Από το Σικάγο στην Καισαριανή

Από το Σικάγο στην Καισαριανή

Μια μικρή αναφορά σε τέσσερις ιστορικούς Μάηδες

Εργο που απεικονίζει την ιστορική απεργία στο Σικάγο

1η του Μάη. Μια μέρα ποτισμένη με το αίμα και τους αγώνες των εργατών. Ο Μάης είναι δικός μας μήνας, μήνας της τάξης μας. Και σαν τέτοιος αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια να αλλοιωθεί, να διαστρεβλωθεί το ταξικό του περιεχόμενο. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι εργαζόμενοι ανταμώνουν στους δρόμους με όσους αγωνίστηκαν για το δίκιο. Βρίσκουν τους εργάτες όλου του κόσμου. Πορεύονται με τους εργάτες του Σικάγου, με τους εργάτες της πρώτης Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα, περπατάνε στους δρόμους του ματωμένου Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Μαζί. Μαζί με όλους όσοι αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για να κατακτήσει η εργατική τάξη αυτό που αξίζει, να εκπληρώσει τον ιστορικό της ρόλο, να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Μαζί με τους 200 αθάνατους κομμουνιστές στην Καισαριανή, την 1η Μάη του 1944.

Μια θαυμάσια μέρα...

Σικάγο 1886. Η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας το 1885 είχε αποφασίσει πως εάν οι εργοδότες δεν αποδέχονταν το αίτημα του οκτάωρου θα πραγματοποιούσε πανεργατική απεργία την 1η Μάη του 1886. «Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ο δυνατός ήλιος (...) Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο, είπε ο Σπάις, δείχνοντας με συγκίνηση, βρίσκονταν εδώ και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση (...) Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε...»¹.

Μάης 1936, Θεσσαλονίκη

Την ίδια μέρα, στις 3 του Μάη, έξι εργάτες δολοφονήθηκαν και 30 τραυματίστηκαν όταν η αστυνομία πυροβόλησε σε μεγάλη συγκέντρωση έξω απ' το εργοστάσιο «Μακ Κόρμικ», στο Χάρβεστερ. Τα συνδικάτα καλούν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επόμενη μέρα στην πλατεία Χαϊμάρκετ. 130 αστυνομικοί με επικεφαλής έναν γνωστό αξιωματικό, διώκτη των εργατών, επιτέθηκαν στη συγκέντρωση. Κάποιος, που έμεινε άγνωστος, πέταξε μια βόμβα. Σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί, 4 εργάτες και πολλοί άλλοι εργάτες τραυματίστηκαν.

Η αστυνομία συλλαμβάνει εργατικά στελέχη και οκτώ παραπέμπονται σε δίκη. Οι 4 (Α. Σπάις, Α. Φίσερ, Τζ. Ενγκελ, Α. Πάρσον) καταδικάζονται σε απαγχονισμό και τους κρεμάνε στις 11 του Νοέμβρη του 1887². Ο Αύγουστος Σπάις στην απολογία του, μεταξύ άλλων, έλεγε στους κατηγόρους του: «Βαδίζετε κυριολεκτικά σε μια υπόγεια φωτιά. Μπορείτε να το αγνοείτε. Δε θα την αποφύγετε»³...

Η πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα και ο ματωμένος Μάης

Αθήνα 1893. Στις 2 του Μάη του 1893 οι οπαδοί του Στ. Καλλέργη, μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου, γιόρτασαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα την εργατική Πρωτομαγιά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Πήραν μέρος δύο χιλιάδες άτομα, ενέκριναν το ειδικό ψήφισμα με αιτήματα το 8ωρο, την κυριακάτικη αργία, τη σύνταξη. Επιδόθηκε στη Βουλή αλλά ο πρόεδρός της το παρουσίασε χλευαστικά στους βουλευτές. Ο Καλλέργης, εξοργισμένος, προσπάθησε να το διαβάσει απ' το δημοσιογραφικό θεωρείο, όπου βρισκόταν. Αμέσως πιάστηκε και οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα. Κρατήθηκε και παραπέμφθηκε στο πλημμελειοδικείο, όπου καταδικάστηκε σε 10 μέρες φυλάκιση⁴.

Θεσσαλονίκη 1936. Οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, του Βόλου, της Ξάνθης, της Δράμας και της Καβάλας κατεβαίνουν σε απεργία ζητώντας την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης. Στην απεργία πήραν μέρος 40.000 καπνεργάτες. Τις επόμενες μέρες ακολουθούν συγκρούσεις. Στις 9 του Μάη οι χωροφύλακες αρχίζουν επιθέσεις στις συγκεντρώσεις των απεργών. Οι αυτοκινητιστές είχαν κατέβει σε απεργία αλληλεγγύης στην Εγνατία. Για να αμυνθούν στήνουν οδοφράγματα.

Οι χωροφύλακες χτυπάνε «στο ψαχνό». Πρώτος νεκρός ο Τάσος Τούσης. Ακολουθούν άλλοι τέσσερις. Αντί για σημαίες υψώνονται μαντίλια βουτηγμένα στο αίμα. Οι διαδηλωτές φωνάζουν: «Κάτω οι δολοφόνοι, να φύγει η κυβέρνηση Μεταξά». Λίγο πιο πέρα οι χωροφύλακες πυροβολούν άοπλο πλήθος. «Απολογισμός»: 20 νεκροί, 300 τραυματίες. Το απόγευμα γίνεται νέα διαδήλωση, τη νύχτα η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις από τη Λάρισα και τέσσερα αντιτορπιλικά.

Την επόμενη μέρα η κηδεία των θυμάτων είναι πραγματικός παλλαϊκός ξεσηκωμός. Στο νεκροταφείο συγκεντρώνονται 150.000 άνθρωποι. Στις 11 του Μάη κηρύσσονται απεργίες διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας και στις 13 του Μάη πανελλαδική απεργία. Οι καπνέμποροι υποχωρούν στις περισσότερες οικονομικές διεκδικήσεις. Η κυβέρνηση Μεταξά αρνείται να ικανοποιήσει τα πολιτικά αιτήματα⁵. Ο Γιάννης Ρίτσος, συγκλονισμένος απ' τα γεγονότα, γράφει τον «Επιτάφιο». Στις 10 του Μάη ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει τη συγκλονιστική φωτογραφία, όπου απεικονίζεται μια μάνα να θρηνεί καταμεσής του δρόμου το νεκρό παιδί της. Ο νεκρός είναι ο Τάσος Τούσης.

«Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι...»

1η Μάη 1944.«Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τους τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν: 1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μάη 1944. 2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωριών. Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

Ο στρατιωτικός διοικητής της Ελλάδος».

Η διαταγή είναι συγκεκριμένη: Θάνατος. Την Πρωτομαγιά του 1944 εκτελέστηκαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Πέθαναν με το κεφάλι ψηλά, τόσο ψηλά όσο είναι τα ιδανικά που υπερασπίστηκαν. Το 'γραψε ο Κ. Βάρναλης, στο ποίημά του «Πρωτομαγιά 1944»:«...Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα, / μόν' ήρθαν μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι»...

Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ
Πηγές:1. Η άγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ, Ρ. Ο. Μπόγιερ - Χ. Μ. Μορέ), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 152-155.2. Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα (1890-1999), Δημήτρης Λιβιεράτος, εκδόσεις Προσκήνιο, σελ. 15.3. Στο ίδιο, σελ. 16.4. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ Τόμος, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 425. Στο ίδιο, σελ. 297-299.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

30/4/2004

 -- «Θυσιαστήριο της Λευτεριάς»

24/4/2004

 -- Μέρα Μαγιού μου μίσεψες...

26/4/2002

 -- Κρατάμε ψηλά την κόκκινη σημαία του αγώνα

30/4/1998

 -- Ετσι "γεννήθηκε" η Πρωτομαγιά

30/4/1996

 -- ΑΤΙΤΛΟ

«Ψηλά το λάβαρο το ερυθρό»

«Ψηλά το λάβαρο το ερυθρό»

Τις λαμπρές σελίδες αγώνα που έγραψε η εργατική τάξη της Καβάλας το Μάη του '36, μας αφηγείται όπως τις έζησε ο Φ. Σισμανίδης

Ο Φώτης Σισμανίδης με το λάβαρο της Εθνικής Αντίστασης

Εκείνο το πρωινό ήταν αλλιώτικο από τα άλλα, πιο φωτεινό, πιο γελαστό. Οι εργάτες και οι εργάτριες ξύπνησαν νωρίς, φόρεσαν τα καλά τους, πήραν τα παιδιά τους από το χέρι και προχώρησαν με σταθερό βήμα προς την πλατεία της Καβάλας, που σήμερα ονομάζεται πλατεία Ελευθερίας. Τα κόκκινα λάβαρα ανεμίζουν ψηλά και ένα τραγούδι περνά από χείλη σε χείλη:«Ολοι με χαρά με γέλια σηκωθείτε, την άγια μέρα μας παιδιά να την καλοδεχτείτε. Σφυρί δρεπάνι το σύνθημά μας και ας αληθεύουνε τα όνειρά μας».

Η πλατεία πολύ γρήγορα ασφυκτιά και ο κόσμος πλημμυρίζει και τους γύρω δρόμους. Ηταν μέρα γιορτής για την εργατική τάξη της πόλης η απεργία την 1η Μάη του 1936. Ομως το δολοφονικό χέρι του κεφαλαίου, η έφιππη αστυνομία χτυπά τη διαδήλωση και η γιορτή βάφεται με αίμα. Δυο νεκροί, ο καπνεργάτης Β. Ψαρόπουλος και ο υποδηματεργάτης Π. Μελαχρινός.

Μόλις 15 χρονών ήταν τότε ο Φώτης Σισμανίδης, όμως δούλευε υποδηματεργάτης και ήταν μέλος του σωματείου και υπεύθυνος να ενημερώνει τους παραγιούς. Ο Φώτης μας αφηγείται τη συγκλονιστική εμπειρία του από τη συμμετοχή στην απεργία της Πρωτομαγιάς του '36 και τις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες.

«Ηταν - μας είπε - μια μεγάλη μέρα. Την απεργία κήρυξε το σωματείο των καπνεργατών που αριθμούσε τότε 12.000 εγγεγραμμένα μέλη και ακολούθησαν το σωματείο των υποδηματεργατών και τα υπόλοιπα σωματεία της πόλης. Χιλιάδες εργάτες "συν γυναιξί και τέκνοις" συμμετείχαν στη συγκέντρωση. Η πλατεία δε μας χώραγε και οι συγκεντρωμένοι γέμισαν και τους γύρω δρόμους. Περισσότεροι από 30.000 ήμασταν. Ενα από τα βασικά αιτήματα της απεργίας ήταν "ούτε ένα κιλό ανεπεξέργαστο καπνό να μη φύγει". Οι καπνέμποροι ήθελαν να εξάγουν τον καπνό χωρίς να γίνει επεξεργασία, κάτι που σήμαινε ότι θα έχαναν τη δουλιά τους καπνεργάτες. Δεν το κατάφεραν».

Ο όγκος της συγκέντρωσης ενόχλησε ιδιαίτερα. «Η έφιππη αστυνομία - αφηγείται - μας ορμά για να διαλύσει τη συγκέντρωση. Οι αστυνομικοί χτυπούν τους εργάτες, πυροβολούν. Με τα μπουκάλια από τις γκαζόζες, με πέτρες, με ό,τι αντικείμενο βρίσκουμε μπροστά μας, προσπαθούμε να τους αντιμετωπίσουμε. Ο καπνεργάτης Β. Ψαρόπουλος και ο υποδηματεργάτης Π. Μελαχρινός τραυματίζονται. Μια ομάδα βάζει τους τραυματίες πάνω σε σανίδες που βρήκε σε οικοδομή και τους μεταφέρει στο νοσοκομείο, όμως ήταν ήδη νεκροί».

Η αστυνομία δεν κατάφερε να διαλύσει τη συγκέντρωση. «Οι διαδηλωτές - συνεχίζει - παραμένουν στην πλατεία. Τότε λέγαμε:: "Ψηλά σηκώστε, σύντροφοι, το λάβαρο το ερυθρό, σαν πέσω θύμα φασιστών, με αυτό σκεπάστε με νεκρό". Ο νομάρχης της Καβάλας κάλεσε τότε ένα λόχο στρατό από την Ελευθερούπολη. Οι στρατιώτες ήρθαν και ο λοχαγός έδωσε το σύνθημα να μας επιτεθούν. Ενας λοχίας φωνάζει "δε χτυπάμε τους πατεράδες και τα αδέλφια μας". Και άλλοι στρατιώτες φώναξαν το ίδιο. Σε λίγο εργάτες και στρατιώτες βρεθήκαμε αγκαλιασμένοι. Ηταν μια μεγάλη επιτυχία. Ο λοχαγός πήρε τους στρατιώτες και έφυγε».

Οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν και τις επόμενες μέρες. «Την άλλη μέρα, στις 2 Μάη, με μια μεγάλη συγκέντρωση και πορεία κηδεύσαμε τους δυο συναδέλφους μας που έπεσαν νεκροί. Στη Θεσσαλονίκη συνεχίζονταν οι κινητοποιήσεις. Είχαμε τους "συνδέσμους", άνθρωποι που μετέφεραν τις αποφάσεις των σωματείων της Καβάλας στη Θεσσαλονίκη και μας ενημέρωναν για τις αποφάσεις των εκεί σωματείων. Καθημερινά γνωρίζαμε τι συνέβαινε στη Θεσσαλονίκη και μάθαμε για τους νεκρούς της 9ης Μάη εκεί. Αμέσως πήραμε την απόφαση να προχωρήσουμε σε πάνδημο συλλαλητήριο στην Καβάλα σε ένδειξη διαμαρτυρίας».

Στις 10 Μάη πραγματοποιήθηκε νέα συγκέντρωση στην πλατεία Ελευθερίας. Οπως μας είπε ο Φ. Σισμανίδης «ήταν μια μεγαλειώδης κινητοποίηση, συγκεντρωθήκαμε 30.000 με 40.000 διαδηλωτές. Από την πλατεία Ελευθερίας πορευτήκαμε στον Αγ. Αθανάσιο στην άκρη της πόλης. Είχε μια μεγάλη αλάνα και εκεί έγιναν οι ομιλίες και στη συνέχεια με πορεία κατευθυνθήκαμε προς τα νεκροταφεία, που ήταν 3 χιλιόμετρα μακριά. Ο νομάρχης προκλητικά διέταξε να στηθούν οπλοπολυβόλα ψηλά στο Σούγελο. Οταν η πορεία πέρασε από κει, τα οπλοπολυβόλα πυροβόλησαν στον αέρα για να μας εκφοβίσουν και να διαλυθεί η πορεία. Ομως εμείς συνταχθήκαμε γρήγορα και η πορεία οργανωμένα έφτασε στα νεκροταφεία, όπου καταθέσαμε στεφάνια στη μνήμη των νεκρών εργατών. Είχαμε πάρει απόφαση να δώσουμε ένα κόκκινο μεροκάματο στις οικογένειες των θυμάτων. Εκείνη την εποχή το υψηλότερο μεροκάματο ήταν των καπνεργατών, 106 δραχμές. Μαζέψαμε από κόκκινα μεροκάματα εκατομμύρια και δώσαμε στις οικογένειες».

Ο Φ. Σισμανίδης, 80 χρονών πλέον, πέρασε από εξορίες και φυλακές, όμως είναι ακόμη στις αγωνιστικές επάλξεις και παλεύει μέσα από το σωματείο συνταξιούχων της πόλης. «Τα πράγματα φαίνονται δύσκολα σήμερα, τα σωματεία δεν έχουν τη μαζικότητα που θα έπρεπε. Ομως είμαι αισιόδοξος πως η εργατική τάξη θα συνειδητοποιήσει γρήγορα τη δύναμή της και θα σαλπίσει αντεπίθεση».

Ντ.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

30/4/2006

 -- Ο ματωμένος Μάης του '36 στη Θεσσαλονίκη

2/5/2004

 -- Ο ματωμένος Μάης του '36 στη Θεσσαλονίκη

7/5/2000

 -- Πολύτιμη παρακαταθήκη για την εργατική τάξη

13/12/1996

 -- Ενα χρήσιμο ιστορικό παράδειγμα

11/3/1995

 -- "Μου θύμισαν την Καβάλα του '36"

Σοσιαλισμός και δημοκρατία

Σοσιαλισμός και δημοκρατία 
 Αναδημοσίευση από το Σφυροδρέπανο




 Ας δούμε το θέμα μας σε δύο επίπεδα, ένα θεωρητικό κι ένα πιο επίκαιρο, σχετικά με τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων, καθώς και στη μεταξύ τους σύνδεση. 


Ο σοσιαλισμός είτε θα είναι δημοκρατικός, είτε δε θα υπάρξει, ήταν η περίφημη φράση που έγινε το σύνθημα του ευρωκομμουνισμού και συμπύκνωσε τις διαφωνίες και την αποστασιοποίηση αυτού του ρεύματος από το «σοβιετικό μοντέλο». Το οποίο ρεύμα κατάφερε να συγκεράσει διαλεκτικά τις δύο έννοιες, σοσιαλισμό και δημοκρατία, και να καταλήξει, δια της μετάλλαξης, στη μεγάλη αγκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας, που αποζητά το ανθρώπινο πρόσωπο του σοσιαλισμού αλλά κλείνει συστηματικά τα μάτια στο απάνθρωπο είδωλο του καπιταλισμού.


 Τη ίδια πορεία ωστόσο ακολούθησε κι η σοβιετική ηγεσία. Η αντεπανάσταση στη ρωσία πρόβαλε το χαρτί της δημοκρατίας, ως ιδεολογική προμετωπίδα. «Περισσότερος σοσιαλισμός» ήταν το σύνθημα της περεστρόικα, που αρχικά ήταν αναγκασμένη να κρατάει κάποια προσχήματα, αλλά και «περισσότερη δημοκρατία και διαφάνεια» (γκλάσνοστ) ως απαραίτητο συμπλήρωμα –σαν σλόγκαν της πίτσας χατ.




 Τι έγινε λοιπόν στο όνομα του περισσότερου σοσιαλισμού; Καταπολεμήθηκε η ολοκληρωτική λογική της υπαγωγής του ατόμου στο σύνολο, το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, ή στο πλάνο της παραγωγής, που κατέπνιγε την ιδιωτική πρωτοβουλία και οδηγούσε στην παθητικότητα. Στη θέση της προβλήθηκε ως αξία η «κοινωνία ως άθροισμα ατόμων» όπως την όρισε η θάτσερ, που συνοψίζεται και στην περίφημη φράση του χομπς «άνθρωπος προς άνθρωπο, λύκος». Με άλλα λόγια η ελευθερία της ζούγκλας.


 Επιπλέον. Υπήρξε επιστροφή στον πολυκομματισμό, στα πρότυπα του αστικού κοινοβουλευτισμού. Προωθήθηκε η «αυτοδιαχείριση των επιχειρήσεων» ενάντια στον κεντρικό σχεδιασμό κι η ενίσχυση των εμπορευματικών σχέσεων και της αγοράς, στο όνομα της άρσης της αποξένωσης των εργατών από το προϊόν της δουλειάς τους.


 Ας δούμε για του λόγου το αληθές ένα απόσπασμα από τη συλλεκτική καλτ έκδοση της ΣΕ με τα υλικά του 28ου (και τελευταίου) συνεδρίου του κκσε, το 1990, με τον άκρως ενδεικτικό τίτλο: για έναν ανθρώπινο, δημοκρατικό σοσιαλισμό. 


Τη θέση του σταλινικού μοντέλου σοσιαλισμού παίρνει η κοινωνία των ελεύθερων πολιτών. Μετασχηματίζεται ριζικά το πολιτικό σύστημα, εγκαθιδρύεται η αυθεντική δημοκρατία με ελεύθερες εκλογές, πολυκομματισμό και ανθρώπινα δικαιώματα, αναγεννάται η γνήσια λαϊκή εξουσία. Διαλύονται οι σχέσεις παραγωγής που υπήρξαν πηγή αποξένωσης των εργαζομένων από την ιδιοκτησία και τα αποτελέσματα της δουλειάς τους. Δημιουργούνται οι συνθήκες για τον ελεύθερο συναγωνισμό των παραγωγών από τη σοσιαλιστική κοινωνία. Άρχισε η μετατροπή του υπερσυγκεντρωτικού κράτους σε πραγματικά ενωσιακό, βασιζόμενο στην αυτοδιάθεση και την εθελοντική ένωση των λαών. Τη θέση της ατμόσφαιρας της ιδεολογικής απαγόρευσης πήρε η ελευθερία της και η διαφάνεια, το άνοιγμα της κοινωνίας στην πληροφόρηση.


 Το πιο εντυπωσιακό αν μη τι άλλο είναι ότι σήμερα μπορεί να ακούσει κανείς τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα από ‘αριστερή’ θεωρητικά σκοπιά ως πολεμική ενάντια στο σοβιετικό εγχείρημα οικοδόμησης του σοσιαλισμού.


 Πού οδηγεί, ή που μπορεί να φτάσει αυτή στάση;
 Στην άρνηση της δικτατορίας του προλεταριάτου, που αντί να αναλυθεί και να επεξηγηθεί ως έννοια, αποκρύπτεται και αντικαθίσταται από διάφορα ψευδώνυμα. Κι ας είναι ο ίδιος ο μαρξ που την αναγνωρίζει ως τη βασική του συνεισφορά στο πεδίο του επιστημονικού σοσιαλισμού. (Την πάλη των τάξεων την είχαν ανακαλύψει κι οι αστοί στοχαστές πριν από μένα. Αυτό που έκανα εγώ ήταν να δείξω (...) ότι οδηγεί αναγκαστικά στη δικτατορία του προλεταριάτου).


 Από που απορρέει αυτή η στάση; Κατά τη γνώμη μου, πηγάζει ως ένα βαθμό από την αποδοχή της αστικής ιδεολογίας, της ουσίας και των αξιών της, που δημιουργούν ένα βαθύτερο αίσθημα ενοχής σε κάποιους αριστερούς για το «αμαρτωλό παρελθόν του κομμουνιστικού κινήματος» και μια απολογητική διάθεση που (νομίζει ότι) ελαφραίνει τη θέση της αν αποκηρύξει αυτό ακριβώς για το οποίο εγκαλείται. Απεταξάμην του υπαρκτού.


 Αυτό δημιουργεί με τη σειρά του ένα ηθικό, ιδεολογικό μειονέκτημα και την αντίστοιχη ανάγκη να αντισταθμιστεί με την απόδειξη του δημοκρατικού ελλείμματος του ταξικού αντιπάλου, που είναι καθ’ όλα υπαρκτό. Εξ ου κατά τη γνώμη μου το περίφημο σύνθημα του κινήματος της γουόλ στριτ, είμαστε το 99%, καθώς η δημοκρατία είναι συνδεμένη με την έννοια της πλειοψηφίας. Αλλά και το κατοπτρικό της αντίθετο σε μια πρόσφατη αφίσα του «χώρου» με τη μόλις συγκαλυμμένη αγωνία του κεντρικού της συνθήματος: μη λες πως είμαστε λίγοι. Μπορεί δηλ οι συσχετισμοί να μην είναι με το μέρος μας, αλλά μη μου το πεις (τα όνειρα που κάναμε πως χάθηκαν...)


 Στην ίδια λογική κινούνται εν μέρει κι οι αναλύσεις περί χούντας της τρόικας και του δντ –καθώς και η εκτίμηση ότι η χούντα τελειώνει, ακριβώς τη στιγμή που η αστική τάξη πέτυχε μια πύρρειο, αλλά σημαντική τακτική νίκη με την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου. Όπως επίσης και μια ερμηνεία της ανάλυσης για το νέο στάδιο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που δε δίνει βάρος στις οικονομικές ολοκληρώσεις (δηλ το βασικό κι ίσως μοναδικό χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να στοιχειοθετήσει ενδεχομένως κάποια καινούρια φάση του ιμπεριαλισμού) αλλά στον ολοκληρωτισμό του πολιτικού εποικοδομήματος, αξιοποιώντας την αμφισημία του όρου στα ελληνικά, που δεν υπάρχει σε άλλες γλώσσες (στα αγγλικά πχ αποδίδεται ως totalitarian ή integrated, ανάλογα με το τι υποδηλώνεται).


 Αυτή η αντιληψη για τη «δημοκρατία που καταπατάται» μπορεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις να τραβηχτεί μέχρι τα άκρα και να οδηγήσει κατά περίπτωση σε δύο παρακλάδια. Κατά πρώτον, σε μια αφηρημένη αντίληψη περί καθαρής δημοκρατίας, ή μιας πραγματικής δημοκρατίας, όπως πχ στην περίπτωση του κινήματος των πλατειών, που ξέχασαν να σκέφτονται ταξικά και να θέτουν το βασικό ερώτημα: δημοκρατία για ποιον; Κι αυτό δεν αποτελεί μομφή για τον απλό κόσμο που αντέδρασε και κατέβηκε στις πλατείες, αλλά για τις οργανωμένες δυνάμεις μαρξιστικής αναφοράς που έδρασαν και είχαν παρέμβαση σε αυτό το ‘κίνημα’.


 Υποκεφάλαιο αυτής της περίπτωσης είναι κι η αμεσοδημοκρατία που προτείνεται ως φάρμακο δια πάσα νόσο, ανεξαρτήτως κοινωνικού-οικονομικού συστήματος. Κι η οποία –για να παραφράσουμε ένα γνωστο αφορισμό για τη δημοκρατία- είναι το σύστημα όπου ένας λύκος κι ένα κοπάδι πρόβατα αποφασίζουν από κοινού τι θα φάνε. Σήμερα θα φάμε το πρόβατο που δουλεύει στο δημόσιο και το μισούμε όλοι.


 Η δεύτερη περίπτωση είναι αυτή που υπερτιμά τη σημασία του δημοκρατικού μετώπου, τραβάει ως τα άκρα τη σωστή γενικά θέση ότι ο αγώνας για δημοκρατία οδηγεί αναγκαστικά στον αγώνα για το σοσιαλισμό και καταλήγει να τους ταυτίζει. Τυπικό παράδειγμα η άποψη του δημήτρη καζάκη ότι η οκτωβριανή επανάσταση ήταν στην ουσία της δημοκρατική κι όχι σοσιαλιστική κι ότι η πολιτική, επαναστατική συνείδηση προκύπτει (αποκλειστικά) από αιτήματα δημοκρατικού χαρακτήρα κι όχι από «οικονομίστικα, ρεφορμιστικά» αιτήματα για τη βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης (μισθολογικό, ασφαλιστικό κτλ).


 Όμως οι βασικοί αστικοδημοκρατικοί μετασχηματισμοί στην ελλάδα έχουν κατ’ ουσία ολοκληρωθεί. Η επερχόμενη επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική, χωρίς κάποιο ενδιάμεσο στάδιο δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. Και το καθήκον που έχουν μπροστά τους οι κομμουνιστές δεν είναι να φετιχοποιούν το ζήτημα της δημοκρατίας και να το προβάλλουν αυτοτελώς, αλλά να αντιστρέψουν (δια)λεκτικά την ευρωκομμουνιστική λογική και τα απότοκά της και να πουν: η δημοκρατία είτε θα είναι σοσιαλιστική, είτε δε θα υπάρξει.


 Μήπως αυτό σημαίνει ότι το δημοκρατικό μέτωπο στερείται σημασίας κι ότι τα αιτήματα που προβάλλει είναι ρεφορμιστικά; Ή ότι πρέπει να καλέσουμε στον περισσό το βενιζέλο για να μας εξηγήσει κάποιες βασικές έννοιες; Όχι, φυσικά. Να πάει στα τσακίδια. Πρέπει να υπερασπιστούμε απαρέγκλιτα τις δημοκρατικές κατακτήσεις, τις ελευθερίες και τα δικαιώματα.


 Και σε δεύτερο επίπεδο έχει τη δική του αξία να καταδείξουμε στις μάζες ότι ο αντίπαλος δεν τηρεί καν τους κανόνες του παιχνιδιού που ο ίδιος έθεσε. Ότι το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης κουρελιάζει τους νόμους κι αυτής της κουτσουρεμένης αστικής δημοκρατίας. Να αναδείξουμε τον αντισυνταγματικό χαρακτήρα του νέου μνημονίου και της διαδικασίας του κατεπείγοντος, τη φύση των σκανδάλων που είναι σύμφυτα με το ίδιο το σύστημα.


 Δεν πρέπει όμως να τα κάνουμε σημαίες μας. Να «ξεχειλώνουμε» έννοιες όπως η χούντα, δια της άσκοπης επανάληψης, που δεν εξυπηρετεί τίποτα πέραν της δικής μας εκτόνωσης. Να μη μιλάμε για εκτροπή. Εκτροπή από τι, αλήθεια; Από την αστική δημοκρατία;


 Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε μορφή αστικής δημοκρατίας, κι η πιο προοδευτική ακόμα, είναι στην ουσία της δικτατορία της αστικής τάξης. Ότι η δικτατορία του προλεταριάτου είναι εκατομμύρια φορές πιο δημοκρατική, γιατί στρέφεται εναντίον μιας χούφτας εκμεταλλευτών. Κι εδώ η διαφορά δεν είναι μόνο αριθμητική (το 99% καταπιέζει το 1%) αλλά πρωτίστως ταξική.


 Η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν είναι μια απλή διεύρυνση –ή βάθεμα όπως το έλεγαν παλιότερα- της αστικής δημοκρατίας, ένα ριζοσπαστικό άθροισμα αστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, που δεν ολοκληρώνονται στον καπιταλισμό, αλλά μια εντελώς διαφορετική ποιότητα. 


Σε τελική ανάλυση η δημοκρατία είναι κι αυτή μια μορφή κράτους που πρέπει να απονεκρωθεί. Τα δικαιώματα θεσπίζουν και προασπίζουν κάτι που χρειάζεται υπεράσπιση. Όταν αυτό γίνει αυτονόητο το δίκαιο καθίσταται περιττό κι απονεκρώνεται μαζί με το κράτος.
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Redfly

Πρέπει να τελειώνουμε με τους "αριστερούς" απατεώνες

Πρέπει να τελειώνουμε με τους "αριστερούς" απατεώνες

Τριγυρνώντας χθες το βράδυ σε διάφορα blogs της σοσιαλδημοκρατικής και ευρωλάγνας αριστεράς, πέτυχα σε ένα δυο την διαφήμιση για την live μετάδοση ενός κύκλου "συζητήσεων" από το Press Project και το Αριστερό Βήμα, πράγμα το οποίο συμβαίνει κάθε Τετάρτη. Είπα και εγώ, μιας και ήταν ακριβώς η ώρα που ήταν προγραμματισμένη και η συζήτηση, να πάω και να παρακολουθήσω τι διάολο συζητάνε αυτήν την περίοδο οι συντελεστές του Debtocracy και του Press Project, μιας και οι ιδέες τους περι "κουρέματος" του χρέους γίνονται πλέον αποδεκτές απο την αστική εξουσία.

Ομολογώ πως άντεξα μονάχα 5 λεπτά.

Και για αυτό διότι με την σύνδεσή μου στην συζήτηση, πέτυχα την ομιλία του Θέμη Μπαλασόπουλου, τον πρόεδρο των ΠΟΕ-ΟΤΑ, έναν πρασινοφρουρό και αντικομμουνιστή παλαιάς κοπής. "Ααα, να 'μαστε λέω, για να δούμε, θα μιλήσει για την Αριστερά και αυτός ?" και πράγματι δεν περνά ένα λεπτό, και αρχίζει να μιλάει για την ενότητα της Αριστεράς !!! Ποιός, ο πράσινος αρχισυνδικαλιστής του κερατά !

Τον περασμένο Νοέμβριο πήρε την ΠΑΣΚΕ του και έφυγε απο το "κακό" ΠΑΣΟΚ, "από αυτό το ΠΑΣΟΚ" όπως είπε ο ίδιος. Ευτυχώς βρέθηκαν κάποιοι αριστεροί να τον μαζέψουν, αυτόν και τις ιδέες του. 28 χρόνια πασόκος ... αλλάζει ? Αμ δεν αλλάζει !

Και τι είπε ο γεωσκώληκας ? Πως και "η Αριστερά θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να κάνει αυτοκριτική. Να, ... δεν μπορεί στις 20 Οκτώβρη, εκεί που ο κόσμος είναι έτοιμος να συγκρουστεί, να πηγαίνει το ΠΑΜΕ και να περιφρουρεί την Βουλή" !!! Το αίμα μου ανέβηκε στο κεφάλι. Να ποιός διακινεί την χυδαιολογία, την βρώμικη αστική αντικομμουνιστική προπαγάνδα.

ΝΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ, όταν στήνει τα "Αριστερά" Βήματα και γυρίζει παραπλανητικά ντοκυμαντέρ αστικών ιδεολογημάτων.

Δεν θα πω τίποτα άλλο. Πραγματικά, εαν θέλει ο λαός να διεκδικήσει κάτι για το μέλλον του, δεν πρέπει μονάχα να τελειώνει με τα αστικά κόμματα τα οποία στο κάτω κάτω της γραφής εκφράζουν ξεκάθαρα τα συμφέροντα της αστικής τάξης, αλλά θα πρέπει να τελειώσει μια και καλή με τους ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ της Αριστεράς.

You might also like:

Τα spreads οδηγούν την Ιταλία στο ΔΝΤ ? Και τα spreads ...

Περιμένοντας (νέους)...βαρβάρους;

Συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα(απο τον σημερινό Ριζοσπάστη ...

LinkWithin

Αναρτήθηκε από Redfly στις 11:19 πμ

2 σχόλια:

1.                 

PoeFeb 16, 2012 01:43 AM

Νταξ μωρε, δεν εχουν ιχνος ντροπης και αξιοπρεπειεας
πρακτορες υπερ του μεγαλου κεφαλαιου οπου και αν βρισκονται.

Απάντηση

2.                 

spiral architectFeb 16, 2012 03:01 AM

Άιντε να παστώσω λίγο το κοπίδι γιατί έχω δουλειά:

Πανικός, με την θετική σημασία της λέξης, στα κόμματα της Βουλής που δεν συμμετέχουν στην κυβέρνηση της τρόϊκας, μετά την δήλωση της Κομισιόν, ότι θα ζητηθούν από όλα τα κόμματα και όχι μόνο από πασόκ και νδ έγγραφες εγγυήσεις για να εγκριθεί το νέο μπουκέτο στήριξης.

Ο λαϊκός ορθόδοξος ΟυουΟυουΟυου ανακοίνωσε ότι δεν υπογράφει με τίποτα, αλλά μπορεί και να υπογράψει, εξαρτάται που ανήκουν οι Βορίδης-Γεωργιάδης και τι ποσοστά δίνουν οι νέες δημοσκοπίσεις στο κόμμα.

Η Ντόρα έχει υπογράψει ήδη για κακό και για κακό εδώ και καιρό και θα στείλει την εγγύηση με δικά της έξοδα με κουρίερ.

Ο Φωτάκης ο Κουβέλης σκέφτεται να υπογράψει, αλλά όχι από πεποίθηση, αλλά μόνο από ευγένεια, πολύ ευγενής ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ βλέπετε.

Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι αυτοί που ζητάνε έγγραφες εγγυήσεις είναι κουκουλοφόροι με γραβάτα και ότι προτιμάει να κάνει εκλογική συμμαχία με το ΚΚΕ, και ότι όλα δείχνουν ότι αυτό θα γίνει σύντομα, και ότι άμα δεν έβγαζε σπυράκια στην ιδέα το ΚΚΕ και δεν ήταν 1500% κατά της ιδέας, αυτό θα είχε γίνει ήδη πραγματικότητα. Πάντως ο Τσίπρας δεν πρόκειται να υπογράψει, ακόμα και αν απειλήσει με επάνοδο στον Συνασπισμό ο Φωτάκης ο Κουβέλης.

Το ΚΚΕ τέλος αποφάσισε με ψήφους 150 υπέρ και -2 κατά (περίπου 120% υπέρ δηλαδή) να μην υπογράψει, να μην δεχτεί δηλαδή την πρόταση του βουλευτή του Γιώργου Μαυρίκου, ο οποίος πρότεινε να υπογράψει η Αλέκα Παπαρήγα την εγγύηση, υπό την προϋπόθεση να αναλάβει η υπεύθυνη του είδους, Άννα Διαμαντοπούλου, τα έξοδα των 630 αναγκαίων φωτοτυπιών της εγγυητικής επιστολής και το δέσιμό τους σε έναν τόμο, του οποίου αποστολή αναλαμβάνει ο ίδιος ο Μαυρίκος. "Αεροπορικώς" μάλιστα!

Δεν συμφωνώ, και μάλλον θα σχηματίσω φράξια μόνος μου, και θα χάσει ο κήπος της μαρξιστικής-λενινιστικής κοσμοθεωρίας τον πιό πολύτιμο βράχο του...
(από το μπλογκ του Βραχόχηπου)

απο γλομπινγκ

«H ΓΣΕΕ έπαιζε θέατρο στον κοινωνικό διάλογο»...

«H ΓΣΕΕ έπαιζε θέατρο στον κοινωνικό διάλογο»...
 Θεατρική παράσταση από όλους, όσοι βρισκόταν στην αίθουσα του κοινωνικού διαλόγου καταγγέλλει ο πρώην επιστημονικός συνεργάτης του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ σε συνέντευξη του στη...
LIFO.


Ο κ.Ρωμανιάς χαρακτηρίζει θέατρο τον κοινωνικό διάλογο: 
«Η συμφωνία μεταξύ των εταίρων ήταν θεωρητική. Παίχτηκε ένα θέατρο. Ήταν θεατρική παράσταση από όλους που ήταν σε αυτή την αίθουσα. Ξέρανε όλοι ότι δεν θα συμφωνήσουν ή ότι θα κάνουν μια συμφωνία φτιαχτή και μετά θα έπαιρνε το δικαίωμα η κυβέρνηση να νομοθετήσει. Αυτό ακριβώς έγινε», λέει και όταν του επισημαίνεται ότι στην αίθουσα ήταν και η ΓΣΕΕ απαντά: «Έ, τώρα τι θέλετε να σας πω; Και η ΓΣΕΕ ήταν στο παιχνίδι» . 









Υ.Γ Τωρα να πω οτι πεφτουμε απο τα συννεφα και πως θα αντεξουμε τετοιο ΣΟΚ...........


Πηγη
Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από yiok-yiok 

Μισό δισεκατομμύριο υποσιτιζόμενα παιδιά θα έχουν μόνιμες βλάβες

Μισό δισεκατομμύριο υποσιτιζόμενα παιδιά θα έχουν μόνιμες βλάβες

Η βαρβαρότητα της σημερινής καπιταλιστικής κοινωνίας σύμφωνα με τα έτσι και αλλιώς υποτιμημένα στοιχεία οργανώσεων αρωγής

Υπεύθυνος για αυτά τα δυστυχισμένα πλασματάκια, στον 21ο αιώνα των τεράστιων δυνατοτήτων, είναι μόνο ένας: ο καπιταλισμός

Associated Press

ΛΟΝΔΙΝΟ-ΝΑΪΡΟΜΠΙ._Το αποκρουστικό πρόσωπο του καπιταλισμού έχει μεταξύ άλλων θύματα μισό δισεκατομμύριο παιδιά σε δεκάδες αναπτυσσόμενες αλλά και ανεπτυγμένες πλέον χώρες. Ωστόσο έκθεση της βρετανικής οργάνωσης αρωγής «Σώστε τα Παιδιά» («Save the Children») που δόθηκε χτες στη δημοσιότητα προτίμησε να εστιάσει το πρόβλημα στις φτωχές χώρες και νααποσιωπήσει τις στρατιές οικογενειών ανέργων, αστέγων και φτωχών στην Αμερική και στην Ευρώπη, που κάθε χρόνο ολοένα και μεγαλώνουν...

Ας πάρουμε όμως, πρώτα τα στοιχεία της βρετανικής οργάνωσης. Σύμφωνα με αυτά:

• Κάθε ώρα, περίπου 300 παιδιά πεθαίνουν από μακροχρόνιο υποσιτισμό.
• Μισό δισεκατομμύριο παιδιά ως το 2025 θα αντιμετωπίσουν κίνδυνο μόνιμης πνευματικής και σωματικής βλάβης εξαιτίας μακροχρόνιας πείνας.
• Ο θάνατος τουλάχιστον 2.000.000 παιδιών το χρόνο από υποσιτισμό θα μπορούσε να αποφευχθεί εάν υπήρχαν βοήθεια και πολιτικές ανάπτυξης.
• Περίπου 170.000.000 παιδιά κάτω των πέντε ετών έχουν μειωμένη ανάπτυξη εξαιτίας της έλλειψης τροφής.
• Πέντε από τις έξι χώρες με το μεγαλύτερο πρόβλημα υποσιτισμού παιδιών την τελευταία 20ετία, βρίσκονται στην Αφρική (Κονγκό, Μπουρούντι, Νησιά Κομόρος, Σουαζιλάνδη, Ακτή Ελεφαντοστού).
• Το νέο κύμα ακρίβειας σε βασικά τρόφιμα αναγκάζει πολλούς γονείς σε Πακιστάν, Ινδία, Μπαγκλαντές, Περού και Νιγηρία να μειώσουν τις μερίδες σίτισης των παιδιών τους και να τα βγάλουν από τα σχολεία.

Η ίδια έκθεση σημειώνει πως ο μακροχρόνιος υποσιτισμός είναι μία κρυφή κρίση μείζονος κλίμακας που επηρεάζει ένα στα τέσσερα παιδιά διεθνώς ενώ δεν παραλείπει να δώσει εύσημα σε χώρες όπως το Κουβέιτ, η Τουρκία, η Μαλαισία και το Μεξικόπου είχαν τις καλύτερες επιδόσεις στον αγώνα κατά της φτώχειας. Παρατηρούν ότι σε χώρες της Ασίας όπως το Μπαγκλαντές, υπάρχουν καλύτερα αποτελέσματα αντιμετώπισης του παιδικού υποσιτισμού «γιατί υπάρχουν εθνικά επισιτιστικά προγράμματα» κάτι που λείπει, όπως ανέφεραν, από χώρες της Αφρικής, όπου δύο στα πέντε παιδιά έχουν βραδεία πνευματική ή σωματική ανάπτυξη λόγω υποσιτισμού...

Η βαρβαρότητα που φέρνει η άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη τσακίζει τα λαϊκά στρώματα παντού. Ως αποτέλεσμα της φιλομονοπωλιακής πολιτικής και των μέτρων λιτότητας, στις χώρες της ΕΕ, επισήμως ξεπερνούν τα 19.000.000 οι Ευρωπαίοι που χρειάζονταικαθημερινά επισιτιστική βοήθεια για να ζήσουν (στην πραγματικότητα είναι πολύ παραπάνω...).

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Το περασμένο φθινόπωρο έκθεση του ιδρύματος «Αnnie E. Casey» κατέδειξε αύξηση της παιδικής φτώχειας σε 38 πολιτείες των ΗΠΑ μέσα στην τελευταία δεκαετία, υπογραμμίζοντας ότι το διάστημα 2000-09 ανήλθαν σε περίπου 15.000.000 τα φτωχά παιδιά με την πολιτεία του Μισισιπή να έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Επιπλέον, στην τελευταία «πράσινη Βίβλο» του «Ταμείου Υπεράσπισης των Παιδιών» καταγράφεται πως ένα στα έξι παιδιά στις ΗΠΑ ζει στη φτώχεια και ότι το ποσοστό παιδικής φτώχειας είναι σχεδόν το διπλάσιο σε σχέση με τον Καναδά και τη Γερμανία και τουλάχιστον έξι φορές υψηλότερο από το αντίστοιχο ποσοστό στη Γαλλία, στο Βέλγιο και την Αυστρία. Τέλος, ακόμη και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν έκρυψε προ μηνών ότι έφθασε σε επίπεδα ρεκόρ ο αριθμός των περίπου 46.200.000 Αμερικανών που ζουν σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας...

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

7/7/2009

 -- Αλλα 90 εκατομμύρια στην απόλυτη φτώχεια

15/3/2002

 -- Ο υποσιτισμός «θερίζει» τα παιδιά

11/1/1998

 -- Αλυτο το πρόβλημα του υποσιτισμού για τα παιδιά

22/1/1995

 -- Πόλεμος, πείνα και ασθένειες...

ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ Αυξάνουν τα κέρδη του κεφαλαίου, φθείρουν την εργατική δύναμη

ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ

Αυξάνουν τα κέρδη του κεφαλαίου, φθείρουν την εργατική δύναμη

ΚΟΥΚΟΣ

Την τελευταία 20ετία - τουλάχιστον - η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του κεφαλαίου προώθησαν μεγάλες, ιστορικές ανατροπές στα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Οι ανατροπές αυτές προωθήθηκαν μέσα από τη «Λευκή Βίβλο» η οποία θεμελίωσε την ενιαία στρατηγική της ΕΕ για την απασχόληση.

Βασικοί άξονες της «Λευκής Βίβλου» ήταν η «ανταγωνιστικότητα», η «ανάπτυξη» και η «απασχόληση». Σε αυτό το πλαίσιο δέχθηκαν συντριπτικό χτύπημα το 8ωρο, η πλήρης και σταθερή εργασία και προωθήθηκε και διευρύνθηκε η μερική και προσωρινή απασχόληση, προκειμένου δήθεν να αντιμετωπιστεί - να μοιραστεί δηλαδή - η ανεργία. Η βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας» βασίστηκε στην εξασφάλιση φτηνής εργατικής δύναμης, ενώ προώθησε την επαγγελματική κατάρτιση και τη διά βίου εκπαίδευση των ανέργων αλλά και γενικότερα του εργατικού δυναμικού.

Ικανοποίησαν κάθε απαίτηση του κεφαλαίου για «ευελιξία»

Τις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου προώθησαν όλα αυτά τα χρόνια με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Εναλλασσόμενα τα δύο κόμματα στην εξουσία έχτισαν ένα αντεργατικό περιβάλλον με αλλεπάλληλους νόμους, που ο επόμενος, πατώντας πάνω στον προηγούμενο, χειροτέρευε και διεύρυνε την εκμετάλλευση των εργαζομένων, προωθούσε την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Από κοινού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μειώνουν όσο γίνεται περισσότερο την τιμή της εργατικής δύναμης ώστε αυτή να γίνει όσο το δυνατόν πιο φτηνή για λογαριασμό του κεφαλαίου, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες κρίσης. Στο πλαίσιο αυτού του εργασιακού μεσαίωνα, οι συνθήκες αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες, η ανεπανόρθωτη φθορά της είναι δεδομένη ενώ αυξάνονται και πολλαπλασιάζονται ταυτόχρονα και οι κίνδυνοι για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων.

Η κατάργηση του 8ωρου, του σταθερού ημερήσιου χρόνου απασχόλησης, η εντατικοποίηση της εργασίας, η διεύρυνση των ελαστικών μορφών απασχόλησης (μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, συμβάσεις ορισμένου χρόνου), η εργοδοτική ασυδοσία, η ανυπαρξία μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, η σκόπιμη μη καταγραφή των επαγγελματικών ασθενειών, η μη καταγραφή των επιπτώσεων στην υγεία των εργαζομένων που προκαλούν ακόμα και τα επιτεύγματα της τεχνολογίας που εισάγονται στην παραγωγή, κλπ., επιβαρύνουν καθοριστικά τη σωματική και ψυχική υγεία του εργαζόμενου. Ετσι, λοιπόν, σήμερα, που η κυβέρνηση, κλιμακώνοντας την επίθεση σε βάρος των εργαζομένων, βάζει στην ημερήσια διάταξη και την κατάργηση των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων - κατάκτηση της εργατικής τάξης - οι εργαζόμενοι πρέπει να οργανωθούν, να συσπειρωθούν και επιθετικά να δώσουν τη μάχη όχι μόνο για την υπεράσπιση και διεύρυνση των ΒΑΕ αλλά να δώσουν τη μάχη για την πλήρη και σταθερή εργασία με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Να αμφισβητήσουν ευθέως με τον αγώνα τους το καπιταλιστικό σύστημα ακριβώς γιατί οι καπιταλιστές, έχοντας ως μοναδική επιδίωξή τους το κέρδος, παίρνουν μέτρα που αμφισβητούν ευθέως την ασφάλεια και την υγεία του εργάτη.

Τσάκισαν το σταθερό χρόνο εργασίας

Ενδεικτικά, αναφέρουμε ορισμένους βασικούς νόμους της τελευταίας 20ετίας με τους οποίους οι κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, με τη στήριξη των κομμάτων της πλουτοκρατίας αλλά και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, χτύπησαν το σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας και προώθησαν τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης.

Οι πρώτες λοιπόν νομοθετικές απόπειρες για το χτύπημα της πλήρους και σταθερής εργασίας και προώθησης της ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις έγιναν από την κυβέρνηση της ΝΔ με το νόμο 1892/1990. Στο νόμο αυτό διαμορφώνεται το πλαίσιο εφαρμογής της μερικής απασχόλησης. Συγκεκριμένα, στο άρθρο 38, παράγραφος 1 αναφέρεται: «Με έγγραφη ατομική συμφωνία ο εργοδότης και ο μισθωτός κατά τη σύσταση της σχέσης εργασίας ή κατά τη διάρκειά της μπορεί να συμφωνήσουν για ορισμένο ή αόριστο χρόνο διάρκειας ημερήσιας ή εβδομαδιαίας εργασίας μικρότερη της κανονικής (μερική απασχόληση)». Με τον ίδιο νόμο δόθηκε η δυνατότητα λειτουργίας αυτόνομης τέταρτης βάρδιας κατά τα Σαββατοκύριακα. Ταυτόχρονα, με το νόμο 1892/1990 γίνεται και η πρώτη απόπειρα διευθέτησης του χρόνου εργασίας (άρθρο 41), όπου δίνεται η δυνατότητα 6μηνης διευθέτησης, με ανώτατο όριο ημερήσιας εργασίας το 9ωρο και εβδομαδιαίας το 48ωρο.

Λίγα χρόνια αργότερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φέρνει το επόμενο αντεργατικό τερατούργημα, το νόμο 2639/98, με τον οποίο δίνει ακόμα ένα δυνατό χτύπημα στο 8ωρο και στην πλήρη και σταθερή εργασία με την παραπέρα ενίσχυση της μερικής απασχόλησης, στην οποία πλέον εισάγεται και η εκ περιτροπής εργασία. Χαρακτηριστικά αναφέρεται στην παράγραφο 2 του άρθρου 2: «Επίσης, κατά τη σύσταση της σύμβασης εργασίας ή κατά τη διάρκειά της ο εργοδότης και ο μισθωτός μπορούν με έγγραφη ατομική σύμβαση να συμφωνήσουν κάθε μορφή απασχόλησης εκ περιτροπής ανά ημέρα, εβδομάδα ή μήνα». Με το άρθρο 3 επιχειρήθηκε να γίνει ακόμα πιο «ελκυστική» η διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Μεταξύ άλλων, δόθηκε η δυνατότητα για ετήσια διαχείριση του χρόνου και για υπέρβαση κατά 6 μήνες του συμβατικού ωραρίου κατά 2 ώρες. Δηλαδή, γι' αυτό το διάστημα η ημερήσια απασχόληση μπορούσε να φτάσει το 10ωρο. Επίσης, με τον 2639/98 επιχειρείται χτύπημα στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με την προώθηση των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης, ενώ νομιμοποιούνται τα ιδιωτικά γραφεία ευρέσεως εργασίας. Θεσπίζονται τα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης «stage» για άνεργους, με βάση τα οποία οι άνεργοι ασφαλίζονται μόνο για περίθαλψη.

Επίσης, με το νόμο 2602/98, που αφορούσε την «Ολυμπιακή Αεροπορία», εισάγεται η μονομερής διευθέτηση του χρόνου εργασίας, δηλαδή μόνο με τη βούληση του εργοδότη. Με το νόμο 2874/2000 - πυρήνας του οποίου ήταν και πάλι η διευθέτηση του χρόνου εργασίας - η ετήσια διευθέτηση συνδέθηκε με τη μείωση του ετήσιου εργάσιμου χρόνου κατά 90 ώρες και τη δημιουργία εβδομαδιαίου μέσου όρου απασχόλησης 38 ωρών. Ο συνολικός αριθμός των διευθετούμενων ωρών είναι 138 ώρες. Δηλαδή, αυτόν τον αριθμό ωρών οι επιχειρήσεις θα τον διέθεταν σύμφωνα με τις ανάγκες τους, χωρίς να καταβάλλουν την πρόσθετη αποζημίωση.

Επίθεση διαχρονική και με σχέδιο

Με το νόμο 2956/2001 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ρύθμισε θέματα του ΟΑΕΔ, στην προσπάθειά της να τον προσαρμόσει ακόμα περισσότερο στις απαιτήσεις της αγοράς, δηλαδή των εργοδοτών. Σ' αυτόν το νόμο η κυβέρνηση περνά ένα από τα πλέον ανατριχιαστικά μέτρα, αυτό της νομιμοποίησης της «ενοικίασης», δηλαδή του δουλεμπορίου των εργαζομένων.

Ακολούθησε η κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία με με τον 3385/2005 έδωσε στους εργοδότες τη δυνατότητα να αυξάνουν κατά δύο ώρες την ημερήσια απασχόληση (10ωρο), χωρίς κανένα αντίτιμο. Προβλέπονται, ακόμα, δύο μορφές διευθέτησης: Μία σε διάστημα τεσσάρων μηνών και μία σε ετήσια βάση, κατά την οποία οι επιχειρήσεις μπορούν να εξασφαλίζουν μέχρι 256 ώρες το χρόνο χωρίς να καταβάλλουν επιπλέον αμοιβή ούτε ένα ευρώ στον εργάτη. Ο χρόνος αυτός μπορεί να κατανέμεται σε 32 βδομάδες. Επίσης, με το νόμο μειώθηκε κατά 50% η αμοιβή για τις υπερωρίες.

Επίσης, με το νόμο 3846/2010 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πήρε και νέα μέτρα για την παραπέρα αύξηση της εκμετάλλευσης της εργαζόμενης νεολαίας, καθώς νομοθέτησε μείωση της αμοιβής στο 80% του κατώτερου μισθού και μεροκάματου για τους νέους κάτω των 25 ετών. Με το πρόσχημα της μαθητείας 15χρονα και 16χρονα παιδιά θα αμείβονται με το 70% των κατώτερων μισθών και δε θα καλύπτονται από την εργατική νομοθεσία, κ.λπ.

Τέλος, με το νόμο 3899/2010 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επί της ουσίας προώθησε την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, επιχειρώντας να επιβάλει επιχειρησιακές συμβάσεις με ό,τι τρομακτικό μπορεί αυτό να συνεπάγεται για τους εργαζόμενους μέσα σε κάθε τόπο δουλειάς, που πλέον καλούνται να συμπιέσουν και άλλο μισθούς και δικαιώματα.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

15/9/2009

 -- Πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων

6/9/2009

 -- 2. Ανέτρεψαν τις εργασιακές σχέσεις

21/10/2007

 -- Πάνω από μισό εκατομμύριο το 2006

17/7/2005

 -- Αυξάνεται η απλήρωτη δουλιά

25/6/1998

 -- Τα άρθρα - "φωτιά"

"Πτήση" προς τον περασμένο αιώνα

"Πτήση" προς τον περασμένο αιώνα

Κάνοντας αρχή από την "Ολυμπιακή", η κυβέρνηση επιχειρεί την κατάργηση του οχτάωρου και την επιστροφή σε εργασιακές συνθήκες στην προ του Σικάγου εποχή

"Ο εξαγριωμένος Σίλβις δούλευε δώδεκα εξαντλητικές ώρες κάθε μέρα και ταυτόχρονα διάβαζε στις εφημερίδες για γυναίκες που λιποθυμούσαν πάνω στους αργαλειούς, για παιδιά που αποκοιμιόνταν εξαντλημένα δίπλα στις μηχανές... ".

"Οι εργάτες άρχιζαν δουλιά πριν ξημερώσει και τελείωναν όταν νύχτωνε για τα καλά. Η εξάντληση ήταν τέτοια που δεν μπορούσαν μετά να κάνουν τίποτα, παρά να πέσουν εξουθενωμένοι στο κρεβάτι, για να ξανασηκωθούν πολύ σύντομα. Γι' αυτό έλεγαν ότι η κατάκτηση του οχτάωρου θα τους μεταμόρφωνε από ζώα σε ανθρώπους... ".

Χαρακτηριστικές περιγραφές για την προ του Σικάγου εποχή από το βιβλίο "Η Αγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ" των Ρίτσαρντ ο. Μπόγιερ και Χέρμπερτ Μ. Μόρε.

"Ο κάθε εργαζόμενος της εταιρίας θα διαθέτει ανά 24ωρο περίοδο συνεχούς ανάπαυσης τουλάχιστον 11 ωρών και αν συντρέχουν ειδικοί λόγοι, 9 ωρών"!

Ενα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Σημίτη εν έτει 1998 (!) για το ωράριο των εργαζομένων στην "Ολυμπιακή Αεροπορία", το οποίο - σύμφωνα με τις δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων - αποτελεί τον "πιλότο" για ανάλογες ανατροπές σεόλες τις ΔΕΚΟ,αλλά και για τον ιδιωτικό τομέα με τη μορφή της "συνολικής διευθέτησης του χρόνου εργασίας".Σύμφωνα, εξάλλου, με δηλώσεις του υπουργού Εθνικής Οικονομίας, η"μάχη της Ολυμπιακής" έχει τα χαρακτηριστικά που είχε για την κυβέρνηση της Θάτσερ η σύγκρουση με τους ανθρακωρύχους, η ήττα των οποίων σήμανε την αρχή του τέλους των κατακτήσεων για τους εργαζόμενους της Μ. Βρετανίας, αλλά και την καθιέρωση ενός "νέου" πανευρωπαϊκού μοντέλου εργασιακών σχέσεων που χαρακτηρίστηκε "Θατσερισμός" και βρήκε τη συνολική αποτύπωσή του στη"Λευκή Βίβλο για την ανεργία, ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα" της ΕΕ.

Ενα μοντέλο, που - στο κατώφλι του 21ου αιώνα - επιχειρεί να σβήσει τον εργασιακό χάρτη του 20ού αιώνα, όπως αυτός διαμορφώθηκε μέσα από θυελλώδεις κοινωνικές συγκρούσεις και επαναστάσεις και να γυρίσει το ρολόι της ιστορίας στην, προ της εξέγερσης του Σικάγου, εποχή. Οπως ακριβώς υπαγόρευσε πριν λίγες μέρες - ζητώντας να φύγουν από τη μέση οι "δυσκαμψίες στην ελληνική αγορά εργασίας, για να γίνουν επενδύσεις... " - ο Αμερικανός πρεσβευτής στη χώρα μας Νίκολας Μπερνς.Αυτός ο άξιος απόγονος της επίσημης Αμερικής του 1886, που διέταξε να στηθούν κρεμάλες απέναντι στο "κομμουνιστικό, ανατριχιαστικό και αχαλίνωτο" κίνημα και την "τρέλα του οχτάωρου".

Τα "όπλα" των εκσυγχρονιστών

Σήμερα, 112 χρόνια μετά την εξέγερση του Σικάγου για το οχτάωρο, οι απανταχού καπιταλιστές θέλουν να το καταργήσουν - καταφέρνοντας μ' αυτό ένα συνολικό χτύπημα σ' ολόκληρο το εργασιακό οικοδόμημα - για να μπορέσουν, λένε, να γίνουν "πιο ανταγωνιστικοί" μεταξύ τους! Δε χρειάζεται, βεβαίως, σήμερα να στήνουν κρεμάλες, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε βάζουν μπροστά μεθόδους που προσδίδουν στην πολιτική των κυβερνήσεων που υπηρετούν τα συμφέροντά τους, χαρακτηριστικά σύγχρονων δικτατοριών.

Αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες στην "Ολυμπιακή", η προσφυγή σε νόμους της χούντας, οι ωμοί εκβιασμοί "συμφωνείτε ή απολύεστε" και μάλιστα με "δείγμα αποζημίωσης", η προκλητική παράκαμψη του Συντάγματος, η πραξικοπηματική κατάργηση νόμων, συλλογικών και διεθνών συμβάσεων, είναι εντελώς αποκαλυπτικά για τα... εκσυγχρονιστικά "όπλα" της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Κοντά στα "εκσυγχρονιστικά" όπλα και η "εκσυγχρονιστική" γλώσσα. Ετσι, η κατάργηση του οχτάωρου, βαφτίζεται "συνολική διευθέτηση του χρόνου εργασίας".

"Συνολική διευθέτηση", θα πει συνολική κατεδάφιση

Η "συνολική διευθέτηση του χρόνου εργασίας", ήταν ένα από τα κομβικά σημεία στην αντζέντα του "κοινωνικού διαλόγου" που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο. Το διάστημα που κύλησε από τότε ήρθε να επιβεβαιώσει πλήρως τα όσα από την πρώτη στιγμή επισήμαναν οι ταξικές δυνάμεις και γι' αυτό το μέτρο. Οτι δηλαδή πρόκειται για βόμβα στα θεμέλια του οχτάωρου και συνολικά των εργασιακών σχέσεων.

Σήμερα, ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας ανακοινώνει με τον πιο επίσημο τρόπο ότι "διευθέτηση" θα πει 9ωρο, 10ωρο ή και παραπάνω ημερήσια εργασία και η διαφορά - λέει - θα "ισοφαρίζεται" με μειωμένο ωράριο σε περιόδους που η επιχείρηση θα έχει λιγότερη δουλιά και αφού - εκτός των άλλων - θα έχει γλιτώσει το επιπλέον κόστος από την πληρωμή της υπερεργασίας και των υπερωριών!

"Μα για μια ώρα επιπλέον μιλάμε" (!), δήλωσε με αποκαλυπτική ωμότητα μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό την περασμένη Δευτέρα, ο υφυπουργός Εργασίας, και πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χ. Πρωτόπαππας,για να εμφανίσει ούτε λίγο - ούτε πολύ, σαν κάτι το ασήμαντο την κατάργηση μιας κατάκτησης που αποτέλεσετην πρώτη Διεθνή Σύμβαση Εργασίας,που ψηφίστηκε από τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας το 1919 και κυρώθηκε στη χώρα μας ένα χρόνο αργότερα, το 1920!

Το τι θα σημάνει αυτό για τις συνθήκες και την ασφάλεια της εργασίας, για το εισόδημα, για την ίδια την προσωπική και κοινωνική ζωή του εργαζόμενου, είναι κάτι παραπάνω από φανερό. Οπως φανερό είναι ότι το "σπάσιμο" του οχτάωρου, δεν πρόκειται να σταματήσει ούτε στο 9ωρο, ούτε στο 10ωρο.Οτι οδηγεί στην πλήρη αποδιάρθρωση του χρόνου εργασίας. Το υπογράφει, εξάλλου, αυτό η ίδια η κυβέρνηση με τα συγκεκριμένα σημεία που περιέχονται στο φασιστικής έμπνευσης νομοσχέδιο για την "Ολυμπιακή". Εκείνο που ίσως δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό όσο πρέπει είναι ότι το "σπάσιμο" του οχτάωρου, θα τινάξει στον αέρα το σύνολο των εργασιακών σχέσεων, θα τροφοδοτήσει στο έπακρο τη μερική απασχόληση και το ωρομίσθιο, με βαρύτατες συνέπειες στην ίδια τη συνοχή της εργατικής τάξης και την υπόσταση του συνδικαλιστικού κινήματος. Η πείρα που συνάγεται από χώρους, όπου ήδη έχει αποδιαρθρωθεί σε μεγάλο βαθμό το συμβατικό ωράριο εργασίας και η πλήρης απασχόληση (εμπόριο, πολυκαταστήματα, τουρισμός, αλλά και αρκετούς πλέον βιομηχανικούς χώρους), είναι χαρακτηριστική για το τι μέλλει γενέσθαι σε συνολικότερη κλίμακα.

Αυτός ακριβώς, εξάλλου, είναι και το ζητούμενο για την κυβέρνηση και τους βιομήχανους, οι οποίοι δεν αρκούνται πλέον στη "διευθέτηση" που είχε κάνει η κυβέρνηση της ΝΔ το καλοκαίρι του 1990 με τον γνωστό πολυνόμο 1892 (άρθρο 41). Θέλουν να βγάλουν από τη μέση τον οποιονδήποτε περιορισμό. Με βάση το νόμο της ΝΔ, επιτρέπεται στους εργοδότες να καθορίζουν - κατόπιν επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων ή συμφωνία με το συμβούλιο των εργαζομένων - αυξημένο αριθμό ωρών εργασίας έως 9 ώρες την ημέρα και 48 την εβδομάδα, με μειωμένο αριθμό ωρών εργασίας το επόμενο διάστημα. Το συνολικό διάστημα της "διευθέτησης" ορίζεται το εξάμηνο και μέσα σ' αυτό ο μέσος όρος των ωρών εργασίας ορίζεται σε 40 τη βδομάδα, η δεν αμοιβή δεν αυξομειώνεται, αλλά είναι αντίστοιχη εργασίας 8 ωρών την ημέρα και 40 την εβδομάδα.

Μαίρη ΕΥΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

29/5/2011

 -- Αυξάνουν τα κέρδη του κεφαλαίου, φθείρουν την εργατική δύναμη

25/12/1998

 -- Η μεγαλύτερη μεγάλη επίθεση

11/8/1998

 -- Η επομένη μέρα

25/6/1998

 -- Σε ρόλο "δούρειου ίππου"

31/3/1998

 -- ΧΩΡΙΣ 8ΩΡΟ η Ελλάδα του 2000!