Η "αθώα" οικογένεια Κλικλίκου

Η "αθώα" οικογένεια Κλικλίκου 
 Είναι κοινή η πεποίθηση ότι η αστική μας κυβέρνηση έχει ως στόχο -μεταξύ άλλων- να πουλήσει ό,τι μπορεί να πουληθεί. Και, βέβαια, μέσα στην πρεμούρα της, δεν πουλάει μόνο όσα βλέπουμε γύρω μας αλλά και όσα δεν βλέπουμε. Ανάμεσα σ' αυτά που δεν βλέπουμε είναι και ο θησαυρός που λέγεται ερτζιανά. Αλλά ας γίνουμε λίγο πιο σαφείς.

 Μέσα στο 2012 καταργήθηκε στο μεγαλύτερο κομμάτι τής χώρας η εκπομπή αναλογικού σήματος από τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Το αναλογικό σήμα αντικαταστάθηκε από ψηφιακό, οδηγώντας τους έλληνες στην δαπάνη πολλών εκατομμυρίων προκειμένου να αγοράσουν είτε καινούργιους τηλεοπτικούς δέκτες είτε αποκωδικοποιητές. Η μετάβαση από το αναλογικό σήμα στο ψηφιακό συνιστά υποχρέωσή μας στην βάση υλοποίησης σχετικών αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έδειξε πρωτόγνωρη βιασύνη στην υλοποίηση αυτών των αποφάσεων, αν σκεφτεί κανείς ότι το χρονοδιάγραμμα για μετάβαση σε ψηφιακό σήμα έχει ως λήξη το τέλος τού 2015. Γιατί άραγε τέτοια σπουδή; Αν έχουμε στο μυαλό μας καθαρή την άποψη ότι στον καπιταλισμό τα πάντα γίνονται με γνώμονα το κέρδος, η εξήγηση είναι απλή:

 Ο Ν. 4070/2012 ("Ρυθμίσεις ηλεκτρονικών επικοινωνιών, μεταφορών, δημοσίων έργων και άλλες διατάξεις") αναφέρει στο άρθρο 20: "Το φάσμα ραδιοσυχνοτήτων αποτελεί σπάνιο πόρο, η διαχείριση του οποίου συνιστά κυριαρχικό δικαίωμα του Κράτους, καθώς και δημόσιο αγαθό με σημαντική κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική αξία". Όμως, παρ' ότι μιλάμε για δημόσιο αγαθό σημαντικής αξίας, ο ίδιος νόμος αναφέρει στο άρθρο 75: "Η ΕΕΤΤ (σημ.: Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών & Ταχυδρομείων) καθορίζει και επιβάλλει στους παρόχους ηλεκτρονικών επικοινωνιών τέλη για δικαιώματα χρήσης ραδιοσυχνοτήτων και δικαιώματα χρήσης αριθμών, τα οποία αντανακλούν την ανάγκη διασφάλισης της βέλτιστης χρήσης των πόρων αυτών". Τί σημαίνει αυτό;

 Θα μπορούσε να πει κάποιος ανυποψίαστος αναγνώστης ότι δεν υπάρχει τίποτε κακό στην επιβολή τελών σε όποιους χρησιμοποιούν τις ραδιοσυχνότητες. Λογική άποψη μεν, αφελής δε. Γιατί αφελής; Μα, διότι οι πάροχοι δικτύου είναι...ο εξής ένας: η Digea! Έτσι, λοιπόν, έχουμε ένα δημόσιο αγαθό σημαντικής αξίας, η διαχείριση του οποίου έχει ανατεθεί σε μια επιτροπή, η οποία έχει να κάνει με έναν ενδιαφερόμενο, ο οποίος πληρώνει κάποια δικαιώματα και εν συνεχεία εκμεταλλεύεται τις συχνότητες για πάρτη του μονοπωλιακά! Με άλλα λόγια, αντί το κράτος να εκμεταλλευτεί προς το δημόσιο συμφέρον τις συχνότητες, τις παραχωρεί έναντι ευτελούς ανταλλάγματος σε κάποιο μονοπώλιο!

 Πέρα από τα παραπάνω, το παιχνίδι παίζεται και σε έναν άλλο τομέα: στις αναλογικές συχνότητες που απελευθερώνονται. Η Κομμισσιόν έχει εκδώσει ένα υπόμνημα με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Επιθυμία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι οι συχνότητες που ελευθερώνονται λόγω της μετάβασης στην ψηφιακή τηλεόραση να συμβάλουν σε ταχεία οικονομική ανάκαμψη". Στην εισαγωγή αυτού του υπομνήματος αναφέρεται ξεκάθαρα (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου):

"Καθώς η ψηφιακή τηλεόραση αντικαθιστά τη γνωστή μας αναλογική τηλεόραση, ελευθερώνονται τα τέσσερα πέμπτα των ερτζιανών κυμάτων που χρησιμοποιούνταν για τη μετάδοση τηλεοπτικών εκπομπών στα σπίτια μας. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να αξιοποιηθούν για νέες, καινοτόμες υπηρεσίες που χρησιμοποιούν ραδιοφάσμα, από ασύρματη σύνδεση στο Διαδίκτυο και πιο προηγμένα κινητά τηλέφωνα έως νέα διαδραστικά κανάλια τηλεόρασης υψηλής ευκρίνειας. Οι απομακρυσμένες περιοχές θα μπορούσαν να είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι αυτής της αλλαγής, καθώς οι ασύρματες ευρυζωνικές επικοινωνίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το νέο ραδιοφάσμα για παροχή διαδικτυακών συνδέσεων υψηλής ταχύτητας σε περιοχές όπου δεν έχει ακόμη φτάσει η σταθερή τηλεφωνία. Η Επιτροπή παρουσίασε σήμερα σχέδια για συντονισμένη κατανομή του ραδιοφάσματος, βάσει των οποίων ενθαρρύνονται οι επενδύσεις και ο ανταγωνισμός σε αυτές τις πιθανές νέες υπηρεσίες. Εάν η κατανομή των πρόσφατα ελευθερωμένων ερτζιανών κυμάτων - του «ψηφιακού μερίσματος» - σε νέες υπηρεσίες γίνει συντονισμένα σε ευρωπαϊκή κλίμακα, θα μπορούσε να δώσει στην οικονομία ώθηση ύψους 20 έως 50 δισ. ευρώ."

 Να τα συνδέσουμε τώρα όλα μαζί; Κατ' αρχάς, ψήνουμε το πόπολο ότι η "μετάβαση στην ψηφιακή εποχή" έχει σκοπό την βελτίωση της τηλεοπτικής του ψυχαγωγίας, με "τέλεια εικόνα και ήχο", διότι άλλο πράγμα είναι να παρακολουθείς αναλογικά τις ειδήσεις στο Μέγκα κι άλλο ψηφιακά. Κατόπιν, παραδίδουμε την διαχείριση του ψηφιακού τηλεοπτικού σήματος σε ένα μονοπώλιο, έναντι πινακίου φακής. Ταυτόχρονα, απελευθερώνουμε το 80% των ερτζιανών και το διαθέτουμε βορά στα νύχια του ιδιωτικού κεφαλαίου, βοηθώντας το να τζιράρει καμμιά πενηνταριά δισεκατομμυριάκια μπας κι έτσι ξεπεράσει την κρίση του.

 Πριν κλείσουμε το σημερινό μας σημείωμα, ας κάνουμε μια τελευταία παρατήρηση. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ σε ποιους ανήκει η Digea; Η Digea, λοιπόν, είναι μια εταιρεία που φτιάχτηκε από τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια τής χώρας (Μέγκα, Αντέννα, Σταρ, Σκάι, Άλφα και Άλτερ). Σύμφωνα με τον επίσημο ιστοτόπο της, "η  Digea υλοποιεί με βάση την Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) 21161/2008 το έργο της ψηφιακής μετάβασης, διαθέτοντας τον άρτιο τεχνικό εξοπλισμό, την αναγκαία υλικοτεχνική υποδομή, καθώς και καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό στην υπηρεσία των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών εθνικής και περιφερειακής εμβέλειας". Με απλά λόγια, Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει.

 Τελικά, η οικογένεια Κλικλίκου δεν είναι και τόσο αθώα...

Το δέντρο που ψηφίζαμε: Ο "εθνάρχης" και ο "γέρος της δημοκρατίας"

Το δέντρο που ψηφίζαμε: Ο "εθνάρχης" και ο "γέρος της δημοκρατίας"

Οι εκλογές της βίας και της νοθείας του 1961-Τότε που "ψήφισαν και τα δέντρα"






"Θα κάνωμεν πολιτικήν και εκλογικήν συνεργασίαν με τον Καραμανλήν. Τα στρατόπεδα θα είναι δύο: από το ένα μέρος θα είναι οι εθνικόφρονες και από το άλλο οι κομμουνισταί. Θα κάνωμεν τας εκλογάς με τους χωροφύλακές και με το πιστόλι στο χέρι".Γ.Παπανδρέου("γέρος της Δημοκρατίας")

"Η κυβέρνησις, εκτιμώσα την διεθνή κατάστασιν, εν συνδυασμώ με την δημιουργηθείσαν εν τη χώρα ψυχολογίαν, απέφασισε να εισηγηθή διά του προέδρου αυτής εις τον ανώτατον άρχοντα, την άμεσον διάλυσιν της Βουλής και προκήρυξιν εκλογών, ως και την διενέργειαν αυτών υπό υπηρεσιακής Κυβερνήσεως"1.

Ηταν 19 Σεπτέμβρη του 1961, όταν μετά τη συνεδρίαση του υπουργικού Συμβουλίου έφτανε στους δημοσιογράφους η παραπάνω ανακοίνωση. Κανείς δεν εξεπλάγη. Οι προετοιμασίες για διενέργεια εκλογών είχαν αρχίσει από τις αρχές του έτους και ο χρόνος τους προσδιοριζόταν ανεπισήμως για το φθινόπωρο2. Ετσι, όταν ανακοινώθηκε η διάλυση της Βουλής οι πάντες ήταν προετοιμασμένοι.Η 19η Σεπτέμβρη 1961 αποδείχτηκε μια πολύ δύσκολη ημέρα για τους δημοσιογράφους.

Το βράδυ κλήθηκαν από τον Γεώργιο Παπανδρέου ο οποίος και τους ανακοίνωσε την ίδρυση της Ενωσης Κέντρου ως ενιαίο κόμμα. Επρόκειτο για ένα πολυσυλλεκτικό σχήμα αποτελούμενο από τους Φιλελεύθερους του Σ. Βενιζέλου, τους Πλαστηρικούς της ΕΠΕΚ του Σ. Παπαπολίτη, τους Αγροτιστές του Α. Μπαλτατζή, τη Νέα Πολιτική Κίνηση των Μητσοτάκη, Νόβα, Γ. Μαύρου κ.ά, την ομάδα του Γ. Παπανδρέου, το σοσιαλίζοντα Ηλ. Τσιριμώκο, το γνήσιο δεξιογενή Στ. Στεφανόπουλο και άλλους. Λίγες ημέρες αργότερα ο Γ. Παπανδρέου δήλωνε δημοσίως πως άμεση επιδίωξη της Ενωσης Κέντρου ήταν να περιορίσει την ΕΔΑ σε ποσοστό μικρότερο του 20%, ώστε να πάψει να αποτελεί ρυθμιστικό παράγοντα και να μπορούν «τα δύο εθνικόφρονα κόμματα να παλαίουν εντός των πλαισίων της Δημοκρατίας»3.




Από τη μεγάλη συγκέντρωση του Π.Α.Μ.Ε. στο κέντρο της Αθήνας









Στις 20 Σεπτέμβρη, ώρα 10.45 π.μ. ο Κ. Καραμανλής έφτασε στα Ανάκτορα όπου και υπέβαλλε την παραίτηση της κυβερνήσεώς του στο βασιλιά Παύλο, υποβάλλοντάς του ταυτόχρονα προς υπογραφή το διάταγμα με το οποίο οι εκλογές προσδιορίζονταν χρονικά για τις 29 Οκτώβρη. Οσον αφορά το σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης για τη διενέργεια των εκλογών ο Κ. Καραμανλής εισηγήθηκε στο βασιλιά, επικεφαλής της να είναι ο Θρ. Τσακαλώτος. «Του υπέδειξα -γράφει4- τον στρατηγόν Τσακαλώτον, διότι υπήρχαν πληροφορίαι ότι οι αντίπαλοί μου, και ιδίως η Αριστερά, φοβούμενοι τας εκλογάς θα προεκάλουν κατά την προεκλογική περίοδον ταραχάς, διά να τας ματαιώσουν ή να έχουν επιχειρήματα να τας διαβάλουν». Οι ισχυρισμοί περί σχεδιαζόμενων ταραχών από μέρους της Αριστεράς, ασφαλώς ηχούν φαιδρά, ιδιαίτερα δε αν ληφθούν υπόψην οι συνθήκες υπό τις οποίες διεξήχθησαν οι εκλογές. Εν πάση περιπτώσει το σχέδιο της πρωθυπουργοποίησης του Τσακαλώτου δεν είχε αίσιο τέλος και το απόγευμα της 20ής Σεπτέμβρη ενώπιον του «ανώτατου άρχοντα» και του παραιτηθέντος πρωθυπουργού ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών όρκισε υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Κ. Δόβα, στρατηγό εν αποστρατεία και αρχηγό του στρατιωτικού οίκου του βασιλιά.Η χώρα έμπαινε πλέον σε μια επεισοδιακή και από τις πιο πολυσυζητημένες και αμφιλεγόμενες προεκλογικές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της. Για να μπορέσουμε όμως να αντιληφθούμε πώς συνέβηκε αυτό οφείλουμε να πάμε λίγο πίσω, στα όσα προηγήθηκαν...


Στόχος η συντριβή της ΕΔΑ







Η κυβέρνηση της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενωσης (ΕΡΕ) του Κ. Καραμανλή που, τυπικά, παραιτήθηκε στις 20 Σεπτέμβρη του 1961 είχε προκύψει από της εκλογές της 11/5/1958. Σ' εκείνες τις εκλογές το κόμμα της ΕΡΕ συγκέντρωσε το 41,16% του εκλογικού σώματος, ενώ η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ) αναδείχτηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με ποσοστό 24,42%. Την τρίτη θέση κατέλαβε το κόμμα των Φιλελευθέρων που το συνδιοικούσαν ο Γεώργιος Παπανδρέου με το Σοφοκλή Βενιζέλο, ενώ τέταρτη με ποσοστό 10,62% ήρθε η Προοδευτική Αγροτική Δημοκρατική Ενωση (ΠΑΔΕ), ένας συνασπισμός μικρών κομμάτων αποτελούμενος από το Κόμμα Προοδευτικών (ΚΠ) του Σπ. Μαρκεζίνη, το Κόμμα Αγροτών Εργαζομένων (ΚΑΕ) του Αλ. Μπαλτατζή, την Εθνική Προοδευτική Ενωση (ΕΠΕΚ) του Σ. Παπαπολίτη και το Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού (ΔΚΕΛ) που μετά το θάνατο του Αλ. Σβώλου και του Γ. Καρτάλη είχε αρχηγό του τον Στ. Αλλαμανή. Τέλος, την πέμπτη θέση, με ποσοστό 2,94%, βρέθηκε η Ενωση Λαϊκών Κομμάτων (ΕΛΚ), ένας εκλογικός συνασπισμός στον οποίο, μεταξύ άλλων συμμετείχαν το παλιό Λαϊκό Κόμμα με συναρχηγούς τον Π. Κανελλόπουλο και τον Κ. Τσαλδάρη, το Λαϊκό Κοινωνικό Κόμμα με αρχηγό το Στ. Στεφανόπουλο και το Κόμμα Εθνικοφρόνων του Θ. Τουρκοβασίλη5.


Η άνοδος της ΕΔΑ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε συνδυασμό με τις αποσυνθετικές τάσεις που επικρατούσαν στο χώρο των κομμάτων του Κέντρου προκάλεσαν πονοκέφαλο τόσο στην ντόπια ολιγαρχία όσο και στον ξένο παράγοντα. Σε επιστολή του, την 1/7/1958, προς το βασιλιά Παύλο ο Σ. Βενιζέλος έκανε λόγο για «μίαν ανησυχαστικήν διόγκωσιν της ΕΔΑ, της οποίας το ποσοστόν 24% είναι ακόμη μεγαλύτερον από ό,τι ενεφανίσθη». Και πρόσθετε: «Πάντως, γεγονός είναι, ότι εις ουδεμίαν στιγμήν προεβλέψαμεν την ΕΔΑ ως δεύτερον κόμμα και η ευθύνη βαρύνει όλους μας»6. Στο ίδιο πνεύμα ο Κ. Καραμανλής γράφει ότι «το αποτέλεσμα των εκλογών του 1958 προεκάλεσεν εις την κοινήν γνώμην ένα μούδιασμα και ανησυχίες διά το μέλλον»7. Στην πραγματικότητα δεν ήταν η κοινή γνώμη που ανησυχούσε, αλλά το οικονομικοπολιτικό κατεστημένο το οποίο και φρόντισε να αντιδράσει άμεσα. Ετσι, την επομένη των εκλογών συγκροτήθηκαν μια σειρά μηχανισμοί αντιμετώπισης του λεγόμενου κομμουνιστικού κινδύνου που, για τους κρατούντες, συνιστούσε η ΕΔΑ και λίγο αργότερα δεν άργησε να ανθίσει το λεγόμενο παρακράτος, η σκοτεινή δηλαδή δραστηριότητα των κρατικών μηχανισμών, που δημιουργούσαν και συντηρούσαν πλήθος ολιγάριθμων αντικομουνιστικών οργανώσεων από ακροδεξιά, φασιστικά και κακοποιά στοιχεία, με στόχο την τρομοκράτηση των κομμουνιστών, των αριστερών και προοδευτικών πολιτών.


Σε μια μαρτυρία του ο γνωστός ιδεολογικός εγκέφαλος της χούντας Σ. Κωνσταντόπουλος αναφέρει ότι ύστερα από συσκέψεις που έγιναν με διάφορους παράγοντες ο Κ. Καραμανλής συγκρότησε μία αφανή επιτροπή «εις την οποίαν συμμετείχον διακεκριμένοι διανοούμενοι, διά την παρακολούθησιν, την θεωρητικήν και πολιτικήν του κομμουνιστικού προβλήματος». Στην επιτροπή αυτή -πάντα κατά τον Σ. Κωνσταντόπουλο- συμμετείχε και ο μετέπειτα δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος8.

Τον Ιούλη του 1959 ιδρύθηκε η Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφαλείας (ΓΔΕΑ) που είχε ως αντικείμενό της το συντονισμό των υπηρεσιών του κράτους που ασχολούνται με τη δίωξη της Αριστεράς. Για τον ίδιο σκοπό στις 30/8/1960 συγκροτήθηκε η Δευτεροβάθμια Επιτροπή Πληροφοριών και Διαφωτίσεως που ήταν υπό την εποπτεία του αρχηγού ΓΕΕΘΑ και στην οποία συμμετείχαν ο αρχηγός ΓΕΣ, οι αρχηγοί των Σωμάτων Ασφαλείας, οι διοικητές της ΚΥΠ και της ΓΔΕΑ, καθώς και εκπρόσωπος της Υπηρεσίας Πληροφοριών του υπουργείου Προεδρίας9.


Παράλληλα με αυτά τα μέτρα η οικονομική ολιγαρχία και ο ξένος παράγοντας δραστηριοποιούνταν και στο πολιτικό πεδίο για την αντιμετώπιση της ΕΔΑ. «Η αμερικανική στρατηγική στην Ελλάδα αυτή την περίοδο -γράφει ο Ανδρέας Παπανδρέου10- είχε δύο βασικές επιδιώξεις. Η πρώτη ήταν η εκλογική εξόντωση της ΕΔΑ. Η δεύτερη, ήταν η προβολή ενός μεγάλου αλλά μειοψηφούντος κόμματος του κέντρου».

Προς την κατεύθυνση συγκρότησης ενός ενιαίου κόμματος του Κέντρου ούτως ώστε να μπορέσει να εδραιωθεί και να λειτουργήσει ένα δικομματικό πολιτικό σύστημα, εργαζόταν και ο Κ. Καραμανλής. Γι' αυτό, όταν μετά τις εκλογές του 1958 ο Γ. Παπανδρέου θέλησε να προσχωρήσει στην ΕΡΕ, ο Καραμανλής τον απέτρεψε λέγοντάς του: «Θα εξασθενούσατε (σ.σ. με την προσχώρηση στην ΕΡΕ) έτσι, μιαν εθνική αντιπολίτευση που η χώρα επίσης χρειάζεται. Δύο ισχυρά κόμματα, το ένα στην εξουσία, το άλλο εξασφαλίζοντας -για το γενικό καλό- ένα ισορροπημένο αντίβαρο, το ένα διαδεχόμενο το άλλο και ξαναπαίρνοντας τα ηνία όταν η φυσική φθορά της εξουσίας θα επέβαλε μιαν αλλαγή, ιδού ο υγιής κοινοβουλευτισμός που ονειρεύομαι. Και γι' αυτό εύχομαι τον σχηματισμό ενός συμπαγούς κόμματος του Κέντρου, ικανού να ενώση τα ανομοιογενή στοιχεία του»11.


Γ. Παπανδρέου: Θα πάρουμε τις εκλογές με το χωροφύλακα!



Το καθεστώς της βίας του κράτους και του παρακράτους κατά της Αριστεράς δεν ήταν μόνο εν γνώσει της ΕΡΕ. Το γνώριζαν και το ενέκριναν και οι ηγέτες του Κέντρου, ενώ ένθερμος οπαδός του υπήρξε ο Γ. Παπανδρέου. Ο Κ. Καραμανλής αναφέρει ότι από το καλοκαίρι του 1959 ο Γ. Παπανδρέου του πρότεινε συνεργασία και καθιέρωση του πλειοψηφικού για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου και την εκκαθάριση του κεντρώου χώρου από τον Σ. Βενιζέλο, τον οποίο ο Παπανδρέου θεωρούσε βασικό ανταγωνιστή του. Κι όταν η συζήτηση ήρθε στο χρόνο των εκλογών δε δίστασε να επισημάνει στον αρχηγό της ΕΡΕ ότι «αν δε βοηθούν πολύ τα πράγματα, ημπορεί να μας βοηθήσουν οι χωροφύλακες»12...

Την ίδια άποψη, ο φερόμενος ως «γέρος της Δημοκρατίας», εξέφραζε και στους συνεργάτες του, στους οποίους έλεγε χωρίς δισταγμό13: «Θα κάνωμεν πολιτικήν και εκλογικήν συνεργασίαν με τον Καραμανλήν. Τα στρατόπεδα θα είναι δύο: από το ένα μέρος θα είναι οι εθνικόφρονες και από το άλλο οι κομμουνισταί. Θα κάνωμεν τας εκλογάς με τους χωροφύλακές και με το πιστόλι στο χέρι». Τα δύο στρατόπεδα για τα οποία κάνει λόγο ο Γ. Παπανδρέου παραπέμπουν σ' ένα εκτρωματικό εκλογικό σύστημα που προωθούσαν εκείνη την εποχή οι Αμερικανοί στην Ελλάδα, το περιβόητο σύστημα των «συγγενών κομμάτων». Οπως μας πληροφορεί ο Α. Παπανδρέου14, βάσει αυτού του συστήματος τα κόμματα θα χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες, στα εθνικόφρονα και μη εθνικόφρονα. Τα κόμματα θα δρούσαν ανεξάρτητα, αλλά όλες οι βουλευτικές έδρες θα πήγαιναν στην κατηγορία που θα συγκέντρωνε το μεγαλύτερο αριθμό ψήφων. Η τελική κατανομή των εδρών στα κόμματα της νικήτριας κατηγορίας θα γινόταν αναλογικά.

Το σύστημα των συγγενών κομμάτων τελικά δεν υιοθετήθηκε. Ομως οι εκλογές έγιναν όπως τις περιέγραφε ο Γ. Παπανδρέου: Με το πιστόλι και το χωροφύλακα! Ηταν οι εκλογές της βίας και της νοθείας της 29ης Οκτώβρη 1961.


Οταν «ψηφίζουν» τα δέντρα...

Οι εκλογές της 29ης Οκτώβρη διεξήχθησαν με σύστημα ενισχυμένης αναλογικής που για την είσοδο στη δεύτερη κατανομή προέβλεπε ποσοστά 15% για τα αυτοτελή κόμματα, 25% για συνασπισμούς αποτελούμενους από δύο κόμματα και 30% για συνασπισμούς περισσοτέρων από δύο κομμάτων. Οι συνθήκες κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας κάτω από τις οποίες έγιναν οι εκλογές ήταν απερίγραπτες. Ολη δε αυτή την τρομοκρατία την υπέστη κυρίως το ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος) που ήταν ο συνασπισμός της ΕΔΑ και του Εθνικού Αγροτικού Κόμματος (ΕΑΚ). «Οι υποψήφιοι του ΠΑΜΕ -γράφει ο Λ. Σπαής15- δεν εμάχοντο εναντίον των υποψηφίων άλλων κομμάτων, αλλά εναντίον του οργανωμένου εκείνου αόρατου υπερκράτους... Ολόκληρος η Χωροφυλακή, πλην εξαιρέσεων, καθώς τα ΤΕΑ και οι πράκτορες της ΚΥΠ, δικοί μας και ξένοι, μεταχειρίσθησαν παν μέσον βίας, νοθείας και τρόμου κατά των οπαδών του ΠΑΜΕ. Σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι του ΠΑΜΕ κατ' επανάληψιν εκακοποιήθησαν. Ουδείς αντιπρόσωπος του ΠΑΜΕ κατά την ημέρα της εκλογής κατόρθωσε να μεταβή εις το εκλογικόν Τμήμα και εις ουδέν Τμήμα υπήρχαν ψηφοδέλτια του ΠΑΜΕ». Η βία εναντίον της ΕΔΑ κορυφώθηκε όταν δολοφονήθηκαν δύο στελέχη της νεολαίας της, ο Στ. Βελδελμίρης στη Θεσσαλονίκη τρεις ημέρες πριν τις εκλογές και ο στρατιώτης Δ. Κερπινιώτης στην Αρκαδία, ανήμερα των εκλογών.

Αναφορικά με τη νοθεία τα στοιχεία που βγήκαν στη δημοσιότητα μετά τις εκλογές φανερώνουν ότι ήταν εκτεταμένη, με αποτέλεσμα ο λαός να λέει τη χαρακτηριστική φράση ότι «ψήφισαν μέχρι και τα δένδρα».16

Το ότι οι εκλογές του 1961 ήταν εκλογές βίας και νοθείας ουδείς μπόρεσε να το αρνηθεί. Ακόμη και οι ηγέτες της ΕΡΕ υποχρεώθηκαν να το παραδεχτούν υποστηρίζοντας από τη μια μεριά ότι όλα έγιναν εν αγνοία τους κι από την άλλη ότι τις εκλογές θα τι κέρδιζε το κόμμα τους και χωρίς να γίνει ό,τι έγινε.17

Οπως αποκαλύφθηκε αργότερα, όλο το όργιο της βίας και της νοθείας εκδηλώθηκε βάσει ενός σχεδίου που έφερε την ονομασία «Ασκησις ΠΕΡΙΚΛΗΣ» και είχαν επεξεργαστεί στην τελική του μορφή λίγους μήνες πριν τις εκλογές οι επιτροπές αντικομουνιστικού αγώνα στις οποίες αναφερθήκαμε πιο πάνω. Σκοπός του σχεδίου ήταν, με τη χρησιμοποίηση όλων των ενδεικνυόμενων μέσων, να υποστεί ο κομμουνισμός κάμψη και «να κατέλθη εις επίπεδα κάτω του 20%»18. Λίγες όμως ημέρες πριν τις εκλογές θύμα της τρομοκρατίας έπεσε και η Ενωση Κέντρου, σε μικρότερο βέβαια βαθμό από το ΠΑΜΕ, η οποία δεν κατόρθωσε να αποφύγει και τις συνέπειες της νόθευσης του αποτελέσματος. Το καθεστώς ήθελε ένα ενωμένο κόμμα του Κέντρου. Οχι όμως και να το κάνει αμέσως κυβέρνηση.

Το αποτέλεσμα των εκλογών ανταποκρινόταν στο σχεδιασμό. Η ΕΡΕ επικράτησε με ποσοστό 50,81% αυξάνοντας τη δύναμή της, σε σχέση με τις εκλογές του 1958, περίπου κατά 9 ποσοστιαίες μονάδες!!! Η Ενωση Κέντρου -σε συνεργασία με το κόμμα του Μαρκεζίνη- συγκέντρωσε το 33,66% και το ΠΑΜΕ υποχώρησε στο 14, 63% του εκλογικού σώματος, δηλαδή 10, περίπου, μονάδες κάτω από την εκλογική δύναμη που είχε η ΕΔΑ από τις εκλογές του 1958.

1. Εφημερίδες 20/9/1961

2. Σπ. Λιναρδάτου: «Από τον Εμφύλιο στη Χούντα», εκδόσεις Παπαζήση, τόμος Γ', σελ. 570

3. «Το ΒΗΜΑ» 13/10/1961

4. «Αρχείο Κ. Καραμανλή», εκδόσεις Ιδρυμα Κ. Γ. Καραμανλή - Εκδοτική Αθηνών, τόμος 5ος, σελ. 180

5. Ηλία Νικολακόπουλου: «Η καχεκτική Δημοκρατία - Κόμματα και εκλογές 1946- 1967», εκδόσεις Πατάκη, σελ. 228-231

6. Γρ. Δαφνή: «Σοφοκλής Ελευθερίου Βενιζέλος - βιογραφία», εκδόσεις Ικαρος, σελ. 548

7. «Αρχείο Κ. Καραμανλή», εκδόσεις Ιδρυμα Κ. Γ. Καραμανλή - Εκδοτική Αθηνών, τόμος 3ος, σελ. 128

8. «Ελεύθερος Κόσμος» 11/8/1968, και Σπ. Λιναρδάτου, ο.π. σελ. 344

9. Π. Πετρίδη: «Εξουσία και Παραεξουσία στην Ελλάδα 1957-1967», εκδόσεις Προσκήνιο, σελ. 88-89

10. Α. Παπανδρέου: «Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα» σελ. 156-157

11. Μορίς Ζενεβουά: «Η Ελλάς του Καραμανλή», εκδόσεις Σιδέρη, σελ. 208

12. «Αρχείο Κ. Καραμανλή», εκδόσεις Ιδρυμα Κ. Γ. Καραμανλή - Εκδοτική Αθηνών, τόμος 5ος, σελ. 224-225

13. Σπ. Λιναρδάτου: «Από τον Εμφύλιο στη Χούντα», εκδόσεις Παπαζήση, τόμος Δ', σελ. 15 και Θ. Διαμαντόπουλου: «Κώστας Μητσοτάκης - Πολιτική βιογραφία», εκδόσεις Παπαζήση, τόμος Β' σελ. 64

14. Α. Παπανδρέου: «Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα» σελ. 157

15. Λεωνίδας Σπαής: «Πενήντα χρόνια στρατιώτης», Αθήναι 1970, σελ. 356

16. Βλέπε αναλυτικά «Μαύρη Βίβλος της ΕΔΑ», Έκδοση ΕΔΑ Αθήνα 1962, σελ. 121- 157 και «Μαύρη Βίβλος της Ενώσεως Κέντρου», Εκδοσις Ενώσεως Κέντρου, Αθήναι 1962, σελ. 93-122

17. «Αρχείο Κ. Καραμανλή», ο.π. σελ. 223, και Π. Κανελλόπουλου: «Ιστορικά δοκίμια», εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, σελ. 48 και 51-52

18. Π. Πετρίδη, ο.π. σελ. 104 και 107.


Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ








Πηγή: Ριζοσπάστης (27/10/2002)

Τα πεινασμένα παιδιά της υπερδύναμης

Τα πεινασμένα παιδιά της υπερδύναμης 

Την ίδια ώρα που Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί «σφάζονται» για το νέο μίγμα λιτότητας και για το ποιος θα πληρώσει τη «λυπητερή» στο χείλος του πολυσυζητημένου «δημοσιονομικού γκρεμού» χρηματοδότησης, η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς για εκατομμύρια πολίτες των ΗΠΑ, απόκληρους του αμερικανικού ονείρου που έγινε εφιάλτης.
Ετσι, νέα μεγάλη αύξηση των πεινασμένων και των άστεγων καταγράφει η ανατριχιαστική ετήσια έκθεση των Αμερικανών δημάρχων (United States Conference of Mayors), που βασίζεται σε στοιχεία από 25 μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ – ανάμεσα τους η Βοστόνη, το Σικάγο, το Λος Άντζελες, το Σαν Φρανσίσκο και η Ουάσιγκτον.
Οπως προκύπτει από την έκθεση, ο αριθμός των ανθρώπων που κατέφυγαν σε ειδικά κέντρα προς αναζήτηση τροφής αυξήθηκε το 2012 κατά 22%, ενώ συνολικά ένας στους επτά Αμερικανούς βρίσκεται σε επισφαλή θέση όσον αφορά τη διατροφή του. Υπενθυμίζεται ότι με βάση τα επίσημα στοιχεία του 2011, τουλάχιστον 47 εκατομμύρια πολίτες επι-ζουν χάρη στα κουπόνια σίτισης.
Πώς αντιμετωπίζει η υπερδύναμη αυτή τη στρατιά των πεινασμένων; Με χαρακτηριστική τσιγκουνιά: «Στο 95% των πόλεων, τα ομαδικά συσσίτια έκτακτης ανάγκης μείωσαν τις μερίδες που προσφέρουν, λόγω της αυξημένης ζήτησης.
Στο 89% των πόλεων, οι υπεύθυνοι των συσσιτίων αναγκάστηκαν να διώξουν ανθρώπους που ζητούσαν φαγητό, λόγω έλλειψης πόρων… Στο 81% των πόλεων, επίσης, μειώθηκαν οι μέρες που κάθε άτομο ή οικογένεια σε ανάγκη μπορούσε να λαμβάνει τροφή κάθε μήνα από δημοτικές κουζίνες ή παντοπωλεία με κουπόνια», αναφέρει η έκθεση – κραυγή αγωνίας των Αμερικανών δημάρχων.
Στην περίπτωση της πρωτεύουσας, Ουάσιγκτον, παρά την αύξηση των αιτούντων, ο αριθμός των μερίδων που μοιράστηκαν φέτος μειώθηκε κατά 38%!
Η πείνα φυσικά δεν έρχεται μόνη της, αλλά ως αποτέλεσμα της ανεργίας (και των πολύ χαμηλών μεροκάματων της μερικής απασχόλησης), του κύματος κατασχέσεων πρώτων κατοικιών λόγω χρεών, αλλά και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι οι μεγάλοι δήμοι, πολλοί από τους οποίους είναι καταχρεωμένοι και έχουν προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις προσωπικού, λόγω του ψαλιδιού στα ομοσπονδιακά κονδύλια.
Εχει ενδιαφέρον ότι το 37% των ανθρώπων που καταφεύγουν στις συλλογικές κουζίνες εργάζεται, αλλά με τόσο χαμηλό μεροκάματο, ώστε και πάλι πεινάει…
Πάμε τώρα στους αστέγους. Το 60% των μεγάλων αμερικανικών δήμων αναφέρουν αύξηση στους ανθρώπους που κοιμούνται στον δρόμο που αγγίζει κατά μέσον όρο το 7% σε ετήσια βάση. Μεγάλο ποσοστό των νεο-άστεγων είναι μέλη οικογενειών που έχασαν τα σπίτια τους, ενώ πολλοί είναι κι αυτοί που αν και εργάζονται, δεν έχουν αρκετά χρήματα για να νοικιάσουν σπίτι και ζουν σε τροχόσπιτα ή αυτοκίνητα.
Ενα σε κάθε 45 παιδιά είναι άστεγο, με το ποσοστό τους να αυξάνεται κατά 37% την τελευταία τριετία. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ειδικό κονδύλι στέγασης του δήμου της Ουάσιγκτον, μέσω του οποίου επιδοτούνται τα νοίκια μη προνομιούχων οικογενειών, «ψαλιδίστηκε» πέρσι στα 60 εκατ. δολάρια, από 120 εκατ. δολάρια το 2004.
Να σημειωθεί εδώ πως από τη μελέτη λείπουν φέτος εξαιρετικά πυκνοκατοικημένες πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, το δίκτυο κοινωνικής προστασίας της οποίας κυριολεκτικά διαλύθηκε από τον τυφώνα Σάντι, αλλά και το Ντιτρόιτ – η «φτωχομάνα» των ΗΠΑ, λόγω της ραγδαίας αποβιομηχάνισης των τελευταίων δεκαετιών.
Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση ειδικά για τις συνθήκες ζωής των παιδιών στο Ντιτρόιτ, περισσότερα από τα τρία τέταρτα των ανηλίκων κατοίκων του ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.

Πηγή: efsyn.gr/ via astrosaralio.gr
 Posted by do.b4tool8

Το μαγκάλι...

Το μαγκάλι...

Οσοι γεννηθήκαμε τη δεκαετία του '50 και πολύ περισσότερο οι μεγαλύτεροι ηλικιακά, ξέρουμε, ζήσαμε το μαγκάλι και τις «δόξες» του. Ο καιρός πέρασε, στη θέση του ήρθε η ξυλόσομπα, η σόμπα πετρελαίου και περάσαμε - τουλάχιστον στα αστικά κέντρα - στην κεντρική θέρμανση. Ο τραγικός θάνατος των δύο σπουδαστών του ΤΕΙ στη Λάρισα ήρθε να μας θυμίσει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, το μαγκάλι και τα... «καλά» του.

Μπροστά στο αποτρόπαιο έγκλημα έργο του μαύρου μετώπου συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, κεφαλαίου, ξεχώρισαν δύο αντίθετες στάσεις:

Από τη μια, η άμετρη υποκρισία των κυβερνώντων κι όλων των στηριγμάτων της απάνθρωπης πολιτικής τους.

Από την άλλη, το λαϊκό αισθητήριο που λειτούργησε κι οσμίστηκε τη φοβερή μυρουδιά τουεγκλήματος.

Πάνω από πενήντα χρόνια μας χωρίζουν από την εποχή που μας «ζέσταινε» το μαγκάλι. Στο μεγάλο αυτό χρονικό διάστημα έγιναν σημαντικές τεχνολογικές αλλαγές σε πολλούς τομείς και στον τομέα της θέρμανσης των κατοικιών - γραφείων και πάσης φύσεως χώρων όπου αναπτύσσεται ανθρώπινη δραστηριότητα. Είναι χαρακτηριστικό πως σήμερα υπάρχουν τουλάχιστον εξήντα τύποι θερμαντικών σωμάτων που λειτουργούν με ηλεκτρικό ρεύμα. Ομως, το ηλεκτρικό ρεύμα στοιχίζει και το κόστος αυτό υπερέβαινε τις αντοχές των οικονομικών των δύο τραγικών νέων και των οικογενειών τους. Επομένως το μαγκάλι, σαν στοιχείο θέρμανσης της κατοικίας των δύο σπουδαστών, το επέβαλε η κακή οικονομική κατάστασή τους, η αδυναμία αξιοποίησης όποιας άλλης ασφαλούς λύσης στο υπαρκτό πρόβλημα της θέρμανσης.

Σε ό,τι αφορά την ηλεκτρική ενέργεια να πάρουμε υπόψη μας τις εξής παραμέτρους:

Οι πρόσφατες αυξήσεις οδήγησαν την ήδη υψηλή τιμή του ρεύματος στα ύψη με αποτέλεσμα να ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες οι διακοπές σε λαϊκές οικογένειες.

Ολα αυτά συμβαίνουν παρά τις σημαντικές τεχνικές δυνατότητες και υποδομές για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Συγκεκριμένα:

Το 2012 η εγκατεστημένη ισχύς των φωτοβολταϊκών ξεπέρασε τα 1.500 μεγαβάτ (MW) και σύμφωνα με το ΣΕΦ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Φωτοβολταϊκών) η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη θέση στην Ευρώπη και την έβδομη διεθνώς.

Μέσα στο 2012 διαμορφώθηκε σε 1.536,3 MW. Συγκριτικά, το 2012 εγκαταστάθηκαν 116 MW αιολικής ενέργειας που η συνολική της ισχύς έφτασε τα 1.749,3 MW.

Η εγκατεστημένη ισχύς της ΔΕΗ έφτασε (στοιχεία της ίδιας για το 2010) στα 12,8 GW (1 GW = 1.000 MW).

H αφθονία αυτή του ηλεκτρικού ρεύματος δε «φτάνει» για να τροφοδοτήσει τα θερμαντικά σώματα χιλιάδων και χιλιάδων που τουρτουρίζουν στο κρύο , ανάμεσά τους και οι δύο νέοι που έχασαν τη ζωή τους , από το «μαγκάλι». Το έγκλημα, έγκλημα είναι είτε έχει σαν φονικό εργαλείο ένα πυροβόλο όπλο, είτε την οικονομική αδυναμία προμήθειας φαρμάκων, είτε το μαγκάλι σαν καταφύγιο προστασίας απέναντι στο κρύο.

Το έγκλημα της Λάρισας δείχνει την τεράστια οπισθοδρόμηση στη ζωή των λαϊκών στρωμάτων, των εργατικών λαϊκών οικογενειών. Υπάρχουν σημαντικές τεχνικές και άλλες δυνατότητες για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, στέκεται όμως ανυπέρβλητο εμπόδιο - για την ώρα - η καπιταλιστική ιδιοποίηση του πλούτου που παράγεται και η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής (ενέργεια, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες κλπ.). Η πρόοδος κι η ανάπτυξη δεν είναι έννοιες ουδέτερες, έχουν ταξικό πρόσημο. Η «ανάπτυξη» που σημειώθηκε τα προηγούμενα χρόνια, δεν οδήγησε σε βελτίωση της ζωής της εργατικής τάξης αλλά στα υπερκέρδη του κεφαλαίου, στην ισχυροποίηση των μονοπωλίων σε όλους τους τομείς.

Δε φτάνει το να εκφράσουμε τη λύπη μας στους τραγικούς γονείς που έχασαν τα βλαστάρια τους. Το έγκλημα της Λάρισας να ηχήσει σαν σήμα συναγερμού, στην εργατιά, την αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους, τη νεολαία και τις γυναίκες. Δεν μπορεί να χάνονται ζωές ενώ υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές δυνατότητες για ζωή με αξιοπρέπεια με κάλυψη όλων των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.

Να ορθώσουμε μέτωπο, να παίρνει καθημερινά σάρκα και οστά η λαϊκή συμμαχία, να γιγαντώνεται η λαϊκή αντίσταση απέναντι στην εγκληματική, απάνθρωπη πολιτική του κεφαλαίου και των υπηρετών του. Να μην αφήσουμε το δρόμο ανοιχτό να μας γυρίσουν στο μαγκάλι. Θέλουμε και μπορούμε να επιβάλουμε το δίκιο μας, να ζήσουμε ανθρώπινα χωρίς μαγκάλια με όλα τα σύγχρονα μέσα στη διάθεση των ανθρώπων της δουλειάς, των συνταξιούχων, των νέων, των γυναικών.

Ανδριανός ΜΠΟΥΚΟΥΡΗΣ

Με αφορμή τα γεγονότα στη Χαλκιδική

Με αφορμή τα γεγονότα στη Χαλκιδική

Τα γεγονότα που διαδραματίζονται στις Σκουριές της Χαλκιδικής με επίκεντρο την επένδυση στο χρυσό, μετά την προβοκατόρικη δράση μηχανισμών καλά εκπαιδευμένων στο μεταλλείο, τις καταστροφές που έκαναν, δημιουργούν πολλές σκέψεις γύρω απ' αυτή την υπόθεση. Είναι γεγονός ότι στην περιοχή της Χαλκιδικής υπάρχουν και συγκρούονται διαφορετικά επιχειρηματικά συμφέροντα. Το πλούσιο υπέδαφος σε χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα δίνει τη δυνατότητα για ανάπτυξη μονοπωλιακής επιχειρηματικής δράσης στην εξόρυξη και επεξεργασία τους με τεράστια κέρδη. Την ίδια ώρα η περιοχή αποτελεί φιλέτο για μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού και την ανάπτυξη του συγκεκριμένου τομέα που υπονομεύεται από την εξορυκτική βιομηχανία.

Εχει σχέση η προβοκατόρικη ενέργεια με τους ανταγωνισμούς των επιχειρηματικών συμφερόντων στους δύο τομείς; Ποιος μπορεί να το αποκλείσει; Φαίνεται ακόμη ότι η πρόταξη από κάποιες δυνάμεις της υπόθεσης «προστασία του περιβάλλοντος» και μόνον αυτή, ως κόντρα με την «Ελληνικός Χρυσός» που αγόρασε τα κοιτάσματα στην περιοχή για να ανοίξει ορυχεία και να επεξεργαστεί τα μέταλλα, αλλά και με την κυβέρνηση, συγκαλύπτει το πραγματικό πρόβλημα, είτε αυτό έχει να κάνει με τους επιχειρηματικούς ανταγωνισμούς, είτε με την προστασία των κατοίκων της περιοχής. Και κυρίως με το ζήτημα σε ποιον ανήκει ο πλούτος, είτε ο ορυκτός, είτε η φυσικός που είναι η βάση για τον τουρισμό και πώς μπορεί να προστατευτεί ο πλούτος και το περιβάλλον.

***

Τον αγώνα των κατοίκων της περιοχής που παλεύουν για την προστασία των ίδιων και του τόπου τους από τους κινδύνους που προκύπτουν από τη λειτουργία των ορυχείων και την επεξεργασία του χρυσού και ιδιαίτερα από τη χρήση υδροκυανίου κατά την επεξεργασία του μεταλλεύματος, έχοντας και την αρνητική εμπειρία των μεταλλείων χρυσού της Ολυμπιάδας, φαίνεται οτι πασχίζουν να τον εκμεταλλευτούν διάφορες δυνάμεις κατά το δοκούν και για διαφορετικά συμφέροντα. Και αυτοί που έστησαν την προβοκάτσια, και η κυβέρνηση που έστησε αντισυγκέντρωση μαζί με την εταιρεία υπέρ των συμφερόντων της εταιρείας, και όσοι περιορίζουν τον αγώνα αποκλειστικά στο περιβάλλον.

Η κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη για την τροπή που παίρνει η υπόθεση και μάλιστα με τα προχτεσινά γεγονότα της πιο άγριας καταστολής στην Ιερισσό, με θύματα ακόμη και παιδιά του σχολείου, στο όνομα να βρει τους προβοκάτορες... Αποκαλύπτει αυτό που πραγματικά είναι, ο ισχυρός προστάτης του κεφαλαίου, ακόμη και αν χρειαστεί να τσακίσει το λαό. Είναι αδίστακτη. Και έχει τεράστια ευθύνη για το πού οδηγεί την κατάσταση σε όφελος της εταιρείας χρυσού. Ετσι κι αλλιώς, τη «νύφη» και των ανταγωνισμών των επιχειρηματικών συμφερόντων και των κινδύνων από την επεξεργασία χρυσού και βεβαίως από την κατασταλτική δράση, θα την πληρώσουν οι λαϊκοί άνθρωποι της περιοχής. Γιατί είτε με την εκμετάλλευση των ορυχείων μόνο είτε με τον τουριστική εκμετάλλευση της περιοχής, μισθούς πείνας θα έχουν, η ανεργία θα συνεχίσει να υπάρχει, τον φυσικό πλούτο δεν μπορούν να τον χαρούν για δική τους ανάπαυση και διακοπές, ενώ ταυτόγχρονα οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα βγάλουν τεράστια κέρδη από τη ληστρική εκμετάλλευση των ίδιων και της περιοχής.

***

Και όμως υπάρχει λύση. Ο πλούτος αυτός πρέπει να γίνει κοινωνική ιδιοκτησία, να ανήκει στο λαό. Σε συνθήκες λαϊκής οικονομίας. Σε τέτοιες συνθήκες, με τον κεντρικό σχεδιασμό, η ανάπτυξη δεν θα γίνεται με κριτήριο το κέρδος των μονοπωλιακών ομίλων αλλά όλης της κοινωνίας, δηλαδή των εργαζομένων αφού δεν θα υπάρχουν καπιταλιστές. Ετσι βεβαίως οι κίνδυνοι από την επεξεργασία χρυσού μπορούν να εκλείψουν γιατί η τεχνολογία και η επιστήμη μπορούν να τους αντιμετωπίσουν. Για τον καπιταλιστή αυτό έχει κόστος γι' αυτό και δεν παίρνει τα ανάλογα μέτρα. Για μια κοινωνικοποιημένη οικονομία, που αναπτύσσεται για την κάλυψη των αναγκών του εργαζόμενου, αυτό δε θεωρείται κόστος. Ταυτόχρονα επειδή έτσι θα έχουν τα πράγματα θα προστατεύεται το περιβάλλον, ενώ και ο φυσικός πλούτος θα ανήκει στο λαό και όχι στους μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού, άρα θα τον απολαμβάνει. Οσο για τους κινδύνους των χωριών της περιοχής (στην Ολυμπιάδα κινδύνευαν και τα σπίτια), αν χρειαστεί, η λαϊκή οικονομία θα φροντίζει για τη μεταφορά τους σε ασφαλείς χώρους με σύγχρονες λαϊκές κατοικίες που πληρούν όλες τις προϋποθέσεις να ζουν οι λαϊκοί άνθρωποι έχοντας εξασφαλίσει όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους, σε όλους τους τομείς - Υγεία, Παιδεία, Περιβάλλον κλπ. Οι ίδιοι θα δουλεύουν, θα παράγουν και θα δημιουργούν αυτές τις συνθήκες σε όφελός τους, ενώ σήμερα τις στερούνται γιατί στην οικονομία κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας.

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ Τα ... καλύτερα παιδιά των εφοπλιστών

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Τα ... καλύτερα παιδιά των εφοπλιστών

Ερώτηση «βγαλμένη» κατευθείαν από τα συρτάρια της Ενωσης Εφοπλιστών, κατέθεσαν στη Βουλή τα φασιστοειδή και ζητούν ενίσχυση των ναυτιλιακών εταιρειών

Νέα προνόμια για τους εφοπλιστές ζητά η Χρυσή Αυγή, πιστό τσιράκι του μεγάλου κεφαλαίου. Προνόμια που θα τα πληρώσουν από την τσέπη τους οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά νοικοκυριά.

Η νεοναζιστική οργάνωση κατέθεσε στη Βουλή Ερώτηση προς τους υπουργούς Ναυτιλίας και Οικονομικών με θέμα: «Λύση στη χρηματοδότηση των ναυτιλιακών εταιρειών», βγαλμένη θαρρείς κατ' ευθείαν από τα συρτάρια της Ενωσης Εφοπλιστών. Και γράφει στο κατάπτυστο κείμενό της κλαψουρίζοντας για τους εφοπλιστές:

«Η οικονομική κρίση που μαστίζει την παγκόσμια οικονομία αλλά και η έλλειψη ρευστότητας έχει πλήξει και την ελληνική ναυτιλία. Η μείωση των ναύλων ακολουθεί πτωτική πορεία, οι ναυπηγήσεις έχουν παγώσει λόγω έλλειψης ρευστού ή εγγυήσεων (...) Με τη λελογισμένη ενίσχυση των ναυτιλιακών εταιρειών υπό όρους από τη μεριά του κράτους και με το κατάλληλο νομοθετικό περιβάλλον (π.χ. αύξηση ελληνικών πληρωμάτων, ενίσχυση νεότευκτων στο ελληνικό νηολόγιο κλπ.) υπολογίζεται ότι θα υπάρχει άνοδος των κερδών του κράτους».

Ρωτά: «Θα δοθούν εγγυητικές επιστολές από το κράτος για να μπορέσουν να λύσουν το πρόβλημα οι ναυτιλιακές εταιρείες; Με ποιον τρόπο προτίθενται να στηρίξουν τις ναυτιλιακές εταιρείες; Ειδικότερα, πρόκειται να ρυθμιστεί νομοθετικά το πλαίσιο που διέπει εν συνόλω τη ναυτιλία στην Ελλάδα, ώστε να καταστεί ευνοϊκότερο το κλίμα για επιστροφή ελληνικών σημαιών και ναύλων στη χώρα μας;».

Ζητά επομένως το ελληνικό δημόσιο, ο ελληνικός λαός, να επιδοτήσουν παραπέρα τους εφοπλιστές μπας και προσλάβουν κάποιον Ελληνα, να αποπληρώσουν το τραπεζικό δάνειο ενός μεγαλοεπιχειρηματία αν η πλοιοκτήτρια off shore του κηρύξει για το τυπικό μια πτώχευση γλιτώνοντας ο ίδιος την αποπληρωμή. Τι περισσότερο να ζητήσει ένας εφοπλιστής;

Τα ζητούν αυτά τάχα νοιαζόμενοι τον Ελληνα ναυτικό ενώ δε λένε κουβέντα π.χ. για τοκαμποτάζ για το οποίο χρόνια αγωνίζονται οι ναυτεργάτες και έχει να κάνει ακριβώς με τη διατήρηση ελληνικού πληρώματος στα πλοία. Οι ναυτεργάτες υπερασπίζονται την ύπαρξη ελληνικού πληρώματος πρώτα και κύρια για την ασφάλεια τη δικιά τους και των επιβατών. Στα ναυάγια που έγιναν τα τελευταία χρόνια, το πλήρωμα δεν μπορούσε να συνεννοηθεί ούτε για να κατεβάσει τις βάρκες γιατί απλούστατα δε μιλάει την ίδια γλώσσα. Ομως τέτοια ζητήματα η Χρυσή Αυγή δεν αγγίζει καθώς θίγονται μονοπώλια. Μόνο υπόσχεται δυο τρεις προσλήψεις, δίνοντας με το άλλο χέρι εκατομμύρια του λαού.

Η ερώτηση των φασιστοειδών έρχεται σαν συνέχεια μιας σειράς πρότερων τέτοιων κινήσεων, όλες αποκαλυπτικές για τον βαθιά αντιλαϊκό κι αντιδραστικό ρόλο των εν Ελλάδι νεοναζί. Τον περασμένο Νοέμβρη, ο βουλευτής τους Παναγιώταρος μιλώντας στηνΕπιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής έλεγε μεταξύ άλλων: «(...) βλέπουμε στον προϋπολογισμό που λέτε ότι από φορολόγηση των πλοίων υπό ελληνική σημαία θα αποκομίσουμε 80 εκατ. ευρώ... ε το πιο εύκολο που θα κάνουν οι Ελληνες πλοιοκτήτες είναι να αλλάξουν τη σημαία για να γλιτώσουν τα λεφτά, αντί να βρεθεί μια χρυσή τομήκι από δυο τρεις Ελληνες που είναι μάξιμουμ σε κάθε πλήρωμα, ο καπετάνιος και ο πρώτος μηχανικός, να δοθούν κίνητρα για να είναι και οι υπόλοιποι ναύτες Ελληνες(...)».

Φλεβάρη, μέρες απεργίας των ναυτεργατών, ο «αρχηγός» των εν Ελλάδι νεοναζί Μιχαλολιάκος, ερωτώμενος σε τηλεοπτικό κανάλι γιατί η οργάνωση δεν πάει στο λιμάνι να συμπαρασταθεί στους απεργούς ναυτεργάτες απάντησε: «Βγάλαμε ανακοίνωση (σ.σ. μία δυόμισι σειρών) για το θέμα και οπωσδήποτε είμαστε στο πλευρό των απεργών, από την άλλη πλευρά όμως υπάρχει κι ένας ολόκληρος λαός που απαιτεί από το κράτος, κι αυτός (σ.σ. ο λαός) είναι το θύμα της υποθέσεως, από τη μια μεριά δηλαδή το κράτος, ένα ανήμπορο κράτος, από την άλλη οι εργατοπατέρες, δεν είναι αθώοι, έτσι; Εχουν κάνει πολλά...». Επιχειρηματολογία κατευθείαν από τα υπόγεια του Μαξίμου και την Ενωση Εφοπλιστών.

Τέτοιοι είναι και αυτό που τους πρέπει είναι ο λαός να τούς απομονώνει όπου τους βρίσκει.

«Ξεχωριστός» Καραμανλής...

«Ξεχωριστός» Καραμανλής...

Συγγνώμη που δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το «μεθύσι της γενικής συναδέλφωσης» και στο φεστιβάλ του «πολιτικού καθωσπρεπισμού».

Που δεν θα ανέβουμε στην πασαρέλα του χαμαιλεοντισμού.

Μας συγχωρείτε, επίσης, που δεν θα πιούμε από το «νερό της πολιτικής και ιστορικής λήθης» που σερβίρεται στα Μέγαρα Μουσικής και από τα Μέγαρα της «ενημέρωσης».

***

Ως εκ τούτου:

*

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής, ο «συντηρητικός ριζοσπάστης», ο «εθνάρχης», είναι ο Καραμανλής της «βίας και νοθείας». Του ανελέητου αντικομμουνισμού. Των εξοριών. Των πιστοποιητικών «κοινωνικών φρονημάτων». Του «φακελώματος». Του αδυσώπητου κυνηγητού των αριστερών, των δημοκρατών. Της υποκρισίας του «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» όταν στη χώρα που ο ίδιος κυβερνούσε αλώνιζαν τα «τρίκυκλα» και οι «Γκοτζαμάνηδες» που δολοφονούσαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, οι πρωταγωνιστές της «Καρφίτσας» και οι επιφορτισμένοι να ψηφίζουν δυο και τρεις φορές στις εκλογές του '61.

*

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής εμφανίζεται το 1935 ως βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος. Σε ένα χρόνο στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε η δικτατορία του Μεταξά. Οταν ο λαός στέναζε στις φυλακές και τις εξορίες, όταν με το ρετσινόλαδο, την καυτερή πιπεριά, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες, προσπαθούσαν να τσακίσουν τη λαϊκή αντίσταση, όταν οΜεταξάς υμνούσε τον Χίτλερ και τη νέα τάξη του φασισμού, ο «νεαρός βουλευτής Σερρών», ο «ιδρυτής και αποκαταστάτης της Δημοκρατίας» προτίμησε το δρόμο της σιωπής.

*

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν ένας εκ των απόντων από τις μεγάλες δοκιμασίες αυτής της χώρας, όπως την περίοδο της Κατοχής

(σ.σ.: «ο Καραμανλής δεν παρασύρθηκε στα βουνά», λέει η Ελένη Βλάχου στα απομνημονεύματά της, απευθύνοντας... έπαινο στον τεθνεώτα).

*

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν αυτός που όταν αργότερα έγινε πρωθυπουργός, τίμησε στους υπουργικούς θώκους άτομα σαν τον Θεμελή, που την Κατοχή, ως διορισμένος νομάρχης από τους χιτλερικούς, διακήρυττε:

«Πας λαμβάνει τα όπλα κατά των Γερμανών δεν είναι Ελλην»...

*

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός της χώρας που εξασφάλισε «ετεροδικία» και ατιμωρησία στον Αμερικανό λοχία, που σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της τότε ΕΔΑ, τον στρατηγό Στέφανο Σαράφη, στις 31 Μάη 1957.

*

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής είναι ο Καραμανλής της εποχής δυσωδών υποθέσεων, όπως του τραμ και της πλατείας Ομονοίας. Των «περίφημων» συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου για το Κυπριακό και των δηλώσεων: «Η Κύπρος είναι μακριά»! Της «τσιμεντοποίησης» μιας ολόκληρης χώρας που η πλειοψηφία του λαού της θάφτηκε στα κοινωνικά γκέτο της «αντιπαροχής». Της αιμορραγίας της μετανάστευσης. Των μηχανορραφιών του Παλατιού. Της βαθύτατης πρόσδεσης της Ελλάδας στο «ευρωατλαντικό άρμα».

*

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν που έφυγε σαν «Τριανταφυλλίδης», αλλά από το Παρίσι, όταν πια είχε ξαναγίνει «Καραμανλής», να τι έγραφε, υμνολογώντας τη χούντα δύο μήνες μετά το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα των συνταγματαρχών, απευθυνόμενος στον χουντικό «πρωθυπουργό», Κ. Κόλλια:

«Με ικανοποίησιν έλαβον γνώσιν των τελευταίων δηλώσεών σας προς την Επιτροπήν Αναθεωρήσεως του Συντάγματος. Επιβεβαιώνουν την θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως αποκαταστήση την ομαλότητα και μάλιστα επί υγιεστέρων βάσεων, διά του εκσυγχρονισμού του πολιτεύματος της χώρας (...) Δεν αμφιβάλλω ότι οι πρωτοστατήσαντες εις την εκτροπήν εκινήθησαν με αγαθάς προθέσεις (το αν, καλώς ή κακώς, εξετίμησαν τους κινδύνους οι οποίοι κατά τη γνώμη τους ηπείλουν το Εθνος, θα κριθεί από την Ιστορίαν)... Δεν γνωρίζω ούτε τας προθέσεις ούτε τας δυνατότητας τηςεπαναστατικής Κυβερνήσεως. Εύχομαι να έχει συλλάβει ορθώς την αποστολήν της και να έχει την ικανότητα να την φέρη εις πέρας. Εάν όμως, δι' οιονδήποτε λόγον, υστερή είτε εις το πρώτον είτε εις το δεύτερον, τότε οφείλει να αφήσει την πρωτοβουλίαν εις τον Ρυθμιστήν του Πολιτεύματος, προσφέρουσα εις Αυτόν και την συμπαράστασίν της».

*

Στο σημείο αυτό, τα σχόλια για τον «ξεχωριστό» Καραμανλή περιττεύουν...

***

Οσο για τον «άλλον», για τον μετά το 1974 Καραμανλή, λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει. Με ποια λογική, δηλαδή, μετά από τόσα χρόνια και - κυρίως - μετά από τόσες εξελίξεις και σε μια φάση που η άρχουσα τάξη είχε να λύσει σχεδόν εντελώς καινούρια προβλήματα, ο Καραμανλής θα έπρεπε να είναι ο ίδιος με τις δεκαετίες του '50 και του '60;

Σε τελευταία ανάλυση, αν είχε παραμείνει ίδιος, αν δεν είχε την «ικανότητα να αλλάζει», εκείνοι που τον καθιέρωσαν στην πολιτική ηγεσία, που τον διόρισαν πρωθυπουργό το '55, θα τον είχαν αποστρατεύσει από εκείνη κιόλας την περίοδο.

Πάντως, για όσους (βυθισμένοι στον οπορτουνισμό τους κάνουν ότι) δεν έχουν καταλάβει πως:

«"Ο Καραμανλής είναι ένας. Αν δεν το καταλάβατε εσείς οι αριστεροί, το φταίξιμο είναι δικό σας". Αυτά είπε ο Κ. Καραμανλής στον Λ. Κύρκο, όταν ο τελευταίος του μίλησε κάποτε "για τον Καραμανλή των δύο φάσεων"» («Ρ», 25/4/1998),

έχουμε να επισημάνουμε:

*

Επί του «άλλου» Καραμανλή (σ.σ.: του πιο... «ξεχωριστού») ήταν που ο Κουμής και η Κανελλοπούλου δολοφονήθηκαν από το ίδιο κράτος που υποτίθεται ότι 6 χρόνια μετά την έλευση Καραμανλή από το Παρίσι είχε... εκδημοκρατιστεί.

*

Επί του «άλλου» Καραμανλή, στη θέση της ξεπερασμένης για τις ανάγκες του αστικού πολιτικού συστήματος βασιλείας, ήρθε να εδραιωθεί ο «εκσυγχρονισμός» του δικομματισμού.

*

Επί του «άλλου» Καραμανλή ο αρχικός αναγκαίος ελιγμός της αποχώρησης από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λόγω της προδοσίας της Κύπρου επελέγη για να μετατραπεί σε πλήρη επαναπροσχώρηση στο ΝΑΤΟ, σε ενταφιασμό του φακέλου της Κύπρου και για να βαθύνει, τελικά, εκείνο το στεντορείως δηλωθέν: «Ανήκομεν εις την Δύσιν».

*

Επί του «άλλου» Καραμανλή συντελέστηκε η... «κατάργηση της πάλης των τάξεων» και ψηφίστηκε ένα από τα πιο αντεργατικά νομοθετήματα που γνώρισε ποτέ ο τόπος, ο περιβόητος «Νόμος 330 περί εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών», που (εδώ και 35 χρόνια, πριν όλα αυτά τα ξανασκεφτούν ο Σαμαράς, ο Βρούτσης και η τρόικα) περιόριζε δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχύρωνε την ανταπεργία των εργοδοτών (λοκ άουτ), νομιμοποιούσε τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγόρευε την «πολιτική απεργία».

*

Επί του «άλλου» Καραμανλή επεκτάθηκε επί το κοινοβουλευτικότερον όλο το χουντικό νομοθέτημα για τη φοροασυλία των εφοπλιστών.

*

Επί του «άλλου» Καραμανλή, με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1975, επανήλθε το μετεμφυλιακό Σύνταγμα του '52, με τις πρόνοιες του οποίου, μεταξύ άλλων, οι κομμουνιστές στέλνονταν στις εξορίες και στις φυλακές...

*

Επί του «άλλου» Καραμανλή, στήθηκαν τα πανηγύρια για τον «παράδεισο της ΕΟΚ» που εξ αρχής μετατράπηκε σε χωματερές, αργότερα σε «θυσίες» για το ευρώ και την ΟΝΕ και σήμερα έγινε «τρόικα». Μια ένταξη που, όπως ο ίδιος είχε ομολογήσει (σ.σ.: «πολιτικοί λόγοι επιβάλλουν την ένταξη», είχε πει), στόχευε στη θωράκιση της εξουσίας των πλουτοκρατών, στην απόκτηση στηριγμάτων της αστικής πολιτικής εξουσίας για την ενίσχυση του καθεστώτος της.

*

Επί του «άλλου» Καραμανλή είχαμε τη «σοσιαλμανία» (!) του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού που κρατικοποιούσε ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι ιδιοκτήτες των οποίων αποχωρούσαν με το αζημίωτο, οι ίδιοι ξελάσπωναν και τα χρέη τους φορτώνονταν στις πλάτες των εργαζομένων, όπως συνέβη, π.χ., με την «Ολυμπιακή Αεροπορία», η κρατικοποίηση της οποίας έγινε με τις ευλογίες του Αριστοτέλη Ωνάση και τα χρέη της ανέλαβε ο κρατικός προϋπολογισμός.

*

Επί του «άλλου» Καραμανλή ένα ολόκληρο έθνος, το έθνος των εργαζομένων, έμαθε να ξυπνά και να κοιμάται με την προσταγή: «Λιτότης»!

***

Εν κατακλείδι:

Το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική και στην ιστορική μνήμη δεν το έχουν μόνο οι τελετάρχες και οι κάθε λογής υμνολόγοι των «εθναρχών».

«Εθνάρχης», μεν, ο - για κάποιους «ξεχωριστός» - Καραμανλής, αλλά:

«Ποιου έθνους εθνάρχης;».

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό μιας και ο διαχωρισμός των «εθνών» εντός του ίδιου έθνους είναι τόσο παλιός και τόσο υπαρκτός, όσο ο διαχωρισμός των κοινωνιών σε τάξεις. Θα προσθέταμε, μάλιστα, ότι είναι τόσο παλιός όσο ο διαχωρισμός «Αριστερά - Δεξιά», αν δυστυχώς με τις έννοιες αυτές δεν φρόντιζαν κάποιοι να χάνει πλέον η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, και για να το κάνουμε όσο γίνεται πιο ευδιάκριτο, πρόκειται για διαχωρισμό τόσο παλιό, όσο και ο διαχωρισμός ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους. Στους καταπιεζόμενους και στους εκμεταλλευτές. Στους «έχοντες» και στους «μη έχοντες». Στα αφεντικά και στους υπαλλήλους τους. Στους αστούς και στους προλετάριους.

«Εθνάρχης», επομένως, και «ξεχωριστός», ο Καραμανλής δεν υπήρξε ποτέ και για τα δύο αυτά (ξε)χωριστά «έθνη». Παρά μόνο για το ένα.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Τα «όπλα» του ΣΥΡΙΖΑ και γιατί δεν τα παραδίδει

Τα «όπλα» του ΣΥΡΙΖΑ και γιατί δεν τα παραδίδει

Ο Αλέξης Τσίπρας, σε μια από τις συνεντεύξεις του, προσπαθώντας να πείσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επικίνδυνος για το σύστημα και ότι δε θα απογοητεύσει το λαό έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Η δική μας Αριστερά δε θα παραδώσει τα όπλα της». Το ερώτημα που μπαίνει είναι τι όπλα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε ποιανού υπηρεσία είναι και γιατί δε θα τα παραδώσει.

Κατ' αρχάς, στην περίπτωσή του, η αστική τάξη με τίποτα δε θα ήθελε να παραδώσει τα όπλα του. Αντίθετα, θέλει να τα κρατήσει και να τα «φυλάει σαν τα μάτια του», γιατί είναι όπλα - εφεδρείες που η ίδια η αστική τάξη μπορεί κάποια στιγμή να τον καλέσει να τα χρησιμοποιήσει για να τη βγάλει από ενδεχόμενη δύσκολη θέση. Ασε που πολλά απ' αυτά τα όπλα ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ τα χρησιμοποιεί για να κουκουλώνει, να αποκρύβει από το λαό τις βασικές αιτίες που είναι υπεύθυνες για τα βάσανά του. Τι άλλο π.χ. εκτός από κουκούλωμα μπορεί να είναι η προσπάθεια που έκανε και κάνει, να ερμηνεύει δηλαδή την ίδια την καπιταλιστική κρίση σαν κρίση που απορρέει από όποια αιτία μπορεί να φανταστεί κανείς εκτός από την πραγματική; Ολα τα όπλα τα δοκίμασε: «Κρίση που προκάλεσαν τα «golden boys», «κρίση του καζινοκαπιταλισμού», «κρίση του τραπεζικού συστήματος», «κρίση χρέους» και πάει λέγοντας. Ολες οι κατά καιρούς ερμηνείες που έχει υιοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για την καπιταλιστική κρίση παραπέμπουν στην ουσία σ' ένα και μόνο ζήτημα.

Δεν φταίει ο καπιταλισμός, αλλά οι κατά καιρούς στρεβλώσεις του, που προκαλούνται από ανίκανες κυβερνήσεις, που εφαρμόζουν διαχειριστικές λογικές και πολιτικές που «στραβώνουν» το σύστημα. Αρα μια «αριστερή» κυβέρνηση με μια άλλη «αριστερή» διαχείριση θα φέρει το σύστημα στον «ίσιο δρόμο», «στην ευθεία», θα «κουρέψει» τις ακραίες εκφράσεις του μέσα από το δημόσιο έλεγχο π.χ. των τραπεζών, θα βάλει «κανόνες» στις κερδοσκοπικές αγορές κ.λπ. Με δυο λόγια, αυτό που προσπαθεί να μεταδώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στα λαϊκά στρώματα, αλλά χωρίς να το λέει ανοιχτά (γιατί θέλει να ντύνεται με «ριζοσπαστικά - επαναστατικά» συνθήματα και εκφράσεις) είναι ότι αυτός σαν αριστερή κυβέρνηση θα βάλει τον καπιταλισμό να δουλέψει προς όφελός τους.

Η προσπάθεια αυτή από μόνη της είναι μια μεγάλη υπηρεσία στην αστική τάξη που έχει κάθε λόγο να κρύβει από το λαό ότι ο ίδιος ο καπιταλισμός έχει στο γενετικό του σύστημα τις κρίσεις και ότι η όποια ανάπτυξη γίνει, όταν και για όσο διάστημα βγει από την κρίση, δεν μπορεί να ικανοποιεί και τις ανάγκες αυτής της τάξης και τις ανάγκες του λαού. Αυτή, λοιπόν, η προσπάθεια που 'κανε ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει και μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα της εργατικής τάξης, τους εργαζόμενους ότι «μπορούν και ΜΑΖΙ με τα ΑΦΕΝΤΙΚΑ» αρκεί να έχουν μια αριστερή κυβέρνηση είναι το βασικό όπλο που διαθέτει για να γίνει αποδεκτός και σαν επερχόμενη κυβέρνηση, και καμιά αστική τάξη δε θα του ζητήσει να το παραδώσει. Αντίθετα, θα του ζητά συνεχώς να το χρησιμοποιεί όσο μπορεί για τον αναγκαίο προσανατολισμό του λαού και του κινήματος σ' αυτό το κανάλι. 'Η μήπως θα του ζητήσει να παραδώσει άλλα όπλα που κατά καιρούς χρησιμοποίησε; Για παράδειγμα, προεκλογικό όπλο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι σαν κυβέρνηση θα καταργήσει το Μνημόνιο. Αλλά μετεκλογικά το άλλαξε με άλλο όπλο που λέει ακύρωση - επαναδιαπραγμάτευση, δηλαδή άλλο Μνημόνιο ή Μνημόνιο με άλλο όνομα, αλλά με αριστερή κυβέρνηση.

«Πυροβολούσε» στην αρχή με την ανακεφαλοποίηση των τραπεζών, λέγοντας ότι όλα τα λεφτά πάνε στη «μαύρη τρύπα» κι όχι στο λαό (λες και μπορούσαν να πάνε). Τώρα με άλλο «όπλο» λέει ΝΑΙ στην ανακεφαλαιοποίηση, γιατί χωρίς τράπεζες δεν μπορεί να γίνει ανάπτυξη (καπιταλιστική εννοείται). Οπως είπε ο πρόεδρος «πρέπει να κρατήσουμε ζωντανό το χρηματοπιστωτικό σύστημα», δηλαδή τους κεφαλαιοκράτες. Αριστερή κυβέρνηση και τραπεζίτες «ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ».

Οπλο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν π.χ. προεκλογικά το «η αριστερή κυβέρνηση θα επαναφέρει τους μισθούς στα προ κρίσης επίπεδα». Μετά τις εκλογές, πήραν άλλο όπλο, που έλεγε, θα υπάρξει «διόρθωση» στους μισθούς εάν κι εφόσον υπάρξει ανάπτυξη και σε βάθος χρόνου. Δηλαδή, ουσιαστικά αυξήσεις δε θα 'χεις, αλλά θα έχεις αριστερή κυβέρνηση.

Προεκλογικό, επίσης, όπλο ήταν ότι η αριστερή κυβέρνηση θα ξεφόρτωνε το λαό από τα χαράτσια. Μετά τις εκλογές κι αυτό το όπλο άλλαξε με άλλο μοντέλο. Δεν καταργούνται τα χαράτσια. Απλά θα παγώσουν. Μέχρι να υπάρξει ανάπτυξη, οπότε θα «ξεπαγώσουν»!! Και για τους άνεργους, θα παγώσουν με την προϋπόθεση ότι δεν έχουν άλλο εισόδημα! Γιατί αν έχουν, ούτε γι' αυτούς θα παγώσουν!! Δηλαδή, θα τα σέρνει ο λαός στην πλάτη του μέχρι να τα πληρώσει, αλλά με αριστερή κυβέρνηση.

Οπλο, επίσης, ήταν το «μας έβαλαν στο ΔΝΤ που, όπου έχει πάει, έφερε την καταστροφή». Τώρα το νέο όπλο λέει: «ΝΑΙ στην πρόταση του ΔΝΤ για επιπλέον "κούρεμα" του χρέους» που βέβαια θα φέρει νέα βάρη για το λαό, όπως και το προηγούμενο «κούρεμα», αλλά με αριστερή κυβέρνηση.

Ολα αυτά, το «μοντέλα όπλων» που, κατά καιρούς κι ανάλογα με την περίπτωση, χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκουν σ' ένα και μοναδικό οπλοστάσιο της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Το οπλοστάσιο απ' όπου προμηθεύονται όπλα για τον αποπροσανατολισμό του λαού, όλα εκείνα τα κόμματα που στόχο κι όνειρό τους είναι να βρεθούν σε κυβερνητική θέση κι από αυτή να δώσουν τη δική τους συμβολή για τη διαιώνιση του εκμεταλλευτικού συστήματος. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, τα «όπλα» του εμφανίζονται υπέρ του λαού, ενώ είναι αστικά, και μάλιστα παλιά αστικά όπλα, που εμφανίζονται σαν δήθεν σύγχρονα μοντέλα. Είναι όπλα, με τα οποία προσπαθούν να αφοπλίσουν το λαό και το κίνημά του. Μ' αυτά τα όπλα, δίνει εξετάσεις και διαπιστευτήρια ακόμα και στην πολιτική και επιχειρηματική ελίτ των ΗΠΑ, ανακηρύσσοντας την πολιτική Ομπάμα σαν πολιτική διαχείρισης της κρίσης που πρέπει να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα. Και μάλιστα από «αριστερή κυβέρνηση». Τι να πει κανείς! Φαίνεται πως είτε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει προσχωρήσει στις «αριστερές» ιδέες του ΣΥΡΙΖΑ ή ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη γίνει αποδεκτός από τους Αμερικανούς γιατί οι ιδέες του δεν είναι ούτε καν αριστερές και τα όπλα του καθόλου επικίνδυνα γι' αυτούς και τα συμφέροντά τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, δεν έχει κανένα λαϊκό όπλο για να παραδώσει στην αστική τάξη. Αντίθετα ό,τι όπλα διαθέτει είναι παρμένα από το οπλοστάσιό της, με στόχο να θολώσει τα νερά, να στρέψει το λαό πέρα από τις πραγματικές αιτίες που τον οδηγούν στην απόγνωση. Κυρίως να εμποδίσει το λαϊκό - εργατικό κίνημα να δει τον πραγματικό εχθρό, τον πραγματικό του αντίπαλο και να συγκρουστεί μαζί του. Ο λαός έχει τα δικά του όπλα. Την ταξική οργάνωση και πάλη του. Την ταξική Λαϊκή Συμμαχία του εργάτη - του αυτοαπασχολούμενου - του φτωχού αγρότη, της νεολαίας. Τη μοναδική συμμαχία που είναι ικανή μέσα από την αδιάκοπη πάλη για τα λαϊκά προβλήματα να αναμετρηθεί με την αντιλαϊκή συμμαχία κυβέρνησης - Ευρωπαϊκής Ενωσης - μονοπωλίων, να συγκρουστεί μαζί της και να νικήσει. Αυτά τα όπλα φοβάται η αστική τάξη και γι' αυτό τα πολεμάει με νύχια και με δόντια.

Γιώτης ΣΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ

ΓΑΛΛΙΑ Νέες περικοπές από το «σοσιαλιστή» Ολάντ

ΓΑΛΛΙΑ

Νέες περικοπές από το «σοσιαλιστή» Ολάντ

ΠΑΡΙΣΙ.--

Επιστολή με την οποία ζητά από τους υπουργούς να υπολογίσουν τι δαπάνες μπορούν να περικόψουν έτσι ώστε να εξοικονομηθούν άλλα πέντε δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία θα ενταχθούν στον προϋπολογισμό του 2014, που έχει, ήδη, αρχίσει να καταρτίζεται, απέστειλε ο Γάλλος πρωθυπουργός Ζαν Μαρκ Ερό σε όλα τα υπουργεία. Στην επιστολή, σύμφωνα με πληροφορίες, ξεκαθαρίζεται ότι στόχος είναι να ελεγχθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα και το χρέος.

Είναι προφανές ότι πρόκειται για νέο κύκλο περιστολής κρατικών δαπανών, τον οποίο θα κληθούν με διάφορους τρόπους να «πληρώσουν» οι Γάλλοι εργαζόμενοι, που ήδη βρίσκονται υπό την πίεση της αύξησης της ανεργίας και της νέας νομοθεσίας «μεταρρύθμισης της αγοράς εργασίας» που ουσιαστικά ελαστικοποιεί τις σχέσεις εργασίας και διευκολύνει τις απολύσεις με αντάλλαγμα ένα μίνιμουμ ασφάλισης. Παρ' όλα αυτά, η γαλλική κυβέρνηση υπό τον «σοσιαλιστή» Ολάντ -που προεκλογικώς ξιφουλκούσε κατά της δημοσιονομικής λιτότητας κλπ- ισχυρίζεται θρασύτατα ότι με τον τρόπο αυτό «θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και θα βρεθούν πόροι για να στηριχθούν οι πιο αδύναμοι και να αντιμετωπιστεί η ανεργία»!