Βόλος όπως Μινεάπολη – Άγριο ξυλοδαρμό και βασανισμό 26χρονου από ΜΑΤ και ΟΠΚΕ καταγγέλλει ο πατέρας του

Κατιούσα

Την παντελώς απρόκλητη άγρια επίθεση αντρών των ΜΑΤ και των ΟΠΚΕ σε 26χρονο στο Βόλο καταγγέλλει ο πατέρας του. Μοναδικό “έγκλημα” του νεαρού ήταν ότι βρέθηκε σε συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια του Βόλου ενάντια στη σύλληψη δυο ατόμων στη διάρκεια του συλλαλητηρίου ενάντια στην καύση σκουπιδιών στο Βόλο το απόγευμα του Σαββάτου. Σύμφωνα με την καταγγελία του πατέρα, ο γιος του υπέστη 6 ή 7 σπασμένα πλευρά και θλάση στο συκώτι του, ενώ αφέθηκε ελεύθερος από το αστυνομικό τμήμα μόνο αφότου κατάλαβαν ότι θα έπρεπε να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Μιλώντας στην ΕφΣυν, ο άντρας υποστήριξε αναλυτικά τα εξής:

«Οπως προκύπτει από σχετικό βίντεο που υπάρχει, ο γιος μου πήγε να πει “τι κάνετε” προς τους αστυνομικούς των ΟΠΚΕ και ΜΑΤ που βρίσκονταν έξω από τα δικαστήρια της πόλης. Οι αστυνομικοί πετάχτηκαν από μια απόσταση 10-15 μέτρων μακριά, οπότε ακόμη και να είπε κάτι ο γιος μου δεν το άκουσαν, απλά ήταν έτοιμοι να χτυπήσουν.

»Επεσαν πάνω του 10 οπλισμένοι και εκπαιδευμένοι και τον έσπασαν στο ξύλο, κυριολεκτικά. Σύμφωνα με τους γιατρούς, έχει 6 ή 7 σπασμένα πλευρά και το συκώτι του έχει πάθει μια μικρή θλάση, γεγονός που μας βάζει σε πολύ μεγάλες περιπέτειες διότι ταράχτηκε ζωτικό όργανο του οργανισμού του. Ενώ τον χτυπούσαν και τους φώναζε “σταματήστε, δεν μπορώ να πάρω ανάσα”, αυτοί συνέχιζαν. Και δεν είναι αντιγραφή από αυτό που έγινε στην Αμερική, αφού όταν σπάσει κανείς -ακόμη και ραγίσει- ένα πλευρό, δεν μπορεί να αναπνεύσει από τον φοβερό πόνο.

Στιγμιότυπα από τον άγριο ξυλοδαρμό του 26χρονου

»Αφού του έβαλαν χειροπέδες, τον χτυπούσαν εκεί που πονούσε ακόμη και μέσα στο αυτοκίνητο που τον έβαλαν για να τον πάνε στο Αστυνομικό Τμήμα. Αλλά και μέσα στο Τμήμα επίσης τον χτυπούσαν με σαδισμό και τον βασάνισαν. Το παιδί τούς παρακαλούσε για ένα ποτήρι νερό και τον έβαλαν σε έναν καταψύκτη ο οποίος έτρεχε σταγόνα σταγόνα και προσπαθούσε, μη μπορώντας να σταθεί στα πόδια του, να βάλει τη γλώσσα του να πάρει μια σταγόνα νερό και αυτοί γελούσαν. Πού ζούμε; Τι καταστάσεις είναι αυτές; Σε ποιον αιώνα ζούμε; Σε αυτή τη χώρα που λέγεται χώρα της δημοκρατίας;

»Το ότι τελικά τον άφησαν σημαίνει δύο πράγματα. Καταρχήν, ότι δεν είπε κάτι εναντίον τους και τον άφησαν επειδή δεν υπήρχε κατηγορία. Και, κατά δεύτερον, επειδή τη στιγμή που τον συνέλαβαν έγιναν δικαστές και τον τιμώρησαν. Οταν κάποια στιγμή οι αστυνομικοί στο Τμήμα σταμάτησαν το σαδιστικό τους έργο και βαρέθηκαν να τον χτυπάνε, ο γιος μου τους άκουσε να λένε “τώρα τι κάνουμε, αν τον κρατήσουμε θα πρέπει να τον πάμε σε νοσοκομείο”. Και του έδωσαν μια κλοτσιά και τον πέταξαν έξω.

Οταν ένα αυτοκίνητο χτυπάει κάποιον στον δρόμο και τον εγκαταλείπει, αυτό ονομάζεται εγκατάλειψη θύματος. Αυτοί όχι μόνο τον εγκατέλειψαν, αλλά του έδωσαν και μια κλοτσιά να πάει στο χαντάκι για να μη φανεί το τι έκαναν. Ομως, είναι εκπαιδευμένοι να αντιμετωπίζουν καταστάσεις. Δεν είναι δυνατόν ένας νεαρός να μην μπορεί να αντιμετωπιστεί από 10 πάνοπλους αστυνομικούς. Δεν είναι ο ρόλος της αστυνομίας αυτός σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Αίσχος!

»Η παραμικρή κίνηση του παιδιού στο αμέσως επόμενο διάστημα, το οποίο ακόμη δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε, μπορεί να είναι και ένας και δύο μήνες, μπορεί να του δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στα ζωτικά του όργανα και σε ό,τι αφορά το συκώτι του δεν γνωρίζουμε τι συνέπειες θα έχει αυτό, δηλαδή αν θα κάνει επέμβαση, αν θα έχει επιπτώσεις στην υγεία του και στην ίδια του τη ζωή. Αυτή τη στιγμή αυτό που προέχει είναι η υγεία του παιδιού. Βεβαίως, σκεφτόμαστε να κινηθούμε και νομικά, έχουμε έρθει σε επαφή με δικηγόρους, είμαστε σε επαφή και με τις κινήσεις του Βόλου, ενώ υπάρχουν και δικηγόροι που ήταν παρόντες στο περιστατικό.

»Πριν από λίγες μέρες ο γιος μου είχε υπογράψει μια σύμβαση για να δουλέψει, να μπορέσει να ζήσει, να έχει τη ζωή στα χέρια του και ήταν χαρούμενος γι’ αυτό. Ποιος θα τον αποκαταστήσει τώρα σε αυτό;»

Η εξέγερση του Σοβέτο

Από iraklis

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Το πρωί στις 16 Ιουνίου του 1976, , περίπου 20 χιλιάδες έγχρωμοι μαθητές και φοιτητές ξεκίνησαν να διαδηλώνουν στο Σοβέτο, μιας παραγκούπολης στα νοτιοδυτικά του Γιοχάννεσμπουργκ στη Νότιο Αφρική, ενάντια της απόφασης του ρατσιστικού κράτους να επιβάλλει τη διδασκαλία των αφρικάανς, τη γλώσσα των λευκών εποίκων (με ολλανδικές ρίζες) στα σχολεία των μαύρων . Ο νόμος για τη διδασκαλία των αφρικάανς είχε δημοσιευτεί το 1975. (Η πόλη ιδρύθηκε το 1886 από μαύρους εργαζόμενους σε ορυχεία της περιοχής. To 1904, οι Βρετανοί άποικοι έδιωξαν τους κατοίκους αυτούς από την περιοχή προκειμένου να δημιουργήσουν ένα στρατόπεδο εκκένωσης. Ωστόσο, κατά τη βιομηχανοποίηση της πόλης κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί έγχρωμοι επανήλθαν στην περιοχή. Επίσης, εκείνη την περίοδο ιδρύθηκε το πρώτο νοσοκομείο της περιοχής. Το 1947, ο Γεώργιος Στ’)  επισκέφτηκε την πόλη και απένειμε παράσημα στο στρατό στην περιοχή. Αφού οι Μπόερς ανέκτησαν σημαντική δύναμη το 1948, η περιοχή μετατράπηκε σε γκέτο για τους μαύρους κατοίκους)

Τον Απρίλη του 1976 οι μαθητές/τριες του Σοβέτο άρχισαν μια αποχή διαρκείας από τα μαθήματά τους. Στις 13 του Ιούνη οργάνωσαν το συντονιστικό της, το Αντιπροσωπευτικό Συμβούλιο Μαθητών του Σοβέτο. Στις 16 Ιούνη ξεχύθηκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν ενάντια σ’ αυτή την προκλητική απόφαση.
Ήταν μια καθόλα ειρηνική διαδήλωση και είχε και την κάλυψη του «Κινήματος της Μαύρης Συνείδησης» (Black Consciousness Movement, BCM), μιας μετριοπαθούς οργάνωσης μαύρων, που κάλυπτε το κενό από την απαγόρευση του ριζοσπαστικού «Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου» (ANC) του Νέλσον Μαντέλα και του «Παναφρικανικού Κογκρέσου» (PAC) του Ρόμπερτ Σομπούκβε. Στη διαδήλωση συμμετείχαν και πολλοί εκπαιδευτικοί για να δώσουν το στίγμα της πειθαρχίας και της ειρηνικής δράσης.
Βλέποντας τον παλμό της διαδήλωσης, η αντίδραση του καθεστώτος του απαρτχάιντ υπήρξε βίαιη. Μέσα σε λίγα λεπτά εξαπέλυσαν κατά των διαδηλωτών εκπαιδευμένα σκυλιά το οποία προκάλεσαν πανικό ενώ σχεδόν αμέσως όταν το πλήθος άρχισε να τρέχει άνοιξαν πυρ χωρίς καμιά προειδοποίηση, με πραγματικές σφαίρες.
Ένας από τους πρώτους νεκρούς ήταν ο 13χρονος μαθητής Χέκτορ Πίτερσον, που έγινε το σύμβολο της εξέγερσης. Η φωτογραφία με το άψυχο σώμα του να μεταφέρεται από ένα μεγαλύτερο παιδί έκανε τον γύρο του κόσμου και προκάλεσε κύμα συμπάθειας για τον αγώνα των μαύρων και οργή για το καθεστώς του απαρτχάιντ. Η αστυνομία με τη βοήθεια του στρατού κατέστειλε τελικά την εξέγερση, η οποία άφησε πίσω της 176 νεκρούς μαθητές (23 κατά την αστυνομία).
Όμως, η νεολαία του Σοβέτο δεν το έβαλε κάτω. Οι διαδηλωτές απάντησαν με πέτρες, μπουκάλια, μολότοφ ακόμα και σχολικές τσάντες εκτοξεύονταν ενάντια στους δολοφόνους. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν όλο το βράδυ. Και την επόμενη μέρα 1.500 πάνοπλοι αστυνομικοί οπλισμένοι με αυτόματα και συνοδευόμενοι από τεθωρακισμένα και ελικόπτερα ανέλαβαν να αποκαταστήσουν την «τάξη». Ο στρατός πήρε θέσεις για παν ενδεχόμενο. Ο συνολικός αριθμός των δολοφονημένων είναι ακόμα ανεπιβεβαίωτος. Οι τραυματίες από σφαίρες πρέπει να έφτασαν τους χίλιους.
Η σφαγή του Σοβέτο πυροδότησε ένα κύμα εξεγέρσεων που απλώθηκε σε όλες τις μαύρες παραγκουπόλεις και κράτησε πάνω από ένα χρόνο. Ηγεσία αυτών των εξεγέρσεων στο Σοβέτο και στο Κέιπ Τάουν ήταν η μαύρη νεολαία. Οργανώσεις της κάλεσαν και οργάνωσαν δυο μεγάλες απεργίες αλληλεγγύης τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη. Διαδηλώσεις, μποϋκοτάζ, συγκρούσεις με την αστυνομία ήταν καθημερινότητα.Η εξέγερση αυτή έγινε η θρυαλλίδα για το γιγάντωμα εντός της χώρας του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου που ήταν στην παρανομία.
Η διεθνής κατακραυγή ήταν μεγάλη για τη Νότιο Αφρική, με αποκορύφωμα το Ψήφισμα 392 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (19 Ιουνίου 1976), το οποίο καταδίκαζε έντονα τη βάναυση συμπεριφορά της αστυνομίας και το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων. Η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μπαλτάζαρ Φόρστερ αναγκάστηκε από τα πράγματα να απαλύνει τους νόμους των φυλετικών διακρίσεων, ενώ το «Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο» βρήκε την ευκαιρία να μεταφέρει τον αγώνα κατά του φυλετικού καθεστώτος των λευκών μέσα στο έδαφος της Νότιας Αφρικής.
Μετά την κατάργηση του απαρτχάιντ το 1993 και στην πρώτη προεδρική θητεία του Μαντέλα, η 16η Ιουνίου ανακηρύχθηκε εθνική γιορτή και ημέρα της νεολαίας.
(Με αξιοποίηση διαφόρων άρθρων στο διαδίκτυο) 

“Δεν πρόκειται να το βουλώσουμε!” – Αφροαμερικανοί αθλητές σηκώνουν ανάστημα ενάντια στον ρατσισμό και την επανεκκίνηση του ΝΒΑ

Κατιούσα

Στην αρχή ήταν σκόρπιες φωνές, μετρημένες στα δάχτυλα. Στην πορεία, όμως, ένωσαν τις φωνές τους και έγιναν δεκάδες, αλλά προπαντός δρουν σαν ένα, μια γροθιά. Αντιδρούν ενάντια στο ενδεχόμενο να ξεκινήσει το ΝΒΑ -και άλλα πρωταθλήματα- σύμφωνα με τις απαιτήσεις των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Και δεν ξεχνούν τον ρατσισμό και την καταπίεση που έχει υποστεί η φυλή τους.
Ο Κάιρι Ίρβινγκ των Μπρούκλιν Νετς και ο Έιβερι Μπράντλεϊ των Λέικερς βρέθηκαν επικεφαλής μιας κίνησης παικτών, που αντιδρά στο ενδεχόμενο επανεκκίνησης του ΝΒΑ, που θέτει σε κίνδυνο την υγεία τους και τη σωματική τους ακεραιότητα, εφόσον δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος αντιμετώπισης του κορονοϊού. Κατάφεραν να συντονιστούν και στην πορεία συγκέντρωσαν υπογραφές δεκάδων αθλητών, ανάμεσά τους και αθλήτριες από το γυναικείο ΝΒΑ.
Παράλληλα με το βασικό τους αίτημα -να μην ξεκινήσει η αγωνιστική δράση στα πρωταθλήματα, όσο δεν υπάρχουν οι απαραίτητες εγγυήσεις για τους παίκτες- παίρνουν θέση για όσα συμβαίνουν αυτόν τον καιρό στις ΗΠΑ, το κίνημα Black Lives Matter και τις διακρίσεις ενάντια στους Αφροαμερικανούς, που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία στις συνθέσεις των ομάδων.
Στην ανακοίνωσή τους βάζουν σε πρώτο πλάνο το εμείς και σημειώνουν μεταξύ άλλων.

Είμαστε ένα σύνολο ανδρών και γυναικών από διαφορετικές ομάδες και οργανισμούς, που μπορεί κανονικά να θεωρούμαστε αντίπαλοι, αλλά βάλαμε στην άκρη τον εγωισμό και τις διαφορές μας για να διασφαλίσουμε πως παραμένουμε ενωμένοι και απαιτούμε ειλικρίνεια σε αυτή την περίοδο της αβεβαιότητας.
Ως αυτόχθονες Αφροαμερικανοί άνδρες και γυναίκες που διασκεδάζουν τον κόσμο, θα συνεχίσουμε να υψώνουμε φωνή για θετικές αλλαγές και για την αλήθεια.
Είμαστε πραγματικά σε ένα σημείο καμπής της ιστορίας, που ως συλλογική κοινότητα μπορούμε να ενωθούμε και να κινηθούμε σαν ένας. Χρειαζόμαστε όλο τον κόσμο μαζί μας και να σταθούμε όλοι μαζί αλληλέγγυοι.
Ως μια καταπιεσμένη κοινότητα, που στοχοποιείται συστηματικά πάνω από 500 χρόνια, που χρησιμοποιείται η πνευματική της ιδιοκτησία και το ταλέντο της και που δολοφονείται από αυτούς ακριβώς που υποτίθεται πως μας “υπηρετούν και μας προστατεύουν”.
Λέμε: ΩΣ ΕΔΩ
Παλεύουμε για τα αιτήματα που μας απασχολούν περισσότερο. Δε θα ανεχτούμε ρατσιστικές διακρίσεις, που συνεχίζουν να αγνοούνται στις κοινότητές μας. Δε θα μείνουμε αφανείς, όταν πρόκειται για την υγεία μας και την ακεραιότητά μας. Και δε θα αγνοήσουμε τα οικονομικά κίνητρα/συμφέροντα που μας απέτρεψαν ιστορικά από το να μιλήσουμε δημόσια για αυτά.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένους παίκτες, αθλητές ή διασκεδαστές. Πρόκειται για μια ομάδα ανδρών και γυναικών που ενώνονται για την αλλαγή. Ο καθένας δρα στο δικό του πεδίο, ωστόσο, δεν πρόκειται να το βουλώσουμε και να παίξουμε για να ξεχάσουμε αυτό που είναι στα αλήθεια το σύστημα: εκμετάλλευση και κακοποίηση.
Είμαστε όλοι πατέρες, κόρες, ηγέτες και τόσο πολλά ακόμα. Ποια είναι λοιπόν η μεγάλη εικόνα; Είμαστε υπέρ της ενότητας και της αλλαγής.

Μωρά – εμπόρευμα και μήτρες προς ενοικίαση – Εκρηκτική η εκμετάλλευση παρένθετων μητέρων στην Ουκρανία

 

16-06-2020

Μια από τις πιο αποκρουστικές συνέπειες τριών δεκαετιών καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Ουκρανία είναι η μετατροπή της χώρας σε “παράδεισο” εμπορίας βρεφών μέσω κλινικών που εκμεταλλεύονται φτωχές γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας ως κινούμενες μήτρες. 

Κατιούσα

 

Μωρά που κλαίνε μες στα περιττώματά τους, άλλα που ταΐζονται με μπιμπερό από παραμάνες. Δεν είναι σκηνές από μαιευτήριο, αλλά από το ξενοδοχείο “Βενετία” σε προάστιο του Κιέβου, περιτριγυρισμένο από τοίχους και συρματοπλέγματα.
 Πρόκειται για μωρά γεννημένα από Ουκρανές παρένθετες μητέρες που δουλεύουν για λογαριασμό της BioTexCom Centre, της μεγαλύτερης κλινικής παρένθετης μητρότητας στον κόσμο. Κι αυτό γιατί η Ουκρανία, εκτός από τη μεγαλύτερη φωλιά φασιστών στην ευρωπαϊκή ήπειρο, τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί και σε κέντρο της “νόμιμης” εμπορίας βρεφών, πατώντας στη χαλαρή νομοθεσία και τη φτώχεια των νεαρών γυναικών. Ο λόγος που τα μωρά βρίσκονται στο ξενοδοχείο είναι πως οι βιολογικοί τους γονείς βρίσκονται στο εξωτερικό και δεν μπορούν να ταξιδέψουν από το Μάρτη λόγω των ταξιδιωτικών περιορισμών της πανδημίας.

Νεογέννητα από παρένθετες μητέρες στο χώρο του ξενοδοχείου “Βενετία”

Παραμάνες κρατούν στην αγκαλιά τους τα μωρά που έχουν μείνει αναγκαστικά “στα αζήτητα” λόγω απαγόρευσης ταξιδιών.

Η ίδια η BioTexCom δημοσιοποίησε τις ντροπιαστικές εικόνες πριν ένα μήνα, για να πιέσει την κυβέρνηση της χώρας να ανοίξει τα σύνορα στους γονείς – αγοραστές. Μέχρι σήμερα, περίπου 50 μωρά παραμένουν στο ξενοδοχείο, ενώ οι φωνές που ζητούν την κατάργηση της απάνθρωπης πρακτικής υψώνονται και μες στην Ουκρανία. O Μίκολα Κουλέμπα, αξιωματούχος με τη θέση του συνηγόρου του παιδιού, δήλωσε πως δεν αρκεί η μεταρρύθμιση της πρακτικής, αλλά η ολοκληρωτική κατάργηση των υπηρεσιών παρένθετης μητρότητας σε αλλοδαπούς.

Οι αρχές της χώρας προτιμούν ωστόσο να κάνουν τα στραβά μάτια, καθώς η αγοραπωλησία βρεφών φέρνει ενέσεις ρευστότητας σε μια παραπαίουσα οικονομία, όπου ο μέσος μισθός ανέρχεται σε 333 ευρώ. Παρά το τεράστιο σωματικό και ψυχολογικό κόστος, γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας συρρέουν σε μεσάζοντες όπως η κλινική BioTexCom για να επιβιώσουν ή να ενισχύσουν το γλίσχρο εισόδημά τους. Ούτε αυτό όμως είναι εγγυημένο, όπως δείχνει το παράδειγμα της Λουντμίλα, που γέννησε ένα κορίτσι για ζευγάρι από τη Γερμανία και περιμένει την αποζημίωση 6000 ευρώ που της υποσχέθηκε η κλινική. Παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις της, ισχυρίζονται πως λόγω λοκντάουν δεν μπορούν να της στείλουν όλο το ποσό.

Η 39χρονη έκανε τη διαδικασία εμφύτευσης του εμβρύου στο Κίεβο και πέρασε την εγκυμοσύνη της στην πόλη Βινίτσια, ωστόσο πριν τον τοκετό η κλινική της ζήτησε να ταξιδέψει στην Πολωνία για να καταγραφεί εκεί η γέννηση του βρέφους. Στο πολωνικό νοσοκομείο αγνοούσαν ότι η Λουντμίλα είναι παρένθετη μητέρα επί πληρωμή, πρακτική που απαγορεύεται στην Πολωνία και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. “Δεν ήθελα να τη δώσω, έκλαιγα”, θυμάται η Λουντμίλα, λέγοντας πως μετά από δυο μέρες που πέρασε με το βρέφος στο μαιευτήριο ήταν τραγικό να το αποχωριστεί, “αλλά ήξερα ποιο ήταν το ζήτημα”.

Η πωλήτρια και μόνη μητέρα τριών παιδιών έκανε την πρώτη της γέννα επί πληρωμή το 2017 και με τα χρήματα αυτά πήρε δάνειο για ένα διαμέρισμα. Παρότι μπήκε στην εντατική μετά από επιπλοκές στην εγκυμοσύνη, αποφάσισε να ξαναγίνει παρένθετη μητέρα για να αποπληρώσει το δάνειο.

Σαν τη Λουντμίλα υπολογίζεται πως υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες στην Ουκρανία κάθε χρόνο, με 80% των μωρών που φέρνουν στον κόσμο να πηγαίνουν σε ζευγάρια από το εξωτερικό. Η νομιμότητα και η χαμηλή τιμή της διαδικασίας έχει καταστήσει την Ουκρανία πόλο έλξης άτεκνων ζευγαριών από όλο τον κόσμο. Η μόνη προϋπόθεση για τους γονείς – αγοραστές, σύμφωνη με τα συντηρητικά ήθη της χώρας, είναι να πρόκειται για παντρεμένο ετερόφυλο ζευγάρι με αποδεδειγμένη υπογονιμότητα.

Η εμπειρία είναι τόσο καταστροφική για κάποιες από τις παρένθετες μητέρες, που έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους να πείσουν άλλες γυναίκες να μην ακολουθήσουν αυτό το δρόμο. Μια από αυτές είναι η 38χρονη Τατιάνα Σουλζίνσκα, που σημειώνει πως “στα συμβόλαια προστατεύουν μόνο τα μωρά, όχι εμάς”.

Τατιάνα Σουλζίνσκα

Ζευγάρι από την Αργεντινή συναντά για πρώτη φορά το βιολογικό παιδί του.

Ο ιδιοκτήτης της BioTexCom Άλμπερτ Τοχιλόφσκι

Ισχυρίζεται επίσης πως δεν είναι ευθύνη της κλινικής του τα προβλήματα υγείας κάποιων από τις παρένθετες μητέρες, αλλά των κρατικών μαιευτηρίων, υποστηρίζοντας πως σε “πολλές περιπτώσεις πληρώνουμε αποζημίωση”, όπως σε περιπτώσεις αφαίρεσης της μήτρας.

Οι ομάδες αλληλοϋποστήριξης παρένθετων γυναικών επεκτείνονται, ενώ η γραμμή τηλεφωνικής υποστήριξής τους λαμβάνει περίπου 100 κλήσεις το χρόνο.

Η Όλγα βρίσκεται ήδη στη δεύτερη εγκυμοσύνη της ως παρένθετη μητέρα

Άλλες γυναίκες εξακολουθούν να θεωρούν την παρένθετη μητρότητα ως τρόπο διεξόδου από τη φτώχεια. Όπως η 26χρονη Όλγκα, που περιμένει τα δίδυμα ενός ζευγαριού Κινέζων, στη δεύτερη κύησή της επί πληρωμή. Στόχος της να ανοίξει μια καφετέρια ή ένα ανθοπωλείο. “Δε σκότωσα, δεν έκλεψα, έβγαλα αυτά τα λεφτά αυτά με τίμιο τρόπο”. Ο γιος της κάθεται δίπλα της και αποκαλεί τα παιδιά στην κοιλιά της “Κιρούσα και Κιρούσα”. Μόνη της έγνοια είναι να μη χρειαστεί να φροντίσει για πολύ τα δίδυμα πριν φτάσουν οι γονείς, όπως έχει συμβεί με άλλες γυναίκες που μένουν με τα παιδιά που γέννησαν για μήνες ή υιοθετούν παιδιά που απορρίπτουν την τελευταία στιγμή οι γονείς τους.

Στο μεταξύ στο ξενοδοχείο “Βενετία” καταφτάνουν γονείς από την Αργεντινή και την Ισπανία, κάποιοι από τους οποίους πρόλαβαν να έρθουν πριν το λοκντάουν στη χώρα, αλλά δεν ξέρουν πότε θα μπορούν να φύγουν. Ταλαιπωρία πολύ μικρή για να επισκιάσει τη χαρά τους να αποκτήσουν παιδιά, αλλά και την όποια έγνοια τους για την τύχη των γυναικών τη μήτρα των οποίων νοίκιασαν για εννιά μήνες.

Με πληροφορίες από Guardian

Βόλος: Ωμή αστυνομική βία, δακρυγόνα και συλλήψεις στο συλλαλητήριο ενάντια στην καύση σκουπιδιών

                 

• Facebook
• Twitter
• Google+
• Print
• Email

Με καταστολή, χημικά και συλλήψεις αντιμετώπισε η αστυνομία, εκτελώντας κυβερνητικές εντολές, το μεγάλο συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο το απόγευμα στο Βόλο ενάντια στην καύση σκουπιδιών στην ΑΓΕΤ και στην δημιουργία εργοστασίου που SRF.
Στο συλλαλητήριο συμμετείχαν λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές κατοίκων και πρωτοβουλίες ενάντια στη καύση, μέλη περιβαλλοντικών κινημάτων από τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική αλλά και δημοτικές κινήσεις.
Η επίθεση της αστυνομίας ξεκίνησε όταν έφτασε η πορεία έξω από τις εγκαταστάσεις της ΑΓΕΤ με χρήση δακρυγόνων που είχαν ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό διαδηλωτών μεταξύ αυτών μικρών παιδιών και ηλικιωμένων! 

Η συγκέντρωση ξεκίνησε από το νοσοκομείο Βόλου. Στην πορεία συμμετείχαν περισσότεροι από 3.000 διαδηλωτές με πλακάτ, πανό και συνθήματα υπέρ του δικαιώματος στην δημόσια υγεία. Βέβαια για τις δυνάμεις καταστολής αυτά είναι ψιλά γράμματα. Η αστυνομία επιδόθηκε σε άγρια καταστολή. Όμως δεν έμεινε εκεί. Προχώρησε σε 11 προσαγωγές, δύο συλλήψεις.  Σύμφωνα με το magnesianews.gr, πρόκειται για έναν νεαρό άνδρα και μια νεαρή γυναίκα οι οποίοι αναμένεται να οδηγηθούν στον εισαγγελέα κατηγορούμενοι για τα κατά περίπτωση αδικήματα της απλής σωματικής βλάβης, διατάραξης κοινής ειρήνης και φθοράς ξένης περιουσίας…

Οι συλληφθέντες μεταφέρθηκαν στην Αστυνομική Διεύθυνση Μαγνησίας όπου πραγματοποιήθηκε εκ νέου συγκέντρωση η οποία αργά τα μεσάνυχτα δέχθηκε ξανά την καταστολή της αστυνομίας. Τα ΜΑΤ άσκησαν βία και προπηλάκισαν ακόμη και ηλικιωμένους ενώ συλλήψεις έγιναν και σε σημεία πολύ πιο απομακρυσμένα από τη διαδήλωση.
 Η συνέλευση κατά της καύσης σκουπιδιών, σε ανακοίνωση της, ανέφερε:
«Η απάντηση των ΜΑΤ ήρθε ξανά: ξύλο, γκλομπς στο κεφάλι, στο σώμα, κυνηγητά. Αυτή η βία που έχει συγκεντρωθεί σε επικίνδυνο βαθμό στα χέρια των ΜΑΤ και επιτίθεται σε ό,τι διεκδικεί την αυτονόητη κοινωνική (και την περιβαλλοντική) δικαιοσύνη αναπαράγεται πλέον καθημερινά. Ζητάμε άμεσα παραίτηση του διευθυντή της αστυνομίας και του δημάρχου».

ΗΠΑ: Δεύτερος Αφροαμερικανός βρέθηκε κρεμασμένος από δένδρο στην Καλιφόρνια

Από iraklis3

Ο σερίφης της κομητείας του Λος Άντζελες Άλεξ Βιγιανουέβα, δεσμεύθηκε χθες Δευτέρα ότι θα διενεργηθεί «εντατική» έρευνα για τον θάνατο ενός νεαρού μαύρου που βρέθηκε κρεμασμένος σε δέντρο, τη δεύτερη υπόθεση αυτής της φύσης μέσα σε μερικές ημέρες.
«Είναι προς το συμφέρον μας να ερευνήσουμε όλα τα ενδεχόμενα», είπε ο σερίφης Βιγιανουέβα κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε έπειτα από τη διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων το Σαββατοκύριακο με αίτημα να χυθεί φως στην υπόθεση του θανάτου του Ρόμπερτ Φούλερ, 24 ετών, στο Πάλμντεϊλ (περίπου 80 χιλιόμετρα από το Λος Άντζελες).
«Η έρευνα για αυτόν τον θάνατο είναι προφανώς θέμα που προκαλεί μεγάλη ανησυχία, όχι μόνο στο Πάλμντεϊλ αλλά σε όλη τη χώρα», είπε ο σερίφης Βιγιανουέβα.

Αρχικά, οι αρχές έκαναν λόγο για αυτοκτονία αναφερόμενος στον θάνατο του Ρόμπερτ Φούλερ, που βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα κρεμασμένος με τον λαιμό του μέσα σε σχοινί περασμένο σε δέντρο. Έκτοτε όμως υπαναχώρησαν, τονίζοντας πως έδωσαν εντολή να διενεργηθεί νεκροψία-νεκροτομή.

Οι αστυνομικοί πλέον λένε ότι θα εξετάσουν όλα τα στοιχεία, συμπεριλαμβανομένων όποιων βίντεο μπορούν να βρουν, για να εξακριβώσουν εάν ο νεαρός είναι θύμα εγκλήματος.

Η οικογένεια του Ρόμπερτ Φούλερ διατύπωσε εξαρχής πολλές αμφιβολίες για το σενάριο της αυτοχειρίας και ζήτησε να διενεργηθεί έρευνα. Ο θάνατός του καταγράφηκε την ώρα που γίνονται μαζικές κινητοποιήσεις σε όλες τις ΗΠΑ εναντίον του ρατσισμού και της αστυνομικής βαρβαρότητας μετά τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ, 46χρονου μαύρου που υπέστη ασφυξία καθώς λευκός αστυνομικός τον πίεζε στον λαιμό με το γόνατό του, στη Μινεάπολη την 25η Μαΐου.

Οι θάνατοι δύο μαύρων που βρέθηκαν να κρέμονται από δέντρα μέσα σε 10 ημέρες και σε ακτίνα 80 χιλιομέτρων ενέτεινε την οργή για τη σπουδή της αστυνομίας να χαρακτηρίσει και τις δύο υποθέσεις αυτοκτονίες.

Τόσο ο Βιγιανουέβα, όσο και ο ομόλογός του στην κομητεία Σαν Μπερναρντίνο, ο Τζον Μακμάον, δεσμεύθηκαν να συνεργαστούν με το πολιτειακό υπουργείο Δικαιοσύνης για να εξακριβωθεί τι συνέβη.

Ο σερίφης Βιγιανουέβα διευκρίνισε πως την έρευνα της υπηρεσίας του θα επιβλέπει το Ομοσπονδιακό Γραφείο Έρευνας (FBI).

Ο Μάλκολμ Χαρς, 37 ετών, βρέθηκε κρεμασμένος σε καταυλισμό αστέγων στη Βίκτορβιλ, στην Καλιφόρνια, την 31η Μαΐου.

Αναμένονται τα ευρήματα των ιατροδικαστών.

«Ελάτε να παίξουμε στα αγγλικά»… «Γιατί;», ρωτάει το παιδί…

Κατιούσα

Στην τοποθέτησή του, ο πρωθυπουργός, μεταξύ όλων των άλλων θεμάτων στη συζήτηση για το πολυνομοσχέδιο, αναφέρθηκε στην εισαγωγή των Αγγλικών στο Νηπιαγωγείο. Υπεραμυνόμενος του μέτρου, το τεκμηρίωσε στα επιστημονικά δεδομένα που αφορούν στη μέτρηση της πλαστικότητας του εγκεφάλου του παιδιού, τη μεγάλη ταχύτητα με την οποία μπορεί να μάθει δεύτερη ακόμα και τρίτη ξένη γλώσσα, τονίζοντας ότι το μέτρο θα οδηγήσει στην άμβλυνση των ταξικών ανισοτήτων, θα στηρίξει τα φτωχά παιδιά των λαϊκών οικογενειών, αφού θα προσφέρεται, πλέον, στο δημόσιο Νηπιαγωγείο.
Δεν θα διαφωνήσουμε σε σχέση με την ικανότητα του παιδιού. Αυτή είναι ανεξάντλητη, και μέσα από το παιχνίδι, χωρίς δηλαδή την αυστηρά μαθησιακή διαδικασία, μπορεί να μιμηθεί, να παπαγαλίσει, να μάθει απέξω τραγούδια στα αγγλικά, να χαιρετήσει, να πει «Good morning» το πρωί, «Good night» το βράδυ και όλα αυτά να τα αθροίσουμε με τα υπόλοιπα «μαθησιακά» αποτελέσματα και να είμαστε ευχαριστημένοι ότι κάναμε καλά τη δουλειά μας.
Πραγματικά η μιμητική του ικανότητα είναι τεράστια, το παιδί προσχολικής ηλικίας μπορεί να στοιβάξει πολλές πληροφορίες σε μια «βαλίτσα», να την παραφορτώσει κιόλας, μόνο που δεν ξέρει πού να την πάει και τι να την κάνει.
Γι’ αυτό διαφωνούμε στο κύριο, στο κατά πόσο δηλαδή αυτή η δραστηριότητα, σε αυτή την ηλικία, με αυτό το περιεχόμενο που υποτάσσεται στενά στην εκμάθηση δεξιοτήτων, προάγει τη σκέψη του παιδιού, το βοηθάει να αφομοιώσει έννοιες αναγκαίες για να συγκροτήσει το πρώτο στοιχειώδες, βασικό οπλοστάσιό του απέναντι στην κατανόηση της πραγματικότητας, στο μέτρο του δυνατού γι’ αυτή την ηλικία.
Βέβαια, για να είμαστε ακριβείς, η ποσοτική άθροιση δεξιοτήτων, η προαγωγή τους δεν ανακαλύφτηκε σε αυτό το νομοσχέδιο, προϋπάρχει σε όλες τις νομοθετικές παρεμβάσεις, στο ισχύον αναλυτικό πρόγραμμα και αναφέρεται σε κάθε είδους εγγραμματισμό (ηλεκτρονικό, επιστημονικό, εκμάθηση αναδυόμενης γραφής κλπ.), που, ως κυρίαρχος, είναι ανάγκη να γίνει κτήμα των παιδιών. Σε αυτή την πεπατημένη, λοιπόν, γίνεται ένα βήμα παραπέρα για τον ξενόγλωσσο εγγραμματισμό.
Βεβαίως, η εκμάθηση, αφομοίωση της ξένης γλώσσας είναι πολύ σημαντική μαθησιακή κατάκτηση, καθώς όπως είχε πει ο Goethe «όποιος δεν γνωρίζει ξένες γλώσσες, δεν γνωρίζει τίποτα για τη δική του», όμως η μέθοδος, το περιεχόμενο της διδασκαλίας, ως στείρου επικοινωνιακού μέσου, την καθιστά δεξιότητα, φιλοσοφία, που διατρέχει έτσι κι αλλιώς την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας ως μητρικής.
Αυτό ως συνθήκη διατρέχει όλο το αστικό σχολείο, τηρουμένων των αναλογιών και των στόχων, για κάθε ηλικιακή βαθμίδα, και το αποτέλεσμά της εκφράζεται στην ενήλικη ζωή τους, που παρότι είναι εγγράμματοι, είναι στην ουσία λειτουργικά αναλφάβητοι, αφού το τεράστιο αποθετήριο δεξιοτήτων και πληροφοριών δεν μπορεί να βρει δημιουργική εφαρμογή του στην ίδια τη ζωή. Αυτό, άλλωστε, είναι ένα τεκμήριο που εν μέρει αντανακλάται και σε διάφορες εκθέσεις των Οργανισμών που αποτιμούν τα μαθησιακά αποτελέσματα.
Άρα, το κριτήριο με το οποίο αυτές οι δυνατότητες εντάσσονται στη ζωή των δομών προσχολικής αγωγής δεν είναι μόνο τι είναι ικανά να μάθουν τα παιδιά, αλλά συνολικότερα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι ψυχοσωματικές ιδιομορφίες των παιδιών της προσχολικής ηλικίας, κυρίως τα αποτελέσματα της επίδρασης της αγωγής που δεν είναι μόνο άμεσα, αλλά και πιο μακροπρόθεσμα.
Γι’ αυτόν τον λόγο τονίζουμε ότι η προσχολική αγωγή έχει διακριτή λειτουργία. Αξιοποιεί το «παιχνίδι» ως δραστηριότητα που τραβάει την ανάπτυξη μπροστά σε αυτές τις ηλικίες και μέσω αυτού υπηρετεί το σκοπό της αγωγής που είναι η γνώση, το συναίσθημα, η φυσική αγωγή, η αισθητική αγωγή κ.ά. Το παιχνίδι δεν είναι χαζολόγημα. Στο παιχνίδι το παιδί είναι ένα κεφάλι πιο ψηλά από τον εαυτό του. Και γι’ αυτό το λόγο, το παιχνίδι πρέπει να οργανώνεται με επιστημονικό τρόπο, να παρέχονται όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις γι’ αυτό.
Για να επιστρέψουμε στο Νηπιαγωγείο, στην είσοδο του εκπαιδευτικού συστήματος, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, περισσότερο αυτά που προέρχονται από τα φτωχά λαϊκά στρώματα, χρειάζονται πέρα από τα υλικά προαπαιτούμενα όπως είναι τα σύγχρονα Νηπιαγωγεία, το μόνιμο προσωπικό, τα παιδαγωγικά μέσα, τόσα άλλα με τα οποία δεν ασχολείται το νομοσχέδιο για την αναβάθμιση του σχολείου, έχουν ανάγκη ενός περιεχομένου που θα τους προσφέρει όλα τα απαραίτητα εφόδια για να συγκροτήσουν τη σκέψη τους και όχι να παπαγαλίσουν δεξιότητες.
Έχουν ανάγκη, δημιουργώντας ποικίλες καταστάσεις προβληματισμού μέσα στο Νηπιαγωγείο, στο μέτρο των γνωστικών δυνατοτήτων τους, να επιλύουν προβλήματα και να κατακτούν έννοιες που θα ξεφύγουν από την αυθόρμητη καθημερινή πρακτική, θα ενσταλάζονται ως «επιστημονικές» και θα αφομοιώνονται στο μυαλό τους. Από εκεί που βλέπουν έναν κόσμο χωρίς αιτιακή σύνδεση να βοηθηθούν ώστε να θεμελιώσουν μια πρώιμη λογική στάση απέναντι στον κόσμο, να κατανοήσουν τις πιο απλές σχέσεις που υπάρχουν στο φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον. Να προετοιμαστούν για πιο δύσκολα προβλήματα στο σχολείο, με στέρεο όμως βηματισμό και αισιοδοξία για τη δυνατότητα να τα επιλύουν. Σε αυτήν τη βασανιστική, αλλά εξόχως δημιουργική διαδικασία, η γλώσσα είναι ο καθρέπτης που θα μετρά τα βήματα της σκέψης του παιδιού. Παραπέρα, σε αυτό το εύφορο έδαφος, που η σκέψη θα προοδεύει και η γλώσσα θα γίνεται πιο πλούσια και ακριβής, θα φτάσει η ώρα, στη σχολική διαδρομή του μαθητή, που η σωστή εκμάθηση της ξένης θα τις ανεβάσει σε ανώτερο επίπεδο.
Αλήθεια, σε ποιο Νηπιαγωγείο μπορούν να γίνουν αυτά, πλέρια, αναπτυγμένα, επιστημονικά θεμελιωμένα; Σε αυτό που η κοινωνία θα του αναθέσει την ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού. Η κοινωνία που θα βλέπει στο μέλλον του το δικό της μέλλον.
Της Αγγελικής Γκούσκου, νηπιαγωγού, μέλους του Τμήματος Παιδείας και Έρευνας της ΚΕ του ΚΚΕ
Από: 902.gr

Αντιλαϊκή πολιτική, όπως και αν την αμπαλάρουν...

Πριν από λίγες μέρες η κυβέρνηση παρουσίασε τη «στρατηγική» της ενόψει του τουριστικού ανοίγματος, συνοδευόμενη από τον ψευδεπίγραφο τίτλο «ενίσχυση» του συστήματος Υγείας στα τουριστικά νησιά. Στην ουσία, προβάλλει το ίδιο έργο που παρουσίασε το χειμώνα στα μεγάλα αστικά κέντρα κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Πρόκειται για την ίδια «συνταγή», που μετατρέπει το σύστημα Υγείας σε σύστημα ανεπαρκούς αντιμετώπισης της μιας νόσου, χωρίς ταυτόχρονα να διασφαλίζει επάρκεια στο ενδεχόμενο ενός δεύτερου κύματος της πανδημίας. Ο υπουργός Υγείας μίλησε για 18 κρεβάτια ΜΕΘ σε 8 νησιά για τους κατοίκους, τους εργαζόμενους και τους τουρίστες των συνολικά 107 κατοικημένων νησιών. Εκανε λόγο για 687 «θερινές» προσλήψεις υγειονομικών, οι οποίοι θα είναι επικουρικοί, δηλαδή θα απολυθούν τους επόμενους μήνες, ενώ αντιστοιχούν περίπου δύο υγειονομικοί σε κάθε δημόσια δομή Υγείας, όταν τα οργανικά κενά μόνο στα νοσοκομεία ξεπερνούν το 50%, με τους ισχύοντες ανεπαρκείς κανονισμούς. Παράλληλα, για άλλο ένα καλοκαίρι, παρουσιάζεται ως «λύση» η μετακίνηση υγειονομικών από τη μια δομή στην άλλη, καλύπτοντας μισή τρύπα και ανοίγοντας άλλες δύο. Μίλησε ακόμη για εξασφάλιση 446 απλών κρεβατιών Covid-19, αποσιωπώντας ότι δεν πρόκειται για καινούρια κρεβάτια, αλλά για κρεβάτια που αρπάχτηκαν από τη θεραπεία άλλων νόσων πλην του κορονοϊού.

* * *

Με λίγα λόγια, είτε με έξαρση της πανδημίας είτε με ύφεση, ο λαός θα πληρώσει πάλι το μάρμαρο, βλέποντας σε επανάληψη το ίδιο έργο, την κρατική ευθύνη να υποχωρεί και να μετατοπίζεται στην πανάκεια της «ατομικής». Την ίδια ώρα, χιλιάδες άνθρωποι μένουν ξεκρέμαστοι χωρίς διαγνωστικές εξετάσεις, θεραπείες και φάρμακα και 18.000 συμβασιούχοι στα δημόσια νοσοκομεία βρίσκονται με το ένα πόδι εκτός. Κι ενώ βοούν οι συνέπειες της πολιτικής εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης του συστήματος Υγείας, που έχουν εφαρμόσει με ευλάβεια όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις, επιχειρηματικοί όμιλοι και στελέχη όλων των αστικών κομμάτων παρουσιάζουν τη σημερινή κατάσταση στην Υγεία περίπου ως φυσικό φαινόμενο, επιχειρώντας να συσκοτίσουν την πραγματική αιτία, να αθωώσουν την εγκληματική πολιτική του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, να αποσπάσουν τη συναίνεση του λαού για τη συνέχισή της. Προπάντων, να σκεπάσουν το γεγονός ότι μπροστά στα κέρδη των μεγαλοεπιχειρήσεων του Τουρισμού και των αεροπορικών εταιρειών, τίθεται σε καθεστώς ακόμα μεγαλύτερης ανασφάλειας η υγεία των κατοίκων στα νησιά, συνολικά του λαού, σε συνδυασμό με τις μεγάλες ελλείψεις στις δημόσιες δομές και τα υποβαθμισμένα υγειονομικά πρωτόκολλα, στο όνομα του να μην αποθαρρυνθούν οι τουρίστες.

* * *

Μέσα σ' αυτό το κάδρο, με όχημα τις κατευθύνσεις της ΕΕ και τις «ορέξεις» των επιχειρηματικών ομίλων για νέες κερδοφόρες επενδύσεις στο σύστημα Υγείας, με αμιγώς ιδιωτικές επιχειρήσεις ή μέσω ΣΔΙΤ, όλα τα σφυριά χτυπούν στον ίδιο στόχο. Η κυβέρνηση ξεδιπλώνει την ατζέντα της για τα «προσεχώς» στην Υγεία, με προτεραιότητα τη μετατροπή των δημόσιων νοσοκομείων σε ΝΠΙΔ, την παραπέρα διείσδυση του ιδιωτικού/επιχειρηματικού τομέα στο δημόσιο σύστημα Υγείας μέσω των συμπράξεων, τη νομιμοποίηση και μονιμοποίηση των επιπλέον πληρωμών από τους ασθενείς - πελάτες, την πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων των υγειονομικών, οι οποίες «θα πρέπει να υπακούν στα κριτήρια της αποδοτικής χρήσης των πόρων (...) να προσαρμόζονται κατά περίπτωση στους επιχειρησιακούς κανόνες», που σημαίνει το 75% του συνόλου των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία να είναι συμβασιούχοι. Σε όλα αυτά και σε άμεση συνάρτηση μαζί τους, έρχεται να προστεθεί η «αξιολόγηση» δομών και προσωπικού, με το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να καταθέσει το υπουργείο Υγείας.

* * *

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι άξονες και τα κριτήρια της «αξιολόγησης» υπακούν στη λογική της παραπέρα εμπορευματοποίησης της Υγείας, όσο κι αν γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί ότι θεσπίζουν κίνητρα για τη βελτίωση τάχα των υπηρεσιών προς όφελος των ασθενών. Μιλάνε, για παράδειγμα, για το κριτήριο της «ασφάλειας» στα νοσοκομεία όπου μια νοσηλεύτρια υποχρεώνεται σε πολλές περιπτώσεις να καλύψει δυο και τρεις ορόφους μόνη της στη βάρδια, ή ένας γιατρός να μείνει «στο πόδι» για εφημερία μερικά 24ωρα σερί. Μιλάνε για το κριτήριο της «αποτελεσματικότητας» και για «βέλτιστες κλινικές πρακτικές», όταν η λογική του δημόσιου συστήματος Υγείας είναι ένα μίνιμουμ παροχών για όλους και από εκεί και πέρα, μόνο όποιος έχει να πληρώσει σώζεται. Μιλάνε για «ασθενοκεντρική προσέγγιση» στις ουρές των εξωτερικών ιατρείων, στις λίστες των χειρουργείων, στα ραντεβού επί πληρωμή των απογευματινών ιατρείων, στο «περίμενε» των καρκινοπαθών για μια εξέταση, στην καταρράκωση της αξιοπρέπειας των ασθενών. Θέτουν ως κριτήριο τη «χρηστή διοίκηση» και τη «διαχείριση πόρων», με τα δύο να αλληλοσυνδέονται, αφού καλή διοίκηση είναι αυτή που εξοικονομεί χρήματα και διασφαλίζει τη «βιωσιμότητα του οργανισμού», αυξάνοντας τα έσοδα από την πώληση υπηρεσιών και μειώνοντας στο ελάχιστο τις δαπάνες.

* * *

Οπως κι αν την αμπαλάρουν, όπως κι αν τη βαφτίσουν, η πολιτική τους είναι απάνθρωπη, βάρβαρη, εξοντωτική για τις ανάγκες του λαού. Γι' αυτό, το μέτωπο της Υγείας αναδεικνύεται σε προτεραιότητα από συνδικάτα και φορείς που στηρίζουν τη σημερινή απεργία των υγειονομικών, αναπτύσσοντας παράλληλα δράση και πρωτοστατώντας στη συσπείρωση και στο δυνάμωμα της πάλης για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία, προσλήψεις και χρηματοδότηση στο ύψος των πραγματικών αναγκών. Αυτός ο αγώνας, για την προστασία της υγείας και της ζωής του λαού, είναι αγώνας όλων μας και πρέπει να βρει έκφραση, να στεριώσει και να δυναμώσει σε κάθε γειτονιά, σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς!

Ε. Τζ.

Το «ΠΡΙΝ» και η εθελοτυφλία (;)...

Δύο σελίδες αφιερώνει το «ΠΡΙΝ» στις θέσεις του ΚΚΕ γύρω από τα Ελληνοτουρκικά. Και όποιος μπει στον κόπο να τις διαβάσει, απορεί: Υπάρχει άραγε το ΝΑΤΟ στην περιοχή μας; Δεν είναι σε πλήρη εξέλιξη οι ανταγωνισμοί ΗΠΑ - Ρωσίας - Κίνας, η σύνθετη διαπραγμάτευση που διεξάγει η τουρκική αστική τάξη ανοίγοντας μια βεντάλια αμφισβητήσεων, από τον Εβρο μέχρι τη ΝΑ Μεσόγειο; Δεν υπάρχει η πρεμούρα των ΗΠΑ και της ΕΕ να μείνει η Τουρκία στο «δυτικό στρατόπεδο»; Δεν υπάρχει όξυνση στην επιθετικότητα της Τουρκίας, ούτε καλόπιασμά της από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες; Δεν υπάρχει η στρατηγική της ελληνικής αστικής τάξης, ο ρόλος που αναλαμβάνει να «κρατηθεί» η Τουρκία στη «συμμαχία» για να μη διαταραχθεί η ΝΑΤΟική συνοχή στην περιοχή μας; Ολα τα παραπάνω, προφανώς όχι τυχαία, λείπουν από τον σχολιασμό που κάνει το «ΠΡΙΝ» στις τοποθετήσεις του Κόμματος. Το μόνο που «βλέπει» η εφημερίδα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι μια «άδικη διαπάλη των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας για εξορύξεις στις διεθνείς θάλασσες», κάτι που, όπως εκτιμάει, αποτελεί «κλειδί για τον μεταξύ τους συσχετισμό».

Για ακόμα μια φορά, λοιπόν, διαστρέβλωση των θέσεων του ΚΚΕ και αγωνιώδης προσπάθεια να το εμφανίσει ως ουρά της αστικής τάξης. Αν έκαναν τον κόπο οι φωστήρες του «ΠΡΙΝ» να δουν τι γράφουν στον Τύπο διάφοροι αναλυτές της αστικής τάξης, αν έστω παρακολουθούσαν την πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ και όλων των άλλων αστικών κομμάτων, θα έβλεπαν ότι η επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης είναι η αντιμετώπιση των Ελληνοτουρκικών μέσα στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, όπου η Ελλάδα παίρνει ενεργά μέρος. Θα έβλεπαν επίσης τη μονότονη προπαγάνδα για την ανάγκη να προχωρήσουν γρήγορα «διευθετήσεις» και συμβιβασμοί υπό ΝΑΤΟική εποπτεία ανάμεσα στις δύο χώρες, «διευθετήσεις» που περιλαμβάνουν «συνδιαχείριση», «γκριζαρίσματα» κ.λπ. Ολα αυτά - τους στόχους και τις επιδιώξεις δηλαδή της αστικής τάξης - τις θέσεις του ιμπεριαλιστικού κοσμοπολιτισμού, το «ΠΡΙΝ» τα καταπίνει αμάσητα... Δεν ξέρουμε ούτε μας ενδιαφέρει αν πρόκειται για άγνοια ή για ηθελημένη αποσιώπηση. Η ουσία είναι μια, ότι κάποιοι συνειδητά ή ασυνείδητα συνεχίζουν το «αριστερό - αντικαπιταλιστικό» λιβάνισμα των ιμπεριαλιστικών διευθετήσεων, ένα πραγματικό ξέπλυμα τόσο της αστικής τάξης όσο και των συμμάχων της. Γεγονός που προσφέρεται για προβληματισμό και συμπεράσματα για κάθε καλοπροαίρετο αγωνιστή...

Αντιλαϊκό «μοντέλο»

Εν αναμονή του χρηματοδοτικού πακέτου της ΕΕ για τους επιχειρηματικούς ομίλους, με τον τίτλο «ευρωπαϊκό Σχέδιο Μάρσαλ», η κυβέρνηση και τα επιτελεία της κάνουν λόγο για ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο», που θα «μετασχηματίσει την ελληνική οικονομία», θα βελτιώσει «την ανταγωνιστικότητα και την ανθεκτικότητά της απέναντι σε μελλοντικές κρίσεις», θα εξασφαλίσει «περισσότερες και καλύτερες θέσεις εργασίας».
Παρουσιάζουν την κρίση ως «ευκαιρία» και τα ευρωπαϊκά κονδύλια, που θα πληρώσει μέχρι δεκάρας ο λαός, ως «όχημα» για μια «επανεκκίνηση» της ελληνικής οικονομίας, από την οποία έχουν τάχα να κερδίσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Δεν υπάρχει όμως μεγαλύτερο ψέμα απ' αυτό.
Η ελληνική οικονομία «επανεκκίνησε» και «μετασχηματίστηκε» πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες και μάλιστα κάτω από τα ίδια συνθήματα, που «θα διόρθωναν τις παθογένειες», θα «θωράκιζαν» την οικονομία, θα «μοίραζαν» απλόχερα την ευημερία στο λαό.
Αλλά ούτε τα ΕΟΚικά πακέτα και οι εκτεταμένες αναδιαρθρώσεις με βάση τις ευρωενωσιακές κατευθύνσεις, με τα οποία τάχα θα ερχόταν η «σύγκλιση» των καπιταλιστικών οικονομιών, ούτε το «Ελντοράντο» του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια τη δεκαετία του '90, ούτε η «απελευθέρωση» στους περισσότερους από τους κλάδους της οικονομίας και η ένταξη στην Ευρωζώνη απέτρεψαν τις καπιταλιστικές κρίσεις, πόσο μάλλον σήμαναν ευημερία για το λαό.
Τελευταίο παράδειγμα είναι αυτό του «εξωστρεφούς παραγωγικού μοντέλου», που αποτέλεσε βασικό ζητούμενο του κεφαλαίου στη διάρκεια της προηγούμενης οικονομικής κρίσης και παρουσιάστηκε ως «παράγοντας θωράκισης» και «ατού» της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας.
Ποιος δεν θυμάται τα πανηγύρια της κυβέρνησης και όλων των κομμάτων για την αύξηση των εξαγωγών τον πρώτο χρόνο της αναιμικής ανάκαμψης; 'Η για τα «ρεκόρ του Τουρισμού», που έσπαγαν το ένα μετά το άλλο και διαφημίζονταν ως υπόδειγμα «εξωστρέφειας» της οικονομίας;
Οι επιχειρηματικοί όμιλοι σ' αυτούς τους κλάδους αύξησαν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους, σε αντίθεση με τους εργαζόμενους, που μετρούν διαρκώς απώλειες, όπως οι ξενοδοχοϋπάλληλοι ή οι εργαζόμενοι στον Επισιτισμό, ενώ μεγάλωσε και η έκθεση συνολικά της οικονομίας στις διεθνείς οικονομικές κρίσεις.
Αντίστοιχη είναι η πείρα και από την πορεία της «απελευθέρωσης» και των αναδιαρθρώσεων σε μια σειρά από κλάδους, την οποία «απελευθέρωση» κυβέρνηση και αστικά κόμματα παρουσιάζουν ξανά ως τη «ραχοκοκαλιά» του υπό κατάρτιση κυβερνητικού σχεδίου, με «απορρόφηση» κονδυλίων σε τομείς όπως οι ΑΠΕ, η «ψηφιακή οικονομία» κ.ά.
Το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας όλα τα προηγούμενα χρόνια σε τομείς όπως η Ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές, όχι μόνο δεν σήμανε «πολλές και ποιοτικές θέσεις εργασίας», όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά σηματοδότησε χιλιάδες απολύσεις και εκτίναξη των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «απελευθέρωση» της Ενέργειας, με τελευταίο επεισόδιο την «απολιγνιτοποίηση», που μόνο για τη ΔΕΗ ΑΕ συνοδεύεται από 5.000 απολύσεις.
Ούτε έφερε βέβαια «φτηνότερες υπηρεσίες», αντίθετα σηματοδότησε την παραπέρα εμπορευματοποίηση αυτών των υπηρεσιών, με τιμολόγια - «φωτιά» και με τα λαϊκά στρώματα να βυθίζονται στα χρέη, με την ενεργειακή φτώχεια να αφορά ολοένα και περισσότερα λαϊκά νοικοκυριά, και με τις διακοπές λόγω οφειλών να πολλαπλασιάζονται.
Οχι μόνο δεν σήμανε «νέα εποχή» για το λαό, αλλά μεγάλωσε το χάσμα με τις σύγχρονες δυνατότητες και τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, έβαλε το λαό βαθύτερα «στο στόμα του λύκου» των ανταγωνισμών επιχειρηματικών ομίλων και ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως θα γίνει και με το «νέο παραγωγικό μοντέλο» που εξαγγέλλει η κυβέρνηση.
Συνολικά, τα «ανέκδοτα» ότι μπορεί τάχα να υπάρξει μια καπιταλιστική οικονομία με «ισόρροπη» ανάπτυξη, πόσο μάλλον φιλολαϊκή, έχουν παλιώσει προ πολλού, δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ και πουθενά. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις αγιάτρευτες αντιθέσεις του, τους ανταγωνισμούς και την άναρχη ανάπτυξη, από τις καπιταλιστικές κρίσεις, όλα όσα κάνουν το λαό να μην μπορεί να αναπνεύσει εξαιτίας του.
Το νέο για τις ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων δεν βρίσκεται στις συνταγές διαχείρισης και στα «μοντέλα» του εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά στον αγώνα για την ανατροπή του, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.