Ιμιτασιόν

Ιμιτασιόν 

 Αρχές δεκαετίας τού '80. Η ώρα τού ΠαΣοΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου και της "Αλλαγής". Η ώρα που δικαιώθηκαν οι αγώνες τού λαού για σοσιαλισμό. Πράγματι, ο Ανδρέας τα άλλαξε όλα:
- Έβαλε την δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Κάποιοι κακοήθεις λένε πως ξέχασε να κλειδώσει εκείνο το ρημάδι το χρονοντούλαπο αλλά δεν θα ασχοληθώ τώρα με την μιζέρια τους.
- Ο λαός πήρε την εξουσία στα χέρια του. Ελπίζω ότι δεν έχει λησμονηθεί το εμβληματικό σύνθημα "το ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία".
- Κατάργησε την καραμανλικής εμπνεύσεως ενισχυμένη αναλογική (ένα εκλογικό σύστημα που φαλκίδευε την δημοκρατία κι αλλοίωνε την λαϊκή εντολή) και στην θέση της έφερε ένα "σύστημα απλής αναλογικής", εμπνεύσεως Κουτσόγιωργα.
 Οι κακοήθεις, στους οποίους αναφέρθηκα πρωτύτερα, επιμένουν ότι αυτό το "σύστημα απλής αναλογικής" ήταν πιο ενισχυμένο από την δεξιά "ενισχυμένη αναλογική" αλλά είπαμε ότι δεν θα ασχοληθώ μαζί τους.
- Στον χώρο τής παιδείας, αντικατέστησε τις "Πανελλήνιες" (το ραλλικής εμπνεύσεως σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων από το λύκειο στο πανεπιστήμιο, το οποίο έθαβε τα όνειρα χιλιάδων παιδιών για ανώτατες σπουδές) με τις σοσιαλιστικώτατες "Πανελλαδικές". Οι ως άνω κακοήθεις, βέβαια, επιμένουν ότι με το πασοκικό σύστημα φούντωσε η παραπαιδεία των φροντιστηρίων αλλά ποιός ασχολείται μαζί τους τώρα;
- Υλοποίησε το όνειρο δεκαετιών και έδιωξε -επί τέλους!- τις αμερικανονατοϊκές "βάσεις τού θανάτου" από την Ελλάδα. Φυσικά, η γνωστή κακοήθεια υποστηρίζει ότι οι δυο εκσυγχρονισμένες βάσεις που κράτησαν οι αμερικανοί (Άκτιο και Σούδα) έκαναν περιττή για το ΝΑΤΟ την ύπαρξη των βάσεων που έκλεισαν (Ελληνικό, Νέα Μάκρη κλπ) αλλά, είπαμε...


Για να μη πολυλογούμε, λοιπόν, ο Ανδρέας και το ΠαΣοΚ εκείνης της εποχής αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις για "μια Ελλάδα περήφανη, κοινωνικά δίκαιη και εθνικά ανεξάρτητη που να ανήκει στους έλληνες" και νοιάστηκαν όσο κανείς ως τότε για τα "περήφανα νιάτα" και τα "τιμημένα γηρατειά" αυτού του ταλαίπωρου τόπου.


Τριάντα τόσα χρόνια αργότερα, όταν όλες αυτές οι "ομορφιές" προκαλούν πικρά χαμόγελα στην θύμησή τους και με το ΠαΣοΚ να φυλλορροεί (πολιτικά, κοινωνικά και εκλογικά), είναι η σειρά τού ΣυΡιζΑ να συμπληρώσει το κενό. Βέβαια, επειδή ο ΣυΡιζΑ δεν διαθέτει λαοπλάνο ρήτορα με το μέγεθος τού -αξεπέραστου σ' αυτά τα κόλπα- Ανδρέα, τα αντίστοιχα πομπώδη και κενά συνθήματά του δεν μπορούν να ξεγελάσουν παρά μόνο όσους είναι πολιτικά τυφλοί.


Κατ' αρχάς, η αντιμνημονιακή στάση τού ΣυΡιζΑ προκαλεί γέλιο. Θα επαναδιαπραγματευτεί -λέει- το μνημόνιο. Μα, αν δεν κάνω λάθος, το μνημόνιο και ο σχετικός εφαρμοστικός νόμος αποτελούν εθνική νομοθεσία. Τί θα κάνει, δηλαδή, ο ΣυΡιζΑ; Θα πάει να κουβεντιάσει με κάποιους ξένους το αν και πώς θα εφαρμόσει η Ελλάδα τους νόμους της; Ήμαρτον! Πώς διάβολο γίνεται να επαναδιαπραγματευτεί κάποιος έναν ισχύοντα νόμο; Με δυο τρόπους: ή προτείνει στην βουλή σχέδιο νόμου που τροποποιεί τον υφιστάμενο νόμο ή φέρνει στην βουλή πρόταση για κατάργησή του, ώστε να ξεκινήσει άλλη συζήτηση επί μηδενικής βάσεως. Είτε στην μια περίπτωση είτε στην άλλη, τί θα κάνει ο ΣυΡιζΑ, μιας και ο πρόεδρός του διακηρύσσει ότι το κόμμα του δεν θα κάνει μονομερείς ενέργειες; Θα ζητήσει την έγκριση των ευρωπαίων ή της τρόικας για να φέρει νομοσχέδιο ή πρόταση για κατάργηση νόμου στην βουλή; 


Ας δεχτούμε ότι ο ΣυΡιζΑ είναι ειλικρινής όταν υποστηρίζει ότι θα επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο. Πάει, λοιπόν, ο Τσίπρας, πιάνει από το πέτο τούς ευρωτροϊκανούς νταραβεριτζήδες και τους υποχρεώνει να επαναδιαπραγματευτούν. Ναι, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι εν λόγω νταραβεριτζήδες θα τουν πουν "έχεις δίκιο, ρε συ Αλέξη, το παραχέσαμε το θέμα και πρέπει να βάλουμε μπόλικο νερό στο κρασί μας". Για επαναδιαπραγμάτευση μιλάμε, οπότε παίζει και το ενδεχόμενο να του πουν, ξύνοντας το υπογάστριό τους, "ρε συ Αλέξη, άει φτυσ' τα μπούτια σου να τα κάνεις ποτιστικά, αυτό είναι το παιχνίδι κι άμα σ' αρέσει". Έτσι δεν είναι; Δεν παίζει και η πιθανότητα να μη συγκινηθούν η Μέρκελ κι η Λαγκάρντ από την κλάψα τού φερέλπιδος πολιτικού νεοσσού; Οπότε, τί κάνει σ' αυτή την περίπτωση ο ΣυΡιζΑ; Ποιο είναι το πλαν μπι; Δεν έχω ακούσει λέξη πάνω σ' αυτό.


Τί άλλο λέει ο ΣυΡιζΑ; Ότι θα ακυρώσει οποιαδήποτε περαιτέρω μείωση σε μισθούς και συντάξεις. Ναι, αλλά στο μεταξύ οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν μειωθεί κάπου στο μισό, σε σχέση με το 2009. Οπότε, τί ακριβώς εγγυάται ο ΣυΡιζΑ; Ότι έχουμε πιάσει πάτο και δεν πάει παρακάτω; Αυτό το ξέρουμε, ρε γαμώτο! Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι πώς θα γίνει να ξεκολλήσουμε από τον πάτο...


Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, έχουμε και τον Δραγασάκη να προτείνει, ως έξοδο από το αδιέξοδο, την περαιτέρω ενίσχυση των τραπεζών με 50 δισεκατομμυριάκια. Μάλιστα δε, επειδή το κράτος δεν έχει λεφτά, αυτά τα 50 δισ θα τα πάρει δανεικά. Αλλά σε καμμιά εικοσαριά χρόνια (κατά τον Δραγασάκη πάντα!), όταν θα έχουμε ξεπεράσει την κρίση, θα κάτσουμε να κουβεντιάσουμε με τους τραπεζίτες για το πώς θα ασκηθεί δημόσιος έλεγχος στις τράπεζες(!) Ρε Δραγασάκη, γαμώ τον μπελά μου μέσα, τόσος ριζοσπαστισμός πια; Μήπως το παρακάνετε;


Τελικά, φοβάμαι ότι σε λίγο θα νοσταλγήσω τον Ανδρέα και τα ανεπανάληπτα συνθήματά του. Στο κάτω-κάτω, εκείνος ήταν αυθεντικός λαοπλάνος. Όχι ιμιτασιόν, σαν τον Αλέξη.
Cogito ergo sum 
 Αναρτήθηκε απο  tasos

Παρακαλώ, Χρυσαυγίτες, μην κλαίτε

Παρακαλώ, Χρυσαυγίτες, μην κλαίτε

1. Οποιος ντρέπεται για την καταγωγή των ιδεών του ντρέπεται για την ίδια του την καταγωγή. Παρακολούθησα την πρώτη δημόσια εμφάνιση της «Χρυσής Αυγής» μετά τις εκλογές σ' ένα από τα «πορνοκάναλα», όπως τα χαρακτηρίζει ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος. Ο ίδιος ανέλαβε να καθαρίσει την οργάνωση από τις αρχές στις οποίες χρωστάει την ύπαρξή της. Οταν ο δημοσιογράφος τού παρουσίασε μια σειρά φωτογραφιών με μέλη της οργάνωσης να χαιρετούν ναζιστικά, ο Κασιδιάρης εκπρόσωπος Τύπου είπε ότι διαφωνεί, «αλλά τι να κάνουμε, να τους κόψουμε το χέρι;». Δεν ήξερα πως αποποιούνται τώρα ακόμα και το χαιρετισμό τους. Ο δε αρχηγός τους Μιχαλολιάκος εξήγησε για τα τεύχη του περιοδικού της «Χρυσής Αυγής» αφιερωμένα στον Χίτλερ και τον Γκαίμπελς, πως αυτά είχαν τυπωθεί τη δεκαετία του '80 και δεν τον εκφράζουν πια. Τώρα δηλώνει εθνικιστής.

2. Στο δρόμο τσαμπουκάς και στη Βουλή χαλβάς. Αυτό το σύνθημα προτείνω στον κ. Κασιδιάρη για κάθε Χρυσαυγίτη. Εφτασαν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι δεν έχουν καμία σχέση με τη βία, ότι δεν έχουν εμπλακεί σε ξυλοδαρμούς εναντίον μεταναστών. Δεν ήξερα πως έχουν μετεξελιχθεί σε μια χριστιανική φιλάνθρωπη αδελφότητα. Τα πουλάνε όλα για τις ψήφους.

3. Οι απαντήσεις του εκπροσώπου Τύπου της «Χρυσής Αυγής» για την Επταετία είναι μοναδικές: Δεν είχα γεννηθεί άρα δεν έχω γνώμη... Και στην Κατοχή δεν είχε γεννηθεί, πόσο μάλλον το 1821, άρα πώς κι έχει γνώμη γι' αυτά; Μόνον ο Μιχαλολιάκος μιλάει συγκινημένος για τη σχέση του με τον Παπαδόπουλο και τον Ντερτιλή.

4. Ο αρχηγός της «Χρυσής Αυγής» μιλάει για στρατιώτες όταν αναφέρεται στα μέλη της. Παίζουν τους στρατιώτες, όχι όμως με τον τρόπο ενός ομοϊδέατη τους, όπως ήταν ο Γιούκιο Μισίμα, ο οποίος αυτοκτόνησε από υπέρμετρο εθνικισμό, ενάντια στον πολιτισμό της Δύσης που επηρέαζε άμεσα τα ήθη της Ιαπωνίας. Εδώ έχουμε ανθρώπους που υποδύονται τα στρατιωτάκια σε μια κακή θεατρική παράσταση, κυνηγώντας μια θεσούλα στο κοινοβούλιο, το οποίο ισχυρίζονται πως σιχαίνονται.

5. Τίποτα δεν είναι χειρότερο σ' αυτόν τον κόσμο από το να μην μπορείς να διαλέξεις τον αντίπαλό σου.

6. Κάνουν λάθος όσοι φωνάζουν να βγει εκτός νόμου η «Χρυσή Αυγή». Γι' αυτό θα φροντίσει μόνη της κάποια στιγμή. Προσώρας αυτή η ατραξιόν εκπροσωπεί το εθνικό μας κιτς, που κόντευε να χαθεί μέσα στη σοβαροφάνεια της δημοκρατίας μας.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

 Αναρτήθηκε απο  bandiera rossa  

Εκλογές. Ποιος φοβάται τι;

Εκλογές. Ποιος φοβάται τι; 

 Οι νέες εκλογές δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν μια αναγκαστική διαδικασία μεταμόρφωσης του παλιού δικομματικού πολιτικού συστήματος που έχασε κάθε αξιοπιστία στα μάτια του λαού με κύρια ενοχή την χρεοκοπία και το ξεπούλημα λαού και χώρας ως λύση στο έγκλημά του.


Στο νέο πολιτικό σκηνικό η άρχουσα τάξη κάνει αγωνιώδεις προσπάθειες να αντικαταστήσει τον παλιό αστικό δικομματισμό με νέο δικομματισμό αλλάζοντας ετικέτες και ονόματα αλλά αφήνοντας το περιεχόμενο ίδιο. 


 Ο στόχος της διαμόρφωσης δυο πόλων με αστική κεντροδεξιά και αστική μικροαστική κεντροαριστερά με κεντρικούς φορείς τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον φανερός. Το πρόβλημα τους είναι η αστάθεια και των δύο πόλων ως προς το εσωτερικό τους και η σταθεροποίηση ώστε να αποτελέσουν αξιόπιστους διαχειριστές του συστήματος.


 Η μεν ΝΔ φέρει βαρύ το φορτίο της πρότερης πολιτικής της η οποία απορρίπτεται εμφανώς από τη πλειοψηφία του λαού ο δε ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να παρουσιάσει εγγυήσεις στην άρχουσα τάξη και στην ΕΕ ότι μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση χωρίς κλυδωνισμούς.


Για τη ΝΔ, σε περίπτωση που λάβει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η νομιμοποίησή της θα είναι σχεδόν μηδενική και την επομένη θα αντιμετωπίσει την ίδια λαϊκή κατακραυγή που συναντούσε το ΠΑΣΟΚ και η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Αυτή η κατάσταση γιγαντώνει τους φόβους για επακόλουθη, ανεξέλεγκτη αυτή τη φορά, κοινωνική έκρηξη με σημείο αναφοράς την ρήξη/ανατροπή με το καθεστώς. 


Ο ΣΥΡΙΖΑ αν λάβει πλειοψηφία και ακολουθήσει πιστά τις βασικές πολιτικές επιλογές της άρχουσας τάξης και στης ΕΕ με επί μέρους αλλαγές και βελτιώσεις στα μνημόνια, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι δεν θα αποσυντεθεί ταχύτατα και δεν θα δρομολογήσει μέσα από την οργή των λαϊκών μαζών που τον πίστεψαν και τις πρόδωσε, επίσης σε μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη με σημείο αναφοράς την ρήξη/ανατροπή με το καθεστώς. 




 Όποιος προσπαθεί να ερμηνεύσει επιφανειακά τους εκβιασμούς και τις πιέσεις ξένων και ντόπιων κύκλων του κεφαλαίου και της ΕΕ για τη συγκρότηση του νέου δικομματισμού σε σαφή φιλοευρωπαϊκή βάση σαν πολιτικάντικες κινήσεις της Μέρκελ και λοιπών και όχι σαν μια βαθιά ανησυχία τους μη τυχόν και ο λαϊκός παράγοντας τους ξεφύγει και ξαφνικά από ουρά των κομμάτων γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων, απλώς κουκουλώνει την ουσία των κινήσεων αυτών.


Οι πρωταγωνιστές του νέου δικομματισμού και οι αμφιβολίες 


 Από πλευράς τους ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έλαβαν το «μήνυμα» και κάνουν αγωνιώδεις προσπάθειες να το υλοποιήσουν ταχύτερα ο ένας από τον άλλον με έπαθλο τη πρώτη θέση στις εκλογές του Ιουνίου και το μπόνους των 50 εδρών. Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι κινήσεις Σαμαρά για συσπείρωση της Δεξιάς ούτε η κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ για να δείξει ότι είναι ο κυρίαρχος στον χώρο της Αριστεράς.


 Καθόλου τυχαίες δεν είναι και οι σταδιακές υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ από θέσεις για το μνημόνιο και το χρέος σε βολικές για την ΕΕ θέσεις αλλά και με προσπάθεια διατήρησης του «αριστερού» λαϊκίστικου περιτυλίγματος. Εκείνο όμως που και ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει πλήρεις διαβεβαιώσεις είναι το βασικό που απαιτεί η ΕΕ. Αυτό είναι η πλήρη και ανεπιφύλακτη υπεράσπιση της ίδιας της ΕΕ και του ευρώ δηλαδή η πλήρη ένταξή του στο φιλοευρωπαϊκό μέτωπο, προκειμένου να πάρει το χρίσμα από την άρχουσα τάξη στην πορεία του για την κυβερνητική εξουσία.


Οι λεγόμενες «κωλοτούμπες» που παρουσιάστηκαν από διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρά οι κοιλόπονοι της σταδιακής μετάβασης από μια απροσδιόριστη ανατρεπτική πολιτική έναντι της ΕΕ και των μνημονίων σε μια πλήρως ελεγχόμενη κατάσταση (πχ κρατικοποίηση, δημόσιος έλεγχος, κοινωνικοποίηση κλπ των τραπεζών είναι κατά τον κ Δραγασάκη κρατικοποίηση, τροφοδότηση με κεφάλαια, εξυγίανση, μετατροπή σε κερδοφόρες και πούλημα σε ιδιώτες!). 


 Όποιες συγκρούσεις και επιθέσεις γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και για… «σταλινικό κόμμα» ακούσαμε να το κατηγορούν (!!!), εντάσσονται στον αγώνα της άρχουσας τάξης να καθυποτάξει και τα τελευταία εναπομείναντα υπολείμματα παλιάς αριστερής ανατρεπτικής φιλολογίας στο εσωτερικό του.


 Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να διατηρήσει το μόνο εργαλείο που του δίνει ψήφους και αξιοπιστία. Την θολή ανατρεπτική φιλολογία περί μνημονίων. Το αν θα του βγει θα φανεί λίγο καιρό μετά τις εκλογές. Αυτό όμως φοβάται η άρχουσα τάξη. Όταν αρχίσουν οι μεγάλες κωλοτούμπες τι θα κάνουν οι μάζες που τον πίστεψαν; Θα ακολουθήσουν, όπως το 1981 ακολούθησαν τον Αντρέα στον εξευτελισμό των οραμάτων τους ή θα πάνε προς το ΚΚΕ που τώρα υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συντρίψει;


Ο φόβος της άρχουσας τάξης 


 Αυτά τα ερωτηματικά βασανίζουν την άρχουσα τάξη και μέρα νύχτα δεν κοιμάται παρεμβαίνοντας ωμά στην πολιτική ζωή και υποδείχνοντας ωμά τις απαιτήσεις της τόσο προς τα δεξιά όσο κι προς τα αριστερά.


Τελικό συμπέρασμα των ως άνω εξελίξεων είναι ότι ο πραγματικός φόβος τους είναι ο λαός. Ο φόβος τους δεν είναι αν θα μπορέσουν να ελέγξουν τον κεντροαριστερό πόλο αλλά αν θα ελέγξουν τον λαό που θα τον ακολουθήσει. 


 Ειδικότερα η υποδαύλιση με κάθε μέσο μιας φιλολογίας ότι το ΚΚΕ «πνέει τα λοίσθια» και πρέπει αν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί από το προσκήνιο (τελευταίες «δημοσκοπήσεις») στις εκλογές του Ιούνη με βάση τη «χαμένη ψήφο» (που περιλαμβάνει και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δεν έχει να κάνει τόσο με την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ όσο με την αποτροπή κάθε εναλλακτικής σκέψης των μαζών προς το ΚΚΕ μόλις προδοθούν. Ο φόβος τους για τον λαό δεν κρύβεται.


Η κατάσταση των μαζών. 


Τα αποτελέσματα των εκλογών του Μαΐου απατούν. Η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων που ψήφισε «αντιμνημονικά» ψήφισε την άρνηση υποταγής στις πολιτικές της ΕΕ και της ντόπιας άρχουσας τάξης. Αυτή ήταν η αιτία που κινητοποίησαν τις δυνάμεις τους για αναβίωση του δικομματισμού σε φιλοευρωπαϊκή βάση. 


Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΕΩΝ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΘΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΤΡΟΠΟ.


 Αυτό είναι ένα είδος προ-επαναστατικής κατάστασης κατά την οποία οι μάζες ψάχνουν στην αρχή κυβερνήτες και «σωτήρες» με παλιά πρότυπα και σε συνέχεια συνειδητοποιώντας ότι αυτό είναι μια αυταπάτη αναζητούν ένα ρόλο για τον εαυτό τους που ξεκινάει από ανατρεπτική διάθεση και φτάνει μέχρι την επαναστατική πρακτική.


 Αυτό το δεύτερο στάδιο θέλει να αποτρέψει η αστική τάξη και προσπαθεί το σύνολο των αντιθέσεων να το εγκλωβίσει στα δικά της νέο-δικομματικά πλαίσια. Επειδή όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι με την όξυνση της κρίσης και με τις απογοητεύσεις που θα έρθουν από το γκρέμισμα των αυταπατών το αποτέλεσμα δεν θα είναι οργή- εξέγερση-ανατροπή, προσπαθεί από τώρα να εγκλωβίσει τις μάζες. Ωστόσο για ώρα ανάγκης εκκολάπτει ελεγχόμενα και το αυγό του φιδιού με την ακροδεξιά Χ.Α.


Το κόμμα της εργατικής τάξης 


Η πολιτική που ακολουθεί σε αυτές τις περιπτώσεις ένα κόμμα της εργατικής τάξης είναι πολυδιάστατη σε όλο τον εργαζόμενο λαό με πρώτο στόχο την αποκάλυψη των στόχων της άρχουσας τάξης και των κομμάτων που αναλαμβάνουν τη διαχείριση της κρίσης της για την αποτροπή των αυταπατών. Ταυτόχρονα δε παραθέτει, ως απάντηση, ξεκάθαρες θέσεις- πρόγραμμα για την αξιοποίηση της κατάρρευσης των αυταπατών.


 Ο λαός πρέπει να ξέρει με σαφήνεια την εναλλακτική λύση προς το ΚΚΕ, πρέπει να ξέρει τις λύσεις αλλά και τις δυσκολίες, πρέπει να ξέρει καθαρά και κωδικοποιημένα τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει και να έχει τη γνώση ότι οι ειδικές πολιτικές δεν είναι ένας γραφειοκρατικός κατάλογος προδιαγραμμένων μέτρων αλλά ένα πεδίο ταξικής πάλης στην οποία τα μέτρα θα λαμβάνονται από τον λαό αναλόγως των συσχετισμών και θα φέρουν την σφραγίδα του στην κατεύθυνση της υλοποίησης των γενικών στόχων.


 Για μια στροφή όμως προς ανατρεπτικές επιλογές από τον λαό απαιτείται στρατηγική συμμαχιών και η ύπαρξη ενός παλατιού μετώπου του εργαζόμενου λαού και, σε πρακτικό επίπεδο, οργανώσεων που θα τον οργανώσει, θα τον εξοπλίσει, θα στηρίξει και υπερασπίσει την εξουσία του.


Λαϊκές Πολιτικές Επιτροπές, Επιτροπές επισιτισμού και αλληλεγγύης, ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις για ανατροπή των ρεφορμιστικών ηγεσιών, εργατικές επιτροπές για ανάληψη εργατικού έλεγχου στις μεγάλες εταιρείες και οργανισμούς, λαϊκές αντιμονοπωλιακές επιτροπές κ.α. είναι από τα πρώτα όργανα της λαϊκής εξουσίας που πρέπει να στηθούν για να υποδεχτούν και να οργανώσουν το λαό ώστε να προωθηθεί η ανατροπή. Καμιά ανατροπή και μετάβαση σε λαϊκή εξουσία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τα όργανα της νέας εξουσίας, του νέου κράτους. 


 Αυτό είναι που σκοπίμως παραβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ και σπέρνει αυταπάτες δεξιά και αριστερά ότι είναι δυνατόν να εφαρμόσει το παραμικρό ανατρεπτικό μέτρο χωρίς λαϊκά όργανα που θα το στηρίξουν με μόνη την εκλογική και κοινοβουλευτική του δύναμη η οποία σε σημαντικό βαθμό θα είναι δοτή με τους 50 βουλευτές!


 Ειδικά οι Λαϊκές Πολιτικές Επιτροπές πρέπει να στηθούν σε κάθε γειτονιά και κοινωνικό χώρο και να έχουν ευρύτατες δράσεις για κάθε πρόβλημα του λαού. Θα καθοδηγούνται από πρωτοπόρους αγωνιστές αλλά στην ουσία θα στελεχώνονται από νέους αγωνιστές και απλούς ανθρώπους που μέχρι τώρα ήταν στην αφάνεια και το σύστημα τους εκμεταλλεύονταν άγρια.


Η «επόμενη μέρα» από τη διάψευση των αυταπατών θα είναι μια πολύ δύσκολη μέρα για τον λαό. Για το λόγο αυτό η ενδυνάμωση του ΚΚΕ σήμερα, ανεξάρτητα κατά πόσο συμφωνεί η διαφωνεί κανένας σε όλα μαζί του, από τον σοσιαλισμό μέχρι την επικοινωνιακή πολιτική του, είναι μια πραγματικά αναγκαία επένδυση για το μέλλον του λαού. Πολύ σύντομα θα γίνει αυτό αντιληπτό.


* Για τις αντιφάσεις ταξικής θέσης και εκλογικής επιλογής, επιφυλάσσομαι να γράψω σε μελλοντική ανάρτηση. Όταν η πολιτική επιλογή παρουσιάζει δυνατότητα ταύτισης με την ταξική θέση τότε ο υποκειμενικός παράγοντας δηλαδή οι οργανώσεις της εργατικής τάξεις παίζουν τον αποφασιστικό ρόλο στην εκλογική επιλογή του εργαζόμενου λαού.
 Από το Αριστερά & Πολιτική
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Redfly

ΟΤΑΝ Ο ΟΜΠΑΜΑ ΗΤΑΝ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ...

ΟΤΑΝ Ο ΟΜΠΑΜΑ ΗΤΑΝ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ...

"Η ΑΥΓΗ" 6/11/2008: "Οι "αδύναμοι" της Αμερικής σφράγισαν τη νίκη. Καθαρή νίκη Ομπάμα με 52% - Εντολής Αλλαγής".

Σύμφωνα με την εφημερίδα, "η ιστορική νίκη του Μπάρακ Ομπάμα ήρθε χάρη στη δυναμική, πλειοψηφική ψήφο των νέων σε ηλικία ψηφοφόρων, των μειονοτήτων - μαύρων και ισπανόφωνων - των γυναικών και των πολιτών με τα χαμηλότερα εισοδήματα".

Δείτε και μερικά άλλα πρωτοσέλιδα της ίδιας εφημερίδας την εποχή εκείνη:



5/11/2008: "Προσδοκίες από την νίκη Μπαράκ Ομπάμα"



4/11/2008: "Με ρεκόρ συμμετοχής γυρίζουν σελίδα"

Στις 6/11/2008 ο Ριζοσπάστης έγραφε: " ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ" ψήφισαν το 65ωρο"

Όπως ο χρόνος απέδειξε, αλλά και το ΚΚΕ είχε τονίσει, ο "αριστερός" Ομπάμα δεν έφερε καμία αλλαγή ή για να είμαστε πιο ακριβείς έφερε μεγαλύτερη φτώχια για το λαό των Η.Π.Α. (δείτε για παράδειγμα τις τελευταίες διαδηλώσεις αλλά και την σημερινή για τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Σικάγο)περισσότερα κέρδη για τους αμερικανικους μονοπωλιακούς ομίλους καιένταση των πολέμων.

Αυτή την "αλλαγή" ονειρεύονται και στην Ελλάδα (;).

Αυτή την "αλλαγή" κρύβουν ψαρεύοντας σε θολά νερά. Βάζουν πλάτη στα συμφέροντα τραπεζών, βιομηχάνων, εφοπλιστών (τους οποίους βέβαια, όπως δηλώνουν, θα καλέσουν για να συζητήσουν) πουλώντας στον κόσμο "αλλαγή εδώ και τώρα" μέσα όμως στην Ε.Ε.

Γι΄αυτό λοιπόν:

Aristeri Poria

Συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ εισηγείται η Λ. Κατσέλη VIDEO

Συνεργασία με ΣΥΡΙΖΑ εισηγείται η Λ. Κατσέλη

Από την Ταξική Αντεπίθεση

Eπιτέλους το παζλ της αντιμνημονιακής αριστεράς συμπληρώνεται σιγά σιγά.  Πριν διαβάσετε το ρεπορτάζ του Έθνους δείτε ένα  βίντεο από τη  υποδοχή της αριστερής - αντιμνημονιακής πολιτικού στο Ηράκλειο της Κρήτης , πριν  ένα χρόνο.

Από το Έθνος

«Διμερή» συνεργασία της Κοινωνικής Συμφωνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ «εάν αυτή είναι εφικτή», εισηγήθηκε η πρόεδρος του κόμματος Λούκα Κατσέλη στην κεντρική τοποθέτησή της στην 1η πανελλαδική συνάντηση στελεχών της Κοινωνικής Συμφωνίας, σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, με θέμα την αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος και τη συζήτηση για τη θέση του κόμματος εν όψει της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης.

Σε κάθε περίπτωση, η όποια απόφαση για την πορεία του κόμματος θα ληφθεί το προσεχές διάστημα και αφού τοποθετηθούν τα ιδρυτικά μέλη και τα στελέχη του.
Ειδικότερα, η κ. Κατσέλη είπε ότι η Κοινωνική Συμφωνία τάσσεται ανεπιφύλακτα στον «προοδευτικό, αριστερό πόλο», απευθύνοντας κάλεσμα συνεργασίας προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους Πράσινους, σε «ανένταχτους» και «κοινωνικά δίκτυα».

Η Λ. Κατσέλη έθεσε το ερώτημα εάν η Κοινωνική Συμφωνία θα πρέπει να προχωρήσει σε αυτόνομη κάθοδο προς τις εκλογές ή εάν θα επιδιώξει συνεργασίες. Ως προς την πρώτη προοπτική, υποστήριξε ότι βασικό μειονέκτημα είναι η πόλωση που θα υπάρξει και που θα «δυσκολέψει» τα μικρά κόμματα.
Αναφορικά με την «δεύτερη επιλογή», μίλησε για διμερή ή τριμερή συνεργασία με τα προαναφερθέντα κόμματα στη βάση μιας ελάχιστης συμφωνίας, ωστόσο ανέφερε ότι τόσο η ΔΗΜΑΡ όσο και οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν «αποκλείσει» μια τέτοια «δυνατότητα».

Σε αυτό το πλαίσιο, η κ. Κατσέλη έθεσε το ερώτημα εάν η Κοινωνική Συμφωνία θα προχωρήσει σε διμερή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, εάν αυτή είναι «εφικτή», ή απλά θα στηρίξει τον «αριστερό πόλο», αλλά, όπως είπε «θα μείνουμε εκλογικά αμέτοχοι».
«Το διακύβευμα των εκλογών είναι τέτοιο που δεν πρέπει να διστάσουμε να συνεργαστούμε», είπε η κ. Κατσέλη, εισπράττοντας το χειροκρότημα των συμμετεχόντων.

Χ. Καστανίδης

«Να προτιμήσουμε την πολυμερή συνεργασία μετά τις εκλογές και όχι διμερή, προεκλογικά», εισηγήθηκε ο Χάρης Καστανίδης, εκφράζοντας τους προβληματισμούς του για το πώς η Κοινωνική Συμφωνία θα μπορούσε να διατηρήσει την «πολιτική αυτονομία» της που θέτει ως όρο και, αφετέρου, για το γεγονός ότι για να φτιαχτεί ο «προοδευτικός, αριστερός πόλος» δεν αρκούν οι τριάντα ημέρες έως τις εκλογές.
«Μακάρι να γινόταν τώρα», τόνισε, παραπέμποντας στην αδυναμία των κομμάτων της αριστεράς να «συνεννοηθούν» μεταξύ τους.

Μιλώντας επί προσωπικού, όπως διευκρίνισε, ο κ. Καστανίδης είπε ότι θα στηρίξει τον «δημοκρατικό, προοδευτικό πόλο» και σημείωσε ότι για να το κάνει αυτό δεν έχει ανάγκη να γυρίσει σε «άλλες πολιτικές στέγες» για να εκλεγεί βουλευτής.
«Θα δώσω την ψήφο μου στην αριστερά αλλά χωρίς να γίνω γυρολόγος, θα μείνω απλώς πιστός στρατιώτης της Κοινωνικής Συμφωνίας», κατέληξε, εισπράττοντας και ο ίδιος από την πλευρά του, το χειροκρότημα των στελεχών του κόμματος


Συμπληρώνουμε και το χθεσινό άρθρο του Ριζοσπάστη

Συμμαχεί με πρωτεργάτες σε αντιλαϊκές ανατροπές

Τα έργα και οι ημέρες της Κατσέλη και του Αρσένη, με τους οποίους ο Τσίπρας διεκδικεί την πρωτιά στη σοσιαλδημοκρατία

Στην πρεμούρα του να κατακτήσει τα πρωτεία στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και στον υπό διαμόρφωση πόλο της «κεντροαριστεράς», ο ΣΥΡΙΖΑ «χωνεύει» πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία παρουσιάζει στο ακροατήριό του απαλλαγμένα από τα «αμαρτήματα» της αντιλαϊκής πολιτικής που με συνέπεια υπηρέτησαν από υπουργικές και στελεχιακές θέσεις.

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τόσο η Λ. Κατσέλη, επικεφαλής σήμερα της «Κοινωνικής Συμφωνίας», όσο και οΓερ. Αρσένης, ο οποίος προτάθηκε από τον Αλ. Τσίπρα για τη θέση του υπηρεσιακού πρωθυπουργού, στην τελευταία σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

 

Η Λ. Κατσέλη, ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ήταν από τους βασικούς συντελεστές στο πρόγραμμα του 2009, με το οποίο ανήλθε στη διακυβέρνηση. Ψήφισε το πρώτο μνημόνιο (μείωση μισθών Δημοσίου και συντάξεων) και ως υπουργός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ πήρε μέρος στην εφαρμογή του, στην επεξεργασία και προώθηση αντεργατικών νόμων και μέτρων που απέρρεαν απ' αυτό. Συγκεκριμένα, ως υπουργός Εργασίας πρωτοστάτησε στην προώθηση των «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης»,δηλαδή της οικονομικής ενίσχυσης των επιχειρήσεων με την παράλληλη υπονόμευση των εργασιακών σχέσεων.

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η «κοινωφελής εργασία», την οποία στα λόγια μετά βδελυγμίας απορρίπτει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ψήφισε τον πρώτο νόμο για τις «ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις», που ήταν το πρελούδιο του χτυπήματος των κλαδικών Συμβάσεων. Αρχισε την αναθεώρηση των προνοιακών επιδομάτων, ενώ συμμετείχε και στη δημιουργία του ΕΟΠΥΥ, ο οποίος αποτελεί εργαλείο υποβάθμισης των υπηρεσιών Υγείας στα Ταμεία.

 

Με τους εφοπλιστές και τους τραπεζίτες

 

Καθοριστική υπήρξε η «συμβολή» της Λ. Κατσέλη και ως υπουργού Οικονομίας Ανάπτυξης Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας στην προώθηση της στρατηγικής επιλογής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για ολόπλευρη στήριξη του κεφαλαίου και τη μετάθεση των συνεπειών της κρίσης στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων. Σταχυολογώντας κανείς το πλούσιο έργο που συντελέστηκε στους τομείς των οποίων ηγήθηκε, μπορεί να ξεχωρίσει ορισμένες μόνο δράσεις ως αρκούντως αποκαλυπτικές για την πολιτική στάση της προέδρου της «Κοινωνικής Συμφωνίας», η οποία δηλώνει «στη διάθεση του Αλ. Τσίπρα»:

• Πρωτοστάτησε στην παράδοση του ΣΕΜΠΟ του ΟΛΠ στην κινεζική πολυεθνική «Cosco». Μαζί με ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ έκανε ό,τι μπορούσε για το τσάκισμα των κινητοποιήσεων των εργαζομένων ενάντια στη σύμβαση παραχώρησης.
• Εβαλε τα θεμέλια για τη νομοθετική ολοκλήρωση της άρσης του καμποτάζ στην κρουαζιέρα, ανοίγοντας το δρόμο και για την ακτοπλοΐα, διαδικασία που είναι σε εξέλιξη.
• Ηταν εκείνη που κατέθεσε στο Υπουργικό Συμβούλιο το πρώτο σχέδιο νόμου για την τροποποίηση του «αναπτυξιακού» (που βαφτίστηκε «επενδυτικός») νόμου, με το οποίο καθιστούσε σαφείς τις στοχεύσεις της κυβέρνησης για διάθεση δεκάδων δισ. ευρώ στο κεφάλαιο με πιο εύκολες, γρήγορες και αποτελεσματικές διαδικασίες.
• Με νόμο, που παρουσίασε σαν «ανάσα» για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, εξασφάλισε στο κεφάλαιο την είσπραξη ενός μέρους από τις οφειλές δανειοληπτών με ανύπαρκτα ή ελάχιστα εισοδήματα, που δεν έχουν κανένα περιουσιακό στοιχείο για κατάσχεση και άρα οι τράπεζες δε θα είχαν άλλον τρόπο είσπραξης.
• Επεξεργάστηκε την αλλαγή του τρόπου υλοποίησης του ΕΣΠΑ ώστε πολύ πιο γρήγορα και με τη σύμφωνη γνώμη της ΕΕ οι πόροι του να διοχετευτούν στους μεγαλοεπιχειρηματίες και τα μονοπώλια για τα οποία προορίζονται. Την ίδια στόχευση είχαν και οι αλλαγές που επεξεργάστηκε στις ΣΔΙΤ.

«Κάτσε καλά Γεράσιμε»!

 

Αντίστοιχα, η θητεία του Γερ. Αρσένη στο υπουργείο Παιδείας χαρακτηρίστηκε από το σαφή προσανατολισμό στην εφαρμογή των στρατηγικών επιλογών της ΕΕ, προκαλώντας γενικευμένες αντιδράσεις και αγώνες, στους οποίους επιτέθηκε με λύσσα.

 

Ο Γερ. Αρσένης διατέλεσε υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Σημίτη την περίοδο 1996 - 2000 και ανέλαβε να προωθήσει τη «μεταρρύθμιση» στην Παιδεία, η οποία δεν ήταν παρά μια ευρείας κλίμακας επίθεση στο μορφωτικό δικαίωμα. Το λύκειο μετατρεπόταν κυριολεκτικά σε εξεταστικό κέντρο με πανελλαδικές εξετάσεις σε όλα τα μαθήματα και στη Β' τάξη του, κάτι που γιγάντωσε την παραπαιδεία και έδειχνε την πόρτα της εξόδου από την εκπαίδευση για τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων, υποβαθμίζοντας παράλληλα το μορφωτικό ρόλο του σχολείου. Την ίδια περίοδο, ιδρύθηκαν τα ΤΕΕ - φτηνή μισοκατάρτιση για αποφοίτους του γυμνασίου - που μάλιστα λειτούργησαν με χίλια δυο προβλήματα υποδομών.

 

Χιλιάδες μαθητές βγήκαν τότε στους δρόμους, σε όλη τη χώρα, για να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στη μόρφωση, με πολύμορφες κινητοποιήσεις, μαζί με τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς. Τότε ο Γερ. Αρσένης είχε κάνει λόγο για υποκινούμενους, επιδόθηκε σε δηλώσεις κατά του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και - παράλληλα με την επιστράτευση μηχανισμών και απειλών - προωθήθηκε η κατάπτυστη πράξη νομοθετικού περιεχομένου που ποινικοποιεί τις μαθητικές καταλήψεις και για χρόνια έσερνε πρωτοπόρους μαθητές στα δικαστήρια.

 

Ενδεικτική για τη στάση του απέναντι στο κίνημα ήταν και η στάση του απέναντι στους εκπαιδευτικούς, καθώς στα δικαστήρια κατέληξε η απεργία των καθηγητών ενώ στα χημικά πνίγηκαν οι διεκδικήσεις τους, με αφορμή τη διενέργεια του πρώτου διαγωνισμού ΑΣΕΠ και τη γενίκευση από τότε της αδιοριστίας στην εκπαίδευση.

ΜΝΗΜΟΝΙΟ 1" - "ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2"

ΜΝΗΜΟΝΙΟ 1" - "ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2" 

«ΜΝΗΜΟΝΙΟ 1» - «ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2»
Το αντιλαϊκό περιεχόμενο και οι συνέπειες για το λαό
Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για κατάργηση του Μνημονίου 2. Εστιάζει αποκλειστικά και μόνο στα εργασιακά ζητήματα που απορρέουν από αυτό. Αλλά τα Μνημόνια είναι δύο. Υπάρχει το Μνημόνιο 1 και το Μνημόνιο 2. Και βέβαια δεν αφορούν μόνο τα εργασιακά. Αφορούν ζητήματα όπως: Υγεία, Πρόνοια, Ιδιωτικοποιήσεις, Φορολογία κλπ. Σήμερα ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» παρουσιάζει όλο το αντιλαϊκό περιεχόμενο και των δύο Μνημονίων και των εφαρμοστικών του νόμων.
Η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στα μνημόνια
Οι νόμοι που ψηφίστηκαν τα χρόνια του μνημονίου αποκαλύπτουν το μέγεθος της ολομέτωπης επίθεσης που έχουν εξαπολύσει οι κεφαλαιοκράτες και οι κυβερνήσεις στους εργάτες και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Παρακάτω παρουσιάζονται οι νόμοι που αφορούν τις εργασιακές σχέσεις.
Πρώτο μνημόνιο
Α) Ν.3845/2010
Μηδενικές αυξήσεις στο σύνολο του δημόσιου τομέα και για το 2011.
Περαιτέρω μείωση των αποδοχών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα κατά 3%.
Κατάργηση 13ου και 14ου μισθού. Αντικατάστασή τους με το ποσό των 500 ευρώ αντίστοιχα, για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο που αμείβονται με μηνιαίες αποδοχές κάτω από 3.000 ευρώ.
Περαιτέρω μείωση των επιδομάτων κατά 8% στο σύνολο του δημόσιου τομέα.
Απασχόληση στο Δημόσιο ηλικιωμένων ανέργων (55-64 ετών) μέσω γραφείων «ενοικίασης» προσωπικού που επιχορηγούνται από το κράτος.
Αντικατάσταση του επιδόματος ανεργίας με την «επιταγή επανένταξης» των ανέργων για την απασχόλησή τους από επιδοτούμενες επιχειρήσεις. Ετσι, αντί να ενισχύονται οι άνεργοι, οι επιχειρήσεις εξασφαλίζουν εργατικό δυναμικό εισπράττοντας το επίδομα ανεργίας τους.
Κατάργηση της ευνοϊκότερης ρύθμισης υπέρ των μισθωτών σε περίπτωση που ισχύουν ταυτόχρονα όροι διαφορετικών Συλλογικών Συμβάσεων. Δηλαδή, ο εργαζόμενος χάνει το δικαίωμα να απολαμβάνει τις ευνοϊκότερες ρυθμίσεις.
Β) Ν.3847/2010
Περαιτέρω μείωση του ποσού που αντικατέστησε τον 13ο και τον 14ο μισθού στα 400 ευρώ αντίστοιχα, για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα με μηνιαίες αποδοχές κάτω από 2.500 ευρώ.
Γ) Ν.3863/2010
Καθιέρωση της ειδικής σύμβασης μαθητείας για νέους ηλικίας 15-18 ετών με αμοιβή το 70% του γενικού κατώτατου μισθού.
Μείωση κατά 20% της αμοιβής της υπερεργασίας και κάθε μορφής υπερωριακής απασχόλησης.
Μείωση μέχρι και κατά 3/4 του χρόνου προειδοποίησης (από 24 σε 6 μήνες) της απόλυσης. Με την έγκαιρη προειδοποίηση δίνεται μόνο η μισή αποζημίωση, γεγονός που διευκολύνει τον εργοδότη να κάνει απολύσεις αφού αυτές «κοστίζουν» λιγότερο.
Επίσης οι ατομικές απολύσεις διευκολύνονται και γιατί ο εργοδότης μπορεί σε μεγαλύτερο, από πριν, χρονικό διάστημα να καταβάλει την αποζημίωση.
Αύξηση του ορίου ομαδικών απολύσεων. Από 4 σε 6 μηνιαίως για τις επιχειρήσεις από 20-150 εργαζόμενους. Από 2% στο 5% για τις επιχειρήσεις άνω των 150 εργαζομένων (το όριο του 2% ίσχυε για τις επιχειρήσεις άνω των 200 εργαζομένων).
Δ) Ν.3871/2010
Η κυβέρνηση απαγόρευσε οποιαδήποτε μισθολογική αύξηση μέσω ΟΜΕΔ, για την περίοδο 2010-2012, που ήταν μεγαλύτερη της αύξησης που όριζε η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) στην ίδια περίοδο. Χαρακτηριστικό είναι ότι επειδή η ΕΓΣΣΕ για το 2010 δεν προέβλεπε καμία αύξηση, η απαγόρευση αυτή σήμαινε πάγωμα των μισθών.
Ε) Ν.3899/2010
Επέκταση της δοκιμαστικής περιόδου από τους δύο στους 12 μήνες για τους εργαζόμενους ιδιωτικού τομέα. Σε περίπτωση απόλυσης εντός της περιόδου αυτής ή με τη λήξη της ο εργαζόμενος δε δικαιούται αποζημίωση. Ετσι ο εργοδότης μπορεί να εκμεταλλεύεται έναν εργαζόμενο επί ένα χρόνο και να τον απολύσει αμέσως μετά καθώς η απόλυση δεν κοστίζει. Το μέτρο αυτό διευκολύνει την ανακύκλωση φθηνού εργατικού δυναμικού.
Επέκταση της ανώτατης διάρκειας «δανεισμού» εργαζομένων από τους 18 στους 36 μήνες.
Επέκταση της ανώτατης διάρκειας της επιβαλλόμενης εκ περιτροπής εργασίας από 6 σε 9 μήνες ανά έτος. Ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να επιβάλει στους εργαζόμενους για ακόμα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μείωση των μερών και των ωρών εργασίας. Αυτό σημαίνει μειωμένες αποδοχές για τους εργαζόμενους και μεγαλύτερα κέρδη για τους εργοδότες καθώς προσαρμόζουν απόλυτα το εργατικό δυναμικό στις ανάγκες της παραγωγής.
Κατάργηση της προσαύξησης στο ωρομίσθιο της μερικής απασχόλησης σε περίπτωση υπερωρίας και απασχόλησης με εβδομαδιαία εργασία κάτω των 20 ωρών.
Εισαγωγή των ειδικών επιχειρησιακών ΣΣΕ για το χτύπημα του κατώτατου κλαδικού μισθού. Ηταν η πρώτη απόπειρα να επιβάλεται μείωση των αποδοχών κάτω από τα όρια που προέβλεπαν οι κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις.
Επιβολή μηδενικών αυξήσεων στο σύνολο του δημόσιου τομέα.
Μείωση κατά 10% των αποδοχών στις ΔΕΚΟ για όσους αμείβονται με αποδοχές άνω των 1.800 ευρώ μηνιαίως.
Επιβολή μετατάξεων στις ΔΕΚΟ χωρίς τη διατήρηση των δικαιωμάτων της προηγούμενης θέσης απασχόλησης. Αυτό σημαίνει ότι ο εργαζόμενος δε δικαιούται να διατηρήσει τα μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα της προηγούμενης θέσης τους σε περίπτωση που είναι καλύτερα από αυτά της νέας θέσης.
Περιορισμός κατά 15% στις προσλήψεις συμβασιούχων ορισμένου χρόνου και έργου στο Δημόσιο, σε σχέση με το 2010.
Μείωση κατά 10% των αποδοχών των εργαζομένων στον όμιλο της ΑΤΕ όσων υπερβαίνουν τα 1.800 ευρώ μηνιαίως.
ΣΤ) Ν.3979/2011
Ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας στο Δημόσιο ορίζεται στις 40 ώρες και μάλιστα χωρίς αντίστοιχη αύξηση του μισθού. Αυτό σημαίνει αύξηση του απλήρωτου χρόνου εργασίας από 2,5 μέχρι και 10 ώρες τη βδομάδα σε ορισμένες ειδικότητες.
Ζ) Ν.3986/2011
Επέκταση της ανώτατης διάρκειας των συμβάσεων ορισμένου χρόνου μετά από 3 διαδοχικές ανανεώσεις από τους 24 στους 36 μήνες. Ετσι ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να κρατά για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ομήρους τους εργαζόμενους χωρίς να υποχρεούται να τους απασχολεί με συμβάσεις αορίστου χρόνου.
Ακόμα και ο παραπάνω περιορισμός των 36 μηνών αίρεται με το μέτρο που δικαιολογεί την χωρίς όρια δυνατότητα ανανέωσης των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε περίπτωση που ο εργοδότης επικαλεστεί δήθεν «αντικειμενικούς λόγους».
Ενίσχυση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας. Δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να αυξάνει τον ημερήσιο χρόνο εργασίας, πέραν του 8ωρου, για διάστημα έξι μηνών ανά έτος (αντί για τέσσερις που ήταν πριν). Αυτός ο χρόνος δεν αμείβεται ως υπερωρία.
Εισαγωγή του καθεστώτος της εργασιακής εφεδρείας στο δημόσιο τομέα με καταβολή του 60% του βασικού μισθού για το πλεονάζον προσωπικό.
Ορίζεται ότι μέχρι το 2015 θα προσλαμβάνεται στο Δημόσιο μόλις ένας εργαζόμενος για κάθε πέντε που αποχωρούν. Το μέτρο αυτό είναι συνέχεια προηγούμενων, υπηρετεί το στόχο δραματικής μείωσης του προσωπικού και οδηγεί στην εντατικοποίηση της εργασίας. Να σημειωθεί πως παρά τις αποχωρήσεις δεν έχουν γίνει ούτε αυτές οι λίγες προσλήψεις μέχρι τώρα.
Περιορισμός των προσλήψεων με σύμβαση ορισμένου χρόνου και έργου στο Δημόσιο κατά 50% για το 2011 και κατά 10% για την περίοδο 2012-15.
Μείωση της επιδότησης των ανέργων σε 450 ημερήσια επιδόματα ανά 4ετία από το 2011 και σε 400 από το 2012-15. Αυτό σημαίνει περιορισμός του δικαιώματος λήψης του επιδόματος ανεργίας.
Η) Ν.4024/2011
Εισαγωγή της «προσυνταξιοδοτικής διαθεσιμότητας» με το 60% του βασικού μισθού. Και αυτό το μέτρο εξυπηρετεί τη μείωση του προσωπικού.
Ενταξη στο καθεστώς της εργασιακής εφεδρείας των εργαζομένων που απασχολούνται στο Δημόσιο με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου. Μετά το τέλος της εφεδρείας απολύονται χωρίς αποζημίωση.
Εισαγωγή του νέου μισθολογίου στο Δημόσιο από 1 Νοέμβρη 2011. Οδήγησε στην τεράστια μείωση των μισθών (σε πολλές περιπτώσεις ξεπέρασε το 50%). Συνδέει το μισθό με το βαθμό, ο οποίος δίνεται αφού ο υπάλληλος «αξιολογηθεί». Σε περίπτωση αρνητικής «αξιολόγησης» παραμένει στον ίδιο βαθμό και στερείται την αύξηση.
Δεν ισχύει μέχρι το τέλος του 2012 η αρχή της επέκτασης των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών ΣΣΕ, η οποία ίσχυε μέχρι τώρα. Δηλαδή οι εργοδότες που δεν υπογράφουν τη σύμβαση δεν είναι πλέον υποχρεωμένοι να την εφαρμόσουν.
Δεύτερο μνημόνιο
Α) Ν.4046/2012 (Εφαρμογή του αρθρ. 1, παρ. 6)
Μείωση του γενικού κατώτατου μισθού κατά 22% και κατάργηση της ΕΓΣΣΕ 2010-12. Ο βασικός μεικτός μισθός από 751 ευρώ πήγε στα 586 ευρώ. Το μεροκάματο από 33,57 ευρώ μεικτά πήγε στα 26,18 ευρώ μεικτά. Μείωση του γενικού κατώτατου μισθού κατά 32% για τους νέους μέχρι 25 ετών και για τους μαθητευόμενους. Από 751 ευρώ μεικτά στα 511 ευρώ μεικτά. Το μεροκάματό από 33,57 ευρώ μεικτά πήγε στα 22,83 ευρώ μεικτά.
Οι παραπάνω μειώσεις γίνονται μονομερώς από τον εργοδότη, χωρίς τη συναίνεση του εργαζόμενου.
Μείωση του χρόνου μετενέργειας, μετά τη λήξη της ΣΣΕ, από 6 σε 3 μήνες. Από εκεί και πέρα διατηρούνται πλέον μόνο ο βασικός μισθός και τέσσερα επιδόματα, εφόσον προϋπάρχουν. Οι υπόλοιποι όροι των προηγούμενων ΣΣΕ καταργούνται χωρίς τη συναίνεση του εργαζόμενου. Εκτιμάται ότι οι ρυθμίσεις αυτές οδηγούν σε μειώσεις των μισθών μέχρι και 40%.
Κατάργηση του δικαιώματος για μονομερή προσφυγή στη διαιτησία μετά από την άρνηση της πρότασης του μεσολαβητή και καθιέρωση της από κοινού προσφυγής σε αυτήν. Ετσι, τα συνδικάτα δεν θα μπορούν πλέον να προσφεύγουν στον ΟΜΕΔ χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του εργοδότη.
Περιορισμός της διαιτητικής απόφασης στον καθορισμό του βασικού μισθού και ημερομισθίου. Κριτήρια της απόφασης είναι οι οικονομικές συνθήκες, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, η μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά την περίοδο του δεύτερου μνημονίου. Δηλαδή, ο στόχος είναι η διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Πάγωμα των αυξήσεων σε μισθούς και ωριμάνσεις μέχρι τη μείωση του ποσοστού ανεργίας στη χώρα κάτω από το 10%. Με δεδομένο ότι η ανεργία έχει φθάσει το 22% και θα συνεχίσει να αυξάνεται ο όρος αυτός ουσιαστικά απαγορεύει οποιαδήποτε αύξηση για πολλά χρόνια.
Κατάργηση της μονιμότητας στις πρώην ΔΕΚΟ. Καταργούνται όσοι κανονισμοί ή νόμοι προστάτευαν τη μόνιμη και σταθερή εργασία χιλιάδων εργαζομένων, δίνοντας στην εργοδοσία τη δυνατότητα να απολύει κατά το δοκούν και να τους αντικαταστήσει από πιο φθηνά εργατικά χέρια. Με αυτόν τον τρόπο διευκολύνεται η παραπέρα ιδιωτικοποίησή τους.

Επαγρύπνηση και όχι αυταπάτες

Επαγρύπνηση και όχι αυταπάτες

Οι πολιτικές εξελίξεις είναι ταχύτατες. Το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης σε εγρήγορση. Η εργατική τάξη με την πλειοψηφία του λαού επιχειρείται και πάλι να εγκλωβιστεί στο αναπαλαιωμένο δίπολο κεντροδεξιά - κεντροαριστερά μπροστά στις νέες κάλπες της 17ης Ιούνη. Στην προσπάθεια επιστρατεύθηκαν όλες οι αποχρώσεις του αστικού πολιτικού εποικοδομήματος. Από την άκρα και αστικοδημοκρατική πλευρά μέχρι την αστική αριστερά. Το μακάβριο παιχνίδι των τελευταίων ημερών ολοκληρώνεται. Νέα χαλκεία αλυσοδένουν το λαό. Η νόθα πολιτική ανακατάταξη στην αστική κορυφή ολοκληρώνεται με τη συμμετοχή μιας νόθας αριστεράς που επισφραγίζει την πολιτική αστική απάτη με την αξιοθαύμαστη πονηριά ενός δήθεν αρνητή. Η πειστικότητα ενός νόθου πολιτικού παιχνιδιού κρίνεται και από τη συμμετοχή δήθεν αρνητών. Είναι χαρακτηριστικό. Ενας νέος εκολλαπτόμενος αρχηγός μιας άνευ συγκεκριμένων ιδεολογικών αρχών παράταξης, που ευαγγελίζεται μια έτσι γενικώς αριστερά, προσπαθεί να κάνει καριέρα πάνω στα κεφάλια μερίδας του εργαζόμενου λαού.

Δείχνει προς στιγμή να πετυχαίνει με την πονηριά του σαλταδόρου. Ομως κάνοντας κατάχρηση της ικανότητας του λογοκλόπου, καταχράστηκε τον ίδιο τον εαυτό του ως κοινό κορόιδο. Επεσε στην αυτοσχεδιασμένη του παγίδα να υποχρεωθεί να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, που μετά μανίας επιζητούσε. Τότε κατάλαβε το λάθος του και γύρισε την πλάτη του ως κοινός πονηράτζας με στόχο στη συνέχεια να εξαπατήσει και πάλι.

Στο σύντομο αυτό διάστημα εμφανίστηκαν δίπλα του και φιγούρες επαναστατημένων γκρουπούσκουλων, που τους δόθηκε η ευκαιρία να ξεφύγουν από τη μόνιμη μοναξιά τους. Ετσι η αδιάλλακτη επαναστατημένη φλυαρία αποκαλύπτεται σε δοσμένη ευκαιρία να συμμετέχει σε αστικές πολιτικές ανακατατάξεις για να «λουστράρει» τα παπούτσια της αστικής αριστεράς.

Πέρα απ' όλα τα ευτράπελα, το νόθο παιχνίδι των αστικών πολιτικών ανακατατάξεων έδειξε για μια ακόμη φορά την αποκρουστική μορφή της αστικής αριστεράς. Οπως συνήθως συμβαίνει σε ανάλογες συγκυρίες, ένα καινούριο εκολλαπτόμενο πρόσωπο προσπαθεί να αναδειχθεί στα συντρίμμια του λαϊκού κινήματος με κύριο όπλο την εις άκρον άωτον υπερβολή υποσχέσεων της αυταπάτης. Πλασάρεται με κουτοπονηριά ταυτόχρονα στις διεργασίες του αστικού πολιτικού εποικοδομήματος και στις ανάλογες του εργατολαϊκού κινήματος. Η κατάληξή του κι αυτή συνήθης στην αγκαλιά του καπιταλισμού ή στην επικερδή αποστράτευση. Ο λαός πρέπει να επαγρυπνεί και να προτάξει τα ταξικά του συμφέροντα χωρίς αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος χωρίς σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές του και τις συμμαχίες τους.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟ

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Στη ρότα της λιτότητας για διάσωση του κεφαλαίου

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Στη ρότα της λιτότητας για διάσωση του κεφαλαίου

Αποστολή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη χώρα

Η φτώχεια και η εξαθλίωση που φέρνει ο καπιταλισμός στην Ουκρανία αποτυπώνεται στους δρόμους της πρωτεύουσας

Καταφτάνει αύριο Δευτέρα στην Ουκρανία αποστολή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου υπό τον Κρίστοφερ Γιαρβίς για να ολοκληρώσει με την ουκρανική κυβέρνηση τις συζητήσεις σχετικά με τις οικονομικές εξελίξεις και την οικονομική πολιτική της χώρας. Πρόκειται για διαβουλεύσεις με τις ουκρανικές αρχές για το ποια μέτρα λιτότητας και πότε θα εφαρμοστούν κατά του λαού ώστε να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.

Η πλειοψηφία του λαού σε δυσχέρεια

Σε διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ βρίσκεται τους τελευταίους μήνες η κυβέρνηση της Ουκρανίας σχετικά με το νέο δάνειο ύψους 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο είχαν συναποφασίσει οι δύο πλευρές το 2010, από τα οποία μόνο τα 3,4 δισεκατομμύρια δολάρια έχουν εκταμιευθεί. Ωστόσο, το Μάρτη, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σεργκέι Τσιγκίπκοείχε δηλώσει πως οι διαπραγματεύσεις «βρίσκονται σε αδιέξοδο», καθώς το ΔΝΤ ζητά την αύξηση των τιμών των τιμολογίων παροχής φυσικού αερίου στα οικιακά τιμολόγια, κάτι που η κυβέρνηση θέλει να αποφύγει, τουλάχιστον μέχρι το φθινόπωρο, και να την αναβάλει για μετά τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών. Πρόκειται για μια κίνηση τακτικής ώστε να μην υπάρξει δυσαρέσκεια και αγανάκτηση του λαού, μπροστά στις εκλογές του Οκτώβρη, και να εξασφαλίσει τις λιγότερες απώλειες στο εκλογικό αποτέλεσμα. Πάντως και χωρίς αυτές τις αυξήσεις, το 79% των εργαζομένων δείχνει να δυσανασχετεί με την οικονομική κατάσταση της χώρας, όπως έδειξε πρόσφατη δημοσκόπηση. Μάλιστα, σύμφωνα με την εφημερίδα «Ουκράινσκα Πράβντα» «η ανατίμηση των οικιακών τιμολογίων ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία».

Υπενθυμίζεται πως το Νοέμβρη 2008 η κυβέρνηση της χώρας με το ΔΝΤ είχαν καταλήξει σε συμφωνία για δάνειο 16,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων με στόχο μεταρρυθμίσεις σε ό,τι αφορά τη στήριξη του τραπεζικού τομέα. Ωστόσο, εξαιτίας της «μη - προόδου» της εφαρμογής της συμφωνίας, σταμάτησε η αποδέσμευσή του, με αποτέλεσμα να έχουν δοθεί τα 11 δισεκατομμύρια. Λίγο αργότερα, το 2009, το ΑΕΠ της χώρας υποχώρησε σε σχέση με το 2008 σε ποσοστό μείον 15,1%, μία από τις χειρότερες οικονομικές επιδόσεις παγκοσμίως. Φέτος θα πρέπει να αρχίσει η αποπληρωμή του αρχικού δανείου του 2008 αξίας 3,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ωστόσο ο Ουκρανός πρωθυπουργός Νικολάι Αζάροφ έχει προτείνει πως η χώρα του και το ΔΝΤ θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε μια αναχρηματοδότηση του χρέους.

Η υπόθεση Γ. Τιμοσένκο, οι πιέσεις και οι... σχεδιασμοί

Την ίδια στιγμή, «τεταμένες» είναι οι σχέσεις της Ουκρανίας με χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε ό,τι αφορά την πρώην πρωθυπουργό και πρωτεργάτη της λεγόμενης «πορτοκαλί επανάστασης» το 2001, Γιούλια Τιμοσένκο, με πρόφαση πως στην περίπτωσή της παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα...

Η Τιμοσένκο, μετά την εκλογική της ήττα το 2010, όπου έλαβε στο β' γύρο των προεδρικών εκλογών 45,47% έναντι του σημερινού προέδρου Βίκτορ Γιανούκοβιτς που ήρθε πρώτος με το 48,95%, αντιμετώπισε δίωξη για κακοδιαχείριση την περίοδο της θητείας της (2007-2010) σχετικά με την πώληση δικαιωμάτων για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Παράλληλα διενεργήθηκε και νέα έρευνα για απόπειρα δωροδοκίας και διαφθοράς του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας το 2003. Μετά την απαγόρευση της εξόδου της από τη χώρα, συνελήφθη τον Αύγουστο του 2011 για ασέβεια προς το δικαστήριο, στο οποίο δικαζόταν για κατάχρηση εξουσίας. Η Τιμοσένκο, που καταδικάστηκε σε ποινή 7ετούς φυλάκισης και 3ετούς στέρησης των πολιτικών της δικαιωμάτων, έχει υποστηρίξει πως είναι θύμα «πολιτικής πλεκτάνης» εκ μέρους του προέδρου Γιανούκοβιτς. Η πρώην πρωθυπουργός, η οποία υποφέρει από δισκοπάθεια και έκανε απεργία πείνας επί 20 ημέρες, διέκοψε πρόσφατα τη θεραπεία της διαμαρτυρόμενη επειδή διέρρευσαν πληροφορίες για την κατάσταση της υγείας της και τη φροντίδα που λαμβάνει στο δημόσιο νοσοκομείο του Χάρκοβο, όπου νοσηλεύεται.

Πρόσφατα, τον Απρίλη, η Τιμοσένκο κατήγγειλε πως υπέστη ξυλοδαρμό από τους δεσμοφύλακές της, ισχυρισμοί που έχουν οδηγήσει σε μια σειρά καταγγελιών από Ευρωπαίους ηγέτες, με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, την αναβολή επ' αόριστον της Συνόδου Κορυφής αρχηγών κρατών της κεντρικής Ευρώπης που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στις αρχές του Μάη στη Γιάλτα, εξαιτίας της άρνησης αρκετών να μην συμμετάσχουν.

Επιπλέον έχουν εκφραστεί προειδοποιήσεις για μποϊκοτάζ των αγώνων του «Euro 2012» που θα πραγματοποιηθεί σε Ουκρανία (και Πολωνία), ενώ ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών,Γκίντο Βέστερβέλε, μίλησε για το ενδεχόμενο να μπλοκάρει την επικύρωση συμφωνίας σύνδεσης ΕΕ - Ουκρανίας, επικαλούμενος τη μη τήρηση κανόνων σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις παραπέρα ενδεχόμενες εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό έχουν οι δηλώσεις του εκπροσώπου του γραφείου για τη Δημοκρατία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Τόμας Μέλια. Οπως τόνισε την Τετάρτη, τόσο η Τιμοσένκο όσο και άλλοι Ουκρανοί «αντιφρονούντες» θα πρέπει να συμμετάσχουν στις βουλευτικές εκλογές του Οκτώβρη, υποστηρίζοντας πως οι προαναφερόμενοι έχουν κατηγορηθεί από το καθεστώς του προέδρου Γιανούκοβιτς και κατήγγειλε πως πρόκειται για «επιλεκτικές διώξεις και πολιτικά κίνητρα». Είναι φανερό ότι οι πιέσεις των ιμπεριαλιστών πρώτα και κύρια στον ουκρανικό λαό θα ενταθούν, αξιοποιώντας κάθε πρόσχημα, προκειμένου να μπορέσουν να βάλουν τη χώρα απόλυτα «στο χέρι».

Η Ιστορία του Υμνου της Διεθνούς

Η Ιστορία του Υμνου της Διεθνούς

Εμπρός της Γης οι κολασμένοι

της πείνας σκλάβοι εμπρός - εμπρός

Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει

σα βροντή σαν κεραυνός.

Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια

όλοι εμείς οι ταπεινοί της Γης

που ζούσαμε στην καταφρόνια

θα γίνουμε το παν εμείς.

* * *

Στον αγώνα ενωμένοι

κι ας μη λείψει κανείς

Ω! Νάτη, μας προσμένει

στον κόσμο η Διεθνής.

* * *

Θεοί, αρχόντοι, βασιλιάδες

με πλάνα λόγια μας γελούν

της Γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες

μοναχοί τους, θα σωθούν...

Για να λείψουν τα δεσμά μας

για να πάψει πια η σκλαβιά

να νιώσουν πρέπει τη γροθιά μας

και της ψυχής μας τη φωτιά.

* * *

Τα λόγια αυτά έχουν τραγουδηθεί απ' όλους τους εργάτες του κόσμου. Ο Υμνος της Διεθνούς έγινε σύμβολο για τους «κολασμένους της Γης». Ξεσήκωσε καρδιές. Υψωσε τις γροθιές των προλετάριων. Ομως, όσο γνωστό είναι αυτό το ποίημα, άλλο τόσο άγνωστη είναι η ιστορία του, πώς γεννήθηκε, ποιος το έγραψε και ποιος το μελοποίησε. Και, αν αυτό αποκτά μιαν ιδιαίτερη αξία, είναι διότι γράφτηκε και μελοποιήθηκε από εργάτες. Ο Ευγένιος Ποτιέ είναι ο ποιητής, που συμπύκνωσε το όραμα για ένα νέο κόσμο - το σοσιαλιστικό κόσμο - σε αυτούς τους στίχους. Και ο Πιερ Ντεζετέ, ο συνθέτης που έκανε αυτές τις λέξεις να «χορέψουν». Ενα επαναστατικό ποίημα, σε μια επαναστατική μουσική.

Ποιοι ήταν, όμως, αυτοί οι δύο εργάτες - καλλιτέχνες; Κάτω από ποιες συνθήκες και με ποιες επιρροές γράφτηκαν αυτοί οι στίχοι; Πότε και πώς έζησαν; Σε αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε τούτο το κείμενο. Η ιστορία, άλλωστε, του Υμνου της Διεθνούς των εργατών έχει ένα ξεχωριστό δικό της ενδιαφέρον, που δείχνει τα επίπεδα που μπορεί να φτάσει η προλεταριακή Τέχνη, όταν στοχεύει στην αφύπνιση των λαών, στην εξέγερση των εργαζομένων, με στόχο την εγκαθίδρυση της δικής τους εξουσίας.

Ο Ευγένιος Ποτιέ

Ο Ευγένιος Ποτιέ γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1816 στο Παρίσι. Ηταν εργάτης από πολύ μικρή ηλικία, ζώντας έτσι και ο ίδιος τα βάσανα μιας ζωής που καθορίζεται από τις συνθήκες της εκμετάλλευσης του προλεταριάτου από το κεφάλαιο. Αυτή η πραγματικότητα αντανακλά στη συνείδησή του την αναγκαιότητα της πάλης των εργατών ενάντια στους εκμεταλλευτές τους, ενώ ταυτόχρονα γίνεται η πηγή της έμπνευσης της ποίησής του, η οποία επίσης υπηρετεί τους σκοπούς του αγώνα, όπως τους αντιλαμβανόταν τότε ο Ευγένιος Ποττιέ. Αυθόρμητα στην αρχή και μάλιστα κάτω από τις ιδέες των ουτοπικών σοσιαλιστών. Παίρνει μέρος στην επανάσταση του Ιούλη του 1830 στο Παρίσι. Τότε γράφει και τα πρώτα του ποιήματα. Το 1830 εκδόθηκε η συλλογή τραγουδιών του με τίτλο «Η νέα μούσα» και γίνεται γνωστός ως ποιητής της εργατιάς.

Στα οδοφράγματα του 1848

Συμμετέχει στους εργατικούς αγώνες στη Γαλλία, βρίσκεται στα οδοφράγματα της επανάστασης του Φλεβάρη του 1848 και πολεμάει μαζί με το παριζιάνικο προλεταριάτο για τη δημοκρατία μέχρι την ανατροπή της αυτοκρατορίας του Λουδοβίκου του Φίλιππου. Μαχητής από τους πρωτοπόρους της εργατικής τάξης συνδυάζει τη δουλειά, τον αγώνα, με την ποίηση.

Στην επανάσταση του Φλεβάρη, για πρώτη φορά η εργατική τάξη, παίρνοντας μέρος με τους δικούς της ηγέτες Λουί Μπλαν, Αλμπέρ, Μπλανκί, Καμπέ, Ρασπάιγ και άλλους, αλλά από κοινού με τη βιομηχανική αστική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα για την ανατροπή της αυτοκρατορίας και τη Δημοκρατία, ξεχωρίζει θέτοντας δικά της αιτήματα. Εξασφάλισε μάλιστα τη συμμετοχή με τους δικούς της εκπροσώπους (Λουί Μπλαν και Αλμπέρ), στην προσωρινή κυβέρνηση που προήλθε από την επανάσταση. «Το προλεταριάτο, επιβάλλοντας τη δημοκρατία στην προσωρινή κυβέρνηση και μέσω της προσωρινής κυβέρνησης σ' ολόκληρη τη Γαλλία, εμφανίστηκε μεμιάς στο προσκήνιο σαν ανεξάρτητο κόμμα, ταυτόχρονα όμως προκαλούσε σε αγώνα ενάντιά του ολόκληρη την αστική Γαλλία. Εκείνο που το προλεταριάτο κατάχτησε ήταν το έδαφος του αγώνα για την επαναστατική του χειραφέτηση. Σε καμιά περίπτωση όμως την ίδια τη χειραφέτηση. Αντίθετα, η δημοκρατία του Φλεβάρη έπρεπε πριν απ' όλα να ολοκληρώσει την κυριαρχία της αστικής τάξης μπάζοντας πλάι στην αριστοκρατία του χρήματος, όλες τις ιδιοκτήτριες τάξεις στη σφαίρα της πολιτικής εξουσίας»¹(Μαρξ). Η επανάσταση ήταν, λοιπόν, αστική και επιδίωκε την εξασφάλιση της εξουσίας κυρίως από τη βιομηχανική αστική τάξη, που πολιτικά, έως τότε ήταν στην αντιπολίτευση, ενώ την κυβερνητική εξουσία κατείχαν οι τραπεζίτες και οι Χρηματιστές. «Η δημοκρατία του Φλεβάρη έκανε, τέλος, να προβάλλει καθαρά η αστική κυριαρχία, παραμερίζοντας το στέμμα που πίσω του έμενε κρυμμένο το κεφάλαιο»² (Μαρξ). Αντικειμενικά, στις τότε συνθήκες η επανάσταση δεν μπορούσε να πάει πιο μπροστά. Το προλεταριάτο, εκτός από την επιβολή του γενικού εκλογικού δικαιώματος και των αστικών θεσμών, απέσπασε και την υπόσχεση για την εξασφάλιση της ζωής των εργατών δίνοντάς τους δουλειά, ως υποχρέωση της προσωρινής κυβέρνησης. Μάλιστα, το σχετικό διάταγμα το υπαγόρευσε ένας εργάτης, ο Μαρς.³

Και όταν η κυβέρνηση ξέχασε την υπόσχεση, οι εργάτες πρόβαλαν το σύνθημα: «Οργάνωση της εργασίας! Υπουργείο εργασίας»⁴(Μαρξ). Εως εδώ μπορούσε να φτάσει η εργατική τάξη και όχι πιο μπροστά. Δεν μπορούσε ακόμη να συνειδητοποιήσει ότι το μοίρασμα της εξουσίας με τους αστούς ήταν αδύνατο και ας είχε καταχτήσει τη δημοκρατία, όπως επίσης και η λύση των δικών της αιτημάτων ήταν απραγματοποίητη στο σύνολό τους από μια τέτοια εξουσία. Απόδειξη ότι η προσωρινή κυβέρνηση όρισε μια επιτροπή να εξετάσει τα αιτήματα των εργατών, ενώ την ίδια ώρα όλη η εξουσία περνούσε στην αστική τάξη. Αλλωστε, ο Λαμαρτίνος ένας από τους ηγέτες της επανάστασης και της αστικής τάξης αμφισβήτησε στους μαχητές των οδοφραγμάτων, στους εργάτες δηλαδή, την ανακήρυξη της δημοκρατίας. Αυτή έπρεπε να ανακηρυχτεί με εκλογές απ' όλους τους Γάλλους. Και «το παρισινό προλεταριάτο δεν έπρεπε να λερώσει τη νίκη του με ένα σφετερισμό». Ηταν ένα βήμα να απαλλαγούν οι αστοί από την επαναστατημένη εργατική τάξη, αφού αυτός τώρα ήταν ο πραγματικός τους αντίπαλος. Και ολοκληρώθηκε όταν έσπρωξαν την εργατική τάξη σε νέα εξέγερση τον Ιούνη του 1848, δηλαδή όταν αρνήθηκαν την υλοποίηση του αιτήματος για υπουργείο εργασίας.

«Στη θέση των διεκδικήσεων που ήταν υπερβολικές στη μορφή, μικρόπρεπες και μάλιστα αστικές στο περιεχόμενο, και που ήθελε να τις αποσπάσει από τη δημοκρατία του Φλεβάρη, μπήκε το θαρραλέο επαναστατικό μαχητικό σύνθημα: Ανατροπή της αστικής τάξης! Δικτατορία της εργατικής τάξης!».⁵ Αλλά μόνο οι δυνάμεις της εργατικής τάξης δεν έφταναν γι' αυτό το σκοπό της εξέγερσής τους. Ετσι ηττήθηκαν. Αλλωστε, η αστική τάξη προετοίμαζε αυτή την εξέλιξη πιο νωρίς, τον Απρίλη, όταν η προσωρινή κυβέρνηση διέδωσε ψευδώς ότι οι εργάτες που είχαν συγκεντρωθεί στο Πεδίο του Αρεως στις 16 Απρίλη του 1848, ήταν οπλισμένοι και ετοιμάζονταν «κάτω από την ηγεσία του Λουί Μπλαν, του Μπλανκί, του Καμπέ και του Ρασπάιγ, για να βαδίσουν από κει προς το δημαρχείο, να ρίξουν την προσωρινή κυβέρνηση και να ανακηρύξουν μια κομμουνιστική κυβέρνηση»⁶(Μαρξ). Ετσι ανακλήθηκε ο στρατός στο Παρίσι και ενώ έως εκείνη τη στιγμή οπλισμένοι μαχητές ήταν οι εργάτες, τώρα ο συσχετισμός άλλαξε υπέρ της αστικής τάξης. Ουσιαστικά, το ζήτημα της εξουσίας είχε λήξει. Το σπρώξιμο στην εξέγερση του Ιούνη χρειαζόταν, για να ολοκληρωθεί η εδραίωση της αστικής εξουσίας με τη σφαγή των εξεγερμένων εργατών.

Ο Ευγένιος Ποτιέ ζει και την επανάσταση και την ήττα της εργατικής τάξης. Σ' αυτές τις συνθήκες συνεχίσει να γράφει ποιήματα για το δίκιο του αγώνα των εργατών, κάνοντας ταυτόχρονα βήματα μπροστά ως προς την ωρίμανση της συνείδησής του για τον τελικό σκοπό της ταξικής πάλης. Βεβαίως είναι και η εποχή που εμφανίζονται τα έργα των Μαρξ, Ενγκελς, η εποχή που αρχίζει να μπολιάζεται το εργατικό κίνημα με τη δική του θεωρία.

Από τους πρωτεργάτες της εξέγερσης του Παρισιού στα 1871

Η πιο σημαντική περίοδος στη ζωή και στο έργο του Ποτιέ άρχισε την εποχή της Παρισινής Κομμούνας το 1871. Υπερασπίστηκε το Παρίσι, όταν το πολιορκούσαν τα γερμανικά στρατεύματα και ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της εθνοφρουράς. Εχει ήδη προσχωρήσει στην Α΄ Διεθνή, έχοντας περάσει από τις ιδέες του ουτοπικού σοσιαλισμού στην επαναστατική υλιστική κοσμοαντίληψη. Από ποιητής των καταπιεζόμενων και των φτωχών έγινε ποιητής του επαναστατημένου προλεταριάτου. Ηταν από τους οργανωτές της Κομμούνας, εκλεγμένο μέλος της και πολέμησε στα οδοφράγματα.

Ετσι, ο Ευγένιος Ποτιέ ζει όλες τις εξελίξεις από την ήττα των Γάλλων στο γαλλογερμανικό πόλεμο και τη συνθηκολόγηση της αστικής κυβέρνησης της Γαλλίας έως την ήττα της Κομμούνας. Τα γεγονότα της εποχής εκείνης ανέδειξαν για πρώτη φορά την εργατική τάξη στην εξουσία, έστω και για 72 μέρες, και απέδειξαν, για πρώτη φορά, στην ιστορία της ταξικής πάλης και των επαναστάσεων ότι η εργατική τάξη βρίσκεται στο προσκήνιο των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων «ως τάξη για τον εαυτό της», χειραφετημένη πολιτικά από την αστική τάξη. Οπως έγραψε χαρακτηριστικά ο Μαρξ, «ήταν η πρώτη επανάσταση με την οποία η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά, σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμα ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία».⁷

Ο γαλλογερμανικός πόλεμος τον Αύγουστο του 1870, τον οποίο ξεκίνησε η Γαλλία υπό τον αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ΄ τον επονομαζόμενο και «μικρό» οδηγούσε σε ήττα και, στις 2 Σεπτέμβρη 1870, ο γαλλικός στρατός συνθηκολογεί με διαταγή του Αυτοκράτορα. Οι Γερμανοί έφτασαν μπροστά στο Παρίσι στις 19 Σεπτέμβρη και το πολιορκούν.

«Η είδηση της συνθηκολόγησης του Sedan γίνεται γνωστή στο Παρίσι την ίδια μέρα (2 Σεπτέμβρη) και προκαλεί μεγάλο αναβρασμό. Η αντιπολίτευση ενάντια στον Ναπολέοντα τον 3ο, έντονη από καιρό, ξεσπά. Το νομοθετικό σώμα του Παρισιού συνέρχεται επειγόντως και παίρνει πολλές ριζικές αποφάσεις. Οι πιο σημαντικές είναι οι εξής:

α) Κατάργηση της μοναρχίας και εγκαθίδρυση της δημοκρατίας (4 Σεπτέμβρη).

β) Δημιουργία κυβέρνησης «Εθνικής Αμυνας».

γ) Δημιουργία Εθνοφρουράς για την υπεράσπιση της πόλης από τον κίνδυνο άμεσης κατάληψης που φαίνεται πια καθαρά.

Η κυβέρνηση βρίσκεται βασικά κάτω από την καθοδήγηση αστών οπαδών του ρεπουμπλικανικού καθεστώτος (L. Gambetta, Jules Ferry, J. Favre κλπ.). Η Εθνοφρουρά αποτελείται βασικά από ένοπλους εργάτες και μικροαστούς.

Με την εμφάνιση των Πρώσων (19 Σεπτέμβρη) αρχίζει η πολιορκία της πόλης. Καθώς ο καιρός περνά και οι στερήσεις δυναμώνουν, στις γραμμές των υπερασπιστών της πόλης εμφανίζονται σοβαρές διαμάχες. Η αστική τάξη, στο Παρίσι και όλη τη Γαλλία, ζητά μια άμεση ειρήνη με τους Πρώσους, όποιοι και αν είναι οι όροι. Αντίθετα, οι εργάτες και οι «αριστεροί» μικροαστοί του Παρισιού ζητούν συνέχιση της αντίστασης, δηλαδή για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο της εποχής μας, τάσσονται υπέρ του λαϊκού πολέμου μέχρις εσχάτων. Σε όλη τη Γαλλία, όπου οι Γερμανοί αποφεύγουν να επεκταθούν, παρουσιάζεται μια γενική κινητοποίηση των αντιδραστικών δυνάμεων, εμφανίζεται, μάλιστα, ένα πλατύτατο μοναρχικό ρεύμα. Η κατάσταση αυτή είχε ως αποτέλεσμα, ανάμεσα στα άλλα, την παράλυση σε μεγάλο βαθμό των αμυντικών προσπαθειών.

Στις 28 Γενάρη 1871, η κυβέρνηση Εθνικής Αμυνας υπογράφει ανακωχή με τους Γερμανούς. Η ανακωχή αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από πλήρης συνθηκολόγηση. Η συνθήκη προβλέπει παράδοση των οχυρών και διάλυση του τακτικού στρατού.

Η Κομμούνα στο προσκήνιο

Η αναγγελία της ανακωχής προκαλεί την ανοιχτή εκδήλωση των αντιθέσεων στους κόλπους των υπερασπιστών της πόλης. Η Εθνοφρουρά αρνείται να παραδοθεί και συγκεντρώνει τα κανόνια της (που είχαν κατασκευαστεί με έρανο των κατοίκων και όχι με κρατικά κονδύλια) στο λόφο της Μονμάρτης. Σε πολλές περιοχές του Παρισιού δημιουργείται επαναστατικός αναβρασμός.

Η κατάσταση επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο, με τις εκλογές που γίνονται στις 7 του Φλεβάρη για την ανάδειξη Εθνοσυνέλευσης που θα επικύρωνε την ανακωχή, αλλά και τους όρους της συνθήκης ειρήνης που θα υπογραφόταν. Στην Εθνοσυνέλευση κυριαρχούν συντριπτικά οι αντιδραστικές δυνάμεις των άκρων. Από τους 700 αντιπροσώπους, οι 375 είναι ανοιχτά μοναρχικοί, ενώ όλοι οι άλλοι - με ελάχιστες εξαιρέσεις - ανήκουν στην άκρα Δεξιά των μεγαλοαστικών κομμάτων. Η Εθνοσυνέλευση συνέρχεται στο Μπορντό. Σχηματίζεται κυβέρνηση με επικεφαλής τον Adolfe Thiers (πιο γνωστό με το εξελληνισμένο όνομα Θιέρσος), που εξουσιοδοτείται να αρχίσει διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς για την άμεση υπογραφή συνθήκης ειρήνης.

Στις 26 Φλεβάρη, γίνονται γνωστοί οι προκαταρκτικοί όροι της συνθήκης ειρήνης. Οι όροι επικυρώνονται από την Εθνοσυνέλευση του Μπορντό την 1η Μάρτη. Την ίδια ημέρα ο γερμανικός στρατός εισέρχεται στο Παρίσι και καταλαμβάνει τα φρούρια της βόρειας και ανατολικής πλευράς της πόλης.

Στο Παρίσι, η κατάσταση έχει πια φτάσει σε εκρηκτικό σημείο. Η Εθνοφρουρά και τα επαναστατικά στοιχεία έχουν εξοργιστεί με τη σύνθεση της Εθνοσυνέλευσης και με την πολιτική της. Απορρίπτουν την ανακωχή και τη συνθήκη ειρήνης και γίνεται μάλιστα και λόγος για ένοπλη αντίσταση.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να προλάβει τις εξελίξεις. Στις 18 Μάρτη κυβερνητικά στρατεύματα εισβάλλουν στις εργατικές συνοικίες και περικυκλώνουν τη Μονμάρτη, απαιτώντας την παράδοση των όπλων της Εθνοφρουράς. Οταν συναντούν άρνηση, διατάσσεται γενική επίθεση. Οι στρατιώτες, όμως, αρνούνται να υπακούσουν.

Αυτή είναι η αρχή της εξέγερσης. Οι εξεγερμένοι καταλαμβάνουν το Δημαρχείο, ενώ η εξουσία περνά στα χέρια της Κεντρικής Επιτροπής της Εθνοφρουράς. Στις 20 Μάρτη γίνονται προσπάθειες εξέγερσης και σε άλλες πόλεις. Οι προσπάθειες αποτυχαίνουν.

Η κυβέρνηση της Γαλλίας μεταφέρεται στις Βερσαλλίες (17χλμ. δυτικά του Παρισιού) που οι Γερμανοί έχουν, στο μεταξύ, εκκενώσει.

Στις 26 Μάρτη, εκλέγεται η Παρισινή Κομμούνα και στις 28 ανακηρύσσεται πανηγυρικά και επίσημα σε κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση των Βερσαλλιών, μόλις βεβαιώνεται για την υπεροχή της, αρνείται κάθε σχέση με την Κομμούνα και αποκλείει το Παρίσι. Ετσι, σχηματίζονται δύο κυβερνήσεις. Η Κομμούνα, που εδρεύει στο Παρίσι και αντιτίθεται στη συνθηκολόγηση και οι Βερσαλλίες, που είναι υπέρ της άμεσης συνθηκολόγησης.

Οι κομμουνάροι αντιπαραβάλανε στο αστικό κράτος την κοινωνία της Κομμούνας.

• «Το πρώτο διάταγμα της Κομμούνας ήταν το διάταγμα για την κατάργηση του μόνιμου στρατού και για την αντικατάστασή του με τον οπλισμένο λαό».
• «Η Κομμούνα δεν επρόκειτο να είναι ένα κοινοβουλευτικό, αλλά ένα εργαζόμενο σώμα, εκτελεστικό και νομοθετικό ταυτόχρονα. Η αστυνομία, που ως τότε ήταν το όργανο της κεντρικής κυβέρνησης, απογυμνώθηκε αμέσως από όλες τις πολιτικές της ιδιότητες και μετατράπηκε σε υπεύθυνο όργανο της Κομμούνας, που μπορούσε να ανακληθεί σ' οποιαδήποτε στιγμή».
• «Το ίδιο έγινε και με τους δημόσιους υπαλλήλους σ' όλους τους κλάδους της διοίκησης. Από τα μέλη της Κομμούνας ως τους κατώτερους υπαλλήλους, η δημόσια υπηρεσία έπρεπε να αμείβεται με εργατικούς μισθούς».
• «Χώρισε την εκκλησία από το κράτος και απαλλοτρίωσε όλες τις εκκλησίες, που αποτελούσαν οργανισμούς με ιδιόκτητη περιουσία... Ολα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα άνοιξαν δωρεάν για το λαό και ταυτόχρονα ξεκαθαρίστηκαν από κάθε επέμβαση της εκκλησίας και του κράτους. Ετσι, όχι μόνο η εκπαίδευση έγινε προσιτή σε όλους, μα και η ίδια η επιστήμη λευτερώθηκε από τα δεσμά που της είχαν επιβάλει η ταξική πρόληψη και η κυβερνητική εξουσία».
• «Το μεγάλο κοινωνικό έργο της Κομμούνας ήταν η ίδια της η ύπαρξη, η εργασία της. Τα ειδικά μέτρα της μπορούσαν μόνο να υποδείξουν την κατεύθυνση προς την οποία κινείται μια κυβέρνηση του λαού από τον ίδιο το λαό. Τέτοια μέτρα ήταν η κατάργηση της νυχτερινής δουλειάς των αρτεργατών, η επί ποινή απαγόρευση της συνήθειας που είχαν οι εργοδότες να ελαττώνουν τα μεροκάματα επιβάλλοντας πρόστιμα στους εργάτες τους... η παράδοση όλων των κλειστών εργαστηρίων και εργοστασίων σε συνεταιρισμούς εργατών...».

Σημείωση: Τα «πρώτα διατάγματα» παρουσιάζονται όπως τα περιγράφει ο Μαρξ στο έργο του «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία».

Στις 21 Μάη τα στρατεύματα του στρατηγού Μακ - Μαόν - του νικημένου του Sedan - αρχίζουν γενική επίθεση ενάντια στο Παρίσι. Πρόκειται για στρατιωτική επίθεση καλά προετοιμασμένη. Στηρίζεται στην κινητοποίηση 130.000 καλά οπλισμένων και εκπαιδευμένων στρατιωτών που υποστηρίζονται από μεγάλες μονάδες βαρέος πυροβολικού. Απέναντί τους βρίσκονται 10.000 Εθνοφρουροί και γύρω στις 20.000 «Ομόσπονδοι», άσχημα οπλισμένοι και εφοδιασμένοι.

Η επίθεση προχωρά γρήγορα διασχίζοντας τις εύπορες συνοικίες του Δ. Παρισιού. Προσκρούει, όμως, σε σκληρή αντίσταση όσο προχωρεί στο κέντρο της πόλης. Οι μάχες για την κατάληψη της πόλης κράτησαν συνολικά μία εβδομάδα, από τις 21 έως τις 28 Μάη, που έμεινε στην ιστορία με το όνομα «Ματωμένη Εβδομάδα». Η σύγκρουση πήρε γρήγορα αγριότατο και αιματηρότατο χαρακτήρα. Τελικά, οι κυβερνητικές δυνάμεις συνέτριψαν την Κομμούνα, με την κατάληψη των τελευταίων οδοφραγμάτων της στην οδό Ραμπονό στις 28 Μάη».⁸

Ενας από τους πιο μεγάλους προπαγανδιστές με το τραγούδι

Σ' αυτή την τελευταία βδομάδα, κατ' άλλους τον Ιούνη του 1871, ο Ευγένιος Ποτιέ, όντας παράνομος στο Παρίσι, μετουσιώνει σε ποίημα την εργατική εξέγερση και την Κομμούνα που καθοδήγησε η Α΄Διεθνής με τον Μαρξ, γράφει τους στίχους της Διεθνούς που έμελλε να γίνει ο Υμνος της παγκόσμιας εργατικής τάξης.

Μετά την ήττα της Κομμούνας και τη σφαγή του επαναστατημένου προλεταριάτου του Παρισιού, μετουσιώνει καλλιτεχνικά την ήττα συνεχίζοντας να γράφει ποίηση, που εκφράζει το στόχο και τη δράση της Κομμούνας, και καλεί στον αγώνα για το ταξικό όραμα του προλεταριάτου, την κομμουνιστική κοινωνία, «μιλώντας» απλά, καθαρά, στην καρδιά και στο νου του λαού, παρακινώντας για τη συνέχιση και ένταση της ταξικής πάλης για την επιβολή της ιστορικής ανάγκης ανατροπής της εκμεταλλευτικής κοινωνίας.

Μετά την ήττα της Κομμούνας, ο Ευγένιος Ποτιέ έφυγε από τη Γαλλία, αρχικά για τη Μεγάλη Βρετανία και στη συνέχεια στις ΗΠΑ. Εζησε εξόριστος έως το 1880 οπότε επέστρεψε στη Γαλλία, σε ηλικία 64 ετών, μισοπαράλυτος και φτωχός, μα πλούσιος από επαναστατικό - καλλιτεχνικό ταλέντο, που το αφιερώνει στους αγώνες, στο ηθικό και στη δικαίωση των οραμάτων της τάξης του. Συνέχισε τον ταξικό αγώνα και με την επιστροφή του στη Γαλλία εντάσσεται στο Εργατικό Κόμμα. Το 1884 δημοσίευσε τις συλλογές «Κοινωνικο-οικονομικοί στίχοι και σοσιαλιστικά επαναστατικά τραγούδια», «Ποιος είναι τρελός;». Το 1887 δημοσιεύει τη συλλογή «Επαναστατικά τραγούδια». Σε αυτές τις εκδόσεις συμπεριλαμβάνονται τα καλύτερα τραγούδια και ποιήματα.

Πέθανε μέσα στην αγάπη της εργατικής τάξης, του λαού, σε αναγνώριση της δράσης του στις 8 Νοέμβρη του 1887.

Ο Λένιν για τον Ποτιέ

Για τα 25 χρόνια από το θάνατο του Ευγένιου Ποτιέ, ο Λένιν γράφει για τον ποιητή της εργατιάς άρθρο στην «Πράβντα», το 1913. Παρακάτω το δημοσιεύουμε ολόκληρο:

«Το Νοέμβρη του περασμένου χρόνου, του 1912, έκλεισαν 25 χρόνια από την ημέρα του θανάτου του Γάλλου ποιητή - εργάτη Ευγένιου Ποτιέ, που έγραψε τον περίφημο προλεταριακό Υμνο της Διεθνούς ("Εμπρός της Γης οι κολασμένοι" κ.τ.λ.).

Ο Υμνος αυτός μεταφράστηκε σ' όλες τις ευρωπαϊκές, και όχι μόνο, γλώσσες. Σ' όποια χώρα κι αν βρεθεί ένας συνειδητός εργάτης, όπου κι αν τον ρίξει η μοίρα, όσο κι αν νιώθει τον εαυτό του ξένο, χωρίς γλώσσα, χωρίς γνωστούς, μακριά από την πατρίδα του, μπορεί να βρει συντρόφους και φίλους με το γνωστό σκοπό του Υμνου της Διεθνούς.

Οι εργάτες όλων των χωρών άρπαξαν τον Υμνο του πρωτοπόρου τους μαχητή, του προλετάριου - ποιητή, και τον έκαναν παγκόσμιο προλεταριακό ύμνο.

Και οι εργάτες όλων των χωρών τιμούν τώρα τον Ευγένιο Ποτιέ. Η γυναίκα και η κόρη του ζουν ακόμη και ζουν μέσα στη φτώχεια, όπως ζούσε σ' όλη του τη ζωή ο ποιητής του Υμνου της Διεθνούς. Ο Ευγένιος Ποτιέ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 4 του Οχτώβρη 1816. Ηταν μόλις 14 χρόνων, όταν σύνθεσε το πρώτο του τραγούδι και το τραγούδι αυτό τιτλοφορούνταν "Ζήτω η ελευθερία!". Το 1848 πήρε μέρος σαν μαχητής των οδοφραγμάτων στη μεγάλη μάχη των εργατών ενάντια στην αστική τάξη.

Ο Ποτιέ γεννήθηκε σε φτωχή οικογένεια και σ' όλη του τη ζωή έμεινε φτωχός, προλετάριος. Εβγαζε το ψωμί του συσκευάζοντας κιβώτια και αργότερα κάνοντας ζωγραφιές πάνω σε υφάσματα.

Από το 1840 ο Ευγένιος Ποτιέ απαντούσε σε όλα τα σπουδαία γεγονότα της ζωής της Γαλλίας με το μαχητικό του τραγούδι, αφυπνίζοντας τη συνείδηση των καθυστερημένων, καλώντας τους εργάτες να ενωθούν, μαστιγώνοντας την αστική τάξη και τις αστικές κυβερνήσεις της Γαλλίας.

Στην περίοδο της Μεγάλης Κομμούνας του Παρισιού (1871) ο Ποτιέ εκλέχτηκε μέλος της. Από τις 3.600 ψήφους, αυτός πήρε τις 3.352. Συμμετείχε σ' όλα τα μέτρα της Κομμούνας, της πρώτης αυτής προλεταριακής κυβέρνησης.

Η πτώση της Κομμούνας ανάγκασε τον Ποτιέ να καταφύγει στην Αγγλία και στην Αμερική. Τον περίφημο Υμνο της Διεθνούς τον έγραψε τον Ιούνη του 1871, την άλλη μέρα, μπορούμε να πούμε, μετά την αιματηρή ήττα του Μάη.

Η Κομμούνα καταπνίγηκε... αλλά η "Διεθνής" του Ποτιέ διακήρυξε τις ιδέες της σ' όλο τον κόσμο, κι αυτή ζει τώρα όσο ποτέ άλλοτε.

Το 1876, στην εξορία, ο Ποτιέ έγραψε το ποίημα: "Οι εργάτες της Αμερικής στους εργάτες της Γαλλίας". Στο ποίημα αυτό απεικόνιζε τη ζωή των εργατών κάτω από το ζυγό του καπιταλισμού, την εξαθλίωσή τους, τη βασανιστική εργασία τους, την εκμετάλλευσή τους, τη σταθερή πεποίθησή τους για την επικείμενη νίκη της υπόθεσής τους.

Μόνο ύστερα από εννιά χρόνια μετά την Κομμούνα, ο Ποτιέ γύρισε στη Γαλλία κι αμέσως μπήκε στο "Εργατικό Κόμμα". Το 1884 εκδόθηκε ο πρώτος τόμος των ποιημάτων του. Το 1887 εκδόθηκε ο δεύτερος τόμος με τον τίτλο: "Επαναστατικά τραγούδια".

Πολλά άλλα τραγούδια του ποιητή - εργάτη εκδόθηκαν πια μετά το θάνατό του.

Στις 8 του Νοέμβρη 1887 οι Παρισινοί εργάτες συνόδευσαν στο νεκροταφείο Pare Lachaise, όπου είναι θαμμένοι οι εκτελεσθέντες κομμουνάροι, τη σορό του Ευγένιου Ποτιέ. Η Αστυνομία ματοκύλισε τους εργάτες, για να αποσπάσει από τα χέρια τους την κόκκινη σημαία. Τεράστιες μάζες πήραν μέρος στην κηδεία. Από παντού αντηχούσαν οι ιαχές: "Ζήτω ο Ποτιέ!".

Ο Ποτιέ πέθανε μέσα στη φτώχεια. Αφησε όμως πίσω του ένα αληθινά αθάνατο πνευματικό μνημείο. Ηταν ένας από τους πιο μεγάλους προπαγανδιστές με το τραγούδι. Οταν έγραψε το πρώτο τραγούδι του, οι σοσιαλιστές εργάτες μετριούνταν το πολύ πολύ σε δεκάδες. Τώρα το ιστορικό τραγούδι του Ευγένιου Ποτιέ το ξέρουν δεκάδες εκατομμύρια προλετάριοι...».

Ο Ντεζετέ και η μελοποίηση της «Διεθνούς»

Το ποίημά του, ο Ποτιέ, ποτέ δεν το άκουσε να τραγουδιέται. Κι αυτό γιατί μελοποιήθηκε στη γαλλική πόλη Λίλλη (Lille), ένα χρόνο μετά το θάνατό του. Συνθέτης - όπως είδαμε - ήταν ο Πιερ Ντεζετέ.

Πρώτη φορά τραγουδήθηκε σε ένα καφενείο στην οδό Βινιέτ 21, από τη χορωδία των εργατών της Λίλλης με την ονομασία «Λύρα των εργαζομένων» στις 23 Ιούνη 1888, στη γιορτή των εφημεριδοπωλών. Η Λίλλη εκείνον τον καιρό ήταν το κέντρο των βιομηχανιών κλωστοϋφαντουργίας και ορυχείων και ακόμη η έδρα του Κόμματος των Γάλλων Εργατών, που ίδρυσε ο Ζιλ Γκεστ. Ετσι, ήταν ο πλέον κατάλληλος τόπος, για να ακουστεί για πρώτη φορά ο Υμνος της «Διεθνούς».

Ο Ντεζετέ γεννήθηκε στη βελγική Γάνδη το 1848 και πέθανε το 1932 στο Σεν Ντενί στο Παρίσι. Καταγόταν από εργατική οικογένεια, που αργότερα μετανάστευσε στη Γαλλία και κέρδιζε τη ζωή του κατασκευάζοντας έπιπλα. Από παιδί εργαζόταν σε διάφορες επιχειρήσεις στη Λίλλη, τραγουδούσε σε χορωδία, μελετούσε θεωρία της μουσικής και μάθαινε μουσικά όργανα.

Αργότερα, προσχώρησε στο επαναστατικό κίνημα και έγινε αρχηγός της «Λύρας των εργαζομένων». Η μουσική της «Διεθνούς» δημοσιεύτηκε μόνο με το επώνυμό του, χωρίς να αναφέρεται το όνομά του. Αργότερα, οι σοσιαλιστές της δεξιάς, που αντιμάχονταν τον Ντεζετέ, εκμεταλλεύτηκαν την παράλειψη αυτή και πίεσαν τον αδελφό του Αντολφ (επίσης συνθέτη) να αμφισβητήσει τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας στο τραγούδι. Το 1922, έπειτα από μακρά διαδικασία, το εφετείο επικύρωσε τα δικαιώματα του Πιερ.

Η εργασία μελοποίησης της «Διεθνούς» ανατέθηκε στο Ντεζετέ από ένα στέλεχος του Κόμματος των Γάλλων Εργαζομένων, τον Γουσταύο Ντελορί, που αργότερα έγινε και δήμαρχος της πόλης. Στον Ντελορί άρεσε το άγνωστο αυτό ποίημα του Ποτιέ και ήθελε να το κάνει ύμνο του κόμματος με την ευκαιρία των εργασιών της ίδρυσης της Δεύτερης Διεθνούς, η οποία τελικά έγινε στις 21 Ιουλίου του 1889.

Αλλα τραγούδια του, από τα οποία μερικά παρέμειναν αδημοσίευτα είναι «Ο κομμουνιστής» (στίχοι Ποτιέ), «Εμπρός», «Εργάτες», «Δρεπάνι και σφυρί» και «Ο θρίαμβος της Ρωσικής Επανάστασης» (στίχοι του ίδιου). Από το 1902, ο Ντεζετέ ζούσε στο Σεν Ντενί. Το 1920, έγινε μέλος του ΚΚ Γαλλίας και το 1928 επισκέφτηκε την ΕΣΣΔ. Το 1962 δημοσιεύτηκε στη Μόσχα συλλογή διασκευασμένων τραγουδιών του από τον Β. Α. Μπέλυι.

Ο Ντεζετέ πήρε πολύ λίγους επαίνους για τη συνεισφορά του στη μουσική και ιστορική κληρονομιά της Γαλλίας. Μάλιστα, απολύθηκε από τη δουλειά του και μπήκε στο «μαυροπίνακα» της Ενωσης Εργοδοτών της χώρας του. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να υποτιμήσει την επίδραση που είχε η μουσική του.

Η «ζωή» του Υμνου

Οπως συμβαίνει με όλα τα καλλιτεχνικά έργα, έτσι και με τον Υμνο της «Διεθνούς», ο ύμνος, όταν έφυγε απ' τα χέρια των δημιουργών του, απέκτησε δική του «ζωή». Κι αυτή τη ζωή θα δούμε εδώ.

Το 1888, την ίδια χρονιά που μελοποιείται, ο ύμνος εκδίδεται σε ξεχωριστό φυλλάδιο σε 6.000 αντίτυπα και εκδότη τον Boldoduc. Από τις αρχές του 1890, η «Διεθνής» διαδόθηκε στους κύκλους των εργαζομένων στη Βόρεια Γαλλία και το Βέλγιο, ενώ μετά το 1ο Συνέδριο της Β΄ Διεθνούς στο Παρίσι, κυκλοφόρησε και πέρα από τα σύνορα Γαλλίας - Βελγίου και άρχισε να τραγουδιέται σαν διεθνής ύμνος του επαναστατικού αγώνα του προλεταριάτου.

Στα 1894, ο Γάλλος σοσιαλιστής Γκοσελέν, καταδικάστηκε σε φυλάκιση για τη δεύτερη έκδοση της μουσικής της «Διεθνούς». Αιτία ήταν η 5η στροφή που απηχούσε την αντιμιλιταριστική εκστρατεία της Α΄ Διεθνούς. Οι πρώτες μεταφράσεις του κειμένου του ποιήματος εμφανίστηκαν στα 1890 - 1900. Στην παγκόσμια, όμως, διάδοση της «Διεθνούς» και στη μετάφραση των στίχων της στις γλώσσες όλων των λαών του κόσμου, συνέβαλε και η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Η μουσική της «Διεθνούς» απέκτησε δεύτερη ιστορική ζωή σε νέα χορωδιακή έκδοση και με μελωδία ελαφρά αλλαγμένη στη Ρωσία, τα πρώτα χρόνια της σοβιετικής εξουσίας.

Η συμβολή της Οχτωβριανής Επανάστασης στον Υμνο

Το κείμενο της μουσικής της «Διεθνούς» δημοσιεύτηκε στη ρωσική γλώσσα στο 1ο φύλλο της λενινιστικής «Ισκρα», το Δεκέμβρη του 1900. Στα 1902 ο Κοτς, έγραψε και δημοσίευσε τους στίχους της «Διεθνούς», στα ρώσικα και η γραφή αυτή έγινε δεκτή απ' όλους. Την ίδια χρονιά, οι στίχοι τυπώθηκαν στο περιοδικό «Ζιζν» που εκδιδόταν στο Λονδίνο και τη Γενεύη. Το ρώσικο κείμενο, που είναι μετάφραση της 1ης, 2ης και 3ης στροφής, με την επίδραση των ιδεών του Λένιν απέκτησε πρωτότυπη μορφή, που ανταποκρινόταν στα αγωνιστικά προβλήματα του νέου σταδίου του ρωσικού επαναστατικού κινήματος. Στροφές της «Διεθνούς», εκτός από τις εφημερίδες και τα περιοδικά των μπολσεβίκων και τις συλλογές των επαναστατικών τραγουδιών, δημοσιεύτηκαν και σε περισσότερες από μισό εκατομμύριο προκηρύξεις και διακηρύξεις πριν από την Επανάσταση του Οκτωβρίου.

Με βάση τους ρωσικούς στίχους, η «Διεθνής» μεταφράστηκε σε όλες τις γλώσσες των λαών της ΕΣΣΔ και σε πολλές γλώσσες άλλων χωρών. Αρχίζοντας από το 4ο Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Ρωσίας (1906), η «Διεθνής» έγινε κομματικός ύμνος της ρωσικής επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας. Στην έναρξη του 3ου Πανρωσικού Συνεδρίου των Σοβιέτ, στις 10 Ιανουαρίου 1918, η «Διεθνής» εκτελέστηκε σαν κρατικός ύμνος του νεαρού Σοβιετικού Κράτους.

Παρέμεινε εθνικός ύμνος της ΕΣΣΔ, μέχρι το 1944, όταν και καθιερώθηκε ο νέος κρατικός ύμνος της Σοβιετικής Ενωσης. Τότε η «Διεθνής» - σύμφωνα με απόφαση της Ολομέλειας του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκων) - καθιερώθηκε ως ύμνος του Κόμματος. Παράλληλα, ήταν ύμνος και της Γ΄ Διεθνούς.

Σημειώσεις:

1. Καρλ Μαρξ, «Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850», σελ. 44-45 εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

2. Καρλ Μαρξ, στο ίδιο, σελ. 45

3. Καρλ Μαρξ, στο ίδιο, σελ. 45

4. Καρλ Μαρξ, στο ίδιο, σελ. 46

5. Καρλ Μαρξ, στο ίδιο, σελ. 67

6. Καρλ Μαρξ, στο ίδιο, σελ. 60

7. Καρλ Μαρξ, «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», «Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς, Διαλεχτά Εργα», εκδόσεις «Γνώσεις» τ. 1ος, σελ. 627.

ΠΗΓΕΣ:

• «Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια». Λήμματα «Διεθνής», «Πιέρ Ντεζετέ», «Ευγένιος Ποτιέ».
• Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», 5η έκδοση, τόμος 22, σελ. 283 - 285, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
• «The Guardian» (εφημερίδα του ΚΚ Αυστραλίας), 3 Ιούνη 1998, «Η "Διεθνής" - ο ύμνος της εργατικής τάξης».