Τα «μπουρδέλα» οι «τεμπέληδες» οι «αγράμματοι» και τα «τίποτα» και ο… διαφωτιστής Μακρόν

Popova

«Ορισμένοι, αντί να τα κάνουν μπουρδέλο (foutre le bordel) θα ήταν καλύτερα να κοιτάξουν αν μπορούν να πιάσουν δουλειά εκεί» δήλωσε χθες ο Μακρόν απευθυνόμενος σε αξιωματούχους κατά την διάρκεια μιας επίσκεψης στην Κορτέζ, ενοχλημένος που λίγο νωρίτερα, μισθωτοί και απολυμένοι πρώην εργαζόμενοι μιας βιομηχανίας εξοπλισμού αυτοκινήτων είχαν συγκρουστεί με αστυνομικούς στην προσπάθεια τους να τον συναντήσουν.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίζει την εργατική τάξη ο μοντέρνος Βοναπάρτης. Την έχει «στολίσει» αρκετές φορές με διάφορα «κολακευτικά επίθετα» όπως «αγράμματους» «τεμπέληδες» και «τίποτα». Ποιος να το περίμενε από ένα μορφωμένο απόφοιτο της φιλοσοφίας πρωθυπουργό να βρίζει… Σοκαρισμένη και οργισμένη απαντά η αντιπολίτευση.
Να σταματήσει να αφορά την εργατική τάξη το θυμικό. Ας απαντήσει με τα δικά της σωματειακά όπλα. Καθημερινή δράση σε κάθε τόπο δουλειάς με τη χρήση όλων των μορφών πάλης. Τα «μπουρδέλα» οι «τεμπέληδες» οι «αγράμματοι» και τα «τίποτα» να του επιστραφούν πακεταρισμένα με αποστολέα την απειθαρχία και ανυπακοή.

: Επενδυτές ή πλιατσικολόγοι της δημόσιας περιουσίας;

Η 12άδα των πιο αιματηρών ένοπλων επιθέσεων στις ΗΠΑ

Η 12άδα των πιο αιματηρών ένοπλων επιθέσεων στις ΗΠΑ που συγκλόνισαν τον κόσμο τα τελευταία 25 χρόνια. Η πιο πρόσφατη από αυτές ήταν το προχτεσινό τυφλό μακελειό στο Λας Βέγκας, με τραγικό απολογισμό 59 νεκρούς (ο αριθμός αυξάνεται ακόμα) και 515 τραυματίες.

Πρόκειται για τη φονικότερη επίθεση στην ιστορία των ΗΠΑ μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους το 2001 και την βομβιστική επίθεση στο ομοσπονδιακό κτήριο της Οκλαχόμα το 1995.

Ακολουθεί η 12άδα των πιο αιματηρών ένοπλων επιθέσεων στις ΗΠΑ την τελευταία 25ετία με χρονολογική σειρά

• Καϊλίν, Τέξας: 23 νεκροί

Την 16η Οκτωβρίου του 1991, ένας άνδρας σκότωσε 22 ανθρώπους σε ένα εστιατόριο στο Καϊλίν του Τέξας και τραυμάτισε άλλους 20 προτού αυτοκτονήσει.

• Ομοσπονδιακό κτήριο της Οκλαχόμα Σίτυ: 168 νεκροί

Την 19η Απριλίου 1995, ο Timothy McVeigh ανατίναξε το ομοσπονδιακό κτήριο Alfred P. Murrah στην Οκλαχόμα σκοτώνοντας 168 ανθρώπους και τραυματίζοντας περισσότερους από 800! Η βομβιστική επίθεση χαρακτηρίστηκε από τις αρχές ως “τρομοκρατική” κι ήταν η χειρότερη επίθεση στην ιστορία των ΗΠΑ (μέχρι και το 2001 και την επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου στην Νέα Υόρκη). Παραμένει μέχρι σήμερα ο μοναδικός τρομοκράτης που θα εκτελεστεί από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

• Λύκειο Κολουμπάιν: 15 νεκροί

Την 20ή Απριλίου 1999, στο Λίτλτον του δυτικού Κολοράντο, δύο μαθητές ανοίγουν πυρ στο λύκειο Κολουμπάιν με αποτέλεσμα να σκοτώσουν 12 μαθητές και έναν καθηγητή και να τραυματίσουν άλλους 24 ανθρώπους. Τα δύο παιδιά αυτοκτονούν αμέσως μετά εκεί που εκτυλίχθηκε η τραγωδία.

• Πανεπιστήμιο Βιρτζίνια: 33 νεκροί

Την 16η Απριλίου 2007, ένας 23χρονος φοιτητής σκότωσε 32 ανθρώπους προτού αυτοκτονήσει στο πανεπιστήμιο Virginia Tech στο Μπλάκσμπουργκ της ανατολικής Βιρτζίνια.

• Κέντρο υποδοχής μεταναστών στο Μπινγκχάμτον: 14 νεκροί

Την 3η Απριλίου του 2009, ένοπλος άνδρας σκότωσε 14 ανθρώπους σε ένα κέντρο υποδοχής μεταναστών στο Μπινγκχάμτον βορειοανατολικά της Νέας Υόρκης.

• Φορτ Χουντ: 13 νεκροί

Την 5η Νοεμβρίου του 2009, ένας στρατιωτικός ψυχίατρος διαπράττει τη φονικότερη ένοπλη επίθεση σε στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, σκοτώνοντας 13 ανθρώπους και τραυματίζοντας 32 στο Φορτ Χουντ του νότιου Τέξας προτού τον ακινητοποιήσουν οι αρχές.

• Ορόρα: 12 νεκροί

Στις 20 Ιουλίου 2012, ένας νεαρός άνδρας, βαριά οπλισμένος, εισέβαλε σε κινηματογράφο στην Ορόρα του Κολοράντο κι άνοιξε πυρ εναντίον των θεατών σε μεταμεσονύχτια παράσταση του “Batman”. Απολογισμός, 12 νεκροί και 70 τραυματίες. Ο δράστης Τζέιμς Χολμς καταδικάστηκε τον Αύγουστο του 2015 σε ισόβια κάθειρξη.

• Δημοτικό Σχολείο Σάντι Χουκ: 27 νεκροί

Την 14η Δεκεμβρίου 2012, ένας νεαρός άνδρας σκοτώνει 26 ανθρώπους, μεταξύ αυτών 20 μαθητές του δημοτικού, στο σχολείο Σάντι Χουκ στο Νιούτον του Κονέτικατ, προτού βάλει τέλος στη ζωή του.

• Γραφείο Πεζοναυτών στην Ουάσιγκτον: 13 νεκροί

Την 16η Σεπτεμβρίου 2013, ένας άνδρας που εργαζόταν για λογαριασμό ενός υπεργολάβου του υπουργείου Άμυνας άρχισε να πυροβολεί στα γραφεία των Πεζοναυτών, στην Ουάσιγκτον, σκοτώνοντας 12 ανθρώπους, προτού πέσει νεκρός από αστυνομικά πυρά.

• Σαν Μπερναρντίνο: 16 νεκροί

Στις 2 Δεκεμβρίου 2015, ένα ζευγάρι εξτρεμιστών ισλαμιστών άνοιξε πυρ κατά τη διάρκεια χριστουγεννιάτικης γιορτής στο Σαν Μπερναρντίνο της δυτικής Καλιφόρνια. Τελικός απολογισμός, 16 νεκροί και 22 τραυματίες συμπεριλαμβανομένων και των δραστών που έπεσαν από τα αστυνομικά πυρά.

• Κλαμπ στο Ορλάντο: 50 νεκροί

Την 12η Ιουνίου 2016, ο Αμερικανός, Ομάρ Ματίν, σκότωσε 50 ανθρώπους και τραυμάτισε 53 ακόμη σε ένα νυχτερινό κέντρο όπου σύχναζαν ομοφυλόφιλοι στο Ορλάντο της Φλόριντα. Έπειτα από τρεις ώρες διαπραγματεύσεων, οι δυνάμεις καταστολής πραγματοποίησαν έφοδο και σκότωσαν τον δράστη. Η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος, στην οποία ο Ματίν είχε ορκιστεί πίστη, ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση.

• Λας Βέγκας: Στους 59 οι νεκροί – 515 τραυματίες

Την 1η Οκτωβρίου του 2017, ο Στίβεν Πάντοκ, 64 ετών, άνοιξε πυρ από το δωμάτιό του στον 32ο όροφο του ξενοδοχείου Mandalay Bay, στοχεύοντας το πλήθος που παρακολουθούσε μια συναυλία στο Λας Βέγκας. Ο μέχρι τώρα απολογισμός: 59 νεκροί.

Πηγή: Διαδίκτυο

Τρία ερωτήματα για συμπέρασμα

Είναι ιδέα μου ότι τέτοια περιστατικά είναι υπερβολικά πολλά για να ρίξουμε την ευθύνη απλά σε κάποια άτομα ψυχικά διαταραγμένα..;

Δεν είναι υπερβολικά πολλοί οι “τρελοί” που παράγει η μητρόπολη του παγκόσμιου καπιταλισμού κι η οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη που καταδυναστεύει τον πλανήτη;

Μήπως πρέπει τον ένοχο να τον αναζητήσουμε στο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που παράγει με τόση ευκολία άτομα που “σαλτάρουν” κάθε τόσο κι αρπάζουν ένα όπλο κι όποιον πάρει ο χάρος;

Fraport: η αποικιοκρατική σύμβαση (4)

(Θ) Πάμε τώρα να ρίξουμε μια ματιά στην σελίδα 85 της σύμβασης, επειδή το περιεχόμενο της παραγράφου 4.9.6 μου φαίνεται απίστευτο:

"Το Δημόσιο θα αποζημιώνει και θα κρατά αζήμιο τον παραχωρησιούχο , τους υπαλλήλους, αντιπροσώπους, εργολάβους του (κάθε βαθμίδας) σε πρώτη ζήτηση, από κάθε ευθύνη για: 
(i) θάνατο ή σωματική βλάβη οποιουδήποτε προσώπου,
(ii) ζημία ή φθορά περιουσίας  (συμπεριλαμβανομένης περιουσίας που ανήκει στο Δημόσιο ή στον παραχωρησιούχο ή για την οποία έκαστος εξ αυτών είναι υπεύθυνος) και
(iii) όλες τις ζημίες (συμπεριλαμβανομένων δικαστικών εξόδων επί τη βάσει αποζημίωσης) που μπορεί να προκύψουν ή να επέλθουν λόγω πράξης, παράλειψης ή αμέλειας οποιουδήποτε μέρους σύμβασης αεροδρομίου (...)".

Εξαιρετικό! Παρ' ότι η Fraport είναι ο εργοδότης, την αποζημίωση για ό,τι στραβό κι ανάποδο συμβεί, την πληρώνει το ελληνικό κράτος! Ντεραπάρει το κλαρκ και τραυματίζει εργάτη; Γλιστράει υπάλληλος και σπάει το πόδι του; Χάνονται οι αποσκευές κάποιου επιβάτη; Ό,τι κι αν γίνει, το αφτί των γερμανών δεν χρειάζεται να ιδρώσει. Πληρώνει το ελληνικό δημόσιο!

Αεροδρόμια στα οποία η Fraport κατέχει ποσοστό μεγαλύτερο του 10%: Από ένα σε Περού,
Σλοβενία, Ρωσσία και Τουρκία, από δύο σε Γερμανία και Βουλγαρία, δεκατέσσερα στην Ελλάδα.

(Ι) Μια άλλη ενδιαφέρουσα παραχώρηση που κάνει το δημόσιο προς την Fraport μέσω της σύμβασης είναι ότι επιτρέπει στην εταιρεία να παραστήσει τον εργολάβο και να εκτελέσει όσα έργα θεωρεί ότι πρέπει να γίνουν, φυσικά με έξοδα του δημοσίου:

"Ο παραχωρησιούχος μπορεί, εφόσον το επιλέξει, κατόπιν συναίνεσης του δημοσίου και με τους όρους που θα συμφωνηθούν με αυτό, να εκτελέσει για λογαριασμό και με έξοδα του δημοσίου μέρος ή το σύνολο των έργων δημοσίου όσα έργα απαιτούνται σύμφωνα με το άρθρο 4.4.7 και οποιαδήποτε άλλα έργα πρέπει να εκτελέσει ή για τα οποία πρέπει να μεριμνήσει το δημόσιο με τους όρους της παρούσα σύμβασης" [σελ. 76, 4.3.3].

Κι ας πούμε ότι όλα αυτά είναι πρωτόγνωρα μεν αλλά έχουν κάποια λογική. Αν προχωρήσουμε λίγο την ανάγνωση, όμως...:

"Εάν ο παραχωρησιούχος επιθυμεί να εκχωρήσει ουσιώδες τμήμα των συμβατικών υποχρεώσεών του σε υπεργολάβο, θα παράσχει στο δημόσιο όλα τα απαραίτητα στοιχεία του προτεινόμενου υπεργολάβου, όπως την εμπειρία, το προσωπικό που θα απασχοληθεί στην εν λόγω σύμβαση υπεργολαβίας, καθώς και τα οικονομικά στοιχεία αλλά και τα συγκεκριμένα καθήκοντα που θα ανατεθούν στον εν λόγω υπεργολάβο. Το δημόσιο οφείλει να απαντήσει στο αίτημα εντός τριάντα ημερών. Εάν το δημόσιο δεν απαντήσει εντός του ανωτέρω χρονικού πλαισίου, θα θεωρηθεί ότι έχει δώσει την συγκατάθεσή του" [σελ. 164-165,  §§ 22.3 - 22.4].

Εδώ υπάρχει ένα παράδοξο. Αν η Fraport επιθυμεί ("εφόσον το επιλέξει), μπορεί να παραστήσει τον εργολάβο και να υποκαταστήσει το δημόσιο προκειμένου να υλοποιήσει όσα έργα θεωρεί ότι πρέπει να υλοποιηθούν, πλην όμως μετά από συνεννόηση με το δημόσιο και με την συναίνεσή του. Αν, όμως, αντί να κάνει μια δουλειά η ίδια, στήσει μια θυγατρική και της αναθέσει την δουλειά ως υπεργολαβία, τότε δεν χρειάζεται καμμιά συνεννόηση με το δημόσιο αλλά ένα απλό αίτημα, το οποίο γίνεται de facto δεκτό αν το δημόσιο δεν απαντήσει μέσα στην ασφυκτική προθεσμία των τριάντα ημερών.


(ΙΑ) Χτες συμπεριέλαβα στο κείμενο μια φωτογραφική σύνθεση με δηλώσεις της Fraport περί δημιουργίας 20.000 και 70.000 θέσεων εργασίας. "Καλό είναι αυτό", θα μου πείτε, "εκεί που έχει φτάσει η ανεργία στην χώρα μας...".

Δεν θα τσακωθούμε τώρα για το αν αυτές οι θέσεις εργασίας θα είναι πραγματικές, αν θα είναι καλοπληρωμένες ή αν θα είναι μόνιμες. Θα ήθελα, όμως, να σας ρωτήσω κατά πόσο είσαστε σίγουροι ότι αφορά εμάς, τους έλληνες. Για δείτε αυτό:

"Σύμφωνα με τους όρους της παρούσας σύμβασης, το Δημόσιο (...) θα παρέχει υποστήριξη ή θα διευκολύνει τους υπηκόους κρατών εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης που απασχολούνται στη διαχείριση ή/και τη λειτουργία των περιφερειακών αεροδρομίων να αποκτούν άδειες εισόδου (βίζα) και άδειες εργασίας για τους ίδιους και τις οικογένειές τους" [σελ. 74, § 4.3.2.ι].

Γιατί τώρα εμένα κάτι μου λέει ότι η Fraport έχει κατα νου να φέρει εργάτες από το Μπαγκλαντές, την Νιγηρία και οποιαδήποτε άλλη τριτοκοσμική χώρα, όπου το βδομαδιάτικο ενός εργάτη φτάνει-δεν φτάνει το μεροκάματο ενός έλληνα συναδέλφου του; Μάλλον το μυαλό μου είναι άρρωστο...

Έτσι θα γίνει το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, σύμφωνα με την μακέττα της Fraport.

Με τούτα και με κείνα, την φάγαμε την εβδομάδα με την Fraport. Αύριο θα πούμε δυο λόγια για τα οικονομικά δεδομένα της σύμβασης και θα ολοκληρώσουμε την αναφορά μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ρίξαμε φως σε όλες τις λεπτομέρειες. Άλλωστε, σχεδόν 1.000 σελίδες δεν είναι δυνατόν να αναλυθούν πλήρως σε πέντε ιστολογικά κείμενα.

Μια απάντηση για το βιβλίο του Σλαβόι Ζίζεκ (με αφορμή το άρθρο του Ρ. Μπελενιώτη)

.

Φραγκίσκος Λαγωνικάκης (Poexania)

Εισαγωγή
Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί απάντηση στη δημοσίευση του Ραφαήλ Μπελενιώτη με τίτλο «Σπάζοντας τα ταμπού της αριστεράς με το Σλαβόι Ζίζεκ». Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Ζίζεκ στο οποίο αναφέρεται ο Ρ.Μ. και η όποια πολεμική μου βασίζεται στην βιβλιοπαρουσίαση του αρθρογράφου και όχι στο πρωτότυπο υλικό. Προσωπικά θεωρώ τις ιδέες του Ζίζεκ –όπως αυτές παρουσιάζονται στο άρθρο- παιδαριώδεις και επικίνδυνες για αυτό και αποφάσισα να κάνω κάποιον αντίλογο. Ο τρόπος με τον οποίο θα παραθέσω τα αντεπιχειρήματα μου είναι να προηγείται κάθε φορά η επίμαχη παράγραφος του άρθρου με πλάγια γράμματα και από κάτω το δικό μου σχόλιο.
Επιχειρηματολογία
Ξεκινάμε με παράθεση από το άρθρο του Μπελενιώτη:
Πρόσφατα το 2016 κυκλοφόρησε και στα Ελληνικά το βιβλίο του « Η Νέα πάλη των τάξεων-τα πραγματικά αίτια του προσφυγικού κύματος και μας τρομοκρατίας» από μας εκδόσεις Πατάκη. Εν ολίγοις ο Ζίζεκ στο βιβλίο του υποστηρίζει πως η Ισλαμική τρομοκρατία, το μεταναστευτικό κύμα είναι αποτελέσματα μας Μας Πάλης των Τάξεων. Το μεταναστευτικό δεν είναι μόνο αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων αλλά και σύμπτωμα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Γιατί σύμφωνα με τον Ζίζεκ η πάλη των τάξεων διέπει τα πάντα, οπότε δεν χρειάζεται να πέφτουμε από τα σύννεφα όταν τα κράτη μας υπονομεύουν κυβερνήσεις αδύναμων χωρών ή καταδικάζουν λαούς και αποκλείουν μας περιοχές μας από την συμμετοχή και την ευημερία και έπειτα τα καταπιεζόμενα αυτά κράτη και οι λαοί ακολουθούν θρησκευτικούς και ιδεολογικούς εξτρεμιστές χτυπώντας την πολιτισμένη Δύση μας. Πρόκειται για φυσικά επακόλουθα.
Από την παραπάνω παράγραφο εγώ καταλαβαίνω ότι ο Ζίζεκ θεωρεί τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς μέρος της πάλης των τάξεων. Μάλιστα, μαθαίνουμε και καινούρια πράγματα. Μπορούμε να το δούμε και αναδρομικά όλο αυτό και να υποθέσουμε ότι και ο Α’ και Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν και εκείνοι αποτέλεσμα της πάλης των τάξεων και όχι της διαμάχης των μεγάλων δυνάμεων για επέκταση της επιρροής τους.
Ας σταματήσουμε να παριστάνουμε τις παραπλανημένες παρθένες. Έχουμε δικαίωμα βροντοφωνάζει ο Ζίζεκ να διατηρήσουμε τις «Ευρωπαϊκές μας αξίες» τον καθημερινό τρόπο ζωής μας σε όλα τα επίπεδα, θρησκευτικό, ψυχαγωγικό, πολιτισμικό, σεξουαλικό-ερωτικό κτλ. Αναρωτιέται όμως: “Πως μπορούμε να κρατήσουμε τις αξίες και τα αγαθά της Δύσης χωρίς να αποκλείσουμε ένα μεγάλο μέρος από αυτά;” Εξετάζει την αισχρή και σκοτεινή πλευρά των θρησκειών, τη «θεϊκή βία» όπως ονομάζει τη βία που σκορπίζει τον όλεθρο με τυφλή οργή, την πολιτική οικονομία των προσφύγων, τα όρια γειτονίας και την έννοια του «πλησίου» και τέλος αναρωτιέται «τι πρέπει να γίνει;» προτείνοντας να επαναφέρουμε στο προσκήνιο την πάλη των τάξεων και να δείξουμε παγκόσμια αλληλεγγύη στα θύματα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
The European way of life fuck yeah
Καταρχήν ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε περιπτώσεις στην ιστορία που ο μειονοτικός πληθυσμός «αλλοίωσε» της αξίες του κυρίαρχου σε βαθμό που να τις εκφυλίσει. Η δική μου άποψη είναι πως οι περιπτώσεις αυτές δεν είναι καθόλου συχνές, είμαι πάντως ανοιχτός σε προτάσεις ως προς αυτό.
Και αφού ο Ζίζεκ έχει επιβεβαιώσει τους φόβους και του τελευταίου ακροδεξιού ξενοφοβικού ότι θα έρθουν οι μετανάστες να μας πάρουν τον (μ)πολιτισμό μας, μετά αναρωτιέται πως άραγε θα μπορούσαμε να τους βοηθήσουμε. Πρόταση προς Ζίζεκ: ίσως θα έπρεπε να περάσουν πρώτα μια κάποιου είδους κατήχηση σε ένα αντίστοιχο Έλις Άιλαντ στην Ευρώπη για να σπουδάσουν τον Δυτικό (μ)πολιτισμό μας, και ύστερα να τους δεχόμασταν. Ξέρω ‘γω να τους βάζαμε να δουν όλα τα επεισόδια από τα φιλαράκια και το Sex and the City ή έστω το νοικοκυρές σε απόγνωση και γερμανικές τσόντες σχετικά με το σεξουαλικό – ερωτικό.
Πριν προχωρήσω στο επόμενο κομμάτι, να δώσω και ένα παράθεμα προς σύγκριση με τα λεγόμενα του Ζίζεκ.
«Γέμισαν την ευρύτερη περιοχή λαθρομετανάστες που κάνουν ό,τι γουστάρουν. Είναι όλα αυτά αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδίου απαξίωσης με συγκεκριμένη στόχευση. Η Ελλάδα είναι στο στόχαστρο. Θέλουν να αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία του τόπου, τον πολιτισμό, την ταυτότητά μας, αλλά και τις γειτονιές μας»
Το παραπάνω παράθεμα προέρχεται από το επίσημο site της Χρυσής Αυγής, κι όμως, θα μπορούσες να το διαβάσεις και σε βιβλίο του Ζίζεκ.
Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα νέο κομουνιστικό μανιφέστο, ούτε για τις πλάκες του Μωυσή-δεν δίνει καν εντολές. Ορθόδοξοι κομουνιστές αλλά και μεταμοντέρνοι αριστεροί όλο και σε κάποια σελίδα, σε κάποια παράγραφο θα ξίνιζαν. Κάποιος θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει, ως ένα κομμάτι των γενικότερων συζητήσεων και τάσεων μέσα σε αυτές, γύρω από την αντιμετώπιση της μαζικής μετανάστευσης και της τρομοκρατίας.
Και θα μπορούσε όντως είναι. Αν δεν ξεκινούσε, από το δεύτερο κιόλας κεφαλαίο, από μια διαφορετική ως και «αιρετική» αφετηρία από όλες τις άλλες προτάσεις και απόψεις που βρίσκονται στο τραπέζι του παγκόσμιου «ανθρωπισμού» και της «αλληλεγγύης»: Σπάζοντας τα ταμπού της αριστεράς. – κομματάκι δύσκολο αν σκεφτείς πως η αριστερά , σαν άλλος πεισματάρης ασθενής στην δερμάτινη πολυθρόνα του ψυχιάτρου, αρνείται πως έχει «ταμπού»..
Καταρχήν ποια είναι η αριστερά; Να την ορίσουμε ρε παιδί μου. Το ΠΑΣΟΚ είναι αριστερά; Το SPD είναι αριστερά; Ο Σύριζα είναι αριστερά; Μάλλον ναι για τον Ζίζεκ αφού όπως έχει πει και ο ίδος:
Είναι «επιτακτική ανάγκη να κερδίσει ο Σύριζα για να επανέλθει η δημοκρατία στην Ευρώπη» […] «Την επόμενη Κυριακή, στις 25 Ιανουαρίου, δεν θα είναι αυτό το διακύβευμα -καθώς οι Ελληνες ψηφοφόροι βρίσκονται μπροστά σε μία πραγματική επιλογή: το κατεστημένο από τη μια πλευρά και τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ριζοσπαστικό αριστερό συνασπισμό από την άλλη».

Αριστερά και Ναόμι Κάμπελ

Και παρακάτω:
«Για να πετύχει κανείς την εν λόγω ανάκτηση, θα πρέπει να εγκαταλείψει μια ολόκληρη σειρά από αριστερά ταμπού, αρχίζοντας από την εξής απόλυτη ανοησία που είναι μασκαρεμένη ως εμβριθής σοφία: “Εχθρός είναι κάποιος του οποίου την άποψη δεν έχεις ακούσει”. Η θέση αυτή εκφράζεται κατεξοχήν στο Φρανκενστάιν της Μέρυ Σέλλευ. Η Σέλλευ κάνει κάτι που δεν θα έκανε ποτέ κανένας συντηρητικός. Στο κεντρικό τμήμα του βιβλίου της επιτρέπει στο τέρας να μιλήσει το ίδιο για τον εαυτό του, να διηγηθεί την ιστορία από την δική του σκοπιά. Η επιλογή της εκφράζει με τον πλέον ριζοσπαστικό τρόπο τη φιλελεύθερη στάση υπέρ της ελευθερίας του λόγου: πρέπει να ακούγονται οι απόψεις όλων. Στο Φρανκενστάιν το τέρας δεν είναι Πράγμα, ένα φρικτό αντικείμενο που κανένας δεν τολμάει να αντιμετωπίσει, είναι πλήρως υποκειμενοποιημένο. (..) Έτσι λοιπόν ο απόλυτος εγκληματίας έχει την ευκαιρία να παρουσιάσει τον εαυτό του ως το απόλυτο θύμα. Ο τερατώδης δολοφόνος εμφανίζεται, από τι δική του σκοπιά, ως ένα βαθιά πληγωμένο και απελπισμένο άτομο που λαχταρά τη συντροφιά και την αγάπη (..). Η εμπειρία που έχουμε για τη ζωή μας εκ των ένδον, η ιστορία που διηγούμαστε στον εαυτό μας για τον εαυτό μας, προκειμένω να ερμηνεύσουμε τις πράξεις μας, αποτελεί βασικά ένα ψέμα-η αλήθεια βρίσκεται έξω στις πράξεις μας» .
Η γεωπολιτική δεν είναι βεβαίως μυθιστόρημα, αλλά ας μείνουμε στη συλλογιστική του συγγραφέα. Για να είμαστε λοιπόν δίκαιοι, αν παραδεχθούμε ότι οι τζιχαντιστές είναι Φρανκενστάιν, τότε πρέπει να πούμε ότι είναι ένας Φράνκενστάιν κατασκευασμένος στη Δύση, αφού αυτή τους εκπαίδευσε τους εξόπλισε και τους ξαμόλησε. Ασχέτως όμως με αυτό, οι πρόσφυγες δεν είναι τζιχαντιστές, είναι πρό-σφυ-γες, άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Εκτός αν μέσα στο γενικό του ξενοφοβικό παραλήρημα ο Σλαβόι, κάνει και τέτοιου είδους φασιστικές γενικεύσεις οπότε πάω πάσο.
Ένα τρανταχτό παράδειγμα του πνεύματος του βιβλίου, είναι αυτό της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού ρεύματος.
Στην αρχή ακόμα του βιβλίου καταπιάνεται με ένα σημαντικό και συνάμα τραγικό ζήτημα: Δηλαδή, τι πρέπει να γίνει με τις εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, τους δεκάδες μικρούς Αιλάν που πνίγονται καθημερινά στις θάλασσες στην προσπάθεια τους να γλυτώσουν από την φωτιά του πολέμου και της καταστροφής που μαίνεται στις χώρες τους; Η Ευρώπη φαντάζει όαση μπροστά στα μάτια τους. Ο Ζιζέκ επιμένει πως η απάντηση δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη. Εντοπίζει πως όσοι ψάχνουμε την απάντηση βρισκόμαστε μπροστά σε έναν ιδεολογικό εκβιασμό ανάμεσα σε δύο κύριες τάσεις. Η πρώτη τάση των «αριστερών φιλελεύθερων» εκφράζει την οργή της στο γεγονός πως η Ευρώπη επιτρέπει να πνίγονται χιλιάδες άνθρωποι, προτείνοντας να ανοίξει διάπλατα τα σύνορα της, για τους κολασμένους τούτης της Γης. Η δεύτερη τάση των «λαϊκιστών πολέμιων των μεταναστών» όπου λυσσάνε για την προστασία του τρόπου ζωής μας και να αφήσουμε τους ξένους λαούς να λύσουν μόνοι τους τα οικογενειακά τους. Παραφράζοντας το Στάλιν ο συγγραφέας αναρωτιέται «και οι δύο είναι κακές αλλά ποια είναι η χειρότερη;» .
Το να καταγγείλουμε, ας πούμε, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που δημιουργούν τις μεταναστευτικές ροές, δεν παίζει; Το να καταγγείλουμε την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού; Επίσης καλό θα ήταν να μας ξεκαθάριζε ο Ζίζεκ σε ποιους απευθύνεται. Στους λαούς, στις κυβερνήσεις, στους ίδιους τους πρόσφυγες; Διότι εξ αντικειμένου, άλλα είναι τα ενδιαφέροντα των αστικών κυβερνήσεων και άλλα των λαών. Οι κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται για το ανθρωπιστικό της υπόθεσης, αυτές κοιτούν να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερο κέρδος ή έστω όσο το δυνατόν λιγότερη χασούρα τα μονοπώλια. Ποιο είναι κατά τον Ζίζεκ το «υποκείμενο» που μπορεί να διαχειριστεί επιτυχώς το μεταναστευτικό; Προς ποιόν οι παραινέσεις και οι συμβουλές.
«Οι μεγαλύτεροι υποκριτές είναι αυτοί που υποστηρίζουν τα ανοιχτά σύνορα: ενδόμυχα γνωρίζουν πολύ καλά πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ, αφού θα προξενούσε άμεσα λαϊκίστικο ξεσηκωμό στην Ευρώπη.
Δηλαδή τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Εγώ, ας πούμε, το ερμηνεύω ως εξής. Ότι ο Ζίζεκ μας προειδοποιεί πως αν φέρουμε στην Ευρώπη τους μετανάστες, τότε θα έχουμε άνοδο της ακροδεξιάς(αυτό καταλαβαίνω με τον «λαϊκιστικό ξεσηκωμό»). Για αυτό ακριβώς που κατηγορούσε και τη Μέρκελ η αντιπολίτευση, ότι ήταν αρκετά ήπια με τους μετανάστες και για αυτό ανέβηκαν οι ακροδεξιοί. Δηλαδή για να μην ανεβεί η ακροδεξιά πρέπει να δράσουν εξ αρχής οι αστικές κυβερνήσεις σαν να ήταν ακροδεξιές. Στην επιλογή να δεχθεί πρόσφυγες δεν έφτασε βέβαια από τη μαλακάδα της η κυβέρνηση της Μέρκελ, αλλά επειδή το γερμανικό κεφάλαιο φιλοδοξούσε να τους αξιοποιήσει ως εύπλαστο εργατικό δυναμικό.
Το παίζουν ωραίες ψυχές που αισθάνονται ανώτερες από τον διεφθαρμένο κόσμο, ενώ στα κρυφά συμμετέχουν σε αυτόν. Ο λόγος για τον οποίο δεν αρκεί η ευσπλαχνία απέναντι στους ταλαίπωρους πρόσφυγες που εισρέουν στην Ευρώπη διατυπώθηκε πριν από έναν αιώνα από τον Όσκαρ Ουάιλντ. Στις πρώτες γραμμές του Η Ψυχή του ανθρώπου στον σοσιαλισμό, όπου ο Ουάιλντ επισημαίνει ότι “είναι πολύ πιο εύκολο να δείχνεις συμπόνια υποφέροντας, παρά σκεπτόμενος”. (..) “ Προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα της ανέχειας για παράδειγμα διατηρώντας τους φτωχούς στην ζωή ή στην περίπτωση ενός πολύ προχωρημένου σχολείου διασκεδάζοντας τους φτωχούς. Αλλά αυτό δεν είναι λύση είναι επιδείνωση της δυσκολίας. Ο σωστός στόχος είναι η προσπάθεια ανάπλασης της κοινωνίας σε μια τέτοια βάση ώστε η φτώχεια να είναι αδύνατη..” -συνεχίζει ο Ουάιλντ
Όσον αφορά τους πρόσφυγες αυτό σημαίνει ότι η ορθή επιλογή είναι να μετασχηματίσουμε την κοινωνία, έτσι ώστε οι απελπισμένοι πρόσφυγες να μην αναγκάζονται να βολοδέρνουν, και ότι η επίδειξη αλτρουιστικών αρετών εν τέλει εμποδίζει την εκπλήρωση αυτού του στόχου».
Ωραία τα λογοτεχνικά παραθέματα, αλλά μέχρι να γίνει αυτό οι πρόσφυγες τι να κάνουν να περιμένουν στις βάρκες τους διαβάζοντας Μέρι Σέλλευ;

“Think Tank” ή πιο σωστά “think bowl”

Ένας άλλος πάλι άνθρωπος που τον απασχολούσε πολιτικά το ζήτημα των προσφύγων αλλά και η μέθοδος -αν μπορεί να ονομαστεί έτσι- των ανοιχτών συνόρων έγραφε κάποτε:
«Τι σημαίνει η μέθοδος της σοσιαλιστικής επανάστασης υπό το σύνθημα “Kάτω τα σύνορα”; Υποστηρίζουμε ότι το κράτος είναι απαραίτητο και ένα κράτος προϋποθέτει σύνορα. Το κράτος βέβαια μπορεί να έχει κυβέρνηση αστική, όμως εμείς έχουμε ανάγκη τα σοβιέτ. Ωστόσο ακόμη και με τα Σοβιέτ τίθεται το ζήτημα των ανοιχτών συνόρων. Τι σημαίνει κάτω τα σύνορα; Η μέθοδος της σοσιαλιστικής επανάστασης υπό το σύνθημα κάτω τα σύνορα είναι ένα μπέρδεμα. Μόνο όταν η σοσιαλιστική επανάσταση γίνει πραγματικότητα και πάψει να είναι μέθοδος, το σύνθημα “Κάτω τα σύνορα” θα είναι ορθό σύνθημα. Τότε θα πούμε: Σύντροφοι ελάτε σε εμάς..»
Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Λένιν, εμβληματική και ηγετική μορφή της Ρώσικης επανάστασης.
Σιγά μη δεν αναζητούσε νομοιμοποήση της αρλουμπολογίας του στο Λένιν ο Μποράτ¹. Ο Λένιν βέβαια, αναφέρονταν σε εντελώς διαφορετική περίπτωση, την πλήρη κατάργηση των συνόρων σε ένα εχθρικό προς την νεαρή τότε επανάσταση καπιταλιστικό στερέωμα. Σήμερα δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο ούτε κανείς προτείνει πλήρη κατάργηση των συνόρων έτσι γενικά. Για φιλοξενία προσφύγων γίνεται λόγος, και μάλιστα προσφύγων που για το ξεσπίτωμα τους ευθύνονται καθαρά οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί στους οποίους πρωτοστατεί η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Δεν είναι ότι έρχονται στην τύχη πρόσφυγες από μια αστρική πύλη από την άλλη άκρη του σύμπαντος και αμφισβητούν τα σύνορα μας, έρχονται πρόσφυγες εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και θέλουν να περάσουν από την άλλη πλευρά των συνόρων επειδή οι πόλεις τους έχουν ισοπεδωθεί.
Ο Ζίζεκ όμως δεν σταματάει εδώ. Συνεχίζει πεπεισμένος πως η αριστερά πρέπει να αποβάλει συγκεκριμένες αντιλήψεις που την οδηγούν σε παράλογες ανεφάρμοστες αναδιπλώσεις όπως η απαγόρευση οποιασδήποτε κριτικής προς το Ισλάμ ως «Ισλαμοφοβία», όπως η εξίσωση οποιασδήποτε αναφοράς στην ευρωπαϊκή χειραφετική κληρονομιά με τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό και ρατσισμό, η ιδέα ότι η προστασία του δικαιώματος να ακολουθεί κανείς έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής είναι αυτή καθαυτή μια φασιστική η ρατσιστική κατηγορία και άλλα πολλά.
Άντε πάλι η εξίσωση, είναι η κλασική λογική πλάνη:
Οι τζιχαντιστές είναι μουσουλμάνοι – οι πρόσφυγες είναι μουσουλμάνοι – οι πρόσφυγες είναι τζιχαντιστές.
Ένα βιβλίο πραγματικά παρέμβαση και πρόκληση για συζήτηση αλλά και για αυτοκριτική και αναθεώρηση πολλών επιλογών και αποφάσεων για το εγγύς μέλλον.
Για αυτοκριτική και αναθεώρηση, σύμφωνοι, αλλά για αυτοκριτική και αναθεώρηση όσων συμφωνούν με αυτά που λέει ο Ζίζεκ, διότι πραγματικά τα όσα μεταφέρονται στο άρθρο είναι με ένα παιδαριώδη τρόπο ξενοφοβικά.
Δύσκολο πράγμα βέβαια. Kaι πάλι τίποτα το αυταπόδεικτο δεν διαθέτει το βιβλίο-όλα μπορούν να αντικρουστούν. Το δύσκολο είναι μια σοβαρή εναλλακτική. Η συζήτηση και η διάθεση για αναθεώρηση δεν πρέπει να αποκλείεται πεισματικά, αντιθέτως να ενθαρρύνεται. Διαφορετικά «η μοναδική εναλλακτική επιλογή είναι η αργόσυρτη παρακμή, ο βαθμιαίος μετασχηματισμός της Ευρώπης σε αυτό που συνιστούσε η Ελλάδα για την ώριμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, έναν προορισμό για νοσταλγικό πολιτιστικό τουρισμό, ο οποίος βρισκόταν έξω από το ιστορικό γίγνεσθαι».
Από την πόλη έρχομαι…
Την Ευρώπη και τις «αξίες» της δεν την απειλούν οι μετανάστες, αλλά οι ίδιες αυτές αξίες, οι οποίες πηγάζουν από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, απειλούν τους λαούς της Ευρώπης. Τα μνημόνια βλέπετε, δεν τα εφαρμόζουν ούτε τα ψηφίζουν οι πρόσφυγες, τα σπίτια δεν τα παίρνουν οι μουσουλμάνοι και για την ανεργία δεν ευθύνονται οι ορδές των ρακένδυτων, αλλά κατά κύριο λόγο η οικονομικές πολιτικές της ΕΕ.

Εδώ κάπου ολοκληρώνεται μια πρώτη μου κριτική ματιά στο άρθρο του κ. Μπελενιώτη για το βιβλίο του Ζίζεκ «Η νέα πάλη των τάξεων[…]». Συγχωρήστε το κάπως ειρωνικό μου ύφος, αλλά όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τέτοιο «ιερό τέρας» της διανόησης δεν μπορείς να μην ειρωνευτείς.
Αξίζει δε, να σημειωθεί, ότι από τα παραπάνω είναι περισσότερο από εμφανές, πως σε περιόδους συστημικής κρίσης τα μεγάλα πνεύματα της αστικής διανόησης είτε «αριστερής» είτε δεξιάς είτε ακόμη και ακροδεξιάς υφής, συναντώνται. Και αυτό διότι υπηρετούν τελικά ίδιες κατηγορίες αφεντικών πάνω κάτω, πουλώντας στη διαδρομή και λίγη φιλοσοφία για να βγαίνει το μεροκάματο.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

1 Το πετυχημένο αυτό παρατσούκλι του Ζίζεκ αποτελεί επινόηση του Lenin Reloaded

Αλήθεια… μήπως μπορείτε να απαντήσετε όλοι εσείς οι «αριστεροί» ;

Δίχως ίχνος σεχταριστικής διάθεσης… θα ήθελα να ρωτήσω, όλους εσάς τους 
«αριστερούς» κυβερνώντες, που βγάλατε βόλτα και επιδεικνύετε υπεροπτικά 
την αριστεροσύνη σας δεξιά και αριστερά, και δεν διστάζετε ακόμα και να 
χλευάζετε… να ειρωνεύεστε πανανθρώπινες ιδέες και ιδανικά… 

Για πέστε μου αλήθεια… Ο Χρήστος Μαλτέζος, ο Δημήτρης Τατάκης, ο Μιχάλης Μπεζαντάκος, ο Άρης Βελουχιώτης, η Ηλέκτρα Αποστόλου, ο Νίκος Μπελογιάν-
νης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Ηλίας Αργυριάδης, ο Νίκος Καλούμενος, ο Νίκος 
Βαβούδης, ο Μήτσος Παπαρήγας, ο Νίκος Πλουμπίδης, οι 200 της Καισαριανής, 
αλλά και εκατομμύρια ακόμα επώνυμοι και ανώνυμοι κομμουνιστές και αγωνιστές 
της εργατικής τάξης και του λαού μας, αλλά και όλων των λαών της Γης… 

Λέτε να λοιδορήθηκαν, να κυνηγήθηκαν, να πέρασαν κακουχίες και να έδωσαν 
ακόμα και την ίδια τους τη ζωή για αυτά που εσείς τώρα υπερασπίζεστε; 
Λέτε να ήθελαν απλά να δώσουν ένα άλλο «χρώμα» στον καπιταλισμό; 
Λέτε να ήθελαν να «βολευτούν» εντός των πλαισίων της αστικής «δημοκρατίας»;

Σταματήστε λοιπόν να το παίζεται «οι αριστεροί»… Αριστεροί δεν είστε… 
Συμβιβασμένοι «μικροαστοί επαναστάτες» είστε... «σοσιαλδημοκράτες» είστε 
και τίποτα παραπάνω... «ρεφορμιστές» είστε... που εγκαταλείψατε την επανασ-
τατική ανατροπή του καπιταλισμού και την αντικαταστήσατε με την προσπάθεια 
επίτευξης μεταρρυθμίσεων μέσα στους κόλπους του ίδιου του καπιταλιστικού 
συστήματος... Αυτό είστε... και δικαίωμά σας να είστε…
Όμως δάκτυλο δεν έχετε δικαίωμα να μας κουνάτε… και αυτό γιατί…

Η Αριστερά, είναι ταυτισμένη στα κατάβαθα της συνείδησης του λαού μας, αλλά 
και όλων των λαών της Γης, με άλλα… με μεγάλα ιδανικά και αξίες, ξένα με όλα 
αυτά τα «εφικτά» και ανώδυνα για το σύστημα, που εσείς σήμερα πλασάρετε 
και τα οποία έχετε και την απαίτηση να ακολουθήσουμε κι εμείς…
Δε θα σας ακολουθήσουμε… η σπορά που έριξαν οι παλιότεροι σύντροφοί μας, 
είναι βαθιά, τίμια και δυνατή… είναι η σπορά των Ανθρώπων του μόχθου και της 
ζωής... και θα έρθει η στιγμή που θα καρπίσει...

Κοσμάς Λεοντιάδης

Ένοπλη μειοψηφική βία...

"...Όσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης, εμείς, φυσικά, παραμέ-
νουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαε-
τιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες...  σαν επαναστατική τακτι-
κή, είναι άσκοπες και επιζήμιες. 
Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη... 
Οι τρομοκράτες στη Ρωσία (ενάντιά τους πάντοτε παλεύαμε) έκαναν μία σει-
ρά μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, όμως το Δεκέμβρη του 1905, όταν 
η υπόθεση έφτασε επιτέλους στο μαζικό κίνημα, στην εξέγερση... τότε ακρι-
βώς οι «τρομοκράτες» απουσίασαν…"

*Απόσπασμα από γράμμα του Β.Ι.Λένιν στον Φ. Κορίτσονερ (25 Οκτώβρη 1916)

"...οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες μπορούν και πρέπει να φέρουν όφελος μόνο όταν βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα..." 

 Β.Ι.Λένιν (Άπαντα, τόμος 40, σελίδα 312)

ΑΗΘΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΠΕΛΕΤΙΔΗ

«Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία (και) πώς η ιστορία γίνεται σιωπή»

Με αφορμή τις εκδηλώσεις μνήμης που διοργανώνει ο Δήμος της Πάτρας για να τιμήσει την ιστορική επέτειο, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και πολιτευτές της Νέας Δημοκρατίας κάνουν επίθεση σε Πελετίδη για τον εορτασμό της απελευθέρωσης της Πάτρας, ασκώντας οξεία κριτική ειδικά στις πρωτοβουλίες του Δήμου για τον εορτασμό στα σχολεία.

Γράφουν: 

• «Δεν εκλέχτηκαν για να κάνουν τον δάσκαλο»
• «Μάθημα ιστορίας από τον Δήμαρχο στα σχολεία»
• «Σκαλίζουν παλιές πληγές που δίχασαν τον ελληνικό λαό»
• «Ας αφήσουν ο καθένας να πιστεύει την ιστορία που θέλει»
• «Αντικαθιστούν τους δάσκαλους οι δημοτικοί σύμβουλοι» κτλ.

Για να δούμε όμως πως «υποκαθιστά» τον δάσκαλο η δημοτική αρχή της Πάτρας

Με έγγραφο στις 18/9 οι σχολικές μονάδες της Πάτρας ενημερώνονται για το πρόγραμμα των εκδηλώσεων. Το έγγραφο έχει την υπογραφή του Περιφερειακού Δ/ντή Π/θμιας & Δ/θμιας Εκπ/σης Δυτκής Ελλάδας που έχει εγκρίνει την συμμετοχή των σχολείων στα σχετικά προγράμματα.

Στο σχετικό έγγραφο αναφέρεται:

«Οι εκδηλώσεις μπορούν να προγραμματιστούν από τον σύλλογο διδασκόντων, ορίζοντας μέρα και εκπαιδευτικές ώρες, σε συνεργασία με τη Δημοτική Αρχή, αν επιθυμούν τη διάθεση εκπροσώπου της ως ομιλητή. Η Δημοτική Αρχή μπορεί να διαθέσει υλικά σε κάθε ενδιαφερόμενο σχολείο με ηλεκτρονική αποστολή»

Για το αν θα γίνει εκδήλωση, για το αν θα προσκληθεί εκπρόσωπος του Δήμου και το αν και πως θα χρησιμοποιηθούν τα διαθέσιμα υλικά είναι απόφαση του συλλόγου διδασκόντων, που κάποιοι μονίμως τον «ξεχνούν»!

Η δημοτική αρχή όχι μόνο δεν υποκαθιστά τον δάσκαλο αλλά δίνει την επιλογή στο σύλλογο διδασκόντων να αποφασίσει τι και αν θα υλοποιηθεί!

Όμως το πρόβλημα τους δεν είναι ποιος μπαίνει στα σχολεία και ποιος υλοποιεί εκπαιδευτικά προγράμματα.

Αν είχαν τέτοιες ευαισθησίες θα έλεγαν έστω μισή κουβέντα για τα προγράμματα και τις δράσεις που υλοποίησαν τα προηγούμενα χρόνια μέσα στα σχολεία:

• Για τις πολυεθνικές μπανάνας
• Τα προγράμματα διατροφής από τα… Lidl, τα Μακ Ντόναλτς και την Pizza fan (μην απορείτε είναι αλήθεια)
• Για τα προγράμματα της Κόκα Κόλα
• Για τα προγράμματα κυκλοφοριακής αγωγής από σχολές οδηγών
• Για τα ιδρύματα Λάτση, Νιάρχου και Ωνάση.
• Για το «Συγκρότημα Λαμπράκη»
• Για τις χορηγίες από τον …ΟΠΑΠ σε εκπαιδευτικά προγράμματα (υπάρχουν μάλλον και κάποιες παιδαγωγικές πτυχές στον …τζόγο)

Η απάντηση γνωστή: «Είχαν άδεια.» Μα κι η δημοτική αρχή είχε άδεια θα ανταπαντούσα. Όμως η ουσία είναι αλλού.

Εξάλλου η δημοτική αρχή της Πάτρας δεν ανακάλυψε την Αμερική. Εκπαιδευτικά προγράμματα για την απελευθέρωση από τους καταχτητές γίνονται σχεδόν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.

Ας δουν το τηλεοπτικό σποτ που προβάλλεται από τα κανάλια αυτές τις μέρες για την απελευθέρωση της Αθήνας και την ειδική αναφορά στα εκπαιδευτικά προγράμματα.

Το πρόβλημα τους είναι η συγκεκριμένη δημοτική αρχή κι η επιλογή της να αρχίζει να εορτάζεται η απελευθέρωση της Πάτρας.

Δεκαετίες σιωπής από όλους αυτούς που διοικούσαν την πόλη. Καμία αναφορά! Το απόλυτο τίποτα!

Κι όλοι αυτοί που έθαψαν την ιστορία της πόλης κάνουν κριτική στο περιεχόμενο του εορτασμού!

Και τι προτείνουν; Απλά να μην γίνεται τίποτα.
Η Ιστορία όμως είναι άτιμο πράμα.

Γιατί μπορεί να καλούν να αφήσει η δημοτική αρχή τον καθένα να πιστεύει ότι θέλει (απίστευτη προσέγγιση στην επιστήμη της ιστορίας) με την σιγουριά ότι θα προβάλλεται μόνο ότι θέλουν αυτοί, όμως τα τα ιστορικά ντοκουμέντα υπάρχουν κι είναι αδιάψευστοι μάρτυρες.

Την Πάτρα στις 4/10/1944 την απελευθέρωσε το 12ο σύνταγμα του ηρωικού ΕΛΑΣ κι ένα τάγμα Άγγλων στρατιωτών.

Στις μάχες που κράτησαν μέρες σκοτώθηκαν πολλοί αγωνιστές. Στα Προσφυγικά, στο Ψαροφάϊ, στον Παντοκράτορα, πολέμησαν οι παππούδες μας, αλλά αυτά δεν πρέπει να τα ξέρουμε.

Και ο λόγος είναι απλός:

Η αναφορά στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, στην Αντίσταση, στην δύναμη που έχει ο συλλογικός αγώνας ενός αποφασισμένου λαού, στο ποιοι πρωτοστάτησαν στον αγώνα, όταν οι προγονοί των «Μένουμε Ευρώπη» πήγαν να μείνουν στη Αφρική, είναι κακό παράδειγμα για το σήμερα.

Ανατριχιάζουν λοιπόν όταν ακούν τον Κώστα Πελετίδη να συνδέει το «τότε» με το «τώρα», να καλεί τον λαό να αγωνισθεί για να γίνουν δικά του όσα του ανήκουν, να αποκαλύπτει τον βρώμικο ρόλο της ναζιστικής Χ.Α.!

Αν θέλουν να δουν ποιος πραγματικά κάνει προπαγάνδα ας ανοίξουν ένα σχολικό βιβλίο ιστορίας.

Αν πάλι θέλουν να μάθουν την ιστορία της πόλης όπου ζουν, ας ΜΗ διαβάσουν την ιστορική ομιλία του Άρη στην Πάτρα!

Ας διαβάσουν τις ομιλίες των αστών πολιτικών Π. Κανελλόπουλου και Β. Ρούφουπου έγιναν στο δημαρχείο της πόλης τις μέρες της απελευθέρωσης.

Θα αναφέρω ενδεικτικά ένα απόσπασμα της ομιλίας του Β. Ρούφου, (δήμαρχου Πάτρας), μια μέρα μετά από την απελευθέρωση, προς τους χιλιάδες συγκεντρωμένους:

«Όταν το 1941 εκινδύνευε να εξολοθρευτεί η φυλή μας, μέσα από το λαό ξεπήδησε το ΕΑΜ. Στους δρόμους της Αθήνας έδωκε περίφημες μάχες που είχαν ως αποτέλεσμα την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου του λαού και τη ματαίωση της επιστράτευσης. Με παλλαϊκές κινητοποιήσεις επέτυχε επίσης να εμποδίσει την επέκταση της Βουλγαρικής κατοχής.

Το ΕΑΜ δημιούργησε τον θρυλικό ΕΛΑΣ, ο οποίος εξασφάλισε στην αρχή μικρές ελεύθερες περιοχές για να επεκταθούν αργότερα αυτές σε ολόκληρη τη χώρα. (…)

Οφείλω να δηλώσω ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα στάθηκε πρωτοπόρο στον αγώνα.Οφείλω επίσης να δηλώσω ότι εν πλήρη γνώση έσπευσα και εγώ να ταχτώ στο πλευρό του λαού, να υποστώ βάσανα, ταλαιπωρίες και κινδύνους μαζί του.»

ΥΓ. Αυτοί που χύνουν «κροκοδείλια δάκρυα» για την άνοδο των ακροδεξιών σήμερα στην Ευρώπη τι λένε;

• Πρέπει οι μαθητές να μάθουν τι ήταν ο ναζισμός, ο φασισμός και τα όσα δεινά προξένησαν στην ανθρωπότητα ;
• Κι αν ναι σε ποια σχολικά βιβλία να ψάξουν;

Στέλιος Παλαρμάς – Εκπαιδευτικός
Γραμματέας Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Πάτρας

αναδημίευση απο ΡΟΒΕΣΠΙΕΡΟ