4 Μαρ 2019

Βρώμικα υπονοούμενα για υπόγεια σύμπραξη ΚΚΕ και Μαρινάκη διασπείρουν σελίδες και τρολ του Σύριζα

Μια νέα επιχείρηση προβοκάτσιας κατά του ΚΚΕ και της Λαϊκής Συσπείρωσης επιχειρείται να στηθεί τις τελευταίες ώρες από ΜΜΕ του Σύριζα και τα διαδικτυακά της εξαπτέρυγα, με αφορμή την προσχώρηση του δημοτικού συμβούλου Ηλία Σαλπέα, γιου του αείμνηστου αθλητικού παράγοντα και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης του ΚΚΕ στον Πειραιά, που είχε εκλεγεί στον με τη Λαϊκή Συσπείρωση, στο στρατόπεδο του απερχόμενου και εκ νέου υποψήφιου δημάρχου, Γιάννη Μώραλη.
Αν και η είδηση είναι γνωστή εδώ και μέρες από τοπικά μέσα του Πειραιά, σήμερα ξεκίνησε η αναπαραγωγή τους σε πιο κεντρικές ιστοσελίδες, με εκείνες του Σύριζα να αναδημοσιεύουν την είδηση, φροντίζοντας, κυρίως μέσω των τίτλων σε δημιουργία εντυπώσεων περί δήθεν κρυφής υποστήριξης του ΚΚΕ στο Μαρινάκη. Χαρακτηριστικός είναι ο ψευδής και παραπλανητικός τίτλος του altsantiri.gr, που κάνει λόγο για “Αναπάντεχη σύμπραξη: Στέλεχος του ΚΚΕ στο ψηφοδέλτιο του Μώραλη”, όταν είναι γνωστό πως ο Ηλίας Σαλπέας όχι απλά δεν υπήρξε ποτέ στέλεχος του κόμματος, αλλά ούτε καν απλό μέλος και σε κάθε περίπτωση μετά την επιλογή του αυτή δεν έχει και δε θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε σχέση ούτε με το ΚΚΕ, ούτε με τη Λαϊκή Συσπείρωση.
Σε παρόμοιο τόνο, η κυβερνητική ιστοσελίδα left.gr κάνει λόγο για “Μεταγραφή που γεννά ερωτήματα”. Τα συριζοτρόλ από την άλλη, που δε χρειάζεται να τηρήσουν οποιοδήποτε πρόσχημα, ήδη πετούν ανοιχτά λάσπη για σύμπλευση του ΚΚΕ με το μεγαλοεφοπλιστή και ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Ολυμπιακός Βαγγέλη Μαρινάκη, με εμετικές αναρτήσεις του τύπου “Τιμημένο ΚΚΕ με το Μαρινάκη αγκαλιά”:

Στην πραγματικότητα, το μόνο που γεννά ερωτηματικά, είναι τα κίνητρα του ίδιου του Σαλπέα για την κίνησή του αυτή. Ο ίδιος με την εγκωμιαστική επιστολή του στο νυν δήμαρχο δεν εξηγεί τους λόγους αποχώρησής του από τη Λαϊκή Συσπείρωση, μπορεί όμως κανείς να καταλάβει από κάποιον που επαινεί την απερχόμενη δημοτική αρχή για τη μεγάλη πρόοδό της στον τομέα των “επενδύσεων” και της “ανταγωνιστικότητας”, πως τα “οράματά” του είναι πια εκ διαμέτρου αντίθετα με εκείνα των κομμουνιστών.
Αξίζει να σημειωθεί επίσης, πως τόσο ο αδελφός του Ηλία Σαλπέα, όσο και ο θείος του, έχουν ήδη τοποθετηθεί δηλώνοντας πως θα στηρίξουν τη Λαϊκή Συσπείρωση.

Είναι πάντως ιδιαίτερα ειρωνικό το ποιοι ανακαλύπτουν τάχα “υπόγειες διαδρομές” μεταξύ Μαρινάκη και ΚΚΕ. Οι ίδιοι που δεν έβγαζαν τσιμουδιά για τα μυστικά δείπνα της Ρένας Δούρου με τον επιχειρηματία, που επισφράγισαν τη σαρωτική επικράτησης της υποψήφιας περιφερειάρχη του Σύριζα στον Πειραιά.
Οι ανεμιστήρες που πετούν λάσπη δουλεύουν στα κόκκινα στην Κουμουνδούρου και τα πέριξ, όσο σκληρά κι αν προσπαθούν όμως το μόνο που θα καταφέρουν είναι να τους γυρίσει κατάμουτρα.

Οι ΜΕΘ στην εντατική…

Το σπουδαίο έργο των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) είναι η υποστήριξη των ζωτικών λειτουργιών ενός ασθενούς με σκοπό το αναστρέψιμο των βλαβών/κακώσεών του και την επιβίωσή του με την καλύτερη ποιότητα ζωής. Σύμφωνα με τα διεθνή στάνταρ, «κατά μέσο όρο στις ΜΕΘ σώζονται 4 στους 5 οριστικά “χαμένους” από την κλασική ιατρική».
Στο έργο της Εντατικής είναι επίσης η διάγνωση και υποστήριξη των οργάνων ενός ασθενούς που διαγιγνώσκεται εγκεφαλικά νεκρός, προκειμένου να ξεκινήσει και να ολοκληρωθεί η διαδικασία μεταμόσχευσης οργάνων. Χωρίς την ανάπτυξη των Εντατικών δεν μπορεί να σταθεί η διαδικασία μεταμοσχεύσεων.
Κι ενώ η επιστήμη και η τεχνολογία εξελίσσονται με γοργούς ρυθμούς, η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει ως «φυσικό φαινόμενο» το 2019 να ξεψυχούν άνθρωποι περιμένοντας μέρες να βρεθεί ένα δημόσιο κρεβάτι σε ΜΕΘ. Πριν από δύο μήνες, τρεις άνθρωποι ξεψύχησαν στη Ζάκυνθο στην αναμονή, καθώς η ΜΕΘ του νοσοκομείου στο νησί δεν λειτούργησε ποτέ εδώ και επτά χρόνια, αν και είχε τον εξοπλισμό. Αντίστοιχα, στην Κεφαλονιά, η ΜΕΘ του νοσοκομείου δεν άνοιξε ποτέ, γιατί «είναι δυσανάλογο το κόστος λειτουργίας της με τα περιστατικά», όπως απάντησε η ΔΥΠΕ σύμφωνα με καταγγελίες εργατικών σωματείων.
Σε αυτό το φόντο, της «μεταμνημονιακής κανονικότητας», όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, ο «Ριζοσπάστης» απευθύνθηκε στην Ελληνική Εταιρεία Εντατικής Θεραπείας (ΕΕΕΘ), απ’ όπου άντλησε στοιχεία που επιβεβαιώνουν το μέγεθος των αλυσιδωτών και τραγικών συνεπειών από την πολιτική που συρρικνώνει λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες, βάζοντας την υγεία, ακόμα και την ανθρώπινη ζωή, στο ζύγι του «κόστους – οφέλους» για το κεφάλαιο.

Σταθερά κλειστά το 25% των δημόσιων κρεβατιών

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 10% των συνολικών νοσοκομειακών κλινών ενός νοσοκομείου απαιτείται να είναι Εντατικής Θεραπείας, με τάση αύξησης σε 15 – 20%. Πριν από μια δεκαετία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΕΕΘ, χρειάζονταν περίπου 2.000 – 3.000 δημόσιες κλίνες ΜΕΘ. Δέκα χρόνια μετά, οι ανάγκες είναι σαφώς περισσότερες και απαιτούνται τουλάχιστον 3.500 δημόσιες κλίνες ΜΕΘ.
Στη χώρα σήμερα υπάρχουν μόνο 750 δημόσια κρεβάτια ΜΕΘ (!) και λειτουργούν μόλις τα 560, ενώ εξοπλισμό έχουν τα 650. Εδώ και 15 χρόνια – προ και μετά τα μνημόνια, επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ – το 25% των υπαρχουσών κλινών ΜΕΘ παραμένουν σταθερά κλειστά. Ο αριθμός αυτός αφορά αποκλειστικά νοσοκομειακές δομές με οργανόγραμμα Μονάδας Εντατικής και όχι μονάδες αυξημένης νοσηλείας και παρακολούθησης, όπως καρδιολογικές, νευροχειρουργικές, χειρουργικές κ.ά., που το υπουργείο Υγείας – με τα γνωστά ΣΥΡΙΖΑίικα «μαθηματικά» – συνυπολογίζει ως κρεβάτια ΜΕΘ.
Υπολογίζεται ότι καθημερινά πάνω από 30 βαρέως πάσχοντες περιμένουν για κρεβάτι ΜΕΘ, καθώς οι ελάχιστες υπάρχουσες δημόσιες κλίνες έχουν πληρότητα 100%.
«Ο ασθενής που χρειάζεται Εντατική πρέπει να μπει το νωρίτερο δυνατόν, άμεσα. Κάθε ώρα καθυστέρησης της υποστήριξης και θεραπείας μακριά από την Εντατική καθιστά ολοένα και πιο αδύνατη τη θετική έκβαση του ασθενούς. Πολλά χρόνια τώρα η κατάσταση αντιμετωπίζεται με μπαλώματα, δίνονται προσωρινές λύσεις, όχι μόνιμες. Εάν άνοιγαν με μόνιμο προσωπικό όλα τα κρεβάτια, θα μπορούσαν να νοσηλευτούν (χωρίς να είναι ενιαίος και απόλυτος ο αριθμός) επιπλέον 150 ασθενείς», τονίζει η ΕΕΕΘ.
Στην αγωνία για να σώσουν τον άνθρωπό τους, πολλές οικογένειες αναγκάζονται να ξεπουλήσουν ό,τι έχουν (αν και εφόσον έχουν), απευθυνόμενοι σε ιδιωτικές κλινικές για ένα κρεβάτι ΜΕΘ που κοστίζει χρυσάφι, αφού το τελικό κόστος νοσηλείας ανέρχεται σε 2.500 – 3.000 ευρώ τη μέρα! Εννοείται ότι το ποσό αυτό απέχει παρασάγγας από το υπάρχον ημερήσιο κοστολόγιο του ΕΟΠΥΥ, που σημαίνει ότι ο ασθενής υποχρεώνεται να βάλει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη.

«Στον αέρα» μετά τη νοσηλεία

Στα παραπάνω έρχονται να προστεθούν και οι τεράστιες ελλείψεις κλινών σε μονάδες και κλινικές που απαιτούνται για την αποκατάσταση του ασθενούς μετά τη νοσηλεία του σε ΜΕΘ, όπως Μονάδες Αυξημένης Φροντίδας (ΜΑΦ), Κέντρα Φυσικής Αποκατάστασης κ.ο.κ.
«Σύμφωνα με τις διεθνείς προδιαγραφές, το 20% του ποσοστού των κλινών ενός νοσοκομείου πρέπει να είναι ΜΑΦ. Στην Ελλάδα, ασθενείς και γιατροί είμαστε με δεμένα χέρια. Είναι σχεδόν ανύπαρκτες οι ΜΑΦ και τα Κέντρα Φυσικής Αποκατάστασης ή λειτουργούν υποτυπωδώς. Τα αντίστοιχα ιδιωτικά (σ.σ. που διαρκώς αυξάνονται) είναι οικονομικά ανέφικτα για τον μέσο ασθενή», υπογραμμίζει η ΕΕΕΘ.
Να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ελληνικής Φυσιατρικής Εταιρείας, απαιτούνται πανελλαδικά πάνω από 2.000 δημόσια κρεβάτια αποκατάστασης και σήμερα λειτουργούν μόλις 200 δημόσια κρεβάτια κι αυτά με τεράστιες ελλείψεις προσωπικού όλων των ειδικοτήτων. Τα τελευταία 15 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα αποκατάστασης άνοιξαν πανελλαδικά περίπου 850 – 1.000 κρεβάτια. Στον δημόσιο ούτε ένα!
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, οι ασθενείς, μην έχοντας πού αλλού να πάνε μετά, κρατούνται για πολύ μεγαλύτερο διάστημα απ’ ό,τι χρειάζεται στην Εντατική, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση, για να θολώσει τα νερά της απάνθρωπης πολιτικής της, επιχειρεί να ενεργοποιήσει τον «κοινωνικό αυτοματισμό», κατηγορώντας τους γιατρούς των ΜΕΘ για αθρόες διασωληνώσεις!
Εννοείται βέβαια ότι στην παραπάνω καταγραφή υποτυπωδών αναγκών δεν περιλαμβάνονται οι πολλαπλάσιες ανάγκες για την ανάπτυξη ΜΕΘ διαφόρων ειδικοτήτων, που μπορούν να προκύψουν από την εκδήλωση επιδημιών, φυσικών καταστροφών κ.ά., όπου ενδεχομένως να προκύψει μεγάλος αριθμός ασθενών, έστω και για μικρή χρονική περίοδο.
Δυστυχώς και αυτή η έλλειψη αναδείχθηκε για άλλη μια φορά με τραγικό τρόπο, όταν στην πρόσφατη πυρκαγιά στο Μάτι η συντριπτική πλειοψηφία των εγκαυματιών δεν νοσηλεύτηκαν σε ΜΕΘ εγκαυμάτων, όπως έπρεπε. ΜΕΘ εγκαυμάτων υπάρχει μόνο στο «Θριάσιο», καθώς λόγω του επιπλέον ειδικού εξοπλισμού που απαιτείται, το «κόστος» ανεβαίνει.

Νορβηγία: Τα πετρέλαια των μονοπωλίων δεν φέρνουν την ευημερία






Από Panos στο Μαρ 4, 2019 Διεθνή
Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης // 
Η Νορβηγία αναφέρεται σαν μια από τις πιό πλούσιες χώρες του πλανήτη. Η οικονομία της στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα πετρέλαια που ανακαλύφθηκαν το 1967 και δύο χρόνια μετά άρχισε η εκμετάλλευσή τους. 
50 χρόνια μετά ο ενθουσιασμός και το υψηλό οικονομικό επίπεδο με τους μεγάλους μισθούς, την εγγυημένη σύνταξη, την σχεδόν μηδενική ανεργία άρχισε  να κλονίζεται.
Ας δούμε το ιστορικό:

Οι πρώτες άδειες εξόρυξης δόθηκαν σε ιδιωτικές εταιρείες μεταξύ των άλλων και στην γνωστή σε όλους μας ΕΧΧΟΝ αλλά και την Philips, την Ekofisk, την τότε κρατική Στάτοιλ, την Λουντίν και άλλες  από το 1966. Το Νορβηγικό κράτος έκανε τις όποιες συμφωνίες με τα μονοπώλια και δημιούργησε και ένα τεράστιο λογαριασμό εσόδων πετρελαίου για να στηρίξει τα κοινωνικά του προγράμματα ιδιαίτερα το Ταμείο συντάξεων. 
Δημιούργησε παράλληλα και ένα δεύτερο Δημόσιο Αποθεματικό Ταμείο από τα ίδια χρήματα για να μπορεί να συμπληρώνει ελλειμματικούς προϋπολογισμούς αλλά όχι πάνω από το 4% του προϋπολογισμού.
Καπιταλιστική ανάπτυξη 
Ξεπήδησαν ανάγκες προσωπικού πέρα από το προσωπικό που άμεσα δούλευε στις πλατφόρμες, μηχανικούς, γεωλόγους, χημικούς, συμβούλους και ειδικούς πετρελαίων και άλλους που στρατολογήθηκαν από όλες τις γωνιές της γης, αλλά δημιουργήθηκαν ανάγκες και για νοσοκόμες, οδηγούς, τεχνίτες, γιατρούς..Λεφτά υπήρχαν. Ακόμη και από την γειτονική Σουηδία μεγάλος αριθμός εργαζομένων μετακόμισε στην Νορβηγία αφού οι μισθοί ήταν σχεδόν διπλάσιοι. 
Μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις δημιουργήθηκαν που εφοδίαζαν τις πλατφόρμες με εξοπλισμό, μηχανήματα, σωλήνες, εξαρτήματα, φαγητό, προμήθειες και ότι άλλο χρειάζεται. Τα Ταμεία του πετρελαίου γινόταν όλο και πιό εύρωστα. Το 2010 το πετρέλαιο και το αέριο αντιστοιχούσε στο 21% του ΑΕΠ της χώρας, το 26% των κρατικών εσόδων, το 47% του συνόλου των εξαγωγών και το 25% των επενδύσεων. Πολλά άλλαξαν μέσα σε λίγα μόλις χρόνια.
Η πτώση των τιμών
Έβαλαν χέρι στο Ταμείο
Για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια το 2015, η μείωση της τιμής του πετρελαίου ανάγκασε την Νορβηγική κυβέρνηση να συμπληρώσει τον προϋπολογισμό του κράτους από το Ταμείο Πετρελαίου με 16 δισεκατομμύρια ευρώ. Έτσι συνεχίζεται  και μέχρι σήμερα χωρίς να μπαίνουν καινούργια έσοδα από τις εταιρείες πετρελαίου στο Ταμείο των συντάξεων. 
-Δεν υπάρχει φόβος διαβεβαιώνουν τους Νορβηγούς οι κυβερνώντες, κάποια στιγμή θα βάλουμε πίσω τα χρήματα. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας επιμένουν μια και στο Ταμείο βρίσκονται αυτή την στιγμή 857 δισεκατομμύρια ευρώ.
– Όχι μόνο ο Νορβηγικός λαός αλλά ακόμη και η Κεντρική Τράπεζα της Νορβηγίας αντιδρά στην αφαίμαξη των Ταμείων από τις δεξιές κυβερνήσεις και ζητά άλλα μέτρα.
Θα βρούμε άλλες λύσεις
Οι επενδύσεις στην βιομηχανία πετρελαίου της Νορβηγίας έχουν μειωθεί ραγδαία, δηλώνει ο Bente Nyland πρόεδρος του  Κρατικού Οργανισμού πετρελαίου.
Μέσα σε πέντε χρόνια από 18 δις ευρώ τον χρόνο έχουν φτάσει τα 12, στο ένα τρίτο πιό κάτω, χωρίς να ξέρουμε αν θα επανέλθουν στα προηγούμενα επίπεδα, συνεχίζει. 
Οι επιχειρήσεις μειώνουν τα έξοδά τους με τουλάχιστον 20%. Έτσι απολύουν προσωπικό του κλάδου αλλά και αυτούς που δουλεύουν και στις παράπλευρες επιχειρήσεις όπως π χ βενζινάδικα. Κλείνουν επιχειρήσεις έρευνας και συμβούλων.
7000 εργαζόμενους απέλυσε το 2018 η Νορβηγική κρατική Στάτοιλ και κατόπιν πουλήθηκε σε Καναδική εταιρεία και άλλαξε και όνομα. Η Νορβηγική κορώνα έχασε σε αξία σε σχέση με τα άλλα νομίσματα.
30.000 θέσεις εργασίας έχουν χαθεί μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια σύμφωνα με τον πρόεδρο του  Κρατικού Οργανισμού πετρελαίου.
-Το Ταμείο των συντάξεων πρέπει να αρχίσει να επενδύει από μόνο του σε μετοχές τώρα που λιγοστευουν τα έσοδα. Η κυβέρνηση να σταματήσει να παίρνει χρήματα από το Ταμείο, δηλώνει ο Πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Νορβηγίας Οystein Olsen.
-8% του προϋπολογισμού της Νορβηγίας προέρχεται από τα χρήματα του Αποθεματικού Ταμείου άρα έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τις συμφωνίες του 4%, συνεχίζει. 
-Που σημαίνει ότι θα έχουμε έλλειμμα 8% χωρίς αυτά τα χρήματα. Όμως πρέπει να βρεθούν άλλες λύσεις γιατί αυτά τα εισοδήματα μειώνονται, υπονοώντας, λιτότητα, αύξηση επιτοκίων και άλλα μέσα που προσθέτουν βάρη στις πλάτες του λαού.

Είναι σαν κάποιος να έκλεισε την κάνουλα
Οι πλατφόρμες πετρελαίου βρίσκονται 250 χιλιόμετρα μέσα στο πέλαγος προς την κατεύθυνση της Αγγλίας. Η πιο κοντινή πόλη- λιμάνι είναι το Stavanger. Ο μαύρος χρυσός μετέτρεψε την πόλη σε πόλη ανάπτυξης και ευημερίας με μεγάλους μισθούς, νέες κατοικίες, καινούργια εμπορικά καταστήματα. 
Σήμερα μετά από πέντε χρόνια πτώσης της τιμής οι πινακίδες, «πωλείται», «ενοικιάζεται» και το κλείσιμο των καταστημάτων είναι μια πραγματικότητα. Η τιμή του πετρελαίου από 120 δολάρια το βαρέλι έχει πέσει στα 30. 
Οι μεγάλοι μισθοί είναι πιά μια πολυτέλεια και ένα αβάσταχτο βάρος για τους εργοδότες, δηλώνουν οι εκπρόσωποί τους. Οι επενδύσεις έχουν σταματήσει παρόλο που οι έρευνες δείχνουν νέα και πλούσια κοιτάσματα. Φοβούνται οι επενδυτές το ρίσκο του μικρού κέρδους. 
Στο λιμάνι του Stavanger που έγινε η τέταρτη σε πληθυσμό πόλη της Νορβηγίας τα φορτηγά πλοία μεταφοράς πετρελαίου στέκονται ακίνητα. Η Εταιρεία National Oilwell Varco, NOV μόλις ανακοίνωσε πως θα απολύσει 900 από τους 5000 εργαζόμενους. Πριν 6 μήνες είχε απολύσει άλλους 1500.
-Ο κίνδυνος να γίνει μια πόλη φάντασμα είναι μεγάλος, είναι σαν κάποιος να έκλεισε την κάνουλα, δηλώνουν οι μικροί προμηθευτές στην πόλη. 
-Τα  κοιτάσματα θα μείνουν στον βυθό του Ωκεανού δηλώνει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Klaus Mohn.  
Η ευφορία που εξαπλώθηκε από τους επιχειρηματικούς κύκλους της Κύπρου και της Ελλάδας λόγω της ανακάλυψης τεράστιων ποσοτήτων υδατανθράκων δεν μπορεί να δικαιολογήσει κάποια ελπίδα για καλύτερο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και των λαών της περιοχής.
Η χαμηλή τιμή του πετρελαίου τα τελευταία χρόνια δείχνει πως οι καπιταλιστικές οικονομίες που στήριξαν την ευημερία του λαού τους στην ύπαρξη και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων κατέληξαν σε αποτυχία και οι ελπίδες του λαού ήταν μια χίμαιρα. 
Χωρίς κοινωνικοποίηση του εθνικού πλούτου καμία οικονομία δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο στον φυσικό πλούτο της χώρας όσο μεγάλος και να φαίνεται ότι είναι. Ανά πάσα στιγμή όπως στην Νορβηγία ή στην Βενεζουέλα όταν ο πλούτος δεν ανήκει στον λαό αλλά στηρίζεται στην καπιταλιστική ανάπτυξη μπορούν όλες οι κατακτήσεις να αφαιρεθούν.
Τα χρήματα των Ταμείων της Νορβηγίας για τις συντάξεις είναι στον δρόμο της εισαγωγής στο χρηματιστήριο και στην διασπάθιση όπως ακριβώς ο κόσμος του χρήματος και του κέρδους ορίζει. 
Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος στον καπιταλισμό ότι αυτό που έχει συμφωνηθεί θα ισχύσει σε βάθος χρόνου.Τα μνημόνια μας το υπενθυμίζουν.

Και όμως έγινε και αυτό

Και όμως έγινε και αυτό. Ο πρίγκιπας Κάρολος, μαζί με τον "δικό" μας πρίγκιπα, τον γιο του Τεως, με τη φιλευσπλαχνία που διακρίνει πάντα τους γαλαζοαίματους διοργάνωσαν πολυτελές γκαλά  για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων. Το γκαλά έγινε στο παλάτι του Saint James και παρευρέθησαν 120 επιφανείς Έλληνες επιχειρηματίες από όλον τον κόσμο. Το παρών έδωσε και ο Σάκης Ρουβάς.
Πρόκειται ουσιαστικά για τετραήμερες εκδηλώσεις του διεθνούς πριγκιπικού τραστ που διοργάνωσαν από κοινού ο πρίγκιπας Κάρολος και ο πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου πατέρας Αλέξανδρος Καρλούτσος, με στόχο την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων.
Ανάμεσα στους προσκεκλημένους ήταν ο δισεκατομμυριούχος Ντιν Μητρόπουλος, ο μεγαλοκατασκευστής Μερκούριος Αγγελιάδης και ο κροίσος του real estate Ντιν Σπανός από το Λος Άντζελες, η Κορίν Μεντζελόπουλος, ιδιοκτήτρια του «μύθου» των γαλλικών αμπελώνων του κτήματος Chateau Margaux.
Μάλιστα στους καλεσμένους προσφέρθηκε δωρεάν από το περίφημο κρασί  της Κορίν, το οποίο στοιχίζει περισσότερα από 1500 ευρώ το μπουκάλι.
Τι είναι το πριγκιπικό τραστ; Το Prince's Ιnternational Τrust συστήθηκε το 1976 από τον ίδιο τον Κάρολο και μαζί με άλλους γαλαζοαίματους από πολλές χώρες του κόσμου, επιχειρούν να βοηθήσουν στην καταπολέμηση της ανεργίας των νέων. Μάλιστα από το 1976 μέχρι το 2019 το τραστ έχει καταφέρει να βρει εργασία σε 890.000 νέους στην Αγγλία.
Στην Ελλάδα όπως είπε ο γιος του Κωνσταντίνου Γλιξμπουργκ, Παύλος, έχουν καταφέρει να βρουν εργασία στον θαυμαστό αριθμό των 59 νέων σε ολόκληρη τη χώρα. Πολλοί από τους Έλληνες επιχειρηματίες που προσκλήθηκαν στις εκδηλώσεις δεσμεύτηκαν να στηρίξουν το πριγκιπικό έργο προσλαμβάνοντας ανέργους στις επιχειρήσεις τους.

Κομματικό στέλεχος 5ης γενιάς θέλει να διώξει την “κομματίλα” από την αυτοδιοίκηση

Σε ένα κρεσέντο τρολαρίσματος επιδόθηκε ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων και απερχόμενος Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Κώστας Μπακογιάννης, μιλώντας σε συνέντευξη στον αέρα εφοπλιστικού καναλιού.
Ο Κώστας Μπακογιάννης, που είναι γιος της Ντόρας Μπακογιάννη βουλευτή της ΝΔ, που είναι κόρη του πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που ήταν γιος του βουλευτή Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος με τη σειρά του ήταν γιος του ιδρυτή του Κόμματος των ξυπολήτων Κωστή Μητσοτάκη, δήλωσε πως θα φροντίσει να φύγει η κομματίλα από την αυτοδιοίκηση. Όχι βέβαια μέχρι να γίνουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, διάστημα για το οποίο θα απολαμβάνει τη στήριξη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Αν ο Τραμπάκουλας ζούσε στην Κίνα σήμερα – Κινέζος βοσκός συγκάλεσε μήτινγκ με τις κατσίκες του

Σε άλλες ξέγνοιαστες εποχές επί ΠΑΣΟΚ, ο Χαράλαμπος Τραμπάκουλας «έβοσκε τα πρόβατά του εδώ παρά πέρα», για να εντρυφήσει στη συνέχεια στα μυστήρια της σύγχρονης τεχνολογίας και τη διάδοση του μαρξισμού – λενινισμού στο Λέτσοβο, μετά την ιστορική του συνάντηση με τον κομματικό ινστρούχτορα που του άνοιξε τα μάτια. Στη σημερινή Κίνα, όπου η πάλη των τάξεων παραμένει προς το παρόν ιστορικά αδικαίωτη, ακόμα και στις αγροτικές κομμούνες της επαρχίας, οι συνάδελφοι του Τραμπάκουλα είναι λιγότερο αμέριμνοι, καθώς η οικονομική τους επιβίωση εξαρτάται από το καινοτόμο επιχειρηματικό πνεύμα με το οποίο υλοποιούν το σοσιαλισμό με κινέζικα χαρακτηριστικά.
Έτσι λοιπόν ένας βοσκός αποφάσισε να συγκαλέσει σε μήτινγκ τις κατσίκες του και να τις καλέσει από μικροφώνου να παράγουν περισσότερους απογόνους. Μπορεί οι περισσότερες κατσίκες να τον αγνόησαν και να σαμποτάρισαν την πρωτοβουλία της – όχι και τόσο κολχόζνικης ιδιοκτησίας -, αλλά τουλάχιστον ένας από τους τράγους μπήκε στο νόημα αμέσως και προσπάθησε, ανεπιτυχώς, να πιάσει επί τόπου τους φιλόδοξους στόχους.
Video Player
00:00
00:56
Πριν αρχίσετε να αναρωτιέστε αν την ιδέα για το μήτινγκ τη φύτεψε
στο βοσκό κάποιος αντίστοιχος Κινέζος ινστρούχτορας που το διαβεβαίωσε πως τα πρώτα 100 χρόνια μέχρι το σοσιαλισμό είναι δύσκολα, να πούμε ότι το βίντεο είναι φάρσα που εμπνεύστηκε ο κύριος Λου και μαγνητοσκόπησε η κόρη του, προς τέρψιν των Κινέζων χρηστών ΜΚΔ. Μήπως όμως πολλά από τα μήτινγκ σε “κανονικές” επιχειρήσεις της Κίνας ή της Δύσης είναι σοβαρότερα;

Με πληροφορίες από reader.gr, dailymail.co.uk

Αμερικάνικη επέμβαση, δόγμα Τρούμαν, στρατιωτική "βοήθεια"


Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟΥ, Γράμμος 1949, επιχείρηση «Πυρσός Γ»

Κατά το διάστημα 1943-1945 Αμερικανοί αξιωματούχοι, υποτίθεται ότι, επέκριναν δριμύτατα τους Βρετανούς για τις προσπάθειές τους να διαλύσουν τον ΕΑΜ / ΕΛΑΣ και να επαναφέρουν τον βασιλιά Γεώργιο Β‘ στον θρόνο. Οι Αμερικανοί, τάχα, θεώρησαν κύριους υπεύθυνους για τα Δεκεμβριανά τους Βρετανούς που χειρίστηκαν με εσφαλμένο τρόπο τις πολιτικές εντάσεις στην Ελλάδα και διακήρυξαν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα παρέμβουν σε εσωτερικές υποθέσεις φίλων χωρών. Εξέφραζαν επίσης τη συμπάθειά τους για τις πολιτικές φιλοδοξίες των αντιστασιακών κινημάτων στην Ευρώπη πλην Ελλάδας. Γύρισαν πολλά προπαγανδιστικά φιλμ με θέμα τα αντιστασιακά κινήματα στις υπό κατοχή χώρες όπως Πολωνία, Γαλλία κ.α., ποτέ όμως δεν αναφέρθηκαν στην μόνη χώρα που υπήρξε οργανωμένη Αντίσταση (ΕΑΜ) και λαϊκός στρατός (ΕΛΑΣ) με κύριο οργανωτή και εμψυχωτή το ΚΚΕ.

Λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα, η αμερικανική κυβέρνηση ήταν έτοιμη να ασκήσει τον έλεγχο και την επιρροή της σε αρκετές “φίλες χώρες”, ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα. Αυτή η εντυπωσιακή αλλαγή έχει ελάχιστη σχέση με τις εξελίξεις στο εσωτερικό της Ελλάδας, για τις οποίες η Ουάσιγκτον φρόντιζε να είναι καλά πληροφορημένη. Η αλλαγή αυτή ήταν κυρίως το άμεσο αποτέλεσμα της αυξανόμενης αντιπαράθεσης των δυτικών αστικών δυνάμεων με τη Σοβιετική Ενωση, την οποία οι αμερικανοί αξιωματούχοι θεωρούσαν επικίνδυνη και χωρίς άμεσο τέλος. Αντανακλώντας την άποψη αυτή, το δόγμα Τρούμαν περιέγραφε τον κόσμο χωρισμένο σε δύο αντίπαλα πολιτικά συστήματα: το “δημοκρατικό” και το “ολοκληρωτικό”. Και εφόσον το ολοκληρωτικό σύστημα ήταν επιπλέον “επιθετικό και επεκτατικό” ήταν ευθύνη των Ηνωμένων Πολιτειών ως ηγετικής “δημοκρατίας” να προστατεύσει τις δημοκρατικές κοινωνίες από τους εξωτερικούς ή τους εσωτερικούς εχθρούς τους.


PictureΠρώτος από δεξιά ο αντιπλοίαρχος Μ. Σάντερλαντ. Ο Σμιθ, ο Μπέργκβιστ και ο Σάντερλαντ αποτελούσαν τους κεντρικούς άξονες των στρατιωτικών πληροφοριών των ΗΠΑ στην Ελλάδα την περίοδο του εμφυλίου πολέμου
Αυτή η ιδεολογικώς κατευθυνόμενη και απλουστευτική άποψη επισκίασε τις πραγματικές αιτίες πολλών εσωτερικών και περιφερειακών συγκρούσεων ανάμεσα στις οποίες και ο ελληνικός εμφύλιος. Θεωρούσε επίσης δεδομένο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν τη γνώση και την ικανότητα να μεταμορφώσουν πάσχουσες κοινωνίες σε ευημερούσες καπιταλιστικές δημοκρατίες. Αυτή την παγκόσμια αποστολή που επέβαλαν οι ΗΠΑ στον εαυτό τους θα επέκρινε αργότερα ο αμερικανός γερουσιαστής Γουίλιαμ Φουλμπράιτ, χαρακτηρίζοντάς την «αλαζονεία της εξουσίας» (The Arrogance of Power).

Στις 21 Φεβρουαρίου 1947, ο Βρετανός πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον, ενημέρωνε τον λευκό Οίκο ότι λόγω της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τη χώρα του, θα σταματούσε μετά τις 31 Μαρτίου η βρετανική βοήθεια προς την Ελλάδα. Επί πολλές ημέρες η αμερικανική κυβέρνηση εξέταζε τα υπέρ και τα κατά μιας έντονης παρουσίας της στα Βαλκάνια και στις 12 Μαρτίου 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρυ Τρούμαν, εξήγγειλε σε δημόσιο λόγο του το γνωστό "Δόγμα Τρούμαν", με βάση το οποίο χορηγούνταν 341 εκατ. δολάρια ως στρατιωτική και οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα και 59 εκατ. δολάρια προς την Τουρκία.

Με την κίνηση αυτή, οι Ηνωμένες Πολιτείες όχι μόνο κατελάμβαναν τη θέση της Βρετανίας σε μία εξαιρετικής στρατηγικής σημασίας περιοχή του κόσμου, αλλά επίσης έθεταν τις βάσεις για την ανάληψη μιας παγκόσμιας ιδεολογικής σταυροφορίας κατά του κομμουνισμού.

Στις 6 Ιανουαρίου 1948, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, υιοθέτησε μία απόρρητη έκθεση με τίτλο "Η θέση των ΗΠΑ σε σχέση με το ελληνικό ζήτημα", που διαπίστωνε ότι οι κυβερνητικές και Βρετανικές ένοπλες δυνάμεις είχαν αποτύχει στην προσπάθειά τους να εξοντώσουν τους κομμουνιστές, επιδεικνύοντας "έλλειψη επιθετικού πνεύματος και κακή καθοδήγηση". Συμβούλευαν δε τον πρόεδρο Τρούμαν ότι οι ΗΠΑ θα έπρεπε να είναι έτοιμες για την αποστολή στρατευμάτων στην Ελλάδα και την αύξηση της πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής τους βοήθειας προς την ελληνική κυβέρνηση.

Η αλλαγή φρουράς του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα με την υποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας και την παραχώρηση της πρωτοκαθεδρίας στις ΗΠΑ πραγματοποιήθηκε με την ανακοίνωση του "Δόγματος Τρούμαν". Το δόγμα αυτό υποτίθεται ότι προκλήθηκε ύστερα από επίσημο αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης προς τις ΗΠΑ, για βοήθεια, στις 3 Μάρτη του ιδίου έτους.
Η πραγματικότητα, βεβαίως, είναι διαφορετική. Η ελληνική διακοίνωση της 3ης Μάρτη φτιάχθηκε στο αμερικανικό υπουργείο των Εξωτερικών από τους ίδιους του Αμερικανούς και στη συνέχεια επιδόθηκε στην ελληνική κυβέρνηση. Αυτή την επέστρεψε με την σειρά της στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, ως δήθεν έκκληση βοηθείας (Βλέπε: "Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940 - 1950", Αργ. Φατούρου: "Πώς κατασκευάζεται ένα επίσημο πλαίσιο διείσδυσης", εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ, σελ. 419 - 460).


PictureΣτην πρώτη σειρά ο νέος πρεσβευτής των ΗΠΑ Χ. Γκρέιντι, με τα γυαλιά, επιδίδει τα διαπιστευτήριά του. Αριστερά ο Ράνκιν και δίπλα του ο στενός συνεργάτης του συνταγματάρχης Σμιθ
Το "Δόγμα Τρούμαν" έγινε νόμος των Ηνωμένων Πολιτειών στις 22 Μάη του 1947 κι από κει και μετά τέθηκε σε εφαρμογή. Η εφαρμογή του δε στην Ελλάδα άρχισε και τυπικά με την υπογραφή της Ελληνοαμερικανικής συμφωνίας της 20ής Ιουνίου 1947. Πριν την υπογραφή αυτής της συμφωνίας υποτίθεται ότι και πάλι η ελληνική κυβέρνηση είχε απευθύνει διακοίνωση προς τις ΗΠΑ, στις 15/6/1947, με την οποία ζητούσε βοήθεια και αναλάμβανε συγκεκριμένες δεσμεύσεις για την συγκεκριμένη αξιοποίησης αυτής της βοήθειας. Ομως κι αυτή η διακοίνωση της ελληνικής κυβέρνησης κατασκευάστηκε από το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών, επιδόθηκε στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία επέφερε κάποιες δευτερεύουσες τροποποιήσεις και με την σειρά της την απηύθυνε προς την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ως δήθεν δικό της κείμενο (Βλέπε σχετικά: στο ίδιο... ).


Το πλήρες κείμενο της υποτέλειας

Το πλήρες κείμενο της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας, αυτού του μνημείου της υποτέλειας και της ντροπής, που σφράγισε τις εξελίξεις στην Ελλάδα στις κατοπινές δεκαετίες, θα το διαβάσετε σε αυτόν τον σύνδεσμο.

Καταρχήν, οφείλουμε να σημειώσουμε πως αυτή η συμφωνία, αν και τέθηκε σε ισχύ ευθύς εξαρχής, κυρώθηκε από τη Βουλή και έγινε νόμος του κράτους το Σεπτέμβρη του 1948. Νωρίτερα, όμως, το Μάη του 1948, εκδόθηκε προς υλοποίηση της συμφωνίας το ΝΔ 694/1948, το σημαντικότερο ίσως διάταγμα απ' όσα εκδόθηκαν γι' αυτό το σκοπό. Συνολικά εκδόθηκαν 26 νομοδιατάγματα για την υλοποίηση αυτής της συμφωνίας. Ομως μόνο τέσσερα από αυτά είχαν καταρτιστεί, με τη σύμφωνη γνώμη της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής!!!

Το ΝΔ 694/1948 προέβλεπε τα εξής προνόμια για την αμερικανική αποστολή στην Ελλάδα:
  1. Παρείχε το δικαίωμα της ετεροδικίας για τα μέλη της. Δηλαδή, τα ελληνικά δικαστήρια δεν είχαν καμιά δικαιοδοσία πάνω στα μέλη της αμερικανικής αποστολής για οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη τους.
  2. Παρείχε το δικαίωμα του απαραβίαστου της οικίας των μελών της και των οικημάτων που η αποστολή διέθετε, καθώς και της περιουσίας και των αρχείων τους.
  3. Απάλλασσε τα μέλη της και την ίδια την αποστολή ως οργανισμό από κάθε φόρο, δασμό, εισφορά κ.ο.κ. υπέρ του ελληνικού ή υπέρ άλλων φορέων του ελληνικού κράτους (δήμοι, κοινότητες κλπ.).
  4. Η αλληλογραφία της αποστολής και των μελών της απαλλασσόταν από κάθε έλεγχο. Επίσης χορηγούνταν απαλλαγή οποιουδήποτε τελωνειακού ελέγχου. Μ' άλλα λόγια επρόκειτο για ελευθερία άσκησης λαθρεμπορίου, την οποία η αποστολή αξιοποίησε δεόντως.
  5. Παρείχε το δικαίωμα απαλλαγής οποιουδήποτε συναλλαγματικού ελέγχου στην αποστολή και στα μέλη της. Δηλαδή μπορούσε να γίνεται ελεύθερα εξαγωγή κεφαλαίων.
  6. Τα αυτοκίνητα της αποστολής και των μελών της απαλλάσσονταν από κάθε φόρο κυκλοφορίας κλπ.
  7. Παρείχε το δικαίωμα προτεραιότητας στην αποστολή και στα μέλη της όσον αφορά τις τηλεφωνικές, τηλεγραφικές και ταχυδρομικές ανταποκρίσεις.
Σε ό,τι αφορά το ελληνικό προσωπικό της αποστολής, το προαναφερόμενο διάταγμα όχι μόνο δεν προέβλεπε κανένα προνόμιο, αλλά αφαιρούσε και όλα τα δικαιώματα, που είχαν οι υπόλοιποι Ελληνες εργαζόμενοι (ασφάλιση, αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης κλπ.).

Το ΝΔ 694/1948 δεν προέβλεπε μόνο για την αμερικανική αποστολή αποικιοκρατικά δικαιώματα, αλλά και για τις αμερικανικές εταιρίες, που δρούσαν ή θα δρούσαν στην Ελλάδα, καθώς και για άλλες ξένες εταιρίες που είχαν συνεργασία με τις ΗΠΑ και ασκούσαν - ή θα ασκούσαν στο μέλλον - λειτουργία σε ελληνικό έδαφος.
Συγκεκριμένα, στο άρθρο 4 αναφερόταν:
"Αι αμερικανικαί εταιρείαι αι έχουσαι, εργολαβίας μετά της Αμερικανικής κυβερνήσεως, ή άλλαι ξέναι εταιρείαι, αίτινες θα συμβληθώσι μετ' αυτής, προς εκτέλεσιν έργων εν Ελλάδι και αι αμερικανικαί ή ξέναι εταιρείαι αι μετ' αυτών συνεργαζόμεναι τη εγκρίσει της Αμερικανικής κυβερνήσεως... έχουν αυταί και το προσωπικόν των τα κάτωθι δικαιώματα:
α. Απαλλάσσονται από τας διατυπώσεις και την διαδικασίαν της υφισταμένης νομοθεσίας περί αλλοδαπών εταιρειών.
β. Απαλλάσσονται από κάθε άμεσον ή έμμεσον φορολογίαν διά την περιουσίαν των, τα εισαγόμενα υπ' αυτών είδη κλπ.
γ. Το προσωπικόν των (αλλοδαπό) δεν έχει ανάγκη αδείας εργασίας εις την Ελλάδα.
δ. Το προσωπικόν των (αλλοδαπό) απαλλάσσεται από κάθε φόρον εισοδήματος και όλων των άλλων φόρων".

Ακόμη να προσθέσουμε ότι για τους Ελληνες εργαζόμενους αυτών των εταιριών δεν προβλεπόταν κανένα δικαίωμα, ούτε αυτό της κοινωνικής ασφάλισης (Βλέπε: Ν. Ψυρούκη: "Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας", Εκδόσεις ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, τόμος Α`, σελ. 346 - 347).


Η Ελλάδα των χρόνων του εμφυλίου πολέμου, όπως αποδείχτηκε, αποτέλεσε ένα πολύτιμο πείραμα και παράδειγμα ταυτόχρονα για μια σειρά από επεμβάσεις που θα πραγματοποιήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στις επόμενες δεκαετίες. Οι επεμβάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών θα καθιερώσουν στο αμερικανικό πολιτικό λεξιλόγιο και έναν νέο όρο, nation building.

PictureΠρώτος από δεξιά ο αντιπλοίαρχος Μ. Σάντερλαντ. Ο Σμιθ, ο Μπέργκβιστ και ο Σάντερλαντ αποτελούσαν τους κεντρικούς άξονες των στρατιωτικών πληροφοριών των ΗΠΑ στην Ελλάδα την περίοδο του εμφυλίου πολέμου
Ο όρος θεωρητικά υποδήλωνε την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών να επεμβαίνουν σε «αδύναμα» κράτη (τα οποία βρίσκονταν είτε σε εμφύλιο πόλεμο είτε σε μεταπολεμική αστάθεια) με στόχο την οικονομική ανασυγκρότηση και πολιτικό μετασχηματισμό τους και στην πραγματικότητα περιελάμβανε μια σειρά μορφών επέμβασης (στρατιωτικών ή μη, μονομερών ή με συμμάχους, βραχείας διάρκειας αστυνομικού τύπου ή μονιμότερης εγκατάστασης αμερικανικών δυνάμεων), με την έγκριση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ή και χωρίς αυτή, με στόχο τη διασφάλιση των αμερικανικών γεωπολιτικών συμφερόντων. Ο πειραματισμός που διέκρινε στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια την αμερικανική επέμβαση στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο (αλλά και κατ' αναλογία την αμερικανική διοίκηση στις ηττημένες Γερμανία και Ιαπωνία) κατά τις επόμενες δεκαετίες αποκρυσταλλώθηκε πλέον σε ένα σύνολο πολιτικών άσκησης επιρροής και εδραίωσης της αμερικανικής κυριαρχίας.

Από τις 24 Μάη 1947 άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι Αμερικανοί αξιωματικοί του στρατού και του ναυτικού, με αποστολή τον εφοδιασμό του κυβερνητικού στρατού και την εκπαίδευσή του στο χειρισμό και στη συντήρηση του αμερικανικού υλικού.


PictureHelldivers
Στα πλαίσια της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας ήταν και η παραλαβή 49 βομβαρδιστικών αεροσκαφών SB2C-5 Helldiver τα οποία έφθασαν στις 15 Αυγούστου στο Φάληρο με το αεροπλανοφόρο συνοδείας USS Sicily (CVE-118). Εξ αυτών, ένα αποσυναρμολογήθηκε για την εκπαίδευση μηχανικών και προσωπικού εδάφους ενώ ένα δεύτερο Helldiver χρησιμοποιήθηκε για εκπαίδευση χειριστών στο αεροδρόμιο της Λάρισας όπου είχε συγκροτηθεί από τους Αμερικανούς ειδικό εκπαιδευτικό κλιμάκιο.

Αυτά είναι τα αεροπλάνα που χτύπησαν τους μαχητές του ΔΣΕ στον Γράμμο το 1949 με την επιχείρηση «Πυρσός», με έλληνες πιλότους και αμερικανούς επικεφαλής. Τα Helldivers είχαν ένα ατού απέναντι στα Spits και τα βομβαρδιστικά Ντακότα, πετούσαν σε μεγάλο ύψος τέτοιο που δεν έφταναν τα πυρά των μαχητών του ΔΣΕ, στην συνέχεια πραγματοποιούσαν κάθετη εφόρμηση και εκτόξευαν το θανάσιμο φορτίο τους.


Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟΥ

Αγώνας για μια λεύτερη και δημοκρατική Ελλάδα

Αποσπάσματα της ομιλίας του Μ. Πορφυρογένη

θα τα διαβάσετε σε αυτόν τον σύνδεσμο.


Η αντίδραση του κατεστημένου και των Αμερικανών

Αναμφισβήτητα η διακήρυξη του Στρασβούργου θορύβησε την ντόπια οικονομικοπολιτική ολιγαρχία και τους Αμερικανούς καθοδηγητές της και η απάντησή τους ήταν σχεδόν ακαριαία, με την εκδήλωση κρατικής τρομοκρατίας πρωτοφανούς έκτασης και έντασης σε ολόκληρη τη χώρα. Τη νύχτα 9 προς 10 Ιουλίου 1947, με εντολή του υπουργού Δημόσιας Τάξης, Ν. Ζέρβα, εξαπολύθηκε ένα τεράστιο πογκρόμ κατά χιλιάδων κομμουνιστών, αριστερών και προοδευτικών πολιτών, μπροστά στο οποίο ωχριούσαν τα γερμανικά μπλόκα της κατοχής. Στην Αθήνα και στον Πειραιά συνελήφθησαν 2.613 άτομα και στη Θεσσαλονίκη περίπου 3.000.Η επιχείρηση αυτή συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες και στις 14 Ιουλίου συλλαμβάνονται άλλοι 2.500 περίπου δημοκρατικοί πολίτες. Συνολικά, από τις 9 έως και τις 14 Ιουλίου πιάστηκαν 7.000 σε Αθήνα - Πειραιά και 8.000 στην επαρχία.Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν: Ο Μ. Παρτσαλίδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΕΑΜ και ως μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπεύθυνος για τη νόμιμη κομματική δουλιά, ο Μ. Παπαρήγας, ΓΓ της ΓΣΕΕ, ο Ν. Αραμπατζής, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, τα μέλη της ΚΕ του ΕΑΜ Γαβριηλίδης, Λούλης, Κρητικάς, Πασαλίδης, ο αρχισυντάκτης του "Ριζοσπάστη" Χρ. Καβαφάκης κ. ά. Οι συλληφθέντες μεταφέρθηκαν αρχικά στο νησί Ψυττάλεια και στη συνέχεια εκτοπίστηκαν στην Ικαρία.


PictureΟ μισθοφόρος των εγγλέζων, υπουργός Δημόσιας Τάξης Ν. Ζέρβας
Η κυβέρνηση δικαιολόγησε το πρωτοφανές αυτό πογκρόμ, επικαλούμενη ανυπόστατα προβοκατόρικα ψεύδη. Συγκεκριμένα ανακοινώθηκε ότι οι κρατικές υπηρεσίες είχαν πληροφορίες πως είχαν διεισδύσει στην Αθήνα και σε άλλα αστικά κέντρα χιλιάδες αντάρτες με σκοπό, βάσει κάποιου περιβόητου σχεδίου "Φ", να πραγματοποιήσουν ένοπλη εξέγερση στις 10 Ιούλιου του 1947 και να καταλάβουν την εξουσία. Στην πραγματικότητα βέβαια το πογκρόμ έγινε για να αποφευχτεί μαζική έξοδος αγωνιστών από τα αστικά κέντρα προς το Δημοκρατικό Στρατό. Αυτό φοβούνταν η ντόπια αντίδραση και οι Αμερικανοί κι αυτό επιχείρησαν να αποτρέψουν. Το ΚΚΕ με ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του κατήγγειλε τις ομαδικές συλλήψεις, υπογραμμίζοντας ότι "ολοκληρώνεται η πορεία του νεοφασιστικού καθεστώτος, που θεμελίωσε μεταπολεμικά στον τόπο μας η αγγλική κατοχή και το στηρίζει σήμερα η αμερικανική επέμβαση".

Ταυτόχρονα με την πολιτική των διώξεων και των αντιλαϊκών πογκρόμ οι Αμερικανοί προώθησαν αλλαγές και σε κυβερνητικό επίπεδο, με σκοπό την εξαπάτηση των λαϊκών μαζών και την εξασφάλιση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης λαϊκής ανοχής στα σχέδιά τους ενάντια στο ΚΚΕ και το ΔΣΕ. Η κυβέρνηση του Δ. Μάξιμου, που ουσιαστικά ήταν κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος, δεν μπορούσε να τους ικανοποιεί. Στην κατάσταση που διαμορφωνόταν ήταν απαραίτητο ένα ευρύτερο κυβερνητικό σχήμα. Συνεπώς, είχε έρθει η ώρα να προσφέρει και το Κέντρο της υπηρεσίες του. Ετσι, οι Αμερικανοί άρχισαν να προωθούν τη συγκρότηση ευρείας κυβέρνησης με τη συμμετοχή της Δεξιάς και του κόμματος των Φιλελευθέρων του Θ. Σοφούλη. Οι αρχικές αντιδράσεις του κόμματος των Λαϊκών του Κ. Τσαλδάρη κάμφθηκαν γρήγορα. Λέγεται μάλιστα ότι οι Αμερικανοί έβγαλαν τον Τσαλδάρη μέσα από το μπάνιο του και τον έσυραν ως τα ανάκτορα, όπου μπροστά στο βασιλιά Παύλο τον υποχρέωσαν να δεχτεί κυβέρνηση, υπό τον Θ. Σοφούλη, στην οποία ο ίδιος θα ήταν αντιπρόεδρος. Οπως και να 'γινε πάντως, στις 7 Σεπτέμβρη 1947, ορκίστηκε κυβέρνηση υπό τον Σοφούλη με τη συμμετοχή 10 φιλελευθέρων και 14 Λαϊκών. Ο Τσαλδάρης αρκέστηκε να αναλάβει την αντιπροεδρία και το υπουργείο των Εξωτερικών.

Με την ανάληψη των πρωθυπουργικών του καθηκόντων, ο Σοφούλης διακήρυξε ότι θα προωθούσε πολιτική "κατευνασμού". Στην πραγματικότητα επρόκειτο για απάτη, αφού με νομοσχέδιο που πρότεινε στη Βουλή προέβλεπε τη χορήγηση ατομικής αμνηστίας σε όσους μαχητές του ΔΣΕ παρουσιάζονταν, σε διάστημα ενός μηνός από τη δημοσίευση του νόμου, "αυτοβούλως εις την πλησιεστέραν δικαστικήν, στρατιωτικήν ή αστυνομικήν αρχήν και αφοπλισθώσιν". Ταυτόχρονα, ο "δημοκράτης" Σοφούλης απείλησε πως αν μείνει άκαρπη η δήθεν ειρηνευτική του προσπάθεια θα ηγηθεί "προσωπικώς σταυροφορίας διά να πλήξωμεν τον εχθρό, μη φειδόμενοι ουδενός μέσου".

Το ΚΚΕ ξεσκέπασε την απάτη και τη δημαγωγία της κυβέρνησης Σοφούλη, δηλώνοντας ότι μια πραγματική πολιτική κατευνασμού θα έπρεπε να συνοδεύεται από γενική πολιτική αμνηστία και σχηματισμό αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης για τη διεξαγωγή ελεύθερων και ανόθευτων εκλογών, για την εξασφάλιση ομαλής δημοκρατικής πορείας.

Οπως ήταν φυσικό τα δήθεν ειρηνευτικά μέτρα Σοφούλη δεν έφεραν αποτέλεσμα. Ετσι η κυβέρνηση προχώρησε σε πολιτική άγριας αντιλαϊκής τρομοκρατίας. Οι εκτελέσεις και τα έκτακτα στρατοδικεία έδινα και έπαιρναν και στις 18 Οκτώβρη 1947 απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του "Ριζοσπάστη" και της "Ελεύθερης Ελλάδας".


Γράμμος 1949, Επιχείρηση «Πυρσός»

Η απόφαση του Στρατάρχη Τίτο τον Ιούνιο του 1948 να «χωρίσει» από την Σοβιετική Ένωση και να κλείσει τα σύνορα, στερώντας από τους μαχητές του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» το άβατο του γιουγκοσλαβικού εδάφους, ήταν ένα σοβαρό πλήγμα. Οι μαχητές του ΔΣΕ αναγκάσθηκαν να συμπτυχθούν στους δυσπρόσιτους ορεινούς όγκους του Γράμμου και του Βίτσι και να οχυρωθούν. Εκεί τους βρήκε ταμπουρωμένους η Επιχείρηση «Πυρσός».

Από τις 24 έως τις 30 Αυγούστου 1949, ο ΠΥΡΣΟΣ Γ΄ «βάζει φωτιά» στις κορυφές του Γράμμου… Από το ανηλεές σφυροκόπημα του Πυροβολικού, υψώματα «χαμήλωσαν» ενώ αρκετά πυροβόλα χάλασαν από την σχεδόν αδιάκοπη χρήση. Όμως το δέος από την κάθετη εφόρμηση των Helldivers έδωσε μια νέα διάσταση στον όρο «ψυχολογικός πόλεμος».

«Ήμασταν κοντά στο Τσάρνο όταν έγινε ο βομβαρδισμός. Ήταν κάτι το τρομακτικό, ακόμα και για μας… Νόμιζες ότι ολόκληρο το Τσάρνο είχε τιναχτεί στον αέρα και είχε κονιορτοποιηθεί», θυμόταν χρόνια μετά ο Ταξίαρχος Δ. Βούτσας, αυτόπτης μάρτυρας ως Ελεγκτής Αέρος/Εδάφους της πρώτης εμφάνισης των νέων βομβαρδιστικών καθέτου εφορμήσεως στον Γράμμο στις 24 Αυγούστου.
“Τα «Χελλντάϊβερς» αρχίζουν βρυχώμενα την βύθισή τους πάνω από το Τσάρνο, το κορυφαίο φρούριο του ΔΣΕ του οποίου οι υποδειγματικές οχυρώσεις είχαν αντέξει στο σφυροκόπημα των Spits και τους βομβαρδισμούς των Ντακότα. Ο Γράμμος σείεται από τις εκρήξεις 72 βομβών των 500 λιβρών που «σκάβουν» την περιοχή γύρω το υψομετρικό, σηκώνοντας ένα τεράστιο σύννεφο παχιάς σκόνης που ανακατεμένο με τον καπνό των εκρήξεων δεν λέει να διαλυθεί”.

Ημερήσια Διαταγή του Αντιστράτηγου Βεντήρη.
"Αί προσβολαί τών αεροσκαφών υπήρξαν ακριβείς καί εύστοχοι. Έχρησιμοποιήθησαν εις μεγάλην κλίμακα πύραυλοι προς εξουδετέρωσιν πολυβολείων, βόμβαι μετ’ έπιβραδύνσεως προς έπίτευξιν διεισδύσεως διά τήν έξάρθρωσιν τών οχυρώσεων τού εχθρού, εμπρηστικοί βόμβαι εις μεγάλην πυκνότητα κατά τήν τελευταίαν φάσιν τής εφόδου πρός εμπρησμόν τών έκ κορμών δένδρων πολυβολείων καί τήν δημιουργίαν ασφυκτικής ατμόσφαιρας καί παραπετάσματος καπνού.
Αί ριφθείσαι βόμβαι 500 λιβρών επί Τσάρνο έσχον ως αποτέλεσμα να αλλάξη μορφήν η κορυφή του υψοδείκτου, να εξουδετερωθώσι τα σοβαρώτερα πολυβολεία και να κονιορτοποιήσωσιν αριθμόν πυροβολείων μη εξακριβούμενον λόγω της αλλαγής του εδάφους. Πολλαί Ναπάλμ έπεσαν επί των πολυβολείων και είχαν κατακαύσει την περιοχήν. Ευρέθησαν 158 νεκροί Κ/Σ και συνεχώς ευρίσκονται και έτεροι υπό τα πολυβολεία» ανέφερε σήμα του ΔΑΥ/Α για τα αποτελέσματα των αεροπορικών προσβολών".

Στις τελευταίες επιχειρήσεις του Εμφυλίου τα Helldivers έριξαν περίπου 2.000 ρουκέτες και 114 ναπάλμ στα οχυρά του ΔΣΕ.

Σημειώσεις:
  • Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, «Καθοριστικές παράμετροι στη διαμόρφωση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, 1936-1949 — Γενικές διαπιστώσεις και υποθέσεις», στο Χάγκεν Φλάισερ (επιμ.), Η Ελλάδα '36-'49. Από τη Δικτατορία στον Εμφύλιο. Τομές και Συνέχειες, Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2003, σ. 37-43.
  • Με βάση τη συμφωνία η ελληνική κυβέρνηση, μεταξύ άλλων όφειλε, να «προσφέρη πάσαν εφικτήν βοήθειαν εις την Αμερικανικήν Αποστολήν προς διευκόλυνσιν της διεξαγωγής των καθηκόντων της» (άρθρο 5), «επιτρέψη εις τα μέλη της Αμερικανικής Αποστολής να παρακολουθώσιν ελευθέρως την χρησιμοποίησιν της προς την Ελλάδα παρά των Ηνωμένων Πολιτειών βοηθείας» (άρθρο 6), «προβή εις πάσαν ενέργειαν την οποίαν ήθελε ζητήσει ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών δια την ασφάλειαν παντός αντικειμένου, υπηρεσίας ή πληροφορίας ληφθείσης εν συνεπεία της Συμφωνίας ταύτης» (άρθρο 8). Το κείμενο της συμφωνίας δημοσιεύεται στο Φωτεινή Τομαή-Κωνσταντοπούλου (επιμ.), Η Ελλάδα στο μεταίχμιο ενός νέου κόσμου. Ψυχρός Πόλεμος-Δόγμα Truman -Σχέδιο Marshall (Μέσα από διπλωματικά και ιστορικά έγγραφα), Αθήνα, τ. 2, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2002, σ. 98-102.
  • Της συμφωνίας της 20ής Ιουνίου είχε προηγηθεί διακοίνωση της ελληνικής κυβέρνησης στις 15 Ιουνίου (το προσχέδιο της οποίας είχε προετοιμαστεί από το Στέητ Ντηπάρτμεντ) σχετικά με την αξιοποίηση της οικονομικής βοήθειας για την ανασυγκρότηση στην οποία δηλωνόταν ότι «η Ελληνική Κυβέρνηση θα επιθυμεί να συμβουλεύεται την Αποστολή πριν πάρει οποιοδήποτε οικονομικό μέτρο που μπορεί να επηρεάσει την επιτυχία του προγράμματος οικονομικής βοήθειας». Αργύρης Α. Φατούρος, «Πώς κατασκευάζεται ένα επίσημο πλαίσιο διείσδυσης: Οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Ελλάδα, 1947-1948» στο Γιάννης Ο. Ιατρίδης (επιμ.), Η Ελλάδα στη δεκαετία 1940-1950. Ένα έθνος σε κρίση, Αθήνα, Θεμέλιο, 1984, σ. 419-460.
  • Ανάμεσα στο εύρος των πρωτοβουλιών της Αποστολής ήταν, για παράδειγμα, ο ανασχηματισμός (reorganization) της ελληνικής κυβέρνησης, η προώθηση μέτρων για την οικονομική ανασυγκρότηση και η απομάκρυνση Ελλήνων αξιωματούχων, τα οποία θα έπρεπε να γίνουν «έμμεσα με διακριτικές προτάσεις». Secretary of State προς Dwight Gris wold, 11 Ιουλίου 1947, στο Foreign Relations of the United States, 1947, τ. 5, Ουάσιγκτον, 1972, σ.219-223.
  • Ο D. Griswold, όχι χωρίς κυνισμό, υποστήριζε ότι «θα ήταν λάθος η AMAG ή η αμερικανική κυβέρνηση να προσπαθήσουν να παρουσιάσουν στη διεθνή γνώμη ότι η AMAG δεν έχει μεγάλη εξουσία ή ότι δεν αναμιγνύεται στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας». D. Griswold προς Secretary of State, 24 Οκτωβρίου 1947, στο Foreign Relations..., ό.π., σ. 378-380.
  • Από μονογραφίες ενδεικτικά βλέπε Howard Jones, «A New Kind of War)). America's Global Strategy and the Truman Doctrine in Greece, Νέα Υόρκη και Οξφόρδη, Oxford University Press, 1989, Λώρενς Γουίτνερ, Η αμερικανική επέμβαση στην Ελλάδα, 1943-1949, μετάφραση Χρύσα Νάντρις, Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις Βάνιας, 1991, Βασίλης Κόντης, Η αγγλοαμερικανική πολιτική και το ελληνικό πρόβλημα, 1945-1949, Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις Βάνιας, 1986.
  • Paul Α. Porter, Ζητείται: ένα θαύμα για την Ελλάδα. Ημερολόγιο ενός προεδρικού απεσταλμένου, 20 Ιανουαρίου-27 Φεβρουαρίου 1947, παρουσίαση - εισαγωγή: Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, τεκμηρίωση - επίμετρο: Σπύρος Βρετός, Αθήνα, Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις, 2006. [Το ημερολόγιο είναι σε δακτυλογραφημένη μορφή και φυλάσσεται, μαζί με άλλα έγγραφα του Porter (συλλογή Paul Α. Porter Papers), στο Truman Linrary Institute, στην πόλη Ιντιπέντενς του Μισούρι. Η έκδοση, εκτός του ημερολογίου του Porter, περιλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος από το Εγχειρίδιο περί Ελλάδας. Προς χρήση της Αποστολής Αμερικανών Παρατηρητών των Ελληνικών Εκλογών (Φεβρουάριος 1946), βιογραφικό σημείωμα του Paul Porter, ένα πληροφοριακό μνημόνιο για την Ελλάδα (3 Μαρτίου 1947), το ερωτηματολόγιο που είχε διανείμει η αποστολή Porter σε στελέχη της κυβέρνησης και οικονομικούς παράγοντες, την περίληψη της Έκθεσης της αποστολής Porter (η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα στις 30 Απριλίου 1947) και μια επιστολή του Porter στο περιοδικό Collier's, η οποία δημοσιεύθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1947. Κάποιες από τις επιλογές των επιμελητών, πάντως, δεν φαίνονται δικαιολογημένες, όπως π.χ. η μετάφραση του πρώτου μέρους της Έκθεσης από το πρωτότυπο και η αναδημοσίευση της μετάφρασης των δύο υπολοίπων μερών από το περιοδικό Η Νέα Οικονομία τεύχος 9, Ιούλιος 1947 ή η σκοπιμότητα καταχώρισης των διευθύνσεων (στις περιπτώσεις της αμερικανικής και βρετανικής πρεσβείας και των αριθμών τηλεφώνου) προσώπων και υπηρεσιών της εποχής στο παράρτημα του βιβλίου. ]
  • Για την οικονομική κατάσταση και την οικονομική πολιτική των πρώτων χρόνων μετά την απελευθέρωση βλ. Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, «Η Αποστολή Porter στο ιστορικό της πλαίσιο. Όψεις της οικονομικής σκέψης και των εξελίξεων της εποχής (1944-1947)» στο P. Porter, Ζητείται..., ό.π., σ. 13-39,
  • Επίσης βλ. Athanasios Lykogiannis, Britain and the Greek Economic Crisis 1944-1947. From Liberation to the Truman Doctrine, Κολούμπια και Λονδίνο, University of Missouri Press, 2002 και Γιώργος Σταθάκης, To Δόγμα Τρούμαν και το Σχέδιο Μάρσαλ. Ή ιστορία της αμερικανικής βοήθειας στην Ελλάδα, Αθήνα, Βιβλιόραμα, 2004, ιδιαίτερα το πρώτο μέρος.
  • Μνημόνιο του Λέοναρντ Ούνγκερ, 5 Ιουλίου 1946, FRUS, 1946, VII, 175-176· Άτσεσον προς Μακ Βη, 14 Αυγούστου 1946 FRUS, 1946, VII, 190-191· Άτσεσον προς Μακ Βη, 7 Σεπτεμβρίου 1946 FRUS, 1946, VII, 201.
  • Λ. Γουίτνερ, Η αμερικανική επέμβαση..., ό.π., 74.
  • NARA 868.50/8-2346, Μνημόνιο συζήτησης με την ελληνική οικονομική αποστολή, 23 Αυγούστου 1946.
  • Η ίδια η Βρετανική Οικονομική Αποστολή θεωρούσε σοβαρό μειονέκτημα ότι η ευθύνη για την εφαρμογή ή μη των μέτρων βρισκόταν στην ελληνική κυβέρνηση. Α. Lykogiannis, Britain and the Greek Economic..., ό.π., σ. 156-158, Γ. Σταθάκης, To Δόγμα Τρούμαν..., ό.π., σ. 121-127.
  • Truman Library, Paul Α. Porter Papers, Επιστολή Porter προς Clayton, 17 Φεβρουαρίου 1947.
  • Hearings held in the Executive Session before the Committee on Foreign Relations United States Senate. First Session on S. 938 — A Bill to Provide for Assistance to Greece and Turkey, Ουάσιγκτον, 1973, σ. 75.
  • Truman Library, Paul Α. Porter Papers, Τηλεγράφημα Porter προς Πρόεδρο Τρούμαν, 3 Μαρτίου 1947.
  • Λ. Γουίτνερ, Η αμερικανική επέμβαση...,
  • Περιοδικό Πτήση και διάστημα Αλέξανδρος Θεολόγου

Εξαρτώμενοι από τον καπιταλισμό


Το παράδοξο δεν είναι που ο καπιταλιστής διακηρύττει ότι δεν υπάρχει εκμετάλλευση, είναι επίσης που το πιστεύει και ο εργαζόμενος. Κι επειδή συμβαίνει αυτό, όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν και αγωνίζονται, οι αγώνες στην πλειοψηφία τους δεν γίνονται ενάντια στην εκμετάλλευση, αλλά κυρίως περιορίζονται εναντίον χαμηλών μισθών ή συνθηκών εργασίας.

Στη δεκαετία της κρίσης, στον καπιταλιστικό κόσμο οι κυβερνήσεις όλων των χωρών του, στη χώρα μας ευρωπαϊκοί μηχανισμοί και ΔΝΤ, έχουν επιβάλει μέτρα λιτότητας και εξαθλίωσης των εργαζομένων, σε μια προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας, τα οποία πυροδοτούν κοινωνικές εκρήξεις, μικρής όμως διάρκειας και περιορισμένης εμβέλειας, μέχρι τώρα. Κινητοποιήσεις που φιλοδοξούν να αναβαθμιστούν σε κινήματα, από τους αγανακτισμένους πριν μερικά χρόνια μέχρι τα κίτρινα γιλέκα τελευταία, μοιάζουν εφήμερες και χωρίς προοπτική.

Και ο προβληματισμός για τις δυνατότητες του καπιταλισμού, τη δυναμική του κι ευελιξία του γίνεται βασανιστικός. Τι είναι αυτό που στηρίζει τον καπιταλισμό, πώς αναπαράγεται σαν σύστημα αξιών και μοιάζει, παρά τα προβλήματά του, σχεδόν άτρωτος στον πυρήνα του;


Στον πυρήνα του καπιταλισμού βρίσκεται η αποξένωση των εργαζομένων από το προϊόν της εργασίας τους και από τα μέσα παραγωγής, οι κάτοχοι των οποίων οργανώνουν και την οικονομία. Για να επιβιώσουν λοιπόν οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν μια συναλλαγή, να πουλήσουν την ικανότητά τους να δουλέψουν στους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, που κίνητρο και στόχο τους έχουν το κέρδος. Αποτέλεσμα αυτής της αγοραπωλησίας είναι το δικαίωμα του καπιταλιστή στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, για να παράγουν περισσότερο από ό,τι κοστίζουν για να χρησιμοποιούνται. Ο εργαζόμενος παράγει, το απέδειξε ο Μαρξ, πρόσθετη αξία, περισσότερο κεφάλαιο για τον καπιταλιστή. Το κεφάλαιο είναι αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Παρ’ όλα αυτά η εκμετάλλευση των εργαζομένων δεν είναι προφανής. Δεν φαίνεται ότι ο εργαζόμενος πωλεί την ικανότητά του να εργάζεται και ότι ο καπιταλιστής προχωρά στη συνέχεια να σφετεριστεί όλα τα οφέλη της εργασίας του. Αντίθετα, αυτό που η πλειοψηφία πιστεύουμε είναι πως ο εργαζόμενος πωλεί ένα ορισμένο ποσό του χρόνου εργασίας στον καπιταλιστή και ότι παίρνει το αντίστοιχο σε χρήμα. Έτσι, σχηματίζεται η ιδέα πως ο εργαζόμενος παίρνει αυτό που του αξίζει. Κι αν το εισόδημά του είναι χαμηλό, αυτό δεν σημαίνει παρά ότι δεν έχει τίποτα πολύτιμο να πουλήσει, τίποτα που να ωφελεί αρκετά την κοινωνία και, σίγουρα, ελάχιστα σε σύγκριση με τον καπιταλιστή. Επομένως θα πρέπει να είναι και ικανοποιημένος που παίρνει κάτι για να επιβιώνει. Εν ολίγοις, από την πλευρά του καπιταλιστή δεν υπάρχει εκμετάλλευση.

Αυτή η εξαφάνιση από το προσκήνιο κάθε έννοιας εκμετάλλευσης βρίσκεται στην πραγματικότητα κάτω από όλες τις έννοιες του δικαίου και των δικαιωμάτων στις οποίες πιστεύει ο εργαζόμενος στον καπιταλισμό. Γιατί το παράδοξο δεν είναι που ο καπιταλιστής διακηρύττει ότι δεν υπάρχει εκμετάλλευση, είναι επίσης που το πιστεύει και ο εργαζόμενος. Κι επειδή συμβαίνει αυτό, όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν και αγωνίζονται, οι αγώνες στην πλειοψηφία τους δεν γίνονται ενάντια στην εκμετάλλευση, αλλά κυρίως περιορίζονται εναντίον χαμηλών μισθών ή συνθηκών εργασίας. Οι εργαζόμενοι δεν βλέπουν τον εαυτό τους σε αντίθεση με το σύστημα, αλλά μάλλον σε μερικά από τα άδικα αποτελέσματά του που μπορεί να διορθωθούν, ενώ ενστερνίζονται το καπιταλιστικό όραμα της απεριόριστης ευημερίας και της ελπίδας για ανοδική οικονομική κινητικότητα σαν αποτέλεσμα της σκληρής εργασίας.

Κάτω απ’ αυτούς τους όρους λοιπόν, το κεφάλαιο δεν εμφανίζεται ως αποτέλεσμα εκμετάλλευσης και δεν αναγνωρίζεται ως το προϊόν των εργαζομένων. Με άμεση συνέπεια, να θεωρείται πως όλος ο πλούτος στο καπιταλιστικό σύστημα και ό,τι αυξάνει την παραγωγικότητα έχουν την πηγή τους στο κεφάλαιο και οι εργαζόμενοι να αντιμετωπίζουν τις απαιτήσεις αυτού του τρόπου παραγωγής σαν αυτονόητους φυσικούς νόμους.

Από την άλλη, επειδή οι εργαζόμενοι ως άτομα έχουν την εντύπωση πως εξαρτώνται πραγματικά από το κεφάλαιο για να καλύψουν τις ανάγκες τους, πιστεύουν πως χρειάζονται τον καπιταλιστή, που είναι ο μεσολαβητής ανάμεσα σ’ αυτούς και στην εκπλήρωση των αναγκών τους. Κι έτσι αποβαίνει για τους εργαζομένους πραγματική τραγωδία όχι η πώληση κι εκμετάλλευση της εργατικής τους δύναμης, αλλά η αδυναμία να την πουλήσουν. Καταλήγουν λοιπόν να ενδιαφέρονται για την ευημερία των καπιταλιστών, να θεωρούν συμφέρον τους να διευρύνουν τη ζήτηση, εκ μέρους των καπιταλιστών, για την εργατική τους δύναμη, να ελπίζουν στην επίτευξη οικονομικής επιτυχίας μέσα στο… γενναιόδωρο καπιταλιστικό σύστημα.

Επειδή όμως ο καπιταλισμός δεν είναι ένα σύστημα χωρίς αντιφάσεις, αλλά αντιμετωπίζει κρίσεις εγγενείς στη φύση του, οι καπιταλιστικές κρίσεις αποκαλύπτουν την πραγματική του φύση. Αυτή είναι μια περίοδος κατά την οποία οι εργαζόμενοι μπορεί να κινητοποιηθούν και να το αμφισβητήσουν. Ωστόσο, όσο οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να σκέφτονται ότι το κεφάλαιο είναι απαραίτητο, εφόσον το βλέπουν ως πηγή θέσεων εργασίας, ως πηγή πλούτου και κάθε εξέλιξης, τότε οι λύσεις που αναζητούν δεν θα είναι αυτές που αμφισβητούν τη λογική του. Γι’ αυτό και η ψευδαίσθηση για έλεγχο του αστικού κράτους, χωρίς αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων, καταλήγει να διευκολύνει τις συνθήκες για την εκτεταμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου εις βάρος των εργαζομένων. Αυτή είναι η λυπηρή ιστορία της σοσιαλδημοκρατίας, στα καθ’ ημάς του ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης και του ΣΥΡΙΖΑ της οικονομικής κρίσης, η οποία τελειώνει ενισχύοντας την κυριαρχία του κεφαλαίου.

Κάπου εδώ βρίσκεται και η απάντηση για την αποδοχή του καπιταλισμού. Το κεφάλαιο τείνει να παράγει την εργατική τάξη που χρειάζεται. Παράγει εργαζόμενους που το θεωρούν αναγκαίο. Δεδομένης μάλιστα της κρυφής φύσης της εκμετάλλευσης και της μυστηριοποίησης του κεφαλαίου, -τεχνολογία, επιστήμη, μηχανήματα εμφανίζονται όλα ως κεφάλαια- έχουμε προφανώς ήδη μια ισχυρή βάση για την συνέχιση του καπιταλισμού ως ακατάλυτου συστήματος.
Επιπλέον, το κεφάλαιο με την ευελιξία του βρίσκει πολλούς τρόπους για να διαιρέσει και να αποδυναμώσει τους εργαζόμενους, όπως ρατσισμό ή εθνικές και έμφυλες διαφορές, και να κατευθύνει τους αγώνες τους μακριά από τον τρόπο οργάνωσης της παραγωγής. Εξάλλου, μπορεί να εφευρίσκει και νέους τρόπους αν αναγκαστεί να υποχωρήσει στους παλιούς δοκιμασμένους. Δεν μπορεί όμως να συνεχίζει να υπάρχει με μια εργατική τάξη που καταλαβαίνει ότι το κεφάλαιο είναι αποτέλεσμα εκμετάλλευσης και είναι επίσης διατεθειμένη να αγωνιστεί για να τερματίσει την εκμετάλλευση αυτή.

Μόνο που μια τέτοια εργατική τάξη δεν πέφτει από τον ουρανό. Γιατί οι εργαζόμενοι δεν είναι απλώς προϊόντα του κεφαλαίου, αλλά διαμορφώνονται μέσα από όλες τις σχέσεις στις οποίες υπάρχουν. Διαπλάθονται λοιπόν κι αυτοί μέσα από όλους τους αγώνες τους, παρόλο που αυτοί οι αγώνες μπορούν να πραγματοποιηθούν εντός των ορίων των καπιταλιστικών σχέσεων. Αναπτύσσουν νέες ικανότητες, νέες αντιλήψεις για τη σημασία της συλλογικής πάλης, γίνονται ανοιχτοί στην κατανόηση της φύσης του κεφαλαίου. Δεδομένου όμως ότι η εκμετάλλευση εμφανίζεται απλώς ως αδικία και ότι η ουσιώδης φύσις του καπιταλισμού είναι συγκεχυμένη, οι αγώνες αυτοί οδηγούν μόνο στο αίτημα για εφαρμογή δικαιοσύνης οριοθετημένης από τις καπιταλιστικές σχέσεις. Γι’ αυτό και όλες αυτές οι ενέργειες και οι αγώνες από μόνοι τους δεν μπορούν να υπερβούν τον καπιταλισμό.

Στο αίτημα λοιπόν για κατανόηση από τους εργαζόμενους της φύσης του κεφαλαίου με τις ρίζες του στην εκμετάλλευσή τους, υπάρχει άλλη απάντηση από ένα πρωτοποριακό κόμμα της εργατικής τάξης που οργανώνει και καθοδηγεί; Αν δεν πιστεύουν οι εργαζόμενοι στο όραμα ενός καλύτερου κόσμου, αν δεν αισθάνονται πως υπάρχει μια εναλλακτική λύση για την οποία αξίζει να αγωνιστεί κανείς, πώς θα παλέψουν;

Κι είναι το ΚΚΕ που, επιμένοντας στην περιγραφή της σοσιαλιστικής εναλλακτικής λύσης ακόμα και με την ανάλυση των ανεπαρκειών και των αποτυχιών στις προσπάθειες του 20ού αιώνα, δείχνει το δρόμο στον οποίο οι εργαζόμενοι μπορούν να πορευτούν για να αγωνιστούν ενάντια στον καπιταλισμό.

http://www.katiousa.gr

Η ιλαρά ξανάρχεται – Φτώχεια κι αντιεμβολιασμός προκαλούν επιδημίες σε όλο τον κόσμο

Άκρως ανησυχητικά είναι τα στοιχεία που δίνει η UNICEF για την έξαρση των επιδημιών ιλαράς διεθνώς, υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι σε μόλις δέκα χώρες αναλογούν τα 3/4 της αύξησης των νέων κρουσμάτων για το 2018, ανάμεσά τους χώρες τόσο διαφορετικές όσο η Γαλλία, η Βραζιλία και η Ουκρανία.
Η τάση είναι ανησυχητική σε πολλές ακόμα χώρες, καθώς σε 98 κράτη συνολικά το 2018 σημειώθηκαν περισσότερα κρούσματα σε σχέση με το 2017. Η UNICEF σημείωσε πως έτσι ακυρώνεται μέρος της προόδου που είχε επιτευχθεί στον αγώνα κατά της ιλαράς, που είναι μεν εύκολη στην πρόληψη, αλλά δυνητικά θανατηφόρα όταν εκδηλωθεί.
Όπως σημείωσε η Χενριέτα Φορ, γενική διευθύντρια της UNICEF:
«Αυτή είναι μια κλήση αφύπνισης. Έχουμε στη διάθεσή μας εμβόλιο, ασφαλές, αποτελεσματικό και ελάχιστα δαπανηρό για την καταπολέμηση μιας ασθένειας εξαιρετικά μολυσματικής, ένα εμβόλιο το οποίο σώζει σχεδόν ένα εκατομμύριο ζωές κάθε χρόνο τις τελευταίες δύο δεκαετίες»
Πρωταθλήτρια αναδεικνύεται η Ουκρανία, με τον συνταρακτικό αριθμό των 30.000 περισσότερων κρουσμάτων σε σχέση με το 2017, φτάνοντας συνολικά τα 35.120 πέρσι, ενώ το 2019 διαγράφεται εξαιρετικά δυσοίωνο, καθώς μόνο το πρώτο δίμηνο του 2019 έχουν ήδη καταγραφεί 24.042 νέα κρούσματα.
Έκρηξη κρουσμάτων υπήρξε και στη Βραζιλία, όπου από μηδενικά καταγεγραμμένα περιστατικά το 2017, σημειώθηκαν 10.262 κρούσματα τη χρονιά που πέρασε.
Σημαντική και η αύξηση στη Γαλλία, με 2269 περισσότερα κρούσματα μέσα σε ένα χρόνο.
Σοβαρή επιδημία φαίνεται να βρίσκεται σε εξέλιξη στις Φιλιππίνες, καθώς ήδη έχουν καταγραφεί 12736 κρούσματα ιλαράς και 203 θάνατοι από την αρχή του 2019, ενώ για όλο το 2018 ο αριθμός κρουσμάτων είχε ανέλθει στις 15599.
Ως αίτια των επιδημιών τόσο σε αναπτυσσόμενες, όσο και σε αναπτυγμένες χώρες, αποδίδονται από τον ΟΗΕ στην ανεπάρκεια των υποδομών υγείας, τις ταραχές σε μια σειρά χώρες, το χαμηλό επίπεδο ευαισθητοποίησης της κοινότητας, η διάδοση του αντιεμβολιαστικού κινήματος, ειδικά στην περίπτωση της ιλαράς, καθώς μέσω διαδικτύου διασπείρονται ανυπόστατες φήμες για σύνδεση του εμβολίου με τον αυτισμό. Από την πλευρά του, ο ΠΟΥ σημείωνε πριν λίγο διάστημα πως κύριος λόγος μη εμβολιασμού είναι πως τα παιδιά που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη δεν έχουν πρόσβαση στο εμβόλιο. υπογραμμίζοντας η αναζωπύρωση της ιλαράς πέρσι ξεπέρασε κατά 50% εκείνη της ήδη κακής χρονιάς του 2017, όταν και καταγράφηκαν 136.000 θάνατοι. Ο ίδιος οργανισμός, πριν ένα μήνα κατέταξε το «δισταγμό έναντι του εμβολιασμού» ανάμεσα στις 10 σημαντικότερες και πιεστικότερες απειλές για την υγεία σε παγκόσμιο επίπεδο το 2019.
Ακόμα απειλητικότερο για την υγεία είναι βέβαια ένα σύστημα που, την ώρα που υπάρχει κάθε δυνατότητα πλέον για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όλου του πληθυσμού, αφήνει τεράστια κομμάτια του χωρίς την πιο στοιχειώδη κάλυψη, ενώ προκαλεί πολέμους και αποσάθρωση χωρών που επιτείνουν τις δυσκολίες εμβολιασμού, την ώρα που στα ανεπτυγμένα κυρίως καπιταλιστικά κέντρα παρέχει το κατάλληλο έδαφος για την έκρηξη επικίνδυνων αντιεπιστημονικών θεωριών, που υπονομεύουν τη δημόσια υγεία.
Με πληροφορίες από 902.gr

TOP READ