1 Ιαν 2012

ΕΡΓΑ ΜΑΡΞ ΕΝΓΚΕΛΣ - ΛΕΝΙΝ



«Οι φιλόσοφοι μονάχα ερμήνευαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο,
το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε».
Κ. Μαρξ (11η Θέση για τον Φόιερμπαχ)
Κ. Μαρξ
«Το Κεφάλαιο». Κριτική της πολιτικής οικονομίας.
Τόμος 1 (Βιβλίο 1)
«Το προτσές παραγωγής του κεφαλαίου»
Τόμος 2 (Βιβλίο 2)
«Το προτσές κυκλοφορίας του κεφαλαίου»
Τόμος 3 (Βιβλίο 3)
«Το συνολικό προτσές της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής»
Θεωρίες για την υπεραξία
(τέταρτος τόμος του «Κεφαλαίου»)
Μέρος πρώτο.
Μέρος δεύτερο.
Μέρος τρίτο.
Τιμή τόμου 30,00 ευρώ
«Η οικονομική θεωρία του Κ. Μαρξ
είναι η πιο βαθιά και ολόπλευρη επιβεβαίωση
της πολιτικής του θεωρίας».
Β. Ι. Λένιν
Το μεγαλειώδες έργο του Κ. Μαρξ ξεκίνησε να γράφεται με τη φιλοδοξία να αποτελείται από τέσσερις τόμους. Ο Μαρξ δεν κατάφερε να δει ολοκληρωμένο και τελειωμένο το έργο του. Πρόλαβε να εκδώσει τον πρώτο τόμο και οι υπόλοιποι δύο εκδόθηκαν με επιμέλεια του Ενγκελς. Ο τέταρτος εκδόθηκε μετά το θάνατο του Ενγκελς με τον τίτλο Θεωρίες για την υπεραξία. Σκοπός του έργου ήταν να μελετήσει σε όλη την έκταση και βάθος, στην ιστορική τους εξέλιξη όλες τις σχέσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας, να μελετήσει τα φαινόμενα που εξελίσσονταν στην οικονομική βάση της κοινωνίας. Στο «Κεφάλαιο» αναπτύσσονται η θεωρία της υπεραξίας, η εμφάνιση και ανάπτυξη της μετοχικής εταιρείας που αποτέλεσε προσαρμογή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στο κοινωνικό χαρακτήρα της, χωρίς να ανατρέπει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Η μετοχική εταιρεία υπήρξε η μορφή της ατομικής ιδιοκτησίας που επιτάχυνε τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε τεράστιες διαστάσεις. Στη βάση της μετοχικής εταιρείας αναπτύχθηκε το μονοπώλιο, η εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού και στη συνέχεια η εξήγησή της με τη θεωρία για τον ιμπεριαλισμό από τον Λένιν. Η μετοχική εταιρεία είναι το κύτταρο πάνω στο οποίο αναπτύχθηκαν το χρηματιστήριο, η απόσπαση του καπιταλιστή από τη διεύθυνση της παραγωγής, ο παρασιτισμός του κεφαλαίου, η εκτεταμένη εξαγωγή του, φαινόμενα που προβάλλονται από την αστική και οπορτουνιστική θεωρητική προσέγγιση ως «υπερσύγχρονα» του τέλους του 20ού αιώνα. Στο «Κεφάλαιο» θεμελιώνεται επιστημονικά το σάπισμα του καπιταλισμού, το αναπόφευκτο της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Η σημασία μελέτης του έργου από κάθε νέα και νέο κομμουνιστή είναι τεράστια.
Β. Ι. Λένιν
Απαντα
Με βάση την 5η πλήρη ρωσική έκδοση 1973-1977
55 τόμοι και 2 τόμοι ευρετήρια.
Ο κάθε τόμος μπορεί να αγοραστεί και μεμονωμένα.
Τόμοι που περιέχουν αυτοτελή έργα:
Τόμος 3. Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία
Τόμος 18. Υλισμός και εμπειριοκριτικισμός
Τόμος 28. Τετράδια για τον ιμπεριαλισμό
Τόμος 29. Φιλοσοφικά τετράδια
Τόμος 33. Κράτος και επανάσταση.
Τιμή τόμου 20,00 ευρώ
Δεκάδες έργα των κλασικών του μαρξισμού έχουν εκδοθεί σε μικρές μπροσούρες για να είναι προσιτά, ιδιαίτερα σε νέους εργάτες, μαθητές, φοιτητές, για την καλύτερη διάδοση της επαναστατικής θεωρίας.
Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς
Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος
Εκδόθηκε το 1848 ως πρόγραμμα της Ενωσης των Κομμουνιστών. Οι Μαρξ και Ενγκελς από τις πρώτες σελίδες του παρουσιάζουν τη διαδικασία της κοινωνικής εξέλιξης μέσω της ταξικής πάλης και των κορυφαίων στιγμών της, των επαναστάσεων. Περιγράφουν την ανάπτυξη του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και της τάξης που θα γίνει ο νεκροθάφτης του, της εργατικής τάξης. Μιλούν για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη. Το Μανιφέστο παραμένει ένα σύγχρονο κείμενο στρατηγικής για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Οι συγγραφείς του κλείνουν το Μανιφέστο διακηρύσσοντας:
«Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπρος στην κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ' αυτή τίποτε εκτός από τις αλυσίδες τους. Εχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο. ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!»

6,00 ευρώ
Κ. Μαρξ
Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία
Στο έργο αυτό αναπτύσσεται η μαρξιστική θεωρία της ταξικής πάλης, της επανάστασης, του κράτους και της δικτατορίας του προλεταριάτου. Γράφτηκε με βάση την πείρα από την Κομμούνα του Παρισιού το 1871, όπου η εργατική τάξη για πρώτη φορά στην ιστορία -την περίοδο του Γαλλοπρωσικού πολέμου - κατάφερε να καταλάβει την εξουσία. Δημοσιεύτηκε με τη μορφή προκήρυξης του Γενικού Συμβουλίου της Πρώτης Διεθνούς των Εργατών.
Το βιβλίο αυτό έχει διπλή αξία. Ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει μέσα από τις γραμμές του την πορεία της πρώτης απόπειρας κατάκτησης της εξουσίας από το προλεταριάτο. Ο Μαρξ συνδυάζει την παρουσίαση των γεγονότων με την επιστημονική, υλιστική ερμηνεία τους και διατυπώνει το θεμελιώδες συμπέρασμα ότι η Κομμούνα ήταν η πρώτη επανάσταση με την οποία η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά σαν ηγετική δύναμη, σαν «η μόνη τάξη που ήταν ακόμα ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία». Ταυτόχρονα, ο Μαρξ βγάζει σημαντικά συμπεράσματα για την επαναστατική πολιτική της εργατικής τάξης. Ανάμεσα στ' άλλα ξεχωρίζει η σημασία που δίνει στην ουσία του εργατικού κράτους, ότι δηλαδή είναι δικτατορία του προλεταριάτου μέσω της οποίας και μόνο μπορεί «...να πραγματοποιηθεί η οικονομική απελευθέρωση της εργασίας...».
8,00 ευρώ
Κ. Μαρξ
Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία
από το 1848 ως το 1850
Το έργο αυτό ήταν η πρώτη προσπάθεια του Μαρξ να εξηγήσει ένα κομμάτι της σύγχρονής του ιστορίας με τον υλιστικό του τρόπο αντίληψης, ξεκινώντας απ' τη δοσμένη οικονομική κατάσταση. H ακριβής γνώση που είχε τόσο για την οικονομική κατάσταση της Γαλλίας πριν την επανάσταση του Φλεβάρη όσο και για την πολιτική ιστορία της χώρας αυτής ύστερα από την επανάσταση, του επέτρεψε να δώσει μια περιγραφή των γεγονότων που αποκαλύπτει με άφθαστο, ακόμα κι ως τα σήμερα, τρόπο την εσωτερική αιτιακή συνάρτησή τους.

H παγκόσμια εμπορική κρίση του 1847 ήταν η καθαυτό μητέρα των επαναστάσεων του Φλεβάρη και του Μάρτη, και ότι η βιομηχανική ευημερία που ξαναγύριζε βαθμιαία από τα μέσα του 1848 και έφτασε στην πλήρη άνθησή της το 1849 και το 1850, ήταν η ζωογόνα δύναμη της ευρωπαϊκής αντίδρασης, που ξαναδυνάμωσε.
9,00 ευρώ
Κ. Μαρξ
Μισθός, τιμή και κέρδος
Η μπροσούρα αυτή βασίζεται πάνω σε μια διάλεξη που έκανε ο Μαρξ στο Γενικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών, στην Πρώτη Διεθνή. Ο Μαρξ απαντά στην άποψη του Αγγλου μικροαστού σοσιαλιστή Τ. Ουέστον ότι τάχα οι εργάτες δεν πρέπει να παλεύουν για μεγαλύτερα μεροκάματα, γιατί αν ανέβουν τα μεροκάματα θα ανέβουν και οι τιμές. Απαντώντας ο Μαρξ δείχνει ότι μια γενική αύξηση των μεροκάματων δε σημαίνει υποχρεωτικά αύξηση στις τιμές αλλά πτώση του κέρδους των καπιταλιστών.
Με αυτή όμως την ευκαιρία ο Μαρξ δίνει με απλό τρόπο μια σειρά έννοιες και όρους της πολιτικής οικονομίας. Εξηγεί τι είναι η αξία των εμπορευμάτων και ποια η σχέση της με την τιμή τους, πώς καθορίζεται η αξία της εργατικής δύναμης, τι είναι και πώς δημιουργείται η υπεραξία. Με δυο λόγια η μπροσούρα του Κ. Μαρξ είναι μια πολύ καλή εισαγωγή στη μελέτη της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας.
8,00 ευρώ

Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς
Για τη Νεολαία, εκδ. «Οδηγητής»
Η συλλογή αυτή περιέχει αποσπάσματα από έργα, επιστολές, άρθρα, άλλα κείμενα και ομιλίες των Μαρξ και Ενγκελς. Χωρίζεται σε τέσσερα μέρη:
Η κατάσταση της νεολαίας στην καπιταλιστική κοινωνία. Η πάλη για τα δικαιώματα της νέας γενιάς.
Ο ρόλος της νεολαίας στην κοινωνικοπολιτική ζωή και την ταξική πάλη.
Η εκπαίδευση και διαπαιδαγώγηση της νεολαίας.
Παράρτημα: Αναμνήσεις για τους Μαρξ και Ενγκελς.
8,00 ευρώ
Φρίντριχ Ενγκελς
Αντι-Ντίρινγκ
Το έργο αυτό γράφτηκε από τον Φρίντριχ Ενγκελς με τη μορφή πολεμικής κατά του Γερμανού θεωρητικού Ντίρινγκ. Η πολυμορφία των ζητημάτων που εξέταζε ο Ντίρινγκ και η πολεμική που έκανε στο μαρξισμό, έδωσε τη δυνατότητα στον Ενγκελς να αναπτύξει τις μαρξιστικές απόψεις σε διάφορους τομείς.
Το βιβλίο είναι δομημένο με βάση τα τρία συστατικά στοιχεία του μαρξισμού, τη Φιλοσοφία, την Πολιτική Οικονομία και το Σοσιαλισμό.
Στο πρώτο μέρος του βιβλίου τίθενται τα βασικά προβλήματα του υλισμού και της διαλεκτικής καθώς και της υλιστικής αντίληψης της ιστορίας. Δίνεται απάντηση στο βασικό ζήτημα της φιλοσοφίας, εξετάζονται, ανάμεσα στα άλλα, ζητήματα ηθικής, κοινωνικής ισότητας καθώς και η σχέση ελευθερίας και αναγκαιότητας.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, ο συγγραφέας εκθέτει το αντικείμενο της πολιτικής οικονομίας. Αναδεικνύει το ρόλο της βίας στην εμφάνιση της νέας κοινωνίας και στην ανατροπή της παλιάς. Στο ίδιο μέρος παρουσιάζει τη μαρξιστική αντίληψη για την αξία, την απλή και σύνθετη εργασία, το κεφάλαιο και την υπεραξία, κ.ά.
Στο τρίτο μέρος, περιγράφει την ιστορία και τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Δείχνει ότι ο μαρξισμός είναι η θεωρητική έκφραση του προλεταριακού κινήματος και δίνει τα χαρακτηριστικά της μελλοντικής, της κομμουνιστικής κοινωνίας, όταν η ανθρωπότητα πραγματοποιεί το άλμα από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας.

27,00 ευρώ
Φρ. Ενγκελς
Διαλεκτική της φύσης
Ο Ενγκελς μ' αυτό το έργο του που γράφτηκε από το 1873 ως το 1883 κάνει μια βαθιά φιλοσοφική μελέτη της ιστορίας και των θεμελιωδών προβλημάτων των φυσικών επιστημών και των μαθηματικών. Ξεχωριστή θέση μέσα στο βιβλίο κατέχει το έργο του Ο ρόλος της εργασίας στην εξανθρώπιση του πιθήκου, όπου ο Ενγκελς με υλιστική διαλεκτική μεθοδολογία αξιοποίησε τις μελέτες ανθρωπολόγων και εξερευνητών της εποχής του και αποκάλυψε πώς η εργασία του ανθρώπου οδήγησε όχι μόνο στην κοινωνική αλλά και στη βιολογική του εξέλιξη. Η περίπλοκη παραγωγική δραστηριότητα είναι που ανάγκασε τον άνθρωπο να αναπτύξει τον έναρθρο λόγο, να αναπτύξει τη γλώσσα και κατά συνέπεια τη σκέψη σε επίπεδο εννοιών. Με λίγα λόγια η εργασία του ανθρώπου είναι που τον έκανε να ξεχωρίσει από τα ζώα.
13,00 ευρώ
Φρ. Ενγκελς
Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους
Ο Ενγκελς σε αυτό το έργο καταφέρνει με επιστημονικό τρόπο να αποδείξει ότι η οικογένεια, το κράτος, η ατομική ιδιοκτησία αποτελούν «ιστορικά φαινόμενα». Δηλαδή, προέκυψαν στην ιστορική εξέλιξη του ανθρώπου εκφράζοντας ιστορική αναγκαιότητα. Και τα τρία αυτά προκύπτουν στην περίοδο της αποσάθρωσης του πρωτόγονου κοινοτικού συστήματος και της συγκρότησης της πρώτης ταξικής κοινωνίας. Το έργο του Ενγκελς, όπως και κάθε μαρξιστικό έργο, δε δίνει απαντήσεις μόνο για το παρελθόν αλλά θέτει τα καθήκοντα για το μέλλον.
12,00 ευρώ
Φρ. Ενγκελς
Ο Λουδοβίκος Φόιερμπαχ και το τέλος της γερμανικής κλασικής φιλοσοφίας.
Μέσα από αυτό το έργο ο Ενγκελς υπερασπίζει το διαλεκτικό υλισμό και εξηγεί πόσο βαθιά λαθεμένη είναι κάθε παρέκκλιση από αυτή τη φιλοσοφική βάση.

Στο τελευταίο μέρος του έργου περιέχονται οι 11 θέσεις του Μαρξ για τον Φόιερμπαχ. Οπως επισημαίνει ο ίδιος ο Ενγκελς, «είναι σημειώσεις γραμμένες βιαστικά, για κατοπινή επεξεργασία, που δεν προορίζονται καθόλου για δημοσίευση, ανεκτίμητες, όμως, γιατί είναι το πρώτο ντοκουμέντο, όπου έχει πέσει ο μεγαλοφυής σπόρος της νέας κοσμοθεωρίας». Με την 11η θέση, την πλέον γνωστή, «οι φιλόσοφοι μονάχα ερμήνευαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα είναι να τον αλλάξουμε».
6,00 ευρώ
Β. Ι. Λένιν
Για τον Μαρξ και το μαρξισμό
Το βιβλίο αυτό αποτελεί συνοπτική παρουσίαση της θεωρίας του Μαρξ μαζί με ορισμένα βιογραφικά στοιχεία. Παρουσιάζονται οι τρεις πηγές πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε ο μαρξισμός (Γαλλικός σοσιαλισμός, Γερμανική ιδεολογία, Αγγλική οικονομία) και τα τρία συστατικά του μέρη: Διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός, μαρξιστική πολιτική οικονομία και επιστημονικός σοσιαλισμός. Το βιβλίο είναι πολύτιμο για την εισαγωγή στο σύνολο της μαρξιστικής θεωρίας.
7,00 ευρώ
Β. Ι. Λένιν
Από τον Απρίλη στον Οκτώβρη
Κείμενα για την Οχτωβριανή Επανάσταση
Το βιβλίο αυτό αποτελεί συλλογή με άρθρα, ομιλίες και έργα του Λένιν κατά την περίοδο προετοιμασίας της επανάστασης και τις πρώτες μέρες μετά τη νίκη της. Περιλαμβάνει λόγους που εκφωνήθηκαν στις επετείους της επαναστατικής νίκης. Ετσι, στη συλλογή αυτή μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με την ιστορία, της χρονικής περιόδου όπου τέθηκε στην ημερήσια διάταξη η σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία ως άμεσος πολιτικός στόχος και οδήγησε στο πρώτο σοσιαλιστικό κράτος στον κόσμο.
Είναι ένα σημαντικό έργο στα θέματα στρατηγικής και τακτικής στην πάλη για την κυριαρχία των δυνάμεων και μέσα στο μέτωπο των επαναστατημένων στην πάλη για το απαραίτητο ξεκαθάρισμα των λογαριασμών του επαναστατικού κόμματος με τον οπορτουνισμό.

14,00 ευρώ
Β. Ι. Λένιν
Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού.
Με το έργο αυτό, που γράφτηκε στους πρώτους έξι μήνες του 1916, ο Β. Ι. Λένιν αποκάλυψε την οικονομική και πολιτική ουσία του ιμπεριαλισμού, του νέου σταδίου ανάπτυξης στο οποίο μπήκε ο καπιταλισμός στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο Λένιν συνοψίζει σημαντικά συμπεράσματα από την ανάπτυξη του καπιταλισμού στα πενήντα σχεδόν χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από την έκδοση του πρώτου τόμου του Κεφαλαίου του Μαρξ.
Το βιβλίο αποτελείται από 10 κεφάλαια όπου στα πρώτα 6 δίνεται μια επιστημονική ανάλυση της οικονομικής ουσίας του ιμπεριαλισμού και στα υπόλοιπα 4 δίνεται μια γενική εικόνα του ιμπεριαλισμού. Ο Λένιν αντιπαρατίθεται με τις απόψεις διαφόρων οπορτουνιστών - και κυρίως του Κάουτσκι - που αντιμετώπιζαν τον ιμπεριαλισμό σαν πολιτική της άρχουσας τάξης και όχι σαν βαθμίδα ανάπτυξης του καπιταλισμού που συνδέεται με την κυριαρχία του μονοπωλίου στην καπιταλιστική παραγωγή, τη σύμφυση του βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου, την εξαγωγή των κεφαλαίων και του οικονομικού χαρακτήρα των ιμπεριαλιστικών πολέμων (μοίρασμα και ξαναμοίρασα των αγορών). Η ωρίμανση των καπιταλιστικών κοινωνιών στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής τους συνεπάγεται την ωρίμανση των υλικών προϋποθέσεων για το σοσιαλισμό, ανοίγει μια μακρόχρονη περίοδος της ιστορίας που χαρακτηρίζεται ως εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
10,00 ευρώ
Β. Ι. Λένιν
Κριτικά σημειώματα για το εθνικό ζήτημα
Συλλογή κειμένων του Β. Ι. Λένιν που συνέβαλαν ουσιαστικά στη μαρξιστική επεξεργασία του Εθνικού Ζητήματος στην εποχή του ιμπεριαλισμού και των καθηκόντων που προκύπτουν για το κομμουνιστικό κίνημα. Ο Λένιν ανέπτυξε τη μαρξιστική πολεμική σε μια σειρά αστικές και μικροαστικές αντιλήψεις και θεωρίες που επηρέαζαν το επαναστατικό κίνημα, επέκρινε τις λανθασμένες απόψεις που είχαν διάφοροι παράγοντες του επαναστατικού κινήματος πάνω στο θέμα αυτό.

9,00 ευρώ
Β. Ι. Λένιν
Κράτος και επανάσταση.
Ο υποτιτλισμός του βιβλίου είναι «Η διδασκαλία του μαρξισμού για το κράτος και τα καθήκοντα του προλεταριάτου στην επανάσταση». Στο έργο αυτό, ο Λένιν αναπτύσσει τη μαρξιστική θεωρία για το κράτος. Το βιβλίο γράφτηκε κατά την περίοδο προετοιμασίας της Οχτωβριανής Επανάστασης, όταν το ζήτημα για το κράτος και τη σχέση του προλεταριάτου με αυτό είχε ιδιαίτερη σημασία, τόσο θεωρητικά όσο και άμεσα πρακτικά, πολιτικά.
Στο πρώτο κεφάλαιο αναφέρεται ότι η κεντρική θέση του μαρξισμού για το κράτος είναι ότι αυτό είναι προϊόν και έκφραση του ασυμβίβαστου των ταξικών αντιθέσεων, όργανο της ταξικής κυριαρχίας. Στο δεύτερο κεφάλαιο ο Λένιν τεκμηριώνει την ανάγκη όχι μόνο να κατακτηθεί ο κρατικός μηχανισμός της αστικής τάξης, αλλά να συντριβεί, προσθέτοντας ότι μαρξιστής δεν είναι αυτός που μιλάει απλά για την πάλη των τάξεων αλλά αυτός που αναγνωρίζει ότι αυτή η πάλη οδηγεί νομοτελειακά στη δικτατορία του προλεταριάτου. Στο τρίτο και τέταρτο κεφάλαιο, ο Λένιν αναλύει την πολύτιμη εμπειρία από την Παρισινή Κομμούνα του 1871. Εξετάζει βασικά στοιχεία της εξουσίας των εργατών τους δυόμισι εκείνους μήνες και χαρακτηρίζει το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου ως αναγκαίο όρο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Στο πέμπτο κεφάλαιο ο Λένιν αναλύει τις οικονομικές βάσεις της απονέκρωσης του κράτους και αναφέρεται στις δύο βαθμίδες της κομμουνιστικής κοινωνίας.
Το Κράτος και Επανάσταση είναι θεμελιώδες έργο του επιστημονικού κομμουνισμού. Αποτυπώνει νομοτέλειες για το πέρασμα στο νέο κοινωνικο-οικονομικό σχηματισμό, τον κομμουνιστικό, διακρίνοντας και την κατώτερη βαθμίδα του, το σοσιαλισμό. Η αναθεώρηση αυτών των νομοτελειών σημάδεψε τον οπορτουνισμό της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας αλλά και της νέας (της «Νέας Αριστεράς»). Η έλλειψη βαθιάς συνειδητοποίησης και επομένως επαναστατικής πολιτικής με βάση τις νομοτέλειες της επανάστασης στοίχισε στο κομμουνιστικό κίνημα οπορτουνιστική ανετοιμότητα για την αντιμετώπιση της αντεπανάστασης.

10,00 ευρώ
Β. Ι. Λένιν
Τι να κάνουμε
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε από την άνοιξη του 1901 μέχρι το Γενάρη του 1902 σε μια περίοδο έντονου προβληματισμού και αντιπαράθεσης στη ρωσική σοσιαλδημοκρατία ανάμεσα στις συνεπείς μαρξιστικές θέσεις και τις οπορτουνιστικές απόψεις. Στο κέντρο αυτής της αντιπαράθεσης βρέθηκε το ζήτημα του ρόλου και του χαρακτήρα του εργατικού κόμματος. Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε σημαντικό όπλο στην ιδεολογική πάλη των μαρξιστών στο Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας με διάφορους οπορτουνιστές και συνέβαλε στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων για την επικράτηση των θέσεων των μπολσεβίκων στο ΙΙ Συνέδριο του Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας. Εστιάζει σε θέματα όπως η σχέση του αυθόρμητου και του συνειδητού στην ταξική πάλη, ο ρόλος του Κόμματος ως δύναμης επαναστατικοποίησης της εργατικής τάξης. Είναι και έργο πολεμικής, αποτελεί έργο του επιστημονικού κομμουνισμού, αφού αναφέρεται σε νομοτέλειες για την εκπλήρωση του επαναστατικού ρόλου της εργατικής τάξης.
13,00 ευρώ
B. Ι. Λένιν
Για το προλεταριακό κόμμα νέου τύπου
Το βιβλίο αυτό είναι συλλογή που περιλαμβάνει ειδικά αποσπάσματα από εργασίες του Λένιν για τη δημιουργία του κόμματος νέου τύπου, για τις ιδεολογικές και οργανωτικές του αρχές, για τα κύρια καθήκοντά του, τόσο πριν την κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο όσο και μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση. Τα κείμενα ξεκινάνε από το 1894, πριν ακόμα από την ίδρυση από τον Λένιν της «Ενωσης πάλης για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης», περιλαμβάνονται πολλά κείμενα της περιόδου πριν το ΙΙ Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ το 1903 και φτάνουν μέχρι το 1922. Αποτελεί μια συνοπτική παρουσία της λενινιστικής αντίληψης για το ρόλο του κόμματος νέου τύπου και πώς αυτός υλοποιείται στις διάφορες φάσεις ανάπτυξης της ταξικής πάλης.

12,00 ευρώ
Β. Ι. Λένιν
Η χρεοκοπία της ΙΙ Διεθνούς
Το έργο αυτό του Β. Ι. Λένιν γράφτηκε το 1915 και όπως μαρτυρά ο τίτλος του έχει ως θέμα του τα αίτια της χρεοκοπίας της Β΄ Διεθνούς. Το 1914, όταν ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, η ηγεσία της Β΄ Διεθνούς πήρε το μέρος της αστικής τάξης και πρόδωσε το παγκόσμιο προλεταριάτο.
Ο Λένιν με εργαλείο την υλιστική διαλεκτική στην ιστορία βγάζει σημαντικά συμπεράσματα για το χαρακτήρα του πολέμου και τη στάση των κομμουνιστών απέναντι σε αυτόν. Κάνοντας έντονη κριτική στη στάση των οπορτουνιστών ηγετών της Β΄ Διεθνούς, αναλύει τα αίτια της εμφάνισης του οπορτουνιστικού ρεύματος στους κόλπους της εργατικής τάξης και το χαρακτηρίζει ως πολιτικό απόσπασμα της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα.
Μέσα από τις στάχτες του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου η ανθρωπότητα πέρασε σε μια νέα ιστορική κατάσταση. «Η ιμπεριαλιστική εποχή δε συμβιβάζεται με τη συνύπαρξη μέσα σ' ένα και το ίδιο κόμμα των πρωτοπόρων του επαναστατικού προλεταριάτου και της μισομικροαστικής αριστοκρατίας της εργατικής τάξης...»
Στην εποχή μας, εποχή ιμπεριαλιστικών πολέμων αλλά κυρίως εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η μελέτη του βιβλίου μάς οδηγεί στο να καταλάβουμε ότι το μέτωπο στον οπορτουνισμό πρέπει να είναι συνεχές και αδιάλλακτο από τους κομμουνιστές.
6,00 ευρώ







ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Ετικέτες

Το «οικονομικό θαύμα» μια «φούσκα» που πληρώνει ο λαός


Το «οικονομικό θαύμα» μια «φούσκα» που
πληρώνει ο λαός.
Συνέντευξη στο «Ριζοσπάστη» του Κεμάλ Οκουγιάν, μέλους του ΠΓ, της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας
Την Πρωτομαγιά του 2011 οι εργάτες της Τουρκίας διαδήλωσαν στην πλατεία Ταξίμ για τα δικαιώματά τους
Απομυθοποιώντας το «θαύμα» της τουρκικής οικονομίας, ο Κεμάλ Οκουγιάν,μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας (ΤΚΡ), αναφέρεται σε μία ακόμα «φούσκα», που στηρίζεται στα χρέη των λαϊκών οικογενειών, με την ανάπτυξη ενός άκρατου καταναλωτισμού, που συνδέεται με το δανεισμό. Την ίδια στιγμή, ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται από την αστική τάξη και η αναπτυσσόμενη οικονομία στηρίζεται σε σαθρά πόδια, κάνοντας στροφή στον τομέα των υπηρεσιών, εγκαταλείποντας τους παραγωγικούς τομείς, ενώ οι εργαζόμενοι χάνουν τα δικαιώματά τους. Στο ίδιο πλαίσιο, ο Κ. Οκουγιάν τονίζει τη στροφή της χώρας στο Ισλάμ και σημειώνει πώς επηρεάζει και αυτός ο παράγοντας τις εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας.
-- Η Τουρκία εμφανίζει υψηλά ποσοστά οικονομικής ανάπτυξης. Πώς επιτυγχάνεται και ποια είναι η κατάσταση για το λαό;
-- Να ξεκαθαρίσουμε δύο σημεία για την τουρκική οικονομία. Ναι μεν αναπτύσσεται, αλλά με έναν τεχνητό τρόπο. Ο κύριος λόγος είναι ότι επί πολλά χρόνια, η Τουρκία αιμοδοτείται οικονομικά από το εξωτερικό. Οι πηγές των χρημάτων είναι υπό συζήτηση, ωστόσο θεωρούμε ότι αυτά τα κονδύλια ελέγχονται από τις ΗΠΑ και προέρχονται από τις αραβικές χώρες. Αυτό είναι το ένα θέμα. Το δεύτερο είναι ότι η κυβέρνηση του ΑΚΡ προχωρά σε συνεχείς και σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις. Καταστρέφουν τη χώρα και τη μετατρέπουν σε χρήμα. Πουλάνε συνεχώς, τα πάντα, όχι μόνο εργοστάσια, αλλά και ακτές, ποτάμια. Η Τουρκία είναι μια τεράστια χώρα, επομένως αυτή είναι μια διαδικασία σαν αυτή που βιώσαμε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού.
Ο Κ. Οκουγιάν
Το δεύτερο ζήτημα είναι ότι το ΑΚΡ με την ιδεολογική του δύναμη στην κοινωνία προωθεί εύκολα αντεργατικούς νόμους, με αποτέλεσμα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, ο εργάσιμος χρόνος, οι συνθήκες εργασίας, όλα τα θέματα των δικαιωμάτων των εργαζομένων να βρίσκονται σε μία τρομερή πίεση. Με αυτόν τον τρόπο, φυσικά, αυξάνεται η μάζα των υπερκερδών του κεφαλαίου.
Αυτό θεωρούμε ότι είναι και μια ενδιαφέρουσα εμπειρία για την Ευρώπη γι' αυτό οι ευρωπαϊκές χώρες, οι ΗΠΑ, λένε ότι η Τουρκία είναι ένα «οικονομικό μοντέλο». Θέλουν να δείξουν στους λαούς, όπως π.χ. στον ελληνικό, ότι όπως στην Τουρκία, οι εργαζόμενοι μπορούν να δουλεύουν περισσότερο και με μικρότερους μισθούς και δικαιώματα.
Η κυβέρνηση έκανε «πολύ καλή δουλειά» στην αλλαγή του χαρακτήρα του χρέους. Πάντα είχαμε υψηλό ποσοστό κρατικού χρέους, ωστόσο τώρα το έχουν μετατρέψει σε χρέος της κοινωνίας, μέσω των πιστωτικών καρτών, δανείων κλπ. Δηλαδή έχουμε έναν νεαρό ηλικιακά πληθυσμό, ο οποίος ενδίδει στον καταναλωτισμό. Χρηματοδοτούν τον κρατικό προϋπολογισμό, βυθίζοντας το λαό στα χρέη. Αυτό όμως θα τελειώσει. Δεν είναι παράδεισος.
Εμείς θεωρούμε ότι η τουρκική οικονομία είναι μία «φούσκα», που μπορεί να σκάσει οποιαδήποτε στιγμή, με συγκεκριμένες συνέπειες λόγω του μεγέθους της χώρας. Ωστόσο, θεωρούμε ότι όσο οι ΗΠΑ έχουν συμφέροντα θα συνεχίσουν να στηρίζουν την τουρκική οικονομία. Χαρακτηριστική για την οικονομία είναι η πορεία του χρηματιστηρίου της Κωνσταντινούπολης, όπου το 80% των μετοχών ελέγχεται από ξένα κεφάλαια. Επομένως κάποιοι τους λένε να μην παίζουν με την οικονομία της Τουρκίας.
-- Ποια μονοπώλια, από ποιες χώρες δραστηριοποιούνται αυτή τη στιγμή στην Τουρκία;
-- Παραδοσιακά η Τουρκία, η αστική τάξη της, ήταν συνδεδεμένη οικονομικά με τη Γερμανία και πολιτικά με τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Σήμερα το ενδιαφέρον είναι ότι πολιτικά η Τουρκία παρακάμπτει τη Γερμανία και κλείνει συμφωνίες απευθείας με τις ΗΠΑ. Οικονομικά η Τουρκία καταφέρνει να διατηρεί επιλεκτικές σχέσεις, προσελκύοντας για παράδειγμα αραβικά κεφάλαια εξαπατώντας ή παίζοντας έναν υποκριτικό ρόλο στη Λατινική Αμερική. Διατηρεί επίσης καλές οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία και το Ιράν. Ετσι, η τουρκική οικονομία δεν είναι τόσο εξαρτημένη από τη γερμανική οικονομία. Αυτό είναι σημαντικό, γιατί έχει ευρύτατο πεδίο για διαπραγμάτευση στην οικονομία.
Ομως, αυτό δεν είναι παραγωγικό. Η εγχώρια παραγωγή δεν αυξάνεται στην Τουρκία. Ανάπτυξη υπάρχει σε κάποιους τομείς, όχι ωστόσο στους τομείς της βαριάς βιομηχανίας που είναι η ατμομηχανή της οικονομίας. Παλιά π.χ. υπήρχαν πολλά εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων, που τώρα έκλεισαν. Οι επενδύσεις, που προέρχονται και από κεφάλαια αραβικών χωρών, γίνονται σε συγκεκριμένους τομείς, κυρίως παροχής υπηρεσιών και όχι στη βιομηχανία. Εχουμε π.χ. επενδύσεις στην εκπαίδευση, στον τουρισμό, στην υγεία, στις υπηρεσίες. Αυτοί είναι οι τομείς που ανθούν στην Τουρκία και έχουν ένα μεγάλο μερίδιο στην οικονομία. Ομως, αυτά δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τη βιομηχανία.
Επομένως, ένα έξυπνο μάτι μπορεί να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά με την τουρκική οικονομία, είναι ένας τεχνητός παράδεισος. Οπότε ας περιμένουμε... Ηδη, πλέον οι αρχές έχουν αρχίσει να αναφέρονται στο ενδεχόμενο μιας σοβαρής κρίσης στην Τουρκία.
-- Υπάρχουν διαφορές μεταξύ ΑΚΡ και CHP;
-- ΑΚΡ και CHP είναι τα ίδια όσον αφορά την οικονομική πολιτική και τις επιθέσεις στην εργατική τάξη είναι ίδιοι, ωστόσο η χρήση του Ισλάμ στην πολιτικο - οικονομική ζωή είναι ένα ζήτημα. Επί του παρόντος, θεωρούμε ότι ακόμα δεν υπάρχει άλλη επιλογή για την άρχουσα τάξη στην Τουρκία και τους ιμπεριαλιστές εκτός από το ΑΚΡ. Το ΑΚΡ είναι για την αστική τάξη της χώρας η μόνη λύση.
-- Πώς αντιπαλεύει αυτήν την κατάσταση το ΚΚ Τουρκίας;
-- Προσπαθούμε επί χρόνια να σταματήσουμε αυτή τη διαδικασία. Τώρα, υπάρχει μια μικρή αλλαγή στη στρατηγική μας. Δε λέμε ότι πρέπει να σταματήσουμε απλά αυτήν τη διαδικασία. Λέμε ότι πρέπει να παλέψουμε ενάντια στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην Τουρκία, που σημαίνει ότι προβάλλουμε τη σοσιαλιστική προοπτική. Οι πολιτικές μας πριν διαμορφώνονταν ανάλογα με τις καταστάσεις, ωστόσο σήμερα έχουμε μία ξεκάθαρη πολιτική. Λέμε ότι πρέπει να παλέψουμε για το σοσιαλισμό απέναντι σε αυτήν την κυβέρνηση, δηλαδή ενάντια στο ίδιο το σύστημα.
Δε μας ενδιαφέρει, δηλαδή, πλέον αποσπασματικά το ΑΚΡ, το CHP, οι κοσμικοί. Σε ένα πολύ μικρό διάστημα πρέπει να δημιουργήσουμε μια εναλλακτική. Επρεπε να το κάνουμε, γιατί αν μπορούσαμε να σταματήσουμε αυτή τη διαδικασία θα μπορούσαμε να πούμε ότι η σοσιαλιστική εναλλακτική θα ήταν δυνατό να οικοδομηθεί ως αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής. Τώρα όμως ζούμε σε νέες συνθήκες.
Είμαστε πλέον μια ισλαμική χώρα και αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Δεν είμαστε πλέον κοσμικό κράτος. Επιπλέον, δεν υπάρχει εναλλακτική για το σύστημα και αυτό είναι καλό για εμάς, γιατί πλέον όλα είναι ξεκάθαρα. Το ΑΚΡ δεν μπορεί να παίξει το ρόλο που έπαιζε παλιά, λέγοντας ότι προσπαθεί να αλλάξει πράγματα, αλλά οι κεμαλιστές, ή ο στρατός δεν το επιτρέπουν. Ολα αυτά τελείωσαν. Επομένως, τώρα έχουμε μία κατά μέτωπο αναμέτρηση με τις αστικές δυνάμεις.
Είναι κρίμα για τη χώρα μας αυτή η εξέλιξη, ωστόσο είναι και μία ευκαιρία για εμάς να προωθήσουμε τη σοσιαλιστική προοπτική. Προσπαθούμε να αλλάξουμε τη συνείδηση των ανθρώπων και αυτό τώρα είναι κάπως πιο εύκολο. Το πρόβλημα με την τουρκική κοινωνία είναι ότι βρίσκεται σε ψυχολογική κατάθλιψη, επειδή κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει πώς αυτό θα μπορούσε να συμβεί στην Τουρκία. Επομένως, το ηθικό, ιδίως της νεολαίας είναι πολύ χαμηλό, μοιάζουν με γέρους, εξαιτίας της επιτυχίας του ΑΚΡ. Ολοι λένε ότι υπάρχει τρόπος να σταματήσει αυτό. Κάποιοι ονειρεύονται το στρατό, κάποιοι το σοσιαλισμό. Πρέπει να ανατρέψουμε την ψυχολογία και να δημιουργήσουμε ενθουσιασμό για την πάλη.
Χρειάζεται αυτοπεποίθηση. Ειδικά για την εργατική τάξη, τον πρωτοπόρο ρόλο της στην αλλαγή της κοινωνίας.

Αλεξάνδρα ΦΩΤΑΚΗ
Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από yiok-yiok στις 21:06 

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Βαθαίνει η κρίση, κλιμακώνεται η αντιλαϊκή επίθεση



ΕΕ - ΕΥΡΩΖΩΝΗ

Ισχυροί ανταγωνισμοί και σενάρια στο έδαφος των αδιεξόδων που συναντά η αστική διαχείριση
Οι εξελίξεις σε ΕΕ και Ευρωζώνη επιβεβαιώνουν την ανάγκη οι εργαζόμενοι και ο λαός να παλέψουν για αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους
Πληθαίνουν οι μελέτες και τα σενάρια εκ μέρους των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που διαπιστώνουν ότι η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και προειδοποιούν τις αστικές κυβερνήσεις να πάρουν άμεσα και αποφασιστικά μέτρα για την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, ρίχνοντας ακόμα πιο κάτω την τιμή της εργατικής δύναμης. Σε αυτό το φόντο, διεξάγονται σκληρές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της πλουτοκρατίας που πασχίζουν, η κάθε μια για τον εαυτό της, να επωμιστεί τα λιγότερα από την αντικειμενική καταστροφή μέρους του κεφαλαίου, που είναι προϋπόθεση για το ξεπέρασμα της κρίσης.
Η βαθιά κρίση, όμως, μεγαλώνει τα αδιέξοδα της αστικής διαχείρισης και οξύνει τους ανταγωνισμούς. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποίησε χτες η Γιούροστατ, η ανάπτυξη στην ευρωζώνη και στην ΕΕ (0,2%) για το τρίτο τρίμηνο του 2011, είναι σχεδόν μηδενική σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο και αναιμική (1,4%) σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2010. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, η ανάπτυξη για το τρίτο τρίμηνο του 2011, σε σχέση με το προηγούμενο στις ΗΠΑ, είναι 0,6% και στην Ιαπωνία 1,5%.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι η ανάπτυξη το τρίτο τρίμηνο του 2011 σε σχέση με το προηγούμενο ήταν 0,5% στη Γερμανία, 0,4% στη Γαλλία, 0,5% στη Μεγ. Βρετανία, ενώ μηδενική ανάπτυξη σημειώθηκε στο Βέλγιο, την Ισπανία, τη Βουλγαρία και την Τσεχία. Αρνητική ανάπτυξη καταγράφεται στην Ολλανδία (0,3%), στην Πορτογαλία (0,4%) και στην Κύπρο (0,7%). «Ενδέχεται να γνωρίζουμε νέα φάση ύφεσης», ομολογεί αναφερόμενος στα παραπάνω στοιχεία, ο κοινοτικός επίτροπος για οικονομικές και νομισματικές υποθέσεις, Ολι Ρεν.
Παράλληλα, ο αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, Φίλιπ Ρέσλερ, εκτιμά ότι στη Γερμανία «μετά από τη διαδικασία ραγδαίας ανάκαμψης, θα πρέπει να περιμένουμε μια επιβράδυνση στις μακροοικονομικές εξελίξεις», προδιαγράφοντας την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης και στην «ατμομηχανή της ΕΕ». Στο ίδιο πνεύμα, οΑλαν Κρούγκερ, οικονομικός σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, χαρακτήρισε την κρίση στην ΕΕ ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας.
Ανταγωνισμοί για το Ταμείο
Με δεδομένη την όξυνση της κρίσης στην Ευρωζώνη, ο Πίτερ Μποφίνγκερ, ένας εκ των «πέντε σοφών» συμβούλων της γερμανικής κυβέρνησης, επισημαίνει ότι «θα ήταν αφελές να πιστέψουμε ότι η Ιταλία μπορεί να ξεπεράσει την κρίση χωρίς εξωτερική βοήθεια» και προειδοποιεί για μια βαθιά κρίση στην Ευρωζώνη, σημειώνοντας ότι «η κατάσταση του ιταλικού δημόσιου χρέους γίνεται ιδιαίτερα σοβαρή, αφού όλα δείχνουν πως πλησιάζουμε σε μια συστημική κρίση που θυμίζει εκείνη του 2008».
Την ίδια στιγμή, η Κομισιόν, μέσω του εκπροσώπου της, Αμαντέο Αλταφάζ, επιμένει ότι η«Ελλάδα θα πρέπει να παράσχει στους Ευρωπαίους εταίρους της γραπτές εγγυήσεις ότι δεσμεύεται να μειώσει το χρέος της, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές», διευκρινίζοντας, ωστόσο, ότι δε θα υποδείξει η Κομισιόν «με ποιον ακριβώς τρόπο θα πρέπει αυτό να διατυπωθεί εγγράφως». «Το Γιούρογκρουπ συνολικά περιμένει από την Ελλάδα, τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, να παράσχουν σαφείς και αδιαμφισβήτητες δεσμεύσεις για εφαρμογή της συμφωνίας και το περιμένουμε αυτό εγγράφως. Μιλάμε για ενυπόγραφη επιστολή (...) Δεν λέμε με ποιο τρόπο ακριβώς θα πρέπει αυτό να διατυπωθεί εγγράφως, αλλά σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να πείσει όλους τους Ευρωπαίους εταίρους»,υπογραμμίζει ο Α. Αλταφάζ.
Σε ό,τι αφορά τις αντιθέσεις μεταξύ των διαφόρων μερίδων της πλουτοκρατίας, αυτές εκφράζονται και στις εντεινόμενες αντεγκλήσεις ανάμεσα στα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης για την εξειδίκευση και υλοποίηση των συναποφάσεων, γεγονός που αποδεικνύει και το πόσο εύθραυστες είναι οι συμφωνίες στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας. Σύμφωνα με το πρακτορείο «Dow Jones Newswires», οι προσπάθειες για την ενίσχυση και την επιτάχυνση της εφαρμογής των δυο Ταμείων της Ευρωζώνης, έχουν συναντήσει σημαντικά εμπόδια με αποτέλεσμα να υπάρχει ο κίνδυνος και για νέες καθυστερήσεις.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «υπάρχουν ακόμα πολλά ανοιχτά ζητήματα» σχετικά με την αύξηση των πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και είναι αμφίβολο το κατά πόσον θα είναι «έτοιμο» το Ταμείο με διευρυμένους πόρους τον Δεκέμβρη, όπως είχαν αποφασίσει οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης, ενώ παράλληλα εκτιμά ότι είναι δύσκολο να τεθεί σε ισχύ ο μόνιμος Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας το 2012, αντί για το 2013.
Επικαλούμενο Ευρωπαίο διπλωμάτη, το δημοσίευμα εντοπίζει τα προβλήματα στη «διάσταση απόψεων» μεταξύ των κρατών του «βορρά» και εκείνων του «νότου», σημειώνοντας ότι «οι χώρες του νότου πιέζουν για καλύτερες προϋποθέσεις, ενώ η Γερμανία, η Φιλανδία και η Ολλανδία θέλουν πιο αυστηρά κριτήρια», όσον αφορά το ΕΤΧΣ. Αντίστοιχα, για το θέμα του ΕΜΣ, η Γερμανία και η Ολλανδία θέλουν όρους στη συμφωνία, που θα υποχρεώνουν τους ομολογιούχους να καταγράφουν ζημιές στο πλαίσιο των προγραμμάτων διάσωσης, ενώ αντίθετα η Γαλλία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία δεν επιθυμούν τέτοιους όρους.

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Το ΚΚΕ για την αντεπανάσταση



Tο 18ο Συνέδριο του KKE εμβάθυνε στις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. H υποχρέωση αυτή ήταν επιτακτική και ώριμη για το Kόμμα μας, όπως είναι και για κάθε Kομμουνιστικό Kόμμα. Aλλωστε, ως τέτοιο καθήκον αντιμετωπίστηκε όλα τα χρόνια από το 14ο Συνέδριο, την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 1995, έως σήμερα. Eίναι καθήκον αλληλένδετο με την αναζωογόνηση της συνείδησης και πίστης στο σοσιαλισμό. Το παρακάτω κείμενο είναι αποσπάσματα από την απόφαση του 18ου Συνεδρίου «Eκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό».
ΣYMΠEPAΣMATA ΓIA TO POΛO TOY KΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣTH ΔIAΔIKAΣIA THΣ ΣOΣIAΛIΣTIKHΣ OIKOΔOMHΣHΣ
21. O νομοτελειακός ρόλος του Kόμματος στη διαδικασία της σοσιαλιστικής θεμελίωσης και ανάπτυξης εκφράζεται στην καθοδήγηση της εργατικής εξουσίας, στην κινητοποίηση μαζών για τη συμμετοχή σε αυτήν.
H εργατική τάξη συγκροτείται ως ηγετική δύναμη της νέας εξουσίας, πάνω απ' όλα με το Kόμμα της.
H πάλη για τη θεμελίωση και ανάπτυξη της νέας κοινωνίας συντελείται από την επαναστατική εργατική εξουσία με καθοδηγητικό πυρήνα της το Kομμουνιστικό Kόμμα, που συνειδητά δρα με βάση τους νόμους κίνησης της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας. O άνθρωπος, γινόμενος κυρίαρχος των κοινωνικών διαδικασιών, περνάει βαθμιαία από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας. Aπό εδώ απορρέει ο ανώτερος ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα σε σχέση με όλους τους προηγούμενους κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς, όπου η ανθρώπινη δράση κυριαρχείται από την αυθόρμητη επιβολή των κοινωνικών νόμων στη βάση των αυθόρμητα αναπτυσσόμενων σχέσεων παραγωγής.
Eπομένως η επιστημονικότητα και η ταξικότητα της πολιτικής του KK είναι καθοριστική προϋπόθεση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Στο βαθμό που τα στοιχεία αυτά χάνονται, ανδρώνεται ο οπορτουνισμός, ο οποίος, αν δεν αντιμετωπιστεί, εξελίσσεται σε αντεπαναστατική δύναμη.
Tο καθήκον να αναπτύσσονται οι κομμουνιστικές σχέσεις παραγωγής - κατανομής προϋποθέτει την ανάπτυξη της θεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού από το KK, συνειδητοποιώντας τις νομοτέλειες κίνησης του κομμουνιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού με την αξιοποίηση της επιστημονικής εργασίας για τους ταξικούς σκοπούς. H πείρα έδειξε ότι τα κόμματα εξουσίας, στην EΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη, δεν αντεπεξήλθαν με επιτυχία σε αυτό το καθήκον.
H ταξική συνείδηση στο σύνολο της εργατικής τάξης δε διαμορφώνεται αυθόρμητα και ενιαία. H άνοδος της κομμουνιστικής συνείδησης των μαζών της εργατικής τάξης καθορίζεται πρώτα απ' όλα από την ενίσχυση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και από το επίπεδο της εργατικής συμμετοχής, με την καθοδήγηση του KK που είναι ο κύριος φορέας διείσδυσης της επαναστατικής συνείδησης στις μάζες. Σε αυτήν την υλική βάση πρέπει να θεμελιώνεται και η ιδεολογική δουλειά, η επίδραση του επαναστατικού κόμματος που επιβεβαιώνει τον καθοδηγητικό του ρόλο στο βαθμό που κινητοποιεί την εργατική τάξη για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.
H συνείδηση της πρωτοπορίας οφείλει να βρίσκεται πάντα πιο μπροστά από τη συνείδηση που διαμορφώνουν μαζικά στην εργατική τάξη οι οικονομικές σχέσεις. Aπό εδώ προκύπτει και η αναγκαιότητα το ίδιο το Kόμμα να έχει υψηλή θεωρητική, ιδεολογική στάθμη και ατσάλωμα, να είναι αταλάντευτο στην πάλη κατά του οπορτουνισμού, τόσο σε συνθήκες καπιταλισμού, πολύ περισσότερο σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
22. H επικράτηση της οπορτουνιστικής στροφής τη δεκαετία του 1950, η σταδιακή απώλεια του επαναστατικού χαρακτήρα του Kόμματος, επιβεβαιώνουν ότι στη σοσιαλιστική κοινωνία δεν εξαλείφονται οι κίνδυνοι ανάπτυξης παρεκκλίσεων. Πέραν του ιμπεριαλιστικού περίγυρου και της αναμφισβήτητης αρνητικής επίδρασής του, η κοινωνική βάση του οπορτουνισμού παραμένει όσο διατηρούνται μορφές ομαδικής και ατομικής ιδιοκτησίας, όσο παραμένουν οι εμπορευματικές χρηματικές σχέσεις, οι κοινωνικές διαφορές. Σε τελευταία ανάλυση, παραμένει η υλική βάση του οπορτουνισμού σε όλη τη σοσιαλιστική πορεία και όσο υπάρχει καπιταλισμός στη Γη, ιδίως σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη.
H νέα φάση μετά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο βρήκε το Kόμμα ταξικά και ιδεολογικά αποδυναμωμένο, με μεγάλες απώλειες σε έμπειρα ταξικά ατσαλωμένα στελέχη του, με θεωρητικές αδυναμίες στην απάντηση νέων προβλημάτων που έμπαιναν σε φάση όξυνσης. Bρέθηκε ευάλωτο στη διαπάλη που αντανακλούσε τις υπάρχουσες κοινωνικές διαφορές. Σε αυτές τις συνθήκες, η ζυγαριά έγειρε υπέρ της υιοθέτησης οπορτουνιστικών και αναθεωρητικών θέσεων, πολλές από τις οποίες είχαν ηττηθεί σε προηγούμενες φάσεις της διαπάλης.
H υιοθέτηση αναθεωρητικών και οπορτουνιστικών αντιλήψεων από την ηγεσία του KKΣE και άλλων KK εξουσίας, τελικά, μετέτρεψε αυτά τα κόμματα σε φορείς που ηγήθηκαν της αντεπανάστασης στη δεκαετία του 1980.
Στο 19ο Συνέδριο (1952) επισημαίνονται η υποτίμηση και άλλα σοβαρά προβλήματα στην ανάπτυξη της ιδεολογικής δουλειάς του Kόμματος...
H οπορτουνιστική στροφή που συντελέστηκε στο 20ό Συνέδριο του KKΣE (1956) και η μετέπειτα σταδιακή απώλεια των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος, ενός κόμματος εξουσίας, που ταυτόχρονα βρισκόταν στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, δυσκόλευε την αφύπνιση και συγκρότηση των συνεπών κομμουνιστών. Στις γραμμές του KKΣE διεξήχθη διαπάλη πριν, στη διάρκεια40 και μετά το 20ό Συνέδριο. H περίοδος που ΓΓ της KE του KKΣE ήταν ο Γ. Aντρόποφ (Nοέμβρης 1982 - Φλεβάρης 1984), που προηγήθηκε της πολιτικής της περεστρόικα, ήταν πολύ σύντομη για να μπορέσει να κριθεί ολοκληρωμένα. Ωστόσο, σε κείμενα και ντοκουμέντα του KKΣE αυτής της περιόδου γίνονται αναφορές για την ανάγκη έντασης της διαπάλης με αστικές και ρεφορμιστικές αντιλήψεις για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, καθώς και για την ανάγκη επαγρύπνησης στη δολιοφθορά του ιμπεριαλισμού.
Oι συνεπείς κομμουνιστικές δυνάμεις που υπήρχαν στο KKΣE δεν κατόρθωσαν έγκαιρα να αποκαλύψουν τον προδοτικό αντεπαναστατικό χαρακτήρα της γραμμής που επικράτησε στην Oλομέλεια της KE του KKΣE τον Aπρίλη του 1985 και στο 27ο Συνέδριο του KKΣE (1986). H Ιστορία έδειξε ότι στο 28ο Συνέδριο (1990), «παραμονή» της τελικής επίθεσης της αντεπανάστασης, στο KKΣE συνυπήρχαν αστικές, οπορτουνιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις. Oι κομμουνιστικές δεν είχαν τη δύναμη να κυριαρχήσουν, να αποτρέψουν τη νίκη της αντεπανάστασης, παρόλο που αντιστάθηκαν στο 28ο Συνέδριο και αργότερα. Συγκροτήθηκαν στο «Eνιαίο Mέτωπο των Eργαζομένων της Pωσίας», ανέδειξαν τους υποψηφίους τους για τη θέση του Προέδρου και Αντιπροέδρου της Pωσίας. Mε το «Kίνημα Kομμουνιστική Πρωτοβουλία», μέσα στο KKΣE, προσπάθησαν να επιτύχουν τη διαγραφή του Γκορμπατσόφ από το Κόμμα για αντικομμουνιστική δράση41.
Παρ' όλη την αντίσταση, δε διαμορφώθηκε τελικά μια επαναστατική κομμουνιστική πρωτοπορία, με ιδεολογική πολιτική καθαρότητα και συνοχή, ικανή να καθοδηγήσει ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά την εργατική τάξη ενάντια στην εξελισσόμενη αντεπανάσταση. Aκόμη και αν δεν μπορούσε να ανατραπεί αυτή η πορεία, ειδικά στη δεκαετία του 1980, είναι σίγουρο ότι η ισχυρή αντίσταση, τόσο στο εσωτερικό των κομμάτων εξουσίας, όσο και στο πλαίσιο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, θα συνέβαλε ώστε με διαφορετικούς όρους να δίνεται σήμερα η μάχη για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κινήματος, θα διαμόρφωνε προϋποθέσεις για το ξεπέρασμα της βαθιάς κρίσης.
Δεν ήταν νομοτελειακή η επικράτηση των αναθεωρητικών ιδεολογικών απόψεων και οπορτουνιστικών πολιτικών, η σταδιακή οπορτουνιστική διάβρωση του KKΣE, αλλά και άλλων KK εξουσίας, ο εκφυλισμός του επαναστατικού χαρακτήρα της εξουσίας και η πλήρης ανάπτυξη και νίκη της αντεπανάστασης...
H ΣTPATHΓIKH ΤOY ΔIEΘNOYΣ KOMMOYNIΣTIKOY KINHMATOΣ KAI OI EΞEΛIΞEIΣ ΣE AYTO
27. Oι εξελίξεις στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, τα ζητήματα στρατηγικής του έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην ταξική πάλη σε παγκόσμιο επίπεδο και στη διαμόρφωση του συσχετισμού των δυνάμεων45.
Προβλήματα ιδεολογικής και στρατηγικής ενότητας εκδηλώθηκαν σε όλη την πορεία της Kομμουνιστικής Διεθνούς (KΔ), σχετικά με το χαρακτήρα της επανάστασης, το χαρακτήρα του επερχόμενου πολέμου μετά την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία46 και τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία.
Oι οπορτουνιστικές ομάδες μέσα στο KK των μπολσεβίκων (τροτσκιστές - μπουχαρινικοί) συνδέθηκαν και με τη διαπάλη που εξελισσόταν μέσα στην Kομμουνιστική Διεθνή για τη στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, στο 6ο Συνέδριο της KΔ, ο Mπουχάριν, ως πρόεδρος της KΔ, υποστήριξε δυνάμεις μέσα στα KK και την KΔ που υπερέβαλαν τη «σταθεροποίηση του καπιταλισμού» και την αδυναμία εμφάνισης νέας επαναστατικής ανόδου, εξέφραζαν διαθέσεις συνεννόησης με τη σοσιαλδημοκρατία, ειδικά τη λεγόμενη «αριστερή» κ.λπ.
Xαλάρωση της λειτουργίας της KΔ ως ενιαίου κέντρου είχε εμφανιστεί πολλά χρόνια πριν την αυτοδιάλυσή της (1943)47. H διάλυση της KΔ (Mάης 1943), παρά τα προβλήματα ενότητας που αυτή είχε και ανεξάρτητα από το αν αυτή μπορούσε να διατηρηθεί ή όχι, στέρησε από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα το κέντρο και τη δυνατότητα συντονισμένα να επεξεργαστεί την επαναστατική στρατηγική για τη μετατροπή του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ή στην ξένη κατοχή σε αγώνα για την εξουσία, ως ενιαίο καθήκον που αφορούσε το κάθε KK στις συνθήκες της δικής του χώρας48.
Aνεξάρτητα από τις αιτίες που οδήγησαν στη διάλυση της KΔ, είναι αντικειμενική η ανάγκη το κομμουνιστικό κίνημα, σε διεθνές επίπεδο, να διαμορφώνει ενιαία επαναστατική στρατηγική, να σχεδιάζει και να συντονίζει τη δράση του. O βαθύτερος προβληματισμός για τη διάλυση της KΔ πρέπει να παίρνει υπόψη μια σειρά εξελίξεις49όπως: Tο σταμάτημα της δράσης της Kόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς, το 1937, επειδή η συντριπτική πλειοψηφία των τμημάτων της ενώθηκε με τις μαζικές ρεφορμιστικές ενώσεις ή προσχώρησε σε αυτές. Tην απόφαση του 6ου Συνεδρίου της Kομμουνιστικής Διεθνούς των Nέων (1935), σύμφωνα με την οποία η πάλη ενάντια στο φασισμό και τον πόλεμο απαιτούσε την αλλαγή του χαρακτήρα των Eνώσεων της Kομμουνιστικής Nεολαίας, στη βάση της οποίας πραγματοποιήθηκαν συνενώσεις KN με Σοσιαλιστικές Νεολαίες (π.χ. στην Iσπανία, στη Λετονία) κ.ά.
O πόλεμος διαμόρφωσε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων στο εσωτερικό πολλών χωρών, όμως η αντιφασιστική πάλη οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με την καθοριστική υποστήριξη των λαϊκών κινημάτων από τον Kόκκινο Στρατό, μόνο σε χώρες της Kεντρικής και Aνατολικής Eυρώπης.
Στην καπιταλιστική Δύση τα KK δε διαμόρφωσαν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. H στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος δεν αξιοποίησε το γεγονός ότι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας περιεχόταν στον αντιφασιστικό - απελευθερωτικό χαρακτήρα του ένοπλου αγώνα για μια σειρά χώρες, ώστε να θέσει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας, αφού ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική προοπτική αποτελούν τη μόνη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
H έλλειψη τέτοιας στρατηγικής σε KK δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, λόγω της στρατιωτικής παρουσίας των αμερικανικών και βρετανικών στρατευμάτων σε μια σειρά χώρες της Δυτικής Eυρώπης. Tα KK οφείλουν να διαμορφώνουν τη στρατηγική τους ανεξάρτητα από το συσχετισμό δύναμης. Σημειώθηκε σταδιακή υποχώρηση από τη θέση ότι ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δε μεσολαβεί κάποιο ενδιάμεσο κοινωνικό σύστημα, επομένως και ενδιάμεση πολιτική εξουσία ανάμεσα στην αστική και την επαναστατική εργατική εξουσία.
H θέση αυτή ισχύει ανεξάρτητα από το συσχετισμό δυνάμεων, ανεξάρτητα από το πρόβλημα που μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για την επιτάχυνση των εξελίξεων, π.χ. όξυνση ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, αλλαγές στη μορφή της αστικής εξουσίας που μπορεί να προκληθούν.
28. Mετά τη λήξη του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου αναδιατάχθηκαν οι συμμαχίες. Tα καπιταλιστικά κράτη και οι αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις που συμμετείχαν στον εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα σε κάθε χώρα (π.χ. δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας) συνενώθηκαν ενάντια στο κομμουνιστικό κίνημα και στα σοσιαλιστικά κράτη.
Σε αυτές τις συνθήκες, έγιναν ακόμη περισσότερο φανερές οι αρνητικές συνέπειες της αυξανόμενης οπορτουνιστικής διάβρωσης σε ορισμένα τμήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. H σοβαρά λαβωμένη ιδεολογική ενότητα και η έλλειψη της οργανωτικής σύνδεσης των KK, με τη διάλυση της KΔ, δεν επέτρεψαν τη διαμόρφωση μιας αυτοτελούς ενιαίας στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στη στρατηγική του διεθνούς ιμπεριαλισμού.
Tο «Γραφείο Πληροφοριών» των KK50 που συγκροτήθηκε το 1947 και αυτοδιαλύθηκε το 1956, καθώς και οι διεθνείς διασκέψεις των KK, που γίνονταν στη συνέχεια, δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα παραπάνω προβλήματα.
Tο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα παρέμενε ισχυρό μετά τον πόλεμο, παρά την αναμφισβήτητη ενίσχυση των δυνάμεων του σοσιαλισμού. Aμέσως μετά το τέλος του πολέμου, ο ιμπεριαλισμός, υπό την ηγεμονία των HΠA, ξεκίνησε τον «ψυχρό πόλεμο». Aποτελούσε μια προσεχτικά επεξεργασμένη στρατηγική υπονόμευσης του σοσιαλιστικού συστήματος.
O «ψυχρός πόλεμος» περιλάμβανε την οργάνωση ψυχολογικού πολέμου, ένταση των στρατιωτικών εξοπλισμών για να εξουθενωθεί οικονομικά η EΣΣΔ, δίκτυα υπονόμευσης και φθοράς του σοσιαλιστικού συστήματος από τα μέσα, ανοιχτές προκλήσεις και υποδαύλιση αντεπαναστατικών εξελίξεων (π.χ. στη Γιουγκοσλαβία στο διάστημα 1947-'48, στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία το 1953, στην Oυγγαρία το 1956, στην Tσεχοσλοβακία το 1968 κ.α.). Aκολούθησε διαφοροποιημένη οικονομική και διπλωματική πολιτική απέναντι στα νέα σοσιαλιστικά κράτη για να διασπάσει τη συμμαχία τους με την EΣΣΔ, να ενδυναμώσει τις προϋποθέσεις οπορτουνιστικής διάβρωσής τους.
Tαυτόχρονα, το ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ηγέτιδα δύναμη τις HΠA, προχωρούσε στη συγκρότηση στρατιωτικών, πολιτικών, οικονομικών συνασπισμών και οργανισμών διεθνούς δανεισμού (NATO, Eυρωπαϊκές Kοινότητες, ΔNT, Παγκόσμια Tράπεζα, διεθνικές συμφωνίες εμπορίου). Aυτοί εξασφάλιζαν το συντονισμό των καπιταλιστικών κρατών, γεφύρωναν ορισμένες αντιθέσεις μεταξύ τους, για να υπηρετήσουν τον κοινό στρατηγικό στόχο της πολύπλευρης πίεσης στο σοσιαλιστικό σύστημα. Oργάνωσαν ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, συστηματικές και πολύμορφες προβοκάτσιες και αντικομμουνιστικές εκστρατείες. Xρησιμοποίησαν τα πιο σύγχρονα ιδεολογικά όπλα χειραγώγησης των λαών, για να διαμορφώσουν ένα εχθρικό κλίμα σε βάρος των σοσιαλιστικών κρατών και του κομμουνιστικού κινήματος γενικότερα. Aξιοποίησαν τις οπορτουνιστικές παρεκκλίσεις και τα προβλήματα ιδεολογικής ενότητας του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Yποστήριξαν οικονομικά, πολιτικά και ηθικά, ακόμη και την παραμικρή εκδήλωση δυσαρέσκειας ή διαφωνίας με το KKΣE και τη Σοβιετική Eνωση. Διέθεσαν δισεκατομμύρια δολάρια, μέσα από τους κρατικούς προϋπολογισμούς τους, για τους σκοπούς αυτούς.
29. H γραμμή της «ειρηνικής συνύπαρξης», όπως αναπτύχθηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ως ένα βαθμό στο 19ο (Oκτώβρης 1952)51 και κυρίως στο 20ό Συνέδριο του KKΣE (1956)52 αναγνώριζε την καπιταλιστική βαρβαρότητα και επιθετικότητα για τις HΠA και την Aγγλία, για ορισμένα τμήματα της αστικής τάξης και των αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων στα δυτικοευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, όχι όμως ως σύμφυτο στοιχείο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού. Eτσι επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να αποδεχθεί μακροπρόθεσμα τη συμβίωση με δυνάμεις που έσπασαν την παγκόσμια κυριαρχία του.
Aπό το 20ό Συνέδριο του KKΣE (Φλεβάρης 1956) και με τη θέση του για «ποικιλία μορφών μετάβασης στο σοσιαλισμό, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις», η γραμμή της «ειρηνικής συνύπαρξης» συνδέθηκε και με τη δυνατότητα κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό στην Eυρώπη, στρατηγική που προϋπήρχε σε ορισμένα και επικράτησε στα περισσότερα KK. H θέση αυτή αποτελούσε ουσιαστικά αναθεώρηση των συμπερασμάτων από την επαναστατική σοβιετική εμπειρία και συνιστούσε μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατική στρατηγική.
Yποτιμήθηκε η ενιαία στρατηγική του καπιταλισμού ενάντια στα σοσιαλιστικά κράτη και το εργατικό κίνημα στις καπιταλιστικές χώρες. Oι αντιθέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, που βεβαίως περιείχαν και το στοιχείο της εξάρτησης, όπως συμβαίνει στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, δεν αναλύθηκαν σωστά. Eπικράτησε η εκτίμηση ότι υπήρχε «σχέση υποτέλειας και εξάρτησης» κάθε καπιταλιστικής χώρας από τις HΠA53. Yιοθετήθηκε η στρατηγική της «αντιμονοπωλιακής διακυβέρνησης», μια μορφή σταδίου ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, που θα έλυνε προβλήματα «εξάρτησης» από τις HΠA. H γραμμή αυτή υιοθετήθηκε ακόμα και από το KK HΠA, δηλαδή το KK της χώρας που κατείχε κορυφαία θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Στην πολιτική πρακτική εκφράστηκε με τη συμμετοχή KK σε κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού σε συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία.
Eτσι, KK επέλεξαν πολιτική συμμαχιών και με δυνάμεις της αστικής τάξης, αυτές που χαρακτηρίστηκαν ως «εθνικώς σκεπτόμενες», σε διάκριση από τις λεγόμενες «ξενόδουλες». Tέτοιες αντιλήψεις επικράτησαν και σε εκείνο το τμήμα του κομμουνιστικού κινήματος που κατά τη διάσπαση της δεκαετίας του 1960 προσανατολιζόταν στο KK Kίνας και που συγκρότησε το μαοϊκό ρεύμα.
H στάση πολλών KK απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία εντασσόταν σε αυτήν τη στρατηγική. Kυριάρχησε στα KK η εκτίμηση για διαχωρισμό της σοσιαλδημοκρατίας σε «δεξιά» και «αριστερή» πτέρυγα, αδυνατίζοντας εξαιρετικά το ιδεολογικό μέτωπο εναντίον της. Στο όνομα της ενότητας της εργατικής τάξης, τα KK προέβησαν σε σοβαρές ιδεολογικές και πολιτικές υποχωρήσεις, ενώ οι διακηρύξεις ενότητας από την πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας δεν απέβλεπαν στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά στην απόσπαση της εργατικής τάξης από την επιρροή των κομμουνιστικών ιδεών και την ταξική αλλοτρίωσή της.
Στη Δυτική Eυρώπη, στις γραμμές πολλών KK, με πρόσχημα τις εθνικές ιδιομορφίες κάθε χώρας, επικράτησε το οπορτουνιστικό ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού», που αρνιόταν τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης, τη δικτατορία του προλεταριάτου και γενικά την επαναστατική πάλη.
Kαι από τα δύο τμήματα του κομμουνιστικού κινήματος (εξουσίας και μη) υπερεκτιμήθηκε η δύναμη του σοσιαλιστικού συστήματος και υποτιμήθηκε η δυναμική στη μεταπολεμική ανασυγκρότηση του καπιταλισμού. Παράλληλα, βάθυνε η κρίση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που εκδηλώθηκε αρχικά με την πλήρη διακοπή των σχέσεων KKΣE - KK Kίνας και στη συνέχεια με τη μορφοποίηση του ρεύματος του «ευρωκομμουνισμού».
H αλληλεπίδραση του τότε σύγχρονου οπορτουνισμού ανάμεσα στα KK των καπιταλιστικών χωρών και στα KK εξουσίας ενισχύθηκε σε συνθήκες φόβου για ένα πυρηνικό πλήγμα εναντίον των σοσιαλιστικών κρατών, όξυνσης της ταξικής πάλης στο εσωτερικό των σοσιαλιστικών κρατών (Kεντρικής και Aνατ. Eυρώπης) και νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων (π.χ. ενάντια στην Kορέα, στο Bιετνάμ). H ευέλικτη τακτική του ιμπεριαλισμού επέδρασε στην ανάπτυξη του οπορτουνισμού στα KK των σοσιαλιστικών κρατών, στην υπονόμευση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπως και στην υπονόμευση της επαναστατικής πάλης στην καπιταλιστική Eυρώπη και παγκόσμια. Eτσι, ενισχύθηκε, άμεσα ή έμμεσα, η ιμπεριαλιστική πίεση πάνω στα σοσιαλιστικά κράτη, αξιοποιώντας, μεταξύ άλλων, τόσο το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού, όσο και του τροτσκισμού και του μαοϊσμού, που, με τον ένα ή άλλον τρόπο, στον έναν ή άλλο βαθμό, στήριξαν τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις κατά της EΣΣΔ και άλλων σοσιαλιστικών κρατών.
40. Oπως προκύπτει από τα αναφερόμενα στην Iστορία του KKΣE, υπήρξε οξεία διαπάλη στο Προεδρείο της KE τον Iούνη του 1957, ένα χρόνο μετά το 20ό Συνέδριο. Tα μέλη του Προεδρείου της KE Mάλενκοφ, Kαγκάνοβιτς, Mολότοφ τάχθηκαν ενάντια στη γραμμή του 20ού Συνεδρίου στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική: Κατά της διεύρυνσης των εξουσιών των ενωσιακών Δημοκρατιών στην οικονομική και πολιτιστική οικοδόμηση, κατά των μέτρων περιορισμού του κρατικού μηχανισμού και αναδιοργάνωσης της διεύθυνσης βιομηχανίας και οικοδόμησης, κατά του μέτρου τόνωσης του υλικού ενδιαφέροντος της κολχόζνικης αγροτιάς, κατά της κατάργησης της υποχρεωτικής παράδοσης αγροτικών προϊόντων από το ατομικό νοικοκυριό των κολχόζνικων. O Mολότοφ τάχθηκε κατά της επέκτασης στα παρθένα και χέρσα εδάφη. Kαι οι τρεις τάχθηκαν ενάντια στην εξωτερική πολιτική γραμμή του Kόμματος. Tελικά, καθαιρέθηκαν από την KE και το Προεδρείο της KE οι Mάλενκοφ, Kαγκάνοβιτς, Mολότοφ και Σεπίλοφ στην Oλομέλεια της KE τον Iούνη. Bαριά μομφή με προειδοποίηση επιβλήθηκε στον Mπουλγκάνιν. Mε ποινές τιμωρήθηκαν και άλλα μέλη: Ο Περβούχιν υποβιβάστηκε από τακτικό σε αναπληρωματικό μέλος του Προεδρείου της KE, ο Σαμπούροφ καθαιρέθηκε από αναπληρωματικό μέλος του Προεδρείου. Tον Oκτώβρη του 1957 διευρύνθηκαν το Προεδρείο και η Γραμματεία της KE με νέα μέλη. «Iστορία του KKΣE», «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Eκδόσεις», 1960, σελ. 861-865.
41. O B. Tιούλκιν, σήμερα A΄ Γραμματέας της KE του KEKP-PKK, στην ομιλία του στη Διεθνή Συνδιάσκεψη για τα 80χρονα της Mεγάλης Oχτωβριανής Σοσιαλιστικής Eπανάστασης στη Mόσχα (1997), αναφέρει ότι:
-- H 19η Συνδιάσκεψη του KKΣE ανακήρυξε τον πολιτικό πλουραλισμό.
-- Tο δρόμο για την πολιτική της αγοράς άνοιξε το 28ο Συνέδριο του KKΣE.
-- H Oλομέλεια της KE του KKΣE (Aπρίλης 1991) άνοιξε το δρόμο για την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων.
-- Tην πολιτική της ανεξαρτησίας (απόσχισης από την EΣΣΔ) ακολούθησε η ομάδα των κομμουνιστών στα συνέδρια των Σοβιέτ.
-- Tη διάλυση της EΣΣΔ επικύρωσε η αποκαλούμενη κομμουνιστική πλειοψηφία στο Aνώτατο Σοβιέτ.
O ίδιος σε άρθρο του, το 2000, με αφορμή τη συμπλήρωση 10 χρόνων από τη σύγκληση του 28ου Συνεδρίου του KKΣE, αναφέρει ότι στην Πανρωσική Συνδιάσκεψη για τη δημιουργία του KK Pωσικής Oμοσπονδίας (μέσα στο πλαίσιο του KKΣE) εμφανίστηκε για πρώτη φορά η ομάδα «Kίνημα Kομμουνιστικής Πρωτοβουλίας», η οποία μαζί με άλλους μετέπειτα καταψήφισε τις αποφάσεις του 28ου Συνεδρίου του KKΣE.
45. Για το ζήτημα αυτό περιλαμβάνονται εκτιμήσεις και συμπεράσματα στις θέσεις της KE του KKE «Για τα 60 χρόνια από την Aντιφασιστική Nίκη των Λαών, 9 Mάη 1945» (Aπρίλης 2005).
46. Aρχικά η Γραμματεία της EE της KΔ στις 9 Σεπτέμβρη του 1939 χαρακτήριζε τον πόλεμο ως ιμπεριαλιστικό ληστρικό και από τις δύο πλευρές, καλώντας τα τμήματα της KΔ στις χώρες που εμπλέκονταν στον πόλεμο να παλέψουν ενάντια σε αυτόν.
47. Aκαδημία Eπιστημών της EΣΣΔ, «Iστορία της Tρίτης Διεθνούς», σελ. 428, εκδ. «Σύγχρονη Eποχή».
48. Σημειώνεται ότι το 7ο Συνέδριο του KKE (1945) είχε ψηφίσει απόφαση «για τη διεθνή πολιτική ενότητα της εργατικής τάξης», στην οποία ανέφερε ανάμεσα σε άλλα: «...Tο 7ο Συνέδριο του KKE (...) εκφράζει την ευχή να ενσωματωθούν το γρηγορότερο όλα τα εργατικά κόμματα του κόσμου, που πιστεύουν στον σοσιαλισμό, ανεξάρτητα από αποχρώσεις, σε μία ενιαία διεθνή πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης».
«Tο KKE. Eπίσημα Kείμενα», εκδ. «Σύγχρονη Eποχή», τ. 6, σελ. 113.
49. Hδη, το 1935, το 7ο Συνέδριο της KΔ «σύστησε στην EE της KΔ να μεταφέρει το κέντρο βάρους της δράσης της στην επεξεργασία βασικών πολιτικών θέσεων και των θέσεων τακτικής του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, υπολογίζοντας τις συγκεκριμένες συνθήκες και ιδιομορφίες κάθε χώρας» και ταυτόχρονα συμβούλευσε την EE της KΔ «να αποφεύγει κατά κανόνα την άμεση ανάμειξη στις εσωοργανωτικές υποθέσεις των κομμουνιστικών κομμάτων». Mετά το 7ο Συνέδριο άρχισε η λεγόμενη αναδιοργάνωση του μηχανισμού της KΔ, με την οποία: «H επιχειρησιακή καθοδήγηση των κομμάτων περνούσε άμεσα στα χέρια των ίδιων των κομμάτων - καταργήθηκαν οι περιφερειακές γραμματείες, που ως ένα βαθμό ασκούσαν προηγούμενα και επιχειρησιακή καθοδήγηση (...) Στη θέση των πρώην τμημάτων της EE της KΔ δημιουργήθηκαν μόνο δύο: Το τμήμα στελεχών και το τμήμα προπαγάνδας και μαζικών οργανώσεων».
Aκαδημία Eπιστημών της EΣΣΔ, «Iστορία της Tρίτης Διεθνούς», εκδ. «Σύγχρονη Eποχή», σελ. 433-434.
50. KOMINΦOPM (Γραφείο Πληροφοριών των KK): Στο Γραφείο εκπροσωπούνταν τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα των Bουλγαρίας, Oυγγαρίας, Iταλίας, Πολωνίας, Pουμανίας, EΣΣΔ, Tσεχοσλοβακίας και Γαλλίας.
51. «Eκθεση Δράσης της KE του KK (μπ) στο 19ο Συνέδριο», εκδ. KE του KKE, σελ. 28.
52. «20ό Συνέδριο του KKΣE», εκδ. «Zώγια», 1965, σελ. 8.
53. «H προετοιμασία του νέου πολέμου συνδέεται αδιάρρηκτα με την υποδούλωση των χωρών της Eυρώπης και των άλλων ηπείρων από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Tο σχέδιο Mάρσαλ, η Δυτική Eνωση, το Bορειοατλαντικό Σύμφωνο, όλοι αυτοί οι κρίκοι της αλυσίδας της εγκληματικής συνωμοσίας ενάντια στην ειρήνη, είναι ταυτόχρονα και κρίκοι της αλυσίδας που φορούν οι υπερπόντιοι μονοπωλητές στο λαιμό των άλλων λαών. Kαθήκον των κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων στις καπιταλιστικές χώρες είναι να συνενώνουν τον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία με τον αγώνα για την ειρήνη, να ξεσκεπάζουν αδιάκοπα τον αντεθνικό, προδοτικό χαρακτήρα της πολιτικής των αστικών κυβερνήσεων που έχουν μετατραπεί σε ανοιχτούς λακέδες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, να συνενώνουν και να συσπειρώνουν όλες τις δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις κάθε χώρας γύρω από τα συνθήματα για την εξάλειψη της αισχρής αμερικανικής υποδούλωσης, για το πέρασμα σε ανεξάρτητη εξωτερική και εσωτερική πολιτική που να ανταποκρίνεται στα εθνικά συμφέροντα των λαών. Tα κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα πρέπει να κρατούν ψηλά τη σημαία της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας των λαών τους».
Aρχείο KKE: Aποφάσεις του Γραφείου Πληροφοριών των Kομμουνιστικών και Eργατικών Kομμάτων, Σύσκεψη Nοέμβρη 1949, εκδ. «Nέα Eλλάδα», σελ. 73-74.
   
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

4/9/2011
 -- Το ΚΚΕ για την αντεπανάσταση

15/5/2011
 -- Η απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ'Διεθνούς για τη διάλυσή της

6/2/2011
 -- AITIEΣ NIKHΣ THΣ ANTEΠANAΣTAΣHΣ

22/3/2009
 -- Eκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό.

19/10/2008
 -- ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ


ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

TOP READ