Ουκρανία: Δεκάδες νεκροί ανάμεσά τους και άμαχοι από την επέμβαση του Ουκρανικού στρατού στο Ντόνετσκ

Ουκρανία: Δεκάδες νεκροί ανάμεσά τους και άμαχοι από την επέμβαση του Ουκρανικού στρατού στο Ντόνετσκ

Σωρούς ρωσόφωνων στοιβαγμένες η μία επάνω στην άλλη στο νεκροτομείο καταγράφει ο φακός. Ανάμεσα στα θύματα βρίσκονται και άμαχοι (πηγή: ΑΡ)

Δεκάδες ρωσόφωνοι ένοπλοι και άμαχοι, σκοτώθηκαν στην πρωτοφανούς έντασης επιχείρηση που εξαπέλυσε ο ουκρανικός στρατός για την ανακατάληψη του αεροδρομίου του Ντονέτσκ μετά τη διακήρυξη του νεοκλεγέντος προέδρου Πέτρο Ποροσένκο ότι «θα συνθλίψει την εξέγερση στην ανατολική Ουκρανία».

Ο ουκρανικός στρατός ανακοίνωσε το απόγευμα της Τρίτης ότι διαθέτει πλέον τον πλήρη έλεγχο του στρατηγικής σημασίας αεροδρομίου του Ντονέτσκ, το οποίο είχε καταληφθεί αναίμακτα από τους αυτονομιστές τη νύχτα της Κυριακής προς τη Δευτέρα - προφανώς για να εμποδίσουν την εξαγγελθείσα επίσκεψη του Ποροσένκο στα ανατολικά.

Ο πρωθυπουργός της αυτοανακηρυχθείσας Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ δήλωσε ότι «Από την πλευρά μας υπάρχουν περισσότεροι από 50 νεκροί». Ωστόσο, άλλοι τοπικοί ηγέτες των ρωσόφωνων, αναφέρουν πως οι νεκροί μπορούν να ξεπερνούν και τους 100.

Η ουκρανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι δεν υπέστη απώλειες κατά την επιχείρηση που ξεκίνησε με αεροπορικές επιδρομές για να ακολουθήσει στρατιωτική επίθεση.

Ο φωτογραφικός φακός έχει καταγράψει σορούς ρωσόφωνων στοιβαγμένες, η μία επάνω στην άλλη, σε νεκροτομείο του Ντονέτσκ. Πολλά θύματα, ήταν διαμελισμένα, ένδειξη ότι η κυβέρνηση χρησιμοποίησε για πρώτη φορά βαρέα όπλα. Ανάμεσα στους νεκρούς βρίσκονται και άμαχοι. Οι φιλορώσοι δήλωσαν ότι τουλάχιστον 30 τραυματισμένοι αυτονομιστές σκοτώθηκαν όταν το φορτηγό που τους μετέφερε στο νοσοκομείο δέχτηκε επίθεση από τα κυβερνητικά στρατεύματα.

Οι μάχες μαίνονταν από νωρίς το απόγευμα της Δευτέρας εντός του περιβόλου του διεθνούς αεροδρομίου του Ντονέτσκ. Ο στρατός ανέπτυξε ελικόπτερα, μαχητικά αεροπλάνα και αλεξιπτωτιστές για να ανακτήσει τον έλεγχο του αεροδρομίου, το οποίο είναι στρατηγικής σημασίας για την πρόσβαση στην ανατολική Ουκρανία.

«Η ανατολική Ουκρανία δεν θα γίνει Σομαλία. Η αντιτρομοκρατική επιχείρηση δεν πρέπει και δεν μπορεί να κρατήσει δύο ή τρεις μήνες. Πρέπει και θα κρατήσει ώρες» δήλωσε μετά την εκλογή του ο νέος Ουκρανός πρόεδρος.

Ο Πέτρο Ποροσένκο δέχθηκε συγχαρητήριο τηλεφώνημα για την εκλογή του από τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος προσέφερε «την πλήρη υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών καθώς επιδιώκει να ενώσει και να οδηγήσει μπροστά τη χώρα του».

Την ίδια στιγμή, ο «πρωθυπουργός» Αρσένι Γιάτσενιουκ υπογράμμισε μιλώντας στη διάρκεια συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου στο Κίεβο πως «αυτή τη στιγμή, η πραγματοποίηση διμερών διαπραγματεύσεων (ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία) απουσία των ΗΠΑ και της ΕΕ είναι αδύνατη».

Αγνοούνται παρατηρητές του ΟΑΣΕ

Την ίδια στιγμή, ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) ανακοινώνει ότι έχει χάσει από το απόγευμα της Δευτέρας τα ίχνη τετραμελούς ομάδας παρατηρητών, η οποία πραγματοποιούσε «τακτική περιπολία» στο ανατολικό τμήμα του Ντονέτσκ.

Σύμφωνα με τον ΟΑΣΕ τα τέσσερα διεθνή μέλη της ειδικής αποστολής παρατήρησης που αγνοούνται είναι ένας Δανός, ένας Εσθονός, ένας Τούρκος και ένας Ελβετός.

Ο Δανός υπουργός Εμπορίου και Ανάπτυξης Μόουτς Γένσεν επεσήμανε από την πλευρά του ότι τα τέσσερα μέλη της αποστολής του ΟΑΣΕ πιστεύεται ότι κρατούνται από τους αυτονομιστές. «Μπορώ να επιβεβαιώσω ότι ένας Δανός που έχει αναπτυχθεί στο πλαίσιο (της αποστολής παρατήρησης) του ΟΑΣΕ συνελήφθη χθες από ένοπλους αυτονομιστές στην Ουκρανία, μαζί με ακόμη τρεις άλλους παρατηρητές», είπε ο Γένσεν.  

Για 200 νεκρούς ρωσόφωνους στο Ντόνετσκ κάνει λόγο το Κίεβο (videos)

• 

27 Μαΐου

19:182014

Εκτύπωση του άρθρουΜοιράσου αυτό το άρθρο

1 Σχόλιο

Στους 200 νεκρούς άνδρες της πολιτοφυλακής των αποσχιστών του Ντόνετσκ έχει φτάσει ο απολογισμός, κατά τη διάρκεια των σφοδρών συγκρούσεων στην περιοχή γύρω από το διεθνές αεροδρόμιο. 

«Ο ουκρανικός στρατός θα συνεχίσει τις επιχειρήσεις έως ότου έχουν συντριβεί όλοι οι άνδρες της αυτοαποκαλούμενης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ», διαμήνυσε από την πλευρά του την Τρίτη ο εκπρόσωπος των ενόπλων δυνάμεων του Κιέβου.

«Θα συνεχίσουμε να επιχειρούμε μέχρι να καταστραφούν ή να παραδοθούν» ανέφερε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας μάλιστα ότι τουλάχιστον 200 άνδρες της πολιτοφυλακής των αποσχιστών του Ντόνετσκ σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των σφοδρών συγκρούσεων. 
Νωρίτερα την Τρίτη, ο Ουκρανός υπουργός Εσωτερικών Αρσέν Αβάκοφ ανακοίνωσε ότι το διεθνές αεροδρόμιο στο Ντόνετσκ ελέγχεται πλήρως από το Κίεβο. «Αντιδράσαμε στην κατάληψη του αεροδρομίου. Ως αποτέλεσμα, το αεροδρόμιο ελέγχεται πλήρως από τον ουκρανικό στρατό», δήλωσε ο Aβάκοφ, για να συμπληρώσει πως «ο εχθρός έχει υποστεί σοβαρές απώλειες. Εμείς δεν είχαμε κανένα θύματα». Αργότερα, το ουκρανικό υπουργείο Εσωτερικών έκανε λόγο για πέντε νεκρούς, στρατιώτες της εθνοφυλακής.

Η μάχη μεταξύ των φιλορώσων αυτονομιστών και των κυβερνητικών δυνάμεων στο αεροδρόμιο του Ντόνετσκ, στην ανατολική Ουκρανία, έχει στοιχίσει -επιβεβαιωμένα- 40 ζωές. Επιπλέον, 31 άτομα τραυματίστηκαν, μεταξύ των οποίων τέσσερις άμαχοι, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του δημάρχου του Ντόνετσκ, Alexander Lukyanchenko. Δύο από τους ανθρώπους που κατέληξαν ήταν επίσης άμαχοι.
Να σημειωθεί πως η σύγκρουση στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ντόνετσκ ξέσπασε λίγες ώρες μετά του νεοεκλεγέντος πρόεδρου της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο, ο οποίος δήλωσε ότι θέλει να διαπραγματευτεί μια διέξοδο από την κρίση που ταλανίζει τη χώρα τόσους μήνες.
Το αεροδρόμιο του Ντόνετσκ την Τρίτη παρέμεινε κλειστό, ενώ σύγχυση επικρατεί ακόμη για τον ακριβή αριθμό των νεκρών. Σύμφωνα με το CNN, πολλοί συγγενείς κατέφθασαν το πρωί της Τρίτης στο χώρο του αεροδρομίου για να αναζητήσουν ανάμεσα στα θύματα τους δικούς τους ανθρώπους.
Πάντως, σε κάθε περίπτωση, οι συγκρούσεις στο αεροδρόμιο του Ντόνετσκ έχει σημειωθεί η μεγαλύτερη σύγκρουση, από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση μεταξύ φιλορώσων αυτονομιστών και του ουκρανικού στρατού. Ο δήμαρχος, μέσω της ιστοσελίδας του, παροτρύνει τους κατοίκους να μην κυκλοφορούν στους δρόμους και να μείνουν κλεισμένοι στα σπίτια τους.

Κι όμως είναι ακόμα εδώ

 Κι όμως είναι ακόμα εδώ

Καθώς η χτεσινή μέρα, 26^η μαΐου, κύλησε ομαλά, χωρίς κανείς τελικά (κυβέρνηση, τρόικα, καπιταλιστές) να οργανώσει το σχέδιο διαφυγής του, όπως προέβλεπε η αξιωματική αντιπολίτευση, η κε του μπλοκ καταπιάνεται με μερικές ακόμα ουρές των εκλογών και των χτεσινών αναλύσεων.

Για να παραφράσω μια ατάκα του λίνεκερ, που διασκεύασε κι ο Argie σε προηγούμενη ανάρτηση, οι εκλογές είναι μια πολιτική διαδικασία, όπου συμμετέχουν διάφορα κόμματα κι υποψήφιοι και στο τέλος νικάει πάντα το πασόκ, σε διάφορες γεύσεις, μορφές και πολιτικές συσκευασίες. Προ κρίσης εξάλλου, όλα τα κόμματα ήτανε και λίγο πασόκ (όπως σημείωσε ο σεχτάρ) με τη μία ή την άλλη έννοια, από τη νδ του καραμανλή και της σοσιαλμανίας, μέχρι άλλα μικρότερα μορφώματα, που φιλοδοξούσαν να γίνουν πασόκ στη θέση του πασόκ (αλλά το κατόρθωσε μόνο ο ιζνολέφτ της κουμουνδούρου). Όλα πλην λακεδαιμονίων, που κινδύνεψαν μία και μόνη φορά να απαρνηθούν τα κομμουνιστικά τους χαρακτηριστικά και να γίνουν κι αυτοί ένα είδος πασοκ, αλλά πήγαν κόντρα στο ρεύμα χωρίς να λυγίσουν κι αυτό δε μας το συχώρεσε ποτέ το σύστημα.

Γενικώς ο έλληνας ψηφοφόρος κι η θολωμένη συνείδησή του έχουν κατασταλάξει σε μια μεσοβέζικη θέση, που μάλλον δεν ξέρει κι η ίδια τι θέλει: καταδικάζει και μαυρίζει στα λόγια τους ενδοτικούς πολιτικούς, που είναι τσιράκια ξένων δυνάμεων και των αφεντικών (αν και συνήθως η μέση συνείδηση σταματάει στο πρώτο επίπεδο και τη διαπλοκή, γενικά κι αόριστα, χωρίς να φτάνει σε κάποια ταξική ανάλυση). Νοσταλγεί τα χρόνια του ανδρέα, που έλεγε τουλάχιστον και κανένα όχι. Αλλά έχει μάθει να βάζει τείχη στα αυτιά της, όταν μιλάνε οι κομμουνιστές, γιατί είναι κολλημένοι στη στείρα άρνηση και λένε σε όλα «όχι». Το ζητούμενο δηλ είναι να πέσουμε λέγοντας πού και πού «όχι» και «μη», για τα μάτια του κόσμου, μη μας περάσουν για τίποτα εύκολους. Να το ευχαριστηθεί δηλ και ο άλλος, που θα βρει λίγη αντίσταση πριν πάρει το κάστρο.

Η επόμενη μέρα αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς κι εκκρεμότητες. Η κυβέρνηση μοιάζει να τελεί υπό προθεσμία, αλλά προσπαθεί να κερδίσει χρόνο και προφανώς δεν πρόκειται να πέσει από μόνη της, σαν ώριμο φρούτο. Ο κάρολος έλεγε πως κανένα κοινωνικό σύστημα δε φεύγει από το ιστορικό προσκήνιο προτού εξαντλήσει τις δυνατότητες που έχει για να αναπτύξει τις παραγωγικές δυνάμεις. Κατ’ αντιστοιχία καμία κυβέρνηση δε φεύγει από το πολιτικό προσκήνιο, προτού εξαντλήσει κι αυτή τις δικές της δυνατότητες να κρατηθεί γαντζωμένη στο μαξίμου, ενσωματώνοντας παράλληλα τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Το ζήτημα είναι βέβαια αν ο άλλος πόλος του σύριζα είναι έτοιμος να πάρει την κυβερνητική σκυτάλη ή αν έχει λαχανιάσει προτού καν κληθεί να τρέξει και χάνει τη δυναμική του, φτάνοντας κοντά στο εκλογικό του ταβάνι, όπως εκτιμούν κάποιοι σφοι. Το δυστύχημα για αυτόν είναι πως όσο πιο απροκάλυπτα κι απενοχοποιημένα μετατοπίζεται προς τα δεξιά στοχεύοντας στον περιβόητο μεσαίο χώρο, τόσο περισσότερα εμπόδια συναντά, ως μοχλό πίεσης για την ακόμα ταχύτερη μετατόπισή του, όπως πχ την τηλεοπτική παραγωγή του ποταμιού, που κατάφερε να ψαλιδίσει ως ένα βαθμό τα εκλογικά του φτερά.

Ήδη πάντως φαίνεται να οικοδομεί κάποιες πρώτες σχέσεις και συμμαχίες με το αστικό μπλοκ, για να ενισχύσει τη θέση του, όπως προκύπτει από τις προχτεσινές δηλώσεις της γιάννας (που φιλοδοξεί να γίνει και πρόεδρος της δημοκρατίας, όπως μας ενημέρωσε) και την περίφημη συνάντηση της δούρου με το μαρινάκη –για τις πρακτικές απολήξεις της οποίας μπορείτε να δείτε κάποια σενάρια, που δεν ευσταθούν απαραίτητα αλλά έχουν ενδιαφέρον, στο σημερινό πρωτοσέλιδο της αεκτζίδικης ώρας, κάτω αριστερά.

Χτες πάντως ο μαρινάκης βρέθηκε στο σεφ δίπλα στους αγγελόπουλους της καε ολυμπιακός. Κι έτσι ο σύριζα έχει την ευκαιρία να γίνει γέφυρα συμφιλίωσης κι ομόνοιας για το σόι και τις αντιμαχόμενες πλευρές του –αφού αναπτύξει στο ενδιάμεσο εναλλακτικές εκδοχές της θεωρία των δύο άκρων και των δύο αστερίσκων, όπως γράφει η αυγή.

Ίσως κάποιοι σπεύσουν να ρωτήσουν πώς τεκμηριώνεται με στοιχεία κι όχι με φήμες η σύνδεση του σύριζα με επιχειρηματικά συμφέροντα και μερίδες της αστικής τάξης. Είναι εν πολλοίς η ίδια ερώτηση που μας απευθύνουν συχνά για να υποδείξουμε συγκεκριμένα εκείνο το τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης που είναι υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη και της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Ξανατονίζω λοιπόν με την ευκαιρία αυτή πως κατά τη γνώμη μου η αστική τάξη είναι ενιαία, παρά τις όποιες δευτερεύουσες εσωτερικές διαφοροποιήσεις της και εξετάζει συλλογικά όλες τις εναλλακτικές της για κάθε πιθανό σενάριο (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται ο σύριζα και η δραχμή). Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα κι ιδιαίτερες κομματικές προτιμήσεις, ούτε δογματικές αγκυλώσεις· συνεργάζεται με όποιον μπορεί να του κάνει καλύτερα τη δουλειά. Ο μπόμπολας (και ο κάθε καπιταλιστής) είναι πρωτίστως με την πάρτη του και δευτερευόντως ή καθόλου με το (όποιο) πασόκ. Και δεν έχει κανένα πρόβλημα να στηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση, για να τη ρίξει αύριο ή να επιβάλει τους όρους του, όπως στη «σύγκρουσή» του με τον καραμανλή στο θέμα του βασικού μετόχου.

Στην ευρώπη εν τω μεταξύ σοκάρονται με την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού και της ακροδεξιάς, με την επικράτηση της λεπέν στη γαλλία, την επανεμφάνιση των ναζί στη γερμανία (απ’ όπου δεν είχαν λείψει ποτέ στην πραγματικότητα) και τις αρκούδες, που όπως όλα δείχνουν, εξακολουθούν να χέζουν στο δάσος. Στην ιταλία και την πλατφόρμα του τσίπρα έχει ανοίξει μια παρόμοια συζήτηση, στην κυριολεξία του κώλου, για το αν συγκέντρωσαν τα ποσοστά τους χάρη στις θέσεις του ή στα οπίσθια της επικεφαλής της καμπάνιας τους, που τα λάνσαρε η ίδια με μαγιό σε μια φωτογραφία στη σελίδα της στο διαδίκτυο. Ενώ οι ουκρανοί, ακολουθώντας τα φώτα της χώρας μας που γέννησε τη δημοκρατία, εξέλεξαν πρόεδρο το δικό τους αντίστοιχο μαρινάκη, με τη διαφορά πως αυτός έχει πολύ περισσότερους μπέους και μαφιόζους στη δούλεψή του. Δε θα φτάσουν ποτέ όμως το δικό μας επίπεδο και τα δημοκρατικά φρονήματα των δημοτών της ανδραβίδας, που εξέλεξαν τον πρώτο μετανάστη δήμαρχο στα ελληνικά χρονικά, στην περιοχή της μανωλάδας με τους τσιφλικάδες και τα ματωμένα φραουλοχώραφα. Κι αν μπορεί, ας μας πει μετά κανείς ρατσιστές...

Στα καθ’ ημάς, κάποιοι σκάλωσαν με τις δηλώσεις του κουτσούμπα για το εκλογικό αποτέλεσμα και την αναφορά του στην αριστερή αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πολιτική (που δεν ενισχύθηκε με την πρωτιά του σύριζα). Η οποία στην ανακοίνωση της κε για το αποτέλεσμα έγινε «αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή», αλλά παρέμεινε ο όρος «αριστερή». Αν κάποιοι θέλουν να ξεψειρίσουν όσα λέει ο κούτσι, για να βγάλουν ξίγκι και θέμα από το πουθενά, θα μπορούσαν να ξανακούσουν προσεκτικά την κεντρική ομιλία του γγ στο πεδίο του άρεως και την αναφορά τους στους πατριωτικούς αγώνες, όπου το κόμμα έδωσε τα καλύτερα παιδιά του. Η ουσία κατά τη γνώμη μου βρίσκεται αλλού. Το κόμμα καλά (θα) κάνει και δεν χαρίζει επικοινωνιακά καμία έννοια στους πολιτικούς του αντιπάλους. Η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να λανσάρει το (ψευδές κι ανιστόρητο) σύνθημα ‘πρώτη φορά αριστερά’, αλλά όποιος νιώθει αριστερός, πρέπει να καταλάβει ότι ο κυβερνητικός κρετινισμός του σύριζα δεν έχει στην πραγματικότητα καμία σχέση με την αριστερά κι ότι η δική του θέση είναι στο πλευρό των κομμουνιστών. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για όσους θέλουν να αντισταθούν στον ιμπεριαλισμό, τους διεθνείς οργανισμούς του, τις επεμβάσεις του και το ματοκύλισμα των λαών.

Από την ανακοίνωση της κε ξεχωρίζω τη δέσμευση για την ανάληψη περισσότερων πρωτοβουλιών για την αποκάλυψη του κάλπικου αντισυστημικού χαρακτήρα των φασιστών και του δεσμού τους με τα μονοπώλια. Οι πρωτοβουλίες αυτές όμως δεν πρέπει να μείνουν στο επίπεδο της αποκάλυψης, αλλά να εκφραστούν έμπρακτα, με διάφορες ενέργειες και δραστηριότητες.

Κάτι που δεν ισχύει μόνο για το μέτωπο ενάντια στους φασίστες, αλλά πρέπει να γίνει γενικός μπούσουλας στη δράση μας το επόμενο διάστημα, αν θέλουμε να δούμε να σπάει το σκηνικό της απάθειας των τελευταίων μηνών και οι καταθλιπτικοί συσχετισμοί που διαμορφώνει.

Κράτησα για το τέλος μια σύντομη αναφορά στο αποτέλεσμά της ανταρσύα, που σίγουρα ήταν κατώτερο των προσδοκιών τους –όσο κι αν αυτές φούσκωσαν τεχνηέντως από τις παρεμβάσεις διάφορων δημοσιολόγων του χώρου, που έκαναν λόγο για το όριο του 3% και την εκλογή ενός αντικαπιταλιστή ευρωβουλευτή. Λέω κατώτερο των προσδοκιών κι όχι των δυνατοτήτων, γιατί οι δυνατότητες κινούνται πάντα εντός ενός φάσματος και δεν είμαι σίγουρος πως, δεδομένης της ασφυκτικής πίεσης του σύριζα, που δεν πρόλαβε να ξεδιπλωθεί πλήρως την τελευταία εβδομάδα, τους έτυχε τελικά το χειρότερο ενδεχόμενο.

Θα πω λοιπόν πως συμμερίζομαι ειλικρινά τη στενοχώρια ενός αγωνιστή, που φτύνει αίμα για να κλείσει κάποιες ψήφους και να πείσει έναν κόσμο ή και τους δικούς του πολλές φορές, που μάτωσε οικονομικά για να στηρίξει τη συμμετοχή του σχήματός του στις περιφερειακές εκλογές, και βλέπει να τους περνάει στην κάλπη ο κάθε πικραμένος, χωρίς υπερβολή, που δεν κόπιασε συγκριτικά ούτε στο μισό (πχ το κόμμα των κυνηγών). Το ερώτημα λοιπόν είναι τι συμπεράσματα βγάζει ο καθένας από αυτό το δείκτη και την πίεση που ασκήθηκε και πώς το ερμηνεύει πολιτικά. Αν το συμπέρασμα κάποιων όμως είναι πως βασικά φταίει ότι χάλασε η συμμαχία με τον αλαβάνο, τότε… καληνύχτα και καλή τύχη –θα την χρειαστούν οπωσδήποτε στις επόμενες εθνικές εκλογές, για να μη ξαναγυρίσουν στα ποσοστά του ιουνίου του 12’.

Η Δημοκρατία μίλησε…

 Η Δημοκρατία μίλησε…

   Η Δημοκρατία μίλησε… Ας δούμε πως: Η αποχή από τις κάλπες των ευρωεκλογών ανήλθε στην Σλοβακία στο 87%. Στην Τσεχία 80,5%. Στην Πορτογαλία 65,5%. Στην Βρετανία 64%. Στην Ολλανδία 63%. Στην Ισπανία 55,3%. Στην Γερμανία 52%. Στην Αυστρία 55%. Στην Πολωνία 77%. Στην Ουγγαρία 71%.  Στην Κροατία 76%. Στην Σλοβενία 79%. Στην Ρουμανία 65%. Στην Λετονία 70%. Στην Σουηδία και στην Ιρλανδία 49%.  Στην Κύπρο 58%. Από το σύνολο των 28 κρατών – μελών της ΕΕ η αποχή ξεπέρασε το 50% στις 20 από αυτές. Η αποχή ξεπέρασε το 40% στις 24 από τις 28 χώρες… 

   Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Στις ευρωεκλογές του 2009, σε όλες τις χώρες της ΕΕ το «κόμμα» που και τότε είχε κερδίσει ήταν η αποχή. Στο σύνολο των χωρών της ΕΕ το ποσοστό των Ευρωπαίων ψηφοφόρων που δεν είχαν προσέλθει να ψηφίσουν είχε ανέλθει και τότε στο 57%. Όπως την Κυριακή έτσι και στις προηγούμενες ευρωεκλογές, η αποχή σχημάτισε πανευρωπαϊκή «κυβέρνηση» και μάλιστα... αυτοδύναμη.

   Αυτή είναι η πραγματική σχέση των λαών με την «Ευρώπη των λαών». Το κλαμπ των Μπαρόζο, των Ρομπάι, των Ολι Ρεν, το κονκλάβιο των επιτροπάτων και των διευθυντηρίων, είναι προφανές ότι δεν διαθέτει επί της ουσίας καμία «νομιμοποιητική» βάση. Το «δικαίωμά τους» να ορίζουν πρωθυπουργούς (βλέπε: Κάννες), να συντάσσουν Μνημόνια, να χρηματοδοτούν τράπεζες και να επιβάλουν λιτότητα, δεν απορρέει από καμία λαϊκή έγκριση.

   Η απάντηση της… Δημοκρατίας σε όλα αυτά είναι απλή στην διατύπωσή της και σαφέστατη στην κυνικότητά της: «Ε, και;». Τουτέστιν, όπως η αποχή στις ευρωεκλογές του 2009 σε τίποτα δεν εμπόδισε την ΕΕ να κηρύξει  μνημονικές πολιτικές διαρκείας για όλες τις χώρες και όλους τους λαούς της ΕΕ, έτσι και η αποχή της Κυριακής δεν πρόκειται να εμποδίσει το ιερατείο των Βρυξελλών να εγκαθιστά τρόικες, μηχανισμούς επιτήρησης και πολιτικές που ισοδυναμούν με «δάκρυα και αίμα».

   Η αποχή, επομένως, έχει πάψει από καιρό να αποτελεί εκείνο το «εύγευστο φρούτο», όπως κατά καιρούς ισχυρίζονταν διάφοροι τάχα μου «αντισυστημικοί» και «αντικομφορμιστές» της πλάκας. Ισα ίσα, με αυτό το (αμερικάνικο) φρούτο είναι που οι πολυεθνικές κυβερνούν την Αμερική εδώ και δεκαετίες. Στις ΗΠΑ, που οι Πρόεδροί τους εκλέγονται μόλις από τους μισούς των... μισών που προσέρχονται στις κάλπες, τα 100 εκατομμύρια των φτωχών, των ανέργων, των ανασφάλιστων που συρρέουν στις ουρές των συσσιτίων, διαρκώς αυξάνονται.

   Η εκλογική αποχή θα μπορούσε να είναι και χρήσιμη πολιτικά; Ναι, αλλά μόνο υπό μια προϋπόθεση: Ότι θα αποτελούσε την πολιτική εκείνη τακτική που, σε συγκεκριμένες συνθήκες, θα κλόνιζε το καθεστωτικό  οικοδόμημα ή θα συγκέντρωνε δυνάμεις εναντίον του. Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης που επικρατεί στην ΕΕ δεν επιτρέπει μια τέτοια ανάγνωση σήμερα. Αντίθετα, στην παρούσα κατάσταση, πρόκειται για μια άσφαιρη διαμαρτυρία βγαλμένη από το θερμοκήπιο του «οχαδερφισμού». Είναι «ψήφος» υπέρ της ξεστρατισμένης «εξέγερσης» του καναπέ, της ισοπέδωσης και της μοιρολατρίας. Μια τέτοια πολιτική συμπεριφορά, κινείται ανάμεσα στην αιχμαλωσία στην «ιλουστρασιόν» όχθη της αποξένωσης, από την  μια μεριά, και στην ανώδυνη για το σύστημα εκτόνωση της συσσωρευμένης οργής, από την άλλη.

   (Παρένθεση: Φυσικά, δεν αρκεί να ψηφίζεις. Σημασία, έχει και το τι ψηφίζεις. Που πάει να πει ότι αν «τσιμπήσεις» στα φληναφήματα περί «καταγγελτικής» ψήφου γενικώς και αορίστως, ψηφίζοντας τους ναζί, τους φασίστες των υπονόμων –θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε αύριο- ή τους ένοικους των «ρετιρέ» της ίδιας συστημικής «πολυκατοικίας», τότε, ψηφίσεις δεν ψηφίσεις, την ίδια τρύπα στο νερό θα κάνεις)

   Η αποχή, που το κυρίαρχο σύστημα την διαχειρίζεται προς όφελός του, ούτε«ελευθεριακή» στάση συνιστά, ούτε «αντιπατερναλιστικούς» δρόμους ανοίγει, όπως λανσαρίστηκε στο παρελθόν από τους «προχωρημένους» του «λαιφ στάιλ». Η «ελεύθερη» επιλογή της αποχής είναι, τελικά, μια κατευθυνόμενη επιλογή που διδάσκεται 365 μέρες το χρόνο από μια Δημοκρατία που της αρκεί η τυπική της «νομιμοποίηση». Εν προκειμένω η αποχή «ψηφίζει». Και στις σημερινές συνθήκες, η αποχή ψηφίζει υπέρ των ισχυρών του συστήματος και όχι εναντίον τους.

   Το πολιτικό σύστημα που κόβει μισθούς και συντάξεις, που ναρκοθετεί το μέλλον της νέας γενιάς παράγοντας μια καθημερινότητα «γκρίζα» και μίζερη, δεν είναι φυσικά αφελές. Δεν περιμένει την πάνδημη έγκριση και το ολόθερμο χειροκρότημα για όσα δεινά προκαλεί στα θύματά του. Επομένως, για εκείνες τις λαϊκές μάζες που δεν μπορεί να προσεταιριστεί, να εγκλωβίσει, να εξαπατήσει μέσω των εκβιασμών, των απειλών και των διλημμάτων, έχει επεξεργασμένη τακτική: Την τακτική της «ουδετεροποίησής τους».

   Όμως, αυτή η δήθεν «ουδετερότητα» στην οποία οδηγούνται οι υπνωτισμένοι από τις θεωρίες του «όλοι ίδιοι είναι» και του «τίποτα δεν αλλάζει», όχι μόνο δε συνιστά απόρριψη των υπευθύνων για τα κακώς κείμενα, αλλά μετατρέπεται και στον πιο «χρήσιμο» στυλοβάτη τους. «Ουδετερότητα» δεν υπάρχει ποτέ και για τίποτα. Πολύ δε περισσότερο σε συνθήκες κοινωνικών αναμετρήσεων και ταξικών διαφοροποιήσεων, η υποτιθέμενη «ουδετερότητα» είναι μια στάση και μια θέση που, εξ αντικειμένου, αθροίζεται με την πλευρά εκείνου που κρατά το μαστίγιο.

   Η αποχή λειτούργησε και σε αυτές τις ευρωεκλογές σαν «απόχη», με την οποία το κατεστημένο παθητικοποιεί και σε μεγάλο βαθμό εξουδετερώνει κοινωνικά στρώματα που «την πατάνε» και, αντί της αντίστασης, σπρώχνονται σε μια πολύ βολική για το κατεστημένο παραίτηση ή ανοχή. Γράφει κάπου ο Ενγκελς ότι οι εκλογές είναι ένας δείκτης πολιτικής ωριμότητας της εργατικής τάξης. Δεν συνιστά αυθαιρεσία κατά τη γνώμη μας να υποστηρίξουμε ότι η αποχή συνιστά ένα δείκτη με τον οποίο η άρχουσα τάξη μετρά τον βαθμό αδρανοποίησης που έχει επιτύχει επί των θυμάτων της.  

   Δεν αμφισβητούμε  ότι ένα μέρος του κόσμου που απέχει από τις εκλογές με αυτόν τον τρόπο εκδηλώνει τη δυσαρέσκειά του απέναντι σε όσους του «μαυρίζουν» τη ζωή. Ότι απορρίπτει τους άλλους που είναι ανίκανοι να κάνουν κάτι για να την βελτιώσουν. Ότι με τη στάση του αυτή φωνάζει για την ανάγκη του να ανοίξει ένας δρόμος έμπνευσης, ελπίδας και προοπτικής για να τον περπατήσει. Δεν το αμφισβητούμε: Όταν η πολιτική μετατρέπεται σε συνώνυμο της αρπαχτής, της δημαγωγίας, των «θα», των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, του μαυρογιαλουρισμού. Όταν σαν πολιτική λογίζεται η πασαρέλα του τίποτα, η ίντριγκα, η διαχείριση της διαφθοράς, η τέχνη του ψεύδους, η αποθέωση της βλακείας, η φωταψία της υποκρισίας και του εξυπνακισμού, τότε ο αναχωρητισμός από τα κοινά αρχίζει να μοιάζει με «κίνηση διαφυγής».

   Όμως, η αποχή μπορεί να μοιάζει με «κίνηση διαφυγής», αλλά - όταν ειδικά συνιστά έκφραση παραίτησης - δεν είναι. Στην πραγματικότητα είναι ομηρία στον «μονόδρομο» του «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα». Είναιεγκλωβισμός στα κηρύγματα που πριμοδοτούν την ιδιώτευση, το «δε βαριέσαι», το «έλα τώρα καημένε», το «δε βγαίνει τίποτα», το «ασχολήσου με την πάρτη σου». Και όσο ο «απέχων» (από την κάλπη, από την απεργία, από την διαδήλωση, από την συγκέντρωση) θα  (νομίζει ότι)  ασχολείται με την πάρτη του, κάποιοι άλλοι - αυτοί που τον στείλανε στον «καναπέ» του - θα συνεχίζουν να ασχολούνται μαζί του, στο όνομα της Δημοκρατίας...

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Η Ελλάδα έχει τουλάχιστον 536.409 φασίστες

 Η Ελλάδα έχει τουλάχιστον 536.409 φασίστες

536.409 ψηφοφόροι ψήφισαν τους εγκληματίες Ναζί της Χ.Α.

Προφανώς οι φασίστες, τα "χρυσαυγιτοειδή" κάθε είδους είναι περισσότερα απ' τους επισήμως ψηφίσαντες την εγκληματική Ναζιστική οργανώση. Καλό είναι όμως να ξέρουμε πόσοι είναι οι πατενταρισμένοι φασίστες, οι δήθεν αγανακτισμένοι που στήριξαν με την ψήφο τους τα ξώγαμα του Χίτλερ και του Μεταξά. 

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

• 
  

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

• του Ρατζανί Πάλμε Ντατ

Η εν λόγω οικονομική, κοινωνική και ιδεολογική πορεία βρίσκει επίσης την πολιτική αντανάκλασή της. Από το ξεκίνημα της ιμπεριαλιστικής εποχής, ο φιλελευθερισμός και ο κοινοβουλευτισμός βρίσκονται στην πραγματικότητα σε κάμψη. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία ήταν στην ουσία η μορφή μέσω της οποίας η ανερχόμενη αστική τάξη προώθησε τον αγώνα της εναντίον της φεουδαρχίας και των παλιών προνομίων, συγκρατώντας την εργατική τάξη στ’ απόνερα αυτού του αγώνα. Σε αυτή τη βάση οικοδομήθηκε ο φιλελευθερισμός, φτάνοντας στο απόγειό του το 19ο αιώνα. Οι εργάτες ήταν δεμένοι στο άρμα της αστικής φιλελεύθερης πολιτικής. Αποτέλεσε επίτευγμα του μαρξισμού το σπάσιμο αυτής της σκλαβιάς. Στη Βρετανία, εκεί όπου ο παγκόσμιος μονοπωλιακός καπιταλισμός έδωσε στην αστική τάξη υπέρτερους πόρους και τη δυνατότητα να δημιουργήσει ένα προνομιακό τμήμα εργατικής μειοψηφίας, ο μαρξισμός σημείωσε τη μικρότερη πρόοδο και η φιλελεύθερη εργατική πολιτική επιβίωσε περισσότερο.

Καθώς η πάλη του προλεταριάτου εναντίον της αστικής τάξης άρχισε ν’ αντικαθιστά τον παλαιότερο αγώνα εναντίον των τάξεων που προηγήθηκαν της αστικής, ακολούθησε μια πολιτική μετατόπιση. Τα παλιά φιλελεύθερα κόμματα άρχιζαν να παρακμάζουν μπροστά στη σοσιαλδημοκρατία· η αστική τάξη συνασπιζόταν όλο και περισσότερο με τ’ απομεινάρια των παλιότερων (μοναρχικών, στρατιωτικών, φεουδαρχικών) δυνάμεων. Ωστόσο η κοινοβουλευτική δημοκρατία παρέμεινε η πιο χρήσιμη βάση της αστικής τάξης για την εξαπάτηση των μαζών και την αναχαίτιση της ταξικής πάλης, υπό την προϋπόθεση ότι κι αυτό το μέσο συγκράτησης των εργατών ήταν επαρκές.

Σήμερα, που η εντεινόμενη ταξική πάλη δεν μπορεί πλέον ν’ αναχαιτιστεί από αυτά τα σχήματα, η αστική τάξη γυρίζει διαρκώς την πλάτη στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, τασσόμενη υπέρ των πιο ωμών μορφών εξαναγκασμού και του αυταρχικού κράτους. Αυτός είν’ ένας δείκτης αποδυνάμωσης της αστικής τάξης.

Η εποχή του ιμπεριαλισμού, ο συγκεντρωτικός μονοπωλιακός καπιταλισμός, ήδη μετέτρεπε αδιάλειπτα τις μορφές κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε καρικατούρα. Ενώ φαινομενικά η επέκταση της ψήφου εξάπλωνε τη «δημοκρατία», στην πραγματικότητα το κοινοβούλιο στερούνταν ευθέως τον κυβερνητικό ρόλο του, ο οποίος συγκεντρωνόταν στα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας, στο υπουργικό συμβούλιο, και από κει στο στενό υπουργικό συμβούλιο, ακόμα και σ’ εξωκοινοβουλευτικούς θεσμούς (λόγου χάρη, στην Επιτροπή Αυτοκρατορικής Αμυνας), πλήρως απομακρυσμένος από τη «δημοκρατία» (όπως ακριβώς η προετοιμασία του πολέμου το 1914: συγκρίνετε τη δήλωση του Συντηρητικού λόρδου Χιου Σέσιλ, ότι ο πόλεμος δεν ήταν απόφαση «της Βουλής των Κοινοτήτων ή του εκλογικού σώματος, αλλά συμφωνία μεταξύ νυν και πρώην υπουργών», επιστολή στους «Times», 29 Απρίλη 1916). Εναρμονισμένη με τα πραγματικά γεγονότα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, η καθημερινή κυβερνητική πρακτική βρισκόταν στην πραγματικότητα στα χέρια μιας διαρκώς πιο ενισχυμένης και συγκεντρωτικής γραφειοκρατίας. Η πραγματική άσκηση εξουσίας και η επιλογή πολιτικής κρέμονταν από μια χούφτα ηγετών του χρηματιστικού κεφαλαίου, ενώ το κουκλοθέατρο του κοινοβουλίου, οι εντεταλμένοι υπουργοί, οι εκλογές και τα κατ’ όνομα αντιπολιτευτικά κόμματα αναγνωρίζονταν όλο και περισσότερο ως διακοσμητικά του Συντάγματος για λόγους βιτρίνας. Αυτό ήταν εξίσου εμφανές στις «δημοκρατίες» των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γαλλίας και της Βρετανίας.

Παρόλ’ αυτά, ο φιλελευθερισμός απόλαυσε μια τελευταία άνθηση, κατά την πρώιμη ή προπολεμική περίοδο του ιμπεριαλισμού, αλλά με τη νέα μορφή του: Το φιλελεύθερο ιμπεριαλισμό με το παραπλανητικό πρόγραμμα περί «κοινωνικής μεταρρύθμισης». Τα υπερκέρδη του ιμπεριαλισμού παρείχαν τα μέσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες ώστε να επιχειρήσουν να εξαγοράσουν την εξέγερση των προοδευτικών εργατών με την επίδειξη ισχνών παραχωρήσεων σε μια μειοψηφία. Ο Βίσμαρκ είχε ήδη δείξει τον τρόπο χρήσης της νομοθεσίας της «κοινωνικής μεταρρύθμισης», ταυτόχρονα με τον εξαναγκασμό, στην προσπάθειά του ν’ αναχαιτίσει την πορεία προς το σοσιαλισμό. Στη βάση της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης, οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα η βραχύβια αναγέννηση του μεταρρυθμιστικού σοσιαλφιλελευθερισμού επί πρωθυπουργίας Λόιντ Τζορτζ, ο οποίος επιχείρησε ν’ αναχαιτίσει το ανοδικό κύμα της εργατικής εξέγερσης με την ηχηρά διαφημιζόμενη επίδειξη παραχωρήσεων κι ενδιαφέροντος για τις «συνθήκες διαβίωσης του λαού» και με τις θορυβώδεις εκστρατείες για την καταγγελία των γαιοκτημόνων και της αριστοκρατίας, ενώ προωθούνταν οι πραγματικοί στόχοι του ιμπεριαλισμού και της πολεμικής προετοιμασίας και γινόταν χρήση όλων των δυνάμεων του κράτους εναντίον του αγώνα της μαχόμενης εργατικής τάξης.

Τα σοσιαλδημοκρατικά κι εργατικά κόμματα μετά τον πόλεμο προσπάθησαν να προωθήσουν το ρόλο του μεταρρυθμιστικού σοσιαλφιλελεύθερου ιμπεριαλισμού, αλλά υπό θεμελιωδώς διαφορετικές συνθήκες· σ’ ένα πιο προηγμένο στάδιο της ταξικής πάλης, αλλά κι εν μέσω κρίσης και καπιταλιστικής παρακμής. Συνεπώς, δε σημείωσαν την παραμικρή αντίστοιχη επιτυχία· η έκκλησή τους στις μάζες, μέσω της κοινοβουλευτικής μεταρρύθμισης, δεν προκαλούσε πλέον κανέναν ενθουσιασμό· οι μεταρρυθμίσεις που μπορούσαν να επιτύχουν ήταν περιορισμένες λόγω της οικονομικής κρίσης, των εξασθενημένων εθνικών οικονομιών και του βάρους των πολεμικών χρεών που έπρεπε να σηκώσουν· τα κατασταλτικά και καταναγκαστικά μέτρα που έπρεπε να εφαρμόσουν για την αντιμετώπιση της ταξικής πάλης ήταν κατά πολύ βαρύτερα.

Ακόμα και οι παραχωρήσεις που επέτρεπε το μέτρο των περιορισμένων κοινωνικών μεταρρυθμίσεων άρχισαν να καταρρέουν και να φθίνουν υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης. Με τις εντεινόμενες εξεγέρσεις στις αποικίες, η βάση του ιμπεριαλισμού άρχισε ν’ αδυνατίζει. Το κύμα των υπερκερδών μειώθηκε· η αντιπαράθεση των αντιπάλων στο πλαίσιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού εντάθηκε. Ως εκ τούτου, αναπτύχθηκε έν’ αντίστροφο κίνημα, όχι πλέον για την επέκταση των κοινωνικών παραχωρήσεων, αλλά, αντίθετα, για τη μείωση και κατάργηση όσων είχαν ήδη δοθεί. Η εντονότερη έκφραση αυτής της διαδικασίας σημειώθηκε στο χρονικό και την πτώση της δεύτερης κυβέρνησης των Εργατικών, καθώς και στην κρίση του 1931.

Στο εξής, οι διαρκείς πιέσεις οδηγούν στην ανοιχτή διεξαγωγή της ταξική πάλης, η οποία ξεσπά διαπερνώντας το λεπτό στρώμα των φιλελεύθερων και κοινοβουλευτικών δημοκρατικών αυταπατών. Ακόμα και η σοσιαλδημοκρατία αναγκάζεται να μιλήσει για την «κατάρρευση της μεταρρύθμισης», το «τέλος της κοινωνικής μεταρρύθμισης» και την ακόλουθα αναπόφευκτη «κατά μέτωπο» επίθεση στο κεφάλαιο (όπως ακριβώς υποστήριζε η γενική προπαγανδιστική γραμμή της Διάσκεψης του Εργατικού Κόμματος στο Λέστερ, το 1932), την ίδια στιγμή που στην πράξη καθίσταται διαρκώς πληρέστερη η ενσωμάτωσή της στη συμμαχία με το μονοπωλιακό καπιταλισμό και η συμφωνία της στην καταστολή των εργατών (η γραμμή των «Δημόσιων Εταιριών» κλπ.). Η αντιπαράθεση εργατικής τάξης και καπιταλισμού δεν μπορεί πλέον να καλύπτεται από φιλελεύθερα και μεταρρυθμιστικά προσχήματα περί καλυτέρευσης των όρων διαβίωσης στον καπιταλισμό.

Στο εξής, ισχυροποιείται διαρκώς η απαίτηση των εκπροσώπων του καπιταλισμού να παραλειφθούν ή να τροποποιηθούν οι παλιές κοινοβουλευτικές δημοκρατικές μορφές, οι οποίες δεν εκπληρώνουν πλέον το στόχο τους, και να επιβληθούν νέες και ισχυρές μορφές καταστολής και δικτατορίας. Η εξέγερση εναντίον της «δημοκρατίας» και του «κοινοβουλίου», στην οποία ήδη αναφέρονταν προπολεμικά οι κύκλοι των αστών, ενώ στα κρυφά ακόμα την εκθείαζαν οι πιο στενά αντιδραστικοί κύκλοι, τώρα αποτελεί κοινό στοιχείο όλων των σύγχρονων αναφορών. Το αίτημα κάποιου όπως ο Οουεν Γιανγκ για ένα «διάλειμμα στα κοινοβούλια» («αν ένα διάλειμμα στους εξοπλισμούς είναι καλό, ένα διάλειμμα στα κοινοβούλια θα ήταν ακόμα καλύτερο», από την ομιλία του στο Lotus Club, στη Ν. Υόρκη, στις 6 Δεκέμβρη 1930)· ή όπως ο σερ Ουίλιαμ Μπέβεριτζ για «έναν παγκόσμιο δικτάτορα» (Halley Stewart Lecture, 1931)· ή η ανακοίνωση κάποιου όπως ο Γκόρντον Σέλφριτζ στο Αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο του Λονδίνου, μετά από την επιστροφή του από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ότι «ως Αμερικανός μίλησε σε πενήντα εκπροσώπους των Ηνωμένων Πολιτειών και δε βρήκε κανέναν που να διαφωνεί με την άποψή του ότι η δημοκρατία σ’ αυτήν τη μεγάλη χώρα δε θ’ αποτελούσε ενδεχομένως πετυχημένο σύστημα διακυβέρνησης [...] οι χώρες πρέπει να διοικούνται όπως οι μεγάλες εταιρίες» («Times», 22 Ιούνη 1932): Αυτές και χιλιάδες άλλες παρόμοιες αναφορές είναι χαρακτηριστικές της παρούσας αντίληψης των εκπροσώπων του χρηματιστικού κεφαλαίου και προσομοιάζουν το σκεπτικισμό των ίδιων των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων, το απροκάλυπτο αντικοινοβουλευτικό ύφος του Τύπου ή εκείνο των πάλαι ποτέ «προοδευτικών» διανοούμενων (Σο, Ουέλς), αν όχι τις ευθείες επιθέσεις των Τσόρτσιλ, Λόιντ ή Ταρντιέ1.

Τα σοσιαλδημοκρατικά κι εργατικά κόμματα, σε παράλληλη κίνηση με τον καπιταλισμό, ομοίως μεταβάλλουν την αντίληψή τους κι αρχίζουν να μιλάνε διαρκώς πιο πολύ για τα «όρια του κοινοβουλίου», την ανάγκη ισχυροποίησης της «πειθαρχίας» κι «εξουσίας» του κράτους (ο «νεοσοσιαλισμός» στη Γαλλία, η προπαγάνδα της Σοσιαλιστικής Λίγκας στην Αγγλία. Δείτε επίσης το βιβλίο του Λάτσκι «Δημοκρατία σε κρίση», 1933, κι εκείνο του Βαντερβέλντε «Η εναλλακτική», 1933, για την εξασθένιση των παλιών θεωρητικών δημοκρατικών αντιλήψεων).

Η πρακτική του σύγχρονου καπιταλισμού απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τις κοινοβουλευτικά δημοκρατικές μορφές στον πιο ενισχυμένο κι απροκάλυπτο καταναγκασμό και την ταξική δικτατορία. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τα καταφανώς φασιστικά καθεστώτα, αλλά και για το φθίνοντα αριθμό των ιμπεριαλιστικών κρατών τα οποία παραμένουν κατ’ όνομα «δημοκρατικά». Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που κήρυξε ο Ρούσβελτ και η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας στη Βρετανία αντιπροσωπεύουν στάδια και φάσεις μιας διαδικασίας μετασχηματισμού, αντίστοιχου σε ορισμένες πλευρές του με την περίοδο Μπρούνινγκ2 στη Γερμανία. Η σύγχρονη νομοθεσία ισχυροποιεί την εκτελεστική εξουσία, τη γραφειοκρατία και την αστυνομία, ενώ περιορίζει διαρκώς τα όρια της νόμιμης λειτουργίας του εργατικού κινήματος, του δικαιώματος στη συναναστροφή και τη συνάθροιση, καθώς και στην απεργία. Αυτή η διαδικασία «μετασχηματισμού της δημοκρατίας» στις ιμπεριαλιστικές χώρες της Δύσης και η προετοιμασία του εδάφους για την έλευση του φασισμού εξετάζεται περαιτέρω σ’ επόμενο κεφάλαιο.

Το κύμα εναντίον της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ορθώνεται ολόπλευρα, αν κι αυτό δε σημαίνει ότι ο καπιταλισμός έχει εξαντλήσει πλήρως τη χρησιμότητά του. Ωστόσο το πραγματικό ζήτημα παρουσιάζεται συνήθως μπερδεμένο λόγω της χυδαίας προπαγανδιστικής αντιμετώπισής του, βάσει της οποίας η επίθεση στη «δημοκρατία» εξαπολύεται εκ παραλλήλου από τον κομμουνισμό και το φασισμό. Αντίθετα, όμως, η κριτική του κομμουνισμού ή του μαρξισμού δε θεωρεί την καπιταλιστική δημοκρατία «υπερβολικά δημοκρατική», αλλά «όχι αρκετά δημοκρατική» και υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα αποτελεί απλώς παραπλανητικό προκάλυμμα της καπιταλιστικής δικτατορίας, ενώ η αληθινή δημοκρατία προς όφελος των εργατών θα καταστεί δυνατή μόνο όταν η δικτατορία του προλεταριάτου καταλύσει την εξουσία της καπιταλιστικής τάξης. Από την άλλη, ο σύγχρονος καπιταλισμός πορεύεται εναντίον της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ενισχύοντας την καταστολή της εργατικής τάξης κι εγκαθιδρύοντας μια απροσχημάτιστη και βίαιη δικτατορία του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Η πραγματικότητα αυτής της διαμάχης μεταξύ ολιγαρχικής δικτατορίας κι ελευθερίας της εργατικής τάξης αναδύεται μέσ’ από τις παλιές αυταπάτες που πλαισίωναν την κοινοβουλευτική δημοκρατία.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

* Το κείμενο είναι προδημοσίευση μέρους από το βιβλίο του Ρατζανί Πάλμε Ντουτ «Φασισμός και κοινωνική επανάσταση», που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».Ο Ντουτ (1886-1974) διετέλεσε ΓΓ του ΚΚ Μεγάλης Βρετανίας το διάστημα 1939-1941 και στέλεχος της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

1. Σ.μ. Αντρέ Ταρντιέ (1876-1945), συντηρητικός πολιτικός, κυρίαρχη προσωπικότητα της γαλλικής πολιτικής ζωής την τριετία 1929-1932, κατά την οποία χρημάτισε τρεις φορές πρωθυπουργός της χώρας. http://encyclopedia.thefreedictionary.com/Tardieu %2c+André

2. Σ.μ. Brüning Heinrich (1885-1970), Γερμανός πολιτικός, ο οποίος υπήρξε καγκελάριος της χώρας τη διετία 1930-1932. Εξαναγκάστηκε σε παραίτηση το 1932, ανοίγοντας το δρόμο για την προέλαση των Ναζί στη γερμανική εξουσία. http://encyclopedia. thefreedictionary.com/Brüning%2c+Heinrich

Ορισμένα στοιχεία για το εκλογικό αποτέλεσμα

 Ορισμένα στοιχεία για το εκλογικό αποτέλεσμα

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών αναδεικνύει αρκετές ενδιαφέρουσες πλευρές που χρειάζεται να μελετηθούν.

Στις ευρωεκλογές το ΚΚΕ σημείωσε άνοδο σε ποσοστά (6,1%) και ψήφους (347.467), σε σχέση με το εκλογικό ποσοστό (4,5%) και τις ψήφους (277.227) του Ιούνη του 2012.

Το ΚΚΕ αύξησε την εκλογική του δύναμη κατά 25% σε σχέση με τον Ιούνη του 2012.

Βασική διαπίστωση είναι ο μεγάλος αριθμός μετακινήσεων ψηφοφόρων σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του Ιούνη του 2012, που φτάνει το 1.600.000. Στοιχείο που αντανακλά τις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά και τη ρευστότητα σε όλο το φάσμα των αστικών πολιτικών κομμάτων και σχημάτων.

Έχει λοιπόν σημασία να δούμε κάπως πιο συγκεκριμένα στοιχεία (σ.σ. οι αριθμοί των ψήφων είναι στο 100% των εκλογικών τμημάτων, δηλαδή σε 22.560 από 22.561 τμήματα):

• Η αποχή αυξήθηκε σε σχέση με τις εκλογές του 2012 και έφτασε το 40,04% από 37,5%.

• Η ΝΔ τον Ιούνη του 2012 είχε πάρει 1.825.497 (29,66%).

Έπεσε στο 1.295.967 ψήφους (22,71%).

Έχασε 529.530 ψήφους, δηλαδή το 29% της εκλογικής της δύναμης.

• Το ΠΑΣΟΚ τον Ιούνη του 2012 είχε πάρει 756.024 ψήφους (12,28%).

Η Ελιά έπεσε στις 457.573 ψήφους (8,02%).

Έχασε 298.451 ψήφους, δηλαδή περίπου το 40% της εκλογικής του δύναμης.

• Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες τον Ιούνη του 2012 είχαν πάρει 462.406 ψήφους.

Έπεσαν στις 197.536.

Έχασαν 264.870 ψήφους, δηλαδή το 57,3% της εκλογικής τους δύναμης.

• Η ΔΗΜΑΡ τον Ιούνη του 2012 είχε πάρει 384.986 ψήφους.

Έπεσε στις 68.695 ψήφους.

Έχασε 316.291 ψήφους, δηλαδή το 82,1% της εκλογικής της δύναμης.

• Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει 1.655.022 ψήφους (26,89%).

Πήρε 1.516.634 ψήφους (26,58%).

Έχασε 138.388 ψήφους, δηλαδή το 8,45% της εκλογικής του δύναμης.

• Τα υπόλοιπα κόμματα (σ.σ. σε αυτά υπολογίζουμε όσα δεν έβγαλαν έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο και όσα δεν είχαν βγάλει έδρα στο Εθνικό Κοινοβούλιο) στις ευρωεκλογές 2014 πήραν συνολικά 978.140 ψήφους και ποσοστό 17,13%.

Τον Ιούνη του 2012 είχαν 368.277 και ποσοστό 5,97%.

Πήραν 609.863 ψήφους παραπάνω και ποσοστό περίπου 11,5%.

• Ένα μέρος των ψήφων που μετακινήθηκαν, πήγαν προς τη Χρυσή Αυγή που πήρε 536.409 ψήφους (από 426.024) και αύξησε την εκλογική της δύναμη κατά 25%, αλλά και προς το Ποτάμι που πήρε 376.629 ψήφους.
  902.gr

Ποιούς θέλει να ξεχάσει η Αυγή;;

 Ποιούς θέλει να ξεχάσει η Αυγή;;

Γράφει στην ηλεκτρονική της έκδοση η Αυγή:

Μαλλον, κάποιους ξεχνά ή θέλει να ξεχάσει, γιατί η ίδια εφημερίδα, τον Νοέμβρη του 2010 πανηγύριζε πρωτοσέλιδα για την εκλογή 9 δημάρχων της "ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς"!!!

Δεν πρόκειται φυσικά για "λάθος" της εφημερίδας...

Το ερώτημα βέβαια είναι ποίοι είναι οι 3 από τους 9, αφού επίσημα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει "αποκηρύξει" μονάχα 4 (Πάτρα, Κερατσίνι, Ικαρία, Ψυχικό...

1. Οι δήμαρχοι του ΣΥΡΙΖΑ (ή όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει τον ευατό του) 

2. Οι δήμαρχοι του ΣΥΡΙΖΑ #2

3. Τα «λάθη» του ΣΥΡΙΖΑ ή πως Δήμαρχος που στήριξε έχει νταλαβέρια με τη ΧΑ… 

Στις 25 ψηφίσαμε, στις 28 ο ΣΥΡΙΖΑ πάει για προσκύνημα στον... Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων

 Στις 25 ψηφίσαμε, στις 28 ο ΣΥΡΙΖΑ πάει για προσκύνημα στον... Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων

Πηγή: Ριζοσπάστης.

Αύριο, Τετάρτη, θα γίνει η ετήσια τακτική Γενική Συνέλευση των μελών του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών. Τις εργασίες θα χαιρετίσουν ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, ο Αλ. Τσίπρας προβλέπεται να μιλήσει το απόγευμα, στην κλειστή συνεδρίαση των μελών του ΣΕΒ.

Η παρουσία των δύο στη Συνέλευση των βιομηχάνων, τόσο σε επίπεδο συμβολισμού, όσο και ουσίας, δίνει το περίγραμμα της επόμενης μέρας των εκλογών. Ανεξάρτητα από το ποιος βγήκε πρώτος και ποιος δεύτερος, ανεξάρτητα από τη μεταξύ τους διαφορά στα ποσοστά, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης που υιοθετεί ο καθένας, οι βιομήχανοι «ακουμπάνε» στους δύο πόλους του συστήματος και βάζουν επιτακτικά τα «θέλω» τους.

Στην πραγματικότητα, επιβεβαιώνεται αυτό που έλεγε το ΚΚΕ. Οτι την επόμενη μέρα των εκλογών, ο λαός θα συνεχίσει να έχει απέναντί του τον πραγματικό αντίπαλο, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι κυβέρνηση ή αξιωματική αντιπολίτευση: Τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, τα μονοπώλια και την ΕΕ, που στηρίζει με την πολιτική της τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Ποιο είναι το βασικό κριτήριο για την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι βιομήχανοι σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφορές, που είναι υπαρκτές; Το γεγονός ότι και οι δύο είναι δεσμευμένοι στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την ΕΕ.

Όπως και πριν τις εκλογές, έτσι και τώρα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα υπερασπιστούν ενώπιον των βιομηχάνων ο καθένας το δικό του μείγμα διαχείρισης, ότι αυτό μπορεί να εξασφαλίσει καλύτερα την «ανταγωνιστικότητα», τις επενδύσεις, την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας. Πραγματικά, θα έχει ενδιαφέρον η «βαθμολόγησή» τους από τους βιομήχανους.

Η αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ θα βρει το «φυσικό της χώρο» γιατί πρόκειται για μια αντιπαράθεση που είναι λογικό να απασχολεί τους βιομηχάνους. Πρέπει, για παράδειγμα, να τους απασχολεί το αν θα πρέπει να γίνει νέο «κούρεμα» του χρέους (μέσω ευρωπαϊκής συμφωνίας), όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή εάν θα γίνει ρύθμιση και επιμήκυνση της αποπληρωμής του. Με ποιον τρόπο, άραγε, θα διατεθούν περισσότεροι πόροι για στήριξη των δραστηριοτήτων τους; Ιδού το ερώτημα. Πρέπει επίσης να τους απασχολεί ποιοι κλάδοι κατά προτεραιότητα θα πρέπει να στηριχθούν από το αστικό κράτος. Πρέπει να τους απασχολεί ποιες συμμαχίες, με ποια κράτη και μονοπώλια θα πρέπει να γίνουν εντός ΕΕ, αν θα εκδοθεί ή όχι ευρωομόλογο και άλλα πολλά!

Είναι βεβαίως μια συζήτηση που ελάχιστα θα πρέπει να απασχολεί τους εργαζόμενους. Γι' αυτούς, εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ, τα πράγματα είναι δεδομένα. Μνημόνια διαρκείας, αναδιαρθρώσεις, υποβάθμιση εργατικών - λαϊκών αναγκών, τσακισμένα δικαιώματα και πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας και της ανεργίας. Καθόλου δεν θα τους σώσουν οι «σκοτούρες» των αφεντικών τους.

Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση, μόνη ελπίδα του λαού είναι να αναδειχτεί ο ίδιος σε μαχητική αντιπολίτευση, με την ανασύνταξη του κινήματος και το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας.

Το ΚΚΕ θα τα δώσει όλα για να αποκτήσει ο λαός εμπιστοσύνη στη δύναμή του. Για να χειραφετηθεί από τους εκβιασμούς των κυβερνητικών κομμάτων και τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Για να γίνει ικανός να πάρει στα χέρια του τον πλούτο που παράγει, να τον κάνει λαϊκή περιουσία, για τη δική του ευημερία. Για μια τέτοια προοπτική θα συνεχίσει να μάχεται το ΚΚΕ. Εκεί θα «καταθέσει» τις ψήφους που πήρε στις εκλογές, τους δημάρχους, δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους, τους ευρωβουλευτές που εξέλεξε.

Κοκορομαχίες και κινήσεις εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας από τα κόμματα του καπιταλιστικού ευρωμονόδρομου

 Κοκορομαχίες και κινήσεις εγκλωβισμού της λαϊκής δυσαρέσκειας από τα κόμματα του καπιταλιστικού ευρωμονόδρομου

Με επίκεντρο την εκλογολογία συνεχίζονται οι αποπροσανατολιστικές κοκορομαχίες του νέου διπολισμού, ενώ ταυτόχρονα ενισχύονται οι διεργασίες ανασύνθεσης του πολικού σκηνικού για τον εγκλωβισμό του λαού στον καπιταλιστικό ευρωμονόδρομο.

Η συγκυβέρνηση ετοιμάζεται να εξαπολύσει το νέο γύρο σκληρών μέτρων, τα οποία βαφτίζει «φυγή προς τα εμπρός», και αναζητά κάποιες κινήσεις που θα της δώσουν τη δυνατότητα να αναχαιτίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Ένα από τα βασικά σενάρια που εξετάζονται είναι ο ανασχηματισμός, για να παρουσιάσει την εικόνα μιας νέας αρχής, διατηρώντας ατόφια την αντιλαϊκή πολιτική της. Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος θα συναντηθούν το απόγευμα της Πέμπτης, για να εξετάσουν τα επόμενα βήματά τους.

Θέλουν να διευρύνουν την κυβερνητική στήριξη

Στη συνάντηση αναμένεται να συζητηθεί το αίτημα που διατύπωσε το βράδυ των εκλογών ο Ευάγγελος Βενιζέλος για «επικαιροποίηση της προγραμματικής συμφωνίας» και για «διεύρυνση της πολιτικής, κοινοβουλευτικής και κοινωνικής βάσης» της κυβέρνησης. Πληροφορίες αναφέρουν ότι στο νέο κυβερνητικό σχήμα αναμένεται να συμμετάσχει ο Ανδρέας Λοβέρδος για να σηματοδοτήσει τη διεύρυνση της κυβέρνησης. Επίσης αντίστοιχες κινήσεις γίνονται προς τη ΔΗΜΑΡ και τη δεξαμενή των «ανεξάρτητων» βουλευτών.

Ήδη ο Ανδρέας Λοβέρδος, μιλώντας στο «Βήμα», εξέφρασε την πρόθεσή του να επιστρέψει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ΠΑΣΟΚ – Ελιά, όπως την ονόμασε. Μαζί του θα επιστρέψει και ο Χρήστος Αηδόνης.

Σύμφωνα με διαρροές από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, ο Ευάγγελος Βενιζέλος στη συνάντηση με τον Αντώνη Σαμαρά θα θέσει θέμα εκλογικού νόμου και θα ζητήσει την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα.

Το αποτέλεσμα των εκλογών φαίνεται να επιταχύνει τις διεργασίες για την ανασύνθεση του χώρου της κεντροαριστεράς. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος ετοιμάζεται να αναλάβει σχετικές πρωτοβουλίες. Όμως και στη ΔΗΜΑΡ έχει «ανοίξει» η συζήτηση μετά το πολύ χαμηλό ποσοστό που είχε στις ευρωεκλογές.

Αναζητούν «διαφορές» για να κρύψουν τις συγκλίσεις

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει εκλογές και προσπαθεί να δείξει ότι είναι έτοιμος να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, για να υπερασπιστεί πιο αποτελεσματικά τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Αν και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν κατάφερε να αυξήσει τα ποσοστά του, σε σχέση με τον Ιούνη του 2012, επιδιώκει να δείξει ότι υπάρχει «δυσαρμονία» μεταξύ της κυβέρνησης και της λαϊκής βούλησης. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας επισκέφθηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια και του ζήτησε προσφυγή στις κάλπες.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου κατηγόρησε τον Αλέξη Τσίπρα για «θεσμική εκτροπή», επισημαίνοντας ότι η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία. Στο ίδιο μήκος κύματος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος έκανε λόγο για παραποίηση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος και του Συντάγματος.

Πάντως, παρά την κοκορομαχία, αύριο, στην ετήσια Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ, θα φανεί η στρατηγική συμφωνία κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ στο στόχο της ενίσχυσης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα απευθύνουν χαιρετισμό και θα έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν το μείγμα που προτείνουν για την έξοδο από την κρίση, προς όφελος των μονοπωλίων.

Συνδέσεις Ειδήσεων: 

ΚΚΕ: Σχόλιο για τις διεργασίες ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού

902.gr