Το πολλαπλό κόστος των ψυχώσεων της ελληνικής αστικής τάξης

Οι «έχιδνες», οι φρεγάτες και η υποναύαρχος

Την προηγούμενη εβδομάδα, στο περιθώριο των πληθωρικών διαβεβαιώσεων ότι η Ελλάδα βγαίνει οσονούπω από την πολύχρονη κρίση, λήφθηκαν τα κατάλληλα αποφασιστικά μέτρα για την υπεράσπιση του πατρώου εδάφους, δηλαδή της εθνικής επικράτειας.

Το επόμενο βήμα θα είναι η προαγωγή της Υπολοχαγού Νατάσσας σε Λοχαγό…

Το πρώτο μέτρο είχε δυσθεώρητη συμβολική σημασία.

Το Τμήμα «Σταδιοδρομίας και εξέλιξης»(!) του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας (ΓΕΕΘΑ), απένειμε στην Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα τον βαθμό του Υποναυάρχου επί τιμή, τον Πολεμικό Σταυρό Α’ Τάξεως και το Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων.

Υποθέτουμε ότι, καθώς κλιμακώνονται οι τουρκικές διεκδικήσεις και πλησιάζουν οι εορτασμοί για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, επίκειται η απονομή του βαθμού του ναυάρχου, στρατηγού, ίσως και πτεράρχου σε πλήθη αγωνιστών του εικοσιένα με προσφορά ανάλογη με εκείνη της ηρωικής (ειδικά στην «ειδική» δραστηριότητά της στην άλωση της Τριπολιτσάς…) Μπουμπουλίνας.

Ήδη από την επαύριο του 1821, η χώρα είχε δημιουργήσει μια ειδική «παράδοση» που μόνο σε κράτη της Λατινικής Αμερικής συναντιέται. Οι «στρατηγοί» – και πλέον και οι «στρατηγίνες» – ήταν σαφώς περισσότεροι ακόμα και των απλών στρατιωτών.

Το ΓΕΕΘΑ ακολουθεί την πεπατημένη επιχειρώντας ίσως να εξορκίσει τον από την ανατολή κίνδυνο τυφλώνοντάς τον με την επιβλητική λάμψη διακριτικών και μεταλλίων. Οπωσδήποτε πρόκειται για εξαιρετικά εφευρετικό σχέδιο.

Το δεύτερο μέτρο ακολουθούσε πιο κλασσικές συνταγές.

Η κυβέρνηση αποφάσισε τον εκσυγχρονισμό των αεροσκαφών «τέταρτης γενιάς» F-16, σε τρόπο ώστε να μεταβληθούν σε αεροσκάφη 4ης και μισό γενιάς και να αποκτήσουν τον επίζηλο τίτλο της «Έχιδνας» (Viper).

Από τα 155 τέτοια αεροσκάφη που η χώρα διαθέτει θα αναβαθμιστούν τα 85. Τα υπόλοιπα θα τα πετάξουμε (εννοώ θα τα πετάξουμε προς άλλους αγοραστές).

Πράγμα που καταρχήν σημαίνει ότι δημιουργείται ένα κάποιο κενό που πολύ σύντομα θα κληθεί ο ελληνικός λαός να συμπληρώσει με αγορές πρόσθετων αεροπλάνων και μάλιστα, της πολύ πιο ακριβής, 5ης γενιάς!

Το κόστος της αναβάθμισης αποδείχθηκε τελικά εντός δυνατοτήτων της σπαραγμένης ελληνικής οικονομίας και πιο ειδικά του κατασπαραγμένου ελληνικού λαού.

Μόλις 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ που μάλιστα θα πληρωθούν σε δόσεις.

Οι πιστωτές της χώρας, τα χρεολύσια των οποίων θα εξυπηρετεί παράλληλα η ελληνική οικονομία δεν θα έχουν έτσι κανένα λόγο να ανησυχούν.

Κάτι «πρόσθετα» που θα προκύψουν προφανώς θα πληρωθούν με πρόσθετες θυσίες του ελληνικού λαού. Ούτε και σε αυτό το πεδίο υπάρχει λόγος ανησυχίας για τους πιστωτές.

Για τον ελληνικό λαό όμως τα πράγματα δεν έχουν έτσι.

Η αναβάθμιση περιλαμβάνει ουσιαστικά δύο κύρια μέρη:

• την τοποθέτηση στα αεροσκάφη ενός νέου ραντάρ (AESA)¹
• και την αντίστοιχη ενός προχωρημένου συστήματος «ζεύξης» (Link 16).

Οι μετατροπές αυτές έχουν νόημα μόνο εάν συνοδεύονται από σημαντικές αλλαγές στον εξοπλισμό των αεροσκαφών αλλά και του συνολικού πλαισίου μέσα στο οποίο θα λειτουργούν τα αναβαθμισμένα αεροσκάφη.

Για να γίνουν πολεμικά όπλα τα τελευταία θα πρέπει να οπλιστούν με κατευθυνόμενα (αδρανή) βλήματα νέας γενιάς (j-dam)², δηλαδή με βόμβες νέου τύπου με κόστος μονάδας πάνω από 25.000 δολλάρια ή με κατευθυνόμενα βλήματα (j-sow)³ με κόστος από 280.000 ως 720.000 δολλάρια.

Εάν μάλιστα προστεθούν βλήματα εναντίον πλοίων ή άλλα ειδικά όπλα τότε το κόστος της «ένδυσης» των αναβαθμισμένων αεροσκαφών ξεπερνά κατά πολύ το κόστος της ίδιας της αναβάθμισης.

Εάν προσθέσουμε στα παραπάνω την ανάγκη αναβάθμισης και μετατροπών σχεδόν όλων των υπόλοιπων όπλων της αεροπορίας, του στρατού και του ναυτικού για να συνδέονται με τις «Έχιδνες» (Link 16), τότε στην ουσία η αναβάθμιση εγκαινιάζει μια σταθερή γραμμή αφαίμαξης των όποιων πόρων εξασφαλίζει το στράγγισμα του ελληνικού λαού και της εθνικής οικονομίας.

Ενδεικτικά για την «ζεύξη» αυτή χρειάζονται αλλαγές – αναβάθμιση οι φρεγάτες του ναυτικού, τα συστήματα Πάτριοτ, τα αεροσκάφη έγκαιρης προειδοποίησης της αεροπορίας, τα επίγεια ραντάρ κλπ. κλπ.

Χωρίς αυτά τα πρόσθετα έξοδα η αναβάθμιση των αεροσκαφών δεν έχει νόημα. Με αυτά τα πρόσθετα έξοδα το «επίτευγμα» θα είναι ότι στο έτος 2028, οπότε προβλέπεται να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα, η Ελλάδα θα διαθέτει 85 αεροπλάνα ηλικίας 20-25 ετών, τα οποία θα βρίσκονται πίσω από τις τότε τεχνολογικές εξελίξεις και των οποίων η άμεση αντικατάσταση θα πρέπει τότε άμεσα να προγραμματιστεί.

Με άλλα λόγια η περίφημη «αναβάθμιση» στην ουσία ανοίγει μια καταβόθρα πληρωμών οι οποίες, ακόμα και χωρίς τα παρελκόμενα (τίποτα προμήθειες κλπ.) θα απομυζούν το διαρκώς συρρικνούμενο εισόδημα των εργαζόμενων Ελλήνων. Το στρατιωτικό πλεονέκτημα δε παραμένει αμφίβολο.

Καθώς δε η ευγνωμοσύνη παραμένει χαρακτηριστικό στοιχείο των πολιτισμένων λαών, η κυβέρνηση έσπευσε να διακοσμήσει το πακέτο της συμφωνίας με πρόσθετα δώρα.

Λιμάνια, αεροδρόμια, εγκαταστάσεις και υποδομές της χώρας τέθηκαν στη διάθεση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ σε κλίμακα που παραμένει για τους πολλούς άγνωστη και φυσικά δεν φαίνεται να έχει ούτε όρια, ούτε τέλος.

Και φυσικά έπονται οι φρεγάτες. Εφόσον δόθηκαν όσα δόθηκαν στην μεγάλη σύμμαχο και φίλη ΗΠΑ, είναι απόλυτα λογικό να πάρει κατιτίς και η μεγάλη σύμμαχος και φίλη Γαλλία. Η τελευταία προσφέρει φρεγάτες τύπου FREMM για μίσθωση ή πώληση.

Πρόκειται για μεγάλα πλοία με εκτόπισμα μεγαλύτερο των 6.000 τόνων που προέρχονται από ένα πρόγραμμα το οποίο, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία δεν ικανοποιεί τόσο ως προς το κόστος, όσο και ως προς το αποτέλεσμα.

Η Γαλλία έχει ακυρώσει ένα σημαντικό μέρος της αρχικής της παραγγελίας. Από τις 17 που προβλέπονταν αρχικά, η παραγγελία συρρικνώθηκε στις 11 και κατόπιν στις 8 αυξάνοντας αντίστοιχα και το κόστος ανά μονάδα.

Σήμερα το γαλλικό ναυτικό χρησιμοποιεί πέντε πλοία αυτού του τύπου, ενώ έχει πωλήσει από ένα σε Μαρόκο και Αίγυπτο. Το ενδιαφέρον έχει ήδη μετατοπιστεί σε μια αντιαεροπορική εκδοχή της φρεγάτας που όμως θα είναι έτοιμη μετά το 2021.

Οι φρεγάτες τύπου FREMM στις ιδιαίτερες συνθήκες του Αιγαίου δεν προσφέρουν καμιά βοήθεια για την άμυνα της χώρας.

Τα ειδικά χαρακτηριστικά που καθιστούν το πλοίο αυτό ανεπιθύμητο για το γαλλικό ναυτικό είναι η πολύ ασθενής αντιαεροπορική του άμυνα – καθώς πρόκειται για πλοία ανθυποβρυχιακού ρόλου, η απουσία αντιπυραυλικών συστημάτων και η περιορισμένη επίδοση του κυρίου ραντάρ που διαθέτει.

Ο σχεδιασμός του πλοίου ανάγεται σε εποχές όπου η Γαλλία σχεδίαζε την ανάπτυξη του στόλου της γύρω από δύο αεροπλανοφόρα στη συνοδεία των οποίων θα εντάσσονταν οι μονάδες αυτές.

Τελικά από τα δύο απέμεινε το ένα – το Charles De Gaulle – του οποίου όμως οι περιορισμένες δυνατότητες και το κόστος αποδεικνύονται απαγορευτικά για κάτι περισσότερο από συγκυριακή χρήση. Έτσι οι φρεγάτες FREMM απέμειναν ορφανές ως προς τον τακτικό τους ρόλο.

Από την άλλη το διαχρονικό φλερτ των Ελλήνων αστών πολιτικών με τις φρεγάτες αυτές (κρατά από το 2009 τουλάχιστον) φαίνεται πως βασίζεται στην ιδιότητά τους να εκτοξεύουν βλήματα τύπου «κρουζ» ή τουλάχιστον κάτι που μοιάζει με αυτά.

Πρόκειται για το όπλο SCALP NAVAL που θεωρητικά μπορεί να χτυπήσει στόχους βαθιά μέσα στην αντίπαλη ενδοχώρα.

Η τυχόν απόκτησή τους θα έδινε στο πολεμικό ναυτικό της χώρας μας τη δυνατότητα να εκτοξεύει βλήματα που θα κτυπούν στόχους 800 ή και 1.000 χιλιόμετρα μακριά, όπως κάνουν Αμερικανοί, Ρώσοι, Βρετανοί και Γάλλοι.

Ως προς το αληθινό πρόβλημα, την προάσπιση του Αιγαίου και την παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο ετούτη η ιδιότητα δεν έχει καμία σχεδόν αξία.

Η εκτόξευση βλημάτων κόστους 2,5 εκατομμυρίων ευρώ το καθένα έχει νόημα μόνο αν καταστρέφει στόχους ίδιας οικονομικής ή στρατηγικής αξίας.

Ουδείς θα εντυπωσιαστεί εάν τα βλήματα αυτά καταστρέψουν μια αποθήκη ή ένα διάδρομο αεροδρομίου σε μια αντίπαλη χώρα που έχει πληθώρα και από το ένα και από το άλλο.

Υποθέτουμε ότι ούτε και οι Έλληνες στρατιωτικοί πιστεύουν ότι με τέτοιες απειλές θα κτισθεί αποτρεπτικό επιχείρημα απέναντι στην Τουρκία.

Αντίθετα η ίδια ετούτη ιδιότητα των πλοίων μπορεί να δώσει στην αστική τάξη της Ελλάδας και στις πολιτικές της ελίτ μια άλλη πολιτική δυνατότητα. Το να μετέχουν δηλαδή ενεργά στις «τιμωρητικές» εκστρατείες που πολύ συχνά οργανώνει το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι ΗΠΑ ενάντια σε κράτη της περιοχής.

Η πεποίθηση ότι όσο περισσότερο προσκολλάται η Ελλάδα στις επιθέσεις του δυτικού ιμπεριαλισμού ενάντια σε γειτονικά – σε τελευταία ανάλυση – κράτη και λαούς, τόσο αναβαθμίζεται η στρατηγική της σημασία, έχει πάρει τη μορφή μονομερούς ψύχωσης.

Η ελπίδα ότι από τα ερείπια των γειτόνων μπορεί να βγει κάποιο κέρδος και για τον ελληνικό καπιταλισμό έχει γίνει έμμονη ιδέα που παραμερίζει κάθε λογική και κάθε σκέψη πάνω στο πραγματικό πρόβλημα: Την υπεράσπιση δηλαδή της εθνικής επικράτειας.

Δεν θα είναι η πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της χώρας μας που ο λαός μας θα κληθεί να πληρώσει το πολλαπλό κόστος των εμμονών και των προσδοκιών και σχεδίων του ελληνικού καπιταλισμού.

Γιώργος Μαργαρίτης

Σημειώσεις:

[1 ]. Active Electronically Scanned Array.
[2 ]. Joint Direct Attack Munition.
[3] . Joint Stand Off Weapon

Πηγή: Κατιούσα

Η κανονικότητα του καπιταλισμού

  

Dies Brumalis

Ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας στη συνέντευξη τύπου με τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζ.Κ. Γιούνκερ διαβεβαίωσε για την «αποκατάσταση της κανονικότητας» στη χώρα, ενώ  μιλώντας προ ημερών στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επέμενε για καθαρή έξοδο της χώρας τον Αύγουστο από το καθεστώς των προγραμμάτων και για επιστροφή της σε καθεστώς κανονικότητας, προσφέροντάς μας έτσι την ευκαιρία να… προβληματιστούμε και να αυτοσχεδιάσουμε αναζητώντας τα χαρακτηριστικά της «κανονικότητας».
Όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων –και όχι μόνο– μέσα από το μετασχηματισμό  της σημασίας πολλών λέξεων προωθούνται ιδέες, προτείνονται αλλαγές, επιβάλλονται νέες καταστάσεις, ελέγχονται ή επιδοκιμάζονται ασκούμενες πολιτικές. Η λέξη κανονικότητα με την ασάφεια του εύρους της μπορεί να πάρει μια τέτοια σημασία, ώστε να συμβάλλει στην πειστικότητα του πολιτικού λόγου της κυβέρνησης που επιδιώκεται να τεκμηριωθεί με την κατάλληλη επίκληση δεδομένων, είτε πραγματικών (ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος τον Αύγουστο) ή υποθετικών (έξοδος από την επιτροπεία, εξασφάλιση ευημερίας)
Κι αν ενδιαφέρει η επίμονη χρήση συγκεκριμένων λέξεων είναι γιατί αποδίδει και αποκαλύπτει υπονοούμενους στόχους –επιδιωκόμενες χειραγωγήσεις ή σκόπιμες συγκαλύψεις– για να συμπιεστεί η πραγματικότητα στην καπιταλιστική κυριαρχία. Γιατί στην αστική δημοκρατία, όπου αναγνωρίζεται συνταγματικά η ελευθερία έκφρασης και επικοινωνίας, η επιβολή της κυρίαρχης πολιτικής επιδιώκεται και με την κατάλληλη χρήση της γλώσσας, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται αν όχι η συναίνεση τουλάχιστον η ανοχή προς αυτήν.
Κι αναζητούμε τη νέα σημασία της λέξης κανονικότητα, γιατί η κατανόηση μιας έννοιας είναι προϋπόθεση και αποτέλεσμα της γλωσσικής επικοινωνίας κι αφού οι έννοιες ορίζονται με τις λέξεις, για να τις κατανοήσουμε πρέπει να στραφούμε στις σημασία τους. Κι αν στα λεξικά κανονικότητα είναι η ακριβής τήρηση του κανόνα, η συμφωνία προς τους κανονισμούς, να συμβαίνουν τα γεγονότα όπως συνηθίζουν ή όπως έχει οριστεί, για να κατανοηθεί όμως η σημασία της δεν αρκεί το νόημά της να αναζητείται με όρους του γλωσσικού συστήματος, αλλά σε συσχετισμό με τις ιδεολογικές αφετηρίες, τις διακηρυσσόμενες θέσεις αλλά και τις επιδιώξεις του πολιτικού φορέα που την χρησιμοποιεί.
Η κανονικότητα λοιπόν που θριαμβευτικά επαίρονται πως αποκαθίσταται είναι η συμφωνία με τους κανονισμούς που υπάρχουν σ’ ένα καπιταλιστικό περιβάλλον με την εκμετάλλευση του εργαζομένου, την ανασφάλιστη κι επισφαλή εργασία, την ανεργία, τη φτώχεια κι εξαθλίωση. Είναι η αυταρχικότητα, ο φασισμός κι ο ρατσισμός που εντασσόμενα στα πλαίσια της καπιταλιστικής κανονικότητας και διακοσμημένα με ψευδαισθήσεις κι ελπίδες μας απομυζούν, ρημάζοντας τη ζωή μας όσο νομίζουμε πως ορθοποδούμε. Κι αν η οικονομική κρίση που, κάτω από τον έλεγχο των παρεμβάσεων της αστικής τάξης, συρρικνώνει δημόσιους φορείς, καταργεί τη δείνα η τάδε επιχείρηση, δημιουργεί κάποια άλλη αλλού, ιδιωτικοποιεί κοινωνικές υπηρεσίες, μετακινεί εργατικό δυναμικό, αλλάζει τη δομή της απασχόλησης, προκαλεί εργασιακή ανασφάλεια, εκμεταλλεύεται το στρατό των ανέργων κλπ., έχει δημιουργήσει μια πολιτικοοικονομική  κατάσταση η οποία χαρακτηρίζεται ως έκτακτη και εξαίρεση δεν είναι για την εφαρμογή μέτρων «μεταρρύθμισης», που στρέφονται βέβαια στην αποδοχή των αρχών του κέρδους, συρρίκνωσης εργασιακών δικαιωμάτων, υποβάθμισης της ποιότητας ζωής των εργαζομένων, αλλά για την επιτάχυνση της εφαρμογής τους. Γιατί εξάλλου η κρίση στην αστική πολιτική τείνει να γίνει μόνιμη, έτσι που τελικά η πολιτική να νοείται ως διαρκής διαχείριση κρίσης.
Κι απομένει ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην μνημονιακή και μεταμνημονιακή εποχή –της κανονικότητας– η έξοδος στις αγορές και η προσδοκώμενη ανάπτυξη. Όμως η  επίμονη χρήση της λέξης κανονικότητα νομιμοποιεί στη συνείδησή μας και γίνεται αποδεκτή ως η μόνη εφικτή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα που υπάρχει, σχεδόν σαν φυσικό φαινόμενο, η καπιταλιστική που ανακηρύσσεται ο υπέρτατος κανόνας.
Κι αν ενδιαφέρει ο τρόπος που χρησιμοποιείται η γλώσσα από την κυρίαρχη εξουσία είναι γιατί ένα μέρος της δραστηριότητάς της ασκείται μ’ αυτήν. Κι είναι ο κυρίαρχος λόγος που σ’ ένα μεγάλο μέρος εξασφαλίζει τη συναίνεση σε διαμορφούμενες προς όφελός της αστικής τάξης καταστάσεις. Καταστάσεις που προωθούνται με μια πρακτική σταδιακής αποδοχής, με την αποσιώπηση ή εξωραϊσμό ταξικών συμφερόντων και αντιπαραθέσεων. Κι έτσι να ελέγχονται στο επίπεδο των πολιτικών προσανατολισμών και της προοπτικής οι  ταξικές διεκδικήσεις των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Μέλος του omniatv κατηγορείται για κακουργήματα λόγω ειδησεογραφικής κάλυψης

.

Κατιούσα

29 Ιουνίου 2013: Η απεργία πείνας του Κώστα Σακκά για την λήξη της προφυλάκισής του που είχε ξεπεράσει κάθε νόμιμο όριο είναι σε εξέλιξη. Την ημέρα εκείνη πραγματοποιείται πορεία αλληλεγγύης με συγκέντρωση στο Μοναστηράκι.
Την ημέρα εκείνη επίσης, στο περιθώριο της συγκέντρωσης και πριν ξεκινήσει η πορεία, σημειώνεται συμπλοκή ατόμων με έναν δόκιμο αξιωματικό, ο οποίος τελικά ξυλοκοπείται εντός του καταστήματος «Μπαϊρακτάρης» στο οποίο έτρεξε να κρυφτεί. Την ίδια μέρα στο athens.indymedia.org δημοσιοποιείται η ταυτότητα υποστηρικτή της Τ.Ο. Νίκαιας της Χρυσής Αυγής, που αφαιρέθηκε από το άτομο που υπέστη τον ξυλοδαρμό.
Ο Χρήστος Μπαϊραμίδης, ένα από τα ιδρυτικά μέλη του omniatv, βρισκόταν στο Μοναστηράκι προκειμένου να καλύψει την διαδήλωση. Μόλις αντιλήφθηκε ότι υπάρχει κάποια ένταση, πλησίασε το σημείο της συμπλοκής και τράβηξε βίντεο από το γεγονός, το οποίο και δημοσίευσε. Το είκοσι δευτερολέπτων βίντεο έπαιξε σε όλα τα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών ως αυτό που ήταν, δηλαδή δημοσιογραφικό υλικό.
Τον Μάρτιο του 2018, πέντε χρόνια μετά, εντελώς τυχαία, από μια αλυσίδα κοινών γνωστών με δικηγορικό γραφείο, πληροφορηθήκαμε ότι έχει σχηματιστεί δικογραφία σε βαθμό κακουργήματος, στην οποία κατηγορούνται ένα άλλο άτομο και ο Χρήστος ως «μέλη ομάδας 40 ατόμων που διέπραττε ληστείες κατά συρροή», με πρόσθετες κατηγορίες για οπλοφορία κ.ά.
Η δικογραφία σχηματίστηκε το 2015, δύο ολόκληρα χρόνια μετά τα γεγονότα. Τσουβαλιάζει το παραπάνω περιστατικό με ένα ακόμα στο οποίο ο Χρήστος Μπαϊραμίδης δεν ήταν καν παρών και τον εμπλέκει με αποκλειστικό «στοιχείο»… το βίντεο που τράβηξε ως δημοσιογράφος.
Το «στοιχείο» εισφέρθηκε με κατάθεση αστυνομικού της Κρατικής Ασφάλειας, ο οποίος το «ανακάλυψε κατά την περιήγησή του» στο YouTube και το συνέδεσε, παράλληλα, με το προφίλ στο Facebook που ένιωσε την παρόρμηση να αναζητήσει. Ένας άλλος αστυνομικός της Κρατικής Ασφάλειας ταυτοποίησε το προφίλ – πάλι «κατά την περιήγησή του στο διαδίκτυο» – με τα στοιχεία του Χρήστου από ομαδική προσαγωγή που έγινε σε παρέμβαση αλληλεγγύης, πάλι για την υπόθεση του Κ. Σακκά, στο Θησείο, στις 10 Ιουλίου 2013 και προσήλθε αυτοβούλως να το καταθέσει στις 12 Ιουλίου, προσκομίζοντας και στιγμιότυπο οθόνης με το προφίλ.
Το 2015 εκδίδεται ένταλμα σύλληψης του Χρήστου ως «αγνώστου κατοικίας», καθώς οι αστυνομικοί τού Α.Τ. Εξαρχείων παρέδιδαν τις κλήσεις για κατάθεση ή απολογία σε παλιά διεύθυνση. Ο Χρ. Μπαϊραμίδης εντωμεταξύ έχει ενοικιάσει άλλο σπίτι κανονικά, στο δικό του όνομα και δηλώνει κανονικά την νέα διεύθυνσή του τόσο στην εφορία όσο και σε ένα σωρό άλλα έγγραφα. Παράλληλα, βρίσκεται συχνά στα δικαστήρια για ρεπορτάζ.
Όλος αυτός ο ζήλος των αστυνομικών της Ασφάλειας που «τυχαία» βρίσκουν «κατά την περιήγησή τους στο διαδίκτυο» στοιχεία ενός ανθρώπου που απλώς βιντεοσκοπεί ένα γεγονός, το οποίο αφορά μάλιστα σε έναν χρυσαυγίτη της Τ.Ο. Νίκαιας, λίγες μόλις μέρες μετά την δολοφονική επίθεση χρυσαυγιτών στο σπίτι των Αιγυπτίων ψαράδων στο Πέραμα, τελικά δεν φαίνεται και τόσο τυχαίος.
Η δίωξη ενός ανθρώπου με μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο το γεγονός ότι τράβηξε ένα βίντεο την ώρα που κάλυπτε δημοσιογραφικά μια συγκέντρωση συνιστά στοχοποίηση της ελευθερίας του Τύπου. Ειδικά όταν είναι εκπεφρασμένη, σε διάφορες περιστάσεις, η ενόχληση των αστυνομικών με την καταγραφή των βίαιων επεμβάσεών τους αλλά και καταγεγραμμένες οι διασυνδέσεις διαφόρων, υψηλόβαθμων και χαμηλόβαθμων, χρυσαυγιτών με τους αστυνομικούς.
Η υπόθεση έχει προγραμματιστεί να εκδικαστεί στο Δ’ Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων (κτίριο Λουκάρεως, 1ος όροφος, αίθουσα Δ70Δ, πινάκιο 15) την Τετάρτη, 9 Μαΐου 2018.

---

Για περισσότερες πληροφορίες παραπέμπουμε στο ommiatv από το οποίο αντλήθηκε και το παρόν.

Tζον Έντγκαρ Χούβερ-Μισός αιώνας κυριαρχίας και παρακολουθήσεων στο FBI

Κατιούσα

Ο Τζον Έντγκαρ Χούβερ, που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 1972, υπήρξε ο πρώτος διευθυντής του Γραφείου Ομοσπονδιακών Ερευνών, γνωστότερου ως FBI, καθιστώντας την μια ιδιαίτερα αποτελεσματική υπηρεσία, όχι μόνο (ή μάλλον όχι κυρίως) για την καταπολέμηση του εγκλήματος, αλλά και για την παρακολούθηση “ύποπτων” για τα φρονήματά τους πολιτικών, καλλιτεχνών, αλλά και οποιουδήποτε άλλου έκρινε απαραίτητο, περιλαμβανομένων εν ενεργεία προέδρων.
Γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1895 από οικογένεια με ελβετογερμανικές και αγγλικές ρίζες και σπούδασε νομικά στο πανεπιστήμιο Τζώρτζ Ουάσινγκτον. Το 1917 έγινε υπάλληλος του υπουργείου δικαιοσύνης και δυο χρόνια μετά έγινε βοηθός του Γενικού Εισαγγελέα Μίτσελ Πάλμερ, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για το κύμα διώξεων κατά κομμουνιστών, αναρχικών και άλλων ριζοσπαστών την περίοδο του λεγόμενου “Κόκκινου Τρόμου” μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έγινε διευθυντής του Γραφείου Ερευνών όπως λεγόταν ακόμα τότε, το οποίο βρισκόταν σε αποσύνθεση μετά από σειρά σκανδάλων. Ο ίδιος το αναδιοργάνωσε σε επαγγελματική βάση, εφαρμόζοντας αυστηρά κριτήρια επιλογής κι εκπαίδευσης προσωπικού. Δημιούργησε για πρώτη φορά βάση δεδομένων δαχτυλικών αποτυπωμάτων, τη μεγαλύτερη του κόσμου και ίδρυσε την ακαδημία του FBI.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’30, όταν στις ΗΠΑ αλώνιζαν οι γκάνγκστερς που είχαν αναδειχθεί την εποχή της ποτοαπαγόρευσης, ο Χούβερ αξιοποίησε τη δυνατότητα να προβάλει τη σύλληψη εγκληματιών ως προσωπικό και υπηρεσιακό επίτευγμα, αποσπώντας ολοένα και μεγαλύτερες αρμοδιότητες κι ελευθερίες από κυβερνητικής πλευράς. Στα τέλη της δεκαετίας ο πρόεδρος Ρούζβελτ του ανέθεσε να παρακολουθεί τόσο φασίστες, όσο και κομμουνιστές για κατασκοπευτική δραστηριότητα στις ΗΠΑ. Η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου και του μακαρθισμού λίγο μετά, αποτελεί το αποκορύφωμα της δραστηριότητας του Χούβερ, που παρακολουθεί χιλιάδες κομμουνιστές, συμπαθούντες ή απλά μη αρεστούς στην κυβέρνηση πολίτες και διανοούμενους, συμβάλλοντας στο κυνήγι μαγισσών της εποχής. Αργότερα η προσοχή του στράφηκε στην παρακολούθηση των ηγετών του κινήματος χειραφέτησης των Αφροαμερικανών, με προεξάρχοντα τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ενώ η λίστα παρακολουθήσεων περιλάμβανε και διάσημα ονόματα του θεάματος όπως η Μαίριλυν Μονρόε, ύποπτη για φιλοκομμουνιστικές συμπάθειες λόγω και του προηγούμενου γάμου της με τον Άρθουρ Μίλερ. Το οργανωμένο έγκλημα από την άλλη αφέθηκε πρακτικά χωρίς έλεγχο, επιτρέποντας στη μαφία να διεξάγει ανενόχλητη τις δραστηριότητές της στην αμερικανική επικράτεια.
Χρησιμοποιώντας τα πιο σκανδαλώδη στοιχεία των παρακολουθήσεων σε βάρος πολιτικών, ακόμα και προέδρων των ΗΠΑ κατόρθωνε να εκβιάζει την παραμονή του στην ηγεσία του FBI. Δεν είναι τυχαίο που πράγματι διατήρησε αυτή τη θέση ως το θάνατό του στις 2 Μάη 1972, παρά την ολοένα αυξανόμενη κριτική στο πρόσωπό του για τις μεθόδους του. Εξάλλου, οι πρακτικές του, πολύ πέραν της όποιας προσωπικής στρατηγικής, δεν ήταν απλά αποτέλεσμα ενός μεμονωμένο μηχανορράφου, αλλά έκφραση της συνέχειας του αμερικανικού αστικού κράτους παρά την εναλλαγή 8 προέδρων και 18 γενικών εισαγγελέων στον σχεδόν μισό αιώνα της θητείας του στην καρδιά του κρατικού μηχανισμού.

Βάθος

«Ο ρόλος μιας περίκλειστης Ελλάδας, που διαιωνίζει τις εκκρεμότητες και γίνεται μέρος των προβλημάτων της περιοχής, δεν είναι μόνο αντιπαραγωγικός, αλλά και επικίνδυνος για τα ευρύτερα εθνικά μας συμφέροντα. Αντίθετα, η ενεργή στρατηγική πολυδιάστατων συμμαχιών, ειρήνης, συνεργασίας και συνανάπτυξης στην περιοχή, με δραστήρια συμμετοχή στην επίλυση των προβλημάτων της, μπορεί να συμβάλει τόσο στην εδραίωση της ειρήνης και της ασφάλειας όσο και στην αναβάθμιση του διεθνούς ρόλου της χώρας». Την ανάλυση αυτή κάνει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης, σε άρθρο του στους «New York Times». Πρόκειται για έναν ύμνο στη μέχρι τώρα ...«εδραίωση της ειρήνης» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, την ώρα που η κυβέρνηση σπέρνει αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις σε όλη τη χώρα και στηρίζει τις κάθε είδους πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή. Και ο λόγος που το κάνει αυτό, είναι για να διασφαλίσει την αναβάθμιση της χώρας σε ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο, που σημαίνει νέες κερδοφόρες επενδύσεις για το ελληνικό κεφάλαιο και συμπράξεις με πολυεθνικούς ομίλους σε μεγάλα έργα και υποδομές. Αντίθετα, για το λαό, οι 600 και πλέον μνημονιακοί νόμοι θα συνεχίσουν να υπάρχουν, ενώ ακολουθούν και άλλοι, όπως δείχνουν οι συστάσεις του ΟΟΣΑ. Επομένως, οικονομική ανάκαμψη και ιμπεριαλιστική εμπλοκή πάνε χέρι χέρι για την ελληνική αστική τάξη. Μάλιστα, η τοποθέτηση αυτή του Γ. Δραγασάκη (μαζί με πολλά ακόμα) τιτλοφορείται «Το πλάνο για την Ελλάδα του 2030», δείχνοντας ότι ο αντιλαϊκός σχεδιασμός προχωράει σε βάθος χρόνου και καμιά προσδοκία για «καλύτερες μέρες» δεν πρέπει να έχει ο λαός, αν δεν παλέψει ενάντια σ' αυτόν το σχεδιασμό του κεφαλαίου.

Συγκοινωνούντα δοχεία

Αν θέλει κανείς να πάρει μια γεύση για το πώς το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας στους επιχειρηματικούς ομίλους συνδέεται ευθέως όχι μόνο με την υλοποίηση όλων των αντεργατικών μέτρων που διασφαλίζουν ένταση της εκμετάλλευσης, αλλά και με την εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τα επικίνδυνα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στην ομιλία που έκανε την περασμένη Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη ο Αμερικανός πρέσβης, Τζ. Πάιατ, όπου παρουσίασε για μια ακόμα φορά τόσο τα σχέδια των ΗΠΑ για την περιοχή, όσο και τους ρόλους του περιβόητου «μεντεσέ» που επιφυλάσσουν για την Ελλάδα.

***

Από την ομιλία θα μπορούσε να ξεχωρίσει κανείς πολλά. Και τον «στρατηγικό στόχο» η ΔΕΘ να σηματοδοτήσει την «επιστροφή» των αμερικανικών επιχειρηματικών ομίλων και «επενδυτών», δίνοντας ως χαρακτηριστικά παραδείγματα του αμερικανικού ενδιαφέροντος, που «είναι υψηλότερο από ποτέ» κατά τη διάρκεια της θητείας του, την πώληση των ναυπηγείων Σύρου στην ONEX, το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης («Εχω δει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης από πρώτο χέρι και γνωρίζω ότι μπορεί να χρησιμεύσει ως στρατηγικό σημείο διέλευσης»), τον τουριστικό κλάδο ή τις περιλάλητες «start-up» (νεοσύστατες) επιχειρήσεις, όπου ψάχνουν «συνέργειες» οι Αμερικανοί, «αξιοποιώντας το ισχυρό ανθρώπινο κεφάλαιο που έχει η Ελλάδα». Αλλά και - με τη βοήθεια της αναβαθμισμένης αμερικανικής αντιπροσωπείας - η ΔΕΘ «να σηματοδοτήσει το τέλος του τρίτου προγράμματος διάσωσης και την ουσιαστική πρόοδο που έχει κάνει η Ελλάδα, για να μεταρρυθμίσει την οικονομία της και να επιστρέψει στη βιώσιμη ανάπτυξη».
Και τις υπενθυμίσεις ότι τώρα εναπόκειται στην κυβέρνηση να διατηρήσει το μήνυμα που μετέφερε ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας όταν ήταν στις ΗΠΑ, σχετικά με τις επενδύσεις, την ανοιχτή στάση και την «προβλεψιμότητα», με σταθερό φορολογικό και «κανονιστικό» πλαίσιο για τις επιχειρήσεις, και τα μηνύματα να «τρέξουν» γρηγορότερα οι ιδιωτικοποιήσεις όπως αυτή του Ελληνικού, με αναφορές ξανά στην «ενόχληση» των ΗΠΑ για το πέρασμα του ΟΛΘ σε κοινοπραξία ρωσικών και γερμανικών κεφαλαίων.

***

Αν πάντως σίγουρα ένα κομμάτι ξεχωρίζει, είναι ότι «η ανάπτυξη των περιφερειακών δρόμων, του σιδηρόδρομου, των ενεργειακών διασυνδέσεων, θα ωφελήσει την Ελλάδα και θα φέρει την ευρύτερη περιοχή πιο κοντά (...) Η οικονομική επιτυχία της Ελλάδας θα εξαρτηθεί, σε τελευταία ανάλυση, όχι μόνο από τις πράξεις που κάνετε εδώ, αλλά από την οικονομική ευρωστία της ευρύτερης γειτονιάς», με την παραπέρα διευκρίνιση ότι «με έχετε ακούσει να αναφέρομαι στην Ελλάδα ως πυλώνα σταθερότητας σε μια περίπλοκη περιφέρεια (...) Οι ΗΠΑ και η Ελλάδα μοιράζονται την κοινή δέσμευση στην ενσωμάτωση των Δυτικών Βαλκανίων στους ευρωπαϊκούς θεσμούς - ένας στόχος που εξυπηρετεί τα αμοιβαία συμφέροντα ασφάλειάς μας. Εχοντας όλες τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ θα κάνει τη συμμαχία δυνατότερη και την περιοχή πιο σταθερή.
Από την άποψη της αμυντικής ασφάλειας, ελπίζω ότι όλοι γνωρίζετε πόσο εκτιμούμε τη διμερή συνεργασία μας στον κόλπο της Σούδας, η οποία προωθεί τόσο τους διμερείς όσο και τους στόχους του ΝΑΤΟ για περιφερειακή ειρήνη και ασφάλεια. Αυτό το στρατηγικό σημείο μάς επιτρέπει να εξυπηρετούμε πλοία και αεροσκάφη του 6ου Στόλου σε αποστολές σε όλη την περιοχή. Θα ήθελα επίσης να τονίσω τον τρόπο με τον οποίο η συνεργασία μας συνεχίζει να επεκτείνεται».
Παρέπεμψε, άλλωστε, στη διεκπεραίωση αμερικανικών και άλλων ΝΑΤΟικών στρατιωτικών τμημάτων από Θεσσαλονίκη και Αλεξανδρούπολη προς τη Βορειοανατολική Ευρώπη, στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία, με πρόσχημα ασκήσεις, αλλά και τη λειτουργία του Γ' Σώματος Στρατού, στη Θεσσαλονίκη, ως ΝΑΤΟικού Στρατηγείου με διευρυμένες αρμοδιότητες στη διετία 2018-19, «υπογραμμίζοντας ξανά τη στρατηγική σημασία αυτής της πόλης», όπως σημείωσε.

***

Τι επιβεβαιώνουν όλα αυτά; Οτι η προσπάθεια των επιχειρηματικών ομίλων για να βρουν διέξοδο τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, όπως και συνολικά οι στόχοι του κεφαλαίου, υπηρετούνται ενιαία, όχι μόνο με το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής «ειρήνης» αλλά και με τη γενίκευση της επικίνδυνης εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια. Είτε αυτή αφορά τους πρωταγωνιστικούς ρόλους για να «τρέξει» η λεγόμενη «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων, στο πλαίσιο και της περικύκλωσης της Ρωσίας, είτε τις διευκολύνσεις για τις αμερικανοΝΑΤΟικές επιδρομές στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, με επίδικο τον έλεγχο του ενεργειακού πλούτου της περιοχής. Και είναι γι' αυτόν το λόγο που το μήνυμα που έστειλαν χιλιάδες λαού τη φετινή Πρωτομαγιά ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση και την πολεμική εμπλοκή πρέπει να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά, στοχεύοντας την καρδιά του προβλήματος, το κεφάλαιο, την εξουσία του, τις διεθνείς συμμαχίες και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Θ.

Δύο κόσμοι

Μέσα από τον φετινό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, αναδείχθηκαν για μια ακόμα φορά δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Από τη μια, οι χιλιάδες εργαζομένων και λαού που διαδήλωσαν με τις σημαίες του ΠΑΜΕ σε δεκάδες πόλεις όλης της χώρας, στις συγκεντρώσεις των ταξικών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σε συγκεντρώσεις ζωντανές, γεμάτες αγωνιστές όλων των ηλικιών, με μάχες μέσα στους χώρους δουλειάς και σε κάθε χώρο όπου δραστηριοποιούνται.
Από την άλλη, η γύμνια του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, με τις «συγκεντρώσεις» των διοικήσεων ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και όσων Εργατικών Κέντρων ελέγχουν να μη μαζεύουν παρά λίγες δεκάδες εργατοπατέρες...
Από τη μια, τα αιτήματα και τα συνθήματα του ταξικού κινήματος για ενίσχυση της εργατικής - λαϊκής πάλης ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, οι πολύμορφοι αγώνες για ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων, η ανάδειξη της προοπτικής όπου ο εργαζόμενος λαός θα γίνει πραγματικός κύριος του πλούτου που παράγει.
Από την άλλη, τα μηνύματα Τσίπρα - Μητσοτάκη για την Πρωτομαγιά, τα οποία μαζί με τις ομιλίες στη συγκέντρωση ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ διαγκωνίζονταν στην προσπάθεια να πείσουν τους εργαζόμενους και το λαό ότι με ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο», με «ανάπτυξη» και «προσέλκυση επενδύσεων», μπορεί να υπάρχουν «προστασία της εργασίας», «καλύτερες συνθήκες δουλειάς» και «αξιοπρεπείς αμοιβές» μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης.
Κόντρα στα καλέσματα για «εθνική συνεννόηση», κόντρα στα κελεύσματα υποταγής των εργαζομένων στην αντεργατική στρατηγική του κεφαλαίου, η πραγματικότητα είναι ότι ο κόσμος του εργαζόμενου λαού και ο κόσμος του κεφαλαίου είναι δύο κόσμοι με αντιδιαμετρικά συμφέροντα, σε ανειρήνευτη πάλη μεταξύ τους.
Οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ και της Κομισιόν, που δημοσιοποιήθηκαν τις προηγούμενες μέρες, ήρθαν να υπενθυμίσουν με τρόπο ιδιαίτερα εμφατικό αυτήν την αλήθεια. Την ίδια ώρα που τα αστικά επιτελεία λανσάρουν τα παραμύθια της «μεταμνημονιακής εποχής», της «δίκαιης ανάπτυξης», του «νέου ξεκινήματος για μια πραγματική άνοιξη της Ελλάδας», η στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου προϋποθέτει νέα αποφασιστικά πλήγματα στον πυρήνα της ζωής και των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του λαού.
Γι' αυτό ακριβώς οι εκθέσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, οι οποίοι δεν σταματούν να δίνουν συγχαρητήρια στην κυβέρνηση για το αντιλαϊκό της έργο, προτάσσουν για το επόμενο διάστημα νέα χτυπήματα, όπως την παραπέρα αύξηση της «πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης», την πλήρη εφαρμογή των νέων περικοπών στις συντάξεις από το 2019, την παραπέρα γενίκευση της «ευελιξίας» στην «αγορά εργασίας», με πρόσθετα χτυπήματα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις Συλλογικές Συμβάσεις (που κατά τ' άλλα... «επανέρχονται στην κανονικότητα»!), τη διατήρηση και τον «εκσυγχρονισμό» του αίσχους του «υποκατώτατου» μισθού, με κριτήριο πλέον την «εργασιακή εμπειρία», την απαρέγκλιτη εφαρμογή του νέου πετσοκόμματος στο αφορολόγητο και τη συμπλήρωσή του με νέα μέτρα ενίσχυσης της αντιλαϊκής φοροληστείας κ.ο.κ.
Απέναντι στην αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου, απέναντι στην εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολεμικούς σχεδιασμούς, το μήνυμα του ταξικού γιορτασμού της Πρωτομαγιάς ήταν σαφές: Δεν χωράνε αυταπάτες, ούτε χαμένος χρόνος! Τα παραμύθια ότι ο λαός έχει τάχα να ωφεληθεί από την ανάκαμψη της κερδοφορίας των καπιταλιστών και τη «γεωστρατηγική αναβάθμισή» τους πρέπει να πέσουν στο κενό, μαζί με τα καλέσματα όλων των αστικών επιτελείων για «κοινωνική συναίνεση» σε αυτήν την αντιλαϊκή στρατηγική.
Την ίδια τύχη πρέπει να έχουν οι προσπάθειες των ηγεσιών ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ να στοιχίσουν τους εργαζόμενους πίσω από τους στόχους του κεφαλαίου. Αλλοτε μέσα από το «Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο» που συνυπέγραψαν στο πλαίσιο της ΟΚΕ με τις ενώσεις των εργοδοτών και με τις ευλογίες της κυβέρνησης, και άλλοτε μέσα από τη «διακήρυξη» της λεγόμενης «κοινωνικής συμμαχίας» που έστησαν τις προάλλες, με περιεχόμενο βγαλμένο μέσα από τις «αναπτυξιακές» φιέστες της κυβέρνησης και τα συνέδρια των εργοδοτικών ενώσεων.
Η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στην ενίσχυση της πάλης του, στην άνοδο της οργάνωσης και των αγώνων σε κάθε κλάδο, στην αλλαγή των συσχετισμών και τη συγκρότηση της πραγματικής Κοινωνικής Συμμαχίας, των εργαζομένων με τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρομεσαίους αγρότες, απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τις λυκοσυμμαχίες του.