“Όλα για τις καρέκλες…” – Συνέδριο Φαστ-Τρακ μίας ημέρας όρισε η συνδικαλιστική μαφία της ΓΣΕΕ! Όταν το ΠΑΜΕ έκανε λόγο για

“συνδικαλιστική μαφία”, λίγοι μπορούσαν να φανταστούν τη σημερινή εικόνα με τους μπράβους έξω από το κτίριο της ΓΣΕΕ, ως πρόγευση από το κοντινό μέλλον και από το επόμενο συνέδριο της ΓΣΕΕ -μακριά από τους εργάτες που υποτίθεται πως εκπροσωπούν οι εργατοπατέρες.

Αυτό ήταν και το μόνο που φαίνεται να τους ενδιέφερε στη σημερινή συνεδρίαση της διοίκησης της ΓΣΕΕ, καθώς ο διορισμός της εκπνέει μες στην άνοιξη και βιάζονται να εξασφαλίσουν τις καρέκλες τους για την επόμενη θητεία. Για αυτό και ετοιμάζουν συνέδριο διάρκειας μιας μόνο ημέρας! Ένα χρονοδιάγραμμα στο οποίο προφανώς δεν χωράει καμία συζήτηση για τα προβλήματα της εργατικής τάξης, παρά μόνο η εκλογή – ανάδειξη της νέας διοίκησης…

Πριν από λίγο μάλιστα το Γραφείο Τύπου της ΓΣΕΕ εξέδωσε ανακοίνωση, στην οποία ανακοινώνει ως ημέρα διεξαγωγής την 25η Φλεβάρη, χωρίς να γίνεται κανένας λόγος για τον ακριβή τόπο διεξαγωγής, που αναφέρεται ως… “οργανωτικές και λειτουργικές λεπτομέρειες” που θα καθοριστούν σε επόμενη συνεδρίαση και πιθανότατα θα ανακοινωθούν την τελευταία στιγμή.

Εφαρμόζοντας τη δικαστική απόφαση για την πραγματοποίηση Συνεδρίου της ΓΣΕΕ για την εκλογή Οργάνων Διοίκησης εντός έξι μηνών (λήξη 15/4/2020),η Ολομέλεια της Διοίκησης αποφάσισε σε σημερινή της συνεδρίαση την πραγματοποίησή του την Τρίτη 25 Φεβρουαρίου στην Αθήνα.

Οι οργανωτικές και λειτουργικές λεπτομέρειες θα καθοριστούν σε συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής

Αλλά όπως έχουν διακηρύξει οι ταξικές δυνάμεις, και στου βοδιού το κέρατο να κρυφτούν οι γραφειοκράτες, το ΠΑΜΕ θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να διασφαλίσει πως δε θα γίνει νόθο συνέδριο με πλαστές πλειοψηφίες, μπράβους και εργοδότες μαϊμού αντιπροσώπους

 Κατιούσα

ΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Ι

Τα δάνεια της …«ανεξαρτησίας» #2

Συνέχεια από το προηγούμενο:

Πρωταγωνιστικό ρόλο στην πτώχευση έπαιξε ο τραπεζίτης Ανδρέας Συγγρός, ο οποίος εµπόδισε µε όλες του τις δυνάµεις τη σύναψη νέου δανείου από την κυβέρνηση, µε στόχο την πτώχευση και την παραχώρηση σ’ αυτόν του τραπεζικού προνοµίου δανεισµού του ∆ηµοσίου. Ακολούθησε ο τυχοδιωκτικός ελληνοτουρκικός πόλεµος, το 1897, η επιβολή από τους ξένους και ντόπιους πιστωτές του ∆ιεθνούς Οικονοµικού Ελέγχου και η πρωτοφανής οικονοµική και πολιτική υποδούλωση της χώρας στους ιµπεριαλιστές. Τα µονοπώλια του αλατιού, του πετρελαίου, των τραπουλόχαρτων, των σπίρτων, οι φόροι του καπνού και τα εισαγωγικά τέλη πέρασαν στον έλεγχο του ξένου κεφαλαίου σε όφελος των δανειστών.

Ο ∆ιεθνής Οικονοµικός Έλεγχος έµεινε στην Ελλάδα µέχρι το 1978, για περισσότερο από 80 χρόνια! Όµως την ίδια περίοδο που η Ελλάδα ξεπουλιόταν στους ξένους, τα εισοδήµατα των µεγαλογαιοκτηµόνων, της νεογέννητης αστικής βιοµηχανικής τάξης και των τραπεζιτών αυξάνονταν σταθερά. Η Εθνική Τράπεζα είχε κεφάλαια που το 1898 άγγιζαν τα 10 εκατοµµύρια χρυσές δραχµές, ενώ ο τραπεζίτης Συγγρός είχε συνολική περιουσία 30 εκατοµµύρια χρυσές δραχµές. Ο µέσος όρος του εισοδήµατος των δέκα µεγαλύτερων καπιταλιστών το 1880 ήταν 100.000 χρυσές δραχµές, αλλά µόλις είκοσι χρόνια αργότερα, το 1900, το ποσό αυτό είχε ανέλθει στις 250.000. Ο αντίστοιχος µέσος όρος των εισοδηµάτων µιας δεκάδας γαιοκτηµόνων το 1880 ήταν 30.000 χρυσές δραχµές. Το 1900 ο µέσος όρος των εισοδηµάτων τους είχε εκτιναχτεί στις 120.000 [1].

Μετά τον πόλεµο του 1897 και κατά την περίοδο από το 1898 µέχρι το 1932, η Ελλάδα, λόγω των αποζηµιώσεων που κατέβαλλε στην Τουρκία, των πολεµικών δαπανών των βαλκανικών πολέµων και της Μικρασιατικής Καταστροφής, προχώρησε σε νέο δανεισµό ύψους 1,735 δισεκατοµµυρίων χρυσών φράγκων. Το Μάρτιο του 1931, σύµφωνα µε την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισµού, η Ελλάδα χρωστούσε στο εξωτερικό 2,868 δισεκατοµµύρια χρυσά φράγκα. Την ίδια περίοδο οι εξοπλιστικές δαπάνες αυξάνονταν µε εντατικούς ρυθµούς. Τα κέρδη των τραπεζών αυξήθηκαν κατά 57%, ο εµπορικός στόλος αυξήθηκε κατά 47% και οι µεγάλες βιοµηχανικές µονάδες επεκτάθηκαν. Η κυβέρνηση Βενιζέλου είχε να επιλέξει ή την πληρωµή των τόκων των δανείων ή το ψωµί του λαού. Επέλεξε την πληρωµή των τόκων. Όµως δεν µπορούσε να εξασφαλιστεί καινούριο δάνειο, αφού η Ευρώπη βρισκόταν στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης. Υπήρξε ωστόσο συµφωνία µε τους δανειστές να πληρωθεί το 30% των τόκων για το 1932 και αν υπήρχε ανάκαµψη το 35%.

Έτσι, η κυβέρνηση εξαπέλυσε µια αµείλικτη φοροεπιδροµή για να εξασφαλιστούν 740 εκατοµµύρια, ώστε να εξυπηρετηθούν οι τόκοι των δανείων.
Τελικά, η αδυναµία εκπλήρωσης των υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους απέναντι στους δανειστές του οδήγησε το 1932 σε νέα πτώχευση, µε τους πολιτικούς εκπροσώπους της άρχουσας τάξης –όπως σηµείωνε ο ιστορικός Π. Καρολίδης και κατέγραψε ο Μπελογιάννης στο βιβλίο του– να αποτελούν ένα σώµα «επαγγελµατιών επιδιωκόντων ατοµικά συµφέροντα και εξαγοραζοµένων υπό των διαφόρων αναδόχων εταιριών, της δωροδοκίας διενεργουµένης διά του εις το Χρηµατιστήριον διεξαγοµένου παιχνιδιού, όπερ πράκτορες καθωδήγουν εκ των διαδρόµων της Βουλής».

Από το 1823 µέχρι το 1932 η Ελλάδα είχε συνάψει δάνεια συνολικού ύψους 2 δισεκατοµµυρίων φράγκων, είχε καταβάλει στους δανειστές της 2,4 δισεκατοµµύρια, κι όµως χρωστούσε ακόµα το ποσό των 1,963 δισεκατοµµυρίων! Στη χωρίς όρια τοκογλυφία, εκτός των ξένων, συµµετείχαν και οι ντόπιοι οµολογιούχοι αφού το 30% των δανείων ανήκαν σε αυτούς. Εκ των επιφανέστερων ηµέτερων τοκογλύφων ήταν ο τότε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας που δεν παρέλειψε να καλέσει το λαό να αυξήσει εθελοντικά την πείνα του. Ο ελληνικός λαός, έλεγε, θα αποδείξει εµπράκτως ότι «διά αόκνου και επιµόχθου εργασίας, δι’ αυστηράς οικονοµίας, διά περιορισµού όχι µόνον των δαπανών αλλά και των αναγκών δύναται εις το µέλλον να ευηµερήσει» [2]

Αυτά τα «πατριωτικά» κηρύγµατα προς τους πεινασµένους, κηρύγµατα σύνεσης και εγκράτειας που, όπως φαίνεται, ανέκαθεν διασκέδαζαν την τάξη των χορτάτων, απευθύνονταν προς έναν λαό η διατροφή του οποίου δεν είχε αλλάξει από την εποχή της τουρκοκρατίας και ας είχαν περάσει πάνω από εκατό χρόνια. Στη διάρκεια του 1800-1821 ο Έλληνας κατανάλωνε 150 γραµµάρια ψωµί την ηµέρα. Τη δεκαετία του 1930 δεν κατανάλωνε περισσότερα από 180 γραµµάρια. Σύµφωνα µε στατιστικές της εποχής, η ηµερήσια κατανάλωση τροφής κατά άτοµο ήταν 1.200 γραµµάρια. Από αυτά, τα 1.000 ήταν φυτική και µόνο τα 200 ζωική. Η φτωχολογιά ξεγελούσε την πείνα της µε κρεµµύδι, ελιές, χόρτα και ελάχιστο ψωµί. Η κακή διατροφή οδηγούσε στο φυσικό εκφυλισµό.

Η Ελλάδα κατείχε το υψηλότερο ποσοστό θνησιµότητας (16 κάτοικοι στους χίλιους) µεταξύ των άλλων ευρωπαϊκών και βαλκανικών χωρών. Οι µισοί θάνατοι προκαλούνταν από ελονοσία και φυµατίωση, κυρίως λόγω της ανυπαρξίας υγειονοµικής περίθαλψης, αφού µόνο το 1% του προϋπολογισµού κατευθυνόταν σε αυτό τον τοµέα. Ο πληθυσµός στην πλειονότητά του ήταν αγράµµατος. Μόλις ένα στα δέκα παιδιά κατάφερνε να τελειώσει το δηµοτικό σχολείο. Φυσικά τα δάνεια δεν προβλεπόταν να κατευθυνθούν σε αυτούς τους τοµείς, αλλά και σε κανένα είδος ανάπτυξης, µε το έλλειµµα του εµπορικού -ισοζυγίου να διογκώνεται σταθερά[3]

Αυτά ήταν τα αποτελέσµατα των πολιτικών των αστικών κυβερνήσεων κάθε απόχρωσης που πέρασαν από τον τόπο. Προκάλεσαν, διόγκωσαν και χρησιµοποίησαν το δηµόσιο χρέος ως µέσο επιβολής της κυριαρχίας τους και του πλουτισµού τους. Πίσω από το δηµόσιο χρέος δεν κρυβόταν παρά «Η ΕΠΙ∆ΡΟΜΗ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ», όπως έγραφε ο Ριζοσπάστης στο φύλλο της 8.2.1935, προτάσσοντας από την πρώτη σελίδα του το λαϊκό αίτηµα: -«ΠΕΝΤΑΡΑ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΛΟΓΙΟΥΧΟΥΣ».

Συνεχίζεται...
________

Παραπομπές:

[1] (Κωστής Μοσκώφ, Εισαγωγικά στην ιστορία του κινήµατος της εργατικής τάξης, εκδόσεις Καστανιώτη) 
[2](Ν.Ψυρούκης, Ο Φασισµός και η 4η Αυγούστου, εκδόσεις Επικαιρότητα) 
[3](Βάσος Γεωργίου, Η Εξαθλίωση του λαού και ο πλούτος της χώρας) 

Πηγή: Ημεροδρόμος

Η θρυλική Ντιριντάουα, του αγώνα και του θεάτρου, η κομμουνίστρια

Από iraklis

“Είμαι ευχαριστημένη που μπόρεσα να βάλω ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα του λαού μας για τη δημοκρατία. Τη δημοκρατία που πιστεύουμε εμείς, την πραγματική. Είμαι περήφανη που κάτι πρόσφερα σ’ αυτό τον αγώνα”, έλεγε η Καίτη Οικονόμου η “θρυλική” στον κόσμο του θεάτρου, των θεατρόφιλων και της Εθνικής Αντίστασης Ντιριντάουα, όπως ήταν γνωστή, στην πρώτη, μετά τη μακρόχρονη απουσία της από τη σκηνή, συνέντευξή της στο “Ρ”, τον Απρίλη του 1988.
H “γυναίκα – λάστιχο”, η ηθοποιός, η χορεύτρια, εκείνη με τα μεγάλα τσακίρικα μάτια, η αγωνίστρια, έφυγε από τη ζωή στις 9 Φεβρουαρίου, σε ηλικία περίπου 75 ετών.  22 χρόνια πριν η Καίτη Ντιριντάουα εγκατέλειψε το θέατρο. “Είναι η μοίρα του ηθοποιού”, έλεγε στο “Ρ”, “να τον λησμονούν όταν αποσύρεται. Βγήκα στη σκηνή 6 – 7 χρονών παιδί και πέρασα τόσα και τόσα… Αλλοι θορύβησαν πολύ γύρω από το πρόσωπό μου… Οι αντίπαλοι του αγώνα του λαού μας”.
Μέχρι, όμως, να εγκαταλείψει ό,τι πολύ αγάπησε, όχι όμως περισσότερο από τον αγώνα – “αγάπησα τον αγώνα περισσότερο απ’ το θέατρο”, έλεγε – είχε γίνει μύθος της σκηνής. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά αφού πολύ νωρίς έχασε τον πατέρα της, κατηφόρισε στην Αθήνα. Ξεκίνησε πολύ μικρή τη βιοπάλη, στο “Μικρό Ζάππειο”, χωρίς μεροκάματο. Αργότερα δούλεψε σε βαριετέ και σε “μπουλούκια”, μέχρι που ο Αττίκ την προσέλαβε στην περίφημη “Μάντρα” του. Ηταν το 1937. Οσο για το όνομά της… ο Λάσκος και ο Αττίκ έμελλε να γίνουν “νονοί” της.
“Είχαμε πάει περιοδεία στην Αίγυπτο”,διηγείται στο “Ρ”. Και συνεχίζει: “Είχε τελειώσει ο πόλεμος των Ιταλών στην Αβησσυνία και οι μάχες στην πόλη Ντιριντάουα. Ημουνα μικρή, ακόμα, ευλύγιστη και μαυροτσούκαλο και μ’ έβγαλαν Ντιριντάουα”.
Ουσιαστικά, μετά τον Αττίκ ξεκίνησε η πρωταγωνιστική της καριέρα, στο θίασο του Μακέδου, στον οποίο δούλεψε μέχρι το 1942. Στο μεταξύ, φυλακίστηκε για έξι μήνες. Μετά την κατάρρευση των Ιταλών η Ντιριντάουα ξανάρχισε να παίζει, αλλά και να αγωνίζεται μέσα από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ Θεάτρου. Μετά τα Δεκεμβριανά βρέθηκε σ’ έναν ΕΑΜίτικο θίασο με τους: Γιαννίδη, Βεάκη, Παπαθανασίου, Παϊζη, Μανέλη, Ζέη, Οικονομίδη,που γύριζε την Ελλάδα. Με τη συμφωνία της Βάρκιζας γύρισαν στην Αθήνα και κρύφτηκαν.
Η Καίτη Ντιριντάουα κρυβόταν επτά μήνες, μέχρι που ο επιχειρηματίας του θεάτρου “Ερμής” – το μετέπειτα “Βέμπο” – της πρότεινε να δουλέψει. Από εκείνη την περίοδο η ηθοποιός, πάντα συγκινημένη, θυμόταν την επίθεση των χιτών μέρα πρεμιέρας. «Μπαίνοντας στο θέατρο, αντί για καλή επιτυχία, άκουγα να μου λένε “καλή ψυχή”». Η Καίτη Ντιριντάουα εκείνο το βράδυ, από σκηνής, για δεύτερη φορά μετά την Κατοχή – οπότε και συνελήφθη από τους κατακτητές – είπε το μεγάλο “Οχι”. Στη στημένη από την Ασφάλεια προβοκάτσια να τη φωνάζουν “θεατές”, “Βουλγάρα, Βουλγάρα”, απάντησε “Είμαι Ελληνίδα πολύ περισσότερο από σας”. Από εκείνη τη στιγμή, αν και κατάφερε να διαφύγει, άρχισε η δίωξη και παρανομία της. Το 1947, Μεγάλη Εβδομάδα, βρέθηκε στο Μεταγωγών. Κι άρχισε η εξορία, πρώτα στο Μακρονήσι, μετά στη Χίο και στο Τρίκερι. Τα πόδια της σακατεύτηκαν. Επαθε οξεία ρευματική αρθρίτιδα. Για αρκετά χρόνια πάλευε να ξαναπαίξει.
Στο μεταξύ, παντρεύτηκε τον Κώστα Χατζηχρήστο,με τον οποίο απέκτησε μία κόρη. Η Ντιριντάουα, όμως, δεν άντεχε πια κι άλλες ταλαιπωρίες και βγήκε στη σύνταξη.
Πηγή: Ριζοσπάστης

Κοινωνικά προβληματισμένοι στην τοποθεσία Χόλιγουντ

Κατιούσα

To ‘βλεπαν, αλλά δεν το ‘παιξαν τα περισσότερα προγνωστικά για το μεγάλο νικητή της χθεσινής οσκαρικής βραδιάς, με τα “Παράσιτα” να σαρώνουν σε όλες σχεδόν τις σημαντικές κατηγορίες και να γράφουν ιστορία. ως πρώτη νοτιοκορεατική και γενικά μη αμερικανική ταινία που κερδίζει το χρυσό αγαλματίδιο καλύτερης ταινίας. Η νοτιοκορεατική ταινία, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της στο Φεστιβάλ των Καννών, είχε αρχίσει να γίνεται talk of the town, σημειώνοντας αξιοσημείωτη για το είδος της εμπορική επιτυχία διεθνώς και έδωσε στην Ακαδημία των ΗΠΑ, που τα τελευταία χρόνια περιλαμβάνει αρκετούς κριτές από άλλες χώρες στην ψηφοφορία για τα Όσκαρ, να δείξει ένα “διαφοροποιημένο” προφίλ. Πράγμα σημαντικό σε μια χρόνια που οι φωνές για την έλλειψη γυναικών υποψηφίων στην κατηγορία της σκηνοθεσίας ήταν πιο έντονες από ποτέ, με την ηθοποιό Νάταλι Πόρτμαν να εμφανίζεται με πανωφόρι που έφερε τα ονόματα κάποιων από τις σκηνοθέτιδες που δεν βρέθηκαν στις “φιναλίστ” του Όσκαρ σκηνοθεσίας. Με τα “Παράσιτα”, που έδωσαν αγαλματάκι και στον πανευτυχή σκηνοθέτη Μπονγκ Γιουν – Χο, η Ακαδημία έκανε μια έξυπνη και ασφαλή επιλογή, με την οποία κατέδειξε πόσο την απασχολούν τα ζητήματα των ταξικών ανισοτήτων που αναδεικνύει η ταινία, χωρίς να υπερβαίνει τα εσκαμμένα, αφού το τελικό πολιτικό μήνυμα της ταινίας είναι μάλλον διφορούμενο.
Το πολυσυζητημένο “1917” του Σαμ Μέντες τελικά αρκέστηκε στους θριάμβους που σημείωσε στα “προ-οσκαρικά βραβεία” (Χρυσές Σφαίρες, BAFTA κλπ), φέρνοντας μόνο λίγα και ήσσονος σημασίας βραβεία σε “τεχνικές” κατηγορίες. Ως πολεμικό έπος κρίθηκε μάλλον παλιομοδίτικο και μακριά από τις ανάγκες της Ακαδημίας να δείξει ένα “φρέσκο” πρόσωπο στο σινάφι αλλά και το διεθνές κοινό. Μεγάλος ηττημένος της βραδιάς για μια ακόμα χρονιά το Netflix, που βλέπει για μια ακόμα φορά την πόρτα της επίσημης κριτικής σε ό,τι αφορά το βραβείο καλύτερης ταινίας για το οποίο αγωνίζεται φιλότιμα τα τελευταία χρόνια. Μπορεί ο “Ιρλανδός” και το “Marriage Story” να συγκέντρωσαν πολλές υποψηφιότητες, η τελική συγκομιδή ωστόσο ήταν απογοητευτική, αφού μόνο το ντοκιμαντέρ “American Factory” κέρδισε στην κατηγορία της, ενώ η Λόρα Ντερν πήρε με το σπαθί της το αγαλματίδιο β’ γυναικείου ρόλου ως η “σκύλα” δικηγόρος της Σκάρλετ Γιόχανσον στο “Marriage Story”. Μια ταινία που άξιζε περισσότερα, σε αντίθεση με τον αρκετά υπερτιμημένο “Ιρλανδό”, που δίκαια έφυγε χωρίς βραβείο.
Στην κατηγορία της υποκριτικής, τα στοιχήματα είχαν κλειδώσει εδώ και καιρό για τον Χοακίν Φοίνιξ, που έλαβε επιτέλους αυτό που του ανήκε εδώ και χρόνια. Η ερμηνεία του στο “Τζόκερ” για όσους τον παρακολουθούν σταθερά, δεν υπερέβη την παρουσία του σε άλλες, αρτιότερες συνολικά ταινίες, οπότε ζήσαμε τρόπον τινά την επανάληψη της απονομής στο Λεονάρντο ντι Κάπριο για μια ταινία όπου την παράσταση έκλεψε μια αρκούδα. Ο φανερά συγκινημένος Φοίνιξ, άδραξε την ευκαιρία για να εκθέσει για μια ακόμα φορά τις βίγκαν πεποιθήσεις του επί σκηνής, ενώ δήλωσε πως “Το μεγαλύτερο δώρο που μου δόθηκε είναι να είμαι μια φωνή για όσους δεν έχουν φωνή”, μην παραλείποντας να κάνει αναφορά και σε ένα στίχο του πρόωρα χαμένου από ναρκωτικά αδελφού του, Ρίβερ Φοίνιξ. Την πιο “πολιτική” στιγμή της βραδιάς έδωσε ο Μπραντ Πιτ, που έλαβε επίσης το πρώτο Όσκαρ υποκριτικής της πλούσιας μα και άνισης καριέρας του για το “Κάποτε στο Χόλιγουντ”, λέγοντας “Moυ είπαν ότι έχω μόνο 45 δευτερόλεπτα φέτος, που είναι 45 δευτερόλεπτα παραπάνω από ό,τι έδωσε η Γερουσία στον Τζον Μπόλτον”, αναφερόμενος στην απουσία μαρτύρων κατά τη δίκη του Τραμπ. Το παραδοσιακά liberal ακροατήριο στην αίθουσα όπως ήταν αναμενόμενο υποδέχτηκε θερμά τις “μπηχτές” του ηθοποιού. Τέλος, η Ρενέ Ζέλβεγκερ πήρε σπίτι της ένα ακόμα Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου, για την ενσάρκωση της Τζούντι Γκάρλαντ στο “Judy”, κι έγινε έτσι μια από τις λίγες ηθοποιούς που βραβεύτηκαν για μια ταινία που έχουν δει τόσο λίγοι, βάσει των επιδόσεών της στα ταμεία.
H βραδιά είχε και μουσικό ενδιαφέρον, με σειρά καλλιτεχνών να ανεβαίνουν στη σκηνή, ανάμεσά τους ο Έλτον Τζον και ο Έμινεμ στην παλιά οσκαρικά βραβευμένη του επιτυχία “Lose yourself”, σε μια περφόρμανς μάλλον κατώτερη των προσδοκιών. Toυ χρόνου να φωνάξουν Λόπεζ και Σακίρα, για πιο εγγυημένα αποτελέσματα, αν και ελλοχεύει ο κίνδυνος κάποιοι να ξεχάσουν να παραλάβουν το βραβείο τους.

ΜΚΟ: Μας Κοροϊδεύετε Όλους

09-02-2020

Οι ΜΚΟ λειτουργούν έως και σήμερα, ανάμεσά τους κι ερήμην τους και μερικές αγαθών προθέσεων, ως όργανο χειραγώγησης των απαιτήσεων των μαζών, πακτώνοντας και υποτάσσοντας τη συλλογική δράση στα συμφέροντα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. 

Λιάνα Κανέλλη

 

Από τις αρχές του προπερασμένου αιώνα έως το 1914, υπήρχαν διεθνώς 1.083 οργανώσεις, μη ελεγχόμενες από κυβερνήσεις. Οι πιο γνωστές πάλευαν για την κατάργηση της δουλείας και την ψήφο στις γυναίκες. Με το άρθρο 71 του κεφαλαίου 10 του Χάρτη του ΟΗΕ το 1945, αναγνωρίστηκε το λεγόμενο Συμβουλευτικό Καθεστώς σ’ αυτές τις οργανώσεις και καθιερώθηκε ο όρος που σήμερα πιπιλίζουμε, για πραγματικές ή όχι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ). Από τότε έγιναν τόσα πολλά, πάντα όμως σε συνδυασμό, κι αυτό κρατήστε το, με την αειφόρο ανάπτυξη, ώστε έχει χαθεί ο λογαριασμός αν σκεφτεί κανείς ότι οι διεθνείς ΜΚΟ να είναι δεκάδες χιλιάδες, και σε χώρες όπως η Ινδία να ξεπερνάνε κατά πολύ το εκατομμύριο. Από την όξινη βροχή και το φαινόμενο του θερμοκηπίου έως τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, πάμπολλες στήθηκαν, διαφημίστηκαν και λειτουργούν με όρους ιμπεριαλιστικής και αποικιακής κακοήθειας. Άλλες κρύφτηκαν επιμελημένα πίσω από ένα «αριστοκρατικό» στυλ άσκησης πολιτικής, ή θυμίζοντας το ρόλο του κλήρου στο απόγειο της αποικιοκρατίας.


Εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης της επιστημονικής, κοινωνικής και πολιτικής τους ευαισθησίας, προσφέρθηκαν ως κάρβουνο εθελοντικής εργασίας σε αμφίβολους επιχορηγούμενους σκοπούς κι άλλοι δούλεψαν και δουλεύουν, έτσι ώστε να μη θεωρούνται ούτε άνεργοι ούτε εργαζόμενοι, σε δίκτυα αραχνοειδούς δομής και αμφίβολης αποτελεσματικότητας, χωρίς κανέναν κυβερνητικό, πόσο μάλλον λαϊκό έλεγχο.

Οι ΜΚΟ λειτουργούν έως και σήμερα, ανάμεσά τους κι ερήμην τους και μερικές αγαθών προθέσεων, ως όργανο χειραγώγησης των απαιτήσεων των μαζών, πακτώνοντας και υποτάσσοντας τη συλλογική δράση στα συμφέροντα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Ως προς το ζήτημα της χρηματοδότησης, πέραν των φιλανθρωπικών ή και φορολογικών κινήτρων, αξίζει κανείς να σκεφτεί πως το 80% περίπου των ευρωπαϊκών πηγών χρηματοδότησης για τις ΜΚΟ το χειρίζονται τα ίδια τα κράτη – μέλη της ΕΕ.

Αυτή η …κοινωνική δικτύωση, που εκτροχιάστηκε φυσιολογικά στην εποχή του διαδικτύου, είναι η πιο ύπουλη παγίδα για την εξουδετέρωση κάθε λογής γνήσιου λαϊκού κινήματος και ένας δηλητηριώδης αόρατος αντίπαλος στην πάλη για τη λαϊκή εξουσία. Η προσωπική μου εμπειρία πυροδοτεί μια αγανάκτηση πέραν των ιδεολογικών, πολιτικών ή φιλοσοφικών αντιρρήσεων.

Είδα κι έζησα στη Ρουάντα, στη δεκαετία του ’90, ΜΚΟ από τη Βόρεια Ευρώπη, με κάτι μεσήλικες ντυμένους σαν ελβετόπουλα του μεσοπολέμου, να κουβαλάνε έναντι εκατομμυρίων δολαρίων, και κόστους στρατιωτικών μεταγωγικών αεροπλάνων, ασκούς με πενήντα τόνους πόσιμο νερό εκ Νορβηγίας και να το «μοιράζουν» με κάνουλες πάχους σωλήνων βόθρου σε τεντωμένα χέρια αποστεωμένων από την πείνα και τη χολέρα γυναικόπαιδων, που κρατούσαν πεντόλιτρα μπιτονάκια με στόμιο διαμέτρου τριών πόντων… Κι ύστερα το πλήθος των προσφύγων να στέκεται αποσβολωμένο κάτω απ’ τη χοντρή μάνικα, με το στόμα ανοιχτό για μερικές σταγόνες νερό, πριν αυτό καταλήξει στο συφοριασμένο ηφαιστειογενές έδαφος. Είδα δυο εξηνταπεντάρες Αμερικάνες συνταξιούχες, που πήραν τα λεφτουδάκια τους των πρώτων μηνών και κατέβηκαν να… βοηθήσουν. Κοιμούνταν σε σκηνή, έψαχναν την οργάνωση που τις έφερε, απελπισμένες τρεις βδομάδες κι εξουθενωμένες, μου ζητούσαν να στείλω μήνυμα στις οικογένειές τους να τις απεγκλωβίσουν από μια κόλαση, στην οποία αισθάνονταν άχρηστοι άγγελοι. Είδα τον ιδρυτή των «Γιατρών χωρίς σύνορα», Μπερνάρ Κουσνέρ, να αναλαμβάνει «πρωθυπουργός» του ΝΑΤΟ στο αιματοβαμμένο Κόσοβο, έχοντας διεξάγει εράνους στην τηλεόραση για τη …χρηματοδότηση της καριέρας του.

Κι ύστερα απ’ το 2000, χάρη στο ΚΚΕ, αυτή η αγανάκτηση πήρε σχήμα και μορφή πολιτικής μάχης, και κυρίως ξεστραβώματος των ευγενών και πρόθυμων συμπολιτών μας, που δεν είναι δυνατόν να πιστεύουν πια ότι η αποναρκοθέτηση περιοχών μπορεί να είναι δουλειά ΜΚΟ και έμμισθων συνταξιούχων πυροτεχνουργών με μούσα μια πριγκίπισσα γηρασμένης αυτοκρατορίας…
ΜΚΟ: Μας Κοροϊδεύετε Όλους

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 8-9/02/2020

ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΤΥΦΩΝΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕ 12.000 ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΟΥ GALVESTON, -ΓΙΑΤΙ ΑΓΝΟΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΚΟΥΒΑΝΟΥΣ.

 

Ντοκουμέντο Ντοκιμαντέρ When Weather Changed History - Galveston Hurricane

Το 1900 στο Γκάλβεστον του Τέξας, έγινε η μεγαλύτερη και πιο πολύνεκρη φυσική καταστροφή στις ΗΠΑ. Ενας τυφώνας που ήρθε από τον κόλπο του Μεξικού όπου βρισκόταν η πόλη, την έπνιξε κάτω από 20 πόδια θαλασσινού νερού
Σκοτώθηκαν από το νερό και τα συντρίμμια 12.000 άνθρωποι σε 2-3 ώρες
Τότε, δεν υπήρχε το Εθνικό Μετεωρολογικό Κέντρο στις ΗΠΑ παρά μόνο ένα απλό μετεωρολογικό γραφείο στην Ουάσινγκτον και ειδοποιούσε με τα μέσα της εποχής
Αν και το ντοκιμαντέρ είναι αμερικανικό, λέει το εξής:

" Την πιο προηγμένη τεχνολογία και τεχνογνωσία στην πρόβλεψη μεγάλων καταιγίδων την είχε η Κούβα. όμως, οι Αμερικανοί, μετά τον αμερικανοϊσπανικό πόλεμο, είχαν διακόψει σχέσεις με την Κούβα και αρνούνταν κάθε συνεργασία"
"Στις 7 Σεπτεμβρίου 1900, παρά την απαγόρευση, το μετεωρολογικό γραφείο της Αβάνας έστειλε ειδοποίηση στην Ουάσιγκτον ότι μια πανίσχυρη καταιγίδα πρόκειται να αλλάξει πορεία, και σύμφωνα με τα νέα προγνωστικά μέσα που διέθετε η Κούβα θα χτυπήσει σφοδρά το Γκάλβεστον και πρέπει να λάβουν μέτρα"
"Φυσικά την αγνόησαν και επέμεναν ότι η πορεία της καταιγιδας θα είναι δυτικά, στη θάλασσα. Φυσικά έπεσαν έξω οι Αμερικανοί, με αποτέλεσμα το θάνατο 12.000 ανθρώπων".
Έκτοτε οι επιστήμονες των ΗΠΑ αγνόησαν το εμπάργκο και συνεργάστηκαν με τους Κουβανούς από τους οποίους πήραν νέα μέσα και γνώσεις στην πρόγνωση καταιγίδων

Ευχαριστούμε την συναγωνίστρια Βιβή που μας μετέφερε τις πληροφορίες και την μετάφραση για αυτή τη συνταρακτική ιστορία !!

Παρουσίαση: Viva La Revolucion

Ο αρχηγός του "Ξυπόλυτου Τάγματος "

Κωστας  Βουτσάς. Ο άνθρωπος που δεν ξέχασε…

Τις δύσκολες ώρες που περνάει είναι τιμή να τον σκεφτόμαστε…

Καθόμασταν σε καφετέρια της Σύρου και κουβεντιάζαμε πολιτικά και για τις ιστορίες των αγώνων της αριστεράς, αναμένοντας καράβι για την Αθήνα, επιστρέφοντας από τα εγκαίνια του μνημείου για τους αγωνιστές κρατούμενους της Γυάρου. Ξαφνικά ένας κύριος από δίπλα, πολύ μεγάλος σε ηλικία, μας διακόπτει.

- Από πού έρχεστε;
- Από τη Γυάρο, εγκαινιάσαμε ένα μνημείο προς τιμή των αγωνιστών που πέρασαν από το κολαστήριο.
- Σας άκουσα που λέγατε για την κατοχή και μετέπειτα. Τα ξέρω. Εγώ ήμουν μικρό παιδί στην κατοχή και ζούσα στην Ανατολική Θεσσαλονίκη, μέλος του «Ξυπόλυτου Τάγματος»...
- Έγω νόμιζα πως ήταν στην Αθήνα αυτό το «Τάγμα».
- Στη Θεσσαλονίκη ήταν. Και ξέρετε ποιόν είχαμε τότε αρχηγό; Τον Κώστα τον Βουτσά! Φτωχόπαιδα όλοι τότε, αν δεν κλέβαμε τους Γερμανούς σήμερα δεν θα ζούσαμε. Και ο Κώστας πιο φτωχός, προσφυγόπουλο.
-
Μείναμε! Δεν το ξέραμε. Ανοίξαμε μεγάλη κουβέντα αλλά αυτό που μας έμεινε ήταν το «Ξυπόλυτο Τάγμα»!

Μετά θυμήθηκα τη δήλωση του Κ. Βουτσά στις Εκλογές του Ιούλη: «Ψηφίζω ΚΚΕ γιατί είναι το μόνο κόμμα που λέει αλήθειες, αλλά και γιατί ο λαός μας θα ησυχάσει μόνο με την εξουσία που προτείνει το ΚΚΕ».

Δεν ξέχασε την καταγωγή του ούτε ποιος παλεύει για το δίκαιο του λαού.

(απο τον Στεργιο Βασιλειου)

Το αποχαιρετιστήριο ου Χαρίλαου Φλωράκη στον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ

Από iraklis3

“Μακαριστέ Σεραφείμ,
Διπλό χρέος μού υπαγορεύει τα στερνά τούτα λόγια στο σημερινό ξόδι σου. Είναι το χρέος του κοντοχωριανού και συντοπίτη, καθώς και το χρέος του συναγωνιστή.

Μαζί ξεκινήσαμε στη δεύτερη δεκαετία του αιώνα, από τα χωριά του κάμπου της Καρδίτσας εσύ, και των Αγράφων εγώ. Και οι δύο αγωνιστήκαμε για την πατρίδα,  από διαφορετικό ταμπούρι, φυσικά, ο καθένας, αλλά ενάντια στον κοινό κατακτητή, στον κοινό εχθρό. Η ζωή και η πορεία σου επιβεβαιώνουν μια ιστορική αλήθεια: Οτι, δηλαδή, έντιμοι αγωνιστές και πατριώτες υπήρξαν σε όλες τις οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης.

Στο τέλος της δεκαετίας του ’20, χωρίστηκαν οι δρόμοι. Υστερα από χρόνια ανέβηκες ψηλά κι έγινες αρχηγός της Εκκλησίας. Οσο ψηλά, όμως, κι αν έφτασες, δε χάθηκε  από μέσα σου ο ξωμάχος του θεσσαλικού κάμπου και η ντομπροσύνη του, ούτε, φυσικά, η παλικαριά του αντάρτη. Και παρά τη μακρά θητεία σου και στη δημόσια ζωή, δεν ενέδωσες στον πειρασμό της υποκρισίας και της μισαλλοδοξίας. Η στάση σου απέναντι στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα στη χώρα μας, η εθνική σου υπερηφάνεια, οι χωρίς προκαταλήψεις σχέσεις σου απέναντι σ’ εκείνους που είχαν
διαφορετική θρησκευτική, φιλοσοφική ή πολιτική θεώρηση, συνέβαλε στο χτύπημα της μισαλλοδοξίας και στο άνοιγμα του δρόμου της εθνικής συμφιλίωσης. Η ιστορία θα στο αναγνωρίσει αυτό.
Εκ μέρος της ΚΕ του ΚΚΕ, καλό σου ταξίδι μακαρίτη συντοπίτη”.