4-3-3 ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο

G. O. A. T ενδεκάδα λαμογιών στο ελληνικό ποδόσφαιρο

Τέρμα Κομπότης (εμπνέει σιγουριά, κατευθύνει την άμυνα)
Δεξί μπακ Βαρδινογιάννης (ευκίνητος, γρήγορος, με καλή σέντρα και ευθύβολο σουτ)
Αριστερό μπακ Πανόπουλος (μαντουμανδόρος κολλάει σα βδέλλα στον αντίπαλο αλλά θέλει δίπλα του γρήγορο σέντερ μπακ να τον καλύπτει)
Σέντερ μπακ δεξί Γιδόπουλος (ευέλικτος, δυναμικός, παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο)
Σέντερ μπακ αριστερό Μάκαρος (ψηλός, αργός, αλλά μαέστρος στην καθοδήγηση και άσος στο ψηλό παιχνίδι)
Αμυντικό χαφ Θωμάς Μητρόπουλος aka Κοκκαλιάρης (ταχυδυναμικός, μεγάλα πνευμόνια αν και σχετικά ελλιποβαρής, άριστος κόφτης)
Χαφ μέσα δεξιά Σωκράτης Κόκκαλης (το μυαλό, τεχνίτης, μπαλαδόρος αλλά και άριστος ανασταλτικά)
Χαφ μέσα αριστερά Κοσκωτάς (τα πάντα όλα, κλέβει, μοιράζει, μπαλιές τρύπες, σουτ. Μείον του η ταχύτητα)
Δεξί εξτρέμ Τίγρης (μπουκαδόρος, τεχνίτης, ευέλικτος, πιστολέρο, γυρίζει να μαρκάρει)
Αριστερό εξτρέμ Ιβάν Σαββίδης (φύσει επιθετικός, μπουκαδόρος, πιστολέρο, κακός όμως στην άμυνα)
Σέντερ φορ Αχιλλέας Μπέος (Φορ περιοχάτο, αργός αλλά με καλές τοποθετήσεις και σουτ φαρμάκι)

Κόουτς Μαρινάκης (Ο αρχιτέκτονας, ο καπετάνιος. Σκληρός με τους παίκτες του και με μεγάλες απαιτήσεις. Τους λιώνει στην προπόνηση και όποιος δεν του κάνει εξαφανίζεται ως δια μαγείας από το άθλημα)




by Tasos Rastasa 

Σε αυτή τη χώρα που στα δυο έχει κοπεί, μας έχω βαρεθεί…

Σφυροδρέπανος

Εσύ σύντροφε αναγνώστη, πού βάζεις τη διαχωριστική γραμμή; Τι αναγνωρίζεις ως βασική αντίθεση;
Μήπως είναι κάπου στα Τέμπη (μες στην κοιλά- όπως τα λέω…) μεταξύ Βορρά και Νότου; Μήπως είναι πάνω εκεί στης Πίνδου μας τις κορφές, που μας χωρίζουν σε δυτική και ανατολική Ελλάδα, όπου στην πρώτη δε σταματάει ποτέ να βρέχει και στη δεύτερη δε σταματάνε οι προσφυγικές ροές;
Είσαι με αυτούς που κάνουν “αναλυσάρα” ταξική για το υδροκέφαλο κράτος των Αθηνών, “βάλτε φωτιά, κάψτε καλά, Ομόνοια και Πειραιά;” Ή με αυτούς που βαφτίζουν κομπλεξικούς όσους δεν αντέχουν να βλέπουν την πόλη και τον τόπο τους να ερημώνει από την ανεργία;
Είσαι με το σουβλάκι ή με το καλαμάκι; Ή μήπως τη βασική αντίθεση την ορίζουν σωστά οι vegan που τρώνε μόνο σουβλάκια-μανιτάρι και θεωρούν κανιβαλισμό τη σαρκοφαγία; Και ο τυφλός οπαδισμός τι είναι τότε, με τους οπαδούς που τρώνε τις σάρκες τους με τις ΠΑΕ αντί να παλεύουν για το δικό τους “τομάρι” -κάτι που προϋποθέτει να μην είσαι τομαριστής και να κατεβαίνεις συλλογικά στο δρόμο;
Είσαι με εκείνα τα ΜΜΕ που έθαψαν τις διαδηλώσεις ενάντια στη συμφωνία για τις βάσεις; Ή με αυτά που φούσκωναν τα νούμερα για τα συλλαλητήρια των οπαδών; Α, για στάσου, τα ίδια είναι πάνω-κάτω.
Εσύ με ποιον ευεργέτη επιχειρηματία είσαι; Με τον Ρώσο ή με τον χοντρό; Με τον αίλουρο ή με τον Τουίτι (Άι θινκ Άι τω ε πούθικατ). Με τον Περίεργο ή με τον Μυστήριο; Με τον Αγαπούλα ή με τον διερμηνέα από τον Βόλο; Με την παράγκα ή με το Σεράι; Με τα βουβάλια που πλακώνονται ή με τα βατράχια που θα την πληρώσουν;
Λένε πως ο αθλητισμός είναι το πιο σημαντικό δευτερεύον πράγμα στη ζωή. Πώς μπορεί λοιπόν να ορίζει τη βασική αντίθεση στη ζωή μας; Και αν ψάχνεις οπωσδήποτε να βρεις μια βασική αντίθεση στο ίδιο το ποδόσφαιρο, θα την εντοπίσεις ανάμεσα στην τρομακτική δημοφιλία του (τον κοινωνικό του χαρακτήρα, θα λέγαμε) που συγκινεί εκατομμύρια ανθρώπους και μια χούφτα παραγόντων-καπιταλιστών που το λυμαίνονται, το φέρνουν στα μέτρα τους και το ασχημίζουν.
Ή απλώς μεταξύ των άπειρων θεατών και των συγκριτικά ελάχιστων που πάνε να αθληθούν και να γυμναστούν. Γιατί ένας προπονητής της Λίβερπουλ έλεγε πως το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, αλλά κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Πχ ζωής αν διαλέξεις να κάνεις αθλητισμό και θανάτου αν βάζεις πάνω από όλα ως ιδανικό μια ανώνυμη εταιρία.
Μπορείς να είσαι φίλαθλος, οπαδός, να πας με όποιον θες, με τους μαύρους ή τους κόκκινους, άσπρους, πράσινους, κίτρινους, μπλε… καραβάκια στο Αιγαίο, πολεμικές φρεγάτες και άλλα που κόβουν βόλτες, ψάχνοντας για πετρέλαιο και συνεκμετάλλευση (κοιτασμάτων και λαών-εργατικών τάξεων).
Αρκεί να μην πιστεύεις πως αυτό καθορίζει τη ζωή σου ως ιδιότητα. Γιατί όταν πνίγεσαι με δίχρωμα κασκόλ και φανταχτερές φανέλες, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την πολιτική αχρωματοψία, αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου… Και είναι κρίμα να μην μπορείς να ξεχωρίσεις τις δύο Ελλάδες που ζουν και συγκρούονται σε αυτόν τον τόπο: το έθνος των εργαζομένων και το έθνος των εκμεταλλευτών.

Σκέψεις με αφορμή το Βrexit

Από iraklis3

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασίλειου, έπειτα από 47 χρόνια από την Ε.Ε είναι πλέον γεγονός και είναι και σημαντικό σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά και στην ίδια την Ε.Ε. Φυσικά η παρουσία εκεί δεν ήταν ανέφελη γιατί τα χρόνια αυτά εκτός από την συνεργασία υπήρχε και η αντιπαράθεση με άλλους «μεγάλου παίκτες» (π.χ Γαλλία, Γερμανία). Όμως το όλο γεγονός βοηθά να βγουν ορισμένα συμπεράσματα.
1. Η Ε.Ε δεν είναι μονόδρομος, αλλά ούτε και νομοτέλεια. Είναι επιλογή των αστικών τάξεων χωρών της Ευρώπης (για οικονομικούς-πολιτικούς λόγους) που πατά στην αντικειμενική «ανάγκη» των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων, στην διεθνοποίηση της παραγωγής και το κεφαλαίου, με στόχο  φυσικά όχι την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών και συμφερόντων, αλλά της κερδοφορίας σ’ ένα ευρύτερο πεδίο του κεφαλαίου κάθε χώρας και συνολικά των κεφαλαιοκρατών της Ε.Ε σε βάρος των λαών τους.  Η ΕΕ από τη γέννησή της μέχρι σήμερα, (ως μετεξέλιξη της ΕΟΚ), είναι διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία που εκφράζει και υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων, κατά της εργατικής τάξης, κατά της φτωχής αγροτιάς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της Ευρώπης.
2. Η επιλογή για αποχώρηση απ’ αυτήν στηρίχτηκε σε ένα κομμάτι της αστικής τάξης και υποστηρίχτηκε από ένα τμήμα του αστικού πολιτικού προσωπικού στο Η.Β. και φυσικά ήταν αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που ο βρετανικός λαός έδειξε την αγανάκτησή του και τη δυσαρέσκειά του, ως ένα βαθμό σ’αυτά που βίωνε μέσα στην Ε.Ε. Να ξεκαθαρίσουμε όμως ότι και μετά την αποχώρηση θα συνεχίσει σ’αυτό (δηλαδή το Η.Β)να κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, από μόνη της δηλαδή δεν σημαίνει μία ριζικά διαφορετική πορεία υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Δείχνει όμως παράλληλα ότι η αποχώρηση μία χώρας από την Ε.Ε μπορεί να γίνει! (άλλωστε η διαδικασία αποχώρησης μπορεί ν’ αποτελέσει έναν «οδικό χάρτη» και για άλλες χώρες που θα το θελήσουν).
3.  Φυσικά το κύριο ζήτημα για τους λαούς δεν είναι απλά και μόνο η αποχώρηση από την Ε.Ε (που μπορεί να συμβεί π.χ σε μία χώρα αν το επιλέξει μία αστική κυβέρνηση) αλλά πρώτιστα το τι θα γίνει μετά. Το αν δηλαδή η αποχώρηση συνδυάζεται και με την πορεία για ριζικές αλλαγές στη χώρα (στη κάθε χώρα) ή απλά «αλλάζουν» οι επιλογές της άρχουσας τάξης ή μέρους της. Και εδώ έχει να κάνει με το ποιος τελικά θα δίνει τον «τόνο» στην διαδικασία, στις εξελίξεις. Το αν δηλαδή ο λαός στρατευτεί «κάτω από ξένες σημαίες» ή σηκώσει τις δικές του σημαίες που θα γράφουν «αποδέσμευση από την Ε.Ε, το ΝΑΤΟ και κάθε είδους ιμπεριαλιστικές συμμαχίες» στο δρόμο για «ν’ ανθρωπεύσει ο άνθρωπος», στο δρόμο δηλαδή με στόχο αυτός να πάρει την οικονομική-πολιτική εξουσία!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΗΜΙΤΗ

ΤΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

«ΟΤΑΝ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΕΓΝΟΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ»

Ο υπουργός ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης σε τηλεοπτική του συνέντευξη, αναφερόμενος στην "επένδυση" του Ερημίτη, μη μπορώντας να κρύψει την ανυπομονησία του για να ολοκληρωθούν τα καπιταλιστικά σχέδια στην περιοχή, προχώρησε σε απαράδεκτες δηλώσεις και επιχειρήματα που απέχουν από την πραγματικότητα και τις ανάγκες των εργαζομένων.

Ο κ. Γεωργιάδης ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξε ότι "τα παιδιά μας θα φύγουν στο εξωτερικό και αυτά που έχουν φύγει δεν θα γυρίσουν ποτέ αν δεν προσελκύσουμε επενδύσεις" ενώ συνέχισε στον ίδιο τόνο υποστηρίζοντας ότι εξαρτάται η επιβίωση του ελληνικού έθνους από το αν θα γίνουν επενδύσεις για να έχουμε λεφτά για να κάνουμε παιδιά! Κατέληξε δε ότι το περιουσιακό στοιχείο ανήκει στο ελληνικό δημόσιο και όχι στην τοπική κοινωνία ενώ δεν παρέλειψε να ομολογήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντα που συγκρούονται για την περιοχή.

Αποτελεί πρόκληση για τους νέους και τις νέες που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό εξαιτίας των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων που επέβαλλαν οι κυβερνήσεις που μέλος τους ήταν και ο κ. Γεωργιάδης, με μειώσεις μισθών, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, προώθηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας ώστε να διασφαλίσουν τα κέρδη εκείνων που σήμερα τους παραδίδουν φιλέτα της δημόσιας περιουσίας.

Αποτελεί πρόκληση για τους σκληρά εργαζόμενους στον τουρισμό που πίσω από την χλιδή των πεντάστερων ξενοδοχείων δουλεύουν κακοπληρωμένοι, με εξαντλητικά ωράρια και άθλιες συνθήκες εργασίας, ότι θα βγάλουν λεφτά για να κάνουν παιδιά, την ώρα που οι περισσότεροι δεν έχουν την δυνατότητα ούτε για μία μέρα διακοπών.

Για τουλάχιστον 2 δεκαετίες στην Ελλάδα γίνονται αποκρατικοποιήσεις και ιδιωτικοποιήσεις όπως π.χ. των ΕΛΠΕ, της Ολυμπιακής Αεροπορίας κτλ. και με ρυθμούς ανάπτυξης που έτρεχαν ακόμη και με 5% διπλάσιους από το μέσο όρο της ΕΕ. Αυτός ο δρόμος, αυτού του είδους η ανάπτυξη μας οδήγησε στην κρίση, στη φτώχεια και την ανεργία. Γιατί ο ίδιος δοκιμασμένος δρόμος που μας έφερε εδώ από καταστροφικός θα γίνει σωτήριος;

Η αλήθεια είναι ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη συνεχώς θα γεννάει κρίσεις και βάρη για τους πολλούς ενώ προϋποθέτει και την παραχώρηση δημόσιων υποδομών και εκτάσεων σε επιχειρηματικούς ομίλους.

Ο Ερημίτης εκποιείται όπως και το αεροδρόμιο, σε λίγο το λιμάνι, αργότερα και τα φρούρια μέσω ΤΑΙΠΕΔ. Το σχέδιο αυτό ακολουθείται με ευλάβεια από όλες τις κυβερνήσεις διαχρονικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυσε τον επιχειρηματικό όμιλο μέσω φοροαπαλλαγών ύψους 4 εκατομμυρίων ευρώ και η ΝΔ σήμερα τρέχει για την ολοκλήρωση της «επένδυσης»

Η ΤΕ Κέρκυρας του ΚΚΕ δηλώνει σταθερά ότι είναι αντίθετη με την εκποίηση του Ερημίτη. Η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας αποτελεί κλοπή εις βάρος του λαού και των επόμενων γενιών.

Η προστασία και αξιοποίηση του φυσικού πλούτου της περιοχής μας προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας, μπορεί να εξασφαλιστεί με τη συμμαχία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα βάζει στο επίκεντρο τις λαϊκές ανάγκες.

Κέρκυρα, 30/1/2020 Γραφείο Τύπου της ΤΕ Κέρκυρας 

Ίμια: 24 χρόνια… «Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»!

  

 Ήταν 30 προς 31 Γενάρη 1996. Το βράδυ των Ιμίων. 

   Η άθλια καπηλεία καλά κρατεί. Και η υποκρισία, επίσης.

   Στην πλευρά της καπηλείας, στην κορυφή των πατριδοκάπηλων, βρίσκονται τα χιτλεροειδή της «Χρυσής Αυγής» και κάθε λογής ακροδεξιό κατακάθι. Που λερώνουν τη μνήμη των τριών παλικαριών που χάθηκαν εκείνο το βράδυ (του υποπλοίαρχου Χριστόδουλου Καραθανάση, του υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκου και του αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψού). 

Που σπεκουλάρουν πάνω στη θυσία τους και αναζητούν στη μνήμη τους ερείσματα για τον φασιστικό και εθνικιστικό οχετό τους. Οι -κατά δήλωσή τους- σπορά των ηττημένων του ’45. Οι ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των ναζί. Αυτοί που κουβαλάνε τατουάζ με τα εμβλήματα των κατακτητών που ρήμαξαν την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ ακρη. Οι απόγονοι των δοσίλογων. Να παριστάνουν τους «πατριώτες». Και να μιλάνε για προστασία των Ιμίων και των συνόρων. Αυτοί που συνεχίζουν το έργο των προπατόρων τους. Εκείνων που ξεπούλησαν την Ελλάδα ολάκερη. Αυτοί είναι που πιάνουν στο στόμα του τα τρία παιδιά. Ύβρις.

   Στην άλλη πλευρά οι υποκριτές. Είναι αυτοί που συνεχίζουν να κινούνται απαρέγκλιτα στις ίδιες εκείνες πολιτικές ράγες που σημαδεύτηκαν από τα γεγονότα της 31 Γενάρη του 1996.

Εξηγούμαστε:

α) Στα Ίμια, το 1996, και ενώ ετίθετο με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το καθεστώς των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, η ελληνική πολιτική ηγεσία εκστόμισε δια του πρωθυπουργού Σημίτη εκείνο το απίθανο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»…

β) Στη Μαδρίτη, ένα χρόνο αργότερα, στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα υπέγραψε μια συμφωνία στην οποία αναγνωρίζονται «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε, ουσιαστικά, «ευχαριστούμε το ΝΑΤΟ»…

γ) Στο Ελσίνκι, το 1999, η Ελλάδα έβαλε την υπογραφή της κάτω από ένα κείμενο που – κατά παρέκκλιση της θέσης ότι η μόνη διαφορά μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας είναι η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας – κάνει λόγο για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε το «ευχαριστούμε την ΕΕ»…

Ρωτάμε: Τι από όλα αυτά έχει αλλάξει έκτοτε; Ποιο από αυτά τα «ευχαριστώ» που ειπώθηκαν στο φόντο των Ιμίων ανακλήθηκε ή αναιρέθηκε ποτέ στην πράξη;

• Η ΝΔ και ο κ.Σαμαράς, που είχε υπουργό Εξωτερικών τον κ.Βενιζέλο,  συγκυβερνούσε, ναι ή όχι, με το κόμμα του οποίου ο πρώην αρχηγός, για να δικαιολογήσει την πολιτική του στα Ελληνοτουρκικά, δήλωνε: «Θα μου φαινόταν περίεργο να πετάξει μια σοβαρή χώρα μια ολόκληρη πολιτική στον κάλαθο των αχρήστων, δηλαδή να την υποβαθμίσει, για κάποιες βραχονησίδες»! (σσ: Γ. Παπανδρέου, «Τα Νέα»,  23/10/2000)…  Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;
• Ο κ.Γιώργος Παπανδρέου, τέσσερα χρόνια μετά από τα Ίμια δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών (συνέντευξη στους «Ουάσιγκτον Τάιμς», 10/12/2000):  «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονται κοινές αρχές, κοινούς στόχους ,όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;
• Η κυρία Μπακογιάννη της ΝΔ, δέκα χρόνια μετά από τα Ίμια (25/04/2006) δήλωνε ως υπουργός Εξωτερικών για τις σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ: «(…)η μακρά ιστορία και η δυνατή φιλία που συνδέει τις δύο δημοκρατίες μας στηρίζεται σε κοινές αρχές και αξίες,σε κοινούς αγώνες,αλλά και στη συμμετοχή μας στη μεγάλη κοινότητα κρατών του ΝΑΤΟ. Οι στόχοι μας σε μεγάλο βαθμό συμπίπτουν(…)». Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ»; Ναι ή όχι;
• Ο κ.Σαμαράς, ως πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ, δεκαεφτά χρόνια μετά από τα Ίμια, δήλωνε στη συνάντησή του με τον Ομπάμα (8/8/2013) στον Λευκό Οίκο:«Κατ’ αρχήν, θέλω να πω ότι οι δύο λαοί μας και οι δύο χώρες μας είναι περισσότερο από σύμμαχοι.Όχι μόνο πάλεψαν ο ένας δίπλα στον άλλο σε όλη την ιστορία, πάντα για μια ευγενή αιτία,αλλά λάτρεψαν και υποστήριξαν τις ίδιες αξίες, όπως την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία».Ρωτάμε: Αυτό ήταν κάτι σαν επανάληψη του«ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;

      Ας έρθουμε στον κύριο Τσίπρα.

α) Υποδεχόμενος τον πρώην Αμερικανό πρόεδρο στην Αθήνα ο κ.Τσίπρας τον προσφώνησε λέγοντας ότι με τον Ομπάμα «άλλαξε η εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο» (μάλλον δεν ρώτησε ο κ.Τσίπρας πως φαντάζει η εικόνα των ΗΠΑ  στα μάτια των βομβαρδισμένων – επί Ομπάμα – παιδιών της Συρίας, της Λιβύης και όλης της Μέσης Ανατολής ή στα μάτια των λαών σε 130 χώρες του πλανήτη όπου οι ΗΠΑ διατηρούν και επί Ομπάμα στρατιωτικές επιχειρησιακές δυνάμεις).

β) Ακούστηκε ο κ.Τσίπρας να εξυμνεί τις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας και να καταλήγει λέγοντας ότι «η Ελλάδα υποδέχεται έναν Αμερικανό Πρόεδρο που καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του υπερασπίστηκε με σθένος τις αξίες αυτές» (σσ: αυτός είναι ο λόγος, η… χρηματοδότηση των αξιών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, που επί Ομπάμα οι ΗΠΑ δαπάνησαν 900 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από όσα δαπάνησαν επί Μπους σε πολέμους και για την δημιουργία Φρανκενστάιν τύπου ISIS).

γ) Ακούστηκε, από έναν πρωθυπουργό που θα έδιωχνε το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα, να δηλώνει: «Στο πλαίσιο αυτό, υπογραμμίσαμε τη σημασία που έχει (…) η συνέχιση της επιχείρησης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο». 

δ) Ο κ.Τσίπρας (ο και… «αριστερός») είναι το ίδιο πρόσωπο που προσήλθε στον Λευκό Οίκο για να εξυμνήσει  τον «αγγελικό» Τραμπ που μοιάζει διαβολικός αλλά που «ότι κάνει είναι για το καλό». 

ε) Ο κύριος Τσίπρας είναι το ίδιο πρόσωπο που ως πρωθυπουργός συνέταξε (αλλά ως αντιπολίτευση… δεν ψήφισε) την νέα συμφωνία για την αναβάθμιση και επέκταση της συμφωνίας για την δράση των στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα στο πλαίσιο της πολιτικής που εξυμνήθηκε από τον Πάιατ και ως μετατροπή της χώρας σε“γεωστρατηγικό μεντεσέ” των ΗΠΑ.  Αυτός είναι ο κύριος Τσίπρας, το πρόσωπο που ηγήθηκε μιας κυβέρνησης  που για την ιταμότητα της αμερικανοφροσύνης της δεν έχει παρά να διαβάσει κανείς την έκθεση του ίδιου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (imerodromos.gr/ekthesi-steit-dipartment-gia-tin-ellada-sok-aristeris-kataischynis-kai-amerikanofrosynis/)

Μητσοτάκης: “Ευχαριστούμε” από… Ιραν μέχρι στενά του Ορμούζ!

    Οσο για τον κύριο Μητσοτάκη, τον πρώτο ηγέτη που τάχθηκε υπέρ της δολοφονίας του Ιρανού στρατηγού στο Ιρακ, τον πρωθυπουργό που στέλνει ελληνικούς Πάτριοτ για να ενισχυθεί η αεράμυνα της… Σαουδικής Αραβίας, τον διαθέσιμο να στείλει στρατιωτικές ελληνικές δυνάμεις από τα στενά του Ορμούζ μέχρι τη Λιβύη, μετά τον ρόλο γλάστρας που εξασφάλισε δίπλα στον Τραμπ στον Λευκό Οίκο,  δεν χρειάζονται πολλά λόγια. 

    Φρόντισε να “γιορτάσει” την επέτειο των Ιμίων με τον πλέον συμβολικό τρόπο που αρμόζει τους “ευχαριστούμε τις ΗΠΑ”: Μόλις χτες, και ενώ οι ΗΠΑ την ώρα της εντεινόμενης τουρκικής προκλητικότητας μιλούν για “θαλάσσιες διεκδικήσεις” της… Ελλάδας (!) και καλούν τις δυο χώρες να λύσουν τις… “διαφορές” τους “συμμαχικά” και “αγαπημένα”, ψήφισε στη Βουλή την συμφωνία με τους Αμερικάνους για την μετατροπή όλης της Ελλάδας σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση και σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο (imerodromos.gr/giortinos-mponamas-stis-ipa-to-nomoschedio-gia-tis-vaseis/) 

    Ρωτάμε: Αυτά είναι κάτι σαν επανάληψη του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»; Ναι ή όχι;

   Μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»: Η πολιτική του «ευχαριστούμε» αποτελεί την μόνιμη πυξίδα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Αυτή είναι η αλήθεια, που φυσικά δεν βρίσκει θέση στους «πάγκους» των πατριδέμπορων της μαύρης επετείου.

   Πρόκειται για μια πολιτική που κάθε άλλο παρά «κατευνάζει» την τουρκική συμπεριφορά και συνεπάγεται μια διαρκή απειλή για τον ελληνικό λαό.

   Ο ελληνικός λαός δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον τούρκικο λαό. Και ο ένας λαός και ο άλλος αποτελούν το άθυρμα σε παιχνίδια συμφερόντων των αστικών τάξεων των δυο χωρών που ανταγωνίζονται μεταξύ τους με τακτικές που είτε έχουν ως έμβλημα τον «τσαμπουκά» είτε το πόσο «ευχάριστες» θα είναι απέναντι σε «συμμάχους» και «εταίρους», εγκυμονούν το ίδιο επικίνδυνο αποτέλεσμα.     

  Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά από τα Ίμια (μόνο όποιος δεν θέλει να το δει «δεν το βλέπει»), την ώρα που 

• η πατρίδα προσφέρεται σε ρόλο «γεωστρατηγικού μεντεσέ» και οι ταγοί της δηλώνουν “προβλέψιμα” βαποράκια του ιμπεριαλισμού, 
• με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις συμφωνίες των Πρεσπών και των αμερικανικών βάσεων λειτουργεί σαν τσολιαδάκι του ευρωατλαντισμού, 
• οι πολυεθνικές του πετρελαίου και της ενέργειας στρώνουν τους νέους δρόμους του αίματος αλλά βαφτίζονται “οικονομικοί σύμμαχοι”, 
• η Τουρκία απειλεί και προκαλεί, 

    οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σφυρίζουν αδιάφορα απέναντι στην Ελλάδα. 

    Οι καλοί μας «σύμμαχοι» συμπεριφέρονται ωσάν να μην έχουν ακόμα… καταλήξει σε ποιόν ανήκουν τα Ίμια ή σαν η συνθήκη της Λωζάνης (που την έχουν κάνει κουρελόχαρτο στην περίπτωση της Συρίας) να μην αποτελεί τμήμα του Διεθνούς Δικαίου. Όσο για τους καλούς μας «εταίρους», αυτούς της ευρωοικογενείας στην οποία ανήκει η κατεχόμενη και η βαλλόμενη πλέον και στην ΑΟΖ της Κύπρος, παζαρεύουν από την ένταξη της Τουρκίας στις δομές της μέχρι το προσφυγικό.

     Αυτοί είναι οι «σύμμαχοι» που εξυμνούνται. Αυτοί είναι οι «εταίροι» που επαινούνται. Που εισπράττουν «ευχαριστώ» – 24 χρόνια μετά τα Ιμια – και από τους  υποκριτές και από τους κάπηλους. 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΗΣ

Στις 27 Ιανουαρίου, τιμήθηκε η παγκόσμια ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος με παρουσία ηγετών από 50 χώρες στην τελετή που έγινε στο Άουσβιτς, με αφορμή την απελευθέρωση του στρατοπέδου από τον Κόκκινο Στρατό. Και σ’ αυτή την επέτειο οι ηγέτες δεν παραλείπουν να εκφράσουν από τη μια τον αποτροπιασμό για τα ναζιστικά εγκλήματα κι από την άλλη να υποσχεθούν την υπεράσπιση της δικαιοσύνης και της ειρήνης, από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Α. Γκουντέρες μέχρι τον δικό μας πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη.  Και απ’ όλους υπογραμμίζεται η ανάγκη να μη ξεχάσουμε ποτέ, να διατηρηθεί ζωντανή η μνήμη για την ανείπωτη φρίκη των στρατοπέδων θανάτου.

              Για τους επιζώντες και τα θύματα, η μετατροπή των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης σε μνημεία ήταν ένας τρόπος να μην ξεχαστεί το έγκλημα και ήδη από το 1947 η πολωνική βουλή ψήφισε νόμο για ίδρυση Κρατικού Μουσείου Άουσβιτς – Μπίρκεναου.

Θεωρώντας  λοιπόν πως η ιστορία όταν βιώνεται υποκειμενικά από τους ανθρώπους μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα,  οι επισκέψεις σ’ αυτά τα μνημεία είναι ένας τρόπος συναισθηματικής εμπλοκής με το παρελθόν, ένας από τους τρόπους με τους οποίους το παρελθόν μπορεί να ενεργοποιηθεί στο εδώ και τώρα. Ο δηλωμένος σκοπός των επισκέψεων σ’ αυτά τα μνημεία  είναι να αναγνωριστούν οι φρικτές πράξεις που σημειώθηκαν σ’ αυτές τις τοποθεσίες, να τιμηθούν και να μνημονευτούν τα θύματα που δολοφονήθηκαν εκεί, να περάσει το μήνυμα στις μελλοντικές γενιές να μην επιτρέψουν να ξανασυμβούν ποτέ πια. Για τους ανθρώπους από όλο τον κόσμο που επισκέπτονται αυτούς τους χώρους, θα πρέπει η φρίκη του ολοκαυτώματος να  γίνεται πραγματικά αποτρόπαια και το μήνυμα να επιβεβαιώνεται σε βαθύ συναισθηματικό επίπεδο.

Με το πέρασμα όμως του χρόνου και όσο η ζωντανή μνήμη χάνεται και  το ναζιστικό καθεστώς γίνεται όλο και λιγότερο πρόσφατη ιστορία, τα πρώην στρατόπεδα συγκέντρωσης γίνονται τουριστικά αξιοθέατα, σημαντικά στοιχεία της τουριστικής βιομηχανίας. Τοποθεσίες όπου τα στοιχεία της ναζιστικής κουλτούρας και οι μηχανισμοί του πολέμου και της γενοκτονίας έχουν διατηρηθεί ως μνημεία μοιάζει να προωθούνται περισσότερο σαν τουριστικά αξιοθέατα που προκαλούν ένταση συναισθημάτων και έξαρση συγκινήσεων, μέρος του τουριστικού πακέτου. Και  ο προβληματισμός για τη μετατροπή αυτών των τόπων μαζικής δολοφονίας σε τουριστικούς χώρους δεν έχει  να κάνει απλώς με το γεγονός πως τοποθεσίες όπου έλαβαν χώρα οι χειρότερες πράξεις απάνθρωπης συμπεριφοράς ενός εγκληματικού καθεστώτος είναι τόσο δημοφιλείς και συνεπώς δημιουργούν σημαντικά εισοδήματα για τον τοπικό τουριστικό τομέα κι έτσι φαίνεται πως τα ναζιστικά εγκλήματα πολέμου γίνονται πηγή εσόδων και  η μνήμη εμπορευματοποιείται. Το επικίνδυνο είναι πως η μετατροπή τους σε ένα τουριστικό αξιοθέατο όσο περνούν και τα χρόνια και χάνονται οι ζωντανές μαρτυρίες της φρίκης και το ολοκαύτωμα γίνεται μακρινή ιστορία,  μπορεί να τα ισοπεδώσει στο ίδιο επίπεδο με την Ντίσνευλαντ, ως αποτέλεσμα κορεσμού από τη διαχείρισή του από τα ΜΜΕ, της απευαισθητοποίησης στη βία, αποτυγχάνοντας έτσι να μεταδοθεί το μήνυμα για το οποίο αυτοί οι τόποι έγιναν μνημεία. Κάνοντας έναν τόπο πιο προσιτό στους τουρίστες το μήνυμα της ιστορίας του στρατοπέδου απλουστεύεται ή και διαλύεται, η αυθεντικότητα διακυβεύεται από την ανάγκη κατασκευής τουριστικών δομών.

Ακόμα λοιπόν κι αν δεν θεωρείται πως επαρκεί για την ιστορική κατανόηση η ανακατασκευή του παρελθόντος με ιστορικό υλικό που εμπλέκει συναισθηματικά θρυμματισμένα ιστορικά γεγονότα  στο παρόν, οι προβληματισμοί παραμένουν.

Ποιες τοποθεσίες επιλέγονται να συμβολίζουν το Ολοκαύτωμα στο μυαλό μας, ποια  θύματα επιλέγονται να θυμηθούμε, πώς επιλέγεται η αναπαράσταση της ιστορίας; Οι αλλαγές στο χώρο  των μνημείων τα «απολυμαίνουν» από την αυθεντική ιστορική ουσία, αποκτούν μια ιστορικά μεροληπτική εικόνα;.

Η διαμόρφωση και διατήρηση της  συλλογικής μνήμης είναι πολιτική επιλογή. Ακόμα και οι εκδηλώσεις μνήμης που γίνονται τα τελευταία χρόνια από τις κυρίαρχες ηγεσίες  σ’ αυτές τις τοποθεσίες μοιάζει να ενσωματώνονται στο πακέτο του τουριστικού αξιοθέατου, μαζί με την πολλαπλασιαστική θέσπιση  ιστορικών  επετείων με νέο περιεχόμενο πανευρωπαϊκά, όπως 5 Μαϊου αλλά και 29 Αυγούστου κλπ. και την ίδρυση μουσείων και ιδρυμάτων. Δίνεται η εντύπωση πως αυτές οι πολιτικές μνήμης  της κυρίαρχης ηγεσίας της Ενωμένης Ευρώπης περισσότερο παραπέμπουν σε πολιτικές λήθης, που ενισχύουν αναγνώσεις της ιστορίας προς το συμφέρον της. Είναι ένας τρόπος επωφελούς διαχείρισης, για την κυρίαρχη εξουσία, συμβολικών συγκρούσεων σχετικά με την ιστορία στο δημόσιο χώρο με δίαυλο τα ΜΜΕ ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κι έτσι υποβάλλεται και επιβάλλεται η ιστορική εκδοχή της κυρίαρχης εξουσίας. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίες οι διάφορες ιστορικές διαστρεβλώσεις, όπως για παράδειγμα  δήλωση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της πρεσβείας  των ΗΠΑ στη Δανία που αναφέρει ως απελευθερωτές του στρατοπέδου του Άουσβιτς τους αμερικανούς στρατιώτες.

Η υποκατάσταση της ιστορικής πραγμάτευσης του παρελθόντος από μαρτυρίες και καταγραφές τραυματικών  βιωματικών εμπειριών αποκόπτουν το ιστορικό γεγονός από τα ιστορικά του συμφραζόμενα, υπερφορτίζουν συναισθηματικά την μνήμη, συρρικνώνουν το ιστορικό νόημα. Αποκομμένος ο ναζισμός από τις  οικονομικοπολιτικές συνθήκες και τις σχέσεις του με το μονοπωλιακό κεφάλαιο σαν η πιο αντιδραστική έκφρασή του,γίνεται μια εξαίρεση στην ευρωπαϊκή ιστορία και  κλείνεται σε παρένθεση. Γι’ αυτό μπορεί και ο Α. Γεωργιάδης χωρίς να αποκηρύττει τις φασιστικές του ιδέες, πέρα από μια συγκεχυμένη αποκήρυξη του αντισημιτισμού που αφορά στην ουσία το παρελθόν, να προτείνει την επίσκεψη στο στρατόπεδο του Άουσβιτς.

          Και κάπως έτσι η δημοκρατική μας Ευρώπη λειαίνει το έδαφος, ώστε οι σύγχρονες ενσαρκώσεις του φασισμού να γλιστρούν μέσα στις αστικές δημοκρατίες και να  διαβρώνουν την κοινωνία. Και κάπως έτσι  αποσπώντας  τη συναίνεση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, τα τελευταία χρόνια, ρατσιστικοί και ξενοφοβικοί νόμοι επανεμφανίζονται στα δημοκρατικά καθεστώτα μέσω δημοκρατικών διαδικασιών σε ολόκληρο τον κόσμο. Και κάπως έτσι  αυτές οι διαδικασίες γίνονται δυνητικά πιο επικίνδυνες από τους σωζόμενους θύλακες του φασισμού της μορφής του μεσοπολέμου, επειδή η κυρίαρχη εξουσία στην αστική μας δημοκρατία τείνει όχι απλώς  να αγνοεί αλλά κυρίως και να τις στηρίζει.

Πώς μερικά ζώα βλέπουν στο σχεδόν απόλυτο σκοτάδι

Για πολλά χρόνια οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι τα περισσότερα ζώα πρέπει να βλέπουν την ίδια αμυδρή, άχρωμη όψη του κόσμου τη νύχτα, όπως αυτή που βλέπουν οι άνθρωποι. Θεωρούσαν ότι τα νυχτόβια ζώα βασίζονταν σε άλλες αισθήσεις, όπως η οσμή και η ακοή. Σήμερα, ένα κύμα σχετικών ερευνών σαρώνει αυτές τις εικασίες και διαπιστώνεται ότι μεγάλη ποικιλία ειδών βλέπει απρόσμενα καλά μέσα στη νύχτα.
Ορισμένοι σκόροι, βάτραχοι και σαλαμάνδρες μπορούν να διακρίνουν χρώματα μέσα στο σκοτάδι, όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι ερευνητές δεν μπορούν να διακρίνουν τίποτα περισσότερο από κάποιες αποχρώσεις του γκρι. Η μεγαλύτερη ευαισθησία στις χρωματικές διαφορές τούς δίνει πλεονέκτημα, καθώς το χρώμα είναι πολύ πιο αξιόπιστος τρόπος, για να διακρίνει κανείς τα αντικείμενα, είτε στο λαμπρό, είτε στο αμυδρό φως, συγκριτικά με μη χρωματικούς παράγοντες, όπως η φωτεινότητα - σκίαση. Στα νυχτόβια ζώα επιτρέπει να βρουν την τροφή, τις φωλιές ή τα ταίρια τους μέσα στο σκοτάδι.
Τα μάτια των ανθρώπων, όπως και των περισσότερων σπονδυλωτών, αλλά και των ασπονδύλων, διαθέτουν κύτταρα που λειτουργούν ως φωτοϋποδοχείς, ανιχνεύοντας το φως που έρχεται απέξω. Τη μέρα χρησιμοποιούμε κυρίως το είδος κυττάρων που ονομάζονται κωνία και στέλνουν σήματα προς τον εγκέφαλο όταν πέσουν πάνω τους φωτόνια κόκκινου, πράσινου ή μπλε φωτός, προσφέροντας στον άνθρωπο εξαιρετική έγχρωμη όραση. Σε χαμηλό φωτισμό παύουν να λειτουργούν αποτελεσματικά, οπότε η ανθρώπινη όραση στηρίζεται κυρίως στα ραβδία, είδος κυττάρων - φωτοϋποδοχέων που είναι πιο ευαίσθητα, επειδή λειτουργούν σε ομάδες, αθροίζοντας τις φωτεινές πληροφορίες που προσφέρουν τα λιγοστά φωτόνια. Τα ραβδία μπορούν όμως να παράγουν εικόνες μόνο στις αποχρώσεις του γκρι.

Αστρα

Ερευνητές, κάνοντας πειράματα με ένα είδος σκόρου, διαπίστωσαν ότι σε συνθήκες φωτισμού, που ξεκινούν από σούρουπο και φτάνουν μέχρι το φως που προσφέρουν τα άστρα τη νύχτα, τα έντομα συνέχιζαν να μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα σε ένα μπλε και σε ένα κίτρινο λουλούδι. Αλλοι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι είδος μελισσών ακόμη και σε συνθήκες ελάχιστου φωτισμού, μπορούσαν να διακρίνουν τη φωλιά τους που οι ερευνητές είχαν σημαδέψει με κάρτα που είχε ασπρόμαυρες ρίγες, από τις φωλιές άλλων μελισσών που ήταν σημαδεμένες με κάρτες που είχαν συμπαγές γκρι χρώμα. Οταν κατά την απουσία της μέλισσας άλλαζαν τις κάρτες, η μέλισσα γύριζε στη φωλιά που είχε τώρα τη ριγέ κάρτα, νομίζοντας ότι ήταν η δική της. Το φως ήταν τόσο λίγο, που αν οι ερευνητές δεν φορούσαν γυαλιά νυχτερινής όρασης, θα έπεφταν πάνω στα δέντρα, όπου βρίσκονταν οι φωλιές των μελισσών!
Αλλά και οι κοινοί βάτραχοι της Ευρώπης, που επιδεικνύουν φωτοταξία (πηδούν προς το φως), διατηρούν αυτό το χαρακτηριστικό και σε συνθήκες σχεδόν πλήρους σκοταδιού. Οι βάτραχοι αυτοί διαθέτουν ραβδία ευαίσθητα είτε στο μπλε, είτε στο πράσινο φως. Οταν τοποθετούνταν σε πλήρες σκοτάδι, πηδούσαν τυχαία προς τα δω ή προς τα κει. Οταν όμως υπήρχε έστω και ελάχιστο φως (τόσο που οι πειραματιστές δεν έβλεπαν απολύτως τίποτα) οι βάτραχοι πηδούσαν προς αυτό και μάλιστα έδειχναν προτίμηση προς το πράσινο φως. Για την προτίμηση αυτή δεν υπάρχει ακόμη επιβεβαιωμένη εξήγηση. Οι επιστήμονες πιθανολογούν ότι οφείλεται στο γεγονός ότι τη νύχτα οι βάτραχοι χρησιμοποιούν φως προερχόμενο από τα άστρα, του οποίου οι πράσινες αποχρώσεις, που έχουν μεγαλύτερο μήκος κύματος, διαθλώνται λιγότερο στην ατμόσφαιρα από τις γαλάζιες και φτάνουν ως τα μάτια τους, με αποτέλεσμα οι βάτραχοι να ταυτίζουν το πρασινωπό φως με τον ανοιχτό χώρο, έξω από τον λάκκο (ή τον κουβά του πειράματος) στον οποίο βρίσκονται.

Πλοήγηση

Αν οι βάτραχοι ακολουθούν τα άστρα, δεν είναι πάντως τα μόνα ζώα που το κάνουν. Τα σκαθάρια της κοπριάς κινούνται σε ευθεία γραμμή τις νύχτες που δεν έχει φεγγάρι, όταν το μόνο διαθέσιμο φως προέρχεται από τα άστρα. Η ευθεία πορεία είναι καλή στρατηγική για να φτάσουν πιο γρήγορα μακριά από τα άλλα σκαθάρια και να απολαύσουν το ...απόκτημά τους, αφού το θάψουν στο χώμα. Σε πειράματα που έγιναν στο φυσικό τους χώρο διαπιστώθηκε ότι όταν τους φορέθηκαν παρωπίδες έκαναν πολύ πιο καμπύλες διαδρομές, αποδεικνύοντας πως κάτι σημαντικό βλέπουν στον ουρανό. Σε νέα πειράματα μέσα σε πλανητάριο διαπιστώθηκε ότι προχωρούσαν ευθεία είτε εμφανιζόταν ο πλήρης έναστρος ουρανός, είτε μόνο ο γαλαξίας. Αν φαίνονταν τα άστρα, αλλά όχι ο γαλαξίας, έκαναν περισσότερη ώρα για να φτάσουν στο άκρο της κυκλικής πειραματικής διάταξης.
Ανεξάντλητα περίεργος, ο βιολόγος Τζ. Φόστερ προσπάθησε να καταλάβει τι σημάδια μπορεί να δίνει η όψη του γαλαξία στα σκαθάρια. Μελέτησε φωτογραφίες του γαλαξία και διαπίστωσε ότι ανάμεσα στο βόρειο και το νότιο άκρο του υπάρχει διαφορά φωτεινότητας 13%. Τότε δοκίμασε με μια λωρίδα από λαμπάκια led τοποθετημένα σε αψίδα πάνω από την πειραματική διάταξη με τα σκαθάρια και διαπίστωσε ότι πήγαιναν σε απόλυτη ευθεία μόνο όταν η διαφορά φωτεινότητας των δύο άκρων της λωρίδας ήταν ακριβώς 13%, ενώ παρέπαιαν αν ήταν μικρότερη. Τα σκαθάρια βέβαια ούτε πλοηγοί ήταν, ούτε ήξεραν τίποτα περί γαλαξία (ούτε μπορούν να έχουν καν αντίληψη του εαυτού τους σε διάκριση με το περιβάλλον). Είχαν εξελικτικά αποκτήσει έναν αυτοματισμό στη συμπεριφορά τους, με βάση αυτό το γραμμικό φωτεινό ερέθισμα στον ουρανό (τον γαλαξία).

Θόρυβος

Πέρα από κάποια έντομα και βατράχους, πολλά άλλα ζώα εμφανίζουν καταπληκτική όραση στο μισοσκόταδο, ανάμεσά τους οι κατσαρίδες, οι σουπιές, οι νυχτόβιες μαϊμούδες. Τα μεγαλύτερα μάτια συλλέγουν περισσότερο φως, αλλά δεν μπορούν να συλλέξουν αρκετά φωτόνια για να εξηγήσουν την ευαισθησία της νυχτερινής όρασης αυτών των ζώων που έχει καταγραφεί από τους επιστήμονες. Αλλες οπτικές επεξεργασίες πρέπει να συμβαίνουν μετά την απορρόφηση των φωτονίων από τα ραβδία. Ειδικότερα, τα ζώα αυτά πρέπει να μπορούν να φιλτράρουν τον οπτικό θόρυβο που δημιουργείται από την ίδια τη δραστηριότητα των φωτοϋποδοχέων, ο οποίος δεν αποκαλύπτει τίποτα χρήσιμο για τον πραγματικό κόσμο.
Ο θόρυβος στο οπτικό σύστημα προέρχεται από διάφορες πηγές. Μία είναι ο λεγόμενος θόρυβος των βολών φωτονίων, που είναι τόσο μεγαλύτερος όσο λιγότερα είναι τα προσπίπτοντα φωτόνια στη μονάδα του χρόνου, καθώς οι διακυμάνσεις στην περίπτωση αυτή είναι μεγαλύτερες (μέσος όρος 20 φωτονίων σε κάποιο σημείο ανά μισό λεπτό σημαίνει ότι μπορούν να υπάρχουν διαστήματα δευτερολέπτων που θα φτάσουν ένα - δυο φωτόνια και άλλα διαστήματα που θα φτάσουν 25-30 ή και περισσότερα). Ως αποτέλεσμα το σήμα και η παραγόμενη εικόνα είναι λιγότερο αξιόπιστα.
Δεύτερη πηγή θορύβου είναι οι μοριακές αλληλεπιδράσεις μέσα στους ίδιους τους φωτοϋποδοχείς. Τα ραβδία ανιχνεύουν το φως όταν ένα φωτόνιο χτυπήσει ένα μόριο ροδοψίνης και το ενεργοποιήσει. Ομως κατά διαστήματα, μέχρι και μια φορά κάθε λεπτό, ένα μόριο ροδοψίνης μπορεί να ενεργοποιηθεί από άλλους παράγοντες, που σχετίζονται με τη χημεία του κυττάρου. Αυτός είναι ο λεγόμενος σκοτεινός θόρυβος, γιατί εμφανίζεται ακόμη και στο μαύρο σκοτάδι με τα μάτια κλειστά. Μια τρίτη πηγή θορύβου είναι ο θόρυβος μετατροπέα, που είναι αποτέλεσμα διακυμάνσεων στον χρονισμό και την ένταση της απόκρισης του οπτικού συστήματος σε ένα πραγματικό μεμονωμένο φωτόνιο.

Ενίσχυση

Ο οπτικός θόρυβος δεν είναι σοβαρό πρόβλημα σε συνθήκες έντονου φωτισμού, καθώς η τεράστια πληθώρα φωτονίων που πέφτει στο μάτι εξαλείφει τις ελαφρές διακυμάνσεις του θορύβου. Στο σκοτάδι, όμως, τα νυχτόβια ζώα πρέπει να έχουν κάποιον μηχανισμό που να ενισχύει το φωτεινό σήμα, έτσι που να υποβαθμίζεται ο θόρυβος. Το πετυχαίνουν αθροίζοντας τα φωτεινά σήματα που δέχονται από μεμονωμένους φωτοϋποδοχείς τόσο στο χώρο, όσο και στο χρόνο (βλ. διάγραμμα).
Η χωρική άθροιση λειτουργεί με έναν τρόπο που μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα αν φανταστούμε μια συναυλία που παρακολουθούν 1.000 άνθρωποι κινώντας ρυθμικά τις φωτισμένες οθόνες των κινητών τους τηλεφώνων. Το φως της κάθε οθόνης δεν διακρίνεται πολύ καλά από μακριά. Αν συγκεντρώνονταν κατά πενηντάδες αυτοί που παρακολουθούν τη συναυλία, τότε τα 20 φωτεινά σημεία που θα δημιουργούνταν θα φαίνονταν το καθένα πολύ καλύτερα, όμως θα ήταν πιο δύσκολο να διακρίνει κανείς το κάθε μεμονωμένο κινητό τηλέφωνο. Ετσι και η εικόνα που δημιουργείται στο μάτι είναι μεν φωτεινότερη, αλλά χαμηλότερης ανάλυσης (πιο κοκκώδης).
Και η χρονική άθροιση αυξάνει τη φωτεινότητα. Τα ραβδία επιβραδύνουν την αντίδρασή τους, αθροίζοντας το ερέθισμα και των επόμενων φωτονίων που θα πέσουν σε αυτά π.χ. στα επόμενα 100 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Αυτό, για παράδειγμα, το βιώνουμε όταν παρατηρούμε κάποιον διάττοντα αστέρα στο νυχτερινό ουρανό. Ο διάττοντας είναι σε κάθε χρονική στιγμή ένα φωτεινό σημείο, αλλά ο εγκέφαλός μας ερμηνεύει το σήμα που βλέπουμε ως φωτεινή γραμμή, καθώς δεν προλαβαίνει να εξαλειφθεί η διέγερση που προκλήθηκε από την προηγούμενη θέση του καιόμενου μετεώρου και «κολλάει» δίπλα της η επόμενη θέση του στον ουρανό. Η χρονική άθροιση διευκολύνει την ανίχνευση των αντικειμένων, αλλά τα κάνει να φαίνονται πιο θολά όταν κινούνται.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

Η στυγνή πραγματικότητα του ποδοσφαίρου των επιχειρηματιών

Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις

Η βία στα γήπεδα είναι το αποτέλεσμα της κόντρας συμφερόντων στον αθλητισμό - προϊόν

Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου αφενός αναδεικνύουν τη σαπίλα του, αφετέρου δημιουργούν την ανάγκη ο φίλαθλος κόσμος να γυρίσει την πλάτη του στα βρώμικα παιχνίδια και τις επιδιώξεις των επιχειρηματιών, που βέβαια δεν περιορίζονται στο χώρο του αθλητισμού. Μυστικές συναντήσεις, κομπρεμί ανάμεσα σε ομάδες, πολιτικά πρόσωπα, δικαστές κ.λπ. δεν είναι παρά μία ακόμα επιβεβαίωση ότι το ποδόσφαιρο των επιχειρηματιών παίζεται στο παρασκήνιο, στις αίθουσες των υπουργείων και των διορισμένων επιτροπών... Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε βήμα προς βήμα το χρονικό των εξελίξεων προκειμένου να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα για τη βρωμιά και τη σαπίλα...

* * *

Ηταν δέκα μέρες πριν (22/1) όταν σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, έπειτα από πρωτοβουλία των αρμόδιων παραγόντων του κλιμακίου των FIFA - UEFA, κάθισαν στο ίδιο τραπέζι οι επιχειρηματίες που ελέγχουν τις τέσσερις ισχυρές ΠΑΕ: Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Παναθηναϊκό. Το «παρών» έδωσαν επίσης η κυβέρνηση, μέσω του υφυπουργού Αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκη, καθώς και οι πρόεδροι της ΕΠΟ, Β. Γραμμένος, και της Super League, M. Λυσσάνδρου.

Η συνάντηση είχε διαφημιστεί ως θετικό βήμα, ενώ ακόμα και μετά την πραγματοποίησή της και παρά το κλίμα διαφωνιών και έντασης, από κυβέρνηση και FIFA - UEFA δεν έλειψε η αισιοδοξία για την επόμενη μέρα. Η οποία επόμενη μέρα δεν άργησε να έρθει... Και μπορεί να ήταν διαφορετική από τις προσδοκίες κυβερνώντων και FIFA - UEFA, ωστόσο ήταν απολύτως στο ίδιο κλίμα με τα βρώμικα επιχειρηματικά παιχνίδια που παίζονται στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο...

Η «φωτιά» της ΕΕΑ...

Eurokinissi

Η μάχη για τα πρωτεία μεταξύ των ισχυρών είναι αδυσώπητη

Η εισήγηση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού (ΕΕΑ) για αφαίρεση του πιστοποιητικού συμμετοχής και υποβιβασμό των ΠΑΕ ΠΑΟΚ και Ξάνθης για το αδίκημα της πολυ-ιδιοκτησίας ήταν η αφορμή για να αναδειχθεί για άλλη μια φορά η σαπίλα. Σημειωτέον, η Επιτροπή ασχολήθηκε με το ζήτημα κατόπιν σχετικής καταγγελίας της ΠΑΕ Ολυμπιακός.
Το ήδη τεταμένο από το προηγούμενο διάστημα κλίμα μεταξύ των αντίπαλων συμφερόντων που εκφράζονται από τα δύο φαβορί του πρωταθλήματος οξύνθηκε ακόμη περισσότερο. Τη δημοσιοποίηση της εισήγησης της ΕΕΑ ακολούθησε χαρτοπόλεμος ανακοινώσεων, τόσο από τις δύο ΠΑΕ όσο και από άλλες, που πήραν θέση για το ζήτημα προβάλλοντας δικές τους επιδιώξεις. Στο χορό των αντιδράσεων μπήκαν και οι οργανωμένοι οπαδοί, έτσι που για άλλη μια φορά να μυρίζει μπαρούτι...

...και η εμπλοκή της κυβέρνησης

Στην πρώτη επίσημη τοποθέτησή του, ο υφυπουργός Αθλητισμού έκανε λόγο για επιβολή εξοντωτικών ποινών μόνο όταν υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία και αποδείξεις. Ενα 24ωρο μετά, με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού ήρθε άρον άρον στη Βουλή τροπολογία για αλλαγή στις ποινές που σχετίζονται με αδικήματα που άπτονται της αρμοδιότητας της ΕΕΑ. Ετσι, η ποινή μετατράπηκε από υποβιβασμό σε αφαίρεση βαθμών (3 έως 10) για συγκεκριμένα αδικήματα μέσω της συγκεκριμένης τροπολογίας, που ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία.

Eurokinissi

Το σκοτεινό παρασκήνιο είναι συνώνυμο του ποδοσφαίρου των επιχειρηματιών

Παρά όμως την προσπάθεια της κυβέρνησης να περιορίσει το κόστος από την όξυνση της κόντρας συμφερόντων, να εκτονώσει το κλίμα και βέβαια να προστατέψει το «προϊόν» από τη μεγαλύτερη απαξίωση, τα πράγματα γι' αυτήν δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι. Η τροπολογία προκάλεσε νέες αντιδράσεις στις αντιμαχόμενες πλευρές, ενώ και σε γενικότερο επίπεδο η κυβέρνηση και ο υφυπουργός Αθλητισμού προσωπικά βρέθηκαν στο στόχαστρο, με το ενδεχόμενο αναβολής του πρωταθλήματος να μοιάζει ορατό.

«Αυτοκάθαρση» και «ποδοσφαιρικό μνημόνιο»

Με τις εξελίξεις στο ποδόσφαιρο να είναι ραγδαίες και τα πράγματα να δείχνουν ότι ξεφεύγουν κατά πολύ, η υπόθεση έφτασε μέχρι τη Βουλή την Πέμπτη, κατά τη συζήτηση για τη Συμφωνία με τις ΗΠΑ για τις βάσεις. Στην ομιλία του ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης ανακοίνωσε νέες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης σχετικά με τα προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Κινούμενος στην πεπατημένη των προηγούμενων κυβερνήσεων, απείλησε εκ νέου με αποκλεισμό των ελληνικών ομάδων από την Ευρώπη (ποδοσφαιρικό Grexit), καθώς και με απώλειες εσόδων για τους επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου. Παράλληλα, ανακοίνωσε και τη νέα δομή της συνεργασίας με τις FIFA - UEFA, προαναγγέλλοντας τη σύναψη «μνημονίου συνεργασίας για την ανάταξη και βελτίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου». Κάλεσε δε τους επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου να σεβαστούν τα νέα δεδομένα αλλά και να συμβάλουν και οι ίδιοι στην «αυτοκάθαρση» του ποδοσφαίρου...

Η πραγματική εικόνα

Φυσικά, ούτε τα όσα συνέβησαν τη βδομάδα που πέρασε είναι πρωτόγνωρα για την πραγματικότητα του ποδοσφαίρου των επιχειρηματιών, ούτε οι κινήσεις της κυβέρνησης για λύση αποτελούν κάποια καινοτομία. Αντίθετα, για μία ακόμη φορά αποδεικνύεται πως όσο αποφεύγεται να χτυπηθεί η ρίζα του προβλήματος, δηλαδή η επιχειρηματική δράση στο ποδόσφαιρο και η μετατροπή του σε προϊόν για τα κέρδη, το «έργο» θα επαναλαμβάνεται συνεχώς:
Οι πολύπλευρες κόντρες συμφερόντων όχι μόνο θα συνεχιστούν αλλά θα είναι και αδυσώπητες, μπροστά στους στόχους που διακυβεύονται και οι οποίοι άλλωστε δεν περιορίζονται στο πλαίσιο της ποδοσφαιρικής αντιπαράθεσης. Αλλωστε οι διάφορες κινήσεις για εξεύρεση λύσεων από την ίδια την κυβέρνηση και τους ποδοσφαιρικούς φορείς είναι ξεκάθαρο πως έχουν να κάνουν με την προστασία του «προϊόντος» από τα «κακώς κείμενα».

Νέα μέτρα σε παλιό μοτίβο

Είναι χαρακτηριστικό πως αν και από τη Βουλή ο πρωθυπουργός απείλησε τους επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου με απώλεια εσόδων, μόλις πριν από λίγο καιρό ήταν η κυβέρνησή του που μείωσε τη φορολογία τους, πανηγυρίζοντας μάλιστα ότι αυτό θα συμβάλει στην αναβάθμισή του. Οσο για τη σύναψη του μνημονίου συνεργασίας με τις FIFA - UEFA, που ανακοινώθηκε ως μέτρο - τομή, είναι τρία χρόνια τώρα που οι δύο οργανισμοί έχουν το ελληνικό ποδόσφαιρο υπό την επιτήρησή τους - κάτι που φυσικά δεν απέτρεψε την περαιτέρω σήψη ούτε την όξυνση της κόντρας συμφερόντων. Αλλωστε η καραμέλα της εξυγίανσης μέσω των διεθνών οργανισμών δεν πείθει κανέναν, με δεδομένα τα συχνά και τεράστια σκάνδαλα στις τάξεις των FIFA και UEFA.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για άλλες πολυδιαφημισμένες κινήσεις, όπως η εισαγωγή του VAR ή τα ντέρμπι με ξένους διαιτητές. Στο ίδιο μήκος κύματος εξάλλου είχαν κινηθεί και τα μέτρα της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όπως η περίφημη αναδιάρθρωση των πρωταθλημάτων, η μείωση των ομάδων της πρώτης κατηγορίας, οι διατάξεις για τις εμπρηστικές δηλώσεις παραγόντων κ.λπ.