6 Μαΐ 2017

Μέτρα για τη σωτηρία της πατρίδος





«Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η πατρίδα σου για εσένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για την πατρίδα σου.»
Μερικές φορές εμείς οι Έλληνες δεν αντιλαμβανόμαστε τι τεράστιο προνόμιο είναι το να μπορούμε να είμαστε Έλληνες. Οι συνεχιστές ενός έθνους τόσο μεγάλου, που κάποτε, ας ειν καλά ο Μεγαλέξανδρος, έφτανε ως τα πέρατα του κόσμου. Φυσικά ένα τέτοιο λαμπερό έθνος δεν θα μπορούσαν παρά να το επιβουλεύονται τα κάθε λογής κατακάθια, όπως οι Εβραίοι, οι κομμουνιστές, οι Πέρσες, οι Τουρκαλάδες, οι Αλβανοβούλγαροι, κ.α, με αποτέλεσμα να μας αναγκάσουν να περιοριστούμε στα σημερινά σύνορα μας. Όμως θα γυρίσει και ο μαρμαρωμένος αρχηγός θα (ξανα)γαμήσει και ο γραικός!
Ο πατριώτης όμως δεν φαίνεται στα εύκολα, δλδ να κάθεται  αναπαμένος και να απολαμβάνει τον τίτλο του ως «Έλλην», αλλά στα δύσκολα, όταν η πατρίδα χρειάζεται από αυτόν να κάνει το κάτι τις παραπάνω. Και αυτό το καθήκον του κάτι τις παραπάνω τον καλεί σήμερα, στα χρόνια της κρίσης, περισσότερο από ποτέ, και στο κάλεσμα αυτό οφείλουμε όλοι να ανταποκριθούμε με αυταπάρνηση.
Προσωπικά, θεωρώντας το μέρος του χρέους μου απέναντι στην πατρίδα, αποφάσισα να συντάξω μια πρόχειρη λίστα με πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε για να την απαλλάξουμε από το βραχνά του  δικού της χρέους. Και έτσι, με το να ταράξουμε τους δανειστές μας στη νομιμότητα, να τους υποχρεώσουμε να μας σεβαστούν και να μας υπολογίσουν ως γνήσιους εταίρους και όχι ως παρακατιανούς συγγενείς τσαμπατζήδες που θέλουν μόνο να χορεύουν στα μπουζούκια και να πίνουν καφέδες στα καφεποτεία σε βάρος του δυτικοευρωπαίου φορολογούμενου.
Ξεκινάω λοιπόν με την λίστα, την οποία οποιοσδήποτε ελληνόψυχ(ος) μπορεί ελεύθερα να συμπληρώσει με τις δικές του ιδέες αποπληρωμής του χρέους.
  • Ο έχων δυο νεφρά να πουλήσει το ένα: Διαμαρτύρεσαι ότι δεν μπορείς να εξοφλήσεις τους φόρους σου, τις υποχρεώσεις σου απέναντι στο κράτος; Ε λοιπόν μάθε ότι δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω. Αφού –αν πραγματικά το θέλεις- μπορείς άνετα να βγάλεις μερικές χιλιάδες ευρώ πουλώντας στη μαύρη αγορά κάποιο όργανο σου, προσφέροντας έτσι, εκτός από πόρους στην πατρίδα, και ανθρωπιστικό έργο. Διότι, τι να τα κάνεις τα δυο νεφρά, το γνωρίζεις πως κάποιοι δεν έχουν ούτε ένα;
  • Γίνε εθελοντής καταδότης: Δεν αρκεί όμως να είσαι ο ίδιος ευυπόληπτος πολίτης και να εξοφλείς τις υποχρεώσεις σου απέναντι στο κυρίαρχο κράτος, πρέπει να κάνουν το ίδιο και οι υπόλοιποι. Το να κάνεις τα στραβά μάτια στην φοροδιαφυγή του πλησίον σου, είναι σχεδόν το ίδιο κακό με το να φοροδιαφεύγεις ο ίδιος. Κάλεσε την εφορία και δώσε της τις απαραίτητες πληροφορίες για να τσακώσει εκείνος που εξαπατούν την πατρίδα, δεν είναι ρουφιανιά, είναι πατριωτική υποχρέωση.
  • Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία: Το να βοηθάς την πατρίδα να ξελασπώσει φέρνει την ευτυχία. Βοήθησε το κράτος να απαλλαγεί από τους υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους, ζήτα να δουλέψεις σε κρατικούς οργανισμούς χωρίς μισθό, ή έστω με ένα συμβολικό μισθό έτσι ώστε να μην ανέβουν και οι δείκτες της ανεργίας. Αν είσαι ήδη δημόσιος υπάλληλος μπορείς να ζητήσεις να κατακρατείται ο μισθός σου, στο κάτω κάτω το κράτος τόσα χρόνια σε συντηρούσε, βοήθα το και εσύ να συντηρηθεί. Και μη διστάζεις, σκέψου ότι χωρίς τους χιλιάδες εθελοντές, δεν θα είχαν γίνει ποτέ ολυμπιακοί αγώνες στη σύγχρονη Ελλάδα. Ο εθελοντισμός βέβαια δεν είναι ανάγκη να περιοριστεί στο δημόσιο τομέα, αλλά μπορεί να επεκταθεί και στον ιδιωτικό, κάνοντας τη χώρα μας ελκυστική για τον υποψήφιο επενδυτή.
  • Πρεζόνι, μπορείς και εσύ να γίνεις χρήσιμος στην πατρίδα: Γνωρίζετε πόσα λεφτά χάνει το κράτος από το παράνομό εμπόριο ναρκωτικών; Αμύθητα ποσά! Να απαιτήσουμε να νομιμοποιηθούν τα ναρκωτικά, και όχι μόνο τα ελαφρά, όλα. Να αρχίσει επιτέλους το κράτος να εισπράττει φόρους από μια αγορά η οποία μέχρι σήμερα μόνο του κόστιζε(περίθαλψη και απεξάρτηση τοξικοεξαρτημένων, κονδύλια για την πάταξη του εμπορίου ναρκωτικών, έξοδα για κατασκευή φυλακών, δικαστικά έξοδα κ.α). Αν τα ναρκωτικά νομιμοποιηθούν το κράτος θα έχει διπλό όφελος, από τη μια θα εισπράττει από τη φορολογία, ενώ από την άλλη θα γλιτώνει ένα σωρό λεφτά τα οποία ξόδευε στην αντιμετώπιση του φαινομένου των ναρκωτικών.
  • Πρόσεξε τι καταναλώνεις: Θα γνωρίζετε φυσικά ότι υπάρχουν κάποια προϊόντα με χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ και άλλα με υψηλό συντελεστή ΦΠΑ. Μπορείτε να βοηθήσετε το κράτος καταναλώνοντας περισσότερα από τα δεύτερα(Τσιγάρα, αλκοολούχα ποτά, καύσιμα) και λιγότερα από τα πρώτα. Φάε λιγότερο(δηλαδή τα παλληκάρια στον Άγιο Δομίνικο πως τα καταφέρνουν;), κάπνισε περισσότερο, ανέπνευσε πατριωτισμό σε κάθε τζούρα. Θα πει κάποιος ότι με αυτόν τον τρόπο ίσως να αυξηθούν τα έξοδα που δίνει το κράτος για την υγεία, αφού θα αυξηθούν και οι ασθένειες που σχετίζονται με το ποτό και το κάπνισμα. Αυτό όμως είναι σχετικό, διότι αν οι ελληνόψυχοι ακολουθήσουμε τον κανόνα 3 περί εθελοντισμού, θα βοηθήσουμε να εξοικονομηθούν μισθοί από τα νοσοκομεία και έτσι θα απορροφήσουμε τη ζημιά.
  • Ο τουρισμός, η βαριά βιομηχανία του τόπου: Κάνε ότι μπορείς για να νιώσουν άνετα και όμορφα οι επισκέπτες που διαλέγουν τη χώρα μας ως τουριστικό προορισμό. Να είσαι ευγενικός, να τους παραχωρείς τη θέση σου στο λεωφορείο, μην κλείνεις με διαδηλώσεις τους δρόμους και τα λιμάνια, να είσαι πάντα χαμογελαστός και να μαθαίνεις ξένες γλώσσες, μόνο τα αγγλικά δεν φτάνουν για να κάνεις τον Ιταλό, τον Γάλλο ή τον Γερμανό να νιώσει σαν στο σπίτι του. Για την πατρίδα σου παραχώρησε και το κορμί σου, ή κάποιου συγγενή σου. Είσαι ευπαρουσίαστος/στη, έχεις όμορφη γυναίκα ή κόρη να βγάλεις στο κλαρί; Αν ισχύουν οι παραπάνω προϋποθέσεις βοήθα έναν επισκέπτη να γνωρίσει τον έρωτα κάτω από τον ειδυλλιακό ελληνικό ουρανό, δηλαδή στην Ταϊλάνδη είναι πιο μάγκες; Και μην ξεχνάς, είναι πορνεία μόνο άμα ζητάς χρήματα, εσύ θα το κάνεις δωρεάν, το χρήμα πολλοί εμίσησαν τη δόξα ουδείς. Με αυτόν τον τρόπο θα αυξηθεί ο τουρισμός, και εσύ θα νιώσεις σαν δεύτερη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα ή δεύτερος Αθανάσιος Διάκος, γνωρίζοντας ότι αυτό επετεύχθη με τη δική σου συνδρομή.
  • Ζήτα βοήθεια από το λογιστή σου: Οι περισσότεροι Έλληνες μέχρι σήμερα ζητούσαν από το λογιστή τους να μαγειρέψει την δήλωση έτσι ώστε να πληρώσουν όσο το δυνατόν λιγότερο φόρο. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!!! Η πατρίδα σε χρειάζεται, δώσε πίσω τα κλεμμένα, ζήτα από το λογιστή σου να σου φτιάξει τη δήλωση με τέτοιο τρόπο που να πληρώσεις όσο το δυνατόν περισσότερα. Σε περίπτωση που δεν αντέχεις να πληρώσεις λογιστή δεν έχεις παρά να ζητήσεις βοήθεια από το κοντινότερο στη γειτονιά σου κατάστημα της εφορίας.
  • Αν τα παιδιά σου βάζουν μέσα το κράτος μην κάνεις παιδιά: Είσαι άτομο με ειδικές ανάγκες, υπάρχει πιθανότητα τα παιδιά σου να κληρονομήσουν την αναπηρία σου; Μην κάνεις παιδιά! Ξέρεις πόσο κοστίζει ένας ανάπηρος στην κοινωνία(ειδικά σχολεία, υποδομές, δομές υγείας); Εμείς βέβαια, ως Έλληνες, δεν είμαστε ναζί να σου επιβάλλουμε στείρωση και ευθανασία με το ζόρι, αλλά σου δίνουμε την ευκαιρία να δράσεις πατριωτικά και να πάρεις μονάχος σου την απόφαση, γλιτώνοντας έτσι το κράτος από πολλά και περιττά έξοδα.
Αυτές είναι μόνο μερικές μέθοδες, που αν ακολουθηθούν θα βοηθήσουν την πατρίδα να εξέλθει από τη δύσκολη θέση στη όποια έχει βρεθεί εξαιτίας της έλλειψης πατριωτισμού. Ακολουθήστε όσες περισσότερες από αυτές μπορείτε, ή και ακόμη περισσότερες, μην τα περιμένετε όλα από τον από μηχανής θεό της Ελλάδας, μην κάθεστε αδρανείς στους καναπέδες σας. Η πατρίδα σε χρειάζεται, γίνε εθελοντής πατριώτης. Και μην ξεχνάτε, το χρέος είναι του λαού! Γιατί άμα δεν έχει την τιμή να το ξεπληρώσει ο λαός ποιός θα την έχει;
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)
ΥΓ: Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα κάπως να βρω μεθόδους συνδρομής στην πατρίδα. Αυτό επειδή πολλά από αυτά που σκεφτόμουν –πχ ξεπούλημα νησιών και εδαφών, φορολογία των ανέργων, κλείσιμο ειδικών σχολείων κ.α.- τα κάνουμε έτσι και αλλιώς. Μερικές φορές βλέπετε, η κωμικοτραγικότητα της πραγματικότητας ξεπερνά και τις ικανότητες της φαντασίας.

Το κόκκινο φεγγάρι

 Το κόκκινο φεγγάρι

...και η σκοτεινή του πλευρά.
Όπου ως φεγγάρι νοείται ο κόκκινος Μάης και το ιστορικό του φορτίο, με την επαναστατική παράδοση και διάφορες επετείους-σταθμούς για το κίνημα. Και σκοτεινή πλευρά κάποια μαγιάτικα γεγονότα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τις κατοπινές εξελίξεις και τους σημερινούς συσχετισμούς.

5 Μάη 2010: ημέρα ψήφισης του πρώτου μνημονίου.
Ο κόσμος κατεβαίνει πιο μαζικά από ποτέ τα τελευταία χρόνια στους δρόμους και πρακτικά οι απεργιακές συγκεντρώσεις ενώνονται σε ένα μεγάλο ποτάμι λαού από το Πεδίο του Άρεως ως το Σύνταγμα και τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Το οποίο όμως θα τρομάξει και θα οδηγηθεί εξίσου μαζικά σπίτι του, μετά από την προβοκάτσια της Μαρφίν και τους τρεις εργαζόμενους που δολοφονήθηκαν από τους παρακρατικούς μηχανισμούς, με εγκληματική συν-ευθύνη της εργοδοσίας.

Κρατάμε στα αξιοσημείωτα της περιόδου: την καταγγελία της επίθεσης στη Μαρφίν κι από αναρχικές ομάδες, που ομνύουν στη λαϊκή αντιβία και τα μπάχαλα. Τη θλιβερή αντισυγκέντρωση της επομένης έξω από την τράπεζα, με τους πενθούντες και τα κεριά, που έτυχε δυσανάλογης προβολής -με βάση τον όγκο της- από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ως προπομπός διάφορων "κινητοποιήσεων" τηλεοπτικού τύπου και χαρακτήρα το επόμενο διάστημα. Την αξιοποίηση της υπόθεσης, για να μπει τέλος στις επιθετικές φιλοδοξίες του Βγενόπουλου.

Το ογκώδες πανελλαδικό συλλαλητήριο του κόμματος, που γέμισε το κέντρο της Αθήνας, δέκα μέρες αργότερα, αλλά έμοιαζε ως υστερόγραφο στο μαζικό κινηματικό ρεύμα εκείνης της περιόδου, που ανακόπηκε -μετά από διψήφιο αριθμό απεργιακών κινητοποιήσεων σε ένα τρίμηνο, αν θυμάμαι καλά. Την πρώτη εκλογική ρωγμή που αποτυπώθηκε στις αυτοδιοικητικές του επόμενου φθινοπώρου -όταν ο Σύριζα ακόμα ψαχνόταν, κατεβάζοντας πασόκους υποψήφιους τύπου Μητρόπουλου, και ο Αλαβάνος ερχόταν τελευταίος και καταϊδρωμένος πίσω από το Χάγιο, στην περιφέρεια Αττικής.

Επίσης, τις απολύσεις πολλών συντρόφων και τις απώλειες σοβαρών στηριγμάτων σε χώρους δουλειάς, χωρίς τις απαραίτητες εφεδρείες που θα αναπλήρωναν το κενό, όχι επειδή απεργούσαν χωρίς απόφαση-κάλυψη σωματείου, όπως ισχυρίζονταν κάποιοι, αλλά βασικά επειδή απεργούσαν και χαλούσαν την πιάτσα.

Αυτά αλλάζουν σταδιακά την επόμενη άνοιξη (Μάης 2011) με κλειδί-μοχλό το ακίνητο κίνημα των πλατειών. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, αλλά το (σοσιαλ)μιντιακό τόνο τον δίνουν οι αγανακτισμένοι των πλατειών, όπου δε χρειάζεται να απεργείς κι απαγορεύεται να κουβαλάς κομματική ή συνδικαλιστική ιδιότητα. Δεν απαγορεύονται όμως διάφοροι οικονομολόγοι και περσόνες-δημοσιολόγοι (Βαρουφάκης, Τσακαλώτος, Κατρούγκαλος, Λαπαβίτσας, κ.ά.) που θα γίνουν οι επόμενοι βουλευτές και υπουργοί. Στις πλατείες κάποιοι είδαν(;) να υλοποιείται το ιδανικό της αμεσοδημοκρατίας κι άλλοι τα σοβιέτ της νέας εποχής και την ευκαιρία να παρέμβουν στις μάζες -που δεν τις έβρισκαν πουθενά αλλού- και το αυθόρμητο. Σήμερα απολαμβάνουν τους καρπούς των αυταπατών τους.

Στα αξιοσημείωτα, το "γειωμένο" ψήφισμα για την κατάργηση των κομμάτων και του χρήματος. Το κυνηγητό των μ-λ που πήγαν να παρέμβουν "αριστερά στην πλατεία". Οι Ελληνοσούπερμαν με τις γαλανόλευκες μπέρτες. Ο διαχωρισμός άνω και κάτω πλατείας, που έκαναν αμφότερες πολιτική δουλειά κι ανέδειξαν νέες δυνάμεις από το μηδέν -η λίγο παραπάνω (Σύριζα, ΑνΕλ, Χρυσή Αυγή).

Το έδαφος για τον επόμενο εκλογικό γύρο (τρίτος και τελικός) έχει στηθεί. Η 19η Οκτωβρίου του 11' πλησιάζει σε όγκο και παλμό την 5η Μάη, για να ακολουθήσουν -στα πλαίσια της 48ωρης απεργίας- τα γνωστά γεγονότα της 20ής Οκτώβρη και η δολοφονία του Κοτζαρίδη. Μετά τις 12 Φλεβάρη (στην επέτειο της Βάρκιζας), όπου ο Παπαδήμος ορκιζόταν πρωθυπουργός με φόντο στα τηλεοπτικά πλάνα τα φλεγόμενα κτίρια του κέντρου, δεν κουνήθηκε κινηματικό φύλλο επί ένα τρίμηνο και εν αναμονή της κάλπης, που ήταν γκαστρωμένη κι έβγαλε το "καινούριο" (που ήταν φτυστό το παλιό).

6 Μάη 2012: Ο δικομματισμός πιάνει ιστορικό χαμηλό. Το ΠαΣοΚ καταρρέει και βάζει ταφόπλακα στον κύκλο της Μεταπολίτευσης. Η διασπορά θυμίζει τις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές του 1950, βγάζοντας πρώτο κόμμα -αθροιστικά- τα λοιπά που μένουν εκτός βουλής. Η πολύχρωμη βεντάλια άνοιξε ένα μήνα μετά και στήνει τον καινούριο δικομματισμό, αναβαπτισμένο στο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο.

O Σύριζα εκτινάσσεται στη δεύτερη θέση, εξαπλασιάζοντας τα ποσοστά του σε δύο κάλπες, δεν καταφέρνει να βγει πρώτο κόμμα, αλλά λεηλατεί σαν παλιό κακό ΠαΣοΚ αριστερές ψήφους κι έχει αρκετό χρόνο να προσαρμοστεί στο νέο του ρόλο.
Πέντε χρόνια (κι ένα δημοψήφισμα) μετά, η αντιμνημονιακή συγκυβέρνηση Σ-Ανελ φέρνει προς ψήφιση κάτι σαν 4ο μνημόνιο για την επόμενη τριετία, ενώ πέρυσι τέτοιο καιρό κατεδάφιζε ό,τι είχε μείνει όρθιο στην κοινωνική ασφάλιση.

Εκείνοι οι Μάηδες φαντάζουν ήδη πολύ μακρινοί. Ο κόσμος που βγήκε μαζικά στους δρόμους τη διετία 2010-12 (ένας στους τέσσερις κατοίκους της Ελλάδας, σύμφωνα με παλιότερη δημοσκοπική έρευνα) είτε αντιστέκεται σπασμωδικά, είτε περνάει τα στάδια του κινηματικού πένθους-κατάθλιψης. Όπως έχει γράψει η κε του μπλοκ σε παλιότερο κείμενο, θυμίζει πολύ την πορεία του πρωταγωνιστή-ασθενή στην ταινία "Ξυπνήματα", που ήταν χρόνια ακινητοποιημένος και ξύπνησε προσωρινά με το φάρμακο Ελ-Ντόπα (όπως λέμε εκλογική ντόπα), για να επιστρέψουν σύντομα στην προηγούμενή τους κατάσταση.

Και το κόμμα, κύριε; Βλέπει απλώς τους Μάηδες να περνούν, ώσπου να ωριμάσουν οι συνθήκες (ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι).
Αυτή η κουβέντα έχει γίνει επανειλημμένα στο μπλοκ. Κάποιοι θεωρούν πως ήταν χρυσή ευκαιρία για... πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες (που τις συνδέουν και τις περιγράφουν ωστόσο με εκλογικούς κυρίως όρους), με τον κλονισμό του κυρίαρχου δικομματισμού και των απεγκλωβισμό (;) χιλιάδων συνειδήσεων. Πολλοί σφοι πιστεύουν πως το κόμμα δεν ήταν προγραμματικά θωρακισμένο για να αντιμετωπίσει την κατάσταση και τη χιονοστιβάδα των εκλογικών αυταπατών, που εμφιλοχωρούσαν και στις γραμμές της δικής μας βάσης.

Ναι αλλά δεν είναι τόσο απλό. Το βασικό ζητούμενο σε κάθε μεγάλη μάχη δεν είναι πάντα η τελική νίκη -εφόσον αντικειμενικά λείπουν οι προϋποθέσεις για αυτήν- αλλά η ενίσχυση των θέσεών μας για τις επόμενες μάχες, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν οι συνθήκες για ένα πιο αποφασιστικό άλμα -και είναι σαφές πιστεύω πως δεν υπήρξε ποτέ η επαναστατική κατάσταση που ονειρεύονταν κάποιοι.
Αυτό είναι το κριτήριο για ένα κόμμα παντός καιρού, να μην αντέχει απλώς στην κακοκαιρία, αλλά να μπορεί να αναπτύσσεται, να δυναμώνει, να ετοιμάζεται για τη μεγάλη στιγμή, αλλά να την φέρνει και πιο κοντά με τη δράση του.

Κι ας θυμόμαστε επίσης πως το φεγγάρι είναι ετερόφωτο σώμα και παίρνει λάμψη από τη δική μας δράση. Δε θα μας φωτίσει από μόνο του, με την αύρα της επετείου, αν δε φροντίσουμε εμείς γι' αυτό.

Συντεταγμένες συκοφαντικές επιθέσεις κατά Ριζοσπάστη και ΠΑΜΕ


ΠΑΜΕ: Αθλιες συκοφαντίες της Εφημερίδας των Συντακτών


Σε ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ σχετικά με σημερινό δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών, αναφέρει:

«Με σημερινό δημοσίευμα στην εφημερίδα των Συντακτών αναπαράγονται άθλιες συκοφαντικές και προβοκατόρικες για το κίνημά μας αναφορές, που χαρακτηρίζουν το ΠΑΜΕ ως αντισημιτική δύναμη και φτάνουν στην αθλιότητα να γράφουν ότι το ΠΑΜΕ "βεβηλώνει μνημεία του ολοκαυτώματος".

Η χρονική συγκυρία δεν είναι τυχαία. Είναι γνωστό ότι αυτή την περίοδο το ΠΑΜΕ πρωτοστατεί για να εκφραστεί η αλληλεγγύη των Ελλήνων εργαζομένων στους πάνω από χίλιους Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους που βρίσκονται σε απεργία πείνας στις φυλακές του Ισραήλ. Η αλληλεγγύη στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται αντισημιτισμός. Το δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών, που εντάσσει το ΠΑΜΕ στις δυνάμεις του αντισημιτισμού μας προκαλεί οργή.

Απαιτούμε να προχωρήσει άμεσα η Εφημερίδα των Συντακτών σε αποκατάσταση της αλήθειας δημοσιεύοντας την έντονη διαμαρτυρία μας».
Πηγή: 902
 (Εγώ ως καχύποπτος θα συνδέσω τα παραπάνω και με αυτό)

Επίθεση στον «Ριζοσπάστη» με τη μάσκα μαζικού φορέα!


Πριν από λίγες μέρες, εκπρόσωπος της λεγόμενης «Ομοσπονδίας Συλλόγων Μεταναστών από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ» επικοινώνησε με το διαφημιστικό τμήμα της εφημερίδας μας για την καταχώριση διαφημιστικού για τη συγκέντρωση που διοργανώνει ο εν λόγω φορέας την Κυριακή στο Σύνταγμα, προς τιμήν - όπως λέει - της 9ης Μάη, Μέρας Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών.
Ως εκπρόσωπος εμφανίστηκε ο Ανδρέας Ζαφείρης, στέλεχος της ΛΑΕ και τακτικός αρθρογράφος της ιστοσελίδας «iskra». Με δεδομένο ότι πρόκειται για μια διαφήμιση με πολιτικό περιεχόμενο, ως όφειλε η εφημερίδα μας προσπάθησε να διερευνήσει το ποια είναι αυτή η Ομοσπονδία, ποιοι την αποτελούν κ.λπ., καθώς και τον τρόπο που θα μπορούσε να γίνει η καταχώριση (στάλθηκε με τη μορφή αφίσας, που δεν συνηθίζεται), πριν δώσει οριστική απάντηση για τη διαχείριση του ζητήματος της καταχώρισης.

Πριν προλάβουμε όμως να ολοκληρώσουμε αυτήν τη διαδικασία, την Πέμπτη στάλθηκε επιστολή στην εφημερίδα, όπου η συγκεκριμένη Ομοσπονδία διαμαρτύρεται γιατί ο «Ριζοσπάστης» δεν βάζει την καταχώρισή της. Το επόμενο πρωί, πριν προλάβουμε να απαντήσουμε, είδαμε την επιστολή που τιτλοφορούνταν ως «ανοιχτή επιστολή» να κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με αναπαραγωγή από το site «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΚΚΕ», μιας ολιγομελούς ομάδας που διακρίνεται από αντι-ΚΚΕ μένος, και να δημοσιεύεται σε διάφορα άλλα site, ανάμεσα στα οποία και η «iskra». Η αναπαραγωγή που έγινε συνοδευόταν από απαράδεκτους χαρακτηρισμούς και χυδαία σχόλια απέναντι στο ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη».

Σε επικοινωνία που είχαμε με τον Ανδρέα Ζαφείρη, διαμαρτυρηθήκαμε για το γεγονός ότι πριν ακόμα καλά - καλά απαντήσουμε, προχώρησαν σε μια τέτοια ενέργεια και προτείναμε να υπάρξει συγκεκριμένη λύση, με δεδομένο ότι πρόκειται για εκδήλωση μαζικού φορέα, δηλαδή να δημοσιευτεί η είδηση της εν λόγω εκδήλωσης στις Ξένες Δημοσιεύσεις της εφημερίδας, με τον όρο βέβαια τη διευκρίνιση από μέρους τους ότι η αρχική επιστολή ήταν αποτέλεσμα παρεξήγησης, μη κατανόησης, διαφορετικά θα το εκλάβουμε ως κίνηση με πολιτική σκοπιμότητα. Ο ίδιος μάς ανέφερε ότι δεν συμφωνούσε με την επιστολή που εκδόθηκε, όμως παρ' όλες τις αλλεπάλληλες επικοινωνίες που είχαμε, επιστολή με αυτό το διορθωτικό περιεχόμενο δεν ήρθε.

Με αυτά τα δεδομένα είναι προφανές ότι δεν είναι ζήτημα παρεξήγησης ή παρερμηνείας, αλλά ότι κάποιοι επέλεξαν, κρυμμένοι πίσω από τον τίτλο ενός μαζικού φορέα (Ομοσπονδία Συλλόγων) να επιχειρήσουν προβοκάτσια ενάντια στον «Ριζοσπάστη» και το ΚΚΕ, προφανώς εν αγνοία των μελών των Συλλόγων που τον συγκροτούν. Η προσπάθεια, βεβαίως, να εμφανιστεί ότι το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» δεν τιμούν την 9η Μάη και την Αντιφασιστική Νίκη, επειδή δεν δημοσιεύουν το κάλεσμα σε μια κινητοποίηση που διοργανώνει ένας φορέας, είναι χυδαίο και προκλητικό ψέμα, όταν η εφημερίδα μας πρωτοστάτησε στο να ανοίξει αντιπαράθεση στο ότι η 9η Μάη δεν είναι ημέρα της Ευρώπης, όπως παρουσιάζεται από την ΕΕ και φορείς των αστικών κομμάτων, όταν σταθερά, με ιστορική αρθρογραφία, προβάλλει την Αντιφασιστική Νίκη και τη συμβολή της ΕΣΣΔ, όταν προβάλλει εκδηλώσεις μαζικών φορέων, αντιστασιακών οργανώσεων προς τιμήν της. Οσοι, λοιπόν, σχεδίασαν αυτήν την προσπάθεια προβοκάτσιας με καθαρή πολιτική σκοπιμότητα, θα πρέπει να απολογηθούν στα μέλη των μαζικών φορέων που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.
Πηγή: Ριζοσπάστης
Και μια ερώτηση από εμάς:
-Έχει η συγκεκριμένη εκδήλωση κάποια σχέση με τις ανάλογες που διοργανώνονται ανά τον κόσμο, με την άμεση στήριξη των, κατά τόπους, ρώσικων πρεσβειών;

Ο Καρλ Μαρξ για το πραγματικό βασίλειο της ελευθερίας

 

«Με μια λέξη, οι κομμουνιστές υποστηρίζουν παντού κάθε επαναστατικό κίνημα ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση.
Σε όλα αυτά τα κινήματα προβάλλουν το ζήτημα της ιδιοκτησίας, οποιαδήποτε μορφή, περισσότερο ή λιγότερο εξελιγμένη, κι αν έχει πάρει, σαν το βασικό ζήτημα του κινήματος.
Τέλος, οι κομμουνιστές εργάζονται παντού για τη σύνδεση και τη συνεννόηση των δημοκρατικών κομμάτων όλων των χωρών.
Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος.
Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ’ αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο.
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!»
Οι τελευταίες προτάσεις από το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, που έγραψαν ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο τέλος του Φεβρουαρίου του 1848.
"Το πραγματικό βασίλειο της ελευθερίας"
«… Το βασίλειο της ελευθερίας αρχίζει στην πραγματικότητα εκεί που παύει η εργασία να υπαγορεύεται από ανάγκη και από εξωτερική σκοπιμότητα. Βρίσκεται, επομένως, από αυτή τη φύση του πράγματος πέρα από τη σφαίρα της καθεαυτό υλικής παραγωγής. Όπως ο πρωτόγονος άνθρωπος οφείλει να παλεύει με τη φύση για να ικανοποιεί τις ανάγκες του, για να συντηρεί και να αναπαράγει τη ζωή του, το ίδιο οφείλει να κάνει και ο πολιτισμένος άνθρωπος και οφείλει να το κάνει αυτό σε όλες τις κοινωνικές μορφές και στις συνθήκες οποιουδήποτε τρόπου παραγωγής. Με την ανάπτυξή του διευρύνεται το βασίλειο αυτό της φυσικής αναγκαιότητας, γιατί μεγαλώνουν οι ανάγκες του.
Ταυτόχρονα, όμως, διευρύνονται οι παραγωγικές δυνάμεις που ικανοποιούν τις ανάγκες αυτές. Η ελευθερία στον τομέα αυτό μπορεί να συνίσταται μόνο στο ότι ο κοινωνικός άνθρωπος, οι συνεταιρισμένοι παραγωγοί θα ρυθμίζουν ορθολογικά αυτή τους την ανταλλαγή της ύλης με τη φύση, θα την υποτάσσουν στον κοινό έλεγχο από μέρους τους,αντί να κυριαρχούνται από αυτήν σαν από μια τυφλή δύναμη, όταν θα την πραγματοποιούν με τη μικρότερη δυνατή δαπάνη δυνάμεων και κάτω από όρους αντάξιους και ταιριαστούς προς την ανθρώπινη φύση τους.
Ωστόσο, αυτό παραμένει πάντα ένα βασίλειο της ανάγκης. Πέρα από αυτό αρχίζει η ανάπτυξη των δυνάμεων του ανθρώπου, σαν αυτός καθεαυτός σκοπός, το πραγματικό βασίλειο της ελευθερίας, που μπορεί όμως να ακμάσει μόνο πάνω στη βάση εκείνου του βασιλείου της ανάγκης. Ο βασικός όρος είναι η συντόμευση της εργάσιμης ημέρας» (Καρλ Μαρξ, Το Κεφάλαιο (τόμος τρίτος), εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1978, σ. 1007 – 1008). 
Ο Λένιν για τον Μαρξ
«Η ιστορία της φιλοσοφίας και η ιστορία της κοινωνικής επιστήμης δείχνουν πεντακάθαρα ότι στο μαρξισμό δεν υπάρχει τίποτα που να μοιάζει με «αίρεση», με την έννοια κάποιας κλειστής, αποστεωμένης διδασκαλίας που εμφανίστηκε έξω από τη λεωφόρο της εξέλιξης του παγκόσμιου πολιτισμού. Αντίθετα, όλη η μεγαλοφυΐα του Μαρξ βρίσκεται ακριβώς στο ότι έδωσε απαντήσεις σε ερωτήματα που είχε ήδη θέσει η πρωτοπόρα σκέψη της ανθρωπότητας.
 Η διδασκαλία του γεννήθηκε σαν κατευθείαν και άμεση συνέχιση της διδασκαλίας των πιο μεγάλων εκπροσώπων της φιλοσοφίας, της πολιτικής οικονομίας και του σοσιαλισμού. Η διδασκαλία του Μαρξ είναι παντοδύναμη, γιατί είναι σωστή. Είναι πλήρης και αρμονική, γιατί δίνει στους ανθρώπους μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία, ασυμβίβαστη απέναντι σε κάθε δεισιδαιμονία, σε κάθε αντίδραση, σε κάθε υπεράσπιση της αστικής καταπίεσης.
Είναι νόμιμος διάδοχος ό, τι πιο καλού δημιούργησε η ανθρωπότητα στο 19ο αιώνα με τη μορφή της γερμανικής φιλοσοφίας, της αγγλικής πολιτικής οικονομίας, του γαλλικού σοσιαλισμού» 
 (Β. Ι. Λένιν, Για τον Μαρξ και το μαρξισμό, «Οι τρεις πηγές και τα τρία συστατικά μέρη του μαρξισμού», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2002, σ. 9-10)

Bobby Sands: Το «γελαστό παιδί» του IRA που έγινε μύθος Έφυγε μετά από ηρωική απεργία πείνας, στις 5 Μάη του 1981

Χαράματα Τρίτης, 5 Μαΐου 1981, ένα δραματικό ηχητικό κράμα ξυπνά τους κατοίκους των καθολικών συνοικιών του Μπέλφαστ. Θρήνοι γυναικών, φωνές οργής αντρών, ρυθμικά κτυπήματα μεταλλικών σκουπιδοτενεκέδων. Η είδηση διαδίδεται τάχιστα: Πέθανε – ώρα 1.17- ο ηλικίας 27 ετών, κοσμαγάπητος βουλευτής του IRA Ρόμπερτ (Μπόμπι) Σαντς, μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας στις φυλακές Μέιζ, κοντά στο Μπέλφαστ.
Ο «γελαστός Μπόμπι» είναι ο πρώτος από τους ιρλανδούς απεργούς πείνας του ‘81 που ξεψυχά. Πρώτος αυτός είχε αρχίσει, άλλωστε, απεργία πείνας στο διαβόητο μπλοκ «Η» των φυλακών Μέιζ που ονομάστηκε έτσι λόγω του σχήματός του. Από τις 12 Αυγούστου έως τον Μάιο, εννέα ακόμη απεργοί «λιώνουν». Φράνσις Χιούζ, Πάτσι Ο’ Χάρα, Ρέιμοντ Μακ Κρις, Τζόζεφ Μακ Ντόνελ, Μάρτιν Χάρσον, Κέβιν Λιντς, Κίραν Ντόχερτι, Τόμας Μακ Άλγουι, Μάικλ Ντέβιν. Ο μικρότερος (ο Άλγουι) ήταν ηλικίας 23 ετών, ο μεγαλύτερος (ο Ντέβιν) είχε μόλις φθάσει τα τριάντα.
IRA_Resistance_PosterΣτις 3 Οκτωβρίου 1981, οι έξι τελευταίοι απεργοί πείνας θα διακόψουν αυτήν τη μορφή διαμαρτυρίας – διεκδίκησης, πιεσμένοι από μια προειδοποίηση των οικείων τους: Ότι θα ζητούσαν την υποχρεωτική σίτισή τους, εάν έπεφταν σε κώμα. Κεντρικό αντικείμενο διεκδίκησης των απεργών πείνας ήταν να τους αναγνωριστεί πάλι η ιδιότητα των πολιτικών κρατούμενων. Λέμε «πάλι», διότι την 1η Μαρτίου του 1976 το Λονδίνο κατάργησε το «στάτους» του πολιτικού κρατούμενου για όσους Βορειοϊρλανδούς θα καταδικάζονταν από τότε και στο εξής. Πέντε ήταν τα συγκεκριμένα αιτήματα των βορειοϊρλανδών απεργών πείνας. Το δικαίωμα να φορούν τα δικά τους ρούχα, η απαλλαγή τους από καταναγκαστικές εργασίες, η απρόσκοπτη επικοινωνία ανάμεσα στους φυλακισμένους, το δικαίωμα να δέχονται επισκέψεις, δέματα και γράμματα από μια φορά την εβδομάδα, το «ελεύθερο» να διοργανώνουν ψυχαγωγικά και εκπαιδευτικά προγράμματα.
Από την όλη «γκάμα» των αιτημάτων, τεράστια συμβολική σημασία είχε προσλάβει αυτό που αφορούσε στην ένδυση. Ήταν άλλωστε αίτημα με σχεδόν πενταετή ιστορία, στο μπλοκ Η: «Εάν θέλουν να φορέσω τη στολή του κατάδικου πρέπει να μου την καρφώσουν στην πλάτη», είχε πει τον Σεπτέμβριο του 1976 ο μαχητής του IRA, Κίραν Νάτζεντ. Αποφάσισε να φορέσει μια κουβέρτα, «εγκαινιάζοντας» έτσι τον «θεσμό» των «μπλάνκετ μεν» (των «κουβερτάνθρωπων»), οι οποίοι επέλεγαν να «ντυθούν» έτσι διακηρύσσοντας την κατηγορηματική τους άρνηση να δεχθούν την ειδική στολή του κατάδικου.
 Ο Μπόμπι Σαντς άρχισε την απεργία πείνας την 1η Μαρτίου του 1981, ημέρα σημαδιακή: Ήταν η πέμπτη επέτειος της άρσης του «καθεστώτος» πολιτικού κρατουμένου για τους Βορειοϊρλανδούς.
Όπλα και βόμβες δεν κερδίζουν τον πόλεμο.
sands voteΚακό μαντάτο λαμβάνουν οι επιτελείς της κυβέρνησης Θάτσερ, στις 9 Απριλίου 1981, ημέρα διεξαγωγής επαναληπτικών εκλογών για τη θέση που άφησε κενή στην Βουλή των Κοινοτήτων ο θάνατος του ανεξάρτητου Βορειοϊρλανδού βουλευτή Φ. Μακουάιρ – από καρδιακή προσβολή. Για την ακρίβεια, η δυσάρεστη είδηση υποδιαιρείται σε μία κακή και μία… αβάσταχτη. Η κακή: Στις εκλογές απέτυχε προσωπικά ο Χάρι Γουέστ, αρχηγός των Ενωτικών (οπαδών της βρετανικής κυριαρχίας στη Β. Ιρλανδία) του Όλστερ. Η χειρότερη είδηση: Την έδρα κέρδισε, υποστηριζόμενος από όλους τους ριζοσπάστες Ρεπουμπλικάνους και τιμώμενος από 30.942 ανθρώπους ο Μπόμπι Σανς! Κι ας βρισκόταν σε απεργία πείνας από την 1η του προηγούμενου μήνα…
Καταρρακώθηκε έτσι, πλήρως, ο ισχυρισμός της βρετανικής κυβέρνησης, ότι ο «γελαστός Μπόμπι» και οι άλλοι απεργοί πείνας ήταν «περιθωριακοί» που «κανένα δεν εκπροσωπούσαν». Ποιος ακριβώς ήταν όμως ο Μπόμπι;
sands football-team-1967Ανήσυχο πνεύμα, κοσμαγάπητος στην κοινωνία του Μπέλφαστ ως ποδοσφαιριστής, μουσικός και εξαίρετος δάσκαλος της ιρλανδικής γλώσσας, εργαζόταν ως (μαθητευόμενος) τεχνίτης αμαξωμάτων. Έχασε όμως τη δουλειά του στα 18 του χρόνια, όταν οι «Ενωτικοί» εκδίωξαν την οικογένειά του από το σπίτι της, στο Ράθκουλ του Βόρειου Μπέλφαστ. Τότε ακριβώς, το 1972, ο Μπόμπι προσχώρησε στον IRA και άρχισε να αναπτύσσει πολιτική δράση. Ένα μήνα αργότερα συνελήφθη, επειδή βρέθηκε όπλο σε σπίτι, στο οποίο ο ίδιος ήταν παρών. Καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση, στο Λονγκ Κες. Όταν αποφυλακίστηκε (1976) έκανε οικογένεια, απέκτησε παιδί και συνέχισε την πολιτική δραστηριότητα.
Το δεύτερο χτύπημα κατέφθασε όταν η βρετανική αστυνομία ανακάλυψε όπλο σε αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαινε ο ίδιος και άλλα τρία άτομα. Επί έξι ημέρες βασανίστηκε για να «ομολογήσει» όσα ήθελαν να του χρεώσουν οι ανακριτές. Δεν κάμφθηκε. Τι και αν η οπλοφορία για τα στελέχη του IRA ήταν σχεδόν προϋπόθεση επιβίωσης στη Β. Ιρλανδία της εποχής εκείνης; Η… αιωνίως διασταλτική ερμηνεία της έννοιας «τρομοκράτης» υπαγόρευσε την ποινή: Για από κοινού οπλοκατοχή, φυλάκιση 14 ετών!
Η ειρωνεία είναι ότι ο Μπόμπι, αρθρογραφώντας σε τοπική εφημερίδα, εξέφραζε απόψεις, όπως: «Όπλα και βόμβες δεν κερδίζουν τον πόλεμο. Μπορούν να σκοτώσουν, αλλά όχι να δείξουν το δρόμο, ούτε να υποχρεώσουν τον άκαμπτο να λυγίσει».
sands hunger strike
Το 1981, στα δώδεκα χρόνια που παρήλθαν από τα αιματηρά γεγονότα του ‘69, είχε εξαπλασιαστεί ο αριθμός των βορειοϊρλανδών Ρεπουμπλικάνων οι οποίοι κρατούνταν στις φυλακές Άρμαχ και Μέιζ. Αριθμούσαν πλέον 3.000. Οι περισσότεροι είχαν καταδικαστεί από ειδικά δικαστήρια, χωρίς ενόρκους. Εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας βεβαίωναν ότι οι καταδίκες κατά κανόνα βασίζονταν σε ομολογίες που είχαν αποσπαστεί με βασανιστήρια (πολλοί ασφαλώς θα θυμηθούν την ιστορία των Τεσσάρων του Γκίλφορντ, που έγινε γνωστή χάρη στην κινηματογραφική ταινία Στο Όνομα του Πατρός). Στην πλειονότητά τους βρέθηκαν στο κελί επειδή υπεράσπισαν τις γειτονιές τους από επιθέσεις των «Ενωτικών» ή αντέταξαν πέτρες στα οχήματα του βρετανικού στρατού.
Από τη χαραυγή της δεκαετίας του ‘80 η κατάσταση στις φυλακές και ειδικά στο «μπλοκ Η» τέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής αριστερών βορειοϊρλανδικών οργανώσεων, κοινωνικών και πολιτικών. Η απεργία πείνας, όμως, είναι ένα άλμα που βρίσκει αντίθετο το Σιν Φέιν, το νόμιμο πολιτικό κόμμα των Ρεπουμπλικάνων. Το διευκρινίζει σε σημείωμα που στέλνει κρυφά στον Μπόμπι ο Τζέρι Άνταμς, εκ των ηγετών του Σιν Φέιν. Ο Άνταμς θεωρεί ότι η απεργία πείνας απειλεί να αποσπάσει την προσοχή των Ρεπουμπλικάνων από τα πολιτικά τους καθήκοντα, αλλά και να επιφέρει θυσίες που τελικά θα πλήξουν το ηθικό τους. Ο Μπόμπι, όμως, είναι αποφασισμένος και αμετάπειστος. Ομοίως και η Θάτσερ, της οποίας ο αρμόδιος για θέματα Β. Ιρλανδίας υπουργός, ο Χάμφρι Άτκινς, τονίζει (15 Απριλίου) ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν θα δεχθεί τα αιτήματα των απεργών πείνας, ούτε θα ενδώσει στη «μορφή βίας που ασκούν»…


sands1
Κάποιος θα έπρεπε να γράψει ένα ποίημα για τις δοκιμασίες ενός απεργού πείνας. Θα ήθελα να το κάνω εγώ. Όμως πως θα μπορούσα να το τελειώσω;
Bobby Sands, Ημερολόγια Φυλακής
Τον Μπόμπι συνοδεύει στο νεκροταφείο πλήθος 100.000 ανθρώπων, ενώ οι πίπιζες παίζουν τη μελωδία του τραγουδιού που γράφτηκε για τους «μπλάνκετ μεν». «Δεν θα φορέσω τη στολή του κατάδικου, υποταγμένος δε θα εκτίσω την ποινή». Στις 6 Μαΐου, το διάσημο ροκ συγκρότημα των Γκρέτφουλ Ντεντ που δίνει συναυλία στη Ν. Υόρκη αφιερώνει στον νεκρό -και εφεξής μυθικό- μαχητή του ΙRA το τραγούδι He’s Gone. Δεν είναι όμως τόσο «λεπτές» οι υπόλοιπες αντιδράσεις που εκδηλώνονται ανά τον κόσμο, στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Μπόμπι…
IRA Hunger Strike 1981: Bobby Sands funeral
Στο Μιλάνο, 5.000 διαδηλωτές πυρπολούν την αγγλική σημαία. Στο Όσλο όπου βρίσκεται, η Βασίλισσα Ελισάβετ κινδυνεύει να δεχθεί κατακέφαλα ντομάτα, η οποία όμως δεν την πετυχαίνει. Συλλαλητήρια γίνονται σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ. Σε διάφορα λιμάνια του κόσμου διαδηλωτές ρίχνουν μαύρη μπογιά σε βρετανικά πλοία. Στο Νέο Δελχί οι ινδοί βουλευτές κρατούν ενός λεπτού σιγή. Αμερικανοί γερουσιαστές, μεταξύ των οποίων κι ο Τεντ Κένεντι, στέλνουν επιστολή διαμαρτυρίας στη Θάτσερ. Ποτέ άλλοτε η πολιτική του Λονδίνου για τη Β. Ιρλανδία (ούτε καν στον απόηχο της «Ματωμένης Κυριακής» του ‘72) δεν προκάλεσε τέτοια κατακραυγή, διεθνώς.
Έκτοτε ο «γελαστός Μπόμπι», ο οποίος στη φυλακή πρόλαβε να γίνει και στιχουργός, βρέθηκε παντού… Έδωσε το όνομά του σε δρόμους γαλλικών πόλεων, έγινε τραγούδι στα χείλη των οπαδών της σκοτσέζικης ποδοσφαιρικής ομάδας της Σέλτικ, πρόσφερε έμπνευση σε καλλιτέχνες.
Στις 6 Οκτωβρίου 1981 η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι οι βορειοϊρλανδοί κρατούμενοι μπορούν να φορούν τα ρούχα της αρεσκείας τους. Σταδιακά άρχισαν να γίνονται δεκτά «ψήγματα» και άλλων αιτημάτων. Πολύ ακριβό υπήρξε, ασφαλώς, το αντίτιμο. Αλλά πότε στην Ιστορία η αξιοπρέπεια υπήρξε φθηνή; Ποτέ.



Δεν θα φορέσω στολή κατάδικου, υποταγμένος δε θα εκτίσω την ποινή

«Μα… αυτά τα λένε οι κομμουνισταί!» - Βασίλης Διαμαντόπουλος: Στο θεατρικό σανίδι και στη ζωή, διαρκής αγώνας για το καλύτερο, για την πρόοδο



Σαν σήμερα, στις 5 του Μάη 1999, έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος ηθοποιός και δάσκαλος του θεάτρου Βασίλης Διαμαντόπουλος.
Ο Β. Διαμαντόπουλος γεννήθηκε το 1920 στον Πειραιά. Σπούδασε νομικά. Έγινε ηθοποιός εξαιτίας του δασκάλου του Κάρολου Κουν, με τον οποίο συνεργάστηκε στο Θέατρο Τέχνης και στο Εθνικό Θέατρο από το 1942 μέχρι το 1949. Το 1958 ίδρυσε το δικό του «Νέο Θέατρο» που λειτούργησε ως και το 1966.
Με την επιβολή της απριλιανής Χούντας των συνταγματαρχών έφυγε στο Παρίσι. Όταν επέστρεψε συνεργάστηκε με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και αργότερα με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο στο «Θέατρο Σάτιρα». Εκείνη την εποχή Διαμαντόπουλος και Μιχαλακόπουλος πρωταγωνιστούν με μεγάλη επιτυχία στη θρυλική τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι Εκείνος», σε κείμενα του Κώστα Μουρσελά. Ο Λουκάς (Βασίλης Διαμαντόπουλος) και ο Σόλων (Γιώργος Μιχαλακόπουλος), γίνονται γνωστοί στο πανελλήνιο περνώντας στην μικρή οθόνη αλληγορικά αντιχουντικά μηνύματα και αγκαλιάζονται από το κοινό.
Για τον Βασίλη Διαμαντόπουλο καλλιτέχνης σήμαινε συμμετοχή στα κοινά και ξεκάθαρη τοποθέτηση μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. «Ήμουν, είμαι και θα είμαι κομμουνιστής. Κολακεύομαι να πιστεύω ότι το αξίζω να είμαι κομμουνιστής και γι’ αυτό θα αγωνιστώ, όσο μου το επιτρέπουν τα μέσα μου και οι ικανότητές μου, για την ουσιαστική αλλαγή και την ανατροπή του καπιταλισμού», έλεγε.
Όπως ο ίδιος είχε δηλώσει στο παρελθόν στον «Ριζοσπάστη», τα χρόνια της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης ήταν που «έβαλαν τα θεμέλια της σταθερότητάς μου στο ΚΚΕ. Κι επιπλέον πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι στέρεος. Κυκλοφορεί μέσα στο ανθρώπινο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι όνειρο ανθρώπινο, όνειρο δικό μας, το να υπάρξει μια κοινωνία ελεύθερη και οι άνθρωποι να ζουν με ισότητα και δικαιοσύνη».
Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος διοχέτευσε την αγάπη του για την υποκριτική τέχνη αλλά και για τη νέα γενιά διδάσκοντας στις σχολές του Εθνικού Θεάτρου και Κάρολου Κουν. Το 1989 ίδρυσε το δικό του «Θεατρικό Εργαστήρι» και αργότερα την Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Ίασμος».
Με πνεύμα ανήσυχο και τσακωμένος με την αδράνεια ο σπουδαίος αυτός θεατράνθρωπος έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του σχεδιάζοντας το επόμενο δημιουργικό του βήμα.
«Ακόμα και τώρα πιστεύω ότι είμαι λειψός, δηλαδή «χωράει κι άλλο»…, δε νομίζω ότι υπάρχει κανένα τέλος σ’ αυτό το «χωράει»… Αυτό που με κρατάει ζωντανό είναι ότι μου λείπουν πράγματα… δεν ξέρω πολλά πράγματα, δεν έχω γευτεί πολλά πράγματα. Γι’ αυτό λέω να ζήσω κι άλλο για να μπορέσω να τα γευτώ», έλεγε σε τηλεοπτική συνέντευξή του όντας σε προχωρημένη ηλικία. Ζωή και τέχνη, τέχνη και ζωή, ήταν για τον Β. Διαμαντόπουλο ένας διαρκής αγώνας για το καλύτερο, για την πρόοδο.
* Ο τίτλος της ανάρτησης από την εμβληματική ατάκα του στην ταινία του Θόδωρου Μαραγκού Μάθε παιδί μου γράμματα.

Επίθεση στον «Ριζοσπάστη» με τη μάσκα μαζικού φορέα!

Επίθεση στον «Ριζοσπάστη» με τη μάσκα μαζικού φορέα!



Πριν από λίγες μέρες, εκπρόσωπος της λεγόμενης «Ομοσπονδίας Συλλόγων Μεταναστών από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ» επικοινώνησε με το διαφημιστικό τμήμα της εφημερίδας μας για την καταχώριση διαφημιστικού για τη συγκέντρωση που διοργανώνει ο εν λόγω φορέας την Κυριακή στο Σύνταγμα, προς τιμήν - όπως λέει - της 9ης Μάη, Μέρας Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Ως εκπρόσωπος εμφανίστηκε ο Ανδρέας Ζαφείρης, στέλεχος της ΛΑΕ και τακτικός αρθρογράφος της ιστοσελίδας «iskra». Με δεδομένο ότι πρόκειται για μια διαφήμιση με πολιτικό περιεχόμενο, ως όφειλε η εφημερίδα μας προσπάθησε να διερευνήσει το ποια είναι αυτή η Ομοσπονδία, ποιοι την αποτελούν κ.λπ., καθώς και τον τρόπο που θα μπορούσε να γίνει η καταχώριση (στάλθηκε με τη μορφή αφίσας, που δεν συνηθίζεται), πριν δώσει οριστική απάντηση για τη διαχείριση του ζητήματος της καταχώρισης.


Πριν προλάβουμε όμως να ολοκληρώσουμε αυτήν τη διαδικασία, την Πέμπτη στάλθηκε επιστολή στην εφημερίδα, όπου η συγκεκριμένη Ομοσπονδία διαμαρτύρεται γιατί ο «Ριζοσπάστης» δεν βάζει την καταχώρισή της. Το επόμενο πρωί, πριν προλάβουμε να απαντήσουμε, είδαμε την επιστολή που τιτλοφορούνταν ως «ανοιχτή επιστολή» να κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με αναπαραγωγή από το site «ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΚΚΕ», μιας ολιγομελούς ομάδας που διακρίνεται από αντι-ΚΚΕ μένος, και να δημοσιεύεται σε διάφορα άλλα site, ανάμεσα στα οποία και η «iskra». Η αναπαραγωγή που έγινε συνοδευόταν από απαράδεκτους χαρακτηρισμούς και χυδαία σχόλια απέναντι στο ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη».


Σε επικοινωνία που είχαμε με τον Ανδρέα Ζαφείρη, διαμαρτυρηθήκαμε για το γεγονός ότι πριν ακόμα καλά - καλά απαντήσουμε, προχώρησαν σε μια τέτοια ενέργεια και προτείναμε να υπάρξει συγκεκριμένη λύση, με δεδομένο ότι πρόκειται για εκδήλωση μαζικού φορέα, δηλαδή να δημοσιευτεί η είδηση της εν λόγω εκδήλωσης στις Ξένες Δημοσιεύσεις της εφημερίδας, με τον όρο βέβαια τη διευκρίνιση από μέρους τους ότι η αρχική επιστολή ήταν αποτέλεσμα παρεξήγησης, μη κατανόησης, διαφορετικά θα το εκλάβουμε ως κίνηση με πολιτική σκοπιμότητα. Ο ίδιος μάς ανέφερε ότι δεν συμφωνούσε με την επιστολή που εκδόθηκε, όμως παρ' όλες τις αλλεπάλληλες επικοινωνίες που είχαμε, επιστολή με αυτό το διορθωτικό περιεχόμενο δεν ήρθε.


Με αυτά τα δεδομένα είναι προφανές ότι δεν είναι ζήτημα παρεξήγησης ή παρερμηνείας, αλλά ότι κάποιοι επέλεξαν, κρυμμένοι πίσω από τον τίτλο ενός μαζικού φορέα (Ομοσπονδία Συλλόγων) να επιχειρήσουν προβοκάτσια ενάντια στον «Ριζοσπάστη» και το ΚΚΕ, προφανώς εν αγνοία των μελών των Συλλόγων που τον συγκροτούν. Η προσπάθεια, βεβαίως, να εμφανιστεί ότι το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» δεν τιμούν την 9η Μάη και την Αντιφασιστική Νίκη, επειδή δεν δημοσιεύουν το κάλεσμα σε μια κινητοποίηση που διοργανώνει ένας φορέας, είναι χυδαίο και προκλητικό ψέμα, όταν η εφημερίδα μας πρωτοστάτησε στο να ανοίξει αντιπαράθεση στο ότι η 9η Μάη δεν είναι ημέρα της Ευρώπης, όπως παρουσιάζεται από την ΕΕ και φορείς των αστικών κομμάτων, όταν σταθερά, με ιστορική αρθρογραφία, προβάλλει την Αντιφασιστική Νίκη και τη συμβολή της ΕΣΣΔ, όταν προβάλλει εκδηλώσεις μαζικών φορέων, αντιστασιακών οργανώσεων προς τιμήν της. Οσοι, λοιπόν, σχεδίασαν αυτήν την προσπάθεια προβοκάτσιας με καθαρή πολιτική σκοπιμότητα, θα πρέπει να απολογηθούν στα μέλη των μαζικών φορέων που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.

Συμπεράσματα από τη συνάντηση κυβέρνησης - περιφερειαρχών

Συμπεράσματα από τη συνάντηση κυβέρνησης - περιφερειαρχών
Η συνάντηση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τους 13 περιφερειάρχες την περασμένη Τετάρτη έτυχε ιδιαίτερης προβολής, κυρίως για το γεγονός ότι το αντικείμενο της συζήτησης ήταν «το όραμα της κυβέρνησης για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», αλλά και το ρόλο της Τοπικής Διοίκησης σε αυτό, αφού ζητούμενο είναι «ένας κοινός εθνικός σχεδιασμός, που θα λαμβάνει υπόψη του το τοπικό επίπεδο». Σε αυτή τη συνάντηση, το ρεζουμέ ήταν πως οι εκλεγμένοι περιφερειάρχες, που καλύπτουν όλο το φάσμα των αστικών πολιτικών κομμάτων, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δήλωσαν την απόλυτη συμφωνία τους στα κυβερνητικά «οράματα» και μάλιστα - αυτό που προκύπτει από τα ρεπορτάζ - είναι πως σε αυτά τα «οράματα» δήλωσαν παρόντες και παρούσες, σε ό,τι αφορά τη συνεισφορά του θεσμού της Περιφερειακής Διοίκησης. Εχει ενδιαφέρον να δούμε μερικές δηλώσεις σχετικές με αυτό. «Πιστεύω ότι σήμερα εκπέμπουμε το μήνυμα της τόλμης. Να τολμήσουμε να φύγουμε πλέον οριστικά από τη μετρολογία των μνημονίων και να ασχοληθούμε με την πραγματική οικονομία» (Κ. Αγοραστός, προερχόμενος από τη ΝΔ, νυν πρόεδρος της ΕΝΠΕ). «Απαιτείται σύζευξη μεταξύ της κεντρικής κυβέρνησης και των Περιφερειών μέσω του επιτελικού συντονιστικού ρόλου που παίζουν, αφού γνωρίζουν καλά την κοινωνική πραγματικότητα, διαχειρίζονται ευρωπαϊκά προγράμματα και βάζουν στόχους αναπτυξιακούς για την τοπική κοινωνία» (Ρένα Δούρου, εκ ΣΥΡΙΖΑ, περιφερειάρχης Αττικής).
* * *
Ολα αυτά δεν έρχονται τυχαία, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της αντιλαϊκής συμφωνίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Μια συμφωνία που η προπαγάνδα της κυβέρνησης χαρακτήρισε «εξιτήριο από τα μνημόνια» και «έναυσμα ώστε στα επόμενα τρία χρόνια να υπάρξουν επενδύσεις, ανάπτυξη, καθώς και αύξηση των εξαγωγών και του τουρισμού». Είναι προφανές ότι η συγκεκριμένη συμφωνία αποτελεί ένα ακόμα μέσο ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα και να ανακάμψουν τα κέρδη του κεφαλαίου με μια σειρά μέτρα που ευνοούν κάτι τέτοιο. Αλλωστε, όπως αναφέρει η συμφωνία, «στόχος είναι μέσα στα επόμενα δύο - τρία χρόνια, να δημιουργηθεί ένα ελκυστικότερο επιχειρηματικό περιβάλλον». Σε αυτό, λοιπόν, το σχέδιο, σε αυτούς τους στόχους, έρχεται η Τοπική Διοίκηση να συναντήσει την κεντρική διοίκηση. Ετσι κι αλλιώς, η Περιφερειακή και η Τοπική Διοίκηση αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του αστικού κράτους και άρα η λειτουργία τους δεν μπορεί παρά να συμβαδίζει και να εξυπηρετεί τους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου. Τέτοιο ρόλο ακριβώς διεκδικούν και οι περιφερειάρχες, που «πέταξαν τη σκούφια τους» την περασμένη Τετάρτη στο Μαξίμου ακούγοντας τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης.
* * *
Για να εξυπηρετήσει, λοιπόν, η Τοπική Διοίκηση αυτούς τους στόχους, ήδη έχει γίνει σημαντική προεργασία. Ο νέος, αναθεωρημένος «Καλλικράτης» που έχει στα σκαριά η κυβέρνηση, είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο στην κατεύθυνση προσαρμογής του ρόλου της Τοπικής Διοίκησης στις νέες ανάγκες του κεφαλαίου. Και θυμίζουμε πως βασικοί στόχοι αυτού του νέου σχεδίου, όπως καταγράφονται σε αυτό, είναι, ανάμεσα σε άλλους, οι εξής: «Ο αναπτυξιακός ρόλος των ΟΤΑ αφορά: αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των ΟΤΑ», «απλοποίηση του θεσμικού πλαισίου που διέπει τη δυνατότητα εκτέλεσης από τους ΟΤΑ Α' βαθμού έργων Σύμπραξης με τον Ιδιωτικό Τομέα», «σύνδεση της δυνατότητας εκτέλεσης έργων ΣΔΙΤ των ΟΤΑ Α' βαθμού με τη δυνατότητα χρηματοδότησης επιχειρηματικών σχεδίων από το ΣΕΣ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ή άλλα χρηματοδοτικά εργαλεία», «θεσμική αναγνώριση της δυνατότητας των δήμων να υλοποιούν ΣΔΙΤ», «θεσμοθέτηση συνεργασίας με τον ιδιωτικό τομέα, δημοπράτηση μακροχρόνιων μισθώσεων ακινήτων για διάρκεια μέχρι 99 έτη με σκοπό την ανάπτυξη τουριστικών και άλλων δραστηριοτήτων». Ωθηση της λεγόμενης «κοινωνικής οικονομίας (ΜΚΟ - ΚΟΙΝΣΕΠ - Δίκτυα και συνεταιρισμούς προσώπων) με την ειδική συνδρομή και συνεισφορά της Τοπικής Διοίκησης». Από τις προτάσεις τους δεν θα μπορούσε να λείπει «η σύνδεση των εσόδων των δήμων» με τη «μεταφορά φορολογικής εξουσίας». Τι σημαίνει αυτό; «Κατανομή των εισπράξεων του ΕΝΦΙΑ ανά δήμο», προκειμένου «να εξεταστεί η δυνατότητα σταδιακής μετάβασης από τους ΚΑΠ σε ένα καθεστώς που θα βασίζεται τόσο στη φορολογική αποκέντρωση ...όσο και στους ΚΑΠ συμπληρωματικά» και «ένα μεικτό σύστημα, που είναι ένα μέρος του φόρου της Ακίνητης Περιουσίας, θα συμπληρώνεται με έναν μηχανισμό αναδιανομής και επιβράβευσης με βάση τη συμβολή των ΟΤΑ στη φορολογική προσπάθεια»!
* * *
Αυτά ακριβώς είναι τα σχέδιά τους. Και όσα έγιναν και εξελίσσονται, ώστε να υλοποιηθεί το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης που έχει ανάγκη το μεγάλο κεφάλαιο, δεν έχουν καμία σχέση με την κάλυψη των αναγκών του λαού. Γιατί καμία φιλολαϊκή περιφερειακή πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει όσο η γενική πολιτική παραμένει αντιλαϊκή. Κι έτσι, αντικειμενικά, όσα ζητούν να τους δοθούν οι περιφερειάρχες και οι δήμαρχοι, είναι απλά τα εργαλεία για να παίξουν το δικό τους ρόλο στην αντιλαϊκή επίθεση και στην πολιτική που υπηρετεί τη στρατηγική του κεφαλαίου. Απέναντι σε όλη αυτή την κατάσταση βρίσκεται η αντίληψη του ΚΚΕ για τις δομές διοίκησης και διεύθυνσης σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο, που έχει θεμέλιό της την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής με κίνητρο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Στηρίζεται στην εργατική συμμετοχή και το λαϊκό έλεγχο από τα κάτω προς τα πάνω, που διαρθρώνεται πρώτα απ' όλα σε επίπεδο παραγωγικής μονάδας και κοινωνικής υπηρεσίας. Πάνω σε αυτήν τη βάση μπορεί μόνο να διαμορφώνεται ένα ενιαίο σύγχρονο και δωρεάν κρατικό σύστημα Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας. Να εξασφαλίζεται ο σχεδιασμός ανάπτυξης ανά τομέα και κλάδο, αξιοποιώντας τον φυσικό και παραγωγικό πλούτο της χώρας.

«Τομή» για το κεφάλαιο

«Τομή» για το κεφάλαιο


Προκλητικός, αλλά προβλέψιμος, είναι ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση επιχειρεί να «σερβίρει» τη νέα αντιλαϊκή συμφωνία. Ετσι που να δημιουργείται η (ψευδ)αίσθηση ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο για το λαό, να καλλιεργoυνται προσμονή και προσδοκία, να εξαγοράζονται χρόνος και ανοχή. Τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν λόγο για «τομή», μιλούν για «εξιτήριο» από μια περίοδο αβεβαιότητας, λένε ότι εγκαινιάζεται μια περίοδος σταθερότητας, όπου το κρίσιμο είναι «να κερδηθεί το στοίχημα της ανάκαμψης».
Αλλο επιχείρημα είναι ότι η συμφωνία «δημιουργεί αντικειμενικά νέα δεδομένα για τη χώρα και το πολιτικό σύστημα» και γι' αυτό χρειάζεται όλες οι πολιτικές δυνάμεις «να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων» και «να καταρτίσει η κάθε πλευρά το δικό της αναλυτικό και συγκροτημένο σχέδιο για την επίτευξη της ανάπτυξης και την οριστική υπέρβαση της κρίσης και της επιτροπείας». Και, παράλληλα, όλα τα πολιτικά κόμματα «να θέσουν στην κρίση των πολιτών την οπτική τους (...) ώστε οι πολίτες να κρίνουν ποιο είναι πιο αποτελεσματικό, ποιες κοινωνικές ομάδες ευνοεί και ποιο οικονομικό πρότυπο εξυπηρετεί».
Η συμφωνία στην οποία κατέληξαν τα παζάρια κυβέρνησης - κουαρτέτου συνιστά πράγματι τομή, αλλά απ' τη σκοπιά των συμφερόντων της αστικής τάξης, για λογαριασμό των οποίων διαπραγματεύτηκε εξάλλου η κυβέρνηση.
Ηταν αποκαλυπτικός ο πρωθυπουργός στην ομιλία του, την Πέμπτη, στο υπουργικό συμβούλιο, όπου εξήγησε ότι μιλάει για «εξιτήριο» επειδή «η επίτευξη τεχνικής συμφωνίας είναι το πρώτο αποφασιστικό βήμα για να κλείσουμε άμεσα τις άλλες σημαντικές εκκρεμότητες. Πρώτη και βασική είναι αυτή του χρέους (...) Μία λύση για το χρέος που θα δημιουργεί έναν καθαρό διάδρομο δεκαετίας για την ελληνική οικονομία (...) Ο προσδιορισμός των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος αποτελεί επίσης τη βασική προϋπόθεση, ώστε να προχωρήσει και η ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ».
Επιβεβαιώνεται ότι η συμφωνία που σακατεύει το εναπομείναν λαϊκό εισόδημα και κλονίζει παραπέρα τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, είναι «διαβατήριο» για το κεφάλαιο προκειμένου να εξασφαλίσει φτηνότερο δανεισμό και μεγαλύτερη κρατική στήριξη, στην προσπάθεια ανάκαμψης των κερδών του. Τίποτα απ' αυτά, ούτε η συμφωνία για το χρέος ούτε η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, θα έχει θετικό αποτύπωμα στη ζωή του λαού. Αντίθετα, θα βαθύνει το αποτύπωμα της φτώχειας στη ζωή των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.
Παρά τις επιμέρους ενστάσεις, κανένα από τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης δεν διαφωνεί επί της ουσίας με τη συμφωνία κυβέρνησης - κουαρτέτου και με το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης που υπηρετεί. Οι θέσεις τους είναι γνωστές και δοκιμασμένες στην πλάτη του λαού, κυρίως εκείνων των κομμάτων που είτε κυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια είτε ψήφισαν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ το 3ο μνημόνιο. Η πολιτική τους, όπως και της κυβέρνησης, είναι ταξική, αντιλαϊκή. Τίποτα δεν έχει να προσδοκά από αυτά τα κόμματα ο λαός.
Τέλος, η συμφωνία δεν εγκαινιάζει καμία νέα καλύτερη εποχή για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, αλλά σηματοδοτεί μια νέα περίοδο όξυνσης των προβλημάτων τους, αφού όλα τα παλιά μέτρα παραμένουν σε ισχύ και «ωριμάζουν», βαραίνοντας περισσότερο την πλάτη τους, ενώ νέα θα προστίθενται τα επόμενα χρόνια.
Πραγματική τομή σε σχέση με το χτες και το σήμερα της φτώχειας, της ανέχειας, της ανεργίας και της ανασφάλειας μπορεί να σηματοδοτήσουν μόνο η ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, το στέριωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας. Νέα εποχή πραγματικά ελπιδοφόρα για το λαό και τις σύγχρονες ανάγκες του μπορεί να εγκαινιάσει μόνο το δυνάμωμα της πάλης σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

TOP READ