Κρυφό καμάρι: Η διαρροή της όχι και τόσο “μυστικής” έκθεσης Χρουστσώφ για το Στάλιν στο 20ο συνέδριο

Κατιούσα

Το βράδυ της 24ης προς 25ης Φλεβάρη 1956, σε κλειστή, έκτακτη, κομματική σύσκεψη στα πλαίσια του 20ου συνεδρίου του ΚΚΣΕ, ο ηγέτης της ΕΣΣΔ Νικήτα Χρουστσώφ ανέγνωσε τη διαβόητη” μυστική έκθεση” με τίτλο “Για την προσωπολατρία και τις επιπτώσεις της”, σηματοδοτώντας κι επίσημα τη διαδικασία της λεγόμενης αποσταλινοποίησης, η οποία είχε ξεκινήσει ουσιαστικά αμέσως μετά το θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν το 1953. Στόχος των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που βρήκαν την έκφραση τους στο πρόσωπο του τότε επικεφαλής του ΚΚΣΕ, έχοντας επικρατήσει στην εσωκομματική διαπάλη το 1953, δεν ήταν ούτε η γόνιμη αυτοκριτική για τις υπαρκτές υπερβάσεις, τα λάθη αλλά και τις ακρότητες της περιόδου 1924-1953, αλλά μέσω της σπίλωσης του αποθανόντος σοβιετικού ηγέτη να νομιμοποιηθεί εντός κι εκτός ΕΣΣΔ η αργή μα σταθερή αναστροφή βασικών αρχών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που είχε όπως γνωρίζουμε ως αναπόφευκτο τέλος της την ανατροπή του ίδιου του κοινωνικοπολιτικού σχηματισμού λίγες δεκαετίες αργότερα. Αν και ο ίδιος ο Χρουστσώφ ισχυρίστηκε κατά την ομιλία του ότι «δεν πρέπει να αφήσουμε αυτό το θέμα να βγει έξω από το κόμμα, ιδίως στον τύπο. Γι’ αυτό το λόγο εμείς κάνουμε αυτή την κλειστή σύσκεψη. Πρέπει να γνωρίζουμε τα όριά μας και δεν πρέπει να δίνουμε πυρομαχικά στους εχθρούς. Δεν πρέπει να βγάλουμε τα άπλυτά μας στη φόρα», στην πραγματικότητα το περιεχόμενο της ομιλίας άρχισε να διαδίδεται αμέσως όχι μόνο εντός χώρας και αδελφών ΚΚ, αλλά σε δυτικές μυστικές υπηρεσίες, ενώ δημοσιεύτηκε στους New York Times τρεις εβδομάδες αργότερα. Μια διαδεδομένη εκδοχή για τη διαρροή της έκθεσης, θέλει τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες να αποκτούν το έγγραφο, διοχετεύοντάς του στη CIA. Ωστόσο, όπως αναλύεται και στο άρθρο του Matitiahu Mayzel, “Israeli intelligence and the leakage of Kruschev’s “Secret Speech”, που δημοσιεύτηκε στο Journal of Israeli History το 2013, η έκθεση κάθε άλλο παρά μυστική ήταν, ενώ η αποκάλυψη της στις δυτικές μυστικές υπηρεσίες και ΜΜΕ προήλθε από τις ίδιες τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες. Μεταφράζουμε το τμήμα συμπερασμάτων του άρθρου, το οποίο είναι γραμμένο από αστική σκοπιά και με έκδηλα ευνοϊκό τόνο για τον τρόπο διαρροής της ομιλίας, αλλά κι επικριτικό για την “ολιγωρία” των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, γεγονός καθόλου τυχαίο, διότι για τους αστούς και τους διανοουμένους τους όπου γης το κείμενο αποτέλεσε δώρο εκ (σοβιετικού) ουρανού.

Είναι δυνατόν να υποδειχθεί ένας αριθμός διαύλων μέσω των οποίων η μυστική ομιλία θα μπορούσε να έχει βρει το δρόμο της προς τη Δύση. Υπήρχε ένα ντοκουμέντο, το κείμενο της ομιλίας Χρουστσώφ, που αποκτήθηκε από την Σιν Μπετ του Ισραήλ (Υπηρεσία Εσωτερικής Ασφαλείας, ένας από τους τρεις πυλώνες των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, σ.τ.Μ) κι έφτασε στη χώρα στα μέσα Απρίλη 1956 και μεταδόθηκε έπειτα στη CIA. Το Ισραήλ ζήτησε να μην αποκαλυφθεί ο ρόλος του. Αν υπήρξε ανταμοιβή από πλευράς CIA, το είδος κι ο σκοπός αυτής είναι άγνωστα. Οι δημοσιευμένες μαρτυρίες για αυτό το αντίτυπο διαφωνούν ως προς τη μορφή, το μέγεθος ή τη γλώσσα του. Ήταν πιθανότατα το κείμενο της επεξεργασμένης εκδοχής του κειμένου, που εστάλη στα “αδελφά” κομμουνιστικά κόμματα της Ανατολικής Ευρώπης. Σε ό,τι αφορά τον Wiktor Grajewski (τον Πολωνοεβραίο μέλος τότε του ΚΚ της χώρας που ισχυρίζεται ότι απέκτησε αντίτυπο της ομιλίας από την ερωμένη του, εν διαστάσει σύζυγο μέλους της πολωνικής κυβέρνησης, το οποίο παρέδωσε αμέσως στην ισραηλινή πρεσβεία, σ.τ.Μ), φαίνεται πως δε θα μπορούσε να παραδώσει το έγγραφο στην ισραηλινή πρεσβεία χωρίς να κάνουν τουλάχιστον τα στραβά μάτια ή ακόμα και να το καταστήσουν εφικτό να φέρει το έγγραφο εκεί.

Παρά τη δημόσια διάψευση απο πλευράς του, είναι εντελώς ασαφές αν και σε ποιο βαθμό είχε επαφές με ισραηλινές, αμερικανικές, σοβιετικές ή πολωνικές μυστικές υπηρεσίες πριν από αυτή την υπόθεση. Σύμφωνα με μια αξιόπιστη πηγή , κατ’ιδίαν είχε παραδεχτεί ότι είχε σύνδεση με τις πολωνικές και σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες για πολλά χρόνια και στρατολογήθηκε από τη Σιν Μπετ κατά την επίσκεψη του στο Ισραήλ στα τέλη του 1955. Ήδη είχε δημοσιευτεί ότι δούλευε για τη Σιν Μπετ επί πολλά έτη το 1971. Σε κάθε περίπτωση είναι δυνατόν, αν και σίγουρα όχι βέβαιο, ότι το αντίτυπο που κουβαλούσε ήταν το πρώτο που έφτασε στα χέρια της CIA. Ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα για τις νεαρές ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες, που βελτίωσε θεαματικά τις σχ΄σεις μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών Ισραήλ και ΗΠΑ, που έθεσε το Ισραήλ στην κορυφή των κρατών με τις καλύτερες μυστικές υπηρεσίες. Το περιεχόμενο της ομιλίας ήταν ήδη γνωστό στη Δύση από τις 10 Μάρτη, όταν διέρρευσε σε δυτικούς ρεπόρτερ και διπλωμάτες στη Μόσχα. Πολλές πληροφορίες είχαν φθάσει σε αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών αρκετό καιρό πριν η CIA παραλάβει το κείμενο από το Ισραήλ. Διπλωματικές αναφορές και δημοσιογραφικές εκδόσεις (για παράδειγμα από τον John Rettie), παρείχαν αρκετά λεπτομερείς πληροφορίες για το λόγο και τις συνέπειές του, περιλαμβανομένων των βίαιων διαδηλώσεων στη Γεωργία. Η γαλλική κυβέρνηση απέκτησε πληροφορίες για την ομιλία μέσω των δικών της διαύλων, ίσως και πριν από τη CIA. H πλατιά διανομή της ομιλίας μες στην ΕΣΣΔ, που άρχισε και συντονίστηκε από το ΚΚΣΕ και τη σοβιετική κυβέρνηση, καθιστούσε αναπόφευκτη τη διαρροή. Αυτό που έλειπε ήταν το ακριβές κείμενο, κι αυτό δόθηκε από τον Wictor Grajewski.

Κατά πάσα πιθανότηα, ταυτόχρονα με αυτό το κείμενο, ή ενδεχομένως ακόμα νωρίτερα, άλλο ένα αντίγραφο είχε αποκτηθεί από τις ΗΠΑ. Η νέα πολιτική του ΚΚΣΕ-η αποσταλινοποίηση- είχε ξεκινήσει καιρό πριν το 20ο συνέδριο. Η απόφαση που επισήμως ανακοίνωνε αυτή την πολιτική είχε γίνει αποδεκτή και δημοσιεύτηκε στο 20ο συνέδριο ήδη πριν ο Χρουστσώφ εκφωνήσει τη δεύτερη, “μυστική” του ομιλία. Ένας από τους πρώτους ομιλητές του συνεδρίου ήταν ο Αναστάς Μικογιάν, η ομιλία του οποίου δημοσιεύτηκε αμέσως αφού εκφωνήθηκε. Παρότι η ομιλία Μικογιάν δεν ήταν τόσο μεγάλη και δραματική όσο του Χρουστσώφ, ήταν εξίσου οξεία στις καταγγελίες εναντίον του Στάλιν. Ο Χάρισον Σαλισμπέρι, ανταποκριτής των New York Times στη Μόσχα το κατάλαβε καλά αυτό. Ήδη στις 24 Φλεβάρη έγραψε ένα σχόλιο για την ομιλία Μικογιάν με τίτλο “Το τέλος της προσωπολατρείας του Στάλιν” και το συνέκρινε με την οξεία κριτική του Λένιν στο Στάλιν στη “Διαθήκη” του πρώτου. Επιπλέον, οι διαδηλώσεις στη Γεωργία ήταν εξίσου σημαντικές με την ομιλία Χρουστσώφ για την υποδήλωση των αλλαγών στο σοβιετικό σύστημα. Νέα και πληροφορίες για τις διαδηλώσεις έφτασαν στη Δύση στις αρχές Μάρτη, λίγο αφότου συνέβησαν. Έτσι, ενώ η CIA και οι άλλες δυτικές υπηρεσίες έβλεπαν τη απόκτηση του κειμένου της ομιλίας Χρουστσώφ ως μείζων επίτευγμα, στην πραγματικότητα επρόκειτο για γκάφα των μυστικών υπηρεσιών. Πιο σημαντική ήταν η συνειδητοποίηση της διαδικασίας αποσταλινοποίησης, δηλ. των αποφάσεων του 20ου συνεδρίου και της εφαρμογής τους, και η πολιτική του Χρουστσώφ. Πληροφορίες γι’αυτή τη διαδικασία ήταν διαθέσιμες, έστω και δύσκολα, στο δυτικό τύπο και σίγουρα στις υπηρεσίες ασφαλείες, αλλά απέτυχαν να τις αναγνωρίσουν.

Η απόκτηση του ακριβούς κειμένου της ομιλίας ήταν πολύ σημαντική για λόγους προπαγάνδας, αλλά όχι για τον σημαντικότερο στόχο της κατανόησης των αναδυόμενων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών διεργασιών και της διαμόρφωσης πολιτικής προς την ΕΣΣΔ. Οι βασικές δυνάμεις πίσω από τη διάδοση και αναπαραγωγή της ομιλίας του Χρουστσώφ ανά τον κόσμο, όχι λιγότερο από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες, προέρχονταν από το πολιτικό κέντρο της Σοβιετικής Ένωσης-το ΚΚΣΕ και την KGB. H διάδοση του περιεχομένου της ομιλίας μέσα στην ΕΣΣΔ, τις “αδελφές” σοσιαλιστικές χώρες και μέσω του διεθνούς δικτύου κομμουνιστικών κομμάτων καθιστούσε αδύνατη τη μυστικότητα.  Οι διαθέσιμες ενδείξεις υποδεικνύουν μια ελεγχόμενη διαδικασία διάδοσης πληροφοριών για την ομιλία, που ήταν ένα πρώτο βήμα εφαρμογής της αποσταλινοποίησης. Το ΚΚΣΕ και η KGB είχαν αναλάβει τη διαχείριση αυτής της αποστολής, και η διαρροή του κειμένου της ομιλίας, και στο Ισραήλ, ήταν ένα βήμα προς την επιτυχία της KGB στην εκπλήρωση της αποστολής της.

Άστεγοι στην Σουηδία; Μπα υπάρχουν άστεγοι κι εκεί???

16/02/2018

Αυτό το άρθρο το βρήκα στο «Ατέχνως» και το ανεβάζω χωρίς την άδεια του συντάκτη του, αν και πιστεύω ότι δεν θα έχει αντίρρηση. Ο Πάνος Αλεπλιώτης από το 2011 μένει στην Σουηδία στην πόλη Σβεγκ και δουλεύει στον δήμο της Χεργιεντάλεν σαν διευθυντής τεχνικών και κοινωνικής υποδομής.

Παρακολουθώ τα άρθρα του γιατί όταν ήμουν μικρό παιδί είχα φάει την απίστευτη προπαγάνδα για τον καπιταλιστικό αντίπαλο της Σοβιετικής Ένωσης, την Σουηδία, που την παρουσίαζαν ως τον παράδεισο του καπιταλιστικού «σοσιαλισμού» με παράλληλη ύπαρξη των κεφαλαιοκρατών που τάχα δεν εκμεταλλεύονταν την εργατική δύναμη των εργαζομένων για να καρπωθούν τον ιδρώτα του εργάτη.

Άστεγοι στην Σουηδία;

Ο αριθμός των Σουηδών που ζουν σε συνθήκες μεγάλης έλλειψη στέγης αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς. Πολλοί άνθρωποι μεταξύ των οποίων και πολλοί γονείς υποφέρουν χωρίς να προέρχονται από τις κατηγορίες ανθρώπων με προβλήματα ψυχικής υγείας ή καταχρήσεων. Παρόλα αυτά, δεν έχουν πουθενά να μείνουν.

Ο Δήμος Στοκχόλμης έχει βάλει σιδερένιο φράκτη κάτω από μια σκάλα στο Kungsholmen για  να αποτρέψει τους άστεγους ανθρώπους να κοιμούνται εκεί. Σε 4.000 υπολογίζονται οι άστεγοι στην Στοκχόλμη.

Σε όλο και περισσότερους Σουηδούς  λείπει η στέγη και αναγκάζονται να ζουν στο δρόμο ή σε προσωρινά καταλύματα.

Αυτή την διαπίστωση κάνει το Εθνικό Συμβούλιο Υγείας και Πρόνοιας μετά από έρευνα για την έλλειψη στέγης στη Σουηδία, η πρώτη μετά το 2011.

Η έρευνα δείχνει ότι 5 900 άτομα βρίσκονται σε έκτακτη ανάγκη εύρεσης στέγης. Είναι 1 500 περισσότεροι σε σύγκριση με την ίδια εβδομάδα τον Απρίλιο του 2011, όταν πραγματοποιήθηκε παρόμοια έρευνα. Την ίδια στιγμή, ο αριθμός των ατόμων που κοιμούνται κάτω από τον ουρανό έχει αυξηθεί κατά 400 άτομα, που αντιπροσωπεύουν αύξηση 130 % από το 2011.

«Αυτό που βλέπουμε είναι ότι η οξεία έλλειψη στέγης και ότι ο αριθμός των ατόμων που ζει μακροχρόνια σε προσωρινά καταλύματα αυξάνεται, λέει η Nina Frohm, ερευνήτρια στο Εθνικό Συμβούλιο Υγείας και Πρόνοιας στο TT.

Από το 2011, ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν μακροχρόνια σε προσωρινά καταλύματα αυξήθηκε κατά 30 τοις εκατό, σε σχεδόν 16 000 άτομα. Συνήθως πρόκειται για διαμερίσματα, όπου ο Δήμος ή η κοινωνική υπηρεσία τα παραχωρεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις.

«Μια μεγάλη διαφορά από πριν, προσθέτει η Nina Frohm, είναι ότι ο αριθμός των ατόμων με προβλήματα εθισμού ή προβλήματα ψυχικής υγείας που έχουν ανάγκη από στέγη είναι μειωμένος. Δεν είναι πια τόσο συνηθισμένο σήμερα» Η έρευνα έδειξε ότι περισσότεροι από ένας στους πέντε ανθρώπους δεν είχε καμία άλλη ανάγκη εκτός από την στέγη.

Η έρευνα επίσης δείχνει ότι ένα τρίτο των αστέγων είναι γονείς  παιδιών κάτω των 18 ετών. Συνολικά υπάρχουν 24. 000 τα παιδιά των οποίων οι γονείς βρίσκονται σε κάποια μορφή έλλειψης στέγης. Σε σύγκριση με το 2011 είναι περίπου 900 περισσότεροι γονείς άστεγοι σήμερα.

«Το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυξάνεται ο αριθμός των γονέων χωρίς στέγη γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με τη σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού» λέει ο Per-Uno Åslund, συνεργάτης του ‘στρατού σωτηρίας’ που ασχολείται με τους άστεγους.

«Είναι αποτέλεσμα της στεγαστικής πολιτικής. Χτίζονται κατοικίες αλλά είναι πολύ ακριβές για αυτές τις ομάδες. Αυτούς που συναντάμε δεν έχουν τέτοια πορτοφόλια».

Η έρευνα έχει γίνει σε εθνικό επίπεδο και βασίζεται σε δεδομένα από δήμους, νομαρχίες, εκκλησιαστικά συμβούλια, ΜΚΟ κ.α. Η έρευνα δεν περιλαμβάνει την πιθανή έλλειψη στέγης των Ρομά ή ατόμων χωρίς χαρτιά που ζουν στη Σουηδία.

Οι όλο και περισσότεροι άστεγοι δείχνουν και το άνοιγμα της ταξικής και εισοδηματικής ψαλίδας στην Σουηδία που κατά τον ΟΟΣΑ αυξάνει περισσότερο από όλες τις χώρες του κόσμου. Η νέα έκθεση ,που δημοσιεύτηκε μέσα στην εβδομάδα, της στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Eurostat για το ποσοστό του πληθυσμού που κινδυνεύει από φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό δείχνει πως 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι στην Σουηδία βρίσκονται σε κίνδυνο. «Νέοι, συνταξιούχοι, μόνες μητέρες με παιδί και πολίτες που γεννήθηκαν εκτός Σουηδίας είναι οι ευαίσθητες κατηγορίες». δηλώνει ο Thomas Helgeson, στατιστικολόγος στην στατιστική Υπηρεσία Σουηδίας, SCB,

«Η οικονομική ψαλίδα έχει αυξηθεί αισθητά τα τελευταία χρόνια και άφησε τους ανθρώπους κοινωνικά εκτεθειμένους . Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η εξέλιξη πήρε λάθος κατεύθυνση» δηλώνει η υπουργός κοινωνικής πολιτικής Annika Strandhäll (S).

Υπουργός απο το 2014 και το ανακάλυψε τώρα…

Πηγές:
Έκθεση ΟΟΣΑ
Στατιστική Υπηρεσία Σουηδίας, SCB
Εθνικό Συμβούλιο Υγείας και Πρόνοιας
Εφημερίδα GP.

--Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΑΣ---

ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΕΦΤΟΥΝ ΣΑΝ ΒΡΟΧΗ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ

Όπως εκείνος που φέρνει μια σημαντική επιστολή στο γκισέ εκτός των ωρών εργασίας του ταχυδρομείου: και το γκισέ είναι κλειστό·

όπως εκείνος που θέλει να προειδοποιήσει την πόλη για την επερχόμενη πλημμύρα ‒ μιλάει ωστόσο ξένη γλώσσα: και κανένας τί λέει δεν καταλαβαίνει·

όπως ο ζητιάνος που χτυπάει για πέμπτη φορά την πόρτα εκείνη που του είχαν ανοίξει τις προηγούμενες τέσσερις: και μένει τώρα, την πέμπτη του φορά, πεινασμένος·

όπως ο πληγωμένος που τρέχει το αίμα του, ενώ περιμένει τον γιατρό: και το αίμα του συνεχίζει να τρέχει,

έτσι ερχόμαστε κι εμείς και γράφουμε και λέμε για τα κακά που έχουμε τραβήξει και για τα εγκλήματα που έχουμε υποστεί.

Την πρώτη φορά που αναφέραμε ότι σφάζανε τους φίλους μας με μέτρο και αραιά-αραιά, βγήκε μια κραυγή απόγνωσης και φρίκης. Είχανε σφάξει, τότε, εκατό. 

Όταν όμως ύστερα σφαχτήκαν χίλιοι, και τελειωμό δεν είχανε οι σφαγές, απλώθηκε παντού σιωπή.

Όταν έρχονται και πέφτουν σαν βροχή τα εγκλήματα, κανείς τότε δεν βγαίνει να φωνάξει Σταματήστε!

Όταν τα εγκλήματα γίνονται σωρός, γίνονται και αόρατα.

Όταν τα βάσανα είναι αβάσταχτα και θεριεύει ο πόνος, κραυγή από πουθενά δεν ακούγεται.

Γιατί και οι κραυγές... έτσι πέφτουνε κι αυτές... σαν βροχή, σαν βροχή καλοκαιριάτικη.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Φτωχός κόσμος θα συνεχίσει να πεθαίνει ακόμα και από ασθένειες που έχουν θεραπεία…

             

Μιλώντας στη Βουλή ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλος, έκανε την εξής ανάλυση για τα φάρμακα: «Μέχρι το 2000, ο καπιταλισμός ενδιαφέρεται για τη διεύρυνση των αγορών. Η εξουθένωση των καταναλωτών σημαίνει λιγότερα έσοδα για την αγορά. Περίπου τότε, φαίνεται ότι έχουν αντιληφθεί πολλές ισχυρές πολυεθνικές εταιρείες (…) ότι μπορούν να έχουν περισσότερα έσοδα, απευθυνόμενοι με ακριβά προϊόντα σε λιγότερους πλούσιους, παρά με το να διευρύνουν τις αγορές τους και να πηγαίνουν στην Αφρική και στη Νότιο Αμερική, χωρίς την αγοραστική δύναμη. Δεν χρειάζονται πολλά φάρμακα για τον κίτρινο πυρετό να τα μοιράζουν στα εκατομμύρια των ανθρώπων που είναι άρρωστοι, γιατί δεν έχουν αγοραστική δύναμη. Προχωρούμε με ακριβά φάρμακα, που δίνουμε σε λίγους με υπερτιμολογήσεις και επίσης πολλές φορές με παρασκευή φαρμάκων, τα οποία δεν είναι απαραίτητα».

Ακόμα κι αν τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς τα περιγράφει, τι ομολογεί ο πρώην υπουργός; Ότι η παραγωγή με κριτήριο το κέρδος συνθλίβει τις σύγχρονες ανάγκες. Κι ότι στον καπιταλισμό, όπου το φάρμακο είναι κερδοφόρο εμπόρευμα, δεν μπορεί να διασφαλιστεί η καθολική πρόσβαση του λαού στις αναγκαίες θεραπείες. Αντίθετα, φτωχός κόσμος θα συνεχίσει να πεθαίνει, ακόμα και από ασθένειες που έχουν θεραπεία, αλλά δεν αποφέρει το προσδοκώμενο κέρδος στις πολυεθνικές. Αλλού ήθελε να το πάει το πράγμα ο πρώην υπουργός, αλλού τον πάει όμως η αδήριτη πραγματικότητα του σάπιου συστήματος που ο ίδιος και η κυβέρνηση υπηρετούν.

Δημοκρατικός στρατός και βασιλικοί επίδεσμοι

Κατιούσα

«Μια ελληνική οικογένεια περνάει τις καλοκαιρινές διακοπές στην Ανατολική Γερμανία του΄80. Παραμυθένιες συναντήσεις, περιπέτειες που μπλέκουν τον κόσμο της φαντασίας με την καθημερινότητα, απορίες κι αμφιβολίες, κουβέντες της καρδιάς, παράξενη φύση, αλλιώτικη ζωή…Μέσα από μια – φαινομενικά – απλοϊκή ματιά, όλο το μυστήριο και το δράμα της ξενιτιάς και ο γρίφος της «πατρίδας». (από το οπισθόφυλλο)
Η Ζωή Βαλάση κατορθώνει με τη ματιά του μεσαίου παιδιού της οικογένειας να  δώσει όχι μόνο πτυχές από τη ζωή στην Ανατολική Γερμανία, αλλά και να θίξει με ιδιαίτερη ευαισθησία ζητήματα της νεοελληνικής ιστορίας και των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων.
Πολύ όμορφη ιστορία με χιούμορ και παιδική αθωότητα, χωρίς καθόλου διδακτισμό και κήρυγμα, μέσα από την οποία αναδεικνύεται  η αξία της συντροφικότητας και της φιλίας.
Αυτός ο πιτσιρικάς, λοιπόν, περίπου δέκα χρονών, σε ρόλο συγγραφέα, ξεκαθαρίζει πριν αρχίσει την αφήγησή του:
“Αυτά που έχω να πω εδώ τώρα είναι για το ταξίδι μας στη Γερμανία, στην Ανατολική Γερμανία όπως τη λέγανε τότε, και για τους φίλους μας, τον Μάκη και τη Μαργαρίτα, που μας φιλοξένησαν στο σπίτι τους. Σ’ αυτό το ταξίδι πέρασα πολύ καλά, όχι σαν μεσαίο παιδί. Γι’ αυτό και μου έχει μείνει αξέχαστο. Αλλά όχι μόνο γι’ αυτό.
Πριν απ’ αυτό το ταξίδι δεν φανταζόμουν πόσο σημαντικό είναι να έχεις φίλους, δηλαδή καλούς φίλους. Στο σχολείο μάς το λέγανε από τη δευτέρα τάξη, γράφαμε κάθε χρόνο έκθεση για τη φιλία, αλλά όλες τις φορές εγώ έγραφα παιδιακίσια πράματα. Δεν ήξερα.
Επίσης, εκείνο το καλοκαίρι άκουσα κάτι αλλιώτικα πράματα για το τι είναι πατρίδα. Όχι σαν εκείνα του σχολείου. Ωραία πράματα.
Σ’ αυτή την ιστορία με τις περιπέτειές μας στην Ανατολική Γερμανία, εγώ παίζω έναν πολύ σημαντικό ρόλο, όπως ελπίζω να διαπιστώσετε, αν βέβαια καταφέρω να πω τα πράματα όπως έγιναν και όχι όπως τα λένε μερικοί μερικοί…Θα μου πείτε: “Και πώς τα θυμάσαι όλα; Τι είπανε και τι απαντήσανε και τι σκεφτήκανε… Κρατούσες ημερολόγιο;”
Λοιπόν, πρώτον, εγώ θυμάμαι πολύ καλά. Δεύτερον, έχουμε βγάλει πολλές, άπειρες φωτογραφίες που μου θυμίζουν ό,τι έγινε και δεν έγινε. Τρίτον, αν και δεν ήταν απαραίτητο, “δανείστηκα” μερικές φωτογραφίες από το άλμπουμ του αδερφού μου κι έριξα μια ματιά στο ημερολόγιό του όπου τα έγραφε όλα και το κρατούσε στο συρτάρι του γραφείου του – σχεδόν κλειδωμένο – γιατί είναι ένας γραφειοκράτης.
Από κει δανείστηκα και μερικές πληροφορίες που μου φρεσκάρισαν τη μνήμη. Φυσικά, έκανα και κάποιες βελτιώσεις. Όλοι οι συγγραφείς κάνουν…”

***

Δεν θα ξεχάσω εκείνο το πρωί που ξυπνήσαμε όλοι από κουβέντες, σούρτα φέρτα, πόρτες που ανοιγοκλείνανε, κατσαρολικά, πιατικά, φασαρία!
– Τι έγινε; Τι έγινε;
Οι γονείς μας ήταν ανήσυχοι. Εμείς τα παιδιά μες στον ύπνο μας νομίσαμε ότι βρισκόμασταν στα Πολιτικά όπου σχεδόν κάθε πρωί γίνεται τέτοια φασαρία κι έτσι γυρίσαμε απ’ τ’ άλλο πλευρό για να συνεχίσουμε το χουζούρι μας.
Αλλά δεν ήμασταν στα Πολιτικά.
– Η γιαγιά! Η γιαγιά αρρώστησε! ακούσαμε τη φωνή της Μαργαρίτας.
– Θα της έπεσε το ζάχαρο, είπε η μάνα.
– Όχι, της ανέβηκε!
Εμείς βάλαμε τα γέλια. Τι είναι το ζάχαρο; Ασανσέρ; Και γέλια, γέλια. Αλλά η κατάσταση ήταν σοβαρή. Η γιαγιά ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ πιο άσπρη από τραπεζομάντιλο.
– Θα πρέπει να της έπεσε το ζάχαρο, ξαναείπε η μάνα (που κάποτε ήθελε να γίνει γιατρός και της είχε μείνει μια μανία να κάνει διαγνώσεις). Είναι ακόμα πρωί, δεν έχει πάρει πρωινό, πώς να της έχει ανέβει;
– Σηκώθηκε χαράματα κι έφαγε όλες τις κρέπες με το μέλι…είπε σιγανά η Μαργαρίτα.
– Στο νοσοκομείο! Αμέσως! φώναξε ο Μάκης και πήγε στο τηλέφωνο.
– Δεν πάω εγώ στα νοσοκομεία των ναζήδων, ακούστηκε η φωνή της ετοιμοθάνατης γιαγιάς (πολύ πεισμωμένη μου φάνηκε για ετοιμοθάνατη). Εγώ μόνο στη Δρέσδη πάω, στον Γιώργη μας.
– Κι εκείνο γερμανικό νοσοκομείο είναι, της είπε ο Μάκης.
– Όχι, είναι του Γιώργη μας.
– Μέχρι να σε πάμε στη Δρέσδη θα πεθάνεις, της είπε ο Μάκης.
– Ο Γιώργης μας θα με ζωντανέψει, είπε η γιαγιά κι έκλεισε τα μάτια και σούφρωσε τα χείλη.
– Βρε, τι πάθαμε! είπε ο Μάκης, κι ενώ τον έβλεπα που κρατούσε το ακουστικό, δεν τον έβλεπα να παίρνει τηλέφωνο.
– Άκου γιαγιά, είπε η Μαργαρίτα. Θα σε πάμε στον γιατρό εδώ και ο Μάκης θα τηλεφωνήσει στον Γιώργη μας να έρθει. Εντάξει;
Η γιαγιά δεν είπε τίποτα, νομίζω πως δεν μπορούσε, κι έτσι την πήγανε άρον άρον στον γιατρό.
Όσο να γυρίσουνε, καθόμασταν στον κήπο και περιμέναμε. Ο μικρός έπαιζε με την άμμο κάτω από την καστανιά κι έτσι μπορούσαμε να κουβεντιάζουμε σαν άνθρωποι.
– Θέλω να μάθω γι’ αυτόν τον Γιώργη…, μουρμούρισε ο πατέρας.
– Μήπως είναι κάνας αγαπημένος συγγενής…
– Μάλλον κάνας καλός γιατρός, αφού είναι στο νοσοκομείο…
– Μα τέτοιο πείσμα! Τέτοια εμπιστοσύνη!
– Σαμάνος θα ’ναι, είπε ο Αστέρης.
– Έλληνας, είπα εγώ.

Σε δυο μέρες η γιαγιά ήτανε περδίκι.
Ο γιατρός τα είχε καταφέρει, κι ας μην ήταν ο Γιώργης «τους».
– Ποιος είναι αυτός ο Γιώργης και γιατί τον έλεγε ο Γιώργης «μας»; ρώτησε πάλι, με μεγάλη περιέργεια, ασυνήθιστη περιέργεια, ο πατέρας.
– Α, ένας εξαιρετικός, ένας σπάνιος άνθρωπος, απάντησε ο Μάκης και τα μάτια του λάμψανε.
– Είναι σαμάνος; ρώτησε ο αδερφός μου, κι επειδή ο Μάκης μάλλον δεν κατάλαβε, συνέχισε πιο απλά. Είναι μάγος;
– Πες το κι έτσι, πες το κι έτσι…, είπε η Μαργαρίτα.
– Είναι γιατρός, χειρουργός, διευθυντής του νοσοκομείου της Δρέσδης.
– Έλληνας, ε; είπα εγώ και κοίταξα περήφανος τον αδερφό μου. Αυτή τη φορά εγώ είχα πει το σωστό.
– Έλληνας, και τι Έλληνας! είπε ο Μάκης.
– Και πώς διευθύνει το γερμανικό νοσοκομείο; μπήκε στη μέση ο αδερφός μου.
– Είναι ένας μεγάλος επιστήμονας, πολύ γνωστός, Αστέρη, έχει γράψει πολλά βιβλία, αλλά προπάντων είναι σπουδαίος άνθρωπος! Ένας άνθρωπος που έγινε γιατρός, όχι για να κάνει καριέρα αλλά για να σώζει ζωές. Μεγάλος άνθρωπος!
– Πόσο ψηλός; πετάχτηκε ο μικρός που ως εκείνη τη στιγμή χάλαγε ένα παζλ και το ξανάφτιαχνε με δικούς του αποκλειστικά συνδυασμούς.
– Ψηλός όσο τα βουνά. Όσο ο Γράμμος και το Βίτσι, ξανάπε ο Μάκης.
Για να πω την αλήθεια, εγώ αυτά τα ονόματα, στην αρχή δεν τα άκουσα καλά. Ύστερα, όμως, τα είπανε τόσες πολλές φορές που τα έμαθα. Έμαθα και για τον Εμφύλιο. Όπου πολεμάνε οι φίλοι μεταξύ τους.
Κι άρχισε, λοιπόν, ο Μάκης να διηγείται πράματα και θάματα για τον «Γιώργη μας.» Πώς πολέμησε τους Γερμανούς στην Ελλάδα, πώς πολέμησε τους Γερμανούς μαζί με τους Αυστριακούς πατριώτες στην Αυστρία, και πώς άφησε την καριέρα του και την οικογένειά του στην Αυστρία για να κατέβει να πολεμήσει στον Εμφύλιο πόλεμο της Ελλάδας, στο πλευρό των ανταρτών στα βουνά εκείνα που σας είπα. Πώς οργάνωσε χειρουργεία και χειρουργούσε στην πρώτη γραμμή, πώς φρόντιζε και τους άρρωστους χωρικούς από τα γύρω χωριά. Ακόμα και τους στρατιώτες που πιάνανε αιχμαλώτους οι αντάρτες, κι αυτούς τους χειρουργούσε. Αν χρειαζόταν βέβαια, αν ήσαν πληγωμένοι.
– Ο Γιώργης, κάτω από τις σφαίρες, κοίταζε πώς να σώσει τους ανθρώπους, όποιοι και να ’τανε, έλεγε ο Μάκης. Και όταν τελείωσε ο Εμφύλιος κι ο Γιώργης πήγε στο νοσοκομείο της Δρέσδης, εκεί να δεις τι γινόταν. Όλοι οι Έλληνες, όχι μονάχα εμείς που ήμασταν πρόσφυγες, αλλά κι από την Ελλάδα…Ποιος είχε ανάγκη; στον Γιώργη. Κι αυτός τους κράταγε στο σπίτι του όσο να βρεθεί θέση στο νοσοκομείο, και πάλι τους κράταγε στο σπίτι του μετά την εγχείρηση για να τους φτιάξει το ηθικό!

Ο πατέρας είχε βουρκώσει. Δεν τον φανταζόμουνα τόσο αιστηματία. Η μάνα κοιτούσε κι άκουγε σιωπηλή, κι αυτή συγκινημένη. Και να πω πως είχε ζήσει κανένας τους τον Εμφύλιο ή πως είχε κανέναν συγγενή αντάρτη ή από τους άλλους…
Με τον Αστέρη κοιταζόμασταν παραξενεμένοι.
Είχε πέσει και μια σιωπή…
– Τζαμαλούκα, Γιώργη Τζαμαλούκα τον λένε, είπε ξαφνικά ο πατέρας.
– Ναι! Ναι! Τον είχες ακουστά βέβαια! ενθουσιάστηκε ο Μάκης.
– Είναι ο θείος μου, είπε ο πατέρας.
Τότε, θυμηθήκαμε το περασμένο καλοκαίρι που είχε έρθει ο θείος Γιώργης στην Ελλάδα με τη Χίλντα, τη γυναίκα του, που όλο γελούσε, και τους πηγαίναμε βόλτες κι εκδρομές μαζί με την Κατερίνα και τον άντρα της, τον Κώστα.
Και θυμήθηκα κάτι αστείες ιστορίες – δηλαδή τότε τις είχαμε περάσει για αστείες – που έλεγε η ξαδέρφη του πατέρα η Κατερίνα (που είναι βέβαια κι αυτή ανιψιά του γιατρού). Με τη Χίλντα τα κουβέντιαζαν, στο κτήμα των φίλων μας που σας έλεγα, στον Μαραθώνα…Αναμνήσεις, που συνηθίζουν οι μεγάλοι. Κι ακούγαμε κι εμείς, ο μεγάλος αδερφός μου κι εγώ και το σκυλάκι, η Κυβέλη (ο μικρός έπαιζε ποδόσφαιρο κι έβαζε γκολ στα δέντρα).
Έλεγε, λοιπόν, η Κατερίνα πως όταν ο θείος Γιώργης κατέβηκε στην Ελλάδα η Χίλντα έμεινε μόνη. Νιόπαντρη.
– Αλήθεια πώς σου ’ρθε να κατέβεις κι εσύ στην Ελλάδα, μες στη φωτιά; τη ρώτησε η Κατερίνα (για να την τσιγκλίσει).
– Ε, είπα κι εγώ η καημένη, συνέχισε η θεία, γελώντας πάντα, τι; θα κάθομαι εγώ εδώ κι ο άντρας μου θα παιδεύεται και θα κινδυνεύει; Κι έτσι πήγα στο βουνό, φορτωμένη με τα ρούχα και τα μπαούλα με τα προικιά μου, που ήταν όλο σειρήτια και δαντέλες και με το μονόγραμμά μου κεντημένο…μες στο κρύο, στο χιόνι, στις λάσπες, στην πείνα, στα βόλια…Και βοηθούσα εκεί με τις νοσοκόμες.
– Κι ευτυχώς που πήγες, είπε η Κατερίνα στη θεία, γιατί κάποια στιγμή βρέθηκαν στο χειρουργείο χωρίς καθόλου επιδέσμους!
Και γέλασαν, κάπως πικρά, όχι αληθινά, έτσι μου φάνηκε.
Εγώ δεν το ’πιασα αμέσως, αλλά ο αδερφός μου όχι μόνο κατάλαβε τι έγιναν τα κεντημένα προικιά αλλά έκανε και σχόλιο. Θυμάμαι, είπε:
«Ε, λοιπόν, τι δημοκρατικός στρατός και δημοκρατία; Τέτοιους επιδέσμους με κεντίδια και δαντέλες ούτε οι βασιλιάδες δεν έχουν!»

Πολύ αργότερα, πήγαμε και στη Δρέσδη. Όχι στο νοσοκομείο. Στο σπίτι του θείου και της θείας. (απόσπασμα)

Ζωή Βαλάση, Τρία υπέροχα αγόρια και ένα κορίτσι, Κέδρος, Αθήνα 2017
Φωτογραφία: Επίδεση τραύματος μαχητή του ΔΣΕ (Πηγή: Αρχείο ΚΚΕ)

Πλουτίζουν «ελέγχοντας» τις ζωές μας...

Αν ήξερες ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν τους έχεις δει ποτέ, που δεν έχουν καμία σχέση με τη ζωή σου, αλλά αυτοί ξέρουν τα πάντα για σένα, τα συναισθήματά σου, τα ενδιαφέροντά σου, τους έρωτες, τα μίση και τα πάθη σου, την οικογένειά σου και τους φίλους σου, τις πολιτικές σου πεποιθήσεις, τις συνήθειές σου, σελίδες στο διαδίκτυο που επισκέπτεσαι, τι ψάχνεις, σχόλια που κάνεις, τι μουσική ακούς, τι ταινίες και σειρές βλέπεις, πού διασκεδάζεις, τι αγοράζεις, τι τρως, κυριολεκτικά τα πάντα, πώς θα αισθανόσουν; Σίγουρα θα ένιωθες μια ταραχή, ίσως ταυτόχρονα και μια δυσπιστία, πως μάλλον στα λεγόμενά μας υπάρχει μια δόση υπερβολής... Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν καθημερινά στη ζωή μας, που «ελέγχουν» τις κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές, προσωπικές, καταναλωτικές μας συνήθειες, τις ειδήσεις και τις διαφημίσεις που βλέπουμε κ.ά. Είναι οι ιδιοκτήτες των γιγαντιαίων μονοπωλιακών ομίλων του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που τα κέρδη τους δεν μπορεί να τα διανοηθεί ανθρώπου νους...

Αμύθητα κέρδη γι' αυτούς...

Ποιοι είναι όμως αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι κατέχουν τις εταιρείες - κολοσσούς («Google», «Facebook», «Apple», «Amazon» κ.ά.) που συγκαταλέγονται στις πιο επικερδείς παγκοσμίως; Πώς έγιναν από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στον κόσμο; Είχαν απλώς μια «καλή ιδέα», που τους γιγάντωσε και τους έφερε στη σημερινή κατάσταση;
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι αυτοί και μόνο αυτοί από ολόκληρο τον πλανήτη είχαν την πιο «έξυπνη ιδέα», θα χρειάστηκαν σίγουρα ένα αρχικό κεφάλαιο για να επενδύσουν στην ιδέα τους. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είχαν αυτό το αρχικό κεφάλαιο γιατί - ας πούμε - απέκτησαν μια περιουσία από κληρονομιά ή φτιάχνοντας το κομπόδεμά τους μήνα το μήνα (πράγμα σχεδόν απίθανο), κάπως έπρεπε όχι απλά να διατηρήσουν αυτήν την περιουσία, αλλά να την αυξήσουν κιόλας, και απ' ό,τι φαίνεται κατά πολύ... Και επειδή πολλές υποθέσεις έπεσαν μαζί... Με όποιον τρόπο κι αν απέκτησαν την αρχική τους περιουσία, όποια κι αν ήταν η «έξυπνη ιδέα» τους, η πηγή του πλούτου τους παραμένει μία: Η απλήρωτη εργασία των εργαζομένων. Για όποια «ικανότητά» τους και αν κοκορεύονται ή διαφημίζονται αυτοί οι μεγιστάνες του πλούτου, η αλήθεια είναι ότι ο πλούτος που έχουν στα χέρια τους δεν είναι τίποτα άλλο από την κλεμμένη υπεραξία που παράγουν εκατομμύρια εργαζομένων στους μονοπωλιακούς ομίλους όπου αυτοί είναι μέτοχοι...
Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στο Facebook που είναι υπεύθυνοι για τη διαλογή του περιεχομένου - ουσιαστικά βλέπουν ό,τι δημοσιεύει οποιοσδήποτε χρήστης - είναι συμβασιούχοι με εξευτελιστικούς μισθούς, οι οποίοι επί ώρες κάθε μέρα βλέπουν διάφορες σκηνές, με αποτέλεσμα να εμφανίζουν συχνά ψυχολογικά προβλήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η δουλειά, που είναι απαραίτητη για όλες τις «πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης», συνήθως ανατίθεται σε άλλες εταιρείες, που έχουν έδρα σε χώρες με πολύ χαμηλότερους μισθούς, όπως είναι οι Φιλιππίνες. Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι της «Amazon» στις βρετανικές αποθήκες της εταιρείας εργάζονται μέχρι εξάντλησης, περπατούν στη βάρδιά τους κατά μέσο όρο 16 χλμ., δουλεύουν 12ωρα και τους απαγορεύεται κατά τη διάρκεια της βάρδιάς τους να κάθονται! Για να μην σχολιάσουμε τι γίνεται στις γερμανικές αποθήκες της συγκεκριμένης εταιρείας, όπου, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε, οι φύλακες - επόπτες των χιλιάδων εργαζομένων - κυρίως ξένων - είναι νεοναζί, που εξαπολύουν καθημερινά «πογκρόμ» εκφοβισμού... Παράλληλα, στο εργοστάσιο της «Tesla» είναι συχνό φαινόμενο η άφιξη ασθενοφόρων για εργάτες που έχουν καταρρεύσει, ενώ στο εργοστάσιο της «Apple» στην Κίνα, το 2010, εγκατέστησαν δίχτυα έξω από τα παράθυρα για να αποτρέψουν τις μαζικές αυτοκτονίες εργαζομένων...
Θα πει κανείς, μήπως τα πράγματα είναι καλύτερα για τους μηχανικούς, τους επιστήμονες που δουλεύουν στις συγκεκριμένες εταιρείες, που το περιβάλλον εργασίας περιγράφεται ως ειδυλλιακό, με χώρους άθλησης και δημιουργικής απασχόλησης, με εστιατόρια όλων των ειδών κ.ά.; Παρότι έχουν ανεπτυγμένες παροχές στη δουλειά τους, αυτές υπάρχουν για να εξασφαλίζουν την απόδοσή τους στα εξαντλητικά ωράρια και την εντατικοποίηση που ολοένα και αυξάνεται. Για παράδειγμα, είναι συχνό φαινόμενο οι εργαζόμενοι της «Google» να επιλέγουν να κοιμούνται στο αυτοκίνητό τους αντί να νοικιάζουν σπίτι, λόγω των 12 - 14 ωρών που περνούν στη δουλειά τους καθημερινά και της οικονομικής δυσχέρειας να νοικιάσουν ή να αγοράσουν σπίτι. Αντίστοιχα, οι υπάλληλοι του Facebook, εκτός από το ωράριό τους, είναι υποχρεωμένοι να είναι διαθέσιμοι 24 ώρες το 24ωρο για 6 βδομάδες κάθε χρόνο...
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να παραβλέψουμε και τις συστηματικές φορολογικές διευκολύνσεις που πρόσφατα ήρθαν στη δημοσιότητα για αρκετές από αυτές τις εταιρείες (βλ. «Google», «Apple»), οι οποίες διατηρούν γραφεία σε ελάχιστες χώρες, ώστε να φορολογούνται μόνο σε αυτές και όχι σε όλες όπου δραστηριοποιούνται μέσω του διαδικτύου. Για παράδειγμα, υπολογίζεται ότι η «Google» το 2014, για έσοδα 18 δισ. ευρώ στην Ευρώπη, πλήρωσε σε φόρους μόλις 28,6 εκατ. ευρώ στο ιρλανδικό κράτος, όπου είναι η έδρα της. Αντίστοιχα, η «Facebook» το 2014 πλήρωσε στο αγγλικό κράτος σε φόρους μόλις 4.327 λίρες (ποσό κατά πολύ μικρότερο από τους φόρους ενός μέσου εργαζόμενου), εμφανίζοντας πλασματικές απώλειες, ενώ εκείνη τη χρονιά είχε παγκοσμίως έσοδα 12,5 δισ.!
Ετσι γιγαντώθηκαν την τελευταία δεκαετία αυτές οι εταιρείες, έτσι οι ιδιοκτήτες τους είναι δισεκατομμυριούχοι, με τα ονόματά τους να φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις των λιστών με τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Ο ιδιοκτήτης του Facebook, Μαρκ Ζάκερμπεργκ, για παράδειγμα, είναι ο 5ος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, με προσωπική περιουσία που εκτιμάται στα 74 δισ. δολάρια. Αντίστοιχα, ο ιδιοκτήτης της «Amazon», Τζεφ Μπέζος, είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, με προσωπική περιουσία στα 110 δισ. δολάρια!

...«μισή» ζωή για μας!

Την ώρα που αυτοί ζουν μέσα στα πλούτη και τη χλιδή, «πουλώντας» στοιχεία της ζωής μας, η τεράστια πλειοψηφία των χρηστών των υπηρεσιών τους όχι μόνο δεν απολαμβάνει τα ίδια προνόμια, αλλά ούτε καν φαντάζεται τη ζωή που κάνουν... Ούτε καν φαντάζεται ο άνεργος, που περνάει τη μέρα του μπροστά από τον υπολογιστή ή με το κινητό στο χέρι κάνοντας «like» σε φωτογραφίες, δημοσιεύοντας πού πίνει καφέ ή αναπαράγοντας ένα χιουμοριστικό βιντεάκι στο Facebook, ότι ο ιδιοκτήτης του Facebook και του Instagram, αξιοποιώντας τα δεδομένα αυτά, μαζί με εκατομμυρίων άλλων χρηστών, έδωσε σε μια μέρα 100 εκατομμύρια δολάρια για να πάρει 750 στρέμματα ενός νησιού στη Χαβάη και να κάνει εκεί κάποιες από τις «αποδράσεις» του... Ούτε καν φαντάζεται ένας νέος εργαζόμενος, που έπιασε δουλειά με το βασικό μισθό των 586 ευρώ μεικτά και χρησιμοποιεί το amazon.com για πιο φθηνές αγορές, ότι ο ιδιοκτήτης της «Amazon» έχει ως χόμπι την εξερεύνηση με υποβρύχιο...
Μπορεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πλέον να έχουν αλλάξει σημαντικά το πώς ζει, κοινωνικοποιείται και επικοινωνεί ειδικά η νεολαία, ωστόσο τα εμπόδια που συναντά ένας νέος στη ζωή του παραμένουν. Παραμένουν όλα τα προβλήματα που γεννάει το σύστημα αυτό όπου ζούμε, που κίνητρό του έχει το κέρδος των λίγων και όχι τις ανάγκες των πολλών... Το βασικό, λοιπόν, είναι τι στάση θα επιλέξει να κρατήσει ένας νέος άνθρωπος σήμερα απέναντι στα προβλήματα αυτά. Αν, για παράδειγμα, επιλέξει να βλέπει μέσα από την οθόνη τη ζωή που θα ήθελε να κάνει, αν απομακρυνθεί από την πραγματική επικοινωνία, αν θεωρήσει ότι είναι αρκετή η διαδικτυακή φιλία, τότε μάλλον δύσκολα θα συναντηθεί με τον αγώνα για την οριστική λύση αυτών των προβλημάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια συνεχώς εμφανίζονται έρευνες για τον ψυχολογικό αντίκτυπο της χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, με πιο συχνό αποτέλεσμα την κατάθλιψη, ειδικά στους νέους ανθρώπους.
Ετσι, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκτός από πολύ επικερδείς επιχειρήσεις από το «φακέλωμα» των χρηστών τους, παρέχουν τις «υπηρεσίες» τους και στη χειραγώγηση και την αδρανοποίηση του λαού και της νεολαίας. Δεν μπορεί, λοιπόν, οι αγωνιστές να σπαταλούν το χρόνο τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να αντικαθιστούν τις πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις με ψεύτικα «αιτήματα φιλίας» και «like», να δαπανούν ώρες ατέλειωτες μπροστά σε οθόνες για να βλέπουν τις ζωές των άλλων, να αποδέχονται ασυνείδητα την πλασματική εικόνα που παρουσιάζεται, σε τελική ανάλυση να μην αμφισβητούν το σύστημα, να μην αγωνίζονται στην πραγματική ζωή για να το αλλάξουν! Και βέβαια, για τη νεολαία και το λαό δεν μπορεί να αποτελεί διέξοδο, ούτε να είναι «πρωτοποριακό» και «σύγχρονο» να βλέπουν τη ζωή τους μέσα από μια οθόνη...
Οι νέες τεχνολογίες και τα φοβερά επιτεύγματα της κοινωνικής εξέλιξης σήμερα είναι καπιταλιστική ιδιοκτησία. Αναπτύσσονται και αξιοποιούνται για την κερδοφορία και την προστασία της εξουσίας των καπιταλιστών. Σήμερα όλη αυτή η εξαιρετική υποδομή, που μόνο και μόνο η ύπαρξή της αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος μπορεί να σπάσει φράγματα, να αναπτύξει την επιστήμη και την τεχνολογία, βρίσκεται στην κατοχή των μονοπωλίων, των αστικών κρατών και των μηχανισμών τους. Αξιοποιείται για να αποχαυνώνει και να χαφιεδίζει τους λαούς. Οταν η σοσιαλιστική επανάσταση σαρώσει τους εκμεταλλευτές, οι εργαζόμενοι θα αξιοποιήσουν αυτήν την τεχνολογία για να συντρίψουν την αντίσταση του «παλιού», για να ευημερήσουν, να αναπτύξουν τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
ΥΓ. Στην ιστοσελίδα της «Wall Street Journal» αναρτήθηκε άρθρο σύμφωνα με το οποίο το Facebook σχεδιάζει να παρακολουθεί την κίνηση του κέρσορα στις σελίδες του (!), προκειμένου να βελτιώσει τη στοχευμένη διαφήμιση και να συλλέξει περισσότερα στοιχεία για τη συμπεριφορά των χρηστών του. Την καλύτερη απάντηση τη δίνει ένας από τους σχολιογράφους στο άρθρο: «Just another reason why I will never be a Facebook member» («άλλος ένας λόγος για να μη γίνω ποτέ μέλος του Facebook»).

Οι μεγάλοι «παίκτες» στη «σκακιέρα» του διεθνούς ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού

AP

Aπό συμμετοχή Αμερικανών στρατιωτών σε ΝΑΤΟική άσκηση στη Γεωργία τον Αύγουστο του 2017

Οι εξελίξεις σε όλα τα πεδία όπου εκδηλώνεται ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός καταδεικνύουν ότι όλες οι ισχυρές δυνάμεις ενισχύουν τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς τους και προχωρούν στην κατάρτιση νέων «εθνικών στρατηγικών άμυνας». Ο λόγος είναι ότι η υπεράσπιση των συμφερόντων των μονοπωλίων τους απαιτεί και στρατιωτική παρουσία σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Αυτό γίνεται ορατό με την τεράστια συσσώρευση στρατιωτικών εξοπλισμών και στρατιωτών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, στην Ευρώπη και στα σύνορα με τη Ρωσία, στην περιοχή της Ινδίας και του Ειρηνικού Ωκεανού. Εκφραση φυσικά αυτής της αντιπαράθεσης είναι και οι εξελίξεις στα Βαλκάνια, με την προσπάθεια ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ να εντάξουν σε αυτές τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες όσες χώρες δεν έχουν ακόμα ενταχθεί, για να τις αποσπάσουν από την επιρροή της Ρωσίας αλλά και της Κίνας, με τα σχέδιά της για τους νέους εμπορικούς «δρόμους του μεταξιού». Βεβαίως και οι περισσότερες αστικές τάξεις παζαρεύουν την ένταξή τους, με κάποιες να μην αποκλείουν και τις θερμές σχέσεις με τη Ρωσία.
Δείχνοντας λοιπόν αυτήν τη «μεγάλη εικόνα» όπου συγκρούονται «βουβάλια» (βλέπε ισχυροί μονοπωλιακοί όμιλοι) σε μια σειρά τομείς, από την Ενέργεια και τους δρόμους μεταφοράς της έως τον έλεγχο αγορών υποδομών και γεωστρατηγικών σφαιρών επιρροής, θα δώσουμε ενδεικτικά τις βασικές προτεραιότητες των βασικών «παικτών» όπως καταγράφονται μέσα από τις λεγόμενες «εθνικές στρατηγικές άμυνας και ασφάλειας», που στην ουσία είναι προετοιμασία ακόμα και για γενικευμένες πολεμικές αναμετρήσεις, όταν εξαντληθούν τα περιθώρια άλλων διευθετήσεων.

ΗΠΑ: Προτεραιότητα οι «αναθεωρητικές δυνάμεις» Κίνα και Ρωσία

Η λεγόμενη νέα «Στρατηγική Εθνικής Αμυνας» που δημοσιοποίησε στις 19 Γενάρη ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας, στρατηγός ε.α. Τζ. Μάτις, ως συνέχεια της «Εθνικής Στρατηγικής Ασφαλείας» που εξήγγειλε ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ στις 18 Δεκέμβρη 2017, θέτει ως μεγάλες γεωπολιτικές προτεραιότητες τους ανταγωνιστές, Κίνα και Ρωσία, που χαρακτηρίζει «αναθεωρητικές δυνάμεις» οι οποίες αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ. Η πρώτη με την προσπάθεια εκτοπισμού των ΗΠΑ από τις αγορές Ασίας - Ειρηνικού και άλλες περιοχές, η δεύτερη με την προσπάθεια να αναδειχθεί σε στρατιωτική υπερδύναμη.
Ετσι εντοπίζονται ως βασικά πεδία αντιπαράθεσης οι περιοχές του Ινδικού - Ειρηνικού Ωκεανού, της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, μετατοπίζοντας το βάρος από τη λεγόμενη «καταπολέμηση της τρομοκρατίας». Σε αυτήν την κατεύθυνση προσδιορίζονται ως βασικά ζητήματα η αύξηση και ανάπτυξη του πυρηνικού και πυραυλικού οπλοστασίου των ΗΠΑ και προωθείται η δημιουργία νέων μικρότερων πυρηνικών όπλων που θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ευκολότερα σε περιφερειακές συγκρούσεις. Τα «μικρότερα» όπλα που σχεδιάζονται είναι πύραυλοι με πυρηνικές κεφαλές που θα εκτοξεύονται από υποβρύχια. Επίσης προωθούνται η περαιτέρω «επαγγελματοποίηση» του αμερικανικού στρατού και η αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών στα 700 δισ. δολάρια.
Στην ίδια κατεύθυνση και το ΝΑΤΟ, που προωθεί τη δημιουργία δύο νέων στρατηγείων: Ενα στη Γερμανία ως κέντρο σχεδιασμού και διοίκησης για ταχεία μεταφορά στρατιωτικών και υλικών και ένα στις ΗΠΑ με σκοπό την εξασφάλιση «αεροπορικών και θαλάσσιων διαδρομών μεταξύ Βόρειας Αμερικής και Ευρώπης στον Ατλαντικό».
Ταυτόχρονα, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα χαρακτηρίζονται στη νέα στρατηγική των ΗΠΑ «κράτη - ταραξίες» (rogue states). Το πρώτο κατηγορείται πως «συνεχίζει να σπέρνει τη βία και να παραμένει η μεγαλύτερη πρόκληση στη Μέση Ανατολή», επιδιώκοντας «να φτιάξει ένα τόξο επιρροής και αστάθειας, ενώ επιζητεί την περιφερειακή ηγεμονία». Η Β. Κορέα κατηγορείται ότι «προβαίνει σε παράνομες πράξεις και παράτολμη ρητορική παρά τις κυρώσεις του ΟΗΕ». Στην πραγματικότητα η αντιπαράθεση με τις δύο αυτές χώρες είναι επίσης έκφραση της γενικότερης σύγκρουσης με τη Ρωσία και την Κίνα.

Ρωσία: Διευρύνει τη στρατιωτική της παρουσία

Η αστική τάξη της Ρωσίας, με την κατοχύρωση θέσεων στη Μέση Ανατολή μετά από την εμπλοκή της στον πόλεμο της Συρίας, διευρύνει την επιρροή της και αλλάζει περιφερειακές ισορροπίες, αναπτύσσοντας δεσμούς και με παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ. Ξεχωρίζουν οι οικονομικο-στρατιωτικές σχέσεις με την Τουρκία, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, ενώ «πονοκέφαλο» στα επιτελεία των ΗΠΑ προκαλεί η διεύρυνση των σχέσεων της Ρωσίας με το Ιράν, αλλά και των συμβολαίων της στο Ιράκ. Οι επιχειρήσεις του ρωσικού στρατού στη Συρία αποτέλεσαν μια πρώτης τάξης ευκαιρία επίδειξης ισχύος της ρωσικής πολεμικής μηχανής, προώθησης οπλικών συστημάτων όπως των αντιπυραυλικών «S-400» (βλέπε την προωθούμενη πώληση στην Τουρκία).
Επίσης, στην καθιερωμένη ετήσια συνέντευξη που έδωσε στις 14/12/17, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλ. Πούτιν ανακοίνωσε κονδύλια ύψους σχεδόν 50 δισ. δολαρίων για νέα εξοπλιστικά προγράμματα και τη συντήρηση των υπαρχόντων, για την «ενίσχυση της άμυνας».
Ταυτόχρονα, η Ρωσία συνεχίζει τη στήριξη στις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας και την Κριμαία, ενώ εντείνει και την παρέμβασή της στα Βαλκάνια, σε μια περίοδο που ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και ΕΕ προωθούν τα σχέδιά τους για την ένταξη των χωρών των Δ. Βαλκανίων στις ευρωατλαντικές δομές και διευρύνεται - με αντιθέσεις - μέσα στην ΕΕ η συζήτηση για τη λεγόμενη «απεξάρτηση» της ΕΕ από τη ρωσική Ενέργεια. Χαρακτηριστική είναι η στάση της γερμανικής αστικής τάξης, που παρότι κρατά αποστάσεις από τη Ρωσία για τη σύγκρουση στην Ουκρανία, την ίδια ώρα, επειδή θίγονται τα συμφέροντά της, θέλει διατήρηση των συμφωνιών με ενεργειακούς ρωσικούς κολοσσούς απαραίτητων για την εγχώρια βιομηχανία της (βλέπε αγωγούς του «Βόρειου Ρεύματος» - «Nord Stream 1» και «2»), γι' αυτό είναι και πιο «ανοιχτή» στη σταδιακή άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας.
Η Ρωσία, με τους αστούς πολιτικούς της ηγέτες, δεν χάνει ευκαιρία να θυμίζει στους «συμμάχους» τον κοινό αγώνα για την ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, και παρότι απαντά στις απειλές, απευθύνει καλέσματα για «αμοιβαία συνεργασία» και για «σεβασμό των συμφερόντων του άλλου, ώστε όλοι να κερδίζουν». Λανσάρει έτσι την αυταπάτη του δήθεν «αρμονικού πολυπολικού κόσμου», ένα ιδεολόγημα που χρησιμοποιείται και από άλλες δυνάμεις - και ιδιαίτερα τους σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές - και το οποίο επιχειρεί να εξωραΐσει τη φύση του ίδιου του καπιταλισμού και των ανταγωνισμών στο τελευταίο, ιμπεριαλιστικό του στάδιο, στο οποίο γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος για τους λαούς.

Κίνα: Με τους «εμπορικούς δρόμους» και την ενίσχυση της ισχύος

Η Κίνα, με τη ραγδαία ισχυροποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων, συμμετέχει όλο και πιο δυναμικά στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και αυτό οδηγεί και στην ανάγκη να θωρακίζει τα συμφέροντα των μονοπωλιακών της ομίλων, που επεκτείνουν τη δράση τους στον ανταγωνισμό με μονοπώλια άλλων δυνάμεων. Αυτό οδηγεί και στη στρατιωτική ισχυροποίηση και την παρουσία με στρατό και βάσεις σε πολλές περιοχές του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι η κινεζική ηγεσία ιεραρχεί την ανάγκη για «ισχυρή χώρα με Ενοπλες Δυνάμεις παγκόσμιας κλάσης». Απαιτεί «ενεργότερη συμμετοχή» στη διεθνή σκηνή και «ανάπτυξη και μεταρρύθμιση του συστήματος παγκόσμιας διακυβέρνησης». Η Κίνα απέκτησε πρόσφατα το πρώτο αεροπλανοφόρο της και σύντομα σχεδιάζει το επόμενο. Απέκτησε επίσης την πρώτη της στρατιωτική βάση στο εξωτερικό, στο Τζιμπουτί της Ανατολικής Αφρικής, στην είσοδο της Ερυθράς Θάλασσας, που οδηγεί στη διώρυγα του Σουέζ και από εκεί στη Μεσόγειο. Το Τζιμπουτί είναι μια μικρή χώρα με γεωστρατηγική σημασία, που λειτουργεί σχεδόν αποκλειστικά για στρατιωτικές εγκαταστάσεις, φιλοξενώντας και βάσεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας και άλλων. Ταυτόχρονα, υπάρχουν πληροφορίες και για νέα βάση στο Πακιστάν. Την ίδια ώρα, επεκτείνει τις στρατιωτικές υποδομές στη Νότια Κινεζική Θάλασσα, εντατικοποιεί τις τακτικές στρατιωτικές ασκήσεις με τη Ρωσία, στην ευρύτερη περιοχή από την Κορεατική Χερσόνησο (ως απάντηση στην αντιπυραυλική ασπίδα που στήνουν οι ΗΠΑ με τη Νότια Κορέα) μέχρι τη Βαλτική και τη Μεσόγειο.
Ολες αυτές οι προετοιμασίες γίνονται για την υπεράσπιση του μεγάλου σχεδίου των επόμενων δεκαετιών, των σύγχρονων «δρόμων του μεταξιού», «Ενας δρόμος - μια ζώνη» (One road, one belt), που αφορά κάθε γωνιά της υφηλίου. Η Κίνα προβάλλει τη λογική της «αμοιβαίας συνεργασίας» (win - win, κερδίζω - κερδίζεις), που δήθεν μπορεί να αποβεί υπέρ των λαών. Ομως, στο σύγχρονο κόσμο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, οι εργαζόμενοι είναι οι μόνοι χαμένοι, και ενώ υπάρχουν τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες και επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα, οι ίδιοι βλέπουν να μην μπορούν να καλύψουν ούτε στοιχειώδεις ανάγκες, να αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης. Επίσης αυξάνεται ο κίνδυνος να γίνονται «κρέας» στα κανόνια των εκμεταλλευτών τους, όσο την εξουσία έχουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι.

Γερμανία: Διεκδικεί ενισχυμένο ρόλο

Η γερμανική αστική τάξη, ως ηγέτιδα στην ΕΕ, διεκδικεί όλο και πιο αυτοτελή ρόλο για τους ομίλους που εκπροσωπεί και για την Ευρωένωση ως σύνολο. Στη δική της «εθνική στρατηγική ασφάλειας» ιεραρχεί - διατηρώντας τη διατλαντική σχέση - να αναλάβει η ΕΕ πιο αποφασιστικά την υπόθεση της ασφάλειάς της και της παρέμβασης στον κόσμο. Είναι χαρακτηριστική η διατύπωση του ΥΠΕΞ Ζ. Γκάμπριελ, που απαιτεί η Γερμανία να γίνει «παράγοντας διαμόρφωσης της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής», «καθορίζοντας σαφώς τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα», σε ένα τοπίο όπου «η παγκόσμια αμερικανική κυριαρχία γίνεται σιγά σιγά παρελθόν» και «παντού όπου οι ΗΠΑ αποσύρονται - είτε πραγματικά, είτε φαινομενικά - δεν τις διαδέχεται η Ευρώπη, αλλά άλλα κράτη» (βλέπε την επιρροή της Κίνας και της Ρωσίας).
Σε αυτήν την κατεύθυνση, η Γερμανία με το λεγόμενο σχέδιο «Berlin plus» πρωταγωνιστεί στην ενσωμάτωση των Δυτικών Βαλκανίων στις ευρωατλαντικές δομές, ενώ διευρύνει την παρουσία της στην Αφρική και με αποστολή στρατού, στο όνομα της συμβολής στην «καταπολέμηση της τρομοκρατίας». Προβάλλει την ανάγκη του περιορισμού της δράσης της Κίνας και της αντιμετώπισης του «αθέμιτου ανταγωνισμού», π.χ. με τον φτηνό χάλυβα που εισρέει στην Ευρώπη. Προωθεί μαζί με τη Γαλλία στρατιωτικά σώματα και σχήματα στην κατεύθυνση συγκρότησης Ευρωστρατού, όπως η Μόνιμη Διαρθρωμένη Στρατιωτική Συνεργασία (PESCO ), τα Battlegroups, τα Intergroups, είτε με σχετική αυτοτέλεια απέναντι στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, είτε σε συνεργασία και σύμπραξη μαζί τους, εξυπηρετώντας κάθε φορά τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Η διέξοδος βρίσκεται στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, τη μόνη ρεαλιστική, γιατί είναι η μόνη πραγματικά φιλολαϊκή

Στη σελίδα της «Ανασκόπησης», αναδημοσιεύουμε το άρθρο του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 23/2 στην ιστοσελίδα «enikos.gr», με αφορμή τα έξι χρόνια λειτουργίας της (οι υπότιτλοι της εφημερίδας).

***

Ο κουρνιαχτός των τελευταίων ημερών και η αναζωπύρωση της σκανδαλολογίας με αφορμή την υπόθεση «Novartis» δεν θα πρέπει να κρύψει τα οξυμένα και επείγοντα προβλήματα του λαού, είτε αυτά αφορούν το πεδίο της οικονομίας είτε τις πολύ επικίνδυνες διεθνείς εξελίξεις.

Πολύ περισσότερο, δεν θα πρέπει να λειτουργήσει ως άλλοθι σε αντιλαϊκές πολιτικές, όπως προσπαθεί να κάνει ο κ. Τσίπρας, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν, λέγοντας ότι η αιτία της κρίσης, των μνημονίων και των λαϊκών προβλημάτων είναι απλά και μόνο η διαφθορά και κάποιοι διεφθαρμένοι πολιτικοί.
Το ΚΚΕ θα συμβάλλει - όσο περνάει από το χέρι του - στη διερεύνηση της υπόθεσης, αλλά δεν πρόκειται να δώσει συγχωροχάρτι σ' ένα σύστημα που έχει στο DNA του το κυνήγι του κέρδους, με κάθε τρόπο.
Αλλωστε, τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όσο και τα άλλα κόμματα, ιδιαίτερα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, έχουν συμφέρον η συζήτηση να πάει στα «της διαχείρισης» και όχι στην ουσία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει με κάθε τρόπο να συγκαλύψει την πολιτική του, μια πολιτική πραγματικά οδυνηρή ιδιαίτερα για εργατικές - λαϊκές δυνάμεις που τον στήριξαν, που όμως προσφέρει πολύτιμη πείρα. Αποδεικνύει αυτό που το ΚΚΕ είχε πει πολύ πριν την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, το Γενάρη του 2015, ότι δηλαδή αυτός είναι ο δρόμος που αναγκαστικά οδηγείται κάθε κυβέρνηση η οποία υπηρετεί αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης, τους αδυσώπητους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας, το σάπιο αστικό κράτος.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διατήρησε και επέκτεινε όλους τους αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, προσθέτοντας και νέους, έφερε σε πέρας τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου και της τρόικας.
Εβαλε την ταφόπλακα στην Κοινωνική Ασφάλιση, απογείωσε τη φοροληστεία, άνοιξε το δρόμο για μαζικούς πλειστηριασμούς λαϊκών περιουσιών, ακόμη και της πρώτης κατοικίας. Εκανε πράξη τον πιο διακαή πόθο του κεφαλαίου, που είναι το ξήλωμα του δικαιώματος στην απεργία. Εχει προνομοθετήσει ήδη μέτρα για μετά το 2018. Την ίδια στιγμή, το κεφάλαιο αποκτά και νέα προνόμια μέσω φοροαπαλλαγών, χαριστικών ρυθμίσεων, μείωσης φορολογίας, αναπτυξιακών νόμων κ.λπ. Ολα αυτά καταρρίπτουν το κυβερνητικό αφήγημα για τέλος των μνημονίων και την τάχα δίκαιη ανάπτυξη.

Η κυβέρνηση σημαιοφόρος των επικίνδυνων σχεδίων ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή

Δίπλα σε αυτά δεν πρέπει να διαφύγουν της προσοχής του λαού οι επικίνδυνες εξελίξεις, που καμουφλάρονται με το μανδύα της γεωστρατηγικής υποτιθέμενης αναβάθμισης της χώρας, ο οποίος, όμως, δεν αφορά ούτε την ειρήνη ούτε την αλληλεγγύη των λαών. Αφορά μόνο την αναβάθμιση της συμμετοχής της Ελλάδας, δηλαδή του ελληνικού κεφαλαίου, τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών, τη μοιρασιά των αγορών, το πλιάτσικο που ήδη συντελείται στις πλάτες των λαών. Αλλωστε, η εξωτερική πολιτική είναι συνέχεια της εσωτερικής πολιτικής. Δεν γίνεται να έχεις πολιτική υπέρ των λαών, τη στιγμή που πρώτα και κύρια ματώνεις το δικό σου λαό.
Η κυβέρνηση επιδιώκει, αξιοποιώντας και τους τριγμούς που τη δεδομένη στιγμή υπάρχουν στις σχέσεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ με την Τουρκία, να γίνει αυτή σημαιοφόρος τους στην περιοχή. Ακόμη χειρότερα, έχει αναγορεύσει σε εγγυητές της ασφάλειας και της ειρήνης στο Αιγαίο και την ευρύτερη περιοχή αυτούς τους οργανισμούς, σε μια περίοδο που εντείνεται η τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα. Ομως, η ίδια η πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων αποδεικνύει πως η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν εξασφαλίζει την ειρήνη και την εδαφική ακεραιότητα, αλλά αντίθετα αποτελεί παράγοντα όξυνσης των προβλημάτων, αμφισβήτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Ως σημαιοφόρος του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή των Βαλκανίων η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιδιώκει, μέσα σε όλα τα άλλα, να προωθήσει και το λεγόμενο Σκοπιανό ζήτημα, ζήτημα το οποίο συνδέεται με την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ τον προσεχή Ιούλη. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που τους έπιασε η πρεμούρα να λυθεί άρον - άρον το ζήτημα του ονόματος με τη γειτονική χώρα.
Και πάνω σ' αυτά τα κεντρικά ζητήματα, τα ουσιαστικά προβλήματα, δεν υπάρχει καμιά αντιπαράθεση με τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Το ΚΚΕ, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου του ΣΥΡΙΖΑ, παλιότερα του ΣΥΝ, που φιγουράριζε στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, είναι το μόνο κόμμα που εδώ και χρόνια έχει ξεκάθαρη θέση:
Σε μια διαπραγμάτευση για εξεύρεση κοινώς αποδεκτής λύσης, στην οποία περιλαμβάνεται με οποιονδήποτε τρόπο το όνομα Μακεδονία και όποια παράγωγά του, εκτός από το ότι αυτό θα πρέπει ρητά να γίνει αποδεκτό μόνο ως γεωγραφικός προσδιορισμός, θα πρέπει να συνοδεύεται από συγκεκριμένες προϋποθέσεις και εγγυήσεις όπως είναι:
Να μπει τέλος στην αλυτρωτική προπαγάνδα, να υπάρξει αμοιβαία αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας των δύο χωρών. Να υπάρξουν οι απαραίτητες αλλαγές στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας στην κατεύθυνση αυτή.

Η λύση για το λαό δεν βρίσκεται στη συνεχή εναλλαγή κομμάτων, που όλα υπηρετούν το σάπιο σύστημα

Απευθυνόμαστε σε όσους σήμερα μπορούν να δουν ότι η επιλογή του μικρότερου κακού τούς οδήγησε στο μεγαλύτερο. Σε όσους νιώθουν απογοητευμένοι, εξαπατημένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, και αντί να βαδίσουν μπροστά, κοιτάνε πάλι προς τα πίσω, σε προηγούμενες επιλογές τους. Τους λέμε καμιά εμπιστοσύνη στη ΝΔ, που βρίσκει την ευκαιρία να συναγωνιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ ποιος είναι ο καλύτερος εκτελεστής των εργατικών δικαιωμάτων. Καμιά εμπιστοσύνη στα κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, που διεκδικούν τη σκυτάλη για να τρέξουν στο δρόμο της ίδιας αδιέξοδης πορείας. Η όποια καπιταλιστική ανάκαμψη εναλλάσσεται με τη βαθιά καπιταλιστική κρίση.
Η λύση για το λαό και τη νεολαία δεν είναι η συνεχής εναλλαγή κομμάτων και κυβερνήσεων, που όταν χρεοκοπεί ο ένας ετοιμάζουν τον άλλον να τον αντικαταστήσει και να κάνει τα ίδια άθλια με τον προηγούμενο στο λαό.
Απευθυνόμαστε σε όσους νιώθουν απογοητευμένοι, εξαπατημένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, και αντί να βαδίσουν μπροστά, κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους.
Ολοι αυτοί πρέπει να σκεφτούν: Ποιος χαμήλωσε ακόμα περισσότερο τις απαιτήσεις του κόσμου της εργασίας, της επιστήμης, της προόδου; Ποιος θέλει καθηλωμένο το εργατικό - λαϊκό κίνημα, ενταγμένο πλήρως στο σύστημα, να παλεύει ουσιαστικά για την ανάπτυξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου; Να βάζει στόχους στα όρια του εφικτού, δηλαδή στα όρια της φτώχειας; Ποιος ξέπλυνε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και μάλιστα στο πρόσωπο του Τραμπ; Ποιος κοροϊδεύει ότι η ΕΕ των καπιταλιστών μπορεί να εξανθρωπιστεί;
Ποιος τελικά «βγάζει λάδι», αποθεώνει ένα σάπιο σύστημα όταν καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί η καπιταλιστική ανάπτυξη να είναι δίκαιη, δηλαδή και οι καπιταλιστές να κερδίζουν και οι εργαζόμενοι να ευημερούν; Ποιος άρπαξε την ευκαιρία για να επιτεθεί με λύσσα στην πρώτη προσπάθεια της εργατικής τάξης να οικοδομήσει το δικό της κράτος, το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε;
Απευθυνόμαστε σε όσους νιώθουν αριστεροί, ριζοσπάστες, σε όσους δεν ακολούθησαν τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ...
Απευθυνόμαστε σε όσους λένε: Ευτυχώς σ' αυτήν τη χώρα υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, υπάρχει ταξικό εργατικό κίνημα, υπάρχει το ΠΑΜΕ.
Η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, η οποία είναι και η μόνη ρεαλιστική, γιατί είναι η μόνη πραγματικά φιλολαϊκή.
Είναι η μόνη που μπορεί να δώσει διέξοδο στο κίνημα, στο λαό, να σημάνει πραγματική ανάταση και σαφή προοπτική πάλης, γιατί η διέξοδος βρίσκεται στο δρόμο της σύγκρουσης με το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, για να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία, που στην εξουσία θα βρίσκεται η εργατική τάξη, ο λαός.

Το ΚΚΕ παραμένει το πιο νέο κόμμα

Το 2018 είναι η χρονιά γιορτασμού των 100χρονων του Κόμματός μας. Είμαστε περήφανοι για την 100χρονη ηρωική πορεία του Κόμματός μας, πορεία υπεράσπισης των συμφερόντων του λαού μας, γεμάτη με αγώνες και θυσίες. Είμαστε περήφανοι γιατί δεν υποταχθήκαμε στο ρεαλισμό της υποταγής, την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου. Είμαστε περήφανοι γιατί δεν υποταχθήκαμε στο ρεαλισμό της αναθεώρησης αξιών και ιδανικών.
Σήμερα όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ την πολιτική συνέπεια, την ανιδιοτέλεια, τη σωστή πρόβλεψη. Αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για το λαό, το εργατικό κίνημα, αν το ΚΚΕ είχε γλιστρήσει στο βούρκο του αστικού κυβερνητισμού, όπως έκαναν ορισμένα Κομμουνιστικά Κόμματα σε άλλες χώρες, με τη συμμετοχή τους σε παρόμοιες αντιλαϊκές κυβερνήσεις και τα οποία είχαν ως κατάληξη τη διάλυση ή τη συρρίκνωση και την απαξίωση.
Τους καλούμε όλους και όλες να γιορτάσουμε μαζί τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, που παραμένει το πιο νέο κόμμα. Γιατί είναι το μόνο κόμμα που παλεύει για την οριστική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.