Όταν επιδοτείς το φασισμό και απαγορεύεις τον κομμουνισμό

 Όταν επιδοτείς το φασισμό και απαγορεύεις τον κομμουνισμό

 

 

 

Μαΐου 21, 2016 spasmenoparathyro

 

Τότε μπορείς να αυτοαποκαλείσαι “Ευρώπη των λαών” και “φάρος της δημοκρατίας”.

Νόμο που απαγορεύει κάθε αναφορά που μπορεί να διαδίδει τον κομμουνισμό υπέγραψε ο πρόεδρος της Πολωνίας, περιλαμβάνοντας ονόματα σε κτήρια, δρόμους, οδούς, πλατείες και γέφυρες που φτάνουν τις 1.200 με 1.400 τοποθεσίες.

Ο νόμος δίνει στις τοπικές αρχές προθεσμία ενός έτους να αφαιρέσουν όλα τα σύμβολα που τιμούν «το απολυταρχικό και μη κυρίαρχο καθεστώς» από τους δημόσιους χώρους. Στην περίπτωση μη έγκαιρης συμμόρφωσης με τις νέες διατάξεις, η κυβέρνηση θα επιβάλει μια νέα προσωρινή ονομασία για να αντικαταστήσει εκείνη που χαρακτηρίζει ανεπιθύμητη.


Παρόμοιοι νόμοι και δικαστικές αποφάσεις έχουν ήδη ψηφιστεί στην Τσεχία, όπου απαγορεύτηκε η δράση της Κομμουνιστική Ένωση Νεολαίας επειδή “στο πρόγραμμά της η ΚΕΝ εκφράζει την αναγκαιότητα αντικατάστασης της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής από την κοινωνική ιδιοκτησία!”. Στην Ουγγαρία απαγορεύεται επίσης, η δημόσια χρήση ανάμεσα σε άλλα και του όρου «κομμουνιστικό» και ό,τι έχει σχέση με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Η είδηση από μόνη της, δεν εκπλήσσει όποιον έχει δει τις αντικομμουνιστικές τάσεις της δημοκρατικής Ευρώπης των λαών και την αντίστοιχη ροπή προς το φασισμό που έχει επιλέξει μέσω επίσημων οδών. Όμως εκπλήσσει το επίπεδο ενασχόλησης διάφορων δημοσιογράφων ελληνικών ΜΜΕ προβάλωντας τη συγκεκριμένη είδηση, σημειώνοντας πως η Πολωνία ήταν μέλος της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ).

grigoris georgatos ‏@Trash2003

Ιστορία από τα Lidl. "...Όταν η Πολωνία ήταν μέλος της ΕΣΣΔ..."

Όμως αξίζει να σημειωθεί πως την ώρα που τα “απολυταρχικά καθεστώτα” όπως ο κομμουνισμός, διώκονται με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού σε διάφορες χώρες της Ε.Ε., διαβάζουμε στο JailGoldenDawn πως διάφορα ναζιστικά κόμματα της Ευρώπης επιδοτούνται με εκατομμύρια ευρώ.

Συγκεκριμένα η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδότησε με 600.000 ευρώ, για το έτος 2016, την ομαδοποίηση φασιστικών κομμάτων “Συμμαχία για την Ειρήνη και την Ελευθερία” (APF – Alliance for Peace and Freedom), της οποίας βασικό μέρος είναι η Χρυσή Αυγή. Συνολικά 2,3 εκατομμύρια ευρώ δόθηκαν τα έτη 2014-2016 σε κόμματα της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, παρά τις υποσχέσεις των θεσμικών οργάνων της ΕΕ ότι θα ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για “να μην επιδοτούνται αντιδημοκρατικά κόμματα”.

Στην “Συμμαχία για την Ειρήνη και την Ελευθερία”, πρόεδρος είναι ο Ιταλός φασίστας, επικεφαλής της Forza Nuova, Roberto Fiore και αντιπρόεδροι ο υπόδικος πρώην βουλευτής της Χρυσής Αυγής Αρτέμης Ματθαιόπουλος και ο εκδιωχθείς πρόεδρος του φασιστικού British National Party, Nick Griffin.

Πολωνία – τα αντικομμουνιστικά

 Πολωνία – τα αντικομμουνιστικά

Στην Πολωνία, ο πρόεδρος Αντρέι Ντούντα (καμία σχέση με τον μπασκετικό σοφό) αποφάσισε να απαγορεύσει κάθε δημόσια αναφορά στον κομμουνισμό, που στοιχειώνει την αστική τάξη ως έννοια και ως ιστορική μνήμη, και να δώσει προθεσμία ενός χρόνου στις τοπικές αρχές, για να γκρεμίσουν ή να μετονομάσουν μνημεία, οδούς κι ό,τι άλλο έχει μείνει να θυμίζει τη σοσιαλιστική εποχή και τον «ολοκληρωτισμό». Το οποίο μπαίνει για ξεκάρφωμα, αλλά μόνο ο κομμουνισμός αναφέρεται σαφώς, που είναι και το βασικό που τους ενδιαφέρει άλλωστε. Και όσοι τον πολέμησαν στο πλευρό των ναζί (τυχαίο παράδειγμα), μπορούν να βαφτιστούν «μαχητές της ελευθερίας», και να έχουν την υστεροφημία τους και τα μνημεία τους ήσυχα. Η μάχη ενάντια στον «κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό» δεν μπορεί να νοείται ολοκληρωτική για τους αστούς, με τον ίδιο τρόπο που για εμάς ο πραγματικός ουμανισμός προϋποθέτει την πάλη ενάντια στους εχθρούς της ανθρωπότητας.

Φαντάσου τώρα να ψηφιζόταν και εδώ ένας παρόμοιος νόμος. Εμάς θα μας έθεταν εκτός νόμου από την πρώτη μέρα (με ένα νόμο, σε ένα άρθρο), ενώ κάποιοι άλλοι ντούροι επαναστάτες ούτε το όνομά τους δε θα ήταν υποχρεωμένοι να αλλάξουν. Ενώ κάποιοι εξ αυτών θα έκαναν ευχαρίστως δημόσιες αποκηρύξεις του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, γιατί δυσφήμησε τον πραγματικό κομμουνισμό και το ιδεώδες που περιέγραψε ο Μαρξ.

Φαντάσου επίσης, τελείως αντιδιαλεκτικά, να ήταν τελείως αντεστραμμένοι οι ιστορικοί ρόλοι στην Πολωνία, πχ με ένα ναζιστικό καθεστώς, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα σταθμά και η αντιμετώπιση του παρελθόντος. Μπορεί να βρισκόταν πχ ένας Πολωνός Χατζηνικολάου να πει ότι δε φοβάται τη δημόσια αντιπαράθεση με τους ναζί και ότι δεν τους δίνει βήμα για να τους διαφημίσει, αλλά για να τους αποδομήσει και να τους απομυθοποιήσει, αφαιρώντας τους τη γοητεία του απαγορευμένου. Και να έβγαινε ένα πολωνικό φόρουμ ελεύθερης σκέψης, να οργανώσει έναν πρωτότυπο ιστορικό περίπατο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με το μενού που σερβιριζόταν στους κρατούμενους. Για το Βαλέσα πχ από την άλλη, δε θα γινόταν ποτέ κάτι αντίστοιχο, γιατί δε νομίζω να κακοπέρασε και να πείνασε ποτέ στη σοσιαλιστική Πολωνία.

Χώρια η προπαγάνδα των ΜΜΕ για τις απεργίες της αντίστοιχης Αλληλεγγύης που παραλύουν το κράτος και την οικονομία. Κι η πλάκα είναι πως στην περίπτωση μιας σοσιαλιστικής οικονομίας, με κοινωνική, λαϊκή ιδιοκτησία, αυτό έχει κυριολεκτική ισχύ. Δεν καταλαβαίνω όμως τι μπορεί να εννοεί ο ποιητής στο στίχο «οι απεργοί παραλύουν το κράτος», σε μια «ελεύθερη», ιδιωτική οικονομία.

Στην πραγματική ζωή πάλι, μπορεί να βρεθεί κάποιος να αναλύσει το ιστορικό υπόβαθρο και να μας εξηγήσει ότι οι Πολωνοί στην πραγματικότητα δε μισούν τον κομμουνισμό ή τους σοβιετικούς, αλλά διαχρονικά τους Ρώσους, γενικά και αόριστα, και θέλουν να καταστρέψουν οτιδήποτε τους θυμίζει το πέρασμά τους απ’ την πατρίδα τους. Μπορεί επίσης του χρόνου στην Ουκρανία, στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, να ζήσουμε ένα θρίαμβο για τους Πολωνούς που δε νίκησαν το 14’, όταν παρουσίασαν κάτι στα όρια του σοφτ-πορνό, αλλά θα έχουν τη νίκη στο τσεπάκι, εάν στείλουν ένα μοιρολόι για το Κατίν και τη σφαγή των αξιωματικών τους, με την ιστορική εκδοχή του Γκέμπελς. Η Ρωσία θα έχει πραγματικές ελπίδες μόνο αν στείλει ένα αντίστοιχο μοιρολόι για το δράμα και το πισωγύρισμα του 17’, που την κράτησε τόσες δεκαετίες απομονωμένη από το πανηγύρι της καπιταλιστική προόδου.

Στην πραγματική ζωή επίσης, περιμένω από στιγμή σε στιγμή μια αυστηρή νότα διαμαρτυρίας από το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών. Δεν είναι μόνο ότι έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση, η οποία δεν ανέχεται τον αντικομμουνισμό κι αντιδρά άμεσα σε οποιοδήποτε κρούσμα πέσει στην αντίληψή της. Είναι κι ο αριστερός ΥπΕξ που έχουμε, που είχε γράψει πριν από τρεισήμισι δεκαετίες κι ένα βιβλίο για τα πραγματικά γεγονότα στην Πολωνία, και χαρακτηρίζεται από συνέπεια κι αμετακίνητη στάση ως προς τις αρχές του.

Στην πραγματική ζωή πάντα, το επόμενο βήμα της δημοκρατικής ΕΕ που ολοκληρώνεται πολιτικά κι οικονομικά με θαυμαστό, αντιολοκληρωτικό τρόπο, μπορεί να είναι ο λιθοβολισμός κι η δημόσια καύση κομμουνιστών και λοιπών αντιφρονούντων, που παραμένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν.

Ενώ σε ένα μέσο της ελεύθερης, πολυφωνικής ενημέρωσης (όχι όπως στον κομμουνισμό, όπου όλα τα έσκιαζε η φοβέρα της λογοκρισίας και της κρατικής προπαγάνδας), η Πολωνία αναφέρθηκε (για να το διορθώσουν εκ των υστέρων και να μη φαίνεται πια) ως μέλος της ΕΣΣΔ! Μιλάμε, γκαραντί κι εξακριβωμένο… Αντίο ζωή.

Ο Ρεντ-Φλάι λέει ότι δεν είναι μακριά η μέρα που θα ανακαλύψουμε ότι οι ειδησειογραφικές σελίδες του διαδικτύου δε λειτουργούν με συντάκτες, αρθρογράφους, λαντζιέρηδες έστω (με μισθό ή χωρίς, μικρή σημασία έχει), αλλά με λογισμικά «αντιγραφής-επικόλλησης» που αναπαράγουν οτιδήποτε και δεν έχουν κριτική ικανότητα να το ελέγξουν. Εγώ πάλι βλέπω ότι η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε επιστημονική φαντασία και αρχίζει να μοιάζει με δυστοπία, όπου τα ρομπότ αρχίζουν να φοβούνται ότι θα αντικατασταθούν σύντομα από ανθρώπους χωρίς κριτική ικανότητα, που θα τα καταστήσουν περιττά και αναχρονιστικά, ενώ θα εξυμνούν την ελεύθερη έκφραση κι ενημέρωση, τη δημοκρατική πολυφωνία των ΜΜΕ, και την εποχή της πληροφόρησης και της κοινωνίας της γνώσης.

Η αλήθεια είναι πως στις μέρες μας ο αστικός, μεταμοντέρνος μεσαίωνας έχει απλώς μεγαλύτερες, υπερσύγχρονες δυνατότητες να επιβάλει το σκοταδισμό του. Κι αν πολλές φορές βάζει το μεσαίωνα στο στόχαστρο της κριτικής του (με μονόπλευρες και στρεβλωτικές προσεγγίσεις), είναι γιατί μόνο αυτή η σύγκριση του εξασφαλίζει τεκμήρια προοδευτικότητας. Στην πραγματικότητα όμως, έχει προ πολλού εξαντλήσει τον όποιο θετικό ρόλο μπορούσε να παίξει ιστορικά στο κοινωνικό προτσές και δεν έχει κανένα κώλυμα να υιοθετήσει τις πιο καθυστερημένες κι αναχρονιστικές μεθόδους επιβολής (όπως έκανε πχ με τον φονταμενταλισμό και τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν) που πηγαίνουν πίσω κι από τον αστικό διαφωτισμό του 18ου αιώνα.

Αντί επιλόγου, αξίζει να σταθούμε στην ετυμολογική προέλευση του γνωστού μας ρομπότ, από το ρώσικο ρήμα «εργάζομαι» (ραμπότατς), και την κοινή του ρίζα με διάφορους γνωστούς μας όρους από την ιστορία του ΣΔΕΚΡ και του ρώσικου επαναστατικού κινήματος (πχ Ραμπότσεγιε Ντιέλο, κοκ). Το πρόβλημα ασφαλώς δεν είναι ότι οι μηχανές αντικαθιστούν τον άνθρωπο, όπως νόμιζαν οι Λουδίτες, αλλά ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούνται στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής, για να τον πετάξουν στον κάδο της ανεργίας και του «πλεονάζοντος» εργατικού δυναμικού. Σε αυτά τα πλαίσια, επίσης, η μηχανή δεν απαλλάσσει τον άνθρωπο απ’ τον καταναγκαστικό χαρακτήρα της εργασίας, και το απεχθές, κοπιαστικό κομμάτι της, αλλά τον υποτάσσει και τον καθιστά γρανάζι της, με τον πολύ γλαφυρό τρόπο που το έδειξε στους «μοντέρνους καιρούς» ο Τσάρλι Τσάπλιν.

Μόνο σε μια κοινωνία με κοινωνική ιδιοκτησία και κεντρικό σχεδιασμό, ο άνθρωπος θα υποτάξει τις μηχανές για να υπηρετούν τις ανάγκες του και να μειώνουν τον απαιτούμενο χρόνο παραγωγής των αγαθών, συνεπώς και το μέσο εργάσιμο χρόνο. Ως τότε, το πρόβλημα δε θα είναι οι μηχανές, αλλά οι ιδιοκτήτες τους. Δεν κινδυνεύουμε να αποκτήσουν τα ρομπότ  συνείδηση κι ανθρώπινη υπόσταση, αλλά να γίνουν οι άνθρωποι σαν ρομπότ, αλλοτριωμένοι, χωρίς καμία δημιουργική συμμετοχή στην παραγωγή, και υποταγμένοι στα αφεντικά που μεταχειρίζονται την εργατική τους δύναμη. Και δε θα πάψουν να το κάνουν, γιατί αυτή είναι η μόνη πηγή υπεραξίας και πλούτου.

Β.Ι. Λένιν: Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση

 Β.Ι. Λένιν: Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση

Περιεχόμενα:

Εισαγωγικό σημείωμα της Σύγχρονης Εποχής
1. Τα καθήκοντα της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας στον ευρωπαϊκό πόλεμο
2.Ο πόλεμος και η σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας
3. Προς τον Α. Γκ. Σλιάπνικοφ
4. Η κατάσταση και τα καθήκοντα της σοσιαλιστικής Διεθνούς
5. Προς τον Α. Γκ. Σλιάπνικοφ
6. Κάτω από ξένη σημαία
7. Προς τη Συντακτική Επιτροπή της Νάσε Σλόβο
8. Για την ήττα της κυβέρνησης της χώρας σου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο
9. Το ζήτημα της ειρήνης
10. Προς την Α. Μ. Κολοντάι
11. Σοσιαλισμός και πόλεμος (Η στάση του ΣΔΕΚΡ απέναντι στον πόλεμο)
Πρόλογος στην 1η Έκδοση (του εξωτερικού)
Πρόλογος στη 2η Έκδοση
Κεφάλαιο Ι. Οι αρχές του σοσιαλισμού και ο πόλεμος του 1914-1915
H στάση των σοσιαλιστών απέναντι στους πολέμους
Οι ιστορικοί τύποι των πολέμων των νεότερων χρόνων
Η διαφορά ανάμεσα στον επιθετικό και τον αμυντικό πόλεμο
Ο σημερινός πόλεμος είναι πόλεμος ιμπεριαλιστικός
Ο πόλεμος ανάμεσα στους μεγαλύτερους δουλοκτήτες για τη διατήρηση και τη στερέωση της δουλείας
«Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα (συγκεκριμένα: Με βίαια) μέσα»
Το παράδειγμα του Βελγίου
Γιατί πολεμάει η Ρωσία;
Τι είναι σοσιαλσοβινισμός
Η Διακήρυξη της Βασιλείας
Κίβδηλες αναφορές στον Μαρξ και τον Ένγκελς
Η χρεοκοπία της ΙΙ Διεθνούς
Ο σοσιαλσοβινισμός είναι ολοκληρωμένος οπορτουνισμός
Η ενότητα με τους οπορτουνιστές είναι συμμαχία των εργατών με τη «δική τους» εθνική αστική τάξη και διάσπαση της διεθνούς επαναστατικής εργατικής τάξης
«Ο καουτσκισμός»
Το σύνθημα των μαρξιστών είναι σύνθημα της επαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας
Το παράδειγμα της συναδέλφωσης στα χαρακώματα
Για την ήττα της κυβέρνησης της «χώρας σου» στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο
Για τον πασιφισμό και το σύνθημα της ειρήνης
Σχετικά με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών
Κεφάλαιο ΙΙ. Οι τάξεις και τα κόμματα της Ρωσίας
Η αστική τάξη και ο πόλεμος
Η εργατική τάξη και ο πόλεμος
Η Ρωσική Σοσιαλδημοκρατική Εργατική Κοινοβουλευτική ομάδα και ο πόλεμος
Κεφάλαιο ΙΙΙ. Η αναστήλωση της Διεθνούς
Η μέθοδος των σοσιαλσοβινιστών και του «κέντρου»
Η εσωτερική κατάσταση της αντιπολίτευσης
Το Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα της Ρωσίας και η ΙΙΙ Διεθνής
Κεφάλαιο IV. Η ιστορία της διάσπασης και η σημερινή κατάσταση της σοσιαλδημοκρατίας της Ρωσίας
Οι «οικονομιστές» και η παλιά Ίσκρα (1894-1903)
Ο μενσεβικισμός και ο μπολσεβικισμός (1903-1908)
Ο μαρξισμός και ο λικβινταρισμός (1908-1914)
Ο μαρξισμός και ο σοσιαλσοβινισμός (1914-1915)
Η σημερινή κατάσταση της σοσιαλδημοκρατίας της Ρωσίας
Τα καθήκοντα του Κόμματός μας
12. Προς την Α. Μ. Κολοντάι
13. Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης
14. Η συγκάλυψη της σοσιαλσοβινιστικής πολιτικής με διεθνιστικές φράσεις
15. Για την ειρήνη χωρίς προσαρτήσεις και για την ανεξαρτησία της Πολωνίας, ως συνθήματα της ημέρας στη Ρωσία
16. Για την μπροσούρα του Γιούνιους
17. Προς τον Γκ. Ε. Ζινόβιεφ
18. Το στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης
19. Για τη χωριστή ειρήνη
20. Θεμελιακές θέσεις σχετικά με το ζήτημα του πολέμου
21. Σχετικά με την τοποθέτηση του ζητήματος της υπεράσπισης της πατρίδας
22. Ανοιχτό γράμμα προς τον Μπορίς Σουβαρίν
23. Πασιφισμός αστικός και πασιφισμός σοσιαλιστικός
Άρθρο (ή Κεφάλαιο) Ι. Στροφή στην παγκόσμια πολιτική
Άρθρο (ή Κεφάλαιο) II. Ο πασιφισμός του Κάουτσκι και του Τουράτι
Άρθρο (ή Κεφάλαιο) III. Ο πασιφισμός των Γάλλων σοσιαλιστών και συνδικαλιστών
Άρθρο (ή Κεφάλαιο) IV. Το Τσίμερβαλντ σε σταυροδρόμι
24. Δώδεκα σύντομες θέσεις για την υποστήριξη από μέρους του Γκ. Γκρόιλιχ της υπεράσπισης της πατρίδας
25. Στροφή στην παγκόσμια πολιτική
26. Προς τον Γ. Σ. Γκανέτσκι
27. Πόλεμος και επανάσταση, διάλεξη στις 14 (27) του Μάη 1917
Σημειώσεις
____________
Λινκ για downlad:
Β.Ι. Λένιν. Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση
ή
Β.Ι. Λένιν. Για τον πόλεμο και τη σοσιαλιστική επανάσταση

Πηγή:vivlio2ebook

Ενδοευρωενωσιακοί και ενδογερμανικοί ανταγωνισμοί

Ενδοευρωενωσιακοί και ενδογερμανικοί ανταγωνισμοί

Eurokinissi

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μ. Ντράγκι

Στις 28/3/2016, στην «Deutsche Welle» δημοσιεύτηκε ρεπορτάζ που έγραφε: «Οσο τα τραπεζικά επιτόκια παραμένουν σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, τόσο περισσότεροι Γερμανοί στρέφονται σε επενδύσεις σε σπίτια, διαμερίσματα και οικόπεδα. Σύμφωνα με την Εκθεση για την Αγορά Ακινήτων των αρμόδιων επιτροπών πραγματογνωμόνων οι αγορές ακινήτων κυμάνθηκαν το 2015 μεταξύ 200 και 210 δισ. ευρώ. Οπως δηλώνει ο επικεφαλής των επιτροπών πραγματογνωμόνων Πέτερ Αχε στο γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων dpa, "για πρώτη φορά σπάμε το φράγμα των 200 δισεκατομμυρίων ευρώ" (...) Λόγω των χαμηλών επιτοκίων η αγορά ακινήτων θα συνεχίσει να βρίσκεται σε τροχιά ανόδου και το 2016. Κίνδυνος για μια φούσκα στην αγορά ακινήτων στο άμεσο μέλλον ωστόσο δεν υπάρχει, καθησυχάζουν οι ειδικοί».
Αυτό που ξεχωρίζει στο συγκεκριμένο ρεπορτάζ είναι η εκτίμηση της αιτίας για επενδύσεις σε ακίνητα, που είναι τα χαμηλά επιτόκια και είναι ασύμφορο να καταθέτουν στις τράπεζες. Η γερμανική κυβέρνηση είναι αντίθετη στα χαμηλά επιτόκια. Αφενός δυσκολεύουν τις τράπεζες να ενισχύουν την άντληση κεφαλαίων, αφετέρου ενισχύουν τη ζήτηση δανείων, με το φόβο να χαθούν κεφάλαια, λόγω αδυναμίας αποπληρωμής τους και να πάθουν ζημιά. Γι' αυτό και η επισήμανση περί «φούσκας».

Οι επιθέσεις στην ΕΚΤ

Στις αρχές Απρίλη 2016, ο Χανς Βέρνερ Ζιν, Γερμανός οικονομολόγος και πρώην πρόεδρος του Διεθνούς Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών IFO (εκφράζει τμήματα του κεφαλαίου που στηρίζουν την κυβέρνηση), έγραφε:
«Οι τελευταίες πολιτικές κινήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) έχουν συγκλονίσει πολλούς παρατηρητές. Ενώ ο στόχος - να αποτραπεί η περαιτέρω μείωση του πληθωρισμού και να τονωθεί η ανάπτυξη - είναι ξεκάθαρος, οι πολιτικές από μόνες τους θέτουν τις βάσεις για σοβαρή αστάθεια.
Οι εν λόγω πολιτικές της ΕΚΤ περιλαμβάνουν το μηδενισμό του επιτοκίου αναχρηματοδότησης από την ΕΚΤ (...) περαιτέρω μείωση στο -0,4% του επιτοκίου κατάθεσης των χρημάτων που οι τράπεζες καταθέτουν στην ΕΚΤ. Επιπλέον, η ΕΚΤ έχει ξεκινήσει μια νέα σειρά τεσσάρων στοχευμένων προγραμμάτων για πιο μακροπρόθεσμη αναχρηματοδότηση με επίσης αρνητικά επιτόκια (...) Προϋπόθεση ότι θα δανείζουν σε ιδιωτικές επιχειρήσεις (...) Παρόμοιο λάθος έκανε και η Ιαπωνία το 1990, όταν έσκασε η φούσκα των ακινήτων (...) με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να εκτιναχθεί από 67% του ΑΕΠ σε 246% του ΑΕΠ σήμερα (...) Οσο πιο κεϋνσιανά και μονεταριστικά είναι τα φάρμακα που χορηγούνται, τόσο περισσότερο ατονεί η αυτοθεραπευτική ικανότητα των αγορών και εξασθενεί η βούληση χάραξης πολιτικής που να επιβάλλει επώδυνες θεραπείες αποτοξίνωσης για την οικονομία και τον λαό.
Υπάρχουν ήδη μερικά ανησυχητικά σημάδια για αυτό. Οι αγορές ακινήτων στην Αυστρία, στη Γερμανία και το Λουξεμβούργο, σχεδόν εξερράγησαν (...)
Η γερμανική έκρηξη ακινήτων θα μπορούσε να χαλιναγωγηθεί μ' ένα κατάλληλο άλμα στα επιτόκια. Αλλά, με δεδομένη την αποφασιστικότητα της ΕΚΤ να κατευθυνθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση, η φούσκα μόνο θα αυξάνεται. Αν σκάσει, οι επιπτώσεις θα μπορούσαν να είναι ολέθριες για το ευρώ». Η σύνδεση της «φούσκας» ακινήτων με το ευρώ υποδηλώνει φόβο όχι μόνον επιβράδυνσης αλλά και φόβο για πισωγύρισμα σε κρίση. Υπερβολή, μπορεί να πει κανείς, αλλά με δεδομένη την αρνητική κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία, ποιος μπορεί να το αποκλείσει...
Τον Απρίλη του 2016, τα αστικά ΜΜΕ είχαν αναφορές στην οξύτατη επίθεση του Β. Σόιμπλε στον Μ. Ντράγκι, για το πρόγραμμα νομισματικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η αιτιολογία της επίθεσης του Β. Σόιμπλε στον Μ. Ντράγκι ήταν ότι τα χαμηλά επιτόκια πλήττουν τις συνταξιοδοτικές παροχές και τις αποταμιεύσεις των απλών Γερμανών. Δηλαδή, δεν αυξάνεται το εισόδημα των συνταξιούχων λόγω χαμηλών επιτοκίων και κινδυνεύουν με φτωχοποίηση. Ταυτόχρονα, του «χρέωνε» ευθύνη για τη μεγάλη ενίσχυση του ευρωσκεπτικιστικού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD).
Ηταν μια βολική εκτίμηση που προπαγανδιστικά βόλευε τη γερμανική κυβέρνηση να αποπροσανατολίζει τους συνταξιούχους ως προς την αιτία των δυσκολιών να ζήσουν, αφού οι συντάξεις στη Γερμανία είναι αρκετά χαμηλές σε σχέση με τις ανάγκες τους, αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων της «Ατζέντας 2010», που νομοθέτησε το 2004 η τότε σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, ως έναν παράγοντα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, οι συνταξιούχοι αναγκάζονται να ξαναγυρίζουν στη δουλειά, αφού δεν τους φτάνει η σύνταξη για να ζήσουν.
Στις επιθέσεις απάντησε ο Γερμανός κεντρικός τραπεζίτης, Γ. Βάιντμαν, στηρίζοντας τον Ντράγκι. Ο δε σοσιαλδημοκράτης Γερμανός υπουργός Οικονομίας, Ζ. Γκάμπριελ, είπε ότι «πρέπει να δοθεί ένα τέλος στο παιχνίδι κατηγοριών εις βάρος της ΕΚΤ (...) Το πρόβλημα δεν είναι η ΕΚΤ και ο κ. Ντράγκι αλλά η άρνηση να παραιτηθεί κανείς από την μονόπλευρη πολιτική της λιτότητας».
Ανάλογο ζήτημα αναδεικνύει και η Ιζαμπέλ Σνάμπελ, μέλος του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (οι «πέντε σοφοί», μια ανεξάρτητη ομάδα συμβούλων της γερμανικής κυβέρνησης), σε συνέντευξη στη «Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung», (ΑΠΕ, 16/5/2016): «"Η ΕΚΤ έχει αποκτήσει τεράστια δύναμη, παρότι δεν υπόκειται σε κανέναν κοινοβουλευτικό έλεγχο (...) Εχει επίσης γίνει πιο πολιτική. Αλλά αυτό οφείλεται στο ότι συχνά οι πολιτικοί δεν ανέλαβαν δράση και κατά συνέπεια ανάγκασαν την ΕΚΤ να το κάνει", είπε. Υπερασπίστηκε όμως την πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης που εφαρμόζει η ΕΚΤ. "Τα χαμηλά επιτόκια είναι πάνω απ' όλα συνέπεια της οικονομικής κρίσης", είπε. Εξέφρασε διαφορετική άποψη από εκείνη πολλών Γερμανών πολιτικών, για τους οποίους τα ιστορικά χαμηλά επιτόκια της ΕΚΤ τιμωρούν τους Γερμανούς αποταμιευτές και μειώνουν τα περιθώρια κέρδους των τραπεζών. Οι εκκλήσεις να δοθεί στη Γερμανία μια ισχυρότερη ψήφος (σ.σ. στο Διοικητικό Συμβούλιο) και πιο άμεση επιρροή στην ΕΚΤ κινούνται στη λάθος κατεύθυνση", είπε».

Ορισμένες επισημάνσεις

Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, οξύνονται ακόμη παραπέρα οι υπαρκτοί από την έναρξη της εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης ανταγωνισμοί, ανάμεσα σε τμήματα του γερμανικού κεφαλαίου.
Η αλληλοσύνδεση επιτοκίων, καταθέσεων, αγοράς ακινήτων, φουσκών κ.λπ. έχει σχέση με την πολιτική διαχείρισης της κρίσης και της ανάκαμψης του κεφαλαίου, αλλά και με την επιδίωξη να μην ξανακυλήσει η οικονομία της Γερμανίας σε κρίση.
Τα χαμηλά επιτόκια όντως αφαιρούν καταθέσεις από τις τράπεζες, αφού δεν δίνουν μεγάλα κέρδη στους καταθέτες, ενώ μειώνουν και τα κέρδη των τραπεζών. Αυτό όμως σε ένα τραπεζικό σύστημα προκαλεί δυσκολίες και κινδύνους όχι μόνο ζημιών αλλά και κατάρρευσης τραπεζών με δεδομένα και τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια.
Επομένως, η «καρδιά του καπιταλισμού», το χρηματοπιστωτικό σύστημα, χρειάζεται προστασία. Χρειάζεται αποτροπή εκροής καταθέσεων και κατεύθυνσής τους σε άλλες επενδύσεις και αύξηση επιτοκίων για αύξηση κερδών. Στη Γερμανία δεν λείπουν τα προβλήματα στο χρηματοπιστωτικό της σύστημα, με την «Ντόιτσε Μπανκ», για παράδειγμα, να έχει μεγάλες ζημιές, 40% πτώση της μετοχής της κ.λπ. Αν το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει προβλήματα, εμφανίζονται και αδυναμίες στην προσπάθεια ισχυρής ανάπτυξης.
Η μεταφορά καταθέσεων και η επιδίωξη δανειοδότησης με μηδαμινά επιτόκια για αγορά ακινήτων, αφενός αυξάνουν τις τιμές των ακινήτων λόγω ζήτησης, αφετέρου εγκυμονούν κινδύνους για νέα «κόκκινα» δάνεια, οι «φούσκες» που λένε, δηλαδή ενδεχόμενη εκδήλωση κρίσης στον κατασκευαστικό τομέα που θα χτυπήσει πολλούς κλάδους της οικονομίας.
Για όλ' αυτά, η γερμανική κυβέρνηση αλλά και τμήματα Γερμανών επιχειρηματιών θεωρούν αποκλειστικό υπεύθυνο την ΕΚΤ, ταυτόχρονα όμως φανερώνουν ανταγωνισμούς ανάμεσα στους κατασκευαστές π.χ., από τη μια, και σε άλλες κατηγορίες καπιταλιστών, από την άλλη. Επίσης, εμφανίζεται η μεγάλη κόντρα γύρω από το κοινό νόμισμα και το μείγμα διαχείρισης, που εκφράζεται με την ενδυνάμωση του AfD που είναι κόμμα - δημιούργημα καπιταλιστών που θέλουν επιστροφή στο «μάρκο», άρα ενοποίηση με ισχυρότερα τα «εθνικά χαρακτηριστικά».

Και τα δικαστήρια

Βεβαίως, η υπόθεση της αντιπαράθεσης της γερμανικής κυβέρνησης με την ΕΚΤ έχει ακόμη πιο σφοδρή συνέχεια. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Ημερησίας» 15/5/2016, «μια ομάδα καθηγητών και επιχειρηματιών στη Γερμανία προσέφυγε κατά της νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) στο ανώτατο δικαστήριο της χώρας, γράφει η γερμανική εφημερίδα Welt am Sonntag.
Η προσφυγή αυτή ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην μακρά νομική μάχη ανάμεσα στην ΕΚΤ και ομάδες εντός της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης που επιθυμούν τον περιορισμό των εξουσιών της τράπεζας αυτής.
Η Welt am Sonntag διευκρινίζει ότι το αντικείμενο της πρόσφατης προσφυγής στο Συνταγματικό Δικαστήριο είναι αν η ΕΚΤ υπερέβη την εντολή της με την εκτενή αγορά κυβερνητικών ομολόγων και με τα σχέδιά της να αρχίσει να αγοράζει εταιρικά ομόλογα.
Η γερμανική εφημερίδα συμπληρώνει ότι οι καθηγητές και οι επιχειρηματίες αυτοί πιστεύουν ότι η ΕΚΤ ξεκινάει προγράμματα που ενέχουν ανυπολόγιστους κινδύνους για τον ισολογισμό της γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας και ως εκ τούτου για τους Γερμανούς φορολογούμενους - υπό το πρόσχημα της επίτευξης του στόχου της για πληθωρισμό μόλις κάτω του 2% μεσοπρόθεσμα.
Σύμφωνα με έναν από τους πρωτεργάτες της πρωτοβουλίας αυτής για την προσφυγή, τον Μάρκους Κέρμπερ, δικηγόρο και καθηγητή δημοσιονομικών, η ΕΚΤ απομακρύνεται από την αρχή της "αναλογικότητας" των μέτρων της».
Οι «Financial Times», για το ίδιο ζήτημα, αναφέρουν: «Το Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο, το ανώτερο δικαστήριο στη χώρα, προσπαθεί να αποφασίσει αν θα βγάλει απόφαση κατά ενός πιο αμφιλεγόμενου προγράμματος αγοράς ομολόγων, του OMT (Απευθείας Νομισματικές Συναλλαγές), μέσω του οποίου η κεντρική τράπεζα μπορεί να αγοράζει κρατικά ομόλογα σε απεριόριστες δυνητικά ποσότητες για να καταπολεμήσει την εκτίναξη του κόστους δανεισμού για κράτη - μέλη της Ευρωζώνης που πυροδοτείται από πανικό στις χρηματοοικονομικές αγορές.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο παρέπεμψε το Συνταγματικό Δικαστήριο την καταγγελία για το OMT, αποφάσισε υπέρ της ΕΚΤ.
(...) οι δύο Γερμανοί που είναι μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ - ο πρόεδρος της Bundesbank Γιενς Βάιντμαν και το μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου, Σαμπίν Λαουτενσλέγκερ - αντιτάχθηκαν στο τελευταίο πρόγραμμα (...) συμφώνησαν και οι δύο πως το πρόγραμμα είναι νόμιμο», (σ.σ. άλλο ένα δείγμα ενδογερμανικών καπιταλιστικών ανταγωνισμών).
Ολα τα παραπάνω αποκαλύπτουν πως οι ανταγωνισμοί στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ οξύνονται συνεχώς, ενώ στη Γερμανία διαπλέκονται με εσωτερικούς ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς, με υπόβαθρο την αδύναμη ανάκαμψη και τους κινδύνους επιστροφής στην κρίση. Αυτές οι αντιθέσεις διαπλέκονται επίσης με τις αντιθέσεις για την οικονομική διακυβέρνηση, αντιθέσεις, από τη μια, της Γερμανίας και των συμμάχων της (Φινλανδία, Ολλανδία κ.λπ.) και, από την άλλη, των κρατών του Νότου (Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ελλάδα), έστω και με διαφοροποιήσεις.
Η Γερμανία, διεκδικεί επίσης στο πλαίσιο της διακυβέρνησης ενισχυμένο ρόλο στην ΕΚΤ, σε όφελος των γερμανικών μονοπωλίων, όπως είπε και η Ιζαμπέλ Σνάμπελ από τους πέντε «σοφούς» της γερμανικής κυβέρνησης.
Οι καπιταλιστές, λοιπόν, «τσακώνονται», αλλά ...όταν τσακώνονται τα βουβάλια στο βάλτο την πληρώνουν τα βατράχια. Οι λαοί, επομένως, θα νιώθουν ολοένα και πιο βαριά στο σβέρκο τους την καπιταλιστική βαρβαρότητα μέχρι να την αποτινάξουν οριστικά, ανατρέποντας την εξουσία του κεφαλαίου.

ΒΡΑΖΙΛΙΑ Αναγκαίος ο απεγκλωβισμός του λαού από τα διλήμματα της αστικής διαχείρισης

 ΒΡΑΖΙΛΙΑ

Αναγκαίος ο απεγκλωβισμός του λαού από τα διλήμματα της αστικής διαχείρισης

Copyright 2016 The Associated

Η Πρόεδρος της Βραζιλίας μετά την αποπομπή της που προκάλεσαν πρώην σύμμαχά της αστικά κόμματα, τα οποία αποχώρησαν από τον κυβερνητικό συνασπισμό με το σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα των Εργαζομένων

Οι εξελίξεις στη Βραζιλία, με την πολιτική κρίση να κορυφώνεται, έχουν βρεθεί διεθνώς στο επίκεντρο της προσοχής.
Καθόλου παράξενο, μιας και μιλάμε για την 7ημεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, την 5η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο από άποψη έκτασης και πληθυσμού, τη μεγαλύτερη χώρα στο νότιο ημισφαίριο του πλανήτη. Μια χώρα που τα προηγούμενα χρόνια σημείωσε μεγάλους ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης, φτάνοντας μάλιστα το 2011 να εκτοπίσει τη Βρετανία από την 6η θέση της παγκόσμιας οικονομίας.
Παίζει σημαντικό ρόλο στο πλαίσιο της συμμαχίας των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότιος Αφρική) καθώς και σημαντικών διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων (π.χ. Celac, Mercosur/Unasur), που προωθούνται σε επίπεδο Αμερικής. Θυμίζουμε, επίσης, ότι από το 2004, δηλαδή επί «προοδευτικών» κυβερνήσεων, είναι επικεφαλής της στρατιωτικής επέμβασης στην Αϊτή υπό τον μανδύα του ΟΗΕ.

Σκάνδαλα και αποστασίες: Το «ψωμοτύρι» του αστικού πολιτικού συστήματος

Η διαδικασία αποπομπής της Προέδρου Ντίλμα Ρουσέφ, ενάμιση χρόνο μετά τη νίκη της στις προεδρικές εκλογές του 2014, που συνοδεύτηκε από διαδηλώσεις υπέρ και κατά της και έντονη πολιτική αντιπαράθεση, αποτελεί μια σοβαρή εξέλιξη μετά από μια πολιτική περίοδο 13 χρόνων διακυβέρνησης της χώρας με επικεφαλής Πρόεδρο από το σοσιαλδημοκρατικό PT (Κόμμα των Εργαζομένων) που συνεργάζεται σε κυβερνητικό επίπεδο με το ΚΚ της Βραζιλίας. Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως έξω από τα σενάρια «αριστερής διαχείρισης» του καπιταλισμού τοποθετείται το Βραζιλιάνικο ΚΚ.
Αν κάποιος σταθεί στην επιφάνεια των γεγονότων και των αλληλοκαταγγελιών δε βγάζει εύκολα συμπέρασμα. Από τη μια, οι καταγγέλλοντες την Πρόεδρο για διαφθορά είναι οι ίδιοι βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στα σκάνδαλα. Είναι ενδεικτικό ότι ο πρόεδρος της Βουλής, Εντουάρντο Κούνια, αφότου πυροδότησε τη διαδικασία που οδήγησε στην απομάκρυνση της Προέδρου Ντίλμα, στη συνέχεια... απομακρύνθηκε και αυτός από το Ανώτατο Δικαστήριο, με κατηγορίες για διαφθορά, που αφορούν πολλά εκατομμύρια αριστερά - δεξιά σε μίζες... Ο Κούνια φυσικά είχε εκλεγεί πρόεδρος της Βουλής με τις ψήφους του PT και ανήκει, μαζί με τον αντιπρόεδρο Τεμέρ, στο πρώην σύμμαχο «κεντρώο» κόμμα PMDB. Ο αντιπρόεδρος Μισέλ Τεμέρ που ανέλαβε χρέη προσωρινού Προέδρου έχει καταδικαστεί για παρατυπίες στην προεκλογική χρηματοδότηση, χάνοντας μάλιστα το δικαίωμα να είναι υποψήφιος για 8 χρόνια, ενώ το όνομά του και μισής ντουζίνας από τους υπουργούς της «αδιάφθορης» κυβέρνησής του εμπλέκεται στις έρευνες για το σκάνδαλο της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας «Petrobras». Καθόλου παράξενο λοιπόν ότι σε πρόσφατη δημοσκόπηση ένα 58% δηλώνει ότι θα ήθελε να τον δει να ακολουθεί το δρόμο της προκατόχου του...
Από την άλλη, οι υποστηρικτές της Προέδρου μιλάνε για «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα», επειδή η κατηγορία με την οποία αποπέμφθηκε και παραπέμφθηκε η Ντίλμα - που κατηγορείται ότι «μαγείρεψε» τα δημοσιονομικά στοιχεία - δε συνιστά εγκληματική πράξη. Οι κατηγορίες για «προδοσία», «πραξικόπημα» και «χτύπημα της δημοκρατίας» αφορούν φυσικά τους... πρώην συμμάχους και ιδιαίτερα το PMBD, τον μεγαλύτερο μέχρι πρότινος εταίρο τους στον κυβερνητικό συνασπισμό εδώ και 8 χρόνια (στήριξε στη 2η εκλογή τον Λούλα το 2006, το 2010 και 2014 την Ντίλμα), που του είχαν ανατεθεί η 2η και 3η θέση (αντιπρόεδρος και πρόεδρος της Βουλής) στην κρατική - πολιτειακή ιεραρχία, από όπου στήριζαν την «προοδευτική» διακυβέρνηση...
Φυσικά, τα σκάνδαλα και οι δοσοληψίες των αστών πολιτικών με τους κεφαλαιοκράτες υπάρχουν και βασιλεύουν, και στη Βραζιλία όπως και στη χώρα μας και σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Λ.χ. το 2012 καταδικάστηκαν στη Βραζιλία, με μεγάλες ποινές, γύρω στους 25 επιχειρηματίες και πολιτικοί, μεταξύ των οποίων και κορυφαία στελέχη του ΡΤ.
Αλλά μάλλον ρουτίνα αποτελούν και οι «αποστασίες». Τα παζάρια και η μεταπήδηση των αστικών δυνάμεων από τον ένα συνασπισμό στον άλλο, αλλά και των πολιτικών από το κόμμα με το οποίο έχουν εκλεγεί σε άλλο, είναι συνηθισμένα φαινόμενα, δείγματα ενός πολύ εύθραυστου αστικού κομματικού - πολιτικού συστήματος που προβληματίζει την άρχουσα τάξη. Για αυτό και έχει ανοίξει συζήτηση για την πολιτική μεταρρύθμιση στην κατεύθυνση της θωράκισής του.
Η διεθνής εμπειρία έχει πολλά παραδείγματα χωρών όπου τα - υπαρκτά - σκάνδαλα και η «κάθαρση» αποτέλεσαν το όχημα για βίαιες αναμορφώσεις του πολιτικού συστήματος σε φάσεις που οξύνεται η οικονομική κρίση και οι αντιθέσεις στην καπιταλιστική οικονομία.

Προς αλλαγή μείγματος καπιταλιστικής διαχείρισης

Οποιος κάνει μια σοβαρή ανάγνωση της κατάστασης, δεν μπορεί παρά να αντιληφθεί ότι το ουσιαστικό πρόβλημα βρίσκεται στην οικονομία. Πράγματι, μετά από πολλά χρόνια ορμητικής καπιταλιστικής ανάπτυξης που ωφέλησε τα βραζιλιάνικα μονοπώλια και αναβάθμισε τη θέση της Βραζιλίας διεθνώς υπό τις κυβερνήσεις του PT, η επιβράδυνση της βραζιλιάνικης οικονομίας μετατράπηκε σε στασιμότητα το 2014, για να βυθιστεί το 2015 με -3,8% ύφεση, διόγκωση του χρέους, εκτίναξη του πληθωρισμού και απώλεια πάνω από 1,5 εκατ. θέσεων εργασίας.
Η εξάντληση του μείγματος οικονομικής πολιτικής, που στηρίζεται στην επέκταση των κρατικών δαπανών, και ο προσανατολισμός σε περιοριστικά μέτρα γίνονται φανερά εδώ και κάποια χρόνια και στη Βραζιλία, αλλά και σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ηδη από το 2013 που διαφαίνονται τα πρώτα κρισιακά σημάδια, η κυβέρνηση της Ντίλμα Ρουσέφ προχώρησε σε νέα μέτρα υπέρ του κεφαλαίου όπως φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, κίνητρα, παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που συναγωνίζεται τις πιο «νεοφιλελεύθερες» κυβερνήσεις: Λιμάνια, αυτοκινητόδρομοι, αεροδρόμια, πετρελαιοπαραγωγά πεδία¹.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ενρίκε Μεϊρέλες, ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Τεμέρ, διετέλεσε πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Βραζιλίας επί Λούλα. Μάλιστα, αναφέρεται ότι ο Λούλα προσπαθούσε, τα τελευταία χρόνια, να πείσει την Ντίλμα να τον διορίσει υπουργό Οικονομικών στην κυβέρνησή της.
Η κατάσταση δυσκολεύει την κοινωνική συναίνεση που επεδίωξαν οι κυβερνήσεις του PT με μια σειρά επιδοματικών πολιτικών, που μείωσαν μεν την απόλυτη - ακραία φτώχεια, συνεχίζοντας την πολιτική στήριξης των μονοπωλιακών συμφερόντων, με το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης σε πολύ υψηλά επίπεδα. Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να κρυφτεί η πραγματικότητα των 53 και πάνω εκατομμυρίων που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας.

Αστική διαπάλη για τις διεθνείς συμμαχίες

Σοβαρές μερίδες του κεφαλαίου φαίνεται ότι θα προτιμούσαν την κρίση να διαχειριστούν κυβερνητικά σχήματα με μεγαλύτερη σταθερότητα. H κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι η επιβράδυνση της Κίνας έχει άμεσο αντίκτυπο στην εκδήλωση της οικονομικής κρίσης στη Βραζιλία, ενώ δυσκολίες αντιμετωπίζουν και άλλες χώρες των BRICS όπως η Ρωσία και οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις σε όλη τη Λατινική Αμερική ανάμεσα στις ΗΠΑ, σε χώρες της ΕΕ, τη Ρωσία και την Κίνα. Δυναμώνουν οι προβληματισμοί σε τμήματα του κεφαλαίου για τους διεθνείς προσανατολισμούς της χώρας.
Η διχογνωμία μέσα στην άρχουσα τάξη για τις διεθνείς συμμαχίες της σε συνθήκες κρίσης μπορεί να οδηγήσει σε ακραία πολιτική όξυνση. Αρκεί να αναλογιστούμε το πρόσφατο παράδειγμα της Ουκρανίας και την τροπή που πήραν οι ενδοαστικές αντιθέσεις στο φόντο των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Αναγκαιότητα η αντικαπιταλιστική πάλη

Σε τέτοιες συνθήκες, όπως γνωρίζουμε από την ιστορία, η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση συχνά προετοιμάζει μια έντονη αντιδραστική στροφή στο πολιτικό σύστημα και τις αστικές δυνάμεις, οι οποίες πάντα οριοθετούν κάθε φορά κατά πως τους βολεύει την «νομιμότητα». Τέτοια σημάδια ήδη εκδηλώθηκαν κατά τη διαδικασία αποπομπής της Ντίλμα και θα ενταθούν.
Η οργάνωση της πάλης ενάντια στην αντιδραστική πολιτική που θα ακολουθήσει η κυβέρνηση Τέμερ, η διεθνιστική αλληλεγγύη με τους αγώνες των εργαζομένων για τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματά τους, θα πρέπει να συνοδευτεί από την ουσιαστική συζήτηση και εξαγωγή συμπερασμάτων για την πορεία που οδήγησε εδώ.
Οι θέσεις που προβλήθηκαν περί «αειφόρου», χωρίς κρίσεις, ανάπτυξης του καπιταλισμού στη Βραζιλία, δεν πήραν υπόψη τους αδυσώπητους οικονομικούς νόμους και τις αντιθέσεις του συστήματος, οδήγησαν σε αυταπάτες. Οι εξελίξεις στη Βραζιλία αποτέλεσαν στοιχείο αντιπαράθεσης και μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα.
Η χειραφέτηση του εργατικού κινήματος από την αστική επιρροή, τον προσανατολισμό του σε σύγκρουση με το αστικό κράτος, τα μονοπώλια και τις πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν τα συμφέροντά τους είναι το μεγάλο ζητούμενο.
Εχει συσσωρευτεί σημαντική πείρα από την πολιτική των αστικών κυβερνήσεων το δεύτερο μισό της δεκαετίες του '80 μετά τη δικτατορία, και του '90 που προκάλεσαν μεγάλη φτώχεια και υψηλή εκμετάλλευση στην εργατική τάξη της Βραζιλίας, αλλά και από την αστική διακυβέρνηση των Λούλα και Ρουσέφ (2002 - 2016), που συνέχισαν τη διαχείριση του καπιταλισμού με «αριστερά» και «αντινεοφιλελεύθερα» συνθήματα και καλλιέργησαν ψεύτικες προσδοκίες.
Ολα τα παραπάνω αποτελούν βάση για να βγουν σοβαρά συμπεράσματα και να γίνουν βήματα στον απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων από το φαύλο κύκλο του δήθεν «μικρότερου κακού». Για να τεθεί αποφασιστικά η αναγκαιότητα της αντικαπιταλιστικής πάλης, της χάραξης από το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα αυτοτελούς στρατηγικής από τα αστικά κέντρα, που θα κοιτά μπροστά, στο σοσιαλισμό, που είναι όρος για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, αξιοποιώντας τις τεράστιες δυνατότητες μιας χώρας με απέραντες πηγές πλούτου που καρπώνονται μια χούφτα καπιταλιστών.
Σημείωση:
1. Σε σημείο που εκθέσεις της ΕΕ σημειώνουν πριν από τις εκλογές του 2014 ότι οι διαφορές στην οικονομική πολιτική μεταξύ της Ντίλμα Ρουσέφ και του ανθυποψηφίου της Νέβες του PSDB «στην πράξη είναι μάλλον λιγότερο αισθητές από ό,τι δηλώνουν τα προεκλογικά τους μηνύματα» (http://www.europarl.europa.eu/RegData/etudes/IDAN/2014/536412/EXPO_IDA(2014)536412_EN.pdf)

ΒΡΕΤΑΝΙΑ Κυρίαρχες οι καμπάνιες των τμημάτων του κεφαλαίου

ΒΡΕΤΑΝΙΑ 

Κυρίαρχες οι καμπάνιες των τμημάτων του κεφαλαίου

Από πρόσφατες κινητοποιήσεις των ειδικευόμενων γιατρών στη Βρετανία

Σε ένα μήνα, στις 23 Ιούνη, πραγματοποιείται στη Βρετανία το δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της χώρας στην ΕΕ, με τα «στρατόπεδα» υπέρ και κατά αυτής της εξέλιξης να κλιμακώνουν την αντιπαράθεσή τους. Το στοιχείο, όμως, που ξεχωρίζει, είναι το γεγονός ότι η αστική τάξη και τα βασικά κόμματά της εμφανίζονται διχασμένα, κάτι που αντανακλά στα ιδιαίτερα συμφέροντα μερίδων του κεφαλαίου που ωφελούνται περισσότερο ή λιγότερο από μια τέτοια εξέλιξη.
Ετσι, έχουν διαμορφωθεί βασικά δύο καμπάνιες του «ναι» στην παραμονή, «Η Βρετανία δυνατότερη μέσα στην ΕΕ» (Britain stronger in Europe) και του «όχι», «Ψηφίστε έξοδο» (Vote Leave), όπου και στις δύο συμμετέχουν στελέχη και από τις δύο αστικές πολιτικές δυνάμεις, Συντηρητικοί και Εργατικοί. Συγκεκριμένα, επικεφαλής της καμπάνιας του «ναι» είναι ο Συντηρητικός πρωθυπουργός της χώρας, Ντέιβιντ Κάμερον, πολλοί υπουργοί του και ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος, Τζερέμι Κόρμπιν, που εμφανίζεται με τη δική του καμπάνια «Εργατικοί μέσα» (Labour in) και προβάλλει ότι η δική του διαχειριστική πρόταση για «ναι» στην παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ είναι πολύ καλύτερη από αυτή του Κάμερον. Στην καμπάνια του «όχι» στην παραμονή εμφανίζεται επικεφαλής ο Συντηρητικός πρώην δήμαρχος του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον, όπως και σειρά βουλευτών του Συντηρητικού Κόμματος, αλλά και του Εργατικού με την καμπάνια «Εργατικοί για την έξοδο» ή «Εργατικοί για τη Βρετανία» (Labour leave ή Labour for Britain). Επίσης, υπέρ του «όχι» έχουν ταχθεί και το αντιμεταναστευτικό Κόμμα Ανεξαρτησίας του Νέιτζελ Φάρατζ και διάφορα άλλα εθνικιστικά κόμματα.
Ο Κάμερον, έχοντας εξασφαλίσει από το Φλεβάρη τη συμφωνία με την ΕΕ, στο παζάρι που έγινε για να υπάρξουν εξαιρέσεις σε συγκεκριμένα ζητήματα, χρησιμοποιεί το δημοψήφισμα ως μέσο για την επαναδιαπραγμάτευση της Βρετανίας στην ΕΕ, που έτσι κι αλλιώς δεν συμμετέχει στο ευρώ. Θυμίζουμε ότι στη συμφωνία του Φλεβάρη προβλέπονταν: εξαίρεση της Βρετανίας από την περαιτέρω πολιτική και οικονομική ολοκλήρωση, χωρίς να έχει τη δυνατότητα βέτο σε τέτοια ζητήματα, μείωση των ρυθμιστικών βαρών για επιχειρήσεις και ενίσχυση της εσωτερικής αγοράς, περιορισμός επιδομάτων σε νεοεισερχόμενους εργαζόμενους από άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ. Αυτό το «πακέτο» πουλάει στο κεφάλαιο ως αβαντάζ και επιχειρεί να χειραγωγήσει και το λαό, που βιώνει στο πετσί του για δεκαετίες χτύπημα δικαιωμάτων τόσο από τις κυβερνήσεις των Συντηρητικών όσο και των Εργατικών.
Ενδιαφέρον, όμως, έχει και η επιχειρηματολογία του δήθεν «αριστερού» ηγέτη των Εργατικών, Κόρμπιν, που στηρίζει τη συμμετοχή στην ΕΕ, κάνοντας εκκλήσεις περί «αλλαγής» της, που «όμως μπορεί να γίνει μόνο με τους συμμάχους μας». Ετσι, αυτός «πουλάει» κυρίως προς τους εργαζόμενους ότι μέσα στη λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου μπορεί να υπάρξει «εκδημοκρατισμός, ισχυρότερα δικαιώματα για τους εργαζόμενους, βιώσιμη ανάπτυξη και θέσεις εργασίας» και «τερματισμός των πιέσεων για αποκρατικοποιήσεις και απορρύθμιση δημόσιων υπηρεσιών». Δεν είναι τυχαίο ότι ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γιάνης Βαρουφάκης, που καλλιεργεί τις ίδιες αυταπάτες, συνεργάζεται με τη νέα ηγεσία των Εργατικών.

Βιομήχανοι και αστοί υπέρ και κατά

Ο Σύνδεσμος Βρετανικών Βιομηχανιών, η πιο μεγάλη εργοδοτική οργάνωση με 140 ομοσπονδίες/συλλόγους μέλη του, εκπροσωπώντας 190.000 επιχειρήσεις που απασχολούν 7 εκατ. εργαζόμενους, στηρίζει τη διαπραγματευτική γραμμή του Κάμερον. Ο πρόεδρος, Πολ Ντρέσλερ, υποστηρίζει ότι σήμερα το 60% του παγκοσμίου εμπορίου της Βρετανίας γίνεται μέσα από τις συμφωνίες της ΕΕ. Σε πρόσφατη ομιλία του, τόνισε ότι «οι εναλλακτικές στο στάτους πλήρους μέλους της ΕΕ θα σήμαιναν μια περίοδο "αποκοπής" από τις συμφωνίες ελευθέρου εμπορίου με πάνω από 50 χώρες. Η Βρετανία θα αναγκαστεί να ξεκινήσει από το μηδέν (...) και θα αντιμετωπίσει αβεβαιότητα».
Επίσης, το IOD (Ινστιτούτο Διευθυντών) για διευθυντικά στελέχη, μέλη διοικήσεων επιχειρήσεων, ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, γενικούς διευθυντές με 34.500 μέλη, αναφέρει ότι το 63% των μελών του θέλουν την παραμονή σε μια αναμορφωμένη ΕΕ.
Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει ένα τμήμα του κεφαλαίου με την επωνυμία Business for Britain (Επιχειρήσεις για τη Βρετανία) που τάσσεται υπέρ της εξόδου από την ΕΕ. Η συγκεκριμένη κίνηση έχει συγκεντρώσει υπογραφές 1.000 επιχειρηματιών, διευθυντικών στελεχών, μετόχων επιχειρήσεων. Ενδεικτικά: Dixons Retail Plc (μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων), Kersey Hairdressing (αλυσίδα κομμωτηρίων), Killik & Co LLP (Επενδυτικοί Σύμβουλοι), William Lamb Footwear (μεγαλύτερη εταιρεία στην υπόδηση), Bloomberg New Energy Finance (αναλυτές/επενδυτές στον τομέα της Ενεργείας), The ECU Group Plc (επενδυτικό ταμείο), White House Products Ltd (μεταποίηση - ανταλλακτικά για αυτοκίνητα κ.λπ.), Concept Business Group (Ειδικοί σε επενδύσεις σε ακίνητα), Gorkana (Σύμβουλοι στο χώρο των ΜΜΕ).
Η Συνομοσπονδία Εργαζομένων Βρετανίας, στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας, με 52 ομοσπονδίες - μέλη στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, τοποθετείται υπέρ της παραμονής, με ...επιχείρημα ότι δήθεν η ΕΕ εξασφαλίζει δικαιώματα στους εργαζόμενους.
Από την άλλη, Ομοσπονδίες όπως RMT στις Μεταφορές και Aslef ειδικότερα στους σιδηρόδρομους, εργαζόμενοι στα αρτοποιεία και τρόφιμα γενικότερα τάσσονται υπέρ της εξόδου από την ΕΕ. Μαζί με αυτά τα συνδικάτα, στη λεγόμενη «Αριστερή Καμπάνια για έξοδο από την ΕΕ» (Left Leave) συμμετέχουν το ΚΚ Βρετανίας, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (Τροτσκιστές), ο Σύνδεσμος Ινδών Εργαζομένων στη Μεγάλη Βρετανία, το Συμβούλιο Μπαγκλαντέζων Εργαζομένων στη Βρετανία. Η καμπάνια αυτή προβάλλει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ, χωρίς να συνδέει την έξοδο από αυτή την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία με την ανάγκη ρήξης συνολικά με την εξουσία του κεφαλαίου, για να πάρει η εργατική τάξη τα μέσα παραγωγής στα δικά της χέρια.

Ποιος και γιατί χρειάζεται συνθετικό ανθρώπινο DNA;

Ποιος και γιατί χρειάζεται συνθετικό ανθρώπινο DNA;

• Μυστική συνάντηση επιστημόνων, επιχειρηματιών, δικηγόρων και κυβερνητικών αξιωματούχων στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ, με θέμα τη σύνθεση ανθρώπινου DNA
• Δυνατότητες και κίνδυνοι από τη ραγδαία ανάπτυξη της γενετικής στην εποχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας

Mario Tama/Getty Images

Στις 10 Μάη, στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ, μυστικά, χωρίς δημοσιότητα, μαζεύτηκαν γύρω στους 150 επιστήμονες, επιχειρηματίες, δικηγόροι και κυβερνητικοί αξιωματούχοι, για να κάνουν μια «διερευνητική» συζήτηση σχετικά με τη σύνθεση στο εργαστήριο πλήρων γονιδιωμάτων οργανισμών, μεταξύ αυτών και του ανθρώπινου γονιδιώματος. Ετσι τουλάχιστον περιέγραψε το αντικείμενο της συζήτησης, ένας εκ των συνδιοργανωτών, ο Τζορτζ Τσερτς, καθηγητής του Χάρβαρντ, όταν η πραγματοποίηση της συνάντησης τελικά διέρρευσε στον Τύπο. Ο Τσερτς δικαιολόγησε τη μυστικότητα, λέγοντας ότι είχε γίνει συμφωνία με πολύ γνωστό επιστημονικό περιοδικό για δημοσίευση με το ίδιο θέμα και το περιοδικό επέβαλε στους συμμετέχοντες εμπάργκο πληροφόρησης στα ΜΜΕ. Υποσχέθηκε ότι αμέσως μετά τη δημοσίευση του άρθρου στο περιοδικό, θα δοθεί στη δημοσιότητα βίντεο με τα πλήρη πρακτικά της συνάντησης.

Ναι μεν αλλά...

Οι συνδιοργανωτές Ντρου Εντι και Λόρι Ζόλοθ, υποστήριξαν ότι υπήρξε σκόπιμα μυστικότητα, ώστε να μπορούν όλοι να μιλήσουν ελεύθερα, ενώ σε άρθρο τους σε άλλο επιστημονικό περιοδικό υποστήριξαν ότι η συνάντηση έγινε «για να συντεθεί ένα πλήρες ανθρώπινο γονιδίωμα με τη μορφή κυτταρικής σειράς μέσα στα επόμενα 10 χρόνια». Ο Τσερτς ανασκεύασε αυτήν την εκδοχή, λέγοντας ότι εξήγησε στους δύο συναδέλφους του πως δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος και ότι στάλθηκαν νέες προσκλήσεις που διευκρίνιζαν καλύτερα το θέμα. Καμία εξήγηση δεν δόθηκε για τη συμμετοχή επιχειρηματιών σε μια διερευνητική επιστημονική συνάντηση αρχών, γύρω από έναν τόσο ευαίσθητο τομέα έρευνας. Είναι όμως προφανές ότι, από τη μια πλευρά, αναζητούνται χρηματοδότες και, από την άλλη, νέοι τομείς μεγάλης κερδοφορίας.

Δισυπόστατος

Ο Τσερτς δεν είναι κανένας τυχαίος. Πέρα από καθηγητής Γενετικής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, είναι και καθηγητής Επιστημών Υγείας και Τεχνολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο και στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT). Καταπιάνεται με πολλά και κάποιοι τον θεωρούν υπερφίαλο, καθώς μεταξύ άλλων θέλει να επαναφέρει στην ύπαρξη τα μαμούθ, τον άνθρωπο του Νεάντερταλ, να τροποποιήσει μαζικά το γενετικό κώδικα των κυττάρων μοσχευμάτων που προέρχονται από χοίρους, ώστε να μην απορρίπτονται από τον ανθρώπινο οργανισμό, να αντιστρέψει τη διαδικασία της γήρανσης και να κατασκευάσει ανθρώπινο γονιδίωμα ανθεκτικό στον καρκίνο. Εκτός από επιστήμονας, είναι και επιχειρηματίας καθώς είναι συνιδρυτής 7 επιχειρήσεων και σκοπεύει να συμμετέχει σε τουλάχιστον άλλες 9, που όλες θα δραστηριοποιούνται σε τομείς που σχετίζονται με τη γενετική. Εχει αναγάγει σε άλλο επίπεδο την έννοια της «σύγκρουσης συμφερόντων»... Ο Τσερτς υποστηρίζει ότι η τεχνολογία CRISPR αντικατάστασης γονιδίων και γενικότερα τροποποίησης του γονιδιώματος που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια - και με δική του συμβολή - σύντομα θα είναι απαρχαιωμένη, καθώς οι επιστήμονες θα μπορούν να οικοδομούν επακριβώς τα γονιδιώματα εξαρχής, συνδέοντας τα «γράμματα» του DNA (νουκλεοτίδια), ένα προς ένα.
Ο Τσερτς είναι δηλωμένος οπαδός των επεμβάσεων στον ανθρώπινο γενετικό κώδικα, μερικές από τις οποίες θα μπορούσαν πραγματικά να διορθώσουν βαριές και ανίατες σήμερα κληρονομικές ασθένειες, αν ήταν εφικτές χωρίς παρενέργειες. Οταν το 2005 είχε γείρει η πλάστιγγα υπέρ της άποψης ότι η δημοσιοποίηση του γενετικού κώδικα ανθρώπων μπορεί να τους εκθέσει σε ασφαλιστικούς κινδύνους και κινδύνους εκβιασμών, εφόσον υποδεικνύει αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης κάποιας ασθένειας, ο Τσερτς είχε αναρτήσει στο διαδίκτυο τον δικό του πλήρη γενετικό κώδικα.

Συναντήσεις

Το περιεχόμενο της συνάντησης στο Χάρβαρντ έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές που υποτίθεται εδραιώθηκαν τον περασμένο Δεκέμβρη στη Διεθνή Συνάντηση Κορυφής για την Τροποποίηση του Ανθρώπινου Γονιδιώματος. Η πραγματοποίηση εκείνης της συνάντησης είχε θεωρηθεί επιτακτική μετά τις ανακοινώσεις Κινέζων επιστημόνων για χρήση της τεχνολογίας CRISPR σε ανθρώπινα έμβρυα (με όχι ικανοποιητικά αποτελέσματα). Στη συνάντηση του Δεκέμβρη του 2015 συμμετείχαν επιστήμονες, φιλόσοφοι, υποστηρικτές των δικαιωμάτων των ασθενών(;!), κυβερνητικοί αξιωματούχοι κ.ά. και αποφασίστηκε ότι η κλινική έρευνα για την πραγματοποίηση αλλαγών σε ανθρώπινα γονιδιώματα, που θα μπορούσαν να κληρονομηθούν, δεν πρέπει να προχωρήσει πριν υπάρξει «ευρεία κοινωνική συναίνεση σχετικά με τη σκοπιμότητα των προτεινόμενων αλλαγών». Η συνάντηση του Χάρβαρντ μοιάζει ως απάντηση στη συνάντηση του Δεκέμβρη, από ανθρώπους που θεωρούν ότι για λόγους επιστημονικούς, αλλά και επιχειρηματικούς (δηλαδή κέρδους) πρέπει να υπάρχει μεγάλη ελευθερία στην τροποποίηση του ανθρώπινου γενετικού κώδικα.
Πέρα από τις δηλώσεις του Τσερτς, ενδιαφέρον έχουν οι δηλώσεις στο διαδικτυακό ενημερωτικό επιστημονικό περιοδικό STAT άλλων επιστημόνων, που συμμετείχαν, ή κλήθηκαν αλλά δεν παραβρέθηκαν, στη συνάντηση στις 10 Μάη. «Δεν θα καταλάβουμε πραγματικά το γονιδίωμα, αν δεν το κατασκευάσουμε εξαρχής», δήλωσε ο δρ. Μάθιου Πόρτεους, του πανεπιστημίου Στάνφορντ, θεωρώντας πρόκληση την ίδια τη χημική σύνθεση του μεγέθους 3 δισεκατομμυρίων νουκλεοτιδίων ανθρώπινου γονιδιώματος. «Το πέρασμα από την ανάγνωση DNA στο "γράψιμο" DNA είναι το φυσικό επόμενο βήμα», είπε ο Φράνσις Κόλινς, διευθυντής των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας των ΗΠΑ, της αρμόδιας κρατικής αρχής για το θέμα. Η δήλωσή του δείχνει ότι και σε κρατικό επίπεδο υπάρχει θετική εκτίμηση για τις επιστημονικές και επιχειρηματικές προοπτικές της συνθετικής βιολογίας. Μέχρι στιγμής έχουν συντεθεί τμήματα DNA με μέγεθος 1.800 νουκλεοτιδίων, όσο δηλαδή είναι το μέγεθος ορισμένων γονιδίων. Το 2010, ο Κρεγκ Βέντερ, άλλος επίδοξος επιστήμονας - επιχειρηματίας, είχε συνθέσει το γονιδίωμα βακτηρίου, που είχε μέγεθος ίσο με το 0,03% του ανθρώπινου.

Μέθοδος δοκιμής και σφάλματος

Αν και εδώ και 15 χρόνια έχουμε στη διάθεσή μας πλήρη χαρτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος, αγνοούμε κατά το μεγαλύτερο μέρος πώς η αλληλεπίδραση των γονιδίων εκφράζεται στο φαινότυπο, καθώς και τη λεπτομερή λειτουργία και αλληλεπίδραση των επιγενετικών παραγόντων. Η αξία της δυνατότητας σύνθεσης DNA και πειραματισμών με αυτό, ώστε να προσδιοριστεί ο ρόλος γονιδίων και τμημάτων του κώδικα, που ελέγχουν την έκφραση των γονιδίων, είναι αδιαμφισβήτητος. Το ερώτημα είναι μέχρι πού μπορεί να φτάσει η χρήση της μεθόδου «δοκιμής και σφάλματος» σε ανθρώπινα κύτταρα. Σαφώς δεν πρέπει να φτάσει να χρησιμοποιείται σε ολοκληρωμένους ανθρώπους, που θα γεννηθούν και θα μεγαλώσουν λειτουργώντας ως πειραματόζωα. Η αξιοποίηση της τεχνικής CRISPR, όπως και της εξολοκλήρου συνθετικής κατασκευής τμημάτων DNA, πρέπει να γίνει για την αντιμετώπιση κληρονομικών ασθενειών και όχι για μελλοντικό εμπόριο γονιδίων, ευγονική, κατασκευή υπερστρατιωτών, ηλίθιων δούλων και άλλων διαστροφών της καπιταλιστικής επιχειρηματικότητας και της κρατικής της έκφρασης.
Τι είδους τροποποιήσεις θα επιδιωχθεί να εισαχθούν στο συνθετικό DNA ή στο φυσικό DNA; Στο όνομα και με την έγκριση ποιανού γίνονται τέτοιες μελέτες; Με ποιο κίνητρο; Είναι δυνατός ο λαϊκός έλεγχος της κατεύθυνσης και της πορείας των σχετικών ερευνών; Οπως αποδεικνύουν οι μυστικές συναντήσεις στις ΗΠΑ για συνθετικό ανθρώπινο DNA και οι σχετικά πρόσφατες ανακοινώσεις ερευνητών στην Κίνα για πειράματα με ανθρώπινα έμβρυα με την τεχνική CRISPR, τέτοιος έλεγχος στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει στην πράξη. Θα μπορούσαν να μπουν έστω κάποιοι φραγμοί, κάποια όρια, από τους σοφούς του αστικού κράτους και των διακρατικών ενώσεων; Ισως, αλλά κι αυτοί οι φραγμοί θα ήταν πάντα υπό τη δαμόκλειο σπάθη των αναγκών που γεννάει η καπιταλιστική κρίση διαρκείας και οι μελλοντικές κρίσεις, που αναπότρεπτα θα γεννά το σύστημα αυτό, όσο υπάρχει.

Δύο επιλογές

Υπάρχουν δύο επιλογές: Η μία είναι να γίνουν τα ζητήματα των κινδύνων από τις εκπληκτικές δυνατότητες της σύγχρονης επιστήμης και τεχνικής, στο πλαίσιο του σημερινού ξεπερασμένου τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας, ένας ακόμα λόγος στη συνείδηση των ανθρώπων, για δράση με στόχο την αντικατάσταση αυτής της οπισθοδρομικής και επικίνδυνης μορφής κοινωνικής οργάνωσης, με την κομμουνιστική οργάνωση της κοινωνίας. Μην έχοντας εσωτερικές ταξικές αντιθέσεις (στην αναπτυγμένη της μορφή) και εγγενή προβλήματα, όπως οι καπιταλιστικές κρίσεις, η κομμουνιστική κοινωνία είναι εκείνη, που μπορεί να αντιμετωπίσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, για το κοινωνικό σύνολο, τις προκλήσεις, που θέτει η επιστημονική ανάπτυξη. Αποκλείοντας ως εναλλακτική την επιστροφή στα σπήλαια, η άλλη επιλογή είναι να θεωρηθεί πως μπορεί να βρεθούν ασφαλείς λύσεις μέσα στο σύστημα, ή ότι σε κάθε περίπτωση είναι μαξιμαλιστικός στόχος η ανατροπή και αντικατάστασή του με το νέο τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας και να ελπίζουμε να αποφύγουμε κάποια από τις δυστοπικές εξελίξεις, που κυριαρχούν στη σύγχρονη επιστημονική φαντασία (γιατί κυριαρχούν άραγε;), ή ένα ατύχημα από κάποια επιχειρηματική προσπάθεια του κ. Τσερτς, ή κάποιου άλλου εκφραστή της καπιταλιστικής επιχειρηματικότητας.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: http://www.statnews.com

Το επικίνδυνο παιχνίδι του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού

Το επικίνδυνο παιχνίδι του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού

Υποχρεώσεις που αγγίζουν τους 10 μήνες το χρόνο περιλαμβάνει το πρόγραμμα ομάδων και παικτών, ιδιαίτερα αυτών που βρίσκονται στη λεγόμενη «ελίτ»

Το διπλό περιστατικό με τους ξαφνικούς θανάτους δύο ακόμα ποδοσφαιριστών, και μάλιστα την ώρα που αγωνίζονταν με τις ομάδες τους, σε Ρουμανία και Βραζιλία, πριν από λίγες μέρες, συγκλόνισε για μια ακόμη φορά. Μάλιστα, το γεγονός ότι τα δύο περιστατικά συνέβησαν σε λιγότερο από 24 ώρες προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη αίσθηση.
Συγκεκριμένα, ο Καμερουνέζος παίκτης της Ντιναμό Βουκουρεστίου Πατρίκ Εκένγκ κατέρρευσε την ώρα του αγώνα της ομάδας του με τη Βιτορούλ, όταν περίπου 9 λεπτά μετά την είσοδό του στον αγώνα έχασε τις αισθήσεις του. Οπως διαπιστώθηκε, ο 26χρονος παίκτης είχε υποστεί ανακοπή καρδιάς και παρά τη διακομιδή του στο νοσοκομείο και τις προσπάθειες των γιατρών για να επανέλθει, κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ αφήνοντας την τελευταία του πνοή. Μόλις 24 ώρες μετά το περιστατικό με τον Εκένγκ, αντίστοιχο συνέβη και στη Βραζιλία, όπου ένας άλλος παίκτης, επίσης 26 ετών, ο Μπερνάρντο Ριμπέιρο, της Φριμπουργκουένσε (ομάδα β' εθνικής κατηγορίας της χώρας) υπέστη και αυτός ανακοπή καρδιάς κατά τη διάρκεια φιλικής αναμέτρησης. Και αυτός διακομίστηκε στο νοσοκομείο, ωστόσο η κατάστασή του δεν ήταν αναστρέψιμη.
Και τα δυο νέα περιστατικά, πέρα από το σοκ που προκαλούν, αποτελούν άλλον ένα κρίκο στην τραγική αλυσίδα με θανάτους αθλητών και ιδιαίτερα ποδοσφαιριστών, η οποία δυστυχώς τα τελευταία χρόνια μεγαλώνει συνεχώς. Από την άλλη, οι δύο πρόσφατες περιπτώσεις, ανεξάρτητα από τα αμιγώς παθολογικά αίτια που ενδέχεται να χαρακτηρίζουν το κάθε περιστατικό, ξαναφέρνουν στην επιφάνεια μια σειρά σημαντικών ζητημάτων που σχετίζονται με τις λογικές που επιβάλλει σήμερα το οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού και ειδικότερα του ποδοσφαίρου, που όχι απλά δεν υπολογίζουν την υγεία των αθλητών, αλλά μπροστά στον «τελικό σκοπό», που είναι η απόκτηση αλλά και η μεγιστοποίηση των κερδών για πολυεθνικές, επιχειρηματίες και χορηγούς, κάνουν τους αθλητές πραγματικά «αναλώσιμους».

Υποχρεώσεις διάρκειας ...365 ημερών

Γνώριμες τείνουν να γίνουν πλέον οι σκηνές με την κατάρρευση παικτών στα γήπεδα (φωτ. από το περιστατικό με τον Πατρίκ Εκένγκ)

Εχουν περάσει σχεδόν 10 χρόνια από την περίφημη φράση του Βραζιλιάνου διεθνούς ποδοσφαιριστή Ριβάλντο, με θητεία στην Μπαρτσελόνα και πέρασμα από τη χώρα μας σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ, ότι «θα πεθάνουμε σε ένα αεροπλάνο». Με αυτόν τον τρόπο ο Βραζιλιάνος παίκτης θέλησε να περιγράψει την κατάσταση που επικρατούσε από τις συνεχόμενες υποχρεώσεις των παικτών εκείνη την εποχή. Και αυτά τότε... Γιατί στα χρόνια που ακολούθησαν τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα... Η ένταση της εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου και του ανταγωνισμού των καπιταλιστών πλέον έχει κάνει πράξη το παλιότερο «σύνθημα» των ΦΙΦΑ - ΟΥΕΦΑ «ούτε μέρα χωρίς ποδόσφαιρο». Και πραγματικά, πλέον, οι αγωνιστικές σεζόν θυμίζουν μαραθώνιους που διαρκούν σχεδόν 10 μήνες, ενώ οι υποχρεώσεις έχουν πολλαπλασιαστεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις ένα μήνα μετά τη λήξη του Τσάμπιονς Λιγκ, που ο τελικός του διεξάγεται πάντα προς τα τέλη του Μάη, η διοργάνωση ανοίγει την αυλαία της για τη νέα χρονιά, ενώ σχεδόν 60 μέρες μετά τον τελικό αρχίζει να ανεβάζει ρυθμούς με τη συμμετοχή ισχυρότερων συλλόγων. Εγχώριες και διεθνείς υποχρεώσεις, συμμετοχές σε τουρνουά χορηγών, υποχρεώσεις με τις Εθνικές ομάδες και προετοιμασίες που έχουν το χαρακτήρα περιοδειών (άρα και συνεχόμενων αγώνων) σε εμπορικές αγορές (π.χ. Ασία, ΗΠΑ) είναι μερικά απ' όσα συνθέτουν το παζλ του απίστευτα φορτωμένου προγράμματος των παικτών. Σε αυτό το πλαίσιο, για τους «πρωταγωνιστές του έργου», είτε αυτούς που θεωρούνται πρωτοκλασάτοι και έχουν μετατραπεί εντέχνως από τους χορηγούς σε είδωλα, είτε αυτούς που ανήκουν στο μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης «μάζας», η αποστολή είναι να μένουν... όρθιοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά το θάνατο του Εκένγκ η αδελφή του εξέφρασε την απορία για τη χρησιμοποίησή του στο συγκεκριμένο παιχνίδι καθώς ο ίδιος της είχε αποκαλύψει τις τελευταίες μέρες πριν από το περιστατικό ότι αισθάνεται κουρασμένος και αδύναμος.

Ορθιος με κάθε τρόπο

Κούραση, τραυματισμός, ψυχολογική πίεση, άλλα προβλήματα είναι έννοιες «απαγορευμένες» με γνώμονα και το «χρυσό συμβόλαιο» που υπογράφει ο κάθε παίκτης, ο οποίος ουσιαστικά δένεται με τις απαιτήσεις των καπιταλιστών ιδιοκτητών της κάθε ομάδας. Και όπως έχει αποδειχθεί σε αρκετές περιπτώσεις μέχρι τώρα, η λύση στο πρόβλημα δίνεται βαδίζοντας στον... επικίνδυνο δρόμο της χρήσης αναβολικών. Με ό,τι συνέπειες έχει αυτό στην υγεία των αθλουμένων. Αλλωστε, είναι ξεκάθαρο πλέον πως η χρήση αναβολικών στο ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε ανοδική πορεία. Από την άλλη, το τι λογικές επικρατούν αποδεικνύεται ξεκάθαρα από τα στοιχεία πρόσφατης έρευνας σε ερασιτέχνες αθλητές, που είχε δημοσιεύσει ο «Ριζοσπάστης», όπου ένα σημαντικό ποσοστό και μάλιστα στις λεγόμενες νεαρές ηλικίες απάντησε πως θα έκανε χρήση προκειμένου να κερδίσει την αθλητική καταξίωση, δηλαδή δόξα και χρήμα.

Ρισκάροντας ζωές για τα ...χρυσά συμβόλαια

Το γεγονός ότι στην περίπτωση του Πατρίκ Εκένγκ αποδείχθηκε ότι ο παίκτης αγωνιζόταν με καρδιακή υπερτροφία και μάλιστα εκτός των ορίων που επιτρέπουν ενασχόληση με τον επαγγελματικό αθλητισμό, πέρα από ερωτήματα που βάζει αποδεικνύει ότι στο συγκεκριμένο κυνήγι των κερδών τα ρίσκα φθάνουν μέχρι και την ανθρώπινη ζωή. Και αυτό γιατί γύρω τους στήνεται ένας χορός εκατομμυρίων (μεγάλος ή μικρός, ανάλογα με την περίπτωση) και το οποιοδήποτε πρόβλημα που σταματάει αυτόν τον «χορό» επιφέρει σε αυτούς που κυνηγάνε το κέρδος μεγάλο κόστος. Την ίδια στιγμή, η υπογραφή των λεγόμενων «χρυσών συμβολαίων» από τους παίκτες ουσιαστικά τους δένει με τα όσα απαιτεί το κυνήγι του κέρδους απ' αυτούς που κινούν τα νήματα. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις μέχρι σήμερα που έχει αποδειχθεί εκ των υστέρων και κυρίως μετά από κάποιο μοιραίο περιστατικό ότι σημαντικά προβλήματα υγείας είχαν αποκρυφτεί προκειμένου να υπογραφεί ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο. `Η σε μια άλλη περίπτωση, παίκτες βλέπουμε να επιστρέφουν στη δράση άρον άρον μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό - αφού η αγωνιστική απραξία επίσης κοστίζει σε κάποιους - έχοντας χρησιμοποιήσει αμφιλεγόμενες μεθόδους αποθεραπείας είτε οποιονδήποτε άλλον τρόπο. Κάτι που φυσικά εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για την ίδια τους την υγεία είτε άμεσα είτε μελλοντικά. Επίσης, ένας τομέας που δεν θα πρέπει να αγνοηθεί είναι και οι επιπτώσεις στην ψυχολογική υγεία, που προκαλεί όλη αυτή η πίεση, με τα ποσοστά κατάθλιψης σε νυν ή πρώην ποδοσφαιριστές να αυξάνονται κατακόρυφα την τελευταία δεκαπενταετία.

Μπ. Τσ.