Υπόθεση Μαξ Μέρτεν (4)

 Υπόθεση Μαξ Μέρτεν (4)

Όπως είπαμε στα προηγούμενα, ο Ν.3933/1959 προέβλεπε την αναστολή τής δίωξης στην Ελλάδα των γερμανών πολιτών που κατηγορούνταν για εγκλήματα πολέμου, υπό την ρητή προϋπόθεση ότι είχε ήδη αρχίσει αντίστοιχη ποινική δίωξη εις βάρος τους από τις αρχές τής χώρας τους. Η συγκεκριμένη προϋπόθεση δημιουργούσε πολλά προβλήματα στους ναζί εγκληματίες, μιας και για ελάχιστους εξ αυτών είχε ασκηθεί δίωξη από την γερμανική δικαιοσύνη. Είδαμε ήδη ότι αυτή η "τρύπα" επέτρεψε στον αντεισαγγελέα Τούση να κυνηγήσει τον Μέρτεν και τον Κάλβες. Βέβαια, ο Κάλβες την γλίτωσε, χάρη σε μια πραξικοπηματική, αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική άνωθεν παρέμβαση στο έργο τής δικαιοσύνης αλλά ο Μέρτεν ήταν ήδη στην φυλακή.

Ο Καραμανλής έπρεπε να κάνει κατι γι' αυτό. Έτσι, τον Οκτώβριο του 1959, η κυβέρνηση φέρνει στην βουλή για ψήφιση νομοθετικό διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο η προβλεπόμενη από τον Ν.3933/1959 αναστολή δίωξης εγκληματιών πολέμου ισχύει δίχως προϋποθέσεις και, μάλιστα, αναδρομικά. Με δεδομένο ότι ουδείς εγκληματίας πολέμου κρατείται στις ελληνικές φυλακές πλην του Μέρτεν, είναι προφανές ότι η προτεινόμενη προς ψήφιση διάταξη είναι φωτογραφική και αφορά μόνον αυτόν. Φυσικά, κατά την συζήτηση της επίμαχης διάταξης στην βουλή, γίνεται της κακομοίρας.

Βόννη, 13/11/1958: Αντενάουερ και Καραμανλής (υπό το βλέμμα του Αβέρωφ) υπογράφουν την συμφωνία.δανεισμού.

Στο σημείο αυτό, έχοντας ήδη εντοπίσει ανακρίβειες στον Κάτρη και στον Ραφαηλίδη, είναι ώρα να ζητήσω συγγνώμη από τον αναγνώστη και να διορθώσω και τις δικές μου ανακρίβειες. Φαίνεται πως ο Μέρτεν άφησε μια κατάρα πίσω του. Πώς αλλιώς να εξηγήσω το ότι οι διάλογοι με πρωταγωνιστή τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τους οποίους παρουσίασα στο δεύτερο κείμενο αυτής της σειράς, δεν έλαβαν χώρα κατά την συζήτηση του νομοσχεδίου "περί αναστολής διώξεων εγκληματιών πολέμου" αλλά κατά την συζήτηση επί του νομοθετικού διατάγματος το οποίο μας απασχολεί εδώ. Φαίνεται πως είτε μπέρδεψα τις σημειώσεις μου είτε παρασύρθηκα από το γεγονός ότι το ίδιο με μένα λάθος έχουν κάνει πολλοί ιστοτόποι που ασχολήθηκαν στο παρελθόν με την υπόθεση Μέρτεν. Τουλάχιστον, εγώ έχω την ευκαιρία να επανορθώσω.

Για να ολοκληρώσω την επανόρθωση, πρέπει να συμπληρώσω ότι η ετεροχρονισμένη αναφορά μου στον Κανελλόπουλο "έφαγε" ένα άλλο λίαν ενδιαφέρον στιγμιότυπο, το οποίο έλαβε χώρα κατά τις συνεδριάσεις τού Ιανουαρίου. Για να μη χαθεί, ας το παραθέσω εδώ, ετεροχρονισμένο κι αυτό:

Στο βήμα βρίσκεται ο βουλευτής τής ΕΔΑ Σταύρος Ηλιόπουλος, ο οποίος κατακεραυνώνει την κυβέρνηση, παρατηρώντας, μεταξύ άλλων, ότι "εκ μέρους της Γερμανίας και της Ιταλίας ουδείς παρεδόθη εις την Ελλάδα, παρά τας υποχρεώσεις των, πλην ενός, τον οποίον παρέδωσεν η Γαλλία, του σφαγέως τού Διστόμου(*), ο οποίος περιήλθεν εις χείρας τής κυβερνήσεως Παπάγου, διά να απελαθή, όμως, νύκτωρ και παραδοθή εις την Γερμανίαν, όπου κυκλοφορεί ελεύθερος".

Απάντηση στον Ηλιόπουλο αναλαμβάνει να δώσει ο υπουργός εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ. Όπως είδαμε και στην περίπτωση Κανελλόπουλου, φαίνεται πως η όλη ιστορία με τους εγκληματίες πολέμου δημιουργεί τρικυμία εν κρανίω στην κυβέρνηση, τα μέλη της οποίας περιπίπτουν από γκάφα σε γκάφα προκειμένου να υπερασπιστούν την επιλογή τους για συχωροχάρτι στους χιτλερικούς. Από την γκάφα δεν ξεφεύγει ούτε ο πολύπειρος Αβέρωφ, ο οποίος, αφού κατ' αρχήν ψεύδεται ισχυριζόμενος ότι το θέμα τής δίωξης των εγκληματιών πολέμου έχει ήδη κλείσει στις περισσότερες χώρες της δύσης (είπαμε ήδη ότι τα σχετικά γραφεία παραμένουν ανοιχτά στις ΗΠΑ, στην Γαλλία, στην Βρεττανία, στην Αυστραλία κλπ), προσθέτει το εξής αμίμητο:

"Ημείς, κατ' αντίθεσιν προς τας χώρας αυτάς, διατηρούμεν ανοικτόν το θέμα. Επειδή, όμως, κατά το παρελθόν συνελήφθη γερμανός τουρίστας λόγω συνωνυμίας και εδημιουργήθη θόρυβος εις τον γερμανικόν τύπον, ανεκόπη δε το ρεύμα τού τουρισμού και τούτο έχει οικονομικήν σημασίαν αλλά και πολιτικήν, η κυβέρνησις απεφάσισεν να ρυθμίση διά του νομοσχεδίου το ζήτημα, δεδομένου μάλιστα ότι η Δυτική Γερμανία ανέδειξεν εις την εξουσίαν άνδρας αγωνισθέντας κατά του ναζισμού και, εκτός τούτου, είναι συμπαραστάτης τής Ελλάδος εις όλα τα πολιτικά θέματα"(!)  Καί για όσους δεν κατάλαβαν, αφήνουμε τους εγκληματίες ατιμώρητους για να μη πληγεί ο τουρισμός! Όντως, είναι σπανιώτατο να βρεθεί λόγος πολιτικού με τόσο πολλές μπούρδες σε μια πρόταση, ειδικά δε πολιτικού με την εμπειρία τού Αβέρωφ.

Παρά την σθεναρή αντίσταση της ΕΔΑ και παρά τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας συλλόγων και πολιτών σε ολόκληρη την χώρα, ο Καραμανλής τα καταφέρνει. Το Ν.Δ.4016/1959 δημοσιεύεται στο ΦΕΚ τής 24/10/1959 και στις 5 Νοεμβρίου ο Μαξ Μέρτεν αποφυλακίζεται και παραδίδεται στην γερμανική δικαιοσύνη για τα περαιτέρω. Οι γερμανοί, στηριζόμενοι στην ελληνική πρόταση του 1946, περί απελευθέρωσης του Μέρτεν "λόγω της άμεμπτης συμπεριφοράς του και των ανεκτίμητων υπηρεσιών του προς την Ελλάδα", τον αφήνουν ελεύθερο και, μετά από δυόμισυ χρόνια "ταλαιπωρίας", ο εγκληματίας επιστρέφει κανονικά στην δουλειά του.


Η ιστορία με τα νομικά ανουσιουργήματα Ν.3933/1959 και ΝΔ4016/1959 έχει και συνέχεια. Σϋμφωνα με τον ισχύοντα το 1959 Ποινικό Κώδικα (άρθρο 113, παρ.1), εφ' όσον ανεστάλη η δίωξη των εγκλημάτων πολέμου, επήλθε και αναστολή τής παραγραφής αυτών των εγκλημάτων! Αυτό σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή αρκούσε μια απλή κατάργηση των επίμαχων διατάξεων για να αρχίσει πάλι το κυνηγητό των εγκληματιών.

Το 1996, η κυβέρνηση Σημίτη έβαλε οριστικά ταφόπλακα στην όποια ρομαντική ελπίδα πως κάποτε οι εγκληματίες θα τιμωρούνταν. Με τον Ν.2408/1996 τροποποίησε το άρθρο 113 του Ποινικού Κώδικα, θεσμοθετώντας ότι "η αναστολή της παραγραφής τόσο λόγω αδυναμίας άσκησης ή εξακολούθησης της ποινικής δίωξης δια ρητής διάταξης νόμου όσο και λόγω επιδικίας δεν μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από πέντε χρόνια για τα κακουργήματα, τρία χρόνια για τα πλημμελήματα και ένα χρόνο για τα πταίσματα". Έτσι, τα δυο νομικά εκτρώματα έμειναν άνευ ενδιαφέροντος, μόνο για να θυμίζουν δυο από τις πιο μαύρες στιγμές τού Καραμανλή, ώσπου καταργήθηκαν οριστικά με τον Ν.3849/2010, όταν υπουργός δικαιοσύνης ήταν ο Χάρης Καστανίδης.

Και όμως! Στις 12/6/2013, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του βουλευτή Πάρι Μουτσινά (ΔημΑρ), ο υπουργός δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης ισχυρίζεται ότι με την ψήφιση του Ν.3849/2010, η ελληνική πολιτεία "έκανε ένα αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση της μη παραιτήσεως από το δικαίωμα της διώξεως εγκληματιών πολέμου και της άρσης της οποιασδήποτε αμφιβολίας σχετικά με την διατήρηση του δικαιώματός της να διώκει και εκδίδει τους εγκληματίες πολέμου"! Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε, δηλαδή, με την κοροϊδία να συνεχίζεται.

Αριστερά: Ο Μαξ Μέρτεν στο δικαστήριο. Δεξιά: Ο υπουργός δικαιοσύνης της Γερμανίας Γκούσταβ Χάιννεμαν (**)

Με την αποφυλάκιση και την έκδοση του Μέρτεν, η κυβέρνηση πήρε βαθειές ανάσες. Ούτε ο ίδιος ο Καραμανλής ούτε κανείς άλλος δεν μπορούσε τότε να φανταστεί ότι ο "χασάπης της Θεσσαλονίκης" θα ετοίμαζε μεθοδικά την εκδίκησή του. Όταν θα εκδηλωνόταν αυτή η εκδίκηση, τον Σεπτέμβριο του 1960, στην Ελλάδα θα γινόταν πολιτικός σεισμός.


----------------------------------
(*) Επί κεφαλής τού γερμανικού λόχου που προέβη στην σφαγή τού Διστόμου, ήταν ο λοχαγός των Ες-Ες Φριτς Λάουτενμπαχ. Εδώ, ο Ηλιόπουλος αναφέρεται σε κάποιον από τους υπολοχαγούς τού Λάουτενμπαχ, τον Χανς Τσάμπελ. Ο Τσάμπελ συνελήφθη στην Γαλλία μετά τον πόλεμο και οι γάλλοι τον εξέδωσαν στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1949. Παρ' ότι ομολόγησε την σφαγή (υποστηρίζοντας, φυσικά, ότι εκείνος απλώς εκτελούσε διαταγές), η ελληνική κυβέρνηση, αντί να τον δικάσει, τον παρέδωσε στην γερμανική δικαιοσύνη, η οποία τον άφησε ελεύθερο.
[Μιας και μιλήσαμε για τον Σταύρο Ηλιόπουλο, ας προσθέσουμε μια πικάντικη λεπτομέρεια. Στις 16/8/1945, ο ειδικός επίτροπος Αθηνών εξέδωσε το υπ' αριθ. 140/422 ένταλμα σύλληψης κατά του Ηλιόπουλου ως "κατηγορουμένου δια συνεργασίαν μετά των γερμανικών αρχών κατοχής"! Ωραίο;]

(**) Ο Γκούσταβ Χάινεμαν, τότε υπουργός δικαιοσύνης και αργότερα πρόεδρος της Γερμανίας, δεν δίστασε να δηλώσει πως κάθε οικονομική συμφωνία με την Ελλάδα θα αντιμετωπιζόταν με εχθρότητα από την γερμανική κοινή γνώμη για όσο θα εκκρεμούσε η υπόθεση του Μέρτεν. Η δήλωση του Χάινεμαν είναι απόλυτα φυσιολογική, αν σκεφτεί κανείς πως Χάινεμαν και Μέρτεν ήσαν συνιδρυτές τής Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Η δημοκρατία στα καλύτερά της.

Να μια λύση για το μεταναστευτικό!

 Να μια λύση για το μεταναστευτικό!

Η λύση είναι να απελάσουμε περί τους 379.578 φασίστες και συμπαθούντες τους φασίστες (τόσοι ψήφισαν το ναζιστικό έκτρωμα της Χρυσής Αυγής τον Σεπτέμβρη) και να δεχθούμε αντίστοιχο αριθμό προσφύγων. 

Όσοι δε επιθυμούν τους χρυσαυγίτες και τα λοιπά ορφανά του Χίτλερ, του Μουσολίνι και του Μεταξά ας τους πάρουν σπίτι τους, με δική τους ευθύνη. 

ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ-Σκανδαλώδης γελοιογραφία του Charlie Hebdo για το αεροπορικό δυστύχημα στο Σινά

 Σκανδαλώδης γελοιογραφία του Charlie Hebdo για το αεροπορικό δυστύχημα στο Σινά

Tο διαβόητο για καρικατούρες του γαλλικό περιοδικό Charlie Hebdo για άλλη μια φορά έκανε ένα σκανδαλώδες δημοσίευμα, όταν γελοιοποίησε το αεροπορικό δυστύχημα, την συντριβή του ρωσικού Airbus A321 της εταιρείας Kogalymavia στη χερσόνησο του Σινά.

Οι δημοσιογράφοι παρουσίασαν στους αναγνώστες δύο γελοιογραφίες αφιερωμένες στην τραγωδία του A321.

Η πρώτη εικόνα δείχνει συντρίμμια του σκάφους και σώματα των επιβατών, που πέφτουν στο κεφάλι ενός άνδρα, που μοιάζει με τρομοκράτη. Η γελοιογραφία συνοδεύεται από το κυνικό σχόλιο: «Η ρωσική πολεμική αεροπορία ενέτεινε τους βομβαρδισμούς», αναφέρει το τηλεοπτικό κανάλι Ρεν-TV.

Στη δεύτερη γελοιογραφία υπάρχει ένα κρανίο που βρίσκεται ανάμεσα στα συντρίμμια και τις σορούς. Το κρανίο προειδοποιεί για τους κινδύνους των ρωσικών αεροπορικών εταιρειών χαμηλού κόστους. Μετά ακολουθεί και το ίδιο το «αστείο»: «Πνευματώδεις δημοσιογράφοι λένε, ότι οι τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους κατέβασαν το ρωσικό αεροπλάνο, επειδή ήταν ο μόνος τρόπος να λάβουν 224 μερίδες δωρεάν φαγητού».
Το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας της Ρωσίας έχει ήδη σχολιάσει αυτές τις γελοιογραφίες και τις χαρακτήρισε βλάσφημες.

Πηγή: Σύγχρονη Ρωσία

Κρεμλίνο: Βλασφημία οι γελοιογραφίες του Charlie Hebdo

Dmitry Peskov

Σε υψηλούς τόνους σχολίασε τις γελοιογραφίες του Charlie Hebdo για την συντριβή του αεροσκάφους στο Σινά ο γραμματέας Τύπου του Ρώσου προέδρου.
«Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία, την αυτο-έκφραση ή οτιδήποτε άλλο. Είναι καθαρή βλασφημία», είπε στους δημοσιογράφους ο Ντμίτρι Πεσκόφ.

Ο γραμματέας Τύπου, δήλωσε ότι προσπάθησε μαζί με τους συναδέλφους του να βρει γελοιογραφίες για τους δημοσιογράφους του περιοδικού, οι οποίοι σκοτώθηκαν από τρομοκράτες.

«Δεν μπορέσαμε να βρούμε (γελοιογραφίες). Αλλά αν ποτέ είχαν δημοσιευθεί και αυτό θα ήταν βλασφημία», τόνισε ο γραμματέας Τύπου του Ρώσου προέδρου.

«Τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνουμε σε αυτή τη χώρα. Δεν σχολιάζω τα ηθικά πρότυπα των Γάλλων. Αυτό είναι θέμα δικό τους. Αλλά αυτό (οι γελοιογραφίες) σε αυτή την χώρα είναι βλασφημία», υπογράμμισε ο Ντμίτρι Πεσκόφ.

Η Ρωσία δεν θα αναλάβει προσπάθειες να ξεκαθαρίσει αυτή την κατάσταση κατά την διάρκεια των επαφών στο Παρίσι, σημείωσε ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου.

Πηγή: Σύγχρονη Ρωσία

Y.Γ.
Στο twitter λειτουργεί ήδη το hashtag  #JeNeSuisPasCharlie

Τα έξι χρόνια να μη γίνουνε επτά

 Τα έξι χρόνια να μη γίνουνε επτά

Έξι χρόνια στο δημοτικό, έξι χρόνια στο γυμνάσιο… μα πού πήγαν τα έξι χρόνια που λείπουν; Και πόσες εξάδες μας λείπουν σήμερα;

Επτά χρόνια στο γύψο, επτά χρόνια «σοσιαλμανία», οκτώ χρόνια (παρ)αλλαγή, τέλος της ιστορίας κι επτά μεταβατικά χρόνια μαυρίλας, οκτώ χρόνια εκσυγχρονισμού, πέντε χρόνια σεμνά και ταπεινά, έξι χρόνια μνημόνιο –να μη γίνουνε επτά.

Μα πού πήγαν σχεδόν πενήντα χρόνια (βάσανα και διωγμοί); Και πού χάθηκαν, αφού τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή;

Με το θάνατο του Τσάκωνα πολλοί από εμάς θάβουμε ένα κομμάτι των παιδικών μας χρόνων, αλλά βρίσκουμε αφορμή να ξεθάψουμε τις αναμνήσεις μας, απενοχοποιημένες κι ανάμεικτες, πολιτικές μαζί με την καλτιά: Από τα ελπιδοφόρα πρώτα βήματα με τον Βέγγο, στην απότομη χαβαλέ προσγείωση στο κλίμα της δεκαετίας, που τα συνδύαζε όλα: ρόδα, τσάντα και κοπάνα (τους φασίστες), θηλυκό θηριοτροφείο, μεγάλη απόφραξη, κοκ. Από το μάθε παιδί μου γράμματα, στο μάθε παιδί μου μπάσκετ (προφητικό, καθώς βγήκε λίγο πριν από το Ευρωμπάσκετ του 87’ με πρωταγωνιστή το Σταύρο Μαυρίδη, που αργότερα στα Εγκλήματα έπαιζε τον κύριο Κουτσούμπα!). Κι από εκεί στις βιντεοκασέτες, τα ανέκδοτα με τον (προ)ηγούμενο στο 090, και τις λούμπεν, ανέμπνευστες επιθεωρήσεις. Εκεί όπου είχε παίξει και τον Καραγκιόζη σε ένα σκετς, για να γίνει ιδανική, ζωντανή ενσάρκωση ενός λαϊκού ήρωα, με την εμφάνισή του (φαλάκρα, λεπτό μουστάκι) και το μοναδικό γρέζι στη φωνή του, που έγινε το σήμα κατατεθέν του.

Μια αντιφατική διαδρομή που δείχνει τι ήταν και τι θα μπορούσε να γίνει, όχι μόνο ο Τσάκωνας αλλά μια ολόκληρη γενιά και ο κινηματογράφος/η τέχνη της μεταπολίτευσης συνολικά. Και επειδή αυτά τα αντιφατικά στοιχεία συνυπάρχουν ειρηνικά κι εξ αδιαιρέτου σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι, πρέπει κάπως να τα παντρέψουμε μέσα μας, με τις αισθητικές και κοσμοθεωρητικές μας αρχές, να νικήσουμε τις ιδεολογικές μας τύψεις. Κι αυτή η υπερνίκηση, η αποενοχοποίηση ονομάζεται καλτ, που είναι το όνομα που δίνουμε σε ό,τι μας φαίνεται καταγέλαστο και φτηνό, αλλά γελάμε πρωτογενώς με αυτό, γιατί μας φαίνεται όντως αστείο ή γιατί μάθαμε να το θεωρούμε τέτοιο από πολύ μικροί, πολύ πριν αποκτήσουμε πολύπλοκο και πιο απαιτητικό κριτήριο.

Σαν μια αναρχική ομάδα που έκανε κάποτε προβολή της κλασικής περίπτωσης βλάβης, και θα ακολουθούσε συζήτηση για την ταξική θέση και το ρόλο των μικρών αφεντικών, που καταδυναστεύουν τους μαθητευόμενούς τους, με αφορμή τα καψόνια του μαστρο-Τσάκωνα στο βοηθό του, Τάσο Κωστή. Τα ιδεολογικά άλλοθι που ψάχνουμε είναι πολλές φορές πιο καλτ κι από αυτές τις ένοχες, αμαρτωλές απολαύσεις μας.

Κι αυτό που μένει στο τέλος της ημέρας είναι μια μελαγχολία για το μαρασμό του πολιτικού, στρατευμένου κινηματογράφου, που δεν καθορίζεται βέβαια από το θάνατο του Τσάκωνα, αλλά κρίθηκε όσο αυτός ήταν ακόμα εν ζωή· και για την έλλειψη νέων τέτοιων ταινιών, σαν το μάθε παιδί μου γράμματα, που να μη μοιάζουν αναχρονιστικές, αντιγράφοντας το παρελθόν, αλλά να πιάνουν το σφυγμό της εποχής μας.

Κι αυτό που μένει ως αντίβαρο αισιοδοξίας είναι πως παρόλα όσα, παρά το ραγδαίο εκφυλισμό των ιδανικών και την επικράτηση της δικτατορίας του χαβαλέ, υπάρχουν ακόμα παιδιά που αντιδρούν και βγαίνουν μαζικά στο δρόμο, για να μάθουν γράμματα –περνώντας και από το μεγάλο σχολείο του αγώνα. Τα συλλαλητήρια των φοιτητών και των μαθητών αυτές τις μέρες, ήταν τα πιο μαζικά κι ελπιδοφόρα των τελευταίων ετών. Βοηθάει όσο να πεις και ο Συριζαίος Πάγκαλος, που τη Δευτέρα στον ενικό εκστόμισε πολλά μαργαριτάρια (πέραν της επίμαχης φράσης περί γενοκτονίας κι εθνοκάθαρσης), με κορυφαίο ίσως –λόγω ιδιαίτερου συμβολισμού- αυτό για τους δικτατορικούς φοιτητές.

O Λένιν, ο Κεμάλ και ο Πόντος: Η προπαγάνδα του «Κεμαλομπολσεβικισμού»

 O Λένιν, ο Κεμάλ και ο Πόντος: Η προπαγάνδα του «Κεμαλομπολσεβικισμού»

Ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε πέρυσι (σ.σ το άρθρο είναι του 2009) σε εφημερίδα της βόρειας Ελλάδας και πραγματεύεται την αντικομμουνιστική προπαγάνδα του «Κεμαλομπολσεβικισμού».

Περί «κεμαλομπολσεβικισμού»

Πρόσφατα το ιδεολόγημα περί «κεμαλομπολσεβικισμού», προϊόν λιγότερο φωτεινών περιόδων της ελληνικής Ιστορίας και αναπόσπαστο τμήμα του οπλοστασίου του αντικομμουνισμού από την δικτατορία του Πάγκαλου μέχρι την Χούντα των Συνταγματαρχών, αναβίωσε και πάλι σε άρθρο με τίτλο «Οι ευθύνες του ΚΚΕ και ο Φιλοκεμαλισμός στην Ελλάδα». Συνοδευόμενο από πομπώδεις εκφράσεις (όπως π.χ. «υποκριτές γραμματείς και φαρισαίοι της Αριστεράς», «ενδοτισμός» της Αριστεράς, κ.α.), διαστρεβλώσεις και συγχύσεις (που ταύτιζαν π.χ. αυθαίρετα τις θέσεις του Ριζοσπάστη με τις αντίστοιχες της κ. Ρεπούση), το εν λόγω δημοσίευμα προσπάθησε να στοιχειοθετήσει μια ιστορικοφανή «εχθρική στάση» των κομμουνιστών έναντι του ποντιακού λαού.

Επιχειρώντας μια σύντομη και κατά το δυνατόν πληρέστερη απάντηση θα ήταν χρήσιμο να αφήσουμε στην άκρη τους συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς που διατυπώνονται στο κείμενο, προσανατολίζοντας την συζήτηση προς μια περισσότερο εποικοδομητική βάση. Εξετάζοντας λοιπόν πτυχές του ιστορικού παρελθόντος που, είτε από άγνοια είτε από πολιτική σκοπιμότητα, αποσιωπούνται και διαστρεβλώνονται θα μπορούσαμε να σταθούμε επιγραμματικά στα εξής.

Τα γενεσιουργά αίτια της καταστροφής της Μικράς Ασίας και του Πόντου δεν μπορούν δυστυχώς να αποδοθούν αναλυτικά στα πλαίσια ενός άρθρου. Είχαν να κάνουν με ένα συνδυασμό παραγόντων που παρουσιάζουμε εδώ κωδικοποιημένα: με την άνοδο του τουρκικού αστικού εθνικισμού, την επιδίωξη συγκρότησης ενός έθνους κράτους στο οποίο η ανερχόμενη τουρκική αστική τάξη θα μπορούσε να αναπαραχθεί ως κυρίαρχη δύναμη και που το ισχυρό ελληνικό και αρμένικο κεφάλαιο αποτελούσε σημαντικό εμπόδιο, με την διείσδυση του γερμανικού ιμπεριαλισμού στις αγορές της Ανατολής και την ταύτιση του χριστιανικού στοιχείου με τα οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα των ανταγωνιστών του, τις συγκεκριμένες επιδιώξεις και επιλογές της ελληνικής και ελληνοποντιακής πολιτικοοικονομικής ηγεσίας, κλπ.

Δεν αποτελεί έκπληξη γιατί οι συνυπεύθυνες για την καταστροφή του ελληνισμού της Ανατολής κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της χώρας, πάσχισαν από την επομένη κιόλας ημέρα να αποπροσανατολίσουν τις προσφυγικές μάζες που κατέφθαναν στις ελληνικές ακτές μετατοπίζοντας τις ευθύνες, από τους κατεξοχήν υπαίτιους, στους κομμουνιστές.
Για όλα έφταιγε…ο Λένιν, οι μπολσεβίκοι και τα κατά τόπους «μίσθαρνά όργανα της Μόσχας»!

Και όμως, η στάση της νεαρής σοβιετικής πολιτείας έναντι των Ποντίων έχει μνημονευτεί από πολλούς. Ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Τραπεζούντας Χρύσανθος, αφηγούμενος τα γεγονότα, τόνισε πως «όταν η νέα σοβιετική εξουσία έβγαλε την χώρα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δεν εγκατέλειψε τον ελληνισμό του Πόντου στο έλεος των τσέτηδων. Τον βοήθησε και πάλι να αμυνθεί.» Για να προσθέσει σε μια άλλη περίπτωση πως «οι άθεοι κομμουνιστές εφάνησαν περισσότερον χριστιανοί από τους ‘χριστιανούς’ Αγγλογάλλους.»[1] Ο Σκουλούδης έγραψε επίσης πως «εις πολλάς περιστάσεις οι Τούρκοι συνέλαβον ολόκληρους πληθυσμούς, με σκοπόν να τους εκτοπίσουν και οι Μπολσεβίκοι εξηγόραζον από τους Τούρκους τους πληθυσμούς αυτούς. Εκτός αυτού έθετον εις την διάθεσιν των Ελλήνων και πλοία ίνα μεταφέρουν αυτούς από Τραπεζούντος εις τα έναντι ρωσικά παράλια.»[2]

«Μα ο Λένιν έδωσε στον Κεμάλ όπλα!» αναφωνούν ορισμένοι. Η σοβιετο-τουρκική προσέγγιση πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια εφαρμογής της πολιτικής για την υποστήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιακών κινημάτων. Ναι, η νεαρή σοβιετική κυβέρνηση βοήθησε υλικά και στρατιωτικά το κίνημα του Κεμάλ, ως κίνημα αστικό-εθνικοαπελευθερωτικό, το οποίο αντιμαχόταν τη φεουδαρχία, την ιμπεριαλιστική διείσδυση και τον διαμελισμό μιας χώρας. Αυτό δεν σημαίνει πως συμμεριζόταν το ιδεολογικό του περιεχόμενο, το οποίο ήταν εθνικιστικό / αστικό, ή τις μεθόδους εφαρμογής του.

Επιπλέον, συνυπολογίζοντας τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων (καπιταλιστική περικύκλωση, ξένη στρατιωτική επέμβαση, κλπ.), η επαναστατημένη χώρα των Σοβιέτ είχε γνώση των κινδύνων που απέρρεαν από μια ενδεχόμενη μετατροπή της Τουρκίας σε στρατηγικό προγεφύρωμα εναντίον της ΕΣΣΔ.

«Υπερβολές», θα πει κάποιος. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν μια τέτοια πρόθεση. Και όμως η συμφωνία μεταξύ Ποντίων και Αρμενίων, η οποία μεταβιβάστηκε τηλεγραφικώς στον Βενιζέλο στις 3 Ιανουαρίου 1920, ανέφερε μεταξύ άλλων:

«1) παρακαλούν οι αντιπροσωπείες Ποντίων και Αρμενίων τη μεγάλη Δύναμη, που ενδεχομένως θα αναλάβει την εντολή στην περιοχή, να αποστείλει το ταχύτερον στρατιωτικές συμμαχικές δυνάμεις για να αναχαιτίσουν την προώθηση των Μπολσεβίκων και
2) ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση να παράσχει βοήθεια στους Έλληνες του Πόντου για να αντισταθούν, με την συνεργασία και του αρμένικου στρατού, στις κανονικές τουρκικές δυνάμεις, ενώ ο αρμενικός στρατός θα εμποδίζει την κάθοδο των Μπολσεβίκων. Ακόμη 

3) ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση να ενισχύσει με στρατό και υλικό την οργάνωση του αρμενικού στρατού.»[3]

Και ακόμα: «Μπροστά στην αδυναμία των Συμμάχων να σταματήσουν την επέκταση του μπολσεβικισμού και να ισχυροποιήσουν τον αγώνα του Ντενίκιν, που υποχωρούσε –είχε δε αναγγελθεί μάλιστα και η πτώσις του Ροστώφ της νότιας Ρωσίας- [ο Καθενιώτης] πήρε την πρωτοβουλία να απευθυνθεί στην Κωνσταντινούπολη στους στρατιωτικούς διοικητές Άγγλων και Γάλλων, για να τους εκθέσει πως οι ποντιακές εθελοντικές μονάδες θα μπορούσαν να είναι πολύ χρήσιμες στους Συμμάχους στις τότε συνθήκες και μάλιστα μετά τη συνεχή υποχώρηση του Ντενίκιν και την αποτυχία των προσδοκιών του Άγγλου αρμοστή στον Καύκασο Wardrop για την απόκρουση της καθόδου του μπολσεβικισμού στον Καύκασο.»[4]

Ας μην ξεχνάμε πως η Ελλάδα είχε ήδη επέμβει στρατιωτικά εναντίον της Σοβιετικής Ρωσίας. Παρόλα αυτά, η νεαρή σοβιετική εξουσία επιχείρησε επανειλημμένως να προσεγγίσει την Ελλάδα και να αποκαταστήσει τις μεταξύ τους διπλωματικές σχέσεις, από το 1920 ακόμα, την ίδια δηλαδή χρονιά που η συμμετοχή της στην απαράδεκτη στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία έλαβε άδοξο τέλος. Η ελληνική πλευρά, ωστόσο, δεν ανταποκρίθηκε (η Ελλάδα αναγνώρισε τελικά την Σοβιετική Ένωση στις 8 Μαρτίου του 1924, υπέγραψε δε το πρώτο εμπορικό σύμφωνο δύο χρόνια μετά, το 1926). Με αφορμή τη συζήτηση περί αποκατάστασης των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας-Σοβιετικής Ρωσίας, ο Σταύρος Κανονίδης (διανοούμενος ποντιακής καταγωγής) τόνισε το 1921: «Δεν πρέπει να λησμονήσει η ελληνική κοινή γνώμη ότι η στάσις του ελληνικού βασιλείου απέναντι της Δημοκρατίας των Σοβιέτ ευθύς εξ αρχής υπήρξεν εξαιρετικώς κακόπιστος και άστοχος. Μια από τις απαισιωτέρας πράξεις τη βενιζελικής κυριαρχίας υπήρξεν η εκστρατεία της Νοτίου Ρωσίας, εις την οποίαν δια πρώτην φοράν καθ’ όλην την ελληνική ιστορίαν, τα ελληνικά όπλα εχρησιμοποιήθησαν προς εξυπηρέτησιν ξένων ποταπών συμφερόντων και προς εκβιασμόν της θελήσεως ενός λαού επιζητούντος την πολιτικήν και οικονομικήν του απελευθέρωσιν.»[5]

Ένα όμως επιπρόσθετο στοιχείο, που σπανίως αναδεικνύεται από την κρατούσα ιστοριογραφία, είναι το γεγονός ότι οι μπολσεβίκοι επιχείρησαν να έρθουν σε συνεννόηση με τους Ποντίους με σκοπό την στήριξη του αγώνα τους, προσφέροντας υλικο-στρατιωτική βοήθεια. Πράγματι, στις 27 Απριλίου 1920, ο Έλληνας πρόξενος στην Τιφλίδα έστειλε επιστολή στον ύπατο αρμοστή Κανελλόπουλο (ο οποίος με τη σειρά του το γνωστοποίησε στο Υπουργείο των Εξωτερικών), όπου έγραφε τα εξής: «Ημετέρα επιτροπή Νοβορωσίσκ συνοδεύουσα κομισαίρ Μπολσεβίκων, οίτινες ανεγνώρισαν σύστασιν αρχών συμβουλίου Ποντίων Βατούμ, ανακοινοί ότι αυτοβούλως προτάσει ημετέρου συμβουλίου Νοβορωσίσκ μπολσεβικικαί αρχαί συνενοηθήσαι μετά Μόσχας δέχονται υποβοηθήσωσι αγώνα Ποντίων επιτρέπουσαι οργάνωσιν επί τόπου, προσφέρουσι όπλα, όχι αξιωματικούς. Ερωτώσι τι δύναται συνεισφέρη Ελληνική κυβέρνησις εις αγώνα Ποντίων.» Η απάντηση που έλαβαν οι Μπολσεβίκοι στην πρότασή τους για βοήθεια του αγώνα του ποντιακού ελληνισμού ήταν τόσο άμεση όσο και κατηγορηματικά αρνητική.[6]

Τέλος αξιομνημόνευτη υπήρξε η προσπάθεια της Σοβιετικής Ρωσίας για διαμεσολάβηση μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής πλευράς προκειμένου να επιτευχθεί ειρηνική λύση στη διαμορφούμενη κατάσταση στην Μικρά Ασία. Ο ιστορικός –και τότε γενικός γραμματέας του ΣΕΚΕ (Κ)- Γιάννης Κορδάτος αναφέρει σχετικά πως τον Απρίλη του 1922 κατέφθασε μυστικά στην Ελλάδα απεσταλμένος της Τρίτης Διεθνούς και του Υπουργείου Εξωτερικών και Στρατιωτικών της Σοβιετικής Ρωσίας. Είχε εντολή να διερευνήσει τη δυνατότητα μεσολάβησης της χώρας του για ειρηνικό τερματισμό του μικρασιατικού πολέμου μέσα από επαφές που θα είχε με την ηγεσία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος (αυτός ο τρόπος άφιξης του ξένου απεσταλμένου και η μέθοδος διερεύνησης οφείλονταν στην ανυπαρξία διπλωματικών σχέσεων των δύο κρατών). Ακολούθως, συναντήθηκε με τον Γ. Κορδάτο, τον ενημέρωσε για τον σκοπό της παρουσίας του και του ζήτησε να ανακοινώσει στην ελληνική κυβέρνηση την άφιξή του, καθώς και την επιθυμία της χώρας του για μεσολάβηση στο μικρασιατικό ζήτημα. Η πρότασή του περιελάμβανε την υπογραφή ανακωχής ανάμεσα στην Ελλάδα και τον Κεμάλ και καθεστώς αυτονομίας για την περιοχή της Μικράς Ασίας. Ως αντάλλαγμα ζητούσε από την ελληνική κυβέρνηση να αναγνωρίσει, έστω και defacto, τη σοβιετική εξουσία.

Ο σοβιετικός απεσταλμένος τόνισε μεταξύ άλλων: «Γι’ αυτό θέλουμε να μείνουνε οι Έλληνες στην Μικρασία, όχι από κούφιο συναισθηματισμό, αλλά από ρεαλιστική αντίληψη για το αύριο και μεθαύριο. Οι μειονότητες στην Τουρκία στάθηκαν από τη μία μεριά τροχοπέδη στον ολοκληρωτικό εξισλαμισμό της Βαλκανικής και Ανατολής και από την άλλη έγιναν η πηγή που τροφοδότησε τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα των λαών της Βαλκανικής από το 1770 ως τα χτες.»[7]

Ο ηγέτης του ΣΕΚΕ (Κ) συναντήθηκε με τον Ν. Στράτο (αντιπολίτευση τότε) και τον Α. Καρτάλη (υπουργό στην Κυβέρνηση Γούναρη) προκειμένου να τους μεταφέρει τις σοβιετικές προτάσεις χωρίς, ωστόσο, θετικό αποτέλεσμα. Ο τελευταίος μάλιστα, όπως γράφει ο ίδιος ο Κορδάτος, τον έβρισε και τον έδιωξε. Αυτά λοιπόν όσον αφορά την στάση της νεαρής σοβιετικής εξουσίας έναντι των γεγονότων, των προσώπων και των πραγμάτων που καθόρισαν τις εξελίξεις στην περιοχή την συγκεκριμένη περίοδο.

Πως αντιμετώπισαν όμως τους πρόσφυγες τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα; Και εδώ υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον. Η βενιζελική παράταξη προχώρησε σε γεωγραφική κατανομή των προσφυγικών πληθυσμών με βάση το μέγιστο γι’ αυτούς εκλογικό όφελος (παρότι ορισμένες περιοχές δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν βιοποριστικά τους πρόσφυγες με αποτέλεσμα πολλοί να πεθάνουν ή να γίνουν μετανάστες), τους στοίβαξε σε συνοικισμούς-γκέτο, διαιωνίζοντας με κάθε τρόπο τις διαχωριστικές γραμμές γηγενών-προσφύγων ώστε να εξασφαλίζεται ες αεί η πολιτική «κηδεμονία» τους.[8]

Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις της λεγόμενης «λαϊκής δεξιάς», των «εθνικοφρόνων», καλούσαν για τον «εξαγνισμό της πρωτεύουσας», τον διαχωρισμό των «καθαρόαιμων Ελλήνων» από τους «Τουρκόσπορους», κλπ.[9] «Οι γηγενείς καλούνται να συνασπιστούν σε συλλόγους ‘αμύνης’ κατά των προσφύγων», έγραφε η «Ακρόπολις». «Κηρύγματα ερεθισμού και λυσσώδους εμπάθειας απευθύνονται καθημερινώς προς τον αυτόχθονα πληθυσμόν. Και οι πρόσφυγες περιλούονται με ύβρεις εμετικάς. Ονομάζονται ‘λεφούσι’, χαρακτηρίζονται ‘Τούρκοι’, απειλούνται με εξόντωσιν.»[10] Είναι πραγματικά αποκαλυπτική η στάση των λεγόμενων «πατριωτών» και «εθνικοφρόνων» της εποχής έναντι των προσφύγων, ενώ αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστεί κανείς την προσπάθεια που πραγματοποιεί ο ίδιος ιδεολογικοπολιτικός χώρος σήμερα να καπηλευτεί την ποντιακή (τουρκοποντιακή και ρωσοποντιακή) ψήφο.

Οι κομμουνιστές έδωσαν τότε μια τιτάνια μάχη καταγγέλλοντας –στον αγώνα τους να καταργήσουν στην πράξη- τις διαχωριστικές γραμμές που ήθελε να επιβάλλει ο αστικός κόσμος μεταξύ προσφύγων και γηγενών εργαζομένων στην λογική του «διαίρει και βασίλευε». «Η Ελλάδα δεν διαιρείται σε ντόπιους και πρόσφυγες», έγραφε ο «Ριζοσπάστης» στις 7 Σεπτεμβρίου 1929. «Η Ελλάδα διαιρείται σε πλούσιους και φτωχούς, σε ανθρώπους που δε δουλεύουν και ζουν και σε ανθρώπους που ολημερίς και ολονυχτίς δουλεύουν και δεν μπορούν να ζήσουν…ο καθένας πρέπει να διαλέξει μεταξύ του πλουσίου πρόσφυγα που συνδυάζεται με τον πλούσιο ντόπιο και του φτωχού πρόσφυγα που σύντροφό του θα έχει το φτωχό ντόπιο εργάτη ή αγρότη.»

Το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν η μόνη πολιτική δύναμη που στάθηκε ειλικρινά δίπλα στους πρόσφυγες από την πρώτη στιγμή. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πόλεις όπου το κομμουνιστικό κίνημα και οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις κατείχαν ηγεμονική θέση, όπως η Καβάλα, οι πρόσφυγες εντάχθηκαν αμέσως στην τοπική κοινωνία, τα κρούσματα ρατσισμού ήταν σχεδόν ανύπαρκτα, ενώ τα σωματεία μερίμνησαν από πολύ νωρίς για την επαγγελματική τους εκπαίδευση και την πετυχημένη ένταξή τους στην παραγωγή.

Εν κατακλείδι, «αναρωτιέστε» κύριε συγγραφέα του επίμαχου άρθρου «αν εδώ και 80 χρόνια διδάσκονταν η πραγματική ιστορία στα ελληνόπουλα για τον ρόλο των Μπολσεβίκων και του Λένιν στην Μικρασιατική Καταστροφή και στη γενοκτονία των ποντίων από τον Κεμάλ, ποια θα ήταν η πορεία της Αριστεράς στην πατρίδα μας…» Το ζήτημα είναι πως αυτά που ισχυρίζεστε αναπαράγονται εδώ και δεκαετίες με κάθε μέσο και σε κάθε ευκαιρία. Το ότι αυτή η αντικομμουνιστική προπαγάνδα δεν «έπιασε», δεν οφείλεται στην έλλειψη ζήλου από πλευράς των εκάστοτε κρατούντων, αλλά στο γεγονός ότι οι όποιες συκοφαντίες και ψεύδη κατέρρεαν πάντοτε στην συνείδηση του προσφυγικού κόσμου από την πραγματικότητα της καθημερινής δράσης και στάσης των κομμουνιστών δίπλα στους αγώνες και τα προβλήματά του. Γι’ αυτό και οι προσφυγικοί συνοικισμοί μετατράπηκαν στην Κατοχή σε πραγματικά κάστρα της ΕΑΜικής εθνικής αντίστασης και γι’ αυτό οι πρόσφυγες εντάχθηκαν κατά χιλιάδες στους αγώνες του λαού μας για ειρήνη, ανεξαρτησία, εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες μαζί με το ΚΚΕ.

Υ.Γ. Δεν γνωρίζω από πού προκύπτει ο ισχυρισμός σας ότι το ΚΚΕ δεν ψήφισε την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων. Σας παραπέμπω όμως στα Πρακτικά της Βουλής, τόμος Δ, Η4, σελ.228 και στη σχετική συνεδρίαση της 24ης Φεβρουαρίου 1994, ώστε να διαπιστώσετε και ιδίοις όμμασι ότι ο εν λόγω νόμος (2194/94) ψηφίστηκε ομόφωνα.
______________
[1] Διδώ Σωτηρίου (1985) «Η Μικρασιατική καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο» (Αθήνα: Κέδρος) σελ.89-90 και εφημερίδα «ΝΕΑ» 1/9/1972
[2] Φωτιάδης Κ (2004) «Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» (Αθήνα: Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία) σελ.209
[3] Έκθεση Δ. Καθενιώτη «Το ζήτημα του Πόντου», όπως παρατίθεται στο Λαμψίδης Ο (2002) «Προσπάθειες στρατιωτικής οργανώσεως των ελληνοποντίων» σελ.91
[4] Έκθεση Δ. Καθενιώτη, όπως πριν, σελ.96
[5] Όπως παρατίθεται στο Φωτιάδης Κ (2004) όπως πριν, σελ.344-345
[6] Τα σχετικά έγγραφα του Υπουργείου των Εξωτερικών παρατίθενται στο Φωτιάδης Κ (2004), όπως πριν, σελ.455
[7] Κορδάτος Γ. (1955) «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τόμος XIII(Αθήνα: 20ς αιώνας) σελ.567
[8] «Πατρίς» 23/11/1935
[9] «Καθημερινή» 16/7/1928 και 19/7/1928
[10] «Ακρόπολις» 6/2/1936 

Πηγή: Erodotos

Η τακτική των ΝΑΖΙ

 Η τακτική των ΝΑΖΙ

    

    Είναι γνωστή η μέθοδος των φασιστικών κομμάτων να διεισδύουν σε συλλόγους φιλάθλων, σε εθνικοτοπικούς συλλόγους και σε διάφορους άλλους πολιτιστικούς, εξωραϊστικούς συλλόγους. Αυτή η προτίμηση των φασιστικών κομμάτων να ξεδιπλώνουν την εθνικιστική τους δράση σ' αυτούς τους συλλόγους δεν είναι καθόλου τυχαία. Οφείλεται ακριβώς στη φύση και τον χαρακτήρα αυτών των συλλόγων που με βάση τα καταστατικά τους δεν έχουν διεκδικητικό χαρακτήρα, δεν εκφράζουν με οργανωμένο τρόπο αιτήματα ταξικού περιεχομένου και δεν αναπτύσσουν κανένα ουσιαστικό πολιτικό προβληματισμό στα μέλη τους γύρω από τις αιτίες και τους υπεύθυνους των προβλημάτων.

    Έτσι εξηγείται γιατί αποτελούν προνομιακό πεδίο δράσης των φασιστικών ομάδων. Μέσα σ' αυτούς τους συλλόγους μπορούν να καλλιεργούν και εν συνεχεία να αξιοποιούν τον φανατισμό με συγκεκριμένες χουλιγκάνικες και τραμπούκικες ενέργειες που όχι μόνο δεν προάγουν τους σκοπούς αυτών των συλλόγων, αλλά δίνουν και την δυνατότητα συκοφάντησης αυτών των συλλόγων από τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς του αστικού κράτους.

   Τελικά η όλη δράση των φασιστικών ομάδων, που δουλεύουν υπόγεια με την μάσκα του φωνακλά "φίλαθλου", ή του ένθερμου "πατριώτη" σ' αυτούς τους συλλόγους, αποσκοπεί στον αποπροσανατολισμό από φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας και ταυτόχρονα καλλιεργεί στα στερημένα ταξικού κριτηρίου λαϊκά στρώματα την πεποίθηση ότι ο τραμπουκισμός αποτελεί εναλλακτική πολιτική πρακτική και ότι δήθεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το οποιοδήποτε πρόβλημα χωρίς να θιχτεί η πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των καπιταλιστών και προωθεί τους στόχους των συμμαχιών τους.

   Επομένως αποτελεί επιτακτικό καθήκον για τα υπόλοιπα μέλη αυτών των συλλόγων να περιφρουρούν την δράση και την δημόσια εικόνα των συλλόγων τους, να ενημερώνουν και να αποτρέπουν τα ανυποψίαστα μέλη από φασιστικές ενέργειες και κηρύγματα με στόχο την απομόνωση των φασιστικών πυρήνων.

Ευάγγελος Δανέζης 

Ντρέπεστε καθόλου;

 Ντρέπεστε καθόλου;

Τον Οκτώβρη του 2014, σε ερώτηση που υπέγραφαν και κατέθεσαν στη Βουλή δεκάδες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ανέφεραν μεταξύ άλλων τα εξής:

«Η ιδιωτικοποίηση των αερολιμένων που προωθεί η συγκυβέρνηση δεν συνιστά τίποτα άλλο παρά παραχώρηση σε ιδιώτες της περιουσίας που έχει δημιουργηθεί με τα χρήματα του λαού χωρίς κανένα όφελος για το ελληνικό δημόσιο (…).

(…) στους όρους της παραχώρησης περιλαμβάνεται και ένα περιφερειακό"σπατόσημο", το οποίο στην ουσία θα χρηματοδοτεί τη συντήρηση, τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη των αεροδρομίων χωρίς καμία επιβάρυνση του ιδιώτη "επενδυτή", ο οποίος τελικά θα εισπράττει ενοίκιο για μια υποδομή που έχτισε ο λαός!

(…) οι τοπικές οικονομίες αφήνονται έρμαιο στις κερδοσκοπικές διαθέσεις του ιδιώτη, ενώ στα νησιά και τις απομακρυσμένες περιοχές θα ενταθεί το καθεστώς αποκλεισμού, στο οποίο έχουν καταδικαστεί τα τελευταία χρόνια.

Η δημιουργία ιδιωτικού μονοπωλίου στον τομέα των αερομεταφορών αποτελεί επιζήμια εξέλιξη (…).

Ο έλεγχος των αεροδρομίων από ιδιώτες ενέχει σοβαρούς κινδύνους και για την εθνική άμυνα δεδομένου ότι τα περισσότερα νησιωτικά αεροδρόμια έχουν και στρατιωτική χρήση (…).

Όλα αυτά δεν αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας μας αλλά υπαρκτά προβλήματα που έχουν προκύψει από την ιδιωτικοποίηση αερολιμένων σε διεθνές επίπεδο».

Αυτά τον Οκτώβρη του 2014. Από τον ΣΥΡΙΖΑ…

Τον Νοέμβρη του 2014, ο τότε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ.Σταθάκης, σε ανακοίνωσή του για την εκποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων, έλεγε τα εξής (Real.gr 25/11/2014):

«Εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη για τις προοπτικές ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας»

«(…) κινείται στα όρια της νομιμότητας, πραγματοποιείται την ίδια στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των επαγγελματικών ενώσεων και των τοπικών κοινωνιών που πλήττονται αντιτίθενται στην εκποίηση τους»

«(…) η πώληση της δημόσιας αυτής υποδομής προσβάλει ευθέως το δημόσιο συμφέρον και ως ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουμε κατηγορηματικά της αντίθεση μας σε αυτή»

Αυτά τον Νοέμβρη του 2014. Από τον ΣΥΡΙΖΑ…

Τον Μάιο του 2014, ο τότε βουλευτής των ΑΝΕΛ, ο κ.Τέρενς Κουίκ, έλεγε (Δελτίο τύπου ΑΝΕΛ 06/05/2014):

«Είναι δυνατόν να θυσιάζονται στον μνημονιακό βωμό Αεροδρόμια, όπως αυτό της Καβάλας ή των Χανίων ή και αλλού στην περιφέρεια, χωρίς να αντιλαμβάνεστε τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της παράλογης και παράνομης πράξης;

Είναι σαφές ότι η ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων θέτει σε κίνδυνο την αεροπορική σύνδεση ζωτικών περιοχών, περιοχών εθνικά ευαίσθητων ή απομακρυσμένων όπως είναι οι νησιωτικές.     

Αντιλαμβάνεστε ότι με το να ετοιμάζεται να χαρίσει η μνημονιακή συγκυβέρνηση τα Αεροδρόμια της χώρας σε εξευτελιστικές τιμές πώλησης σε ιδιώτες, γιατί περί αυτού πρόκειται – μη γελιόμαστε – αυτό σημαίνει ότι δίνει ταυτόχρονα κα τα «κλειδιά» πυλών εισόδου της Ελλάδας, παραχωρώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα στον εκάστοτε ξένο ιδιώτη – επενδυτή να σφραγίσει αυτές τις θύρες όποτε το επιθυμεί;

Αυτό δεν είναι παράλογο, παράνομο και επικίνδυνο, που πρέπει να σταματήσει ΑΜΕΣΑ;»

Αυτά τον Μάιο του 2014. Από τους ΑΝΕΛ…

Στις 8 Σεπτέμβρη του 2014 ο κ. Σκουρλέτης, εκπρόσωπος Τύπου τότε του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας στην τηλεόραση του Σκάι, και απευθυνόμενος σε εκπρόσωπο της ΝΔ, έλεγε:

«Λέτε για μεταρρυθμίσεις. Να σας πω ένα παράδειγμα. Λέτε επένδυση την ιδιωτικοποίηση του αεροδρομίου των Χανίων. Για πηγαίνετε κάτω να δείτε τι επιπτώσεις θα έχει. Σύσσωμη η κοινωνία των Χανίων, εργαζόμενοι, επιχειρηματικός κόσμος εναντιώνονται. Ξέρετε γιατί; Γιατί 500.000 επιβάτες ήρθαν το 2013 από την Ryanair, να πούμε και το όνομα της εταιρείας, η οποία έχει πει ότι αν ιδιωτικοποιηθεί, εγώ θα σηκωθώ και θα φύγω. Διότι ο ιδιώτης θα κοιτάξει να βάλει τέτοια τέλη που θα κάνει ασύμφορη τη χρήση. Και ξέρετε τι σημαίνει 500.000 προσγειώσεις επιβατών στο αεροδρόμιο των Χανίων για τον τουρισμό;     

Αφήστε τα λοιπόν. Δεν έχετε σχέδιο. Θέλετε να εξυπηρετείτε ημετέρους και πολιτικά είστε ουραγός της Μέρκελ στην Ευρώπη».

Και πάμε τώρα στον κ.Τσίπρα. Ο κύριος Τσίπρας – πριν γίνει πρωθυπουργός – έλεγε τα εξής:

«Αναρωτιόμαστε: τι όφελος μπορεί να έχει για την ανάπτυξη του τόπου η ιδιωτικοποίηση του αεροδρόμιου στο Άκτιο; Ή το να μην υλοποιούνται μέχρι σήμερα τα αναγκαία έργα αναβάθμισης στο αεροδρόμιο των Ιωαννίνων; Η απάντηση είναι: κανένα όφελος. Πουλάνε ό,τι βρουν μπροστά τους και εγκαταλείπουν ότι δεν μπορούν να πουλήσουν» (ομιλία στα Γιάννενα,30 Νοεμβρίου 2014).

«Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Αεροδρόμιου στα Χανιά. Είναι προφανές πόσο σημαντικό είναι για την επικοινωνία της Κρήτης με την Ελλάδα και τον κόσμο. Αλλά το ΤΑΙΠΕΔ το ξεπουλάει, για να μετατραπεί σε κερδοφόρο μαγαζί. Και έτσι, ένα κομμάτι από το ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον, μετατρέπεται σε ιδιωτικό κέρδος» (ομιλία στο Ηράκλειο Κρήτης, 13 Δεκεμβρίου 2014).

«Δεν θα επιτρέψουμε η δημόσια περιουσία και οι υποδομές να περάσουν στα νύχια του ΤΑΙΠΕΔ και των ποικιλώνυμων συμφερόντων. Τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, ο βόρειος οδικός άξονας δεν είναι κερδοφόρα φιλέτα προς χάρισμα» (ομιλία στο Ηράκλειο, 23 Ιανουαρίου 2015).

«Υπάρχουν, τέλος, οι μεγάλοι αγώνες για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος, οι μεγάλοι αγώνες για να μην εκποιηθεί ο δημόσιος πλούτος, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια» (ομιλία στην Καρδίτσα, 9 Απριλίου 2014).

 «Στην ίδια λογική, θα υπερασπιστούμε τον δημόσιο χαρακτήρα των περιφερειακών αεροδρομίων γιατί το ξεπούλημα καθε υποδομής δεν είναι ούτε πρόοδος ούτε ανάπτυξη» (ομιλία στη Ρόδο, 15 Ιανουαρίου 2015).  

Αυτά λέγονταν πριν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝΕΛ γίνει κυβέρνηση. Πριν ο κ.Τσίπρας γίνει πρωθυπουργός.

Αλλά τώρα που έγινε πρωθυπουργός, έπαψε να αερολογεί για τα αεροδρόμια, έπαψε να αερολογεί για τα Μνημόνια, έγινε «σοβαρός», έγινε «ρεαλιστής», και διαπράττει όλα εκείνα για τα οποία εγκαλούσε τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο…

Με προχτεσινή Πράξη σύσσωμου του υπουργικού συμβουλίου, σε εφαρμογή του «αριστερού» Μνημονίου και όπως δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ, τα 14 αεροδρόμια(Θεσσαλονίκης, Κέρκυρας, Χανίων, Κεφαλονιάς, Ζακύνθου, Ακτίου, Καβάλας, Ρόδου, Κω, Σάμου, Μυτιλήνης, Μυκόνου, Σαντορίνης και Σκιάθου) περνάνε, πλέον, στα χέρια της γερμανικής (τυχαίο;) «Fraport».

Η απόφαση φέρει την υπογραφή του Τσίπρα και όλων των μελών του υπουργικού του συμβουλίου.

Ό,τι ως αντιπολίτευση ο Τσίπρας το είχε καταγγείλει ως «έγκλημα»,«ξεπούλημα» και «μερκελισμό», τώρα, χωρίς μια στάλα ντροπή, το μετατρέπει σε εφαρμοσμένη πολιτική.

Πρόκειται για την ίδια πολιτική που έχει εξοντώσει τον λαό και τον τόπο, και που υποτίθεται ότι ο Τσίπρας θα καταργούσε σε ένα νόμο με ένα άρθρο…

Τα συμπεράσματα δικά σας…

Οι Ενοπλες Δυνάμεις και η αποστολή τους

Οι Ενοπλες Δυνάμεις και η αποστολή τους

Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε ημερίδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛΙΣΜΕ), σε συνεργασία με το Γραφείο Στρατιωτικών και Αμυντικών Θεμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, με θέμα «Η εσωτερική ασφάλεια της χώρας. Παρούσα κατάσταση και προοπτικές».

Κατά τη διάρκεια των εργασιών της, με την επίσημη συμμετοχή στελεχών της ΕΛ.ΑΣ. αλλά και των Ενόπλων Δυνάμεων, υπήρξαν εκτεταμένες αναφορές στο ζήτημα της «πιθανόν» αναγκαίας ανάμειξης του στρατού σε ζητήματα ασφάλειας και καταπολέμησης του εγκλήματος, με σαφείς εισηγήσεις για την ανάγκη δημιουργίας του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου, αλλά και τη δημιουργία ειδικά εκπαιδευμένων μονάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, που αποστολή τους θα είναι οι επεμβάσεις, όταν προκύπτουν προβλήματα εσωτερικής ασφάλειας.
Δεν είναι η πρώτη φορά, που στην προσπάθεια ωρίμανσης των συνθηκών, για τη συνολική υλοποίηση της ΝΑΤΟικής απόφασης ενεργοποίησης του «αντιτρομοκρατικού» δόγματος εκ μέρους των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, δήθεν ανεξάρτητα ινστιτούτα, «επεξεργάζονται» πρακτικά ζητήματα άμεσης εμπλοκής των Ενόπλων Δυνάμεων σε αποστολές «εσωτερικής ασφάλειας».
Το υπόβαθρο πάνω στο οποίο αναπτύσσονται τέτοιες αποστολές, δεν είναι άλλο από το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, που αντιμετωπίζει όλο τον πλανήτη σαν ενιαίο επιχειρησιακό χώρο, όπως ξεκάθαρα διατυπώθηκε το Νοέμβρη του 2010 στη Λισαβόνα, στη διάρκεια της εκεί Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ. Εκεί, εκφράζοντας απόλυτα τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, με κυνικό τρόπο δήλωνε ότι στο ΝΑΤΟικό στόχαστρο είναι πλέον και «... οι ακραίες πολιτικές θέσεις - κινήματα ανά τον κόσμο». Στην ίδια ρότα, συνεχίζουν όλες οι μετέπειτα κυβερνήσεις. Για παράδειγμα, είναι αποκαλυπτική η δήλωση του γγ του ΝΑΤΟ στις 2/7/2015, όπου ανέφερε για την ελληνική κυβέρνηση, «πάντα διατρανώνουν την αφοσίωσή τους στο ΝΑΤΟ και εγώ το χαιρετίζω αυτό». Επίσης, σ' αυτό το πλαίσιο, η ΕΕ εξειδικεύει τη Στρατηγική Ασφάλειας για τα κράτη - μέλη της.

Από Τακτική Ασκηση Μετά Στρατευμάτων (ΤΑΜΣ) που πραγματοποιήθηκε στα μέσα Οκτώβρη με σενάριο που εστίαζε και στην «αντιμετώπιση ασύμμετρων απειλών»

ΓΕΣ

Τα τελευταία χρόνια γίναμε θεατές πολλών ασκήσεων καταστολής πλήθους (διαδηλώσεων), όπως η «Καλλίμαχος», που έγινε το Φλεβάρη 2011 στην Αργυρούπολη Κιλκίς, συνεκπαιδεύσεις ελληνικού και αμερικανικού στρατιωτικού προσωπικού σε σχετικά αντικείμενα, με τελευταία γνωστή τη στρατιωτική άσκηση που διεξήχθη στο 523ο Τάγμα Πεζικού στην Κοζάνη τον Οκτώβρη 2015, με σενάριο «την ανακατάληψη του εγκαταλελειμμένου εργοστασίου της ΑΕΒΑΛ, το οποίο έχουν καταλάβει ταραχοποιοί».

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, όσον αφορά το σχεδιασμό, τον εξοπλισμό και την εκπαίδευση, στην αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού» συνεχώς εξελίσσεται. Τόσο η κυβέρνηση, όσο και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης που ψήφισαν το τρίτο αλλά και τα προηγούμενα μνημόνια, στηρίζοντας αντιλαϊκές πολιτικές, είναι έτοιμοι όσο ποτέ να χρησιμοποιήσουν το δεκανίκι που τους δίνουν οι ΝΑΤΟικοί και ευρωενωσιακοί σχεδιασμοί και μηχανισμοί, με στόχο την αντιμετώπιση της συνεχώς αυξανόμενης λαϊκής οργής.

Σε αυτό το πλαίσιο, έγιναν τον Ιούλη και οι γνωστές δηλώσεις του υπουργού Εθνικής Αμυνας, Π. Καμμένου - παρουσία του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα - ότι «οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας», απευθύνοντας μια ευθεία απειλή προς τον αγωνιζόμενο λαό.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης να τρομοκρατήσει το λαό δεν πρέπει να περάσει. Για μια ακόμη φορά, αποδεικνύεται περίτρανα ότι η υπεράσπιση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, του κεφαλαίου και των κερδών του, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, οδηγεί σε νέα αντιδημοκρατικά - αντιλαϊκά μέτρα περιορισμού των ελευθεριών και έχει ως αποτέλεσμα την ένταση της καταστολής ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα για το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής. Είναι ο δρόμος που χάραξαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και ακολουθεί και η σημερινή.
Παράλληλα, δε χάνει ευκαιρία να δηλώνει συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές αποστολές, ετοιμότητα να φιλοξενήσει και νέες ΝΑΤΟικές βάσεις και στρατηγεία στο έδαφος της χώρας, στην Κρήτη, στην Κάρπαθο και αλλού. Συνεχίζουν τις συνεκπαιδεύσεις με Αμερικανούς, Ισραηλινούς, και άλλα ΝΑΤΟικά στρατεύματα.

Το ΚΚΕ εκφράζει καθαρά την πατριωτική θέση ότι οι Ενοπλες Δυνάμεις είναι για να υπερασπίζονται την εδαφική ακεραιότητα και τα σύνορα, δεν είναι ούτε για να παίρνουν μέρος σε ΝΑΤΟικές αποστολές ούτε για το εσωτερικό. Τέτοιες δηλώσεις παραπέμπουν αλλού, είναι επικίνδυνες, είναι παιχνίδι με τη φωτιά.

Η κυβέρνηση με τις δηλώσεις αυτές επιβεβαιώνει, για μια ακόμη φορά, ότι οι Ενοπλες Δυνάμεις, με τη συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, τείνουν όλο και περισσότερο να πάρουν χαρακτηριστικά μηχανισμού καταστολής για δράση μέσα και έξω από τη χώρα.
Οι θέσεις αυτές πρέπει να καταδικαστούν από όλο το λαό μέσα στους ταξικούς αγώνες, για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Επίσης, πρέπει να καταδικαστούν και από τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, που η πλειοψηφία τους είναι παιδιά φτωχών λαϊκών οικογενειών, πλήττονται κι αυτοί από την κρίση και τα μέτρα, έχουν τα ίδια συμφέροντα με τους εργαζόμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους συνταξιούχους. Κανένα συμφέρον δεν έχουν από τη συμμετοχή της πατρίδας μας στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και άλλες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Αποδεικνύεται ότι η συμμετοχή σε όλα αυτά όχι μόνο υπονομεύει την αμυντική ικανότητα της χώρας, αλλά ταυτόχρονα στρέφεται και ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό.

Νίκος ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Αντισυνταγματάρχης ε.α. των ΕΔ

Οταν οι φασίστες της ΧΑ αποκαλύπτονται...

Οταν οι φασίστες της ΧΑ αποκαλύπτονται...

...και ψηφίζουν και με τα δυο χέρια τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ

Το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής εμφανίζεται σαν «αντισυστημικό» και «αντιμνημονιακό», για να ψαρεύει σε θολά νερά. Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι ότι η Χρυσή Αυγή είναι οπλισμένο όργανο του εκμεταλλευτικού συστήματος, του κεφαλαίου και των ενώσεών του και δεν μπορεί να παριστάνει ταυτόχρονα και τον αντίπαλό τους. Γι' αυτό και αποκαλύπτεται με κάθε ευκαιρία. Στις 28-10-2015, στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου οι χρυσαυγίτες υπερψήφισαν την έκθεση σχετικά με την «υλοποίηση των προτεραιοτήτων για το 2015 του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου». Οι εμφανιζόμενοι ως «αντιμνημονιακοί» χρυσαυγίτες ψήφισαν με χέρια και με πόδια υπέρ των μνημονίων διαρκείας για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, που επιβάλλει το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο». Η εν λόγω έκθεση επικροτεί την αντιλαϊκή στρατηγική ΕΕ και αστικών κυβερνήσεων και απαιτεί την αυστηρή επιτήρηση κι εφαρμογή των Συστάσεων Ανά Χώρα (ΣΑΧ) της Επιτροπής για το 2015, δίνοντας τις κατευθύνσεις για το τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

***

Συγκεκριμένα: «Επικροτεί το γεγονός ότι η Επιτροπή εστιάζει στις τέσσερις κύριες προτεραιότητες για την οικονομική ανάπτυξη: τόνωση των επενδύσεων, υλοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στις αγορές προϊόντων, υπηρεσιών και εργασίας, δημοσιονομική ευθύνη (...) στο πλαίσιο της επίτευξης των στόχων που καθορίζονται στη στρατηγική "Ευρώπη 2020" και του γενικού στόχου της ενίσχυσης της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας της ΕΕ...», «επαναλαμβάνει ότι είναι αναγκαία η συντονισμένη πολιτική εντός της Ενωσης και υπογραμμίζει τη σημασία της εφαρμογής των συστάσεων ανά χώρα, προκειμένου να εξασφαλίζεται η συνεπής και δίκαιη εφαρμογή του πλαισίου οικονομικής διακυβέρνησης σε όλα τα κράτη - μέλη, υπογραμμίζει ότι η ανεπαρκής υλοποίηση των ΣΑΧ σε ορισμένα κράτη - μέλη αποτελεί μείζον εμπόδιο για τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος ευνοϊκού για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις (...) υπογραμμίζει την ανάγκη να βελτιωθεί το επιχειρηματικό περιβάλλον της ΕΕ, καθώς και να ενισχυθούν τα επίπεδα παραγωγικότητας (...) ζητεί, ως εκ τούτου, την ανάπτυξη της κεφαλαιαγοράς, την εξάλειψη των διοικητικών εμποδίων».

***

Να, λοιπόν, τι σημαίνουν τα φληναφήματα των φασιστών περί «εθνικής πρωτογενούς παραγωγής» «αυτάρκειας» κ.λπ. Σημαίνουν υλοποίηση των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ, πιστή τήρηση της αντιλαϊκής στρατηγικής της, για να ανακάμψει η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων. Οσο για τα εργατικά δικαιώματα, η ΧΑ συντάσσεται με τις συστάσεις της έκθεσης που: «οι αυξήσεις των μισθών θα πρέπει να προσαρμοστούν καλύτερα στις αλλαγές της παραγωγικότητας (...) οι εργασιακές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να εξασφαλίσουν την απαιτούμενη ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και ασφάλειας τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τους εργοδότες ούτως ώστε να αυξηθούν η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας». Δηλαδή, απαλλαγή των εργοδοτών από τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές, γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας, σύνδεση μισθών παραγωγικότητας, με δυο λόγια ακόμη πιο άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Δεν θα περίμενε κανείς τίποτε άλλο από αυτούς που φτιάχνουν δουλεμπορικά γραφεία, για να εφοδιάζουν με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό τους εργοδότες.
Η ανάγκη να στηριχθούν οι επιδιώξεις της πλουτοκρατίας ο καπιταλισμός, η ανάκαμψη του κεφαλαίου, θα αποκαλύπτει όλο και περισσότερο το πραγματικό αποκρουστικό πρόσωπο της φασιστικής συμμορίας των χρυσαυγιτών, που χρειάζεται την πιο αποφασιστική καταδίκη των εργαζομένων.

Ενισχύουμε τη συζήτηση για την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ

Ενισχύουμε τη συζήτηση για την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ

Θετική η πείρα από σύσκεψη Κομματικών Οργανώσεων του κλάδου των Τηλεπικοινωνιών, με θέμα την πολιτική πρόταση του Κόμματος

Στην Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ που δημοσιεύτηκε στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη», τονίζεται μεταξύ άλλων ότι «το Κόμμα επωμίζεται το σύνθετο και δύσκολο καθήκον να ανανεώσει και να διευρύνει τις δυνάμεις του, κυρίως στις παραγωγικές ηλικίες, στους μεγάλους εργασιακούς χώρους, να διευρύνει την ιδεολογική - πολιτική επιρροή του, την επίδρασή του στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα και τα λαϊκά κινήματα, σε συνθήκες αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων τόσο στην Ελλάδα, όσο και ευρύτερα». Επίσης, αναδεικνύεται η αναγκαιότητα να ενισχυθεί η συζήτηση, η σύσκεψη και η επαφή με λαϊκές δυνάμεις, καθημερινά και όχι μόνο σε μεγάλα πολιτικά γεγονότα ή εκλογικές μάχες. Να τραβηχτούν στην καθημερινή πάλη, στην οργάνωση, στη χρέωση στο κίνημα, στη συστηματική επαφή με τον «Ριζοσπάστη», το πόρταλ «902.gr», το βιβλίο της «Σύγχρονης Εποχής».

Μια πλευρά της δράσης των Κομματικών Οργανώσεων είναι η με κάθε τρόπο και μορφή συζήτηση με τον περίγυρό τους της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ. Αξιοποιώντας τη μορφή της σύσκεψης, οι Οργανώσεις των Τηλεπικοινωνιακών Παρόχων της ΤΟ Τηλεπικοινωνιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ συζήτησαν την περασμένη Κυριακή με φίλους του Κόμματος, με πρωτοπόρους εργαζόμενους από τους χώρους δουλειάς, με βάση την πολιτική πρόταση του Κόμματος.
Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που την προετοίμαζαν καιρό τώρα, διαπιστώνοντας προεκλογικά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον εργαζομένων για τις θέσεις του ΚΚΕ. Τα μέλη των Οργανώσεων διακίνησαν προσκλήσεις στους συναδέλφους τους, κάνοντας συζήτηση για το χαρακτήρα και το περιεχόμενο της σύσκεψης και κανονίζοντας τη μέρα και την ώρα με βάση τις βάρδιες, ώστε να διευκολυνθεί η μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή. Προετοιμάζοντας τη σύσκεψη, οι κομμουνιστές εξηγούσαν την αξία της οργανωμένης συζήτησης, της μεταφοράς πείρας, κάλεσαν τον κόσμο να έρθει για να θέσει τον προβληματισμό του, να πει τι εισπράττει κι εκείνος από τον κύκλο του για την πολιτική του ΚΚΕ.

Ενδιαφέρουσα συζήτηση

Ο εισηγητής δεν έμεινε μόνο στην τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, στα μέτρα που ήδη εφαρμόζει η κυβέρνηση. Στάθηκε στις οικονομικές εξελίξεις, την αλληλεπίδρασή τους με τις πολιτικές επιλογές, επομένως και από πού απορρέουν τα καθήκοντα που αναλαμβάνει το ΚΚΕ.
Η κουβέντα άναψε αμέσως μετά το τέλος της εισήγησης, με δεκάδες ερωτήματα των συμμετεχόντων: Από το πώς ωριμάζουν οι προϋποθέσεις για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, μέχρι τον κίνδυνο απομόνωσης της χώρας και το χαρακτήρα των σχέσεων που θα αναπτύσσει με τα άλλα καπιταλιστικά κράτη.
Η συζήτηση άνοιξε με αφορμή το ερώτημα αν «τελικά το Κόμμα θέλει να κυβερνήσει». Ετσι ο προβληματισμός κατευθύνθηκε στο τι κοινωνία θέλει το ΚΚΕ, ποιος θα κυβερνά σε αυτήν και με ποιο τρόπο, τι ρόλο θα παίξει το ΚΚΕ στην εργατική - λαϊκή εξουσία, πώς θα γίνεται ο εργατικός - λαϊκός έλεγχος και τι σημαίνει κεντρικός σχεδιασμός για την παραγωγή και την κατανομή των προϊόντων. Αναλύθηκε λεπτομερώς ποιοι και πώς θα συμμετέχουν στη νέα εξουσία: ότι η παραγωγική μονάδα, η κοινωνική υπηρεσία, η διοικητική μονάδα, ο παραγωγικός συνεταιρισμός θα είναι το θεμέλιο της εργατικής εξουσίας. Επισημάνθηκαν τα όργανα εξουσίας, ο ρόλος της αγροτιάς, των φοιτητών, των γυναικών, των συνταξιούχων, στη σοσιαλιστική κοινωνία, με βάση το πρόγραμμα του ΚΚΕ.
Η συζήτηση με αφορμή αυτά τα ερωτήματα βάθυνε αρκετά: Από το ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας οδηγεί αντικειμενικά στην αντιστοίχισή τους με τις σχέσεις παραγωγής, επομένως είναι ώριμη η αναγκαιότητα για την ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων, μέχρι το χρόνο εργασίας στη σοσιαλιστική παραγωγή και την κατανομή του κοινωνικού προϊόντος. Αποδείχτηκε ότι τέτοιες πλευρές απασχολούν τους εργαζόμενους που βρίσκονται στο πλευρό του Κόμματος, βοηθούν να κατανοηθεί η ουσία της αλλαγής για την οποία παλεύει το ΚΚΕ, επομένως και σε τι συνίσταται ο αντίπαλος της εργατικής τάξης, ποιοι αποτελούν το «σύστημα» ενάντια στο οποίο πρέπει να οξύνεται η πάλη. Κατανοείται βαθύτερα γιατί ο καπιταλισμός δεν μπορεί να διορθωθεί, ότι απαιτείται η ρήξη, η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και όχι απλά η διαδοχή στην κυβερνητική καρέκλα «ικανότερων διαχειριστών».
Με βάση τα παραπάνω, έγινε δυνατό να απαντηθεί πιο τεκμηριωμένα η πίεση που δέχεται μεγάλο κομμάτι του περίγυρου του Κόμματος και επικεντρώνεται στο αν αυτά που λέει το ΚΚΕ είναι ρεαλιστικά, κατά πόσο μπορούν να γίνουν στην Ελλάδα, άποψη που υποτιμά τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Δόθηκε, επίσης, η ευκαιρία μέσα από την κουβέντα να ακούσουν νέοι εργαζόμενοι για τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε στην ΕΣΣΔ, αλλά και για τις αδυναμίες, τα λάθη που έγιναν και τα συμπεράσματα που το ΚΚΕ έχει βγάλει. Υπήρχαν νέοι εργαζόμενοι που πρώτη φορά άκουγαν για τα δικαιώματα που κατέκτησε η εργατική τάξη στη Σοβιετική Ενωση και που σήμερα φαντάζουν «όνειρο θερινής νυκτός», ακριβώς επειδή στο επίκεντρο της παραγωγής ήταν η κάλυψη των λαϊκών αναγκών και η εργασία ήταν καθολικό, αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα, δεν υπήρχε ανεργία, υπήρχε δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, ήταν καθολικό το δικαίωμα στην πρόσβαση στον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Με τη συζήτηση αυτή μένει σαν συμπέρασμα η δυνατότητα που υπάρχει για την εργατική τάξη να ζήσει καλύτερα, αναλαμβάνοντας η ίδια τα κλειδιά της οικονομίας.

Στο κέντρο του προβληματισμού και η δράση στο κίνημα

Κεντρικό στοιχείο στον προβληματισμό ήταν πώς θα γίνουμε πιο αποτελεσματικοί ώστε να πειστεί η νέα γενιά για να τραβηχτεί στην πάλη, αφού οι ηλικίες κάτω των 40, που μάλιστα κυριαρχούν στον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών, ουσιαστικά δεν έχουν ζήσει καμιά κατάκτηση. Η κουβέντα ζωντάνεψε με αφορμή την απεργία της 12ης Νοέμβρη και η πείρα δείχνει ότι χρειάζεται να απαντηθούν ζητήματα από το «γιατί να απεργήσω» μέχρι το «πώς θα το ανακοινώσω στην εργοδοσία». Από την επόμενη κιόλας μέρα της σύσκεψης, φάνηκε ότι σε αυτή τη μάχη μπαίνουν με καλύτερους όρους οι φίλοι του Κόμματος, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση παρεμβαίνουν στις Γενικές Συνελεύσεις, διεξάγουν την αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις που σπέρνουν τη μοιρολατρία για να εξυπηρετούνται τα εργοδοτικά συμφέροντα. Αυτή η προσπάθεια αφήνει παρακαταθήκη, εκπαιδεύει τον περίγυρο, αλλά και τις κομματικές δυνάμεις, στη συσπείρωση δυνάμεων σε ταξική κατεύθυνση, στη συζήτηση για την εναλλακτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ.
Από την εξέλιξη της κουβέντας οι εργαζόμενοι αποκόμισαν πολύ θετικές εντυπώσεις, τα ερωτήματα ήταν τόσα πολλά που ορισμένα τα άφησαν ανοιχτά για νέα συνάντηση. Συμφωνήθηκε να μονιμοποιηθεί αυτός ο τρόπος δουλειάς, να γίνονται μηνιαίες συσκέψεις με συγκεκριμένη θεματολογία και ο καθένας απ' όσους συμμετείχε να κάνει προσωπική του υπόθεση την αύξηση της συμμετοχής με άλλους εργαζόμενους. Αποδείχτηκε ότι όσο τέτοιες πρωτοβουλίες γίνονται υπόθεση της κάθε ΚΟΒ, του κάθε κομμουνιστή, τόσο αναπτύσσεται η ικανότητα να προωθείται σε ακόμα περισσότερους η πολιτική πρόταση του Κόμματος και μαζί με την πρωτοπόρα δράση, όλο και πιο σταθερά να συσπειρώνεται εργατόκοσμος με το ΚΚΕ, να προχωρά πιο συστηματικά η οικοδόμηση του Κόμματος σε εργασιακούς χώρους.