Βενεζουέλα, πατρίδα του Σιμόν Μπολίβαρ (Α’ Μέρος)

Από herko στο Ιαν 7, 2015 Διεθνή

Γράφει η  Άννεκε Ιωαννάτου //  

Σύντομα ιστορικά στοιχεία

Στην ιστορία της Βενεζουέλας ο Σιμόν Μπολίβαρ (1783-1830) έπαιξε πολύ σπουδαίο ρόλο στην απελευθέρωση από τον ισπανικό ζυγό. Αυτός ο Λιμπερταδόρ, ο Ελευθερωτής δηλαδή, έξι χωρών της Λατινικής Αμερικής –της Βενεζουέλας, την Κολομβίας, του Εκουαδόρ, του Περού, της Βολιβίας και του Παναμά –  γεννήθηκε άλλωστε στο Καράκας. Το όνομά του είχε δοθεί σε πολλές πλατείες πολλών πόλεων στη χώρα, αλλά με την άνοδο στην εξουσία του Ούγκο Τσάβες (1998) η «λατρεία» του Μπολίβαρ απόκτησε νέες διαστάσεις. Το όνομά του υπάρχει πλέον στην επίσημη ονομασία της χώρας – Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας – μπολιβαριανισμός λέγεται η αντίληψη του Τσάβες για το σοσιαλισμό, το νόμισμα της χώρας λέγεται μπολίβαρ φουέρτε και μην ξεχνάμε τη γνωστή εδώ και χρόνια ALBA, Alianza Bolivariana para los Pueblos de Nuestra America, την Μπολιβαριανή Συμμαχία για τους Λαούς της Δικής μας Αμερικής. Προτάθηκε από τον Ούγκο Τσάβες σαν αντίβαρο στην ALCA, τον Χώρο Ελεύθερου Εμπορίου των Αμερικών, και ιδρύθηκε αρχικά από την Κούβα και τη Βενεζουέλα το 2004 σαν συμφωνία ανταλλαγών στηριγμένη στην κοινωνική ευημερία των λαών της Νότιας Αμερικής και με νόμισμά όχι το δολλάριο, αλλά το σούκρε. Αρχικά λεγόταν «Εναλλακτική Μπολιβαριανή…….» αντί για «Συμμαχία», αλλά άλλαξαν τον τίτλο σε «συμμαχία» τον Ιούνη του 2009. Τα μέλη είναι: Βενεζουέλα, Κούβα, Νικαράγουα, Εκουαδόρ, Βολιβία, Αντίγουα, Μπαρμπούδα, Δομινικανή Δημοκρατία, ‘Αγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες, Αγία Λουκία. ‘Ηταν και η Ονδούρα μέχρι τον Ιούνη του 2009, όταν ανατράπηκε η κυβέρνηση Ζελάγια. Από το 2012 το Σουρινάμ μετέχει ως φιλοξενούμενη χώρα. Θα δούμε πρώτα κάποια ιστορικά γεγονότα για να καταλάβουμε καλύτερα το σήμερα.
Η Βενεζουέλα ήταν η πρώτη χώρα της αμερικανικής ηπείρου, όπου ο Κολόμβος πάτησε  πόδι στο τρίτο του ταξίδι το 1498. Στις αρχές του 16^ου αιώνα οι Ισπανοί υποδούλωσαν και έσφαξαν μαζικά τους ιθαγενείς. Ακολούθησαν αιώνες αποικισμών, μαχών, δουλεμπορίου, εκμετάλλευσης κλπ. Τα πρώτα σκιρτήματα ανεξαρτησίας ήρθαν το 1795 με μια εξέγερση δούλων, εμπνευσμένη από την Αϊτιανή Επανάσταση των δούλων. Το 1816 ο Φρανσίσκο ντε Μιράνδα (1750-1816), άλλη μεγάλη μορφή της πάλης για την Ανεξαρτησία, που είχε ζήσει ένα διάστημα στο Λονδίνο για να βρει υποστήριξη για την υπόθεση της ανεξαρτησίας ποντάροντας στον ανταγωνισμό ανάμεσα στην Αγγλία και την Ισπανία, πήγε με ιστιοφόρα από τη Νέα Υόρκη στη Βενεζουέλα με 500 Αμερικανούς εθελοντές για να ανατρέψει την ισπανική εξουσία. Δεν το πέτυχε, κατασχέθηκαν δύο από τα τρία πλοία του, δεκάδες εθελοντές κατέληξαν στις φυλακές και οι αξιωματικοί απαγχονίστηκαν. Όταν η Βενεζουέλα το 1810 διακήρυξε την ανεξαρτησία της, ζητήθηκε από τον Μιράνδα να διοικήσει τον επαναστατικό στρατό της Πρώτης Δημοκρατίας. Σε μια πορεία ο Μιράνδα, όταν μετά από μερικές επιτυχημένες επιχειρήσεις κατά των Ισπανών έβλεπε να έπαιρναν στροφή τα πράγματα, επιδίωξε ειρήνη με τους Ισπανούς. Ο νεαρός Σιμόν Μπολίβαρ το θεώρησε προδοσία, έπιασε τον Μιράνδα και τον παράδωσε στους Ισπανούς, οι οποίοι τον έβαλαν φυλακή, όπου και πέθανε το 1816. Τότε ο Μπολίβαρ ανέλαβε την ηγεσία των πατριωτών, όπως ονομάζονταν οι Βενεζουελάνοι μαχητές της Ανεξαρτησίας ανακηρύσσοντας έναν «πόλεμο μέχρι θανάτου». Η στροφή στη μακρόχρονη πάλη των πατριωτών ήρθε, όταν κατέλαβαν την Αγκοστούρα το 1818, τη σημερινή Πόλη του Μπολίβαρ. Τότε ο στρατός αυτός πέρασε, κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Χοσέ Αντόνιο Πάεζ, τους Άνδεις για να απελευθερώσουν το 1819 τη σύγχρονη Κολομβία. Το αποτέλεσμα ήταν η διακήρυξη της Δημοκρατίας της Μεγάλης Κολομβίας, αποτελούμενης από τη σημερινή Βενεζουέλα, την Κολομβία, το Εκουαδόρ, τη Βολιβία, το Περού και τον Παναμά. Η ανεξαρτησία της Βενεζουέλας επισφραγίστηκε στη μάχη του Καραμπόμπο τον Ιούνη του 1821, που λειτούργησε συμβολικά σαν σύνθημα στην προεκλογική καμπάνια του Τσάβες για τις προεδρικές εκλογές του Οκτώβρη του 2012. Συμβολικά, γιατί σε χώρες της Λατινικής Αμερικής – όχι μόνο στη Βενεζουέλα – γίνεται λόγος για τη «Δεύτερη Ανεξαρτησία», δηλαδή την ανεξαρτησία από το βορειοαμερικανικό ιμπεριαλιστικό ζυγό. Δύο χρόνια μετά το 1821 διώχθηκαν τελικά και τα τελευταία απομεινάρια των Ισπανών από τη Βενεζουέλα.
Ωστόσο, η Μεγάλη Κολομβία διαλύθηκε σύντομα και ο Πάεζ ανακήρυξε τη Βενεζουέλα κυρίαρχο κράτος με τον ίδιο ως πρόεδρο. Ο Μπολίβαρ πέθανε το 1830 πικραμένος, γιατί το όνειρό του μιας ενωμένης Νότιας Αμερικής έγινε καπνός και έβλεπε τη Βενεζουέλα να εξελίσσεται σύντομα σε μια κοινωνία έντονων ταξικών και φυλετικών ανισοτήτων αντί να γίνει η κοινωνία, όπου θα επικρατούσε το δίκαιο, όπως το είχε σκεφτεί. Το υπόλοιπο του 19^ου αιώνα η Βενεζουέλα, ήδη κατεστραμμένη από δώδεκα χρόνια πολέμου, έζησε μια συνεχή εμφύλια διαμάχη με διάφορους αρχηγίσκους να κυβερνούν με τη δύναμη των όπλων. Ακολουθούν μερικές δικτατορίες και μόλις στα μέσα του 20^ου αιώνα, το 1947, έγιναν οι πρώτες δημοκρατικές εκλογές, αλλά η κυβέρνηση ανατράπηκε σύντομα. Το 1959 ο Μπέτανκουρ, ηγέτης του Κόμματος της Δημοκρατικής Δράσης, έγινε ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος. Η κυβέρνηση αυτού του Κόμματος κράτησε 40 χρόνια.
Το Φλεβάρη του 1989 μια απότομη αύξηση της τιμής του πετρελαίου σε συνδυασμό με διάφορες ελλείψεις και τον τερματισμό των επιδοτήσεων προκάλεσαν το λεγόμενο «καρακάσο», δηλαδή στο Καράκας  ξέσπασαν ταραχές από τις φτωχές μάζες, που πνίγηκαν στο αίμα από το στρατό με 2000 νεκρούς.  Άλλοι μιλούν για μέχρι και 4000 νεκρούς.  Τα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν ραγδαία. Το 1992 μια ομάδα αξιωματικών με αρχηγό τον Ούγκο Τσάβες έκανε μια δραματική απόπειρα πραξικοπήματος για να ανατρέψει τον πρόεδρο Πέρεζ. Όμως, ο πρόεδρος τη γλίτωσε, η Εθνική Φρουρά έμεινε πιστή στον πρόεδρο και ο Τσάβες παραδόθηκε για να αποφευχθεί η αιματοχυσία. Παραδέχθηκε την ήττα του, αλλά πρόσθεσε τα λόγια «προς το παρόν».  Έγινε εθνικός ήρωας και το Δεκέμβρη του 1998 νίκησε με το Κίνημα της Πέμπτης Δημοκρατίας παίρνοντας το 56% των ψήφων.

Σιμόν Μπολίβαρ

Η σημασία της έννοιας της εθνικής ανεξαρτησίας

Μιλώντας για χώρες όχι μόνο της Νότιας Αμερικής, αλλά και γενικά του λεγόμενου «Τρίτου Κόσμου» πρέπει να έχουμε καθαρά στο νου μας το παραπάνω ιστορικό, διότι παίζει πολύ σοβαρό ρόλο σαν πρώτο βήμα προς τη διαμόρφωση ενός έθνους. Η διαδικασία των εθνοποιήσεων στην Ευρώπη είχε γίνει πολύ νωρίτερα και ευρωπαϊκές χώρες πήγαν να αποικήσουν περίπου όλο τον κόσμο. Μέχρι σήμερα δεν θέλουν την ανεξαρτησία των πρώην αποικιοκρατούμενων χωρών για να διαφεντεύουν τις πρώτες ύλες, τους πόρους, τη φύση κλπ. Ο Λένιν αναφέρει σαν χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού να υπάρχουν «ποικίλες μορφές εξαρτημένων χωρών που πολιτικά είναι τυπικά ανεξάρτητες, στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης». Γι αυτό το λόγο η τάση προς την προσάρτηση, τη βία και την αντίδραση υπάρχει πάντα. Γράφει λοιπόν ένα κείμενο του ΚΚ Βενεζουέλας στο τεύχος 2 της Διεθνούς Κομμουνιστικής Επιθεώρησης: «Ο λαός της Βενεζουέλας βίωσε άμεσα την ιμπεριαλιστική καταπίεση, τη λεηλασία των πόρων του και την επιβολή τυραννικών καθεστώτων που βρίσκονταν στην υπηρεσία ξένων μονοπωλίων. Στη δεκαετία του ’30 και ’40, εκατοντάδες εργάτες που απασχολόντουσαν από τη Lago Petroleum Company (LPC) των Ρόκφελερ και τη Venezuelan Oil Concession (VOC) των Μόργκαν και Μέλλον, δούλευαν στριμωγμένοι, πέθαιναν από ελονοσία και εργατικά ατυχήματα, βασανίζονταν από την αστυνομία του Γκόμεζ, τους κακοπλήρωναν, τους ταπείνωναν και τους απέλυαν. Οι ιθαγενείς εκδιώχθηκαν από τη γη τους, χιλιάδες γυναίκες εξαναγκάστηκαν να εκπορνευτούν στις περιοχές με κοιτάσματα πετρελαίου, αγροτικές φυτείες καταστράφηκαν από την πετρελαϊκή οικονομία που οδήγησε χιλιάδες αγρότες στη φτώχεια, η λίμνη Μαρακάϊμπο υπέστη οικολογική καταστροφή από την ξένη βιομηχανία και άλλα πολλά».
Η εκμετάλλευση στον «Τρίτο Κόσμο» ήταν πάντα μεγαλύτερη από την εκμετάλλευση στον «Πρώτο Κόσμο», όπου στις μητροπόλεις στη διάρκεια του 19^ου και του 20^ου αιώνα κατακτήθηκαν πιο ανθρώπινες συνθήκες από τους εργαζόμενους για τους εργαζόμενους. Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο ότι υπήρξαν πολλές εξεγέρσεις από τα πρώτα χρόνια των αποικισμών και ότι στην εποχή του εκλογικού δικαιώματος όλο και πιο συχνά βλέπουμε τάση να ψηφίζονται πιο προοδευτικοί, πιο φιλολαϊκοί ηγέτες, αλλά μαζί μ’ αυτό πάει χέρι με χέρι και η αυταπάτη ότι με εκλογές, δημοψηφίσματα και το κοινοβουλευτικό δρόμο μπορείς να αλλάξεις ριζικά το συσχετισμό των δυνάμεων. Είχαμε σαφή παραδείγματα, τη Χιλή πχ , το 1973 και βλέπουμε σήμερα, ότι και στη Βενεζουέλα διαβρώνεται σιγά σιγά ο δρόμος των εκλογών με καθαρό μήνυμα των εξελίξεων, ότι επανάσταση δεν γίνεται με εκλογές, με δημοψηφίσματα και με δημοκρατικές διαδικασίες. Διαδικασία βλέπουμε, ναι, την μπολιβαριανή, αλλά προφανώς δεν πρόκειται για επαναστατική διαδικασία. Απλούστατα, η αστική τάξη ή, αν θέλετε, το καπιταλιστικό κατεστημένο, δεν θα αυτοκτονήσει. Ηδη το 1998, πριν νικήσει ο Τσάβες τις εκλογές, η γνωστή Μαντελίν Ολμπραϊτ, είχε δηλώσει, ότι οι ΗΠΑ δεν θα αποδεχθούν μια νίκη του Τσάβες. Από το 1998 χρονολογούνται και τα σχέδια για πραξικόπημα, πράγμα που πρώτο είχε επισημάνει το ΚΚ Βενεζουέλας.

Οι νίκες- λαϊκά χαστούκια (στις δυνάμεις που στηρίζουν τον ιμπεριαλισμό)

Από το 1998 μέχρι το 2007 ο Τσάβες είχε όλο νίκες σε εκλογές και δημοψηφίσματα. Ο λαός της Βενεζουέλας μοίραζε με την ψήφο του χαστούκια στο διεθνή ιμπεριαλισμό- ή τουλάχιστον αυτό νόμιζε – ο οποίος…..δεν καθόταν, βέβαια.  Το 1998 ο Τσάβες κέρδισε τις προεδρικές εκλογές με 56%. Τον Απρίλη του 1999  το 90% ενέκρινε τη σύγκληση μιας συνταγματικής συνέλευσης για να δημιουργηθεί ένα καινούργιο Σύνταγμα. Το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς 72%  ψήφισε υπέρ αυτού του νέου Συντάγματος, το οποίο αποτέλεσε την έναρξη της λεγόμενης «Μπολιβαριανής Επανάστασης». Το 2000  ο Τσάβες κέρδισε ξανά τις προεδρικές εκλογές με 60%. Το 2004 στις περιφερειακές εκλογές οι μπολιβαριανές δυνάμεις πήραν τις 22 από τις συνολικά 24 πολιτείες και πάνω από το 80% των δήμων της χώρας. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς έγινε ένα δημοψήφισμα για την παραμονή του Τσάβες στην εξουσία, στο οποίο τα 59% ενέκρινε την παραμονή του στην εξουσία. Στις νομοθετικές εκλογές του 2005  το Κίνημα της Πέμπτης Δημοκρατίας πήρε και τις 165 έδρες της Εθνικής Συνέλευσης με μια αποχή, ωστόσο, του 75%. Από το Κίνημα αυτό, άλλωστε, δημιουργήθηκε το Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας (PSUV). Η πρώτη ήττα ήρθε το Δεκέμβρη του 2007, όταν με μια αποχή του 45% η αναθεώρηση του Συντάγματος του 1999, που πρότεινε ο Τσάβες, έχασε το δημοψήφισμα με μικρή διαφορά. 50,7% απόρριψαν την αναθεώρηση. Μετά από οχτώ χρόνια νικών. Στις περιφερειακές εκλογές τέλος Νοεμβρίου  του 2008 οι μπολιβαριανές δυνάμεις κέρδισαν ξανά την πλειοψηφία, 17 πολιτείες. Το Φεβρουάριο του 2009 έγινε ένα δημοψήφισμα για μια συνταγματική τροπολογία για την κατάργηση των χρονικών ορίων των επανεκλογών, στο οποίο τα 55% ψήφισαν υπέρ της κατάργησης των ορίων.  Στις νομοθετικές εκλογές του 2010 το κόμμα του Τσάβες κέρδισε 98 από τις 165 έδρες, αλλά δεν πήρε τα δύο τρίτα πλειοψηφίας αναγκαία για να περάσει σημαντικές αποφάσεις. Τον Οκτώβρη του 2012 ο βαριά άρρωστος Τσάβες κέρδισε τις προεδρικές εκλογές με 55,07% και το Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς στις περιφερειακές εκλογές υποψήφιοί του κέρδισαν τις 20 των 24 πολιτειών.
Στο δεύτερο μέρος θα μιλήσουμε για τη συστηματική υπονόμευση της Μπολιβαριανής Διαδικασίας από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, την πορεία συνειδητοποίησης του Ούγκο Τσάβες και τις σημερινές εξελίξεις

πηγη Ατεχνως.gr.

Γιατί να ψηφίσω ΚΚΕ αφού δε θέλει να κυβερνήσει;

 Γιατί να ψηφίσω ΚΚΕ αφού δε θέλει να κυβερνήσει;

Ίσα-ίσα. Το ΚΚΕ παλεύει για να πάρει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της την εξουσία. Στην κυβέρνηση της εργατικής εξουσίας το ΚΚΕ θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα πρωτοστατήσει για την οργάνωση της νέας κοινωνίας, για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή των εργαζομένων στην άσκηση και τον έλεγχο της δικής τους εξουσίας. Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, οι  “βουλευτές”, θα είναι αιρετοί και ανακλητοί, θα λογοδοτούν σε αυτούς που τους εξέλεξαν, δεν θα έχουν κανένα υλικό προνόμιο.

Στον καπιταλισμό την εξουσία την έχουν οι εκμεταλλευτές. Αυτούς υπηρετούν και οι κυβερνήσεις, είναι όργανά τους. Οι κυβερνήσεις στο έδαφος αυτού του συστήματος άσχετα αν αυτοπροσδιορίζονται “αριστερές”, “προοδευτικές” ή οτιδήποτε άλλο δουλεύουν για τα συμφέροντα τους, υλοποιούν τις απαιτήσεις τους. Καμιά κυβέρνηση που κινείται μέσα στα πλαίσια της ΕΕ και του εκμεταλλευτικού συστήματος δε θα αποφασίσει την ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι οικογένειές μας τα προηγούμενα χρόνια, πολύ περισσότερο να εξασφαλίσει σύγχρονα δικαιώματα για το λαό και τη νεολαία.  Όσο οι εκμεταλλευτές έχουν την εξουσία, ο λαός και η νεολαία θα είναι στην αντιπολίτευση. Από αυτή τη μεριά θα είναι και το ΚΚΕ. Αυτό που έχουμε ανάγκη σήμερα είναι να δυναμώσει η εργατική-λαϊκή αντιπολίτευση ενάντια στην εξουσία των εκμεταλλευτών και τις κυβερνήσεις τους, που θα οργανώνει την αντίσταση, τη διεκδίκηση. Σε αυτήν την υπόθεση δίνει όλες του τις δυνάμεις το ΚΚΕ, γι’ αυτό την επόμενη μέρα των εκλογών πρέπει να είναι πιο δυνατό.

Οι λεγόμενες αριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη (π.χ. πριν κάποια χρόνια σε Γαλλία, Ιταλία), στις οποίες συμμετείχαν και κομμουνιστές, όχι μόνο δεν έδωσαν ανάσες στο λαό αλλά εφάρμοσαν κατά γράμμα τις κατευθύνσεις της ΕΕ, υλοποίησαν τις απαιτήσεις των εκμεταλλευτών. Ακόμα και αν είχαν αγνές προθέσεις (και όχι προθέσεις “έντιμου συμβιβασμού” με τα κοράκια της ΕΕ όπως έχει ο ΣΥΡΙΖΑ) οδηγήθηκαν σε αδιέξοδα, ψήφισαν αντιλαϊκά μέτρα. Ενώ μετά το πέρας της αριστερής κυβέρνησης, δυνάμωσε η απογοήτευση και η συντηρητικοποίηση (π.χ. Γαλλία, που τώρα πλέον βγαίνει πρώτο κόμμα η Λεπέν), το κίνημα πήγε χρόνια πίσω.

Γι’ αυτό το ΚΚΕ είναι εγγύηση. Γιατί δε δέχεται να πουλήσει τα συμφέροντα του λαού και της νεολαίας για μερικές υπουργικές καρέκλες, για συγχαρίκια από τους εκμεταλλευτές του λαού. Παλεύει για να πάρει ο λαός την εξουσία.

Πηγή: ekloges.kne.gr

Η ερωτηση της ημερας

 Η ερωτηση της ημερας

Η παρουσία του ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εγγυηθεί το φιλολαϊκό της περιεχόμενο;

Οχι. Γιατί στην πραγματικότητα αυτό που ζητείται από το ΚΚΕ είναι να δώσει στήριξη ή ανοχή σε μια κυβέρνηση που από χέρι θα συνεχίσει την αντιλαϊκή πολιτική.

Γιατί το λέμε αυτό;

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο με το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης όσο και με τις δηλώσεις στελεχών του, τις ομιλίες και συνεντεύξεις του πρόεδρου του, έχει κάνει πεντακάθαρο, αν δεις πίσω από τα συνθήματα, ότι η πολιτική του δεν πρόκειται να θίξει στο ελάχιστο όλα όσα ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση.

Εχουμε λοιπόν και λέμε:

- Τα μνημόνια και τη δανειακή σύμβαση δεν θα τα καταργήσει, όπως έλεγε, αλλά θα τα επαναδιαπραγματευτεί τηρώντας τις δεσμεύσεις, με βάση το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ, δηλαδή το πλαίσιο των αντιλαϊκών κατευθύνσεων της ΕΕ, των μνημονίων διαρκείας, της μόνιμης επιτήρησης κ.λπ. Οτι θα οδηγηθεί σε μια νέα συμφωνία, σε ένα δηλαδή νέο μνημόνιο αλά ΣΥΡΙΖΑ.

- Το χρέος το αναγνωρίζει και θα διαπραγματευτεί τον τρόπο με τον οποίο ο λαός θα το πληρώσει.

- Τα όσα έχασαν οι εργαζόμενοι στην κρίση δεν θα τα φέρει πίσω, θα δώσει ορισμένα ψίχουλα μόνο σε όσους έχουν οικογενειακό εισόδημα κάτω από 800 ευρώ, δηλαδή όσους βρίσκονται στην ακραία φτώχεια.

- Το αντιλαϊκό - αντεργατικό πλαίσιο θα το αφήσει άθικτο την ίδια στιγμή που υπόσχεται στα μονοπώλια και στο κεφάλαιο τα πάντα: φοροαπαλλαγές, ευνοϊκό περιβάλλον για τα κέρδη τους και τις επενδύσεις τους, που ο λαός ξέρει πολύ καλά πως τέτοιο περιβάλλον είναι αντιλαϊκό.

- Την ίδια στιγμή που δηλώνει πως δεν θα καταργήσει το ΦΠΑ και άλλους φόρους που αφορούν τη λαϊκή κατανάλωση, διαβεβαιώνει τους επιχειρηματίες ότι δεν θα ανεβάσει τους συντελεστές φορολόγησής τους.

- Διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις ότι δεν πρόκειται να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και ότι θα τηρήσει τις «διεθνείς υποχρεώσεις» της χώρας. Εχει στόχο μάλιστα να παίξει και πιο «ενεργό ρόλο».

- Οτι οι δαπάνες για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς δεν πρέπει να μειωθούν.

- Οτι θα τηρήσει τη δημοσιονομική σταθερότητα και θα παραμείνει πιστός στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, δηλαδή στη λιτότητα όσον αφορά τις λεγόμενες δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια κ.λπ.

Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν το ΚΚΕ να παρέχει ανοχή, πολύ περισσότερο στήριξη, σε μια τέτοια κυβέρνηση; Τι επιβεβαιώνει αυτή η εξέλιξη στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, η εγκατάλειψη κάθε είδους ριζοσπαστικής συνθηματολογίας, ακόμα και πριν γίνει κυβέρνηση; Αυτό που έλεγε πάντα το ΚΚΕ ότι μια κυβέρνηση στο έδαφος του αντιλαϊκού καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, του σάπιου πολιτικού συστήματος, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί στην ίδια αντιλαϊκή κοίτη.

Μια τέτοια στάση από μεριάς του ΚΚΕ θα ήταν προδοσία των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, συνδιαλλαγή με το κεφάλαιο και τα μονοπώλια, παραίτηση από την υπεράσπιση των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων. Ενα τέτοιο ΚΚΕ που θα έμπαινε στο τσεπάκι τους, θα ήταν ένα ΚΚΕ που δεν θα χρειαζόταν ο λαός. Υπάρχει ευρωπαϊκή και διεθνής πείρα για το που κατάντησαν τα ΚΚ και το εργατικό - λαϊκό κίνημα στις χώρες που τα ΚΚ ακολούθησαν αυτό το δρόμο. Οδηγήθηκαν στην απαξίωση, την ανυποληψία, ενώ η εργατική-λαϊκή απογοήτευση οδηγήθηκε μαζικά σε αντιδραστικούς δρόμους χωρίς αντίπαλο στην πραγματικότητα.

Αντίθετα, ο λαός χρειάζεται την επόμενη ημέρα των εκλογών δυνατό ΚΚΕ, οργανωτή της εργατικής-λαϊκής αντιπολίτευσης απέναντι σε όλα αυτά που θα είναι εδώ και την επόμενη ημέρα των εκλογών, την ΕΕ, το κεφάλαιο, την εργοδοσία, τα μνημόνια διαρκείας, το αντεργατικό-αντιλαϊκό πλαίσιο. Ο λαός την επόμενη ημέρα θα έχει ανάγκη ένα ΚΚΕ μπροστάρη των αγώνων και όχι βαστάζο, άλλοθι μιας αντιλαϊκής πολιτικής. Ετσι μόνο μπορεί να κρατηθεί ζωντανή η ελπίδα για να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματική προοπτική που συμφέρει τους εργαζόμενους, το λαό.

H πολιτική αλητεία, η θρασύτητα και η αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεφύγει!

 H πολιτική αλητεία, η θρασύτητα και η αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεφύγει!

Εκτεταμένα χαρακτηριστικά πολιτικής αλητείας πλεον από τους μεταλλαγμένους ψεκασμενοσοσιαλδημοκρατικούς κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ..

Διαβάζουμε στη δήλωση του Κ. Πουλάκη υπεύθυνου του ΣΥΡΙΖΑ στη διακομματική για τις εκλογές το παρακάτω προκλητικό κείμενο:

"Με αφορμή τη σημερινή συνεδρίαση της διακομματικής επιτροπής, ο Κώστας Πουλάκης, υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Β' Αθηνών, μέλος της Π.Γ. και εκπρόσωπος του κόμματος στην επιτροπή, έκανε την ακόλουθη δήλωση: Από τη σημερινή συνεδρίαση της διακομματικής επιτροπής μπορούν να βγουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε ενώπιον μίας ανίερης συμμαχίας όλων έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ακόμα και αν παραβλέψει κανείς τις –ούτως ή άλλως φαιδρές– απαιτήσεις του κ. Μουρούτη να καταγγείλει η διακομματική επιτροπή τον ΣΥΡΙΖΑ για τα πάντα, ακόμα και για τις παροιμίες, δεν μπορεί να μην σταθεί στην επιμονή του ΚΚΕ να πραγματοποιήσει την προεκλογική του συγκέντρωση τη μέρα που παραδοσιακά, εδώ και 40 χρόνια, ανήκει στην αξιωματική αντιπολίτευση. Και, πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να παραβλέψει τη στήριξη που απλόχερα παρείχαν άπαντες, και κυρίως η απερχόμενη συγκυβέρνηση, στον Περισσό. Ευτυχώς, οι πολίτες έχουν κρίση και αντιλαμβάνονται πλήρως σε τι αποσκοπούν τέτοιου είδους μεθοδεύσεις".

Δηλαδή λένε πως το ΚΚΕ στηρίζεται υπόγεια από την κυβέρνηση επειδή επέλεξε και ανακοίνωσε (από τη συγκέντρωση του ΣΕΦ κιόλας δηλαδή πριν 5 μέρες) κεντρική προεκλογική συγκέντρωση, για την Πέμπτη 22 Γενάρη στο Σύνταγμα.

Προφανώς το κόμμα που θα γίνει κυβέρνηση και μιλάει για το λαό φοβάται τη σύγκριση την ίδια μέρα, αγχώνεται! Πόσο περισσότερο όταν έχει επιλέξει τον κλειστό χώρο στο ταεκβοντο! Και μιλάμε για χώρο και μέρος κάτι χιλιόμετρα μακριά, στην άλλη άκρη του κόσμου..

Αστείοι και ξεφτύλες..

Και το πιο αστείο είναι πως επικαλούνται το έθιμο (ο θεός να το κάνει) όταν στις ευρωεκλογές δεν είπαν τίποτα για την κοινή μέρα συγκέντρωσης που είχαν τα δύο κόμματα.

Αλλά το ακόμα πιο αστείο είναι πως στις εκλογές του Μάη το 2012, στις πρώτες εκλογές δηλαδή έκαναν συγκέντρωση την Πέμπτη 3 Μάη παρόλο που ήταν το κόμμα του 4%. 

Τι έπαθαν και αναστατώθηκαν ξαφνικά; Και τι άθλια ανακοίνωση είναι αυτή;

Έπαρση και αλητεία μαζί. Μιλάμε πως θα δούμε τέρατα όταν και αν γίνουν κυβέρνηση.

Προς το παρόν ας παρακολουθήσουν τη συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα λίγο πριν μπουν στο τακεβοντο!

 Γελοίοι και άθλιοι!

Linkwithin

Τι (δεν) μου έμαθε η προεκλογική περίοδος

Posted by 2310net

Μέχρι τώρα στην προεκλογική περίοδο έχουν συζητηθεί τα εξής:

1. Που θα βρει τα λεφτά ο ΣΥΡΙΖΑ να μοιράσει ψίχουλα;

2. Τι θα κάνει με τη δόση και την Τρόικα;

3. Είναι ο Σαμαράς μαλάκας;

4. Τρολάρισμα σε ΝΔ και ΑΝΕΛ για τα προεκλογικά τους σποτ

5. Θα κατέβουν οι εικόνες από τα σχολεία;

6. Θα φτιάξουν γήπεδο για τον Μελισσανίδη;

7. Τι είπε η Ραχήλ και τι απάντησε ο Άδωνις;

8. Θα δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ χαρτιά σε όλους τους μετανάστες

9. Θα φύγουμε από την Ε.Ε.

10. Θα βγούμε από το ευρώ;

Αν εξαιρέσουμε τα τρια τελευταία που τίθενται ως εκφοβισμός από την ΝΔ και όχι ως πραγματικά ζητήματα, μιλάμε για την χειρότερη ίσως προεκλογική περίοδο όλων των εποχών. Και αυτό συμβαίνει και με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ που όσο προηγείται δημοσκοπικά αρκείται στα κλισέ, κενά περιεχομένου συνθήματα (η ελπίδα έρχεται, το μέλλον ξεκίνησε κλπ.) και δεν ανοίγει θέματα στα οποία μπορεί να εκτεθεί, ορισμένα από τα οποία είναι πολύ σοβαρά και για τα οποία τα προηγούμενα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν λαλίστατος. Ας δούμε ορισμένα από αυτά:

Τέθηκε κάποιο ζήτημα εξωτερικής πολιτικής; Λίγο καιρό πριν τούρκικα πλοία σουλατσάραν στο Αιγαίο και στην Κύπρο

Τέθηκαν τα εργασιακά; Τι θα γίνει με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας; Με τις ημερήσιες και τις μηνιαίες συμβάσεις; Τις απλήρωτες υπερωρίες; Τις μαζικές απολύσεις; Θα καταργηθούν τα voucher και τα ΚΟΧ που θυμίζουν εργασιακό μεσαίωνα;

Τέθηκαν τα ζητήματα ανθρώπινων δικαιωμάτων; Τι θα γίνει με το ΔΟΥΒΛΙΝΟ 2; Με τα βασανιστήρια; Θα κυνηγηθούν οι επίορκοι αστυνομικοί; Θα εξαρθρωθούν τα υπόγεια κυκλώματα ΕΛ.ΑΣ-Χ.Α.; Θα σταματήσουν τα χημικά και τα δακρυγόνα;

Τέθηκαν τα εκπαιδευτικά ζητήματα; Θα γίνει ανάκληση της λειτουργίας των κολλεγίων που έχουν εξομοιωθεί με τα ΑΕΙ; Θα καταργηθούν οι νόμοι και οι διατάξεις που έχουν μετατρέψει το σχολείο σε εξεταστικό κέντρο; Θα κλείσουν οι απαράδεκτες τράπεζες θεμάτων; Θα στελεχωθούν τα σχολεία με μόνιμους εκπαιδευτικούς και όχι αναπληρωτές που κάθε χρόνο μετακομίζουν από νησί σε νησί;

Τέθηκαν ζητήματα ιδιωτικοποιήσεων; Θα καταργηθεί το ΤΑΙΠΕΔ; Θα αρθούν οι αποφάσεις για το Ελληνικό, τα αεροδρόμια, τον ΟΠΑΠ; Θα κλείσει κανένα διόδιο;

Τέθηκαν ζητήματα επανοικοδόμησης κρατικών μηχανισμών και δομών σε άλλη κατέυθυνση; Θα ξαναγίνει η ΕΡΤ; Πως θα είναι; Τι χαρακτήρα θα έχει; Θα έχουμε δημόσιο αερομεταφορέα; Θα καταργηθούν οι νόμοι ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ; Θα εκδιωχθεί η “Ελληνικός Χρυσός” για το περιβαλλοντικό έγκλημα στις Σκουριές; Η ΕΛΒΟ; Τα Ναυπηγεία; Τι θα γίνει με όλα αυτά;

Μεταγραφικό πατατάκι

 Μεταγραφικό πατατάκι

Η ολοκλήρωση του προεκλογικού μεταγραφικού παζαριού κι η συμπλήρωση-παρουσίαση των ψηφοδελτίων στις αρχές της βδομάδας, μας δίνει το έναυσμα για ένα μικρό αφιέρωμα στις πιο ηχηρές μετακινήσεις, τα μεγαλύτερα μεταγραφικά αποκτήματα του ιανουαρίου, και τα σενάρια, που ναι μεν δεν ευοδώθηκαν, αλλά έριξαν το σπόρο για την επόμενη φορά.

Αυτές που έγιναν

Ραχήλ μακρή, από τους ανελ στο σύριζα. Στο παραένα της προθεσμίας, με προσωπική παρέμβαση του προέδρου αλέξη. Πρόεδρε-πρόεδρε, σε παρακαλώ, φέρε και ροναλντίνιο στο συνασπισμό.

Αλλά όχι. Αντί για ροναλντίνιο, έφερε τσουκαλά. Όχι της θύρας επτά, αλλά ο σημιτάνθρωπος. Που ήρθε πακέτο με το σύνθημα του σημιτικού πασόκ: το μέλλον ξεκίνησε.

Δυναμικά παρενέβη ο πρόεδρας αλέξης και στη μεταγραφή παραστατίδη, πατάσσοντας δημοκρατικά την κλίκα-ανταρσία των στελεχών της τοπικής ομάδας, που απειλούσαν με μαζική παραίτηση. Εδώ όμως είμαστε μελλοκυβερνώσα αριστερά, ένα βήμα πριν τον τίτλο, όχι η κορίνθιανς του σόκρατες, με ιστορίες αμεσοδημοκρατίας.

Ο πρόεδρος ενίσχυσε επίσης καίρια τη δεξιά, πασοκική γραμμή με δυνατό όνομα, θοδώρα τζάκρη, τρία στα τρία μνημόνια χλατσωτά. Και για αντίβαρο στα μάτια του κόσμου (που βαραίνουν εύκολα και δεν ανοίγουν, για να αντικρίσουν την αλήθεια κατάματα), η αριστερή μεταγραφή του πρώην μέλους του κκε στη λάρισα, που δεν τον άφηναν να κάνει διευθυντική καριέρα.

Στο μεσαίο χώρο (μακριά από άκρα, εστίες κι ενδιαφέρουσες φάσεις), τα κεντρώα κόμματα παίζουν αδιάφορα πασούλες μεταξύ τους τα στελέχη τους, με τους τατσό, ψαριανό και λυκούδη να καταλήγουν στο ποτάμι, για να κολυμπήσουν έρποντας προς την επανεκλογή τους.

Ενώ η νδ κλέβει τις εντυπώσεις από το σύριζα (που πήρε το πολύ χαρτί και σε λίγο θα αρχίσει να δίνει δανεικούς σε παραρτήματα), με τον αντιμνημονιακό οικονόμου –που αντίθετα με την τζάκρη, ποτέ δεν ψήφισε κάποιο μνημόνιο- και την άντζελα γκερέκου, που πήγε να το παίξει δίπορτο, σα ντι στέφανο και περσεφόνη των φτωχών, αλλά φοβήθηκε την τιμωρία της ουεφα και επέλεξε το κόμμα που της δίνει πιο πολλές πιθανότητες να εκλεγεί.

Τελευταίος αλλά καλύτερος στη σχετική λίστα ο αλέκος που ενώθηκε κι επισήμως με την ανταρσυα (με το ψευδώνυμο σχέδιο β’), αν και κάποιοι μειοψηφούντες αντάρτες αντιδρούσαν σαν παοκτζήδες στην επιστροφή του σαλπιγγίδη.

Αυτές που τελικά δεν έγιναν

Η ραχήλ μακρή στην ανταρσυα. Την οποία χρησιμοποίησε έξυπνα όμως, όπως οι μάνατζερ των παικτών παρουσιάζουν υποτιθέμενες, φουσκωμένες προτάσεις ανταγωνιστών, για να κλείσουν καλύτερη συμφωνία για τον πελάτη τους.

Ο χάρρυ κλυνν, παλιός πρόεδρος του απόλλωνα καλαμαριάς και της επαε, στο σύριζα. Είχαν κλείσει λέει συμφωνία κυρίων να κατέβει αλλού, όμως ο λόγος του σύριζα είναι (κοινωνικό) συμβόλαιο. Και αυτό δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στις προεκλογικές κολεγιές, για να το διαπιστώσει.

Η γιαταγάνα στο σύριζα, αν και ο (μικρο)αστικός μύθος λέει πως είχε πάει μες στις γιορτές, μόνη της, απρόσκλητη, στην κουμουνδούρου, για να πιει ένα κρασί και να ευχηθεί στον πρόεδρο. Στην υγειά του κορόιδου.

Ο χατζημαρκάκης στη νδ για το μεγάλο νεοφιλελεύθερο μέτωπο, γιατί κατά το παρελθόν είχε αναφερθεί απαξιωτικά στο βασιλιά ήλιο, κώστα καραμανλή το νεότερο, όπως δηλ ο καραγκούνης και ο κυργιάκος κάποτε για τη διοίκηση του παναθηναϊκού.

Ο αλαβάνος στην ανταρσυα. Καταφέρνει να είναι και στις δύο κατηγορίες, καθώς ναι μεν έκλεισε τη μεταγραφή του, αλλά δε συμπεριλήφθηκε στα ψηφοδέλτια της μαρς (για να γλυκάνει λίγο το χάπι στους διαφωνούντες), και έτσι δεν αποκτά άμεσα δικαίωμα συμμετοχής. Δεν πειράζει όμως, γιατί βλέπει σε βάθος χρόνου μετά τις εκλογές κι είναι επένδυση με προοπτική.

Ο παντελίδης στη νδ, όπως ακουγόταν για αρκετές μέρες. Κρίμα από μία άποψη, γιατί ταιριάζετε σου λέω. Εκτός κι αν ήταν να πάει στην χρυσή αυγή –ακόμα καλύτερα. Φίδι είσαι δε θα αλλάξεις.

Ο μίμης ανδρουλάκης στο σύριζα. Η μεταμέλειά του προς το τέλος της κυβερνητικής θητείας δεν ήταν έγκαιρη, για να είναι τουλάχιστον αληθοφανής. Αλλά τα σκουλήκια του πασόκ ποτέ δεν χάνονται.

Ο καζάκης με τους ανελ. Για να τους δώσει τα δεκαδικά που τους λείπουν για να μπουν στη βουλή, να γίνει κι ο ίδιος βουλευτής, να κόψουν την αυτοδυναμία από το σύριζα, με τον οποίο θα συνεργαστούν για να μην εκτροχιαστεί το (κόκκινο) τρένο, και να περιμένει κάποιο υπουργείο. Ο δρόμος ενός φυρερίσκου προς την εξουσία.

Και η δεκάδα συμπληρώνεται με τον χαλασμένο αρραβώνα του βαλιανάτου με το ποτάμι και του πρώην χρυσαυγίτη στάθη μπούκουρα με τους πάντες, που τον άφησαν στην άκρη σα μεταμελημένη στυμμένη λεμονόκουπα.

Παραμένοντας στο ίδιο αθλητικό κλίμα, μπορούμε επίσης να σημειώσουμε.
Τις απειλές του σαββίδη για αποχώρηση από το πρωτάθλημα (ου μην και από την ευρωζώνη).

Το οφσάιντ στο γκολ του νικόλα από το σποτάκι της νδ, και τον παιδεραστή που τους κόβει την μπάλα, για να τους πει κλισέ ανοησίες. Και οι καραμέλες κύριε;

Το σλόγκαν της νδ «ψηφίζουμε για να χτίσουμε». Και η έμφαση στο ίδιο σποτάκι «φτιάχνουμε γήπεδο στην χώρα, για να παίξει μπάλα», που παραπέμπει ευθέως στην αεκ και τη νέα φιλαδέλφεια.

Τους λεονταρισμούς του συριζαίου φίλη για το μελισσανίδη, ενώ ο προϋπολογισμός της δούρου του παραδίνει ζεστό κρατικό χρήμα, είκοσι εκατομμύρια ευρώ.

Τις σαφείς θέσεις του σύριζα σχετικά με το γήπεδο, που συμπυκνώνονται πολύ καλά σε αυτό το σκίτσο του πάνου ζάχαρη.

Του Πάνου Ζάχαρη

Τη συνάντηση του τσίπρα με τους παλαίμαχους της αεκ, και την ατάκα του μανωλά προς τον τσίπρα: εδώ πρόεδρε, δεν μπορείς να κάνεις ζάφτι το βασιλόπουλο και θα τα βάλεις με τη μέρκελ; Που είναι παραλλαγή μιας παλιότερης πετυχημένης ατάκας: εδώ δεν μπορείτε να διαγράψετε τον τάδε και θέλετε να διαγράψετε το δημόσιο χρέος;

Κλείνουμε με τη συνέντευξη με το ποταμίσιο πολιτικό ον γιώργο μαυρωτά και την αφοπλιστική του ειλικρίνεια στην ερώτηση για το ιδεολογικό του στίγμα.

-Αν σε ρωτούσε κάποιος που περίπου κινείσαι ιδεολογικά, τι θα του απαντούσες;
-Είμαι σοσιαλφιλελεύθερος. Από το πρώτο συνθετικό παίρνω την ανθρωποκεντρική προσέγγιση κι από το δεύτερο την ελευθερία της δημιουργίας.

Λίγο πιο κάτω αναφέρεται και στην ανάγκη ανανέωσης της κοε (πόση ακόμα;), αλλά δυστυχώς εννοεί την κολυμβητική ομοσπονδία και όχι τους πάλαι ποτέ μαοϊκούς.

Υγ: σε αυτό το σύνδεσμο μπορείτε να δείτε όλους τους υποψήφιους των κομμάτων, που προέρχονται από τον χώρο του αθλητισμού.

Τέτοια κυβέρνηση έχετε;;;;;;;

Τέτοια κυβέρνηση έχετε;;;;;;;

Ας τη φανταστούμε κάπως έτσι - μια κυβέρνηση που: 

  Πρώτο: Θα είναι βγαλμένη από τα σπλάχνα του λαού και όπως μονομερώς οι εχθροί του λαού του επέβαλαν Μνημόνια, εκείνη ενεργώντας στο όνομα του λαού εξίσου μονομερώς (πώς αλλιώς;) θα καταργήσει  χωρίς δεύτερη κουβέντα τα Μνημόνια.

  Δεύτερο: Μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει άμεσα τις αδικίες σε βάρος του λαού. Πώς; Εντοπίζοντας άμεσα και στέλνοντας τον λογαριασμό στα 559 «πατριωτάκια» μας που μέσα στα χρόνια της κρίσης, όταν 6,3 εκατομμύρια Έλληνες ρίχτηκαν στη φτώχεια, εκείνοι είδαν τα πλούτη τους να εκτινάσσονται στα 76 δισ. δολάρια («Βήμα», 24/8/2014) και να ανέρχονται στο 45% του ΑΕΠ της χώρας. 

  Τρίτο: Μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει άμεσα τις αδικίες σε βάρος του λαού εντοπίζοντας άμεσα και στέλνοντας το λογαριασμό σε εκείνα τα 11 «πατριωτάκια» μας που μέσα στα χρόνια της κρίσης, όταν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι ρίχτηκαν στην ανεργία, εκείνοι (έρευνα της «Wealth-Χ» και της ελβετικής τράπεζας «UBS») είδαν την περιουσία τους να αυξάνεται από 16 δισ. δολάρια το 2013 στα 18 δισ. δολάρια το 2014 κατέχοντας (11 μόλις άνθρωποι) σχεδόν το 10% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας. 

 Τέταρτο: Μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει άμεσα τις αδικίες σε βάρος του λαού εντοπίζοντας άμεσα και στέλνοντας τον λογαριασμό σε εκείνο το 10% του πλουσιότερου πληθυσμού της χώρας που τα χρόνια της κρίσης, την περίοδο που στην Ελλάδα έφτασαν να υποσιτίζονται 686.000 παιδιά (έκθεση Unicef), αυτή η μειοψηφία είδε τα πλούτη της να εκτινάσσονται φτάνοντας σήμερα στο σημείο να κατέχει το 56,1% του εγχώριου πλούτου από το 48,6% που συγκέντρωνε το 2007 (έκθεση της ελβετικής τράπεζας «Credit Suisse»).

  Πέμπτο: Μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει άμεσα τις αδικίες σε βάρος του λαού εντοπίζοντας άμεσα και στέλνοντας τον λογαριασμό σε εκείνους που διατηρούν κεφάλαια τοποθετημένα στο εξωτερικό ύψους 140 δισ. ευρώ, όταν ένας στους δυο Έλληνες αναγκάζεται να δανειστεί ή να εκποιήσει περιουσιακά του στοιχεία για να επιβιώσει (έρευνα ΓΣΕΒΕΕ).

 Έκτο: Μια κυβέρνηση σε μια χώρα όπου ο εργάτης, ο αγρότης, ο βιοπαλαιστής έχασαν το 40% του εισοδήματός τους τα τελευταία χρόνια, θα στείλει τον (αντίστοιχο) λογαριασμό σε όλους τους προηγούμενους καθώς και σε εκείνους που φοροαποφεύγουν μέσω Λουξεμβούργου ή άλλων «παραδείσων», σε εκείνους που ο αφορολόγητος «πατριωτισμός» τους περνάει μέσα από «λίστες Λαγκάρντ», μέσα από εμβάσματα δισεκατομμυρίων στο εξωτερικό, μέσα από «οφ σορ» εταιρείες κι από άλλα τέτοια «νόμιμα και ηθικά». 

 Έβδομο: Μια κυβέρνηση του λαού που όπως μονομερώς οι εχθροί του λαού του έχουν φορτώσει στην καμπούρα του ένα χρέος που αφενός ο λαός το έχει πληρώσει χίλιες φορές κι αφετέρου δεν το δημιούργησε αυτός, εκείνη θα απαλλάξει το λαό από αυτό το χρέος, θα αρνηθεί να το πληρώσει, θα το διαγράψει μονομερώς (πως αλλιώς;) διακηρύσσοντας προς εγχώρια και ξένα όρνεα πως ό,τι φάγατε – φάγατε.

 Όγδοο: Μια κυβέρνηση που θα «εξηγήσει» στους τραπεζίτες πως τα 250 δισ. ευρώ που έχουν «δανειστεί» αυτά τα χρόνια είναι λεφτά του λαού, αφού ο λαός τα έχει πληρώσει, και άρα θα τεθούν στην υπηρεσία του λαού, θα τεθούν στην οικονομική αναγέννηση της χώρας μέσα από ένα παραγωγικό και πανεθνικό σχεδιασμό με γνώμονα το κοινωνικό όφελος και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

 Ένατο: Μια κυβέρνηση που όπως μονομερώς οι εγχώριοι και ξένοι «σωτήρες» του λαού του επέβαλαν μια δανειακή σύμβαση που θέτει τη χώρα υπό το αγγλικό δίκαιο και υπό την δικαιοδοσία του δουκάτου του Λουξεμβούργου, εκείνη το ίδιο μονομερώς (πώς αλλιώς) θα κάνει την δανειακή σύμβαση χαρτοπόλεμο και χωρίς καμία διαπραγμάτευση θα την πετάξει στον σκουπιδοτενεκέ.         

 Δέκατο: Μια κυβέρνηση που από την πρώτη μέρα θα εξασφαλίσει δουλειά, ψωμί, σύνταξη, θέρμανση, υγεία, παιδεία, κοινωνική πρόνοια στο λαό και θα τα εξασφαλίσει επειδή ακριβώς θα αρνηθεί να ξαναδώσει έστω και ένα τρύπιο ευρώ σε κερδοσκόπους και τοκογλύφους και επειδή ό,τι παράγει πλούτο στον τόπο δεν θα το χαρίζει στους «επενδυτές», δεν θα το βάζει ενέχυρο στις «Αγορές», αλλά θα το θέσει στην υπηρεσία του λαού, που σημαίνει: Τέλος στο ξεπούλημα και στο πλιάτσικο, πέρασμα υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο όλων των τομέων στρατηγικής σημασίας στην οικονομία, από την ενέργεια, τον ορυκτό, επίγειο και εναέριο πλούτο μέχρι τις τηλεπικοινωνίες, τις δημόσιες μεταφορές και φυσικά τον τραπεζικό τομέα.   

 Ενδέκατο: Μια κυβέρνηση που δεν θα αναγνωρίζει στα «κολέγια των Επιτρόπων», σε καμία ΕΕ και σε κανένα ΔΝΤ το «δικαίωμα» να ρημάζουν και να υπονομεύουν την οικονομία της χώρας, που θα ενεργεί με γνώμονα την ανύψωση του παραγωγικού επιπέδου του τόπου και την αναδημιουργία της Ελλάδας, διεκδικώντας αμοιβαία επωφελείς σχέσεις στο πλαίσιο της αλληλεξάρτησης εντός του παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος και του παγκόσμιου «καταμερισμού εργασίας».    

 Δωδέκατο: Μια κυβέρνηση που δεν θα επιτρέπει στα ΝΑΤΟ και στις Κομισιόν να ποδοπατούν την εθνική κυριαρχία και την λαϊκή αξιοπρέπεια, που δεν θα θεωρεί «μονόδρομο» τα δεσμά τους, και που στα παιχνίδια των εκβιασμών, των απειλών και των υπονομεύσεων θα αντιτάσσει την λαϊκή οργάνωση, τη λαϊκή θέληση, τη λαϊκή αποφασιστικότητα και την πατριωτική και διεθνιστική αλληλεγγύη.     

 Άσχημη θα ήταν μια τέτοια κυβέρνηση; Δεν φαντάζομαι. Αλλά έχω και πλήρη επίγνωση ότι, μια βδομάδα πριν τις εκλογές, στο ερώτημα προς τους υποψήφιους κυβερνώντες αν «έχετε τέτοια κυβέρνηση» να μου προτείνετε, η απάντηση που θα λάμβανα θα ήταν ότι… η φαντασία μου καλπάζει.

 Διαβεβαιώνω, λοιπόν, ότι τόσο φαντασιόπληκτος δεν είμαι ώστε να πιστεύω ότι μπορεί στις 26 Ιανουαρίου να έχω μια τέτοια κυβέρνηση.   Εντούτοις δεν νομίζω (με το συμπάθιο κιόλας) ότι θα πρέπει να παραιτηθώ από το να θέλω μια τέτοια κυβέρνηση.

  Και φυσικά δεν νομίζω (με το συμπάθιο κιόλας), ακόμα κι αν δεν μπορώ να έχω μια τέτοια κυβέρνηση, ότι θα πρέπει να παραιτηθώ από το δικαίωμά μου, την παραπάνω Δευτέρα, να έχω μια τέτοια αντιπολίτευση.

 Νίκος Μπογιόπουλος: 

 «Λιγότερο απατεώνας»…

Από Οικοδόμος

Ο Πάγκαλος δήλωσε ότι θα ψηφίσει Σαμαρά «γιατί είναι ο λιγότερο απατεώνας απ’ όλους». Μόνο η λογική ενός βέρου πασόκου μπορεί να «ζυγίσει» την απατεωνιά. Η λογική που εδώ και δεκαετίες μπολιαζόταν σε εκατομμύρια συνειδήσεις για να μεταλλαχτεί σε αυτή του «μικρότερου κακού». Την ―πολύτεκνη― μάνα του καναπέ και της ψευδαίσθησης, της λαμογιάς και του «σταρχιδισμού», του φόβου και της αυταπάτης· των παιδιών που μεγάλωσαν και παντρεύτηκαν την υποταγή.
Αν και έφυγε από το ΠΑΣΟΚ, ο Πάγκαλος παραμένει φανατικός ―φανατικότερος από ποτέ― πασόκος. Ως… άνδρας επιφανής ενός αόρατου «κόμματος» που στις γραμμές του βρίσκουν στέγη μέλη και οπαδοί πολλών κομμάτων, επιμελώς περιφέρει τη γραφικότητά του αγωνιώντας να ξεπληρώσει μέχρι δεκάρας τα «χρέη» του απέναντι στους εντολοδόχους του.
Το ίδιο χυδαίος όσο και αυτάρεσκος, όσο το μερίδιό του στη δημοσιότητα θα φθίνει, ασθμαίνοντας θα προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το είδωλό του στη θολή αντανάκλαση ενός συστήματος που αργοσβήνει· αυτού που τον έκανε Πάγκαλο

.http://atexnos.gr/wp-content/uploads/2014/12/atexnos-banner.png

ΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

 ΟΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Το έργο εμείς οι ηλικιακά παλαιότεροι το έχουμε ξαναδεί. 

«Η γενιά της εθνικής αντίστασης ψηφίζει ΠΑΣΟΚ» ψιθύριζαν προβοκατόρικα τα  «αριστερά» παπαγαλάκια τη δεκαετία του 80! «Το ΠΑΣΟΚ είναι σαν το καρπούζι, πράσινο απ’ έξω και κόκκινο από μέσα!», έλεγαν, κλείνοντας πονηρά το μάτι στους ψηφοφόρους του ΚΚΕ, αλλά και  στους ρημαγμένους, τότε, από την πολιτική της «επάρατου Δεξιάς.»

Σήμερα, μια βδομάδα πριν τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας κάνει τις απαραίτητες για το σύστημα κολοτούμπες, έχοντας ενσωματώσει ένα μεγάλο μέρος των πρωτοκλασάτων στελεχών του ΠΑΣΟΚ και του αστικού συστήματος, που είτε έχουν θητεύσει  σε υπουργικούς θώκους, είτε έχουν ψηφίσει μνημονιακούς όπως λέει ο ίδιος νόμους,  σέρνει τον  ίδιο χορό της προβοκάτσιας σε βάρος του ΚΚΕ, σε βάρος όλων όσοι νιώθουν ότι ανήκουν στην αριστερά της ρήξης και προσπαθούν να αποφύγουν τις συμπληγάδες της ενσωμάτωσης στο άθλιο καπιταλιστικό σύστημα.

Κουτοπόνηρα διαδίδουν ότι  « το ΚΚΕ ,όσα λέει τα λέει για τα μάτια, στο τέλος θα μας δώσει ψήφο ανοχής». Ο αρχηγός τους κ. Τσίπρας, δεν μπορεί να διανοηθεί, δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή  του , να δοθεί η δυνατότητα σε μια «αριστερή» κυβέρνηση να κυβερνήσει και το ΚΚΕ να μην της δώσει ψήφο στήριξης! 

Πρόθυμοι  ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ , που δηλώνουν όμως ΚΚΕ, αναλαμβάνουν να φέρουν την προβοκάτσια εις πέρας επί  το λαϊκότερο: «Εμείς, διαδίδουν, ΚΚΕ θα ψηφίσουμε, αλλά να δεις που το κόμμα θα στηρίξει το ΣΥΡΙΖΑ, αφού και τα μισά να κάνει θα είμαστε κερδισμένοι»!

Τόσο κερδισμένοι,  όσο η «γενιά της Εθνικής Αντίστασης» που ψήφισε ΠΑΣΟΚ για να φύγουν οι αμερικάνικες βάσεις του θανάτου!

Τόσο κερδισμένοι, όσο αυτοί που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ για να φύγουμε από την ΕΟΚ που με το ΝΑΤΟ ήταν του πολέμου το συνδικάτο!

Τόσο κερδισμένοι , όσο αυτοί που πίστεψαν στην αλλαγή, στα χρυσά κουτάλια της Ευρώπης, της ΟΝΕ κλπ και βρέθηκαν να πληρώνουν τα σπασμένα του χρηματιστηρίου, των Ολυμπιακών αγώνων,  των μιζών του Βατοπεδίου , της Siemens και όλων των ευαγών ιδρυμάτων του καπιταλισμού.

Τόσο κερδισμένοι όσο οι συνταξιούχοι των 300 ευρώ και οι εργαζόμενοι των 500!

Τόσο κερδισμένοι, όσο ο ελληνικός λαός που από το 2000 και εντεύθεν έχει πληρώσει σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού περίπου 700 δις ευρώ σε δάνεια και τόκους στο μεγάλο κεφάλαιο!

Η φάκα λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ στήνεται  σε παλιές, αλλά δοκιμασμένες συνταγές, άλλωστε δεν έχει τυχαία  πολιτικά ξεπλύνει το 80% του ΠΑΣΟΚ που βρίσκεται στις τάξεις του! 

Ο άνθρωπος του λαού που είναι και νιώθει αριστερός. Ο εργαζόμενος ή συνταξιούχος που ψυχανεμίζεται το νέο διπολικό παιχνίδι σε βάρος του. Ο νεολαίος  που χειμάζεται και θέλει και ελπίζει να βγάλει από πάνω του το βάρος της ανεργίας, όλοι αυτοί που θέλουν να απαλλαγούν από το βραχνά της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ , που τους τσάκισε τη ζωή, ψάχνουν μια ασφαλή διέξοδο, άσχετα αν αντιλαμβάνονται ή όχι  την απάτη του αστικού κοινοβουλευτισμού. Ψάχνουν έναν τρόπο που να εγγυάται ότι η ψήφος τους θα πιάσει τόπο, κι αυτό το αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ ανεξαρτήτως, αν συμφωνούν σε όλα μαζί του. 

Ε, λοιπόν εδώ έρχονται οι προβοκατόρικοι ψίθυροι του ΣΥΡΙΖΑ να τους αφήσουν είτε άμεσα είτε έμμεσα το μήνυμα: «Το ΚΚΕ με το κύρος του, με τους αγώνες του με το αίμα που χύνει καθημερινά στους τόπους δουλειάς είναι μαζί μας και μην ακούτε που κάνει το δύσκολο»!

Λογικό λοιπόν είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν το βήμα, που θέλουν να στηρίξουν το ΚΚΕ, που θέλουν να βάλουν ένα λιθαράκι σε μια ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση στο πλευρό τους , να οδηγηθούν είτε  με τους ψιθυριστές του ΣΥΡΙΖΑ είτε με τα «Λαζοπούλεια» παπαγαλάκια, στην απ’ ευθείας ψήφο στο εν λόγω κόμμα , παρά να πάνε διά της τεθλασμένης. 

Το κριτήριο όμως ψήφου για το λαό  είναι το ίδιο που ήταν δεκαετίες πριν: Ψήφος στις δυνάμεις και κόμματα του κεφαλαίου με γαλάζιες, πράσινες, ροζέ ή μωβ ανταύγειες ή ψήφος στο ΚΚΕ και στους συμμάχους του, για να μπουν τα θεμέλια τώρα της λαϊκής συμμαχίας που θα αντιπαλέψει τα αντιλαϊκά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων  και ΕΕ και της λαϊκής εξουσίας αύριο,  που θα αντικαταστήσει τη βαρβαρότητα με το βασίλειο της ελευθερίας.

Το ΚΚΕ δεν ματώνει καθημερινά, δεν απολύονται τα πρώτα του μέλη και στελέχη στα εργοστάσια και στους χώρους δουλειάς, δε βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της οργάνωσης των αγώνων, δεν λοιδορείται καθημερινά από τους αντιπάλους του,   δεν  έχει , για να το πούμε λαϊκά, καθαρό το κούτελο , για να πάει στο τέλος να τα πετάξει όλα αυτά στην ποδιά του ΣΥΡΙΖΑ, επί της ουσίας στην ποδιά της αστικής τάξης, αφού  ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον μετατραπεί σε κόμμα υπηρετικό των αστών, κόμμα που καθημερινά προσκυνά τις «αγορές», την ΕΕ και το ευρώ.

Το ΚΚΕ παλεύει για την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τη μονομερή διαγραφή τους χρέους και την ταυτόχρονη κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δηλαδή,  ο λαός να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, ώστε αυτή η πατρίδα να πάψει να είναι βορά στην ξένη και ντόπια ακρίδα. Αυτοί είναι οι απαραίτητοι όροι για να συμμετέχει το ΚΚΕ σε μια κυβέρνηση και να δώσει τον καλύτερο εαυτό του, όροι μάχης και ταξικής πάλης και όχι όροι σαλονιών και πάρε δώσε με τα αφεντικά.

Οι ψιθυριστές του ΣΥΡΙΖΑ δεν βγάζουν άχνα  για τα παραπάνω, γιατί  ξέρουν  και το ρόλο τους και το μονοπάτι που έχουν διαλέξει, αυτόν,  της στυμμένης λεμονόκουπας στο καπιταλιστικό τραπέζι.

Κλείνοντας, θα πει κάποιος, πως τα δημοσκοπικά ευρήματα δείχνουν ένα λαό, που ουδόλως ενδιαφέρεται να φύγει από την ΕΕ και το ευρώ, το αντίθετο μάλιστα επιθυμεί την παραμονή του στην ΕΕ, δείχνουν έναν λαό που τον αφήνουν ασυγκίνητο τα περί κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και απαλλοτρίωσης του πλούτου που του αρπάζουν οι σύγχρονες καπιταλιστικές κηφήνες.

Συμφωνούμε! Σε αυτόν τον λαό όμως ανήκει και η ανεργία του 27% και ο ΕΝΦΙΑ ή πώς αλλιώς θα ονομάζεται με την «αριστερή» κυβέρνηση,  σε αυτόν τον λαό ανήκουν οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που θα επιστρέψουν του αγίου ΠΟΤΕ, σε αυτόν το λαό ανήκει η φτώχεια και η εξαθλίωση που τον οδήγησαν, σε αυτόν τον λαό ανήκουν η πείνα και ο κατατρεγμός για να θυμηθούμε τον Παλαμά. Αυτός ο λαός και οι λαοί της Ευρώπης και όλου του κόσμου καθημερινά υποφέρουν για τα κέρδη των καπιταλιστών.

Αυτός λοιπόν ο λαός είναι «καταδικασμένος», έχει υποχρέωση να σηκωθεί, να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα, να ανατρέψει τη σιδερένια φτέρνα του καπιταλισμού!

 Γι αυτή την ιστορική στιγμή 96 χρόνια παλεύει το ΚΚΕ , γι αυτή τη στιγμή δεν ενδίδει όχι μόνο στο μαστίγιο της ΝΔ και γενικά των αστών,  αλλά και στο καρότο του ΣΥΡΙΖΑ και των ψιθυριστών του.

Η μόνη ψήφος που δεν πάει ποτέ χαμένη είναι η ψήφος στο ΚΚΕ!

ΜΑΡΚΟΣ ΣΚΟΥΦΑΛΟΣ

Δημοτικός Σύμβουλος Χίου

Μέλος του ΚΚΕ

Στην "ανεπτυγμένη" Γερμανία οι εργαζόμενοι της Mercedes Benz στη Βρέμη απεργούν αλλά δεν έχουν την στήριξη του συνδικάτου τους....

 Στην "ανεπτυγμένη" Γερμανία οι εργαζόμενοι της Mercedes Benz στη Βρέμη απεργούν αλλά δεν έχουν την στήριξη του συνδικάτου τους....

Τη Δευτέρα, 12 του Γενάρη, έφτασε στο ΠΑΜΕ η παρακάτω επιστολή από τους εργαζόμενους του εργοστασίου της Mercedes Benz, στη Βρέμη της Γερμανίας. Το παραθέτουμε μεταφρασμένο: 

 

«Σύντροφοι,

Σας είχαμε ενημερώσει για τις 4 απεργίες που κάναμε στο τέλος του 2014 στη Mercedes Benz, στη Βρέμη της Γερμανίας. Ξανά σας ευχαριστούμε για την αλληλεγγύη σας.

Τώρα η διοίκηση έχει στείλει σε 746 εργάτες της βραδινής βάρδιας ένα ξεχωριστό «χριστουγεννιάτικο δώρο». Απείλησαν να τους δώσουν «προειδοποίηση», που σημαίνει απόλυση. Ξεκίνησαν ανακρίσεις και ελέγχους ώστε να βρουν πληροφοριοδότες για υποκινητές. Απείλησαν ιδίως κάποιους αριστερούς συνδικαλιστές-φυσικά χωρίς επιτυχία.

Έχουμε δεχτεί σημαντική αλληλεγγύη, αλλά δυστυχώς, είμαστε οι μόνοι εργαζόμενοι στη Γερμανία που κατέβηκαν σε απεργία ενάντια στην ενοικίαση εργαζομένων. για αυτό έχουμε απέναντι μας το σύνολο των καπιταλιστών. Επίσης, δυστυχώς, η ηγεσία του συνδικάτου μας, του IG Metall, δεν μας στηρίζει με κανέναν τρόπο. Αντίθετα, εναντιώνονται στον αγώνα μας.

Σύντροφοι, σας ζητάμε επειγόντως την στήριξη σας, γιατί το αποτέλεσμα του αγώνα μας θα είναι πολύ σημαντικά για το εργατικό κίνημα της Γερμανίας. Στείλτε διαμαρτυρία σας στο IG Metall, απαιτώντας να μας στηρίξουν. Επίσης στην διοίκηση της Mercedes Benz. Επίσης ενημερώστε τους εργάτες (στη χώρα σας) για το τι συμβαίνει εδώ.»

O Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Γ. Σεφέρης» προσυπογράφει το ψήφισμα αλληλεγγύης των ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων και συνδικάτων γι αυτό το θέμα. Στηρίζουμε τον δίκαιο αγώνα σας ενάντια στις τρομοκρατικές απολύσεις που σχεδιάζει η εργοδοσία της Mercedes Benz, για να σταματήσει τις κινητοποιήσεις σας που υπερασπίζονται το δικαίωμα των εργαζομένων σε δουλειά με πλήρη δικαιώματα, κόντρα στους σχεδιασμούς για χρησιμοποίηση εταιριών ενοικίασης εργαζομένων στο εργοστάσιο της Mercedes Benz της Βρέμης. 

 

Το παράδειγμα της πολυεθνικής Mercedes Benz αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν παράδεισοι για τους εργαζόμενους στον καπιταλισμό. Στην καρδιά της «ατμομηχανής της ΕΕ» οι αγώνες των εργατών αντιμετωπίζονται με καταστολή και τρομοκρατία. Οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρα έχουν να αντιμετωπίσουν το αντεργατικό πλαίσιο της ΕΕ που επιβάλλει τις εταιρίες ενοικίασης- σκλαβοπάζαρα εργαζομένων για χτυπήσει και να υποσκάψει τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων, τις Συλλογικές τους Συμβάσεις. Ταυτόχρονα , κόντρα στην εργοδοσία οι εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν και τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που τόσα χρόνια καλλιεργούσαν την λογική της «ταξικής συνεργασίας» και των «κοινωνικών διαλόγων»

 

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα και συνδικάτα που υπογράφουν το παρακάτω κείμενο καταγγέλλουν τις τρομοκρατικές ενέργειες της Mercedes Benz, απέναντι στον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων του εργοστασίου της Βρέμης. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους εργαζόμενους και δίνουμε την υπόσχεση να στηρίξουμε τον αγώνα σας με κάθε δυνατό τρόπο, όπως κάνατε και εσείς κάθε φορά στις κινητοποιήσεις και τους αγώνες της εργατικής τάξης της Ελλάδος, στη μεγαλειώδη 9μηνη απεργία των Χαλυβουργών. 

 

gseferisedu.blogspot.gr