“Η ζωή ήταν καλύτερη πριν την Περεστρόικα” απαντούν σχεδόν οι μισοί Ρώσοι

 

Κατιούσα

Η νοσταλγία από μόνη της δεν συνιστά ριζοσπαστική συνείδηση, αν μη τι άλλο όμως τα ευρήματα συνεχόμενων δημοσκοπήσεων δείχνουν πως οι λαοί της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αναγνωρίζουν τι έχασαν και ότι ζούσαν καλύτερα στην -τόσο δυσφημισμένη- σοσιαλιστική εποχή.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Λεβάντα, το 47% των Ρώσων πιστεύει ότι η ζωή του ήταν καλύτερη πριν την Περεστρόικα, ενώ μόλις το 39% διαφωνεί με αυτή τη δήλωση. Είναι μάλιστα εντυπωσιακό πως στην ηλικιακή κατηγορία άνω των 55 ετών -δηλαδή των ανθρώπων που πρόλαβαν ως ενήλικοι και έχουν προσωπικές μνήμες από το σοβιετικό παρελθόν- το ποσοστό ανεβαίνει πάνω από το 60% -για την ακρίβεια, το 61% συμφωνεί ότι πριν την Περεστρόικα ζούσε καλύτερα. Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι το χρονικό όριο δεν μπαίνει στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά στην Περεστρόικα που ουσιαστικά την δρομολόγησε.

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η διακύμανση αυτών των ευρημάτων στον χρόνο. Το 1995, που το σοκ της αντεπανάστασης ήταν πιο νωπό, το 53% δήλωνε ότι η ζωή του ήταν καλύτερη πριν την Περεστρόικα. Το ποσοστό αυτό έπιασε “ιστορικό χαμηλό” το 2008, φτάνοντας στο 31%, έκτοτε όμως οι σχετικές απαντήσεις αυξάνονται συνεχώς και προσεγγίζουν σήμερα το 50%, παρά τις σημαντικές δημογραφικές αλλαγές -την είσοδο νεαρότερων ερωτηθέντων στο δείγμα και τη σταδιακή μείωση του ποσοστού όσων είχαν ενεργά βιώματα από τη Σοβιετική Ένωση.

Σε άλλα σχετικά ερωτήματα της δημοσκόπησης, το 65% των ερωτηθέντων απάντησε πως θεωρεί την ΕΣΣΔ ιστορικά ως ισχυρό και ενιαίο κράτος, ενώ το 43% συμφωνεί πως οι άνθρωποι συμπεριφέρονταν καλύτερα ο ένας στον άλλον, κατά τη σοβιετική περίοδο.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της έρευνας, όμως, είναι πιθανότατα ότι το Ινστιτούτο Λεβάντα που την διεξήγαγε είναι υπεράνω “πάσης υποψίας” για συμπάθεια προς τη σοβιετική περίοδο, ενώ έχει κατηγορηθεί κατά το παρελθόν ως υπερβολικά φιλοδητικό, ενίοτε και ως “όργανο δυτικών υπηρεσιών” στη Ρωσία!

Αναστέλλει την απαγόρευση των εκτρώσεων η πολωνική κυβέρνηση μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις

 

Σε υποχώρηση εξαναγκάζεται, για την ώρα τουλάχιστον, η υπερσυντηρητική κυβέρνηση της Πολωνίας στο ζήτημα της παραπέρα ενίσχυσης των περιορισμών στις αμβλώσεις, μετά από σχεδόν δύο εβδομάδες συνεχών διαδηλώσεων στη χώρα.

“Υπάρχει μια συζήτηση που εξελίσσεται και θα ήταν καλό να πάρουμε λίγο χρόνο για διάλογο και να βρούμε μια νέα θέση σε αυτή την κατάσταση, που είναι δύσκολη και προκαλεί έντονα συναισθήματα”, δήλωσε ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του πρωθυπουργού Μιχάλ Ντβόρζικ στα πολωνικά μίντια.

Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν μετά την απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου της χώρας να εντείνει τους περιορισμούς στις αμβλώσεις, οι οποίες είναι ήδη δύσκολο να πραγματοποιηθούν νόμιμα στην Πολωνία. Εν προκειμένω, το δικαστήριο ζητά να είναι παράνομες ακόμα και οι αμβλώσεις σε περιπτώσεις διαγνωσμένων σοβαρών παθήσεων και αναπηριών, που αποτελούν και τη μερίδα του λέοντος των λιγοστών εκτρώσεων που γίνονται νόμιμα στη χώρα.

Η απόφαση δεν έχει δημοσιοποιηθεί ακόμα, παρότι αυτό θεωρητικά έπρεπε να έχει γίνει τη Δευτέρα, κι έτσι ακόμα δεν έχει λάβει νομοθετική ισχύ, σε μια προφανή κίνηση τακτικής της πολωνικής κυβέρνησης υπό το βάρος της κατακραυγής. Οι αντιδράσεις στην απόφαση, εξέπληξαν το κυβερνών κόμμα Nόμου και Δικαιοσύνης PiS, καθώς αρνητική στάση στην παραπέρα αυστηροποίηση των εκτρώσεων δεν έχουν μόνο οι ψηφοφόροι αντίπαλων κομμάτων, αλλά και σημαντικό μέρος της δικής του εκλογικής βάσης.

Ο πρωθυπουργός Ματέους Μοραβιέκι έχει καλέσει σε διάλογο διαδηλωτές και βουλευτές της αντιπολίτευσης, ενώ ο πρόεδρος Αντρέι Ντούντα προτείνει ένα νόμο που θα επιτρέπει την άμβλωση σε περίπτωση θανάσιμων γενετικών ανωμαλιών, αλλά όχι για παθήσεις όπως το σύνδρομο Ντάουν, μια πρόταση που αναμένεται να ξεσηκώσει τη μήνι τόσο της ακροδεξιάς πτέρυγας του κόμματος που ζητά αυστηρότερα μέτρα, όσο και των διαδηλωτών, που αντίκεινται εντελώς στην απαγόρευση.

Οι διαδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα το τελευταίο διάστημα είναι από τις μεγαλύτερες των τελευταίων δεκαετιών, καθώς μόνο την Παρασκευή πάνω από 100.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στη Βαρσοβία με συνθήματα κατά της κυβέρνησης και υπέρ του δικαιώματος επιλογής στη μητρότητα. Όλα αυτά εν μέσω περιοριστικών μέτρων λόγω πανδημίας, που χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση ως πρόσχημα για την απαγόρευση συγκεντρώσεων άνω των πέντε ατόμων.

Παράλληλα, ακροδεξιές ομάδες έχουν επιτεθεί σε διαδηλωτές, υποδαυλιζόμενες και από δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, όπως του ηγέτη του PiS Γιαροσλάβ Καζίνσκι, που προέτρεψε τους οπαδούς του να “υπερασπιστούν τις εκκλησίες”, μετά από περιστατικά βανδαλισμών που σημειώθηκαν σε κάποιες από αυτές. Επιπλέον, η πανίσχυρη στην Πολωνία καθολική εκκλησία έχει ταχθεί με όλες της τις δυνάμεις υπέρ της απόφασης του συνταγματικού δικαστηρίου.

Με πληροφορίες από Guardian

Τι γύρευαν οι χρυσαυγίτες στη μονή Εσφιγμένου;

 

Κατιούσα

«Οταν άκουσα ότι εξαφανίστηκε ο Παππάς της Χρυσής Αυγής, η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι τον έχουν στο μοναστήρι. Δεν ξέρω αν έγιναν έρευνες, αλλά πολύ δύσκολα θα μπορούσε η αστυνομία να ψάξει στη μονή, την οποία έχουν μετατρέψει σε φρούριο», λέει στην «Κ» ο καθηγούμενος της νόμιμης αδελφότητας της Εσφιγμένου του Αγίου Όρους κ. Βαρθολομαίος. «…Αυτοί οι άνθρωποι ενίσχυαν με μπράβους και ανθρώπους της νύχτας τους καταληψίες, φιλοξενώντας τους μέσα στο μοναστήρι μας, μετατρέποντάς το σε άντρο παρανόμων…».

Ποιοι ήταν «αυτοί οι άνθρωποι»; Κατά τον κ. Βαρθολομαίο, η Χρυσή Αυγή είχε μετατρέψει σε «γιάφκα» της το ιστορικό μοναστήρι του Άθω, που δεκαετίες τώρα τελεί υπό κατάληψη από φονταμενταλιστές μοναχούς. Με αφορμή την ετυμηγορία του δικαστηρίου ο ηγούμενος Βαρθολομαίος σε ανάρτησή του στην ιστοσελίδα της μονής χαιρέτισε «με ανακούφιση την απόφαση της Δικαιοσύνης», καταγγέλλοντας ότι το νεοναζιστικό μόρφωμα στήριζε «οικονομικά και δυναμικά» τους φανατικούς ζηλωτές μοναχούς της παλαιάς Εσφιγμένου.

«…Αυτοί στηρίζουν τους καταληψίες κτιρίων της μονής μας, οικονομικά και δυναμικά. Αυτοί προπηλάκισαν τον μακαριστό Γέροντά μας, ρίχνοντάς του σπρέι στο πρόσωπο και θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του. Αυτοί όπλισαν τα χέρια των καταληψιών και τους εκπαίδευσαν, χρησιμοποιώντας βία στους πατέρες μας, εκτοξεύοντας βόμβες μολότοφ και εκρηκτικούς μηχανισμούς εναντίον αστυνομικών (σ.σ.: επεισόδια στο αντιπροσωπείο της μονής στις Καρυές το 2013). Αυτοί ενίσχυαν με μπράβους και ανθρώπους της νύχτας τους καταληψίες, φιλοξενώντας τους μέσα στο μοναστήρι μας, και μετατρέποντάς το σε άντρο παρανόμων», γράφει για τους χρυσαυγίτες ο καθηγούμενος, εκφράζοντας την ελπίδα «να νιώσουμε σύντομα κι εμείς, ως μονή Εσφιγμένου και ως Αγιον Ορος, την ίδια δικαίωση με την εκτέλεση των τελεσίδικων αποφάσεων της ελληνικής Δικαιοσύνης».

Αποτελούσε κοινό μυστικό στην αγιορείτικη κοινωνία, αλλά και γενικότερα στον κόσμο της Εκκλησίας, ότι η υπό κατάληψη Εσφιγμένου είχε καταστεί ο κατ’ εξοχήν τόπος «πνευματικού εξαγνισμού» και μεταφυσικών αναζητήσεων για τα πάσης φύσεως ακροδεξιά και νεοφασιστικά στοιχεία, που μπαινόβγαιναν παράνομα από δασικούς δρόμους και χαράδρες, καθώς η Ιερά Κοινότητα δεν εκδίδει διαμονητήρια για τη συγκεκριμένη μονή την οποία έχει χαρακτηρίσει σχισματική.

Δεν ήταν, τόσο, η σωτηρία της ψυχής τους, όσο (κυρίως) οι ψήφοι των ανά την ελληνική επικράτεια εκατοντάδων χιλιάδων παλαιοημερολογιτών (Αττική), που θεωρούν «δική τους Ιερουσαλήμ» τη συγκεκριμένη μονή από τότε που αποστασιοποιήθηκε από τον κορμό της μοναστικής κοινωνίας καταγγέλλοντας τους πάντες ως υποτακτικούς του Πάπα, πειθήνια όργανα της παγκοσμιοποίησης, κ.λπ. και αναγορεύοντας εαυτούς σε υπερασπιστές της ανόθευτης ορθόδοξης χριστιανικής πίστης, με προμαχώνα την Εσφιγμένου.

Φωτογραφίες, όπως αυτή του Κασιδιάρη με Σέρβους ακροδεξιούς του διαβόητου εθνικιστή Σέσελι να επιδεικνύουν τα λάβαρά τους μπροστά στην Εσφιγμένου, βουλευτών της Χ.Α. (Λαγού, Παππά) στη συγκέντρωση παλαιοημερολογιτών στο Σύνταγμα εναντίον της καταδίκης σε κάθειρξη 20 χρόνων του ηγουμένου της Μεθοδίου για τα πρωτοφανή επεισόδια στο αντιπροσωπείο, ερωτήσεις από τον Μιχαλολιάκο υπέρ του συγκεκριμένου μοναστηρίου στη Βουλή με απαράδεκτες αναφορές στον πατριάρχη, «κοσμούσαν» τις ιστοσελίδες της Χρυσής Αυγής.

«Για πάνω από 15 χρόνια τα τάγματα εφόδου παραμένουν ανέπαφα στο Άγιον Όρος, και οι τελεσίδικες αποφάσεις της Δικαιοσύνης για εκκένωση των κτιρίων από χρυσαυγίτες καταληψίες υπό τον ψευτο-ηγούμενο Μεθόδιο δεν έχουν εκτελεστεί». «Η κραυγή αγωνίας του κανονικού ηγουμένου της μονής Εσφιγμένου, Βαρθολομαίου είναι πλέον καιρός να εισακουστεί και να αποκατασταθεί επιτέλους η τάξη στον ευαίσθητο χώρο του Αγίου Όρους, η ευθύνη της οποίας ανήκει στην ελληνική πολιτεία», σχολίασε ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ Πέτρος Βασιλειάδης, ενώ ο νομικός σύμβουλος της νόμιμης Εσφιγμένου, Διογένης Καραγιαννακίδης, ήταν ιδιαίτερα αιχμηρός.

«Στενή συνεργασία»

«Οι ζηλωτές καταληψίες της μονής Εσφιγμένου είχαν σταθερά στενή συνεργασία και δέχθηκαν διαρκώς έμπρακτη στήριξη στα κατορθώματά τους από τη Χρυσή Αυγή. Επώνυμα. Φανερά. Oχι εν κρυπτώ. Ακόμη και από τα έδρανα της Βουλής. Η Χρυσή Αυγή ήταν το καταφύγιό τους σε όλες τις κρίσιμες στιγμές (καταδίκες κ.λπ.). Αλλά και το κήρυγμα των καταληψιών πολύ συχνά παρέπεμπε στις διδαχές μίσους της Χρυσής Αυγής, αν δεν τις ξεπερνούσε. Ιδίως τα τελευταία χρόνια, όποτε όλα έδειχναν ότι είναι ώριμες οι συνθήκες επιτέλους για μια εκκαθάριση αυτού του παραλογισμού μέσα στο Άγιον Όρος, έρχονταν τα πρώτα ονόματα της Χρυσής Αυγής να ενώσουν απειλητικά την άγρια φωνή τους με τις κραυγές των καταληψιών και να ορθώσουν ανάστημα απέναντι στο κράτος δικαίου».

Κατά τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, «η καταγγελλόμενη στήριξη από τη Χρυσή Αυγή εντείνει την ποινική διάσταση της υπόθεσης (σ.σ. της κατάληψης της μονής) και ακυρώνει κάθε δήθεν θεολογικό ή εκκλησιολογικό επιχείρημα». Όπως το θέτει: «Τα όργανα της Πολιτείας (της Ελληνικής και της Αγιωνύμου) οφείλουν να ενεργήσουν ώστε να πάψει να ασκείται βία επί θεσμών και μνημείων».

«Η εκτέλεση των δικαστικών αποφάσεων δεν συνιστά ούτε πρόκληση ούτε βία. Υπάρχουν πρακτικοί τρόποι. Συνιστά σεβασμό της δημοκρατικής νομιμότητας, του κράτους δικαίου. Μέσα στο οποίο λειτουργούν οι θρησκευτικοί θεσμοί και το Άγιον Όρος ως ιδιαίτερο καθεστώς με τις επιμέρους νομικές του οντότητες που υπάγονται όλες στην ελληνική έννομη τάξη».

Ολα αυτά απορρίπτονται από τους «ελευθέρους πολιορκημένους» της Εσφιγμένου. Ο πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Μονής Εσφιγμένου, Αθανάσιος Παπαγεωργίου –οι ίδιοι δεν απαντούν στα τηλέφωνα– χαρακτήρισε, μιλώντας στην «Κ», τις κατηγορίες «ανοησίες» και ως «το ωραιότερο ανέκδοτο που έχω ακούσει». Όπως είπε, στη μονή προσέρχεται πολύς κόσμος και οι μοναχοί δεν ρωτούν για τις κομματικές ή άλλες ταυτότητες. «Δεν διώχνουν κανέναν, ουδείς ήρθε ως Χρυσή Αυγή».

Χρ. Ζαραλίκος: Αν πολεμούσαμε τον ιό όπως το ’40, η μισή κυβέρνηση θα συνεργαζόταν με τον κατακτητή κορονοϊό

 

Κατιούσα

Το σημερινό επεισόδιο του Ζαρα ξεκινά με αμερικάνικες εκλογές, σαν καλή 51η πολιτεία των ΗΠΑ που είμαστε. Οι Αμερικάνοι είναι πολύ αισιόδοξοι, με 42 όπλα ο καθένας για τη γιορτή της δημοκρατίας και αποφασίζουν ποιος από τους δύο υποψήφιους που είναι με το ένα πόδι στον τάφο, θα πάρει μαζί του κι εμάς -όπως κάποτε οι Φαραώ.

Συνεχίζει με ευχάριστες ειδήσεις για το τε-θωρακισμένο σύστημα Υγείας και το μαχαίρι στα χειρουργεία, που βάζει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τους κλινικάρχες. Και αυτοί άνθρωποι είναι, να μη χτίσουν μια βίλα στη Μύκονο δηλαδή;

Καταπιάνεται με τις λεκάνες του ΣΕΒ, που δεν ήταν ποτέ τόσο καθαρές, όσο τώρα με τον Βρούτση, που εγγυάται πως θα πάρουμε τα ρεπό μας μια και καλή στον παράδεισο.

Διακρίνει τους χώρους λατρείας από τους χώρους λαγνείας και αναρωτιέται αν οι μητροπολίτες κόλλησαν τον ιό σε κάνα κωλόμπαρο, αφού δεν κολλάει στις εκκλησίες.

Παραδίδει μαθήματα ιστορίας, θυμίζει πως ο Καποδίστριας στην επιδημία πανώλης είχε απογορεύσει να χτυπάνε και οι καμπάνες κι απορεί αν είχαν κάτι να χωρίσουν οι Ναζί με τις εκκλησίες για να τις κλείσουν.

Καμαρώνει για τον Άγιο Τσιόδρα τον συγκοινωνιολόγο και τον ιερό τσιμεντόβραχο της Ακρόπολης. Εξηγεί πως αν πολεμούσαμε την πανδημία όπως το ’40, η μισή κυβέρνηση θα συνεργαζόταν με τον κατακτητή κορονοϊό. Θυμίζει πως εκτός από τους Ισλαμιστές με την χατζάρα, έχουμε κι εμείς βλαμμένους. Και θυμάται πως είχε κι αυτός το ίδιο φοβισμένο βλέμμα με τον Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, όταν τον είχαν στριμώξει 15 ασφαλίτες -τυχαίο, δε νομίζω…

Παίρνει έτσι την πάσα για θεαματικό επίλογο, με την ΕΛ.ΑΣ. Που δεν βρήκε πέντε λεπτά να πάει απέναντι στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, αλλά έχει χρόνο για να την πέφτει στα γραφεία του ΣΕΚ και να στριμώχνει απλό κόσμο σε πεζόδρομο-φάκα στην Λαμπρινή. Και σπάει τα μαγαζιά μέρα μεσημέρι, σαν τους χούλιγκαν που ξεσπάνε για την ομάδα τους -που υποβιβάστηκε στις φυλακές Δομοκού- και τους μπράβους που πουλάνε προστασία. Άλλωστε, η ηγεσία της ΧΑ είναι μέσα, όχι οι απλοί εισπράκτορες…

Χαστούκι

Η μείωση των προγραμματισμένων χειρουργείων έως και 80% στα δημόσια νοσοκομεία, με απόφαση της κυβέρνησης, αποτελεί μια ακόμα κυνική ομολογία ότι το «θωρακισμένο σύστημα Υγείας απέναντι στην πανδημία» είναι παραμύθι για μικρά παιδιά.

Οτι στο οκτάμηνο που πέρασε από την έναρξη της πανδημίας, και παρά τη σχετική ύφεση για μερικούς μήνες, η κυβέρνηση δεν πήρε κανένα ουσιαστικό μέτρο ενίσχυσης των νοσοκομείων και των άλλων δομών Υγείας, ενώ ήξερε ότι το δεύτερο κύμα ήταν αναπόφευκτο. Αν λοιπόν το σύστημα «αντέχει», τότε γιατί σταματούν τα τακτικά χειρουργεία; Γιατί τα νοσοκομεία μετατρέπονται σε «μιας νόσου»;

Το σύστημα Υγείας όχι μόνο δεν είναι σε «πλήρη ετοιμότητα» να ανταποκριθεί στη μεγάλη πίεση από τη σταθερή έξαρση των κρουσμάτων, αλλά μέσα σε αυτές τις συνθήκες επιδεινώνονται οι υπηρεσίες Υγείας συνολικά για τον λαό, στο έδαφος της πολιτικής υποχρηματοδότησης, εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης, που ακολουθούν όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις.

Αλλά και το lockdown που αποφασίστηκε για τα Λύκεια στις περιοχές με τη χειρότερη επιδημιολογική εικόκαθιστάνα αποτελεί μια έμμεση ομολογία ότι τα σχολεία δεν είναι «υγειονομικές φουσκάλες», όπως έλεγε η κυβέρνηση, για να δικαιολογήσει την παντελή έλλειψη μέτρων, πέρα από τη μάσκα.

Για να απορρίπτει επιδεικτικά τα αιτήματα για μείωση των μαθητών ανά τάξη, προσλήψεις εκπαιδευτικών, μαζικά και τακτικά τεστ, εξαντλητική ιχνηλάτηση σε περίπτωση κρούσματος, υγειονομική υποστήριξη των σχολείων κ.ά.

Ειδικά στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, οι κίνδυνοι είναι ακόμα μεγαλύτεροι, επειδή τα τμήματα είναι συνήθως πιο πολυπληθή, μαθητές και καθηγητές (μόνιμοι και αναπληρωτές) εναλλάσσονται σε πολλές τάξεις, η εξωσχολική ζωή τούς εκθέτει περισσότερο στον κορονοϊό και, όπως λένε τώρα οι επιστήμονες, η συμπεριφορά του ιού σ' αυτές τις ηλικίες έχει περισσότερα κοινά χαρακτηριστικά με τους ενήλικες.

Για τίποτα απ' αυτά δεν ίδρωνε το αυτί της κυβέρνησης, όταν είχε το χρόνο να πάρει ουσιαστικά μέτρα προστασίας. Αντίθετα, «πήδηξε» από το «η μάσκα μόνο φτάνει» στο ...lockdown, κουνώντας μάλιστα το χέρι στη νεολαία ότι με τους αγώνες της μεταφέρει τον κορονοϊό!

Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπου το διαχρονικό ξεχαρβάλωμα και η λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, τα καθιστούν επικίνδυνα για την υγεία σε συνθήκες πανδημίας, εξαιτίας του μεγάλου συγχρωτισμού, που για την κυβέρνηση απλά ...δεν υπάρχει!

Τι απαντάει όμως όταν στριμώχνεται από την πραγματικότητα που τη διαψεύδει; Οτι δεν γίνεται να αντιστοιχηθούν τα οχήματα, οι συρμοί, το προσωπικό, τα δρομολόγια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς με τις πραγματικές ανάγκες και να φρεναριστεί η μετάδοση του ιού, επειδή «δεν αντέχει η οικονομία».

Βρίσκει μάλιστα το θράσος ο υπουργός Ανάπτυξης να εκβιάζει ότι αν «πάρουμε 1.000 λεωφορεία», θα πρέπει «να κόψουμε μισθούς και συντάξεις», καλώντας τον λαό να διαλέξει τι θα χάσει, γιατί προφανώς δεν χωράνε «όλα» σε μια πολιτική που λειτουργεί με κριτήριο την κερδοφορία των ομίλων.

Ολα αυτά λέγονται μάλιστα την ίδια ώρα που η κυβέρνηση αξιοποιεί την πανδημία ως ευκαιρία για νέα αντεργατικά μέτρα και νέα προνόμια στήριξης του κεφαλαίου.

Οι καταγγελίες, τέλος, που πέφτουν βροχή από σωματεία και εργαζόμενους για χώρους δουλειάς - εστίες υπερμετάδοσης, είναι οι καθημερινές αποδείξεις για τις ευθύνες κράτους και εργοδοσίας στην εξάπλωση της πανδημίας.

Ολα τα παραπάνω δίνουν ένα γερό χαστούκι στο αφήγημα της «ατομικής ευθύνης», επιβεβαιώνοντας ότι είναι απλά ο «φερετζές» της απροθυμίας του κράτους να πάρει ουσιαστικά μέτρα προστασίας της ζωής και της υγείας του λαού, επειδή αυτά κοστίζουν και δεν «αποδίδουν» κέρδη για το κεφάλαιο, παρ' όλο που η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία χρηματοδοτεί το κράτος μέσω άμεσων και έμμεσων φόρων και μάλιστα επιβαρύνεται το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της φορολογίας.

Οταν λοιπόν μιλάνε για «ατομική ευθύνη», δεν εννοούν την ευθύνη του καθενός, ως μέλους μιας κοινωνίας που εγγυάται την υγεία και τη ζωή του, που έχει ως κριτήριο τις δικές του ανάγκες. Εννοούν το «κάνε το κουμάντο μόνος σου και αν νοσήσεις θα φταις εσύ ή οι άλλοι που δεν πρόσεξαν». Σε καμιά περίπτωση όμως δεν θα φταίνε το αστικό κράτος και η εργοδοσία!

Αναδεικνύεται έτσι πως ο μόνος «ασφαλής» δρόμος που μπορούν να βαδίσουν οι εργαζόμενοι είναι αυτός της συλλογικής διεκδίκησης μέσα από τα σωματεία και τους άλλους μαζικούς φορείς, για να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα στην Υγεία, στα σχολεία, στα Μέσα Μεταφοράς, στους χώρους δουλειάς. Εκεί δηλαδή που κρίνεται η υγεία, ακόμα και η ζωή τους.