Μας κάνει πλάκα η Ιστορία !!!

"Είστε γυναίκα και ανησυχούσατε για τα δικαιώματά σας;
Τώρα μπορείτε να κοιμάστε ήσυχη.
Η Σαουδική Αραβία θα προστατεύει τα δικαιώματα σας!

Η Σαουδική Αραβία, που για κάποιους κακοπροαίρετους υποτίθεται ότι είναι ένα μισογυνικό και απολυταρχικό καθεστώς, μόλις εκλέχθηκε μέλος του συμβουλίου του ΟΗΕ για την προστασία των δικαιωμάτων της γυναίκας!
Η...ιστορική αυτή απόφαση πάρθηκε την περασμένη εβδομάδα και με τις ψήφους 5 Ευρωπαϊκών κρατών μεταξύ των οποίων ίσως και της Ελλάδας...

Άντε να δοθεί και το Νόμπελ λογοτεχνίας στον Τράμπ, να κλείσουμε ως ανθρωπότητα...

Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ο ΟΗΕ θα κάνει και άλλες τέτοιες εκπλήξεις χωρίς ταμπού, όπως την Μάλμπορο ως μέλος για την επιτροπή καταπολέμησης του καρκίνου του πνεύμονα, τον αρχηγό των Χούτου στην επιτροπή για την γενοκτονία των Τούτσι, τον Νικόλαο Μιχαλολιάκο ως πρόεδρο της επιτροπής για την ιστορική μνήμη του Ολοκαυτώματος, κλπ...."

Όταν λέμε ότι ο πλανήτης έχει γίνει ένα μπουρδέλο εξ' αιτίας του καπιταλισμού δεν το πιστεύετε...

Ένα στημένο ντέρμπι

 Ένα στημένο ντέρμπι

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των Γαλλικών εκλογών επιβεβαίωσαν την εικόνα που επικρατεί σε όλη την Ευρώπη (και γενικότερα τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο). Οι αστικές τάξεις, έχοντας τσακίσει τα εργατικά δικαιώματα και βλέποντας ότι οι παλιοί διαχειριστές έχουν φάει τα ψωμιά τους (αφού οι εργαζόμενοι νιώθουν πια στο πετσί τους όχι μόνo την κρίση αλλά και την ανάπτυξη-βλέπε Ελλάδα του 3,9% πλεονάσματος) προσπαθούν, έσtω μεσοπρόθεσμα, να αναδείξουν και να φτιάξουν νέα αναχώματα για να συνεχίσουν, πιο άγρια, την ίδια πολιτική.

Η εικόνα των αποτελεσμάτων στην Γαλλία είναι χαρακτηριστική: Το σοσιαλιστικό κόμμα (που θα έφερνε, σύμφωνα με στελέχη της ριζοσπαστικής αριστεράς, «νέο άνεμο» στην Ευρώπη) διαλύθηκε, εφαρμόζοντας την πολιτική της Ε.Ε . Η δεξιά του φανατικού νεοφιλελέυθερου Φιγιόν πνίγηκε στα σκάνδαλα. Και «ξαφνικά» εμφανίστηκε, απο το πουθενά, ένα τσιράκι του τραπεζικού κεφαλαίου, στέλεχος του οίκου Rothschild, που με  την ευγενική χορηγία των ΜΜΕ και της Γαλλικής αστικής τάξης κατασκεύασε την εικόνα του δήθεν «προοδευτικού».
Φυσικά εδώ χρειάστηκε και ένα πολύ χρήσιμο σκιάχτρο.   Το νεοφασιστικό κόμμα της Λεπέν προωθήθηκε ανοιχτά σας βασικός πολιτικός παράγοντας και διαφημίστηκε  προκλητικά με κάθε τρόπο, με κορυφαίο παράδειγμα την τρομοκρατική επίθεση παραμονές των εκλογών, (που έμοιαζε αντικειμενικά με απρόσμενο δώρο στην Λεπέν), όταν όλα τα ΜΜΕ, στην Γαλλία (και στην Ελλάδα) έστησαν μια συζήτηση «πόσο θα ωφεληθεί», «αν θα ωφεληθεί» κλπ.
Απο την άλλη η υποψηφιότητα του Μελανσόν καρπώθηκε μεγάλο μέρος της διάλυσης των σοσιαλιστών και πέτυχε σημαντικά ποσοστά. Όμως αυτή η υποψηφιότητα, παρά τις ριζοσπαστικές διακηρύξεις της, κατέβηκε στις εκλογές με ένα προωθημένο σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα (εθνικοποιήσεις, φορολογία για τους πλούσιους, εθνικό νόμισμα κλπ) χωρίς να αμφισβητεί τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Δηλαδή το πρόγραμμα που θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, που μαζεύει ψήφους στις εκλογές και μετά, απο τα κυβερνητικά πόστα,  καταλήγει στους «έντιμους συμβιβασμούς» και στην εφαρμογή της ίδιας πολιτικής. Είναι το πρόγραμμα του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» που τα αποτελέσματα του τα έχουν γνωρίσει καλά οι εργαζόμενοι, όχι μόνο στην Ευρώπη και στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ (και τώρα με τους διάφορους ΣΥΡΙΖΑ νο2 που υποστηρίζουν τα ίδια) αλλά και εκός Ευρώπης, όπως στην Λατινική Αμερική. Εξάλλου και ο ίδιος ο Μελανσόν, στην προσπάθεια του να μπεί στον δεύτερο γύρο, είχε ήδη αρχίσει να αμβλύνει ακόμα και αυτές τις  διακηρύξεις του (για την Ε.Ε, το ευρώ κ.α). 
Τώρα, μπροστά στον δεύτερο γύρο, ακριβώς όπως και στην Ολλανδία, θα ξαναπαιχτεί το γνωστό σενάριο του «αντιφασισμού» και της «αντιπαγκοσμιοποιήσης». Στη χώρα μας, απο το πρωί, διάφοροι Έλληνες πανεπιστημιακοί, χρόνιοι τρόφιμοι των  προγραμμάτων της Ε.Ε, σήκωσαν στα ΜΜΕ την «αριστερή» σημαία της υποστήριξης του Μακρόν για να ηττηθεί το φασιστικό κόμμα της Λεπέν. Τα ίδια γίνονται και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Δηλαδή καλούν τους εργαζόμενους να υποστηρίξουν αυτούς που εξέθρεψαν και δημιούργησαν τον φασισμό. Αυτούς που τον έκαναν πολιτική δύναμη και τον έβγαλαν απο τα σεντούκια της ιστορίας για να τον χρησιμοποιήσουν ακόμα περισσότερο ενάντια στο εργατικό κίνημα, είτε εφαρμόζοντας οι ίδιοι παρόμοιες πολιτικές, είτε στρώνοντας τα χαλί για την επικράτηση του. Και απο την άλλη διάφοροι «αντιπολιτευόμενοι» να υποστηρίζουν, όπως και με τον Τράμπ, ότι η Λεπέν εκφράζει τα φτωχά στρώματα και είναι (έστω και στρεβλά) εκφραστής κάποιου «αντιιμπεριαλιστικού» η «αντιπαγκοσμιοποιητικού» κινήματος που υπερασπίζεται τις πατρίδες και τα έθνη). Τα ίδια έλεγαν πολλοί και στην δεκαετία του 30. Πολλοί απο αυτούς (όσοι δεν κατέληξαν στελέχη και συνεργάτες του φασισμού) δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν την σκέψη τους, αφού χάθηκαν στα πολεμικά μέτωπα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Τουλάχιστον ο Μελανσόν αρνήθηκε να υποστηρίξει κάποιον υποψήφιο στον δεύτερο γύρο, αν και εδώ τον κρέμασε το γνωστό (απο την εποχή του Ευρωκομμουνισμού)…ΚΚ Γαλλίας «Θα νικήσουμε την Μαρίν Λεπέν, σας καλώ να την νικήσουμε, μόνο ένα ψηφοδέλτιο υπάρχει για να το κάνουμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι στηρίζουμε το πρόγραμμα του Εμμανουέλ Μακρόν, τον οποίο επίσης θα κληθούμε να πολεμήσουμε», τόνισε ο γραμματέας του κόμματος, Λοράν. Κάτω η Λεπέν, ζήτω ο οίκος Rothschild (και όλοι οι άλλοι παρόμοι που έφτιαξαν την Λεπέν). Εκεί καταντάει ο Ευρωκομμουνισμός και η αριστερά των κυβερνήσεων και των προγραμμάτων του δήθεν «άλλου» καπιταλισμού και μάλιστα στην χώρα της Παρισινής Κομμούνας και των μεγάλων επαναστάσεων.
Οι εξελίξεις (και) στην Γαλλία δείχνουν ότι η ανάγκη για πραγματική εναλλακτική για την εργατική τάξη και τους λαούς-σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο-προβάλλει περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Και πια ξέρουμε ότι αυτή η εναλλακτική, αν έρθει, δεν θα έρθει από την αριστερά η οποία συγκροτήθηκε γύρω από σοσιαλδημοκρατικές στρατηγικές όλων των εκδοχών είτε στην θεωρία είτε/και στην πράξη τον 20^ο αιώνα. Στρατηγικές που οι κοινωνικές και πολιτικές τους βάσεις η οι διεθνείς συνθήκες στις οποίες δημιουργήθηκαν (μεταπολεμική ισορροπία, ψυχρός πόλεμος) κ.λπ. έχουν εκλείψει προ πολλού. Για αυτό εξάλλου όπου αναλαμβάνουν την εξουσία ταχύτατα εκφυλίζονται σε αριστερά γραφεία τύπου της εκάστοτε αστικής τάξης.
Σήμερα, τόσο στην δική μας χώρα αλλά και διεθνώς,  χρειαζόμαστε ένα νέο αφήγημα. Και αυτό δεν θα πρέπει να αναπαράγει ούτε τις αυταπάτες αλλά ούτε και τα λάθη προηγούμενων εποχών. Αφήγημα που θα απευθύνεται ενωτικά, πρώτα και κύρια σε όλους όσους έχουν πραγματικό ταξικό συμφέρον να αγωνιστούν για να τελειώνει οριστικά ο εφιάλτης του κοινωνικού μεσαίωνα που ζούμε. Και αυτό το αφήγημα, αν υπάρξει, για να απαντήσει στα σημερινά προβλήματα θα πρέπει να δει πιο πέρα, στην συγκρότηση μιας άλλης πρότασης για την οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Αξιοποιώντας και όλη την αρνητική και θετική πείρα του παρελθόντος. Εδώ βρίσκεται η επικαιρότητα της Κομμουνιστικής πολιτικής, με την εργατική τάξη μπροστά, σαν τον μόνο δρόμο που μπορεί σήμερα να ενώσει τους εργαζόμενους στην προοπτική ενός καλύτερου αύριο.

Ολόισια στον φασισμό με όχημα τους αριστερούς της πλάκας!

Ο πρώτος γύρος των Γαλλικών Προεδρικών τελείωσε και όλη η συζήτηση περιορίζεται στο ποσοστό που πήρε η Λεπέν και στο ότι όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να ενωθούν για να μην της επιτρέψουν να αναλάβει την Προεδρία της Γαλλίας!

Για πόσες εκλογές ακόμα θα συνεχίζεται αυτή η παρωδία που οδηγεί τον Γαλλικό λαό ολόισια στον φασισμό;! Για πόσες εκλογές ακόμα ο Γαλλικός λαός θα ψηφίζει για να μην μπούνε οι φασίστες από την πόρτα κι εκείνοι θα μπαίνουν από το παράθυρο;! Για πόσο καιρό ο Γαλλικός λαός θα ανέχεται να τον ταλαιπωρούν οι «άλλοι» για να μην τον ταλαιπωρεί η φασίστρια Λεπέν;! Για πόσον καιρό θα επιδρά πάνω στον Γαλλικό λαό το δίλημμα «οι άλλοι ή οι φασίστες»;!

Οι ίδιοι που ανέστησαν και αντρώνουν τον φασισμό, οι ίδιοι τον χρησιμοποιούν ως μπαμπούλα για να κανιβαλίζουν τον Γαλλικό λαό, αλλά και τους υπόλοιπους λαούς! Οι ίδιοι που έχουν αναγάγει την εξαπάτηση των λαών σε επιστήμη, είναι αυτοί που γιγαντώνουν τον φασισμό και τον χρησιμοποιούν ως φόβητρο! Οι ψευτοαριστεροί ανά τον κόσμο, τα παλιοτόμαρα οι οπορτουνιστές, οι απατεώνες, οι επαναστάτες της πλάκας που τάζουν στον κοσμάκη ότι θα αλλάξουν τον κόσμο με έναν νόμο και με ένα άρθρο κουνώντας μαγικά ραβδιά και μετά τον ρίχνουν στην πυρά είναι αυτοί που οδηγούν τους λαούς ολόισια στον φασισμό! Οι ψεύτες που επικαλούνται ιδέες και αξίες, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση μαζί τους και τις οποίες μαγαρίζουν, είναι αυτοί που δίνουν πνοή στον φασισμό!

Το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία μπορεί κι αυτήν την φορά να μη δώσει την Προεδρία στην Λεπέν και στους φασίστες! Θα το δώσει την επόμενη ή την μεθεπόμενη φορά καθώς ο Γαλλικός λαός, όπως και οι υπόλοιποι λαοί, για λίγο καιρό ακόμα θα εξαπατούνται με ακομμάτιστες μαριονέτες όπως ο Φιγιόν,  ή με αριστερούς απατεώνες με πλατιά χαμόγελα!

Η Ευρώπη ολόκληρη, ο κόσμος όλος, σπρώχνονται ολόισια στον φασισμό από δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς τσαρλατάνους οι οποίοι έχουν σχεδόν πείσει του λαούς ότι δεν μπορούν να ζήσουν σε μια κοινωνία που άνθρωπος δεν θα εκμεταλλεύεται άνθρωπο, σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι θα είναι ισότιμοι, σε μια κοινωνία που τα παράσιτα οι πλουτοκράτες δεν θα πίνουν το αίμα του κοσμάκη, σε μια κοινωνία χωρίς μνημόνια και αφεντικά! Αυτοί που προσπαθούν να στερήσουν από τους λαούς την προσδοκία της προοπτικής μίας κοινωνίας δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι αυτοί που τους σπρώχνουν στο φασισμό και τον χορό αυτό προς τον φασισμό τον σέρνουν οι «αριστεροί», οι αποστάτες της ταξικής πάλης!

Τα αποτελέσματα των Γαλλικών εκλογών δεν προσφέρονται ούτε για θρήνους, ούτε για συμμαχίες στο όνομα της ανάσχεσης της φασιστικής επέλασης! Προσφέρονται για συμπεράσματα και γρήγορη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας της σοσιαλιστικής επανάστασης, της μόνης που μπορεί να βάλει οριστικό και αμετάκλητο φραγμό στην εκμεταλλευτική κοινωνία, της μόνης που μπορεί να καθαρίσει τον κόσμο από τα παράσιτα του πλουτοκράτες και από το πολιτικό τους προσωπικό, φασιστικό, δεξιό, κεντρώο και αριστερό!

Συγκοινωνούντα δοχεία

 Συγκοινωνούντα δοχεία

Η αρχική σκέψη της κε του μπλοκ ήταν να κάνει μια τρικολόρ ανάρτηση, στα χρωματικά πλαίσια της γαλλικής σημαίας, με αφορμή τις χτεσινές εκλογές στη χώρα που (θα μπορούσε να αποκαλείται κι ως αυτή που) πρακτικά γέννησε τον κομμουνισμό. Αλλά η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει γύρω μας, όσο εμείς φτιάχνουμε πλάνα και κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής. Συνεπώς περιορίζομαι σε μερικές πρόχειρες σημειώσεις για το φετινό γαλλικό Απρίλη, ο οποίος δεν είναι κινηματικός, αλλά εκλογικός. Παραλίγο να βγάλει όμως τον "κομμουνιστή" Μελανσόν στο δεύτερο γύρο και να κάνει κάποιους στην Ελλάδα να ονειρεύονται μια ροζ άνοιξη, ξεπλυμένη σαν τη συνέπεια του ΓΚΚ ή τα ρούχα της Μάνου και του Μηλιώκα.

Αντ' αυτού τελικά, έχουμε το δίπολο ενός Ποταμίσιου και μιας εκδοχής της "σοβαρής χρυσής αυγής" αλά γαλλικά, βγαλμένο κατευθείαν από τα όνειρα και τα τηλεοπτικά πάνελ του ΣΚΑΪ. Αλλά και από τους χειρότερους εφιάλτες του Λαϊκού Στρώματος, που αφού θέσει το υπαρξιακό ψευτοδίλημμα "εμείς με ποιον είμαστε;", συνεχίζει ακάθεκτος με το "ποιον στηρίζουμε στο β' γύρο" -πριν τον τρίτο που θα είναι ο τελικός. Σκοντάφτει όμως στο δίλημμα Ποτάμι-Χρυσή Αυγή, πατάει επανεκκίνηση και μπλοκάρει ξανά στο ίδιο σημείο, χωρίς να μπορεί να διαλέξει: ποτάμι ή χρυσή αυγή...; ποτάμι ή χρυσή αυγή;
(-Σπανακόρυζο, που θα έλεγε κι ο Βαϊμάκης στο ραδιοφωνικό Fight-Club).

Το πλέον αστείο στη φαιδρή πολιτική αντιπαράθεση που απασχολεί τον τόπο, αλλά είναι εκτός χρόνου και τόπου, και ψάχνει άλλους τόπους μακρινούς, όπως η Βενεζουέλα, για να βρει λόγους ύπαρξης και να συνεχίσει να αναπτύσσεται. είναι πως οι δύο πόλοι του ελληνικού δικομματισμού (Σύριζα-ΝΔ) πανηγυρίζουν αμφότεροι για το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών, αν και κανείς από τους υποψήφιους που υποστήριζαν δεν πέρασε στον τελικό.

Ο Σύριζα πανηγυρίζει για το αυξημένο ποσοστό του Μελανσόν, καταπίνοντας αμάσητη τη σπόντα του τελευταίου για τον Αλέξη (εγώ δεν είμαι Τσίπρας, για να διαπραγματεύομαι 17 ώρες με αυτούς που με προσβάλλουν), για να στηρίξει το παραμύθι μιας Ευρώπης που αλλάζει. Με εκλογές. Παίζει λοιπόν το ρόλο της απομονωμένης εκλογικής πρωτοπορίας -κάτι σαν τους μπολσεβίκους το 17' ένα πράμα- που έσπασε πρώτος τον αδύναμο κρίκο της νεοφιλελεύθερης αλυσίδας, παίρνοντας στα χέρια του την κυβερνητική εξουσία, και περιμένει με αγωνία να εξαπλωθεί η εκλογική επανάσταση στην Ευρώπη, γιατί αλλιώς θα υποχρεωθεί σε αναδίπλωση κι επώδυνους συμβιβασμούς, όπως το Μπρεστ-Λιτόφσκ και το τρίτο-τέταρτο μνημόνιο (της πρωτοδεύτερης φοράς αριστερά).

Κάπου διάβασα μάλιστα πως ο Λένιν έλεγε για τον Τρότσκι ότι έπρεπε να πάει οπωσδήποτε, ακόμα και με τα σώβρακα, να υπογράψει την εκβιαστική συμφωνία με τους Γερμανούς, που απαιτούσαν να τηρηθεί το πρωτόκολλο και να φοράνε γραβάτες οι αντιπρόσωποι. Μία ακόμα νίκη του Σύριζα, που αφενός έσπασε το πρωτόκολλο κι έστειλε τον Τσίπρα χωρίς γραβάτα στη διαπραγμάτευση, αφετέρου κατάφερε να του πάρουν και τα σώβρακα.

Ποιος; Οι κακοί Γερμανοί -που κατά βάθος είναι φίλοι μας κι εταίροι. Έχουν όμως και εσωτερικούς συνεργάτες, δωσίλογους, γερμανοτσολιάδες, που στήνουν εμφύλιο -χωρίς όμως τα οξυμένα μέσα της Βενεζουέλας- για να ρίξουν την αριστερή κυβέρνηση. Και πανηγυρίζουν για τις εκλογικές ήττες των πιθανών συμμάχων του Σύριζα, και την... καταδίκη του λαϊκισμού. Ενώ άμα πεις πχ ακροαριστερό το Μελανσόν (ο ίδιος το ξέρει άραγε;) και παίζεις με τη θεωρία των δύο άκρων, είσαι άριστο υπόδειγμα υπεύθυνης, σοβαρής πολιτικής.

Και τα συγκοινωνούντα πολιτικά δοχεία συνεχίζουν να μπλέκουν τα υγρά, τους σωλήνες και γενικώς τα μπούτια τους.
Ο Μελανσόν καλλιεργεί έναν πατριωτικό λόγο με ευρωσκεπτικιστικό πασπάλισμα, φλερτάροντας με ιδέες της Λεπέν, για να της αφαιρέσει ζωτικό χώρο κι εκλογική πελατεία. Και το ακρο-ακροαριστερό ΝΑΚ (νέο αντικαπιταλιστικό κόμμα) αρνείται να καταδικάσει τους βομβαρδισμούς στη Συρία κατά του "δικτάτορα Άσαντ".
Οι αστοί τρομάξανε, λέμε, με τόσους ακρο-αριστερούς.

Οι ΑΝΕΛ του Καμμένου, μετά τον Τραμπ, φλερτάρουν πολιτικά με τη Λεπέν, αλλά συγκυβερνούν με τον Έλληνα Μελανσόν, και το κόμμα που στήριζε τον Ομπάμα -και τη Χίλαρι. Και τώρα σπεύδει να πει πως το βασικό είναι να καταψηφιστεί η Λεπέν στο δεύτερο γύρο, όπως έσπευσε να το κάνει κι ο γγ του Γαλλικού ΚΚ, δίνοντας ουσιαστικά το σύνθημα για στήριξη στο Μακρόν.

Οι θιασώτες της θεωρίας της εξάρτησης σκέφτονται πως ο Μελανσόν έχει δίκιο όταν λέει "εγώ δεν είμαι Τσίπρας να διαπραγματεύομαι με τους υβριστές μου", γιατί η Γαλλία είναι τελείως διαφορετικό μέγεθος από τον "ψωραλέο ελληνικό καπιταλισμό" κι ο λόγος της έχει άλλη βαρύτητα. Αν είναι έτσι όμως, γιατί να κατηγορούμε τον Τσίπρα για υποτέλεια, και να μη δεχτούμε ότι έφτασε μέχρι εκεί που μπορούσε και τον έπαιρνε;

Το ελληνικό αριστεροχώρι διδάσκεται από τις αυταπάτες του και τις επαναλαμβάνει κάθε φορά με ακόμα καλύτερο τρόπο. Η τουιτερική βάση κρατάει αποστάσεις ακόμα κι από το ΝΑΚ για τη θέση του στο Συριακό κι αρνείται κάθε οργανική σχέση με αυτό. Αλλά οι ηγεσίες συντάσσονται ανοιχτά με το Μελανσόν. Κι αν αυτό ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο για τους Λαφαζανικούς, και ίσως πίστευε κανείς πως αυτή θα ήταν μια βασική διαφοροποίησή τους (μετά από πολύ καιρό) από την Ανταρσυα, ήρθαν οι χτεσινές ήξεις-αφήξεις της.. ηγεσίας του Πριν -sic- που έπαθε ΛαΕ, να κρατήσει ανοιχτό το ερώτημα.

Ακολουθήστε τους παρακάτω συνδέσμους και βγάλτε μόνοι σας συμπεράσματα (μπόνους ένα κείμενο για τη βρετανική κυβέρνηση, που λέει Brexit και το εννοεί, χωρίς να το παίρνει πίσω).
Φιλίπ Πουτού: Στα κινήματα η ελπίδα για ανατροπή

Μελανσόν, αριστερή «σφήνα» σε ένα αντιδραστικό σκηνικό

Στην Αγγλία όταν λένε Brexit εννοούν Brexit! Κι όποιος αντέξει…
Η κριτική στο ΚΚΕ μετεξελίσσεται ευέλικτα σαν το φίδι με το δηλητήριο. Κι ενώ παλιά, που ο κατήφορος του ιστορικού ΓΚΚ το είχε φέρει στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης, η βασική αιχμή της ήτανε για τη χρεοκοπία του κομμουνισμού, που καταρρέει παντού, "πού εφαρμόστηκαν και πέτυχαν αυτά που λέτε;" κτλ, τώρα που ο Μελανσόν έφτασε μια ανάσα πριν από το 20% και το δεύτερο γύρο, το ρεπερτόριο άλλαξε και εστιάζει στο σεχταρισμό του ΚΚΕ, που δε στηρίζει τα άλλα ΚΚ, και βασικά την κυβέρνηση της ΔΦΑ.

Κι έτσι επιστρέφουμε στο αρχικό, υπαρξιακό ερώτημα: εμείς με ποιον είμαστε; Γιατί η εργατική τάξη δεν είναι με τον εαυτό της, για να γίνει τάξη δι' εαυτήν (από καθ' εαυτήν που είναι τώρα); Πότε θα γίνει ο πόλος που στηρίζουμε (με τις οργανώσεις, τα διαμερίσματα και τις λίγες, σκόρπιες δυνάμεις του) πραγματικός πόλος για τη συσπείρωση κι ανασυγκρότηση των κομμουνιστών; Πότε θα σηκώσει κεφάλι το ταξικό κίνημα στην πατρίδα της κομμούνας (και του κομμουνισμού, όπως είπαμε πριν); Ως πότε κομμουνάροι θα ζούμε στα στενά (της Μάγχης και της καπιταλιστικής στενωπού, που μικραίνει το μπόι των ονείρων μας);

Τα λέει πολύ καλά κι ένας κομμουνάρος εδώ (αλιευμένο από το blog του Ζούκοφ).

Φυγιόν Μακρόν απο Μελανσόν !!!

Πλούσια σε συμπεράσματα τα πολιτικά δρώμενα στη Γαλλία!
Ένα από τα πιο σίγουρα είναι πως όπου η Αριστερά και ειδικά τα ΚΚ επέλεξαν να υπηρετήσουν την Αστική τάξη είτε με ανοχή και στήριξη είτε με συμμετοχή σε κυβερνήσεις μαζί με άλλα αστικά σχήματα απογοήτευσαν οικτρά τον λαό και την εργατική τάξη και δούλεψαν κανονικά για την ενίσχυση φασιστικών εκτρωμάτων στυλ Λεπέν και γενικότερα για την ενίσχυση του συντηρητικού χώρου ! 
Οι ''σχολές'' Μπερλίνγκουερ , Καριγιο, και Μαρσε δούλεψαν καλά προς αυτή την κατεύθυνση και τ' αποτελέσματα τα βλέπουμε χρόνια τώρα σ' όλη τη Δ. Ευρώπη Το ίδιο κι από κοντά δούλεψε και συνεχίζει να προσπαθεί και στη χώρα μας η ''σχολή'' Κύρκου με σχήματα όπως η Δημαρ , ο Συριζα , η Λαε , η Πλεύση κλπ , αλλά εδώ δεν θα κολατσίσουν ! 

Τους έχει χαλάσει και συνεχίζει να τους χαλάει τα σχέδια το ΚΚΕ !

Κωνσταντίνος Μπούρχας

Όταν στη χώρα της Παρισινής Κομμούνας δεν υπάρχει ενα ΚΚ που να αμφισβητεί την εξουσία της αστικής τάξης και να ζητά την ανατροπή της ..ε αυτό δεν το λες και οτι καλύτερο για την εργατική τάξη και το λαό οχι μόνο της Γαλλίας αλλά και της Ευρώπης ολόκληρης ! Όλοι υπηρέτες της αστικής τάξης! Σφάζονται στο ποιος θα την υπηρετήσει καλύτερα !Όπισθεν ολοταχώς!
«(…) Ξεπουλημένα γουρούνια!
Δεν ανήκουν άραγε σ’ αυτό το χοιροστάσιο όλοι εκείνοι που για κάποια χρήματα ή για λίγη δόξα, για ένα πορτοφόλι, μια εσάρπα, μια κορδέλα, μετατρέπουν τις πεποιθήσεις τους σε άχυρα κάτω από τα πόδια των μεγάλων;

Εκείνοι, οι ακόμα πιο αξιολύπητοι, που για να απολαμβάνουν το προνόμιο της αργομισθίας ή για να φανούν κάπως πιο λαμπεροί, μετατρέπονται σε αυλικούς, βαλέδες και παράσιτα στις παρακάμαρες των υπουργών ή στις τραπεζαρίες των πλουσίων;

Κι αυτός ο δημοσιογράφος που πουλάει την πένα του σε όποιον πληρώνει καλύτερα, αυτός ο χρονογράφος που γλείφει τις μπότες για να αφηγείται τάχα πώς τις γυαλίζουν, ο νταβατζής, ο ξερόλας γραφιάς, όλοι αυτοί οι τύποι, ξεπουλημένα γουρούνια.

Ξεπουλημένο γουρούνι

εκείνος ο γελωτοποιός που διατηρεί το κύρος του και κερδίζει το ψωμί του κάνοντας τον παλιάτσο μπροστά στο πλήθος,

ξεπουλημένο γουρούνι, εκείνος ο κλαψιάρης ποιητής που ζητιανεύει τι θα φάει - όχι τι θα πιει - στις επιτροπές και τα υπουργεία!

Ξεπουλημένα γουρούνια,

όλα εκείνα τα ανθρωπάκια που κάποτε παρίσταναν τους ενθουσιώδεις ή τους σκληρούς και τους άκαμπτους, που επιδείκνυαν την υποτιθέμενη ανεξαρτησία και εκκεντρικότητά τους, ενώ κάποιο ωραίο πρωί, εντελώς κενοί, τελειωμένοι, έδεσαν ένα κόκκινο μεταξωτό φουλάρι στο λαιμό, στόλισαν τη μουσούδα τους με ένα τετράγωνο σκούφο όπως τα αδέλφια τους τα γουρούνια των πανηγυριών και στριφογυρίζοντας και γρυλίζοντας προχώρησαν αυτόβουλα προς τη σκάφη της μετριότητας.

Ξεπουλημένο γουρούνι

όποιος ζει από τις κολακείες στην εξουσία ή τη συγκατάβαση στην αντιπολίτευση, κάνει τα θελήματα της μιας ή της άλλης και ζητάει σαν αντάλλαγμα για τα θελήματά του μια μικρή υποψηφιότητα σε κάποια κωμόπολη (…).

Θεωρούν τους εαυτούς τους προστατευόμενους κάποιου υπουργού, ή εθελοντές μιας κάποιας πολύ σπουδαίας υπόθεσης! Δεν είναι όμως εθελοντές, αλλά ξεπουλημένα γουρούνια!

Δεν διατρέχουν κανέναν άλλον κίνδυνο πέραν του να σκεπαστούν είτε από μία βροχή φτυσιμάτων, είτε από την ανουσιότητα των λιβανισμάτων!»

Το παραπάνω απόσπασμα γράφτηκε στις 30 του Νοέμβρη 1876, από τον κομμουνάρο Ζυλ Βαλές.

Κάτω τα χέρια από το ζεόλιθο - Είναι λαϊκή περιουσία και δεν δωρίζεται σε κανέναν επιχειρηματικό όμιλο

Την ανάκληση της απόφασης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την οποία «δωρίζεται» σε ιδιωτική εταιρεία η εκμετάλλευση κοιτάσματος ζεόλιθου έκτασης 83,42 στρεμμάτων απαιτεί με ανακοίνωσή της η ΤΕ Έβρου του ΚΚΕ, τονίζοντας ότι ο ορυκτός πλούτος είναι περιουσία που ανήκει στο λαό μας και δεν πρέπει να λεηλατείται από διάφορους «σωτήρες επενδυτές». Αλλά σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, στο κράτος της εργατικής λαϊκής εξουσίας, όπου τα βασικά συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνικοποιημένα, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - κοινωνικό έλεγχο. Έτσι, στο κέντρο της προσοχής θα είναι οι εργαζόμενοι, ο λαός της περιοχής, το περιβάλλον και όχι τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και θα δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας, με μόνιμη σταθερή δουλειά, με δικαιώματα, με προστασία του περιβάλλοντος.
Να σημειωθεί ότι ο ζεόλιθος είναι πολύτιμος για τη βιομηχανία και συγκεκριμένα για την παραγωγή καυσίμων, απορρυπαντικών, την κατασκευή καταλυτών αυτοκινήτων, την παραγωγή οξυγόνου για ιατρική χρήση. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αφυγραντικό μέσο, για τον καθαρισμό βιομηχανικών  και αστικών αποβλήτων, σε ζωοτροφές για να δεσμεύει τοξικές ουσίες, για τον καθαρισμό νερού. Χρησιμοποιείται ως βελτιωτικό του εδάφους και με τη χρήση του επιτυγχάνεται οικονομία στην άρδευση.
Η ανακοίνωση της ΤΕ Έβρου του ΚΚΕ έχει ως εξής:
«Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με διαδικασίες εξπρές, με ανάθεση, αποφάσισε στις 20 Φλεβάρη 2017 να δώσει άδεια εξόρυξης και εκμετάλλευσης, κυριολεκτικά να δωρίσει έναντι 14 ευρώ το στρέμμα (7 ευρώ για το δήμο και 7 για το Δημόσιο) στην εταιρεία "ΟΛΥΜΠΟΣ ΑΕ" την εκμετάλλευση του ζεόλιθου, έκτασης 83,4273 στρεμμάτων στη θέση Κόκκαλο Πετρωτών. Τα οφέλη για την εταιρεία μεγάλα. Τα οφέλη για το δήμο και το λαό μας ψίχουλα. Υπολογίστηκε ότι μέχρι τη λήξη της εκμετάλλευσης θα προκύψουν για την εταιρεία ζεόλιθος Α΄ ποιότητας 65.000 τόνοι, ζεόλιθος Β΄ ποιότητας 32.500 τόνοι και στείρα υλικά "μπάζα" 32.500 τόνοι που η απόθεσή τους θα γίνει μέσα στο λατομικό χώρο.
Η ιστορία με το ζεόλιθο δείχνει ολοκάθαρα ότι και η σημερινή συγκυβέρνηση, αξιοποιώντας το αντιλαϊκό νομικό οπλοστάσιο που κληρονόμησε από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, εξυπηρετεί με ζήλο τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.
Δεν είναι τυχαίο πως το νέο αναπτυξιακό νόμο συνοδεύουν δεσμεύσεις για νέα αντεργατικά μέτρα, ώστε με το κλείσιμο της αξιολόγησης η κάθε είδους επένδυση να συνοδεύεται και με πάμφθηνα εργατικά χέρια. Κανένας μεγαλοεπιχειρηματίας δεν επενδύει για την ψυχή της μάνας του, καμιά επένδυση τέτοιων συμφερόντων δεν έχει ως σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών της κοινωνίας, πάρα μόνο το κέρδος.
Ξεκαθαρίζουμε από την αρχή ότι είναι αυταπάτη να πιστεύει κάποιος πως στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, όπου κυριαρχούν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και τα μονοπώλια, μπορεί να υπάρξει αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου προς όφελος του λαού.
Θεωρούμε ακόμα λαθεμένη την άποψη όσων υποστηρίζουν πως στο πλαίσιο μιας γενικής αντιλαϊκής πολιτικής, που ασκείται προς το συμφέρον των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων στο επίπεδο της χώρας, με το νομοθετικό πλαίσιο άκρως φιλικό γι' αυτούς, μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή τοπική ανάπτυξη με μικρά τοπικά δημοτικά ή κοινοτικά επιχειρηματικά σχήματα.
Το ΚΚΕ ήταν και είναι σταθερά αντίθετο στο ξεπούλημα του ζεόλιθου στους διάφορους "σωτήρες επενδυτές". Ο ορυκτός πλούτος είναι περιουσία που ανήκει στο λαό μας και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να "δωρίζεται" σε μεγάλους ντόπιους ή ξένους επιχειρηματικούς ομίλους.
Πιστεύουμε σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης όπου τα βασικά συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνικοποιημένα. Στο πλαίσιο αυτού του δρόμου ανάπτυξης η ευθύνη για την έρευνα και αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας μας στη θάλασσα και τη στεριά πρέπει να ανήκει στο κράτος της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.
Μια τέτοια ανάπτυξη με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - κοινωνικό έλεγχο θα έχει στο κέντρο της προσοχής της τους εργαζόμενους, το λαό της περιοχής μας, το περιβάλλον και όχι τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων , θα δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, με μόνιμη σταθερή δουλειά, με δικαιώματα, με προστασία του περιβάλλοντος.
Μπροστά σ' αυτές τις αρνητικές εξελίξεις κανένας μας δεν μπορεί να παραμένει θεατής. Τώρα χρειάζεται ξεσηκωμός για την ανάκληση της απόφασης του υπουργείου Ενέργειας και Περιβάλλοντος και τη ματαίωση της λεηλασίας του ζεόλιθου της περιοχής μας».

Τα χρέη του κεφαλαίου και το «χρέος» της εργατικής τάξης

Τα χρέη του κεφαλαίου και το «χρέος» της εργατικής τάξης

Μία κρύο - μία ζέστη είναι η κυβερνητική προπαγάνδα για τις διαπραγματεύσεις γύρω από το κρατικό χρέος, προκειμένου να συντηρήσει την εικόνα της δύναμης εκείνης που δίνει μάχη με τους δανειστές για λογαριασμό του λαού. Ταυτόχρονα, επιδιώκει να κερδίσει χρόνο καλλιεργώντας κλίμα αναμονής στην εργατική τάξη ενόψει του νέου σκληρού πακέτου μέτρων. Προσπαθεί να πείσει ότι «τα δύσκολα πέρασαν», ότι με την όποια διευθέτηση του χρέους θα ανοίξει ο δρόμος για επιστροφή στην ανάπτυξη, ώστε αδιαμαρτύρητα να γίνουν αποδεκτά τα νέα μέτρα σφαγής του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος.

Ομως, η αλήθεια είναι ότι η όποια διαχείριση του κρατικού χρέους, όπως και όλων των πλευρών της καπιταλιστικής κρίσης, δεν πρόκειται να κάνει καλύτερη τη ζωή της εργατικής τάξης. Η ανάπτυξη για την οποία πασχίζει η συγκυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα έχει ταξικό πρόσημο, είναι η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, που αντικειμενικά συνδέεται με την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση των επιχειρηματικών ομίλων και ταυτόχρονα το ξεκλήρισμα των φτωχών αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου. Οπως κι αν βαφτιστεί η ρύθμιση του χρέους (αναδιάρθρωση, απομείωση, «κούρεμα», επιμήκυνση κ.λπ.), το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αποτελέσει έναν ακόμα μόνιμο βραχνά για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, που θα εκτείνεται πολλές δεκαετίες μπροστά.

Συζήτηση εχθρική για τα λαϊκά συμφέροντα...

Η διαχείριση του κρατικού χρέους δεν αφορά απλά την ελληνική καπιταλιστική οικονομία, αλλά αποτελεί πεδίο έκφρασης οξύτατων ανταγωνισμών ανάμεσα στο ΔΝΤ και την ΕΕ, γύρω από το ζήτημα - κλειδί για την έξοδο από την κρίση, δηλαδή την απαιτούμενη απαξίωση κεφαλαίου για το πέρασμα σε δυναμική καπιταλιστική ανάκαμψη. Πιο συγκεκριμένα, το ζήτημα της διαχείρισης του χρέους των υπερχρεωμένων καπιταλιστικών κρατών μετατρέπεται σε άλλη μια διελκυστίνδα ανάμεσα σε κράτη του ΔΝΤ - κυρίως τις ΗΠΑ - και την ισχυρότερη δύναμη της ΕΕ, τη Γερμανία, αφού η στάση καθεμιάς από αυτές τις κυβερνήσεις υπαγορεύεται από τα συμφέροντα της αστικής τάξης που εκπροσωπεί ή από το τι βλάπτει περισσότερο την αντίπαλη αστική τάξη στην κούρσα του διεθνούς ανταγωνισμού. Από τη μία, κράτη - μέλη της ΕΕ που συμπαρατάσσονται με τους στόχους διευθέτησης του υπέρογκου χρέους τους πιέζουν για χαλάρωση της αποπληρωμής, έχοντας καθαρό ότι έτσι θα υπηρετηθεί η στήριξη των δικών τους μονοπωλιακών ομίλων και θα επιμεριστεί σε ανταγωνιστές τους η όποια καταστροφή κεφαλαίου συνεπάγεται η ρύθμιση. Από την άλλη, αυτή η εξέλιξη σκοντάφτει στις αντιρρήσεις κυρίως της Γερμανίας, που η οικονομία της είναι περισσότερο εκτεθειμένη σε μια ενδεχόμενη τέτοια απαξίωση κεφαλαίου. Αν το ΔΝΤ εμφανίζεται ως υπέρμαχο της ελάφρυνσης του χρέους είναι γιατί διαπιστώνει ότι από αυτό το σενάριο έχει να χάσει ένας από τους βασικούς ανταγωνιστές των ΗΠΑ στον διεθνή ανταγωνισμό, δηλαδή η Γερμανία.
Από τα παραπάνω γίνεται καθαρό ότι αυτή η διαπάλη είναι «ενδοοικογενειακή» υπόθεση των αστικών τάξεων. Αν ενδιαφέρει το λαό η εξέλιξη των παζαριών αυτών, τον ενδιαφέρει από τη σκοπιά τού πόσο και πότε θα κληθεί να πληρώσει τα αποτελέσματα της όποιας ρύθμισης. Δεν ευσταθεί η άποψη που καλλιεργείται συστηματικά ότι με «μικρότερο χρέος, οι εργαζόμενοι δεν θα δοκιμάζουν νέα μέτρα», γιατί τα μέτρα είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης της καπιταλιστικής κρίσης και όχι της διόγκωσης του χρέους.
Αλλωστε, προϋπόθεση για την όποια συμφωνία είναι η εφαρμογή του τρέχοντος μνημονίου, η υλοποίηση του οποίου εκτείνεται για πολλά χρόνια μετά από την τυπική ολοκλήρωση του προγράμματος το 2018. Οχι τυχαία, το ΔΝΤ, που είναι ο πιο συνεπής οπαδός της αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους κάνει λόγο για «πρόσθετο πρόγραμμα», δηλαδή κι άλλο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων. Επιπλέον, ο λαός έχει πείρα από το προηγούμενο «κούρεμα χρέους» της κυβέρνησης Παπαδήμου, το λεγόμενο PSI, που συνοδεύτηκε από σκληρά μέτρα και από ψαλίδισμα της περιουσίας ασφαλιστικών ταμείων και άλλων δημόσιων φορέων με άμεσες επιπτώσεις στη ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.
Για να στοιχίσει το λαό γύρω από τον στόχο «βιωσιμότητας» του χρέους, η κυβέρνηση αξιοποιεί το επιχείρημα ότι έτσι εξασφαλίζεται η πολυπόθητη ανάκαμψη μέσω της ένταξης στην ποσοτική χαλάρωση (QE). Κι αυτό γιατί με τη μείωση των κονδυλίων που κατευθύνονται στην αποπληρωμή ομολόγων το κράτος θα μπορεί να κατευθύνει πόρους για τη στήριξη μονοπωλιακών ομίλων με ζεστό χρήμα. Επομένως, ωφελημένοι θα βγουν και πάλι οι καπιταλιστές και όχι βέβαια ο λαός, που θα κληθεί να πληρώσει ξανά την όποια ρύθμιση.

...και χρήσιμη για το κεφάλαιο

Ολη αυτή η συζήτηση γύρω από το χρέος μένει ψηλά στην επικαιρότητα από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης πριν από 8 χρόνια μέχρι σήμερα και έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα πολύτιμη για όλες τις αστικές κυβερνήσεις και το κεφάλαιο. Από τη μία, συσκοτίζεται ο πραγματικός χαρακτήρας της κρίσης, ως καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, επομένως και η διέξοδος από αυτήν, που βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή του συστήματος που τη γεννά.
Από την άλλη, το κεφάλαιο καταφέρνει με τη βοήθεια αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων, που προπαγανδίζουν ως μέτρο ανακούφισης του λαού τη ρύθμιση του δημόσιου χρέους, να στοιχίζει το λαό πίσω από τον στόχο του για ελάφρυνση, δηλαδή για την ανάκαμψη των κερδών του. Στο βαθμό που η εργατική τάξη υιοθετεί ως δικό της αυτόν το στόχο, αυτό δρα παραλυτικά για τον αγώνα της, για τη δυναμική και την αντοχή του, για τη σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Γιατί έτσι οι εργαζόμενοι δύσκολα μπαίνουν στην πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, για μισθούς, συντάξεις, Παιδεία, Υγεία κ.λπ. Δεν είναι τυχαίο το επιχείρημα περί «μη αντοχής της οικονομίας», λόγω και του υψηλού χρέους που γεννά ηττοπάθεια και μοιρολατρία, υποταγή στην «αντοχή» των κερδών των καπιταλιστών που ποτέ δεν χωρούν εργατικές διεκδικήσεις.
Οπορτουνιστικές δυνάμεις που καλούσαν το λαό να χωρίσει το χρέος σε «καλό» και «κακό», που πάλευαν για τη διαγραφή του «επαχθούς» μέρους του, που έστηναν «επιτροπές λογιστικού ελέγχου» κ.λπ., έχουν βάλει πλάτη για να μπορεί σήμερα η κυβέρνηση να εμφανίζει ως «λαϊκή κατάκτηση» την όποια διευθέτηση συμφωνηθεί, επομένως να εμφανίζει το λαό ως συνένοχο. Συστηματικά όλες αυτές οι δυνάμεις συσκοτίζουν το γεγονός ότι η απομείωση του χρέους για το αστικό κράτος αποτελεί βήμα για να ξαναβγεί στις «χρηματαγορές», δηλαδή για να αρχίσει ξανά να δανείζεται και να συναλλάσσεται με πιστωτικούς οίκους, αφού έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός. Αυτό δεν είναι ελληνική ιδιομορφία.

Απάντηση της εργατικής τάξης η μονομερής διαγραφή από τη δική της εξουσία

Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί από τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών αναγκών είναι ότι η εργατική τάξη, ο λαός δεν αναγνωρίζουν κανένα χρέος γιατί δεν συμμετείχαν στη δημιουργία του. Γιατί η διόγκωση του δημόσιου χρέους είναι αποτέλεσμα των κάθε λογής επιδοτήσεων, προνομίων και φοροαπαλλαγών προς το μεγάλο κεφάλαιο από το αστικό κράτος και όχι από τις παροχές προς το λαό, όπως υποστηρίζει η αστική προπαγάνδα. Είναι, επίσης, αποτέλεσμα των υπέρογκων ΝΑΤΟικών εξοπλισμών κ.λπ. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει κανένα καπιταλιστικό κράτος στον κόσμο που να μην έχει δημόσιο χρέος, άλλο υψηλότερο και άλλο χαμηλότερο, ως αποτέλεσμα της ανισομετρίας που χαρακτηρίζει την καπιταλιστική ανάπτυξη. Την περίοδο 2007 - 2014, το συνολικό παγκόσμιο κρατικό χρέος αυξήθηκε κατά 27 τρισ. δολάρια, αυξάνοντας το ποσοστό του ως προς το Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν κατά 20,8%.
Γι' αυτό, η μόνη ρεαλιστική προοπτική για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι η μονομερής και ολοσχερής διαγραφή του χρέους από τη δική τους εξουσία και όχι η διαχείρισή του από την οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση που θα είναι από χέρι αντιλαϊκή. Γιατί το εργατικό κράτος δεν αποτελεί «συνέχεια» του αστικού, αλλά προϋποθέτει την ανατροπή του, επομένως η εργατική εξουσία δεν θα κληρονομήσει τα «βαρίδια» των κεφαλαιοκρατών για να τα φορτώσει στο λαό, όπως κάνουν οι αστικές κυβερνήσεις.
Η μονομερής διαγραφή, μαζί με την αποδέσμευση από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.), αποκτά φιλολαϊκό περιεχόμενο μόνο στο βαθμό που συνδέεται με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Αυτό είναι το «χρέος» της εργατικής τάξης, το οποίο δεν συμβιβάζεται με την εξυπηρέτηση των χρεών του κεφαλαίου.