ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ

Σε κείμενο που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο η «αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας», κάνοντας έναν απολογισμό της δράσης της διαβεβαιώνει  πως γνωρίζει ότι έχει τίμημα ο αγώνας, ταξίδι τον χαρακτηρίζει, και πως τα μηνύματα από «τον απλό κόσμο που είναι εκεί έξω και βλέπει και ξέρει είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά».

Ο Διονύσης Σαββόπουλος στην ομιλία του κατά την τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ επεσήμανε «Τολμώ να πω ότι η κατακερματισμένη εποχή μας χρειάζεται συνθέτες μάλλον, παρά καθοδηγητές. Το έχει ανάγκη η ψυχή μας. Το κράμα ανατολής και δύσης που πέτυχε π.χ. ο Βασίλης Τσιτσάνης και που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος, δεν το έχει επιτύχει ο πολιτικός μας βίος, με αποτέλεσμα αλλού να μοχθούμε κάθε μέρα και αλλού να είναι η ψυχή μας»

Ο προωθούμενος περίπου ως …εθνικός μας φιλόσοφος Στ. Ράμφος στο προ μηνός συνέδριο της Ν.Δ ανακάλυψε την αιτία όλων των κακών στην κακή λειτουργία του κράτους, «το οποίο ορίζοντας τον σκοπό της κοινωνίας στην προοπτική του κοινού καλού, επιτελεί το Κράτος ένα κρισιμότατο λειτούργημα», διασαφηνίζοντας πως «Η ανομία ισχύει όταν το συναίσθημα και η μερικότητά του κυριαρχήσουν επί του κοινού καλού. Που σημαίνει το εξής, για να κατακλύσουμε. Ότι είναι τα εσωτερικά μας Εξάρχεια που δημιουργούν τα εξωτερικά Εξάρχεια. Εκεί είναι το πρόβλημα. Είναι τα εσωτερικά μας «δεν πληρώνω» που δημιουργούν τα εξωτερικά μας «δεν πληρώνω».

               Ένας τραγουδοποιός που δεκαετίες πριν φαινόταν με την τέχνη του πως έθετε καίρια ερωτήματα σ’ αντιπαράθεση με το όποιο κατεστημένο, ένας περιοδεύων  στο μαρξισμό, ορθοδοξία, φιλελευθερισμό διανοητής, μια συλλογικότητα μερικών κουκουλοφόρων ατόμων  με δράσεις που περιλαμβάνουν ενέργειες καταλήψεων γραφείων κομμάτων, ρίψης φυλλαδίων, επιθέσεων σε εταιρείες, πρεσβείες, ΜΜΕ κλπ. αντιπροσωπεύουν επάξια ιδεολογίες και τεχνικές της αστικής εξουσίας, γίνονται όψεις του κόσμου του κεφαλαίου και της λογικής του. Μόνο που σ’ αυτά τα χρόνια της ανέχειας και της βουβής οργής μοιάζουν όλα αυτά με προσπάθειες συλλογικής παραμυθίας, όπου γίγαντες, δράκοι και κοντορεβιθούληδες πρέπει να πιστεύουμε πως ακόμα υπάρχουν.

               Ο  Δ. Σαββόπουλος ξεκίνησε, ως εκφραστής μιας περιθωριακής πολιτικής ευαισθησίας, με το περίφημο «Φορτηγό» του το ταξίδι του στην καλλιτεχνική και όχι μόνο ζωή του τόπου και θεωρήθηκε παράγοντας ανατροπής του κατεστημένου. Στα τραγούδια του συναντώνται,  ανθρωπιστική ιδεολογία, ερωτισμός, λέξεις και στοιχεία που σηματοδοτούν χώρους συγκέντρωσης και πολιτικής συζήτησης αλλά και χώρους ελεύθερους, ανοιχτούς στην περιπέτεια και την χειραφέτηση. Κι απέναντι πάντα μια καταναλωτική κοινωνία που καταβροχθίζει τα πάντα κι εμάς με τη μνήμη μας. Κι αφού έκρινε την κρατική εξουσία, εκφράζοντας τις θεμελιακές πολιτικές του αμφιβολίες ταυτιζόμενος ως ένα σημείο με αναρχικούς, αριστεριστές κλπ.  οδηγήθηκε σ’ έναν μηδενισμό πολιτικό, έχοντας αρκούντως εκθειάσει  την εξέγερση ως αντιεξουσιαστική πρόταση. Για ν’ ανακαλύψει, στα χρόνια του ’80, την παρέα σαν θεμελιακό λίθο της νέας φιλοσοφίας του, την παρέα έξω από ταξικές συγκρούσεις και ιδεολογίες κι αργότερα την ορθοδοξία. Το πολιτικό απαξιώνεται, ένα κλίμα ανθρωπιστικής συμπαράστασης απομένει στη βύθιση του ίδιου του τραγουδοποιού στο ιδιωτικό.    

               Και  σ’ αυτό το σημείο είναι που συναντώνται Ράμφος, Σαββόπουλος, Ρουβίκωνας. «Τα εσωτερικά μας Εξάρχεια που δημιουργούν τα εξωτερικά Εξάρχεια» κατά Ράμφο υπάρχουν γιατί αλλού «μοχθούμε» κι «αλλού είναι η ψυχή μας» κατά Σαββόπουλο. Ο ιδεαλισμός των επίδοξων μικρομεσαίων που ξεκίνησε ως ανάπτυξη νέων ευαισθησιών και προσανατολισμών μέσα στο πλαίσιο του ιδιωτικού και είχε βρει στην τέχνη του Σαββόπουλου την ιδανική έκφραση, στην παρακμή του πρέπει να αρκεστεί στα φληναφήματα του Ράμφου.

  Η κυριαρχία του ιδιωτικού, η εκ νέου ανακάλυψη του δυισμού ύλης και πνεύματος, η κριτική της πολιτικής και η απόρριψή της είχε δημιουργήσει στα χρόνια της ευμάρειας τους αναρίθμητους «πρώην» κομματικά οργανωμένους που έγιναν ανένταχτοι, κι ενώ κλαψούριζαν για την πολιτική τους περιθωριοποίηση αναβαθμίστηκαν στο κοινωνικό πεδίο και βρέθηκαν να διαμορφώνουν τις νέες κατευθύνσεις της αστικής ιδεολογίας: καταγγελία του ολοκληρωτισμού, εννοώντας τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, εκθειασμός κάθε είδους ατομικής χειραφέτησης και αυτονομίας,  βαρύτητα στην ατομικότητα, στο ορθόδοξο «πρόσωπο», στην άρνηση του κρατισμού. Κι αφού γαλουχηθήκαμε χρόνια τώρα πως κάθε κίνημα και  πολιτική είναι αδιανόητα και στείρα χωρίς την εξέγερση της φαντασίας, τη θέληση για ολοκληρωτική αλλαγή του εαυτού μας χωρίς κανένα ενδιάμεσο, χωρίς καμιά διαμεσολάβηση, είμαστε πια επιρρεπείς ακόμα και να πιστέψουμε σε συλλογικότητες σαν τον Ρουβίκωνα να αναλαμβάνουν με τις θεατρικές δράσεις τους  να τροφοδοτούν τις αυταπάτες  για ατομική θεαματική και συμβολική αντίδραση σε εξουσιαστικές πολιτικές.

               Και φτάνοντας στα χρόνια μας στην ολομέτωπη επίθεση της άρχουσας τάξης, σαν έτοιμοι από καιρό αποδεχόμαστε την απόλυτη πολιτική ανυπαρξία μας, την περιστολή της πολιτικής μας επιλογής  στη προσωπική μας στάση κι αποτραβιόμαστε στον …αυτόνομο εσωτερικό μας κόσμο  πιστεύοντας πως πλάθοντας από την αρχή στο μικρόκοσμό μας  ολάκερο τον κόσμο θ’  αλλάξει έτσι κι όλος ο κόσμος. Μέχρι που η ανεργία και η φτώχεια  να χτυπήσει και τη δική μας πόρτα, για να συνειδητοποιήσουμε, μέσα από την έλλειψη, από πόσο υλικά πράγματα έχει ανάγκη η ύπαρξή μας και ποιοι μας τα στερούν. ¨Η όχι;

Απειλή και πρόκληση

Φωτό αρχείου

Οπως όλα δείχνουν, τη δεύτερη βδομάδα του Γενάρη η κυβέρνηση θα καταθέσει στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της τρίτης «αξιολόγησης». Σε αυτά περιλαμβάνονται η διάταξη για την παρεμπόδιση της απεργίας καθώς και άλλα μέτρα ενάντια σε εργαζόμενους, συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους. Περιλαμβάνεται επίσης η μεταφορά στο ΤΑΙΠΕΔ μιας νέας παρτίδας από πρώην ΔΕΚΟ.

Συνολικά, η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα την επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, υπηρετώντας το στρατηγικό στόχο της ανάκαμψης του κεφαλαίου, στον οποίο συγκλίνουν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, παρά τη μεταξύ τους αντιπαράθεση για πλευρές της αντιλαϊκής πολιτικής.


Καθόλου τυχαία, στελέχη της ΝΔ δήλωναν πως «δεν κρατιούνται» να ψηφίσουν την αντιαπεργιακή διάταξη, όταν η κυβέρνηση την έφερε πριν από λίγες μέρες στη Βουλή και την απέσυρε άρον άρον, κάτω από τις αντιδράσεις, στις οποίες πρωτοστάτησαν τα ταξικά συνδικάτα. Είναι φανερό, επομένως, ότι η κατάθεση και ψήφιση του πολυνομοσχεδίου συνιστά απειλή και πρόκληση για τους εργαζόμενους και το λαό, που δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη.

Ηδη, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, σωματεία και Επιτροπές Αγώνα, που πάλεψαν για την επιτυχία της απεργίας στην 14 Δεκέμβρη, προετοιμάζονται να δώσουν απάντηση στο αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο, πρωτοστατώντας στην ενημέρωση και την οργάνωση των εργαζομένων σε κλάδους και χώρους δουλειάς.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, το ΠΑΜΕ απευθύνει κάλεσμα σε Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα να κλιμακώσουν τη δράση τους και με απεργία, όταν η κυβέρνηση επιχειρήσει να περάσει το πολυνομοσχέδιο από τη Βουλή. Καλεί τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να ενισχύσουν τον αγώνα, τη δράση και τις πρωτοβουλίες, τις μαζικές διαδικασίες, τις Γενικές Συνελεύσεις, τις συσκέψεις και τις συγκεντρώσεις.

Να γίνει αντικείμενο πλατιάς συζήτησης ο ταξικός χαρακτήρας των μέτρων και η στόχευση της επίθεσης που κλιμακώνεται για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων, τα κυβερνητικά ψέματα για τη «δίκαιη ανάπτυξη» και το «τέλος της εποπτείας», που εναλλάσσονται με το μαστίγιο της καταστολής.

Αν νομίζουν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα ότι θα τελειώσουν «άβρεχτοι» τη βρώμικη δουλειά που ανέλαβαν και με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, είναι βαθιά γελασμένοι. Ούτε πρόκειται να τους γλιτώσει η συνδικαλιστική πλειοψηφία σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, οι θλιβεροί εκπρόσωποι του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που με άθλια επιχειρήματα απέρριψαν την πρόταση των ταξικών δυνάμεων να κηρυχτεί πανεργατική απεργία, όταν το πολυνομοσχέδιο έρθει στη Βουλή.

Οι πλειοψηφίες αυτές στηρίζουν ενεργά το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Στους χώρους δουλειάς είναι φορείς της «κοινωνικής συναίνεσης» και δηλητηριάζουν τους εργαζόμενους με το φαρμάκι της «ταξικής συνεργασίας». Ενισχύουν τις αυταπάτες και την προσδοκία ότι κάτι καλό θα ακολουθήσει μετά το τέλος του μνημονίου, ή σπέρνουν απογοήτευση ότι «τίποτα δεν αλλάζει», «τίποτα δεν γίνεται», κάτω από το βάρος του σημερινού συσχετισμού.

Οι εργαζόμενοι, οι συνδικαλιστές, τα σωματεία που καταλαβαίνουν τη σημασία να οργανωθεί ο αγώνας, να απαντηθεί η επίθεση κυβέρνησης - κεφαλαίου, να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί το κίνημα, πρέπει να ξεπεράσουν, να απομονώσουν αυτές τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Να συντονίσουν το βηματισμό τους με τα ταξικά σωματεία και το ΠΑΜΕ, να μαζικοποιήσουν και να ζωντανέψουν τις συλλογικές διαδικασίες στις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Να σχεδιάσουν πολύμορφες αγωνιστικές δράσεις τις μέρες που το πολυνομοσχέδιο θα συζητιέται και θα ψηφίζεται στη Βουλή, να απαντήσουν ακόμα και με απεργία.

Μ' αυτούς τους όρους, οι κινητοποιήσεις που βρίσκονται μπροστά, μπορούν να αφήσουν αποτύπωμα στην προσπάθεια ανασύνταξης του κινήματος, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για αγωνιστική συνέχεια το αμέσως επόμενο διάστημα.

Το άρθρο αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Αποψή μας», του «Ριζοσπάστη», Παρασκευή 29 Δεκέμβρη 2017. 

902gr

Μια μπύρα στου Πίκινου

Τελευταία εργάσιμη μέρα του χρόνου, σήμερα. Και Παρασκευή. Ποιός έχει όρεξη για δουλειά τέτοια μέρα; Καλομάθαμε και με τον περίπατό μας το προηγούμενο διήμερο... Αμάν πια με την δουλειά! Εγώ λέω να τα παρατήσουμε και να μαζευτούμε να πάμε μια βόλτα κατά το Θησείο, να πιούμε καμμιά μπυρίτσα ή κανένα τσίπουρο. Κι αν θέλουμε να το ευχαριστηθούμε πραγματικά, λέω να ταξιδέψουμε και λίγο στον χρόνο. Ας πούμε... ίσαμε τις αρχές της δεκαετίας τού 1930.

Δίχως να το καταλάβουμε, περπατώντας και κουβεντιάζοντας, βρισκόμαστε πίσω από την Αρχαία Αγορά, απέναντι ακριβώς από την Στοά του Αττάλου και πιάνουμε να κατηφορίζουμε την Ακάμαντος. Ξέρουμε πού πάμε. Εκεί που η Ακάμαντος συναντά την Στησικλέους, αμέσως δεξιά, στο νούμερο 28, βρίσκεται μια από τις πιο ξακουστές μπυραρίες της Αθήνας. Είναι η εποχή που οι μπυραρίες (ή απλά "μπύρες") εξελίσσονται σε στέκια των κουτσαβάκηδων και των παλληκαράδων, μετά το κυνήγι που τους έκανε η αστυνομία στις ταβέρνες. Όπως λέει ο Τίμος Μωραϊτίνης, "οι ιππόται της ταβέρνας εξελίχθησαν εις ιππότας των ζυθοπωλείων". Εμείς, όμως, δεν έχουμε πρόβλημα γιατί αφ' ενός μεν είναι ακόμη νωρίς για τα κουτσαβάκια αφ' ετέρου δε το μαγαζί που πηγαίνουμε έχει για ιδιοκτήτη έναν λεβέντη, έναν ωραίο μάγκα από τους λίγους, που δεν γουστάρει φασαρίες και δεν αφήνει κανένα να ξεφύγει από το ίσο.

Αριστερά, ο Κώστας "Πίκινος" Ααρών - Δεξιά, ο Κώστας Ρούκουνας

Η μπυραρία ανήκει στον Κώστα Ααρών, γεννημένο το 1894 και γνωστό στην πιάτσα με το παρανόμι "Πίκινος", εξ ου και το μαγαζί αναφέρεται ως "Μπύρα του Πίκινου". Η γειτονιά είναι καλή για τέτοια μαγαζιά. Σε τούτη την πλευρά της Ακρόπολης, από το Θησείο και τα Πετράλωνα ως τον Βοτανικό, οι ρεμπέτες βρίσκονται στο σπίτι τους. Το ρεμπέτικο στοιχείο τροφοδοτείται αφειδώλευτα από του πρόσφυγες που έχουν εγκατασταθεί στις γύρω γειτονιές (Παλιά Σφαγεία, Ασύρματος, Αεριόφωτος κλπ) και όλες οι μπυραρίες έχουν κι από μια κομπανία, που διασκεδάζει τους θαμώνες μέχρι το πρωί. Κι όταν λέμε μέχρι το πρωί, το εννοούμε. Αν έπεφταν τα τάλληρα και γινόταν γαζέτα, τα τέλια χτυπάγανε έστω κι αν ο ήλιος είχε σηκωθεί πέντε πιθαμές ψηλά.

Πέρα από το ότι ο Πίκινος βαστάει παλάντζο και στο μαγαζί του δεν γίνονται τσακωμοί, έχουμε κι άλλον λόγο που διαλέξαμε την δική του μπυραρία ανάμεσα σε τόσες άλλες. Εκεί παίζει μπουζούκι και τραγουδάει ο μεγάλος Κώστας Ρούκουνας (για τους φίλους "Σαμιωτάκι"), με παρέα το βιολί του Γιώργη Κερατζόπουλου και το σαντούρι του Κώστα Τζόβενου. Βέβαια, τέτοια ώρα οι καλλιτέχνες μάλλον κοιμούνται αλλά ποιός ξέρει; Μέχρι να πιούμε τις μπύρες μας, μπορεί να περάσει κι ο Ρούκουνας για καφέ κι από κει και πέρα όλα γίνονται.

Έτσι, στο σπινό άλλωστε δεν άρχισαν όλα εκείνο το σαββατόβραδο του 1931; Έτσι κάλιασε και τότε να αρριβάρουν νωρίς ο Ρούκουνας με τους άλλους δυο για καφέ. Στο παραδίπλα τραπέζι ρουφάνε πεντ'-έξι σοβατζήδες. Σάββατο κι έχουν τις τσέπες γεμάτες, οπότε τους παίρνει να σκορπίσουν μερικά τάλληρα. Τα όργανα μυρίζονται την γαζέτα και παίρνουν μπρος μεσ' στο απομεσήμερο. Κι όσο βαράγανε τα όργανα τόσο πίνανε οι σοβατζήδες, κι όσο πίνανε τόσο δίνανε παραγγελιές.

Μόνο που σαν πέρασε η ώρα, στο μαγαζί άρχισαν να μπαίνουν κι άλλες παρέες ώσπου ήρθε και γέμισε. Κι εκτός από τους σοβατζήδες, βρέθηκαν κι άλλοι με τάλληρα στις τσέπες κι άρχισαν κι αυτοί να δίνουν τις δικές τους παραγγελιές. Κάποια στιγμή το γκαρσόνι, καθώς έπαιρνε καινούργια παραγγελιά από τους σοβατζήδες, έδειξε ένα τραπέζι στο βάθος και ξεστόμισε την βαρειά κουβέντα: "αμέσως μετά την παραγγελιά των κυρίων". Ποιών κυρίων; Εμείς ακουμπάμε το χαρτί εδώ και ώρες και τώρα προηγούνται οι κύριοι; Μας προσβλήνεις κύριος. "Μα..." το γκαρσόνι, "τι μα, ρε;", πέφτει το πρώτο μπινελίκι, "σας παρακαλώ" το γκαρσόνι, "τι μας παρακαλάς ρε;", βγαίνει και ο σουγιάς.

Το άγρυπνο μάτι τού Πίκινου έχει πιάσει την φάση από την αρχή αλλά δεν επεμβαίνει αμέσως, περιμένοντας το ξεθύμασμα. Όταν βγήκε ο σουγιάς, όμως, πλησίασε. Πλησίασε σαν μάγκας, δίχως βιάση, θέλοντας να  δείξει σε όλους ότι η κατάσταση είναι υπό έλεγχο. Παρ' ότι έχει να κάνει με πιωμένους, προσπαθεί να τους εξηγήσει με ηρεμία ότι κάθε ορχήστρα είναι υποχρεωμένη να σέβεται όλους τους πελάτες και να εξυπηρετεί τους πάντες δίχως διακρίσεις. Είναι τόσο πειστικός ώστε όχι μόνο ησυχάζουν οι σοβατζήδες αλλά τους παίρνει και τον σουγιά.

Δυστυχώς, η ηρεμία δεν βάσταξε πολύ. Το πολύ πιόμα λύνει εύκολα το ζουνάρι για καβγά και λίγο αργότερα η παρέα άρχισε να βρίζει τον Τζόβενο. Εκείνος έκανε πως δεν άκουγε, οπότε κάποιος από δαύτους του πέταξε ένα ποτήρι. Το βλέπει ο Πίκινος κι αλλάζει χαρτί. Πάει και στήνεται μπροστά τους, με τα χέρια στην μέση. "Μάγκες, πληρώστε τον λογαριασμό και σπάστε". Μπροστά στο θεριό, σηκώθηκαν όλοι με τα κεφάλια σκυμμένα, πέταξαν τα λεφτά στο τραπέζι και κάνανε να φύγουν. Μόνο που ένας από δαύτους γύρισε απότομα και κάρφωσε μπαμπέσικα μια σουγιαδιά στην κοιλιά του Πίκινου. Με τον ίδιο σουγιά που λίγο πριν τους είχε επιστρέψει ο Πίκινος.

Η ώρα έχει πάει τρεις το ξημέρωμα της Κυριακής 28 Ιουνίου καθώς ο Πίκινος σωριάζεται αιμόφυρτος. Μεταφέρεται στο Δημοτικό Νοσοκομείο και χειρουργείται αμέσως, αλλά το χτύπημα είναι βαρύ. Το θεριό πάλεψε με τον χάρο δώδεκα ολόκληρα μερόνυχτα αλλά δεν τα κατάφερε. Στην κηδεία του παραβρέθηκαν όλοι οι ρεμπέτες της περιοχής, με πρώτο τον αδερφό του τον Μήτσο, που όλοι τον ξέρανε ως "Κανείς".

Σημερινή άποψη του κτηρίου ατην Ακάμαντος 28, όπου βρισκόταν η "Μπύρα του Πίκινου"

Τρία χρόνια αργότερα, ο Κώστας Ρούκουνας, ο οποίος είχε μεγάλη φιλία με τον μακαρίτη, έβγαλε από την Πάρλοφον ένα δισκάκι με το τραγούδι "Ο Πίκινος". Και δυο χρόνια πιο μετά έβγαλε και το "Η μπύρα του Πίκινου", για να διηγηθεί την ιστορία ενός μαγαζιού που είχε ήδη κλείσει. Το κτήριο έγινε αργότερα βιοτεχνία χαρτόκουτων, έγινε χώρος όπου γυρίστηκαν σκηνές από την ταινία "Το αμαξάκι" (Ορέστης Μακρής, Γεωργία βασιλειάδου κλπ), έγινε τυπογραφείο... Σήμερα στέκει ακόμη στην θέση του, ανακαινισμένο ("αναπαλαιωμένο" το λένε οι άσχετοι) και λειτουργεί ως ταβέρνα.

Συνεχίζονται οι προκλητικές δηλώσεις Τούρκων πολιτικών για το Αιγαίο

       

Συνεχίζονται οι προκλητικές δηλώσεις Τούρκων αστών πολιτικών για το Αιγαίο, σε ακόμη μια ένδειξη των μόνιμων διεκδικήσεων της τουρκικής αστικής τάξης.

Ο αρχηγός του κεμαλικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, Κεμάλ Κιλιντσάρογλου, αντιδρώντας σε δηλώσεις του Έλληνα υπουργού Άμυνας είπε: «Αυτά τα έλεγαν μία περίοδο και για την Κύπρο. “Μολών λαβέ”. Και ο αείμνηστος Ετζεβίτ τι έκανε; Πήγε και την πήρε». Ενώ ο αντιπρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του CHP, Ουζγκιούρ Ουζέλ, σχολιάζοντας την τουρκο-σουδανική συμφωνία για «αξιοποίηση» του νησιού Σεβακίν (βλ. σχετικό θέμα στα Διεθνή), επέκρινε τον Τούρκο Πρόεδρο, Ρ. Τ. Ερντογάν, ως εξής: «Έδωσες 18 νησιά στην Ελλάδα. Οι Έλληνες εκλέγουν δημάρχους στα δικά μας νησιά. Δεν θέλεις αυτά τα νησιά από την Ελλάδα, δεν έκανες ενέργειες για τον τουρισμό, τα δίνεις στην Ελλάδα και μετά ζητάς το νησί του Σουδάν».

Αλλά και η Μεράλ Αξενέρ, που αποχώρησε από το αντιδραστικό Εθνικιστικό Κίνημα MHP και πρόσφατα ίδρυσε το «Καλό Κόμμα», απευθύνθηκε ρητορικά στον Ερντογάν, λέγοντας: «Θέλετε το νησί των άλλων για “αποκατάσταση”, όμως τι σκέφτεστε για τα 18 νησιά που βρίσκονται υπό κατάληψη; Ποια είναι η άποψή σου για τη διάσωση από την κατάληψη των 18 νησιών; (…) Ο Έλληνας υπουργός Άμυνας είπε “Μολών λαβέ”. Οι δικοί μας δεν έβγαλαν άχνα. Εμείς λοιπόν του απαντούμε. Μην ανησυχείς, λίγο έμεινε. Κι εσύ άντε να δούμε αν μπορείς μην τα δίνεις».

Ρασπούτιν, ο δαιμόνιος αυλικός της τελευταίας τσαρίνας

Κατιούσα

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο του θανάτου-δολοφονίας του Γκριγκόρι Ρασπούτιν, αντιγράφουμε ένα σχετικό κεφάλαιο από το βιβλίο του Λάσζλο Γκιούργκο “Ο Λένιν τον Οκτώβρη”, που δεν αναφέρεται στη στιγμή του θανάτου του, αλλά τον σκιαγραφεί και δείχνει κάποια χαρακτηριστικά στοιχεία του δαιμόνιου αυλικού.

“Ο Στάρεκ είναι ο άνθρωπος που την ψυχή και τη θέλησή σου την διαχέει στη δική του ψυχή και θέληση” γράφει ο Ντοστογιέφσκι. “Αν επιλέξεις τον Στάρεκ, παραιτείσαι από τη δική σου θέληση κι αφήνεσαι πλήρως στην εξουσία του. Αυτή τη δοκιμασία, το φοβερό αυτό μάθημα ζωής, το αναλαμβάνει εκούσια αυτός που καταδικάζει τον εαυτό του σε αυτό, με την ελπίδα ότι μετά από τη μακρά δοκιμασία θα κυριαρχήσει πάνω στον εαυτό του, τόσο πολύ, που με τίμημα τη μέχρι το θάνατο υπακοή φτάνει στην ολοκληρωτική ελευθερία, δηλαδή απελευθερώνεται από τον εαυτό του”.
Όσο πιο αναπάντεχη είναι η ζωή τόσο πιο πολύ επιθυμούν οι άνθρωποι τη λύτρωση. Αλλά ενώ ο ένας θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο για να θέσει τέλος στον πόνο, ο άλλος προσπαθεί να ξεφύγει από τον εαυτό του. Οι επαναστάτες κι αυτοί που έψαχναν καταφύγιο στη μυστική πίστη είχαν κοινή προέλευση: τη χωρίς ελπίδες ρωσική ζωή.
Στάρεκ υπήρχαν πολλοί στη Ρωσία. Όχι μόνο αναλφάβητοι αγρότες. Μεγαλοπρίγκιπες, συνταγματάρχες, πανεπιστημιακοί καθηγητές αναζητούσαν αγαλλίαση σε αγίους που θα λύτρωναν από τον εαυτό τους. Ο Στάρεκ με τη μεγαλύτερη εξουσία ήταν ο Ρασπούτιν, ο πνευματικός πατέρας της τσαρίνας. Αυτός ήθελε να απαλλάξει ολόκληρη τη Ρωσία από τον εαυτό της.
Αυτός ο μισο-αγράμματος, πονηρός και δαιμονισμένος προφήτης-αγρότης ήταν ένας αγύρτης; Αναμφίβολα, είχε δεχτεί πάρα πολλά χρήματα και δεν τον ένοιαζε ποιος ήθελε να τον εξαγοράσει και για ποιο σκοπό. Όμως μεγάλο μέρος των χρημάτων του το μοίρασε στους φτωχούς. Αυτός που κέρδισε μια φορά τη φιλία του μπορούσε να υπολογίζει πάντοτε τη βοήθεια και την επιρροή του. Τους εχθρούς και τους φίλους των εχθρών του προσπαθούσε να τους βάλει στην άκρη, αλλά ποτέ δε χρησιμοποίησε την απίστευτη εξουσία του για να κλείσει κάποιον στη φυλακή ή να τον εξορίσει, αν και θα αρκούσε μία μόνο λέξη του. Έμεινε πάντα αυτό που ήταν, αγρότης, και πάντα τον απασχολούσε η συμφορά του λαού. Ακόμα και στον πόλεμο αντιστάθηκε γιατί ήξερε ότι ο λαός θα την “πληρώσει”. Δεν είχε φιλοδοξίες να αποκτήσει τίτλους ή ρόλο στην πολιτική. Του αρκούσε να προωθεί τους φίλους του στις κατάλληλες θέσεις.
Για τις γυναικοδουλειές του, τα άγρια όργιά του, ακούγονταν ψίθυροι παντού στην Πετρούπολη. Στις αναφορές της μυστικής αστυνομίας, που παρακολουθούσε το κάθε του βήμα επαναλαμβάνονταν από βδομάδα σε βδομάδα οι σημειώσεις του είδους: “Εμφανίστηκε μια ξένη γυναίκα στο Ρασπούτιν και ήθελε να καταφέρει να μην πάρουν από την Πετρούπολη τον άντρα της που ήταν κατάκοιτος σε νοσοκομείο. Φεύγοντας, διηγήθηκε στο θυρωρείο ότι ο Ρασπούτιν την δέχτηκε πολύ παράξενα. “Μου άνοιξε μία κοπέλα που με πήγε σε ένα δωμάτιο ακόμα, όπου μετά από λίγο μπήκε ο Ρασπούτιν που δεν είχα δει ποτέ μου. Αμέσως μου είπε να γδυθώ. Αφού ικανοποίησα το αίτημά του και τον ακολούθησα στο διπλανό δωμάτιο, ούτε καν άκουσε την παράκλησή μου, έπιανε συνεχώς το πρόσωπο και το στήθος μου και απαιτούσε να τον φιλήσω. Μετά έγραψε κάτι σε ένα χαρτί, αλλά δε μου το έδωσε και δήλωσε ότι είναι τσατισμένος μαζί μου και να έρθω ξανά αύριο”.
Ο Ρασπούτιν έπασχε από σατυρίαση, από μόνιμη ανικανοποίηση. Ο αισθησιασμός του όμως δεν ήταν μόνο αρρωστημένος, ούτε απλά η ακόρεστη φλόγα της υπεράνθρωπης ενέργειας. Σύμφωνα με τη διδασκαλία της σέχτας των Χλιστών που είχαν δικτυωθεί σε όλη τη Ρωσία, ο άνθρωπος δεν μπορεί να νικήσει τελείως το σώμα του έως ότου δεν εξολοθρέψει το σώμα του, το τελευταίο καταφύγιο της έπαρσης και της αυταρέσκειας, την αλαζονεία του ασκητισμού και της αρετής. Όταν ένας άγιος της σέχτας, ο Ραντάγιεφ, σύρθηκε στο δικαστήριο, είπε ανοιχτά: “Οι γυναίκες που αμάρτησαν μαζί μου, υπηρέτησαν τον Κύριο πιο πιστά από αυτές που μου αντιστάθηκαν. Μέσα μου εμφανίστηκε ο Κύριος, πήρε σάρκα και οστά και αμάρτησε στο σώμα για να ξορκίσει έτσι το κακό. Μόνο αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του αμαρτάνοντας μπορεί να εξιλεωθεί πραγματικά”.
Ο Ρασπούτιν δεν ήταν ο πρώτος μάγος στο περιβάλλον της τσαρικής οικογένειας. Η φανατικά θρησκόληπτη, νευρωτική τσαρίνα μάζευε γύρω της τους απατεώνες και τους μανιακούς. Ένας κτηνίατρος από τη Λιόν, ο κύριος Φιλίπ, για έξι μήνες κατάφερε να την παραμυθιάσει ότι είναι έγκυος. Ο Μπαντμάγιεφ, μάγος από το Θιβέτ, την θεράπευε ξορκίζοντάς την. Ο Μίτια Κολιάμπα κατά τις κρίσεις επιληψίας του, ούρλιαζε ακατανόητες φράσεις και ο συνοδός του ο Γιεγκόροφ, ο νεωκόρος, τις ερμήνευε ως το λόγο του Θεού.
Όπως κυριαρχούσε ο Ρασπούτιν πάνω στην τσαρίνα, έτσι κυριαρχούσε και η τσαρίνα πάνω στον τσάρο. Ο αδιάφορος, μαλθακός Νικόλαος ο Β’ βαριόταν και κουραζόταν από τα καθήκοντα της διακυβέρνησης. Οι δημόσιες υποθέσεις ποτέ δεν τον ενδιέφεραν ιδιαίτερα. Μερικές μέρες πριν το ξέσπασμα της επανάστασης, έγραφε τα ακόλουθα από το αρχηγείο στην τσαρίνα: “Στον ελεύθερο χρόνο μου θα ξαναρχίσω να παίζω ντόμινο… Εδώ μπορώ να ξεκουραστώ, δεν υπάρχουν υπουργοί, ούτε λεπτές υποθέσεις που απαιτούν σκέψη”. Στο ημερολόγιό του αναφέρεται λεπτομερώς στα θηράματά του, στην ιππασία, στον καιρό αλλά τα πολιτικά γεγονότα τα παραμερίζει σχεδόν τελείως. Όταν έφτασε η είδηση ότι στον κόλπο της Τσουσίμα καταστράφηκε όλος ο ρωσικός στόλος, ο τσάρος έτυχε να παίζει τένις. Διάβασε το μήνυμα και κούνησε το κεφάλι. “Τρομερή συμφορά!”, είπε και συνέχισε το παιχνίδι.
Ο Νικόλαος ο Β’ ήταν υπόδειγμα μικροαστού, αλλά τέτοιου που κάθεται στον τσαρικό θρόνο και οι τύχες εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων βρίσκονται στα χέρια του. Δεν ανεχόταν στον περίγυρό του παρά ανθρώπους που ήταν σαν κι αυτόν μαλθακοί κι αδρανείς, ενώ δε γνώριζε οίκτο απέναντι σε αυτούς που έθεταν σε κίνδυνο την προσωπική του εξουσία. “Αν ήμουν εκεί, θα σε βοηθούσα” έγραφε σε μια επιστολή του. “Τη γλύκα μου, τη μοναδική μου γλύκα, πρέπει να την πιέζω λίγο. Να της θυμίζω ότι αυτός είναι ο αυτοκράτορας και έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει. Εσύ αυτό ποτέ δεν το εκμεταλλεύτηκες, ενώ έπρεπε να δείξεις ότι έχεις τη δική σου θέληση”.

Για τα πανηγύρια

Πανηγυρίζει η χτεσινή «Αυγή» για τις δηλώσεις Ραχόι ότι σκοπεύει να αυξήσει τον κατώτερο μισθό σταδιακά από το 2018. Πού βρίσκεται η αλήθεια; Στην Ισπανία, όπως και στην Ελλάδα, ο κατώτερος μισθός καθορίζεται από το κράτος και, σύμφωνα με δημοσιεύματα, βρίσκεται σήμερα καθηλωμένος στα 707 ευρώ. Ο Ραχόι υπόσχεται να δώσει αυξήσεις τα επόμενα τρία χρόνια, ώστε ο κατώτατος μισθός να φτάσει το 2020 στα 850 ευρώ. Με ποιες προϋποθέσεις; Η ανάπτυξη να ξεπερνάει το 2,5% κατ' έτος και να δημιουργούνται 450.000 νέες θέσεις εργασίας κάθε χρόνο. Εννοείται, βέβαια, ότι το ρημαγμένο λαϊκό εισόδημα θα συνεχίσει να συμπιέζεται από τους φόρους, τη «δημοσιονομική πειθαρχία» για το κεφάλαιο και πάει λέγοντας. Σε κάθε περίπτωση, η πιθανή αύξηση του κατώτερου μισθού δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εφαρμογή μιας νομοθεσίας παρόμοιας με αυτήν που ισχύει στην Ελλάδα, η οποία θυμίζουμε ότι προβλέπει τη διαμόρφωση του μισθού (αυξήσεις ή μειώσεις) με κριτήριο «την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και τις προοπτικές της για ανάπτυξη από την άποψη της παραγωγικότητας, των τιμών και της ανταγωνιστικότητας, της απασχόλησης, του ποσοστού της ανεργίας, των εισοδημάτων και μισθών». Δηλαδή, η ανάκαμψη της οικονομίας θα δίνει λίγα ευρώ παραπάνω στον κατώτερο μισθό και αυτά σε βάθος χρόνου, ενώ μια ενδεχόμενη κατρακύλα του ΑΕΠ θα οδηγεί σε ακαριαίες μειώσεις, όπως αυτή του 22% και 32% που υπέστη ο κατώτερος μισθός στην Ελλάδα με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου του 2012. Πράγματι, λοιπόν, οι αυξήσεις στην Ισπανία, όπως και αυτές για τις οποίες δεσμεύτηκε στην Ελλάδα η υπουργός Εργασίας για μετά το 2018, είναι για τα πανηγύρια.

Η άλλη όψη

«Αν θέλουν οι Τούρκοι να συγκρουστούν με όλη τη διεθνή κοινότητα, την EXXON και την ΤΟΤΑL, να αμφισβητήσουν κυριαρχία (σ.σ.: Ελλάδας ή Κύπρου), αναλαμβάνουν και την ευθύνη. Το φυσικό αέριο θα εξορυχθεί σε συνεργασία με διεθνείς εταιρείες. Αν θέλει η Τουρκία να πάρει ένα τρυπάνι και να κάνει τις βόλτες της, θα αναλάβει και τις ευθύνες της απέναντι σε όλους». Τάδε έφη ο υπουργός Αμυνας, όταν ρωτήθηκε την Τετάρτη για το γεγονός ότι η Τουρκία προμηθεύτηκε τρυπάνι για εξόρυξη φυσικού αερίου και το ενδεχόμενο να το εγκαταστήσει στην κυπριακή ή την ελληνική ΑΟΖ. Πρόκειται για τη μόνιμη επωδό όλων των αστικών κυβερνήσεων, που παρουσιάζουν ως «θεματοφύλακα» των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας τις «μπίζνες» και τα συμφέροντα των ενεργειακών κολοσσών και μονοπωλίων. Με τον ίδιο τρόπο άλλωστε παρουσιάζουν και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες όπου συμμετέχουν. Πρόκειται για κάλπικη προπαγάνδα: Τα συμφέροντα των ενεργειακών κολοσσών και λοιπών «μεγαθηρίων» όχι απλά δεν προστατεύουν από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις, αλλά είναι η πηγή τους. Μια ματιά στην ευρύτερη περιοχή είναι αρκετή για να πείσει και τον πλέον δύσπιστο. Ιδιαίτερα όταν βλέπει χώρες που στο παρελθόν διαφημίζονταν ως υπόδειγμα «σταθερότητας», με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα και σήμερα δεν έχει μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί συμβιβασμοί είναι η άλλη όψη των ανειρήνευτων αντιθέσεων και κανείς ποτέ δεν ξέρει πότε θα στρίψει το νόμισμα προς την άλλη πλευρά...

Φυσικές ανισότητες

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εγκάλεσε τον Κυρ. Μητσοτάκη ότι είναι ο πρώτος πολιτικός αρχηγός, «ακόμα και της συντηρητικής παράταξης», που «μοιράζεται σε δημόσιο βήμα τη βαθιά του πεποίθηση ότι οι κοινωνικές ανισότητες είναι φυσική νομοτέλεια, ότι ο διαχωρισμός πλουσίων και φτωχών είναι τεχνητός, ή ότι στην ιδιωτική οικονομία ο εργοδότης και ο εργαζόμενος έχουν κοινά συμφέροντα». Τα καβγαδάκια τους βέβαια και το παιχνίδι των εντυπώσεων, ελάχιστα πρέπει να απασχολούν το λαό, με δεδομένο ότι μοιράζονται τα ίδια οράματα για το κεφάλαιο και υπηρετούν ένα σύστημα ταξικό και σάπιο, που έχει στο DNA του τις κοινωνικές ανισότητες. Ωστόσο, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ο Δ. Τζανακόπουλος διαθέτει πολύ κοντή μνήμη, καθώς ήταν ο Αλ. Τσίπρας αυτός που πριν από δύο περίπου μήνες, κατά την περιοδεία του στα «Πλαστικά Θράκης», δήλωνε περιχαρής: «Με υποδέχτηκαν εργαζόμενοι, λέγοντάς μου καλώς ήρθες στο εργοστάσιό μας. Οταν οι εργαζόμενοι, που είναι το βασικό γρανάζι, νιώθουν την επιχείρηση και δική τους, τότε η πορεία της επιχείρησης είναι επιτυχημένη»! Αλλά και πέραν αυτού, όσο κυνισμό εκπέμπει η άποψη της ΝΔ περί της ...φυσικότητας των κοινωνικών ανισοτήτων, άλλον τόσο εκπέμπουν ο ζήλος της κυβέρνησης και η αφοσίωσή της σε ένα σύστημα και μια πολιτική που τις διαιωνίζει και τις βαθαίνει. Εκεί συναντιούνται Τσίπρας, Μητσοτάκης και λοιποί ταγμένοι στο σύστημα. Πολύ περισσότερο που ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατεί και από τη θέση της κυβέρνησης για να ενστερνιστούν οι εργαζόμενοι δηλητηριώδεις για τα συμφέροντά τους απόψεις, όπως αυτή για ταξική συνεργασία, κερδίζοντας επάξια την εμπιστοσύνη του κεφαλαίου.

Δούναι και λαβείν

Στη Γερμανία, όπως και στις ΗΠΑ, η χρηματοδότηση των κομμάτων του κεφαλαίου από επιχειρηματικούς ομίλους είναι αυτονόητη και νομικά κατοχυρωμένη. Ετσι, καμιά εντύπωση δεν προκαλούν τα στοιχεία της τελευταίας χρονιάς, που ήταν και προεκλογική, για τις δωρεές από μεγάλα μονοπώλια προς όλα τα κόμματα και κυρίως προς τους βασικούς «παίχτες» του πολιτικού σκηνικού. Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται για χρηματοδοτήσεις πάνω από 50.000 ευρώ, η CDU (Χριστιανοδημοκράτες) συγκέντρωσε περίπου 2,9 εκατ. ευρώ, το FDP (Φιλελεύθεροι) 1,9 εκατ. ευρώ, οι Πράσινοι 373.000 ευρώ, το SPD (Σοσιαλδημοκράτες) 350.000 ευρώ. Τα άλλα δύο κόμματα του γερμανικού Κοινοβουλίου - το ευρωσκεπτικιστικό - αντιμεταναστευτικό AfD και το σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα «Αριστερά» - χρηματοδοτούνται επίσης από εταιρείες, με μικρότερα όμως ποσά. Ορισμένοι όμιλοι έχουν χρηματοδοτήσει περισσότερα από ένα κόμμα, όπως η «Daimler», που ενίσχυσε με 100.000 ευρώ τόσο τη CDU όσο και το SPD. Το μεγαλύτερο ποσό, 500.000 ευρώ, έχει προσφέρει στη CDU η εταιρεία «United Internet», ενώ στο FDP έδωσε 300.000 ευρώ ο κολοσσός ιδιωτικής νοσοκομειακής περίθαλψης «Helios». Είναι φανερό ότι με τέτοια ποσά, τα πολυεθνικά μεγαθήρια εγγράφουν υποθήκες για κατά προτεραιότητα εξυπηρέτηση των ιδιαίτερων συμφερόντων τους από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα. Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι τα αστικά κόμματα είναι «νύχι - κρέας» με τους επιχειρηματικούς ομίλους και ότι στο έδαφος αυτής της σχέσης ανθίζει η διαπλοκή και η διαφθορά, που είναι στο DNA του σάπιου συστήματος.


Ριζοσπάσης

Για τα πανηγύρια

Πανηγυρίζει η χτεσινή «Αυγή» για τις δηλώσεις Ραχόι ότι σκοπεύει να αυξήσει τον κατώτερο μισθό σταδιακά από το 2018. Πού βρίσκεται η αλήθεια; Στην Ισπανία, όπως και στην Ελλάδα, ο κατώτερος μισθός καθορίζεται από το κράτος και, σύμφωνα με δημοσιεύματα, βρίσκεται σήμερα καθηλωμένος στα 707 ευρώ. Ο Ραχόι υπόσχεται να δώσει αυξήσεις τα επόμενα τρία χρόνια, ώστε ο κατώτατος μισθός να φτάσει το 2020 στα 850 ευρώ. Με ποιες προϋποθέσεις; Η ανάπτυξη να ξεπερνάει το 2,5% κατ' έτος και να δημιουργούνται 450.000 νέες θέσεις εργασίας κάθε χρόνο. Εννοείται, βέβαια, ότι το ρημαγμένο λαϊκό εισόδημα θα συνεχίσει να συμπιέζεται από τους φόρους, τη «δημοσιονομική πειθαρχία» για το κεφάλαιο και πάει λέγοντας. Σε κάθε περίπτωση, η πιθανή αύξηση του κατώτερου μισθού δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εφαρμογή μιας νομοθεσίας παρόμοιας με αυτήν που ισχύει στην Ελλάδα, η οποία θυμίζουμε ότι προβλέπει τη διαμόρφωση του μισθού (αυξήσεις ή μειώσεις) με κριτήριο «την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και τις προοπτικές της για ανάπτυξη από την άποψη της παραγωγικότητας, των τιμών και της ανταγωνιστικότητας, της απασχόλησης, του ποσοστού της ανεργίας, των εισοδημάτων και μισθών». Δηλαδή, η ανάκαμψη της οικονομίας θα δίνει λίγα ευρώ παραπάνω στον κατώτερο μισθό και αυτά σε βάθος χρόνου, ενώ μια ενδεχόμενη κατρακύλα του ΑΕΠ θα οδηγεί σε ακαριαίες μειώσεις, όπως αυτή του 22% και 32% που υπέστη ο κατώτερος μισθός στην Ελλάδα με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου του 2012. Πράγματι, λοιπόν, οι αυξήσεις στην Ισπανία, όπως και αυτές για τις οποίες δεσμεύτηκε στην Ελλάδα η υπουργός Εργασίας για μετά το 2018, είναι για τα πανηγύρια.

Απειλή και πρόκληση

Οπως όλα δείχνουν, τη δεύτερη βδομάδα του Γενάρη η κυβέρνηση θα καταθέσει στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο με τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της τρίτης «αξιολόγησης». Σε αυτά περιλαμβάνονται η διάταξη για την παρεμπόδιση της απεργίας καθώς και άλλα μέτρα ενάντια σε εργαζόμενους, συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους. Περιλαμβάνεται επίσης η μεταφορά στο ΤΑΙΠΕΔ μιας νέας παρτίδας από πρώην ΔΕΚΟ.
Συνολικά, η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα την επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, υπηρετώντας το στρατηγικό στόχο της ανάκαμψης του κεφαλαίου, στον οποίο συγκλίνουν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, παρά τη μεταξύ τους αντιπαράθεση για πλευρές της αντιλαϊκής πολιτικής.
Καθόλου τυχαία, στελέχη της ΝΔ δήλωναν πως «δεν κρατιούνται» να ψηφίσουν την αντιαπεργιακή διάταξη, όταν η κυβέρνηση την έφερε πριν από λίγες μέρες στη Βουλή και την απέσυρε άρον άρον, κάτω από τις αντιδράσεις, στις οποίες πρωτοστάτησαν τα ταξικά συνδικάτα. Είναι φανερό, επομένως, ότι η κατάθεση και ψήφιση του πολυνομοσχεδίου συνιστά απειλή και πρόκληση για τους εργαζόμενους και το λαό, που δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη.
Ηδη, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, σωματεία και Επιτροπές Αγώνα, που πάλεψαν για την επιτυχία της απεργίας στην 14 Δεκέμβρη, προετοιμάζονται να δώσουν απάντηση στο αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο, πρωτοστατώντας στην ενημέρωση και την οργάνωση των εργαζομένων σε κλάδους και χώρους δουλειάς.
Σ' αυτήν την κατεύθυνση, το ΠΑΜΕ απευθύνει κάλεσμα σε Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα να κλιμακώσουν τη δράση τους και με απεργία, όταν η κυβέρνηση επιχειρήσει να περάσει το πολυνομοσχέδιο από τη Βουλή. Καλεί τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, να ενισχύσουν τον αγώνα, τη δράση και τις πρωτοβουλίες, τις μαζικές διαδικασίες, τις Γενικές Συνελεύσεις, τις συσκέψεις και τις συγκεντρώσεις.
Να γίνει αντικείμενο πλατιάς συζήτησης ο ταξικός χαρακτήρας των μέτρων και η στόχευση της επίθεσης που κλιμακώνεται για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων, τα κυβερνητικά ψέματα για τη «δίκαιη ανάπτυξη» και το «τέλος της εποπτείας», που εναλλάσσονται με το μαστίγιο της καταστολής.
Αν νομίζουν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα ότι θα τελειώσουν «άβρεχτοι» τη βρώμικη δουλειά που ανέλαβαν και με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, είναι βαθιά γελασμένοι. Ούτε πρόκειται να τους γλιτώσει η συνδικαλιστική πλειοψηφία σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, οι θλιβεροί εκπρόσωποι του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που με άθλια επιχειρήματα απέρριψαν την πρόταση των ταξικών δυνάμεων να κηρυχτεί πανεργατική απεργία, όταν το πολυνομοσχέδιο έρθει στη Βουλή.
Οι πλειοψηφίες αυτές στηρίζουν ενεργά το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Στους χώρους δουλειάς είναι φορείς της «κοινωνικής συναίνεσης» και δηλητηριάζουν τους εργαζόμενους με το φαρμάκι της «ταξικής συνεργασίας». Ενισχύουν τις αυταπάτες και την προσδοκία ότι κάτι καλό θα ακολουθήσει μετά το τέλος του μνημονίου, ή σπέρνουν απογοήτευση ότι «τίποτα δεν αλλάζει», «τίποτα δεν γίνεται», κάτω από το βάρος του σημερινού συσχετισμού.
Οι εργαζόμενοι, οι συνδικαλιστές, τα σωματεία που καταλαβαίνουν τη σημασία να οργανωθεί ο αγώνας, να απαντηθεί η επίθεση κυβέρνησης - κεφαλαίου, να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί το κίνημα, πρέπει να ξεπεράσουν, να απομονώσουν αυτές τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Να συντονίσουν το βηματισμό τους με τα ταξικά σωματεία και το ΠΑΜΕ, να μαζικοποιήσουν και να ζωντανέψουν τις συλλογικές διαδικασίες στις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις. Να σχεδιάσουν πολύμορφες αγωνιστικές δράσεις τις μέρες που το πολυνομοσχέδιο θα συζητιέται και θα ψηφίζεται στη Βουλή, να απαντήσουν ακόμα και με απεργία.
Μ' αυτούς τους όρους, οι κινητοποιήσεις που βρίσκονται μπροστά, μπορούν να αφήσουν αποτύπωμα στην προσπάθεια ανασύνταξης του κινήματος, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για αγωνιστική συνέχεια το αμέσως επόμενο διάστημα.