Κώστας Μητσοτάκης – Ένας συνεπής πράκτορας της αστικής τάξης

Κατιούσα

Ο Κ. Μητσοτάκης πέθανε στα 99 του, ανήμερα της Άλωσης της Πόλης, κι αυτό ήταν κατά μία έννοια σημαδιακό, αφού πολλοί θα τον συνέδεαν συνειρμικά με την Κερκόπορτα. Χαρακτηρίστηκε ως “Αποστάτης” ή και “Εφιάλτης” ακόμα, στο πλαίσιο της εμπρηστικής πόλωσης της δεκαετίας του 80′, αλλά στην πραγματικότητα ήταν από τους πιο συνεπείς πολιτικούς υπηρέτες της αστικής τάξης, κι αυτό δεν άλλαξε στο παραμικρό από τις μετατοπίσεις του στο πολιτικό φάσμα.
Γεννήθηκε το 1918 στα Χανιά κι ήταν ανιψιός του Ελ. Βενιζέλου. Σπούδασε νομικά και στα χρόνια ατης Κατοχής υπερασπιζόταν κατηγορούμενους στα γερμανικά δικαστήρια, ενώ κατά πάσα πιθανότητα ήταν και πράκτορας των Άγγλων, αναπτύσσοντας δράση υπέρ τους. Μεταπολεμικά κατηγορήθηκε, χωρίς να αποδειχτεί ποτέ, ως διπλός πράκτορας -και των Ναζί δηλαδή- με βάση ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο που έφερε στο φως η “Αυριανή” και το οποίο δεν τεκμηρίωνε κάτι από μόνο του, επηρέασε ωστόσο ως ένα βαθμό το αποτέλεσμα των εκλογών του 1985.
Εκείνη την περίοδο αφορά και μια μεταγενέστερη ομολογία του Μητσοτάκη, που κταάφερε να επιβιώσει, γιατί σιτιζόταν από τρία διαφορετικά συσσίτια, την ίδια στιγμή που πολλοί συμπατριώτες του λιμοκτονούσαν στην κυριολεξία.
Μεταπολεμικά μπαίνει στο χώρο της πολιτικής και αναδεικνύεται σε σημαντικό στέλεχος της Ένωσης Κέντρου και υπουργός των κυβερνήσεων του Γ. Παπανδρέου. Κάποιοι τον θεωρούσαν δεξί χέρι και φυσικό διάδοχό του -κι από εκεί ξεκινά πιθανότατα κι η θυελλώδης σχέση αντιπαλότητας που είχε με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που επέστρεψε στην Ελλάδα και κινούνταν δυναμικά στο προσκήνιο, φτιάχνοντας ουσιαστικά δική του πτέρυγα. Τα δεδομένα όμωςω θα αλλάξουν δραματικά μετά τα Ιουλιανά, την υπόθεση της Αποστασίας -ή ΑποσταCIA, όπως αναφέρεται κάποιες φορές- και το σχηματισμό κυβέρνησης με στελέχη των αποστατών. Ο Μητσοτάκης ήταν επικεφαλής τους άτυπα και πήρε όλο το ιστορικό κρίμα πάνω του,  χωρίς να συνεκτιμηθούν οι συμβιβαστικές τάσεις που έδειξε και ο ίδιος ο ηγέτης της Ένωσης Κέντρου.
Σε κάθε περίπτωση, έδειξε πόσο ευέλικτα μπορεί να προσαρμόσει τις αρχές του, αλλά έπρεπε να αναζητήσει νέα πολιτική στέγη μετά τη δικτατορία, κατά την οποία ανέπτυξε δράση στο Παρίσι, με την Ντόρα Μπακογιάννη να γοητεύεται προσωρινά από τις ιδέες του Μάη και της “Ανανεωτικής Αριστεράς” και τον Κυριάκο να δηλώνει πολλά χρόνια αργότερα “πολιτικός πρόσφυγας”, αν και βρισκόταν σε βρεφική-νηπιακή ηλικία (γιατί ασφαλώς πρέπει να μας απασχολεί τι γινόταν στο εξωτερικό το 68′, όχι όμως και η δολοφονία του Λαμπράκη στην Ελλάδα, το 63′).
Στη Μεταπολίτευση, ο Μητσοτάκης προχώρησε στην ίδρυση ενός βραχύβιου, προσωποπαγούς κόμματος (των Νεοφιλελευθέρων, που κρατούσε την αναφορά στο κόμμα του Βενιζέλου, δείχνοντας παράλληλα και το πολιτικό του στίγμα), για να ενταχθεί τελικά, μετά από διαβουλεύσεις, στη ΝΔ του Καραμανλή και να υπουργοποιηθεί στα επόμενα κυβερνητικά σχήματα. Στη Ρηγίλλης τον υποδέχτηκαν αρχικά με ορισμένη καχυποψία, τελικά όμως θεωρήθηκε ως ο πλέον κατάλληλος για να αντιμετωπίσει το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, όχι τόσο για το “φρέσκο πολιτικό λόγο” που κόμιζε, όσο γιατί μπορούσε να προσωποποιήσει και να εκτοξεύσει σε δυσθεώρητα ύψη την αντιπαλότητα με τον Παπανδρέου, ακόμα και να τον εκνευρίσει προσωπικά με βάση τα βιώματα του παρελθόντος.
Αυτά τα τελευταία προκάλεσαν πολλές εκρηκτικές συζητήσεις στη Βουλή, για να ξεχαστούν σύντομα στις διαβουλεύσεις για την οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα (Κώστα μου… Ανδρέα μου…), μολονότι είχε μεσολαβήσει η κυβέρνηση Τζαννετάκη, όπου το ΠΑΣΟΚ δε συμμετείχε για “λόγους αρχής” (που στη συνέχεια προσαρμόστηκαν ευέλικτα), κι αυτό που ο Παπανδρέου θεώρησε ως προσπάθεια πολιτικής του εξόντωσης, με την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Πιο πριν το ΠΑΣΟΚ άλλαξε επί το… αναλογικότερο -sic- τον εκλογικό νόμο, δυσκολεύοντας την αυτοδυναμία και το σχηματισμό κυβέρνησης για τη ΝΔ, που τον Απρίλη του 90′, στην τρίτη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση, συγκεντρώνει σχεδόν 47% και 150 βουλευτές, για να εξασφαλίσει τελικά πλειοψηφία και ψήφο εμπιστοσύνης, με την ψήφο του Κατσίκη της ΔΗΑΝΑ.
Αρχίζει έτσι η τριετής διακυβέρνηση της χώρας από τη ΝΔ του Μητσοτάκη, που συνδέθηκε με μια σειρά σκάνδαλα (ΑΓΕΤ Ηρακλής, υποκλοπές) κι αντιλαϊκά μέτρα (όπως οι πρώτες ιδιωτικοποιήσεις, κι οι μηδενικές αυξήσεις) ή και επεισόδια όπως η δολοφονία του Τεμπονέρα. Τελικά όμως πέφτει για τους λάθος λόγους: το Μακεδονικό ζήτημα -το οποίο ο Μητσοτάκης θεωρούσε πως θα έχουμε ξεχάσει σε δέκα χρόνια- και την αποσκίρτηση του Σαμαρά, που έκτοτε αποτελεί κόκκινο πανί για το Μητσοτακέικο.
Μετά την εκλογική του ήττα το 93′, ο Μητσοτάκης θα παραιτηθεί από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, θα γίνει επίτιμος πρόεδρός της και θα δρα κυρίως παρασκηνιακά, για να αναδείξει την Ντόρα ή τον Κυριάκο στην ηγεσία του κόμματος -και όχι μόνο. Έκανε παράλληλα κάποιες σπάνιες δημόσιες παρεμβάσεις, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε φτιάξει και λογαριασμό στο τουίτερ!
Σε μία από αυτές τις παρεμβάσεις του, λίγες μέρες πριν την ψήφιση του Μνημονίου, παρενέβη τηλεφωνικά και ο Μάκης Μαΐλης, έχοντας έναν αξέχαστο διάλογο με τον Πρετεντέρη και την Τρέμη για την αστική δημοκρατία, το Σύνταγμα και τους νόμους.
-Πρέπει να τα σέβεστε.
-Δεν κατάλαβα, υποχρεωμένοι είμαστε;

Ο Μητσοτάκης πάντως ήταν ο ηγέτης της Δεξιάς στον οποίο έλεγε να άρει τις συνέπειες του εμφυλίου -κάτι που δεν είχαν τολμήσει οι κυβερνήσεις της Αλλαγής.

Δέχτηκε σφοδρή κριτική για την πολιτική του και τις μετατοπίσεις του, αν και ο ίδιος έλεγε πως παρέμεινε από την αρχή ως το τέλος φιλελεύθερος και δη νεοφιλελεύθερος ως πρωθυπουργός, εφαρμόζοντας θατσερικά μέτρα, για να χτίσει αργότερα το αφήγημα της σώφρονας διακυβέρνησης ενάντια στο “λαϊκισμό” -σαν ένα πρώιμο μνημόνιο, που θα μας βοηθούσε να αποφύγουμε το μνημόνιο, γιατί θα το είχαμε εφαρμόσει από μόνοι μας οικειοθελώς.
Αυτό που κανείς δεν μπορεί όμως να του αμφισβητήσει είναι πως παρά τις όποιες πολιτικές μετατοπίσεις του, έμεινε πιστά κι αταλάντευτα στο πλευρό των κυρίαρχων τάξεων, με γνήσιο μίσος ενάντια σε κάθε τι λαϊκό.

Όρθιος δάσκαλε στο σκοτάδι! Ο Μάρκος Σκούφαλος και όλοι οι άλλοι!

Κατιούσα

Γράφει ο Λεωνίδας Βουρλιώτης

Ο εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο «Πρωτοβουλία για τη Χίο» Γεώργιος Τσάκος φαίνεται πως στόχευε σε… ευήκοα ώτα και με την προφορά της λέξης «λαθρομετανάστης» καταχειροκροτήθηκε από «παρευρισκόμενους» στο δημοτικό συμβούλιο της Χίου.
Ο δημοτικός σύμβουλος παρενέβη για να «διορθώσει» την τοποθέτηση του κ.Βίτσα που συνέκρινε τους οικονομικούς μετανάστες της δεκαετίας του ’90 με το παρόν προσφυγικό κύμα και χρησιμοποίησε τον αδόκιμο νομικά και προσβλητικό για την ανθρώπινη υπόσταση λέξη «λαθρομετανάστης».
Η τοποθέτηση του προκάλεσε την παρέμβαση του δημοτικού συμβούλου και εκπαιδευτικού κ. Σκούφαλου που έκανε λόγο για «φασιστοειδή».
Εκείνη την ώρα όπως θα δείτε και στο βίντεο, και  διαπιστώνω με θλίψη, είναι πως παρευρισκόμενοι άρχισαν να φωνάζουν ενάντια στον Σκούφαλο. Ο δάσκαλος όμως δεν φοβήθηκε. Παρά τις κραυγές, παρά τις ύβρεις παρά τους τραμπουκισμούς του κου Τσάκου όπου σηκώθηκε και στράφθηκε όπως θα δείτε στο βίντεο απειλητικά προς τον δάσκαλο.

Αυτό θα πει δάσκαλος. Να είσαι όρθιος μέσα στο σκοτάδι. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κος Σκούφαλος ορθώνει ανάστημα και λέει δημόσια και δυνατά την άποψή του σε ένα νησί που υπάρχουν έντονες τάσεις ξενοφοβίας (δείτε εδώ)

Δείτε το βίντεο από το σημερινό Δημοτικό Συμβούλιο

alfavita

Η εισαγγελία σπάει το Πανεπιστημιακό άσυλο και παρεμβαίνει αυτεπάγγελτα για το στέκι του Ρουβίκωνα…

Κατιούσα

Η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου αποφάσισε να παρέμβει αυτεπάγγελτα για το Στέκι αναρχικής συλλογικότητας στη Φιλοσοφική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Η απόφαση προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις, καθώς είναι αυτεπάγγελτη, χωρίς να το ζητήσει καν η Σύγκλητος του Ιδρύματος -που είχε κάνει τη δική της… “κινητοποίηση” για το συγκεκριμένο θέμα- εγείροντας σοβαρό ζήτημα για την παραβίαση του Πανεπιστημιακού Ασύλου.
Συγκεκριμένα, η Εισαγγελέας παρήγγειλε προκαταρκτική εξέταση για να διαπιστωθεί αν υπάρχει διατάραξη της κοινής ειρήνης, παραβίαση της πανεπιστημιακής τάξης και άλλα αυτεπαγγέλτως διωκόμενα αδικήματα. Η εισαγγελική παρέμβαση εκδηλώνεται σε ανώτατο δικαστικό επίπεδο (Άρειος Πάγος), δείχνοντας τα αντανακλαστικά των αρχών ενάντια στη δράση της συγκεκριμένης ομάδας. Μπαίνει αυτομάτως το ερώτημα βέβαια γιατί δεν επιδεικνύονται αντίστοιχα αντανακλαστικά όταν η ΔΑΠ λειτουργεί ως (παρα)κράτος εν κράτει σε ΑΕΙ και ΤΕΙ ή σε αντίστοιχες περιπτώσεις δεκάδων άλλων στεκιών που υπάρχουν στα ιδρύματα της χώρας. Το οποίο είναι ασφαλώς ρητορικό.
Σημειώνουμε τα παραπάνω, όχι βέβαια γιατί θέλουμε περισσότερες εισαγγελικές παρεμβάσεις στα πανεπιστήμια, αλλά αντιθέτως για να καταδείξουμε πως οι επιλεκτικές ευαισθησίες, τα αντανακλαστικά και η αξιοποίηση του ζητήματος φανερώνει την προσπάθεια των αρχών να πατήσουν πόδι στα Πανεπιστήμια, για να το φέρουν στα μέτρα τους.
Υστερόγραφο: στις εικόνες που ακολουθούν μπορείτε να δείτε και τη θέση του φοιτητικού συλλόγου, που καταδικάζει τη στάση της Κοσμητείας και των Πρυτανικών Αρχών, που προχώρησαν αυθαίρετα χτες σε λοκ-άουτ κι έκλεισαν έξω τους φοιτητές, χωρίς πραγματικό λόγο -με το πρόσχημα της αντίδρασης στην κατάληψη του χώρου που φιλοξενεί το αναρχικό Στέκι.

Οι εικόνες είναι παρμένες από το τουίτερ.

Τρεις μήνες από την τραγωδία...

Νέα στοιχεία έρχονται στη δημοσιότητα σχετικά με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη η τραγωδία με την πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, με τους 99 νεκρούς και τις ολοκληρωτικές καταστροφές σε σπίτια, μαγαζιά και εκτάσεις. Πέρα από τη δικαστική έρευνα, που βρίσκεται σε εξέλιξη και στο πλαίσιο της οποίας έχουν κληθεί ως ύποπτοι πολιτικοί παράγοντες και στελέχη κρατικών υπηρεσιών, χτες δημοσιοποιήθηκε το πόρισμα της Πυροσβεστικής. Σύμφωνα με αυτό, τα στοιχεία που κυριαρχούν είναι: «Ο αιφνιδιασμός του κρατικού μηχανισμού», «η μη έγκαιρη εντολή για την απομάκρυνση του πληθυσμού» και αρκετά ακόμα που αφορούν το επιχειρησιακό κομμάτι της υπόθεσης. Βεβαίως, όλα αυτά έχουν τη δική τους αξία και αυτονόητο είναι ότι πρέπει να διερευνηθούν σε βάθος και να αποδοθούν ευθύνες. Εχουμε πει όμως πολλές φορές στο παρελθόν πως σε κάθε περίπτωση δεν αναιρείται το γεγονός ότι η έρευνα προσανατολίζεται σε επιμέρους ευθύνες, παραλείψεις και λάθη στελεχών του κρατικού μηχανισμού, τροφοδοτώντας μια συζήτηση που αφήνει στο απυρόβλητο τις πολιτικές ευθύνες για το έγκλημα στο Μάτι. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι από τις 23 Ιούλη μέχρι και σήμερα, αν υπάρχει κάτι που γίνεται προσπάθεια να συσκοτιστεί και να συγκαλυφθεί από κυβέρνηση, Περιφέρεια και αστικά κόμματα, είναι ακριβώς αυτό...

* * *

Οι κύριες πολιτικές ευθύνες της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων για όσα έγιναν στην Ανατολική Αττική έχουν να κάνουν με την πολιτική εμπορευματοποίησης της γης, που υλοποιούν όλοι τους και αποτελεί υπόβαθρο για τέτοια τραγικά γεγονότα, είτε πρόκειται για το Μάτι είτε για τη Μάνδρα, με τους 24 νεκρούς. Εχουν να κάνουν με το συνολικό πλαίσιο χρήσης της γης και αξιοποίησης του φυσικού πλούτου των ακτογραμμών με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος. Το πλαίσιο αυτό αντιστρατεύεται τις λαϊκές ανάγκες και μπαίνει εμπόδιο στην ύπαρξη ενός σχεδιασμού προστασίας του περιβάλλοντος, των ζωών και των περιουσιών των λαϊκών στρωμάτων. Η σημερινή κυβέρνηση έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης, όσο κι αν προσπαθεί να παρουσιάσει ως «τομή» τη δική της διαχείριση, καθώς τα χωροταξικά σχέδιά της, τα περίφημα «αναπτυξιακά» σχέδιά της για την Αττική και άλλες περιοχές της χώρας, αντιμετωπίζουν την γη ως πηγή κέρδους για το κεφάλαιο.

***

Το πλαίσιο των πολιτικών ευθυνών μεταξύ άλλων περιλαμβάνει όλους τους δασοκτόνους νόμους, καθώς και όλες εκείνες τις ρυθμίσεις νομιμοποίησης και «τακτοποίησης» των αυθαίρετων κτισμάτων σε βουνά και παραλίες. Αλλωστε, σήμερα δημοσιεύονται οι δασικοί χάρτες για την Ανατολική Αττική, που αναμένεται να περιλαμβάνουν τις περιβόητες «αστικές πυκνώσεις», έναν όρο που εφηύρε η κυβέρνηση για την αυθαίρετη δόμηση ώστε να διατηρήσει αυτό το καθεστώς. Περιλαμβάνει ακόμα: Την ενθάρρυνση και διευκόλυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας, με νόμους που επιτρέπουν την καταπάτηση δασών και αιγιαλού. Την έλλειψη ενός σύγχρονου πλαισίου προστασίας από φυσικά φαινόμενα, πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμούς, την έλλειψη ανάλογων υποδομών και εκπαίδευσης του πληθυσμού. Τις δραστικές περικοπές στη χρηματοδότηση του Πυροσβεστικού Σώματος, της Δασικής Υπηρεσίας, που έχουν οδηγήσει σε άθλια κατάσταση τους τομείς δασοπροστασίας και πυρόσβεσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι για τη Δασική Υπηρεσία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ καταβάλλει το 0,035% του ΑΕΠ, όταν οι εξοπλιστικές δαπάνες που αφορούν το σχεδιασμό του ΝΑΤΟ απορροφούν πάνω από το 2% του ΑΕΠ κάθε χρόνο. Την απουσία οργανωμένου σχεδίου πολιτικής προστασίας και μέσων για την υλοποίησή του, όπως επιβεβαιώθηκε με τραγικό τρόπο στην πυρκαγιά στο Μάτι.

* * *

Εκτός όμως από τα παραπάνω, υπάρχει και κάτι ακόμα. Κοντεύουν τρεις μήνες από τη φωτιά και οι πυρόπληκτοι αντιμετωπίζουν μία τραγική πραγματικότητα. Η διαδικασία απορρύπανσης της περιοχής προχωρά με ρυθμούς «χελώνας». Υπάρχουν ακόμα κίνδυνοι για την υγεία των κατοίκων από την ανεπαρκή διάγνωση των επιπτώσεων στο περιβάλλον, λόγω της πυρκαγιάς και των καταστροφών, αλλά και της ρύπανσης από την καύση διαφόρων υλικών. Η σημερινή κυβέρνηση αλλά και οι προηγούμενες, σε αντίστοιχες περιπτώσεις, στρέφουν τους πυρόπληκτους στα νύχια των τραπεζών για να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν, όχι μόνο δεν υπήρξε κάποιο θετικό αποτέλεσμα, αλλά αντίθετα οι τράπεζες πήραν τελικά τις ιδιοκτησίες, εξαιτίας της αδυναμίας αποπληρωμής των δανείων. Και δίπλα σ' αυτά και άλλα πολλά, κανένα έργο αντιπλημμυρικής προστασίας δεν έχει γίνει, αφήνοντας τους κατοίκους της περιοχής εκτεθειμένους σε μια επόμενη καταστροφή, αυτήν τη φορά από μια νεροποντή.

* * *

Ολα αυτά επιχειρούν να κρύψουν ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και άλλα αστικά κόμματα. Και κυρίως τις δικές τους ευθύνες για όλα αυτά. Ο λαός όμως δεν πρέπει να διαγράψει από τη μνήμη του την πολιτική που απειλεί τη ζωή του και την οποία υπηρετούν όλοι εκείνοι που τώρα κονταροχτυπιούνται πάνω από μία εισαγγελική έρευνα. Επιβάλλεται να εντείνει την καθημερινή του πάλη, αποφασιστικά, για να μη θρηνήσουμε ξανά ανθρώπινα θύματα και υλικές καταστροφές, όπως αυτές στο Μάτι, στη Μάνδρα, στον Σαρωνικό, αλλά και τις παλιότερες, όπως στην Πελοπόννησο το 2007. Να απαιτήσει άμεσα, συγκεκριμένα μέτρα προστασίας της ζωής και της περιουσίας του. Να παλέψει ενάντια στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, όπου οι λαϊκές ανάγκες και η ίδια η ανθρώπινη ζωή θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους.

Σε πλαίσιο αμερικανοΝΑΤΟικό

Πολλή συζήτηση γίνεται γύρω από την παραίτηση του Ν. Κοτζιά από το υπουργείο Εξωτερικών. Μια συζήτηση που εστιάζει σε σενάρια διαφόρων προσωπικών «επιδιώξεων», που αναζητά τα «κίνητρα» απλά σε κόντρες προσώπων (Καμμένου - Κοτζιά), σε δεσμεύσεις του Τσίπρα κ.λπ. Βεβαίως, χωρίς να αγνοούνται όλα τα παραπάνω, η ουσία που πρέπει να δει ο λαός από την εξέλιξη αυτή βρίσκεται αλλού.
Το γεγονός της παραίτησης Κοτζιά, εκτός του ότι εκφράζει την επιλογή από πλευράς Μαξίμου της συνέχισης της κυβερνητικής συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ, πρέπει να ιδωθεί μέσα στο δοσμένο αμερικανοΝΑΤΟικό πλαίσιο της πολιτικής της κυβέρνησης. Οι πιθανές επιμέρους αντιθέσεις ή επιδιώξεις κινούνται γύρω από το ίδιο ζητούμενο, το πώς δηλαδή η κυβέρνηση θα στηρίξει καλύτερα τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή.
Αλλωστε, η δήλωση του Αλ. Τσίπρα, με την οποία ανακοίνωσε ότι αναλαμβάνει ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών, ήταν ξεκάθαρη και αναδείκνυε την προσήλωση σύσσωμης της κυβέρνησης στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην περιοχή, εστιάζοντας στη συμφωνία των Πρεσπών.
Είναι σίγουρο ότι στο παρασκήνιο της παραίτησης υπάρχουν πολλά ζητήματα, που δεν έχουν ακόμα δει το φως της δημοσιότητας, παρόλο που ορισμένα ακούγονται και διαρρέονται από εδώ και από εκεί.
Πάντως, δεν μπορεί να διαφύγει της προσοχής ότι η κόντρα Κοτζιά - Καμμένου και η παραίτηση του πρώτου ήρθαν μετά το ταξίδι Καμμένου στις ΗΠΑ, ο οποίος επισκέφθηκε μεταξύ άλλων και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, συνοδεία του Τζ. Πάιατ, δίνοντας βαρβάτα διαπιστευτήρια, «ανοίγοντας» θέμα εγκατάστασης νέων και επέκτασης παλιών αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων. Ενώ επίσης «κατέθεσε» και «εναλλακτικά σενάρια» για να υπηρετηθεί η στρατηγική της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» στα Βαλκάνια, σε περίπτωση που δεν ευοδωθεί η συμφωνία των Πρεσπών που έχει την υπογραφή του Κοτζιά.
Οι παραπάνω πλευρές επιβεβαιώνουν τη θέση που πήρε το ΚΚΕ, όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν «έκπληκτοι» από την τοποθέτηση του Καμμένου στις ΗΠΑ. Αλλωστε, ο ίδιος ο Καμμένος υπενθύμισε ότι τα όσα είπε δεν είναι έξω από τις συμφωνίες Ελλάδας - ΗΠΑ και σημείωσε πως χρήση στρατιωτικών υποδομών της Ελλάδας από ΝΑΤΟικές ένοπλες δυνάμεις γίνεται ήδη.
Επομένως, οι απορίες πώς είναι δυνατόν να μένει ο υπουργός που αμφισβητεί τη συμφωνία των Πρεσπών και να φεύγει αυτός που ήταν πρωτεργάτης της, ενώ ο πρωθυπουργός δηλώνει την προσήλωσή του σε αυτήν, αν και είναι εύλογες, θα πρέπει να απαντηθούν μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Οτι δηλαδή το μπλέξιμο της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή είναι μεγάλο και πολυεπίπεδο και δεν κινείται μόνο σε μια κατεύθυνση, αλλά σίγουρα περιλαμβάνει διάφορες «εναλλακτικές» στην υλοποίησή του.
Σε αυτήν την ουσία πρέπει να εστιάσει ο λαός και να δει τους κινδύνους που φέρνουν από πίσω τους αυτές οι εξελίξεις. Να απορρίψει τον εφησυχασμό που καλλιεργεί η κυβέρνηση, ότι έτσι προωθεί τη σταθερότητα και την ειρήνη, την ασφάλεια στην περιοχή, τη στιγμή που η χώρα γίνεται ορμητήριο και συνάμα μαγνήτης επιθέσεων. Να πάψει να είναι θεατής των σχεδιασμών που εξυφαίνονται και τον καθιστούν υποψήφιο θύμα σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής και αμφισβήτησης των κυριαρχικών του δικαιωμάτων.
Απάντηση σε αυτές τις εξελίξεις, που σηματοδοτούν την κλιμάκωση της εμπλοκής της Ελλάδας στους θανάσιμους σχεδιασμούς, θα είναι η διήμερη πολύμορφη δράση που οργανώνει το ΚΚΕ σε όλη τη χώρα, στις 22 και 23 Οκτώβρη, όπου υπάρχουν παλιές και σχεδιάζονται νέες βάσεις του θανάτου.