7 Απρ 2013

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Ήρθε η ώρα να γίνουμε ΙΣΛΑΝΔΙΑ!!


ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Ήρθε η ώρα να γίνουμε ΙΣΛΑΝΔΙΑ!! 


Φουλ με την αστική διαχείριση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τα όσα «υπερεπαναστατικά» μπορεί να λέει.

Και επειδή θα βιαστούν, μερικοί «φίλοι» να πουν ότι τα ισοπεδώνω όλα, θα παραθέσω αποσπάσματα από ένα άρθρο του «ΠΡΙΝ» που έχει περάσει στα «ψιλά». 

Γράφει, λοιπόν το «ΠΡΙΝ», η εφημερίδα του ΝΑΡ για την Κύπρο πως «καμμία από τις ρεαλιστικές, δοκιμασμένες και άμεσα υλοποιήσιμες προτάσεις που έχουν κατατεθεί δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει όσο στο νησί παραμένει η τρόικα (…)»

Ποιες είναι αυτές οι προτάσεις; Επισημάνω μόνο την προσοχή σας, δεν αντιγράφω από τον «ΕΠΕΝΔΥΤΗ, ούτε από την «ΗΜΕΡΗΣΙΑ». Αυτές τις προτάσεις προβάλλει, ως λύση για τον κυπριακό λαό, το «ΠΡΙΝ», η εφημερίδα της «κομμουνιστικής επαθεμελίωσης» και της «ανατροπής»:

«Πρώτο, άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών με εγγύηση των καταθέσεων από το κράτος, όπως ακριβώς το έκανε η Ισλανδία, απολαμβάνοντας σήμερα θετικούς ρυθμούς μεγέθυνσης, χαμηλή ανεργία και δημοσιονομικό πλεόνασμα (Η ισλανδία όμως είχε δικό της εθνικό νόμισμα).

Τέλεια, μετά τον ΓΑΠ που έλεγε για τη Σουηδία, το ΣΥΡΙΖΑ που λέει για Δανία και Νορβηγία, βρήκε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μια καπιταλιστική χώρα της Σκανδιναβίας για πρότυπο!! 

Συνεχίζω την αντιγραφή: «Δεύτερο, μια συμφωνία – πακέτο με τη Ρωσία που θα πάρει υπό τον έλεγχο της τις τράπεζες έναντι ανταλλαγμάτων τα οποία μπορούν να συμπεριλαμβάνουν όχι μόνο πρόσβαση στις ενεργειακούς πόρους, αλλά και γεωπολιτικά ανταλλάγματα (…)»

Ξεπούλημα του πλούτου του λαού σε άλλο ιμπεριαλιστή, εμπλοκή ακόμα περισσότερο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Αντιγράφουν άλλωστε από «ΙΣΚΡΑ» και έχω σχολιάσει ήδη. Τα ίδια λέει και η Χρυσή Αυγή.

Τι άλλο να πούνε ρε παιδιά; 
Οι τύποι δεν έχουν καμιά σχέση με τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαου!

 Αναρτήθηκε από Red Attac

Ειναι ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ανοητε


Αυτός είναι ο χάρτης των ελληνικών offshore – Από τις 107 το κράτος γνωρίζει μόνο τις 4!



- Το κέντρο της Αθήνας «παράδεισος» για τις offshore 
- 33 έχουν δηλώνει έδρα το κέντρο της Αθήνας και 10 το Κολωνάκι
- Η Γλυφάδα τα πρωτεία από τις περιοχές των νοτίων προαστίων
- 14 οι offshore στη Θεσσαλονίκη, οι περισσότερες στο Ωραιόκαστρο
- Νέες αποκαλύψεις: Μετά τη Deutsche Bank και γαλλικές τράπεζες στο... κόλπο της φοροδιαφυγής
- Έλληνες πίσω από offshore που είχε «καλύψει» τη BNP Paribas

Εκατοντάδες offshore εταιρίες έχουν δημιουργηθεί σε φορολογικούς παραδείσους όπως οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι. Από αυτές, οι 107 συνδέονται με την Ελλάδα. Πως; Έχουν έδρα τη χώρα μας! Αλλά μόλις οι τέσσερις είναι γνωστές στο κράτος και είναι εγγεγραμμένες στη λίστα αλλοδαπών εταιρειών του υπουργείου Οικονομικών.
Τα Νέα, που μετέχουν στην έρευνα της από τη Διεθνούς Σύμπραξης Ερευνητών Δημοσιογράφων, αποκαλύπτουν σήμερα το χάρτη των ελληνικών offshore. Οι ιδιοκτήτες τους δεν είναι γνωστοί. Γνωστές είναι μόνο οι διευθύνσεις που έχουν δηλώσει οι εταιρίες.

Από τις 13 offshore εταιρίες με έδρα τις Βρετανικές Παρθένους Νήσους μόνο οι 18 συνδέονται με πρόσωπα τα οποία δήλωσαν διευθύνσεις εκτός Αττικής. Οι περισσότερες offshore εντοπίζονται στο κέντρο της Αθήνας: στην πλατεία του Κολωνακίου στις οδούς Πανεπιστημίου, Σοφιανού, Τροίας, Παπαδιαμαντοπούλου, Βασιλίσσης Σοφίας και στη Λεωφόρο Συγγρού.

Από τις 33 offshore, οι μέτοχοι ή διαχειριστές των οποίων βρίσκονται στον δήμο Αθηναίων, οι 10 είναι στο Κολωνάκι. Τα συνδεόμενα φυσικά πρόσωπα που δήλωσαν διεύθυνση στην Αθήνα κατά κύριο λόγο προέρχονται από δικηγορικά γραφεία, κατασκευαστικές εταιρείες, τον χώρο της εστίασης, της πληροφορικής, αλλά και από σχολή χορού, ναυτιλιακή εταιρεία, ακόμα και από επιτροπή της ΕΥΔΑΠ, γράφουν Τα Νέα.

Στον Πειραιά εντοπίζονται πρόσωπα που μετέχουν σε 11 offshore και όλα έχουν σχέση με εφοπλιστικά γραφεία και ναυτιλιακές εταιρείες.
Στα νότια προάστια, τα πρωτεία κατέχει η Γλυφάδα όπου βρίσκονται φυσικά πρόσωπα τα οποία εμφανίζονται σε 9 άγνωστες στις φορολογικές Αρχές υπεράκτιες εταιρείες. Ανάμεσά τους, γνωστοί παράγοντες από τον εφοπλιστικό και τον κατασκευαστικό κλάδο, ενώ ξεχωρίζει επιχειρηματίας του οποίου η εταιρεία έχει χρεοκοπήσει και το όνομά του φιγουράρει στη λίστα των μεγαλοοφειλετών του Δημοσίου με ληξιπρόθεσμα χρέη που ξεπερνούν τα 2,5 εκατ. ευρώ.

Μετέχοντες σε τρεις offshore έχουν δηλώσει διεύθυνση στη Βούλα - εκ των οποίων δύο είναι ιδιοκτήτες εταιρείας χρηματοοικονομικών υπηρεσιών -, ενώ άλλες δύο υπεράκτιες σχετίζονται με πρόσωπα στο Ελληνικό.

Από τα βόρεια προάστια, οι μεγαλύτερες συγκεντρώσεις συνδεόμενων φυσικών προσώπων με άγνωστες offshore εντοπίζονται σε Μαρούσι, Κηφισιά και Εκάλη, όπου έχουν δηλωθεί διευθύνσεις που σχετίζονται με 5, 3 και 2 υπεράκτιες αντιστοίχως. Τα πρόσωπα αυτά είναι γνωστοί επιχειρηματίες και κοσμικοί.

Στην υπόλοιπη Ελλάδα, έντονη παρουσία μετεχόντων σε offshore υπάρχει στο Ωραιόκαστρο της Θεσσαλονίκης. Εκεί εντοπίζονται 14 πρόσωπα και διευθύνσεις που σχετίζονται με υπεράκτιες εταιρίες.
Μέτοχοι offshore εταιριών εντοπίζονται επίσης στο Φαληράκι της Ρόδου, στον Άνω Τοξότη Ξάνθης, στον Ελαιώνα Διακοφτού και στον Παπάδο του Δήμου Γέρας στη Μυτιλήνη.

Οι Έλληνες που άνοιξαν offshore με την κάλυψη της BNP Paribas

Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε και οι αποκαλύψεις για τις offshore εταιρίες στις βρετανικές Παρθένους Νήσους διαδέχονται η μια την άλλη.

Εκτιμάται ότι σε offshore εταιρίες στους φορολογικούς παραδείσους έχουν «κρυφτεί» συνολικά 25 τρισεκατομμύρια ευρώ, γράφουν σήμερα Τα Νέα, που συμμετέχουν στη διεθνή έρευνα. Οι νέες αποκαλύψεις έρχονται από τη Monde, που γράφει πως εκτός από τη Deutsche Bank, που αναδεικνύεται... βασίλισσα της φοροδιαφυγής, μπλεγμένες είναι και δυο μεγάλες γαλλικές εταιρίες, η BNP Paribas και η Gredit Agricole.

Σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα, οι δυο γαλλικές εταιρίες επέβλεψαν στα τέλη του ’90 και στις αρχές του 2000 τη δημιουργία πολλών offshore εταιριών στις Παρθένους Νήσους, τις νήσους Σαμόα και στη Σιγκαπούρη.
Η BNP Paribas ισχυρίστηκε πως οι λογαριασμοί που ανοίχτηκαν ανήκαν σε πελάτες της από την Ασία και ότι ανάμεσά τους δεν υπήρχαν Ευρωπαίοι. Αλλά η έρευνα έδειξε, σύμφωνα πάντα με τη Monde, πως οι μέτοχοι της offshore που είχε δημιουργηθεί ήταν Έλληνες, ένας εκ των οποίων εγγονός γνωστού εφοπλιστή.
πηγή: newsit.gr,thesecretrealtruth.blogspot

Θρέφονται με την κλεμμένη εργασία του λαού.


Θρέφονται με την κλεμμένη εργασία του λαού. 


Να απαλλαγούμε*

Πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα οι παρεμβάσεις των στελεχών του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, ενώ ο πρόεδρος του ΣΕΒ επαναλαμβάνει το αίτημα για «αναπροσαρμογή και αναθεώρηση» της οικονομικής πολιτικής. 

«Πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο;»

Θα διερωτηθούν όσοι γνωρίζουν ότι η φιλομονοπωλιακή πολιτική διαχείρισης της οικονομικής κρίσης καθορίζεται από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης συνολικά. Μπορεί, βάσει της λογικής ότι ναι μεν οι γενικοί άξονες και κατευθύνσεις της εφαρμοζόμενης πολιτικής στηρίζονται στις αξιώσεις της πλουτοκρατίας συνολικά, ωστόσο, εξελισσόμενης της κρίσης, διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, είναι δυνατόν - κάτι που το βλέπουμε στην καθημερινότητα - να προτάσσουν επιμέρους αιτήματα, τα οποία ανταποκρίνονται περισσότερο στα ειδικά τους συμφέροντα. 

Πολύ περισσότερο που με την πάροδο του χρόνου και όσο η κρίση βαθαίνει, οξύνονται περισσότερο οι ανταγωνισμοί και οι κόντρες ανάμεσα σε διάφορα τμήματα των κεφαλαιοκρατών. Σε ένα τέτοιο τοπίο, αποτελεί κοινό τόπο ότι οι βιομήχανοι του ΣΕΒ αξιώνουν μεγαλύτερο μερίδιο από τα λάφυρα που συγκεντρώνει η άρχουσα τάξη, στον ανελέητο πόλεμο που έχει κηρύξει ενάντια στους εργαζόμενους και τα λαϊκά δικαιώματα.

Το ενδιαφέρον για τους εργαζόμενους της χώρας είναι να γνωρίζουν, να συνειδητοποιούν, ποιες είναι οι «αιτιάσεις» που προβάλλει σήμερα ο ΣΕΒ, χτες οι ξενοδόχοι, αύριο οι εφοπλιστές κ.ο.κ. Φαινομενικά, ο ΣΕΒ θέλει αναθεώρηση των στοιχείων της πολιτικής που η συγκυβέρνηση αποφασίζει με την τρόικα. Η όποια αναθεώρηση όμως αφορά αποκλειστικά είτε τα κονδύλια που δίνονται προς διάφορες ομάδες του κεφαλαίου, είτε τη λήψη συμπληρωματικών μέτρων που θα ικανοποιούν την πορεία των επιχειρήσεών τους. Τίποτα περισσότερο. 

Για παράδειγμα, οι μεγαλοβιομήχανοι δεν μπορούν να χωνέψουν ότι οι τράπεζες χρηματοδοτούνται με εκατοντάδες δισεκατομμύρια προκειμένου να διασωθούν από την κρίση, την ώρα που εκείνοι, ο ένας μετά τον άλλον, αναγκάζονται να υποκύψουν στον εντεινόμενο επιχειρηματικό ανταγωνισμό.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το σύνθημα που προβάλλουν οι μεγαλοβιομήχανοι ζητώντας αναθεώρηση της εφαρμοζόμενης πολιτικής, είναι το «εθνικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης και ανάπτυξης». Πρόκειται για ένα άθροισμα απαιτήσεων, που στοχεύει να αυξήσει ακόμα περισσότερο την ολόπλευρη στήριξη των επιχειρήσεων, μέσα από την κλιμάκωση της καταλήστευσης των λαϊκών στρωμάτων. 

Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Όταν οι βιομήχανοι ζητούν μεγαλύτερη ρευστότητα, λιγότερους φόρους, περισσότερες και πιο γρήγορες ιδιωτικοποιήσεις, μικρότερο δημόσιο τομέα με απολύσεις και ζωτικό χώρο για επιχειρηματική δράση, όλα αυτά ισοδυναμούν με περισσότερο αίμα. Ισοδυναμούν, όσο και αν φαίνεται αδύνατον, με μεγαλύτερη ανεργία, σκλήρυνση της λιτότητας, με ακόμα χειρότερες εργασιακές σχέσεις, με νέα καθίζηση του βιοτικού επιπέδου, με μαζική εξάπλωση της φτώχειας και της ανέχειας.



Καλό είναι να ξέρουμε τι ζητάνε οι διάφορες ομάδες της ολιγαρχίας, ο ένας και ο άλλος εκπρόσωπος των κεφαλαιοκρατών. Καλύτερο, να μην ξεχνούμε ούτε στιγμή ότι όλοι τους μαζί, ντόπιοι και ξένοι, ζουν από την εκμετάλλευση του εργάτη.   




Θρέφονται με την κλεμμένη εργασία του λαού. 

Γιγαντώνονται από την αύξηση της εκμετάλλευσης. Και αναπαράγουν βέβαια μια τόσο σάπια κοινωνία που αφού κατασπαράξουν από κοινού τους εργαζόμενους - θύματά τους, στη συνέχεια αλληλοεξοντώνονται, για να εξασφαλίσει ο καθένας μεγαλύτερο μερίδιο από την κυριαρχία τους. 

Μιλάμε, δηλαδή, για μια κοινωνία, ένα σύστημα, από το οποίο οι εργαζόμενοι πρέπει να απαλλαγούν όσο πιο γρήγορα γίνεται. Στο χέρι μας είναι!

Ο εκφυλισμός της «αριστερής» κυβέρνησης πριν καν κυβερνήσει



Ο εκφυλισμός της «αριστερής» κυβέρνησης πριν καν κυβερνήσει
Γρηγοριάδης Κώστας
Πριν από τις εκλογές Μάη - Ιούνη 2012 τέθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ το ζήτημα του σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης με τη συμμετοχή και του ΚΚΕ. Αυτή η πρόταση αποτέλεσε ένα ψηφοθηρικό δόλωμα σε λαϊκές δυνάμεις, οι οποίες αναζητούσαν εναγωνίως σανίδα σωτηρίας και διέξοδο από τα μνημόνια, τα αντιλαϊκά μέτρα, τα καθημερινά πιεστικά προβλήματά τους. Εγκλώβισε τη συσσωρευμένη και δικαιολογημένη οργή και αγανάκτησή τους από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Συνέβαλε στη διαδικασία αναπαλαίωσης του φθαρμένου δικομματικού πολιτικού σκηνικού και αντικατάστασής του από ένα άλλο, εξίσου αποτελεσματικού για τη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Και πάνω από όλα απέτρεψε, προσωρινά λέμε εμείς, τη ριζοσπαστικοποίηση αυτής της οργής έτσι ώστε να αμφισβητεί τις πραγματικές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων, την καπιταλιστική οικονομία και εξουσία, τη συμμετοχή στην ΕΕ.
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Η πρόταση για την «αριστερή» κυβέρνηση που θα καταργούσε μνημόνια και δανειακές συμβάσεις έχει εξελιχθεί σε μια καραμπινάτη και αυθεντική πρόταση αστικής διαχείρισης, που εκφράζει τα συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου, υμνεί τους «υγιείς» επενδυτές, υπόσχεται τήρηση των δεσμεύσεων, συναγωνίζεται με την τρικομματική κυβέρνηση για ποιος από τους δύο θέλει περισσότερο την ΕΕ, εκθειάζει το μοντέλο διαχείρισης Ομπάμα στις ΗΠΑ και παραπέμπει την ανακούφιση του λαού στην έκβαση των «σκληρών» διαπραγματεύσεων μέσα στην ΕΕ και στις «συμμαχίες» με τις χώρες του Νότου, του Ραχόι και του Ολάντ. Δηλαδή...στο ποτέ.
Οσο και να ήταν προδιαγεγραμμένη, είναι χαρακτηριστική αυτή η πορεία του πλήρους εκφυλισμού. Ας θυμηθούμε τα εξής:
Μετά τις πρώτες εκλογές ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν: «Η λαϊκή ετυμηγορία καθιστά με σαφήνεια άκυρο το μνημόνιο ... και καθιστά πλέον ως πρώτη εναλλακτική επιλογή μια αριστερή κυβέρνηση που θα θέσει οριστικό τέλος στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις της υποτέλειας». Λίγους μήνες αργότερα, ο ίδιος δήλωνε από τις ΗΠΑ και τα ινστιτούτα του ιμπεριαλισμού: «Οι κινδυνολόγοι θα σας πουν ότι το κόμμα μας, αν έρθει στην κυβέρνηση, θα σκίσει τη δανειακή σύμβαση με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ, θα βγάλει τη χώρα έξω από την ευρωζώνη, θα διακόψει τους δεσμούς της Ελλάδας με την πολιτισμένη Δύση... Αυτό είναι κινδυνολογία στα χειρότερά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα μου, δε θέλει τίποτα από αυτά. Ημασταν πάντα, και πάντα θα παραμείνουμε, ένα ευρωπαϊκό κόμμα».
Στην πορεία και πριν τις δεύτερες εκλογές η πρόταση για αριστερή κυβέρνηση μετατράπηκε σε πρόταση για κυβέρνηση πέντε σημείων που αφορούσαν: «Ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του Μνημονίου και ειδικότερα εκείνων για μειώσεις μισθών και συντάξεων που προγραμματίζονται για τους επόμενους μήνες, ακύρωση των νόμων που καταργούν τα εργασιακά δικαιώματα και τις συλλογικές συμβάσεις, Καθιέρωση της απλής αναλογικής στον εκλογικό νόμο και κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα, δημιουργία επιτροπής λογιστικού ελέγχου (ΕΛΕ), διερεύνηση του επαχθούς χρέους, μορατόριουμ στην αποπληρωμή του και διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης ευρωπαϊκής λύσης».
Πέρα από το γεγονός ότι μία κυβέρνηση δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο 5 ζητήματα, αλλά πολλά περισσότερα (τι θα έκανε π.χ. μια τέτοια κυβέρνηση 5 σημείων στο ενδεχόμενο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου με την εμπλοκή της Ελλάδας με δεδομένες τις υποχρεώσεις της Ελλάδας απέναντι στο ΝΑΤΟ, τι θα έκανε για την Κοινή Αγροτική Πολιτική, για τα Ναυπηγεία και τις Χαλυβουργίες, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις κ.λπ.), αυτή η κυβέρνηση των 5 σημείων ήταν σε γραμμή διαχείρισης της αντιλαϊκής πολιτικής. Δεν καταργούσε το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Ελεγε ότι οι εργαζόμενοι θα κληθούν και πάλι να πληρώσουν ένα μεγάλο μέρος του χρέους για το οποίο δεν ευθύνονται. Μιλούσε για δημόσιο έλεγχο των τραπεζών, κάτι το οποίο σημαίνει ότι το κράτος συνεχίζει να στηρίζει τις τράπεζες με ζεστό χρήμα, απλά αποκτά τον έλεγχο των μετοχών των υπό ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών.
Σήμερα η κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ έχει εξελιχθεί παραπέρα. Δεν είναι μόνο αριστερή, αλλά «αριστεροδέξια». Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβάνει και το κόμμα του Καμμένου που είναι ένα αυθεντικό κόμμα του κεφαλαίου. Αλλωστε, ήδη τα δύο κόμματα έχουν εγκαινιάσει συνεργασία σε «κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο», ενώ ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλης, δήλωσε πριν από λίγες μέρες ότι για μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας θα απευθυνθούμε και αριστερά και δεξιά». Μόνο που δεν μπορεί να υπάρχει σωτηρία και για τα συμφέροντα του λαού και για τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών. Κάποιοι θα χάσουν. Στην κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ χωράνε και πρώην υπουργοί και στελέχη του ΠΑΣΟΚ (π.χ. Κατσέλη) που υπηρέτησαν με συνέπεια την αντιλαϊκή πολιτική. «Δε θα κλείσουμε την πόρτα σε ανθρώπους που έχουν κάνει την αυτοκριτική τους, που κάνουν μια σοβαρή και συγκροτημένη πολιτική ανάλυση για τα πράγματα, που έχουν γνώσεις και μπορούν να προσφέρουν», δήλωσε ο Α. Τσίπρας.
Ο εκφυλισμός που ήρθε, ακόμη και πριν η «αριστερή» κυβέρνηση υλοποιηθεί, ήταν αναμενόμενος. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η τύχη όσων θέλουν να διαχειριστούν τους νόμους του καπιταλιστικού συστήματος, την καπιταλιστική κρίση, τις δεσμεύσεις της ΕΕ. Το παράδειγμα της Κύπρου είναι το πιο πρόσφατο, όχι όμως και το μοναδικό από την Ιστορία. Υπάρχουν και πολύ πιο άσχημες εμπειρίες. Κομμουνιστικά Κόμματα που πήραν μέρος σε κυβερνήσεις και έφτασαν να βομβαρδίζουν άλλους λαούς. Σε όλες τις περιπτώσεις χαμένος βγαίνει ο λαός και το εργατικό - λαϊκό κίνημα, κερδισμένο το κεφάλαιο.
Ολες αυτές οι εξελίξεις δικαίωσαν απόλυτα το ΚΚΕ, τη συνεπή του στάση να αντέξει στην πίεση για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Ας σκεφτούν όλοι αυτοί, ας σκεφτεί κάθε καλοπροαίρετος εργαζόμενος ποια θα ήταν η ζημιά για το ΚΚΕ, το λαό, το κίνημα, αν το ΚΚΕ υποχωρούσε, εγκατέλειπε ό,τι έχει κατακτήσει όλα αυτά τα χρόνια και μετατρεπόταν σε μια συνιστώσα για τη διαχείριση του συστήματος. Ας σκεφτούν την απάτη που επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος των φίλων του ΚΚΕ, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να ταυτίζει την αριστερή αντιμνημονιακή κυβέρνησή του με την κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, κάνοντας λαθροχειρίες στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ.
Η στάση του ΚΚΕ ήταν ιστορικής σημασίας, παρακαταθήκη που ανοίγει δρόμους και προοπτική για το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Αυτό είναι που τους ενοχλεί. Και προσπαθούν να παγιδεύσουν το ΚΚΕ με κάθε τρόπο. Το 1989 - 1991 έλεγαν ότι ο σοσιαλισμός και ο μαρξισμός - λενινισμός ξεπεράστηκαν, είναι απολιθώματα, αξίζουν μόνο ως μουσειακά εκθέματα. Και αυτά τα έλεγαν και οι «δεξιοί» και οι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Ιστορία όμως δικαίωσε το ΚΚΕ που δεν έκανε δήλωση μετάνοιας στον καπιταλισμό. Γι' αυτό και σήμερα έχουν αλλάξει το τροπάρι. Δε ζητάνε από το ΚΚΕ ευθέως να αποκηρύξει το σοσιαλισμό, όπως τότε. Του ζητάνε να μπει σε κυβέρνηση, γιατί, όπως λένε, πρέπει να μεσολαβήσει ένα στάδιο, ένα σκαλοπάτι, κάτι ενδιάμεσο, που θα οδηγήσει στο σοσιαλισμό μέσα από μετασχηματισμούς και μεταρρυθμίσεις. Στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγει και η άποψη που επαναλαμβάνουν ορισμένοι, κάνοντας την ίδια λαθροχειρία στο 15ο Συνέδριο, που έκανε τότε ο Αλ.Τσίπρας. Φαίνεται ότι θεωρούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ, άθελά του έστω, με την κυβέρνηση που επιδιώκει, κάνει βήμα προς το σοσιαλισμό! Η έχουν στο μυαλό τους μία κυβέρνηση με άλλα οπορτουνιστικά αναχώματα τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αλαβάνος, ή άλλα που μπορεί να προκύψουν, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Ας μπουν στον κόπο να πουν σε ποια χώρα δικαιώθηκε αυτή η στρατηγική, ενώ αντίθετα υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα που δείχνουν ότι αυτή η στρατηγική οδήγησε σε οδυνηρούς συμβιβασμούς ΚΚ, ήττες το εργατικό - λαϊκό κίνημα, εκφυλισμό. Φτάνουν μάλιστα σε σημείο κάποιοι από αυτούς, μαζί με τους ανώνυμους φραξιονιστές του διαδικτύου, να εγκαλούν του ΚΚΕ ότι απαρνείται την ιστορία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος!
Το ΚΚΕ τιμά, όσο κανένας άλλος, την Ιστορία του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος. Εχει ματώσει για να την υπερασπιστεί. Και η καλύτερη τιμή σε αυτήν την Ιστορία είναι να την μελετάς και να βγάζεις συμπεράσματα. Αυτό κάνει το ΚΚΕ και γίνεται πιο ώριμο, πιο ικανό για να ανταποκριθεί στις σημερινές απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Αυτό προσπαθούν να αποτρέψουν. Γιατί θέλουν ένα ΚΚΕ που θα κηρύσσει το σοσιαλισμό από τον άμβωνα, όπως κηρύσσουν οι παπάδες τη μετά θάνατο ζωή, αλλά στην πράξη θα τον αρνείται, δε θα παλεύει γι' αυτόν. Δε θα τα καταφέρουν, όπως δεν τα κατάφεραν και το 1991. Το ΚΚΕ με τις Αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου θα βγει πιο συσπειρωμένο, πιο ώριμο, πιο δυνατό.

Για το «σχέδιο Β'» του Αλαβάνου


Για το «σχέδιο Β'» του Αλαβάνου
«
Σχέδιο δέκα σημείων» παρουσίασε την Πέμπτη ο Αλ. Αλαβάνος, ανακοινώνοντας τον πολιτικό φορέα με τον τίτλο «Σχέδιο Β'». Βασικός πυλώνας του προγράμματος που παρουσίασε είναι η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Λένε μεταξύ άλλων:
-- «Το θέμα της παραμονής ή της εξόδου από την Ευρωζώνη είναι το σταυροδρόμι πάνω στο οποίο βρίσκεται σήμερα η χώρα μας. Στην ιστορία των υφεσιακών κρίσεων, καμία χώρα δεν έχει μπορέσει να ανακάμψει με σκληρό νόμισμα, όπως το ευρώ. Η έκδοση εθνικού νομίσματος είναι μια μεγάλη τομή. Αμφισβητεί το μέχρι τώρα κεντρικό στρατηγικό στήριγμα της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα, τη συμμετοχή στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση». Το κόμμα Αλαβάνου, όπως και όλα τα άλλα κόμματα της διαχείρισης, θέλει ανάκαμψη της οικονομίας από την κρίση και εκτιμά ότι αυτή δεν μπορεί να γίνει με σκληρό νόμισμα. Αρα, λέει ότι το ευρώ είναι τροχοπέδη για την ντόπια αστική τάξη να ανακάμψει από την κρίση και από τη σκοπιά αυτή προτείνει την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, το οποίο, μέσα από την υποτίμηση, επιφέρει ραγδαία καταστροφή κεφαλαίου και δίνει ώθηση να ξεκινήσει ο νέος κύκλος της (αναιμικής ούτως ή άλλως) ανάπτυξης. Ο λαός βέβαια θα συνεχίσει να υφίσταται όλες τις συνέπειες που προκάλεσε η κρίση, αφού ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, ακόμα και με εθνικό νόμισμα, δεν μπορεί να γίνει με μισθούς, δικαιώματα, συντάξεις και κοινωνικές παροχές στο ύψος των πραγματικών λαϊκών αναγκών. Ακόμα και μετά την υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος, η οικονομία θα συνεχίσει να είναι καπιταλιστική, ενώ ιδιαίτερα ευνοημένα θα βγουν τμήματα της αστικής τάξης που δεν έχουν άμεσο συμφέρον από το ευρώ (ναυτιλία, τουρισμός, μεγαλοεξαγωγείς) ή προσανατολίζονται ήδη σε συνεργασίες με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ, Ρωσία κ.ά.).
-- «Η αποχώρηση από το ευρώ είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωτηρία και την ανάκαμψη. Από μόνη της όμως δεν αρκεί. Είναι κρίκος σε μια σειρά μετασχηματισμών, αριστερού προσανατολισμού που απευθύνονται όμως σε όλους τους πολίτες. Την άμεση παύση πληρωμών προς τους ξένους δανειστές. Την εθνικοποίηση των τραπεζών. Τον οικονομικό σχεδιασμό. Την παραγωγική ανασυγκρότηση. Τη δυναμική παρουσία των δημοσίων επενδύσεων. Τη συγκρότηση ενός Κοινωνικού Κράτους. Επειδή πλευρές των πολιτικών αυτών θα έρθουν σε σύγκρουση με το καθεστώς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ο λαός με δημοψήφισμα θα πάρει την απόφαση για την περαιτέρω πορεία του». Σωτηρία και ανάκαμψη για ποιον; Δε το διευκρινίζει το κόμμα του Αλαβάνου, επειδή ξέρουν ότι δεν είναι δυνατόν να σώζονται τα μονοπώλια και ο λαός μαζί. Λένε για παύση πληρωμών στους διεθνείς δανειστές. Και η Αργεντινή έκανε, σαν μέσο πίεσης για να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος. Αυτό όμως δεν άλλαξε τις σχέσεις παραγωγής στη χώρα, ούτε συντέλεσε στο να βγει ο λαός από τη στενωπό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, η οποία βάθυνε στα χρόνια της ανάκαμψης της οικονομίας, όταν ενισχύθηκαν μεγαλοεπιχειρήσεις της χώρας κύρια με εξαγωγικό προσανατολισμό. Λένε ακόμα εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τι θα κάνουν οι τράπεζες; Θα μοιράζουν χρήμα στους εργαζόμενους και στους μικρούς επαγγελματίες; 'Η θα αρνούνται τη χρηματοδότηση στα μονοπώλια; Και πώς μια κυβέρνηση τύπου «Σχέδιο Β'» θα κάνει οικονομικό σχεδιασμό και παραγωγική ανασυγκρότηση, και μάλιστα υπέρ του λαού, χωρίς να έχει τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια της; Αναγκαστικά θα πρέπει να χρηματοδοτήσει και να στηρίξει με προνόμια τους επιχειρηματίες, οι οποίοι επενδύουν μόνο με τη βοήθεια του κράτους και μόνο εκεί που βρίσκουν άμεσο κέρδος. Αρα, μια από τα ίδια για το λαό, τον οποίο μάλιστα κοροϊδεύουν ότι με την αστική τάξη στα πάνω της, κάποια στιγμή θα κληθεί να αποφασίσει με δημοψήφισμα (!) για αλλαγές προς όφελός του. Σε ποια καπιταλιστική χώρα η βασική αντίθεση στην κοινωνία λύθηκε με δημοψηφίσματα, ή έστω προωθήθηκαν φιλολαϊκά μέτρα, που θίγουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης; Σε καμιά.
-- «Οι θέσεις μας συνιστούν αλλαγές επαναστατικού χαρακτήρα. Δεν είναι δρόμος εθνικής αναδίπλωσης, αλλά μια πρόσκληση για μια νέα Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητας, της δικαιοσύνης. Για να προχωρήσουν χρειάζονται συστράτευση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Χρειάζονται άλλες αξίες. Στη θέση του ατομισμού τη συλλογικότητα. Στη θέση της κερδοσκοπίας το κοινό καλό. Στη θέση της εκμετάλλευσης τη συνεργασία. Στη θέση της κομπίνας τη μόρφωση. Στη θέση του παρασιτισμού την τεχνολογία. Στη θέση της διαφθοράς το λαϊκό, έλεγχο. Απαιτούν θεσμούς συμμετοχής και ανθρώπους ειλικρίνειας και εντιμότητας». Τι λένε; Οτι θέλουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ, αλλά μέσα στην ΕΕ, για την οποία πουλάνε παραμύθι ότι μπορεί να είναι ανθρώπινη, αλλά σε κάθε περίπτωση καπιταλιστική. Οι γνωστές θεωρίες για εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, που μόνο στόχο έχουν τον εξωραϊσμό του και τη διαιώνιση του βάρβαρου συστήματος. Σαν να πρόκειται ποτέ ο καπιταλιστής να απαρνηθεί το κέδρος του για λογαριασμό του εργαζόμενου, ή να τον κάνει συνέταιρο στα κέρδη του, όπως λέει το κόμμα Αλαβάνου, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι με αλλαγή των θεσμών μπορεί το κεφάλαιο να γίνει φιλολαϊκό.
Τίποτα δεν έχει ο λαός να περιμένει από «σχέδια» που εκπονούν τα κόμματα της διαχείρισης, ανεξάρτητα από το πώς θα τα ονομάσουν και ποιο νόμισμα θα έχουν στο επίκεντρο. Το ζήτημα σήμερα για το λαό δεν είναι «ευρώ ή δραχμή», αλλά αν θα συνεχίσει να ζει κάτω από την μπότα του κεφαλαίου που συντρίβει τη ζωή του, ή θα βάλει πλώρη για ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, με αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους. Για να γίνει ο ίδιος αφέντης του πλούτου που παράγει και να να οικοδομήσει διακρατικές συμμαχίες στη βάση του αμοιβαίου συμφέροντος.

ΤΟΥΡΚΙΑ Η αστική τάξη διεκδικεί μερίδιο στο ιμπεριαλιστικό πλιάτσικο



ΤΟΥΡΚΙΑ
Η αστική τάξη διεκδικεί μερίδιο στο ιμπεριαλιστικό πλιάτσικο
Οι συστοιχίες «Πάτριοτ» βρίσκονται ήδη στα σύνορα με τη Συρία
Τη θέση της στο χάρτη των στρατηγικών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών για την Ενέργεια επιχειρεί να ενισχύσει η Τουρκία (δηλαδή η αστική της τάξης) εκμεταλλευόμενη τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, όπου επιχειρεί να ενισχύσει την επιρροή της ως «γέφυρα» ανάμεσα στο μουσουλμανικό κόσμο και τη Δύση.
Η Τουρκία αντέδρασε άμεσα, όσον αφορά τις οικονομικές εξελίξεις στην Κύπρο, αδράττοντας την ευκαιρία να κηρύξει και αυτή «πόλεμο», με αιχμή τα ενεργειακά, ώστε να ενισχύσει τις θέσεις της. Η θέση της εκφράστηκε ξεκάθαρα, απαιτώντας λύση στη βάση του Σχεδίου Ανάν, που απορρίφθηκε από τον Κυπριακό λαό το 2004, ως το μοναδικό βιώσιμο μοντέλο, για τη δημιουργία «δύο ισότιμων κοινοτήτων», προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά, όπως ισχυρίζεται, τη «νότια Κύπρο» και να επιτρέψει την εξόρυξη των υδρογονανθράκων. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η Αγκυρα επαναφέρει τη θέση της για διχοτόμηση και δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών στο νησί, εκβιάζοντας επί της ουσίας την Κυπριακή Δημοκρατία για συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων με το κατοχικό καθεστώς.
Ενέργεια και επανακαθορισμός συμμαχιών
Οι διεργασίες για την Ενέργεια στην περιοχή βαραίνουν ακόμα περισσότερο προς το μέρος της Τουρκίας, μετά την επαναπροσέγγιση Τελ Αβίβ - Αγκυρας, που έγινε με αφορμή τη «συγγνώμη» του Ισραήλ στην Τουρκία για την επίθεση στο πλοίο «Μαβί Μαρμαρά» το 2010, που συμμετείχε στο στολίσκο βοήθειας για τη Γάζα. Μία συγγνώμη, η οποία συνέπεσε με την επίσκεψη του Αμερικανού απροέδρου Μπάρακ Ομπάμα στο Ισραήλ και άναψε αμέσως τα σενάρια για επαναπροσέγγιση και στον ενεργειακό τομέα, με αναλύσεις που υπογραμμίζουν τη δύσκολη θέση στην οποία αναμένεται να βρεθεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Αλλωστε, τα σχέδια για εξαγωγή φυσικού αερίου από ισραηλινά - ακόμα και κυπριακά κοιτάσματα - και τη διοχέτευσή τους μέσω Τουρκίας, δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία. Σύμφωνα με ισραηλινούς διπλωμάτες, η οικονομική κατάρρευση της Κύπρου έκανε το Τελ Αβίβ να αντιληφθεί ότι «δεν μπορεί να υλοποιήσει τα σχέδιά του για εξαγωγή μέσω του νησιού», ενώ την ίδια στιγμή εκτιμάται ότι τα κοιτάσματα στη νοτιοανατολική Μεσόγειο κάλλιστα θα μπορούσαν να τροφοδοτούν έναν αγωγό που περνά από την Τουρκία.
Πρόσφατα υπεγράφη και το «Μνημόνιο κατανόησης», μεταξύ των κοινοπραξιών των αγωγών Ναμπούκο (NABUCCO), που είναι αμερικανικών συμφερόντων και συμμετέχουν ο Βουλγαρικός Ομιλος Ενέργειας (Bulgarian Energy Holding), η τουρκική Botas, η ουγγρική FGSZ1, η αυστριακή OMV και η ρουμάνικη Transgaz και του TANAΡ όπου συμμετέχουν η αζέρικη SOCAR και οι τουρκικές BOTAS και TΡAO. Στόχος, όπως σημειώθηκε είναι η «στρατηγική και τεχνική συνεργασία», αναφορικά με την ανάπτυξη του Νότιου Διαδρόμου Φυσικού Αερίου, για τη μεταφορά του φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη, σχέδιο που βρίσκεται σε ανταγωνισμό με τα αντίστοιχα ρώσικα σχέδια. Το αέριο σχεδιάζεται να μεταφέρεται μέσω της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και της Ουγγαρίας, σε κόμβο στην Αυστρία.
Η πολυεπίπεδη ενεργειακή πολιτική της Αγκυρας, ωστόσο, δεν περιορίζεται στο Ισραήλ, καθώς προωθεί ήδη συμβόλαια τόσο στο βόρειο Ιράκ, στις αυτόνομες κουρδικές περιοχές όσο και στην ευρύτερη επικράτεια της χώρας, με συνεχείς επαφές με τις ηγεσίες τόσο των Κούρδων του Ιράκ, όσο και της Βαγδάτης. Πρόσφατα δε η Τουρκία ξεκαθάρισε ότι οι σχέσεις της Αγκυρας με την κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ είναι υπαρκτές και σημαντικές, σημειώνοντας τα συμφέροντα της χώρας στην περιοχή και την ύπαρξη συμβολαίων ανοικοδόμησης σε όλη την ιρακινή επικράτεια.
Το προφίλ του στρατηγικού συμμάχου με αιχμή την Ενέργεια, αλλά και το σύνολο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, προωθείται και από την ΕΕ, που επαναφέρει το επιχείρημα της ιδιαίτερης σημασίας της συνεργασίας της Αγκυρας με την ΕΕ.
Οικονομική ανάπτυξη για το κεφάλαιο
Σε επισκέψεις του σε χώρες όπως η Τσεχία, η Ουγγαρία και η Σλοβακία, ο Ρ. Ερντογάν κατέστησε σαφείς τις προθέσεις της Αγκυρας, συνοδευόμενος από τους υπουργούς Οικονομίας, Ενέργειας, Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και Υγείας, καθώς και επιχειρηματίες, δηλώνοντας ως στόχο την προσέλκυση επενδύσεων και κεφαλαίων. Στο πλαίσιο των διεθνών επαφών του ο Τούρκος πρωθυπουργός επανέλαβε πολλές φορές το ρόλο - κλειδί της Τουρκίας, όσον αφορά τις διεθνείς εξελίξεις με αιχμή το πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Αγκυρας με την ΕΕ, λέγοντας ότι η ΕΕ χρειάζεται την Τουρκία, εάν θέλει να αναδειχθεί σε μία οικονομική και πολιτική δύναμη, αποσπώντας παράλληλα δηλώσεις όπως αυτή του Τσέχου ομολόγου του πρωθυπουργός Π. Νετσάς, που εξήρε τη θέση Τουρκίας στον ενεργειακό χάρτη ως κομβική για τη μεταφορά πετρελαίου και αερίου.
Η «πολύτιμη συμμαχία» της Τουρκίας με την ΕΕ, επαναβεβαιώθηκε με κατηγορηματικό τρόπο και στην επίσκεψη της Υπατης Αρμοστή της ΕΕ για θέματα εξωτερικής πολιτικής Κάθριν Αστον, στην Αγκυρα αυτή τη βδομάδα, κατά τη διάρκεια των κοινών δηλώσεών της με τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου. Η Τουρκία χαρακτηρίστηκε για ακόμα μία φορά «πολύτιμος σύμμαχος για την Ευρώπη, δεδομένης και της ανάπτυξης των συστημάτων Πάτριοτ στο έδαφός της, αλλά και την «πολιτική των ανοιχτών θυρών» επικαλούμενη την «προστασία των προσφύγων» από τη Συρία.
Η Τουρκία λειτουργεί ως ένας εκ των βασικών πόλων ενίσχυσης των λεγόμενων «αντικαθεστωτικών» σε συνεργασία με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που ενορχηστρώνουν τις πολεμικές συγκρούσεις. Ενδεικτική των προθέσεων και των συμμαχιών που ενισχύονται για την Αγκυρα είναι και η δεύτερη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών, των ΗΠΑ, Τζον Κέρρι, ο οποίος αναμένεται σήμερα Κυριακή στη χώρα, με ατζέντα τις εξελίξεις στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Στο ίδιο μοτίβο είχε εξελιχθεί και η επίσκεψη της Γερμανίδας καγκελάριου Αγκελα Μέρκελ, στην Τουρκία όπου επίσης συζητήθηκαν η προώθηση των επενδύσεων, οι εξελίξεις στη Συρία, αλλά και η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, με το Κυπριακό να χρησιμοποιείται ακόμα μία φορά στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια.
Η τουρκική αστική τάξη δεν έχει σταματήσει να προωθεί την εικόνα της χώρας ως «ασφαλούς επενδυτικού προορισμού», επικαλούμενη τους ρυθμούς ανάπτυξης, που διατηρεί για το κεφάλαιο, παρά την καπιταλιστική κρίση, τονίζοντας μάλιστα ότι θα μπορούσε να «στηρίξει» την «ευρωπαϊκή οικονομία». Μία «ανάπτυξη» η οποία βασίζεται στις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, στην απώλεια εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των Τούρκων εργαζομένων, μισθούς πείνας, μεγάλα ποσοστά ανεργίας και στην υπερχρέωση των λαϊκών οικογενειών, που δεσμεύονται στις τράπεζες με σωρεία δανείων και καρτών.
Το Κουρδικό
Τόσο με τις εξελίξεις στα ενεργειακά αλλά και με τα όσα διαδραματίζονται στη Συρία, είναι άμεσα συνδεδεμένο και το Κουρδικό ζήτημα, το οποίο η Αγκυρα επιχειρεί να κλείσει, για να απενεργοποιήσει την «ωρολογιακή βόμβα» που βρίσκεται στο έδαφός της. Η έκκληση για εκεχειρία και αποχώρηση στο Βόρειο Ιράκ, των Κούρδων ενόπλων, που απηύθυνε στις 21 Μαρτίου, τη μέρα του Νεβρόζ (κουρδική Πρωτοχρονιά), ο φυλακισμένος ηγέτης του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (ΡΚΚ), Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ακολουθήθηκε από φήμες οι οποίες τον φέρουν να ζήτησε τον παράλληλο αφοπλισμό τους, χωρίς ωστόσο αυτό να έχει επιβεβαιωθεί. Σημαντικά είναι τα ερωτηματικά που εγείρονται - παρά τις τουρκικές υποσχέσεις - για τη στάση που θα κρατήσει ο τουρκικός στρατός, όσον αφορά τους κουρδικούς πληθυσμούς, που επανειλημμένα έχουν υποστεί βίαιες διώξεις και τι κατάληξη θα έχουν οι «ειρηνευτικές συνομιλίες». Ο Ρ. Ερντογάν, ωστόσο, σπεύδει να εκμεταλλευθεί την κατάσταση, έχοντας ήδη καταρτίσει «Επιτροπή Σοφών» για το Κουρδικό, που θα πραγματοποιήσει περιοδείες στην περιοχή, ώστε να πείσει για τις «αγαθές προθέσεις» της Αγκυρας.
Αμεσα οφέλη επιχειρεί να εξασφαλίσει και το κεφάλαιο, από την εκμετάλλευση των υποβαθμισμένων - μέχρι πρόσφατα - κουρδικών επαρχιών, καθώς σε μία προσπάθεια ενίσχυσης της «μεταστροφής του κλίματος» υπέρ της εκεχειρίας και διάλυσης των αμφιβολιών, γνωστοποιήθηκε αυξημένο ενδιαφέρον για τις εν λόγω επαρχίες, με στόχο την «ανάπτυξη» επενδυτικών ευκαιριών για το κεφάλαιο.
Λύση στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας
Οι κίνδυνοι από τους γενικότερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή που συμμετέχουν οι αστικές τάξεις της Τουρκίας και της Ελλάδας επισημάνθηκαν με χαρακτηριστικό τρόπο στην κοινή ανακοίνωση που εξέδωσαν το ΚΚΕ και το ΚΚ Τουρκίας μετά το λεγόμενο «Ανώτατο Συμβούλιο Ελλάδας - Τουρκίας», στην οποία υπογραμμίζεται ότι «οι εργαζόμενοι των δύο χωρών δεν έχουν όφελος, κανένα όφελος ούτε από τη συνεργασία, ούτε από τους σκληρούς ανταγωνισμούς των καπιταλιστών. Πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στις διακυβερνητικές διακηρύξεις και να βγάλουν συμπεράσματα από την πραγματικότητα που βιώνουν: Της φτώχειας, της ανεργίας, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, όπως αυτός που έγινε κατά της Λιβύης και τώρα κατά της Συρίας, με την ενεργό συμμετοχή των αστικών τάξεων και κυβερνήσεων των δύο χωρών».
Και καταλήγει: «Τα δύο ΚΚ, που είναι σταθερά προσανατολισμένα στην ανάπτυξη της φιλίας, της διεθνιστικής αλληλεγγύης ανάμεσα στην εργατική τάξη και στους λαούς των δύο χωρών, καλούν τους δύο λαούς να εντείνουν την πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στις ενώσεις του, όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ενάντια στον εθνικισμό, στις στρατιωτικές δαπάνες, για το σεβασμό των συνόρων των δύο χωρών, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.
Ταυτόχρονα, δεν κρύβουμε ότι λύση της ασφάλειας και ευημερίας για τους δύο λαούς δεν μπορεί να εξασφαλιστεί από εκείνους που βασικό μέλημά τους έχουν την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η λύση βρίσκεται μόνο στην πάλη για ανατροπή της αιτίας που γεννά αντιθέσεις, συγκρούσεις, πολεμικές συρράξεις. Στην ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών και στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας».

ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ - ΥΛΙΣΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ Δυο προσεγγίσεις


ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ - ΥΛΙΣΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
Δυο προσεγγίσεις
Ομιλία του Μιχάλη Κουβελά, συνεργάτη του περιοδικού «Θέματα Παιδείας», σε πρόσφατη εκδήλωση των ΟΒ ΦΠΨ Αθήνας
Και μόνο από τον τίτλο της σημερινής παρουσίασης γεννιέται ένα ερώτημα:
Υπάρχουν πολλές ψυχολογίες;
Ολοι οι ψυχολόγοι ερευνούν τα ίδια φαινόμενα, όμως, ο τρόπος που τα προσεγγίζουν διαφέρει ανάλογα με τις φιλοσοφικές τους πεποιθήσεις.
Ενας ιδεαλιστής βλέπει την ψυχή σαν υπερφυσική δύναμη.
Ενας υλιστής τη βλέπει ως λειτουργία του εγκεφάλου.
Στην εποχή μας οι συνεπείς ιδεαλιστές σπανίζουν. Η συντριπτική πλειονότητα των επιστημόνων κατανοεί την ψυχή ως δραστηριότητα του εγκεφάλου.
Ωστόσο, όλοι οι υλιστές ψυχολόγοι δεν αντιμετωπίζουν τα φαινόμενα με τον ίδιο τρόπο.
Από τη μια είναι εκείνοι που βασίζονται στις αρχές του Διαλεκτικού Υλισμού (ΔΥ). Γι' αυτό και η έρευνά τους και τα συμπεράσματά τους συγκροτούν αυτό που λέμε Διαλεκτική Υλιστική Ψυχολογία (ΔΥΨ).
Από την άλλη, είναι εκείνοι που βασίζονται σ' έναν υλισμό, που οι μαρξιστές αποκαλούν απλοϊκό ή μηχανιστικό.
Οι απλοϊκοί υλιστές, παρά την κατ' αρχήν υλιστική τους τοποθέτηση, δεν κατανοούν την κοινωνική ουσία της ψυχικής δραστηριότητας. Τελικά, κάνουν υποχωρήσεις στον ιδεαλισμό.
Συνήθως, προσπαθούν να ερμηνεύσουν τη σκέψη ανάγοντάς την στη βιολογική κίνηση, τη βιολογική στη χημική, τη χημική στην κίνηση των στοιχειωδών σωματίων. Καταλήγουν σε συμπεράσματα του τύπου «όλα είναι στο DNA μας» ή «ο εγκέφαλος είναι ηλεκτρόνια και κουάρκ».
Ωστόσο, όπως θα δούμε στη συνέχεια, ο κόσμος δεν είναι μια σούπα από ηλεκτρόνια και κουάρκ.
Ορισμένοι ερευνητές, ενώ στην εργασία τους λειτουργούν σαν υλιστές, διατυπώνουν ιδεαλιστικές φιλοσοφικές απόψεις. Γι' αυτούς η αλήθεια δεν είναι η ίδια η ζωή αλλά η νοητική επεξεργασία της. Δέχονται ότι η αλήθεια μπορεί να προσδιορίζεται με διαφορετικούς τρόπους, ένα για την εξυπηρέτηση της πρακτικής και άλλο για την ικανοποίηση του νου.
Για παράδειγμα, ο νευρο-επιστήμονας Eccles (1903-1997) - βραβείο Nobel- έβλεπε το πνεύμα και την ύλη σαν δυο ξεχωριστά πράγματα, με καθοριστικό το πνεύμα. Εισήγαγε και μια μονάδα ψυχισμού, το ψυχόνιο [πώς λέμε ηλεκτρόνιο]. Μετά άρχισε να διερωτάται πώς αυτές οι μονάδες μπορούν να αλληλεπιδράσουν με τον εγκέφαλο και τελικά, απέδωσε την ψυχή σε μια υπερφυσική νοητική δημιουργία.
Στην εποχή μας διακρίνουμε δύο προσεγγίσεις στα ψυχικά φαινόμενα, την αστική και τη μαρξιστική.
Στην πρώτη εντάσσονται οι ιδεαλιστές και οι απλοϊκοί υλιστές. Κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι αρνούνται την κοινωνική ουσία της ψυχικής δραστηριότητας.
Στη δεύτερη εντάσσονται οι διαλεκτικοί υλιστές.
Η αστική ψυχολογία προηγήθηκε ιστορικά. Αναπτύχθηκε μαζί με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, από την εποχή της Αναγέννησης και μετά.
Η μαρξιστική, δηλαδή η ΔΥΨ, γεννήθηκε σαν συνέχεια της αστικής ψυχολογίας και ταυτόχρονα σαν άρνησή της. Θα δούμε γιατί και πώς έγινε αυτό.
Αστική Ψυχολογία
Ξεκινάμε με την αστική ψυχολογία
Εδώ συναντάμε πολλά ψυχολογικά ρεύματα και σχολές. Διατυπώνονται απόψεις πολύ διαφορετικές, αντικρουόμενες. Υπάρχει ένας ανταγωνισμός.
Υπάρχουν και αρκετοί συγγραφείς, που προσπαθούν να συμβιβάσουν τους ανταγωνιστές, κάνονταςεπιλεκτικούς συνδυασμούς απόψεων - ακόμα και ασυμβίβαστων. Φτιάχνουν κάτι σαν σούπα: Δυο κουταλιές συμπεριφορισμό, μια πρέζα ψυχανάλυση, κάτι από μορφολογική ψυχολογία και ανακατεύουμε. Τέλος πασπαλίζουμε με λίγο Βιγκότσκι - είναι της μόδας.
Βέβαια, ο Βιγκότσκι ήταν μαρξιστής, αλλά αυτό το αποσιωπούν.
Αυτά τα φαινόμενα δεν είναι παρά εκδηλώσεις της κρίσης της αστικής ψυχολογίας.
Ο Βιγκότσκι πριν από 80 χρόνια περίπου έκανε μια διεξοδική ανάλυση της κρίσης.
Διαπίστωσε ότι ο πλουραλισμός των απόψεων οφείλεται στην αδυναμία της αστικής επιστήμης να διαμορφώσει μια Γενική Ψυχολογία.
Πριν προχωρήσουμε, ας δούμε περιληπτικά τι σημαίνει Γενική Ψυχολογία, ποιος είναι ο ρόλος της, όπως τον περιγράφει ο Βιγκότσκι:
Στα πλαίσια κάθε επιστήμης, διαμορφώνονται ειδικοί κλάδοι, που μελετούν φαινόμενα μιας συγκεκριμένης κατηγορίας. Π.χ. στη χημεία έχουμε ανόργανη χημεία, οργανική χημεία κλπ. Επίσης, διαμορφώνεται και μιαγενική επιστήμη, η Γενική Χημεία.
Ο κάθε κλάδος συλλέγει στοιχεία, τα ομαδοποιεί, βγάζει γενικά συμπεράσματα, δημιουργεί μια θεωρία.
Οταν το υλικό γενικευθεί μέσα στον κλάδο, η παραπέρα γενίκευσή του είναι δυνατή μόνο σε σύγκριση με υλικό από άλλους κλάδους της ίδιας επιστήμης. Αυτό το κάνει η γενική επιστήμη που επεξεργάζεται το υλικό των κλάδων, γενικεύοντάς το σε ανώτερο επίπεδο.
Η γενική επιστήμη αναπτύσσεται από την ανάγκη να συνεχιστεί η γενίκευση.
Ετσι, η γενική ψυχολογία ολοκληρώνει τους ειδικούς κλάδους αναδείχνει τις πιο γενικές ψυχολογικές κανονικότητες, επεξεργάζεται τις θεωρητικές αρχές και μεθόδους της ψυχολογίας, επεξεργάζεται το σύστημα των εννοιών που χρησιμοποιεί.
Τα αποτελέσματα της έρευνας στη γενική ψυχολογία χρησιμεύουν ως βάση για την ανάπτυξη όλων των κλάδων της ψυχολογίας.
Επιστρέφουμε στην αστική ψυχολογία. Πώς αναπτύχθηκε ιστορικά.
Πάμε μερικούς αιώνες πίσω. Η ανερχόμενη αστική τάξη στην προσπάθειά της να ανατρέψει τη φεουδαρχία στράφηκε κατά της Καθολικής Εκκλησίας που τότε ήταν το ιδεολογικό όπλο των φεουδαρχών και κρατούσε σε ιδεολογική υποταγή τις αμόρφωτες λαϊκές μάζες.
Οι επιστήμονες απέρριψαν το θρησκευτικό δόγμα για την αθανασία της ψυχής και αναγνώρισαν την ψυχή ωςδραστηριότητα του εγκεφάλου.
Μετά την ανατροπή της φεουδαρχίας και με την ανάπτυξη της καπιταλιστικής παραγωγής επιστρατεύτηκε και η ψυχολογία για να καλύψει ανάγκες της οικονομικής ζωής: προβλήματα σχετικά με:
  • την επαγγελματική επιλογή,
  • την ατομική εξειδίκευση,
  • την ψυχολογική δικαίωση νομικών κανόνων,
  • τη διαμόρφωση συνθηκών για εντατικοποίηση της εργασίας κλπ. [= «οργάνωση εργασίας»]
Από την αντίθεση στην κρίση
Με την ανάπτυξη της εφαρμοσμένης ψυχολογίας δημιουργήθηκε μια αντίθεση:
Από τη μια είχαμε τις πειραματικές μεθόδους έρευνας που βασίζονταν στον αυθόρμητο υλισμό των ερευνητών.
Από την άλλη την ψυχολογική θεωρία που βασιζόταν στον υποκειμενισμό και στην ιδεαλιστική φιλοσοφία.
Οσο προόδευε η εφαρμοσμένη ψυχολογία τόσο οξυνόταν η αντίθεση, μέχρι που εξελίχθηκε σε κρίση.
Η κρίση εκδηλώθηκε:
  • με την απόρριψη της παλαιάς ψυχολογίας από την πλειονότητα των ψυχολόγων αλλά και
  • με την αδυναμία τους να δημιουργήσουν μια νέα ψυχολογία σε κοινά αποδεκτές βάσεις.
Στις αρχές του 20ούαιώνα, οι ψυχολόγοι χωρίστηκαν σε αντιμαχόμενες σχολές, που όμως ξεκινούσαν όλες από ιδεαλιστικές ή από απλοϊκές υλιστικές θέσεις.
Σας διαβάζω μια περίληψη των συμπερασμάτων του Βιγκότσκι:
Διεξαγόταν μια πάλη ανάμεσα σε διαφορετικές σχολές που καθεμιά τους προσπαθούσε να υποτάξει τις άλλες.
Στο ερώτημα ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων των ψυχικών φαινομένων, κάθε σχολή απαντούσε διαφορετικά:
Για την παραδοσιακή ενδοσκοπική ψυχολογία, ήταν η έλλειψη υλικότητας και το ότι μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά μόνο από το ίδιο το υποκείμενο.
Για την Αντανακλασιολογία, όλα τα φαινόμενα ήταν αντανακλαστικά.
Για την Ψυχανάλυση ήταν το ασυνείδητο κ.λπ.
Οι ιδεαλιστικές φιλοσοφικές βάσεις της παραδοσιακής ψυχολογίας δεν επέτρεπαν τη διαμόρφωση μιας συνεπούς θεωρίας και μεθοδολογίας, γιατί δεν αντιστοιχούσαν προς την πραγματικότητα.
Η έλλειψη μεθοδολογικής βάσης, δηλαδή η έλλειψη μιας γενικής ψυχολογίας έκανε τους ερευνητές στους ειδικούς κλάδους να μπουν σε γειτονικά πεδία της ψυχολογίας και να διεκδικήσουν το ρόλο της γενικής ψυχολογίας.
Ολα τα ψυχολογικά ρεύματα ακολούθησαν παρόμοια πορεία. Γράφει ο Βιγκότσκι: Στην αρχή κάθε ρεύμα ξεκινά από μια ανακάλυψη και διατυπώνει μια ιδέα για την ερμηνεία του συγκεκριμένου φαινομένου.
Μετά, η επίδραση της ιδέας εξαπλώνεται σε γειτονικές περιοχές και φτάνει να ελέγχει όλο τον κλάδο, ενώ αποσυνδέεται από τα γεγονότα που τη γέννησαν.
Κατόπιν μεταφέρεται σε γειτονικούς κλάδους της ψυχολογίας και τέλος συνδέει την ψυχολογία με άλλα πεδία γνώσης.
Η ιδέα απροκάλυπτα πλέον εντάσσεται σε κάποιο φιλοσοφικό σύστημα. Αποκαλύπτει τι επιδιώκει, από ποιες κοινωνικές τάσεις προέκυψε, ποια ταξικά συμφέροντα υπηρετεί. Ξεσκεπάζεται ως ιδεολογικός πράκτορας μεταμφιεσμένος σε επιστημονικό γεγονός.
Τελικά, υφίσταται κριτική από παντού και περιορίζεται στην περιοχή από την οποία ξεκίνησε. Εξαφανίζεται ως κοσμοαντίληψη και γίνεται μια σταγόνα στον ωκεανό των απόψεων, γιατί στο πεδίο των κοσμοαντιλήψεων δεν υπάρχει χώρος παρά μόνο για δυο: τον υλισμό και τον ιδεαλισμό.
Η έξοδος από την κρίση πραγματοποιήθηκε τελικά με την ανάπτυξη της ΔΥΨ στη Σοβιετική Ενωση στις δεκαετίες 1920-1930. Ο Βιγκότσκι ήταν ένας από τους πρωτεργάτες.
Η αστική τάξη δεν μπορούσε να δεχτεί μια ψυχολογία που βασίζεται στο ΔΥ. Γι' αυτό προσκολλήθηκε στονιδεαλισμό και στον απλοϊκό υλισμό.
Η άρνηση της αστικής ψυχολογίας να αποδεχτεί πολλές υλιστικές επιστημονικές ανακαλύψεις οφείλεται στο γεγονός ότι η ψυχολογία στο σύγχρονο κόσμο εκπληρώνει μια ιδεολογική λειτουργία και υπηρετεί ταξικά συμφέροντα.
Οι πόρτες των πανεπιστημίων παραμένουν κλειστές για τη ΔΥΨ μέχρι σήμερα.
Οι θέσεις της διαστρεβλώνονται συστηματικά, όταν γίνεται κάποια αποσπασματική αναφορά σ' αυτές.
Η κρίση συνεχίζεται στην αστική ψυχολογία και εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Αναφέρω μερικούς:
Αδυναμία της αστικής ψυχολογίας να ορίσει με σαφήνεια και συνέπεια τις ψυχολογικές έννοιες που χρησιμοποιεί, όπως συνείδηση, προσωπικότητα, σκέψη κτλ. καθώς και το αντικείμενο της ίδιας της ψυχολογίας.
Διατηρούνται οι λαθεμένες θεωρητικές βάσεις πράγμα που συχνά οδηγεί τους επιστήμονες σε αβάσιμες γενικεύσεις.
Η αστική ψυχολογία, όπως και ολόκληρη η αστική κοινωνία, βασίζεται στον ατομικισμό. Απολυτοποιεί την αυτονομία του ατόμου που το θεωρεί σε αντιπαράθεση με την κοινωνία.
Εξετάζει τα ψυχικά φαινόμενα αποσπασμένα από την κοινωνική πρακτική δραστηριότητα των ανθρώπων.
Απολυτοποιούνται ορισμένες πλευρές των ψυχικών φαινομένων, διογκώνεται το μερικό σε γενικό καιυποκαθίσταται η θεωρητική έρευνα από αποσπασματικές πρακτικές εφαρμογές. Τα τεστ, για παράδειγμα, από μέσα έρευνας αναγορεύτηκαν σε μεθοδολογική αρχή και κατασκευάστηκε αντίστοιχος «κλάδος» της ψυχολογίας, η τεστολογία.
Σχολές που εμφανίστηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα, αφού απέτυχαν να εκπληρώσουν τα βασικά προγράμματά τους, επιχείρησαν να προσαρμοστούν στα νέα επιστημονικά δεδομένα, αλλά με τρόπο που να μη θίγει τις φιλοσοφικές τους βάσεις. Ο Συμπεριφορισμός μετατράπηκε σε Νεο-συμπεριφορισμό, ο Φροϋδισμός σε Νεο-φροϋδισμό κ.τ.λ.
Τα πειραματικά αποτελέσματα συσσωρεύονται και οδηγούν σε μια ιδιότυπη «λατρεία των δεδομένων», αλλά δεν μπορούν να ερμηνευθούν επιστημονικά. Ο Vygotsky επεσήμανε στην εποχή του ότι οι ψυχολόγοι κάνουνμετρήσεις με μεγάλη προσοχή και ακρίβεια, απαντώντας σε ένα τελείως λαθεμένο ερώτημα.
Σημειώνουμε ότι οι σκοποί της ψυχολογικής έρευνας διαφοροποιούνται ανάλογα με την κοινωνία μέσα στην οποία αυτή πραγματοποιείται. Παρά τη σχετική ανεξαρτησία της επιστημονικής σκέψης η κατεύθυνση της έρευνας προσδιορίζεται από το σκοπό της κοινωνικής παραγωγής. Από εδώ πηγάζουν και οι στόχοι της έρευνας και τα μέσα για την πραγματοποίησή της. Οι ψυχολογικές έρευνες εξαρτώνται από τις πρακτικές ανάγκες του κεφαλαίου.
Το σύστημα χρηματοδότησης υπαγορεύει τόσο το στόχο, όσο και την ιδεολογική απόχρωση της έρευνας. Χρηματοδοτούνται κυρίως έρευνες για πιο αποτελεσματικούς τρόπους επηρεασμού των ανθρώπων, ως εργαζόμενων, ως ψηφοφόρων, ως καταναλωτών.
Χαρακτηριστικό είναι το φαινόμενο της χορήγησης ψυχοφαρμάκων για το παραμικρό στην Αμερική. Αυτό οφείλεται:
Στο ότι η κυρίαρχη ερμηνεία των ψυχικών φαινομένων είναι βιολογική.
Στο ότι εξασφαλίζονται κέρδη για τις φαρμακευτικές εταιρίες.
Δεν λείπουν και οι έρευνες σε κατευθύνσεις που δεν οδηγούν πουθενά, γιατί βασίζονται σε λαθεμένες βασικές παραδοχές (προσπάθειες να κάνουν τους πιθήκους να μιλήσουν, τηλεκίνηση, τηλεπάθεια, κ.λπ.).
Υπάρχουν βέβαια και ερευνητές που, παρά τις αντίξοες συνθήκες, κατορθώνουν να προάγουν την επιστημονική έρευνα σε συγκεκριμένους τομείς.
Διαλεκτική Υλιστική Ψυχολογια
Ερχόμαστε τώρα στη ΔΥΨ
Ενώ ο διαλεκτικός υλισμός γεννήθηκε στα μέσα του 19ούαι., η επίδρασή του στην ανάπτυξη της ψυχολογίας εκδηλώθηκε μόνο τον επόμενο αιώνα, μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία.
Ο λόγος ήταν ότι η ΔΥΨ δεν μπορούσε να γεννηθεί και να αναπτυχθεί μέσα στα αστικά επιστημονικά ιδρύματα. Χρειαζόταν άλλες κοινωνικές συνθήκες.
Η γέννηση της ΔΥΨ σηματοδοτεί ένα ιστορικά νέο στάδιο στην ανάπτυξη της ψυχολογίας. Διαφέρει από τις σχολές της αστικής ψυχολογίας τόσο στην αντίληψη για τη φύση του ανθρώπου, όσο και στους σκοπούς της ψυχολογικής έρευνας.
Αντικείμενό της έχει τον άνθρωπο σαν κοινωνικό ον. Χωρίς κοινωνική ζωή τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά δεν μπορούν να αναπτυχθούν.
Σκοπό της έχει να κατανοήσει τους αντικειμενικούς νόμους διαμόρφωσης της προσωπικότητας προκειμένου να βοηθήσει την ανάπτυξη στους ανθρώπους της κοινωνικής ευθύνης και της αλληλοβοήθειας. Οι στόχοι της εντάσσονται στο σκοπό του σοσιαλισμού για ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του ανθρώπου.
Μεγάλο βάρος δίνεται στην παιδική ψυχολογία, ώστε να βρεθούν πιο αποτελεσματικοί τρόποι για την αφομοίωση από τις νέες γενιές της κοινωνικής πείρας (π.χ. ένα επιστημονικά τεκμηριωμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα).
Για παράδειγμα, αναφέρω ότι δυο αμερικανικά πανεπιστήμια (Stanford + Chicago) εκδώσανε 15 τόμους με μεταφρασμένα άρθρα Σοβιετικών ψυχολόγων και θέμα: «Η ψυχολογία της μάθησης και της διδασκαλίας των μαθηματικών».
Τα κύρια ζητήματα στα οποία εκδηλώνεται η αντιπαράθεση της ΔΥΨ και της αστικής είναι:
  • η έννοια της «ψυχής»
  • η σχέση βιολογικού - ψυχικού,
  • η σχέση κοινωνικού - ατομικού,
  • η έννοια της προσωπικότητας,
  • οι αρχές και οι μέθοδοι της επιστημονικής έρευνας.
Πριν προχωρήσουμε, να ξεκαθαρίσουμε την έννοια της ύλης.
Για το ΔΥ ύλη είναι οτιδήποτε υπάρχει αντικειμενικά ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ή όχι την ύπαρξή του. Από μια πέτρα μέχρι την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, το φως δηλαδή.
Η έννοια της ύλης είναι μια νοητική αφαίρεση από τις ποιοτικές διαφορές των αντικειμένων. Οι έννοιες «ύλη», «αντικειμενική πραγματικότητα», «σύμπαν», «κόσμος» έχουν το ίδιο περιεχόμενο.
Η ύλη αναπτύσσεται και οργανώνεται σε μια ατελείωτη ποικιλία υλικών ενοτήτων, που τις λέμε υλικά συστήματα. Τα υλικά συστήματα μπορεί να είναι διακριτές οντότητες (άτομα, μόρια, μακροσκοπικά σώματα), ή πεδία (βαρυτικό, ηλεκτρομαγνητικό κ.λπ.).
Τα υλικά συστήματα διαφέρουν ως προς την πολυπλοκότητά τους και ως προς τον τρόπο που αλληλεπιδρούν. Τα κατατάσσουμε σε διάφορα επίπεδα οργάνωσης της ύλης - από τα απλούστερα προς τα πιο πολύπλοκα. Μια πέτρα και ένα σκουλήκι δεν βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Επίσης, ένας πίθηκος και ένας άνθρωπος βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα.
Ποιο είναι το κριτήριο με το οποίο διαχωρίζουμε τα επίπεδα; Είναι οι ποιοτικές διαφορές των υλικών συστημάτων ως προς τον τρόπο που αλληλεπιδρούν, ως προς τη μορφή αντανάκλασης του εξωτερικού κόσμου.
Η πέτρα αντανακλά παθητικά το περιβάλλον: φθείρεται κάτω από την επίδραση του ανέμου, της βροχής, των ανθρώπων που τη χρησιμοποιούν.
Τα φυτά αντανακλούν το περιβάλλον ενεργητικά, δηλαδή προσαρμόζονται για να επιβιώσουν: Στρέφονται προς το φως, οι ρίζες τους αναπτύσσονται προς τα κάτω κ.λπ.
Οσο ανεβαίνουμε στην κλίμακα εξέλιξης των ζωντανών οργανισμών περνάμε σε ανώτερες μορφές ενεργητικής αντανάκλασης: στα εξαρτημένα αντανακλαστικά των ζώων και τέλος στην ανθρώπινη συνείδηση.
Δεν έχει ο άνθρωπος εξαρτημένα αντανακλαστικά όπως τα ζώα; Εχει.
Δεν φθείρεται το σώμα του από τον άνεμο, τη βροχή, τα χτυπήματα; Φθείρεται.
Ομως όλες οι κατώτερες μορφές αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον υποτάσσονται στην ανώτερη μορφή, που είναι η ανθρώπινη δραστηριότητα. Μια δραστηριότητα σκόπιμη που βασίζεται στην κατανόηση των αιτιωδών σχέσεων που προσδιορίζουν τα φαινόμενα.
Το ζώο βλέπει τη βροχή, αλλά δεν κατανοεί τι συμβαίνει. Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τους νόμους κίνησης της ύλης και γνωρίζει ότι η βροχή είναι αποτέλεσμα της συμπύκνωσης των υδρατμών. Κι ακόμα χρησιμοποιεί τη γνώση του για να δημιουργήσει τεχνητή βροχή.
Για το ΔΥ η ύλη είναι το πρωταρχικό και η νόηση, ο ανθρώπινος ψυχισμός είναι προϊόν ανάπτυξης της ύλης, είναι λειτουργία ενός υλικού συστήματος που διαμορφώθηκε κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες: του ανθρώπινου εγκεφάλου.
Είναι υλική η σκέψη, ο ψυχισμός; Οχι. Η λειτουργία πραγματοποιείται από ένα υλικό σύστημα, στη συγκεκριμένη περίπτωση από τον ανθρώπινο εγκέφαλο, αλλά η ίδια δεν είναι κάτι υλικό. Το βάδισμα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τα πόδια, αλλά το ίδιο το βάδισμα δεν έχει υλική υπόσταση.
Ετσι, ο ανθρώπινος ψυχισμός αποτελεί μορφή ενεργητικής αντανάκλασης του κόσμου στον εγκέφαλο του ανθρώπου. Η αντανάκλαση πραγματοποιείται μέσω της δραστηριότητας του ανθρώπου.
Ο εγκέφαλος αποτελεί το βιολογικό υπόστρωμα του ψυχισμού, αλλά ο ψυχισμός εκφράζει τις σχέσεις του ανθρώπου με τον κόσμο.
Πώς προέκυψε ο ανθρώπινος ψυχισμός; Δεν ήρθε από το πουθενά - αποτελεί συνέχεια και ταυτόχρονα άρνηση του ψυχισμού των ζώων. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.
Κατά την εξέλιξη των ειδών, οι οργανισμοί αναπτύξανε αισθητήρια όργανα και αισθήσεις. Αυτά είναι η αρχική μορφή ψυχικής δραστηριότητας. Ψυχισμό έχει λοιπόν και η σαύρα και ο σκύλος, όχι η αμοιβάδα, ούτε τα φυτά.
Υλική βάση του ψυχισμού αποτέλεσε αρχικά το νευρικό σύστημα και κατόπιν το ανώτερο τμήμα του, ο εγκέφαλος.
Οσο τελειοποιείται το νευρικό σύστημα των ζώων, τόσο αναπτύσσονται οι λειτουργίες του και τα ψυχικά φαινόμενα, από τα πιο απλά προς τα πιο σύνθετα.
Ομως, ο ψυχισμός του ζώου δεν ξεπερνά ορισμένα όρια. Το ζώο δρα μέσα στα όρια μιας συγκεκριμένης άμεσα αντιληπτής κατάστασης.
Η υπέρβαση αυτών των ορίων γίνεται μόνο στο ανθρώπινο επίπεδο, όταν εμφανίζονται τα λεκτικά νοήματα. Ηομιλία οριοθετεί την περιοχή του ανθρώπου από αυτή των ζώων.
Πώς έγινε το πέρασμα από τη ζωώδη κατάσταση στην ανθρώπινη;
Οι πρόγονοί μας για να επιβιώσουν σε συνθήκες δύσκολες για την ανεύρεση τροφής αναγκάστηκαν να αναπτύξουν μια νέα δραστηριότητα, την εργασία, και συγκεκριμένα την κατασκευή και χρήση εργαλείων.
Εκατομμύρια χρόνια εργασιακής δραστηριότητας χρειάστηκαν για να διαμορφωθεί ο σημερινός ανθρώπινος τύπος, γνωστός ως Κρο-Μανιόν. Και κυρίως ο ανθρώπινος τύπος εγκεφάλου. Γιατί ο εγκέφαλος αναπτύσσεται με τη δραστηριότητα, με την αντιμετώπιση και λύση προβλημάτων.
Ετσι λύθηκε και το πρόβλημα του συντονισμού των ανθρώπινων ενεργειών κατά τη συλλογική παραγωγική δραστηριότητα: με την ανάπτυξη της ομιλίας. Ο άνθρωπος έγινε ικανός να βάζει στόχους, να σκέπτεται.
Ο ψυχισμός απέκτησε στον άνθρωπο κοινωνικο-ιστορικό χαρακτήρα.
Στην ανάπτυξη του ατόμου, ο ψυχισμός του διαμορφώνεται κατά τη διαδικασία της αφομοίωσης και κατάκτησης των μορφών δραστηριότητας που αναπτύχθηκαν ιστορικά από τις προηγούμενες γενεές. Ο κύριος παράγοντας στην ανάπτυξη του νου είναι η αφομοίωση της κοινωνικής πείρας από τον άνθρωπο.
Πώς ερευνά η ΔΥΨ
Μελετά τα ψυχικά φαινόμενα με αντικειμενικές μεθόδους και αξιοποιεί την αυτοπαρατήρηση (ενδοσκόπηση) μόνο σαν βοηθητική πηγή πληροφοριών. Αντικειμενική λέμε μια μέθοδο που εξασφαλίζει τη δυνατότητα επανάληψης της παρατήρησης ή του πειράματος από άλλους ερευνητές, ώστε να αποκλειστούν οι υποκειμενικές ερμηνείες. Αντίθετα, η αυτοπαρατήρηση είναι υποκειμενική και οι ισχυρισμοί του υποκειμένου δεν μπορούν να ελεγχθούν.
Αναζητά τις αντιθέσεις που οδηγούν στη γέννηση και στην ανάπτυξη των φαινομένων. Π.χ. το πέρασμα του παιδιού από ένα στάδιο ανάπτυξης στο επόμενο.
Εξετάζει τις σχέσεις ανάμεσα στα ψυχικά φαινόμενα στην εξέλιξή τους (αλλάζουν, τόσο κατά την ιστορική εξέλιξη της κοινωνίας, όσο και κατά την ανάπτυξη του ατόμου).
Εντάσσει κάθε ξεχωριστή έρευνα στη γενική ψυχολογική θεωρία. Δεν περιορίζεται στην περιγραφή των γεγονότων, ούτε διατυπώνει αυθαίρετα και προκατασκευασμένα συμπεράσματα (όπως π.χ. ο φροϋδισμός).
Η ψυχολογική έρευνα περιλαμβάνει όχι μόνο τη νοητική δραστηριότητα, αλλά και την πρακτική δραστηριότητα,με την οποία οι άνθρωποι αλλάζουν τη φύση και αναδιοργανώνουν την κοινωνία. Σ' αυτή τη δραστηριότητα, η ψυχολογία ερευνά τα κίνητρα και τους τρόπους ρύθμισης των ενεργειών των ανθρώπων. Η δραστηριότητα θεωρείται η κινητήρια δύναμη της ψυχολογικής αντανάκλασης.
Η προσωπικότητα εξετάζεται ως μια ενότητα ψυχικών χαρακτηριστικών του ατόμου, που διαμορφώνεται ανάλογα με τις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους στην κοινωνική του δραστηριότητα, και όχι σαν ένα απλό άθροισμα ιδιοτήτων.
Η ψυχολογική έρευνα συνδέεται στενά με την έρευνα του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος και ιδιαίτερα του εγκεφάλου. Οι φυσιολόγοι, οι ιατροί και οι ψυχολόγοι συνεργάζονται, έχοντας κοινή θεωρητική βάση που αντανακλά σωστά την πραγματικότητα. Η γνωστή σ' εμάς διαμάχη ιατρών και ψυχολόγων δεν υπάρχει. Η διάγνωση του ψυχολόγου καθοδηγεί το νυστέρι του χειρουργού.
Γιατί η διαμάχη υπάρχει εδώ; Γιατί οι ιατροί μιλούν απαξιωτικά για τους ψυχολόγους; Γιατί οι αστικές ψυχολογικές θεωρίες έχουν τόση μονομέρεια και αυθαιρεσία που δεν πείθουν τους ιατρούς.
Το βιολογικό, το ψυχικό και τα επίπεδα οργάνωσης της ύλης
Τα υλικά συστήματα αναπτύσσονται σε μια ανοδική πορεία από την απλή οργάνωση στη σύνθετη, από την ανόργανη ύλη στην οργανική, από τη μη-έμβια ύλη στα ζωντανά όντα, από τα κατώτερα ζώα στα ανώτερα και από αυτά στον άνθρωπο.
Η πορεία δεν είναι ομοιόμορφη. Δεν πρόκειται μόνο για ποσοτικές αλλαγές, αλλά και για ποιοτικές. Αντίστοιχα, διακρίνουμε επίπεδα οργάνωσης της ύλης που διαφέρουν ποιοτικά μεταξύ τους.
Σε κάθε επίπεδο οργάνωσης της ύλης αντιστοιχεί ορισμένη μορφή κίνησης της ύλης (π.χ. στο μοριακό επίπεδο έχουμε το σχηματισμό χημικών ενώσεων, στο βιολογικό επίπεδο έχουμε την ανάπτυξη των ζωντανών όντων, στο κοινωνικό επίπεδο έχουμε τη διαδοχή των τρόπων κοινωνικής οργάνωσης, των τρόπων παραγωγής). Η κάθε μορφή κίνησης συνίσταται στις ιδιαίτερες σχέσεις των υλικών συστημάτων για το δοσμένο επίπεδο.
Με άλλα λόγια, οι σχέσεις των υλικών συστημάτων διαφέρουν ποιοτικά, ανάλογα με το επίπεδο οργάνωσης. Οι άνθρωποι ανακαλύπτουν αυτές τις αντικειμενικές σχέσεις και τις διατυπώνουν με τη μορφή νόμων(π.χ. χημικών, βιολογικών, κοινωνικών, νόμων της νόησης).
Κάθε ανώτερη μορφή κίνησης της ύλης προϋποθέτει την ύπαρξη των κατώτερων μορφών (π.χ. η βιολογική τη χημική και τη φυσική) αλλά δεν ανάγεται σε αυτές, δηλαδή δεν μπορεί να εξηγηθεί στη βάση των κατώτερων μορφών σαν να ήταν ένας μηχανικός συνδυασμός τους.
Κάθε μορφή κίνησης της ύλης έχει τους δικούς της νόμους, που προσδιορίζουν την ιδιαιτερότητά της.
Οι κατώτεροι νόμοι περικλείονται στα ανώτερα επίπεδα και εξακολουθούν να δρουν, αλλά μόνο σαν υποδεέστερος παράγοντας που δεν προσδιορίζει τη συγκεκριμένη νέα ποιότητα.
Τα ψυχικά φαινόμενα προϋποθέτουν τα βιολογικά, αλλά δεν μπορούν να αναχθούν σε αυτά.
Ενώ η υλική βάση των ψυχικών φαινομένων στον άνθρωπο (όπως και στα ανώτερα ζώα) είναι ο εγκέφαλος, ο ανθρώπινος ψυχισμός έχει φύση κοινωνική.
Το βιολογικό και το κοινωνικό δεν ταυτίζονται αλλά ούτε μπορούν να διαχωριστούν.
Δεν υπάρχει αλληλεπίδραση σώματος και νου, γιατί είναι ένα και το αυτό: το σκεπτόμενο σώμα. Τα ψυχικά φαινόμενα προκύπτουν από την αλληλεπίδραση ανάμεσα στον άνθρωπο και στον κόσμο.
Ας δούμε για παράδειγμα τη σκέψη.
Η ανατομική, φυσιολογική μελέτη του εγκεφάλου δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο ερώτημα τι είναι σκέψη.
Η σκέψη είναι μια δραστηριότητα του ανθρώπινου σώματος.
Ανάμεσα στο σώμα και στη σκέψη υπάρχει μόνο η σχέση του οργάνου προς τον τρόπο δραστηριότητάς του.
Το σκεπτόμενο σώμα δεν μπορεί να προκαλέσει αλλαγές στη σκέψη, να επιδράσει πάνω στη σκέψη, γιατί η ίδια του η ύπαρξη, η δραστηριότητά του, είναι η σκέψη.
Η σκέψη δεν είναι προϊόν της δραστηριότητας, αλλά η ίδια η δραστηριότητα τη στιγμή της πραγματοποίησής της, όπως το βάδισμα είναι δραστηριότητα των ποδιών. Η σκέψη δεν προκαλεί αλλαγές στον εγκέφαλο, αλλά υπάρχει μέσω αυτών των αλλαγών.
Οι συνδέσεις ανάμεσα στις ζώνες του εγκεφάλου διαμορφώνονται κατά τη διαδικασία της νοητικής ανάπτυξης, δεν είναι γενετικά δοσμένες από πριν.
Ο εγκέφαλος διαμορφώνεται αφενός στη βάση της κληρονομικότητας που προσδιορίζει τις δυνατότητες ανάπτυξής του, και αφετέρου από την επίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος που καθορίζει αν οι δυνατότητες αυτές θα αναπτυχθούν, ή όχι.
Ο καθένας γεννιέται με μια ποιότητα νευρικού ιστού. Για να αναπτυχθεί όμως το υπάρχον δυναμικό, πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, να μεγαλώσει το άτομο σε περιβάλλον που θα του προσφέρει ικανά σε αριθμό και κατάλληλα σε ποιότητα ερεθίσματα. Χωρίς την επίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος ο εγκέφαλος δεν μπορεί να αναπτυχθεί.
Οι ικανότητες δεν παρέχονται από τη φύση, αλλά διαμορφώνονται κατά την ανθρώπινη δραστηριότητα. Ο άνθρωπος γεννιέται χωρίς νοητικές ιδιότητες, μόνο με τη γενική βιολογική δυνατότητα της απόκτησής τους.
Μόνο με τη δραστηριότητα, την αλληλεπίδραση με τον κόσμο, ο ανθρώπινος εγκέφαλος αρχίζει να αντανακλά τα εξωτερικά αντικείμενα, διαμορφώνοντας ψυχολογικές ποιότητες και ικανότητες.
Δεν υπάρχουν «γεννημένοι ποιητές», «γεννημένοι συνθέτες», κ.λπ. Οι κοινωνικές συνθήκες επιταχύνουν, ή αντίθετα επιβραδύνουν ή και στρεβλώνουν την ανάπτυξη των ικανοτήτων.
Ο άνθρωπος από τη στιγμή της γέννησής του κάνει κτήμα του την κοινωνική πείρα.
Το παιδί, σε αντίθεση με το νεογέννητο ζώο, αφομοιώνει τρόπους δραστηριότητας που δεν έχουν σχέση με βιολογικές ανάγκες. Π.χ. τρώει με κουτάλι και όχι με τα χέρια.
Κάθε ενέργεια του ατόμου εντάσσεται στο σύστημα των σχέσεών του με άλλους ανθρώπους.
Στην κοινωνία ο άνθρωπος βρίσκει τα κίνητρα και τους στόχους της δραστηριότητάς του, τα μέσα και τιςμεθόδους για την πραγματοποίησή της. Το άτομο δεν βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την κοινωνία.
Η άποψη ότι η κοινωνία είναι εχθρική απέναντι στο άτομο, μια άποψη που έγινε βασική θέση του φροϋδισμού, δεν οφείλεται μόνο σε άγνοια. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης εκλαμβάνουν τα χαρακτηριστικά τωνεκμεταλλευτικών κοινωνιών σαν χαρακτηριστικά της ανθρώπινης κοινωνίας γενικά.
Η συμπεριφορά και η σκέψη του ατόμου προσδιορίζεται κυρίως από τις κοινωνικές συνθήκες. Ηθικές και πολιτικές απόψεις, στόχοι, ενδιαφέροντα, πεποιθήσεις, έθιμα, γίνονται κίνητρα της κοινωνικής συμπεριφοράς των ανθρώπων.
Αυτά προσδιορίζονται με τη σειρά τους από τη δομή της κοινωνίας.
Ακόμη και οι πιο προσωπικές σχέσεις αντανακλούν το σύνολο των αλληλεπιδράσεων με τους άλλους ανθρώπους, τα χιλιάδες αόρατα νήματα των οικονομικών, νομικών, ηθικών, πολιτισμικών σχέσεων που συνδέουν τάξεις, κοινωνικά στρώματα, ομάδες, και άτομα.
Η συνείδηση και η προσωπικότητα είναι υποκειμενικό προϊόν των κοινωνικών σχέσεων.

TOP READ