Δοξάστε την! – Μαρμάρινη επιγραφή με το όνομα της Μενδώνη και του Ιδρ. Ωνάση στην Ακρόπολη…

 

Της άλλαξε τα φώτα, της έβαλε αρχαίο τσιμέντο αθάνατο, της βρήκε και χορηγό -όπως έκαναν στην Αρχαιότητα. Και τώρα ετοιμάζεται να κάνει το όνομά της αθάνατο και να το τοποθετήσει για πάντα σε μια πλακέτα στον ιερό βράχο, δίπλα στο όνομα του χορηγού. Όπως ΔΕΝ έκανε κανείς άλλος μέχρι τώρα. Ακόμα και ο Φειδίας τη δική του μορφή θρυλείται πως εμμέσως έβαλε τη δική του μορφή στη ζωοφόρο. Τι έχουν προσφέρει όμως ο Φειδίας, ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης στην ανάδειξη του έργου συγκριτικά με την υπουργό Πολιτισμού -και τους “ευγενείς χορηγούς” που βρήκε, για να μην ξεχνιόμαστε;

Σύμφωνα με τη σύμβαση δωρεάς που υπογράφτηκε, θα υπάρχει ειδική μαρμάρινη επιγραφή με το όνομα του χορηγού και της υπουργού σε τρία σημεία (!) της Ακρόπολης: στα Προπύλαια, στον Περίπατος της Ακρόπολης και στην κορυφή του αναβατόριου, δίπλα στο Ερέχθειο.

Στο άρθρο 9 της σύμβασης σχετικά με τη δωρεά αναφέρονται τα εξής:

Το Δημόσιο συμφωνεί ότι στην αρχή και την απόληξη της πλατφόρμας του ανελκυστήρα πλαγιάς και στην είσοδο των Προπυλαίων της Ακρόπολης, δίπλα από τη σχετική επιγραφή που αφορά τη χορηγία των Ε.Ε. και του Ινστιτούτου Θερβάντες, θα μπει ειδική μαρμάρινη επιγραφή διαστάσεων ίσων προς τις δύο προαναφερόμενες (άλλως τουλάχιστον 70Χ40 εκατ.), που θα αναφέρει: “Ο ανελκυστήρας πλαγιάς και ο φωτισμός της Ακροπόλεως πραγματοποιήθηκαν με αποκλειστική χορηγία του Ιδρύματος Ωνάση επί υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη” (Ιούνιος 2020). Η ακριβής θέση και οι ειδικές προδιαγραφές της εν λόγω αναφοράς θα οριστικοποιούνται με υπόδειξη του δωρεοδόχου μετά από προηγούμενη συναίνεση του ιδρύματος.

Με αυτόν τον τρόπο ανατρέπεται η ως τώρα καθιερωμένη τακτική με την τοποθέτηση αντίστοιχων πινακίδων στην είσοδο ενός μνημείου -δηλαδή εκτός αρχαιολογικού χώρου και οδεύουμε προς μια παγκόσμια πρωτοτυπία, αφού ποτέ ως τώρα δεν είχε γραφτεί το όνομα κάποιου χορηγού ή υπουργού εντός ενός μνημείου Παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς -από τη σχετική λίστα της UNESCO. Για όλα υπάρχει όμως “πρώτη φορά” και η Μενδώνη -μαζί με το ίδρυμα Ωνάση- πρωτοπορούν σε έναν ακόμα τομέα…

Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ενημέρωση και νεολαία

Οταν ένας νέος βλέπει ότι από την πλειοψηφία των ΜΜΕ λείπουν οι αγωνίες του, αλλά και οι διεκδικήσεις του, είναι φυσιολογικό να προσφεύγει σε όποιο μέσο έχει διαθέσιμο για να μοιραστεί και να βρει απαντήσεις σε όσα τον καίνε.

Το «μικρόβιο» της αναζήτησης της αλήθειας μπορεί να κάνει μόνο καλό, επειδή σε οδηγεί να ψάχνεις έξω από τα ασφυκτικά «όρια» που διαμορφώνουν τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που ελέγχουν την ενημέρωση, τα οποία «όρια» όμως δεν αφορούν μόνο τα λεγόμενα παραδοσιακά ΜΜΕ.

Ας δούμε ένα παράδειγμα: Πριν λίγους μήνες οι μαθητές πραγματοποίησαν μεγάλες κινητοποιήσεις, διεκδικώντας ασφαλή και ανοιχτά σχολεία. Δέχτηκαν σφοδρή επίθεση τόσο από την πλειοψηφία των «παραδοσιακών» ΜΜΕ, όσο και από μια στρατιά τρολ στα social media. Απάντησαν στην επίθεση όχι μόνο επειδή είχαν πείσμα, αλλά και διότι είχαν επιχειρήματα, οργάνωση (γενικές συνελεύσεις, συντονισμένες κινητοποιήσεις, οργανωμένη παρουσία στα social media για να επικοινωνούν τα αιτήματά τους και τη δράση τους), στήριξη φορέων εκπαιδευτικών, γονέων και εργαζομένων και ασφαλώς γιατί είχαν δίκιο. Αυτά τα στοιχεία, που κατακτήθηκαν στην πραγματική ζωή, έχτισαν τείχος στην προπαγάνδα που τους παρουσίαζε ως επικίνδυνους για τη διασπορά του κορονοϊού.

* * *

Αλλο παράδειγμα: Πριν λίγες μέρες ο πρωθυπουργός επισκέφτηκε το αμερικανικό αεροπλανοφόρο «Αϊζενχάουερ» στη βάση της Σούδας. Η είδηση κυριάρχησε εκείνες τις ώρες συνοδευομένη με προβλέψιμους τίτλους και αναλύσεις - καρμπόν, που συμπυκνώνονται στο ρόλο των ΗΠΑ ως παράγοντα που ανακόπτει την τουρκική προκλητικότητα. Τι έλειπε από τις «τάσεις»; Το γεγονός ότι το αμερικανικό αεροπλανοφόρο ελλιμενίστηκε στη Σούδα αφού είχε πραγματοποιήσει άσκηση με το Πολεμικό Ναυτικό της Τουρκίας.

Οπως και το γεγονός ότι η ίδια η βάση της Σούδας, ως ορμητήριο πολέμων, αποτελεί για τον ελληνικό λαό παράγοντα κινδύνου και όχι παράγοντα «ασφάλειας». Δεν μπορεί να περνάει απαρατήρητο ότι συνήθως οι «τάσεις» στα social media διαμορφώνονται από έναν «πόλεμο» μηχανισμών, πραγματικών ή fake χρηστών, που υπηρετούν πολιτικά, επιχειρηματικά, ακόμη και γεωπολιτικά συμφέροντα και έχουν σκοπό να παρουσιάσουν την πραγματικότητα όπως τους συμφέρει ή ακόμα και να «εκτονώσουν» τον όποιο θετικό ριζοσπαστισμό εκδηλώνεται στον απόηχο γεγονότων.

* * *

Η ενημέρωση δεν σταματάει στα social media. Υπάρχει και μία πολύτιμη πηγή ενημέρωσης, την οποία έχει πολλούς λόγους να επιλέξει σήμερα ένας νέος. Είναι η συμμετοχή στην αγωνιστική δράση, η συζήτηση - στην πραγματική ζωή - ακόμα και η αντιπαράθεση με διαφορετικές απόψεις που γίνεται μέσα στις συλλογικές διαδικασίες φοιτητικών συλλόγων, σχολείων, εργατικών συνδικάτων κ.ά.

Κριτική και συλλογική δράση θα υπάρχουν ακόμα και αν «πέσει» ο διακόπτης των social media. Τα social media είναι εργαλεία που έχουν ιδιοκτήτες, οι οποίοι έχουν ιδιαίτερα συμφέροντα να προβάλλουν (και αντίστοιχα συμφέροντα που πρέπει να «θάψουν») και εργαλεία που αξιοποιούνται για την πολιτική χειραγώγηση και παρακολούθηση της συμπεριφοράς των χρηστών τους. Αυτά δεν βρίσκονται στη σφαίρα της φαντασίας του ΚΚΕ. Οι υποθέσεις Snowden και «Cambridge Analytica» μέχρι τα περιστατικά λογοκρισίας επιβεβαιώνουν τα παραπάνω, διαψεύδοντας διάφορες φλυαρίες που παρουσιάζουν τα social media ως «βασίλειο της ελευθερίας».

* * *

Μάλιστα, πριν λίγες βδομάδες η κυβέρνηση με νόμο ενσωμάτωσε Οδηγία της ΕΕ που προβλέπει μέσα από διάφορες θολές διατάξεις - από αυτές που όταν χρειάζεται γίνονται λάστιχο για να αφορούν ό,τι επιθυμούν οι εξουσιαστές - πως μπορεί να λογοκρίνεται κάθε ανάρτηση στα social media. Μάλιστα, τη συγκεκριμένη Οδηγία στην Ευρωβουλή την υπερψήφισαν οι ευρωβουλευτές τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, πλην ΚΚΕ.

Η ενημέρωση είναι μία πολύ σοβαρή πλευρά του αγώνα ενάντια στο σύστημα της αδικίας. Ενημέρωση σημαίνει γνώση, αξίες και κριτήρια για να ερμηνεύεις και να ιεραρχείς τις εξελίξεις, κριτήρια που διαμορφώνονται από πολύ πιο σύνθετες διαδικασίες από έναν βομβαρδισμό ασύνδετων πληροφοριών.

(Αναδημοσιεύεται από το vice.com)

Νίκος ΡΕΜΠΑΠΗΣ
Στέλεχος του ΚΚΕ και μέλος του Γραφείου Τύπου της ΚΕ

Καθήλωση

Μερικά μόλις 24ωρα απ' όταν η κυβέρνηση ανακοίνωνε «μετά βαΐων και κλάδων» το λεγόμενο «εθνικό σχέδιο ανάκαμψης», διέρρευσε και το νομοσχέδιο που έχει στα σκαριά για τις αντεργατικές «ανατροπές του αιώνα», όπως δικαιολογημένα τις έχουν χαρακτηρίσει οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους.

Οσα «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» κι αν χρησιμοποιήσουν λοιπόν, για να αμπαλάρουν τον νέο αναπτυξιακό σχεδιασμό του κεφαλαίου, όσα παχιά λόγια κι αν πουν για την «καινοτομία» και την «πράσινη» ανάπτυξη, η αλήθεια δεν κρύβεται με τίποτα: Η ανάκαμψη των κερδών, η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων περνάνε μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Το νομοσχέδιο για τα Εργασιακά είναι βασικό εργαλείο προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Γι' αυτό φιγουράρει ως το πιο «εμβληματικό» στη λίστα των μεταρρυθμίσεων που θα υποβάλει η κυβέρνηση στην Κομισιόν, προκειμένου να αρχίσουν οι αποταμιεύσεις από το «ευρωπαϊκό» «Ταμείο Ανάκαμψης».

Στην προσπάθειά της μάλιστα να «μασκαρέψει» την αλήθεια, η κυβέρνηση με θράσος φτάνει να δηλώνει πως με αυτό το τερατούργημα δίνει απάντηση από τη σωστή πλευρά στο ερώτημα «πρόοδος ή καθήλωση;». Λέει δηλαδή στους εργαζόμενους:

«Πρόοδος» είναι να δουλεύουν και με τη βούλα 10 ώρες τη μέρα, όπως δηλαδή δούλευαν οι εργαζόμενοι... το 1919, ενώ σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για μείωση του χρόνου εργασίας, για αύξηση του ελεύθερου χρόνου και δημιουργική αξιοποίησή του από τους εργαζόμενους.

«Πρόοδος» είναι να καταργούνται στοιχειώδη δικαιώματα, όπως το 8ωρο, που κατέκτησαν οι εργαζόμενοι με ποταμούς αίματος και το οποίο βέβαια «ξηλώνουν» με κάθε τρόπο εδώ και χρόνια, με τη γενίκευση της «ευελιξίας» και της δουλειάς - λάστιχο, οι κυβερνήσεις, η ΕΕ, η εργοδοσία.

Την ίδια ώρα που μιλάνε για απογείωση της παραγωγικότητας με την «ψηφιοποίηση της οικονομίας», αυξάνουν το χρόνο της απλήρωτης δουλειάς και ρίχνουν ακόμα πιο κάτω τους μισθούς, βαφτίζοντας «πρόοδο» να δουλεύει ο εργαζόμενος με ατομικές συμβάσεις, έρμαιο στα «θέλω» του αφεντικού του, οι 150 ώρες υπερωριών - ένας εργάσιμος μήνας και παραπάνω... - το χρόνο να μη θεωρούνται υπερεργασία, η «τηλεργασία» να μονιμοποιηθεί για μεγάλα τμήματα των εργαζομένων και να γενικευτεί με όρους που τσακίζουν τα όρια μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής, οικογενειακής ζωής.

Θεωρούν «πρόοδο» να είναι οι εργαζόμενοι χειροπόδαρα δεμένοι, να μην μπορούν να απεργήσουν και να συνδικαλιστούν, η εργοδοσία και το κράτος να παρεμβαίνουν απροκάλυπτα στη λειτουργία των συνδικάτων, αξιοποιώντας όλους τους τρόπους, ακόμα και τις νέες τεχνολογίες.

Στον αντίποδα, βαφτίζουν «καθήλωση» οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη βελτίωση του «επενδυτικού κλίματος», οτιδήποτε μπορεί να βάλει προσκόμματα στην κερδοφόρα επένδυση συσσωρευμένων κεφαλαίων, όπως είναι άλλωστε και ο διακηρυγμένος στόχος του «εθνικού σχεδίου ανάκαμψης» για το κεφάλαιο.

Προπάντων, θεωρούν «καθήλωση» τις διεκδικήσεις και τους αγώνες των εργαζομένων και των συνδικάτων τους, την πάλη για σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής, για τα δικαιώματα και τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.

Καθόλου τυχαία, μάλιστα, η κυβέρνηση διαλέγει κι εδώ τον ΣΥΡΙΖΑ ως βολικό αντίπαλο για να ενισχύσει ψευτοδιλήμματα και να βάλει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που διευκολύνουν το πέρασμα των νέων αντεργατικών μέτρων και συμβάλλουν συνολικότερα στη θωράκιση της στρατηγικής του κεφαλαίου, την οποία από κοινού υπηρετούν.

Κανείς όμως δεν ξεχνάει ότι η παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, το χτύπημα στην απεργία, η μείωση του μέσου μισθού, μέσα και από τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου για τον κατώτερο μισθό, έχουν τη σφραγίδα και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ σήμερα, με την «εποικοδομητική αντιπολίτευση», πλειοδοτεί σε προτάσεις για «συνεννόηση» γύρω από τους «εθνικούς στόχους» του κεφαλαίου, όπως είναι η ανάκαμψη, η διαχείριση της πανδημίας με προτεραιότητα την «υγεία» της οικονομίας, η γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας μέσα από τη βαθύτερη ιμπεριαλιστική εμπλοκή.

Η θωράκιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που τα κόμματά του βαφτίζουν «πρόοδο», «καθηλώνει» τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, τις μεγάλες σημερινές δυνατότητες για να ζήσουν εκείνοι και οι οικογένειές τους καλύτερα, να καλυφτούν οι ανάγκες, με μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους, μείωση του εργάσιμου χρόνου, σύγχρονη Παιδεία και Υγεία. Εκεί πρέπει να στρέψουν τη ματιά τους οι εργαζόμενοι, στον μεγάλο αγώνα για να μην περάσει το αντεργατικό αυτό τερατούργημα.