Karl Marx-Μισθός, τιμή και κέρδος: Αξία και εργασία

 Karl Marx-Μισθός, τιμή και κέρδος: Αξία και εργασία

VI. ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ

Πολίτες, έφτασα τώρα σε ένα σημείο, που πρέπει να μπω στην πραγματική ανάπτυξη του ζητήματος. Δεν μπορώ να υποσχεθώ πως θα γίνει με πολύ ικανοποιητικό τρόπο, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να διατρέξω όλο το πεδίο της πολιτικής οικονομίας. Μπορώ μόνο, όπως θα έλέγαν οι Γάλλοι «effleurer la question», να θίξω τα κύρια σημεία.

Το πρώτο ζήτημα που πρέπει να θέσουμε είναι: τι είναι η αξία ενός εμπορεύματος; με τι τρόπο καθορίζεται; με μια πρώτη ματιά θα μπορούσε να φανεί πως η αξία είναι κάτι το ολότελα σχετικό και πως δεν μπορεί να καθοριστεί χωρίς να εξεταστεί ένα εμπόρευμα στις σχέσεις του με όλα τα άλλα εμπορεύματα.

Πραγματικά, όταν μιλάμε για την αξία, για την ανταλλακτική αξία ενός εμπορεύματος, εννοούμε τις ανάλογες ποσότητες που σύμφωνα μ’ αυτές ανταλλάσσεται με όλα τα άλλα εμπορεύματα. Μα τότε γεννιέται το ερώτημα: με τι τρόπο ρυθμίζονται οι αναλογίες που σύμφωνα μ’ αυτές ανταλλάσσονται αμοιβαία τα εμπορεύματα;

Από πείρα ξέρουμε πως οι αναλογίες αυτές μεταβάλλονται αδιάκοπα. Αν πάρουμε ένα ξεχωριστό εμπόρευμα, λ.χ. το στάρι, θα βρούμε πως ένα κουώρτερ στάρι ανταλλάσσεται σε αμέτρητες αναλογίες με διάφορα εμπορεύματα. Ωστόσο, επειδή η αξία του παραμένει πάντοτε η ίδια, είτε την εκφράσουμε σε μετάξι, είτε σε χρυσάφι, είτε σε οποιοδήποτε άλλο εμπόρευμα, πρέπει να είναι διαφορετικό και ανεξάρτητο από αυτές τις διαφορετικές αναλογίες που ανταλλάσσεται με τα διάφορα άλλα είδη. Πρέπει να μπορούμε να εκφράζουμε με πολύ διαφορετικό τρόπο τις ποικίλες αυτές ισότητες με τα ποικίλα εμπορεύματα.

Εκτός από αυτό, όταν λέω πως ένα κουώρτερ στάρι ανταλλάσσεται σε μια ορισμένη αναλογία με σίδερο, ή πως η αξία ενός κουώρτερ στάρι εκφράζεται σε ένα ορισμένο ποσό από σίδερο, λέω πως η αξία του σταριού και το ισοδύναμο της σε σίδερο είναι ίσα με κάποιο τρίτο πράγμα, πού δεν είναι ούτε στάρι, ούτε σίδηρο, γιατί υποθέτω πως εκφράζουν το ίδιο μέγεθος, με δύο διαφορετικές μορφές. Και τα δύο, το στάρι και το σίδερο, πρέπει, κατά συνέπεια, να μπορούν να αναχθούν, ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, σ’ αυτό το τρίτο, που είναι το κοινό τους μέτρο.

Για να κάνω το σημείο αυτό κατανοητό θα καταφύγω σε ένα πολύ απλό γεωμετρικό παράδειγμα. Ποια μέθοδο ακολουθούμε όταν συγκρίνουμε μεταξύ τους τα εμβαδά τριγώνων που έχουν τις πιο διαφορετικές μορφές και μεγέθη, όταν συγκρίνουμε τρίγωνα με ορθογώνια, ή με οποιαδήποτε άλλα ευθύγραμμα σχήματα; Ανάγουμε το εμβαδόν κάθε τριγώνου σε μια έκφραση που είναι ολότελα διαφορετική από τη μορφή του. Αφού από τις ιδιότητες του τριγώνου βρήκαμε πως το εμβαδόν του είναι ίσο με το μισό γινόμενο της βάσης του επί το ύψος του, μπορούμε τώρα να συγκρίνουμε μεταξύ τους τις διάφορες τιμές κάθε είδους τριγώνου καθώς και κάθε άλλου ευθύγραμμου σχήματος, γιατί όλα τους μπορούν να χωρισθούν σε ορισμένο αριθμό από τρίγωνα.

Στην ίδια μέθοδο πρέπει να καταφύγουμε και με τις τιμές των εμπορευμάτων. Πρέπει να μπορέσουμε να τις αναγάγουμε σε μια κοινή για όλες έκφραση, και να τα ξεχωρίζουμε μόνο από τι αναλογίες που περιέχουν το κοινό αυτό ποσό.

Επειδή οι ανταλλακτικές αξίες των εμπορευμάτων είναι μόνο κοινωνικές λειτουργίες αυτών των πραγμάτων και δεν έχουν καμιά ολότελα σχέση με τις φυσικές τους ιδιότητες, πρέπει πρώτα να ρωτήσουμε: Ποια είναι η κοινή κοινωνικά ουσία σε όλα τα εμπορεύματα; Είναι η εργασία. Για να παραχθεί ένα εμπόρευμα χρειάζεται να ξοδευτεί, να μπει μέσα σ’ αυτό, ένα ορισμένο ποσό εργασίας. Και λέω όχι μόνο εργασία, μα κοινωνική εργασία. Ένας άνθρωπος που παράγει κάποιο αντικείμενο για δική του άμεση χρήση, για να το χρησιμοποιήσει ο ίδιος, δημιουργεί ένα προϊόν και όχι εμπόρευμα. Σαν αυτοσυντήρητος παράγωγος δεν έχει καμιά, σχέση με την κοινωνία. Μα για να φτιάσει ένα εμπόρευμα ένας άνθρωπος δεν πρέπει να φτιάσει μόνο ένα αντικείμενο που να ικανοποιεί κάποια κοινωνική ανάγκη, μα και η ίδια η εργασία του να είναι μέρος και συστατικό στοιχείο ολόκληρης της εργασίας που ξοδεύεται από την κοινωνία.

Πρέπει να υποτάσσεται στην «κατανομή της εργασίας μέσα στην κοινωνία». Χωρίς τις άλλες υποδιαιρέσεις της εργασίας δεν είναι τίποτα και πρέπει και αυτή από μέρους της να τις ολοκληρώνει.

Αν θεωρήσουμε τα εμπορεύματα σαν αξίες, τα θεωρούμε αποκλειστικά από τη μοναδική άποψη της αντικειμενοποιημένης, της στερεοποιημένης ή, αν θέλετε, της αποκρυσταλλωμένης κοινωνικής εργασίας. Από την άποψη αυτή μπορεί να διαφέρουν μόνο γιατί αντιπροσωπεύουν μεγαλύτερα ή μικρότερα ποσά εργασίας, όπως λ.χ. ένα μεταξωτό μαντήλι χρειάζεται περισσότερη ποσότητα από εργασία παρά ένα τούβλο.

Με τι μετρούμε όμως τα ποσά της εργασίας; Με το χρόνο που διαρκεί η εργασία, μετρώντας την εργασία με ώρες, μέρες κ.τ.λ. Φυσικά, για να χρησιμοποιήσουμε αυτό το μέτρο, ανάγουμε όλα τα είδη της εργασίας σε μέση ή απλή εργασία, που τη θεωρούμε σαν τη μονάδα τους.

Καταλήγουμε, λοιπόν, σε τούτο το συμπέρασμα. Ένα εμπόρευμα έχει αξία, γιατί είναι αποκρυστάλλωμα κοινωνικής εργασίας. Το μέγεθος της αξίας του, της σχετικής του αξίας, εξαρτιέται από το μεγαλύτερο ή μικρότερο πόσο αυτής της κοινωνικής ουσίας που περιέχεται σ’ αυτό, δηλαδή από τη σχετική μάζα εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή του.

Οι σχετικές αξίες των εμπορευμάτων καθορίζονται, κατά συνέπεια, από τις αντίστοιχες ποσότητες ή μεγέθη εργασίας που έχουν χρησιμοποιηθεί, αντικειμενοποιηθεί η σταθεροποιηθεί σ’ αυτά τα αντίστοιχα ποσά εμπορευμάτων, που μπορούν να παραχθούν στον ίδιο χρόνο εργασίας είναι ίσα. Ή η αξία ενός εμπορεύματος έχει προς την αξία ενός άλλου εμπορεύματος τον ίδιο λόγο πού έχει το ποσό της εργασίας που είναι στερεοποιημένο στο ένα προς το ποσό της εργασίας που είναι στερεοποιημένο στο άλλο.

Υποψιάζομαι πως πολλοί από σας θα ρωτήσουν: Υπάρχει τότε πραγματικά μια τόσο τεράστια ή μια οποιαδήποτε έστω διαφορά ανάμεσα στον καθορισμό της αξίας στα εμπορεύματα από το μισθό και τον καθορισμό της από τα σχετικά ποσά εργασίας που είναι αναγκαία για την παραγωγή της; Πρέπει, ωστόσο, να έχετε αντιληφθεί, πως η αμοιβή της εργασίας και το ποσό της εργασίας είναι δύο ολότελα διαφορετικά πράγματα. Υποθέστε λ.χ. πως σε ένα κουώρτερ στάρι και σε μια ουγκιά χρυσάφι είναι στερεοποιημένα ίσα ποσά εργασίας.

Αναφέρω το παράδειγμα αυτό, γιατί το χρησιμοποίησε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος στο πρώτο του δοκίμιο που δημοσίευσε το 1729 με τον τίτλο «A modest Enquiry into the Nature and Necessity of a Paper Currency» όπου, ένας από τους πρώτους, βρήκε την πραγματική φύση της αξίας. Πολύ καλά! Υποθέτουμε, λοιπόν, πώς ένα κουώρτερ στάρι και μια ουγκιά χρυσάφι είναι ίσες αξίες ή ισοδύναμα, γιατί είναι αποκρυσταλλώματα ίσων ποσών μέσης εργασίας τόσων ημερών ή τόσων εβδομάδων εργασίας που έχει στερεοποιηθεί αντίστοιχα στο κάθε ένα από αυτά. Μήπως, όταν καθορίζουμε μ’ αυτό τον τρόπο τις σχετικές αξίες του χρυσού και του σταριού, αναφέρουμε με ένα οποιοδήποτε τρόπο τους μισθούς του εργάτη γης και του μεταλλωρύχου; Καθόλου.

Αφήνουμε ολότελα ακαθόριστο πόσο πληρώθηκαν για την εργασία μιας μέρας ή μιας βδομάδας, ακόμα και το αν χρησιμοποιήθηκε καθόλου μισθωτή εργασία. Αν χρησιμοποιήθηκε, μπορεί οι μισθοί να ήταν πολύ άνισοι. Ο εργάτης, που η εργασία του αντικειμενοποιήθηκε στο ένα κουώρτερ στάρι, μπορεί να πήρε μονάχα δύο μπούσελ στάρι και ο εργάτης που χρησιμοποιήθηκε στο μεταλλείο, μπορεί να πήρε μονάχα μισή ουγκιά χρυσάφι. Ή αν υποθέσουμε πως oι μισθοί τους είναι ίσοι, μπορεί oι μισθοί αυτοί να απομακρύνονται με κάθε αναλογία, που είναι δυνατό, από τις αξίες των εμπορευμάτων που παράχθηκαν από αυτούς.

Μπορεί να φτάνουν το μισό, το τρίτο, το τέταρτο, το πέμπτο ή οποιοδήποτε άλλο μέρος από ένα κουώρτερ στάρι ή μια ουγκιά χρυσάφι. Οι μισθοί τους δεν μπορούν, φυσικά, να είναι μεγαλύτεροι από τις αξίες των εμπορευμάτων που παράγουν, μπορούν όμως να είναι μικρότεροι σε κάθε δυνατό βαθμό. Oι μισθοί τους έχουν όριο τις αξίες των προϊόντων, ενώ οι αξίες των προϊόντων τους δεν έχουν όριο τους μισθούς. Και πριν απ’ όλα, οι αξίες, οι σχετικές αξίες λ.χ. του σταριού και του χρυσού, θα έχουν καθορισθεί χωρίς να λαβαίνεται καθόλου υπ’ όψη η αξία της εργασίας που χρησιμοποιήθηκε, δηλαδή, ο μισθός. Ο καθορισμός της αξίας των εμπορευμάτων από τα σχετικά ποσά εργασίας που στερεοποιήθηκαν σ’ αυτά αποτελεί, λοιπόν, κάτι το ολότελα διαφορετικό από την ταυτολογική μέθοδο να καθορίζουμε τις αξίες των εμπορευμάτων με την αξία της εργασίας, ή από το μισθό. Ωστόσο, το σημείο αυτό θα φωτιστεί ακόμα περισσότερο στην πορεία της έρευνάς μας.

Όταν υπολογίζουμε την ανταλλακτική αξία ενός εμπορεύματος πρέπει να προσθέτουμε στο ποσό της εργασίας που χρησιμοποιήθηκε τελευταία και το ποσό της εργασίας πού καταναλώθηκε προηγούμενα στην πρώτη ύλη του εμπορεύματος, καθώς και την εργασία που ξοδεύτηκε στα όργανα, τα εργαλεία, τις μηχανές και τα κτίρια, που παίρνουν μέρος στη δουλειά αύτή. Η αξία ενός ορισμένου ποσού λ.χ. βαμβακερής κλωστής είναι αποκρυστάλλωμα του ποσού της εργασίας που έχει προστεθεί στο βαμβάκι, όταν το έκλωθαν, του ποσού της εργασίας που είχε προηγούμενα αντικειμενοποιηθεί στο ίδιο το βαμβάκι, του ποσού της εργασίας που είχε αντικειμενοποιηθεί στο κάρβουνο, το λάδι και τις άλλες βοηθητικές ύλες που χρησιμοποιήθηκαν, του ποσού της εργασίας που στερεοποιήθηκε στην ατμομηχανή, τα αδράχτια, τα κτίρια του εργοστασίου κ.τ.λ. τα καθαυτό όργανα της παραγωγής, όπως τα εργαλεία, οι μηχανές, τα κτίρια, χρησιμοποιούνται ξανά και ξανά για ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα σε επαναλαμβανόμενους κύκλους παραγωγής. Αν ξοδεύονταν διά μιας, όπως η πρώτη ύλη, ολόκληρη η αξία τους θα περνούσε διά μιας στα εμπορεύματα που έγιναν με τη βοήθειά τους.

Επειδή όμως ένα αδράχτι λ.χ. ξοδεύεται μόνο λίγο- λίγο, γίνεται ένας περίπου υπολογισμός με βάση το μέσο χρονικό διάστημα που διαρκεί και τη μέση κατανάλωση ή φθορά του στο διάστημα μιας ορισμένης χρονικής περιόδου, ας πούμε μιας ημέρας. Μ’ αυτό τον τρόπο υπολογίζουμε πόσο μέρος από την αξία του αδραχτιού μεταφέρεται στην κλωστή που κλώθεται σε μια μέρα και πόσο μέρος κατά συνέπεια από το ολικό ποσό της εργασίας, που έχει πραγματοποιηθεί λ.χ. σε μια λίβρα κλωστή, οφείλεται στο ποσό της εργασίας που είχε αντικειμενοποιηθεί προηγούμενα στο αδράχτι. Για τον τωρινό μας σκοπό δεν χρειάζεται να σταθούμε περισσότερο στο σημείο αυτό.

Θα μπορούσε να νομισθεί πως, αν η αξία ενός εμπορεύματος καθορίζεται από το ποσό της εργασίας που ξοδεύεται για την παραγωγή του, όσο πιο τεμπέλης, όσο πιο αδέξιος είναι ένας άνθρωπος, τόσο πιο μεγάλη αξία θα έχει το εμπόρευμα του, γιατί τόσο μεγαλύτερο θα είναι το χρονικό διάστημα που χρειάζεται για την κατασκευή του εμπορεύματος. Αυτό, ωστόσο, θα ήταν μια αξιοθρήνητη πλάνη. Θα θυμάστε πως χρησιμοποίησα τη λέξη «κοινωνική εργασία» και ο χαρακτηρισμός αυτός «κοινωνική» κλείνει πολλά μέσα του.

Όταν λέμε πως η αξία ενός εμπορεύματος καθορίζεται από το ποσό της εργασίας που έχει διατεθεί ή αποκρυσταλλωθεί σ’ αυτό, εννοούμε το ποσό της εργασίας που είναι αναγκαίο για την παραγωγή του, σε μια δοσμένη κοινωνική κατάσταση, κάτω από ορισμένους μέσους κοινωνικούς όρους παραγωγής, με μια δοσμένη μέση κοινωνική εντατικότητα και με μια μέση επιδεξιότητα της εργασίας που χρησιμοποιήθηκε. Όταν στην Αγγλία άρχισε ο μηχανικός αργαλειός να συναγωνίζεται τον χειροκίνητο αργαλειό, χρειάζονταν μονάχα ο μισός χρόνος εργασίας από πριν για να μετατραπεί ένα ορισμένο ποσό κλωστή σε μια γιάρδα βαμβακερό ή λινό ύφασμα. Ο φτωχός χειροτέχνης υφαντής δούλευε τώρα δέκα επτά και δέκα οχτώ ώρες τη μέρα αντί για εννέα ή δέκα που δούλευε πρώτα. Το προϊόν όμως της εικοσάωρης εργασίας του αντιπροσώπευε τώρα μόνο δέκα κοινωνικές ώρες εργασίας ή δέκα ώρες εργασία κοινωνικά αναγκαίες για να μετατρέψει ένα ορισμένο ποσό κλωστή σε ύφασμα. Το προϊόν των είκοσι ωρών του δεν είχε, κατά συνέπεια, περισσότερη αξία απ’ ότι το προηγούμενο προϊόν του των δέκα ωρών.

Αν, λοιπόν, ρυθμίζει τις ανταλλακτικές αξίες των εμπορευμάτων το ποσό της κοινωνικά αναγκαίας εργασίας που είναι αντικειμενοποιημένο σ’ αυτά, κάθε αύξηση στο ποσό της εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή ενός εμπορεύματος θα πρέπει να μεγαλώνει την αξία του, όπως και κάθε ελάττωση του θα πρέπει να τη μικραίνει.

Αν τα αντίστοιχα ποσά της εργασίας, που είναι απαραίτητα για να παραχθούν τα αντίστοιχα εμπορεύματα, παράμεναν σταθερά, θα παράμεναν και οι σχετικές τους αξίες παρόμοια σταθερές. Μα δεν είναι έτσι. Το ποσό της εργασίας που απαιτείται για να παραχθεί ένα εμπόρευμα αλλάζει ολοένα παράλληλα με τις αλλαγές στην παραγωγική δύναμη της εργασίας που χρησιμοποιήθηκε σ’ αυτό. Όσο μεγαλύτερη είναι η παραγωγική δύναμη της εργασίας, τόσο περισσότερο προϊόν παράγεται μέσα σε ένα δοσμένο χρονικό διάστημα εργασίας, και όσο μικρότερη είναι η παραγωγική δύναμη της εργασίας, τόσο λιγότερο προϊόν παράγεται στο ίδιο χρονικό διάστημα.

Αν λ.χ. με την αύξηση του πληθυσμού γίνονταν απαραίτητο να καλλιεργηθούν και λιγότερο εύφορα εδάφη, μόνο αν ξοδεύονταν μεγαλύτερο ποσό εργασίας θα ήταν δυνατό να έχουμε το ίδιο ποσό από προϊόντα και η αξία, κατά συνέπεια, του αγροτικού προϊόντος θα ανέβαινε. Από το άλλο μέρος, αν με τα σύγχρονα μέσα παραγωγής, ένας μόνο κλώστης μετατρέπει σε κλωστή, σε μια εργάσιμη μέρα, πολλές χιλιάδες φορές περισσότερο βαμβάκι απ’ όσο θα μπορούσε να κλώσει με το ροδάνι, μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα, είναι φανερό, πως κάθε ξεχωριστή λίβρα βαμβάκι θα απορροφούσε πολλές χιλιάδες φορές λιγότερη κλωστική εργασία απ’ ότι πρώτα και πώς, κατά συνέπεια, η αξία που προσθέτει με το κλώσιμο σε κάβε λίβρα βαμβάκι θα είναι χιλιάδες φορές μικρότερη απ’ ότι ήταν προηγούμενα. Η αξία της κλωστής θα πέσει ανάλογα.

Εκτός από τη διαφορετική ενεργητικότητα και την αποκτημένη επιδεξιότητα στην εργασία στους διαφορετικούς λαούς, η παραγωγική δύναμη της εργασίας πρέπει, πριν απ’ όλα, να εξαρτιέται:

Πρώτο: Από τους φυσικούς όρους της εργασίας, όπως είναι λ.χ. η ευφορία του εδάφους, η αποδοτικότητα των μεταλλείων κ.τ.λ.

Δεύτερο: Από την προοδευτική τελειοποίηση των Κοινωνικών Δυνάμεων της εργασίας, που προέρχεται από την παραγωγή σε μεγάλη κλίμακα, από τη συγκέντρωση του κεφαλαίου και το συνδυασμό της εργασίας, από τον καταμερισμό της εργασίας, από τις μηχανές, τις βελτιωμένες μέθοδες, τη χρησιμοποίηση χημικών και άλλων φυσικών μέσων, τη συμπίεση του χρόνου και του χώρου με τα μέσα συγκοινωνίας και μεταφοράς καθώς και από κάθε άλλη επινόηση που μ’ αυτή η επιστήμη υποχρεώνει τις φυσικές δυνάμεις να υπηρετήσουν την εργασία και που χάρη σ’ αυτή αναπτύσσεται ο κοινωνικός ή συνεργατικός χαρακτήρας της εργασίας. Όσο μεγαλύτερες είναι οι παραγωγικές δυνάμεις της εργασίας, τόσο λιγότερη εργασία ξοδεύεται για ένα δοσμένο ποσό προϊόντος, τόσο μικρότερη, λοιπόν, η αξία του προϊόντος αυτού.

Όσο μικρότερες είναι οι παραγωγικές δυνάμεις της εργασίας, τόσο περισσότερη εργασία ξοδεύεται για το ίδιο ποσό προϊόντος, τόσο μεγαλύτερη, λοιπόν, η αξία του. Μπορούμε, κατά συνέπεια, να καθορίσουμε σαν γενικό νόμο πως:

Οι αξίες των εμπορευμάτων είναι κατευθείαν ανάλογες με το χρόνο της εργασίας που χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή τους και αντίστροφα ανάλογες με την παραγωγική δύναμη της εργασίας που χρησιμοποιήθηκε.

Και μια πού ως τώρα μιλούσα μόνο για αξία, θα προσθέσω μερικά λόγια για την τιμή, που είναι μια ιδιαίτερη μορφή της αξίας.

Η τιμή, αυτή καθαυτή, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η χρηματική έκφραση της αξίας. Οι αξίες λ.χ. όλων των εμπορευμάτων σε τούτη τη χώρα εκφράζονται σε τιμές χρυσού, ενώ, αντίθετα, στην Ηπειρωτική Ευρώπη εκφράζονται κατά κύριο λόγο σε τιμές αργύρου. Η άξια του χρυσού ή του αργύρου, όπως και όλων των άλλων εμπορευμάτων, ρυθμίζεται από το ποσό της εργασίας που είναι αναγκαίο για την απόκτηση τους. Ένα ορισμένο ποσό από τα εθνικά σας προϊόντα, όπου έχει αποκρυσταλλωθεί ένα ορισμένο ποσό από την εθνική σας εργασία, το ανταλλάσσετε με το προϊόν των χωρών που παράγουν χρυσάφι και ασήμι, όπου έχει αποκρυσταλλωθεί ένα ορισμένο ποσό από τη δική τους εργασία.

Μ’ αυτό τον τρόπο, στην πραγματικότητα με την άμεση ανταλλαγή, μαθαίνετε να εκφράζετε σε χρυσό ή άργυρο τις τιμές όλων των εμπορευμάτων, δηλαδή, τα αντίστοιχα ποσά εργασίας που ξοδεύονται σ’ αυτά. Αν εξετάσετε κάπως κοντύτερα τη χρηματική έκφραση της αξίας, ή, πράγμα. που κάνει το ίδιο, τη μετατροπή της αξίας σε τιμή, θα βρείτε πως αυτό είναι μια μέθοδος να δίνετε στις αξίες όλων των εμπορευμάτων μια ανεξάρτητη και ομογενή μορφή, ή να τις εκφράζετε σαν ποσά ίσης κοινωνικής εργασίας. Ως το σημείο που η τιμή είναι μόνο η χρηματική έκφραση της αξίας, ο Άνταμ Σμιθ την ονόμασε «natural price» [φυσική τιμή] και οι Γάλλοι φυσιοκράτες «prix nécessaire» [αναγκαία τιμή].

Ποια σχέση υπάρχει τότε ανάμεσα στην αξία και τις τιμές στην αγορά ή ανάμεσα στις φυσικές τιμές και τις τιμές στην αγορά;

Όλοι σας ξέρετε πως η τιμή στην αγορά είναι η ίδια για όλα τα εμπορεύματα του ίδιου είδους, οσοδήποτε και αν διαφέρουν οι όροι της παραγωγής στον κάθε ξεχωριστό παραγωγό. Η τιμή στην αγορά εκφράζει το μέσο ποσό κοινωνικής εργασίας που είναι αναγκαίο, κάτω από τις μέσες συνθήκες παραγωγής, να εφοδιάσει την αγορά με μια ορισμένη μάζα από κάποιο εμπόρευμα. Την υπολογίζουμε πάνω στο συνολικό ποσό του εμπορεύματος αυτού.

Σύμφωνα μ’ αυτά η τιμή που έχει ένα εμπόρευμα στην αγορά ταυτίζεται με την αξία του. Από το άλλο μέρος, οι διακυμάνσεις των τιμών στην αγορά, που πότε ανεβαίνουν πάνω και πότε πέφτουν κάτω από την αξία ή φυσική τους τιμή, εξαρτώνται από τις διακυμάνσεις στην προσφορά και τη ζήτηση. Οι παρεκκλίσεις των τιμών στην αγορά από την αξία τους είναι αδιάκοπες, μα, όπως λέει ο Άνταμ Σμιθ:

«Η φυσική τιμή. . .. είναι ή κεντρική τιμή που γύρω της περιστρέφονται αδιάκοπα οι τιμές όλων των εμπορευμάτων. Διάφορα περιστατικά μπορούν άλλοτε να τις κρατούν αρκετά πάνω από αυτή και άλλοτε να τις ρίχνουν κάτω και μάλιστα κάτι πιο κάτω και από αυτή. Μα, παρά τα οποιαδήποτε εμπόδια που δεν τις αφήνουν να κατακαθίσουν στο κέντρο αυτό της ηρεμίας και της ακινησίας, αυτές τείνουν αδιάκοπα σ’ αυτό».

Δεν μπορώ να εξετάσω τώρα πιο βαθιά το ζήτημα αυτό. Αρκεί να πω πώς, αν η προσφορά και η ζήτηση ισορροπούν, οι τιμές των εμπορευμάτων στην αγορά θα αντιστοιχούν με τις φυσικές τους τιμές, δηλαδή, με τις αξίες τους, όπως αυτές καθορίζονται από τις αντίστοιχες ποσότητες εργασίας πού χρειάζονται για την παραγωγή τους. Η προσφορά όμως και η ζήτηση πρέπει να τείνουν εξακολουθητικά να ισορροπούνται, αν και αυτό γίνεται μονάχα με τον συμψηφισμό της μιας διακύμανσης με την άλλη, μιας ύψωσης με μια πτώση και αντίστροφα.

Αν, αντί να βλέπετε μόνο τις καθημερινές διακυμάνσεις, αναλύσετε την κίνηση των τιμών στην αγορά για μεγαλύτερες χρονικές περιόδους, όπως έκανε λ.χ. ο Τουκ στο έργο του «Ιστορία των τιμών», θα βρείτε πως οι διακυμάνσεις των τιμών στην αγορά, οι παρεκκλίσεις τους από τις αξίες, τα πάνω και τα κάτω τους, παραλύουν και ισοσταθμίζουν ή μια την άλλη, έτσι που αν παραβλέψουμε την επίδραση των μονοπωλίων καθώς και μερικές άλλες τροποποιήσεις, που τώρα είμαι υποχρεωμένος να τις προσπεράσω, όλα τα είδη των εμπορευμάτων πουλιούνται, κατά μέσο όρο, στις αντίστοιχες αξίες τους, ή τις φυσικές τους τιμές. Η μέση χρονική περίοδος που στη διάρκεια της ισοσταθμίζονται μεταξύ τους οι διακυμάνσεις των τιμών στην αγορά είναι διαφορετική για τα διάφορα είδη των εμπορευμάτων, γιατί στο ένα είδος είναι ευκολότερο να προσαρμοστεί η προσφορά στη ζήτηση παρά στο άλλο.

Αν τώρα, μιλώντας γενικότερα και αγκαλιάζοντας κάπως μεγαλύτερες περιόδους, όλες οι κατηγορίες των εμπορευμάτων πουλιούνται στις αντίστοιχες αξίες τους, είναι παραλογισμός να υποθέσουμε πως τα κέρδη, όχι σε ατομικές περιπτώσεις, μα τα σταθερά και συνηθισμένα κέρδη στους διάφορους κλάδους της παραγωγής, προέρχονται από μια προσαύξηση πάνω στις τιμές των εμπορευμάτων ή γιατί πουλιούνται σε τιμές που ξεπερνούν σημαντικά την αξία τους.

Ο παραλογισμός στην αντίληψη αυτή γίνεται φανερός αν τον γενικέψουμε. Αυτό, που ένας άνθρωπος θα κέρδιζε σταθερά σαν πουλητής, θα το έχανε άλλο τόσο σταθερά σαν αγοραστής. Δεν θα ωφελούσε σε τίποτε αν λέγαμε, πως υπάρχουν άνθρωποι που είναι αγοραστές χωρίς να είναι πουλητές, ή καταναλωτές χωρίς να είναι παραγωγοί. Ο, τι πληρώνουν οι άνθρωποι αυτοί στους παραγωγούς, πρέπει πρώτα να το έχουν πάρει δωρεάν από αυτούς. Αν κάποιος παίρνει πρώτα τα χρήματά σας και ύστερα σας τα γυρίζει πίσω αγοράζοντας τα εμπορεύματα σας, δεν πρόκειται να πλουτίσετε ποτέ πουλώντας τα εμπορεύματα σας πολύ ακριβά σ’ αυτόν τον ίδιο άνθρωπο. Αυτό το είδος της συναλλαγής θα μπορούσε να ελαττώσει μια ζημιά, μα ποτέ δεν θα βοηθούσε να πραγματοποιηθεί κέρδος.

Για να εξηγήσετε λοιπόν τη γενική φύση του κέρδους θα πρέπει να ξεκινήσετε από το αξίωμα πως, κατά μέσα όρο, τα εμπορεύματα πουλιούνται στις πραγματικές τους αξίες και πως τα κέρδη βγαίνουν από την πούληση τους στην αξία τους, δηλαδή, ανάλογα με το ποσό της εργασίας που είναι αντικειμενοποιημένο σ’ αυτά. Αν δεν μπορείτε να εξηγήσετε το κέρδος με την προϋπόθεση αυτή δεν θα μπορέσετε να το εξηγήσετε καθόλου. Αυτό φαίνεται παράδοξο και αντίθετο με την καθημερινή παρατήρηση. Το ίδιο παράδοξο είναι πως η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο και πως το νερό αποτελείται από δύο εξαιρετικά εύφλεκτα αέρια. Η επιστημονική αλήθεια είναι πάντα παράδοξη, όταν την κρίνουμε από την καθημερινή πείρα που αντιλαμβάνεται μόνο την απατηλή εξωτερική όψη των πραγμάτων.

15 Ιουνίου 1987

 15 Ιουνίου 1987

Η κε του μπλοκ αντιγράφει και δημοσιεύει σήμερα, λόγω της ημέρας και της αθλητικής επετείου, ένα διήγημα του γ.φ. καλογέρογλου από το τρομερό προλεκαλτ βιβλιαράκι «για πάντα εσσδ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις komsomol, έχοντας στο εξώφυλλο μια λεπτομέρεια από την φωτό του αγαθού γίγαντα βλαντίμιρ τσατσένκο, που κοσμεί και την αριστερή στήλη του μπλοκ. Στο εσωτερικό μάλιστα υπάρχει εισαγωγικά κι η εξής αφιέρωση του συγγραφέα

Αφιερώνεται στις παιδικές γαλαρίες των ΚΟΒ, κυρίως στους «δογματικούς» που δε ρίξαν τα κόκκινα λάβαρα υποστήριξης της CCCP. Στα ξεπουλητάρια που ασπάστηκαν τον ευρωκομμουνισμό και τις λοιπές μεταμοντέρνες αρλούμπες τους ξαναθυμίζουμε τα σοφά λόγια του Τσατσένκο: «Η ήττα μας στο τερέν του μπάσκετ είναι αποτέλεσμα της νέας μας στρατηγικής (εννοεί του ΚΚΣΕ) που μετά το 20ό συνέδριο έδειξε πραγματικά τι σημαίνει ειρηνικός δρόμος προς το σοσιαλισμό… να κοιτάς δηλ το μπασμένο αμερικανάκι Γκάλη και να κάνεις το μαλάκα».

Το διήγημα που ακολουθεί είναι το πρώτο από τα τρία συνολικά που περιέχει η έκδοση και διηγείται τις περιπέτειες και τη δύσκολη επόμενη μέρα ενός έφηβου, που υποστήριζε στον τελικό του ευρωμπάσκετ του 87’ τη σοβιετική ένωση και υφίσταται την καζούρα, τα πειράγματα και την προδοσία φίλων, συμμαθητών και του παιδικού του έρωτα. Καλή ανάγνωση.

Για πάντα ΕΣΣΔ

«Τίποτα τίποτα δε μας σταματά… Πραγματικά είμαστε τόσο κοντά… Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα… Αργύρης Καμπούρης… 101-102…»

Ο Γιώργος νευριασμένος περπατούσε με τα χέρια στις τσέπες και δεν ήθελε να συναντήσει κανέν7’αν συμμαθητή του. Είχε τσαντιστεί, συνέχεια στροβέλιζε στο μυαλό του ο Συρίγος και η κωλοφωνή του. Στα αυτιά του είχε ακόμα τις στρακαστρούκες του πασόκου που δούλευε στον ΟΤΕ από την απέναντι πολυκατοικία, που είχε βγει και φώναζε ελλαδάρα ομαδάρα με το λευκό αμάνικο  και το σταυρουδάκι που πλεκόταν με τις τρίχες του στέρνου και που πετάγονταν απ’ έξω. Στρακαστρούκες πέταγε κι ο ψιλικατζής όλο το βράδυ, ο ψιλικατζής που στραβοκοιτούσε όταν ο πατέρας του τον έστελνε να πάρει το Ριζοσπάστη. Η κουφάλα λες και το ‘κανε επίτηδες. Με το που βγήκε έξω ο μικρός είχε αρχίσει να λέει μαλακίες για τον Τσατσένκο, τι του έκανε για δεύτερη φορά η Ελλάδα του κομμουνισμού και κάτι τέτοια, πριν κάνα δίμηνο είχε κολλημένο τρανζίστορ στην αυτάρα του και άκουγε για το Σισμίκ… Ο Γιώργος γυρνούσε άπραγος στα σοκάκια, με τα λεφτά για παγωτό στην τσέπη, σιγά μην αγόραζε από το ρουφιάνο τον ψιλικατζή ξανά το ξυλάκι λεμόνι-φράουλα, τη γρανιτάρα του καλοκαιριού, που την τσάκιζε με τη πρώτη ευκαιρία. «Τα τίμια λεφτά των εργατών, κουφάλα, που μου δίνουν για χαρτζιλίκι, δε θα στα ξαναφήσω», σκεφτόταν. Κάθισε σε ένα παγκάκι και σκεφτόταν τη Νικολέτα, ένα κοριτσάκι που του ‘χε πάρει το μυαλό, ξανθό και λυγερόκορμο, που έμενε στον 5^ο όροφο της πολυκατοικίας και πήγαινε στο δίπλα σχολείο. Είχε έρθει από την Αυστραλία με τα πατίνια της και ένα ξανθό κότσο με κάτι φακίδες που του δημιουργούσαν ταραχή όταν τις κοιτούσε… Περνούσε η ώρα και η Νικολέτα πουθενά. Ίσως δεν έβγαινε, σκέφτηκε. Εμφανίστηκαν οι συμμαθητές του Γιώργου μαζί με αγόρια και κορίτσια της γειτονιάς, με συνθήματα και τραγούδια για την χτεσινή νίκη…

-Από Σεπτέμβρη να γραφτούμε όλοι μπάσκετ, πετάει την ιδέα ο Μάριος που φορούσε την μπλούζα της εθνικής.

-Τι μπάσκετ να παίξεις ρε χοντρέ; Πήγαινε πρώτα στα βοδιλάιν να αδυνατίσεις, του απαντά ο Σούλης. Χαχαχαχα γελάσαν όλοι. Πωωωω δεν είχε διάθεση να τους ακούει, δεν έβλεπε πουθενά και τη Νικολέτα, του ζαλίζαν τα αυτιά με τον Γκάλη και το Γιαννάκη.

-Τι έχεις ρε και δε μας μιλάς; Του αποκρίθηκε ο Άρης, ένας συνομήλικος από την ίδια τάξη του δημοτικού.

-Το ‘δες χθες;

-Ναι, του απάντησε ο Γιώργος, αλλά δεν χάρηκα. Τι το ‘θελε και το ‘πε; Το ακούσαν όλοι και τον άρχισαν στην πρόγκα.

-Σας γαμήσαμε καλά χθες ε; Κωλοδάχτυλα στα αυτιά, πειράγματα, Ελλαδάρα, ομαδάρα, φωνές, σφυρίγματα… Είχε αρχίζει να κοκκινίζει από τα νεύρα του, είχε φάει και κάτι νερά στη μπλούζα, την κοπάνισε για να γλιτώσει την πρόγκα, με δυο δρασκελιές είχε βρεθεί στην καβάτζα του, σε κάτι σκαλάκια. Σιγά μην τον άφηναν έτσι, ειδικά κάνα δυο κωλοπαιδαράκια που όλο έπαιζαν  κατακέφαλα με την πρώτη ευκαιρία σε κάθε τους συναπάντημα. Είχε κάτσει κάνα δεκάλεπτο λαχανιασμένος και τσαντισμένος, όχι για την πρόγκα, μα με τον μαλάκα τον Άρη που δε τον είχε υποστηρίξει. Δεν ήταν κολλητοί, απλά οι πατεράδες τους «περνούσαν» από την κόβα της γειτονιάς. Εκεί είχαν γνωριστεί, στην εσωτερική αυλή της κόβας. Έπαιζαν με κάτι κόκκινες μπίλιες και περίμεναν να τελειώσουν οι συζητήσεις των μεγάλων, καμιά φορά τους έβαζαν να ζωγραφίσουν και κάνα σφυροδρέπανο σε κάνα πανό για να ξεβαρεθούν.

-Τρέχα μαλάκα έρχονται… και ο Αντρέας έχει σφεντόνα, του είπε ο Άρης που μόλις είχε φτάσει για να του πει τα καθέκαστα.

-Τρέχα, φύγε, πήγαινε σπίτι σου.

-Ευχαριστώ για τη στήριξη, του ‘πε ειρωνικά ο Γιώργος που ήταν τσαντισμένος γιατί ο Άρης δεν είχε πάρει θέση υπέρ της Σοβιετικής Ένωσης… Ο Άρης έπιασε στον αέρα το ειρωνικό σχόλιο και με ήρεμο τόνο του ξηγήθηκε.

-Ο πατέρας μου μού ‘πε να μην πω τίποτα εναντίον της εθνικής. Ήταν άδικο. Πώς και οι δικοί του δεν του ‘χαν πει το ίδιο; Είμαστε ή δεν είμαστε με την USSR γαμώτη; Σκέφτηκε ο Γιώργος. Μπουγέλα με νερό από την πάνω πλευρά των σκαλιών έπεφταν κατά πάνω τους, ο Αντρέας με τη σφεντόνα του δε φαινόταν στο μπουλούκι, ο Γιώργος καθώς έτρεχε φώναζε «ένας-ένας άμα θέλετε…», μα δε σταμάτησε να ακούσει τι του απαντούσαν. Κάτι για τη μάνα του σίγουρα και για τον Τσατσένκο. Καθώς έτρεχε, να σου τη και η Νικολέτα χαρούμενη-χαρούμενη έξω από το φούρνο με ένα χωνάκι με τρεις τέσσερις μπάλες παγωτό επάνω. Οι γονείς την είχαν μοναχοκόρη και της έδιναν μόνιμα χαρτζιλίκι με την προϋπόθεση ότι θα αγοράζει φρέσκο παγωτό που είναι πιο υγιεινό και πιο νόστιμο από το ψυγείο του ψιλικατζίδικου. Είχε χαρεί που τον έβλεπε, είχε δυο μέρες να τον δει. Αυτός βρεγμένος από τα μπουγέλα κοντοστάθηκε μα ήταν φανερά τσιλιαρισμένος, κοιτούσε πίσω, απαντούσε μονολεκτικά. «Τι να έχει αλλάξει» θα σκεφτόταν η έρμη η Νικολέτα, «αυτός μέχρι χθες μου ‘γραφε ραβασάκια και χτυπούσε συνέχεια το κουδούνι για να ζητήσει βοήθεια σε εξισώσεις που δεν μπορούσε να λύσει…» Η αμηχανία ήταν εμφανής στο πρόσωπο του Γιώργου.

-Μου ‘πε η μητέρα σου ότι θα ‘σαι στις κούνιες, πήρα ένα παγωτό και ήρθα να σου πω… δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της, ενώ είχε γίνει κόκκινη σαν παντζάρι, γιατί οι φωνές των παιδιών που κυνηγούσαν το Γιώργο τον έκαναν να εξαφανιστεί από μπροστά της.

Καθώς έτρεχε, έκλαιγε από τα νεύρα του. Τα είχε ζητήσει από τη Νικολέτα και σε λίγες μέρες θα ‘φευγε για κατασκήνωση, ίσως να του ‘λεγε την απόφασή της. Βρέθηκε σε μια τρύπα στο λόφο του Φινόπουλου που την ήξερε μόνο αυτός, ήταν η τρύπα που μόνο σε δύσκολες περιπτώσεις περνούσε μέσα της τις ώρες του. Δεν μπορούσε να εξηγήσει το κακό που τον βρήκε με το κωλομπάσκετ. Σουρούπωσε σιγά-σιγά, βγήκε από την κρυψώνα του και κίνησε για το σπίτι, ενώ στο σουβλατζίδικο απέναντι από την είσοδο τα πειράγματα δίναν και παίρναν. Ο Γκάλης είχε καρφιτσωθεί σε ένα παρμπρίζ αυτοκινήτου. Ουρές για το μπιφτέκι του «Θανάση», μαζί με τις μητέρες υπήρχαν και κάποια από τα παιδιά που ήταν με το μπουλούκι που τον είχε κυνηγήσει το απόγευμα, αλλά έκαναν μόκο γιατί υπήρχε περίπτωση μια φανερή εμπλοκή τους σε καβγά να τους στερούσε το πολυπόθητο σουβλάκι. Σε αυτή τη συνθήκη ο μόνος που δεν είχε τίποτα να χάσει ήταν ο Γιώργος. Πριν πάει σπίτι πέρασε από το ψιλικατζίδικο, του ‘χε πει η μάνα του να πάρει αλεύρι πριν γυρίσει σπίτι. Ο ψιλικατζής όμως έλειπε. Ήταν η τυφλέγκω η πεθερά του που μύριζε σαν ασβός, μοναστήρι και πατσατζίδικο μαζί.

-Γεια σου Γιωργάκη τι κάνεις; Του ‘πε καθώς ήταν πίσω από ένα ξύλινο πάσο και καθάριζε κάτι φασολάκια.

-Τι θες να σου δώσω;

-Ένα αλεύρι, απάντησε ο Γιώργος. Μέχρι να ξεκουνηθεί όμως η τυφλέγκω, να γυρίσει και να πιάσει το αλεύρι, ο Γιώργος είχε κλέψει δυο-τρεις σοκοφρέτες, ενώ πέταξε μέσα στο ψυγείο με τα παγωτά μια καρτέλα αυγά που ήταν ακριβώς πάνω από το ψυγείο. Πλήρωσε, καληνύχτισε και έφυγε. Μπαίνοντας στο σπίτι συνάντησε τη μητέρα της Νικολέτας που τη συμπαθούσε πολύ, αφού ήταν η μητέρα της κοπέλας που δεν έβγαζε από το μυαλό του.

-Γεια σας κυρία Βερονίκη, τι κάνετε;

-Καλά Γιώργο μου, εσύ; Ο μπαμπάς, η μαμά;

-Μια χαρά κυρία Βερονίκη.

-Σου είπε η Νικολέτα; Τελικά θα ξαναφύγουμε για Αυστραλία. Ο μπαμπάς της βρήκε δουλειά στο Σίδνεϋ.. Ο Γιώργος τα ‘χασε, η γροθιά του είχε συνθλίψει τις σοκοφρέτες στην τσέπη του καθώς την κοιτούσε και δεν μπορούσε να το πιστέψει.

-Μεθαύριο θα κάνει πάρτι αποχαιρετισμού και θέλουμε να ‘ρθεις, γιατί μου ‘πε ότι μαζεύεις κασέτες με ξένη μουσική.

-Εντάξει κυρία Βερονίκη, θα ‘ρθω… είπε ο Γιώργος ενώ το ασανσέρ τον έφτυνε σαν κουκούτσι στο δεύτερο όροφο που έμεναν αυτός και οι δικοί του. Όταν μπήκε σπίτι του άφησε το αλεύρι στη μάνα του που τον φίλησε στο μάγουλο και κλείστηκε στο δωμάτιό του. Έσκισε τη φωτογραφία με την ομάδα μπάσκετ της Σοβιετικής Ένωσης, έξυσε για ώρα το χαραγμένο Γ+Ν από το κομοδίνο, κοίταξε στα ντουλάπια τις κασέτες του και πήρε μια απόφαση ότι δεν ξαναπάει ποτέ στην κόβα, τουλάχιστον για μπίλιες.

Η «Παναγιά η Χρυσαυγίτισσα» έπλεξε το γάντι του ΜΑΤατζή

• 

14 Ιουνίου

09:272014

Εκτύπωση του άρθρουΜοιράσου αυτό το άρθρο

2 Σχόλια

Η «Παναγιά η Χρυσαυγίτισσα» έπλεξε το γάντι του ΜΑΤατζή
Του Πιτσιρίκου
Σε παρεξήγηση οφείλεται η υπόθεση με το «μεταλλικό» γάντι που φορούσε ο αστυνομικός των ΜΑΤ στα επεισόδια με τις καθαρίστριες έξω από το υπουργείο Οικονομικών.
Σύμφωνα με την Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, το συγκεκριμένο γάντι δεν προβλέπεται στον υπηρεσιακό εξοπλισμό αλλά είναι γάντι με κοκάλινες απολήξεις και όχι μεταλλικό.
Ο αστυνομικός φοράει το γάντι γιατί είναι από χέρι.
Του το έχει πλέξει η μάνα του και τα κόκαλα είναι αγιασμένα στην εκκλησιά της Παναγιάς της Χρυσαυγίτισσας.
Δηλαδή το γάντι είναι απ’ τα κόκαλα βγαλμένο των Ελλήνων τα ιερά.
Επίσης, ο αστυνομικός των ΜΑΤ δεν χτύπησε στο κεφάλι την καθαρίστρια -όπως φαίνεται στο βίντεο- αλλά προσπαθούσε να σκοτώσει μια μέλισσα που είχε χωθεί στα μαλλιά της και ήταν έτοιμη να την τσιμπήσει.
Πάντως, επειδή το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και η Ελληνική Αστυνομία δεν ανέχονται βία εκ μέρους των αστυνομικών σε βάρος γυναικών, για το θέμα έχει διαταχθεί ΕΔΕ και ο συγκεκριμένος αστυνομικός θα τιμωρηθεί αυστηρά και παραδειγματικά: για ένα μήνα δεν θα έχει το δικαίωμα να δέρνει καθαρίστριες.
Στο πλαίσιο της έρευνας για την υπόθεση, έγινε σωματικός έλεγχος στους άνδρες των ΜΑΤ και εντοπίστηκε ματατζής που είχε χτυπήσει στα κωλομέρια του τατουάζ την φράση «όλοι οι καλοί χωράνε», οπότε θα παρασημοφορηθεί.
(Κοιτάξτε τι άγριος που είναι αυτός ο ματατζής στη φωτογραφία. Πολύ μοβόρος.)
Πηγή: Pitsirikos

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ

 Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ

«Η αντίληψη που επικρατεί στην πλειοψηφία της κοινωνίας είναι ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς, καθώς θα έχει αναλάβει την κρατική εξουσία, θα σταματήσει τον κατήφορο και θα ψηφίσει νόμους υπέρ των συμφερόντων των πολλών. Γνωρίζουμε όμως ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η ανάληψη της κυβέρνησης δεν ισοδυναμεί με τον άμεσο έλεγχο όλων των μηχανισμών του κράτους» (Γ. Μηλιός, στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 31/3/2014).

 

Τι λέει λοιπόν; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ενισχύσει την «αντισυστημική» ρητορική του, ως αντίπαλος του κράτους, το οποίο θα μεταρρυθμίσει φιλολαϊκά όταν γίνει κυβέρνηση. 

Εξαπάτηση δηλαδή του λαού, αφού πουθενά δεν αναφέρονται σε εναντίωση στους μεγαλοεπιχειρηματίες.

(Απόσπασμα άρθρου. Διαβάστε το όμως ολόκληρο ΕΔΩ, διότι έχει πολύ-πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, βεβαίως-βεβαίως)

Ας μεταφράσουμε όμως κι εμείς ...και επί το λαϊκότερον, τα θαυμαστά τού ΣΥΡΙΖΑ κόλπα...

Τι μάς λέει λοιπόν εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ δια στόματος τάδε; (Αδιάφορο το όνομά του).

Μας φτύνει κατάμουτρα, εεεε συγνώμη,

μας λέει ευθέως, 

ότι τη ...ρητορική του και μόνον αυτήν,

θα ενισχύσει "αντισυστημικά".

Όχι την πολιτική του...

Πολιτικώς, θα ενισχυθεί συστημικά...
 

Θα εξελιχθεί δηλαδή σε ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΖΙ. 

Πώς λέμε ένα σε δύο;

Ε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι τα δυο που κυβερνάνε σήμερα, σε ένα σχήμα... 

Τα δυο κόμματα δηλαδή (ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ), θα μπουν σ' ένα μπουκάλι...

Σύριζα σασούν...

Αυτήν την πολιτική θα εφαρμόσει και δεν το κρύβει. 

Την πολιτική που υπηρετεί σταθερά το τέρας τής ακριβώς από πάνω φωτογραφίας. 

Τον καπιταλισμό. Τα μονοπώλια... 

 

 

...Και για να το πράξει με τον αποτελεσματικότερο τρόπο,

θέλει το λαό με το κεφάλι σκυφτό και τη μέση λυγισμένη...

...Και θεωρεί ότι αυτό θα το καταφέρει εξαπατώντας τον. 

Παραμυθιάζοντάς τον...

 

Άκου να "μαγειρεύουνε" ρητορική για να ξεγελάσουν το λαό...

Το λαό μωρέ, που υποφέρει!

Που τον λιώνει η ανεργία!

Που τον τσακίζει η φτώχεια!

Τα τέρατα!!!

 

Παπατζήδες ή απατεώνες να χαρακτηρίσεις εντέλει αυτούς εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ...;;;

 

Τα απομεινάρια μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης: Μια χώρα κομμάτια, ένας λαός σε εμφύλιο, μια κοινωνική στροφή στον φονταμενταλιστικό μεσαίωνα, ένα ανθρωπιστικό έγκλημα διαρκείας.

 Τα απομεινάρια μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης: Μια χώρα κομμάτια, ένας λαός σε εμφύλιο, μια κοινωνική στροφή στον φονταμενταλιστικό μεσαίωνα, ένα ανθρωπιστικό έγκλημα διαρκείας.

Φωτό από αρχείο Γ. Μπεχράκη

απο τον τοιχο του Δημητρη Πλειωνη
''η αμερικανική επέμβαση στο Ιρακ με την προσπάθεια προσεταιρισμού των σιιστών προκάλεσε τελικά την ριζοσπαστικοποίηση των (μέχρι τότε "μετριπαθέστερων") σουνιτών σε μια φονταμενταλιστική κατεύθυνση. Μ' αυτή την έννοια, είναι πράγματι ένα κατασκεύασμα της δυτικής πολιτικής στην περιοχή.''

σχολιαζει ο
Δημήτρης Πλειώνης
Το πρώτο θέμα σήμερα σε όλο τον αραβικό κόσμο είναι τα γεγονότα στο Ιράκ, τα οποία αιφνιδίασαν τους πάντες...
Τα δυτικά ΜΜΕ συνεχίζουν να παραπλανούν τους αναγνώστες τους (αξιότιμους πολίτες των ΗΠΑ και της ΕΕ), θεωρώντας τους παντελώς πρόβατα και όχι άδικα. Όχι μόνο δεν τα λένε όλα, αλλά διαστρεβλώνουν και τα πραγματικά δεδομένα της σύγκρουσης, ενώ αποσιωπούν πλήρως τις αιτίες της...
Λοιπόν, η ISIL μόνο ουρανοκατέβατη δεν είναι στο Ιράκ.( οργάνωση Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε (ISIL)
Είναι η κατάληξη των συνενώσεων και διασπάσεων δεκάδων σουνιτικών ανταρτικών ομάδων εναντίον της αμερικάνικης κατοχής από το 2004 μέχρι πρόσφατα, που στην πορεία έπαιρναν όλο και πιο πολύ θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
Συνεργάζεται δε, με εκατοντάδες υψηλόβαθμους πρώην αξιωματικούς του Σαντάμ (σήμερα η κόρη του έκανε δηλώσεις υποστήριξης τους) και χιλιάδες σουνίτες πρώην στρατιωτικούς, που τους πέταξε στην ανεργία ο Αμερικάνος διοικητής του Ιράκ Μπρέμερ το 2004, όταν διάλυσε το στρατό του Σαντάμ
και απέλυσε 430.000 άνδρες για να φτιάξει αργότερα τον νέο στρατό κυρίως από Σιίτες, που λειτουργούσε ως συνεργάτης των κατοχικών αμερικανικών δυνάμεων και που τον άφησαν στο πόδι τους όταν έφυγαν...
Να κάνω μία παρένθεση εδώ, που ενδιαφέρει εμάς τους αριστερούς. Όταν κατέλαβαν το Ιράκ οι Αμερικάνοι με τους ευρωπαίους συμμάχους τους,
το παράνομο επί Σαντάμ κομμουνιστικό κόμμα διασπάστηκε, ένα κομμάτι το μεγαλύτερο, στάθηκε αντίθετο στην αμερικανική εισβολή και παρέμεινε παράνομο, ένα άλλο κομμάτι, οι "ρεαλιστές" (τι μου θυμίζουν, τι μου θυμίζουν) την επικρότησε, νομιμοποιήθηκε και άνοιξε γραφεία που τα φυλούσαν Αμερικάνοι κατοχικοί στρατιώτες, σήμερα δεν ξέρω αν υπάρχουν...
Κατόπιν οι σιιτικές κυβερνήσεις έβαλαν και μια μικρή αναλογία σουνιτών στον νέο ιρακινό στρατό.
Αυτοί είναι οι στρατιώτες και αξιωματικοί που τώρα παρατάν τον στρατό και ενώνονται με τους ισλαμιστές αντάρτες.
Όλα αυτά τα χρόνια έγινε οργανωμένη και εν τέλει επιτυχής προσπάθεια από τις αμερικανικές κατοχικές διοικήσεις να περάσουν τον θρησκευτικό σεκταρισμό στο Ιράκ, να οξύνουν τις θρησκευτικές και άλλες διαιρέσεις του πληθυσμού, ως μέσο ελέγχου της χώρας
(κλασσική αποικιοκρατική τακτική - οι Εγγλέζοι, πατέρες του αθλήματος) απαξιώνοντας τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους και δημιουργώντας κάθε είδους Φρανκεστάϊν στη θέση του, με μεγαλύτερο την ίδια την ιρακινή κυβέρνηση...
Κατά τα άλλα, η ISIL δεν προελαύνει ΜΟΝΗ ΤΗΣ προς την Βαγδάτη,
μαζί της έχουν ενωθεί χιλιάδες αντικυβερνητικοί μαχητές από τις σουνιτικές φυλές των χωριών και των πόλεων της επαρχίας Ανμπάρ και Νινευή, ακόμα και κάποιες ΜΟΝΑΔΕΣ του ιρακινού στρατού με όλο τον (αμερικάνικο) εξοπλισμό τους, γι' αυτό έχουν και τανκς, αντιαεροπορικούς πυραύλους ακόμα και ελικόπτερα...
Νομίζω ότι θα δούμε σημεία και τέρατα..
οι Αμερικάνοι σκέφτονται στρατιωτική επέμβαση μπροστά στην κατάρρευση της κυβέρνησης Μαλίκι.
Στην συγκεκριμένη συγκυρία δε, έχουν κοινά συμφέροντα με το Ιράν, που υποστηρίζει τον σιίτη Μαλίκι..
ΥΓ: Είμαι σίγουρος ότι οι πιο γελοίες και ηλίθιες αναλύσεις για το θέμα θα γίνουν από τους Έλληνες γεωπολιτικούς "αναλυτές" τύπου Μάζη. Εδώ είμαστε, θα το δούμε κι' αυτό... ''
- Το θέμα είναι ότι τα πολιτικο-θρησκευτικά φαινόμενα στον ισλαμικό κόσμο (και όχι μόνο) δεν μπορείς να τα ερμηνεύσεις ικανοποιητικά χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τους δικούς μας κλασσικούς πολιτικούς όρους και κριτήρια για να τα εντάξεις οπωσδήποτε στα πολιτικά και φιλοσοφικά σχήματα που ισχύουν στην Δύση.
Πρέπει να βλέπεις τα γεγονότα ως έχουν, το ιστορικό τους, την αλληλουχία τους και τις γενεσιουργές αιτίες τους, που σημαίνει ότι πρέπει να έχεις πολύ καλή πρόσβαση σε πρωτογενή πληροφόρηση και τοπική γνώση και αυτά ΔΕΝ στα δίνει η δυτική καθεστωτική ενημέρωση.
Εν πάσει περιπτώσει η ISIL ή ISIS είναι μία ακραία φονταμενταλιστική σουνιτική ισλαμική οργάνωση με απάνθρωπη έως κτηνώδη συμπεριφορά απέναντι σε αυτούς που θεωρεί εχθρούς της (όλα τα άλλα θρησκευτικά δόγματα και ομάδες εντός και εκτός Ισλάμ) η οποία έχει πολιτικούς και θρησκευτικούς στόχους (να φτιάξει το ισλαμικό Χαλιφάτο σε όλη την περιοχή κτλ).
Σαφώς και είναι καταδικασμένη να αποτύχει τελικά αλλά στην ουσία ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ (όπως και όλο αυτό το ακραίο ισλαμικό κίνημα εδώ και 25-30 χρόνια) της δυτικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής απέναντι στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, ο οποίος, κατόπιν της κατάρρευσης του υπαρκτού υφίσταται όλη την πίεση της πολύτροπης επέκτασης του δυτικού ιμπεριαλισμού στις χώρες τους.
Απλά να θυμίσω ότι η Δύση (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία) στις δεκαετίες '50, '60, '70 και '80 βοηθούσε πολύ τα μουσουλμανικά κινήματα σαν αντίβαρο στα αραβικά εθνικοαπελευθερωτικά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα που επηρεάζονταν από μαρξιστικές απόψεις.
Το αποκορύφωμα ήταν βέβαια στο Αφγανιστάν που συνεργάστηκαν και "έφτιαξαν" τον Μπιν Λάντεν και τους Μουτζαχεντίν για να χτυπήσει τους Σοβιετικούς

Στημένο συνέδριο από την πλειοψηφία στο ΕΚ Γιαννιτσών

Στημένο συνέδριο από την πλειοψηφία στο ΕΚ Γιαννιτσών

Καταγγελία της «Ταξικής Αγωνιστικής Ενότητας», που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ

Τις μεθοδεύσεις της πλειοψηφίας (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ) στη Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Γιαννιτσών καταγγέλλει η «Ταξική Αγωνιστική Ενότητα», με αφορμή την απόφαση να προχωρήσουν εσπευσμένα σε έκτακτο συνέδριο σήμερα και αύριο για την εκλογή νέας διοίκησης, ενώ απομένουν άλλα δύο χρόνια μέχρι να εξαντληθεί η θητεία της.
Η πλειοψηφούσα παράταξη στη διοίκηση του ΕΚ Γιαννιτσών, που προέκυψε από συνέδριο το Φλεβάρη του 2013, αποτελείται από συνδικαλιστές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και κάποιους που μεταπήδησαν πρόσφατα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αποφάσισαν να προχωρήσουν σε έκτακτο εκλογοαπολογιστικό συνέδριο, επικαλούμενοι την «εύρυθμη λειτουργία της διοίκησης», η οποία προφανώς διαταράσσεται από την παρουσία των τριών εκλεγμένων της «Ταξικής Αγωνιστικής Ενότητας» στο ΔΣ του Εργατικού Κέντρου.
Στην πραγματικότητα, ενοχλούνται - και το παραδέχονται - από το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ στο ΔΣ πρωτοστατούν στην οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων σε κάθε κλάδο δουλειάς και αποκαλύπτουν τις συνδιαλλαγές των εργοδοτικών - κυβερνητικών συνδικαλιστών με τους εργοδότες («Ακκάς» - «Ελληνική Υφαντουργία», «Carrefour» κ.ά.).
Οπως προκύπτει από τις εξελίξεις, η πλειοψηφούσα παράταξη, από την επομένη του τελευταίου συνεδρίου, σχεδίαζε πώς θα πετάξει το ΠΑΜΕ έξω από τη διοίκηση. Ετσι, στις αρχαιρεσίες των σωματείων που ακολούθησαν, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να διαμορφώσει βολικούς συσχετισμούς, διαγράφοντας από τα μητρώα δεκάδες εργαζόμενους, αποκλείοντας συνδυασμούς που συμπορεύονται με το ΠΑΜΕ και διαλύοντας σωματεία.
Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων - Εμποροϋπάλληλων, όπου διέγραψαν τη συντριπτική πλειοψηφία των μελών του και απέκλεισαν με παράνομες διαδικασίες και χωρίς καμία εξήγηση το 60% των εργαζομένων που συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο της «Αγωνιστικής Συνδικαλιστικής Παράταξης» (συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ). Στις προηγούμενες αρχαιρεσίες του Σωματείου είχαν ψηφίσει περίπου 630 εργαζόμενοι και στις φετινές μόλις 80, αφού η πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ διέγραψε τους υπόλοιπους.
Σημειώνουμε ότι στο τελευταίο συνέδριο του ΕΚ Γιαννιτσών συμμετείχαν περίπου 50 αντιπρόσωποι, ενώ στο έκτακτο συνέδριο που θα γίνει το Σαββατοκύριακο εκτιμάται ότι θα συμμετάσχουν μετά βίας 28-30.
«Αποδεικνύεται στην πράξη ποιος είναι με το κεφάλαιο και ποιος με τους εργάτες. Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι το ίδιο επικίνδυνος με την ασκούμενη αντιλαϊκή πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση και έχει τη σφραγίδα της ΕΕ», σημειώνει η «Ταξική Αγωνιστική Ενότητα» σε ανακοίνωσή της. Καλεί τους εργαζόμενους να συμβάλουν στην αλλαγή των συσχετισμών, να μη νομιμοποιήσουν τις μεθοδεύσεις τους, να συμπορευτούν με το ΠΑΜΕ, για να αποκτήσουν προοπτική οι αγώνες της εργατικής τάξης.

Οι εφοπλιστικές επενδύσεις δείχνουν το μέγεθος της εκμετάλλευσης

Οι εφοπλιστικές επενδύσεις δείχνουν το μέγεθος της εκμετάλλευσης

Σε 148 νέες παραγγελίες προχώρησαν οι Ελληνες εφοπλιστές το πρώτο τετράμηνο του 2014, από 56 το αντίστοιχο περσινό διάστημα, καταγράφοντας, σύμφωνα με το ναυλομεσιτικό γραφείο «Golden Destiny» αύξηση 164%. Ενώ σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα από την «Clarkson Research Services Limited» η αξία του στόλου που διαχειρίζονται οι Ελληνες εφοπλιστές ανέρχεται στα 72 δισ. δολάρια.
Για τα 148 νέα πλοία επένδυσαν 5,6 δισ. δολάρια από 2,3 που είχαν επενδύσει το περσινό 4μηνο. Το πρώτο τρίμηνο του 2014 είχαν παραγγείλει 95 πλοία. Αυτό σημαίνει ότι παρήγγειλαν 53 νέα πλοία μέσα σε ένα μήνα!
Επιπρόσθετα το ίδιο διάστημα, οι Ελληνες εφοπλιστές απέκτησαν άλλα τόσα πλοία, δηλαδή 148, από δεύτερο χέρι, επενδύοντας επιπλέον 4,2 δισ. δολάρια, όταν το αντίστοιχο περσινό διάστημα είχαν αγοράσει 107 πλοία δίνοντας 1,5 δισ. δολάρια.
Στα σχετικά σχόλια του ναυλομεσιτικού γραφείου «Golden Destiny» αναφέρεται ότι οι Ελληνες εφοπλιστές «εμφανίζονται πολύ δυναμικοί» και ότι ειδικά σε ό,τι αφορά τις αγορές πλοίων από δεύτερο χέρι «από χρόνο σε χρόνο καταγράφεται μια σταθερή αυξητική πορεία της τάξης του 38%».
Οσον αφορά στις 148 νέες παραγγελίες, αυτές αντιστοιχούν στο 14% του συνολικού αριθμού των νέων παραγγελιών που αναφέρθηκαν σε αυτό το διάστημα (1.054), ενώ σε ό,τι αφορά τους τύπους των πλοίων που επέλεξαν, τα περισσότερα είναι bulk carriers (73), δεξαμενόπλοια (39), ενώ 12 είναι τα υγραεριοφόρα και 22 πλοία μεταφοράς container.
Οι αγορές τους το τετράμηνο του 2014 αντιστοιχεί στο 25% της συνολικής δραστηριότητας, καθώς αυτό το διάστημα άλλαξαν χέρια συνολικά 592 πλοία.

Στην πρώτη θέση με τον ιδρώτα των ναυτεργατών

Να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με στοιχεία του οίκου «Clarkson», που δημοσιεύτηκαν το Μάη του 2014, η Ελλάδα επέστρεψε στην πρώτη θέση, ως η μεγαλύτερη «πλοιοκτήτρια» χώρα του κόσμου, με κριτήριο τη συνολική χωρητικότητα καθώς οι Ελληνες εφοπλιστές διαθέτουν πλέον 4.894 πλοία συνολικής χωρητικότητας 164 εκατ. τόνων, εκτοπίζοντας στη δεύτερη θέση τους Ιάπωνες με 8.537 πλοία, έναντι 157,4 εκατ. τόνων.
Υπενθυμίζεται ότι ο πρωθυπουργός Αν. Σαμαράς στις 3 Ιούνη, στα εγκαίνια της ναυτιλιακής έκθεσης ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑ, είχε αναφέρει στην ομιλία του: «Στα τελευταία 10 χρόνια οι Ελληνες πλοιοκτήτες έχουν ναυπηγήσει πάνω από 2.500 ποντοπόρα πλοία, κυρίως σε ναυπηγεία της Απω Ανατολής. Τώρα που μιλάμε, οι Ελληνες πλοιοκτήτες παραγγέλνουν ένα νέο πλοίο κάθε 2 μέρες», δείχνοντας το μέγεθος των κερδών που έχουν συσσωρεύσει και ότι πρέπει να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητά τους, δηλαδή η απίστευτη κερδοφορία τους.
Στο πλαίσιο αυτό, ο υπουργός Ναυτιλίας Μ. Βαρβιτσιώτης την περασμένη Παρασκευή, στο υπουργείο Ναυτιλίας υπέγραψε μνημόνιο συνεργασίας με τον υπουργό Εμπορίου, Βιομηχανίας και Ενέργειας της Δημοκρατίας της Νότιας Κορέας, Yoon Sang-jick, για τον τομέα της ναυτιλίας. Οπως αναφέρεται στο σχετικό δελτίο Τύπου, η συμφωνία αυτή «αποτελεί ένα ιδιαίτερα αποφασιστικό βήμα για τις σχέσεις των δύο χωρών. Σημειώνεται ότι τα οφέλη της συμφωνίας εκτιμώνται ως ιδιαίτερα σημαντικά για τα συμφέροντα της ελληνικής ναυτιλίας και τις ελληνικές κατασκευάστριες εταιρείες εξοπλισμών πλοίων, καθώς από σήμερα ανοίγει μία κερδοφόρα αγορά προς αυτές».
Το μνημόνιο αποβλέπει ανάμεσα σε άλλα «την ενθάρρυνση επαφών και συνεργασίας των ιδιωτικών φορέων των δύο χωρών, ιδίως μέσω ανταλλαγής τεχνογνωσίας, εμπειριών και βέλτιστων πρακτικών στους τομείς της Ναυπηγικής και της θαλάσσιας βιομηχανίας», «την εξαγωγή ελληνικών κατασκευαστικών υλικών για τον εξοπλισμό πλοίων στα ναυπηγεία της Κορέας», «την υλοποίηση κοινών προγραμμάτων», «την εγκαθίδρυση συνδέσμων μεταξύ των επιχειρηματικών φορέων» κ.ά. Η χρονική ισχύς της συμφωνίας είναι πενταετής και μπορεί να επεκταθεί, αν ευοδωθεί, για άλλα δύο χρόνια. Η συμφωνία έκλεισε με την παρουσία της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, του Ναυτικού Επιμελητηρίου, του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιά, εφοπλιστών και μεγαλοεπιχειρηματιών.

Και ατομικές συμβάσεις για μεγαλύτερα κέρδη

Και ενώ η κυβέρνηση λειτουργεί ως «ντίλερ» των εφοπλιστικών συμφερόντων, από την άλλη, με βάση τις οδηγίες και τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, εκσυγχρονίζει το θεσμικό πλαίσιο που έχει χτιστεί από το 1953 με το νόμο 2687, για να προσθέσει και νέα προνόμια στα ήδη αμέτρητα που μετράνε οι εφοπλιστές και τα οποία «πληρώνει» ο λαός για να εξασφαλίσει για τα καράβια τους ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη. Τελευταία εξέλιξη το έγγραφο που απέστειλε στην Ενωση Ελλήνων Εφοπλιστών ο υπουργός Ναυτιλίας Μ. Βαρβιτσιώτης για να τους ενημερώσει ότι στο εξής μπορούν να εφαρμόσουν ατομικές συμβάσεις, αφού έληξε από τις 31/12/2010 η ΣΣΕ στα ποντοπόρα πλοία και δεν έχει ανανεωθεί.
Οσο για το αν η τρελή συσσώρευση κερδών από τους εφοπλιστές και τα μέτρα που θωρακίζουν ακόμα περισσότερο την κερδοφορία τους έφεραν νέες θέσεις εργασίας και μείωσαν την ανεργία στους ναυτεργάτες τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά και δείχνουν ότι όσο οι Ελληνες εφοπλιστές αυξάνουν το στόλο τους τόσο αυξάνεται και η ανεργία των ναυτεργατών. Είναι ενδεικτικό ότι από το Γενάρη του 2014 ακόμα και τα αναξιόπιστα στοιχεία του Γραφείου Ευρέσεως Ναυτικής Εργασίας έσπασαν το «φράγμα» των 5.000 ανέργων, δίνοντας νέο πλήγμα στο ΝΑΤ που ήδη βουλιάζει από την εισφοροκλοπή και εισφοροδιαφυγή των εφοπλιστών. Οσο για το επίδομα ανεργίας παραμένει στα 235 ευρώ για τους άγαμους και 294 ευρώ για τους έγγαμους, ενώ γι' αυτό το ψίχουλο είναι τέτοιες οι προϋποθέσεις που απαιτούνται ώστε οι «δικαιούχοι» να μην ξεπερνούν τους 800!

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Νέες επιχειρήσεις καταστολής στις ανατολικές περιοχές

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Νέες επιχειρήσεις καταστολής στις ανατολικές περιοχές

Ρωσόφωνος πολιτοφύλακας στο Σλαβιάνσκ

ΚΙΕΒΟ.-- Ενώ ο μεγαλοβιομήχανος Πρόεδρος της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο παρουσίασε υποτίθεται στο Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν το «ειρηνευτικό» του σχέδιο για τη «δημιουργία ανθρωπιστικών διαδρόμων» στην Ανατολική Ουκρανία, συνεχίζεται η επιχείρηση καταστολής όσων δεν αναγνωρίζουν την πραξικοπηματική κυβέρνηση των εθνικιστών και φασιστών του Κιέβου. Οι στρατιωτικές δυνάμεις περικύκλωσαν χθες τα ξημερώματα τη Μαριούπολη και όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Εσωτερικών ανακαταλήφθηκαν κτίρια που έλεγχαν οι ρωσόφωνοι πολιτοφύλακες. Στις σφοδρές μάχες σκοτώθηκαν, σύμφωνα με τις ουκρανικές αρχές, τουλάχιστον 5 πολιτοφύλακες.
Η Μαριούπολη είναι το μεγαλύτερο ουκρανικό λιμάνι στην Αζοφική Θάλασσα και σημαντικό βιομηχανικό κέντρο στη χαλυβουργία.
Στο Ντονέτσκ στόχος επίσης έγινε το αυτοκίνητο του αυτοανακηρυγμένου προέδρου της λεγόμενης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, όπου όμως δεν επέβαινε ο ίδιος. Στην επίθεση αυτή σκοτώθηκαν 2 άντρες της φρουράς του και άλλοι δύο τραυματίστηκαν.
Στην περιοχή του Σλαβιάνσκ, που δέχτηκε σφοδρούς βομβαρδισμούς τις προηγούμενες μέρες, όσοι κάτοικοι έχουν παραμείνει είναι αναγκασμένοι να ζουν χωρίς νερό και συχνά χωρίς ηλεκτρικό.

Ρωσικές πιέσεις, αλλά και συνέχεια του παζαριού

Η Ρωσία αύξησε επίσης την πίεση στο ζήτημα του φυσικού αερίου μετά την αποτυχία των συνομιλιών που έγιναν την Τετάρτη στις Βρυξέλλες, ενώ η Ουκρανία απορρίπτει τη μείωση της τιμής που προτάθηκε από τη Μόσχα, με κίνδυνο να διακοπούν οι προμήθειες, κάτι που φοβούνται οι Ευρωπαίοι.
Ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της «Γκαζπρόμ» Αλεξέι Μίλερ δήλωσε χθες πως δεν θα υπάρξει άλλη παράταση της προθεσμίας και ζήτησε άλλα δυο δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι τη Δευτέρα.
Ο Αντρέι Κομπόλεφ, πρόεδρος της ουκρανικής «Ναφτογκάζ», που διαχειρίζεται το ρώσικο φυσικό αέριο, σε συνέντευξη που παραχώρησε χτες, δήλωσε ότι η Ουκρανία είναι έτοιμη να πληρώσει 1,9 δισεκατομμύρια δολάρια με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει συμφωνία στην τιμή των 1.000 κ.μ. η οποία θεωρεί ότι πρέπει να είναι στα 326 δολάρια. Η τιμή αυτή είναι πάνω από τα 286,5 δολάρια που η κυβέρνηση του Κιέβου διαπραγματευόταν αρχικά και κάτω από τα 385 δολάρια (δηλαδή την κατά 100 δολάρια μειωμένη τιμή σε σχέση με τη σημερινή τιμή πώλησης) που έχει προτείνει η ρωσική πλευρά. Ο ίδιος ο Πρόεδρος της Ρωσίας είπε χαρακτηριστικά ότι αυτή είναι η τελική τιμή - τα 385 δολάρια - και είναι «προσφορά προς εταίρους», ωστόσο είναι φανερό ότι το παζάρι κορυφώνεται, ενώ αναμένονται εξελίξεις μετά τη Δευτέρα.
Ο Ουκρανός αξιωματούχος χαρακτήρισε τα 326 δολάρια ως ενδιάμεση τιμή που «προτείνεται επίσης από την Ευρωπαϊκή Ενωση και δεν είναι η τιμή της αγοράς, παρ' όλα αυτά η Ουκρανία είναι έτοιμη να συμφωνήσει με το συμβιβασμό και να κλειστεί μια τελική συμφωνία με την "Γκαζπρόμ" τουλάχιστον για 18 μήνες, ειδάλλως η Ουκρανία θα προσφύγει στα δικαστήρια για να διευθετηθεί το ζήτημα».
Από την πλευρά του ο επίτροπος Ενέργειας της ΕΕ, Γκίντερ Οτινγκερ, δήλωσε πως περιμένει ότι οι συνομιλίες ανάμεσα στη Ρωσία και το Κίεβο για το φυσικό αέριο θα επαναληφθούν σήμερα Σάββατο, ωστόσο από την πλευρά της Ρωσίας δεν επιβεβαιώνεται ότι θα υπάρξει συνάντηση.