Καμίλο Σιενφουέγος: «Εδώ δεν παραδίνεται κανένας, διάβολε!»

Από Οικοδόμος

Γράφει ο Οικοδόμος //

“Έμαθα τον Καμίλο πριν τον γνωρίσω μέσω μιας φράσης που έγινε σύμβολο: ήταν τη στιγμή της καταστροφής στο Αλεγρία δε Πίο. Εγώ ήμουν πληγωμένος, πεσμένος σε ένα ξέφωτο και δίπλα μου ένας σύντροφος αιμορραγούσε, πυροβολώντας με τα τελευταία του φυσίγγια για να πεθάνει παλεύοντας. Ακούστηκε μια διαβολική φωνή «Είμαστε χαμένοι, πρέπει να παραδοθούμε». Και μια αντρική φωνή, που την αναγνώρισα ως τη φωνή του λαού, φώναξε από κάπου «Εδώ δεν παραδίνεται κανένας, διάβολε!».”
(Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα για τον Καμίλο)
Ο Καμίλο Σιενφουέγος, επονομαζόμενος και «Διοικητής του Λαού», ένας από τους σημαντικότερους και πιο λαοφιλείς ηγέτες της Κουβανικής Επανάστασης, πιστός σύντροφος του Φιντέλ και αχώριστος φίλος του Τσε, συγκέντρωνε όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν λαογέννητο ηγέτη δοσμένο στην υπόθεση των καταπιεσμένων και ταγμένο στην εκπλήρωσή της.
Συνδύαζε την αντιιμπεριαλιστική και ριζοσπαστική σκέψη με το θάρρος και την τόλμη. Ξεχώρισε ως πρότυπο μαχητή, μοναδικό παράδειγμα πειθαρχίας και υπευθυνότητας, επιτελικό πνεύμα αλλά και μπροστάρης στις πιο ριψοκίνδυνες αποστολές.  Αγαπήθηκε από το λαό για τη δράση του αλλά και για την απλότητά του. Και ο πάντα χαμογελαστός Καμίλο  αγαπούσε και σεβόταν το λαό, γι” αυτό και τάχτηκε από νωρίς στην υπεράσπιση των συμφερόντων του,  ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλισμό που τον δυνάστευαν. Ο Καμίλο ήταν ο ορισμός του επαναστάτη· ένας «επαναστάτης από την κορφή ως τα νύχια».
Γεννήθηκε στις 6 Φλεβάρη του 1932 σε μια γειτονιά της Αβάνας. Από τα φοιτητικά του χρόνια συμμετέχει στην αντιδικτατορική πάλη για την ανατροπή του δικτάτορα-μαριονέτα των ΗΠΑ Φλουχένσιο Μπατίστα. Τον Δεκέμβρη του 1955 τραυματίζεται από σφαίρα κατά τη διάρκεια διαδήλωσης. Αργότερα, κυνηγημένος από την ανέχεια και τις αστυνομικές αρχές διαφεύγει στις ΗΠΑ, απ’ όπου όμως σύντομα ―χωρίς χαρτιά― απελαύνεται στο Μεξικό. Εκεί γνωρίζεται με τον Φιντέλ.
Είναι ένας από τους 82 αντάρτες του Φιντέλ που ξεκίνησαν το 1956 από το Μεξικό με το θρυλικό πλοιάριο «Γκράνμα» και αποβιβάστηκαν στις ακτές της Κούβας, ξεκινώντας την τελική φάση της Επανάστασης. Από τους λίγους επιζήσαντες μετά την επίθεση που δέχτηκαν από το στρατό του Μπατίστα κατά την αποβίβαση, μαζί με τον Φιντέλ και τον Τσε κατευθύνονται προς την οροσειρά Σιέρα Μαέστρα.
Τον Απρίλη του 1958 του απονεμήθηκε ο βαθμός του Ταγματάρχη (ο  υψηλότερος βαθμός των ανταρτών). Γνωστός και ως «ήρωας του Γιαγκουαχάι», πρωτοστάτησε στην επαναστατική δραστηριότητα του κινήματος «26 Ιούλη» και ηγήθηκε δυνάμεων των ανταρτών επιτυγχάνοντας στρατηγικής σημασίας νίκη επί των δυνάμεων του Μπατίστα, στην περίφημη μάχη του Γιαγκουαχάι τον Δεκέμβρη του 1958. Μαζί με τον Φιντέλ, τον Ραούλ και τον Τσε, πρωτοστάτησε στο στέριωμα του αντάρτικου κινήματος στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα και ως διοικητής της Δεύτερης Φάλαγγας, μαζί με τον Τσε, συμμετείχε στην κατάληψη της Σάντα Κλάρα.
Ο Καμίλο, που μπήκε νικητής τον Γενάρη του 1959 στην Αβάνα με τον Φιντέλ, τον Τσε, τον Ραούλ και τους άλλους «μπαρμπούντος», πρόλαβε να ζήσει τον θρίαμβο της Επανάστασης, όχι όμως και να προσφερει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στο χτίσιμο της λαϊκής εξουσίας και τις μετέπειτα καταχτήσεις. Στις 28 Οκτώβρη της χρονιάς της νίκης, το δικινητήριο αεροσκάφος Τσέσνα 310 που πιλοτάριζε ο Λουσιάνο Φαρίνας με συνεπιβάτες τον κομαντάντε Καμίλο Σιενφουέγος και τον στρατιώτη Φέλιξ Ροντρίγκες, επιστρέφοντας από το Κάμαγουεϊ στην Αβάνα, μετά από την εκπλήρωση αποστολής, εξαφανίζεται μυστηριωδώς πάνω από τα νερά του ωκεανού. Όσες έρευνες και αν έγιναν από τότε για τις συνθήκες του δυστυχήματος, όλες οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο, και δεν βρέθηκαν ποτέ οι σοροί ούτε συντρίμμια του αεροσκάφους.
H απώλεια του κομαντάντε είναι μεγάλη για τον κουβανικό λαό και για την υπόθεση της Επανάστασης. Ο Καμίλο γίνεται είδωλο της Κουβανικής Επανάστασης, τραγούδι στα χείλη των Κουβανών που τον αγαπούν και τον ευγνωμονούν· η φωτογραφία του κρεμιέται στα δωμάτια των φτωχόσπιτων της Κούβας δίπλα σε αυτή του Φιντέλ και ο αγαπημένος του σύντροφος και φίλος Τσε  δίνει το όνομα Καμίλο σε ένα από τα παιδιά του.

Κάθε χρόνο, από το 1959 μέχρι σήμερα, στις 28 Οκτώβρη χιλιάδες παιδιά στην Κούβα αποτίουν φόρο τιμής στο σπουδαίο επαναστάτη ρίχνοντας στη θάλασσα «ένα λουλούδι για τον Καμίλο», ενώ από το παράδειγμά του εμπνέονται εκατομμύρια άνθρωποι, όλων των ηλικιών, που γαλουχήθηκαν με τα ιδανικά της Επανάστασης στην Κούβα, και εκατομμύρια αγωνιστές σε όλον τον πλανήτη που παλεύουν για μια νέα κοινωνία, σοσιαλιστική.
Προς τιμήν του έχει ανεγερθεί μουσείο στο Γιαγκουαχάι, έξι στρατιωτικά γυμνάσια, σχολεία και ένα πανεπιστήμιο φέρουν το όνομα του, ενώ η μορφή του κοσμεί την εξωτερική πλευρά του υπουργείου Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής στην πλατεία της Επανάστασης στην Αβάνα, μέσα από ένα γιγαντιαίο σιδερένιο γλυπτό.
Το έργο με το περίγραμμα του προσώπου του Καμίλο φιλοτέχνησε ο Ενρίκε Άβιλα Γκονσάλες (ο ίδιος εικαστικός καλλιτέχνης που φιλοτέχνησε και τη μορφή του Τσε σε ανάλογο μνημείο που κοσμεί την πρόσοψη του υπουργείου Εσωτερικών στην ίδια πλατεία, καθώς και του κομαντάντε Χουάν Αλμέιδα Μπόσκε στην πρόσοψη του θεάτρου Ερέδια, στην πλατεία της Επανάστασης Αντόνιο Μασέο στο Σαντιάγο της Κούβας) και τοποθετήθηκε το 2009 με τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από το θάνατό του. Στο κάτω μέρος του γλυπτού υπάρχουν τα λόγια του Καμίλο προς τον Φιντέλ, όταν ο ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης ανακοίνωνε ότι ένα μεγάλο στρατόπεδο θα μετατρεπόταν σε σχολείο: «Καλά πας Φιντέλ».

Εφοπλιστές ή πειρατές; (2)

 Εφοπλιστές ή πειρατές; (2)

Όταν, στις 2 Δεκεμβρίου 1993, μια μέρα μετά τα 44α γενέθλιά του, ο Πάμπλο Εμίλιο Εσκομπάρ έπεφτε νεκρός, ο δρόμος τής κολομβιανής κοκαΐνης προς τον υπόλοιπο κόσμο άλλαζε. Με το κύκλωμα του Εσκομπάρ διαλυμένο και τις θαλάσσιες διόδους κλειστές (χάρη στις πυκνές περιπολίες των πολιτειακών αρχών στην Καραϊβική), ελάχιστες ποσότητες μπορούσαν πια να διοχετευθούν στις ΗΠΑ (κυρίως με μικρά αεροπλάνα) και μηδαμινές προς την Ευρώπη. Όμως, αυτή η κατάσταση που πονοκεφάλιαζε τους κολομβιανούς κοκαϊνεμπόρους, εξελίχθηκε σε "πεδίον δόξης λαμπρόν" για τους έλληνες πλοιοκτήτες, οι οποίοι ανέλαβαν να βγάλουν τα κάστανα απ' την φωτιά.

Κατ' αρχάς, οι έλληνες καταλαβαίνουν ότι δεν τους παίρνει να κάνουν παιχνίδι στην Καραϊβική και καταστρώνουν άλλο σχέδιο. Σύμφωνα μ' αυτό, οι έμποροι ξεχνούν την Καραϊβική και μεταφέρουν με μουλάρια την κοκαΐνη, μέσω της ζούγκλας, στην Βραζιλία, με προορισμό την Φορταλέτσα. Η επιλογή τής Φορταλέτσας δεν είναι τυχαία: είναι το πιο κοντινό σημείο στην Αφρική και απέναντί της βρίσκονται η Σιέρρα Λεόνε και η Λιβερία.

Οι έλληνες φροντίζουν ώστε στην Φορταλέτσα να υπάρχει διαθέσιμος ένας στόλος μικρών ψαροκάικων, όπου φορτώνεται το εμπόρευμα. Καμμιά βραζιλιάνικη αρχή δεν πρόκειται να ελέγξει αυτά τα καρυδότσουφλα, αφού είναι αδύνατον να διαπλεύσουν τον Ατλαντικό και να φτάσουν στις αφρικανικές ακτές. Πράγματι, τα ψαροκάικα δεν πρόκειται να φτάσουν ποτέ στην Αφρική. Μόλις, όμως, ανοιχτούν μεσοπέλαγα, συναντούν έναν ελληνικό στόλο από παλιά, μετασκευασμένα πολεμικά πλοία, στα οποία μεταφορτώνουν την κοκαΐνη. Οι έλληνες μεταφέρουν τα ναρκωτικά στην απέναντι ακτή, όπου τα παραλαμβάνει δεύτερος στόλος ψαροκάικων. Ποιός θα υποψιαζόταν ποτέ ότι αυτά τα σαπιοκάικα θα μετέφεραν τέτοιο πολύτιμο φορτίο, αρχικά στην Μαυριτανία και εν συνεχεία στις ισπανικές ακτές;

Κάπως έτσι άρχισε να γράφεται άλλη μια "σελίδα δόξας" στην πλούσια ιστορία τού ελληνικού εφοπλισμού. Ας δούμε, λοιπόν, μερικές "παραγράφους" απ' αυτήν την σελίδα:


Το 1998, η πολιτειακή υπηρεσία καταπολέμησης των ναρκωτικών Drug Enforcement Administration (DEA), σε συνεργασία με τις ελληνικές διωκτικές αρχές, οργανώνει την επιχείρηση "Οδησσός". Στον Πειραιά καταφθάνει για επισκευές το ελληνικό πλοίο China Breeze (πρώην Stella), για το οποίο υπήρχαν υπόνοιες ότι ήταν αυτό που, λίγο νωρίτερα, είχε ξεφορτώσει στην Λήμνο 76 σακκιά κοκαΐνη. Αν και ο έλεγχος δεν απέδωσε καρπούς, οι ελληνικές αρχές "φύτεψαν" στο πλοίο έναν πομπό, δίνοντας την δυνατότητα στην DEA να το παρακολουθεί μέσω δορυφόρου. Όταν, μετά από παρακολούθηση ενός χρόνου, οι πολιτειακοί σιγουρεύτηκαν ότι το πλοίο ήταν φορτωμένο κοκαΐνη, εφόρμησαν, ανακαλύπτοντας 4,5 τόννους άσπρης σκόνης. Οι εφοπλιστές-πλοιοκτήτες Π. Χαϊκάλης και Ι. Γατελούζος συλλαμβάνονται. Για την υπόθεση της Λήμνου συλλαμβάνονται και οι Η. Καλής και Ι. Καρτσωνάκης.

Το 2000, οι αρχές τής Βενεζουέλας παίρνουν την πληροφορία ότι το ελληνικό πλοίο Suerte I, το οποίο ανήκει στον εφοπλιστή Ηλία Λαιμό, έχει φορτώσει κοκαΐνη και στήνουν καραούλι στις εκβολές τού ποταμού Ορινόκου (ο Ορινόκος πηγάζει από την Κολομβία και είναι πλωτός). Η έφοδος που πραγματοποιείται, βρίσκει το πλοίο καθαρό. Όμως, τα πλοία των ΗΠΑ που συμμετέχουν στην επιχείρηση, "ψαρεύουν" από τα νερά 8,5 τόννους κοκαΐνης. Ο Λαιμός συλλαμβάνεται αλλά, μιας και τα ναρκωτικά δεν βρέθηκαν στο πλοίο του, αρνείται οποιαδήποτε ανάμειξη και αφήνεται ελεύθερος.

Το 2001, το ελληνικών συμφερόντων πλοίο Saturn μεταφέρει στις Αζόρρες 1,5 τόννο κοκαΐνης. Το πλήρωμα ξεφορτώνει τα 1.300 κιλά και κρατάει τα υπόλοιπα 200 ως αμοιβή. Όταν το Saturn καταπλέει στην Πρέβεζα, οι ναυτικοί κρύβουν την κοκαΐνη σε ένα ξενοδοχείο. Φαίνεται, όμως, ότι κάποιος δεν μπόρεσε να κρατήσει το στόμα του κλειστό και σύντομα συλλαμβάνονται (μαζί με τον ξενοδόχο) από την αστυνομία. Λίγο αργότερα συλλαμβάνεται στην Βιέννη και ο εμπνευστής τής δουλειάς, ο εφοπλιστής Κώστας Βαλλιάνος.

Το 2002, ο γαλλικός στόλος εγκλωβίζει ανοιχτά της Σενεγάλης το ελληνικό πλοίο Winner, για το οποίο υπήρχαν πληροφορίες ότι μετέφερε κοκαΐνη, μεταφορτωμένη από ψαροκάικα στην Καραϊβική. Ο πλοίαρχος προσπαθεί να ξεφύγει και οι γάλλοι αναγκάζονται να ανοίξουν πυρ για να τον αναγκάσουν να σταματήσει. Το Winner μετέφερε 5 τόννους κοκαΐνη, κρυμμένη σε σιδερένια κιβώτια με ειδικό μηχανισμό, ο οποίος επέτρεπε την βύθισή τους σε περίπτωση ελέγχου. Δυστυχώς για τους εφοπλιστές Αριστείδη Κοτσορέ και Κωνσταντίνο Σεϊντή (ιδιοκτητών των ναυτιλιακών εταιρειών Ακροπόλ και Οριεντάλ Πρεστίζ, αντίστοιχα), ο μηχανισμός ενός κιβωτίου δεν λειτούργησε.

Την ίδια χρονιά, οι ισπανικές αρχές εγκλωβίζουν ανοιχτά των Καναρίων Νήσων το ελληνικό πλοίο Irene, το οποίο ερχόταν από την Φορταλέτσα, πριν προλάβει να μεταφορτώσει την κοκαΐνη του στα μαυριτανικά ψαροκάικα που περίμεναν για να την μεταφέρουν στην Ισπανία.

Το 2003, βρεττανικά πλοία εγκλωβίζουν ανοιχτά της ισπανικής Γαλικίας το ελληνικό πλοίο Cork, το οποίο μεταφέρει 3,6 τόννους κοκαΐνης. Το Cork φέρεται ως γιωτ που ανήκει σε λιβεριανή εταιρεία, της οποίας ιδιοκτήτης είναι ο εφοπλιστής Γιώργος Παναγόπουλος. Μόνο που το "γιωτ" δεν είναι παρά μια παλιά γερμανική τορπιλλάκατος, την οποία ο Παναγόπουλος είχε μετασκευάσει ειδικά για την συγκεκριμένη δουλειά.

Το Cork και ο ιδιοκτήτης τους έχουν αρκετά ακόμη να μας διηγηθούν. Το εν λόγω πλοίο βρισκόταν στο στόχαστρο των ελληνικών διωκτικών αρχών από το 1991, όταν ονομαζόταν Haley I. Τότε, οι ελληνικές αρχές (σε συνεργασία με τους ισπανούς συναδέλφους τους) είχαν "φυτέψει" στο πλοίο έναν πομπό για να μπορούν να το παρακολουθούν. Δυστυχώς, όμως, το πλοίο έπαθε σοβαρή ζημιά κι αναγκάστηκε να μείνει πολύ καιρό ανενεργό για επισκευή. Έτσι, όταν ξαναβγήκε στο "κουρμπέτι", ο πομπός ήταν άχρηστος γιατί είχε τελειώσει η μπαταρία του.

Ο ιδιοκτήτης του Cork Γιώργος Παναγόπουλος είχε στο παρελθόν εταιρεία με τον αρχιβαρώνο τής κοκαΐνης Χοσέ Ραμόν Πράντο Μπούκαλο. Ο Μπούκαλο ήταν ο "αντιπρόσωπος" του Εσκομπάρ στην Ευρώπη και ήταν γνωστός στις διωκτικές αρχές ως "Σίτο". Ο "Σίτο" έκανε μεγάλη ζωή, με βίλλες στην Γαλικία και μετοχές στην γνωστή ομάδα Ντεπορτίβο Λα Κορούνια. Είναι αυτός που, μετά τον θάνατο του Εσκομπάρ, έφερε σε επαφή τους έλληνες εφοπλιστές με τον Μάγια Γκόμες (τον διάδοχο του Εσκομπάρ), ώστε να μπει σε εφαρμογή το σχέδιο μεταφοράς τής κοκαΐνης, το οποίο αναπτύξαμε στις πρώτες παραγράφους τού σημερινού σημειώματος.


Θα συνεχίσουμε στο επόμενο. Για την ώρα, ας προσθέσω σε όσα είπαμε χτες, μια μάλλον ασήμαντη λεπτομέρεια, η οποία μου ξέφυγε εκ παραδρομής:

Χτες, λοιπόν, κάναμε λόγο για τους έλληνες εφοπλιστές που έκαναν χρυσές δουλειές, σπάζοντας το εμπάργκο των ΗΠΑ κατά της Κίνας. Για έναν εξ αυτών, η εφημερίδα New York Times έγραψε στις 22/3/1953 ότι οι ανακριτές τον αποκαλούν "μεγαλοκαρχαρία του ερυθρού εμπορίου". Το όνομά του: Σταύρος Λιβανός. Σύμφωνα με τις αρχές των ΗΠΑ, κατά τον πόλεμο της Κορέας ο Λιβανός δεν μετέφερε μόνο πολιτειακά εφόδια στην Νότια Κορέα αλλά και κινεζικά εφόδια στην Βόρεια Κορέα.

Τριπλάσιο του παγκόσμιου ΑΕΠ το παγκόσμιο χρέος

Τριπλάσιο του παγκόσμιου ΑΕΠ το παγκόσμιο χρέος

Την τελευταία επταετία το παγκόσμιο χρέος έχει αυξηθεί κατά 57 τρισ. δολάρια, σύμφωνα με μελέτη της «McKinsey Global Institute».
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα ευρήματα της συγκεκριμένης μελέτης, το παγκόσμιο χρέος έχει αυξηθεί κατά 57 τρισ. δολάρια σε σχέση με το 2007.
Πλέον, το παγκόσμιο χρέος έχει φτάσει τα 199 τρισ. δολάρια και ισοδυναμεί με 286% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Το παγκόσμιο δημόσιο χρέος την τελευταία επταετία αυξήθηκε κατά 5 τρισ. δολάρια.
Σύμφωνα με τη μελέτη, μόνο πέντε χώρες, η Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Αργεντινή και η Ρουμανία, έχουν κατορθώσει να περιορίσουν το κρατικό χρέος τους.
Αντίθετα, οι υπόλοιπες 42 μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου παρουσιάζουν αύξηση του κρατικού χρέους.
Πιο αναλυτικά, το χρέος της Κίνας αυξήθηκε κατά 83%, το χρέος της Πορτογαλίας κατά 100%, ενώ το ελληνικό δημόσιο χρέος κατά 103%. Ακόμη μεγαλύτερη αύξηση κατέγραψε το χρέος της Σιγκαπούρης, φτάνοντας το 129%, ενώ της Ιρλανδίας κινήθηκε ακόμη υψηλότερα στο 172%.

Οι διαδηλωτές και ποιοι τους προδίδουν

 Οι διαδηλωτές και ποιοι τους προδίδουν

Αν ήταν δυνατόν! Χθες, 5/1/2015, στο Σύνταγμα οι πολίτες που κατά κανόνα ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ διαδήλωσαν ησύχως και νομίμως, υπερασπίζοντας το 67% των, καλών κατά Βαρουφάκη, μέτρων (μεταρρυθμίσεων) του μνημονίου και απαιτώντας και το άλλο 33% που δεν τους το εγκρίνει ο Σόιμπλε;

Τι δεν κατάλαβα;;;

"Δεν είναι ότι θα πετάξουμε το παρόν πρόγραμμα, το 67% των μέτρων θα τα θέλαμε και εμείς, το πρόβλημα είναι ότι του λείπουν πολύ σημαντικές μεταρρυθμίσεις» ανέφερε ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης, μετά την συνάντηση με το Γερμανό ομόλογό του Wolfgang Schaeuble στο Βερολίνο, δίδοντας έμφαση στη μάχη κατά της φοροδιαφυγής.  (Πηγή:www.capital.gr)

Εγώ καταλαβαίνω καλοπροαίρετα τι έκαναν και τι επιθυμίες εξέφραζαν οι διαδηλωτές, καμιά σχέση με τον Βαρουφάκη, άσχετα αν δεν συμφωνώ για το πώς και γιατί το έκαναν. Άλλοι δεν τους καταλαβαίνουν, τους αγνοούν και τους προδίδουν.

Θα έλεγα κακεντρέχεια όλο αυτό το σχόλιό μου, αν έστω κάποιοι από την κυβέρνηση κρατούσαν τα προσχήματα και δεν ξευτέλιζαν τόσο γρήγορα την ψήφο που πήραν από τους ψηφοφόρους τους, με τα γνωστά εκείνα συνθήματα και «προγράμματα» και με την, 100 φορές, διαβεβαίωση ότι δεν θα τα προδώσουν την επομένη.

Πως να ένοιωθαν τάχα οι διαδηλωτές όταν έπεφταν σαν τούβλα οι άτακτες υποχωρήσεις της κυβέρνησης και η τσιμεντοκολώνα του Βαρουφάκη για το 67%; Και πώς να πηγαίναμε κι εμείς εκεί, όπως μας καλούσαν, όταν αυτά που γίνονται τους τα λέγαμε κατάμουτρα ότι θα συμβούν γιατί ακριβώς δεν υπήρχε από πίσω ένα δυνατό ταξικό – λαϊκό κίνημα να υπερασπίσει έστω τα ελάχιστα; Που είναι  αυτοί που μας έλεγαν ότι το ΚΚΕ περιμένει τη «Δευτέρα Παρουσία» ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και τώρα μάχεται για το άμεσο, το έστω λίγο, αυτό που έχει ανάγκη ο «κοσμάκης» και δεν περιμένει τον σοσιαλισμό του ποτέ; Για ποιον ακριβώς ψηφοφόρο το 67% των μέτρων του μνημονίου είναι «το λίγο και άμεσο» που θέλει ο λαός;

Λυπάμαι αλλά, ο καπιταλισμός σε κρίση είναι πολύ σκληρός και δεν περιμένει 20 και 30 χρόνια για να δικαιώσει το ΚΚΕ με την αναλγησία του.

 Πολιτισμός και Ναυτεργάτες

Από Οικοδόμος 

Γράφει ο Αλέκος Πούλος //

Στην χώρα μας, χώρα βαθιά εξαρτημένη, η ψυχαγωγία σημαδεύτηκε απ” αρχής, απ” τις ιδεολογικές συντεταγμένες της άρχουσας τάξης. Η βίαιη οικονομική και πολιτική εξάρτηση επέβαλε τους όρους της και στην ψυχαγωγία των λαϊκών μαζών.
Ας θυμηθούμε πως την εποχή που είχαμε και ανάπτυξη της Εμπορικής μας ναυτιλίας, η ανάγκη του αστού να επιδείξει μια κοινωνική θέση που άξαφνα είχε καταλάβει, οδήγησε την φτωχιά λαϊκή ταβέρνα της γειτονιάς, στα μπουζουκομάγαζα – πολιτιστικά κέντρα τα ονόμασε υπουργός Ε. Ν. -, στα σκυλάδικα της παραλιακής. Κι ακόμη πως η κυρίαρχη τάξη, έβαλε την σφραγίδα της και στην άλλη μαζική τέχνη και πιο κατάλληλη για ψυχαγωγία, τον κινηματογράφο. Οι εμπορικές ταινίες εξέπεμπαν ευθύς εξαρχής τις αξίες της Αμερικάνικης εξάρτησης, τις αξίες του Αμερικανικού τρόπου ζωής, τόσο στο δράμα, όσο και στην κωμωδία. Προσπάθησαν να περάσουν σε πλατυτέρα στρώματα ιδέες και αντιλήψεις, όχι απλά της αστικής τάξης, της οποίας ο πολιτισμός απέχει απ” τις ανάγκες του λαού, αλλά περισσότερο των υπερατλαντικών εταίρων μας. Είναι η εποχή που ο φτωχός εργαζόμενος μαθαίνει για το πόσο απαραίτητο είναι να έχει μπαρ με ουίσκι στο σπίτι του, εγκαταλείποντας τα νυχτέρια με κρασάκι, διηγήσεις, αδελφώματα, γλέντια. Γνωρίζεται με τα Bar (με ξένη μουσική και ουίσκι), όταν αυτός ακόμα διασκέδαζε με ρετσίνα στην ταβέρνα. Γίνεται η πιο συνειδητή προσπάθεια να «κομπλεξαριστεί» για τις αξίες του, να θεωρηθούν ξεπερασμένες, συντηρητικές. Θέλουν να τον πείσουν ότι η κοινωνική αναγνώριση, ούτε λίγο ούτε πολύ, συμβαδίζει με την αποδοχή αυτών των συνηθειών.
Είναι η εποχή που ο Καββαδίας γράφει το έργο του. Γράφει για τα Bar, για τα λιμάνια, τα λιμανίσια κορίτσια, τους Ναυτικούς, μα ποτέ Ναυτεργάτες, για τα χασίσια, για τα πολυεθνικά πληρώματα, για τα ειδυλλιακά τοπία, για μια ζωή ολότελα ξένη απ’ αυτή που ζούσαν οι Έλληνες Ναυτεργάτες τότε, οι τελείως αποκομμένοι απ” οποιαδήποτε διασκέδαση κι ίχνος πολιτισμού. Γράφει το έργο του, όχι στο στόκολο, στη γέφυρα, αλλά ρεμβάζοντας ποιητικά σε μια «σεζ λονγκ». Είναι η πιο τραγική δεκαετία στη ζωή των καραβιών ίσως μετά την σημερινή απόλυτη απαξίωση του Έλληνα Ναυτεργάτη. Τα καλύτερα παλικάρια των τότε συναδέλφων, δεν γνώρισαν ποτέ νιότη, γιατί είχαν ν” αντιπαλέψουν δύσκολες και τραγικές συνθήκες. Δεν ήταν όπως παρουσιάστηκαν στο έργο του ή τουλάχιστον δεν ήταν η πλειοψηφία του έτσι.
Κι όμως από κείνη την εποχή έρχονται ως το σήμερα, αρκετοί συνάδελφοι Ναυτεργάτες Λογοτέχνες, Εικαστικοί, Μουσικοί, που αντιστέκονται στην απαξίωση του Ναυτεργάτη ως κοινωνικό ον.
Σήμερα σε καθεστώς πολύπλευρης πολιτικής και οικονομικής όξυνσης της κρίσης του καπιταλισμού, η ψυχαγωγία, η επαφή με τον πολιτισμό, με τις λαϊκές μας παραδόσεις, αποχτά αυξημένο ειδικό βάρος και στον χώρο της ιδεολογίας. Η υποταγή της σύγχρονης ζωής στα προγράμματα αξιοποίησης του κεφαλαίου, οι ταξικές διακρίσεις, η ανεπάρκεια της παρεχόμενης εκπαίδευσης, το οξυμένο φαινόμενο της ανεργίας, η ένταση της προσπάθειας χειραγώγησης της κοινής γνώμης και των προϊόντων του πολιτισμού, της διασκέδασης απ” τα μονοπωλιακά συγκροτήματα του χώρου, η αποξένωση των ανθρώπινων σχέσεων, εντείνουν την δυσφορία των εργαζομένων στον ριζοσπαστισμό της και βρίσκουν τέλεια έκφραση στη ζωή των Ναυτεργατών μες τα καράβια.
Η παρέμβασή της σήμερα, παίρνει πιο ολοκληρωμένο, πιο σαφή χαρακτήρα, αποβλέπει κύρια στην ανάλωση της συνείδησής μας, θέλοντας να την μετατρέψει σ” άκαπνο μπαρούτι. Οι αρκετοί Έλληνες Ναυτεργάτες Λογοτέχνες, αψηφώντας αυτή την προσπάθεια της άρχουσας τάξης, έχουν να επιδείξουν έργα όλων των ειδών του γραπτού λόγου, γραμμένα όχι μόνο σ” αντίξοες συνθήκες καιρικές της εργασίας, αλλά και κοινωνικού περίγυρου. Είναι μόνοι αυτοί το μολύβι τους και η καρδιά τους.
Οι συνεχείς μειώσεις των συνθέσεων των πλοίων από Έλληνες Ναυτεργάτες, η αντικατάσταση τους μ” αλλοδαπούς συναδέλφους, χωρίς κανένα συγκροτημένο δικαίωμα, σαν πλήρωμα σε γαλέρες, ο αφανισμός απ’ τις συνθέσεις ολόκληρων ειδικοτήτων, η εντατικοποίηση της εργασίας στα καράβια, έλυσε ανώδυνα κι ανέξοδα το πρόβλημα της ψυχαγωγίας των Ναυτεργατών στα καράβια, υπέρ των εφοπλιστών και της τάξης τους.
Άλλωστε με τα Διεθνή πληρώματα, τα εργαζόμενα ως σύγχρονοι σκλάβοι, σε τι γλώσσα να τους διαθέσεις, ν” απαιτήσεις να έχει βιβλιοθήκη, δισκοθήκη, κινηματογραφικά έργα για τις ελεύθερες ώρες τους, όταν σ’ ένα καπνιστήριο συγκεντρώνονται 4-5 διαφορετικές γλώσσες ή κοιμούνται δυο-δύο ακόμη στις καμπίνες και κάτω από την ίσαλο;
Όμως η ψυχαγωγία των Ναυτεργατών μακριά πολύ και απομονωμένοι καθώς είναι απ” την πολιτιστική δραστηριότητα της στεριάς, δεν είναι ένα απλό φαινόμενο, είτε σαν πνευματική καλλιέργεια, είτε σαν χαλάρωση και διασκέδαση. Και κανένας φορέας, εκτός κάτι πολύ μικρές προσπάθειες από Σωματεία, έκαναν προσπάθειες κάτι να μπει στα καπνιστήρια ως διασκέδαση, που να είναι προσαρμοσμένη επιστημονικά στις ιδιαίτερες ανάγκες των Ναυτεργατών. Κι οι ίδιοι αυτοί που τις ανάγκες μας τις μετρούν ως κέρδος, σαν γραφικότητα αντιμετωπίζουν την διασκέδασή μας στο λιμάνι με τα λιμανίσια κορίτσια, σε μία διασκέδαση που πιθανόν να μη την είχαμε ανάγκη, αν φρόντιζαν ισορροπημένοι άνθρωποι να ήμασταν με τα καράβια.
Σπάνια σήμερα η βιβλιοθήκη των δεκαετιών του 70′-80′. Σπάνια η ποιότητα σε κάποιο βιβλίο, σε κάποιο DVD κινηματογραφικού έργου. Και σπάνιο είναι το έργο κάποιου συναδέλφου σε κάποιο καπνιστήριο καραβιού. Κι αν βρεις κάτι είναι από συναδέλφους που τα έχουν φέρει μαζί τους, για δικές τους ανάγκες.
Κι οι φορείς που υποτίθεται ότι ανέλαβαν, αν ανέλαβαν ποτέ στα σοβαρά την πνευματική καλλιέργεια του εργαζομένου, μακριά από κει που μπορεί να συμβάλλει, ν’ αποχτήσει τέτοια καλλιέργεια, ήταν στην βάση «ότι στα καράβια πάμε για το μεροκάματο, δεν πάμε για διασκέδαση και κουλτούρα». Λέμε για τα καράβια με Ελληνική σημαία. Για τα πλοία με ξένη σημαία, Ελλήνων πλοιοκτητών, δεν γίνεται κανένας λόγος ύπαρξης, γιατί εκεί υπάρχει ασύδοτη κατάσταση σκλαβιάς κι όχι εργαζόμενοι με δικαιώματα. Κι έχουμε ένα συνδικαλιστικό κίνημα σε κατεύθυνση «κοινωνικού διαλόγου» για το πόσα θα χαθούν ακόμη απ” την ανθρώπινη ζωή πάνω στα πλοία.
Οτιδήποτε όμως υπάρχει στα καπνιστήρια, σε σχέση με την διασκέδαση μας, τον πολιτισμό, λειτουργούν σαν μηχανισμός παραπλάνησης και χειραγώγησης των Ναυτεργατών, όπως φανερώνει η απουσία ή το περιεχόμενο του πολιτιστικού υποπροϊόντος των σκουπιδιών που έχουν εφοδιάσει τα πλοία.
Στόχος τους συνειδητός, είναι η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου των Ναυτεργατών για την παραπλάνηση, την πνευματική και αισθητική υποβάθμισή μας μέσα κι έξω απ’ τα καράβια. Και παρ’ όλη την αύξηση των πολιτιστικών δυνατοτήτων, χρησιμοποιούνται σε βάρος των Ναυτεργατών, παίρνουν απάνθρωπο χαρακτήρα και δεν προάγουν την ανθρώπινη προσωπικότητα, αλλά την περιορίζουν.
Ταινίες τρόμου, άγριων δολοφονιών, διαφθοράς, σ” ανθρώπους που διασχίζουν τις πηγές έμπνευσης, τόσων μεγάλων έργων του ανθρώπινου πολιτισμού. Βιβλία τσέπης με το ίδιο περιεχόμενο ή μ” απλοϊκές αισθηματικές ερωτικές ιστορίες, τραγούδια μ” υποβιβασμένο τον λόγο, τραγούδια που δεν συντροφεύουν ούτε δευτερόλεπτο τις ώρες της δουλειάς μας.
Στόχος τους είναι η υποβάθμιση του πολιτιστικού-πνευματικού επιπέδου των Ναυτεργατών, η δημιουργία μιας παθητικής μάζας απέναντι στις κοινωνικές-εργασιακές εξελίξεις, ο αποπροσανατολισμός, η υποταγή στη μοίρα που μας επιτάσσει το κοινωνικό σύστημα που ζούμε.
Σ” εποχές που υπήρχαν Έλληνες Ναυτεργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα στα καράβια, γιορτάζονταν οι μεγάλες γιορτές του λαού μας, που από μόνες τους και με τον ιδιαίτερο τρόπο που γιορτάζονταν ήταν από μόνες τους ένα πολιτιστικό γεγονός. Η ώρα του καφέ των δέκα, η βραδινή συγκέντρωση στο καπνιστήριο, τότε που όλοι μαζί γινόμασταν μία παρέα και ανοίγαμε τις καρδιές μας σε συναπαντήματα χαλάρωσης και διασκέδασης, ήταν ένα πολιτιστικό ιδιαίτερο γεγονός. Οι βιβλιοθήκες με τα λιγοστά βιβλία που υπήρχαν ήταν μια παρηγοριά ανάσας, αν κι υστερούσαν στην παραγωγή της κριτικής σκέψης.
Όσοι συνάδελφοι έγραψαν μες τα καράβια κι είναι πολλοί αυτοί που το κατόρθωσαν σε σχέση με τον αριθμό των ελλήνων Ναυτεργατών που έζησαν και τελείωσαν την παραγωγική του ηλικία στα καράβια, το έκαναν από δικό τους μεράκι, δικές τους ανάγκες, χωρίς βοήθεια από κανέναν κι από πουθενά, κι όπως είπε ένας συνάδελφος «όσα δεν μ” έμαθαν τα σχολεία, τα έμαθα μόνος μου, διαβάζοντας τόμους βιβλία που έφερνα μαζί μου απ” την στεριά».
Υπάρχουν κι ελπίζουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν και να δημιουργούν έργα ποιότητας λογοτεχνίας και γενικότερα του γραπτού λόγου, μα και έργα των άλλων «καλών τεχνών», όπως ζωγράφοι, γλύπτες, μουσικοί, αν και αρκετούς απ” αυτούς τους Συναδέλφους, ο αφελληνισμός της Εμπορικής Ναυτιλίας, τους ξέβρασε στην στεριά, κυρίως Ασυρματιστές, κατώτερα πληρώματα, Θαλαμηπόλους.
Ποιος γνωρίζει τι είναι να δημιουργείς κάτω από την πίεση του μεροκάματου, του απρόοπτου γεγονότος, του κακού καιρού, της ψυχολογικής κατάστασης που δημιουργεί η μοναξιά στο πέλαγος; Κι όμως να που σήμερα, μπορούμε να παρουσιάζουμε πέρα απ” τον Καββαδία, τον Αντωνίου, μια πληθώρα Ναυτεργατών, που έσπασαν το φράγμα που η φύση της δουλειάς τους ύψωνε κι έφτασαν ως λογοτεχνικά αναστήματα αναγνωρίσιμα στις μέρες μας.
Παρ όλες τις προσπάθειες των αντιδραστικών κύκλων. Τις χαιρέκακες κραυγές της κατεστημένης διανόησης και των οπαδών της υψηλής κουλτούρας, οι Ναυτεργάτες ακολουθώντας μια δική τους υπόγεια διαδρομή, μέσα από εμπόδια κι αδυναμίες, κατάφεραν να φτάσουν ως σήμερα και να μας παραδώσουν έργα υψηλής αισθητικής, γεμάτα αρμύρα, μοναξιά και δύσκολα μεροκάματα.
Οι Έλληνες Ναυτεργάτες, οι εργάτες γενικότερα, διεκδικούμε όχι απλά την ανάπαυση και την ψυχαγωγία, αλλά την ζωή μ” όλα της τα όνειρα. Και δεν περιμένουμε να πάρουμε την εξουσία για να χαρούμε την ζωή. Φροντίζαμε παλιότερα, πριν τις 11 μειώσεις συνθέσεων των πλοίων και την αντικατάστασή μας, έτσι ώστε μες τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο μας, ανάμεσα στις ανάπαυλες της τρικυμίας, να δημιουργούμε, να χαιρόμαστε σαν παιδιά στο παιχνίδι του την ψυχαγωγία μας, την διασκέδασή μας, την επαφή μας με έργα πολιτισμού, όσο δύσκολο κι αν ήταν αυτό, και φροντίζαμε ο ελεύθερος χρόνος μας ν” αποκτά το ειδικό βάρος στη διαμόρφωση της συνείδησης του εργάτη.
Βεβαίως είχαμε και την λιμανίσια έξοδο και την λιμανίσια διασκέδαση. Ζούσαμε και συν δημιουργούσαμε «το κάθε λιμάνι και καημός». Και πολλά έργα συναδέλφων είναι επηρεασμένα απ τις εξόδους μας στα λιμάνια της Γης. Αυτή όμως η διασκέδαση ήταν μια λειτουργία καθαρά εκτονωτική, έπειτα από ταξίδια πολλών ημερών. Καμία σχέση δεν είχε με τις ανάγκες μας, αλλά παρήγαγε μια παθητική διασκέδαση, σ” ευάλωτους της λιμανίσιας νύχτας ανθρώπους. Όμως αυτές οι νύχτες, καταγράφτηκαν σε λογοτεχνικά βιβλία, έγιναν πίνακες ζωγραφικής, έγιναν τραγούδια, έγιναν κομμάτι της ζωής μας. Σήμερα με τις ταχύτητες των καραβιών, τον εκσυγχρονισμό των μέσων φορτοεκφόρτωσης στα λιμάνια, την εντατικοποίηση της δουλειάς, έχουν διαγράψει τελείως και αυτές τις νύχτες, απ” την ζωή μας στα πέλαγα, που όμως μας κρατούσαν σε μια ισορροπία συμπεριφοράς ,μες τα καράβια, μας πρόσφεραν μια αισιοδοξία, μια προσμονή, έκαναν τα ταξίδια μας λιγότερο δύσκολα και μονότονα. Κανείς ποτέ, είτε με λόγια, είτε γράφοντας, δεν υποτίμησε, δεν υποβίβασε αυτές τις νύχτες, παρ” όλο που δεν του ύψωσαν το πολιτιστικό, μορφωτικό του ανάστημα. Απλά σαν προέκταση του μεροκάματου το αντιμετώπιζαν, ως ανάπαυλα του κλεισίματος στην λαμαρίνα.
Υπήρχαν όμως και τα λιμάνια των Σοσιαλιστικών χωρών, που εκεί υπήρχαν τα seamen’s club και νιώθαμε, βλέπαμε την τεράστια διαφορά της πολιτιστικής προσφοράς, της αντιμετώπισης των εργαζομένων του ενός συστήματος, απ’ τα πολιτιστικά ιδεώδη του Ιμπεριαλισμού. Όπου ήρθαμε σ” επαφή στον πελαγίσιο βίο μας, με τα επιτεύγματα του πολιτισμού σε ξένη χώρα, ήρθαμε σ” αυτές τις χώρες που οικοδομούσαν τον Σοσιαλισμό. Θέατρο, όπερες, ποδοσφαιρικούς αγώνες, συναυλίες, εκδρομές, γλέντι, αντάμωμα με πληρώματα ξένων πλοίων, δωρεάν βιβλία για την αυτομόρφωσή μας, εκεί σ” αυτά τα seamen’s club τα βρήκαμε, έξω και μακριά απ” την εκμετάλλευση της ανάγκης μας για διασκέδαση στη στεριά.
Οι Έλληνες Ναυτεργάτες που ασχολήθηκαν με τον γραπτό λόγο σ” όλα του τα είδη, άνθρωποι ξεκομμένοι απολύτως ήταν απ” ότι είχε να προσφέρει η Λογοτεχνία στην Ελλάδα και παγκόσμια. Άνθρωποι ξεκομμένοι απ” την ίδια την κοινωνία, που είχε ν” αντιπαλέψει προκαταλήψεις, εκμετάλλευση, καταπίεση και να ζωντανέψει ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Τώρα αν κατάφεραν να βγουν νικητές απ’ αυτόν τον αγώνα, ας αφήσουμε αυτούς να έχουν τον τελευταίο λόγο, γιατί ο σπόρος που έριξαν στις συνειδήσεις των λιγοστών σήμερα συναδέλφων τους, κάποτε θα δώσει καινούργιους καρπούς.
Σίγουρα όμως δεν μπορεί να έχει κανείς την αυταπάτη ότι το ζήτημα της ψυχαγωγίας του πολιτισμού στα πλοία μπορεί να λυθεί ξέχωρα απ” την κοινωνική αλλαγή που χρειάζεται η πατρίδα μας. Ούτε χρειάζεται να το προσπερνάμε θεωρώντας το κάτι ασήμαντο, πολύ περισσότερο δε σήμερα, που έχει αυξημένο ρόλο στη ζωή μας. Δεν χρειάζεται να μπορούμε να διαλέγουμε πολιτισμό, αλλά να γινόμαστε και οι ίδιοι, όσο μπορούμε μες τα καράβια και έξω απ” αυτά ενεργητικοί διαμορφωτές ενός πολιτισμού, δεμένου με την καθημερινή μας ζωή και τις ανάγκες μας. Να δημιουργούμε εκείνη την ψυχαγωγία που θ” ανοίγει νέους ορίζοντες στην ζωή και στη δράση μας.
Αν εξαιρέσουμε τον Καββαδία, όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες Ναυτεργάτες που ασχολήθηκαν με τον γραπτό λόγο, είναι άγνωστοι οι περισσότεροι στο μεγάλο αναγνωστικό κοινό, άγνωστοι απ” την επίσημη Λογοτεχνία που δημιουργούν κάποια συμφέροντα και δεν φταίει γι’ αυτό η ποιότητα του έργου τους, αλλά είναι απόρροια του χρόνου που είναι χαμένος μες τους ωκεανούς, η έλλειψη μέσων επικοινωνίας, η αδιαφορία του κράτους να δείξει στον λαό αυτή την προσπάθεια. Όμως αυτοί έρχονται μ” υπομονή και θάρρος και παρουσιάζουν με τα έργα τους κι ερέθισμα την ίδια τους τη ζωή, την πραγματικότητα της ζωής, φορτωμένοι την αισθητική της ιδιαιτερότητα.
Οι Έλληνες Ναυτεργάτες Λογοτέχνες, αυτό προσπάθησαν, ας μου επιτραπεί να ερμηνεύσω την προσπάθεια τους κι αυτό προσπαθούν, σ” αντίξοες συνθήκες, ακόμη και σήμερα.

Ατεχνως

Σήμερα

 Σήμερα

Το κείμενο που ακολουθεί παρωδεί αυτή την κατάθεση ψυχής του αλκίνοου ιωαννίδη, την επαύριο των εκλογών, ακολουθώντας το δικό του σκεπτικό και πολλές από τις διατυπώσεις του. Βασίζεται (στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της) σε μια ιδέα-προσπάθεια ενός.. ανώνυμου σφου (που δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσα να τον παρουσιάσω, αλλά παίρνω την ευκαιρία να τον ευχαριστήσω και δημόσια για την παρωδία που μου έστειλε). Και έρχεται ως αυθόρμητη αντίδραση στις ξεχειλισμένες ελπίδες, που σκορπίζουν οι κινήσεις της νέας κυβέρνησης.

Σήμερα πήρα ανάσα! Και θα την κρατήσω, για να εκβιάσω τους ευρωπαίους εταίρους μας, μέχρι να δουν το δίκιο μας και να αλλάξουν γνώμη. Όλα είναι θέμα διαλόγου και διαπραγμάτευσης.

Επιτέλους μια κυβέρνηση στη χώρα που είτε ξαναβουτήξει είτε όχι ο δείκτης του χρηματιστηρίου, βάζει πλάτη σα ναυαγοσώστης (και ταξικό ναυάγιο συνάμα) για να επιβιώσει το σύστημα. Του δίνει αέρα στα πνευμόνια και αίμα στην καρδιά! Ου μην και το αντίστροφο.

Σήμερα νιώθω πως κερδίσαμε στο «κερδίστε χάνοντας» μια μεγάλη μάχη απέναντι στο φόβο, την κακογουστιά, την ασχήμια, την ανηθικότητα, την αδικία και την ανοησία που μικραίνει τις οικονομικές και always in καλλιτεχνικές μας προσδοκίες. Τις αυταπάτες μας (που βασικά είναι αήττητες), θα τις κερδίσουμε σε άλλο γύρο, αρκεί να μην είναι ο τρίτος.

Σήμερα ελπίζω πως το προ κρίσης παρελθόν, θα γίνει σύντομα παρόν. Ενώ θα γίνει σύντομα παρελθόν αυτό που κυρίως εκπροσώπησε όσα μ’ έδιωχναν απ’ τη χώρα μου, αυτό που, όποτε ξεπηδούσε μέσα απ’ την ανάγκη, ή διαδήλωνε απρόσκλητο και δε μ' άφηνε να πάω για πρόβα, μ’ έκανε να θέλω μια κοινωνία χωρίς εργάτες, αγρότες και παραγωγούς. (Ναι αλλά τι σε έδιωχνε απ' τη χώρα θα μας πεις;)

Σήμερα χαίρομαι που όλα αυτά τα χρόνια απέφυγα κάθε κομματική ανάμιξη και θέση, κι έτσι εγώ (και ο σφος Σταύρος Θεοδωράκης) μπορώ να γράφω απ' την καρδιά μου υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς κομμουνιστικά βαρίδια, τα όσα γράφω.

Σήμερα εγώ, και μόνο εγώ, ο εμμονικά ακομμάτιστος και «πολιτικά» απολιτίκ, (λόγω καθοριστικών για τη διαμόρφωσή μου εμπειριών), καχύποπτος απέναντι σε κάθε ηγεσία εκ του περισσού, ο χωρίς συμφέρον να εκτίθεται (και ειδικά σε περιπτώσεις που νομοτελειακά –γιατί αυτό είναι κοινωνική νομοτέλεια ξέρετε- μόνο εναντίον του θα γυρίσουν), δηλώνω βαθύτατα συγκινημένος κι ας μου βγει σε ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα ελπίζω πως όσα εμπόδισαν το ναζιστικό φίδι να εκκολαφθεί με τους αγώνες του εργατικού κινήματος μπορούν να εξαλειφθούν. Και τότε οι φασίστες θα μπορούν να διαλυθούν ησύχως κι αυτοβούλως ή αλλιώς να κοροϊδεύουν το λαό ότι υφίστανται πολιτικές διώξεις και να γίνουνε επιτέλους πλειοψηφία, γιατί… «την είδαμε και την Αριστερά».

Σήμερα χαίρομαι που ζω στην Ελλάδα. Χαίρομαι που δεν είμαι εργάτης, δεν είμαι άνεργος, οικονομικός μετανάστης ενώ έφτασα τόσο κοντά στο να μείνω ρέστος και είμαι εδώ τώρα, μαζί με τους ανθρώπους του τόπου μου που είναι άνεργοι, απλήρωτοι, μπροστά σε ένα αύριο γνωστό και διακηρυγμένο, επικίνδυνο, δύσκολο, με θεατές εμάς και τις μη εξαιρετέες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες των δικών μας.

Σήμερα νιώθω περήφανος που ανήκω σε μια χώρα που ξεκινά επιτέλους τον αγώνα της για δικαιοσύνη, ισότητα, αδελφότητα κι άλλες τέτοιες αφηρημένες έννοιες του σοσιαλισμού του 21^ου αιώνα, παρμένες από τις αστικές επαναστάσεις του 18^ου, γυμνή και σίγουρη, σαν τους ξεβράκωτους του Παρισιού.

Σήμερα ο τόπος μου από πείραμα (άραγε το θυμάται κανένας αυτό;) γίνεται πρόταση χωρίς (επαναστατικό) υποκείμενο, κατηγορούμενο για όσα έγιναν και αντικείμενο συγκεκριμένο για τον αγώνα μας, όλοι ενωμένοι με παρατακτικές συνδέσεις, χωρίς κύριες και δευτερεύουσες προτάσεις στην ενωμένη Ευρώπη των λαών.

Σήμερα οι ξένοι φίλοι μου, καλλιτέχνες εναλλακτικοί, καθηγητές, στελέχη επιχειρήσεων, εισοδηματίες, σοσιαλδημοκράτες και φασίστες, μας κοιτάνε αλλιώς. Πάλι σαν πείραμα βέβαια, αλλά αλλιώς... Κι ο λαός συνεχίζει το μακάριο ύπνο του από το αριστερό πλευρό. Πάλι παθητικός θεατής, αλλά από άλλο πλευρό.

Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως δεν θα αντιμετωπίζομαι πια από τους προύχοντες (ποιοι είναι αυτοί;), εγώ και ο κάθε πελάτης-πολίτης (μην πεις εργαζόμενος ή εργάτης, πιπέρι), σαν υποτακτικός, άσχετος, λίγος, αμελητέος, ανεπαρκής, ανίκανος, απατεώνας, ζητιάνος, ουτοπιστής, παράξενος, ρομαντικός, χέστης, ηλίθιος και μόνος. Δεν είμαι μόνος, είμαστε όλοι μαζί οι πολίτες. Είμαστε το 99% (των πολιτών).

Σήμερα νιώθω πως θα κοροϊδέψουμε για άλλη μια φορά τα νεκρά παιδιά του Βουνού, τους κατατρεγμένους, τους βασανισμένους, τους φυλακισμένους, τους αφημένους να σαπίζουν ανώνυμοι στα χαντάκια της ιστορίας, τους ήρωες που εξαφάνισε η αφήγηση των κουστουμαρισμένων, φρεσκοξυρισμένων συνεργατών κάθε λογής κατακτητών. Τους εκτελεσμένους της Καισαριανής, που γράφουν καλά στο φακό, ως φόντο του Αλέξη, και τους άλλους, που ξέχασαν να πεθάνουν..

Κι ας μην είναι μόνον έτσι, κι ας μην είναι ακριβώς έτσι, κι ας είναι δύσκολα θέματα, πρέπει όμως να στηρίξουμε τη σοσιαλδημοκρατία και να σώσουμε την καπιταλιστική μας οικονομία, με τον άνθρωπο (γενικά κι αόριστα) πάνω από τα κέρδη, αλλά πάντα δίπλα τους και ποτέ εναντίον τους.

Σήμερα εύχομαι οι προύχοντες (τους θυμάστε έτσι;) να ακούσουν τα παιδιά μας που αγκομαχούν λυπημένα (και ποτέ εκμεταλλευόμενα, γιατί τώρα έχουμε σοσιαλισμό, πρέπει να τους φτιάξουμε και την ψυχολογία) κάτω από ένα σύστημα παιδείας απάνθρωπο, βλακώδες και αναποτελεσματικό. Γιατί το πρόβλημα της παιδείας είναι οι μισάνθρωποι, βλάκες και αναποτελεσματικοί ιθύνοντες, δεν υπάρχει σχέση με την οικονομία κι άλλα τέτοια ξύλινα που λένε οι κομμουνιστές. Οι ικανοί πάνε μπροστά και θα τα φτιάξουμε όλα, ανθρώπινα, έξυπνα κι αποτελεσματικά.

Σήμερα εύχομαι ο ασθενής, ο ορφανός, ο μετανάστης, ο φυλακισμένος, ο άνεργος και ο φτωχός να γίνουν οι πρωταγωνιστές της σκέψης και της έμπρακτης έγνοιας μας. Ας (προσ)ευχηθούμε όλοι μαζί γι’ αυτό, χωρίς να θίγουμε τις αιτίες της δυστυχίας τους, με ασπιρίνες που θα τους ανακουφίσουν και θα χρυσώσουν το χάπι.

Σήμερα εύχομαι ο Πολιτισμός να πάψει να θεωρείται πολυτέλεια για αργόσχολους και να γίνει το ψωμί και το νερό της κάθε μέρας και της ψυχής μας. Όλος ο Πολιτισμός και όχι μόνον αυτός των διασήμων. Υπάρχουν αρκετοί άσημοι που δημιουργούν “εσωτερική” τέχνη, στο επίπεδο των μεγάλων ιδεών, στην απαρχή της έκπτωσης του ανθρώπου από την ιστορία του ως είδος και την βέβαιη ατομική γαλήνη του συναγερμού στο σπίτι. Να γίνει συγκάτοικος στο σπίτι μας, πρόσωπο στο γερασμένο μας κορμί, σύνορο στη σκέψη και δράση της λαϊκής εξουσίας.

Σήμερα εύχομαι το ποδόσφαιρο να γίνει ξανά ένα άθλημα και όχι η γλώσσα μιας άναρθρης χώρας. Κι αυτό δεν εξαρτάται από δομές και συστήματα. Ψηφίζεις, φεύγει ο κακός καπιταλιστής από την ομάδα, έρχεται ο καλός στη θέση του και ζήσαμε εμείς καλά κι οι αστοί καλύτερα.

Σήμερα ξέρω (αλλά συνεχίζω μονότονα) πως χωρίς την ακούραστη συμμετοχή όλων μας (στο κοινοβούλιο;), θα επιστρέψουμε σε κυβερνήσεις λοβοτομής. Και πως δε μας παίρνει πια να απέχουμε, να κριτικάρουμε από μακριά, να θέτουμε την διακυβέρνηση έξω απ’ το όριο της φωνής, της γνώμης και της πράξης μας. Αλλά μας παίρνει (κι έχω μπόλικο καιρό να κοροϊδεύω) να μη λέμε κουβέντα για αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Σήμερα εύχομαι η Ευρώπη να γίνει Ευρωπαϊκή (Ένωση) κι εμείς κομμάτι της ουσίας της (τώρα δεν είμαστε). Και ο Αριστοτέλης ας μας φωτίζει το δρόμο για τις επόμενες γενιές των ομιλούντων εργαλείων και της οικονομικής δουλείας.

Σήμερα τα παιδιά μου, που πάλευα να φύγουν, να ζήσουν αλλού, μπορώ να τα ονειρεύομαι μεγάλα και δημιουργικά εδώ, στον τόπο τους, άρχοντες υπό των αστών και πάνω από τους αγράμματους. Κι ύστερα να ξυπνήσω και να προσγειωθώ απότομα στην πραγματικότητα.

Σήμερα επαναπατρίζω οριστικά τα όνειρα, τα σχέδια και τις προσδοκίες που τοποθέτησα αλλού, τότε που ετοιμαζόμουν να τα ακολουθήσω στα ξένα. Θα μείνω εδώ, συνεχίζοντας να μπαίνω κάτω από ξένες σημαίες, χωρίς να νιώθω εργάτης.

Σήμερα δέχομαι ευχαρίστως να πληρώσω όσα αναλογούν στην χρόνια ανοχή μου απέναντι σε διαφθορείς και διεφθαρμένους, καθώς και την όποια συμμετοχή μου, από άγνοια, αδυναμία, υποχρέωση ή συνήθεια, στο παιχνίδι τους. Φτάνει να πληρώσουν αναλογικά και αυτοί. Εμείς πχ το 67% κι αυτοί το υπόλοιπο 33%, όλοι ενωμένοι και με αναλογίες.

Σήμερα χαίρομαι που δεν ζήτησα και δεν πήρα τίποτα ιδιωτικά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και χαίρομαι διπλά που δε θα ζητήσω τίποτα ιδιωτικά από τις επόμενες. Γιατί η τέχνη αφορά πάντα ιδιώτες κι όχι τη σφαίρα του δημόσιου.

Σήμερα μπορώ να ονειρεύομαι μια συλλογική διακυβέρνηση αντί για εξουσία (χωρίς άλλους ξύλινους, ταξικούς προσδιορισμούς). Θα πέσω έξω, το ξέρω, μου το φωνάζουν η πραγματικότητα και η ιστορία (σοβαρά;). Όμως, και μόνο που μπορώ να το ονειρεύομαι, είναι μεγάλο πράγμα. Αρκεί να συνεχίσω το μακάριο ύπνο μου, χωρίς να με ξυπνάει μια πεινασμένη κοιλιά που γουργουρίζει.

Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως σύντομα η σχέση Εκκλησίας-Κράτους θα τελειώσει ή τέλος πάντων θα εξορθολογιστεί, γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι το όπιο του λαού και μπορεί να παίζει με τις λέξεις, υποτιμώντας θρήσκους και άθρησκους πολίτες.

Σήμερα εύχομαι η Κύπρος να αντιμετωπιστεί επιτέλους με τη σοβαρότητα, τη γνώση, τη συνέπεια και την αγάπη που της αξίζει (προδέρμ κι αγάπη ρε μ…) Γιατί, αν χαθεί, θα χαθεί μαζί της και η Ελλάδα. Ενώ αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα (η ελπίδα έρχεται, μην ξεχνιόμαστε).

Σήμερα ελπίζω πως μπορεί να ανεβεί επιτέλους το επίπεδο του πολιτικού λόγου στο επίπεδο της πολιτικής θεολογίας. Εύχομαι σε όλη μου τη ζωή να με παίρνει να ελπίζω και να προσδοκώ, να προσεύχομαι και να μιλάω γενικά ή παραπλανητικά.

Σήμερα ελπίζω πως η πολιτική μπορεί κάποτε να πάψει να αποτελεί βρισιά και να φωνάζουμε στις πλατείες «οι τρακόσιοι στη βουλή» (αντί για Γουδί). Και να γίνει συνώνυμο με τα παιδικά παραμυθάκια, όπου αλλάζει ο κόσμος, χωρίς να αλλάζει τίποτα (χωρίς να γκρεμίσουμε την χώρα που λέει κι ο ακομμάτιστος Σταύρος).

Σήμερα μαζεύω τα κομμάτια μου, τινάζω τη σκόνη δεκαετιών από τα όνειρά μου και ετοιμάζομαι για τα δύσκολα που ακολουθούν, με την παμπάλαια, σοσιαλδημοκρατική σκουριά, που δε λέω να αποτινάξω με τίποτα από τη σκέψη μου.

Σήμερα, επιτέλους, ελπίζω. Με το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Και εύχομαι το σήμερα να κρατήσει στο αύριο.

Τζήμερο, άσε με να σ’ αγαπάω τζήμερο…

Όταν όμως οι αυταπάτες τελειώσουν, τότε θα 'ρθεις μαζί μου καλλιτέχνη;

Πείσμα, πολύ πείσμα.
Να μάθω να γράφω,
γιατί αγράμματο μ' αφήσατε.

Από πείσμα γράφω,
για την ανατροπή σας,
για το σοσιαλισμό.

Καλούς ανθρώπους,
τους γυρίσατε ανάποδα
και τους κάνατε δασκάλους.

Καλούς ανθρώπους,
μισάνθρωπους τους φτιάξατε
και τους κάνατε δασκάλους.

Από φόβο,
δημιουργίας ανήμποροι,
φοβόσαστε τους ποιητές εργάτες.

Από φόβο,
την ποίηση για να μισήσουμε,
όπως εσείς τον άνθρωπο.

Κι όλο μας πεισμώνετε να μάθουμε.
Κι εμείς μαθαίνουμε.
Σε λίγο θα κρυφτείτε.

Οι γραβατωμενοι κανιβαλοι

Η κυρία Μέρκελ απαιτεί τελεσιγραφικά την παραίτηση του ελληνικού λαού ακόμα και από τα ψίχουλα. Η κυρία Μέρκελ αρνείται (!) στους Έλληνες να έχουν τρεις δεκάρες ακόμα και για πετρέλαιο θέρμανσης. Αρνείται  στους Έλληνες γέροντες των 700 ευρώ να προστεθούν στην σφαγιασμένη τους σύνταξη ακόμα κι αυτά τα 2 ευρώ την ημέρα της 13^ης σύνταξης. Η κυρία Μέρκελ – η εκπρόσωπος της ηγεμονεύουσας στην ΕΕ ιμπεριαλιστικής Γερμανίας, της Γερμανίας των μονοπωλίων, της Γερμανίας της «Ζήμενς», της «Χόχτιφ», της «Τίσεν», της «Ντόιτσε Μπανκ» και των υποβρυχίων που γέρνουν – είναι «εταίρος»; Είναι «φίλη»; Είναι «σύμμαχος»;
    Ο κ.Ντράγκι – ο πρώην αντιπρόεδρος της «Goldman Sachs» και νυν διοικητής της EKT – αφού μετέτρεψε τις μαύρες τρύπες των τραπεζών σε χρέος που μαζί  με τους εγχώριους «πατριώτες» το φόρτωσε στην καμπούρα του ελληνικού λαού, τώρα εκβιάζει τους Έλληνες με οικονομική ασφυξία. Ο κ.Ντράγκι, ο κεντρικός τραπεζίτης της ΕΕ,  είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;
    Ο κ.Ολάντ, ο… σοσιαλιστής, χαιρέτησε χτες την απόφαση της ΕΚΤ να ρίξει τροχιοδεικτική βολή υπονόμευσης της ελληνικής οικονομίας, λέγοντας ότι ήταν μια «νόμιμη και λογική» κίνηση εκ μέρους του Ντράγκι. Ο κ.Ολάντ είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»; 

    Ο κ.Γιούνκερ, ο κύριος που επί 18 χρόνια ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου έκανε πλάτες στις πολυεθνικές για να φοροαποφεύγουν μέσω της χώρας του, μας δήλωσε ότι το μόνο που αναγνωρίζει η Κομισιόν είναι τα Μνημόνια. Ότι το μόνο που ευαρεστείται να επιτρέψει στον ελληνικό λαό είναι να τον βλέπει να σέρνεται στα γόνατα. Ο κ. Γιούνκερ μας είπε… δημοκρατικότατα εκ μέρους της Κομισιόν του ότι «δεν θα ανατρέψουμε τα πάντα επειδή είχαμε ένα εκλογικό αποτέλεσμα» στην Ελλάδα. Ο κ.Γιούνκερ (και η Κομισιόν του) είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;
    Ο κ.Ντομπρόφσκι, ο αντιπρόεδρος του Γιούνκερ, μας είπε χτες να μην διανοηθούμε να ακυρωθεί έστω και μια ιδιωτικοποίηση, να μην διανοηθούμε καν να πάει ο κατώτατος μισθός στο γλίσχρο επίπεδο των 751 ευρώ, να μη διανοηθούμε ότι δεν θα απολυθούν κάτι δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι ακόμα. Αυτός, ο Γιούνκερ του, η Κομισιόν τους, ο Ντάισελμπλουμ τους, το Eurogroup τους είναι «εταίροι»; Είναι «φίλοι»; Είναι «σύμμαχοι»;
    Ο κ.Σουλτς, ο πρόεδρος του «δημοκρατικού» λιβανιστηριού της ΕΕ που εδρεύει στο Στρασβούργο, απείλησε την Ελλάδα με χρεοκοπία και τον ελληνικό λαό με αφανισμό. Ο κ.Σουλτς και το «δημοκρατικό» του λιβανιστήρι είναι «εταίρος»; Είναι «φίλος»; Είναι «σύμμαχος»;

***

    Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών «φωνάζουν» για το αυτονόητο. Επιβεβαιώνουν το προφανές:
    Το θέμα δεν είναι η διαπραγματευτική δεινότητα ή οι καλές προθέσεις των διαπραγματευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα δεν είναι οι τσαχπινιές ή τα τσαλιμάκια στο πλαίσιο της «θεωρίας των παιγνίων». Το θέμα είναι αυτό καθ’ αυτό το «παίγνιο». Το θέμα είναι αυτό καθ’ αυτό το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης. Το θέμα είναι αυτή καθ’ αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση.
    Το θέμα είναι ότι: Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Κομισιόν της, το Eurogroup της, η Τράπεζά της, ο Σόιμπλε της, δεν είναι το  «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι», όπως δήλωσε ο κ.Τσίπρας στη συνάντησή του με τον Ολάντ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν, είναι και θα είναι το Διοικητήριο όπου στεγάζεται μια στυγνή «κομαντατούρ» της διεθνούς, της ευρωπαϊκής και της εγχώριας πλουτοκρατίας. Είναι μια ακρίδα που έχει επιπέσει επί της κεφαλής του ελληνικού και όλων των λαών της Ευρώπης.
    Το θέμα είναι ότι: Η ΕΕ είναι μια ζούγκλα που με ή χωρίς τρόικες, με ή χωρίς Μνημόνια, προωθεί πολιτικές που  ισοδυναμούν με κοινωνικό ολοκαύτωμα. Που απαρτίζεται από γραβατωμένους κανίβαλους και χαμογελαστά πολιτικά παχύδερμα. Είναι το επιτελικό όργανο των πολυεθνικών που πυροδοτεί τα κρεματόρια των εργασιακών «Άουσβιτς» και χτίζει τα σκλαβοπάζαρα των κοινωνικών «Νταχάου».
    Το θέμα είναι ότι: Καμία διαπραγμάτευση εντός του «Άουσβιτς» δεν πρόκειται να αναιρέσει τους κανόνες λειτουργίας του «Άουσβιτς» – το «σύμφωνο του ευρώ», τους κανόνες «επιτήρησης και εποπτείας», το «σύμφωνο σταθερότητας» και λιτότητας, τα τετελεσμένα του Μάαστριχτ.  
    Το θέμα είναι ότι: Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ένωση των καπιταλιστών, είναι η ένωση των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της Ευρώπης που στο εσωτερικό της δεν βασιλεύει η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη», αλλά  η ανισομετρία και το «δίκαιο» του ισχυρού.

***

     Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού κατεστημένου αποτελεί ένα σφαγείο των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων.

    Πρόκειται για την «ανταγωνιστικότητα» την οποία έκλισε σε όλες τις πτώσεις χτες ο Σόιμπλε στην συνέντευξη με τον Βαρουφάκη και η οποία κινεζοποιεί μισθούς και «αυτοκτονεί» ανθρώπους στην Ελλάδα.
    Αυτό το θυσιαστήριο δικαιωμάτων, η ΕΕ, είναι καραμπινάτη απάτη να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος» και πολύ περισσότερο σαν εν δυνάμει «απάνεμο λιμάνι» των λαών!
    Αυτό το κολαστήριο είναι ασύγγνωστη αυταπάτη να λογίζεται σαν πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής.
    Στην περίπτωση που το κολαστήριο αντιμετωπιστεί σαν πεδίο διαπραγμάτευσης, τότε θα πρόκειται για μια διαπραγμάτευση που – μοιραία - θα ξεκινάει με αυτό που είπε χτες ο κ.Βαρουφάκης. Που όταν ρωτήθηκε ποιο μέρος του μνημονιακού προγράμματος απορρίπτει η Ελλάδα, απάντησε ότι «το 60% - 70% του προγράμματος είναι μέτρα που θα παίρναμε κι εμείς»!
    Αλλά αν - πριν ξεκινήσεις τη διαπραγμάτευση - αποδέχεσαι το «60% με 70%» ενός προγράμματος κατά… 1.000% απάνθρωπου, τότε; Είναι άραγε μεμψιμοιρία να υποθέσει κανείς ότι το ξεκίνημα προϊδεάζει για το που θα μπορούσε να καταλήξει αυτή η διαπραγμάτευση;
    Δεν είναι μεμψιμοιρία. Είναι ρεαλιστική ανάλυση των δεδομένων. Που δεν έχει καμία σχέση με την «πεμπτοφαλαγγίτικη» χαιρεκακία κάποιων αθλίων της εγχώριας πολιτικής σκηνής, που αντιπολιτεύονται όπως κυβερνούσαν: Με πυξίδα τα μέιλ της τρόικας.
    Είναι ρεαλισμός στη βάση της ανάλυσης της πραγματικότητας. Που δεν έχει να κάνει με τις ανόητες προφητείες περί «κωλοτούμπας» του διαπραγματευτή. Έχει να κάνει με το πρόδηλο: Ότι στο Κολοσσαίο τα όρια της διαπραγμάτευσης δεν τα ορίζουν οι καλές προθέσεις του διαπραγματευτή. Τα ορίζουν οι τίγρεις του Κολοσσαίου.
    Είναι ψευδαίσθηση ότι στο Κολοσσαίο υπάρχει χώρος για διαπραγμάτευση. Στο Κολοσσαίο το ερώτημα ποτέ δεν ήταν τι θα κερδίσεις. Στο Κολοσσαίο το πολύ – πολύ που μπορείς να ελπίζεις είναι να αγωνιστείς για το ποια κομμάτια από τη σάρκα σου θα περισώσεις.

***  

    Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών βοούν: Άλλη οδός για μια Ελλάδα κυρίαρχη και ένα λαό με προκοπή και με ολόκληρη αξιοπρέπεια δεν υπάρχει από την οδό της εξόδου από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων.
    Φυσικά δεν αεροβατούμε. Το γνωρίζουμε ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν έχει αυτή την άποψη. Σεβαστό. Αλλά αυτό δεν αποτελεί τεκμήριο μη ορθότητας της άποψης ότι ο λαός μας μόνο ζημιές θα μετράει όσο βρίσκεται σε «συμμαχία», σε «εταιρική» σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με μια ένωση λύκων που του πίνουν το αίμα. Όπως δεν αποτέλεσε τεκμήριο ορθότητας για την παραμονή στην εξουσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ το γεγονός ότι ο λαός επί 40 χρόνια τους ανεχόταν. 
   Ο ελληνικός λαός αξίζει να πεισθεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια «μικρή» χώρα που «δεν μπορεί» να αντιταχθεί – εφ’ όλης της ύλης – στους ισχυρούς. Αξίζει να πεισθεί ότι αυτός ο δύσκολος δρόμος είναι απείρως ευκολότερος από τον αδιάβατο δρόμο της διαρκούς αποδοχής των μικρότερων ή μεγαλύτερων εκβιασμών. Αξίζει να ακολουθήσει τη δική του σημαία. Να μην συμβιβαστεί με το «ολίγον έγκυος» ή με μια «θηλιά» που οι «Σόιμπλε» θα τη σφίγγουν ή θα την χαλαρώνουν κατά το δοκούν.
    Ο λαός μας αξίζει να βγει πιο θαρρετά στο προσκήνιο, να γίνει αυτοπροσώπως «διαπραγματευτής» πρωτοστατώντας για μια αληθινή Ευρώπη των λαών όπου ο καθένας χωριστά και όλοι οι λαοί μαζί δεν θα περιμένουν σαν «Δευτέρα Παρουσία» την «ανατροπή των συσχετισμών» από τα πάνω αφού θα έχουν ανατρέψει την ίδια την βαρβαρότητα από τα κάτω. Αξίζει να απειθαρχήσει και να ορθώσει το πατριωτικό, το διεθνιστικό και ανυπάκουο ανάστημά του απέναντι στην ένωση των «Σόιμπλε», μιας και δεν οφείλει να διαπραγματευτεί μαζί τους τίποτα απ’ όσα δικαιούται.
    Και η αξία αυτού του αναγκαίου δρόμου, αν κάτι υποδεικνύει σε συνθήκες που ο λαός δεν έχει πάρει ακόμα μια τέτοια απόφαση, είναι τούτο: Τις ευθύνες εκείνων που έχουν το χρέος, χωρίς να αποσπαστούν από το σημερινό λαϊκό αίσθημα, να επιμείνουν και να ηγηθούν με πειστικό, με αποφασιστικό και ενωτικό για το λαό τρόπο σε αυτή την προσπάθεια. 

Ν.Μπογ

 The London stories

Από herko 

Γράφει ο Δον Τομασίνο //

Όταν Τράπεζες αναλαμβάνουν την παρουσίαση κυβέρνησης (αυτοαποκαλούμενης αριστερής)  κυρίαρχου(;) κράτους σε άλλες τράπεζες. Οι δεσμεύσεις και οι υποσχέσεις. Μία ιστορία χωρίς γραβάτα.
«Όταν ένα αεροπλάνο σπάει το φράγμα του ήχου, αυτός που βρίσκεται στο έδαφος γυρνάει το κεφάλι από την πλευρά που ακούει τον κρότο. Όμως, το αεροπλάνο,επειδή ο ήχος καθυστερεί να φτάσει στο έδαφος, ήδη βρίσκεται στην άλλη πλευρά». Φυσική Β΄ Γυμνασίου.
Από την Δευτέρα 26/1/2015 κάτι περίεργο συμβαίνει στη χώρα. Άπαντες ασχολούνται, δια της προτροπής των ΜΜΕ με το dress code του Υπ. Οικ., με την γραβάτα, που δεν φοράει ο πρωθυπουργός και γενικώς με τις ενδυματολογικές προτιμήσεις του Υπουργικού Συμβουλίου. Λίγοι διαβάζουν και μελετούν τα λεγόμενά τους.
Αυτό συνέβη και με το ταξίδι του Υπ. Οικονομικών στο Λονδίνο. Πληροφορηθήκαμε ενδελεχώς για τις ενδυματολογικές προτιμήσεις του Υπ. Οικ., αλλά από ουσία;
Ας πάμε λοιπόν και στην  ουσία.
Πέραν της συνάντησης με τον κο Όζμπρον (Υπ. Οικ. της Μ. Βρετανίας), ο κος Βαρουφάκης συμμετείχε και σε ένα άλλο meeting, που δεν έλαβε έκταση στη δημοσιότητα.
Την ίδια μέρα η Bank of America – Meryll Lynch και η Deutche Bank, ανέλαβαν να παρουσιάσουν την ελληνική κυβέρνηση της Αριστεράς …σε άλλες τράπεζες.
Τώρα, για το πόσο «αριστερό» είναι η κυβέρνηση, να παρουσιάζεται σε τράπεζες από τράπεζες και τελικώς με ποιων συμφέροντα επιλέγει να συμπορευθεί, είναι στην κρίση του καθενός
Η σχέση  Βαnk of America – Meryll Lynch με τον ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει από τα τέλη Νοεμβρίου 2014, όταν Σταθάκης – Μηλιός μεταβαίνουν στο Λονδίνο, για να ενημερώσουν Τράπεζες για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η αποτίμηση της συνάντησης αυτή για την Bank of America τότε, σε αντίθεση με τη θέση του fund «capital», ήταν «Φυσικά προβληματίζει η αβεβαιότητα, θα υπάρξουν διακυμάνσεις στην αγορά, αλλά όχι ακραία σενάρια»…
Ας επανέλθουμε όμως στη συνάντηση της Δευτέρας 2 Φεβρουαρίου.
Σύμφωνα με διαρροές του οικονομικού επιτελείου που επικαλούνται ξένα media, ο Υπουργός Οικονομικών διαβεβαίωσε τους αντιπροσώπους της διεθνούς επενδυτικής κοινότητας πως η Ελλάδα θα μπορέσει να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της κατά τρόπο που δε θα έχει επιζήμιες επιπτώσεις για τους ομολογιούχους και ειδικά τους ιδιώτες.
Επιπλέον, επιχειρήθηκε να δοθεί μήνυμα πως η χώρα παραμένει ανοιχτή σε επενδύσεις, ότι η κυβέρνηση δε σκοπεύει να κρατικοποιήσει τις τράπεζες και ότι θα προχωρήσει η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας με διαφορετικό όμως μοντέλο, αναφέρουν οι σχετικές πληροφορίες.
Υπενθυμίζεται,ότι πριν κάποιες ημέρες ο Υπ. Οικ. διαβεβαίωσε τους «εγχώριους θεσμικούς», ότι δε θα πειραχθεί δημόσια περιούσια, που τους εκποιήθηκε ή τους εκχωρήθηκε, η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ θα συνεχιστεί απρόσκοπτα, ενώ στο Λονδίνο δηλωσε, ότι προτίθεται να πουλησει σε ιδιώτες τους σιδηροδρόμους (ΟΣΕ) ακόμα και με 1 ευρώ, αλλά θέλει να κάνουν έργα…
Οι δεσμεύσεις και οι υποσχέσεις είναι σαφείς.

1. Εξυπηρέτηση χρέους, μη επιζήμια για τα ιδιωτικά συμφέροντα (συνοδεύθηκε και από τη δέσμευση, περί εγκατάλειψης της προεκλογικής θέσης για διαγραφή χρέους).
2. Επενδύσεις ξένων οικονομικών συμφερόντων (εννοείται επωφελείς για τους επενδύοντες, για τους εργαζομένους σε αυτές και γενικώς για τα λαϊκά συμφέροντα είναι άλλο θέμα).
3. ΟΧΙ κρατικοποίηση τραπεζών (εγκατάλειψη της προεκλογικής ρητορείας για το ζήτημα).
4. «Αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας, διαφορετικού μοντέλου». Εδώ προφανώς ενσκύπτει η εμμέσως εκφρασθείσα και προεκλογικώς θέση του ΣΥΡΙΖΑ, για Συμπράξεις Δημοσίου-Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), πρακτική που φυσικά ακολουθείται από τη δεκαετία του ΄90, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Αναρρωτάται λοιπόν κανείς, ποια είναι η διαφορά στην προσέγγιση και αντιμέτωπιση των «ξένων θεσμικών», βλ. εξωχώριο κεφάλαιο, από την προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά; Καμία.
Ίσως η μοναδική διαφορά να είναι, ότι κατά την προηγούμενη διακυβέρνηση, τουλάχιστον ξένες τράπεζες δε διοργάνωναν παρουσιάσεις της κυβέρνησεις σε άλλες τράπεζες. Αυτό όντως αποτελεί μία πρωτοτυπία.
Οι δεσμεύσεις αυτές της κυβέρνησης και η επιλογή της συμπόρρευσης με αυτό, που σε γλώσσα «ξύλινη» ονομάζεται ταξικός αντίπαλος και σε μιντιακή «ξένοι θεσμικοί, επενδυτές, αγορές, εγχώριοι επενδυτές», είναι πλέον και εκφρασμένη.
Επειδή σε αυτό το παιχνίδι, που λέγεται είτε καπιταλισμός, είτε σύστημα, είτε μοντέλο, όταν ο ένας κουβάς γεμίζει, ο άλλος αδειάζει, η κυβέρνηση επέλεξε τον «κουβά», που θέλει να γεμίσει.
Για τους πληβείους, αρκεί μία υπόσχεση για σταδιακή μετάβαση μετά διαπραγματεύσεων για 751 ευρώ μεικτά μηνιαίως και ένα επίδομα φτώχειας 700 ευρώ για τους συνταξιούχους κάτω των 700 ευρώ τα Χριστούγεννα του 2015.
Η κυβέρνηση έκανε την επιλογή της.
Σύντομα – όταν τελειώσει και η ενασχόληση των ΜΜΕ με τις ενδυματολογικές προτιμήσεις  –  κοινωνικά θα βρει αντιμέτωπο το λαϊκό – εργατικό κίνημα.
Πολιτικά απέναντι της, θα βρει τη μοναδική πολιτική δύναμη, που δεν συγκλίνει στρατηγικά μαζί της. Το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Πηγές:
www.capital.gr
www.reporter.gr
www.euro2day.gr
www.ft.com
www.dailymail.co.uk
www.nerit.gr

Ατεχνως

 «Για να το λέει κι η αριστερά…»

Από herko

Ο οπορτουνισμός στην Ευρώπη, αλλά κύρια στην Ελλάδα επί δεκαετίες συναγωνίστηκε τους αστούς στη επιχείρηση συκοφάντησης και διαστρέβλωσης των Μαρξιστικών-Λενινιστικών ιδεών. Οι οπορτουνιστές όμως εκεί που ξεπέρασαν το μπόϊ και τις δυνάμεις τους ήταν στον αγώνα που έδωσαν με μεγαλύτερη θέρμη από τους καπιταλιστές για να απαξιωθεί στα μάτια των Λαών ο Σοσιαλισμός που γνωρίσαμε. Σε κοινό μέτωπο με αστούς, οπαδούς φασιστικών-ναζιστικών αντιλήψεων, αντιδραστικές θρησκευτικές ηγεσίες και τα υψηλότερα κλιμάκια των «αγορών», συκοφάντησαν, διαστρέβλωσαν, χλεύασαν την προσπάθεια των Λαών του 1/3 της Ευρώπης που αποπειράθηκαν να οικοδομήσουν μια νέα κοινωνία, ν’αποτινάξουν τις αλυσίδες που τους κρατούσαν αιχμάλωτους του «ιερού καπιταλιστικού κέρδους». Και πέτυχαν, με την πιο μαύρη προπαγάνδα, να επηρεάσουν ένα πολύ σημαντικό τμήμα των Λαών, έτσι ώστε να πιστέψουν ότι η Λαϊκή εξουσία, βλαβερή για τους καπιταλιστές είναι εξ ίσου βλαβερή και για τους ίδιους.
Σήμερα βάζουν πάλι πλάτη στη προσπάθεια των αστών να φτωχοποιήσουν του Λαούς της Ευρώπης στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και των μεταρρυθμίσεων σε όφελος των καπιταλιστικών κερδών. Πάλι όλες μαζί οι παραπάνω δυνάμεις, πάλι με μαύρη προπαγάνδα, «φουλάρουν» προσπαθώντας να πείσουν ότι η φτωχοποίηση είναι μονόδρομος, είναι «φυσικό φαινόμενο», πρέπει να γίνει αποδεκτή η «νέα τάξη πραγμάτων». Η συμβολή της «αριστεράς» σ’ αυτή την επιχείρηση φθοράς των συνειδήσεων είναι σημαντική, έστω κι αν σ’ αυτή τη προπαγανδιστική μηχανή που στήθηκε, φαίνεται πιο φιλολαϊκή , γιατί στο μυαλό των Ανθρώπων σφηνώνεται η ιδέα: «Για να το λέει κι η αριστερά, έστω και πιο μαλακά, έτσι θα είναι, η φτώχεια μας είναι νομοτέλεια».

Ατεχνως

Κάτω από ξένες σημαίες;

Κάτω από ξένες σημαίες;

Σε φιλοκυβερνητικές εφημερίδες το προηγούμενο Σαββατοκύριακο υπήρξε αρθρογραφία για την ανάγκη δημιουργίας επιτροπών στήριξης της κυβέρνησης, ενώ προχτεσινή ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ καλούσε σε «ενεργή παρουσία το λαό», στη στήριξη των προσπαθειών διαπραγμάτευσης που κάνει η νέα κυβέρνηση. Χτες είχαμε το «αυθόρμητο, έκτακτο κάλεσμα» μέσα από το διαδίκτυο για συγκέντρωση στο Σύνταγμα, με αίτημα «σκληρή διαπραγμάτευση», ενώ ετοιμάζεται τέτοιο σκηνικό και για επόμενες μέρες. Σημειώνουμε μόνο ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, οτι ενώ οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ κινητοποιήθηκαν έδωσαν οδηγίες στα μέλη τους να μην κατέβουν με «κομματικές σημαίες» !
Είναι κακό μια κυβέρνηση να ζητήσει τη λαϊκή κινητοποίηση, θα μπορούσε να διερωτηθεί κάποιος; Η απάντηση εξαρτάται από το χαρακτήρα της κυβέρνησης και το σκοπό της κινητοποίησης. Στην προκειμένη περίπτωση, πρόκειται για μια κυβέρνηση που θεωρεί μονόδρομο την ΕΕ, τον δρόμο ανάπτυξης υπέρ του κεφαλαίου, με πρόγραμμα που περιέχει δεσμεύσεις στο κεφάλαιο και ορισμένες εξαγγελίες προς το λαό που πίσω τους όμως κρύβονται στην πραγματικότητα ελάχιστα τα οποία δεν συνιστούν ανάκτηση των εργατικών - λαϊκών απωλειών. Αυτή η κυβέρνηση καλεί το λαό να κινητοποιηθεί, για να στηρίξει τη διαπραγμάτευση που κάνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Διαπραγμάτευση η οποία θεωρεί δεδομένο το αντιλαϊκό πλαίσιο της ΕΕ, την αποπληρωμή του χρέους, τις συνθήκες και τις συμφωνίες, την επιτήρηση, τις δεσμεύσεις που υποστηρίζει ότι θα τηρήσει. Διαπραγμάτευση που πραγματοποιείται μέσα στο πλέγμα των αντιθέσεων Γαλλίας, Ιταλίας, ΗΠΑ με την Γερμανία και για λογαριασμό του κεφαλαίου, που θέλει να εξασφαλίσει ρευστό για τις επενδύσεις του.

***

Αλήθεια, μπορεί να ελπίζει ο λαός ότι από μια τέτοια διαπραγμάτευση θα βγει ωφελημένος, ότι θα απαλλαγεί από τα δεινά του; Ακουσαν, άραγε, όσοι συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα τις δηλώσεις Βαρουφάκη ότι το 60% - 70% από τις μεταρρυθμίσεις που υπάρχουν στο μνημόνιο θα τις υλοποιούσε και η κυβέρνησή του; Κατάλαβαν ότι κινητοποιήθηκαν ενάντια στο 30% - 40% της πολιτικής του μνημονίου; Ακουσαν άραγε τον Αλέξη Τσίπρα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει οτι θα τηρήσει τους αντιλαϊκούς κανόνες της ΕΕ (παρά όποιες διαφωνίες του); Η πώς πρέπει να νιώθει κάποιος, ενώνοντας τη φωνή του με τον Ομπάμα, τον Ρέντζι και τον Ολάντ που καταδικάζουν τους λαούς τους στο «λιτό βίο», αλλά και με διάφορους επιχειρηματικούς κύκλους που υποστηρίζουν τη διαπραγματευτική γραμμή της κυβέρνησης;
Η επανάληψη του «κινήματος των αγανακτισμένων» έχει ως σκοπό η εύλογη οργή που υπάρχει σε λαϊκά στρώματα, που στύβονται για πολλά χρόνια μέσα στην καπιταλιστική κρίση από αστικές κυβερνήσεις, ΕΕ και κεφάλαιο, να μπει στο «στενό κορσέ» της «αμοιβαία επωφελούς λύσης για το δημόσιο χρέος με τους εταίρους», που παπαγαλίζουν όπου βρεθούν και όπου σταθούν τα κυβερνητικά στελέχη. Η προσπάθεια, λοιπόν, αυτή έχει ως στόχο να βάλει τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να κινητοποιηθούν κάτω από την ξένη γι' αυτούς σημαία της ανάκαμψης του κεφαλαίου.

***

Στο κάλεσμα διαφόρων μηχανισμών για «αυθόρμητες» εκδηλώσεις στήριξης της κυβέρνησης σημειώνεται επίσης ότι «η γονατιστή Ελλάδα και οι υπάκουες κυβερνήσεις τέλειωσαν»! Μόνο που, για να συμβεί αυτό πραγματικά, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ισχυροποιηθεί η λαϊκή συμμαχία, των εργατών, των φτωχών αγροτών, όλων των εκμεταλλευομένων, ο αποφασισμένος και οργανωμένος λαός σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Ετσι ο λαός θα είναι όρθιος και όχι σκυμμένος κάτω από ξένες σημαίες, να στηρίζει μια διαπραγμάτευση για λογαριασμό του πραγματικού του αντίπαλου τους των επιχειρηματικών ομίλων. Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα αντί να γίνονται λοιπόν «ντεκόρ» των παζαριών και των παιχνιδιών που παίζονται ανάμεσα σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα πρέπει να αγωνιστούν για την αναπλήρωση των απωλειών της περιόδου της κρίσης, την κατάργηση του αντεργατικού πλαισίου, που ήρθε για να μείνει, για νέες κατακτήσεις με βάση τις δυνατότητες της εποχής. Αυτά μπορούν να κατακτηθούν μόνο μέσα από την οργανωμένη ταξική σύγκρουση σε κατεύθυνση αντίθεσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ.

Δ. Κ.

«Το 60% - 70% των μέτρων θα τα θέλαμε κι εμείς... »

«Το 60% - 70% των μέτρων θα τα θέλαμε κι εμείς... »

Οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο κεφάλαιο και την αντιλαϊκή στρατηγική του που ματώνει το λαό δεν είναι καινούργιο πράγμα. Οπως και να το κάνουμε όμως, αλλιώς διατυπώνονται οι δεσμεύσεις αυτές από ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που παλεύει να αναλάβει το τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης, κερδίζοντας το «χρίσμα» των μονοπωλίων αλλά και την ψήφο του λαού, αλλιώς διατυπώνονται οι ίδιες δεσμεύσεις από ένα κόμμα που έχει πάρει πια αυτό το αντιλαϊκό τιμόνι στα χέρια του.

Πίσω από το αποπροσανατολιστικό γαϊτανάκι που στήνουν τα κόμματα της αστικής διαχείρισης και τα επιτελεία του συστήματος για το αν «κάνει ή δεν κάνει κωλοτούμπες ο ΣΥΡΙΖΑ», στην πραγματικότητα αυτό που αποτυπώνεται καθημερινά στις παρεμβάσεις του είναι η επιβεβαίωση αυτών ακριβώς των αντιλαϊκών δεσμεύσεων, με την αντίστοιχη προσαρμογή του από τις ανάγκες της αντιπολίτευσης στις ανάγκες της αστικής διακυβέρνησης.

Ετσι, λοιπόν, βλέπουμε τον νέο υπουργό Οικονομικών, Γ. Βαρουφάκη, τη μια μέρα να μας εξηγεί ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με την «τρόικα των θεσμών», δηλαδή με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς της ΕΕ, του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά με τη «σαθρά δομημένη επιτροπή» των εκπροσώπων τους. Δύο μέρες μετά, από το Παρίσι, ο Γ. Βαρουφάκης, μας εξήγησε ότι η κυβέρνηση δεν έχει πρόβλημα ούτε με τους εκπροσώπους της «τρόικας των θεσμών», αλλά με το γεγονός ότι έχουν την εντολή να επιβλέπουν ένα λάθος πρόγραμμα, άρα το θέμα είναι να συμφωνηθεί ένα νέο πρόγραμμα, «καλό» αυτήν τη φορά και πάντα με την «τρόικα των θεσμών», το οποίο, κατά πάσα πιθανότητα, όπως διευκρίνισε ο ίδιος, θα εποπτεύεται από μια αντίστοιχη επιτροπή εκπροσώπων...

Οι αντιλαϊκές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόζονται ταχύτατα από τις ανάγκες της αντιπολίτευσης στις ανάγκες της αστικής διακυβέρνησης...

Icon

Χτες, από το Βερολίνο, ο Γ. Βαρουφάκης μάς ενημέρωσε ότι τελικά ούτε το ίδιο το υπάρχον πρόγραμμα της τρόικας είναι και τόσο λάθος, κάθε άλλο μάλιστα, αφού όπως υπογράμμισε χαρακτηριστικά: «Δεν είναι ότι θα πετάξουμε το τρέχον πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. Θα έλεγα ότι το 60% -70% των μέτρων θα τα θέλαμε και εμείς, το πρόβλημα είναι ότι του λείπει πολύ μεγάλος αριθμός πολύ σημαντικών μεταρρυθμίσεων». Με άλλα λόγια, τα μνημόνια και οι «μεταρρυθμίσεις» τους που μάτωσαν τόσα χρόνια το λαό, τσακίζοντας μισθούς, συντάξεις, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, κρατικές δαπάνες για τις στοιχειώδεις ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, τα μνημόνια και οι «μεταρρυθμίσεις» τους που άνοιξαν νέα πεδία κερδοφορίας στα μονοπώλια σε βάρος των λαϊκών αναγκών, προωθώντας την αντεργατική στρατηγική του κεφαλαίου που είχε συναποφασιστεί σε επίπεδο ΕΕ πολλά χρόνια πριν από την κρίση, είναι τελικά κατά 60% - 70% καλά προγράμματα που «δε θα τα πετάξουμε», την πλειοψηφία τους «θα την ήθελε» και η νέα συγκυβέρνηση, απλά χρειάζονται μερικές διορθώσεις που «τους λείπουν»...

Κάπου εδώ, στο ζήτημα των «μεταρρυθμίσεων» (έτσι αποκαλούνται στη γλώσσα των αστικών επιτελείων οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο), έρχονται και κολλάνε και οι αντίστοιχου περιεχομένου διαβεβαιώσεις του νέου πρωθυπουργού: Ο Αλ. Τσίπρας, σε καθημερινή βάση πλέον, προχτές από το Παρίσι και χτες από το βήμα της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός του, επαναλαμβάνει ότι η κυβέρνησή του όχι μόνο θα τηρήσει τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις της ΕΕ για τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τα ματωμένα «πρωτογενή πλεονάσματα», αλλά θα προχωρήσει και τις «μεταρρυθμίσεις», όπως λέει, όχι γιατί το ζητάνε από την κυβέρνηση, αλλά γιατί τις θέλει η ίδια, γιατί αυτές είναι αναγκαίες. Φράση - καρμπόν δηλαδή με αυτά που έλεγε η προηγούμενη κυβέρνηση, ο προηγούμενος πρωθυπουργός για «ανάγκη συνέχισης των μεταρρυθμίσεων, ακόμη κι αν δε μας το ζητήσουν».

Ετσι είναι: Οταν το «άστρο» που οδηγεί και τη νέα κυβέρνηση - όπως η ίδια διαβεβαιώνει δημοσίως με κάθε ευκαιρία - είναι η «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου, ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης, όποιες και αν είναι οι υπαρκτές διαφοροποιήσεις της από τους προκατόχους της γύρω από το μείγμα διαχείρισης που θα εξασφαλίσει την επίτευξη αυτού του στόχου, ο πυρήνας της αντιλαϊκής πολιτικής - το «60% -70% των μέτρων» όπως το προσδιόρισε γλαφυρά ο Γ. Βαρουφάκης - θα μένει άθικτος. Οι αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» θα προωθούνται «ακόμα και αν δε μας το ζητήσουν», ακριβώς γιατί δεν αποτελούν απλά και μόνο απαιτήσεις των δανειστών, αλλά είναι εδώ και χρόνια κατευθύνσεις της ΕΕ, στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα και την Ευρώπη για τη διασφάλιση της κερδοφορίας του και της ανταγωνιστικότητάς του.

Οι κατευθύνσεις του κεφαλαίου είναι αυτές που βρίσκονται πίσω από τις «προσαρμογές» του ΣΥΡΙΖΑ στις ανάγκες της αστικής διακυβέρνησης, οι ανάγκες των μονοπωλίων σε κάθε φάση, ανάλογα με τις συνολικότερες οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη, είναι αυτές που θα καθορίζουν αν θα χρειαστεί να κάνει και «κωλοτούμπες».

Αυτό που δεν αλλάζει είναι η κατεύθυνση που επιβάλλει ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης: Οσο πιο γρήγορα γίνει αυτό κατανοητό από πλατύτερες εργατικές - λαϊκές μάζες, τόσο πιο γρήγορα θα ανοίγει δρόμος για να οργανωθεί η αντεπίθεσή τους, η πάλη για την αναπλήρωση των απωλειών του, για το ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, για τη ριζική ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης.