Εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός

Εθνικισμός και κοσμοπολιτισμός

Επειδή η πολιτική και η δράση του ΚΚΕ δε συνάδουν με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, προάγουν ούτε λίγο ούτε πολύ τον εθνικισμό - σύμφωνα με τις δυνάμεις που υποκλίνονται στην καπιταλιστική διεθνοποίηση (παγκοσμιοποίηση την ονομάζουν), αν και η ίδια αυτή διαδικασία στον καπιταλισμό οδηγεί, ιδιαίτερα μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, στη διάλυση κρατών, σε αλλαγές συνόρων, σε εθνικιστικές αντιθέσεις που φτάνουν μέχρι τον πόλεμο, σε ιμπεριαλιστική υποδούλωση λαών κλπ. Αυτή η λογική, που αντιπαραθέτει τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της αστικής ιδεολογίας - κάθε φορά που λόγω των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων αποκαλύπτεται η αντιδραστική πολιτική των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου στο ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, τον ιμπεριαλισμό - αποτελεί όπλο στα χέρια της κυρίαρχης τάξης για την προστασία της εξουσίας της. Και τη χρησιμοποιεί ακόμη και για την αντιμετώπιση του όποιου ενδεχόμενου λαϊκής αμφισβήτησης μιας πολιτικής επιλογής της, έστω και αν αυτό μπορεί να εκφραστεί με οξύτητα τη στιγμή της συγκεκριμένης επιλογής, είτε έχει σχέση με την εσωτερική πολιτική είτε με την εξωτερική. Δεν είναι τυχαίο. Το γεγονός ότι η πολιτική του κεφαλαίου στην εποχή του ιμπεριαλισμού περνά ολοκληρωτικά στην αντίδραση και αποκαλύπτεται ολοκληρωτικά η βαρβαρότητα του συστήματος δημιουργεί προϋποθέσεις γενικότερης αμφισβήτησής του. Γνωρίζει η κυρίαρχη αστική τάξη πως η προοπτική ανατροπής της στην ιστορική εξέλιξη είναι αναπόφευκτη, αλλά και ότι θα είναι και το αποτέλεσμα της ταξικής πάλης κάτω από την απότομη όξυνση της κρίσης του συστήματος που οξύνει και τις ταξικές αντιθέσεις, αλλά απαιτεί τη μέγιστη λαϊκή κοινωνικοπολιτική δράση για την ανατροπή της εξουσίας της. Και παίρνει τα μέτρα της ώστε η εργατική τάξη, ολόκληρος ο λαός, να μην μπορεί να συνενώνεται σε μια τέτοια προοπτική. Εδώ εντάσσεται και αυτή η προπαγάνδα της επίθεσης του κοσμοπολιτισμού στον αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό αγώνα, χαρακτηρίζοντάς τον ως εθνικιστικό. Επιδιώκουν να ανακόψουν την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή συσπείρωση, το λαϊκό μέτωπο. Αυτή η τακτική επανεμφανίζεται, με αφορμή το Κυπριακό και το «σχέδιο Ανάν» για τη λύση του, ενάντια στη θέση και τη δράση του ΚΚΕ στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Δεν είναι λοιπόν μόνο η επίσημη κυβερνητική πολιτική στην Ελλάδα που, προκειμένου να ενισχύσει επιλογές συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους και διαμελισμούς κρατών (π.χ. Γιουγκοσλαβία) ή στη διχοτόμηση της Κύπρου, γενικότερα στην αντιμετώπιση των όποιων διεθνών ζητημάτων προκύπτουν στα πλαίσια των απαιτήσεων της διεθνικής δράσης του κεφαλαίου, δηλαδή της ιμπεριαλιστικής δράσης, χρησιμοποιεί αυτή την τακτική. Αλλά και η «αριστερή εκδοχή» της διαχείρισης της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, όπως εκφράζεται από τον ΣΥΝ, την ΑΕΚΑ, την ΚΕΔΑ κλπ.

Ετσι προκειμένου να δικαιολογήσουν τη συμφωνία τους με λύση του Κυπριακού στα πλαίσια της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση (αυτή ήταν και είναι η πάγια θέση τους, ανεξάρτητα από το αν όχι μόνο δε δίνει δίκαιη και βιώσιμη λύση, για Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη, αλλά οδηγεί στη διχοτόμηση), δεν αντιτίθενται στο «σχέδιο Ανάν», συμφωνώντας ότι μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα. Είναι εξόφθαλμα προκλητική για τα λαϊκά συμφέροντα αυτή η κοσμοπολίτικη πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα. Πολιτική που δεν μπορεί να συγκαλύψει το γεγονός ότι συνάδει με την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, γι' αυτό και επιτίθενται στην αντιιμπεριαλιστική τοποθέτηση του ΚΚΕ, χαρακτηρίζοντάς την ως εθνικιστική.
Μπορεί κανείς να αποκλείσει και την εθνικιστική έξαρση ορισμένων κύκλων με αφορμή το Κυπριακό; Καθόλου, ίσα ίσα αν χρειαστεί, αυτό θα γίνει. Από τμήματα της ίδιας της άρχουσας τάξης. Τόσο ως πεποίθηση τους, όσο και ως μέρος της τακτικής που μπορεί να δυναμώνει τον κοσμοπολιτισμό της, προκειμένου να αποδυναμώνεται η λαϊκή αντιιμπεριαλιστική πάλη.

Αλλά ας δούμε τι είναι εθνικισμός, τι κοσμοπολιτισμός και γιατί αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της αστικής πολιτικής και ιδεολογίας.

Εθνικισμός είναι ιδεολογία και πολιτική της αστικής τάξης που αποσκοπεί να διεγείρει το μίσος των λαών ενάντια σε άλλους λαούς και να στεριώσει στη συνείδησή τους την αντίληψη της κυριαρχίας ενός κράτους πάνω σ' ένα άλλο. Ο εθνικισμός καλλιεργείται από τα καπιταλιστικά κράτη, γιατί στη φύση της ατομικής ιδιοκτησίας και του κεφαλαίου βρίσκεται η ανάγκη της διαίρεσης των ανθρώπων, που δίνει την ευκαιρία πιο εύκολης επιβολής της καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Η αστική τάξη διαδίδει τον εθνικισμό για να σπείρει τη διχόνοια ανάμεσα στους εργαζόμενους των διαφόρων εθνών, για να τους εμποδίσει να χειραφετηθούν και να ενωθούν σε κοινό μέτωπο, για να αποσπάσει την προσοχή τους από την ταξική πάλη, να υποκαταστήσει με το μίσος κατά των άλλων λαών την ανάγκη για τη λύση των λαϊκών προβλημάτων. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού η αστική τάξη χρησιμοποιεί τον εθνικισμό για την προετοιμασία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και για να δικαιολογήσει την υποδούλωση άλλων λαών. Στην υπόθεση του Κυπριακού και τη διαπλοκή του με τις ελληνοτουρκικές αντιθέσεις δεν καλλιεργείται από κύκλους της άρχουσας τάξης αντιτουρκική υστερία, που επιδιώκει όχι στην πρόσδοση ευθυνών στην άρχουσα τάξη της Τουρκίας, αλλά στην καλλιέργεια του μίσους ανάμεσα στον ελληνικό και τον τουρκικό λαό; Μήπως στην υπόθεση της λεγόμενης αντιτρομοκρατικής εκστρατείας δεν καλλιεργείται το μίσος των λαών του δήθεν δυτικού πολιτισμένου κόσμου ενάντια στους «απολίτιστους» - όπως λένε οι ιμπεριαλιστές - της Ανατολής; Μήπως για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας από τους ιμπεριαλιστές δεν υποδαυλίζονταν εθνικιστικές αντιθέσεις;
Ο κοσμοπολιτισμός είναι αντιδραστική αστική ιδεολογία που διαδίδεται από τους ιδεολόγους του ιμπεριαλισμού και αποτελεί ένα τρομερό όπλο στα χέρια των μονοπωλίων στην προσπάθειά τους να υποδουλώνουν τους λαούς, ένα ιδεολογικό όπλο για την πολιτική και οικονομική υποδούλωσή τους. Προπαγανδίζοντας τον κοσμοπολιτισμό, την ιδέα για μια δήθεν παγκόσμια κυβέρνηση, οι ιμπεριαλιστές τοποθετούν τα εγωιστικά τους συμφέροντα υπεράνω όλων και για να τα ικανοποιήσουν, είναι έτοιμοι να προδώσουν το έθνος τους. «Τώρα η αστική τάξη ξεπουλάει τα δικαιώματα και την ανεξαρτησία του έθνους της για τα δολάρια», έλεγε ο Στάλιν για την αστική τάξη την εποχή του ιμπεριαλισμού. Μήπως οι υποτιθέμενες σύγχρονες θεωρίες περί «παγκοσμιοποίησης», περί «παγκόσμιου χωριού», περί «παγκόσμιας κυβέρνησης» ως διαδικασίες της ιστορικής εξέλιξης, ως μονόδρομος, δεν υπηρετούν τις ανάγκες του κεφαλαίου για την απρόσκοπτη εκμεταλλευτική του δράση; Που, προκειμένου να αναπαράγεται σε ολοένα και πιο διευρυμένη κλίμακα, υποδουλώνει την εργατική τάξη και το λαό του κράτους της δικής του εθνικής υπόστασης, αλλά και των λαών άλλων εθνών - κρατών με κάθε μέσο, ακόμη και με τον πόλεμο; Τι είναι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν, ο προετοιμαζόμενος στο Ιράκ, αν όχι τα δολάρια για το πετρέλαιο; Οχι μόνο για τα διεθνικά μονοπώλια του πετρελαίου, αλλά και για άλλα τμήματα του κεφαλαίου.

Υπάρχει βεβαίως ένα ερώτημα πώς συνδυάζονται κοσμοπολιτισμός και εθνικισμός. Αλλά ένα παράδειγμα μπορεί να το κάνει κατανοητό. Οι Αμερικανοί, λένε οι κυβερνήσεις τους, είναι το έθνος που μπορεί και πρέπει να επιβάλει τις δικές του αξίες παγκόσμια. Γι' αυτό και χρειάζεται να δρα ο αμερικανικός λαός ενάντια σε άλλους λαούς. Εδώ καλλιεργείται και ο εθνικισμός και ο κοσμοπολιτισμός. Τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας, λέει η κυβέρνηση, απαιτούν συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Ακόμη και αν αυτό απαιτεί εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων,(κοσμοπολίτικη λογική), ή και αντιπαράθεση με άλλους λαούς (π.χ. εθνικιστικά συλλαλητήρια για την πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, προκειμένου να ενταχτεί στην υπηρεσία της Δύσης, με μοχλό την Ελλάδα). Εδώ η άρχουσα τάξη όξυνε τον εθνικισμό, προκειμένου να πετύχει εξαγωγή κεφαλαίων στη γειτονική χώρα. Οπως και έγινε σ' ένα βαθμό.

Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, το ΚΚΕ και τότε είχε αντιταχθεί, αλλά και σήμερα στο Κυπριακό αντιτάσσεται, στην ίδια πάντα διεθνιστική αρχή που ως βάση της έχει το γεγονός ότι δίκαιη λύση για τα προβλήματα των λαών στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων δεν μπορεί να υπάρχει. Επομένως η αντιιμπεριαλιστική πάλη, για τη λύση ενός προβλήματος άλλου λαού, ενισχύει τον αγώνα για τα δίκαιά του. Και αυτό απαιτεί πάλη και κατά του εθνικισμού και κατά του κοσμοπολιτισμού. Το ΚΚΕ δεν αντιμετωπίζει το Κυπριακό ως πρόβλημα μόνο των Ελληνοκυπρίων, αλλά ως πρόβλημα υποδούλωσης του κυπριακού λαού στο σύνολό του (Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων) στους ιμπεριαλιστές.

Σ. Λ.

Ο κοσμοπολιτισμός του μεγάλου κεφαλαίου και του "ΣΥΝ

Ο κοσμοπολιτισμός του μεγάλου κεφαλαίου και του "ΣΥΝ"

Ζήσαμε ένα νέο πραξικόπημα με την εσπευσμένη ψήφιση από το Θερινό Τμήμα της Βουλής του νομοσχεδίου, που δίνει το δικαίωμα σε αλλοδαπούς από τις χώρες της ΕΕ να εργαστούν στο ελληνικό δημόσιο. Νομοσχέδιο που έρχεται σε αντίθεση με το άρθρο 4, παράγραφος 4, του Συντάγματος, που αναφέρεται στα ατομικά δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών, και είναι μια από τις διατάξεις που δεν επιδέχεται αναθεώρηση.

Ομως οι υπηρετούντες την καπιταλιστική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, στα πλαίσια γενικότερων προσαρμογών του ιμπεριαλιστικού συστήματος - και στην προκειμένη περίπτωση της ΕΕ - συνειδητά μεθόδευσαν την πραξικοπηματική νομοθετική εναρμόνιση, στα πλαίσια του Κοινοτικού Δικαίου.
Είναι ένα από τα πολλά δείγματα ταξικής κεφαλαιοκρατικής πολιτικής στην οποία συναίνεσαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, και Πολιτική Ανοιξη.
Και με την ευκαιρία, θυμηθήκαμε ότι καλοπροαίρετοι αριστεροί, άνθρωποι που αισθάνονται ριζοσπάστες προοδευτικοί, στενοχωρήθηκαν γιατί έλειψε από την σημερινή Βουλή - μετά τις εκλογές του '93 - μια ακόμα "αριστερή" φωνή, αυτή του "ΣΥΝ". Αξίζει, λοιπόν, να δούμε πώς αντέδρασε ο "ΣΥΝ" σ' αυτή την πραξικοπηματική ενέργεια:
Σε σχόλιο της εφημερίδας "ΑΥΓΗ" αναφέρεται: "Με μεγάλη καθυστέρηση και αφού προηγήθηκε η καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ψηφίστηκε χτες στη Βουλή διάταξη, με την οποία η χώρα μας συμμορφώνεται προς την αυτονόητη υποχρέωση να μην αποκλείσει Ευρωπαίους πολίτες από τη δυνατότητα διορισμού στο δημόσιο, με την προϋπόθεση ότι γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα". Στη συνέχεια χαρακτηρίζει την εξέλιξη αυτή σαν ευνοϊκή για τους Ελληνες πολίτες, "συνήθως πολύγλωττους", που θα δώσει τη δυνατότητα να διοριστούν στις δημόσιες υπηρεσίες των άλλων 14 χωρών της ΕΕ! Και στη συνέχεια στιγματίζει την "ξενοφοβική και εθνοκεντρική αντίληψη και στάση" του ΚΚΕ, που έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές της Αριστεράς και της εργατικής αλληλεγγύης.

Εύλογα, μας δημιουργούνται τα ερωτήματα: Ποιες είναι "οι αρχές της Αριστεράς και της εργατικής αλληλεγγύης";

Μήπως είναι η αποδοχή της κοσμοπολίτικης αντίληψης του κεφαλαίου, που στην επεκτατική τάση του χρειάζεται το "σάρωμα" κάθε κατάκτησης της εργατικής τάξης και στη χώρα μας; Αυτός δεν είναι, άλλωστε, ο στόχος της "ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων, εργατικού δυναμικού και υπηρεσιών" που ακολούθησε την "ελεύθερη κίνηση των εμπορευμάτων";
Μήπως ο "ΣΥΝ", που θέλει να παίζει με συνθήματα και ιδέες της Αριστεράς και της εργατικής αλληλεγγύης, μπορεί να μας τεκμηριώσει, να δώσει στοιχεία, για το ποια τμήματα των Ελλήνων εργαζομένων, θα βγουν ωφελημένα από τη "δυνατότητα πρόσληψής τους", στις δημόσιες υπηρεσίες των άλλων 14 χωρών της ΕΕ; Μήπως θα είναι η μεγάλη πλειοψηφία των ανέργων νέων, των γυναικών, των απολυμένων από τις "αποκρατικοποιημένες" δημόσιες παραγωγικές επιχειρήσεις, από τις επιχειρήσεις που περνάν στα χέρια των πολυεθνικών (βλέπε Τσιμεντοβιομηχανία στην Ελλάδα), που έτσι κι αλλιώς κατακλύζονται από ξένους ειδικούς της διοίκησης και της τεχνολογίας;
Οι προσλήψεις στο ελληνικό δημόσιο υπήρξαν το μεγάλο δίχτυ για το ψάρεμα ψηφοφόρων, για την άλωση συνειδήσεων υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος της άρχουσας τάξης. Τώρα, που στα πλαίσια των καπιταλιστικών προσαρμογών και εκσυγχρονισμών υποχρεώνονται σε περιορισμούς των υπαλλήλων της Δημόσιας Διοίκησης, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, οι Ελληνες άνεργοι "πολύγλωττοι" θα βρουν δουλιά στο δημόσιο των άλλων 14 χωρών - μελών της ΕΕ;

Αλλο είναι αυτό που θα συμβεί.

Τμήματα μιας τεχνικής, διοικητικής και επιστημονικής ελίτ, αλλοδαπών και Ελλήνων, με ισχυρές διασυνδέσεις με το ξένο και ντόπιο καταστημένο, με τους κοινοτικούς και τους αντίστοιχους κρατικούς μηχανισμούς των χωρών - μελών, θα καταλάβουν αντίστοιχα θέσεις στο ελληνικό δημόσιο και στις δημόσιες υπηρεσίες των άλλων 14 χωρών - μελών της ΕΕ.
Αυτή η εξέλιξη καμιά σχέση δεν έχει με τις αρχές της εργατικής αλληλεγγύης. Η αντίσταση και αντίδραση του ΚΚΕ σε μια τέτοια εξέλιξη είναι αντίσταση στον κοσμοπολιτισμό και επεκτατισμό του διεθνούς κεφαλαίου και των μηχανισμών εξουσίας του. Είναι αντίσταση και αντίδραση στη γενικότερη επίθεση ενάντια σε κατακτήσεις του εργατικού κινήματος στη χώρα μας. Η επίθεση γίνεται με επεξεργασμένα ιδεολογικά και προπαγανδιστικά επιχειρήματα. Στη βάση των "συντεχνιακών προνομίων" καλλιεργείται η διάσπαση των διαφόρων τμημάτων των εργατοϋπαλλήλων.
Επιχειρείται να στραφούν τα πιο αδύνατα τμήματά τους ενάντια σ' αυτά που είχαν πιο σταθερές, θεσμικά κατοχυρωμένες κατακτήσεις. Κάθε φορά το ένα τμήμα των εργατοϋπαλλήλων να χρησιμοποιείται ενάντια στο άλλο, να γίνεται "σύμμαχος" της πολιτικής του κεφαλαίου για μια συνολική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, για μια προσαρμογή τους στη βάση της ατομικής και όχι της συλλογικής διαπραγμάτευσης πώλησης της εργατικής δύναμης, στερημένης από ενιαίο σύστημα κατοχύρωσης ωραρίου, μισθών - ημερομισθίων, κοινωνικής ασφάλισης, προστασίας. Σ' αυτή τη βάση χρησιμοποιείται και η μάζα των χαμηλής ειδίκευσης, ή με δυσμενείς συνθήκες, αλλοδαπών εργατών στη χώρα μας (Αφρικανών, Ασιατών, αλλά και από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες).
Η θέση αυτή του ΚΚΕ καμιά σχέση δεν έχει με την "ξενοφοβία", που μας καταλογίζει η εφημερίδα του "ΣΥΝ". Αλλά και δεν υποκλίνεται στο κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου και των πολιτικών που τον υπηρετούν.

Η πάλη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων Ελλήνων και αλλοδαπών εργαζομένων είναι η μια πλευρά σ' αυτόν τον ταξικό αγώνα για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Υπάρχει και άλλη πλευρά. Η πάλη για το συντονισμό των ταξικών αγώνων της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, στις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ, για να παρεμποδιστούν οι αντιλαϊκές πολιτικές στην κάθε χώρα, για να συνειδητοποιούν οι εργαζόμενοι τι χρειάζεται για την ανατροπή τέτοιων κεφαλαιοκρατικών εκμεταλλευτικών επιλογών, για να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους για δυναμικές, ταξικές πλειοψηφίες που θα αλλάξουν τους συσχετισμούς δυνάμεων στην κάθε χώρα, και θα επιδράσουν συνολικότερα στο να ραγίσει το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ.

Σε τελευταία ανάλυση το κριτήριο για τη στάση του ΚΚΕ - σ' αντίθεση προς τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και του "ΣΥΝ" - απέναντι στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν ήταν τα "στενά εθνικά συμφέροντα", αλλά τα ταξικά, λαϊκά συμφέροντα. Ηταν η αντίθεση ενάντια στις επιλογές των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Η αντίθεση ενάντια στις καπιταλιστικές προσαρμογές προς όφελος της απελευθέρωσης εργατικού δυναμικού, που υπηρετεί την "ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων". Η αντίθεση ενάντια στις προς το αντιλαϊκότερο και αντιδραστικότερο προσαρμογές της ελληνικής νομοθεσίας, ακόμα και με πραξικοπηματικές αναθεωρήσεις του Συντάγματος.
Η αποχώρηση του ΚΚΕ από το Θερινό Τμήμα της Βουλής ήταν ενέργεια αποκάλυψης και αντίστασης που θέλει να σηματοδοτήσει για άλλη μια φορά την αντίσταση, τη δυναμική διεκδίκηση και συνειδητοποίηση των εργαζομένων μέσα στους αγώνες, ενάντια στα συμφέροντα και την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Ελένη ΜΠΕΛΛΟΥ

-- Τίθεται το ερώτημα: Γιατί το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί να αλλάξει, να παίρνει φιλολαϊκές αποφάσεις;

 -- Τίθεται το ερώτημα: Γιατί το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν μπορεί να αλλάξει, να παίρνει φιλολαϊκές αποφάσεις;

 
Η ΕΕ μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει από τη σκοπιά των συμφερόντων των λαών, γιατί τόσο η ΕΕ όσο και η ΕΟΚ παλιότερα έχουν στο πιστοποιητικό της γέννησής τους την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των καπιταλιστών. Δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε ως ιμπεριαλιστικό κέντρο στον ανταγωνισμό του με άλλα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία κ.λπ.
Γι' αυτό, άλλωστε, ήδη από τη δεκαετία του 1950 τόσο το ΚΚΕ όσο όμως και η ΕΔΑ αποκάλυψαν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΟΚ και τάχθηκαν εναντίον της ένταξης της Ελλάδας σε αυτήν. Οι εκπρόσωποι της ΕΔΑ στην ελληνική Βουλή τη δεκαετία του 1960 χαρακτήριζαν την ΕΟΚ ως «αιχμή ενάντια στη Σοβιετική Ενωση».
Η σημερινή πολιτική της ΕΕ δεν είναι διαστρέβλωση των «αρχών συγκρότησής της» ούτε αποτέλεσμα των «νεοφιλελεύθερων δογμάτων», όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύοντας το λαό. Ολη η πορεία της είναι μια αλυσίδα αντιλαϊκών κρίκων στήριξης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν η ΕΕ να γίνει φιλολαϊκή:

• Οταν η ιδρυτική συνθήκη της ΕΕ, η Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 την οποία ο ΣΥΝ ψήφισε μαζί με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και μόνο το ΚΚΕ καταψήφισε, περιλάμβανε την «ελευθερία κίνησης κεφαλαίων» , την αρχή της «οικονομίας της ανοιχτής αγοράς» και του «ελεύθερου ανταγωνισμού». Που σημαίνει πλήρης απελευθέρωση της δράσης του κεφαλαίου με σκοπό την επίτευξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερων κερδών, προϋποθέτοντας βεβαίως επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
• Οταν το Πρόγραμμα Σύγκλισης για την Οικονομική Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) το 1996, με βάση το οποίο ιδρύθηκε η «Ευρωζώνη», περιλάμβανε κανόνες εποπτείας και επιτήρησης των καπιταλιστικών οικονομιών στην τήρηση αντιλαϊκών στόχων.
• Οταν με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ το 1999, στην οποία ο ΣΥΝ βασικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε λευκό, καθιερώθηκε το «Σύμφωνο Σταθερότητας» ορίστηκαν ακόμα πιο συγκεκριμένοι δείκτες εποπτείας των κρατών που συμμετέχουν στην Ευρωζώνη. Οταν με το «Σύμφωνο Σταθερότητας» άνοιξε όλη η ατζέντα της επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα, στις Συλλογικές Συμβάσεις, στους μισθούς, η ατζέντα των ιδιωτικοποιήσεων κ.ά.
• Οταν οι κατευθύνσεις του «Συμφώνου Σταθερότητας» αξιοποιήθηκαν για την επιβολή «μνημονιακών όρων» στην Ελλάδα και στα άλλα κράτη με υψηλό δημόσιο χρέος.
• Οταν στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν όλες οι επόμενες σύνοδοι και συμφωνίες από τη Στρατηγική της Λισαβόνας για την ανταγωνιστικότητα το 2000 μέχρι σήμερα περιλαμβάνοντας στο αντιλαϊκό μενού όλο και περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα: «Ελαστικοποίηση» εργασιακών σχέσεων, κατάργηση ΣΣΕ, περικοπές μισθών - συντάξεων κ.λπ.
• Οταν, παράλληλα με τις κεντρικές συνθήκες διαμορφώνονταν και άλλες αντιλαϊκές συμφωνίες για την αγροτική παραγωγή (Κοινή Αγροτική Παραγωγή), την ενίσχυση στρατιωτικών και κατασταλτικών ιμπεριαλιστικών οργανισμών, τον Ευρωστρατό κ.λπ.

Οσοι αμφισβητούσαν ότι ο καπιταλιστικός «ευρωμονόδρομος» θα φέρει δεινά στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν έχουν παρά να κοιτάξουν όχι μόνο την κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και την κατεδάφιση εργατικών δικαιωμάτων σε ισχυρά μάλιστα καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης. Στη Γερμανία, π.χ., χωρίς μεγάλο χρέος, μνημόνια και εποπτείες έχουν εφαρμοστεί από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που περιλαμβάνονται στην τελευταία συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα! Για παράδειγμα, πάνω από 7,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν με μισθό 400 ευρώ.
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι η πολιτική της ΕΕ εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, του ανταγωνισμού των ευρωπαϊκών κεφαλαίων με αυτά των λεγόμενων αναδυόμενων οικονομιών της Κίνας, της Ινδίας κ.λπ.
Αντίθεση στην ΕΕ υπέρ του λαού δεν μπορεί να υπάρξει εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, όπως υποστηρίζουν οι δυνάμεις του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού». Εξοδος από την ΕΕ αλλά με την οικονομία και την εξουσία στα χέρια των μονοπωλίων σημαίνει υλοποίηση των ίδιων αντιλαϊκών στόχων με άλλες όμως διεθνείς συμμαχίες.
Με συνέπεια και σταθερότητα στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, το ΚΚΕ είπε «όχι» στην ένταξη στην ΕΟΚ, στη συνέχεια αντιτάχθηκε στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και σε όλες τις ευρωπαϊκές συνθήκες, ενώ σήμερα προβάλλει το στόχο της αποδέσμευσης από την ΕΕ με την εργατική τάξη, το λαό στην εξουσία. Αυτό πρέπει να αποτελέσει κριτήριο για τους εργαζόμενους στις εκλογές του Μάη.

Linkwithin

«Σιχαίνομαι τους κομμουνιστές»...

 «Σιχαίνομαι τους κομμουνιστές»...

του Νικου Μπογιοπουλου

«Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε»... (από το «Υστερόγραφο», του Μαν. Αναγνωστάκη)

«Έχει χαρτί υγείας σπίτι του ο Τσίπρας;», φώναζε και τσίριζε στην τηλεόραση πριν από λίγες μέρες ο Γεωργιάδης. Τι λογικότερο για έναν υπουργό… Υγείας. Να κάνει πολιτική «αντιπαράθεση» επιπέδου χαρτιού υγείας…

Και εκεί που είπαμε ότι «εντάξει, ο τύπος έπιασε πάτο», ο ερίτιμος υπουργός άφησε τον Τσίπρα και έπιασε τους κομμουνιστές. Αυτοί τον εμπνέουν ακόμα περισσότερο: «Σιχαίνομαι τους κομμουνιστές», ήταν τα λόγια του χαριτόβρυτου συνεργάτη του κ.Σαμαρά (να τον χαίρεται).

Φυσικά ο Γεωργιάδης, ως πρωθιερέας του πολιτικού κατιναριού που ξεροσταλιάζει στο τηλεοπτικό στασίδι, είναι χρήσιμος στον πρωθυπουργό. Ποιόν άλλον να εμπιστευτεί για να απευθυνθεί στον κοινωνικό κατιμά; Και στην «αισθητική» του χρυσαυγίτικου ακροατηρίου;

Εδώ, άλλωστε, ο Γεωργιάδης έχει και προϋπηρεσία. Υπήρξε, για παράδειγμα, ο μοναδικός τηλεπωλητής βιβλίων που κέρδισε τις ευχαριστίες του φασίστα Πλεύρη, διότι ο Γεωργιάδης του διαφήμιζε το πόνημα («Οι Εβραίοι») στην τηλεόραση. Πρόκειται για το πόνημα από το οποίο μάθαμε, πριν ακόμα κάνουν την εμφάνισή τους οι Κασιδιάρηδες, ότι: «Οι άντρες των SS (είχαν) αγωνιστικόν ήθος. Ιδεολογικά πιστεύω. Παράστασιν και τρόπο ζωής (...) αυτοί οι άνδρες υπηρέτησαν την πατρίδα των και την Ευρώπην με ηρωισμό (...) είχαν υψηλόν φρόνημα και την αίσθησιν τιμής (...) απετέλουν διά την εποχήν τους το καύχημα της Λευκής Φυλής»…

Η επιλογή Γεωργιάδη δεν ήταν τυχαία. Διαθέτει όλα τα προσόντα για να καλύψει την ακροδεξιά πολεμίστρα του καθεστώτος της ευτέλειας: Υστερική αυθάδεια που υπαγάγει την έννοια του «διαλέγομαι» στην φτήνια του «τσιρίζω». Παραληρηματικό λόγο που τον έχει αναπτύξει για να τραμπουκίζει εναντίον των ασθενέστερων: «Έπρεπε να σας απολύσουμε να δείτε τι εστί βερίκοκο»,ήταν τα λόγια του προς εργαζόμενους του τομέα ευθύνης του. Αλλά, με την ίδια άνεση, μπορεί και να γλύφει τους ισχυρούς. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, πως έβριζε τον Σαμαρά που τώρα τον εξυμνεί… πατόκορφα. Ή επίσης, πως αυτοανακηρύσσεται στον πιο πιστό μαθητή του Μνημονίου και στον πιο λιγωμένο και γοητευμένο «φαν» της τρόικας και του Τόμσεν.

Περιπτώσεις σαν του Γεωργιάδη διαθέτουν και υψηλό αίσθημα αξιοπρέπειας. Από εκείνο που συναντά κανείς μεταξύ των ρυθμισμένων να ανοίγουν ομπρέλα όταν η κοινωνία τους φτύνει. Παρεμπιπτόντως: Εκείνη την διδακτική ιστορία με το 25ευρω στα νοσοκομεία, που μετά άρχισε να… «βρέχει», τη θυμάστε;

Ο κύριος Γεωργιάδης υπήρχε πάντα. Ανήκει, δηλαδή, σε εκείνο το είδος «πολιτικών ανδρών» που σε κάθε εποχή παρακμής προσωποποιούν ακριβώς το επίπεδο και το μέγεθος της παρακμής. Με άλλα λόγια προσωποποιούν αυτό που οι Λατίνοι θα το περιέγραφαν ως εξής: «Ο tempora - o mores» (σσ: «Ω καιροί - ω ήθη»). Τέτοιες περιπτώσεις για την εποχή τους ήταν, για παράδειγμα, ο Κουτσόγιωργας και ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος. Αργότερα ο Πάγκαλος. Τώρα ο Γεωργιάδης.

Με αυτή την έννοια πολιτικές φιγούρες της ποιότητας Γεωργιάδη εκπροσωπούν ένα ολόκληρο σύστημα. Αναπτύσσονται στον ίδιο «κήπο» που φυτρώνουν από Τομπούλογλου μέχρι Λιάπηδες. Εν προκειμένω ο συγκεκριμένος ανήκει στα«μπουμπουκο-μπουμπούκια» που εκπροσωπούν τη «δημοκρατική» πτέρυγα αυτού του συστήματος.

Επ’ αυτού δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: Πέραν της πιο μαύρης μαυρίλας του «πατρίς – θρησκεία» που κηρύττει ως… ιστορικός, μην ξεχνάτε ότι υπήρξε βουλευτής, αλλά και υπουργός (επί κυβέρνησης του τραπεζίτη Παπαδήμου) του ακροδεξιού κόμματος των υμνητών του Μεταξά, του ΛΑΟΣ. Υπήρξε χειροκροτητής του Καρατζαφέρη, όταν εκείνος ζητούσε τη μεταφορά των μεταναστών στη… Μακρόνησο.

Φυσικά εκπροσωπεί και τη «συνέπεια». Ως μέθοδο επιτυχούς ατομικής σταδιοδρομίας. Όπως και να το κάνουμε, η «συνέπεια» που δηλώνει η μεταγραφή από το ένα κόμμα στο άλλο, εν προκειμένω από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ, είναι μια μορφή προόδου…

Περί αυτού του κυρίου, λοιπόν, πρόκειται. Αυτός είναι που σιχαίνεται τους κομμουνιστές. Πράγμα – μεταξύ μας - πολύ λογικό. Και απολύτως αναμενόμενο. Το παράλογο, για κάποιον σαν τον Γεωργιάδη θα ήταν να τους… συμπαθούσε τους κομμουνιστές.

Το μη αναμενόμενο, ίσως, ήταν ότι ο εν λόγω εξέφρασε, κιόλας, τον πλούτο των συναισθημάτων που θρέφει για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Το ήθελε; Του ξέφυγε; Αδιάφορο. Αν και εμείς πιστεύουμε τούτο: Το γεγονός ότι το«σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» του Γεωργιάδη διατυπώθηκε δημόσια, περισσότερο κι από την ιδιοσυστασία του κυρίου υπουργού, μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην τύχη των κομμουνιστών (σσ: κι αυτοί έχουν πότε - πότε τα τυχερά τους). Γιατί, τί άλλο από τύχη είναι, από τύπους σαν τον Γεωργιάδη, να εισπράττεις, δημόσια, τέτοιο έπαινο.

Το «τόξο αστάθειας» και η ιμπεριαλιστική «ειρήνη»

Το «τόξο αστάθειας» και η ιμπεριαλιστική «ειρήνη»

Πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα οι συνεκπαιδεύσεις των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με αυτές των ΗΠΑ. Πρόσφατα αμερικανικά μαχητικά F-15 γέμισαν τους ουρανούς πάνω από τη νότια Ελλάδα, σε κοινές ασκήσεις με ελληνικά αεροσκάφη. Μονάδες του στόλου έκαναν από κοινού ασκήσεις στο Μυρτώο με το πιο σύγχρονο αεροπλανοφόρο του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού. Αμερικανοί πεζοναύτες συνεκπαιδεύτηκαν με αντίστοιχες ελληνικές δυνάμεις στη Μαγνησία. Ολα στο πλαίσιο εμπέδωσης του δόγματος διασύνδεσης και διαλειτουργικότητας που έχει ορίσει το ΝΑΤΟ για την ταχύτερη ανάπτυξη και καλύτερη απόδοση των στρατευμάτων των κρατών μελών του. Στο ίδιο πλαίσιο, ελληνική φρεγάτα στάλθηκε σε ευρωατλαντική αποστολή, να περιπολεί στην Ερυθρά θάλασσα, ενάντια στην «πειρατεία» και άλλες «ασύμμετρες απειλές» προστατεύοντας μονοπωλιακά συμφέροντα. Ακριβώς τέτοιες εκπαιδεύσεις προσωπικού που στελεχώνει αγήματα νηοψιών γίνονται αδιάκοπα στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής, στη Σούδα, «το διαμάντι του ΝΑΤΟ» όπως το χαρακτηρίζουν. Το δε στρατηγείο στη Λάρισα παραχωρήθηκε να λειτουργήσει ως Κέντρο Επιχειρήσεων της ιμπεριαλιστικής επέμβασης της ΕΕ στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.

***

Σε πολιτικό επίπεδο, ο υπουργός Αμυνας, εκτός από τη συμμετοχή του στις Συνόδους των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, δέχτηκε τελευταία διαδοχικά στο υπουργείο τους ομολόγους του από ΠΓΔΜ, Σερβία, Μαυροβούνιο και Βουλγαρία. Υπέγραψε προγράμματα στρατιωτικής συνεργασίας, διαφήμισε τις δυνατότητες του «αμυντικού συστήματος» της χώρας, ανήγγειλε τη διοργάνωση στην Αθήνα, τέλη Απρίλη, έκτακτης Συνόδου των υπουργών Αμυνας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ανάλογη δραστηριότητα επιδεικνύει και ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών που ξεκίνησε τη χρονιά επισκεπτόμενος Γαλλία και ΗΠΑ. Κατόπιν, και ως προεδρεύων στο Συμβούλιο της ΕΕ, επισκέφτηκε τις πρωτεύουσες των Δυτικών Βαλκανίων, ενώ επίκεινται συναντήσεις του και με τους ΥΠΕΞ Βουλγαρίας και Ρουμανίας. Πρόσφατα μετείχε σε σύσκεψη με τους ΥΠΕΞ Ουγγαρίας, Πολωνίας, Σλοβακίας και Τσεχίας, για το ουκρανικό. Στο ίδιο πλαίσιο, προπαγανδίζοντας τις ευρωενωσιακές θέσεις για το ζήτημα επισκέφτηκε την Ουκρανία. Επιπλέον, βρίσκεται σε συνεννοήσεις με τον Ισραηλινό ομόλογό του και άλλους, σε μια προσπάθεια να αναδειχτεί η Ελλάδα σε «ενεργειακό κόμβο».

***

Η εντεινόμενη στρατιωτική δραστηριότητα γεννά, καταρχάς, πολλά ερωτήματα για το πού ακριβώς το πάνε, τι άλλο σχεδιάζουν. Βεβαίως η Ελλάδα είναι ένα κράτος με συγκεκριμένη οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμη που δεν της επιτρέπει να παίξει ηγετικό ρόλο σε μια σειρά εξελίξεις. Επιδιώκει όμως στο μέτρο των δυνάμεών της να κερδίσει τασσόμενη βεβαίως με την πλευρά του «ευρατλαντισμού» από την κόντρα που οξύνεται. Αποδεικνύεται πόσο κάλπικη για το λαό είναι η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κυβέρνηση δεν ασκεί όλες τις δυνατότητες που έχει για να παίξει ενεργό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις. Κριτική δηλαδή με κριτήριο τις επιδιώξεις του ελληνικού κεφαλαίου. Προσώρας η συγκυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ πασχίζει με συντονισμένες κινήσεις να αποδείξει (σε ΝΑΤΟ και ΕΕ) ότι η «χώρα αποτελεί παράγοντα σταθερότητας στο τόξο της αστάθειας που ξεκινά από Ουκρανία και τη γύρω περιοχή, διασχίζοντας Βαλκάνια και Τουρκία, περνώντας από Συρία στη Βόρεια Αφρική, φτάνει μέχρι Τυνησία» όπως διαμηνύουν κυβερνητικοί παράγοντες. Προσπάθεια προώθησης θέσεων της ελληνικής αστικής τάξης, διεύρυνσης της ζώνης επιρροής της, γεωπολιτικής αναβάθμισής της, στον ανταγωνισμό της με κεφάλαια άλλων χωρών, της περιοχής όπως η Τουρκία.

***

Ο στόχος της αναβάθμισης της ελληνικής άρχουσας τάξης ευνοεί σε τίποτε το λαό; Σε καμία περίπτωση. Το αποδεικνύει το ίδιο το παράδειγμα της Ουκρανίας, χώρα με πολλά «γεωπολιτικά πλεονεκτήματα» («ενεργειακός κόμβος», με ανεπτυγμένη βιομηχανία, υποδομές, με σημαντικότατη γεωστρατηγική θέση, πλούσιο ορυκτό πλούτο κ.λπ.), αυτό που το ΚΚΕ είπε από την πρώτη στιγμή: Οτι μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, των διεθνών ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και συμμαχιών, τα λεγόμενα «γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα» αποτελούν κόλαση κι όχι ευλογία για τους λαούς. Απόδειξη ότι η «διαπραγματευτική ισχύς», η γεωστρατηγική «αναβάθμιση», η ιμπεριαλιστική «ειρήνη» προετοιμάζουν νέες ιμπεριαλιστικές συρράξεις. Οτι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί έναν πραγματικά ειρηνικό κόσμο με ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και συμφερόντων, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Αλλο ένα κριτήριο ψήφου στις επερχόμενες, τριπλές εκλογές του Μάη, άλλη μια απόδειξη της ανάγκης ισχυροποίησης του ΚΚΕ παντού, κόντρα σε όλα τα αστικά ιδεολογήματα, κόμματα και μορφώματα. Για να εκφραστεί η αντίθεση στη συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΝΑΤΟ - ΕΕ - ΗΠΑ - άλλων στην Ουκρανία και αλλού, για να ζητήσουμε επιστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων από τις άλλες ιμπεριαλιστικές αποστολές. Για να δυναμώσει η πάλη για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και συμμαχίες, κάτι που μπορεί να εγγυηθεί μόνο η εργατική λαϊκή εξουσία για την οποία παλεύει το ΚΚΕ.

Θ.Μπ.

Προσαρμογές του «Καλλικράτη» προς όφελος του κεφαλαίου

Προσαρμογές του «Καλλικράτη» προς όφελος του κεφαλαίου

Οι δήμοι θα υπογράφουν συμβάσεις με ιδιώτες για την καθαριότητα και την αποκομιδή των απορριμμάτων, βάζοντας ενέχυρο μελλοντικές εισπράξεις από τα ανταποδοτικά τέλη καθαριότητας!

Αναγκαίες προσαρμογές στον «Καλλικράτη» ώστε η Τοπική Διοίκηση να εξυπηρετεί πιο αποτελεσματικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, περιλαμβάνει νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών με τίτλο «Επείγουσες ρυθμίσεις αρμοδιότητας υπουργείου Εσωτερικών» που κατατέθηκε χθες στη Βουλή. Οι ρυθμίσεις διασφαλίζουν - όπως χαρακτηριστικά σημειώνεται στην εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου - την προσαρμογή των φορέων τοπικής διοίκησης «σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο οικονομικό περιβάλλον».

Είναι χαρακτηριστικό ότι προτρέπονται οι δήμοι να αναθέσουν αρμοδιότητες για τις οποίες εισπράττονται ανταποδοτικά τέλη (όπως καθαριότητα, φωτισμός) σε ιδιώτες, βάζοντας ενέχυρο τα ίδια τα τέλη. Μάλιστα, αυτό η κυβέρνηση το θεωρεί «διευκόλυνση» γιατί έτσι οι δήμοι δε θα χρειαστεί - όπως τονίζεται στο νομοσχέδιο - να επιβαρυνθούν με πρόσθετο δανεισμό για την υλοποίηση των αρμοδιοτήτων αυτών. Συγκεκριμένα, ορίζεται στο νομοσχέδιο ότι «επιτρέπεται η εκχώρηση και η ενεχυρίαση εσόδων από ανταποδοτικά τέλη για την εξασφάλιση κάθε είδους δημόσιων συμβάσεων ιδίως έργου, προμήθειας, υπηρεσίας, παραχώρησης σύμπραξης δημοσίου και ιδιωτικού τομέα».
Στην κατεύθυνση της διασφάλισης ακόμα πιο αποτελεσματικά του ενιαίου χαρακτήρα κεντρικής και τοπικής διοίκησης, προκειμένου να υλοποιηθεί η αντιλαϊκή πολιτική, ενεργοποιείται ο θεσμός του Ελεγκτή νομιμότητας και προβλέπεται η υποχρεωτική εφαρμογή του διπλογραφικού συστήματος σε όλα τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου των δήμων, με στόχο τη μέτρηση οικονομικών αποτελεσμάτων και την κοστολόγηση έργων και υπηρεσιών, τον έλεγχο δαπανών και προμηθειών.
Σε ό,τι αφορά τη λεγόμενη «ενδοδημοτική κινητικότητα» εργαζομένων δίνεται το δικαίωμα στον δήμαρχο να μετακινεί προσωπικό του δήμου, των δημοτικών ιδρυμάτων, των νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, συμπεριλαμβανομένων των συνδέσμων που συμμετέχει και των δημοτικών επιχειρήσεων, για την κάλυψη υπηρεσιακών αναγκών των παραπάνω φορέων. Η μετακίνηση του υπαλλήλου μπορεί να διαρκεί πέντε χρόνια και να παρατείνεται για άλλα πέντε.
Με το τελευταίο άρθρο του νομοσχεδίου, η κυβέρνηση μειώνει, από δύο σε ένα μήνα, το χρόνο κατά τον οποίο δεν επιτρέπονται προεκλογικά προσλήψεις και αλλαγές στην υπηρεσιακή κατάσταση των υπαλλήλων, κάτι που διευκολύνει τις απολύσεις όσων είναι σε διαθεσιμότητα. Ο εκλογικός περιορισμός δεν ισχύει για την πρόσληψη προσωπικού ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου (αφορά κυρίως συμβασιούχους με αντικείμενο τη φροντίδα βρεφών και νηπίων και προσωπικό για εποχικές ανάγκες σε ναυαγοσώστες, πυροσβέστες, κλπ.) και για τη σύναψη συμβάσεων μίσθωσης έργου.
Ακόμα, προβλέπεται ότι σε περίπτωση που δημοτικό ή περιφερειακό συμβούλιο δεν εκλέξει το λεγόμενο «Συμπαραστάτη του δημότη και του επιχειρηματία» (προβλεπόταν από τον «Καλλικράτη») για τρεις ψηφοφορίες, τότε επιβάλλεται με απόφαση του Γενικού Γραμματέα Αποκεντρωμένης Διοίκησης. Θυμίζουμε ότι ο συγκεκριμένος θεσμός εξετάζει τυχόν διαφορές που προκύπτουν ανάμεσα σε δημότες και επιχειρηματίες και το δήμο, σπέρνοντας αυταπάτες ότι μπορεί η Τοπική Διοίκηση να λειτουργήσει προς όφελος των εργαζομένων.
Επιπλέον, ανάμεσα σε άλλα, παρέχεται η δυνατότητα σε όσους χρωστούν στους δήμους να εξοφλήσουν τις οφειλές τους μέχρι και σε 100 μηνιαίες δόσεις. Η ρύθμιση, όπως ομολογείται στο νομοσχέδιο, γίνεται για να αυξήσουν τα έσοδά τους οι δήμοι, «λόγω των ιδιαίτερων δημοσιονομικών αναγκών».

Σχέδια για απαγόρευση του ΚΚ Ουκρανίας

Σχέδια για απαγόρευση του ΚΚ Ουκρανίας

Στο κοινοβούλιο της Ουκρανίας κατατέθηκε ένα ακόμη νομοσχέδιο για την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος, στις 18/3, μεταδίδει το ρωσικό ειδησεογραφικό πρακτορείο «ITAR - TASS».
Αυτή τη φορά συντάκτης του νομοσχεδίου είναι ο βουλευτής του κυβερνητικού κόμματος «Μπατσκίφσινα» («Πατρίδα»), Βιατσεσλάβ Κιριλένκο. Να σημειωθεί ότι από τα τέλη Φλεβάρη ο «ανεξάρτητος» βουλευτής Ολεγκ Λιάσκο, επικεφαλής του ακροδεξιού «Ριζοσπαστικού Κόμματος», έχει καταθέσει πρόταση νόμου για απαγόρευση του ΚΚ Ουκρανίας και του Κόμματος των Περιοχών. Παραλλαγή αυτής της πρότασης κατέθεσε και το εθνικιστικό κόμμα «Ελευθερία» για «απαγόρευση της κομμουνιστικής ιδεολογίας». Τη Δευτέρα που μας πέρασε ο Ο. Λιάσκο κατέθεσε στη βουλή ένα σχέδιο ψηφίσματος, με το οποίο προτείνει στον Γενικό Εισαγγελέα και στο υπουργείο Δικαιοσύνης να προσφύγουν στο Ανώτατο Δικαστήριο για την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας και του «Κόμματος των Περιφερειών».
Η κατηγορία που απευθύνεται σ' αυτά τα κόμματα είναι πως «δεν είναι πατριωτικά» και με τη δράση τους «στρέφονται ενάντια στην κυριαρχία και στην εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας».
Ο υπουργός Δικαιοσύνης Πάβελ Πετρένκο, σχολιάζοντας τις σχετικές προθέσεις για την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας, δήλωσε πως δεν είναι αντίθετος στην απαγόρευση του ΚΚ, ως δύναμης που δραστηριοποιείται ενάντια στη χώρα του, ωστόσο «εγώ ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης και επικεφαλής του υπουργείου Δικαιοσύνης δεν μπορώ να ξεκινήσω μια διαδικασία απαγόρευσης του ενός ή του άλλου κόμματος. Εάν μια τέτοια πρωτοβουλία ξεκινήσει από τα μέλη του κοινοβουλίου και τα όργανα ασφαλείας, τότε το υπουργείο Δικαιοσύνης θα λάβει όλα τα μέτρα, που προβλέπονται από το νόμο για την εφαρμογή αυτής της πρωτοβουλίας».
Μαζί με τα παραπάνω έγγραφα έχει καταχωρηθεί και ένα σχέδιο απόφασης της βουλής με το οποίο ανακαλείται η άδεια λειτουργίας του ΚΚ Ουκρανίας από τις 5/10/1993. Να σημειωθεί πως το ΚΚ είχε απαγορευτεί στην Ουκρανία και την περίοδο 1991-1993.
Ο Α' Γραμματέας της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας, Πιοτρ Σιμονιέκνο, που βρίσκεται σε περιοδεία στις ανατολικές περιοχές της χώρας δήλωσε πως «όλες οι σημερινές προσπάθειες των πολιτικών αντιπάλων να εξαλείψουν από την πολιτική σκηνή το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Δεν θα μας τρομάξουν, κι αυτή η επιδίωξη απαγόρευσης του ΚΚΟ δείχνει για άλλη μια φορά ότι δεν θέλουν να ακούσουν και τις απόψεις των άλλων, δεν θέλουν να καταλάβουν ότι η Ουκρανία είναι πολύμορφη. Και το 1991 απαγόρευσαν το ΚΚΟ. Μετά απ' εκείνη την απαγόρευση κατέστρεψαν τη χώρα. Η Ουκρανία έχασε πρακτικά την πολιτική κυριαρχία της. Και τώρα προσπαθούν να το ξανακάνουν, γιατί εμείς λέμε την αλήθεια». Να σημειωθεί ότι το ΚΚ Ουκρανίας, έχει αποχωρήσει από τις αρχές της βδομάδες από το Κοινοβούλιο και δηλώνει ότι θα επιστρέψει μόνο αν σταματήσει η κατάληψη των γραφείων στο Κίεβο που έχουν κάνει ένοπλες αντικομμουνιστικές φασιστικές δυνάμεις.

Οχι στον αντικομμουνισμό

Σε σχετική ανακοίνωση που έχει εκδώσει η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία, στην οποία συμμετέχουν 29 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα ανάμεσά τους και το ΚΚΕ, σχετικά με την έξαρση του αντικομμουνισμού σημειώνοντας και την περίπτωση της Ουκρανίας: «Καταγγέλλουμε τον αντικομμουνισμό και τις πράξεις βανδαλισμού ενάντια στα μνημεία του Λένιν και άλλα αντιφασιστικά μνημεία. Καταδικάζουμε τα σχέδια απαγόρευσης του Κομμουνιστικού Κόμματος και της κομμουνιστικής ιδεολογίας στην Ουκρανία» και προσθέτει:
«Η "Πρωτοβουλία Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων, για τη μελέτη, την επεξεργασία ευρωπαϊκών θεμάτων και το συντονισμό της δράσης τους" καλεί τους εργαζομένους να δυναμώσουν την αντίσταση ενάντια στις διώξεις σε βάρος των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων και την απαγόρευση των συμβόλων τους, για να καταργηθεί στην πράξη κάθε αντικομμουνιστικό μέτρο. Ο αγώνας της εργατικής τάξης πρέπει να δώσει προτεραιότητα σε αυτό το καθήκον, καθώς η αντικομμουνιστική εκστρατεία επιχειρεί να βάλει ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια στον τελικό στόχο της χειραφέτησης όλων των εκμεταλλευόμενων ανθρώπων. Συνεχίζουμε την πάλη μας παρά τους αντικομμουνιστικούς νόμους. Τα επιχειρήματά τους είναι έωλα και σαθρά και μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά, σε κοινή πάλη με τις λαϊκές δυνάμεις.