Μια χούφτα γη

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει ο Σφυροδρέπανος //

Φεύγοντας -μια μέρα σαν και σήμερα, πριν από 67 χρόνια- από την ελληνική επικράτεια, κι υποχωρώντας προς την Αλβανία, μαζί με τους τελευταίους αντάρτες του ΣΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης έσκυψε συγκινημένος και πήρε στη χούφτα του ένα κομμάτι ελληνικής γης, που το κουβαλούσε πάντα μαζί του, ως το θάνατό του.
Μια χούφτα χώμα από τη γη που υπερασπίστηκαν ηρωικά, σε έναν άνισο αγώνα, οι μαχητές του ΔΣΕ στο Γράμμο και στο Βίτσι, τη Θεσσαλία και την Πελοπόννησο, την Κρήτη, τη Σάμο και δεκάδες άλλες ελληνικές γωνιές.
Τη γη που πότισαν με το αίμα τους χιλιάδες αγωνιστές, παλεύοντας για έναν καλύτερο κόσμο και μια Ελλάδα λεύτερη από κατακτητές και δωσίλογους, καταπιεστές και αφεντικά.
Τη γη που κατέκαψαν με βόμβες ναπάλμ οι διεθνείς σύμμαχοι του κυβερνητικού στρατού, την ξεγύμνωσαν από τον πληθυσμό και τους καλλιεργητές της, για να απομονώσουν τους αντάρτες από τη λαϊκή στήριξη, από την οποία και αντλούσαν δύναμη κι εφόδια, όπως ο Ανταίος από τη γη.
Τη γη που παρέδωσαν μαζί με ύδωρ στους υψηλούς τους προστάτες οι αστοί κυβερνήτες, όπως ο Π. Κανελλόπουλος, όταν παρουσίαζε τις μονάδες του κυβερνητικού στρατού, στον Αμερικανό Βαν Φλιτ:
-Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας…
Τη γη με την οποία μόνο ο κόσμος του μόχθου είναι δεμένος και νοιάζεται για την πρόοδό της -όπως είχε πει και ο Άρης Βελουχιώτης, στον ιστορικό του λόγο.
Αυτός ο αγώνας είναι η κορυφαία ταξική σύγκρουση στην ιστορία του τόπου μας και αφήνει βαριά, πολύτιμη παρακαταθήκη στο λαϊκό κίνημα και κάθε αγωνιστή ξεχωριστά, που καλείται να μην παραδώσει γη και ύδωρ στους εκμεταλλευτές. Και έχει να διαλέξει ανάμεσα στις αλυσίδες της τυραννίας και τη σύγκρουση, τα όπλα. Που σήμερα έχουν μείνει παρά πόδας, αλλά ο αγώνας δε σταματά ποτέ, απλά συνεχίζεται, με άλλες μορφές.

Πώς ο Παναμάς έγινε ο παράδεισος του μαύρου χρήματος

Καλωσόρισες στον Παναμά. Μια μικρή χώρα 3,6 εκατομμυρίων κατοίκων που εκτείνεται σε 75.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα ανάμεσα στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό, ανάμεσα στη Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες της περιοχής, στον Παναμά ο λαός δεν πολεμά σε εμφύλιους πολέμους και οι διαφορές δεν λύνονται με αίμα. Οι συμφωνίες κλείνονται πάνω από το τραπέζι, συνήθως με ένα ποτήρι ουίσκι, και πάντα με τους κανόνες που ορίζει ο θεός του μαύρου χρήματος. Αρκεί να πιστέψεις σε αυτόν για να βρεθείς στον παράδεισο. Ποιος έχει ανάγκη από ήρωες;

Ο Παναμάς είναι γνωστός για αρκετά πράγματα. Εκεί βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα μηχανολογικά επιτεύγματα του ανθρώπου, η Διώρυγα του Παναμά, που ενώνει τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό. Εκεί διενήργησε το πρώτο της πόλεμο η οικογένεια Μπους εν έτη 1989 – μία πρόβα τζενεράλε για το τι επρόκειτο να συμβεί λίγα χρόνια αργότερα στο Ιράκ. Εκεί βρίσκεται το δεύτερο μεγαλύτερο τροπικό δάσος στο Δυτικό Ημισφαίριο, μετά τον Αμαζόνιο, γεγονός που -σε συνδυασμό με τα γαλαζοπράσινα νερά και μια πρωτεύουσα που σφύζει από ζωή και ανέσεις- ευνοεί την ανάπτυξη μιας ακμάζουσας τουριστικής βιομηχανίας. Και βεβαίως, ο Παναμάς συγκαταλέγεται στη λίστα με τους μεγαλύτερους φορολογικούς παραδείσους στον κόσμο, γεγονός που πρόσφατα μας θύμισε και ανέδειξε η διαβόητη υπόθεση Panama Papers, μία άνευ προηγουμένου διαρροή 11,5 εκατομμυρίων εγγράφων από την νομική εταιρία Mossack Fonseca. Όπως προκύπτει από τα έγγραφα, από το 1977 που ιδρύθηκε, η παναμαϊκή φίρμα βοήθησε τους πελάτες της να ξεπλύνουν βρώμικο χρήμα και να αποφύγουν κυρώσεις και φόρους. Και όταν λέμε πελάτες εννοούμε την παγκόσμια οικονομική ελίτ, από ηθοποιούς και ποδοσφαιριστές, μέχρι αρχηγούς κρατών και επικεφαλής καρτέλ ναρκωτικών.

Εν αρχή ήν ο Ρούσβελτ και η J.P. Morgan & Co

Πώς έγινε όμως ο Παναμάς ο παράδεισος του μαύρου χρήματος; Για να απαντήσει κανείς το ερώτημα αυτό πρέπει να γυρίσει πολύ πίσω και να κατανοήσει τις ίδιες τις συνθήκες δημιουργίας του παναμαϊκού κράτους. Βλέπετε, μέχρι το 1903, ο Παναμάς ήταν επαρχία της Κολομβίας και δεν αποκαλείται αδίκως δημιούργημα του Αμερικανού προέδρου Ρούσβελτ, καθώς έγινε ανεξάρτητο κράτος με τη βοήθεια της κυβέρνησής του και για έναν και μόνο σκοπό: τη δημιουργία της Διώρυγας. Όταν ο πρόεδρος Ρούσβελτ διαπίστωσε την απροθυμία της Κολομβιανής Κυβέρνησης για τη δημιουργία ενός καναλιού που θα ενώσει τους δύο ωκεανούς στράφηκε στο Παναμικό Κίνημα Ανεξαρτησίας και το υποστήριξε στρατιωτικά μέχρι τέλους, μέχρι ότου ο Παναμάς έγινε ανεξάρτητο κράτος με σκοπό της κατασκευή της Διώρυγας. Οι Αμερικανοί αγόρασαν το δικαίωμα κατασκευής και χρήσης της, ενώ η γύρω περιοχή τέθηκε υπό αμερικανική κυριαρχία και δημιουργήθηκαν βάσεις του αμερικανικού στρατού. Επί της ουσίας, για έναν περίπου αιώνα, τον παναμαϊκό κράτος θα λειτουργούσε σαν αμερικανικό προτεκτοράτο που προωθούσε τα συμφέροντα των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική, ενώ παράλληλα θα παγιωνόταν ένα ιδιότυπο οικονομικό καθεστώς. Φως στις ρίζες και την καθιέρωση του καθεστώτος αυτού ρίχνει μια σειρά από έρευνες, μεταξύ των οποίων αυτή του δημοσιογράφου Κεν Σιλβερσταϊν που δημοσιεύθηκε στο VICE το 2014:

«Το 1903 η κυβέρνηση Ρούσβελτ δημιούργησε το παναμαϊκό κράτος αναγκάζοντας την Κολομβία να παραδώσει την επαρχία του Παναμά. Ο Ρούσβελτ δρούσε για λογαριασμό διαφόρων τραπεζικών ιδρυμάτων, μεταξύ των οποίων η J. P. Morgan & Co, η οποία διορίστηκε ως ο επίσημος «δημοσιονομικός ατζέντης» της χώρας, με αρμοδιότητα τη διαχείριση ενός κονδυλίου 10 εκατομμυρίων δολαρίων που οι ΗΠΑ διοχέτευσαν ως βοήθεια προς το νεοσύστατο κράτος. Οι Αμερικανικές τράπεζες βοήθησαν να γίνει ο Παναμάς οικονομικό κέντρο».

 

Ξέπλυμα από τα 16

Η ιστορία του Παναμά με την φοροδιαφυγή ξεκινά το 1919, όταν το 16χρονο μόλις έθνος ξεκινά να εγγράφει ξένα πλοία με δική του σημαία προκειμένου να βοηθήσει την Standard Oil να αποφύγει αμερικανικούς φόρους και κανονισμούς, σύμφωνα με τη μελέτη του Αρμάντο Χοσέ Γκαρσία Πίρες, για το νορβηγικό Ινστιτούτο Έρευνας της Οικονομίας και της Διοίκησης Επιχειρήσεων. Το 1927, τραπεζίτες της Wall Street βοήθησαν τον Παναμά να εισάγει χαλαρή νομοθεσία που επέτρεπε στους ξένους να ανοίξουν μια εταιρία χωρίς ερωτήσεις και χωρίς φόρους, επισημαίνει ο Πίρες.

Ουσιαστικά όμως η χώρα αναδείχθηκε ως παράδεισος φορολογίας και ξεπλύματος μαύρου χρήματος το 1970, όταν η τότε κυβέρνηση νομοθέτησε μερικούς από τους πιο αυστηρούς κανόνες οικονομικού απορρήτου στον κόσμο. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Κεν Σιλβερσταϊν, ήταν αυτοί οι κανόνες που πιθανότατα ενθάρρυναν την ίδρυση της Mossack Fonseca το 1977. «Μιλάμε για κανόνες που δεν διασφάλιζαν απλά εμπιστευτικότητα για τους ξένους επενδυτές, αλλά καθιστούσαν έγκλημα την αποκάλυψη οποιουδήποτε στοιχείου από πλευράς των τραπεζών για τους πελάτες τους, εκτός εάν υποχρεούνταν να το πράξουν με δικαστική εντολή για λόγους τρομοκρατίας, λαθρεμπορίου ναρκωτικών ή άλλου σοβαρού αδικήματος (χωρίς ωστόσο να συμπεριλαμβάνεται αυτό της φοροδιαφυγής)».

 

Το χέρι της CIA

Από το 1983, το ξέπλυμα χρήματος από εγκληματικές δραστηριότητες έλαβε εθνικές διαστάσεις όταν την εξουσία ανέλαβε πραξικοπηματικά, ο τότε αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, Στρατηγός Μανουέλ Νοριέγκα, ο οποίος συνεργάστηκε με το Κολομβιανό καρτέλ του Μεντεγίν και τους έδωσε το ελεύθερο να δρουν ανενόχλητοι στη χώρα. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι ο Νοριέγκα ήταν και στενός συνεργάτης των ΗΠΑ, καθώς προωθούσε τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή και ήταν στο payroll της CIA επί σειράς ετών, ακόμα και όταν επικεφαλής της υπηρεσίας ήταν ο μετέπειτα Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος.

Όπως προκύπτει από μαρτυρίες αξιωματούχων και άλλων εμπλεκομένων στο ντοκιμαντέρ της Εμπόλεμης Ζώνης «Εισβολή στον Παναμά», ο Νοριέγκα επέτρεψε την εκπαίδευση χιλιάδων Κόντρας στον Παναμά με εντολή της CIA, συνδράμοντας έτσι στην υπονόμευση του καθεστώτος των Σαντινίστας στη Νικαράγουα. Σε αντάλλαγμα, η CIA έκανε τα στραβά μάτια για τις σχέσεις του με τα Κολομβιανά καρτέλ κοκαΐνης.

Ήξεραν ότι ήταν δικτάτορας και έμπορος ναρκωτικών. Ήταν όμως ο δικός τους δικτάτορας

Μάλιστα όταν στα μέσα της δεκαετίας  του ‘80 η αμερικανική υπηρεσία δίωξης ναρκωτικών DEA συλλέγει στοιχεία για τις παράνομες δραστηριότητες του Νοριέγκα, οι μυστικές υπηρεσίες δίνουν εντολή να σταματήσει κάθε είδους έρευνα. Οι Αμερικανικές υπηρεσίες συνεχίζουν να θρέφουν το τέρας, όσο αυτό τους  είναι χρήσιμο. Ειδικά όταν το Κογκρέσο απαγόρευσε τη διάθεση κονδυλίων για τους αντάρτες Κόντρας που πολεμούσαν τους Σαντινίστας στη Νικαράγουα, η CIA αναγκάστηκε να βρει άλλους τρόπους για να συνεχίσει το έργο της. Χρησιμοποίησε λοιπόν το δρόμο των ναρκωτικών μέσω του Παναμά. Φορτώνονταν σε αεροπλάνα που η CIA άφηνε να περνούν για να χρηματοδοτούνται οι επιχειρήσεις της…

Ο πρώτος  πόλεμος της οικογένειας Μπους

Κάποια στιγμή όμως ο Νοριέγκα έπαψε να είναι χρήσιμος καθώς αρνήθηκε να γίνει η αιχμή του δόρατος για την ανατροπή των Σαντινίστας στη Νικαράγουα. Επιπλέον, η θητεία του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου στη CIA έφτανε στο τέλος της, θα διεκδικούσε τη προεδρία των ΗΠΑ, και ο Νοριέγκα γνώριζε πάρα πολλά. Έτσι, το 1988 η DEA εξέδωσε ένταλμα σύλληψης εναντίον του Νοριέγκα για διακίνηση ναρκωτικών και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Ένα χρόνο μετά, θα ακολουθούσε η αμερικανική εισβολή στον Παναμά, η σύλληψη και η φυλάκιση του Νοριέγκα.

«Πριν από ένα χρόνο ο λαός του Παναμά ζούσε μέσα στον φόβο κάτω από το ζυγό ενός δικτάτορα. Σήμερα αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία, ο Παναμάς είναι ελεύθερος», δήλωνε τότε με περηφάνια ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους.

Ήταν εξάλλου ο πρώτος πόλεμος της οικογένειας Μπους και η πρόβα τζενεράλε για την μετέπειτα Καταιγίδα της Ερήμου, που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου στη Μέση Ανατολή με αφορμή την ανατροπή ενός άλλου δικτάτορα, του Σαντάμ Χουσείν… Η ιστορία επαναλαμβάνεται, διότι όπως εύστοχα δήλωνε στην κάμερα του ντοκιμαντέρ «Εισβολή στον Παναμά» ο ντόπιος δημοσιογράφος Τομάς Καμπάλ, «οι Αμερικανοί είναι καλοί στο να δημιουργού και να ανατρέπουν δικτάτορες και να εισβάλουν σε τρίτες χώρες, αλλά έχουν ακόμα πολλά να μάθουν για το κτίσιμο της δημοκρατία και το πώς αυτή αποκτά ρίζες». Όσο για τη διακίνηση ναρκωτικών;

Οι ΗΠΑ πήραν τον Αλί Μπαμπά αλλά ξέχασαν να πάρουν τους 40 κλέφτες

«Πήραν τον Νοριέγκα αλλά ξέχασαν τους συνεργάτες του. Όταν λοιπόν απομακρύνθηκε ανέλαβαν οι 40 κλέφτες και τότε αναπτύχθηκε η ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών στη χώρα, με αποτέλεσμα να έχουμε περισσότερα ναρκωτικά από ποτέ».

Παράλληλα, η ανατροπή του Νοριέγκα επανέφερε στην εξουσία τις παλιές τραπεζικές ελίτ, συνεχιστές του έργου της J.P. Morgan, επισημαίνει ο Σιλβερσταϊν. Και κάπως έτσι, μαζί με τη δημοκρατία που έφεραν οι Αμερικανοί στη χώρα, ρίζωσε και το λαθρεμπόριο ναρκωτικών και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος.

Παράδεισος των φοροφυγάδων – κόλαση των φτωχών

Έως σήμερα, κανένας από τους δημοκρατικά εκλεγμένους προέδρους δεν έκανε τίποτα για να αντιμετωπίσει ούτε αυτά τα ζητήματα ούτε και το άλλο μεγάλο πρόβλημα της χώρας που είναι η φτώχεια. Παρά τους εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης που η οικονομία της χώρας έχει παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια, με τον τομέας της παροχής υπηρεσιών να συνιστά το 77% του ΑΕΠ, ο Παναμάς έχει μια από τις πιο ανισομερείς κατανομές πλούτου στη Λατινική Αμερική. Τον 26% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, ειδικά οι ιθαγενείς.

Την ίδια ώρα οι offshore εταιρίες δεν καταβάλλουν φόρο εισοδήματος, διεθνών συναλλαγών κλπ, παρά μόνο ένα εφάπαξ ποσό 300 δολαρίων το χρόνο, σύμφωνα με τo InSight Crime, που μελετά το οργανωμένο έγκλημα στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική. Παράλληλα, ο νόμος τους επιτρέπει να λειτουργούν υπό καθεστώς ανωνυμίας και να μην δηλώνουν τα στοιχεία τους σε καμία κρατική υπηρεσία. Νομικές εταιρίες όπως η Mossack Fonseca διαχειρίζονται πολλές εξ αυτών. Δεν υποχρεούνται να διατηρούν αρχείο συναλλαγών και αν διατηρούν δεν υποχρεούνται να το κοινοποιήσουν σε καμιά ξένη φορολογική ή άλλη κυβερνητική υπηρεσία.

«Σε ό,τι αφορά το ξέπλυμα χρήματος, προσφέρουμε πλήρεις υπηρεσίες, πλύσιμο, στέγνωμα… Μπορείς να πας σε οποιοδήποτε νομική φίρμα στην πόλη, μεγάλη ή μικρή, και να ανοίξεις εταιρία χωρίς να σου τεθεί καμία ερώτηση» δήλωνε στον Σιλβερσταϊν ο Παναμέζος δικηγόρος και πολιτικός αναλυτής, Μιγκέλ Αντόνιο Μπερνάλ.

Σήμερα, ο Παναμάς διαθέτει περισσότερες από 350,000 διεθνείς επιχειρήσεις. Ο αριθμός είναι ο τρίτος μεγαλύτερος στον κόσμο, μετά τον Χονγκ Κονγκ και τις Παρθένες Νήσους, σύμφωνα με το Financial Secrecy Index. Τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση προχώρησε σε κάποιες νομικές και κανονιστικές αλλαγές σε σχέση με το ξέπλυμα χρήματος τις οποίες η διακρατική Financial Action Task Force εξέλαβε ως «σημαντική πρόοδο» στην αντιμετώπιση του προβλήματος, με αποτέλεσμα να αφαιρέσει τον Παναμά από την περιβόητη γκρίζα λίστα της τον περασμένο Φεβρουάριο. Ωστόσο, πολλοί νομικοί υπογράμμιζαν ότι οι πρακτικές του ξεπλύματος παραμένουν ευρέως διαδεδομένες. Μετά το Panama Papers και καθώς οι αποκαλύψεις συνεχίζονται, πιθανότατα το κοινό να μάθει τελικά για πόσο διαδεδομένες πρακτικές μιλάμε.

    Υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα στην απεργία με "ομπρέλα" τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας

Συνεχίζεται στο πλαίσιο της ΔΟΕ η συζήτηση για την ερμηνεία της Σύμβασης Νο 87, που αφορά στις συνδικαλιστικές ελευθερίες

Ενα από τα κεντρικά ζητήματα που επιχειρούν να ρυθμίσουν κράτος και εργοδότες με τη μεταρρύθμιση στα Εργασιακά και συγκεκριμένα με την αναμόρφωση του συνδικαλιστικού νόμου, είναι αυτό της απεργίας.

Η αμφισβήτηση του απεργιακού δικαιώματος δεν προέκυψε τώρα. Η συλλογική απόφαση των εργαζομένων να σταματήσουν την παραγωγή, ως το πιο ισχυρό τους όπλο για να πιέσουν την εργοδοσία να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, αντιμετωπιζόταν πάντα με λύσσα και από πολλές πλευρές: Είτε με την τρομοκρατία της εργοδοσίας και των μηχανισμών της είτε με τη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής του κράτους είτε με την επιστράτευση και με την κήρυξη της πλειοψηφίας των απεργιακών κινητοποιήσεων ως «παράνομων» και «καταχρηστικών» από τα αστικά δικαστήρια.

Πάνω σ' αυτό το έδαφος έρχεται να «πατήσει» η σημερινή επίθεση του κεφαλαίου στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, για να πάει ένα βήμα πιο πέρα. Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι το υπουργείο Εργασίας, στο υπόμνημα που κατέθεσε προς την «Επιτροπή των ειδικών» για τα Εργασιακά, υπερασπίζεται το σημερινό καθεστώς ευθείας υπονόμευσης και αμφισβήτησης της απεργίας.

Συγκεκριμένα, ισχυρίζεται ότι «στην πράξη οι εργοδότες προτιμούν να ασκήσουν προσφυγή κατά της νομιμότητας της απεργίας ενώπιον των δικαστηρίων» αντί να κάνουν ανταπεργία, καθώς «η έκδοση της απόφασης εντός της ημέρας επιλύει την εκκρεμότητα»! Παραδέχεται, δηλαδή, ότι τα δικαστήρια βγάζουν ταχύτατα παράνομες ή/και καταχρηστικές εννιά στις δέκα απεργίες, αποτιμώντας θετικά τη συμβολή του αστικού κράτους και της Δικαιοσύνης στην επίθεση ενάντια στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και στο δικαίωμα στην απεργία.

Ισχυρά διεθνή ερείσματα της εργοδοσίας

Ωστόσο, η επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα από την πλευρά της εργοδοσίας φαίνεται πως έχει ισχυρά στηρίγματα και στο επίπεδο των διεθνών Οργανισμών, όπως η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ΔΟΕ), τον οποίο η κυβέρνηση παρουσιάζει ως σύμμαχο τάχα των εργαζομένων στη διαπραγμάτευση που ξεκινάει για τα Εργασιακά. Διαπραγμάτευση που δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.

Η ΔΟΕ έχει έδρα τη Γενεύη και ιδρύθηκε το 1919, με διακηρυγμένο στόχο να θέσει διεθνείς κανόνες σχετικά με την εργασία. Από το 1946 αποτελεί εξειδικευμένο οργανισμό του ΟΗΕ. Σήμερα - και κάτω από το βάρος των αρνητικών διεθνών συσχετισμών - αποτελεί έναν οργανισμό βαθιά γραφειοκρατικό, όπου βασιλεύουν και αποθεώνονται ο λεγόμενος «κοινωνικός διάλογος» και ο τριμερής κοινωνικός εταιρισμός: Οι κυβερνήσεις, η Διεθνής Ενωση των Εργοδοτών και η Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία (γνωστός συνεργάτης του κεφαλαίου ανά τον κόσμο), η οποία κυριαρχεί στη «Διεθνή Ομάδα των Εργαζομένων» της ΔΟΕ.

Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή: Η ΔΟΕ έχει ψηφίσει μια σειρά από διεθνείς Συμβάσεις, οι οποίες στη συνέχεια επικυρώνονται από κάθε κράτος χωριστά. Μια από τις «θεμελιώδεις» Συμβάσεις είναι η Νο 87 «Περί συνδικαλιστικής ελευθερίας και προστασίας του συνδικαλιστικού δικαιώματος», που υιοθετήθηκε το 1948, κάτω από την πίεση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας και ως αποτέλεσμα των θετικότερων διεθνών συσχετισμών που είχαν δημιουργηθεί μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, με την ύπαρξη της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών.

Αυτή τη Σύμβαση, στην οποία ανάμεσα σε άλλα αναγνωρίζεται και το δικαίωμα στην απεργία, εργοδότες, αστικές κυβερνήσεις και εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός θέλουν να αχρηστεύσουν, προκειμένου να έχουν τα χέρια τους λυμένα στην προσπάθεια που κάνουν για να περιορίσουν τα όρια της συνδικαλιστικής δράσης. Η προσπάθειά τους αυτή έχει πολλά επεισόδια και ξετυλίγεται με μεγαλύτερη ένταση από το 2012 και μετά.

Συγκεκριμένα, στην ετήσια σύσκεψη της ΔOΕ τον Ιούνη του 2012, η ομάδα των εργοδοτών, υπό την ηγεσία της Διεθνούς Ενωσης Εργοδοτών, στην οποία ανήκει και ο ΣΕΒ, αποχώρησε και σαμποτάρισε τη συζήτηση που διεξαγόταν τότε στην «Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για την Εφαρμογή των Κανονισμών», αρνούμενη να συζητήσει την παραβίαση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων ανά τον κόσμο. Οι εργοδότες ισχυρίστηκαν τότε ότι η «Σύμβαση Νο 87» δεν περιλαμβάνει το δικαίωμα στην απεργία και ότι γίνεται «λάθος» και «μονομερής» ερμηνεία της από την Επιτροπή όλα αυτά τα χρόνια.

Μετά από αυτό το μεθοδευμένο επεισόδιο, η επίσημη έκθεση της ΔΟΕ ανέφερε ότι σε επόμενες συνεδριάσεις για την παραβίαση των συνδικαλιστικών ελευθεριών σε διάφορες χώρες, μπήκε ως «αστερίσκος» η εξής φράση: «Η επιτροπή δεν ασχολήθηκε, σε αυτήν την περίπτωση, με το δικαίωμα της απεργίας, αφού οι εργοδότες δε συμφωνούν ότι υπάρχει το δικαίωμα στην απεργία στη Σύμβαση Νο 87». Με τον τρόπο αυτό, η ΔΟΕ νομιμοποίησε την αμφισβήτηση της συγκεκριμένης Σύμβασης από τους εργοδότες, σε ό,τι αφορά την απεργία και μ' αυτόν τον τρόπο έδωσε αέρα στα πανιά τους.

Το Δεκέμβρη του 2013 οι εργοδότες επανήλθαν στην ετήσια σύσκεψη της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, για να ισχυριστούν ότι «δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά ούτε μία πρόβλεψη στο δικαίωμα στην απεργία και τη συλλογική δράση στη Σύμβαση 87» και ότι η αναγνώριση αυτού του δικαιώματος στο πλαίσιο της συγκεκριμένης Σύμβασης, σημαίνει ότι «οι κυβερνήσεις δεν είχαν νομική βεβαιότητα ως προς το τι συμφωνούσαν με την επικύρωσή της»!

Οι εργατοπατέρες βάζουν πλάτη

Το 2014, το θέμα συζητήθηκε ξανά στη σύσκεψη του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΟΕ, σε συνεδρίαση που έγινε στις 13 - 28 Μάρτη. Εκεί συμφωνήθηκε ότι η επιτροπή εμπειρογνωμόνων μπορεί «να συνεισφέρει με απόψεις και να κάνει συστάσεις». Με τον τρόπο αυτό, η ΔΟΕ συνέχισε να κάνει αβάντες στους εργοδότες, που ροκανίζουν σιγά σιγά το δικαίωμα στην απεργία και την προστασία του από διεθνείς συμβάσεις. Η ρύθμιση του όλου ζητήματος παραπέμφθηκε σε επόμενες συνεδριάσεις των οργάνων της ΔΟΕ.

Εχει ενδιαφέρον, όμως, να δούμε πώς στάθηκαν απέναντι στην επίθεση των εργοδοτών τα διάφορα στελέχη της ΔΟΕ και οι εργατοπατέρες, που εκπροσωπούνται μεταξύ άλλων στον Οργανισμό. Στην έκθεσή του, ο γενικός διευθυντής της ΔΟΕ, Γκάι Ράιντερ - πρώην γραμματέας της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας (ΔΣΣ) - ασχολήθηκε με το πώς θα μπορούσε να «λυθεί» το καταστατικό ζήτημα που προκύπτει, αφού οι εργοδότες ερμηνεύουν «διαφορετικά» τη Σύμβαση Νο 87.

Σε ανάλογο μήκος κύματος κινήθηκε και ο Λουκ Κόρτεμπικ, εκπρόσωπος της ΔΣΣ και της «ομάδας των εργαζομένων», ο οποίος δήλωσε ότι «σε γενικές γραμμές, έχουν γίνει σημαντικά βήματα σε αυτή τη συνάντηση για το μέλλον του ίδιου της ΔΟΕ, διότι θα ήταν πιο επιζήμιο για τον Οργανισμό να μη λειτουργούν οι μηχανισμοί επιτήρησης και να μην πρυτανεύει συμφωνία για το θέμα αυτό».

Για κερασάκι στην τούρτα, οι εργατοπατέρες της ITUC, στο πλαίσιο της ΔΟΕ, πρότειναν να παραπεμφθεί και να απαντηθεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το ερώτημα αν θα πρέπει να υπάρχει το δικαίωμα στην απεργία και ποιοι «περιορισμοί» θα πρέπει να ισχύουν! Αυτό σημαίνει ότι η ITUC θέλει να παραπέμψει ένα θεμελιώδες εργατικό δικαίωμα, που έχει κατακτηθεί με αιματηρούς αγώνες, σε ένα συμβουλευτικό, δικαστικό όργανο, το οποίο δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ουδέτερο.

Την κίνηση αυτή της ITUC υποδέχτηκε με μεγάλη ικανοποίηση και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Σε συνεδρίαση που έγινε στις αρχές Φλεβάρη του 2015 στο Ευρωκοινοβούλιο, σχετικά με «τη συζήτηση που διεξάγεται στο πλαίσιο του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας για το δικαίωμα στην απεργία», η επίτροπος Απασχόλησης, Μ. Τάισεν, ενίσχυσε την εργοδοτική επίθεση, δηλώνοντας ότι η ΕΕ αναμένει τα αποτελέσματα της ανεπίσημης τριμερούς συνάντησης του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας και τη σχετική γνωμάτευση από το Διεθνές Δικαστήριο «αν το απεργιακό δικαίωμα είναι νομικά κατοχυρωμένο».

Η «ανεπίσημη» αυτή συνεδρίαση έγινε τελικά στη Γενεύη στις αρχές του περασμένου χρόνου. Εκτοτε, το θέμα επανέρχεται με διάφορες αφορμές, με κυρίαρχη την άποψη ότι η παραπομπή της ερμηνείας της «Σύμβασης No 87» στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θα δώσει τελικά τη λύση στο πρόβλημα... Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι οι εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί, με ευθύνη της εργοδοσίας, του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και των αστικών κυβερνήσεων ανά τον κόσμο, απαιτούν επαγρύπνηση και εγρήγορση από την εργατική τάξη στην Ελλάδα και παντού.

Επιχείρηση «Κόνδωρ» ή η Λέσχη του θανάτου

Επιχείρηση «Κόνδωρ» ή η Λέσχη του θανάτου

Associated Press

Πρόσφατη απεργία εκπαιδευτικών στο Μεξικό

Οταν μιλάμε σήμερα για το συντονισμό της καταστολής στον Νότιο Κώνο της Αμερικής (Βραζιλία, Αργεντινή, Χιλή, Βολιβία, Παραγουάη και Ουρουγουάη) αμέσως μας έρχεται στο νου η περιβόητη, για πολύ θλιβερούς λόγους, Επιχείρηση «Κόνδωρ». Στη δεκαετία του '70, με βάση αυτή την επιχείρηση, οι στρατιωτικές δικτατορίες εκείνης της εποχής αντάλλαζαν έγγραφα και αιχμαλώτους, καθιερώνοντας μια στενή συνεργασία μεταξύ των μυστικών τους υπηρεσιών που τους επέτρεπε ακόμα -υπό την έμπνευση και καθοδήγηση της αμερικανικής CIA- να σχεδιάζουν και να εκτελούν από κοινού, στη μία ή την άλλη χώρα, φοβερά εγκλήματα σε βάρος στελεχών της αντιπολίτευσης.
Αν και προϋπήρχαν μορφές συνεργασίας μεταξύ των δικτατοριών του Νοτίου Κώνου, η εμφάνιση της Επιχείρησης «Κόνδωρ» μπορεί να τοποθετηθεί λίγο μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοτσέτ στη Χιλή που έριξε την κυβέρνηση της «Λαϊκής Ενότητας» του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Στις 14 του Ιούλη του 1974, η στρατιωτική χούντα στη Χιλή ενέκρινε το διάταγμα αρ. 521, με βάση το οποίο ενώθηκαν όλες οι μυστικές υπηρεσίες του Στρατού, της Αεροπορίας, του Ναυτικού και της πολιτικής Αστυνομίας, δημιουργώντας τη DINA. Λίγο καιρό μετά αυτή προχώρησε σε μυστικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό, με σκοπό την παρακολούθηση και την καταδίωξη των Χιλιανών πολιτικών προσφύγων.

Associated Press

Συγκρούσεις διαδηλωτών με αστυνομικούς στη Βραζιλία

Ο σκοπός τους συνέπιπτε με αυτόν των Μυστικών Υπηρεσιών των ΗΠΑ, να διεθνοποιήσουν, δηλαδή την τρομοκρατία ενάντια σε πατριώτες, αγωνιστές και γενικότερα ενάντια σε προοδευτικούς ανθρώπους που τολμούσαν να προβάλουν αντίσταση στα εγκληματικά τους σχέδια. Αυτή ήταν η βάση για τη δημιουργία της Επιχείρησης «Κόνδωρ», με επικεφαλής τη CIA και κύριο υφιστάμενο τη DINA. Ετσι, δε φαίνεται τυχαίο το γεγονός ότι ο Μανουέλ Κοντρέρας, τότε αρχηγός της DINA, άρχισε να υπογράφει με «Κόνδωρ-1» τα κωδικοποιημένα μηνύματα στα άλλα μέλη της λέσχης του θανάτου.
Τρανταχτά εγκλήματα όπως η δολοφονία στο Μπουένος Αϊρες του Χιλιανού στρατηγού Κάρλος Πρατς και της συζύγου του στις 30/9/74 ή η άγρια απόπειρα στη Ρώμη ενάντια στον πρώην υπουργό της Χιλής και στέλεχος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Μπερνάρδο Λέιτον και της συζύγου του στις 6/10/75, φέρουν τη σφραγίδα «Κόνδωρ», όπως και ο θάνατος του πρώην υπουργού της Λαϊκής Ενότητας Ορλάνδο Λετελιέρ, στην Ουάσιγκτον στις 21/9/76. Αφθονο αποδεικτικό υλικό πιστοποιούν τα παραπάνω. Οπως έχει αποδειχθεί και ο συντονισμός των μυστικών υπηρεσιών στην απαγωγή και μετέπειτα δολοφονία των Παραγουανών πολιτικών ηγετών Ζέλμαρ Μικελίνι και Εκτωρ Γουτιέρεζ Ρουίς στις 20/5/76 επίσης στο Μπουένος Αϊρες, καθώς επίσης και στο έγκλημα ενάντια στον πρώην Πρόεδρο της Βολιβίας, στρατηγό Χουάν Χοσέ Τόρες, και πάλι στο Μπουένος Αϊρες στην 1/6/76. Η Επιχείρηση «Κόνδωρ» είναι επίσης ο εκτελεστής της απαγωγής στην Αργεντινή του Παραγουανού ηγετικού κομμουνιστικού στελέχους Αντόνιο Μαϊντάνα που αργότερα λέγεται ότι μεταφέρθηκε στην πατρίδα του και από τότε αγνοείται.

Associated Press

Διαδηλώσεις αγροτών στην Βραζιλία

Για πολλά από τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν εκείνη την εποχή φέρθηκαν σημαντικά στοιχεία στα «Αρχεία του Τρόμου» που αποκαλύφθηκαν από τον δικηγόρο και πρώην πολιτικό κρατούμενο Μαρτίν Αλμάδα το 1992 στην Παραγουάη. Ο Αλμάδα πιάστηκε τον καιρό της δικτατορίας, ενώ έχασε τη σύζυγό του, όταν οι βασανιστές του την υποχρέωσαν να ακούει τις κραυγές του την ώρα που τον υπέβαλλαν σε φρικτά βασανιστήρια και εκείνη έπαθε καρδιακή συγκοπή.
Στα Αρχεία του Τρόμου, λοιπόν, αποκαλύπτεται, με περισσή ωμότητα και με την αποδεικτική δύναμη των καταλόγων που συνέταξαν οι ίδιοι οι καταστολείς, το εύρος του πεδίου δράσης της Επιχείρησης «Κόνδωρ», η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών της Λατινικής Αμερικής και ο ρόλος των πρακτόρων των μυστικών υπηρεσιών και των υπαλλήλων των πρεσβειών των ΗΠΑ στην περιοχή.

Υπήρξε συντονισμός των δυνάμεων καταστολής και πριν την Επιχείρηση «Κόνδωρ»

Από τότε που ο Παραγουανός δικηγόρος Μαρτίν Αλμάδα ανακάλυψε στις 22 του Δεκέμβρη του 1992 τα αρχεία της Επιχείρησης «Κόνδωρ» στην Ασουνσιόν της Παραγουάης, πολλά νέα στοιχεία έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Καθημερινά ασχολείται ο Τύπος στις περισσότερες χώρες του Νοτίου Κώνου με νέες αποκαλύψεις.
Ετσι, για παράδειγμα, στο τέλος του περασμένου μήνα εμφανίστηκε ένας πρώην αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών της Βραζιλίας, ο οποίος αποκάλυψε την ύπαρξη ενός είδους «σχολής καταστολέων» που λειτουργούσε στη Βραζιλία από το 1969.
Εξι χρόνια πριν την έναρξη της Επιχείρησης «Κόνδωρ», οι μυστικές υπηρεσίες του βραζιλιάνικου στρατού αφιέρωναν ήδη πόρους για την εκπαίδευση ξένων πρακτόρων στην καταπολέμηση του αντάρτικου των πόλεων, αποκάλυπτε στις 23 του Μάη του τρέχοντος στη βραζιλιάνικη εφημερίδα «Ζορνάλ ντο Μπραζίλ» ο πρώην πράκτορας του Κέντρου Πληροφοριών του βραζιλιάνικου Στρατού, Μαριβάλ Τσάβες.
Από το 1969 Αργεντινοί, Ουρουγουανοί, Παραγουανοί και Χιλιανοί στρατιωτικοί πήγαιναν στη Βραζιλία για να διδαχτούν από τους Βραζιλιάνους συναδέλφους τους πώς να καταστείλουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις της περιοχή.
Οσο για την Επιχείρηση «Κόνδωρ» καθ' αυτές οι αποκαλύψεις δίνουν και παίρνουν.
Ετσι, η εφημερίδα «Ου Γκλόμπου» της Βραζιλίας δημοσίευε στις 23 του Μάη του τρέχοντος έτους έγγραφα της CIA, σύμφωνα με τα οποία στρατιωτικοί εκπρόσωποι της Βραζιλίας, της Αργεντινής, της Χιλής, της Βολιβίας, της Παραγουάης και της Ουρουγουάης συναντήθηκαν από τις 13 μέχρι τις 16 του Δεκέμβρη του 1976 στο Μπουένος Αϊρες, για να εκτιμήσουν τα αποτελέσματα των δραστηριοτήτων τους και για να συζητήσουν σχέδια δράσης στα πλαίσια της «Επιχείρησης Κόνδορ».
«Το κύριο θέμα της ατζέντας ήταν οι επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου ενάντια σε αριστερές ομάδες στις έξι χώρες - μέλη», αναφέρεται σε μία παράγραφο των εγγράφων της CIA που αφορούν το συντονισμό, σε θέματα καταστολής, των στρατιωτικών δικτατοριών που κυβέρνησαν στο Νότιο Κώνο στις δεκαετίες του '70 και του '80.
Στο μεταξύ έγγραφα που έστειλε στη βραζιλιάνικη ανθρωπιστική οργάνωση «Ποτέ πια βασανιστήρια» (Tortura nunca mas) η αμερικανική μη κυβερνητική οργάνωση Soaw Org, αποδεικνύουν ότι διάφοροι Βραζιλιάνοι στρατιωτικοί ήταν καθηγητές στη δεκαετία του '60 στη Στρατιωτική Σχολή της Αμερικής, γνωστή ως Σχολή των Δολοφόνων, στον Παναμά που ιδρύθηκε το 1946.
Τα μαθήματα αφορούσαν σε τεχνικές ανάκρισης, βασανιστηρίων, εκτελέσεων και απαγωγής, μεθόδους που χρησιμοποίησε η Επιχείρηση «Κόνδωρ» στα χρόνια που ακολούθησαν.
Ο Παραγουανός δικηγόρος Μάρτιν Αλμάδα που ανακάλυψε τα λεγόμενα Αρχεία του Τρόμου, ανέφερε, σε μία διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε, στα μέσα του Μάη στη Νέα Υόρκη υπό την αιγίδα της Αμερικανικής Ενωσης Δικαστικών, ότι στη Σχολή των Δολοφόνων χρησιμοποιούσαν διάφορα εγχειρίδια μεταξύ των οποίων και ένα εγχειρίδιο για το πώς να κρατηθούν ζωντανοί όσοι υποβάλλονται σε βασανιστήρια. Ακόμα ο Αλμάδα ανέφερε ότι το παραπάνω εγχειρίδιο ήταν μέρος των εγγράφων που αποτελούσαν τα Αρχεία του Τρόμου που ανακάλυψε, αλλά μερικές μέρες μετά εξαφανίστηκε μυστηριωδώς και μέχρι σήμερα η παραγουανή Δικαιοσύνη δεν προχώρησε σε έρευνα παρά τις αλλεπάλληλες καταγγελίες.

Η επιστροφή της Επιχείρησης «Κόνδωρ»

Σύμφωνα με τον Παραγουανό πρώην κρατούμενο η Επιχείρηση Κόνδορ συνέχισε τις δραστηριότητές της και στη δεκαετία του '90, όταν προστέθηκε και άλλη μία χώρα στο «δίκτυο», το Εκουαδόρ. Ο Αλμάδα ισχυρίζεται πως έχει στην κατοχή του γράμμα ενός αξιωματικού του εκουαδοριανού στρατού που απευθύνεται σε συνάδελφό του στην Παραγουάη, όπου του εκθέτει «τις κινήσεις των ανατρεπτικών στοιχείων που καταγράφηκαν το πρώτο τρίμηνο του 1997».
Στη διάσκεψη της Νέας Υόρκης ο Αλμάδα προειδοποίησε για τους «κινδύνους της Επιχείρησης Κόνδορ II (Κόνδορας στη δημοκρατία), που λειτουργεί μέσα από τη Διάσκεψη των Αμερικανικών Στρατών».
Ο σημερινός Πρόεδρος και πρώην στρατιωτικός δικτάτορας της Βολιβίας Ούγκο Μπάντσερ, σύμφωνα με όσα κατήγγειλε ο Αλμάδα, «προήδρευσε το Νοέμβρη του 1999 στο Λα Παζ της Βολιβίας σε μία συνάντηση στρατιωτικών της περιοχής, οι οποίοι επεξεργάστηκαν έναν κατάλογο λατινοαμερικανών ανατρεπτικών στοιχείων».
Ωστόσο, τον κώδωνα του κινδύνου για αναζωπύρωση της βίας και καταστολής στην περιοχή είχε κρούσει πριν καιρό και το Κίνημα για την Ειρήνη, την Κυριαρχία και Αλληλεγγύη Μεταξύ των Λαών (MoPaSSol) στην Αργεντινή. Σε τοποθέτησή του στο Φόρουμ του Σάο Πάουλο στο Σαντιάγκο της Χιλής το 1998 ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Οι συμφωνίες ασφάλειας που υπογράφτηκαν αναφορικά με τα τριπλά σύνορα που ενώνουν την Παραγουάη, τη Βραζιλία και την Αργεντινή, καθώς και η πρόοδος που σημειώνουν οι χώρες της Κοινής Αγοράς του Νότου (MERCOSUR) στη δημιουργία ενός συντονιστικού οργάνου για στρατιωτικά θέματα και θέματα ασφάλειας, αποτελούν έναν από τους πιο επικίνδυνους δρόμους στην κατεύθυνση της έναρξης μιας νέας περιόδου βίας και καταστολής.
Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης διοχέτευσαν την πληροφορία ότι η αμερικανική CIA ήταν αυτή που προειδοποίησε τον Πρόεδρο Κάρλος Μένεμ για την πιθανότητα να μετατραπούν τα τριπλά σύνορα σε πλατφόρμα τρομοκρατικών επιθέσεων.
Αν και ποτέ δεν ακούστηκε για μια τρομοκρατική ενέργεια σε αυτήν την περιοχή, ωστόσο η ζώνη είναι γνωστή ως προνομιακός τόπος λαθρεμπορίου, συμπεριλαμβανομένου και του λαθρεμπορίου όπλων και ατόμων και ήταν βασική για τη διεφθαρμένη δομή της παραγουανής δικτατορίας του Αλφρέδο Στρόσνερ, που είχε κάθε βοήθεια από τις ΗΠΑ παρά τα εγκλήματα που διέπραξε. Τώρα η CIA στήνει ένα νέο σκηνικό, με το γελοίο επιχείρημα ότι στην περιοχή ζουν οικογένειες Αράβων εμπόρων, σκηνικό που θα της επιτρέψει να έχει τον έλεγχο σε μία περιοχή στρατηγικής σημασίας.
Με αυτόν τον τρόπο οργανώθηκε ένα σχήμα περιφερειακής ασφάλειας, που δε σχεδιάστηκε μόνο για τον τοπικό έλεγχο, αλλά και για να χρησιμοποιηθεί στην προώθηση ηγεμονικών συμφερόντων. Αρκεί να φανταστούμε πώς θα δράσουν αυτά τα στοιχεία κοινής ασφάλειας όταν θα πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις των συνδικάτων της περιοχής ή των οργανώσεων των αγροτών χωρίς γη (...).
(...)Τα σημάδια, που έχουμε καταγγείλει με άλλες ευκαιρίες, δείχνουν ότι σχεδιάζεται ο αναγκαίος έλεγχος έτσι ώστε να επιβληθεί το δόγμα του Πολέμου Χαμηλής Εντασης (GBI) που θα αντικαταστήσει τη φοβερή Θεωρία της Εθνικής Ασφάλειας».
Και το MoPaSSol καταλήγει: «Με τον έλεγχο των αεροδρομίων (που έχει παραχωρήσει η Αργεντινή), με το νέο σχέδιο των προσωπικών δεδομένων (που καταπατώντας τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών θα παραδίδονται σε ξένες επιχειρήσεις), κλείνει ένας κύκλος σοβαρότατων κινδύνων για την ελευθερία, την ασφάλεια και την κυριαρχία μας. Η κοινωνία πρέπει να αγωνιστεί, ώστε να αποφύγουμε να βρεθούμε μπροστά σε γεγονότα που θα έχουν σοβαρές συνέπειες για τη χώρα μας και για ολόκληρη τη Λατινική Αμερική. Εχει σημασία να θυμίσουμε ότι από τα εν λόγω τριπλά σύνορα είχε πραγματοποιηθεί η ανταλλαγή πολιτικών κρατουμένων κατά τη διάρκεια των δικτατοριών της δεκαετίας του '70, στα πλαίσια του ευρύτατου δολοφονικού σχεδίου γνωστού ως Επιχείρηση "Κόνδωρ"».
Δε γνωρίζουμε, ακριβώς, αν η «Επιχείρηση Κόνδορ» συνεχίζει τις δραστηριότητες της ή αν έχει τεθεί σε λειτουργία το σχέδιο «Κόνδωρ ΙΙ, σε δημοκρατία». Εκείνο που γνωρίζουμε καλά είναι ότι το λαϊκό μαζικό κίνημα της Λατινικής Αμερικής βρίσκεται «επί ποδός πολέμου». Αυτό μαρτυρούν άλλωστε οι πρόσφατες και συνεχιζόμενες μαζικές, μαζικότατες λαϊκές κινητοποιήσεις στο Εκουαδόρ, όπου ξεσηκώθηκαν οι ιθαγενείς υποστηριζόμενοι από πλατιά στρώματα του λαού και τμήματα του στρατού, στο Πουέρτο Ρίκο, όπου ο λαός ζητά την ουσιαστική ανεξαρτησία του από τις ΗΠΑ, στην Κόστα Ρίκα, όπου με τις κινητοποιήσεις του το μαζικό κίνημα απέτρεψε την πώληση των τηλεπικοινωνιών και της κρατικής υπηρεσίας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, στο Μεξικό όπου η Αστυνομία, καταπατώντας το πανεπιστημιακό άσυλο, προχώρησε στην άγρια καταστολή των εξεγερμένων φοιτητών, με αποτέλεσμα δύο νεκρούς, στη Βραζιλία όπου εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες, που έχουν πια μετατραπεί σε ακτήμονες, πολλαπλασιάζουν τις μαζικές κινητοποιήσεις τους στην περιφέρεια, αλλά και στην Μπραζίλια, για να ακουστούν οι «κραυγές απόγνωσης» μπροστά στην κοινωνική τραγωδία που πλήττει τον αγροτικό τομέα και όχι μόνο, στην Αργεντινή όπου στις 9 του Ιούνη παρέλυσε η χώρα από τη γενική απεργία που κήρυξαν τα συνδικάτα, διαμαρτυρόμενα για την πολιτική άγριας λιτότητας που ακολουθεί και ο νέος «κεντροαριστερός» Πρόεδρος Ντε λα Ρούα, και ο κατάλογος συνεχίζεται με Βολιβία, Ουρουγουάη, Γουατεμάλα...

Γ.ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ

ΓΑΥΔΟΣ Το «νησί του διαβόλου» τόπος εξορίας των αλύγιστων της ταξικής πάλης

ΓΑΥΔΟΣ

Το «νησί του διαβόλου» τόπος εξορίας των αλύγιστων της ταξικής πάλης

Ονομάστηκε «Το νησί του θανάτου» ή «Το νησί του διαβόλου» για τις ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες και την απόλυτη απομόνωση που βίωσαν εκεί οι εξόριστοι αγωνιστές. Η Γαύδος αποτέλεσε τόπο εξορίας και εξόντωσης σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, γράφτηκε και εκεί μία από τις σελίδες της προσφοράς και θυσίας των χιλιάδων κομμουνιστών, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Σήμερα, ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει ένα οδοιπορικό στην ιστορία του νησιού, αντλώντας το υλικό - κείμενα και ντοκουμέντα - από την μπροσούρα που εξέδωσε το Συμβούλιο Περιοχής Κρήτης της ΚΝΕ. Η αξιόλογη, ιδιαίτερα προσεγμένη και πλούσια σε υλικό έκδοση έγινε στο πλαίσιο του Διημέρου που πραγματοποίησε στις 29 - 31 Ιούλη 2016 στη Γαύδο η Οργάνωση. Οπως εξηγεί στον πρόλογο της έκδοσης, «η μπροσούρα που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί μια προσπάθεια της ΟΠ Κρήτης της ΚΝΕ να συμβάλει στη συνολική προσπάθεια που γίνεται, καθώς η γνώση της Ιστορίας από τη νέα γενιά είναι πρώτιστο καθήκον για την ΚΝΕ, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες διαστρέβλωσης της Ιστορίας και προσπάθειας από την αστική τάξη και τα επιτελεία της να πείσει πως ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος».
«Οι κομμουνιστές που έμειναν αλύγιστοι στις φυλακές και τις εξορίες άντεξαν όχι γιατί ήταν "υπεράνθρωποι", αλλά γιατί διαπαιδαγωγήθηκαν στον αγώνα από το ΚΚΕ. Στους τόπους του μαρτυρίου, μαζί με την αυτοθυσία και το μαζικό ηρωισμό, κυριαρχούσαν η συντροφικότητα, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η δημιουργικότητα, η πολιτιστική και πνευματική καλλιέργεια. Η αδιάκοπη αυτή προσπάθεια ήταν πλευρά της αντίστασης ενάντια στο βάρβαρο καθεστώς, πλευρά του αγώνα για την ίδια τη ζωή. Εδινε αντοχή και δύναμη, καλλιεργούσε τα χαρακτηριστικά της επαναστατικής προσωπικότητας», τονίζει η ΟΠ Κρήτης της ΚΝΕ.

Απόσπασμα από τον «Ριζοσπάστη» της 24ης Αυγούστου 1933

Η Γαύδος βρίσκεται 26 ναυτικά μίλια νότια της Χώρας Σφακίων στην Περιφέρεια Κρήτης. Εχει έκταση 27 τ. χλμ. και πρόκειται για το νοτιότερο άκρο της Ελλάδας αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Το αστικό κράτος ανακάλυψε το νησάκι, όταν αποφάσισε να το χρησιμοποιήσει ως τόπο εξορίας και απομόνωσης, αλλά ουσιαστικά ως τόπο εξόντωσης των κομμουνιστών. Ειδικότερα στη Γαύδο, ο παραπάνω στόχος γινόταν πιο εύκολος, αφού οι συνθήκες ζωής ήταν πολύ δύσκολες για τους εξόριστους και η απομόνωση, λόγω και της τοποθεσίας του νησιού, ήταν ολοκληρωτική.
Ηδη από τη δικτατορία του Πάγκαλου υπήρχαν στο νησί πολιτικοί εξόριστοι. Το 1928 μαρτυρείται στο νησί η ύπαρξη 35 εξόριστων και η κατάσταση επιδεινώνεται την περίοδο του Μεσοπολέμου. Η κυβέρνηση Βενιζέλου με τον αντικομμουνιστικό νόμο «περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος», το γνωστό «Ιδιώνυμο», που ουσιαστικά νομιμοποιεί τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις, τους ξυλοδαρμούς, τραυματισμούς, ακόμα και τις δολοφονίες αγωνιστών, άνοιξε το δρόμο προς την εξορία. Εκείνη την περίοδο, η Γαύδος γεμίζει με πολιτικούς εξόριστους.

Οι συνθήκες ζωής των εξορίστων στη Γαύδο

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι εξόριστοι στα ξερονήσια είναι πολλές. Ιδιαίτερα στο νησί της Γαύδου η κατάσταση ήταν αφόρητη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το νησί αποκαλείται εκείνη την εποχή «Το νησί του θανάτου» ή «Το νησί του διαβόλου».
Οι εξόριστοι έχουν την αίσθηση της απόλυτης απομόνωσης. Καταλήγουν εκεί μετά από πολύ δύσκολη και κοπιαστική πορεία στην Κρήτη και καλούνται να ζήσουν κάτω από άθλιες συνθήκες. Οι υγειονομικές υποδομές είναι ανύπαρκτες και οι αρρώστιες θερίζουν τους κρατούμενους. Πολλοί χάνουν τη ζωή τους εξαιτίας των άθλιων συνθηκών. Ανάμεσα στα προβλήματα, που αντιμετώπιζαν οι εξόριστοι, ειδικότερα τον πρώτο καιρό, ήταν κι αυτό της στέγης. Δεν υπήρχε ούτε σπηλιά για να προφυλαχτούν απ' τη βροχή και το κρύο του χειμώνα, ή απ' τον καυτό αφρικανικό ήλιο το καλοκαίρι. Σε ολόκληρο το νησί δεν υπήρχε οργανωμένος οικισμός, ούτε χωριό, παρά 26 κατοικίες που οι χωρικοί είχαν φτιάξει για τον εαυτό τους, μικροί πλίνθινοι χώροι σκαμμένοι στους λόφους, με κλαδιά δέντρων και χώμα και λάσπη για στέγη. Οι εξόριστοι έπρεπε να στεγαστούν σε σπίτια που έμοιαζαν με μαντριά και τρώγλες.

Από τον «Ριζοσπάστη» της 24ης Αυγούστου 1933

Η πείνα και η έλλειψη αγαθών είναι τεράστιες. Οι κρατούμενοι καλούνται να ζήσουν με ένα επίδομα 10 δραχμών, το οποίο δεν το παίρνουν ούτε οι μισοί και το οποίο επιπλέον δεν φτάνει στα χέρια τους ολόκληρο (φτάνουν σ' αυτούς μόνο οι 8 δραχμές). Η επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο είναι σπάνια, αφού καΐκι φτάνει στο νησί κάθε 8 μέρες και αυτό αν το επιτρέπει ο καιρός.
Οι εξόριστοι αναγκάζονται να τραφούν με ό,τι υπάρχει στο νησί για να χορτάσουν την πείνα τους. Η βασική τροφή τους ήταν τα κεδρόκοκκα, τα οποία, όμως, ήταν πολύ επικίνδυνα για την υγεία τους, αφού τους προκαλούσαν αιμορραγία και είχαν πολύ άσχημες συνέπειες για πολλούς κρατούμενους. Επίσης, τεράστια είναι η εξουθένωση που προκαλείται από την προσπάθεια εξεύρεσης τροφής, η οποία, σε συνδυασμό με την πείνα και τις ασθένειες, καταρρακώνει τους εκτοπισμένους. Τα προβλήματα που τους προκαλεί η έλλειψη βασικών υλικών αγαθών, όπως παπούτσια και ρούχα, τα οποία καταστρέφονται και δεν μπορούν να αντικατασταθούν, κάνουν ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή των εξόριστων.

Οργάνωση εξορίστων - Ομάδα συμβίωσης

Τη δεκαετία του '30, πολλοί είναι οι πολιτικοί εξόριστοι που βρίσκονται στο νησί (47 το 1932), μεταξύ τους και πολλά μέλη και στελέχη του ΚΚΕ. Ηδη το 1931 μαρτυρείται εκεί η παρουσία του Τάκη Φίτσου, του Θανάση Κλάρα (Αρη Βελουχιώτη), ο οποίος εξορίζεται δύο φορές στο συγκεκριμένο νησί (το 1931 για δέκα μήνες και μετά από το 1932 έως το 1934) και του Ανδρέα Τζήμα (Σαμαρινιώτη). Οι τρεις τους, το 1933, μαζί με κάποιους άλλους ακόμα εξόριστους κάνουν έκκληση για βοήθεια, αμνηστία και οικονομική ενίσχυση των κρατουμένων. Αμέσως δημιουργείται τεράστιο κίνημα στο λαό για την αμνήστευσή τους, η κυβέρνηση όμως απαντά με συνέχιση των εκτοπίσεων.

Εξόριστοι έξω από το σπίτι τους στο Σαρακήνικο (1936 - '37). Από το αρχείο του Νίκου Γ. Παπαδόπουλου, εξόριστου συνδικαλιστή

Οι κρατούμενοι στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν δημιουργούν την Ομάδα Συμβίωσης Πολιτικών Εξόριστων (ΟΣΠΕ), ή αλλιώς «κολεχτίβα», προσπαθώντας έτσι να οργανώσουν συλλογικά τη ζωή τους. Οργανώνουν τις καθημερινές δουλειές στο νησί, την καθαριότητα, το μαγείρεμα και τις αγροτικές εργασίες. Κατασκευάζουν μόνοι τους πράγματα τα οποία θα διευκόλυναν τη ζωή τους, όπως ένας αυτοσχέδιος χειρόμυλος, φτιάχνουν φούρνο για να ψήνουν το ψωμί, ενώ δημιουργούν κι ένα πρότυπο περιβόλι με ντομάτες σε μια ιδιόκτητη ρεματιά. Ανοίγουν καφενείο, βάζουν σε κυκλοφορία το χαρτονόμισμα της μιας δραχμής που... τυπώνουν, σφραγίζοντας κάθε σελίδα από το συνταγολόγιο του γιατρού για τη διευκόλυνση των συναλλαγών στο νησί. Κατακτούν από την αστυνομία το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης, διοργανώνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις και αναλαμβάνουν διάφορες εκπαιδευτικές δραστηριότητες, που ανεβάζουν το πολιτικό επίπεδο των κρατουμένων. Κάνουν πολιτική διαφώτιση και μαθαίνουν γραφή κι ανάγνωση στους ελάχιστους εξόριστους που είναι αναλφάβητοι.
Αποκορύφωμα της δραστηριότητας των εξόριστων είναι η ανέγερση του δικού τους σπιτιού (σύμφωνα με τον παραδοσιακό κρητικό ρυθμό) με τα ίδια τους τα χέρια στο Σαρακήνικο, μια έρημη, άνυδρη, ακατοίκητη και ακαλλιέργητη περιοχή, για να κατοικήσουν εκεί. Το οίκημα χτίζεται κατ' αποκλειστικότητα από τους ίδιους τους εξόριστους, χωρίς υλική και οικονομική βοήθεια. Στο γραφείο της Κοινότητας, στις 14 Μάρτη 1933, υπογράφτηκε το Ιδιωτικό Συμφωνητικό απ' τον ιδιοκτήτη του οικοπέδου, τη γυναίκα του και τους αντιπροσώπους της Κολεχτίβας Εξόριστων Κομμουνιστών Γαύδου Λάιο Λαΐου, Θανάση Κλάρα - αυτό ήταν το όνομα του Αρη Βελουχιώτη -, Νικόλα Παπαζήση και Χαράλαμπο Δελόλμα. Μάρτυρες, ο κοινοτάρχης της Γαύδου, Νικ. Παπαδάκης, και ο σταθμάρχης της αστυνομίας, ενωμοτάρχης Νικ. Βλαζάκης.

Ομάδα εξορίστων στα τέλη του 1935

Ενα άλλο μεγάλο κατόρθωμα των εξόριστων ήταν η δημιουργία και διατήρηση μπαξέδων στο νησί. Το έδαφος της Γαύδου ήταν τόσο άγονο που κανείς δεν είχε καλλιεργήσει τίποτε ποτέ στο νησί. Ακόμα και το νερό ήταν λιγοστό και μακριά, στο Καστρί. Αλλά οι πρώτοι εξόριστοι στο νησί, που ήταν Μυτιληνιοί, έβαλαν ως στόχο τη δημιουργία κήπων και με αγωνία και επιμονή έφτιαξαν 2 μπαξέδες 100 τ.μ. ο καθένας.

Κατά τη δικτατορία του Μεταξά (1936 - 1939)

Το 1934 - '35 οι εκτοπίσεις στο νησί συνεχίζονται. Εκείνη τη χρονιά φτάνουν στο νησί και τα στελέχη του ΚΚΕ Μ. Παρτσαλίδης, Β. Μπαρτζιώτας και Μ. Πορφυρογένης. Η μεγάλη μάζα κρατουμένων, όμως, φτάνει στο νησί την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά, όπου οι εξόριστοι στο νησί διπλασιάζονται. Στα χρόνια της βασιλομεταξικής δικτατορίας (1936 - 1940) μετέφεραν στη Γαύδο τους εξόριστους κομμουνιστές και τους εγκατέλειπαν στο έρημο, άνυδρο και φαλακρό νησί με σκοπό την εξόντωσή τους, επειδή αρνούνταν να υπογράψουν «δήλωση μετανοίας».
Μεταξύ των κρατουμένων υπάρχουν και πολλές γυναίκες. Συγκεκριμένα, το 1/4 περίπου των εξόριστων είναι γυναίκες (σε σύνολο 50 εξόριστων, οι γυναίκες ήταν 13 - 15), εκ των οποίων σχεδόν καμία δεν υπογράφει δήλωση μετανοίας. Οι συνθήκες στο νησί παραμένουν ακόμα δύσκολες. Αρρώστιες, όπως η ελονοσία, αποτελούν μάστιγα για τους κρατούμενους.

Η περίοδος 1940 - 1949

Σε σπηλιές και χαμόσπιτα διέμεναν οι εξόριστοι

Με την κήρυξη του πολέμου η κατάσταση επιδεινώνεται. Στο νησί υπάρχουν πλέον 423 εκτοπισμένοι. Οι κρατούμενοι δεν μπορούν πλέον να επιβιώσουν ούτε μπορούν να παραδοθούν αμαχητί στα χέρια των κατακτητών. Επιπλέον, η μεγαλύτερη μάζα των εξορίστων αποτελείται από αγωνιστές, οι οποίοι δεν μπορούν να κάθονται με σταυρωμένα χέρια στο νησί και θέλουν να συμμετάσχουν ενεργά στην Αντίσταση.
Τη νύχτα της 29ης προς 30ή Μάη του 1941 απέδρασαν από τη Γαύδο οι εξής 8 εξόριστοι κομμουνιστές: Στρίγκος Λεωνίδας, Βαφειάδης Μάρκος, Κλιάνης ή Κλεάνης Μιχάλης, Βλαντάς Δημήτρης, Κοντοκώτσος Γιώργος, Λαθούρας Γιάννης, Πολύδωρος Δανιηλίδης και Δουραχάλης Αντώνης. Μετά από περιπετειώδη περιπλάνηση 3 ημερών μεταξύ Γαύδου και Νότιας Κρήτης, στις 2 Ιούνη έφτασαν στο χωριό Σκαλωτή στα Σφακιά.
Το πρωί της 3ης Ιούνη 1941 η ομάδα των 8 πραγματοποιεί την πρώτη της συνεδρίαση, όπου αποφάσισαν: Να καταβάλουν προσπάθειες για την οργάνωση αντίστασης κατά των κατακτητών με όλες τις μορφές πάλης έως την ένοπλη, να ξεκαθαρίσουν - ανασυγκροτήσουν τις Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ και να συγκροτήσουν νέες όπου δεν υπάρχουν...
Το νησί συνέχισε να είναι τόπος εξορίας και τα χρόνια του Εμφυλίου. Ηδη από τον Ιούνη του '46 υπάρχουν μαρτυρίες για την ύπαρξη πολιτικών εξορίστων στο νησί. Τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην Ελλάδα τους επόμενους μήνες, η συνεχής τρομοκρατία και το κυνηγητό κατά των αγωνιστών έχουν ως αποτέλεσμα το νησί της Γαύδου, όπως και τα υπόλοιπα νησιά, να γεμίσει με ακόμα περισσότερους εξόριστους. Η κατάσταση στη χώρα είναι αφόρητη για τους κομμουνιστές και αγωνιστές της εποχής (βιασμοί, εκτελέσεις, επιθέσεις, καταστροφές) και οι διωγμοί τους ανελέητοι.
Τον Αύγουστο του '46, πάνω από 1.000 άτομα στέλνονται στην εξορία, μεταξύ τους πολλές γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι. Στις 27/8/46 γίνεται έκκληση μέσω του «Ριζοσπάστη» για αλληλεγγύη στους εξόριστους. Σε απάντηση στην έκκληση βοήθειας προς τους πολιτικούς κρατούμενους στη Γαύδο, η Εθνική Αλληλεγγύη Χανίων το Νοέμβρη του 1946 στέλνει 100 χιλιάδες δραχμές και υλική βοήθεια (τρόφιμα, φάρμακα, ρούχα, ιατρικά εργαλεία, οικιακές συσκευές κ.ά.) για την κάλυψη των αναγκών των εξορίστων.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» στις 20 Νοέμβρη του 1946, στο νησί υπάρχουν 97 εξόριστοι, των οποίων οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες. Τότε, με άδεια της χωροφυλακής, αποφασίζουν να στείλουν εκλεγμένο εκπρόσωπό τους στην Κρήτη, με αφορμή την καθυστέρηση της άφιξης των προμηθειών στο νησί, αλλά και για να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους κρατουμένους. Ο εκπρόσωπος όμως δεν γίνεται δεκτός από την αστυνομία της περιοχής, η οποία αγνοεί τα αιτήματα των εξορίστων.
Τον επόμενο χρόνο η κατάσταση στο νησί επιδεινώνεται για τους κρατουμένους. Πολλοί από αυτούς πεθαίνουν και νέοι καταφτάνουν στο νησί. Ο αριθμός τους ανέρχεται στους 60 εκείνη την εποχή. Το Σεπτέμβρη του 1947 οι κρατούμενοι διαμαρτύρονται μέσω ανταποκρίσεων στον «Ριζοσπάστη» για τη δημιουργία 2 στρατοπέδων σε 2 απομονωμένους και αποκλεισμένους μεταξύ τους χώρους. Στα στρατόπεδα αυτά δεν υπήρχε επικοινωνία των κρατουμένων, τόσο με το υπόλοιπο νησί, όσο και με τους κρατουμένους του άλλου στρατοπέδου. Οι συνθήκες ζωής τους ήταν πολύ δύσκολες γι' αυτό και αναγκάζονται να καλέσουν σε βοήθεια.
Παρ' όλες τις εκκλήσεις των κρατουμένων και το κύμα διαμαρτυρίας του λαού, εξόριστοι παρέμειναν στο νησί μέχρι και το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Το 1951, σύμφωνα με στοιχεία, παύουν πλέον να υπάρχουν κρατούμενοι στο νησί...
Αλλος ένας τόπος που οι αλύγιστοι της ταξικής πάλης έγραψαν Ιστορία διδάσκοντάς μας το μεγαλείο του ταξικού αγώνα. Τίποτα δεν μπορούσε να τους λυγίσει, να λυγίσει την πίστη και τη συνείδησή τους, να τσακίσει την πεποίθηση που στηρίζεται στην επιστημονική γνώση ότι το δίκιο ήταν με το μέρος τους, ότι η κοινωνία για την οποία αγωνίστηκαν, ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι νομοτελειακά η προοπτική της Ιστορίας.

Δείξε μου τους συμμάχους σου να σου πω ποιος είσαι...

Δείξε μου τους συμμάχους σου να σου πω ποιος είσαι...

Ο Αλ. Τσίπρας με ορισμένους από τους συμμάχους της κυβέρνησης, στη σύνοδο των σοσιαλδημοκρατών στο Παρίσι

Συμμαχίες μέσα κι έξω από τη χώρα για τα Εργασιακά ισχυρίζεται ότι συγκροτεί η κυβέρνηση, προκειμένου - όπως λέει - να υπερασπιστεί το αποκαλούμενο «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο» έναντι του «νεοφιλελεύθερου», το οποίο αποδίδει στο ΔΝΤ.
Γενικά, η κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας προσπαθούν να συντηρήσουν το χρεοκοπημένο παραμύθι των δυνάμεων του «καλού», στις οποίες εντάσσουν την πλευρά της ΕΕ στο κουαρτέτο, και του «κακού» (βλέπε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), που έχει «ακραία νεοφιλελεύθερες απόψεις για τα Εργασιακά», όπως έλεγε τις προάλλες σε συνέντευξή του ο Γ. Κατρούγκαλος.
Ο υπουργός Εργασίας ανέφερε, επίσης, ότι στο πλαίσιο των προσπαθειών να συγκροτηθεί η συμμαχία υπεράσπισης του «ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου», θα γίνει ένα διεθνές συνέδριο στην Αθήνα, μέσα στο Σεπτέμβρη, όπου θα συμμετάσχουν η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και υπουργοί Απασχόλησης ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Αυστρία κ.ά.
Για να δούμε όμως: Τι κάνουν οι άλλες κυβερνήσεις της ΕΕ στις χώρες τους σε ό,τι αφορά τα Εργασιακά και ποιοι είναι στην πραγματικότητα οι «σύμμαχοι» της κυβέρνησης, σε μια διαπραγμάτευση η οποία, έτσι κι αλλιώς, καμιά σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα των εργαζομένων και γίνεται αποκλειστικά για το κεφάλαιο;

Οι σύμμαχοι του ...εξωτερικού

Στη Γαλλία του Ολάντ, που θα έφερνε «νέο αέρα στην Ευρώπη», κατά τον Αλ. Τσίπρα, πρόσφατα επιβλήθηκε ο νόμος, γνωστός με το όνομα της υπουργού Απασχόλησης, «Ελ Κομρί». Μεταξύ άλλων, ο νόμος αυτός δίνει τη δυνατότητα στον εργοδότη να βάζει τον εργαζόμενο να δουλεύει μέχρι 10 ή και 12 ώρες.
Ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας παραμένει τυπικά στις 35 ώρες, όμως ορίζονται ως μέγιστο όριο οι 48 ώρες τη βδομάδα, που μπορεί να γίνουν 60 μετά από έγκριση της διοίκησης και να υπολογίζονται στο τρίμηνο. Πρόκειται δηλαδή για κλασική διευθέτηση του χρόνου εργασίας, στη βάση οδηγιών της ΕΕ που έχουν ενσωματωθεί στη νομοθεσία πολλών άλλων κρατών - μελών.
Ακόμα, ο ίδιος νόμος μείωσε την προσαύξηση του μισθού για τις υπερωρίες, έδωσε τη δυνατότητα αλλαγής των όρων μιας κλαδικής σύμβασης μέσω μιας επιχειρησιακής, διευκολύνει τόσο τις απολύσεις, μειώνοντας τις αποζημιώσεις, όσο και τις ομαδικές απολύσεις, δημιουργώντας προσχήματα γι' αυτές, όπως μέτρα «αναγκαία για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας» κ.ά.
Στην Ιταλία τα τελευταία χρόνια προωθείται η αντεργατική μεταρρύθμιση με τον τίτλο «Job's Act» («Δράση για την Απασχόληση»), η οποία έχει ήδη εξασφαλίσει για τους μεγαλοεπιχειρηματίες ευκολότερες απολύσεις, διεύρυνση της δυνατότητας χρήσης συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου και άλλες ευέλικτες μορφές απασχόλησης.
Χαρακτηριστική είναι παλιότερη δήλωση του πρωθυπουργού, Μ. Ρέντσι, που αναδείκνυε τον αντεργατικό χαρακτήρα των αλλαγών αυτών: «Αν σήμερα υπάρχει μια εταιρεία που θεωρεί ότι είναι αδύνατο να επενδύσει στην Ιταλία εξαιτίας των συνθηκών στην αγορά εργασίας της, αυτές οι αμφιβολίες τώρα έχουν τελειώσει. Μπορούν (οι επιχειρήσεις) να επενδύσουν στην Ιταλία (έχοντας διασφαλίσει) μια πολύ ευέλικτη αγορά εργασίας»!
Στην Ισπανία, η μέχρι πρότινος κυβέρνηση του Μ. Ραχόι (τον οποίο επίσης θαύμαζε ο Αλ. Τσίπρας για τις ...διαπραγματευτικές του ικανότητες) προώθησε το 2012 αντεργατική μεταρρύθμιση που μείωσε δραστικά την αποζημίωση απόλυσης, έδωσε το δικαίωμα στους εργοδότες να μην τηρούν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και να έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια ελαστικοποίησης του ωραρίου των εργαζομένων. Επίσης, επέκτεινε τη δυνατότητα χρήσης των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, μείωσε τις μέρες για την αποζημίωση απόλυσης στις 33 ανά έτος εργασίας, από 45 που ήταν πριν.
Μιλώντας για την Ισπανία, παρουσιάζει ενδιαφέρον και το εξής στοιχείο: Από τις 1.000.000 νέες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν το 2014 και το 2015, οι περισσότερες έχουν να κάνουν με επισφαλή απασχόληση, «δουλειές του ποδαριού» ή «trabajo basura » («δουλειά για τα σκουπίδια»). Με απλά λόγια, το 92% των θέσεων αφορά ημιαπασχόληση, δουλειά η οποία είναι προσωρινή - μπορεί να διαρκεί και μερικές μέρες μόνο - και κακοπληρωμένη.
Στη Γερμανία, για να γίνει μια απεργία πρέπει να ψηφίσει υπέρ αυτής το 75% των μελών του συνδικάτου (!) ενώ οι εργοδότες έχουν το δικαίωμα να κάνουν λοκ-άουτ. Από το 2015 υποτίθεται ότι ισχύει το κατώτατο ωρομίσθιο, των 8,50 ευρώ, όχι όμως για όλους. Από αυτό εξαιρούνται οι νέοι κάτω των 18 ετών, οι εκπαιδευόμενοι, οι μακροχρόνια άνεργοι κατά τους πρώτους έξι μήνες μετά την πρόσληψή τους, όσοι κάνουν πρακτική έως τρεις μήνες και άλλες κατηγορίες. Ακόμα, μέχρι το τέλος του 2016 υπάρχουν κλάδοι που μπορούν να δίνουν λιγότερο από το κατώτατο μεροκάματο.
Στη χώρα - «ατμομηχανή» της ΕΕ, εποχικοί εργαζόμενοι που απασχολούνται σε επισιτισμό, τουρισμό και γεωργία λιγότερο από 70 μέρες δεν δικαιούνται Κοινωνική Ασφάλιση. Η πλήρης απασχόληση μειώνεται διαρκώς, δίνοντας τη θέση στις ελαστικές σχέσεις εργασίας: Οι θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης το 1997 ανέρχονταν στο 82,5% του συνόλου και σήμερα έχουν πέσει στο 55%. Κατά την ίδια περίοδο αυξήθηκαν οι νέες μορφές απασχόλησης (συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μερική απασχόληση, προσωρινή εργασία κ.ά.) φθάνοντας στο 45%, από 17,5% που ήταν το 1997.
Τι επιβεβαιώνεται λοιπόν από τα παραπάνω; Οτι συνολικά στα κράτη - μέλη της ΕΕ επεκτείνονται η ελαστικότητα και η ευελιξία στην αγορά εργασίας, ως αναγκαία συνθήκη για να γίνει φτηνότερη η εργατική δύναμη. Αυτός είναι ο πυρήνας των αντεργατικών μέτρων που πάρθηκαν έως τώρα και στην Ελλάδα, αλλά και όσων σχεδιάζει να προωθήσει τώρα η κυβέρνηση, η οποία πρέπει να σημειωθεί ότι έχει αφήσει άθικτους όλους τους αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους των προηγούμενων.

Οι εγχώριοι σύμμαχοι

Στους εγχώριους συμμάχους της η κυβέρνηση κατατάσσει τις εργοδοτικές ενώσεις και τη συνδικαλιστική πλειοψηφία, που έχουν συνυπογράψει και «κοινή δήλωση» για τα Εργασιακά. Για την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται πλέον τον βρώμικο ρόλο της και στα μάτια τους έχει απαξιωθεί.
Για τον ΣΕΒ, όμως, και τις άλλες εργοδοτικές ενώσεις, πέρα από την πικρή πείρα που έχουν οι εργαζόμενοι από τη σκληρή πραγματικότητα που ζουν στους χώρους δουλειάς, υπάρχουν και τα ντοκουμέντα. Τέτοια είναι, για παράδειγμα, οι συνεντεύξεις του προέδρου του ΣΕΒ και τα υπομνήματα που καταθέτουν οι βιομήχανοι για τα Εργασιακά, στα οποία τάσσονται υπέρ των επιχειρησιακών συμβάσεων σε βάρος των κλαδικών και με στόχο τη χειροτέρευση των όρων εργασίας. Στην ίδια κατεύθυνση, αποκλείουν «μια παλινδρόμηση στο καθεστώς των εργασιακών σχέσεων που ίσχυαν μέχρι τότε (σ.σ. εννοεί το 2009)», η οποία αν συμβεί «δεν συνιστά επιστροφή στην κανονικότητα, αλλά στη στρέβλωση».
Παράλληλα, ο ΣΕΒ υπογραμμίζει ότι «η ευελιξία στην αγορά εργασίας πρέπει να επεκταθεί» και προσθέτει πως «οι αλλαγές στην αγορά εργασίας είναι συνεχείς, εκθέτοντας τους εργαζόμενους συχνά στην εμπειρία αλλαγής των θέσεων εργασίας που κατέχουν». Με λίγα λόγια, λέει ότι οι ευέλικτες μορφές εργασίας πρέπει να επεκταθούν και ότι κάθε αντεργατικό μέτρο που λήφθηκε μέχρι τώρα είναι η κινητήριος δύναμη για τα κέρδη τους. Και ότι οι εργάτες θα πρέπει να συνηθίζουν να αλλάζουν αντικείμενο και τόπο εργασίας, να βολεύονται με τη μείωση των μισθών και τη δυσμενή μεταβολή των όρων εργασίας, καταπώς συμφέρει το κεφάλαιο.

Ο λαός να οργανώσει τη δική του συμμαχία

Πράγματι, λοιπόν, η κυβέρνηση έχει επιλέξει τους καλύτερους σύμμαχους μπροστά στη διαπραγμάτευση. Μόνο που όλοι τους κάθονται στην αντίθετη πλευρά του τραπεζιού από αυτή που κάθεται ο λαός στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ. Η συμμαχία τους, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, είναι για το παραπέρα χαντάκωμα των εργαζομένων, με μέτρα όπως αυτά που παίρνουν στις χώρες τους όλες οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου, σοσιαλδημοκρατικές και φιλελεύθερες, και τα οποία συνθέτουν τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ. Μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και στην παρούσα φάση υπηρετούν την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του.
Τον ίδιο στόχο άλλωστε προβάλλει και το ΔΝΤ, απέναντι στο οποίο η κυβέρνηση δηλώνει πως έχει χαράξει «κόκκινες γραμμές», ειδικά στο θέμα των ομαδικών απολύσεων. Ωστόσο, όμως, τα ίδια με το ΔΝΤ λέει και η Κομισιόν, με χαρακτηριστικότερη όλων την επίτροπο για την Απασχόληση, Μ. Τίσεν: Σε συνέντευξή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, στα μέσα Ιούλη, επισήμανε κατηγορηματικά ότι «χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις στο νόμο για τις απεργίες» και «για τις συλλογικές απολύσεις που είναι πραγματικά ένα εμπόδιο στις επενδύσεις».
Απέναντι σ' αυτήν την αλγεινή συμμαχία, εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι αγρότες, όλοι αυτοί που πληρώνουν την κρίση και την ανάκαμψη του κεφαλαίου, έχουν συμφέρον να αντιτάξουν τη δική τους Λαϊκή Συμμαχία, που θα βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, παλεύοντας για ανάκτηση των απωλειών, κατάργηση των αντεργατικών νόμων και ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την πολιτική που το υπηρετεί και την εξουσία του.

Με ορμή στους αγώνες

Με ορμή στους αγώνες

Οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου βρίσκουν την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα μπροστά σε μια νέα κλιμάκωση της επίθεσης στο εισόδημα και στα δικαιώματά τους. Το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ είναι προ των πυλών, μαζί και το δεύτερο κύμα των μειώσεων στις επικουρικές συντάξεις.
Ο αποκλεισμός χιλιάδων μικρών παιδιών από το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ για τους παιδικούς σταθμούς είναι τα «προεόρτια» για το τι θα ακολουθήσει το Σεπτέμβρη, όχι μόνο στην Προσχολική Αγωγή, αλλά και σε όλες τις βαθμίδες της Παιδείας, με τις αλλαγές για τα ολοήμερα, τις ελλείψεις σε προσωπικό. Αλλά και η άθλια κατάσταση στην Υγεία δεν χωράει περισσότερες περιγραφές από αυτές που αναδείχτηκαν στα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» τους μήνες που πέρασαν.
Εκεί, όμως, που ετοιμάζονται να σαρώσουν τα πάντα, είναι τα Εργασιακά. Ο Σεπτέμβρης που έρχεται σε λίγες μέρες, είναι μήνας εξελίξεων σ' αυτό το κρίσιμο μέτωπο, καθώς αναμένεται να παραδώσει το πόρισμά της η «Επιτροπή των ειδικών» και να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τη μεταρρύθμιση που σχεδιάζει η κυβέρνηση.
Το πού πάνε τα πράγματα το δείχνουν οι επίσημες δηλώσεις εκπροσώπων των εργοδοτικών ενώσεων και κυρίως οι πράξεις τους. Το παράδειγμα της επιχειρησιακής σύμβασης στη ΜΕΒΓΑΛ, όπου εργοδοσία και συνδικαλιστική πλειοψηφία συμφώνησαν σε μεσοσταθμικές μειώσεις μέχρι και 21%, είναι ενδεικτικό της κατάστασης που διαμορφώνεται στην αγορά εργασίας.
Οπως αποκαλυπτικά είναι και τα στοιχεία που παρουσίασε τις προηγούμενες μέρες ο «Ριζοσπάστης» για την ευελιξία στην αγορά εργασίας που διευρύνεται, τις ελαστικές μορφές απασχόλησης που κυριαρχούν και συνοδεύονται από πτώση των μισθών. Για κερασάκι στην τούρτα, έρχονται οι αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, με βασικά ζητούμενα για το κεφάλαιο και την κυβέρνηση να εξασθενήσει η συνδικαλιστική προστασία, να μπουν νέα εμπόδια στην κήρυξη της απεργίας και γενικότερα στη συνδικαλιστική δράση.

Η προπαγάνδα

Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι η προπαγάνδα που συνοδεύει την προετοιμασία αυτών των ανατροπών, είτε αφορά τους νόμους που ψηφίστηκαν και τώρα εφαρμόζονται, είτε τα μέτρα που πρόκειται να ακολουθήσουν. Για παράδειγμα, είναι μνημειώδη τα ψέματα που ξεστομίζει η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την κατάργηση του ΕΚΑΣ ή τις επικείμενες νέες μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, λένε στους συνταξιούχους ότι θα πρέπει να είναι και ευχαριστημένοι που παίρνουν ακόμα σύνταξη και ότι μετά το 2018, όταν το νέο σύστημα «ωριμάσει» και για τους σημερινούς δικαιούχους, θα υπάρξουν εξισορρόπηση και αυξήσεις για εκείνους με τα χαμηλότερα εισοδήματα.
Ψευδολογούν ασύστολα για να μετριάσουν τις αντιδράσεις. Για να μην αποκαλυφθεί ότι στις 11 μειώσεις των συντάξεων που έκαναν από το 2010 οι προηγούμενες κυβερνήσεις, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσθέτει νέες, όσο κι αν προσπαθεί να αποπροσανατολίσει, κάνοντας το μαύρο άσπρο.
Αλλά και στα Εργασιακά φουντώνει η προπαγάνδα της κυβέρνησης: Χαράσσει «συμμαχίες» και «κόκκινες γραμμές», οργανώνει «κοινωνικό διάλογο» με πρόθυμο συμπαραστάτη την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, εξαπατά το λαό με πλαστούς διαχωρισμούς ανάμεσα στο «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο» που τάχα υπερασπίζεται απέναντι στον «ακραίο νεοφιλελευθερισμό» του ΔΝΤ. Οι προθέσεις της, βέβαια, είναι γνωστές. Προσδιορίζονται από τις αξιώσεις του κεφαλαίου και την υπογραφή της στο τρίτο μνημόνιο, γι' αυτό δεν πρέπει κανείς να ξεγελαστεί.
Η κυβέρνηση υπερασπίζεται τη σημερινή άθλια πραγματικότητα στην αγορά εργασίας, γι' αυτό δεν έχει καταργήσει κανέναν από τους νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι το έδαφος για να πάει ένα βήμα πιο πέρα η επίθεση. Κι αυτό σκοπεύει να κάνει, υπηρετώντας με συνέπεια το στόχο για ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Το «κλειδί»

Εκεί βρίσκεται το «κλειδί» της πολιτικής της και πάνω σ' αυτό το ζήτημα χρειάζεται να δυναμώσει η διαπάλη. Η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, πέρα από τις υπαρκτές διαφορές τους, υπερασπίζονται το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και ζητάνε από το λαό να καταθέσει στο βωμό της θυσίες δίχως τέλος.
Η κυβέρνηση λέει πως μόνο αυτή μπορεί να εγγυηθεί μια «δίκαιη ανάπτυξη» και η ΝΔ ανταπαντά πως η δική της πολιτική, με μείωση των φόρων πρωτίστως για το κεφάλαιο, είναι το ενδεδειγμένο μείγμα. Ανάλογα διατάσσονται και οι άλλες αστικές δυνάμεις, στο πλαίσιο των ευρύτερων διεργασιών για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, με στόχο να διασφαλιστεί η κυβερνητική εναλλαγή και σταθερότητα, με τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις πάνω στους στόχους και τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Το θέατρο της «δίκαιης ανάπτυξης» θα αλλάξει μέσα στο Σεπτέμβρη πολλά «ντεκόρ». Θα παιχτεί στην Αθήνα στις 9 Σεπτέμβρη, όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες των χωρών του Νότου θα συναντηθούν με πρόσκληση του Αλ. Τσίπρα, για να συζητήσουν την ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας με λιγότερη λιτότητα. Η παράσταση θα ταξιδέψει στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη, όπου από το βήμα της ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός αναμένεται να παρουσιάσει τις επιδόσεις της κυβέρνησης στα δημοσιονομικά και σε μέτρα θωράκισης του κεφαλαίου, μαζί με τα μέτρα που πήρε έως τώρα η κυβέρνηση για να διαχειριστεί την ακραία φτώχεια.
Ανάλογο σκηνικό θα προσπαθήσουν να στήσουν και στη διάσκεψη που οργανώνει ο υπουργός Εργασίας μέσα στο Σεπτέμβρη, με αντικείμενο τα Εργασιακά και με προσκεκλημένους την αφρόκρεμα των Ευρωπαίων εργατοπατέρων και ομολόγους του, που στις δικές τους χώρες χτυπάνε με τον ίδιο τρόπο τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα.

Το πραγματικό δίλημμα

Να, λοιπόν, πού βρίσκεται το πραγματικό δίλημμα για το λαό: Θα συμβιβαστεί με την αγριότητα που ζει και τα χειρότερα που του ετοιμάζουν, προσδοκώντας «ανάσταση νεκρών» με την ανάκαμψη της οικονομίας, ή θα βάλει πλάτη στους αγώνες για την ανάκτηση μισθών και δικαιωμάτων, για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων που του φόρτωσαν στην πλάτη;
Θα αποδεχτεί την «ανάγκη» του κεφαλαίου να μειώσει κι άλλο την τιμή της εργατικής δύναμης, με μέτρα που τσακίζουν το λαϊκό εισόδημα, που μοιράζουν μια θέση εργασίας σε δυο και τρεις ανέργους, που στερούν από τους εργαζόμενους στοιχειώδη δικαιώματα, ή θα διαμορφώσει το δικό του σχέδιο πάλης και ανασύνταξης του κινήματος, με κριτήριο τις δικές του σύγχρονες ανάγκες, για την ικανοποίηση των οποίων υπάρχουν σήμερα όλες οι υλικές προϋποθέσεις και αυτό που την εμποδίζει είναι η καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής;
Θα υποταχθεί στις συμμαχίες που επιδιώκει η κυβέρνηση στο όνομα της ανάπτυξης που τάχα θα τους ωφελήσει όλους, καπιταλιστές και εργαζόμενους, συμμαχίες με τους «τυράννους αφέντες» στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, τους εργατοπατέρες, τους εκμεταλλευτές, ή θα επιδιώξει τη δική του λαϊκή συμμαχία, τη συμπόρευση της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του, την ανατροπή της βαρβαρότητας που ζει, στο δικό του δρόμο για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, όπου κουμάντο στην οικονομία θα κάνει ο ίδιος και όχι τ' αφεντικά;
Θα στοιχηθεί πίσω από τους στόχους του κεφαλαίου, προσδοκώντας μάταια να επιστρέψει στο παρελθόν, ή θα βάλει πλώρη για το πραγματικά νέο, όπου ο πλούτος που παράγει με τα χέρια και το μυαλό του θα είναι πραγματικά δικός του και θα υπηρετεί την πραγματική λαϊκή ευημερία; Θα επενδύσει ξανά τις ελπίδες του στην αλλαγή μιας ακόμα κυβέρνησης ή θα βάλει σε κίνηση την πείρα και τη δύναμή του, χρησιμοποιώντας τα για να αλλάξει τάξη στην εξουσία;

Η διέξοδος

Στην περιγραφή της πραγματικότητας, για τις δυσκολίες που έχουν η εργατική τάξη και ο λαός να τα βγάλουν πέρα, στις προβλέψεις ότι τα πράγματα θα πάνε ακόμα χειρότερα, ακόμα κι αν ανακάμψει έστω και αναιμικά η καπιταλιστική οικονομία, στις διαπιστώσεις ότι όποιος κι αν κυβερνήσει μικρές διαφορές θα έχει από τον προηγούμενο, συμφωνούν πλέον ολοένα και περισσότεροι. Αυτό, όμως, δεν είναι αρκετό.
Μπροστά στις εξελίξεις, η ευθύνη για κάθε εργαζόμενο και σωματείο μεγαλώνει, να τοποθετηθεί απέναντι στο βασικό ερώτημα: Τι πρέπει να κάνουμε για να αντιστραφεί η κατάσταση προς όφελος του λαού, ποια είναι η διέξοδος;
Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι κομμουνιστές και οι άλλοι αγωνιστές που δρουν μέσα από τις γραμμές του, καλούν σε συσπείρωση, συμπόρευση και κοινή δράση, με πλαίσιο πάλης για την ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι στα χρόνια της κρίσης, την κατάργηση όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, τη διεύρυνση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την πολιτική τους.
Οι επόμενοι αγωνιστικοί σταθμοί, το συλλαλητήριο για τη ΔΕΘ στη Θεσσαλονίκη στις 10 Σεπτέμβρη, στις 6 μ.μ., στην πλατεία Αριστοτέλους, η διαδήλωση που θα προηγηθεί στις 9 Σεπτέμβρη από το ΠΑΜΕ στην Αθήνα, στις 7 μ.μ., στην Ομόνοια, μπορούν να αποτελέσουν μια καλή μαγιά, για να γίνουν το επόμενο διάστημα ακόμα πιο θαρρετά βήματα στη συσπείρωση ακόμα περισσότερων δυνάμεων προς αυτή την κατεύθυνση.
Η ανασύνταξη του κινήματος και το στέριωμα της λαϊκής συμμαχίας, το δυνάμωμα του ΚΚΕ στους χώρους δουλειάς, είναι η σταθερή πυξίδα στη δουλειά μας κι εκεί καλούμαστε ο καθένας να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό.