Συγκλονιστικές αποκαλύψεις του πρέσβη της Συρίας στον ΟΗΕ - Δίνει τα ονόματα των πρακτόρων που δρούσαν με τους τρομοκράτες στο Χαλέπι

 Συγκλονιστικές αποκαλύψεις του πρέσβη της Συρίας στον ΟΗΕ - Δίνει τα ονόματα των πρακτόρων που δρούσαν με τους τρομοκράτες στο Χαλέπι

Ο Πρέσβης της Συρίας στα Ηνωμένα Έθνη, Bashar al-Jaafari, σε μια συνέντευξη που δεν προβλήθηκε σχεδόν από κανένα κανάλι ή άλλο μεγάλο μέσο ενημέρωσης, προβαίνει σε συγκλονιστικές αποκαλύψεις για την εμπλοκή ξένων χωρών στην επιχείρηση καταστροφής της Συρίας.
Η συνέντευξη δόθηκε πριν από 15 ημέρες και είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνει με ελληνικούς υποτίτλους στο διαδίκτυο.
Εκτός των άλλων συγκλονιστικών, αναφέρονται και τα ονόματα πρακτόρων των Μυστικών Υπηρεσιών ξένων χωρών που προσπαθούν να αποδράσουν από το Χαλέπι μέσω "ανθρωπιστικών" ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών.

Η Φινλανδία αποβιβάζεται (;)

 Η Φινλανδία αποβιβάζεται (;)

Στην αρχή φοβηθήκαμε ότι με το Grexit θα γινόμασταν οι πρώτοι που θα εγκατέλειπαν το όχημα τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ύστερα ήρθε το Brexit και είπαμε ότι έκαναν οι βρεττανοί την αρχή αλλά, απ' όσο φαίνεται, η έξοδός τους μπορεί να χρειαστεί και μια δεκαετία για να ολοκληρωθεί. Πριν λίγο καιρό ήρθε το ιταλικό δημοψήφισμα, το οποίο, σε συνδυασμό με τα χάλια της Monte dei Paschi και άλλων ιταλικών τραπεζών, άνοιξε την κουβέντα για το αν θα είναι οι γείτονές μας οι πρώτοι που θα φύγουν ολοκληρωτικά. Ίσως Ελλάδα, Βρεττανία και Ιταλία παραμένουν φαβορί στην κούρσα αλλά προσωπικά θα προτιμούσα να ποντάρω σε ένα αουτσάιντερ, το οποίο νομίζω ότι θα κάνει την μεγάλη έκπληξη: την Φινλανδία!

Ακούγεται περίεργο αλλά είναι γεγονός ότι, κάτω από την καλογυαλισμένη της επιφάνεια, η χώρα των χιλίων λιμνών αντιμετωπίζει σοβαρώτατα προβλήματα. Για παράδειγμα, μπορεί το δημόσιο χρέος της να βρίσκεται μέσα στο όριο του 60% επί του ΑΕΠ που προβλέπουν οι ευρωενωσιακές συνθήκες αλλά έχει εκτιναχθεί στο 59,3% από 33,9% που ήταν το 2008. Ομοίως, η ανεργία της δείχνει να είναι ελεγχόμενη αλλά στα τέλη του 2016 δείχνει να ξεπερνάει το 12% από 9,2% το 2014. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι το μέλλον προμηνύεται ακόμη πιο σκοτεινό διότι η βιομηχανική παραγωγή όχι απλώς καταγράφει συνολική μείωση 20% κατά την τελευταία δεκαετία αλλ' επί πλέον ο ρυθμός αυτής της μείωσης είναι αυξανόμενος. Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό το τι σημαίνει μείωση βιομηχανικής παραγωγής κατά 20%, να σημειώσουμε ότι, κατά την ίδια περίοδο, η μείωση αυτή στην Ελλάδα των χιλίων προβλημάτων είναι 24% και στην πολύπαθη Ισπανία 25%.

[Επεξεργασία διαγράμματος: Cogito ergo sum]

Η Φινλανδία πάντοτε στήριζε την οικονομία της στους εξ ανατολών γείτονές της. Παρά την ιστορικά δεδομένη αντιπαλότητα με την τσαρική Ρωσσία και την κατοπινή Σοβιετική Ένωση, οι φινλανδοί είχαν ανέκαθεν οικονομικές δοσοληψίες με τους ρώσσους. Δεν είναι τυχαίο ότι η Φινλανδία αποτελεί την πρώτη επιλογή των ρώσσων τουριστών ενώ πολλοί ρώσσοι επενδύουν σε ακίνητα τόσο στο Ελσίνκι όσο και στα φινλανδικά τουριστικά θέρετρα. Όσον αφορά δε τις εμπορικές συναλλαγές, από την μια οι φινλανδικές επιχειρήσεις έχουν δημιουργήσει πληθώρα εγκαταστάσεων στην Ρωσσία κι από την άλλη η Φινλανδία -η οποία δεν έχει υδροηλεκτρικά εργοστάσια- εισάγει από την Ρωσσία σχεδόν το ένα πέμπτο τής ενέργειας που χρειάζεται. Όλα αυτά καθιστούν απόλυτα σαφές σε όλες του τις διαστάσεις το πρόβλημα που δημιουργεί στην χώρα το εμπάργκο κατά της Ρωσσίας.

Πάμε παρακάτω. Οι παχιές αγελάδες τής φινλανδικής οικονομίας τρέφονταν επί σειρά ετών σε δυο πλούσια λιβάδια: της Nokia (*) και της χαρτοβιομηχανίας. Σήμερα, που η μεν Nokia πνέει τα λοίσθια και περιμένει ενέσεις ζωής από την Microsoft, η δε κατανάλωση χαρτιού έχει μειωθεί κατακόρυφα σε όλον τον κόσμο, η Φινλανδία προσπαθεί να στηριχτεί στις εξαγωγές ξυλείας και τροφίμων, πλην όμως χωρίς αποτέλεσμα, αφού το ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών της βρίσκεται στο μείον τα πέντε τελευταία χρόνια.

Δυστυχώς για την κυβέρνηση του Γιούχα Σίπιλα, από το 1999 η χώρα έχει ενταχθεί στην ευρωζώνη, άρα δεν μπορεί να επαναλάβει το επιτυχημένο εγχείρημα του 1993. Τότε, η Φινλανδία αντιμετώπισε την κρίση στην οικονομία της με υποτίμηση του νομίσματός της έναντι του γερμανικού μάρκου κατά 30%. Τώρα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι εσωτερική υποτίμηση (δημοσιονομικές περικοπές, μειώσεις μισθών κλπ), κάτι που ναι μεν κάνει αλλά δίχως επιτυχία. Το πρόβλημα με την εσωτερική υποτίμηση είναι ότι τα θετικά αποτελέσματά της (αν υπάρξουν) χρειάζονται πολύ χρόνο για να φανούν και η χώρα δεν φαίνεται να διαθέτει την πολυτέλεια της αναμονής.


Καλά όλα αυτά (τρόπος του λέγειν) αλλά, εφ' όσον τα ίδια συμβαίνουν και αλλού, γιατί είπα στην αρχή ότι εκτιμώ πως ίσως η Φινλανδία γίνει η πρώτη χώρα που θα αποβιβαστεί από το ευρωπαϊκό τραίνο; Για τρεις λόγους:

(α) Οι φινλανδοί δεν φαίνεται να προκρίνουν την λύση τής αναζήτησης βοήθειας από τους διάφορους μηχανισμούς τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, θεσμούς, τρόικες κλπ. Υπάρχει ήδη το προηγούμενο των χωρών-μελών που προσπάθησαν να σταματήσουν τον κατήφορό τους με διάφορα μνημόνια αλλά μένοντας στην ενωμένη Ευρώπη. Όλες απέτυχαν, επομένως δεν υπάρχει λόγος οι φινλανδοί να αναμένουν κάτι διαφορετικό στην περίπτωσή τους.

(β) Όσο κι αν η κατάσταση της φινλανδικής οικονομίας συνεχώς χειροτερεύει, ακόμη δεν έχει γίνει απελπιστική. Μπορεί το ΑΕΠ του 2015 να εμφάνισε μείωση κατά 15% ως προς το 2014 αλλά ακόμη παραμένει σε σχετικά καλά επίπεδα (μόλις 5,5% κάτω από το ΑΕΠ του 2007). Αν οι φινλανδοί θέλουν να κάνουν κάτι δραστικό, δεν πρέπει να χάσουν χρόνο. Όσο αντέχουν, μπορούν να επιστρέψουν σε δικό τους νόμισμα και να προσπαθήσουν να τονώσουν την οικονομία τους με μια γενναία υποτίμηση. Αν περιμένουν πρώτα να καταρρεύσουν τελείως, τα αποτελέσματα ενός τέτοιου εγχειρήματος θα είναι αμφισβητούμενης αποτελεσματικότητας.

(γ) Οι φινλανδικές τράπεζες παρουσιάζουν σχετικά καλή εικόνα, με συνέπεια η προσφυγή τους στον μηχανισμό ρευστότητας της ΕΚΤ να είναι λογική και ελεγχόμενη. Επομένως, οι κραδασμοί από μια ευρωέξοδο δεν θα ταρακουνήσουν συθέμελα το οικοδόμημα, όπως θα γινόταν π.χ. αν έφευγε η Ιταλία.

Το συγκρότημα-έδρα της Nokia (νυν Microsoft) στο Έσποo, κοντά στο Ελσίνκι. Το 2013, προκείμενου
να βρει ρευστό, η εταιρεία το πούλησε αντί 170 εκατ. ευρώ και στην συνέχεια το μίσθωσε (lease back).

Επίλογος. Με τα παραπάνω προσπάθησα να εξηγήσω γιατί πιστεύω πως η Φινλανδία βρίσκεται κοντά στην έξοδο από την ευρωζώνη και όχι να υποστηρίξω πως αυτή η έξοδος θα έλυνε τα προβλήματα του φινλανδικού λαού. Αυτά τα προβλήματα δεν λύνονται με απλή αντικατάσταση του ευρώ από το φινλανδικό μάρκο (δηλαδή των ευρωπαίων κεφαλαιοκρατών από ντόπιους), αφού και πάλι ο παραγόμενος πλούτος θα καταλήγει σε ξένες τσέπες και όχι στις τσέπες εκείνων που τον παράγουν.

---------------------------------------------

Πώς τα φέρνει η Ζωή

 Πώς τα φέρνει η Ζωή

Με αποδείξεις κι ονόματα απ' την ειδησεογραφία των ημερών

Είδηση δεν είναι ότι η Ζωή εκμεταλλευόταν τους νεολαίους της Πλεύσης. Μεγαλοδικηγόρος του Κολωνακιού είναι βασικά, πολύ πιθανό να τους αντιμετώπισε ως πρακτικάριους της Νομικής για τη λάντζα (αφισοκολλήσεις, κτλ). Ας μη σοκαριζόμαστε με τα αυτονόητα για τις αρκούδες και τις ανάγκες τους στο δάσος.

Είδηση και μάλιστα σοκαριστική είναι ότι η Πλεύση Ελευθερίας είχε νεολαία, που μπορεί μάλιστα και να έβγαζε αφισοκολλήσεις -λέμε τώρα. Αλλά κι η (έμμεση πλην σαφής κι) εντυπωσιακή παραδοχή τους πως το μαγαζί δεν είχε στηθεί στη βάση της εθελοντικής, αφιλοκερδούς προσφοράς, αλλά ακριβώς ως μαγαζί, δούναι και λαβείν, όπου κάποιος θα νιώθει ριγμένος. Σαν εκείνο το Φοίνικαέμπορο στο Αστερίξ και τους συνεταίρους-σκλάβους του, που δεν είχαν διαβάσει πολύ προσεκτικά τα ψιλά γράμματα της σύμβασης, όταν υπέγραφαν.

Είδηση δεν είναι η διαρροή-μαγείρεμα για το "πολιτικό φλερτ" της Ζωής με το ΚΚΕ και προξενήτρα την Κανέλλη -πώς είπατε;  Ούτε οι διασκεδαστικές καταγγελίες της Ζωής πως τάχα η Κουτσούμπα της Ανταρσυα επιχείρησε να χρηματίσει τα στελέχη της Πλεύσης (ναι αλλά σε τι νόμισμα, δραχμή ή ευρώ;) και η επιλεκτική μνήμη χρυσόψαρου των παροικούντων στο αριστεροχώρι, που μέχρι πέρσι την αποθέωναν. Το ερώτημα είναι γιατί βγαίνουν ξαφνικά τόσες "ειδήσεις"-ψευδογεγονότα μαζεμένα για τη Ζωή και ποιο σκοπό εξυπηρετούν. Τι μας κρύβουν σύντροφοι;

Κι ίσως τελικά το καλύτερο είναι να αρχίσεις να τους πληρώνεις κι εσύ με το ίδιο νόμισμα (ευρώ ή δραχμή) και να τρολάρεις με δικές σου ειδήσεις, όπως το Κουλούρι, ή -στα καθ' ημάς- μια φιλοΚΚΕ σελίδα, που έλεγε πως ο Τσίπρας αρνήθηκε τη συμμετοχή του κόμματος στην κυβέρνηση (δεν μπορώ να το βρω για να βάλω το σύνδεσμο όμως).

Είδηση προφανώς δεν είναι ούτε το μίσος που έβγαλαν τα λυσσασμένα, φιλελέ σκυλιά στην περίπτωση της Κούνεβα, που είχε την ατυχία να είναι εργάτρια, μετανάστρια και δραστήρια. Όσο λοιπόν το δίπολο μπαίνει με αυτούς απέναντι, θα έχει πάντα το πάνω χέρι κι οι απαντήσεις θα είναι εύκολες. Δεν είναι όμως αυτές που οφείλει να δώσει (όχι σε εμάς συγκεκριμένα, αλλά στον κόσμο που τη στήριξε έμπρακτα).

Η Κούνεβα έκανε μια επιλογή ζωής κι αποκατάστασης μετά από τη δολοφονική επίθεση εναντίον της. Μόνο που η ζωή (σε αντίθεση με τη Ζωή) χρειάζεται συνέπεια κι αξιοπρέπεια, αλλιώς καταλήγει επιβίωση ή βόλεμα. Η ατομική διέξοδος δεν μπορεί να έρχεται έξω από τους ταξικούς, συλλογικούς αγώνες, που είχαν βάλει την Κούνεβα στο στόχαστρο της εργοδοσίας και των μπράβων της. Κι αυτά είναι που εγκατέλειψε, αυτές είναι οι αξίες που προδίδει, όσο δε διαχωρίζει τη θέση της και συστρατεύεται με τον κυβερνητικό λόχο.

Τα παραπάνω θέτουν επιτακτικά το προαιώνιο κι υπαρξιακό ερώτημα του Λαϊκού Στρώματος: εμείς με ποιον είμαστε;

Με τη Ζωή ή με την Κουτσούμπα (στα σημεία με τη δεύτερη, χωρίς αυταπάτες -σαν αυτές που είχαν κάποιοι για τη Ζωή). Ζωή εν τάφω ή θάνατος; Αυταπάτες ή δούλεμα; ΝΔ ή Σύριζα; Με το ΠαΣοΚ ή με το ΛΑΣΟΚ;

(Ο σφος που μου έστειλε το φωτογραφικό ντοκουμέντο, παίρνει όρκο πως δεν είναι πειραγμένο).

Κι επιπλέον:
Εβραϊκή μυθολογία ή αρχαίο-ελληνικό δωδεκάθεο; Με τις ψεκασμένες συνελεύσεις του Σώρρα που θέλει να φτιάξει κόμμα ή με τον παπά που αντέδρασε, δείχνοντας εαακίτικα στοιχεία; Καταγγέλλει αλλά κοντοστέκεται χωρίς να αποχωρεί, ψάχνει με την άκρη του ματιού τα πρακτικά για κάνει ντου και να τα καταπιεί, ένα είδος παπα-(μικροαστικά)-Ανυπόμονου, που όμως περιμένει καρτερικά, για να κερδίσει το ποίμνιο με την τοποθέτησή του.

Εκεί Λαϊκό Στρώμα με ποιον είμαστε στο δεύτερο γύρο;

Τα δικά τους υπαρξιακά έχουν κι οι ιδεολόγοι φασίστες, που δεν ανέχονται τη μαύρη επιδερμίδα του Αντετοκούμπο, αλλά τον βλέπουν να κάνει παπάδες (χωρίς Σώρρες) στο ΝΒΑ, να πηγαίνει καρφί για μια θέση στο φετινό All Star Game και να μην υπογράφει αυτόγραφο πάνω στην ελληνική σημαία, γιατί τη σέβεται ως σύμβολο. Ακόμα κι ο Άδωνις πιάστηκε από αυτό το τελευταίο, για να πλέξει το εγκώμιο του Γιάννη, υποκύπτοντας στον πειρασμό-μόδα της ανέξοδης λεζάντας -αν όχι αυτός, τότε ποιος κι αν όχι τώρα, τότε πότε; Κι οι απαντήσεις που παίρνει κάτω από το σχετικό τιτίβισμά του (πχ για τα πλαστικά σημαιάκια στις συγκεντρώσεις της ΝΔ που καταλήγουν μαζικά στα σκουπίδια) είναι πληρωμένες κι απολαυστικές.

Συμπληρώνω με την ευκαιρία στην πρόσφατη μπασκετική ανάρτηση και στα υπόλοιπα αντιφατικά σημεία, ένα σποτάκι-"πρωτοβουλία" του οργανισμού (ΝΒΑ) και των παικτών του, με ένστολους που παίζουν μπάσκετ σε γειτονιές, για να δείξουν πως πρέπει να εμπιστευόμαστε τις αστυνομικές αρχές και να συνεργαζόμαστε μαζί τους. Συμμετέχουν μάλιστα και μερικοί από τους πρωτεργάτες της συντονισμένης κίνησης-διαμαρτυρίες "Ι can't breathe" ενάντια στα αλλεπάλληλα κρούσματα δολοφονιών και αστυνομικής αυθαιρεσίας, όπως ο Καρμέλο κι ο Λεμπρόν -πιθανότατα γιατί τους υποχρέωσαν.

Κλείνουμε όμως με Ευρωλίγκα, όπου στο αυριανό ντέρμπι αιωνίων, θα ντεμπουτάρει μεταξύ άλλων κι ο Ντομινίκ Ουότερς, που έχει ξαναπαίξει στα μέρη μας κι έρχεται στον Ολυμπιακό απ' την ιταλική Καντού, για να καλύψει το κενό του τραυματία Χάκετ. Το σημαντικό όμως είναι άλλο: ο χορηγός που έχει στη φανέλα της η ιταλική ομάδα.

RED OCTOBER STEEL WORK

Αν κάποιος ξεχαστεί και προσπεράσει τον Κόκκινο Οκτώβρη, υπάρχει στη συνέχεια ολόκληρο ατσάλι (δηλ Στάλιν) για να το υπενθυμίσει. Ενώ οι ρέκτες του αθλήματος θα θυμούνται τη ρωσική ομάδα Κράσνι Οκτιάμπρ (κόκκινος Οκτώβρης) από τον περυσινό όμιλο της ΑΕΚ στο Eurocup.

Διαπραγμάτευση με μεγάλη «ουρά»...

Διαπραγμάτευση με μεγάλη «ουρά»...

Μια ανάσα από την έναρξη της Διάσκεψης για το Κυπριακό στη Γενεύη, την ερχόμενη βδομάδα, το σκηνικό πιέσεων, ανταγωνισμών και συμβιβασμών που αποτυπώνεται σε όσα μόνο βγαίνουν προς τα έξω, από τα πολύ χοντρά παζάρια που εξελίσσονται στο παρασκήνιο, γεννάει αντικειμενικά σοβαρά ερωτήματα και προβληματισμούς για το εύρος της διαπραγμάτευσης.
Αλλωστε, μιλάμε για μια διαπραγμάτευση για την οποία, επισήμως τουλάχιστον, δεν έχουν ξεκαθαριστεί και μια σειρά από - σχετικά - απλά ζητήματα, από το ποιος και με ποια ιδιότητα θα συμμετάσχει, σε ποιο επίπεδο θα εκπροσωπηθούν Ελλάδα, Τουρκία και Βρετανία που θεωρούνται οι «εγγυήτριες δυνάμεις», αν και πώς θα υπάρξουν μεταξύ τους συναντήσεις κ.ά. Και όπου, βέβαια, όλα τα αστικά επιτελεία που εμπλέκονται αφήνουν όλα τα σενάρια για τα επόμενα βήματα ανοιχτά, από ένα οριστικό «ναυάγιο» των διαπραγματεύσεων, που παρουσιάζεται ως το σήμα για μια «ντε φάκτο» διχοτόμηση, μέχρι την αφετηρία για μια διαπραγμάτευση «μακράς πνοής», που θα περιλαμβάνει μια μεγάλη ατζέντα ζητημάτων.
Το σκηνικό αυτό, όσο κι αν ξεδιπλώνεται γύρω από υπαρκτές διαφοροποιήσεις για ζητήματα όπως π.χ. το εδαφικό και το καθεστώς των εγγυήσεων, δεν μπορεί παρά να υποψιάζει για τα ευρύτερα θέματα που παζαρεύονται και τα πραγματικά επίδικα της διαπραγμάτευσης.
Είναι ενδεικτικό, δε, ότι την «ευρύτερη» αυτή πλευρά των διαπραγματεύσεων, των σχεδιασμών και των συμφερόντων της κάθε πλευράς αναδεικνύουν, με δηλώσεις και ιδιαίτερες πλευρές που ξεχωρίζουν, όλοι όσοι εμπλέκονται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Για παράδειγμα, είναι χαρακτηριστική η διάθεση της Βρετανίας να παζαρέψει λίγο - πολύ οτιδήποτε αφορά έμμεσα ή άμεσα την εμπλοκή της στο καθεστώς των εγγυήσεων, εκτός από το καθεστώς των βάσεών της στο νησί, που αποτελούν ένα πολύ γερό «πάτημα» για την προώθηση των θέσεων και των συμφερόντων των μονοπωλίων της στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και της ΝΑ Μεσογείου.
Ακόμα πιο χαρακτηριστικές είναι οι πιέσεις των ΗΠΑ για γρήγορη επίλυση με τη μια ή την άλλη μορφή, στο όνομα των «ευκαιριών» που πρέπει να αξιοποιηθούν στην Ενέργεια και με «μοχλό» τόσο τη συνολική κατάσταση στην περιοχή, όσο και τα εναλλακτικά και ανταγωνιστικά σχέδια του περάσματος των αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου.
Την ίδια ώρα, στον τουρκικό αλλά και στον ελληνικό Τύπο γράφονται όλο και πιο πολλά για το πώς η τουρκική αστική τάξη συνδέει τη στάση της στο Κυπριακό με τις εξελίξεις στο μέτωπο της Συρίας και την πιθανή τριχοτόμηση της χώρας, για τη στρατηγική σημασία που αποκτά υπό το πρίσμα αυτό η κατοχή της Καρπασίας (της χερσονήσου στη βορειοανατολική άκρη της Κύπρου) για το πέρασμα των αγωγών, αλλά και για την πρόθεσή της να εντάξει στη διαπραγμάτευση το συνολικό πακέτο των ελληνοτουρκικών ζητημάτων, στο φόντο «εσωτερικών προβλημάτων» και σχεδίων αποσταθεροποίησης, αλλά και του θολού τοπίου σε ό,τι αφορά τις διεθνείς συμμαχίες.
Παράλληλα, άλλα δημοσιεύματα «βλέπουν» κινήσεις της Γερμανίας ώστε τη νέα χρονιά να παίξει έναν πιο ενεργό ρόλο στην περιοχή από τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή, με προσπάθεια να αξιοποιήσει την έστω κι έμμεση εμπλοκή της στο Κυπριακό, αλλά και την προσπάθεια της Γαλλίας να υπερασπιστεί τις θέσεις των δικών της μονοπωλίων στην κυπριακή ΑΟΖ, κινήσεις που συνδέονται με την προσπάθεια ενίσχυσης του ρόλου της ΕΕ στα της διαπραγμάτευσης, τροφοδοτώντας και την κόντρα για το ποιοι και με ποια ιδιότητα θα συμμετέχουν σε αυτή. Ολα αυτό στο φόντο και των αντιπαραθέσεων ΕΕ - ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, που εξακολουθούν να τροφοδοτούν την πολεμική σύγκρουση στη Συρία, αλλά και μια σειρά από εξελίξεις στα Βαλκάνια, τη Μ. Ανατολή κ.τ.λ.
Η δε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για λογαριασμό του κεφαλαίου και των στόχων του, όπως η περιβόητη «γεωστρατηγική αναβάθμιση», επισήμως συνδέει την επίλυση του Κυπριακού με την προώθηση των ευρωΝΑΤΟικών σχεδίων στην περιοχή και τη διαμόρφωση των δικών της «συμμαχικών αξόνων» με άλλα καπιταλιστικά κράτη (Ισραήλ, Αίγυπτος κ.λπ.).
Μέσα σε αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων, πίσω από τις κλειστές πόρτες, είναι φανερό πως πολλά μπορούν να συζητιούνται, σίγουρα πάντως όχι μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού προς όφελος του λαού της Κύπρου, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και των άλλων λαών της περιοχής.

Η «βαριά σκιά» στο Ασφαλιστικό

Η «βαριά σκιά» στο Ασφαλιστικό

«Δεν είμαστε αντιμέτωποι απλά με τη βαριά σκιά του παρελθόντος, αλλά και με την πραγματικότητα της κρίσης και τις επιδιώξεις όλων όσοι βλέπουν στην Κοινωνική Ασφάλιση άλλο ένα πεδίο ιδιωτικής κερδοφορίας και όχι ένα καθολικό κοινωνικό δικαίωμα». Κάπως έτσι ξεκίνησε την τοποθέτησή της η υπουργός Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, στη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε την Τρίτη για την παρουσίαση του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ).
Πράγματι, η σκιά του παρελθόντος πέφτει βαριά πάνω από το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, ανατρέχοντας στην αντιασφαλιστική νομοθεσία που εντάθηκε από τη δεκαετία του 1990 και μετά. Αλλά και πιο πριν, με τη συστηματική κλοπή των αποθεματικών των Ταμείων, από τη δεκαετία ακόμα του '50, που επαναλήφθηκε με «εκσυγχρονισμένες» μεθόδους την περίοδο του PSI. Το ερώτημα όμως είναι: Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση για όλο αυτό το αρνητικό φορτίο που συσσωρεύτηκε στο ασφαλιστικό σύστημα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις; Η απάντηση δεν είναι δύσκολο να δοθεί...
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όχι μόνο δεν κατάργησε κανέναν από τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους, όχι μόνο δεν επέστρεψε ούτε ένα ευρώ στα Ταμεία από τα κλεμμένα δεκαετιών, αλλά επιπλέον νομοθέτησε νέες περικοπές σε συντάξεις και αυξήσεις σε εισφορές, αντιμετωπίζοντας το Ασφαλιστικό προπάντων ως ζήτημα οικονομικό και δημοσιονομικό.
Αυτό βέβαια σε τίποτα δεν εμποδίζει την υπουργό να κοροϊδεύει ασφαλισμένους και συνταξιούχους, λέγοντας στη συνέντευξη ότι «το ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης δεν αποτελεί μια μαθηματική άσκηση εκπόνησης ισολογισμών». `Η να δεσμεύεται ότι η κυβέρνηση «δεν περιορίζεται στις δυσκολίες του χθες, αλλά σχεδιάζει την ανατροπή τους», όταν δεν έχει πειράξει ούτε παρωνυχίδα από τους ψηφισμένους νόμους!

***

Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται το Ασφαλιστικό με τους ίδιους όρους που το κάνει και το κεφάλαιο, το οποίο πιέζει για απαγκίστρωση του κράτους από τη χρηματοδότηση των Ταμείων και παράλληλα για την παραπέρα μείωση της δικής του εισφοράς, προκειμένου να μειωθεί το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος» και να αυξήσει την κερδοφορία του. Την επιδίωξη αυτή του κεφαλαίου υπηρετούν, μεταξύ άλλων, οι κατευθύνσεις και οι οδηγίες της ΕΕ για τις συντάξεις και την ασφάλιση.
Για παράδειγμα, όσο κι αν θέλει να το κρύψει η σημερινή κυβέρνηση, το σύστημα των «τριών πυλώνων» είναι και δικός της στόχος. Σ' αυτό το σύστημα, οι δύο από τους τρεις παράγοντες που διαμορφώνουν τη σύνταξη (επαγγελματικά ταμεία - ιδιωτική ασφάλιση) εντάσσονται στο «πεδίο της ιδιωτικής κερδοφορίας», το οποίο υποκριτικά αποκηρύσσει στα λόγια η υπουργός.
Η μόνη υποχρέωση που θα διατηρεί το κράτος, είναι η παροχή μιας σύνταξης - επιδόματος στα όρια της φτώχειας, η μόνη για την οποία δεσμεύεται επί της ουσίας και το σημερινό σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, μέσω της εθνικής σύνταξης, αν σκεφτεί κανείς ότι οι επικουρικές συντάξεις εξαϋλώνονται από χρόνο σε χρόνο, ενώ το ανταποδοτικό κομμάτι της σύνταξης, με τους νέους συντελεστές αναπλήρωσης και τον υπολογισμό με βάση τους μισθούς σε ολόκληρο τον εργάσιμο βίο, θα συνεισφέρει ολοένα και πιο λίγο στη διαμόρφωση του εισοδήματος των συνταξιούχων.

***

Είπε και κάτι ακόμα στη συνέντευξη η Εφη Αχτσιόγλου: «Η επίθεση που δέχτηκε το συλλογικό εργατικό δίκαιο στα χρόνια της κρίσης και οδήγησε στην κατάρρευση του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αφήνει μεγάλες πληγές στα ασφαλιστικά ταμεία. Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η οποία παροξύνθηκε μέσα στην κρίση, χωρίς προφανώς να αποτελεί δικό της παιδί, υπονομεύει τη δυνατότητα της Κοινωνικής Ασφάλισης να έχει τους απαραίτητους πόρους. Ακριβώς για αυτό το λόγο η μάχη που δίνουμε σήμερα για την επαναφορά των θεσμών του συλλογικού εργατικού δικαίου, για να σταματήσει η Ελλάδα να αποτελεί εξαίρεση από το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, είναι μία μάχη που θα συμβάλει ουσιαστικά και στη στήριξη της Κοινωνικής Ασφάλισης».
Αν πάρουμε τοις μετρητοίς όσα λέει η υπουργός, θα πρέπει να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι στα κράτη που δεν εξαιρούνται από το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα είναι καλύτερα από αυτά των Ελλήνων. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη Γερμανία, που πληροί τα περισσότερα από τα κριτήρια (οικονομικά και πολιτικά) τα οποία βάζει η υπουργός Εργασίας.
Εκεί, παρά την ανάπτυξη της οικονομίας και τα μικρά ποσοστά της ανεργίας, το ασφαλιστικό σύστημα σε καμιά περίπτωση δεν εφαρμόζει ...επεκτατική πολιτική στις παροχές του, αφού ήδη συζητιέται η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 71 χρόνια (από 67 σήμερα) έως το 2080, ενώ ζητείται και η παραπέρα μείωση των κρατικών δαπανών, μέσω της επέκτασης του συστήματος των «τριών πυλώνων», για να διευρυνθούν τα επιχειρησιακά ασφαλιστικά πακέτα και η συμμετοχή των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Ούτε βέβαια συρρικνώνεται (αντίθετα επεκτείνεται) η ευελιξία στην αγορά εργασίας, παρά την ύπαρξη συλλογικών διαπραγματεύσεων σε διάφορα επίπεδα (κλαδικό, επιχειρησιακό). Αυτό είναι το πραγματικό «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Κομμένο και ραμμένο στα συμφέροντα του κεφαλαίου, σε ανάπτυξη και κρίση της οικονομίας.