολλές φορές ότι «η Οδηγία δεν προβλέπει τη μετατροπή συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου».
Σήμερα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συνεχίζει να επικαλείται τη συγκεκριμένη Οδηγία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του προβλήματος των συμβασιούχων. Επιπλέον μιλά, γενικά και αόριστα, για νομοθετική πρωτοβουλία που θα αντιμετωπίσει τάχα το ζήτημα, υπογραμμίζοντας ωστόσο ότι το Σύνταγμα που και η ίδια ψήφισε απαγορεύει τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου.
Επιχειρηματολογούν αποπροσανατολιστικά υπέρ της μετατροπής των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου μόνο για εκείνους τους εργαζόμενους που καλύπτουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες», σύμφωνα όμως με τα κριτήρια και τις «ανάγκες» του αστικού κράτους, του κεφαλαίου και όχι του λαού. Για την εργατική τάξη, όμως, «πάγια και διαρκής ανάγκη» είναι να έχουν όλοι μόνιμη και σταθερή εργασία, με πλήρη δικαιώματα, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Αντίστοιχα, οι σύγχρονες ανάγκες του λαού σε Παιδεία, Πρόνοια, Υγεία, αντιπλημμυρική και αντισεισμική προστασία, δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από ένα κράτος που συνθλίβει στοιχειώδη εργατικά - λαϊκά δικαιώματα για να υπηρετήσει τη κερδοφορία των καπιταλιστών. Που διευρύνει την ευελιξία στην εργασία, ιδιωτικοποιεί και εμπορευματοποιεί τις κοινωνικές υπηρεσίες.
Η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών προϋποθέτει σύγκρουση και ρήξη με το κεφάλαιο, την εξουσία του, τα κόμματά του. Μ' αυτόν τον προσανατολισμό χρειάζεται να δυναμώσουν σήμερα ο αγώνας των εργαζομένων, ανεξάρτητα από αντικείμενο και σχέση εργασίας, η συμμαχία τους με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Να γίνει πιο ισχυρό εκείνο το ρεύμα στο κίνημα που παλεύει σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση για ανάκτηση των απωλειών, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, με προμετωπίδα την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.