Πλαστές ιστορίες στην πολιτική

02-01-2019

Μέρες γιορτών και οι ηγέτες χωρών, με τη συνεπικουρία των ΜΜΕ, φιλοτεχνούν το προφίλ τους, επικεντρώνοντας κάθε φορά σε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αναλόγως των εκάστοτε προθέσεων και σκοπιμοτήτων.

 

Dies Brumalis

 

Μέρες γιορτών και οι ηγέτες χωρών, με τη συνεπικουρία των ΜΜΕ, φιλοτεχνούν το προφίλ τους, επικεντρώνοντας κάθε φορά σε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αναλόγως των εκάστοτε προθέσεων και σκοπιμοτήτων. Έτσι, από την εικόνα με την υπερβολή των χρυσοστόλιστων διακοσμήσεων και αντικείμενων που ήθελε να επιβάλλει την υπεροχή της γηραιάς  κυρίας ως βασίλισσας της Αγγλίας, μέχρι την εικόνα του δικού μας πρωθυπουργού ανάμεσα σε παιδιά, που θέλησε να φιλοτεχνήσει το προφίλ του ως φιλικού και οικείου δικού μας ανθρώπου, τα πολιτικά μηνύματα υπεραπλουστεύονται κι απευθύνονται σε συναισθήματα και ένστικτα, παίζοντας μ’ αυτά. Όσο μάλιστα το κοινό στο οποίο απευθύνονται τα μηνύματα είναι αδιάφορο, μπερδεμένο ή κατάπληκτο μπροστά στο ακατανόητο της πολιτικής τόσο περισσότερο η εικόνα  βαρύνει  από το περιεχόμενο αυτών που λέγονται ή υπονοούνται. Και τα ΜΜΕ, που ο ρόλος τους βέβαια δεν εξαντλείται στην ωραιοποίηση της εικόνας των ηγετών, είναι πάντα πρόθυμα για διαμεσολάβηση μεταξύ της προσωπικής εμπειρίας, της αντίληψης που έχουμε για τον κόσμο γύρω μας και της πραγματικότητας.


Μια πειστική περίπτωση, ενδεικτικό της χρήσης των εικόνων από τα ΜΜΕ για την άσκηση επιρροής στην κοινή γνώμη, είναι βέβαια τα γεγονότα στην Τιμισοάρα. Μέρες Χριστουγέννων ήταν, εκείνο το δεκαήμερο του Δεκεμβρίου του 1989 στη Ρουμανία, όταν εφαρμόστηκε για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση η πρακτική της κατασκευής μιας πραγματικότητας, με τις ψευδείς ειδήσεις να χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για την έναρξη αιματηρών ανατροπών ή σκληρών, μακροχρόνιων πολέμων. Έκτοτε αυτό επαναλαμβάνεται με τη μεσολάβηση των ΜΜΕ να παίζει πάντα κρίσιμο ρόλο στις απόπειρες αλλαγής καθεστώτων.

Στα γεγονότα της Τιμισοάρα τα δυτικά Μέσα Ενημέρωσης οργάνωσαν τη δραματική τους αφήγηση γύρω από τους ομαδικούς τάφους, ώστε να απεικονίσουν τη μακάβρια σφαγή στη Ρουμανία. Το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε για να επιταχύνει με βίαιο τρόπο την αλλαγή καθεστώτος στη Ρουμανία και να νομιμοποιήσει την ταχεία εκτέλεση του Προέδρου Τσαουσέσκου και της συζύγου του, ήταν ο «σοκαριστικός» αριθμός των περίπου 4.500 πτωμάτων που σύμφωνα με τους ισχυρισμούς βρέθηκαν σε μαζικούς τάφους, έχοντας πρώτα σφαγιαστεί από τις δυνάμεις ασφαλείας σε ένα όργιο καταστολής των διαμαρτυριών που διέταξε η κυβέρνηση. Τα ΜΜΕ διένειμαν το φωτογραφικό υλικό για να απεικονίσουν τους δήθεν μαζικούς τάφους της Τιμισοάρας χειραγωγώντας τις ειδήσεις και τρομοκρατώντας τον κόσμο. Η αποκάλυψη πως τα πτώματα είχαν μεταφερθεί, για να απεικονιστούν στην περίφημη φωτογραφία, από ένα νεκροταφείο για απόρους ανθρώπους έγινε αφού η ψευδής αυτή είδηση δημιούργησε το τετελεσμένο της «πραγματικότητας» που επιδιωκόταν. Οι νεκροί του Τσαουσέσκου έγιναν ιστορία και ό,τι απέμεινε ήταν οι εικόνες των νεκρών σωμάτων στο μυαλό των θεατών. Η πραγματικότητα χτίστηκε με ψευδείς εικόνες που απευθύνονταν στο συναίσθημα και βασίζονταν σε ευρέως διαδεδομένες πεποιθήσεις και όχι σε επαληθευμένα γεγονότα.

Και στα επόμενα τριάντα χρόνια που ακολούθησαν, με τον καπιταλισμό και τις αστικές δημοκρατίες χωρίς αντίπαλον δέος, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έπαιξαν έναν ευρύτερο ιδεολογικό ρόλο, με τις ειδήσεις τους και τις μορφές ψυχαγωγίας τους να νομιμοποιούν το σύστημα καθιστώντας το κέρδος και τον ανταγωνισμό, μαζί με τους θεσμούς που συνάπτονται με αυτά, μέρος της καθημερινής μας ζωής. Οι ειδήσεις βέβαια ποτέ δεν εμφανίζονται ως προπαγάνδα, κι ας αντανακλούν πάντα και μόνο τις αξίες του καπιταλισμού,  αφού εμφανίζονται τα ΜΜΕ να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, και κατά περιόδους μάλιστα να επιτίθενται και να  εκθέτουν μορφές διακυβέρνησης, εμφανιζόμενα και ως εκπρόσωποι της ελευθερίας του λόγου. Και το βασικό είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν τόσο φυσικά, που οι ίδιοι οι άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης είναι σε θέση να πείσουν τους εαυτούς τους ότι επιλέγουν και ερμηνεύουν τις ειδήσεις “αντικειμενικά” και το κοινό τους να πειστεί για την πολυφωνία των μέσων.

Η είδηση δεν θα έπρεπε κανονικά να είναι τίποτα περισσότερο από την αντανάκλαση του γεγονότος, σε μια κάθετη σχέση που δημιουργεί την είδηση (αν και γνωρίζουμε πως αυτό είναι ανέφικτο στον απόλυτο βαθμό, καθώς πάντα θα υπάρχει η απόσταση μεταξύ της ερμηνείας και του πραγματικού, αφού οι ιδέες και τα πράγματα δεν μπορούν να ταυτιστούν). Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει είναι ακριβώς το αντίθετο: είναι η, πολλές φορές ως και απολύτως κατασκευασμένη, είδηση που δημιουργεί μια πραγματικότητα, σε πλήρη ανεξαρτησία από κάποιο γεγονός, την αλήθεια. Γι’ αυτό και  η μορφή έχει τόση σημασία στη διάδοση των ειδήσεων. Μια καλά διατυπωμένη πλαστή ιστορία επηρεάζει περισσότερο  από μια αληθινή ιστορία που λέγεται άσχημα. Κι όταν προσθέσει κανείς το στοιχείο του κοινωνικού ή πολιτικού μηνύματος πίσω από την ιστορία που κατασκευάζεται, αυτή γίνεται δόλωμα που πείθει πως είναι είδηση κι ας έχει ολότελα προσχωρήσει στο έδαφος της προπαγάνδας. Μισές αλήθειες και ψέματα που βασίζονται σε εικόνες και συναισθήματα κατασκευάζουν μια υπέρ-πραγματική «πραγματικότητα» σε μια οργανωμένη προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης.

Κι αν στις προηγούμενες δεκαετίες καταβάλλονταν προσπάθειες για να πείσουν μέσα από ιστορίες, (όπως εκείνη με τις θερμοκοιτίδες που έσπαζαν οι άνδρες του Σαντάμ Χουσεϊν στο Κουβέιτ για να δικαιολογηθεί η επέμβαση στο Ιράκ ή το ρίξιμο του αγάλματος του Σαντάμ Χουσεΐν στη Βαγδάτη, μια πράξη που γυρίστηκε και φωτογραφήθηκε για να απεικονιστεί ως ένα γεγονός λαϊκής έγκρισης της επέμβασης) έχει κανείς την εντύπωση πως τα τελευταία χρόνια η μέριμνα για να κερδηθεί η συναίνεση των μεγάλων μαζών ενδιαφέρει λιγότερο. Ίσως γιατί πια μεγάλες μάζες των πληθυσμών της Ευρώπης μοιάζει να έχουν εισχωρήσει κι αυτές σε τέτοιες πλαστές ιστορίες.

http://www.katiousa.gr

Δελτίο Κομινφόρμ - Γενάρης 2019

Ας είμαστε ρεαλιστές, ας επιδιώκουμε το αδύνατο. Όπου αδύνατο, αν όχι ουτοπικό, στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα ήταν για την κε του μπλοκ -ακριβώς επειδή είναι μονοπρόσωπη και δεν είναι κε- να συνεχίσει να διατηρεί και να ανανεώνει σε τακτική βάση το περιεχόμενο του μπλοκ -είτε αρέσει η Κατιούσα στους σφους αναγνώστες, είτε τους ξενερώνει και θα προτιμούσαν να ανεβαίνουν εδώ πιο τακτικά κάποια κείμενα.

Το οποίο  μπλοκ όμως εκτός από κε, έχει και βάση. Η οποία κρατά ζωντανό το μπλοκ, σχεδόν μόνη της και του δίνει λόγο ύπαρξης. Αντί λοιπόν να παίρνει κείμενα -και αφορμές για σχολιασμό- με το δελτίο, ίσως είναι προτιμότερο να κάνει το δικό της δελτίο.

Ξέχωρα από τα όποια λιγοστά -σε σχέση με το παρελθόν- κείμενα μπορεί να ανεβαίνουν εδώ για να σχολιαστούν και να διατηρείται μια ροή, το βασικό μάλλον είναι να υπάρχει μια ανάρτηση -καταρχάς σε μηνιαία βάση- όπου να σχολιάζεται ελεύθερα ό,τι προκύπτει στην επικαιρότητα ή και πιο άσχετα θέματα (ακόμα και γκρίνια για την Κατιούσα, που λέει ο λόγος, αν είναι κόσμια και χρήσιμη) που απασχολούν κάποιον σφο αναγνώστη.

Δεν ξέρω αν έπρεπε να γίνει πιο νωρίς, αν θα έχει επιτυχία, αν έχει λόγο ύπαρξης, πάντως είναι μια ιδέα, ένα πείραμα, και θα το δοκιμάσουμε στην πράξη. Καλό σχολιασμό, ο λόγος σε εσάς.

Οι φίλοι και οι εχθροί του Paco Ignacio Taibo II

Δημήτρης Καντ.

Το ενδιαφέρον μου για τον διάσημο πια στο παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα και στους λογοτεχνικούς κύκλους Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ (Paco Ignacio Taibo II), γεννήθηκε εδώ και πολλά χρόνια, από κάποιες συνεντεύξεις του, πριν διαβάσω ιστορικά κείμενα και μυθιστορήματά του και αρκετά πριν ο «υποδιοικητής» Μάρκος και οι Ζαπατίστας αποκτήσουν μια ιδιαίτερη θέση στη ζωή και στη δράση του. Γεννημένος στην Ισπανία, σε μια οικογένεια όπου κυριαρχούσαν οι αγωνιστές που πολέμησαν τον Φράνκο και τον ισπανικό φασισμό, αναγκάστηκε στα εννιά του χρόνια να εκπατριστεί και να καταφύγει με την οικογένειά του στο Μεξικό. Όπως φαίνεται από τη συνέχεια, ο μικρός Πάκο αφομοίωσε τις πολιτικές και ιδεολογικές παραδόσεις της οικογένειας και παρέμεινε μέχρι σήμερα πιστός στις αξίες τους. Ένα παράδειγμα: Όταν ο αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον δήλωσε πως έχει στο κομοδίνο του και διαβάζει το βιβλίο του Τάιμπο «Με τέσσερα χέρια», είπε ο Πάκο: «Ο Κλίντον είναι ο πιο ακραίος αμερικανός πρόεδρος που μπορώ να ανεχτώ ως αναγνώστη μου. Αν μάθω ότι με διαβάζει και ο Μπους, θ’ αλλάξω επάγγελμα». Κι όταν του ζήτησαν να διακρίνει τον επαναστάτη από τον τρομοκράτη, απάντησε:«Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Ένας κοινωνικός επαναστάτης, όπως ο Γκεβάρα, έχει πολύ γερές ρίζες μέσα στην κοινωνία, είναι μια έκφραση της κοινωνίας. Ένας τρομοκράτης είναι ένας τύπος ο οποίος πιστεύει ότι ο Θεός οδηγεί τις πράξεις του και από αυτό το πιστεύω οδηγείται σε αυτές, ξεκομμένος από την υπόλοιπη κοινωνία. Η διαφορά, λοιπόν, είναι πραγματικά ξεκάθαρη». Κι ύστερα ολοκλήρωσε την απάντησή του  με μια ερώτηση την οποία άφησε αναπάντητη: «Ποιος είναι τελικά τρομοκράτης; Και εκείνος που κατοικεί στον Λευκό Οίκο στην Ουάσιγκτον τι είναι;» [1]
Αυτά και κάτι παρόμοια φαίνεται ότι εξόργισαν κάποιους δικούς μας «αριστερούς», από εκείνους που σε κάθε αμερικανικές προεδρικές εκλογές, φωνάζουν σαν αυτόκλητοι ψηφοφόροι, «Ψηφίζω Κλίντον» ή «Ψηφίζω Ομπάμα», δεδομένου ότι θεωρούν τον εκάστοτε υποψήφιο των αμερικανών «Δημοκρατικών» ως δικό τους — μέχρις εκεί φτάνει η αριστεροσύνη τους. Έτσι, ο Ανταίος Χρυσοστομίδης, δημοσιογράφος της εφημερίδας «Αυγή» και συγγραφέας του πολιτικού αριστουργήματος «ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΥΡΚΟΣ, Η δυναμική της ανανέωσης» (διάλογοι Ανταίου και Λεωνίδα με πρόλογο Φώτη Κουβέλη) αναγκάστηκε εξαιτίας της πολιτικής συμπεριφοράς του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ να συντάξει ένα λιβελογράφημα εναντίον του, όπου τον κατακεραύνωνε… για το όνομά του και για την πολιτική του ιδεολογία [2]:
«Ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ο ΙΙ (το ΙΙ, ακριβώς όπως στους βασιλιάδες και στους πάπες) δηλώνει αριστερός» τον συκοφάντησε ο Χρυσοστομίδης. Φυσικά, ο  λιβελογράφος γνώριζε ότι το όνομα τού πατέρα τού συγγραφέα είναι Paco Ignacio Taibo I κι ότι το «ΙΙ» στο όνομα του συνονόματου γιου υπάρχει για τη μεταξύ τους διάκριση, δεδομένου ότι και ο πατέρας ήταν γνωστός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Αυτό, όμως, ο Χρυσοστομίδης έκανε πως δεν το ξέρει, παρότι αναφέρεται ακόμη και στην Βικιπαίδεια, όπου υπάρχει και σχετικό λήμμα για τον πατέρα, τον Paco Ignacio Taibo I. Και συνέχισε τις ειρωνικές παπαρολογίες του ο φιλελές λιβελογράφος, προσπαθώντας να θίξει την πολιτική ιδεολογία του συγγραφέα: «[Ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ο ΙΙ είναι] από τους πολύ αριστερούς, από εκείνους που δεν αρκούνται στις μεταρρυθμίσεις αλλά υποστηρίζουν πιο ριζικές λύσεις, από εκείνους που ορκίζονται στην Επανάσταση» [2]. Τρομερή κατηγορία! Είναι η ίδια που απευθύνουν εναντίον των κομμουνιστών όλοι οι «αριστεροί» μεταρρυθμιστές της Δεξιάς.  
Σ’ ένα προλογικό «Σημείωμα» του βιβλίου του Αρχάγγελοι [3], ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, μιλώντας για τα ιστορικά πρόσωπα των 12 αφηγημάτων που αποτελούν το βιβλίο γράφει: «[…] Η ενότητα μεταξύ των προσωπικοτήτων αυτών υπερβαίνει τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό, αν και όλα τα πρόσωπα κινούνται στο ευρύ πεδίο της Αριστεράς και στον δρόμο χωρίς επιστροφή της Επανάστασης […]». Κι ύστερα, λίγο παρακάτω, γράφει για τα ίδια ιστορικά πρόσωπα: «Όλοι αυτοί αναζητούσαν την επανάσταση και πήγαν πολλές φορές στην κόλαση να την συναντήσουν. Συγκεντρωμένοι, αποτελούν μέρος της μοναδικής Αριστεράς που αναγνωρίζω ως προγενέστερη, εκείνη που κάνει δικά της όλα τα λαϊκά τολμήματα, όλες τις προτάσεις, όλες τις ήττες. Ενώνονται από το πείσμα τους, από την πίστη τους στην προσπάθεια να αλλάξουν ριζικά τον κόσμο, αυτό το θαυμάσιο πείσμα τους».
Φυσικά, έχουμε σήμερα ως ιδεολογικούς εχθρούς του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ τους ιδεολογικούς απογόνους του Κύρκου και ομοϊδεάτες του Χρυσοστομίδη, που συγκυβέρνησαν την Ελλάδα το 2012  ως «Δημοκρατική Αριστερά» μαζί με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και το ΠΑΣΟΚ, και που συγκυβερνούν σήμερα ενταγμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛ και με πλήθος στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Έχουμε και κείνα τα νεοναζιστικά ζόμπι με τους παραστρατιωτικούς τους μηχανισμούς και τους κρατικούς συνεργάτες τους που ετοιμάζονται να συγκυβερνήσουν στην Ελλάδα, όπως οι όμοιοί τους σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, συνεργαζόμενοι με τα άλλα αστικά κόμματα και συνεχίζοντας να διαπράττουν τα εγκλήματά τους σε βάρος των μεταναστών και εκείνων που  αγωνίζονται κατά των σύγχρονων μορφωμάτων του ναζισμού και του φασισμού. Δηλώνουν «εθνικιστές» και ξεχνούν οι νεοναζί τα πολλαπλά εγκλήματα που συνεχίζουν να διαπράττουν οι όμοιοί τους στη Γερμανία σε βάρος των μεταναστών, κυρίως των Τούρκων και των Ελλήνων. Ένα κείμενο σχετικό με τους φίλους του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ και με όσα συμβαίνουν σήμερα στη Γερμανία είναι η παρακάτω «Πρώτη ιστορία» του που κυκλοφορεί ελεύθερα στο διαδίκτυο. [4]

Τρεις ιστορίες για Ζαπατίστας εκεί που δεν υπάρχουν Ζαπατίστας
Πρώτη ιστορία
Στο Βερολίνο έχω έναν φίλο που είναι εκδότης. Είναι σ’ όλα του Γερμανός, έχει μια μοτοσυκλέτα κι ένα πανέμορφο μαύρο κράνος που κάποτε προσπάθησα να τον πείσω να ζωγραφίσει στις πλευρές του έναν φλεγόμενο, κατακίτρινο δράκο, με μια ωραία επιγραφή, ένα σύνθημα, κάτι σαν «οι άγγελοι της ταξικής πάλης». Ο φίλος μου ανήκει στην αριστερά, αλλά είναι Γερμανός, γι’ αυτό πάντοτε αρνιόταν ν’ αγγίξει το κράνος.
Δουλεύει δέκα ώρες την ημέρα ως διευθυντής του εκδοτικού οίκου. Το Σάββατο περιορίζεται να δουλεύει οκτώ ώρες, γιατί νιώθει ότι εκεί βρίσκεται όλο του το πάθος, όλα τα πράγματα που έχει ανάγκη να κάνει. Η Κυριακή, επιτέλους, είναι αφιερωμένη στη βόλτα με τα τρία διαφορετικά παιδιά του, από τρεις διαφορετικούς γάμους, με απολύτως ακριβές ωράριο: από τις 8 έως τις 10.30, από τις 11 έως τις 14 κ.ο.κ. Είναι τα ίδια τα παιδιά, αναμφιβόλως Γερμανοί κι αυτά, που του λένε: «Μπαμπά, είναι 11.30, ώρα να πας στο άλλο».
Πήγα στο Βερολίνο και του πρότεινα να έρθει στο Μεξικό για να συμμετάσχει σε μια διεθνή συνάντηση διανοουμένων, σε μια κίνηση αλληλεγγύης στο κίνημα των Ζαπατίστας. Μου απάντησε: «Πάκο, δεν μπορώ να έρθω, γιατί τη νύχτα κάνω περιφρούρηση». Ξαφνιασμένος τον ρώτησα: «Τι είδους περιφρούρηση έχεις να κάνεις τη νύχτα;». Μου απάντησε: «Έλα μαζί μου».
Πήγα στον εκδοτικό οίκο και περίμενα να τελειώσει τις δώδεκα ώρες εργασίας του. Στις 20 φύγαμε ανεβασμένοι στη μοτοσυκλέτα του, αυτός φορούσε το μαύρο κράνος του, και αρχίσαμε να διασχίζουμε σε μήκος και πλάτος αυτή τη φοβερή και απαίσια πόλη που είναι το Βερολίνο. Για να πάμε στον προορισμό μας μου δάνεισε το λευκό κράνος ενός από τα παιδιά του, ένα πανέμορφο κράνος, με μια εικόνα του Σνούπυ στο μπροστινό μέρος.
Κάναμε την απαραίτητη διαδρομή και τελικά φτάσαμε στην τρομακτική περιφέρεια του Βερολίνου, μπροστά σ’ ένα φρικτό, τριώροφο σπίτι, στην είσοδο του οποίου υπήρχε μια ομάδα καμιά πενηνταριά ατόμων. Όταν φτάσαμε, αυτά τα πενήντα άτομα έκαναν έναν κύκλο γύρω από το σπίτι και κάθισαν στο έδαφος. Όντας Γερμανοί δεν τραγουδούσαν και δεν έκαναν κάτι άλλο: καθόντουσαν εκεί χάμω, με τα χέρια σταυρωμένα, σιωπηλοί.
Σ’ εκείνο το σπίτι ζούσαν πάνω-κάτω έντεκα οικογένειες Τούρκων μεταναστών.
Αυτό ο φίλος μου ο εκδότης το έκανε εδώ και δύο μήνες μπροστά από το σπίτι των Τούρκων μεταναστών και θα το έκανε για άλλους τρεις ακόμη, προκειμένου να εμποδίσει, μαζί με τους άλλους Γερμανούς που βρίσκονταν εκεί, μια επιδρομή ξενόφοβων ναζιστών, που έκαιγαν τα σπίτια των προσφύγων, των μεταναστών. Ο φίλος μου δούλευε δώδεκα ώρες στον εκδοτικό οίκο, μετά έκανε οκτώ ώρες τη νύχτα περιφρούρηση και αφού κοιμόταν, τις περισσότερες φορές τρεις ή τέσσερις ώρες, πήγαινε κατευθείαν στο γραφείο, πάντοτε στην ώρα του, με τη μεγίστη ακρίβεια. Εν συντομία, μια από τις πιο όμορφες χειρονομίες που έχω δει στη ζωή μου: κατέστρεφε συστηματικά και κανονικά τις νύχτες του, γιατί έτσι έντεκα οικογένειες Τούρκων θα μπορούσαν να κοιμούνται ήσυχες.
Όταν τελείωσε η αγρύπνια, ο φίλος μου με πήγε στο ξενοδοχείο και με ρώτησε: «Θέλεις ακόμη ν’ αφήσω όλα αυτά εδώ και να έρθω στο Μεξικό, στη συνάντηση αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας;». Του απάντησα: «Όχι, όχι, μείνε, είσαι πιο χρήσιμος εδώ, αφού αν μείνεις και ξαγρυπνάς για να ονειρεύονται οι Τούρκοι, κι εγώ θα κοιμάμαι καλύτερα».

Στο παραπάνω σημείο τελειώνει η «Πρώτη ιστορία» και μπορεί κανείς διαβάζοντάς τη να κάνει τους συσχετισμούς με τη δική μας χώρα και να βγάλει τα συμπεράσματά του για τους φίλους και τους εχθρούς του Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο II. Και για μια πληρέστερη αντίληψη της πολιτικής του ιδεολογίας και της συγγραφικής ταυτότητάς του, ας σημειωθεί ότι μεταξύ των βιβλίων που συνέγραψε υπάρχει και το «Ερνέστο Γκεβάρα, γνωστός και ως Τσε», μια βιογραφία 1141 σελίδων, για την οποία χρειάστηκε οκτώ χρόνια εντατικής έρευνας προκειμένου να την γράψει. Για τη συγγραφή της, αξιοποίησε περισσότερες από χίλιες τριακόσιες διαφορετικές πηγές.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Μάκης Προβατάς, «Ο Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο δεν είναι ξερόλας», ΒΗΜΑgazino, 18.04.2012
[2] Ανταίος Χρυσοστομίδης, Οι κεραίες της εποχής μου — ταξιδεύοντας με 33 διάσημους συγγραφείς σ’ ένα δωμάτιο, Αθήνα: Καστανιώτης 2012, σελ. 213-4
[3] Βλ. Paco Ignacio Taibo II, Αρχάγγελοι, μτφρ. Δήμητρα Σταυρίδου, Αθήνα: Έρμα 2017, σελ. 9-11
[4] Paco Ignacio Taibo II, Τρεις ιστορίες για Ζαπατίστας εκεί που δεν υπάρχουν Ζαπατίστας, μτφρ. Παναγιώτης Καλαμαράς, Αθήνα: Ελευθεριακή Κουλτούρα 2009, πρώτη ιστορία.

Ο θαυμαστός εγκέφαλος των εφήβων

Παλιότερα, ακόμη και μεταξύ των νευροεπιστημόνων υπήρχε η αντίληψη ότι η απερίσκεπτη, επιθετική, ή απλώς παράξενη συμπεριφορά που δείχνουν συχνά οι περισσότεροι έφηβοι είναι αποτέλεσμα της ελαττωματικότητας που έχει σε αυτήν την ηλικία το όργανο, όπου εδράζεται η συνείδηση του ανθρώπου. Ερευνες της τελευταίας δεκαετίας έδειξαν ότι ο εγκέφαλος των εφήβων κάθε άλλο παρά είναι ελαττωματικός. Ούτε πρόκειται για μισοφτιαγμένη εκδοχή του εγκεφάλου των ενηλίκων. Η εξελικτική πορεία του είδους μας τον έχει κάνει να λειτουργεί διαφορετικά τόσο από τον εγκέφαλο του παιδιού, όσο και από του ενηλίκου.

Αναντιστοιχία ωρίμανσης

Σημαντικότερο απ' όλα τα χαρακτηριστικά του εγκεφάλου των εφήβων είναι η ικανότητά του να αλλάζει ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον, τροποποιώντας τα επικοινωνιακά δίκτυα που συνδέουν τις διάφορες περιοχές του εγκεφάλου. Αυτή η ανώτερη ικανότητα αλλαγής, ή ευπλαστότητα, είναι δίκοπο μαχαίρι. Επιτρέπει στους εφήβους να κάνουν τεράστιες προόδους σε επίπεδο νοητικής ικανότητας και κοινωνικοποίησης. Αλλά το υπό διαμόρφωση τοπίο του εγκεφάλου τους, τους κάνει επιρρεπείς και ευάλωτους σε επικίνδυνες συμπεριφορές και ψυχικές ασθένειες.

Οι πιο πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι οι πιο απερίσκεπτες συμπεριφορές πηγάζουν από την αναντιστοιχία ωρίμανσης από τη μια των νευρωνικών δικτύων του μεταιχμιακού συστήματος, που ελέγχει τα συναισθήματα και υπερενεργοποιείται κατά την εφηβεία και από την άλλη των ακόμα ανώριμων σε αυτή την ηλικία νευρωνικών δικτύων του προμετωπιαίου φλοιού, που σχετίζεται με την κριτική ικανότητα και τον έλεγχο των παρορμήσεων. Μάλιστα, σήμερα γνωρίζουμε ότι ο προμετωπιαίος φλοιός συνεχίζει να εμφανίζει σημαντικές αλλαγές έως το τέλος της τρίτης δεκαετίας της ζωής. Καθώς στη σύγχρονη εποχή η εφηβεία εμφανίζεται λίγο πιο νωρίς απ' ό,τι παλιότερα, το χρονικό εύρος της περιόδου που είναι αναντίστοιχα αυτά τα δύο εγκεφαλικά δίκτυα μεγαλώνει.

Σωστή αξιολόγηση

Κλειδί για την ωρίμανση που οδηγεί στη συμπεριφορά του ενηλίκου αποδεικνύεται η αλλαγή στη συνδεσιμότητα μεταξύ των περιοχών του εγκεφάλου και όχι η ανάπτυξη αυτών των ίδιων των περιοχών. Η κατανόηση των ζητημάτων αυτών μπορεί να βοηθήσει γονείς, δασκάλους, συμβούλους και τους ίδιους τους εφήβους, καθώς θα αντιλαμβάνονται ότι η τάση για επικίνδυνες συμπεριφορές, για έντονες συγκινήσεις, η απομάκρυνση από τους γονείς και η προσέγγιση με τους συνομηλίκους δεν είναι ενδείξεις νοητικών ή συναισθηματικών προβλημάτων. Είναι φυσικό αποτέλεσμα της ανάπτυξης του εγκεφάλου, φυσικό κομμάτι της διαδικασίας εκμάθησης από τους εφήβους της αντιμετώπισης ενός σύνθετου κόσμου.

Η εφηβική συμπεριφορά συναντάται σε όλα τα κοινωνικά θηλαστικά και δημιουργεί το ψυχολογικό υπόβαθρο στα νέα άτομα κάθε είδους, για να ξεκόψουν προοπτικά από την άνεση και την ασφάλεια της οικογένειάς τους, να εξερευνήσουν νέα περιβάλλοντα και να επιδιώξουν σχέσεις με ξένους, σχηματίζοντας τελικά τη δική τους οικογένεια και τραβώντας το δικό τους ανεξάρτητο δρόμο στη ζωή.

Η ίδια κατανόηση του ζητήματος μπορεί να βοηθήσει τους ενηλίκους να εκτιμήσουν πότε πρέπει να παρέμβουν. Η απόκλιση ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού από τα ενδυματολογικά γούστα, τις μουσικές προτιμήσεις ή τις κοινωνικές απόψεις των γονιών της προφανώς δεν είναι ένδειξη πνευματικής ασθένειας. Η τάση ενός δεκαεξάχρονου αγοριού να κάνει σκέιτμπορντ χωρίς κράνος και να δίνει ραντεβού με τους φίλους του σε παρακινδυνευμένα μέρη και ακατάλληλες ώρες, είναι περισσότερο ένδειξη κοντόφθαλμης σκέψης και κοινωνικής πίεσης από τους συνομιλήκους, παρά επιδίωξη να βλάψει τον εαυτό του. Ομως κάποιες άλλες εξερευνητικές και επιθετικές ενέργειες ίσως πρέπει να ανησυχήσουν τους γονείς. Γνωρίζοντας περισσότερα για τη μοναδικότητα του εγκεφάλου των εφήβων θα μπορούμε να διαχωρίζουμε πιο σωστά την ασυνήθιστη συμπεριφορά που είναι αντίστοιχη με την ηλικία τους από εκείνη που ενδέχεται να είναι ένδειξη πραγματικού προβλήματος.

Ο ρόλος της μυελίνης

Η αύξηση των συνδέσεων μεταξύ περιοχών του εγκεφάλου εκδηλώνεται ως αύξηση της λευκής ουσίας. Το λευκό της χρώμα οφείλεται στη λιπαρή χημική ένωση μυελίνη, που λειτουργεί ως μονωτικό υλικό των αξόνων, των μακριών προεξοχών των νευρώνων, μέσω των οποίων στέλνουν ηλεκτρικά σήματα σε άλλους νευρώνες ή όργανα (όπως οι μύες). Η μυελίνωση - ο σχηματισμός αυτού του μονωτικού περιβλήματος - ξεκινάει από την παιδική ηλικία και συνεχίζεται στην εφηβεία, αυξάνοντας κατακόρυφα την ταχύτητα μεταφοράς των ηλεκτρικών σημάτων, αλλά και την ταχύτητα επαναφοράς των νευρώνων σε κατάσταση που μπορούν να στείλουν νέο σήμα. Ο συνδυασμός αυτών των δύο παραγόντων έχει αποτέλεσμα η «υπολογιστική ισχύς» του εγκεφάλου να αυξάνεται 3.000 φορές από τη βρεφική ηλικία έως το τέλος της εφηβείας, επιτρέποντας εκτεταμένη και περίπλοκη «καλωδίωση» μεταξύ περιοχών του εγκεφάλου.

Η μάθηση αποτυπώνεται στον εγκέφαλο με τη μορφή ισχυρότερων συνδέσεων μεταξύ των νευρώνων. Οπως απέδειξε πρόσφατη έρευνα, η ενίσχυση των συνδέσεων γίνεται αποτελεσματικότερα, όταν τα ερεθίσματα από διάφορα σημεία έρχονται ταυτόχρονα σε ένα νευρώνα. Και πάλι η μυελίνη σχετίζεται άμεσα με τη λεπτή ρύθμιση που χρειάζεται για να γίνεται αυτό. Καθώς τα παιδιά γίνονται έφηβοι, η γρήγορη εξάπλωση της μυελίνης στον εγκέφαλο επιτρέπει τον καλύτερο συντονισμό και συνδεσιμότητα τμημάτων του εγκεφάλου, με εμφανή αντανάκλαση στις γνωστικές ικανότητες που εκδηλώνονται από τους εφήβους. Οι αλλαγές στον εγκέφαλο δεν περιορίζονται στην εφηβεία ή έως τα 30. Τα περισσότερα εγκεφαλικά κυκλώματα αναπτύσσονται από την εμβρυακή ηλικία και συνεχίζουν να αλλάζουν έως το τέλος της ζωής και οπωσδήποτε πολύ μετά τα εφηβικά χρόνια. Ομως στην εφηβεία συμβαίνουν οι πιο σημαντικές αλλαγές στην εγκεφαλική συνδεσμολογία, αυτές που σχετίζονται με την κρίση, την ικανότητα συμβίωσης με άλλους, το μακροπρόθεσμο σχεδιασμό κ.λπ. όλες αυτές τις ικανότητες που επηρεάζουν την υπόλοιπη ζωή του ανθρώπου.

Δημιουργία και καταστροφή

Καθοριστική για τη νοητική ανάπτυξη δεν είναι μόνο η δημιουργία κατάλληλων συνδέσεων μεταξύ των νευρώνων, αλλά και η καταστροφή όσων αποδεικνύονται άχρηστες ή βλαβερές. Αυτή η διαδικασία επίσης συμβαίνει σε όλη τη διάρκεια της ζωής, αλλά εκδηλώνεται με τη μεγαλύτερη ένταση στην εφηβική ηλικία. Αυτή η εξειδίκευση, η προσαρμογή του εγκεφάλου, αν και μειώνει τη φαιά ουσία, οδηγεί σε πιο σοφή και γρήγορη λειτουργία των νευρωνικών κυκλωμάτων. Η φαιά ουσία αυξάνεται κατά την παιδική ηλικία, φτάνει στο μέγιστο σε ηλικία 10 ετών, μειώνεται κατά την εφηβεία και παραμένει περίπου σταθερή για μερικές δεκαετίες. Ανάλογο μοτίβο μεταβολής με την ηλικία παρουσιάζει και η πυκνότητα των νευροδιαβιβαστών.

Αν και η φαιά ουσία παρουσιάζει μέγιστο νωρίς, αυτό σχετίζει περισσότερο με τις αισθησιοκινητικές περιοχές του εγκεφάλου. Αντίθετα, η κορύφωση στον προμετωπιαιό φλοιό έρχεται τελευταία. Σημαντική λειτουργία του προμετωπιαίου φλοιού είναι να «τρέχει» υποθετικά σενάρια, προσομοιώσεις της εξέλιξης φαινομένων και καταστάσεων υπό διάφορες αρχικές συνθήκες, ώστε να καταλήγει στα πιθανότερα αποτελέσματα, χωρίς να χρειάζεται να υποβληθεί το άτομο στην πιθανότατα επικίνδυνη πραγματική δοκιμή των σεναρίων. Η νοητική ωρίμανση οδηγεί ταυτόχρονα στην αύξηση της πιθανότητας επιλογής πιο μεγαλόπνοων και μακροπρόθεσμων σχεδίων, αντί βραχύχρονων, άμεσης ανταμοιβής δραστηριοτήτων.

        ΕΠΙΣΤΗΜΗ                           

Επιμέλεια:Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

“Γιορτή μίσους” είδαν οι Χρυσαυγίτες στη γιορτή του ΚΚΕ για τα μεταναστόπουλα

Κατιούσα

Ενόχλησε πολύ τους φασίστες της Χρυσής Αυγής η γιορτή που διοργάνωσε σήμερα η ΚΟΑ για τα παιδιά των προσφύγων και μεταναστών, βρίσκοντας ευκαιρία να ρίξουν για άλλη μια φορά το ρατσιστικό τους δηλητήριο και να συγκρίνουν τις δράσεις του κόμματος με τις δικές τους ναζιστικές πρακτικές.
Έτσι λοιπόν κάνοντας λόγο για «γιορτή μίσους», «σταλινικούς ΗΠΑνθρώπους» και «αμερικανοκρατούμενη κομμουνιστική Μπανανία» (όροι αλληλοκλωτσούμενοι, αλλά αυτό είναι το λιγότερο), η εγκληματική οργάνωση εξανέστη με την πρωτοβουλία των κομμουνιστών, υπενθυμίζοντας την απαγόρευση των δικών τους «συσσιτιών μόνο για Έλληνες» και ζητώντας ειρωνικά εφαρμογή του αντιρατσιστικού νόμου. Επικαλέστηκαν φυσικά και το γνώριμο ιδεολόγημα περί «ρατσισμού κατά των Ελλήνων», παραβλέποντας σκόπιμα φυσικά πως η εκδήλωση δεν απέκλειε κανέναν, αλλά ήταν ανοιχτή σε όλους, Έλληνες και ξένους, ακριβώς γιατί πιστεύει στην προσέγγιση ντόπιων και μεταναστών απέναντι στον κοινό εχθρό, όπου περιλαμβάνονται φυσικά και οι κάθε λογής ρατσιστές και φασίστες.
Εξάλλου, αν φοβούνται μια φορά την προσέγγιση Ελλήνων και μεταναστών γενικά, τη φοβούνται διπλά όταν αυτή αφορά κομμουνιστές, δηλαδή τους πιο αποφασιστικούς και οργανωμένους αντιπάλους τους. Όσο και να πρασινίζουν από το κακό τους οι εγχώριοι ναζί όμως, τέτοιες πρωτοβουλίες, σαν την περσινή αντίστοιχη και τόσες ακόμα για τους μετανάστες, θα συνεχιστούν και θα αποδεικνύουν πως οι λαοί δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν και στέλνουν τους φασίστες στα ιστορικά αζήτητα όπου είναι η θέση τους.

Ναι, κάθε Πρωτοχρονιά επιμένω να είμαι αισιόδοξος

01-01-2019

“Κρίσιμη, δραματική η εποχή. Πολύ σωστά, καμμιά αντίρρηση. Μα και σε καμμιά μάχη δεν επήγε ποτέ ο άνθρωπος με σκεπτικισμό. Όταν νίκησε, είχε πέσει ανάμεσα στα βόλια με όλη του τη ζωντάνια που κάνει το θαύμα. Κι όταν νικήθηκε, πάλι με την ίδια ζωντάνια ένιωθε λιγότερο οδυνηρές τις τελευταίες ώρες του…”

Νίκος Πουρναράς / Οικοδόμος

 

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από τον ακαδημαϊκό Πέτρο Χάρη και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθερία», την Πρωτοχρονιά του 1959. Παραμένοντας ζωντανό και επίκαιρο, εξήντα χρόνια μετά, σαν την ανάγκη του ανθρώπου να υπερπηδά εμπόδια και δυσκολίες και να προχωρεί μπροστά, το αντιγράφω (προσαρμόζοντας την ορθογραφία στο σήμερα) αντί άλλης ευχής για τη νέα χρονιά, το 2019.

Η φιλολογία των ευχών

Η φιλολογία των ευχών είναι παλιά όσο σχεδόν κι ο γραπτός λόγος. Η συνήθεια την έκαμε ανάγκη. Και η επανάληψη την έριξε στην κοινοτοπία, δηλαδή ανέκκλητα την καταδίκασε. Βουνά ολόκληρα υψώνουν τα εορταστικά κείμενα: οι στίχοι, τα διηγήματα, οι αναμνήσεις, οι σάτιρες.

Και είχε πολύ δίκιο ο Παύλος Νιρβάνας, όταν έλεγε ότι «δεν εγνώρισε χειρότερη φιλολογία από την φιλολογία των ευχών της Πρωτοχρονιάς» κι όταν εξηγούσε ότι «όλου του χρόνου οι ευχές, από την «καλημέρα» ως την «καληνύχτα» και από την «καλή όρεξη» ως την «καλή διασκέδαση», είναι, βέβαια, μια κακή φιλολογία, αφού αντιπροσωπεύουν τη λατρεία της κοινοτοπίας, αλλά οι ευχές της Πρωτοχρονιάς,  ως περιεχόμενο, ως νόημα, ως λογική, και προπάντων ως ύφος, είναι το κορύφωμα της κακής αυτής φιλολογίας». Ωστόσο, βλέπω ότι, όσο κι αν προσπαθήσω, δεν θα καταφέρω να νικήσω τη συνήθεια. Κι αν όχι άλλο τίποτα, θα πω ότι κάθε Πρωτοχρονιά είμαι αισιόδοξος.

Ναι, κάθε Πρωτοχρονιά επιμένω να είμαι αισιόδοξος, γιατί απλούστατα εκεί που φτάσαμε μόνο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε. Η δύσκολη αυτή ελληνική ώρα ούτε παιχνίδια λέξεων σηκώνει ούτε παραδοξολογίες επιτρέπει. Όπου και να κοιτάξουμε, σύννεφα βαριά και σκοτεινά. Και όπου κι αν καταφύγουμε, σε λαούς, σε άτομα, σε αδιάλλακτα φανατισμένη σκέψη ή σε ευαίσθητη καρδιά, αγωνία θα βρούμε και με νέα αγωνία θα γεμίσουμε το στήθος μας, που είναι κιόλας τόσο πληγωμένο, τόσο κουρασμένο. Είμαστε μέσα σε τόσο αισθητό και πιεστικό κλοιό, ώστε δεν έχουμε, δεν μπορούμε πια να έχουμε αμφιβολίες, υποψίες, αμφισβητήσεις. Η ιστορική ώρα που ζούμε, δεν είναι θεωρία, δεν είναι αναμονή, δεν είναι προετοιμασία. Έγινε γεγονός. Και όλοι είμαστε μέσα σ’ αυτό το γεγονός, είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, είτε έντονα το αισθανόμαστε, είτε αφήνουμε τους άλλους να μας το κάνουν αισθητό. Είναι το γεγονός τούτο σάρκα από τη σάρκα μας και αίμα από το αίμα μας, είναι το μεγάλο και βαρύ πλέγμα όπου μαζεύτηκαν και μπερδεύτηκαν οι ιδέες που πιστέψαμε και διαλαλήσαμε, τα προβλήματα που σιγά-σιγά ορθώσαμε και πυκνώσαμε, η λογική και τ’ όνειρό μας, ό,τι πήδησε πια από μέσα μας και πήγε να συναντηθεί και να αναμετρηθεί με καθετί που είναι αντίθεση και φραγμός, που έλκει και καλεί σε σύνθεση ή σε συμπλοκή.

Όλοι μαζί θα μπορούσαμε να πλησιάσουμε σ’ αυτό το πλέγμα και ν’ αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στις ποικίλες μορφές του και καθαρά να τον ξεχωρίζουμε από τους άλλους, να καθορίζουμε τις ευθύνες μας και να απομονώνουμε μερικές πρώτες αιτίες. Ποιο όμως το κέρδος και ποια η προσγείωση στην πραγματικότητα, που κατακλύστηκε πια από πράξεις και αποστρέφεται τις θεωρίες; Ω, πόσες ηχηρές λέξεις θα μπορούσαν να βγουν απ’ αυτό το πλέγμα, απ’ αυτό το πελώριο και βαρύ κουβάρι που απελπίζει και τον πιο υπομονετικό και τον πιο αισιόδοξο; Ράτσες, θρησκείες, πολιτισμοί, συστήματα ζωής, και πόσα αισθήματα, αλήθεια, και πόσοι αγωνίζονται για να προβάλουν διαφορές και να πολλαπλασιάσουν το βαθύ μυστικό της ζωής που δεν είναι παρά ένα και μόνο! –πόσα άλλα, πόσες κραυγές και πόσες απειλές, πόσες υποσχέσεις και πόσες «εγγυήσεις» θα μπορούσαν να ξεπεταχτούν απ’ αυτό το κουβάρι και ν’ αρχίσουν πάλι να μας κυνηγούν, να βομβούν γύρω μας, να μας πολιορκούν μέρα και νύχτα!

Η συγκλονιστική φωτογραφία με το… οργισμένα αισιόδοξο βλέμμα του παιδιού από την Ινδία, είναι του Brice Canonne.

Μα όχι! Τώρα πια πρέπει να το καταλάβουμε: δεν υπάρχει καιρός για θεωρίες. Όσος καιρός μένει ακόμα και όσος μπορεί να κερδηθεί, ανήκει στη ζωή, που δεν είναι πρόθυμη για καμμιά παραχώρηση τι έχει αγριέψει όπως το κυνηγημένο ζώο που νιώθει πολύ κοντά τον κίνδυνο. Αυτή, η σημερινή ζωή, παίρνει τώρα ολόκληρα τα δικαιώματά της και ορίζει: Κάθε στιγμή κι ένας δυνατός παλμός, και κάθε μέρα, γεμάτη, ξέχειλη από δράση, από ανανέωση, από γόνιμο κέφι. Κρίσιμη, δραματική η εποχή. Πολύ σωστά, καμμιά αντίρρηση. Μα και σε καμμιά μάχη δεν επήγε ποτέ ο άνθρωπος με σκεπτικισμό. Όταν νίκησε, είχε πέσει ανάμεσα στα βόλια με όλη του τη ζωντάνια που κάνει το θαύμα. Κι όταν νικήθηκε, πάλι με την ίδια ζωντάνια ένιωθε λιγότερο οδυνηρές τις τελευταίες ώρες του.

Κι ας μην πει κανείς πως όλ’ αυτά είναι ακόμα μια θεωρία. Είμαστε ζωντανοί και αισιόδοξοι, γιατί δεν είναι στο χέρι μας να κάνουμε τίποτ’ άλλο, γιατί φτάσαμε πια πέρ’ από θεωρίες και πέρ’ από ισχνές ελπίδες και γιατί έχουμε το θάρρος και τη δύναμη του ανθρώπου που μόνο να προχωρήσει μπορεί και μόνο να ορθώσει το ανάστημά του τού μένει. Είμαστε αισιόδοξοι από ανάγκη. Και ξέρουν πολύ καλά οι θεωρητικοί του καιρού μας πως ό,τι πηγάζει από ανάγκη είναι ακαταμάχητο και γόνιμο. Αλλά γιατί να ζητούμε τη μαρτυρία των θεωρητικών; Ο καθένας μας, μόλις εκτιμήσει ολόκληρη την κρίση της μεγάλης αυτής στιγμής της Ιστορίας, θα ψάξει μέσα του και θα βρει αυτή τη γόνιμη αισιοδοξία, – τη βαθύτερη, την άγνωστη ίσως και στον ίδιον ακόμα και ακατάλυτη ζωντάνια του.

Πέτρος Χάρης

Την ίδια μέρα που στην Αθήνα δημοσιευόταν το παραπάνω κείμενο, ο Φιντέλ, ο Τσε, ο Καμίλο, ο Ραούλ και οι δυνάμεις του επαναστατικού στρατού, εισέρχονταν θριαμβευτές στην πρωτεύουσα της Κούβας, Αβάνα, έχοντας συντρίψει, μαζί με τη μισητή δικτατορία του Μπατίστα, που μέχρι πριν λίγο έμοιαζε παντοδύναμη και ανίκητη, και «θεωρίες» όπως της «κανονικότητας», του «εφικτού», και της έλευσης της απελευθέρωσης των καταπιεσμένων από τα δεσμά τους κατά… τη «δευτέρα παρουσία»… Καλή χρονιά.

http://www.katiousa.gr