Μήνυμα ενός αντιφασίστα μαχητή από την ανατολική Ουκρανία, προς τους φασίστες ολιγάρχες του Κιέβου.

 Μήνυμα ενός αντιφασίστα μαχητή από την ανατολική Ουκρανία, προς τους φασίστες ολιγάρχες του Κιέβου.

"... Θα δώσετε πίσω όλη την περιουσία σας που αποκτήσατε παράνομα με τις ιδιωτικοποιήσεις. Τώρα ξέρουμε τι θα πει ιδιωτικοποίηση, χωρίζει τον πληθυσμό σε πολλούς φτωχούς και σε πλούσιους.
Θα δώσετε πίσω όλα τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα εργοστάσια και τις παραγωγικές μονάδες ώστε να ξαναγίνουν δημόσια ιδιοκτησία.

Κάθε επιχείρηση πρέπει να μείνει στα χέρια των ανθρώπων που ζουν εκεί και δουλεύουν.

Δώστε μας πίσω τα συνδικάτα, τις κατασκηνώσεις των πιονιέρων, τα νοσοκομεία και τους παιδικούς σταθμούς.

Διώξτε τα κτίριά σας από τις προστατευόμενες φυσικές περιοχές.

Σταματήστε να σκοτώνετε τα απειλούμενα είδη όταν οργανώνετε κυνήγι και είστε τύφλα στο μεθύσι.

Καθαρίστε τα ποτάμια.

Αν το κάνετε εθελοντικά ως ουκρανοί πολίτες, θα παραμείνετε ουκρανοί πολίτες.

Αν δεν το κάνετε, όλη η περιουσία σας θα κατασχεθεί και θα τουφεκιστείτε ως ένοχοι θηριωδίας ενάντια στον πληθυσμό".

Σήψη

 Σήψη

Την αφορμή για το σημερινό κείμενο την έδωσε ένα παλιότερο εύστοχο σχόλιο του σεχτάρ του τρομερού (που τώρα μάλλον διακοπεύει κι έχει γίνει σεχτάρ ο θαλασσινός) σε εκείνη τη συζήτηση με τους φλογερούς φιλογερμανούς για τους γερμανούς που είναι (;) φίλοι μας. Έγραφε λοιπόν ο σεχτάρ: «λέμε πως οι «capitalies», λόγω ανεπτυγμένου καπιταλισμού είναι πιο ώριμες να περάσουν στο σοσιαλισμό. Έχω κάποιες ενστάσεις. Από πολλά χρόνια δε μιλάμε, και σωστά, απλά για ώριμο καπιταλισμό, αλλά για υπερώριμο καπιταλισμό. Καπιταλισμό που σαπίζει. Αν κάτι σαπίζει, τότε σαπίζει παντού. Σαπίζουν κι οι δυνάμεις παραγωγής, σαπίζουν κι οι άνθρωποι. Και διαπίστωνε ότι αυτές οι χώρες (σαν τη γερμανία, την αμερική και την αγγλία) ίσως να ήταν αντικειμενικά πιο εύκολο να περάσουν στο σοσιαλισμό πριν από 50-70 χρόνια, παρά σήμερα.

Η κοινωνική νομοτέλεια δεν είναι κάτι μονοσήμαντο, αλλά ένα ορισμένο φάσμα δυνατοτήτων με άξονα τη βασική αντίθεση της κάθε εποχής. Το γνωστό δίλημμα «κομμουνισμός ή βαρβαρότητα» δεν εξασφαλίζει την αναπόφευκτη νίκη της κομμουνιστικής προοπτικής, ούτε αποκλείει αυτομάτως το δεύτερο σκέλος. Αλλά προειδοποιεί την ανθρωπότητα για τις επιλογές και τις εναλλακτικές που έχει, για την καταστροφή που μας απειλεί ως αντίβαρο στο δρόμο της εξέλιξης.

Ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός που σαπίζει, έγραφε κάποτε ο βλαδίμηρος –και μας υπενθυμίζει ο σεχτάρ. Αλλά δεν πρόκειται να πέσει από μόνος του σαν (υπερ)ώριμο φρούτο. Αν δε φροντίσουμε εμείς για αυτό, θα ρημάξει στο ενδιάμεσο κάθε ικμάδα και ζωντανό πόρο της κοινωνίας, οδηγώντας την σε σήψη και παρακμή. Η οποία δεν αναιρείται από την αντιφατική πρόοδο και τα επιτεύγματα των επιστημών και της τεχνολογίας –απεναντίας τονίζει τις δυνατότητες που μένουν εγκλωβισμένες κι αναξιοποίητες (πίσω από την κουρτίνα δύο) στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Ούτε και από την προσωρινή νίκη της αντεπανάστασης και τις κοσμοκτονικές αλλαγές, όπου αναφέρεται εμμέσως και ο στίχος του τριπολίτη: ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε, και οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος.

Η σαπίλα του καπιταλιστικού κόσμου και της αστικής κοινωνίας αποτυπώνεται ανάγλυφα στα σημεία των καιρών. Σάπιες αξίες κι ιδανικά, μουχλιασμένες ιδέες. Άνεργοι που σαπίζουν άπραγοι και λιώνουν τα νιάτα μας στην ανεργία, με τα κομμάτια μας... (έλα ντε, τι μπορεί να κάνει καλή ρίμα; Η σαξεστορία;). Τόνοι φρούτων που σαπίζουν στοιβαγμένα και απούλητα, αντί να θρέφουν το λαό της χώρας που τα παράγει, ληγμένα προϊόντα για τους φτωχότερους, που δε μπορούν να έχουν και υψηλές απαιτήσεις. Παρασιτικές επενδύσεις κεφαλαίων για γρήγορο και μέγιστο κέρδος σε μη παραγωγικούς τομείς, σαπρόφυτα που παρασιτούν εις βάρος μας ως τσιράκια της εξουσίας στην τηλεόραση και σε άλλους αστικούς μηχανισμούς χειραγώγησης.  Ακόμα κι η δική μας εσωτερική σαπίλα, που επιβιώνει πολλές φορές ως κατάλοιπο κι αντανάκλαση όσων μας περιβάλλουν.

Κι η ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως η κυρίαρχη προπαγάνδα αυτού του σάπιου κόσμου, επιχειρεί να απομονώσει τους κόκκινους ως λεπρούς, τους χλευάζει σα γραφικά απολιθώματα εκτός εποχής ή τους εξορίζει, όταν γίνονται πιο επικίνδυνοι, για να μη μολύνουν τους υπόλοιπους. Και αποδίδει σε αυτούς την εικόνα της, τη δική της σαπίλα, που μας τυλίγει από χίλιες μεριές κι όσο πάει σφίγγει τον κλοιό γύρω μας.

Γράφει επίσης ο σεχτάρ: τι να τον κάνει ο σοσιαλισμός αυτόν τον κυκεώνα, πχ το διαφημιστικό τομέα, το καρκίνωμα των ΜΜΕ, την «ανάπτυξη» της καταστροφής του περιβάλλοντος, τη βιομηχανία των ναρκωτικών, τη βιομηχανία των όπλων, όλον αυτόν τον εξαμβλωματικό καταναλωτισμό, κλπ, κλπ; Πόσο ώριμα για σοσιαλισμό είναι αντίστοιχα τα μυαλά των ανθρώπων, που είναι βουτηγμένα ως το λαιμό σε αυτή την αποχαύνωση, στη βία, στον ανταγωνισμό, στο “life-style” που μας προβάλλουν σαν πρότυπο τα παπαγαλάκια;

Κι αν η απάντηση στο «τι να (τα) κάνει/κάνουμε» φαντάζει αυτονόητη, ότι δηλαδή θα τα εξαλείψει και θα τα βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, μαζί με όλο το ταξικό παρελθόν των ανθρώπινων κοινωνιών, το βασικό είναι αυτό που σημειώνεται στο δεύτερο σκέλος. Πόσο ώριμες και πεισμένες θα είναι για αυτό, οι συνειδήσεις που είναι χρόνια εκτεθειμένες σε αυτή τη σαπίλα;

Τις ίδιες πάνω-κάτω σκέψεις, σε κάπως διαφορετική κλίμακα, θα μπορούσαμε να κάνουμε ίσως και για την ελλάδα, συγκρίνοντας τα σημερινά δεδομένα με την εποχή του εαμ και την ευκαιρία που μας παρουσιάστηκε τότε. Εάν όμως έχασε τότε ένα τόσο δυνατό κίνημα, παλλαϊκό κι οργανωμένο, που αγκάλιαζε κάθε τομέα της καθημερινής ζωής, κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας, και είχε σχέδιο, ευνοϊκούς συσχετισμούς, δυναμική και δυναμικό, για να τα αλλάξει, πόσο πιο δύσκολο είναι να τα καταφέρουμε σήμερα χωρίς αυτούς τους όρους; Πόσος πραγματικός χρόνος και δυνατότητες χάθηκαν μέσα σε αυτά τα εβδομήντα χρόνια; Πόσα πισωγυρίσματα έχουν γίνει, πόσο κόπο θα ‘χαμε αποφύγει. Και πόσο πιο σύνθετα είναι σήμερα οι δυσκολίες και τα καθήκοντα που έχει μπροστά του το επαναστατικό κίνημα;

Βαθύτερα ριζωμένες προκαταλήψεις, εκλεπτυσμένη (ή μη) προπαγάνδα για κάθε γούστο, οξυμένη αλλοτρίωση, τάσεις λουμπενοποίησης σε εργατικά στρώματα, χαμένες παραγωγικές δυνατότητες, τα εκτρώματα του αναπτυξιακού μοντέλου της αντιπαροχής, κατεστραμμένα φυσικά τοπία, ναρκωτικά, τζόγος, ο υπόκοσμος της νύχτας, μικροαστισμός... Αυτά και άλλα τόσα αποτελούν την κληρονομιά, που απαρνούμαστε και καλούμαστε να μετασχηματίσουμε επαναστατικά.

Κι η οποία μπορεί να μας οδηγήσει από άλλο δρόμο στα ίδια συμπεράσματα με το βλαδίμηρο, που έλεγε πως για την ημιφεουδαρχική ρωσία ήταν πιο εύκολο να ξεκινήσει το επαναστατικό άλμα, αλλά πιο δύσκολο να συνεχίσει και να το ολοκληρώσει, σε σχέση με τις δυτικές χώρες. Στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο του σήμερα, όπου οι συνθήκες είναι υπερώριμες για το πέρασμα στο σοσιαλισμό αλλά έχουν αρχίσει να σαπίζουν, το πιο δύσκολο βήμα θα είναι το πρώτο, αυτό δηλ που έκανε στον καιρό της η ρωσία, που θα είναι και το ήμισυ του παντός.

Υγ: κείμενο αφιερωμένο στη μνήμη του φιλολαϊκού blog, που χάρη στις άοκνες και αστείρευτες προσπάθειες του διαχειριστή του, έχει παραδοθεί στη σήψη, την παρακμή και την ανυποληψία.

“Program1033”, made in USA

“Program1033”, made in USA

Πηγή : http://a-ctus.blogspot.gr/


Η έξαρση σε βαθμό υπέρμετρο ,της αστυνομικής βίας στο Φέργκιουσον των ΗΠΑ, αναδεικνύει την ραγδαία μετάλλαξη του αμερικανικού κράτους σε ένα μόρφωμα, όπου οι αστυνομικές λειτουργίες του, θα λαμβάνουν όλο και περισσότερο χαρακτήρα στρατιωτικό. Το “Πρόγραμμα 1033” κινείται ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση. Δεδομένου ότι αφορά στην αξιοποίηση του μεταχειρισμένου στρατιωτικού εξοπλισμού από την αστυνομία, ώστε να επιβάλλεται με τον πλέον ωμό και ολοκληρωτικό τρόπο το δόγμα “Τάξη και ασφάλεια” τόσο σε επίπεδο προληπτικό όσο και σε κατασταλτικό.

Η δολοφονία του άοπλου αφροαμερικάνου Μάικλ Μπράουν, εκφράζει με τον πιο γλαφυρό τρόπο την μετατροπή του αμερικανικού κράτους, σε ένα μηχανισμό παραγωγής διαρκώς αυξανόμενης ποσότητας έννομης βίας. Στόχος, η δημιουργία ενός κοινωνικού και πολιτικού περιβάλλοντος, με πλέρια ανοχή σε κάθε μορφή οικονομικής αναρχίας, και ταυτόχρονη απόλυτη ανελαστικότητα, σε κάθε έκφραση πολιτικής και ιδεολογικής αμφισβήτησης, των πυρηνικών στοιχείων συγκρότησης του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου.

Οι δυνάμεις καταστολής που δρουν εντός του αστικού ιστού, μετατρέπονται σε δυνάμεις κατοχής, με τέτοιο τρόπο δομημένες, ώστε να εκμηδενίζουν κάθε πιθανότητα “έκνομης” δράσης που κινείται εκτός των “κόκκινων ζωνών”, του ηγεμονικού κανονιστικού μοντέλου. Εργαλεία εμπέδωσης και επέκτασης αυτής της μεθοδολογίας και πρακτικής, είναι αφενός η ποινικοποίηση κάθε πολιτικής δράσης που αντιστρατεύεται στο κυρίαρχο δόγμα, αφετέρου η μετεξέλιξη των αστυνομικών δυνάμεων σε ευέλικτες στρατιωτικές μονάδες, πλήρως στοχευμένες, στην συντριπτική και άμεση καταστολή κάθε εξεγερτικής διαδικασίας.

Έκδηλο παράδειγμα αυτής της εξέλιξης, είναι ο ορυμαγδός καταστολής στο Φέργκιουσον, στο πλαίσιο της νομιμοποίησης των κρατικών δολοφονιών ως αναγκαία παράπλευρη απώλεια, οργανική πλευρά, της διαδικασίας θεσμοποίησης της κρατικής βίας, ως “φυσική κοινωνική επιλογή”. Αυταπόδεικτα στο στόχαστρο αυτής της κρατικής πολιτικής, βρίσκονται οι μειονοτικές ομάδες του πληθυσμού, οι άνεργοι και οι φτωχοί, ως απόκληροι του “αμερικανικού ονείρου”, που ωστόσο, απογυμνώνεται και ξεφτίζει με ρυθμούς γεωμετρικούς, στα οδοφράγματα των εξεγερμένων του Φέργκιουσον.

Η παγκοσμιοποίηση και διεθνοποίηση, της οικονομικής κρίσης, όπως και της συνεπακόλουθης φτώχειας και εξαθλίωσης, οδηγεί σε μια ανάλογη διεθνοποίηση της βίας και της καταστολής. Άλλωστε η Ευρώπη δεν διαφέρει δραματικά από τις ΗΠΑ σε αυτό το πεδίο. Αρκεί να ανασύρουμε από την ιστορική μνήμη, την εξέγερση στα γαλλικά προάστια και την καταστολή από το γαλλικό κράτος, ή την κρατική βία στην ελληνική εξέγερση του Δεκέμβρη του 08, ύστερα από την δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου από τις δυνάμεις καταστολής.

Το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα εξουσίας, αποποιούμενο και τα έσχατα ψήγματα “Κράτους Πρόνοιας”, μετουσιώνεται σταδιακά αλλά συντριπτικά, σε ένα τερατώδη μηχανισμό βίας, όπου με αιχμή το κράτος, εστιάζει στην αντιμετώπιση του “εσωτερικού εχθρού”. Κάθε κινηματική διαδικασία, κάθε εκτροπή από το επιβληθέν πλαίσιο εξουσίας, αντιμετωπίζεται ως παράγοντας κοινωνικής και οικονομικής αποσάθρωσης, και ως τέτοια καταστέλλεται.

Το δόγμα της έννομης βίας και της νόμιμης κρατικής τρομοκρατίας, είναι το νέο διεθνές δόγμα. Εκτρωματικό αποτέλεσμα ενός συστήματος, που σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, στηρίζει την κυριαρχία του και την επιδιωκόμενη αναγέννηση του, στην διάχυση του φόβου σε όλες και μεγαλύτερες μερίδες, της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Η ανθρώπινη ιστορία επιστρέφει με βήμα γοργό, σε μονοπάτια καλυμμένα, από το έρεβος της αδιανόητης και ολοκληρωτικής βίας.

Έχουμε ήδη εισέλθει, σε μια μακρά περίοδο, πολέμων και επαναστάσεων. Με αβέβαιη έκβαση και απρόβλεπτο τέλος.

Η βρωμια του μικροαστισμου και του καπιταλισμου

«Όλο και περισσότερες οικογένειες δρουν σα συμμορίες, αλλά ανάβουν με ευλάβεια τo κερί»…

• 
  

Σύμφωνα με την αστυνομία, στην υπόθεση της δολοφονίας του 39χρονου στο Άστρος Κυνουρίας από τον πατέρα του -ο οποίος, αφού τον σκότωσε, τον διαμέλισε και τον έκαψε- συμμετείχαν ακόμα τέσσερα μέλη της οικογένειας: η σύζυγός του και μητέρα του θύματος, ο θείος του θύματος, η θεία του θύματος και ο γαμπρός του. Τα υπόλοιπα μέλη της οικογενείας μάλλον είχαν πάει για μπάνιο και δεν μπόρεσαν να πάρουν μέρος.
Σύμφωνα πάντα με την αστυνομία, ο πατέρας, αφού σκότωσε τον γιο του, έβαλε -με την βοήθεια του αδελφού του- το πτώμα σε αυτοκίνητο, πήγαν σε ερημική τοποθεσία και του έβαλαν φωτιά.
Στη συνέχεια, μπήκαν στο αυτοκίνητο του γαμπρού του θύματος, ο οποίος τους μετέφερε στο σπίτι.
Όσο οι τρεις άνδρες προσπαθούσαν να εξαφανίσουν το πτώμα, η μητέρα και η θεία του θύματος φρόντισαν να καθαρίσουν τα αίματα από την αυλή του σπιτιού.
Η ζέστη τρελαίνει τους ανθρώπους αλλά είναι κάπως δύσκολο να πούμε πως μια ολόκληρη οικογένεια τρελάθηκε ταυτόχρονα. Υποθέτω πως τις επόμενες ημέρες θα μάθουμε τα αίτια αυτής της δολοφονίας.
Κάθε φορά που γίνεται ένα αποτρόπαιο έγκλημα, οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να σκέφτονται πως ο δράστης ήταν παρανοϊκός. Τους ανακουφίζει αυτή η σκέψη. Αν και είναι άδικη για τους σχιζοφρενείς.
Μπορείς να πεις πως ένας δράστης ήταν παρανοϊκός αλλά δεν μπορείς να πεις πως μια ολόκληρη οικογένεια ήταν παρανοϊκή.
Θυμάμαι πάντα ένα έγκλημα που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση:
Το 2003, ένα ανδρόγυνο σε περιοχή της Φλώρινας νάρκωσε μια οικιακή βοηθό από το Μοναστήρι της ΠΓΔΜ -που τα χαρακτηριστικά της έμοιαζαν με αυτά της συζύγου του δράστη-, και στη συνέχεια έβαλαν φωτιά στο αυτοκίνητο στο οποίο μετέβαινε η άτυχη γυναίκα, ώστε να εισπράξουν από γερμανική ασφαλιστική εταιρεία 1,5 εκατ. ευρώ.
Αυτό που ήταν ακόμα πιο τρομακτικό σε αυτή την υπόθεση είναι πως τα δυο παιδιά του ανδρόγυνου γνώριζαν τι σχεδίαζαν και τι έκαναν οι γονείς τους.
Η οικογένεια είναι ένα πολύ όμορφο πράγμα. Η οικογένεια που γίνεται συμμορία -και δρα σαν συμμορία- είναι ένα τέρας.
Όλο και περισσότερες οικογένειες στην Ελλάδα δρουν σαν συμμορίες.
Βέβαια, είναι και πολύ πιστές οι ελληνικές οικογένειες.
Κάνουν μεγάλους σταυρούς.
Ανάβουν με ευλάβεια το κερί.
Κουβαλούν και τον Επιτάφιο.
Και δεν ντρέπονται.
(Κρίμα που δεν έχουμε σήμερα έναν μεγάλο θεατρικό συγγραφέα, να γράψει ένα έργο για μια ελληνική οικογένεια που σχεδιάζει μια δολοφονία γύρω από ένα τραπέζι. Θα βλέπαμε όλη την ελληνική κοινωνία μέσα σε δυο ώρες.)
Πηγή: pitsirikos.net

ΗΠΑ: Συνεχίζουν το αιματοκύλισμα στο Ιράκ

ΗΠΑ: Συνεχίζουν το αιματοκύλισμα στο Ιράκ

Συνεχίζουν το αιματοκύλισμα του ιρακινού λαού οι ΗΠΑ με πρόσχημα την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας. Χθες, μετά από μία κοινή επίθεση από αέρα και έδαφος που εξαπέλυσαν πολεμικά αμερικανικά αεροσκάφη και κουρδικές δυνάμεις, ανακατέλαβαν το φράγμα της Μοσούλης, αποσπώντας το από τον έλεγχο των τζιχαντιστών της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος, που το είχαν καταλάβει δέκα ημέρες νωρίτερα.

Ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε ότι ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ενημέρωσε το αμερικανικό Κογκρέσο πως έδωσε εντολή για αεροπορικά πλήγματα στο έδαφος του Ιράκ ώστε να ανακαταληφθεί το φράγμα της Μοσούλης. Με πρόσχημα την ανθρωπιστική βοήθεια και την προστασία αμάχων (!) αλλά με κύριο στόχο την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, η ανακοίνωση του Λευκού Οίκου επιχειρεί να δικαιολογήσει το αιματοκύλισμα του ιρακινού λαού αναφέροντας: «Η καταστροφή του Φράγματος της Μοσούλης θα μπορούσε να απειλήσει τις ζωές μεγάλου αριθμού αμάχων, να απειλήσει προσωπικό και εγκαταστάσεις των ΗΠΑ, περιλαμβανομένης της πρεσβείας των ΗΠΑ στη Βαγδάτη, και να εμποδίσει την ιρακινή κυβέρνηση να παρέχει κρίσιμης σημασίας υπηρεσίες στον ιρακινό πληθυσμό». Οι επιχειρήσεις αυτές είναι περιορισμένες ως προς τη φύση, τη διάρκεια και τους σκοπούς τους και διεξάγονται σε συντονισμό και κατόπιν αιτήματος της κυβέρνησης του Ιράκ».

Οι ΗΠΑ, οι οποίες άρχισαν αεροπορικές επιδρομές την 8η Αυγούστου εναντίον θέσεων του ΙΚΙΛ, παρείχαν υποστήριξη στην κουρδική επίθεση και προέβησαν σε 23 πλήγματα μέσα σε δύο ημέρες, που είχαν ως αποτέλεσμα να καταστραφούν εν μέρει ή ολοσχερώς οχήματα των τζιχαντιστών καθώς και ένα σημείο ελέγχου του ΙΚΙΛ.

Η συζήτηση για τη «μεταπολίτευση» και τη «νέα Ελλάδα»

Η συζήτηση για τη «μεταπολίτευση» και τη «νέα Ελλάδα»

Είναι λογικό η αστική τάξη σε κρίσιμες καμπές της ιστορίας της να κάνει τους απολογισμούς της. Ετσι, λοιπόν, με αφορμή τα 40 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας (24 Ιούλη 1974 - 24 Ιούλη 2014) επιδιώκει να κάνει το δικό της απολογισμό της 40χρονης πορείας της σε συνθήκες διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Δεν είναι λίγοι αυτοί που μιλάνε για «τέλος της μεταπολίτευσης» και για την ανάγκη «νέας μεταπολίτευσης». Ολοι δέχονται ότι η λεγόμενη μεταπολίτευση έλυσε το ζήτημα της πολιτικής σταθερότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης τα τελευταία 40 χρόνια, όμως συμπληρώνουν ότι συνοδεύτηκε από ορισμένες στρεβλώσεις και κακοδαιμονίες, οι οποίες λίγο - πολύ παρουσιάζονται ως οι αιτίες για την οικονομική κρίση ή για τις δυσκολίες της ανάκαμψης. Γράφει χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς σε άρθρο του στην «Καθημερινή» στις 20/7/2014:

«Τη θέση της ανάπτυξης πήρε ο κρατισμός. Τη θέση της αξιοκρατίας, η κυριαρχία των κομματικών "ημετέρων". Των πάσης φύσεως "ημετέρων". Η ευημερία περνούσε μέσα από κλειστά κυκλώματα και κλειστά επαγγέλματα και όλα αυτά μαζί έφεραν τη γιγάντωση της γραφειοκρατίας, την παράλυση των επενδύσεων, περισσότερο κρατισμό, περισσότερα ελλείμματα και συνεχή συσσώρευση χρέους. Η ελληνική οικονομία έχασε την εξωστρέφειά της. Η ανταγωνιστικότητά της υποχωρούσε ασταμάτητα. Δεν παρήγε πλούτο, παρήγε εισόδημα από δανεικά που υπονόμευαν το μέλλον των παιδιών της. Οι ρίζες του δημοκρατικού πολιτεύματος που θεμελίωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974 αποδείχθηκαν πράγματι πολύ ισχυρές. Και η μεγάλη ευρωπαϊκή επιλογή του, σωτήρια για τη χώρα. Αλλά τις επόμενες δεκαετίες η Ελλάδα δεν κατάφερε να ξεμπλέξει από τις στρεβλώσεις που άφησε πάνω της το "δίδυμο καρκίνωμα" του λαϊκισμού και του κρατισμού. Ωσπου ξέσπασε η κρίση. Που τη βιώσαμε στην αρχή ως κρίση ελλειμμάτων. Που μετεξελίχθηκε σε κρίση χρέους. Και που τελικά απέδειξε ότι από πλευράς ανταγωνιστικότητας ήμασταν πια τελείως γυμνοί».
Είναι προφανής προσπάθεια συγκάλυψης των αιτιών της κρίσης, που βεβαίως δεν βρίσκονται σε όσα αναφέρει ο πρωθυπουργός, αλλά στην ίδια τη λειτουργία του καπιταλισμού, στην αναρχία στην παραγωγή, στον ανταγωνισμό, στην παραγωγή με κριτήριο το κέρδος και όχι τις λαϊκές ανάγκες κλπ. Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι καμιά καπιταλιστική οικονομία, όποια διαχείριση και αν εφαρμόζει, δεν μπορεί να ξεφύγει από την κρίση. Το άρθρο επιχειρεί κριτική στην αστική διαχείριση των προηγούμενων δεκαετιών.
Αυτό που δεν λέει ο πρωθυπουργός και όλοι οι επικριτές της αστικής διαχείρισης των δεκαετιών του 1980-1990 είναι εάν αυτή εξυπηρετούσε ή όχι τις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής. Αν δηλαδή ο λεγόμενος κρατισμός, δηλαδή η πιο άμεση κρατική παρέμβαση σε μια σειρά τομείς της οικονομίας εξυπηρέτησε σε συγκεκριμένη φάση τη στήριξη των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Αν επίσης ο λεγόμενος λαϊκισμός, δηλαδή η διαμόρφωση ενός πλέγματος μέτρων ενσωμάτωσης ευρύτερων εργατικών λαϊκών στρωμάτων στους στόχους της καπιταλιστικής ανάπτυξης, σε συνθήκες προσαρμογής στην ΕΟΚ και την ΕΕ, δεν λειτούργησε ως το καρότο, ώστε το εργατικό - λαϊκό κίνημα να μην αντιταχθεί σε αυτή την πολιτική διαχείρισης.
Η κριτική που ασκείται στις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις από την σκοπιά του κεφαλαίου είναι προσχηματική. Δεν αμφισβητείται η αντιλαϊκή πολιτική τους, η προσήλωσή τους στους στόχους του κεφαλαίου αμφισβητείται, η ταχύτητα υλοποίησης αναγκαίων αναπροσαρμογών και αναδιαρθρώσεων από τη στιγμή που χρειαζόταν μεταβολή του μείγματος διαχείρισης στην κατεύθυνση της απελευθέρωσης αγορών κλπ. Αμφισβητείται ο μη εκσυγχρονισμός των μηχανισμών και διαδικασιών χειραγώγησης και ενσωμάτωσης ευρύτερων εργατικών λαϊκών στρωμάτων.

Ποια είναι η αλήθεια για την αστική διαχείριση των δεκαετιών 1980 και 1990;

Η μεταπολιτευτική καπιταλιστική ανάπτυξη συνδυάστηκε με την εφαρμογή μέτρων εκσυγχρονισμού και ορισμένων «παραχωρήσεων» δικαιωμάτων και κατακτήσεων προς την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα κάτω και από την ανάπτυξη των εργατικών, λαϊκών αγώνων, σε διαφορετικό διεθνή συσχετισμό δυνάμεων αφού υπήρχε το σοσιαλιστικό σύστημα. «Παραχωρήσεις» και εκσυγχρονισμοί, που στην Ελλάδα εφαρμόστηκαν πιο καθυστερημένα σε σχέση με άλλα καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης. Ετσι, για παράδειγμα, στη δεκαετία του '80 οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, με σύνθημα το λεγόμενο κοινωνικό μισθό, έδωσαν κρατικές παροχές σε κοινωνικούς τομείς, όπως ο τομέας της Πρόνοιας, π.χ. κρατικοί παιδικοί σταθμοί, αλλά και της Υγείας (τότε έγινε το ΕΣΥ), αλλά και στους συνταξιούχους με τα ΚΑΠΗ κλπ. Ο κίνδυνος μαζικής αύξησης της ανεργίας λόγω επιχειρήσεων που ήταν έτοιμες να κλείσουν, λόγω διεθνούς ανταγωνισμού και κρίσης (προβληματικές), λύθηκε προσωρινά με την «κρατικοποίησή» τους, μέτρο που στην πραγματικότητα ενίσχυε το κεφάλαιο, αφού τα τεράστια χρέη αυτών των επιχειρήσεων αποτέλεσαν το τίμημα του κράτους προς τους ιδιοκτήτες τους. Τα χρέη πληρώθηκαν από τον κρατικό προϋπολογισμό, βασικά δηλαδή από τη φορολογία του λαού. Δόθηκαν λεφτά από κονδύλια της ΕΕ σε αγρότες, καταστρέφοντας όμως τμήματα της παραδοσιακής αγροτικής παραγωγής. Αυτή η πολιτική εφαρμόστηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Στη συνέχεια βεβαίως η σοσιαλδημοκρατία πέρασε στην πολιτική των περικοπών και στην εφαρμογή των πρώτων αντεργατικών αναδιαρθρώσεων. Στην Ελλάδα οι πρώτες αναδιαρθρώσεις άρχισαν να εφαρμόζονται από το 1985, περίοδος που στην ΕΟΚ αποφασίστηκε η «Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη», προκειμένου να μπουν τα θεμέλια της «Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αγοράς», που ήταν ο προπομπός της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Τότε το ΠΑΣΟΚ άρχισε να νομοθετεί για τη μερική απασχόληση, να εφαρμόζει πολιτική «σταθεροποίησης της οικονομίας» και με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου απαγορεύτηκαν οι αυξήσεις μισθών και στον ιδιωτικό τομέα κ.ά.
Ηταν επίσης η περίοδος που παραδοσιακοί κλάδοι της οικονομίας μαράζωσαν, όπως τα αμαξώματα, η ναυπηγική βιομηχανία, η κλωστοϋφαντουργία, ο ιματισμός, το δέρμα κ.ά. και αναπτύσσονταν γοργά οι τομείς Ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, πληροφορικής, που μπορούσαν να λειτουργούν και με ελαστικές εργασιακές σχέσεις.
Ολα αυτά συνεχίστηκαν πιο έντονα στη δεκαετία του '90 και του 2000, σε συνδυασμό με την άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας και του βαθμού εκμετάλλευσης, ενώ η ΕΕ αποφάσιζε ακόμη πιο εντατικά νέες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις με τη «Στρατηγική της Λισαβόνας».
Ολο αυτό το διάστημα βεβαίως οι μονοπωλιακοί όμιλοι επιδοτούνταν, με τους επενδυτικούς νόμους, με άφθονο κρατικό χρήμα. Να θυμίσουμε επιδοτήσεις για μεταφορά επιχειρήσεων στα Βαλκάνια μέχρι και 60% ή τις επιδοτήσεις για μεγάλες υποδομές, όπως αεροδρόμια, Γέφυρα Ρίου, Αττική Οδός κ.ά.
Αυτή είναι ολόκληρη η πραγματική αλήθεια. Που δείχνει επίσης ότι τα ελλείμματα και τα χρέη δημιουργήθηκαν από την ενίσχυση του κεφαλαίου και όχι εξαιτίας των προσωρινών, όπως άλλωστε αποδείχθηκε, «παραχωρήσεων» και κατακτήσεων των εργαζομένων.

Ποια η «τομή» που επιχειρούν;

Ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του στο «Βήμα» τον Ιούνη, για τη «μεταπολίτευση», αναφέρει και τα εξής:
«Η "Νέα Ελλάδα" είναι αυτό που θέλουμε να φτιάξουμε για τη χώρα μας. Στη θέση εκείνου που χρεοκόπησε και μας οδήγησε στην κρίση... Είναι όραμα ελπίδας! Συνθέτει για το μέλλον, αλλά ξεκολλάει από το παρελθόν. Ολοι πρέπει να αλλάξουμε. Ολοι πρέπει να αφήσουμε το "παλιό" πίσω μας. Αφορά τη χώρα και το μέλλον της! Και πάντα στα στέρεα θεμέλια βασικών αρχών Πατρίδας και Δημοκρατίας! Και με όραμα μιαν αληθινά ευρωπαϊκή Ελλάδα: Της ανταγωνιστικότητας, της εξωστρέφειας του κεφαλαίου και της ευημερίας. Αυτή είναι η "Νέα Ελλάδα". Τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο...».
Η πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα, στο πλαίσιο της διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου, ήταν προαποφασισμένη στα πλαίσια της ΕΕ από την περίοδο της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της «Λευκής Βίβλου». Αλλο αν καθυστέρησε για μια σειρά λόγους που έχουν να κάνουν και με τη δράση του εργατικού κινήματος να εφαρμοστεί στο σύνολό της στην Ελλάδα. Σε άλλα κράτη της ΕΕ έχει εφαρμοστεί προ πολλού. Για παράδειγμα, τα μεγάλα πακέτα αναδιαρθρώσεων, στη δεκαετία του 2000, με τη «Στρατηγική της Λισαβόνας», στη Γερμανία εφαρμόστηκαν από το 2004 και μετά.
Ολο το αντεργατικό αντιλαϊκό πλαίσιο, της μείωσης μισθών και συντάξεων, της ολοένα αυξανόμενης ευέλικτης δουλειάς, της αφαίρεσης κρατικών παροχών σε Υγεία - Πρόνοια, των αντιδραστικών αλλαγών στην εκπαίδευση, της φοροληστείας του λαού, των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης αγορών, των φοροαπαλλαγών του κεφαλαίου, των νέων επενδυτικών νόμων που ενισχύουν τους επιχειρηματικούς ομίλους, ήρθε για να μείνει, γιατί εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οποιες διαφοροποιήσεις πραγματοποιηθούν στο μείγμα διαχείρισης δεν μπορούν να αμφισβητήσουν συνολικά αυτό το πλαίσιο. Είδαμε, για παράδειγμα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτάχθηκε στην ιδιωτικοποίηση της «μικρής ΔΕΗ», όχι όμως στο πλαίσιο της απελευθέρωσης Ενέργειας, διαφώνησε με το νομοσχέδιο για τα δάση, όχι όμως με την εμπορευματική χρήση της γης κ.ά.
Αυτή, λοιπόν, είναι η «Νέα Ελλάδα» που θέλει το κεφάλαιο, η Ελλάδα των υποτιμημένων αναγκών και δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους. Ως παραχωρήσεις προς τους εργαζόμενους προβάλλονται τα κοινωνικά μερίσματα των 0,50 ευρώ τη μέρα, μέτρα διαχείρισης της ανεργίας και της ακραίας φτώχειας, έχοντας ήδη διαμορφώσει ψυχολογία σε λαϊκές δυνάμεις να ζουν με μειωμένες απαιτήσεις ως προς τις ανάγκες τους και τους παρέχουν υπηρεσίες φιλανθρωπίας τα διάφορα κοινωνικά δίκτυα και ΜΚΟ ίσα να μην πεθάνουν. Οποιες παραχωρήσεις γίνουν σε μια φάση ανάκαμψης θα είναι πολύ πίσω όχι μόνο από τις σημερινές ανάγκες και δυνατότητες, αλλά και από τα προ κρίσης επίπεδα.
Μπροστά στην εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα υψώνονται δύο επιλογές. Με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης ή ενάντιά του; Ο δεύτερος δρόμος είναι μονόδρομος για το λαό. Και απαιτεί τώρα ανασύνταξη του κινήματος, Λαϊκή Συμμαχία, με πανίσχυρο ΚΚΕ. Για να μπουν εμπόδια στο σήμερα, να ανατρέψουμε την εξουσία του κεφαλαίου, τον καπιταλισμό, αύριο. Για να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι πίστη στη δύναμή τους ότι μπορούν να γίνουν οι ίδιοι αφέντες στον τόπο τους με την εργατική - λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.

Αποφάσεις για νέα σχέδια πολεμικής ετοιμότητας και δράσης

Αποφάσεις για νέα σχέδια πολεμικής ετοιμότητας και δράσης

Το λογότυπο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία

Στην τελική ευθεία για τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, που θα πραγματοποιηθεί στις 4 και 5 Σεπτέμβρη στην Ουαλία της Βρετανίας, η ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία ετοιμάζεται να επισημοποιήσει τα νέα της σχέδια για ενισχυμένη στρατιωτική παρουσία και πολεμική δράση σε όλο τον πλανήτη, προς προάσπιση των ευρωατλαντικών μονοπωλιακών συμφερόντων. Σχέδια τα οποία έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τους αντίστοιχους σχεδιασμούς άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Μια αντιπαράθεση όλο και λιγότερο «ελεγχόμενη», ενόσω μάλιστα οξύνεται η κόντρα με τη Ρωσία για τη διείσδυση στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες κι ενώ υποβόσκει πάντα η ένταση με την Κίνα.

Σύμφωνα με τη βρετανική κυβέρνηση, που έχει την ευθύνη της διοργάνωσης της Συνόδου, «το Σεπτέμβριο, η Ουαλία θα φιλοξενήσει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση ξένων ηγετών που έγινε ποτέ στη Βρετανία (...) Ο Πρόεδρος Ομπάμα, η καγκελάριος Μέρκελ και ο Πρόεδρος Ολάντ αναμένεται να παρακολουθήσουν τις εργασίες μαζί με τους ηγέτες και υπουργούς από περίπου 60 άλλες χώρες. Η Σύνοδος Κορυφής έρχεται ενόσω το ΝΑΤΟ αποσύρεται από τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα αποστολή του στο Αφγανιστάν και ενάντια σε ένα σκηνικό αστάθειας στην Ουκρανία. Είναι μια ευκαιρία για να διασφαλίσει ότι το ΝΑΤΟ εξακολουθεί να είναι στην πρώτη γραμμή της οικοδόμησης σταθερότητας σε έναν απρόβλεπτο κόσμο».
Από πλευράς αξιωματούχων του ΝΑΤΟ διαμηνύεται ότι η Σύνοδος της Ουαλίας θα «χτίσει» πάνω στα αποτελέσματα των «επιτυχημένων» Συνόδων της Λισαβόνας το 2010 και του Σικάγου το 2012.
Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Αντερς Φογκ Ράσμουσεν, ήδη από τις 15 Νοέμβρη 2013 έλεγε για τη Σύνοδο της Ουαλίας ότι «θα είναι μια σημαντική ευκαιρία για το ΝΑΤΟ (...) Θα λάβει περαιτέρω μέτρα για τον εκσυγχρονισμό της Συμμαχίας μας, έτσι ώστε να παραμένει ισχυρή, ευέλικτη και έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε πρόκληση για την ασφάλεια. Και θα επιβεβαιώσουμε το δεσμό μεταξύ της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, που είναι η πηγή της δύναμής μας, της ασφάλειάς μας και της επιτυχίας μας».

Προώθηση Διασυνδεδεμένων Δυνάμεων

Ο ίδιος μιλώντας, αρχές Ιούνη, στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, δεν απέκλεισε στη Σύνοδο της Ουαλίας να παρθεί απόφαση για μόνιμη βάση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη και σημείωσε ότι ήδη εξετάζονται μακροπρόθεσμα μέτρα για την ενίσχυση της «συλλογικής άμυνας» του ΝΑΤΟ, με επικαιροποίηση αμυντικών σχεδίων, ανάπτυξη νέων σχεδίων άμυνας, ενισχυμένες ασκήσεις και ανάπτυξη δυνάμεων.
Αλλωστε, στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας καλωσορίστηκε η απόφαση Δανίας, Γερμανίας και Πολωνίας να εργαστούν για την αύξηση της ετοιμότητας του Πολυεθνικού Σώματος Βορειο-ανατολής (Multinational Corps Northeast - HQ MNC NE) που εδρεύει στην πόλη Szczecin της Πολωνίας. Ιδρύθηκε το 1999 και πρόκειται για ένα ΝΑΤΟικό επιτελείο αντίστοιχο του Γ΄ Σώματος Στρατού στη Θεσσαλονίκη, το οποίο είναι επισήμως πιστοποιημένο ως «NATO Rapid Deployable Corps - GR» (NRDC - GR ), δηλαδή στρατηγείο άμεσης ανάπτυξης δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Οπως διαμηνύει άλλωστε η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αμυνας, το Γ΄ Σώμα Στρατού είναι το μοναδικό από τους μείζονες σχηματισμούς του Στρατού Ξηράς που έχει και «ΝΑΤΟική υπόσταση», είναι «ένα αξιόμαχο ΝΑΤΟικό Σώμα Στρατού, έτοιμο ν' αναπτυχθεί ταχέως, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου». Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο τμήματα από το Σώμα του Szczecin (όπου υπολογίζεται ότι συμμετέχουν με δυνάμεις 13 χώρες) το 2007, το 2012, αλλά και το Γενάρη 2014 αναπτύχθηκαν στο Αφγανιστάν.
Σημειωτέον, από ελληνικής πλευράς, ο μετέχων στη Σύνοδο, υπουργός Αμυνας, Δημήτρης Αβραμόπουλος, σε δηλώσεις του με το πέρας των εργασιών, έδωσε ένα περίγραμμα του τι συζήτησαν και αποφάσισαν: «Η Σύνοδος Υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ ασχολήθηκε με το ζήτημα της ενίσχυσης πρώτα απ' όλα της συνοχής της Συμμαχίας και τη δέσμευσή της για αποτροπή και συλλογική άμυνα απέναντι σε κάθε απειλή (...) Στο πλαίσιο της προετοιμασίας της Συνόδου Κορυφής του Σεπτεμβρίου, που θα γίνει στην Ουαλία, μια πολύ σημαντική συνάντηση, συζητήσαμε την προώθηση της πρωτοβουλίας Διασυνδεδεμένων Δυνάμεων, όπως ονομάζεται. Υιοθετήσαμε μία σειρά από προτάσεις για την εξασφάλιση διαλειτουργικών δυνατοτήτων σε κοινή εκπαίδευση, χρήση τεχνολογίας και βέβαια στη διοργάνωση κοινών ασκήσεων. Συζητήσαμε, επίσης, την υιοθέτηση σημαντικών κειμένων ως προς την Πρωτοβουλία Εθνος - Πλαίσιο για τη Θαλάσσια Στρατηγική, που είναι ιδιαίτερης σημασίας και για εμάς, την ενίσχυση Πολιτικής Κυβερνοάμυνας, καθώς και την πορεία αναδιάρθρωσης της Συμμαχίας».
Ειδικά σε ό,τι αφορά την «αναδιάρθρωση» του ΝΑΤΟ, την «επιχειρησιακή ετοιμότητά» του και τη χρήση «διασυνδεδεμένων δυνάμεων», ειδικό ρόλο διαδραματίζει η «Συμμαχική Διοίκηση Μετασχηματισμού» (Allied Command Transformation) με έδρα στο Νόρφολκ της Βιρτζίνια, ενώ ακριβώς με αυτά τα αντικείμενα προγραμματίζεται για το 2015 από τη λυκοσυμμαχία η άσκηση μεγάλης κλίμακας «Trident Juncture 2015».
Σε αυτό το πλαίσιο, οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ δίνουν όλο και μεγαλύτερη έμφαση στις συνεκπαιδεύσεις, γεγονός που επιβεβαιώνεται από την αυξημένη συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε τέτοιες κοινές ασκήσεις, αλλά και από τα λεγόμενα του ίδιου του Α. Φ. Ράσμουσεν: «Η "Πρωτοβουλία Συνδεδεμένες Δυνάμεις" είναι άλλο ένα σημαντικό εργαλείο για την επίτευξη του στόχου μας για το ΝΑΤΟ του 2020. Εκπαιδευόμενοι πιο συχνά μαζί μπορούμε να βελτιώσουμε βασικά στοιχεία των δυνάμεών μας. Ειδικά της Δύναμης Αντίδρασης του ΝΑΤΟ. Και των Ειδικών Δυνάμεών μας».

Πολιτική Ανοικτών Θυρών

Από ΝΑΤΟικές πηγές διαμηνύονται και τα ακόλουθα σχετικά με την ερχόμενη Σύνοδο Κορυφής: Πέρα από τις αντιπροσωπείες των 28 κρατών - μελών της λυκοσυμμαχίας είναι ακόμα «υπό συζήτηση» το ποιοι άλλοι «εταίροι» θα προσκληθούν στη Σύνοδο. Παρ' όλη την όξυνση της σύγκρουσης στην Ουκρανία, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές παραμένει ακόμα ανοιχτό το ενδεχόμενο αν θα προσκληθεί η Ρωσία. «Το πρόγραμμα συζητείται από τους μόνιμους αντιπροσώπους στις Βρυξέλλες και αποφασίζεται από το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο», απαντούν σχετικά.
Στο δε ερώτημα αν θα παρθούν αποφάσεις για διεύρυνση της λυκοσυμμαχίας και με άλλες χώρες, παραπέμπουν στη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ, οι οποίοι «πήραν σημαντικές αποφάσεις στη συνάντησή τους στις 24 - 25 Ιούνη, συμπεριλαμβανομένης της Πολιτικής Ανοικτών Θυρών».
Θυμίζουμε ότι στη Σύνοδο αυτή οι υπουργοί Εξωτερικών των κρατών της λυκοσυμμαχίας επεξεργάστηκαν τις διαδικασίες επέκτασης του ΝΑΤΟ σε πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, σε αντιπαράθεση με την καπιταλιστική Ρωσία. Παράλληλα, προϊδέασαν για ανάληψη στρατιωτικής δράσης στη Μέση Ανατολή με πρόσχημα την αστάθεια στην περιοχή, που ακουμπά και την Τουρκία.
Οπως δήλωνε χαρακτηριστικά στη Σύνοδο αυτή ο Α. Φ. Ράσμουσεν, εστίασαν στην Πολιτική Ανοικτών Θυρών του ΝΑΤΟ και την πρόοδο της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, της Γεωργίας, της ΠΓΔΜ και του Μαυροβουνίου, που φιλοδοξούν να ενταχτούν στο ΝΑΤΟ. Διεμήνυε εξάλλου ότι «καμία τρίτη χώρα δεν έχει δυνατότητα άσκησης βέτο έναντι της διαδικασίας διεύρυνσης του ΝΑΤΟ».
Εξηγούσε ακόμα ότι υπάρχει μια επί της αρχής συμφωνία για ένα «πακέτο βοήθειας» προς τη Γεωργία, ώστε να προσεγγίσει τα πρότυπα του ΝΑΤΟ, καθώς και ότι με το Μαυροβούνιο θα συνεχιστούν οι συζητήσεις και θα κριθεί στα τέλη του 2015 αν θα κληθεί στους κόλπους της λυκοσυμμαχίας.
Ειδικά για την ερχόμενη Σύνοδο Κορυφής της Ουαλίας, ο Α. Φ. Ράσμουσεν τόνιζε ότι «λαμβάνει χώρα σε μια κρίσιμη στιγμή για την ασφάλειά μας. Οταν αντιμετωπίζουμε παλιές και νέες απειλές, από την Ανατολική Ευρώπη ως τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Γι' αυτό και πρέπει να συνεχίσουμε να προσαρμόζουμε την ετοιμότητά μας και να επανεπενδύουμε στις δυνατότητές μας και τις συνεργασίες μας».
Προσδιόριζε ως νέες απειλές τις επιθέσεις στον κυβερνοχώρο και τις πυραυλικές επιθέσεις, μαζί με άλλες «που έχουμε αντιμετωπίσει στο παρελθόν, όπως η τρομοκρατία, η πειρατεία και τα εύθραυστα κράτη».

Σχέδιο Ενεργειών Ετοιμότητας

Στη Σύνοδο επανεξετάστηκαν μέτρα που έχουν ήδη ληφθεί για την ενίσχυση της «Συλλογικής Αμυνας» των κρατών - μελών της λυκοσυμμαχίας και συμφώνησαν να αναπτύξουν ένα «Σχέδιο Ετοιμότητας Δράσης (Readiness Action Plan) για την ενίσχυση της άμυνας των Συμμάχων».
Ενα «πακέτο» μέτρων σε επίπεδο οικονομικό, στρατιωτικό, αστυνομικό, δικαστικό, φύλαξης συνόρων κ.ά. Αλλωστε, έγινε αναφορά στο ρόλο των ΝΑΤΟικών δυνάμεων αντίδρασης, των πληροφοριών και της προώθησης - προεγκατάστασης εξοπλισμών και εφοδίων. Δίνοντας κάποιες εξηγήσεις γι' αυτά τα ζητήματα ο Α. Φ. Ράσμουσεν μίλησε για μεταφορά ενισχύσεων, για προετοιμασία υποδομών και προσδιορισμό βάσεων.
Αλλωστε, εστίασαν και σε «βασικές πρωτοβουλίες σύμπραξης» με χώρες εταίρους του ΝΑΤΟ και άλλες που θα ζητήσουν βοήθεια σε ζητήματα εκπαίδευσης, μεταρρυθμίσεων στον αμυντικό τομέα κ.ά. «Θα εξετάσουμε πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε μια δεξαμενή ειδικών από στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό, που θα είναι έτοιμοι να αναπτυχθούν όποτε χρειαστεί», είπε χαρακτηριστικά ο Α. Φ. Ράσμουσεν.
Αποτυπώνοντας το πνεύμα που θα κυριαρχήσει και στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία, χωρίς πολλά πολλά «στρογγυλέματα», ο γγ του ΝΑΤΟ ιεραρχεί τη δυνατότητα της λυκοσυμμαχίας για ανάπτυξη στρατιωτικής δράσης όπου Γης: «Για να ενισχύσουμε την ασφάλειά μας στο σπίτι μας, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για την αντιμετώπιση κρίσεων στο εξωτερικό»...