Γράφει ο Σφυροδρέπανος //
Στη Γιουροβίζιον νίκησαν τελικά οι «Ήρωες» από τη Σουηδία. Κι ας μην ήταν της σοσιαλιστικής εργασίας. Κι ας μην ήταν «άπαρτα βουνά», με τη ζεστή φωνή της Δημητριάδη.
Αλλά αν είσαι από αυτούς που πιστεύουν πως όλα έχουν γραφτεί κι η ανθρώπινη κατασταλαγμένη σοφία μας περιμένει να την ανακαλύψουμε και να την τρυγήσουμε, τότε όλα όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς για αυτό το πανηγυράκι, βρίσκονται βασικά σε αυτό το επεισόδιο των «Απαράδεκτων», που ήταν χρόνια μπροστά από την εποχή του, με κρυφές πολιτικές προεκτάσεις.


Ακολουθούν μερικά παραδείγματα που το αποδεικνύουν.
-Ο Σπύρος Παπαδόπουλος είναι σαν την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση. Έχει αριστερό παρελθόν κι ιδεολογικό πρόβλημα με τη συμμετοχή, καθώς φοβάται μη τυχόν ξεφτιλιστούν -σ.σ.: με τη (μουσική) συμφωνία που θα κληθούν να (υπο)γράψουν. Αλλά οι αντιστάσεις του κάμπτονται πολύ εύκολα (τραβάτε με κι ας κλαίω) κι ανοίγει με ακορντεόν το τραγούδι, που θα κρατά το ρυθμό στους εταίρους που χορεύουν πεντοζάλη.
-Το βασικό όπλο της ελληνικής κυβέρνησης κατά τη διαπραγμάτευση, είναι η δημιουργική ασάφεια. Όπως στο στίχο του ρεφραίν «όπα-είπα, κράτσα-κρούτσα» και στη διασκευή της Μαντουβάλας, με όλα τα φωνήεντα αλλαγμένα σε «ι».
Μιντιβίλι, ιγίπι γλικί μι/ λιχτιρί νι ‘ρθις στιν ιγκιλί μι
Κι όποιος κατάλαβε…
-Η πρωταγωνιστική τετράδα ψάχνει να βρει εναγωνίως, στα πλαίσια της διαπραγμάτευσης, τι είναι «αυτό που θέλει η Ευρώπη», μέχρι να παρέμβει καταλυτικά ο ευρωσκεπτικιστής Βλάσης: «έλα μωρέ, σιγά την ήπειρο».
Το μυστικό είναι να βρουν μια διεθνή λέξη, που να την ξέρουν όλοι. Ο Σπύρος σκέφτεται σε χαλεπούς, αντεπαναστατικούς καιρούς να χρησιμοποιήσει τη λέξη «socialism», αλλά η ιδέα απορρίπτεται μετά από ένα διάλογο με το Βλάση.
–Όχι μωρέ, θα μας περάσουν για Πασοκτζήδες.
-Γιατί μόνο το ΠΑΣΟΚ έκανε σοσιαλισμό;
-Σιγά το σοσιαλισμό που έκανε.
-Αυτό λέω κι εγώ, σιγά που έκανε…
Σήμερα βέβαια έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Αφενός ο «σοσιαλισμός» που μας απασχολεί σήμερα είναι ροζ κι όχι πράσινης απόχρωσης. Αφετέρου η διεθνής λέξη στην οποία θα μπορούσαμε να χτίσουμε το τραγούδι μας και τη γνωρίζουν όλοι, είναι το GREXIT.
-Η μουσική ιδέα-πρόταση του Γιάννη αποτυπώνει διαχρονικά τα εκλογικά μαγειρέματα και την προεκλογική περίοδο διαρκείας στη χώρα μας.
Ok, yes. Ok, yes. Σε είδα στο Σύνταγμα προχτές
(σ.σ.: έμμεση παραπομπή στους «αγανακτισμένους»).
Ok, yes. Ok, yes. Πάει η Ελλάδα σε εκλογές.
Που γίνεται ακόμα πιο επίκαιρο, όταν το λέει με φωνή αλά Μίκη, που κλείνει φέτος τα ενενήντα.
-Ο Σπύρος σκέφτεται προς στιγμήν να βάλει στο στίχο το Γέλτσιν και τη Ρωσία, αλλά τρώει άκυρο. Τα γιουχαΐσματα κι η εχθρότητα του γιουροβιζιονικού κοινού απέναντι στη Ρωσία, είναι η χαρά του μέσου Οακκίτη. Αν είναι πάντως να γλιτώσουν από αυτές τις διαβόητες ανταλλαγές βαθμών μεταξύ των χωρών του ανατολικού μπλοκ (που όλοι τις κάνουν βασικά), υπάρχει λύση. Να ενώσουμε ξανά τις σοβιετικές δημοκρατίες και να ξαναφτιάξουμε τη Σοβιετική Ένωση. Και σε ένα βάθος χρόνου τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης.
Κι ένα τελευταίο σημείο.
-Στο επεισόδιο, η κριτική επιτροπή αποφασίζει να απορρίψει όλα τα διαγωνιζόμενα τραγούδια και να ακυρώσει τη συμμετοχή, λόγω του χαμηλότατου ποιοτικού επιπέδου. Σήμερα αυτό το τελευταίο θεωρείται σχεδόν προτέρημα και προϋπόθεση για τη συμμετοχή. Σε βαθμό που αυτή η σύνθεση των Απαράδεκτων να μοιάζει σχεδόν αριστούργημα.


Κι αν στέλναμε αυτό στην τελική; Εξάλλου ο στίχος «βγάλαμε Αριστοτέλη και κρασί απ’ το βαρέλι» ήταν πιθανότατα πηγή έμπνευσης για την ελληνική συμμετοχή της επόμενης χρονιάς με τη Γαρμπή:
τη μια μας παίζουν ροκ, την άλλη τσιφτετέλι
παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη
μας ξεγελάνε με σεκλέτι και μεράκι
πνεύμα αθάνατο, σε τρώει το σαράκι
Τι έγινε ρε παιδιά; Είχε πολιτικό μήνυμα η Καιτούλα;