1 Δεκ 2016

Το «δικαίωμα» στην εκμετάλλευση είναι ιερό...

 Το «δικαίωμα» στην εκμετάλλευση είναι ιερό...




«Δημοκρατία» είναι να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια εκλογές. Αν συμμετέχουν 5 κόμματα στις εκλογές είναι καλά, αν συμμετέχουν 25 καλύτερα και αν βρεθούν και μερικά ακόμα, η δημοκρατία είναι πολύ ανώτερη και εξελιγμένη. Δεν έχει τόση σημασία αν τα προγράμματα όλων αυτών των κομμάτων συμφωνούν στα βασικά, όπως στην καπιταλιστική ανάπτυξη, στην ανταγωνιστικότητα και την αδιαμφισβήτητη συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αν όλα βάζουν και ένα λιθαράκι ώστε οι εργαζόμενοι και ο λαός να ζουν χωρίς δικαιώματα, με ψίχουλα, με υποτιμημένες ανάγκες, ενώ την ίδια στιγμή τα κέρδη του κεφαλαίου αυγαταίνουν. Αν όλοι μαζί παίρνουν μέτρα χτυπήματος του εργατικού - λαϊκού κινήματος, θωρακίζουν την εξουσία των μονοπωλίων για να καταπνίξουν με το καρότο και το μαστίγιο οποιαδήποτε τάση αμφισβήτησής της. Τι κι αν, μέσα σε αυτή τη «δημοκρατία», εκτρέφουν φασιστικά μορφώματα έτοιμα να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο όποτε και όταν χρειαστεί ενάντια στο λαό. Επίσης: «Ελευθερία» είναι οι υποδομές Ενέργειας, επικοινωνιών, συγκοινωνιών, τροφίμων, φαρμάκων, Υγείας, Παιδείας κ.λπ. να ανήκουν στους κεφαλαιοκράτες.

***
 
Σύμφωνα με τα κριτήρια αυτά, αστοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί προκλητικά προπαγανδίζουν ότι ο Φ. Κάστρο ήταν ένας στυγνός δικτάτορας, ότι ήταν επικεφαλής τυραννικού - δικτατορικού καθεστώτος επειδή παραβίαζε τις παραπάνω αρχές... Μάλιστα, γνωστός δημοσιογράφος στην «Καθημερινή» ασχολήθηκε και με το Σύνταγμα της Κούβας, για να αποδείξει τον αυταρχισμό που βιώνουν οι Κουβανοί. Ανάμεσα σε όσα τον ενόχλησαν, ήταν το ότι η εξουσία στην Κούβα δηλώνει ανοιχτά και συνταγματικά τον ταξικό της χαρακτήρα, δηλαδή ότι είναι εξουσία της εργατικής τάξης, που υπερασπίζει τα συμφέροντα όλων των λαϊκών στρωμάτων, ότι αυτή η εξουσία αρνείται την «ελευθερία» στην εκμετάλλευση και παίρνει μέτρα περιφρούρησής της. Αυτό, όμως, κάνει και η αστική εξουσία, η εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, που υποκριτικά εμφανίζεται ως «δημοκρατία για όλους». Φανταζόμαστε π.χ. ότι δεν μπορεί να διανοηθεί σύνταγμα στον καπιταλισμό, όπως στην Ελλάδα, χωρίς την ξεκάθαρη υπεράσπιση της «καπιταλιστικής ιδιοκτησίας» στα μέσα παραγωγής, ή που θα προβλέπει τη δυνατότητα ανατροπής του σημερινού κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Το ζήτημα, δηλαδή, μπαίνει (για ακόμα μια φορά) ως εξής: δημοκρατία και ελευθερία για ποιον; Για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία ή τους εκμεταλλευτές της, για τους εργαζόμενους ή το κεφάλαιο;

***
 
Η «δημοκρατία και ελευθερία» για το κεφάλαιο θέλει τις εργατικές μάζες θεατές των εξελίξεων. Που μια φορά στα τέσσερα χρόνια θα εκλέγουν τη «λιγότερο χειρότερη» κυβέρνηση και το πολύ - πολύ την επομένη των εκλογών να σκύβουν το κεφάλι απογοητευμένες, επειδή τους κορόιδεψε ο μπαγαπόντης πολιτικός και δεν έκανε έστω «ένα από τα δέκα» που υποσχέθηκε. Μετά, το «δημοκρατικό» τους καθήκον είναι να περιμένουν άλλα τέσσερα χρόνια για να επιλέξουν κάτι άλλο ανάμεσα στις «δεκάδες επιλογές τους». Κι επειδή το κράτος έχει συνέχεια, κάθε «δημοκρατικά» εκλεγμένη κυβέρνηση συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη.

Επιτίθενται στη σοσιαλιστική εξουσία (μέσω Κούβας) επειδή αυτή κινήθηκε στην αντίθετη κατεύθυνση, έχοντας στον πυρήνα της την ενεργητική συμμετοχή των εργαζομένων και του λαού σε όλες τις διαδικασίες άσκησης και ελέγχου της εξουσίας, επειδή συγκροτήθηκε ως δημοκρατία για τα συμφέροντα της πλειοψηφίας. Για παράδειγμα, οι εκλογές στην «ανελεύθερη» Κούβα διεξάγονται μετά από δεκάδες χιλιάδες συνελεύσεις σε γειτονιές και τόπους δουλειάς, όπου ο ίδιος ο λαός αναδεικνύει τους υποψηφίους του. Από αυτούς τους υποψήφιους, με μυστική ψηφοφορία εκλέγονται οι αντιπρόσωποι για την εθνοσυνέλευση. Σε αυτές τις διαδικασίες συμμετέχουν σχεδόν καθολικά οι Κουβανοί και δεν γίνεται πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων το «ποσοστό της αποχής»... Σημειώνεται, επίσης, ότι οι ίδιες λαϊκές συνελεύσεις που συνέρχονται τακτικά, εξετάζουν τον απολογισμό των εκλεγμένων τους και έχουν το δικαίωμα να τους ανακαλέσουν αν θεωρήσουν ότι δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους.

Πρωταγωνιστικό ρόλο στις παραπάνω διαδικασίες παίζουν ανάμεσα σε άλλους φορείς (εργαζομένων, φοιτητών, γυναικών, νεολαίας κ.λπ.) οι «Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης». Πρόκειται για το βασικό «κύτταρο» της κουβανικής κοινωνίας, που δραστηριοποιείται σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, υλοποιώντας το στόχο να παίρνει ο ίδιος ο λαός την υπόθεση στα χέρια του. Η δράση τους περιλαμβάνει πλήθος δραστηριοτήτων, μορφωτικών, πολιτιστικών, αντιμετώπισης έκτακτων αναγκών, φροντίδας ηλικιωμένων και έχουν ιστορικά πολύτιμη συμβολή στην υπεράσπιση των κατακτήσεων του κουβανικού λαού.

***
 
Με βάση τα παραπάνω, οι Κουβανοί μάλλον θα γελούσαν αν ζούσαν εκλογές στην «ανεπτυγμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία», με τις πολυδάπανες «προεκλογικές εκστρατείες» και τον πόλεμο εντυπώσεων, τους ψευτοκαβγάδες και τα «ντιμπέιτ» στις τηλεοράσεις.

Ολα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους δημοσιογράφους που οι ειδήσεις τους είναι οι ίντριγκες ανάμεσα στα κόμματα του συστήματος, οι «πληροφορίες» και οι «διαψεύσεις» από κομματικά γραφεία, οι «αντάρτες» υποψήφιοι και οι «δελφίνοι». Που αναπαράγουν τη λογική «ψήφισε και κάτσε στ' αυγά σου, η πολιτική είναι για τους ειδικούς».

Στην πραγματικότητα, δεν τους ενδιαφέρουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα», αλλά το ιερό «επιχειρηματικό δικαίωμα» στην εκμετάλλευση... Τους ενοχλεί που ο «επιχειρηματικός κόσμος», οι «επενδυτές» και η «ιδιωτική πρωτοβουλία» πήραν πόδι από την Κούβα όταν έγινε η Επανάσταση. Και ανεξάρτητα από το τι έγινε τελικά στα σοσιαλιστικά κράτη στον 20ό αιώνα, ή τι γίνεται, ή τι θα γίνει τελικά στην Κούβα, γνωρίζουν και φοβούνται ότι θα έρθει πάλι η στιγμή που κάπου σε κάποια γωνιά του πλανήτη θα ξαναξεκινήσει το ξήλωμά τους...

Δ. Π.
 

Οι δημοκρατικές δομές μιας "δικτατορίας"

 Οι δημοκρατικές δομές μιας "δικτατορίας"


Ο Γιώργος μπήκε φουριόζος στο γραφείο μου λίγο μετά τις 8 το πρωί. "Ρε φίλε, εσύ που τα ψάχνεις", μου είπε, "ξέρω ότι στην Κούβα ψηφίζουν για τα πάντα. Μπορείς να μου βρεις με ποιο σύστημα γίνεται αυτό, πώς συμμετέχει ο λαός στην λήψη των αποφάσεων, να το τρίψω στην μούρη μερικών-μερικών;". Γιώργο μου, τό 'πες κι έγινε! Τέτοια χατήρια δεν τα χαλάω, οπότε... πιάσε καρέκλα!


Κατ' αρχάς, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, όταν μιλάμε για την Κούβα, μιλάμε για μια σοσιαλιστική χώρα. Κι όπως έχουμε πει πολλές φορές, η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν έχει καμμιά σχέση με την αστική "δημοκρατία", η οποία αποτελεί βιτρίνα για την εξαπάτηση του λαού και τη διαιώνιση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας της ολιγαρχίας του πλούτου. Η σοσιαλιστική δημοκρατία είναι η εξουσία τής εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και βασίζεται στις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, όπου όλα τα βασικά μέσα παραγωγής αποτελούν ιδιοκτησία όλου του λαού.

Κούβα: Επιγραφές διαφόρων τμημάτων Επιτροπών Υπεράσπισης της Επανάστασης

Βασικό χαρακτηριστικό της λαϊκής εξουσίας στην Κούβα είναι οι Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης (ΕΥΕ), τις οποίες ίδρυσε ο ίδιος ο Φιντέλ στις 28 Σεπτεμβρίου 1960. Υπάρχουν σε κάθε γειτονιά, αποτελούνται από ενόπλους και σ' αυτές συμμετέχει εθελοντικά η πλειοψηφία των πολιτών (περίπου 8 εκατομμύρια μέλη σε μια χώρα 11,5 εκατομμυρίων κατοίκων!).
Τα όργανα της λαϊκής εξουσίας, από τότε που δημιουργήθηκαν, βρήκαν στις ΕΥΕ τούς πιο δραστήριους συνεργάτες τους. Σαν δημιουργική ιδέα της Κουβανικής Επανάστασης, που ίδρυσε για πρώτη φορά στην ιστορία αυτή τη μαζική οργάνωση, οι ΕΥΕ αποτέλεσαν συμβολή στην πείρα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος. Οι ΕΥΕ ήταν και είναι o φόβος και o τρόμος της αντεπανάστασης κι αποτελούν μια γιγάντια λαϊκή πλημμύρα, που χωρίς αυτήν, χωρίς την αποφασιστική υποστήριξή της στο Κόμμα, θα ήταν αδιανόητο το επαναστατικό κέφι και o ενθουσιασμός, η οργάνωση και η πειθαρχία της πορείας του μαχητή λαού μας (Φιντέλ).
Η λαϊκή εξουσία στην Κούβα εκφράζεται με τις αρχές και τον τρόπο που είχε υποδείξει ο Λένιν. Δηλαδή, οι εκπρόσωποι του λαού σε οποιοδήποτε όργανο διέπονται από αιρετότητα, ανακλητότητα και εναλλαγή ενώ όλοι ανεξαιρέτως υπόκεινται σε έλεγχο.

Κύτταρο της σοσιαλιστικής κοινωνίας τής Κούβας είναι οι Συνελεύσεις Βάσης Λαϊκής Εξουσίας, οι οποίες υπάρχουν σε κάθε γειτονιά και σε κάθε χωριό, σε κάθε μια από τις οποίες αντιστοιχούν 500-1000 πολίτες. Ως κοινωνικό κύτταρο, κάθε τέτοια συνέλευση αφ' ενός μεν ασχολείται με όλα τα λαϊκά προβλήματα της γειτονιάς ή του χωριού αφ' ετέρου δε εκλέγει (με μυστική και μη υποχρεωτική ψηφοφορία) έναν αντιπρόσωπο για την υπερκείμενη Δημοτική Συνέλευση Λαϊκής Εξουσίας από λίστα υποψηφίων. Φυσικά, μπορούν να βάλουν υποψηφιότητα όποιοι και όσοι θέλουν ενώ απαγορεύεται να υπάρχει μόνο ένας υποψήφιος.
Δεν υπάρχουν επαγγελματίες πολιτικοί σ' αυτή τη συγκέντρωση πρότασης υποψηφίων, αλλά απλώς γείτονες. Κανένας δε σηκώνεται για να αναγγείλει ότι είναι υποψήφιος για κάποιο αξίωμα. Οι ψηφοφόροι προτείνουν εκείνους που νομίζουν ότι μπορούν να τους αντιπροσωπεύσουν με τov καλύτερο τρόπο. Συζητούν ελεύθερα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα κάθε υποψήφιου. Κάθε αντιπρόσωπος πρέπει να συναντιέται με τους ανθρώπους που μένουν στη δική του εκλογική περιφέρεια μια φορά κάθε τρεις μήνες και να δώσει λογαριασμό για τις πράξεις του. Υποχρεώνεται, επίσης, να συγκαλεί μικρότερες συγκεντρώσεις σε πιο συχνά διαστήματα και να διαθέτει χρόνο για να συναντιέται με ψηφοφόρους χωριστά και v' ακούει τα προβλήματά τους, τα παράπονά τους και τις υποδείξεις τους.
Με την ίδια φιλοσοφία, οι Δημοτικές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας υποδεικνύουν τους υποψήφιους για τις Επαρχιακές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας, οι οποίες με την σειρά τους υποδεικνύουν τους υποψηφίους για την υπέρτερη όλων Εθνική Συνέλευση Λαϊκής Εξουσίας, το ανώτατο όργανο εξουσίας τής χώρας. Στην Εθνική Συνέλευση αντιστοιχεί ένας βουλευτής για κάθε 20.000 κατοίκους. Σήμερα, η Εθνική Συνέλευση αποτελείται από 612 βουλευτές και αξίζει να σημειωθεί ότι οι 120 απ' αυτούς δεν είναι μέλη τού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Στην κουβανική "δικτατορία" υπάρχει και κάτι που δεν προβλέπεται στις αστικές "δημοκρατίες": ο μηχανισμός ανάκλησης των αντιπροσώπων. Αυτός ο μηχανισμός ενεργοποιείται στις Δημοτικές Συνελεύσεις Λαϊκής Εξουσίας με την έγγραφη αίτηση του 20% των εκλογέων τής περιοχής της. Ακολουθεί ψηφοφορία, κατά την οποία αρκεί απλή πλειοψηφία για να ανακληθεί ο αντιπρόσωπος και να προκηρυχθεί αναπληρωματική εκλογική διαδικασία για την πλήρωση της κενής θέσης.

Λεπτομέρεια πρώτη: Το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι σε όλα τα σώματα απονέμεται σε κάθε κουβανό μόλις κλείσει τα 16 χρόνια του. Το μόνο δικαίωμα που απονέμεται στα 18 είναι το εκλέγεσθαι στην Εθνική Συνέλευση.

Πρώτη διακήρυξη της Αβάνας - 2 Σεπτεμβρίου 1960

Επειδή γίνεται πολύς λόγος για πολιτικές διώξεις στην Κούβα και για φυλακίσεις αντιφρονούντων, ας πούμε δυο λόγια και γι' αυτό το θέμα:

Ο ποινικός κώδικας της Κούβας, με πλήρη ταξική ειλικρίνεια, ορίζει ευθύς εξ αρχής ως σκοπούς τού νόμου την προστασία της κοινωνίας, των προσώπων, της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής τάξης, του κρατικού πολιτεύματος, της ιδιοκτησίας που αναγνωρίζεται από το σύνταγμα και τους νόμους, την τήρηση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των πολιτών και την ενίσχυση της συνείδησης του σεβασμού της σοσιαλιστικής νομιμότητας. Όμως, επειδή όλα τούτα ακούγονται μάλλον γενικόλογα και ασαφή, οι αντεπαναστατικές πράξεις ορίζονται με απόλυτη σαφήνεια ώστε να μην υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για καταχρηστικές διώξεις. Με απλά λόγια: όποιος τιμωρείται για αντεπαναστατική δράση, έχει προβεί σε πράξη η οποία χαρακτηρίζεται σαφώς ως εχθρική προς την επανάσταση.
Εδώ πολλοί μιλούν ενάντια στην κυβέρνηση και κάνουν κριτική στην κυβέρνηση. Εδώ κανείς δεν έχει συλληφθεί, επειδή έκανε κριτική στην κυβέρνηση. Μια κριτική ενάντια στην κυβέρνηση δεν είναι το ίδιο με τις αντεπαναστατικές δραστηριότητες, τα σαμποτάζ στην οικονομία, τα σαμποτάζ στη γεωργία κλπ. Κανείς δεν έχει συλληφθεί στην Κούβα για τις πολιτικές του ιδέες (...) Η δύναμη δεν βρίσκεται στα όπλα ούτε στους νόμους ούτε στους θεσμούς του κράτους. Βρίσκεται στον λαό, στις μάζες, στις επαναστατικές πεποιθήσεις και στην πολιτική κουλτούρα κάθε πολίτη. Η δύναμη δε βρίσκεται στο ψέμα και στη δημαγωγία, αλλά στη σοβαρότητα, στην αλήθεια και στη συνείδηση. Επιπλέον, τα όπλα τα έχει o λαός και με αυτά υπερασπίζει την Επανάσταση χωρίς βασανιστήρια, χωρίς εγκλήματα, χωρίς τάγματα θανάτου, χωρίς αγνοούμενους, χωρίς παρανομίες και αυθαιρεσίες. Ποτέ δε χρησιμοποιήθηκε ένας στρατιώτης, ένας αστυνομικός ή ένας πυροσβέστης ενάντια στο λαό (...) Δεν πρέπει να παραβιάζεται κανένας νόμος, δεν πρέπει να πέφτουμε σε καμιά παρανομία. Αν οι νόμοι δεν είναι αρκετά ισχυροί, ας τους κάνουμε πιο ισχυρούς. Δεν πρέπει να διαπράττεται καμμιά κατάχρηση εξουσίας. Όχι! Δεν πρέπει να πέφτουμε σε πρακτικές βίας. Όχι! Εμείς δεν μπορούμε να πέφτουμε σε εκείνο που πέφτουν οι καπιταλιστικές κοινωνίες, που οργανώνουν αποσπάσματα θανάτου, διαπράττουν εγκλήματα κλπ. Ο αγώνας ενάντια στις αντικοινωνικές και εγκληματικές δραστηριότητες πρέπει το ίδιο να είναι μια μάχη ολόκληρου του λαού (Φιντέλ).

Λεπτομέρεια δεύτερη: Στην Κούβα, όλοι οι νόμοι ερμηνεύονται και εφαρμόζονται από αιρετούς και ανακλητούς από τον λαό δικαστές, νομικούς και λαϊκούς (ενόρκους). Η εκλογή και η ανάκλησή τους γίνονται με βάση συγκεκριμένη διαδικασία και απολογούνται δημόσια για τις εργασίες τους.

Προφανώς, όλα αυτά δεν ακούγονται πολύ δημοκρατικά  σε κάποιους σαν τον κ. Γιάννη Πρετεντέρη, ο οποίος προχτές έγραψε ότι το όραμα του Φιντέλ "ξεκίνησε ως επαγγελία απελευθέρωσης και κατάντησε το πιο αιμοβόρο και αποκρουστικό τέρας τού 20ού αιώνα". Δεν παραξενευόμαστε για την στάση όλων αυτών, οι οποίοι θεωρούν ως δημοκρατία την εναλλαγή αστικών κομμάτων στην διαχείριση της εξουσίας και δεν ξεγελιόμαστε από τις ανοησίες τους επειδή γνωρίζουμε κάτι απλό:
Η προλεταριακή δημοκρατία είναι ένα εκατομμύριο φορές πιο δημοκρατική από την πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία (*).
Αβάνα, Πλατεία Επανάστασης, 30/11/2016: Η ύστατη τιμή στον "δικτάτορα" από τους "καταπιεσμένους υπηκόους" του.

------------------------------------------------
(*) Β.Ι.Λένιν, "Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι" (Άπαντα, τόμος 37, σελίδα 103). Το υλικό για τις δομές της Κούβας αντλήθηκε από το βιβλιαράκι "Το σύνταγμα και το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας της Κούβας" (Σύγχρονη Εποχή, 2004).

Τυχερέ Γιάννη!

 Τυχερέ Γιάννη!


Εικόνες από τη σύγχρονη εργασιακή ζούγκλα

tyxere-gianni

 
Εκεί, κάπου στα χωριά της Πτολεμαϊδας, ο Γιάννης. Δουλεύει στην εξόρυξη λιγνίτη. Με αμοιβή 2,80 ευρώ την ώρα μικτά. Ήτοι 22,40 ευρώ το οκτάωρο, 448 ευρώ το μήνα, με πλήρη απασχόληση…
Ποτέ ο Γιάννης δεν παίρνει πάνω από 400 ευρώ μικτά. Γιατί η απασχόληση δεν είναι πλήρης. Το πόσο θα δουλέψει εξαρτάται από τον εργολάβο που έχει αναλάβει την εξόρυξη…

Ο Γιάννης έχει οικογένεια. Παιδιά, φροντιστήρια, φόροι, ΕΝΦΙΑ. Και τους λογαριασμούς που τρέχουν, φως- νερό- τηλέφωνο. Έρχονται και τα τέλη κυκλοφορίας, για χριστουγεννιάτικο τραπέζι δεν μιλά κανένας στο σπίτι. Κι η γιαγιά άρρωστη, που τσοντάρει από τη σύνταξή της για τη συντήρηση της οικογένειας του Γιάννη.

Εκατοντάδες χιλιάδες οι Γιάννηδες στην Ελλάδα της μεγάλης ύφεσης, των επικυρίαρχων και των μνημονιακών κυβερνήσεων. Ίσως κι ο συγκεκριμένος Γιάννης να λογίζεται από τους τυχερούς, καθώς προς το παρόν τουλάχιστον πληρώνεται σχεδόν στην ώρα του και ελπίζει πως μπορεί να έχει για πολύ καιρό ακόμη δουλειά. Υγεία μόνο να έχει, γιατί στα λιγνιτωρυχεία οι συνθήκες υγιεινής είναι κάτι παραπάνω από κάκιστες.


Τυχερός ο Γιάννης της Πτολεμαϊδας, γιατί οι περισσότεροι απασχολούμενοι της κατηγορίας του όχι μόνο εργάζονται πολύ λιγότερες ώρες, αλλά και πληρώνονται τη γλίσχρα αμοιβή τους στη χάση και στη φέξη. Και μιλάμε για αμοιβές των 150-250 ευρώ τον μήνα, για αναμονή ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο για να ειδοποιηθούν αν και πόσο θα δουλέψουν την επαύριο, για μαύρη- κατάμαυρη εργασία.

Η Μαρία, για παράδειγμα. Πτυχιούχος φιλολογίας, κοντά στα 30. Την καλούν να καλύπτει κενά σε μεγάλο φροντιστήριο, συνήθως τα Σαββατοκύριακα. Όχι πάντα, για ώρες που μπορεί να κυμαίνονται από 1 ως 8. Με αμοιβή 2 ευρώ την ώρα. 16 ευρώ για πλήρες ωράριο, η Μαρία. Αν είναι ‘’τυχερή’’ και δουλέψει φουλ 4 Σαββατοκύριακα, δηλαδή 8 οκτάωρα, θα ‘’κονομήσει’’ 128 ευρώ το μήνα- τα έξοδα μετακίνησης δηλαδή, ένα καφέ και μια τυρόπιτα…

Ελλάδα 2016… Να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί, απαιτούν οι επικυρίαρχοι. Ατομικές συμβάσεις εργασίας, συμφωνεί απολύτως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι μεγαλοδημοσιογράφοι τύπου Μπάμπη Παπαδημητρίου. Να ψαλιδιστούν, ή και να καταργηθούν τα επιδόματα της εξαθλίωσης. Να καταργηθούν οι φοροαπαλλαγές. Να μειωθεί το αφορολόγητο, για να μην φοροδιαφεύγουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι!

Τυχερέ Γιάννη! Όπως υπολογίζει η ΕΛΣΤΑΤ, το δεύτερο τρίμηνο του 2016 στην Ελλάδα υπήρχαν 272.700 υποαπασχολούμενοι, ήτοι- σύμφωνα με τον ορισμό της Στατιστικής Αρχής- άτομα τα οποία απασχολούνται τόσο λίγο που περισσότερο μοιάζουν με άνεργους παρά με απασχολούμενους. Με απλά λόγια, τα άτομα αυτά ‘’εργάζονται’’ ελάχιστες ώρες την εβδομάδα (ακόμη και μία) αλλά στους στατιστικούς πίνακες της ΕΛΣΤΑΤ και της Eurostat υπολογίζονται στους απασχολούμενους.

Με ‘’αμοιβές’’ που κυμαίνονται από 4 άντε ως 20 ευρώ την εβδομάδα, δηλαδή 16-80 άντε 100 ευρώ το μήνα! Και μη νομίζουμε ότι είναι τίποτε νεαροί ή φοιτητές που κάνουν θελήματα. Από αυτούς, οι 118.600 είναι άτομα 30-44 ετών και οι 83.000 άτομα 45-64 ετών!

Ακριβώς οκτώ χρόνια πριν, το 2008, οι υποαπασχολούμενοι ήταν 95.200. Τριπλασιάστηκαν στα χρόνια της ύφεσης και της υποτέλειας. Όπως και οι άνεργοι (αυτοί δηλαδή που δεν εργάζονται ούτε μία ώρα την εβδομάδα), που από 366.700 το 2008 εκτινάχτηκαν σε 1.112.100 άτομα το 2016.

Υπάρχουν και τα στοιχεία της Εργάνης. Το δεκάμηνο Ιανουαρίου- Οκτωβρίου έγιναν 1.830.000 προσλήψεις. Από αυτές, μόνο το 45,78% αφορούσαν σε συμβάσεις πλήρους απασχόλησης. Το 39,08% ήταν συμβάσεις μερικής απασχόλησης και το 14,4% συμβάσεις εκ περιτροπής απασχόλησης.

Ειδικότερα τον Οκτώβριο, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης ήταν λιγότερες από το 40% του συνόλου, γεγονός που δείχνει ότι από μήνα σε μήνα οι λεγόμενες ευέλικτες μορφές εργασίας κερδίζουν με αλματώδη ρυθμό έδαφος. Πιο συγκεκριμένα, το μήνα αυτό μόλις το 38,32% των προσλήψεων έγιναν με συμβάσεις πλήρους απασχόλησης και το υπόλοιπο 61,68% με ‘’ευέλικτο’’ ωράριο (46,51% μερική απασχόληση και 15,14% εκ περιτροπής).

Τυχερέ Γιάννη! Μπορεί να αναπνέεις με το κιλό την καρβουνόσκονη, αλλά με λίγη τύχη ίσως και πιάσεις το 400άρι το μήνα. Να γιάνει μονάχα και η γιαγιά, να συνεχίσει να τσοντάρει στον οικογενειακό προϋπολογισμό…

Έξω βρέχει αυτή την ώρα. Ο ντελιβεράς, όμως, μας έφερε την παραγγελία. Πτυχιούχος το παλικάρι, με μεταπτυχιακό και πολλά όνειρα. Η νιτσεράδα δεν μπόρεσε να τον προφυλάξει από την μπόρα. Μουσκεμένο το κεφάλι του, παγωμένα τα χέρια. Και τα όνειρά του καβάλα σε ένα ‘’παπάκι’’, η αμοιβή του ανάλογη με τις παραγγελίες που διεκπεραιώνει. Δυο- τρία κατοστάρικα το μήνα…

Ελλάδα 2016. Όχι στις συλλογικές συμβάσεις, ναι στις ομαδικές απολύσεις, να μειωθεί το αφορολόγητο για να συλληφθούν οι φοροφυγάδες μισθωτοί και συνταξιούχοι. Εργασιακός μεσαίωνας; Ή μήπως ξεπεράσαμε και τον μεσαίωνα και οδεύουμε πλέον προς την εποχή της δουλοκτησίας;

Το «δικαίωμα» στην εκμετάλλευση είναι ιερό...

Το «δικαίωμα» στην εκμετάλλευση είναι ιερό...
«Δημοκρατία» είναι να γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια εκλογές. Αν συμμετέχουν 5 κόμματα στις εκλογές είναι καλά, αν συμμετέχουν 25 καλύτερα και αν βρεθούν και μερικά ακόμα, η δημοκρατία είναι πολύ ανώτερη και εξελιγμένη. Δεν έχει τόση σημασία αν τα προγράμματα όλων αυτών των κομμάτων συμφωνούν στα βασικά, όπως στην καπιταλιστική ανάπτυξη, στην ανταγωνιστικότητα και την αδιαμφισβήτητη συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αν όλα βάζουν και ένα λιθαράκι ώστε οι εργαζόμενοι και ο λαός να ζουν χωρίς δικαιώματα, με ψίχουλα, με υποτιμημένες ανάγκες, ενώ την ίδια στιγμή τα κέρδη του κεφαλαίου αυγαταίνουν. Αν όλοι μαζί παίρνουν μέτρα χτυπήματος του εργατικού - λαϊκού κινήματος, θωρακίζουν την εξουσία των μονοπωλίων για να καταπνίξουν με το καρότο και το μαστίγιο οποιαδήποτε τάση αμφισβήτησής της. Τι κι αν, μέσα σε αυτή τη «δημοκρατία», εκτρέφουν φασιστικά μορφώματα έτοιμα να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο όποτε και όταν χρειαστεί ενάντια στο λαό. Επίσης: «Ελευθερία» είναι οι υποδομές Ενέργειας, επικοινωνιών, συγκοινωνιών, τροφίμων, φαρμάκων, Υγείας, Παιδείας κ.λπ. να ανήκουν στους κεφαλαιοκράτες.
***
Σύμφωνα με τα κριτήρια αυτά, αστοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί προκλητικά προπαγανδίζουν ότι ο Φ. Κάστρο ήταν ένας στυγνός δικτάτορας, ότι ήταν επικεφαλής τυραννικού - δικτατορικού καθεστώτος επειδή παραβίαζε τις παραπάνω αρχές... Μάλιστα, γνωστός δημοσιογράφος στην «Καθημερινή» ασχολήθηκε και με το Σύνταγμα της Κούβας, για να αποδείξει τον αυταρχισμό που βιώνουν οι Κουβανοί. Ανάμεσα σε όσα τον ενόχλησαν, ήταν το ότι η εξουσία στην Κούβα δηλώνει ανοιχτά και συνταγματικά τον ταξικό της χαρακτήρα, δηλαδή ότι είναι εξουσία της εργατικής τάξης, που υπερασπίζει τα συμφέροντα όλων των λαϊκών στρωμάτων, ότι αυτή η εξουσία αρνείται την «ελευθερία» στην εκμετάλλευση και παίρνει μέτρα περιφρούρησής της. Αυτό, όμως, κάνει και η αστική εξουσία, η εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, που υποκριτικά εμφανίζεται ως «δημοκρατία για όλους». Φανταζόμαστε π.χ. ότι δεν μπορεί να διανοηθεί σύνταγμα στον καπιταλισμό, όπως στην Ελλάδα, χωρίς την ξεκάθαρη υπεράσπιση της «καπιταλιστικής ιδιοκτησίας» στα μέσα παραγωγής, ή που θα προβλέπει τη δυνατότητα ανατροπής του σημερινού κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Το ζήτημα, δηλαδή, μπαίνει (για ακόμα μια φορά) ως εξής: δημοκρατία και ελευθερία για ποιον; Για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία ή τους εκμεταλλευτές της, για τους εργαζόμενους ή το κεφάλαιο;
***
Η «δημοκρατία και ελευθερία» για το κεφάλαιο θέλει τις εργατικές μάζες θεατές των εξελίξεων. Που μια φορά στα τέσσερα χρόνια θα εκλέγουν τη «λιγότερο χειρότερη» κυβέρνηση και το πολύ - πολύ την επομένη των εκλογών να σκύβουν το κεφάλι απογοητευμένες, επειδή τους κορόιδεψε ο μπαγαπόντης πολιτικός και δεν έκανε έστω «ένα από τα δέκα» που υποσχέθηκε. Μετά, το «δημοκρατικό» τους καθήκον είναι να περιμένουν άλλα τέσσερα χρόνια για να επιλέξουν κάτι άλλο ανάμεσα στις «δεκάδες επιλογές τους». Κι επειδή το κράτος έχει συνέχεια, κάθε «δημοκρατικά» εκλεγμένη κυβέρνηση συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη.
Επιτίθενται στη σοσιαλιστική εξουσία (μέσω Κούβας) επειδή αυτή κινήθηκε στην αντίθετη κατεύθυνση, έχοντας στον πυρήνα της την ενεργητική συμμετοχή των εργαζομένων και του λαού σε όλες τις διαδικασίες άσκησης και ελέγχου της εξουσίας, επειδή συγκροτήθηκε ως δημοκρατία για τα συμφέροντα της πλειοψηφίας. Για παράδειγμα, οι εκλογές στην «ανελεύθερη» Κούβα διεξάγονται μετά από δεκάδες χιλιάδες συνελεύσεις σε γειτονιές και τόπους δουλειάς, όπου ο ίδιος ο λαός αναδεικνύει τους υποψηφίους του. Από αυτούς τους υποψήφιους, με μυστική ψηφοφορία εκλέγονται οι αντιπρόσωποι για την εθνοσυνέλευση. Σε αυτές τις διαδικασίες συμμετέχουν σχεδόν καθολικά οι Κουβανοί και δεν γίνεται πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων το «ποσοστό της αποχής»... Σημειώνεται, επίσης, ότι οι ίδιες λαϊκές συνελεύσεις που συνέρχονται τακτικά, εξετάζουν τον απολογισμό των εκλεγμένων τους και έχουν το δικαίωμα να τους ανακαλέσουν αν θεωρήσουν ότι δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντά τους.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στις παραπάνω διαδικασίες παίζουν ανάμεσα σε άλλους φορείς (εργαζομένων, φοιτητών, γυναικών, νεολαίας κ.λπ.) οι «Επιτροπές Υπεράσπισης της Επανάστασης». Πρόκειται για το βασικό «κύτταρο» της κουβανικής κοινωνίας, που δραστηριοποιείται σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, υλοποιώντας το στόχο να παίρνει ο ίδιος ο λαός την υπόθεση στα χέρια του. Η δράση τους περιλαμβάνει πλήθος δραστηριοτήτων, μορφωτικών, πολιτιστικών, αντιμετώπισης έκτακτων αναγκών, φροντίδας ηλικιωμένων και έχουν ιστορικά πολύτιμη συμβολή στην υπεράσπιση των κατακτήσεων του κουβανικού λαού.
***
Με βάση τα παραπάνω, οι Κουβανοί μάλλον θα γελούσαν αν ζούσαν εκλογές στην «ανεπτυγμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία», με τις πολυδάπανες «προεκλογικές εκστρατείες» και τον πόλεμο εντυπώσεων, τους ψευτοκαβγάδες και τα «ντιμπέιτ» στις τηλεοράσεις.
Ολα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους δημοσιογράφους που οι ειδήσεις τους είναι οι ίντριγκες ανάμεσα στα κόμματα του συστήματος, οι «πληροφορίες» και οι «διαψεύσεις» από κομματικά γραφεία, οι «αντάρτες» υποψήφιοι και οι «δελφίνοι». Που αναπαράγουν τη λογική «ψήφισε και κάτσε στ' αυγά σου, η πολιτική είναι για τους ειδικούς».
Στην πραγματικότητα, δεν τους ενδιαφέρουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα», αλλά το ιερό «επιχειρηματικό δικαίωμα» στην εκμετάλλευση... Τους ενοχλεί που ο «επιχειρηματικός κόσμος», οι «επενδυτές» και η «ιδιωτική πρωτοβουλία» πήραν πόδι από την Κούβα όταν έγινε η Επανάσταση. Και ανεξάρτητα από το τι έγινε τελικά στα σοσιαλιστικά κράτη στον 20ό αιώνα, ή τι γίνεται, ή τι θα γίνει τελικά στην Κούβα, γνωρίζουν και φοβούνται ότι θα έρθει πάλι η στιγμή που κάπου σε κάποια γωνιά του πλανήτη θα ξαναξεκινήσει το ξήλωμά τους...

Δ. Π.

Προετοιμάζουν το κλίμα

Προετοιμάζουν το κλίμα


Ολες οι πλευρές που εμπλέκονται στη διαπραγμάτευση, σκιαγραφούν το αντιλαϊκό περιεχόμενο της συμφωνίας, ανεξάρτητα από το πότε θα ολοκληρωθεί η δεύτερη «αξιολόγηση». Οπως άφησε να εννοηθεί ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων, Π. Μοσκοβισί, Ευρωζώνη και ΔΝΤ δείχνουν διάθεση για συμβιβασμό στην παράλληλη διαπραγμάτευση που κάνουν για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους.
Σύμφωνα με τον Μοσκοβισί, «δεν θα υπάρξει ρήγμα με το ΔΝΤ», ενώ «πρέπει να κάνουμε κάτι και για τις ανησυχίες της Γερμανίας». Θυμίζουμε ότι το «χάσμα» που χωρίζει Ευρωζώνη και ΔΝΤ για τα μέτρα που απαιτούνται μετά το 2018, προκειμένου οι στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα να παραμείνουν στα καθορισμένα επίπεδα (3,5%), φτάνει τα 3,6 δισ. ευρώ (2% του ΑΕΠ).
Επομένως, είναι σχεδόν αυτονόητο ότι όποιος συμβιβασμός κι αν γίνει, όποτε κι αν γίνει, θα μεταφράζεται σε νέα μέτρα (ή τουλάχιστον σε δέσμευση για νέα μέτρα) από την πλευρά της Ελλάδας, προκειμένου να καλυφθεί ολόκληρη η διαφορά ή μέρος της. Τα μέτρα αυτά, που το ΔΝΤ εστιάζει κυρίως στο Φορολογικό και στο Ασφαλιστικό, προστίθενται στα προαπαιτούμενα της δεύτερης «αξιολόγησης», ανάμεσα σ' αυτά και τα Εργασιακά.
Μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον, εδώ και μερικές μέρες, στήνεται σκηνικό πίεσης και απειλών στο λαό για να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα τη συμφωνία και τα μέτρα που αυτή περιλαμβάνει. Βρισκόμαστε, δηλαδή, σε φάση προετοιμασίας του κλίματος, για να «σερβιριστεί» η αντιλαϊκή συμφωνία από την κυβέρνηση και το κουαρτέτο, έστω κι αν τις αμέσως επόμενες μέρες δεν θα έχει προσδιοριστεί το σύνολο των μέτρων που περιλαμβάνει.
Οι υποδείξεις προς την κυβέρνηση από τα αστικά επιτελεία να κλείσει γρήγορα και με κάθε κόστος την «αξιολόγηση», επειδή από τον ερχόμενο μήνα θα μεγαλώσει η αβεβαιότητα στην Ευρώπη, απευθύνονται πρωτίστως στο λαό. Αυτόν θέλουν να τρομοκρατήσουν ότι αν δεν δεχτεί τη συμφωνία, τον περιμένουν «περιπέτειες», αστάθεια και νέες μεγαλύτερες θυσίες. Το σκηνικό είναι χιλιοπαιγμένο και δεν προκαλεί εντύπωση.
Γνωστή από το παρελθόν είναι όμως και η προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να εξωραΐσει τη διαφαινόμενη συμφωνία και να την πλασάρει ως αποτέλεσμα της «σκληρής» διαπραγμάτευσης που έκανε με το κουαρτέτο. Αυτόν το σκοπό υπηρετεί, για παράδειγμα, η προπαγάνδα του υπουργείου Εργασίας ότι στα Εργασιακά θα υπάρξει «ισοπαλία» και ότι ο Μοσκοβισί αποδέχτηκε τα επιχειρήματα της κυβέρνησης για τις Συλλογικές Συμβάσεις.
Θυμίζουμε ότι τα ίδια έλεγε πάνω - κάτω η κυβέρνηση και για το Ασφαλιστικό. Χρειάστηκαν, όμως, λιγότεροι από τρεις μήνες για να αποκαλυφθεί η απάτη της «σθεναρής» διαπραγμάτευσης.
Παρόμοιο ρόλο παίζει και η δήλωση Τσακαλώτου ότι ένα ποσοστό από τα «ματωμένα» πρωτογενή πλεονάσματα θα κατευθυνθεί σε φοροαπαλλαγές και μειώσεις ασφαλιστικών εισφορών για το κεφάλαιο, προκειμένου να τονωθεί η ανάπτυξη. Παρουσιάζουν ως «φιλεργατικό» ένα μέτρο που αυξάνει την εργασιακή εκμετάλλευση, με το επιχείρημα ότι έτσι θα ανοίξουν δουλειές και θα δημιουργηθούν (ή δεν θα χαθούν) θέσεις εργασίας.
Τις επόμενες μέρες, μέχρι να «πέσουν» οι υπογραφές στην αντιλαϊκή συμφωνία, αλλά και όταν θα έρθει η ώρα να ψηφιστούν και να εφαρμοστούν τα μέτρα, θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά. Οι απειλές, οι εκβιασμοί, αλλά και η προσπάθεια να καλλιεργηθούν κάλπικες προσδοκίες και αναμονές, θα εναλλάσσονται, πολύ περισσότερο που η ρευστότητα μεγαλώνει στην οικονομία και στο πολιτικό σύστημα της ΕΕ.
Ο λαός δεν πρέπει να «τσιμπήσει», δεν πρέπει να εγκλωβιστεί. Εχει πείρα και πρέπει να την αξιοποιήσει. Να χαράξει το δικό του σχέδιο, απέναντι σ' αυτό του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κομμάτων τους, με επόμενο μεγάλο αγωνιστικό σταθμό την πανεργατική απεργία στις 8 Δεκέμβρη.

TOP READ