Ηλέκτρα Αποστόλου, ηρωίδα, κομμουνίστρια, γυναίκα

Ηλέκτρα Αποστόλου, ηρωίδα, κομμουνίστρια, γυναίκα

Τιμάμε τη Μέρα της Γυναίκας, τιμάμε τη γυναίκα, έχοντας πάντα στη μνήμη και στην καρδιά μας την ηρωίδα Ηλέκτρα Αποστόλου και τις γυναίκες-ηρωίδες εκείνες που πρόσφεραν τη ζωή τους στο βωμό της εθνικής και κοινωνικής λευτεριάς, που εμπνέουν τους σύγχρονους αγώνες της εργατικής τάξης, του λαού μας, και στις σημερινές δύσκολες συνθήκες.

Μεταφέρουμε στο διαδίκτυο την μαρτυρία της Μέλπως Αξιώτη για την Ηλέκτρα Αποστόλου. Μαρτυρία πολύτιμη, που εκτός από τα στοιχεία για την γνωριμία και κοινή δράση τους ενάντια στους Γερμανούς καταχτητές, σκιαγραφεί το πορτραίτο της αγωνίστριας-κομμουνίστριας, της γυναίκας-μάνας, της ηρωίδας Ηλέκτρας, που είχε το μεγαλείο να σταθεί μέχρι το τέλος όρθια, αφοσιωμένη στο αγωνιστικό της καθήκον.

Δείτε την ανάρτησή μας στο ΑΤΕΧΝΩΣ (κλικ!)

ΦΑΣΙΣΤΕΣ-ΕΕ και ΝΑΤΟ το ιδιο συνδικατο

DW: Επέτρεψαν σε Γερμανούς νεοναζί να έχουν όπλα

• 

Γερμανικές υπηρεσίες πληροφοριών παραδέχθηκαν, σύμφωνα με τα όσα μεταδίδει η Deutshe Welle ότι περίπου 400 νεοναζί, διατηρούσαν νόμιμη πρόσβαση σε όπλα το 2014, παρά το γεγονός ότι η σχετική νομοθεσία είναι ξεκάθαρη ότι οποιοσδήποτε υποστηρίζει ενεργά τον ακροδεξιό εξτρεμισμό τα τελευταία 5 χρόνια θα έπρεπε να του έχει αφαιρεθεί η σχετική άδεια.

Ως μέρος ενός ντοκιμαντέρ με τίτλο «Τρόμος από τα δεξιά-Η νέα απειλή», το επαρχιακό κανάλι SWR εστιάζει στην ιστορία του Τόμας Β, ενός νεοναζί που συνελήφθη το 2009 και βρέθηκε να κατέχει ένα πιστόλι, ένα τουφέκι και 22 κιλά χημικών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή βόμβας.

Προέκυψε τότε ακόμη ότι ένας 22χρονος, μέλος της νεολαίας του τοπικού Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (NDP) μιλούσε σε φίλους του για πιθανούς στόχους στην πόλη του Φράιμπουργκ.
Η δίκη του έληξε το 2012 και επίσης αποκαλύφθηκε ότι είχε άδεια οπλοφορίας και ήταν μέλος τοπικής κυνηγετικής λέσχης, κάτι που του επέτρεπε να έχει όπλα.

Είναι χαρακτηριστικό σύμφωνα με την έρευνα ότι στην Σαξονία στην οποία έχει σημειωθεί μια σειρά ακροδεξιών εγκλημάτων και όπου η αστυνομία κατηγορήθηκε πρόσφατα για ευνοϊκή μεταχείριση των δραστών, από 25 άτομα ακροδεξιών αντιλήψεων που διέθεταν άδεια οπλοφορίας και στους οποίους έχει επανεξέταση, τελικά μόνο από 3 αφαιρέθηκε.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ο ΜΑΡΞ, Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ΚΑΙ Ο ΛΕΝΙΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Γαλλική αστική Επανάσταση: Ο γιορτασμός της ενότητας των επαναστατών στις 10 Αυγούστου 1793, στην πλατεία της Επανάστασης (σήμερα Place de la Concorde). Ο λαός καταστρέφει τα εμβλήματα της μοναρχίας

Ολοι οι μεγάλοι επαναστάτες είχαν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο της αντεπανάστασης. Στο κέντρο της διαμάχης ανάμεσα στις διάφορες τάσεις των αστών και των μικροαστών (π.χ. Ιακωβίνοι και Γιρονδίνοι), στη διάρκεια της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης μετά το 1789, βρισκόταν κύρια αυτό το πρόβλημα. Αλλά όταν το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό - που δεν έθιγε την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ούτε την εκμετάλλευση, ούτε τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις, αλλά έφερνε μια άλλη τάξη εκμεταλλευτών στην εξουσία - προκάλεσε την πιο λυσσαλέα επίθεση της αντεπανάστασης, πόσο οξύτερα ήταν φυσικό να τεθεί το πρόβλημα της αντεπανάστασης, όταν με την εργατική τάξη έμπαινε στον παγκόσμιο ιστορικό στίβο εκείνη η δύναμη που είχε σαν στόχο την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και την εξάλειψη κάθε είδους εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η ίδια η εργατική τάξη δεν είχε ακόμα σφυρηλατηθεί με κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί. Κι όμως υπήρχαν κιόλας τόσο πολλές εμπειρίες, ώστε ο Μαρξ και ο Ενγκελς αναγκάστηκαν να γράψουν στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» ότι «όλες οι δυνάμεις της γηραιάς Ευρώπης» ενώθηκαν για να κηρύξουν «έναν ιερό πόλεμο» κατά του κομμουνισμού. Η αντεπαναστατική λύσσα ενάντια στην εργατική τάξη άρχισε δηλαδή πολύ πριν ολοκληρωθεί η διαμόρφωσή της και μάλιστα προτού κατακτήσει κάπου την εξουσία.
Οι κλασικοί του επιστημονικού σοσιαλισμού αφιέρωσαν πολύ χρόνο και κόπο στη μελέτη της πείρας όλων των προηγούμενων επαναστάσεων με σκοπό να αντλήσουν διδάγματα για τους δικούς τους αγώνες ενάντια στην αντεπανάσταση. Πολλές από τις βασικές τους θέσεις για την επανάσταση και την αντεπανάσταση έχουν τέτοια γενική ισχύ για την ταξική πάλη, ώστε εδώ μπορεί πραγματικά να γίνει λόγος για νομοτέλειες. Καθοριστικό ρόλο στην επεξεργασία των διδαγμάτων της επανάστασης και της αντεπανάστασης έπαιξε η πρώτη προλεταριακή επανάσταση στον κόσμο, ο ηρωικός αγώνας των Κομμουνάρων του Παρισιού. Η Παρισινή Κομμούνα του 1871 έδειξε - πράγμα που επιβεβαίωσαν μεταγενέστερες επαναστάσεις - ότι η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της μπορούν να πάρουν την εξουσία γρήγορα, σχετικά αναίμακτα και με ελάχιστα θύματα, μόνο στην περίπτωση που η δράση τους είναι αποφασιστική και ενιαία και η αντίσταση της αστικής τάξης τσακίζεται με συνέπεια.
Απ' αυτήν ακριβώς την άποψη τα λάθη, ιδιαίτερα της Παρισινής Κομμούνας, είναι διδακτικά. Χρειάστηκε να πληρωθούν ακριβά με τη δολοφονία 30.000 οπαδών της Κομμούνας από την αντεπανάσταση. "Δύο λάθη κατέστρεψαν... τους καρπούς της λαμπρής νίκης. Το προλεταριάτο έμεινε στα μισά του δρόμου. Αντί να προχωρήσει στην "απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών", βαυκαλίστηκε με το όνειρο ότι η ύψιστη δικαιοσύνη θα γινόταν πραγματικότητα στην ενωμένη με το πανεθνικό καθήκον χώρα. Δεν εθνικοποιήθηκαν τέτοια ιδρύματα όπως, για παράδειγμα, η τράπεζα, ενώ μεταξύ των σοσιαλιστών κυριαρχούσαν ακόμα οι προυντονιστικές θεωρίες της "δίκαιης ανταλλαγής" κλπ. Το δεύτερο λάθος ήταν η υπερβολική μεγαλοψυχία του προλεταριάτου: Επρεπε να είχε εξοντώσει τους εχθρούς του, αντί γι' αυτό, όμως, προσπαθούσε να τους επηρεάσει ηθικά. Υποτίμησε τη σημασία της καθαρά στρατιωτικής δράσης στον εμφύλιο πόλεμο και αντί να στέψει τη νίκη του στο Παρίσι με μια αποφασιστική επίθεση στις Βερσαλλίες, αμφιταλαντεύτηκε κι έδωσε έτσι καιρό στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών, να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του σκότους και να τις εξοπλίσει για τη ματωμένη βδομάδα του Μάη» (Β.Ι.Λένιν: «Για την Παρισινή Κομμούνα», έκδοση «Μαρξίστισε Μπλέτερ», Φραγκφούρτη 1971, σελ. 11).
Η Παρισινή Κομμούνα έδειξε ολοκάθαρα: Η αστική τάξη δεν ανέχθηκε ποτέ κοντά στη δική της εξουσία και μια εργατική εξουσία. Για την «... αστική τάξη ο αφοπλισμός των εργατών ήταν λοιπόν πρώτη επιταγή» (Β.Ι.Λένιν: Απαντα, γερμ. εκδ. τομ. 28, σελ. 248). Αυτό είναι ένα δίδαγμα, που ισχύει ανάλογα και για την εργατική τάξη. Δεν μπορεί να επιτρέψει, να δημιουργηθεί μέσα στο σοσιαλισμό ένα δεύτερο και μάλιστα εξοπλισμένο κέντρο εξουσίας. Η αστική τάξη ποτέ δε συμβιβάζεται με τη μοίρα της, όταν έχει διωχτεί από την εξουσία. Ηταν και είναι πάντα έτοιμη, να χρησιμοποιήσει την αντεπανάσταση και την αιματηρή τρομοκρατία. Αν δεν τσακιστεί λοιπόν αποφασιστικά η αντίσταση της αστικής τάξης, τότε αυτή θα χρησιμοποιήσει την αντεπανάσταση, και μ' αυτήν ακριβώς την έννοια μια μισοτελειωμένη επανάσταση προκαλεί κατά κανόνα μια ολοκληρωμένη αντεπανάσταση. Γι' αυτό ο ασυμβίβαστος αγώνας της εργατικής τάξης ενάντια σε κάθε προσπάθεια αντεπαναστατικής δραστηριότητας, είναι προϋπόθεση κάθε επιτυχημένης σοσιαλιστικής επανάστασης.

Παρισινή Κομμούνα: Τα ανάκτορα του Κεραμεικού στις φλόγες (21 Μάη 1871)

Αυτό επιβεβαιώνει η συντριβή της Παρισινής Κομμούνας από τη διεθνή αντεπανάσταση όπως και η νικηφόρα Οχτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία και όλες οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις που ακολούθησαν. Η νικηφόρα εργατική τάξη πρέπει να οικοδομεί την πολιτική εξουσία της σε συμμαχία με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, τόσο για να περάσουν όλα τα βασικά μέσα παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, όσο και να υπερασπίσει αποφασιστικά τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού ενάντια στην αστική τάξη. Αυτή, όσο ακόμα υπάρχει θα προσπαθεί να επανακτήσει τη χαμένη εξουσία της, τα προνόμιά της. Αυτή την αλήθεια υπογράμμιζαν πάντα ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν.
«Η ιστορική... αλήθεια συνίσταται στο ότι κανόνας κάθε βαθιάς επανάστασης είναι η μακρόχρονη, επίμονη, απεγνωσμένη αντίσταση των εκμεταλλευτών, που διατηρούν για πολλά χρόνια μεγάλα και ουσιαστικά πλεονεκτήματα απέναντι στους εκμεταλλευόμενους. Ποτέ - έξω από τη γλυκανάλατη φαντασία του γλυκανάλατου κουτεντέ Κάουτσκι - οι εκμεταλλευτές δε θα υποταχθούν στην απόφαση της πλειοψηφίας των εκμεταλλευομένων, χωρίς να δοκιμάσουν σε μια σειρά μάχες, σε μια τελευταία, απεγνωσμένη μάχη, τα πλεονεκτήματά τους... Και ύστερα από την πρώτη σοβαρή ήττα, οι εκμεταλλευτές που ανατράπηκαν, μα δεν περίμεναν την ανατροπή τους, δεν πίστευαν σε κάτι τέτοιο και δε δέχονται ούτε σκέψη γι' αυτό, ρίχνονταν στη μάχη με δεκαπλασιασμένη ενεργητικότητα, με έξαλλο πάθος, με εκατονταπλάσιο μίσος, για να πάρουν πίσω το χαμένο "παράδεισο"... Και... πίσω από τους εκμεταλλευτές - καπιταλιστές σέρνεται η μεγάλη μάζα της μικροαστικής τάξης, που, όπως δείχνουν δεκάδες χρόνια ιστορικής πείρας σε όλες τις χώρες, διστάζει και ταλαντεύεται, σήμερα πάει με το προλεταριάτο, αύριο τη φοβίζουν οι δυσκολίες της επανάστασης, πανικοβάλλεται από την πρώτη ήττα ή μισο-ήττα των εργατών, εκνευρίζεται, παραδέρνει, μυξοκλαίει, μεταπηδά από το ένα στρατόπεδο στο άλλο...» (Β.Ι.Λένιν: Απαντα, ελλ. εκδ., «Σύγχρονη Εποχή», τομ. 37, σελ. 264-265).
Ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν επισήμαναν επανειλημμένα: Τόσο η νίκη πάνω στο κεφάλαιο όσο και η απόκρουση της αντεπανάστασης εξαρτώνται σε βαθμό αποφασιστικό από το επίπεδο της οργάνωσης, την ιδεολογική και πολιτική ωριμότητα της εργατικής τάξης, του κόμματός της, από την ικανότητά του να καθοδηγεί τις μάζες. Η νίκη και η επιτυχία στον αγώνα ενάντια στην αντεπανάσταση εξαρτώνται εξίσου αποφασιστικά από το αν οι επαναστάτες συνειδητοποιούν πάντα, ότι «... οι επαναστάσεις γίνονται από την πλειοψηφία. Οι επαναστάσεις δε γίνονται από ένα κόμμα, αλλά από ολόκληρο το έθνος» (Καρλ Μαρξ: Συνέντευξη στην εφημερίδα «Τσικάγκο Τριμπιούν», 5.1.1879, σελ. 7, Αρχείο Κοινωνικής Ιστορίας, τομ. 5, σελ. 374).
Απ' όλα αυτά προκύπτει ότι από την πάλη για την κατάκτηση των μαζών εξαρτάται τελικά η «τύχη» της επανάστασης ή της αντεπανάστασης. Κι αυτό είναι πάλι εκείνο που κάνει αδιάσπαστη την ενότητα σοσιαλισμού και δημοκρατίας. Αυτή η ενότητα είναι τόσο αναγκαία επειδή οι αντίπαλοι κάνουν τα πάντα ενάντια στον οικοδομούμενο σοσιαλισμό κάτω από το σύνθημα «δημοκρατία». Τα λάθη που γίνονται σ' αυτόν τον τομέα εκδικούνται σκληρά, όπως αποδείχνουν οι εξελίξεις στην Πολωνία. Απ' αυτή την άποψη τα λάθη προετοιμάζουν αντικειμενικά το έδαφος στην αντεπανάσταση. Η αντεπανάσταση αρχίζει αναντίρρητα με το γενικό σύνθημα: «πολιτική ελευθερία», «λαϊκά συμφέροντα». Ο Ενγκελς έγραφε σχετικά το 1884 στον Μπέμπελ: «Σε κάθε περίπτωση ο μοναδικός μας αντίπαλος τη μέρα της κρίσης και την επόμενη, είναι η συνολική αντίδραση που συσπειρώνεται γύρω από την καθαρή δημοκρατία» (Μαρξ - Ενγκελς: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ.36, σελ. 253).
Αυτό το πρόβλημα είναι συνδεδεμένο με τη λύση πολλών δύσκολων προβλημάτων. Γιατί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού απαιτεί αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, «γιατί η νέα οργάνωση της παραγωγής είναι μια δύσκολη υπόθεση ακόμα και γιατί οι ριζικές αλλαγές σ' όλα τα επίπεδα της ζωής χρειάζονται χρόνο και τελικά γιατί η πανίσχυρη δύναμη της συνήθειας στη μικροαστική και αστική οικονομία μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με μακρόχρονο επίμονο αγώνα... Σ' ολόκληρο αυτό το διάστημα θα προβάλλουν αντίσταση τόσο οι καπιταλιστές και ταυτόχρονα οι πολυάριθμοι υπηρέτες τους από την αστική διανόηση που είναι συνειδητά αντίθετοι, όσο και η τεράστια μάζα των εργαζομένων που είναι βραχυκυκλωμένοι σε μικροαστικές συνήθειες και παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένων και των αγροτών, και που γενικά αντιτίθενται όχι συνειδητά. Οι αμφιταλαντεύσεις είναι αναπόφευκτες σ' αυτά τα στρώματα» (Β.Ι. Λένιν: Απαντα, γερμ. εκδ., τομ. 29, σελ. 377, κ.ε.).
Ο Λένιν λέει παρακάτω ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού «είναι το έργο μιας μακρόχρονης, δύσκολης, σκληρής, ταξικής πάλης, που δε σταματά μετά την πτώση της εξουσίας του κεφαλαίου, μετά την καταστροφή του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου (όπως το φαντάζονται μερικοί χοντροκέφαλοι από τον παλιό σοσιαλισμό και την παλιά σοσιαλδημοκρατία), αλλά αλλάζει μορφές και μάλιστα από πολλές απόψεις γίνεται σκληρότερη. Στον ταξικό αγώνα ενάντια στην αντίσταση της αστικής τάξης, ενάντια στην αδράνεια, τον κομφορμισμό, την αναποφασιστικότητα και τις αμφιταλαντεύσεις των μικροαστών, το προλεταριάτο πρέπει να υπερασπίζει την εξουσία του, να εντείνει την οργανωτική του επιρροή, να πετυχαίνει την "ουδετερότητα" εκείνων των στρωμάτων, που φοβούνται να εγκαταλείψουν την αστική τάξη και ακολουθούν το προλεταριάτο πολύ διστακτικά» (Β.Ι. Λένιν, Απαντα, γερμ. Εκδ., τομ. 29, σελ. 378).
«Εδώ όμως προσπαθεί να στηριχτεί η αντεπανάσταση. Για να πετύχει τους στόχους της, εκμεταλλεύεται τη μια ή την άλλη κρίση στην εργατική εξουσία, τα πολιτικά λάθη που γίνονται και που αφήνουν να δημιουργηθεί μια ρωγμή, από την οποία θα μπορούσε να περάσει η δυσαρέσκεια των μαζών. Αυτό σημαίνει, ότι για μια πραγματική αντεπανάσταση δεν αρκεί μόνο η επιθυμία της αστικής τάξης, αλλά και να κάνουν λάθη οι επαναστάτες. Και όχι μόνο αυτό: Για να πετύχει η αντεπανάσταση το σκοπό της, συμμαχεί στην ανάγκη, χωρίς να διστάσει ούτε μια στιγμή, με τον εχθρό ολόκληρου του έθνους» (Β.Ι. Λένιν: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ. 15, σελ. 28).
Αυτό αποδείχτηκε με κλασικό τρόπο στη συμπεριφορά της γαλλικής αστικής τάξης το 1871, όταν για να μπορέσει να χτυπήσει την Παρισινή Κομμούνα συνθηκολόγησε με την Πρωσική Γερμανία του Μπίσμπαρκ, του οποίου οι στρατιές πολιορκούσαν την πρωτεύουσα. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει, όταν οι σημερινοί ηγέτες της ΟΔ Γερμανίας, χωρίς να παίρνουν υπόψη τα ζωτικά συμφέροντα του λαού μας ξεπουλιούνται ψυχή και σώματι στην αμερικανική αστική τάξη, με μοναδικό σκοπό να μπορέσουν να εξαλείψουν το σοσιαλισμό, αν μπορέσουν, από το πρόσωπο της γης, και είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ανενδοίαστα τη ζωή του λαού μας στα παρανοϊκά αμερικανικά σχέδια για έναν ατομικό επιθετικό πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ενωση.
Αν η Παρισινή Κομμούνα ήταν ένα ηρωικό παράδειγμα, που άφησε βαθιά ίχνη στη σκέψη και τη δράση της διεθνούς εργατικής τάξης κι έδωσε επανειλημμένα στους κλασικούς του μαρξισμού αφορμή για αναλύσεις, αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Οχτωβριανή Επανάσταση. Εδώ έσπασε για πρώτη φορά η αλυσίδα του καπιταλισμού στο ένα έκτο της Γης. Και αν η Παρισινή Κομμούνα στάθηκε αιτία για τη σύμπραξη της αστικής τάξης των «εθνικών εχθρών» Γαλλίας και Γερμανίας κατά της εργατικής τάξης του Παρισιού, ενώ από την άλλη μεριά οι επαναστατικές δυνάμεις ολόκληρου του κόσμου συμπαραστέκονταν στην Παρισινή Κομμούνα, η Οχτωβριανή Επανάσταση οδήγησε σε μια διεθνή συμμαχία ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κατά της νεαρής σοβιετικής εξουσίας, που έγινε ιδιαίτερα εμφανής στον επεμβατικό πόλεμο 14 ιμπεριαλιστικών κρατών, που άρχισε το καλοκαίρι του 1918.

Και η αστική τάξη δεν κουράστηκε από τότε, να οργανώνει συνεχώς νέα στρατιωτικά σύμφωνα, νέες συμμαχίες, νέες μηχανορραφίες κατά του νικηφόρου σοσιαλισμού μέχρι και τη μεγάλη γενοκτονία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τη συμμαχία του ΝΑΤΟ σήμερα, και τους πολέμους κατά των σοσιαλιστικών κρατών, όπως π.χ. κατά του Βιετνάμ, του Λάος και της Καμπότζης, για ν' αναφέρουμε μόνο αυτά τα παραδείγματα. Προσπάθησε επανειλημμένα, να οργανώσει κι άλλες μορφές αντεπανάστασης, όπως η απόπειρα να ανατρέψει το σοσιαλισμό στη ΓΛΔ τον Ιούνη του 1953, να κάνει το ίδιο πράγμα το φθινόπωρο του 1956 στην Ουγγαρία και μετά πάλι το 1968 στην Τσεχοσλοβακία. Σήμερα είμαστε μάρτυρες ενός ακόμα μεγαλεπήβολου εγχειρήματος: να υπονομευτεί ο σοσιαλισμός στη ΛΔ Πολωνίας και τελικά να καταστραφεί.

Το άλλο μισό του ουρανού

Αν και η γυναίκα συνήθως ταυτίζεται με την καρπερή γη, στην οποία εισχωρεί ο ουρανός, για να τη γονιμοποιήσει και να δώσει ζωή.

Μερικές σκόρπιες σημειώσεις λοιπόν για τη χτεσινή ημέρα. Που αν την ξεχνούσε κανείς στη σοβιετία, κέρδιζε την κοινωνική κατακραυγή των υπολοίπων. Και που δεν είναι μία τυπική γιορτή, σαν το πανηγυράκι του αγίου Βαλεντίνου, κι ας προσπαθούν να το κάνουν τέτοιο, όπως λέει μια φίλη. Για να συμπληρώσω λοιπόν ένα χτεσινό τιτίβισμα:
Η μέρα της γυναίκας δεν είναι ladies night, ούτε πανηγυράκι σαν τη μέρα των ερωτευμένων, η Πρωτομαγιά δεν είναι για λουλούδια, στεφάνια, κτλ, και η 9η Μάη δεν είναι προφανώς η μέρα της Ενωμένης Ευρώπης.

Κατά τα άλλα:

Η ελευθερία είναι για εμάς μια ωραία γυναίκα. Ενώ για τα αστικά χοντρογούρουνα (που είναι χοντρόψυχα, ακόμα κι αν έχουν λεπτό, γυμνασμένο σώμα), μια ωραία γυναίκα δεν μπορεί να είναι ελεύθερη, αν θέλει να είναι ωραία. Είναι υποταγμένη στο σατράπη της, τη "θηλυκότητά της" και τα υπαγορευμένα πρότυπα ομορφιάς. Και πάντως δεν είναι ελεύθερη να φάει ό,τι θέλει, αν δε θέλει να την κοιτάζουν λες και είναι καμιά γουρούνα -ενώ ελάχιστοι τολμάνε να κοιτάξουν σαν γουρούνια τα αστικά χοντρογούρουνα, από τον παραπάνω στίχο, που μας στερούν την πραγματική ελευθερία.

Η γυναίκα έχει έναν προκαθορισμένο ρόλο να παίξει και την ελευθερία να τον ερμηνεύσει όπως θέλει, όσο παραμένει αυστηρά σε αυτά τα πλαίσια. Στήριγμα και συμπλήρωμα ενός μεγάλου άνδρα, το μυστικό που κρύβεται πίσω από τη δική του επιτυχία. Ενός άνδρα που την κατακτά, για να την έχει στο πλευρό του, από το οποίο δημιουργήθηκε εξάλλου -για να μην ξεχνάμε το προπατορικό, σεξιστικό αμάρτημα του θεού, με τους πρωτόπλαστους.
Αν θέλει να ξεφύγει από αυτή τη θέση και να πρωτοστατήσει, πρέπει να υιοθετήσει τις ίδιες ακριβώς αξίες-προδιαγραφές, που δεν είναι αντρικές και γενικώς έμφυλες, αλλά ταξικές και καταπιεστικές.

Το αστικό πρότυπο θέλει τον άντρα μάτσο και ματσωμένο, για να μπορεί να ρίξει θηλυκά στην απόχη του. Νοιάζεται μόνο για το αποτέλεσμα κι όχι για ρομαντικούς αναχρονισμούς, περιορίζοντας το θαυμασμό προς το ωραίο σε περίτεχνες φράσεις του τύπου "μουνάρα".
Φροντίζει όμως για όλα. Πχ για την πλήρη ισότητα, καταργώντας την προστασία της μητρότητας και τα "προνόμια" των γυναικών, που σήμερα συνταξιοδοτούνται μια πενταετία πριν από τους άντρες.

Προπαντός φροντίζει για την ίδια την (ψευτο)άρνησή του, με τη "ριζοσπαστική" άποψη πως τα φύλα δεν είναι αυθύπαρκτα, αλλά σύμβαση, κοινωνική κατασκευή και προσωπική επιλογή του καθενός. Όπως ακριβώς κι οι συντάξεις εξάλλου. Αν θες, μπορείς να δίνεις εισφορές και να καθορίσεις εσύ το ύψος της μελλοντικής σύνταξής σου. Κι υπάρχει πάντα κι η ιδιωτική ασφάλιση, που παρέχει μεγάλες ευκαιρίες (για κέρδος στην επιχείρηση).
Πληθώρα κι ελευθερία επιλογών.
Ακόμα και για να αυτοδιαθέσεις -sic- το σώμα σου και να γίνεις πχ ιερόδουλη. Δεν έχεις να ζήσεις, δεν έχεις να βιοποριστείς; Είσαι λεύτερη...

Ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα.
Η ελευθερία για αυτούς είναι... είναι...
Μα δεν είναι πολύ σεξιστικό να λέμε ότι η ελευθερία είναι γυναίκα; Τη ρωτήσαμε να μας πει πώς αυτοπροσδιορίζεται;

Στις ιστορίες αστικής, καθημερινής τρέλας και παρακμής, μπορεί να δει κανείς να υπερασπίζονται πχ τη Σαράποβα (τενίστρια που βγήκε ντοπέ) γιατί είναι όμορφη κι ελκυστική, και να προσθέτουν πως αποκλείεται να μην ντοπάρεται και η Σερένα Ουίλιαμς, που έχει το μειονέκτημα να είναι μαύρη και εύσωμη. Και αυτό ανεξάρτητα από το αν ντοπάρεται ή όχι, που είναι σχεδόν απίθανο να μην... στο υψηλό, επαγγελματικό επίπεδο. Όσο απίθανο είναι να μη χέζουν οι αρκούδες στο δάσος.

Επίσης, είναι εκπληκτικό πόσες σεξιστικές εξυπνάδες και αήττητα επιχειρήματα μπορεί να διαβάσει κανείς για την υπόθεση της αθλητικογράφου που μαγνητοσκοπήθηκε (και διαπομπεύτηκε) γυμνή εν αγνοία της. Κι αυτό δεν αναιρείται από οποιοδήποτε δικό της φάλτσο-ατόπημα, κατά το χειρισμό της υπόθεσης (αν υποθέσουμε δηλ πως είναι φιλοχρήματη και αξιοποιεί το γεγονός, για να βγάλει πολλά λεφτά).

Ο καπιταλισμός απελευθερώνει υποτίθεται την ανθρώπινη προσωπικότητα και το άτομο, για να το εγκλωβίσει σε πανομοιότυπα, ομαδοποιημένα γούστα κι υπαγορευμένες μόδες, που θεωωρητικά ο καθένας μας διαμορφώνει κι επιλέγει αυθόρμητα.

Και πώς να πάει κανείς ή μάλλον καμιά ενάντια στη δικτατορία των προτύπων; Πρέπει να ξυρίσει τα πάντα, για να μην την πουν Κνίτισσα των 70'ς, με ταγάρι, άρβυλα κι αξύριστες μασχάλες. Να πάρει σέξι εσώρουχα κι άβολα κορδόνια, για να μην της πουν πως φοράει τη βράκα της γιαγιάς της. Και να βάψει απαραιτήτως τα νύχια της, για να μην είναι σαν πιτόγυρο χωρίς μουστάρδα (ή χωρίς τζατζίκι, δεν είναι αυτό το θέμα μας).

Κι αν το θέλει, έχει καλώς. Αν όχι όμως, πρέπει να το κάνει, γιατί το θέλουν οι άντρες. Που δεν είναι έτσι ακριβώς -όχι για όλους δηλ. Αλλά είναι αλήθεια ότι συνηθίζεις σε ό,τι βλέπεις πολλές φορές και το ψάχνεις ασυνείδητα.
Το χειρότερο μάλιστα είναι όταν πρέπει να λειτουργείς και να ντύνεσαι ψυχαναγκαστικά, ακόμα και ως εναλλακτικιά, που σνομπάρει υποτίθεται τα πρότυπα, τους κανόνες κι όλα τα παραπάνω, αλλά τα αντικαθιστά με "δικά μας, κινηματικά" φετίχ (μαύρα ρούχα, πίρσινγκ, σαλβάρια, αναλόγως το χώρο).

Κι εμείς σφοι, τι κάνουμε; Ό,τι μπορούμε γενικώς. Αλλά φτάνει αυτό;
Οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στην καθιέρωση της παγκόσμιας μέρας της γυναίκας. Ανέδειξαν από τις γραμμές τους μεγάλες επαναστατικές μορφές, σαν τη Ρόζα Λούξεμπουργκ -που έχει γενέθλια την ίδια μέρα με την επέτειο θανάτου του Στάλιν. Έδωσαν πρώτοι δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες κι όπλο στο χέρι (αλλά και παντελόνι να φορέσουν, γιατί με το φουστάνι δεν μπορείς να περάσεις πολύ εύκολα ένα ποτάμι) Σφυρί-δρεπάνι και όπλο στο φουστάνι. Και το ΚΚΕ ανέδειξε την πρώτη γυναίκα πολιτική αρχηγό, την Αλέκα, που δίνει κάθε τόσο φοβερά στιγμιότυπα στους φωτογράφους. (Κι άσε τους άλλους να ασχολούνται με τη Ζωή και να ψαρώνουν με το υφάκι της).

Να είναι άραγε δικό της; Ή να της βγαίνει να το κάνει με όλα;

Και βασικά έχει γράψει ίσως το πιο ολοκληρωμένο έργο στην ελληνική βιβλιογραφία για το γυναικείο ζήτημα.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως ο Αριστοφάνης συνέδεσε στην εποχή του τις γυναίκες με το αντιπολεμικό, φιλειρηνικό κίνημα (Λυσιστράτη) και μια μορφή κομμουνισμού (Εκκλησιάζουσες), η οποία θα μπορούσε να είναι και ένα αποτύπωμα της ανάμνησης της μητριαρχικής κοινότητας και του πρωτόγονου κομμουνισμού.

Από την άλλη όμως, κανείς δε ζει σε γυάλα, για να είναι τελείως απαλλαγμένος από κατάλοιπα και αστικές προλήψεις. Ας αναρωτηθεί ο κάθε σφος πχ για τα ποσοστά παρουσίας γυναικείων στελεχών στα ανώτερα όργανα και αν έχει υποτιμήσει ασυνείδητα κάποια σφισσα που ανέλαβε να μιλήσει πχ σε ένα γεμάτο κι άγριο αμφιθέατρο (όπου δεν αρκούν τα επιχειρήματα, για να επιβληθείς) ή σε μια σύσκεψη για ένα θέμα, που απαιτεί καλή συγκρότηση και θεωρητική κατάρτιση. Αν και προφανώς, δεν μπορούμε από κανέναν να έχουμε μεγάλες προσδοκίες, να έχει διαβάσει πχ το Κεφάλαιο, από τα 15 του, όπως έκανε η Παπαγγελή (κι είναι εκπληκτικό πώς σε αυτή την περίπτωση διάφοροι σεξιστές ανακάλυψαν σεξιστικά, ειρωνικά σχόλια, και όχι πολιτική σάτιρα ενάντια στις προκλητικές δηλώσεις της.

Σε κάθε περίπτωση, οι γυναίκες είναι το άλλο μισό του ουρανού. Και χωρίς αυτές είναι ουτοπικό και αστείο να νομίζει κανείς πως μπορεί να πετύχει η επουράνια έφοδος...

Φασισμός και καπιταλιστική δημοκρατία

Φασισμός και καπιταλιστική δημοκρατία

Αναρτήθηκε από Traverso Rossa

Ο χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης , όπως και της Νομισματικής Ένωσης ως ενός διττού μηχανισμού γεωπολιτικής και οικονομικής ολοκλήρωσης αποκαλύπτεται ημέρα με την ημέρα. Ακόμη και ο πιο φανατικός θιασώτης , άσχετος από πολιτική, οικονομία και ιστορία, οπαδός του “Μένουμε Ευρώπη” , κατανοεί ότι οι εσωτερικές αντιφάσεις της ΕΕ σε συνδυασμό με τις πιέσεις του διεθνούς περιβάλλοντος ως απόρροια των παγκόσμιου ανταγωνισμού των δυνάμεων του κεφαλαίου, οδηγούν στην μετάλλαξη, αποσάθρωση ή ακόμη και διάλυση αυτής της ένωσης. Η μόνη ιλαρή παραφωνία παραμένει η ελληνική κυβέρνηση, όπου ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε εκκωφαντική πορεία αποσύνθεσης, εμμονικά ζητάει περισσότερη Ευρώπη, ψέγοντας μάλιστα τον Ν. Κάμερον που ζήτησε και έλαβε ειδικό καθεστώς στην σχέση της Μεγάλης Βρετανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Σε τι μεταφράζεται όμως η περισσότερη Ευρώπη που αποζητά η ελληνική κυβέρνηση ; Πως αντιμετωπίζει η Ευρώπη το δημοκρατικό κεκτημένο της οποίας επικαλείται διαρκώς η ελληνική κυβέρνηση, τα γεωπολιτικά και οικονομικά ζητήματα που έχουν ανακύψει ως δυναμικές ενδημικές εκφράσεις της κρίσης του διεθνούς καπιταλισμού ;

συνεχίστε #marxism

Υποκρισία για τα συμφέροντα του κεφαλαίου

Υποκρισία για τα συμφέροντα του κεφαλαίου

Η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής ΕΕ - Τουρκίας ανέδειξε, για άλλη μια φορά, αυτό που πραγματικά είναι η ΕΕ, όσο και αν προσπαθούν ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, και η συγκυβέρνηση να κρύψουν με τα λεγόμενά τους περί «ανάγκης επιστροφής στις αξίες και αρχές της». Πρόκειται για διακρατική καπιταλιστική ένωση, δηλαδή ιμπεριαλιστικό οργανισμό για τις υποθέσεις του κεφαλαίου και αυτό είναι από τα γεννοφάσκια της, από την ιδρυτική της πράξη με την Ενωση Χάλυβα και Ανθρακα. Οι αξίες της ήταν πάντα αυτές της εξασφάλισης της κερδοφορίας των καπιταλιστών στον ανταγωνισμό τους με αυτούς άλλων περιοχών του πλανήτη, μέσα από την κοινή στρατηγική της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα σε κάθε χώρα. Βεβαίως, ο ανταγωνισμός είναι στοιχείο που χαρακτηρίζει και τις σχέσεις των αστικών τάξεων και των πολιτικών τους εκπροσώπων μέσα στην Ενωση και εκδηλώνεται με διάφορους κάθε φορά «άξονες» και «αντιάξονες» και συγκυριακές συνεργασίες, όπως αυτή που παρουσιάζεται ως σύμπλευση της Γερμανίας και της Ελλάδας με αφορμή το Προσφυγικό. Το ανατολίτικο παζάρι που κάνει η τουρκική αστική τάξη, αξιοποιώντας το Προσφυγικό, είναι μέρος αυτού του ευρύτερου ανταγωνισμού.

***

Στην έκτακτη Σύνοδο μπήκαν οι πρώτες βάσεις και σε αυτή της επόμενης βδομάδας υποτίθεται θα καταληχθεί η συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία για τη λεγόμενη ελεγχόμενη ροή των ξεριζωμένων από τις επεμβάσεις των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική και την Ασία, δηλαδή το πώς θα ανοιγοκλείνει η στρόφιγγα σύμφωνα με τα συμφέροντα των καπιταλιστικών κρατών. Η διαδικασία αυτή με τα πολλά «κόσκινα» και την παραβίαση ακόμα και αυτών των διεθνών συμφωνιών, όπως της Γενεύης, για τον ορισμό του πρόσφυγα, όπως και όλη η μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ με την εφαρμογή των Συνθηκών της Σένγκεν και του Δουβλίνου, την ένταση της καταστολής, δημιουργεί συνθήκες εγκλωβισμού χιλιάδων απελπισμένων ανθρώπων και στη χώρα μας.

Ταυτόχρονα, όμως, με τον υποτιθέμενο ανθρωπισμό της ΕΕ, που πολλές φορές οι αστικές κυβερνήσεις προσπαθούν να μπλέξουν με την ειλικρινή και ανιδιοτελή λαϊκή αλληλεγγύη προς τους ξεριζωμένους, υπάρχουν προβληματισμοί στους αστούς για τους χειρισμούς που γίνονται. Είναι χαρακτηριστική η συζήτηση που κλιμακώνεται για τη Συνθήκη Σένγκεν (για ελεύθερη κίνηση πολιτών χωρίς συνοριακούς ελέγχους εντός των συνόρων των 26 χωρών - από τις 28 - που την συνυπογράφουν) με αφορμή την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με την απόφαση πολλών χωρών να ανοιγοκλείνουν τα σύνορα. Ετσι, η κεντρική οργάνωση των 80 γερμανικών βιομηχανικών και εμπορικών επιμελητηρίων - ως πιο ...ρεαλιστές καπιταλιστές - ζητάει να εφαρμοστεί η Σένγκεν και εκτιμά ότι λόγω της αναμονής στα σύνορα, των ουρών αυτοκινήτων, της γραφειοκρατίας, των αυξημένων δαπανών αποθήκευσης, το κόστος φτάνει τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Το Ινστιτούτο Bertelsmann ανεβάζει το κόστος στα 23,5 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο ενώ για το σύνολο της ΕΕ, χωρίς το Λουξεμβούργο, τη Μάλτα, την Κύπρο και την Κροατία, το ποσό αυτό φθάνει τα 143 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Κάποιες άλλες αναλύσεις αποδίδουν σε αυτή την κατάσταση και αύξηση των τιμών κατά 3%. Και από τα πιο επίσημα χείλη, αυτά του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν - Κλοντ Γιούνκερ, από καιρό έχει σημειωθεί - προφανώς για το κοινό καλό του ευρωενωσιακού κεφαλαίου - ότι «όποιος σκοτώσει τη Σένγκεν, θα θάψει και την εσωτερική αγορά», ενώ η ίδια η Κομισιόν εκτιμά το κόστος ετησίως στα 18 δισεκατομμύρια ευρώ. Φυσικά, όλες αυτές οι αναλύσεις και οι αποκλίσεις έχουν τις σκοπιμότητές τους, χωρίς να υπάρχουν ασφαλή κριτήρια για το ακριβές κόστος. Ωστόσο, η ανησυχία μερίδων του κεφαλαίου εκφράζει τη γενικότερη αντιπαράθεση που εκδηλώνεται και έχει πολλές πτυχές, ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα που υπάρχουν τόσο μέσα στην Ενωση, αλλά και στο πλαίσιο κάθε αστικού κράτους.

***

Τμήμα αυτής της κόντρας είναι και το πώς αντιμετωπίζεται η προώθηση της σχέσης με την Τουρκία, δηλαδή των επιδιώξεων της τουρκικής αστικής τάξης, που διαφάνηκαν και στη σύνοδο της Δευτέρας για ευνοϊκότερες σχέσεις με την ΕΕ. Αυτό εκφράστηκε και από αναλύσεις διαφόρων επιτελείων, που φαίνονται και στα δημοσιεύματα του διεθνούς αστικού Τύπου, τα οποία εστιάζουν στα παζάρια και τα πάρε-δώσε έως την κριτική γιατί ...δίνονται πολλά στην Τουρκία χωρίς εγγυήσεις ότι μπορεί να εφαρμόσει τα συμφωνημένα. Κάποιες αναλύσεις προβάλλουν το αντιδημοκρατικό καθεστώς της Τουρκίας, με αφορμή την κατάργηση της ελευθερίας του Τύπου και το πρόσφατο κλείσιμο ΜΜΕ και μιλάνε για «συμφωνία ντροπής». Ολες αυτές, όμως, οι αναλύσεις είναι εν πολλοίς υποκριτικές, γιατί όλοι γνωρίζουν το ρόλο τόσο της Τουρκίας, όσο και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, πετρελαιομοναρχιών του Κόλπου, που συνέβαλαν στη δημιουργία των εγκληματιών του «Ισλαμικού Κράτους», τους οποίους τώρα υποτίθεται πολεμάνε και με τις επεμβάσεις ξεσπίτωσαν εκατομμύρια ανθρώπους. Επίσης, όλοι υπηρετούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Το να σχολιάζεις το υπαρκτό παζάρι ανάμεσα στους αστούς και να κρύβεις τη βασική αιτία για το δράμα των ξεριζωμένων αποτελεί συνενοχή σε ένα έγκλημα διαρκείας. Να γιατί είναι αναγκαίο να συνδυαστεί η μέγιστη δυνατή αλληλεγγύη στους ξεριζωμένους με την πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα.

Επιτάχυνση.

Επιτάχυνση...

Το γνώριμο σκηνικό με φόντο την επάνοδο των υψηλόβαθμων κλιμακίων της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ στην Αθήνα στήνουν, για μια ακόμη φορά, η συγκυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, εστιάζοντας στην άρση της «επενδυτικής αβεβαιότητας», στην υπόθεση της «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους, στην έγκαιρη εκταμίευση των δόσεων από την πλευρά των ιμπεριαλιστικών οργανισμών κ.ο.κ. Στην εξασφάλιση, δηλαδή, αυτών των όρων που θα στηρίξουν την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Η ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης» του 3ου μνημονίου είναι «σπαρμένη» με το μπαράζ των αντιλαϊκών μέτρων που θα αρχίσουν άμεσα να καταφτάνουν για ψήφιση από τη Βουλή, με στόχο αναδιαρθρώσεις αναγκαίες για το κεφάλαιο, κάλυψη δημοσιονομικών κενών με μόνιμο τρόπο, επίτευξη αιματοβαμμένων πρωτογενών πλεονασμάτων στους κρατικούς προϋπολογισμούς τόσο για το 2016 όσο και για τα επόμενα χρόνια.

Το μενού, με βάση την αντιλαϊκή συμφωνία, περιλαμβάνει πολλαπλές παρεμβάσεις, με άξονες την κατεδάφιση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, τη δραστική μείωση των συντάξεων, την απογείωση της φοροληστείας στα λαϊκά στρώματα, τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων στις τράπεζες με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών ακόμη και για την πρώτη κατοικία, την εκχώρηση φρέσκου ζωτικού χώρου σε επιχειρηματικούς ομίλους, μέσω του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων.

Ολα τα προηγούμενα έρχονται να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα αντιλαϊκά μέτρα και των τριών μνημονίων, ενώ στον επόμενο τόνο θα έρθουν και οι παρεμβάσεις για το «ανοιχτό» ζήτημα των εργασιακών σχέσεων.

Οι σοβαρές και επικίνδυνες εξελίξεις στο Προσφυγικό δεν πρέπει να αξιοποιηθούν για να κρύψουν την επιτάχυνση της αντιλαϊκής επίθεσης που ετοιμάζεται για το επόμενο διάστημα. Αλλωστε, αποτελούν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η τρέχουσα «αξιολόγηση» περιλαμβάνει και άλλα νευραλγικά ζητήματα για το εγχώριο κεφάλαιο. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζουν το νέο «πρότυπο της παραγωγικής ανασυγκρότησης», ο λεγόμενος αναπτυξιακός νόμος, οι παραπέρα «απελευθερώσεις» κλάδων και υπηρεσιών της οικονομίας και της παραγωγής, με στόχο τη συγκέντρωση της επιχειρηματικής πίτας και των κερδών. Αυτά, με τη σειρά τους, σημαίνουν κρατικές επιδοτήσεις στους μεγαλοεπιχειρηματίες, σε συνδυασμό βέβαια με φοροαπαλλαγές, ελαφρύνσεις, απαλλαγές και άλλα προνόμια, με στόχο την τόνωση των νέων κερδοφόρων επενδύσεων του κεφαλαίου. Και, βεβαίως, οι ιδιωτικοποιήσεις, με τη δημιουργία νέου «Ταμείου», προκειμένου να ενισχύσουν αφειδώς το κεφάλαιο με τομείς οικονομίας κρατικής ιδιοκτησίας.

Σε αυτό το πλαίσιο, από τη σκοπιά των λαϊκών στρωμάτων, η «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους αποτελεί μια ακόμη απάτη ολκής. Αποτελεί υπόθεση ξένη και εχθρική προς τα λαϊκά συμφέροντα. Συνδέεται με την ολόπλευρη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων και ταυτόχρονα προσδίδει στην κυβερνητική - κρατική διαχείριση κάποιους «βαθμούς ελευθερίας», στην κατεύθυνση διοχέτευσης επιπλέον διαθέσιμων κεφαλαίων για την ενίσχυση των τμημάτων του εγχώριου κεφαλαίου.

Την ίδια ώρα, μια ακόμη από τις πτυχές της αντιλαϊκής διαβούλευσης ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς αποτελεί και το ζήτημα του νέου παράλληλου και συμπληρωματικού μνημονίου, που θα συμφωνηθεί και με την πλευρά του ΔΝΤ. Αυτό, με τη σειρά του, θα έρθει να «κουμπώσει» με αυτό που ήδη έχει συμφωνηθεί με την Ευρωζώνη. Σε κάθε περίπτωση, το εν λόγω μνημόνιο θα συνοδευτεί με την υπογραφή και μιας ακόμη δανειακής σύμβασης με το ΔΝΤ, ενώ τα αντιλαϊκά παζάρια στην πορεία και την εξέλιξή τους θα ανεβάζουν τον αντιλαϊκό πήχη και τα μέτρα, είτε εντός μνημονίου είτε και πέραν αυτού.

Σε αυτό το φόντο, από τη σκοπιά των λαϊκών στρωμάτων προβάλλει η ανάγκη οργάνωσης της πάλης τους και της αντεπίθεσης, αντίστοιχης με το μέγεθος της επίθεσης και της βαρβαρότητας που εκδηλώνονται από την πλευρά της συγκυβέρνησης και των μονοπωλίων. Σταθμός σε αυτήν την πορεία είναι η 48ωρη απεργία όταν η κυβέρνηση φέρει τον αντιασφαλιστικό νόμο στη Βουλή.

Ομολογούν ότι η «αυξημένη ναυτική παρουσία» στοχεύει Μόσχα

Ομολογούν ότι η «αυξημένη ναυτική παρουσία» στοχεύει Μόσχα

Συνεχίζει η Αγκυρα την επιχείρηση παραπέρα γκριζαρίσματος του Αιγαίου, με όχημα την ανάπτυξη της ΝΑΤΟικής ναυτικής δύναμης SNMG2, τάχα προς αντιμετώπιση του Προσφυγικού, ενώ στην πραγματικότητα σχετίζεται με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς του ευρωατλαντικού άξονα με τη Ρωσία και την κλιμάκωση του πολέμου στη Συρία.

Χαρακτηριστικά, ο Τούρκος πρωθυπουργός, Α. Νταβούτογλου, μετά την προχτεσινή συνάντησή του με τον γγ του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής ΕΕ - Τουρκίας, δήλωσε ότι η επιχείρηση του NATO δεν επηρεάζει τις «πολιτικές» και «νομικές» θέσεις Τουρκίας και Ελλάδας για τις «διαφορές» τους στο Αιγαίο.

Οι δηλώσεις αυτές ήρθαν λίγο μετά τα «πανηγύρια» του Ελληνα υπουργού Αμυνας, Π. Καμμένου, μετά τη δική του συνάντηση με τον Γ. Στόλτενμπεργκ, γιατί «έγινε αποδεκτή» η πρόταση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για ανάπτυξη των ΝΑΤΟικών πλοίων «σε όλη την έκταση κατά μήκος των ελληνικών νησιών, από τη Λήμνο έως το Καστελόριζο και τη Γαύδο και στις ακτές της Μικράς Ασίας»...

Επιπλέον, σε άλλη μια ένδειξη ότι η επιχείρηση στο Αιγαίο δένει με την τουρκο-ρωσική σύγκρουση στη Συρία και άλλους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, σύμφωνα με το τουρκικό πρακτορείο «Αναντολού», στη συνάντηση με τον Γ. Στόλτενμπεργκ, ο Α. Νταβούτογλου επέμεινε ότι «υπάρχει μεγάλος κίνδυνος και απειλή από τα νότια σύνορα (σ.σ: της Τουρκίας)» και ότι «χρειαζόμαστε αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της συμμαχίας μας».

Ανταποκρινόμενο το ΝΑΤΟ γνωστοποίησε ότι «ως μέρος της υποστήριξης του ΝΑΤΟ (σ.σ: στην Τουρκία) για να βοηθήσει με την προσφυγική και μεταναστευτική κρίση, οι Σύμμαχοι αποφάσισαν να εντείνουν την ανταλλαγή πληροφοριών, την επιτήρηση και τον έλεγχο στα τουρκο-συριακά σύνορα. Αυτό θα συμπληρώσει τα μέτρα που αποφασίσαμε στα τέλη του προηγούμενου χρόνου για την ασφάλεια της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένων της παρουσίας περισσότερων αεροπλάνων AWACS και αυξημένης ναυτικής παρουσίας».

Ο Γ. Στόλτενμπεργκ δήλωσε, εξάλλου, ότι το ΝΑΤΟ θα συνεχίσει να ενισχύει την αεράμυνα της Τουρκίας με πυραύλους «Patriot» και ότι στέκει «αλληλέγγυο» με την Αγκυρα. Πρόσθεσε ότι «το ΝΑΤΟ εξακολουθεί να ανησυχεί για τη ρωσική στρατιωτική συσσώρευση στη Συρία και την Ανατολική Μεσόγειο». «Η στρατιωτική δραστηριότητα της Ρωσίας στην περιοχή τροφοδότησε την ανθρωπιστική κρίση και οδήγησε περισσότερους ανθρώπους στα σύνορα της Τουρκίας. Προκάλεσε, εξάλλου, παραβιάσεις του εναέριου χώρου του NATO», συμπλήρωσε.

Στο ίδιο πλαίσιο, επαίνεσε τη «δέσμευση» της Τουρκίας για την «ανάπτυξη της επιτήρησης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο», ενώ συμπλήρωσε ότι στη λυκοσυμμαχία «αυξάνουμε τον αριθμό των υπό ανάπτυξη πλοίων» στο αρχιπέλαγος, που μαζί με το Λιβυκό μετεξελίσσονται σε ΝΑΤΟική θάλασσα.

Μια άκρως επικίνδυνη εξέλιξη για το λαό, την οποία αποδέχονται οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, υπηρετώντας το στόχο του εγχώριου κεφαλαίου να αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά μέσω της ακόμα βαθύτερης εμπλοκής στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Εξ ου και η κριτική από πλευράς ΝΔ, όπως την εξέφρασε χτες η τομεάρχης Εξωτερικών και Αμυνας του κόμματος, Ντόρα Μπακογιάννη, ότι το ΝΑΤΟ εξαίρεσε το Καστελόριζο, μετά από αίτημα των Τούρκων, από τις επιχειρήσεις του, κι ότι οι επιχειρήσεις των πλοίων της λυκοσυμμαχίας θα γίνονται «μόνο» μέχρι Ρόδο.

«Θιγμένος» ο υπουργός Αμυνας, Π. Καμμένος, έσπευσε να επαναλάβει ότι «ότι περιοχές ενέργειας του SNMG2 είναι όλες οι περιοχές ροής προσφύγων και μεταναστών, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως και του Καστελόριζου», λες και το ΝΑΤΟικό καπέλο διασφαλίζει σε οτιδήποτε τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα...