Υλικά της Χρυσής Αυγής στο σπίτι ενός από τους δύο δολοφόνους λένε αστυνομικές πηγές! Ανακοίνωση εξέδωσε η αστυνομία σχετικά με την υπόθεση της άγριας δολοφονίας Πακιστανού στα Πετράλωνα

902gr

Υλικά της Χρυσής Αυγής στο σπίτι ενός από τους δύο δολοφόνους λένε αστυνομικές πηγές!

Ανακοίνωση εξέδωσε η αστυνομία σχετικά με την υπόθεση της άγριας δολοφονίας Πακιστανού στα Πετράλωνα

pdf

email

Print

Ανακοίνωση εξέδωσε η αστυνομία σχετικά με την άγρια δολοφονία του 27χρονου μετανάστη από το Πακιστάν στα Πετράλωνα. Σύμφωνα με αυτήν, ο  27χρονος έφερε τραύμα από αιχμηρό αντικείμενο στο αριστερό υποδιάφραγμα - θωρακική χώρα. Οι συλληφθέντες επέβαιναν σε μοτοσικλέτα, την πινακίδα κυκλοφορίας της οποίας είχαν αποκρύψει κάτω από τη σέλα. Στη κατοχή τους βρέθηκαν και κατασχέθηκαν δύο μαχαίρια. Σε έρευνες που διενεργήθηκαν στις οικίες τους βρέθηκαν μεταξύ άλλων και κατασχέθηκαν: Tρία στιλέτα τύπου πεταλούδα, ένας σουγιάς, μία μαύρη λεπίδα με ειδική λαβή, ένα αεροβόλο πιστόλι, μία σιδερογροθιά, πλήθος μεταλλικών σφαιριδίων, δύο σφαίρες πολεμικού τυφεκίου, δύο ξύλινα ρόπαλα, μία σφεντόνα. Σύμφωνα με πληροφορίες από την Αστυνομία, στο σπίτι του 25χρονου βρέθηκαν 50 προεκλογικά φυλλάδια της «Χρυσής Αυγής». Οι συλληφθέντες, οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών. Οι έρευνες της αστυνομίας συνεχίζονται για να διαπιστωθεί αν είχαν συμμετάσχει ξανά σε ρατσιστικές δολοφονικές επιθέσεις κατά μεταναστών στο παρελθόν. 

Κατηγ

Τα γιαλένια

Τα γιαλένια 
 Από την μια ο Δημητράκης, γόνος πλουσίας οικογενείας αλλά υπέρ το δέον αθώος, δηλαδή ψιλοχαζούλης. Από την άλλη ο Κώστας, γυιός τσαγκάρη αλλά διαόλου κάλτσα. Χώρος, το σκάμμα στην πάνω μεριά στα Ψηλαλώνια, όπου κάθε απόγευμα μαζευόταν η μαρίδα για να παίξει γιαλένια (κοινώς, βόλους). 

 Ο Δημητράκης συγκέντρωνε τον θαυμασμό αλλά και τον φθόνο μας. Στην πάνινη σακκούλα, που κουβάλαγε πάντα μαζί του, υπήρχαν όλα τα αντικείμενα του πόθου μας σε άφθονες ποσότητες: μικρά γιαλένια όλων των δυνατών χρωματικών συνδυασμών, μεγαλύτερες "μπάλλες" (κοινώς, "μπρομπόνες"), αδιάφανοι αλλά πολύχρωμοι και πανάκριβοι "αστακοί" κλπ. Τί κι αν ο Δημητράκης συνήθως έχανε; Του αρκούσε η χαρά που έπαιρνε επειδή τον παίζαμε, άσχετα αν εμείς τον παίζαμε επειδή συνήθως έχανε. Άλλωστε, το πλούσιο χαρτζηλίκι του του επέτρεπε να διατηρεί την πάνινη σακκούλα του μονίμως γεμάτη.

 Ο Κώστας είχε βρει το κόλπο. Πλησίαζε τον Δημητράκη όλο χαμόγελα. "Παίζουμε γιαλένια;" ρωτούσε με εντυπωσιακά φιλικό ύφος. "Παίζουμε!", απαντούσε περιχαρής ο Δημητράκης. "Ναι, αλλά επειδή εγώ δεν έχω πάρει κοντά τα δικά μου, δώσε μου από τα δικά σου κι αν κερδίσω θα σου τα επιστρέψω", πρότεινε ο Κώστας. Ο Δημητράκης άνοιγε αμέσως την σακκούλα, ο Κώστας διάλεγε τα καλύτερα γιαλένια κι άρχιζαν το παιχνίδι. Αν κέρδιζε ο Κώστας, επέστρεφε τα "δανεικά" και κρατούσε τα υπόλοιπα. Αν έχανε, έδινε συγχαρητήρια στον αντίπαλό του κι έφευγε. Τί είχε; Τί έχασε;


 Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους αναγνώστες, μιας και τους ανάγκασα να μοιραστούν τις αναμνήσεις μου, που γύρισαν 40-45 χρόνια πίσω για να θυμηθούν δυο συμμαθητές μου στο δημοτικό. Όμως, δεν μπόρεσα να αποφύγω αυτόν τον συνειρμό καθώς διάβαζα κάτι για τις Συμπράξεις Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα, τις περιώνυμες ΣΔΙΤ. Τί σημαίνει ΣΔΙΤ; Ας δούμε ένα παράδειγμα:

 Ας πούμε πως θέλει η κυβέρνηση να φτιάξει έναν δρόμο, ο οποίος θα συνδέει τα Σέκλανα με το Πορδότσιτσι. Τί θα έκανε μια ευνομούμενη αλλά "παλαιολιθική" κυβέρνηση; Απλώς...θα τον έφτιαχνε. Όταν, όμως, είσαι κυβέρνηση μιας σύγχρονης χώρας, ενταγμένης σε οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν επιτρέπεται να ενεργείς με παλαιολιθικά δεδομένα. Τί κάνεις; Προκηρύσσεις το έργο και καλείς τους ιδιώτες να υποβάλλουν προσφορές. Έλα, όμως, που κανένας ιδιώτης δεν έχει -ή δεν θέλει να διαθέσει- τα απαιτούμενα φράγκα για να γίνει το έργο! Τί κάνεις τότε; Του δίνεις το δικαίωμα να εκμεταλλευτεί το έργο που ΘΑ γίνει, βάζοντας διόδια. Πάει καλά ως εδώ;

 Ο ιδιώτης, όμως, έχει ακόμη κάποιες αναστολές. Βλέπεις, ένα έργο συνεπάγεται υποχρεώσεις, δάνεια, υπογραφές, σφραγίδες, έξοδα... Ναι, αλλά εσύ, ως κυβέρνηση, θες να γίνει. Δέχεσαι, λοιπόν, να κάνετε μια σύμπραξη για να τον ξαλαφρώσεις. Για παράδειγμα: δέχεσαι να πληρώσεις τις απαιτούμενες απαλλοτριώσεις των χωραφιών απ' όπου θα περάσει ο δρόμος, εντάσσεις και το έργο σε κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραμμα (π.χ. ΕΣΠΑ), χορηγείς και κάποιες φοροαπαλλαγές, εκχωρείς και το δικαίωμα εκμετάλλευσης των διοδίων για 30 χρόνια, εγγυάσαι και κάποια δάνεια που θα πάρει ο ιδιώτης, δίνεις και μια προφορική εντολή στις υπηρεσίες σου (π.χ. επιθεώρηση εργασίας) να μη του παρασκοτίζουν τ' αρχίδια, του υπόσχεσαι κι ένα δικαίωμα προτίμησης σε κάποιον άλλο δρόμο που θα φτιάξεις αργότερα, αναλαμβάνεις και την υποχρέωση να βάλεις κι εσύ ένα μέρος των απαιτουμένων κεφαλαίων (π.χ. το 40%) κλπ. Κάπως έτσι, λοιπόν, παίρνει ο ιδιώτης το έργο, έχοντας εξασφαλισμένη την κερδοφορία του. Και, κυρίως, το παίρνει δίχως να χρειαστεί να  βάλει δεκάρα από την τσέπη του ή, το πολύ-πολύ, βάζοντας κάτι πενταροδεκάρες (π.χ. το 5%-7% του συνολικού προϋπολογισμού, το οποίο μηδενίζεται στην πράξη χάρη σε μερικές υπερτιμολογήσεις).

 Πείτε μου, λοιπόν, πώς να μην έρθουν στο μυαλό μου οι δυο τοτινοί συμμαθητές μου; Πώς να μη δω το μεν ελληνικό δημόσιο στο πρόσωπο του ψιλοχαζούλη Δημητράκη τον δε ιδιώτη στο πρόσωπο του τετραπέρατου απατεωνίσκου Κώστα; Πάλι καλά να λέτε που δεν θυμήθηκα τους ιθαγενείς, οι οποίοι αντάλλασσαν το χρυσάφι τους με κάτι καθρεφτάκια και κάτι χρωματιστές χάντρες...

 Μόνο που στην περίπτωσή μας, ο Δημητράκης δεν έχει χαρτζηλίκι για να αναπληρώσει τα χαμένα γιαλένια. Ζητάει από εμάς να του δώσουμε λεφτά. Από κείνα που δεν έχουμε.

cogito ergo

Κυβέρνηση Μπραβ(ίσιμ)ων

Κυβέρνηση Μπραβ(ίσιμ)ων

Η χρυσή περίοδος της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα ακολούθησε την αλάνθαστη συνταγή της αρχαίας Ρώμης, αλλά και του Μπερλουσκονισμού: Άρτον και θεάματα, με τον άρτο να εντοπίζεται στα εντυπωσιακά δώρα που προσέφερε το κάθε τηλεοπτικό show στο κοινό του και τα «θεάματα» να εντοπίζονται στην έκθεση ζυγισμένων μερίδων γυναικείας σάρκας, αυστηρά προσδιορισμένης από την οξυζεναρισμένη ξανθιά απόχρωση της κεφαλής.
Σχεδόν αυτονόητα, βασίλισσα της ιδιωτικής τηλεόρασης τότε χρίστηκε η «ελληνίδα Ραφαέλα Καρρά», η…Ρούλα Κορομηλά, που αργότερα στην καριέρα της βίωσε με έντονο τρόπο τον απαράβατο τηλεοπτικό κανόνα, «σκοτώνουν τ’ άλογα, όταν γεράσουν».
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, η τρόικα εσωτερικού αποφασίζει να επιστρατεύσει την ίδια ακριβώς συνταγή. Και επειδή «άρτος» δεν υφίσταται, αφού οι ίδιοι οι κυβερνώντες τον έχουν ήδη κλέψει από το τραπέζι του «κοινού», αποφάσισαν μοιραία να αφοσιωθούν στο «θέαμα».
Μόνο που οι εποχές έχουν αλλάξει. Τα μπάτζετ των ιδιωτικών σταθμών έχουν στενέψει τόσο, ώστε να μην «αντέχουν» την παραγωγή φαραωνικών κυριακάτικων ή/και καθημερινών shows, οι ξανθιές παρουσιάστριες νέας κοπής έχουν συμβιβαστεί με χαμηλότερα κασέ και οι χορηγοί δεν έχουν πλέον καμία διάθεση να προσφέρουν αβίαστα ταξίδια στις Μαλδίβες, αυτοκίνητα ή προκάτ κατοικίες.
Μοιραία λοιπόν το «θέαμα» έπρεπε να αποκτήσει νέα διάσταση. Η εισβολή της Χρυσής Αυγής στο πολιτικό σκηνικό, χάρις στην υιοθέτηση και τη νομιμοποίηση της ξενοφοβικής ατζέντας πρωτίστως από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, προσέφερε μια οικονομικά συμφέρουσα και ιδεολογικά ταιριαστή λύση στα πρωτοπαλίκαρα του σημερινού πρωθυπουργού: τους θαμώνες του Δικτύου 21, τους τσεκουράτους ακτιβιστές, τα πρώην στελέχη της ΕΠΕΝ, της ΕΝΕΚ και του Ελληνικού Μετώπου, τους δωδεκαθεϊστές και συνομωσιολόγους βιβλιοπώλες της trash tv και το λοιπό λαμπρό στελεχιακό δυναμικό της μεταδικτατορικής ακροδεξιάς.
Η εποχή, εξάλλου, υπαγόρευε την αλλαγή αισθητικής. Στη μόδα πλέον, όπως γράφτηκε και σε βιτρίνα της Ερμού, είναι το “hungry chic”. Εξ ου και τα καλλιστεία του ΑΝΤ1 αντικαταστάθηκαν από τις ολόσωμες φωτογραφίες των εξαθλιωμένων οροθετικών ιερόδουλων. Εξ ου και οι τηλεμαραθώνιοι για τα «παιδιά της Αιθιοπίας» αντικαταστάθηκαν από ένα πιάτο φαϊ για τα ποτάμια των εν Ελλάδι αστέγων, σερβιρισμένο από τα χεράκια της δημιουργού του Μάικ του Φασολάκη ή της πρέσβειρας καλής θελήσεως της Μοτορόιλ.
Η νέου τύπου τηλεοπτική αναβίωση του μπερλουσκονισμού χρειαζόταν, όμως, κι ένα «πρόσωπο». Κι όταν υπάρχει δοκιμασμένη συνταγή, δεν την αλλάζεις. Εξ ου και ως νέος κονφερασιέ της επιχείρησης αποστείρωσης της Αθήνας, επελέγη ο συμπαρουσιαστής της Ρούλας στο «Μπραβίσιμο», ο κ. Κεδίκογλου.
Τι κι αν το χάιδεμα αστραφτερών ψυγείων μετατράπηκε σε χάιδεμα των Κασιδιάρηδων; Τι κι αν το –πανάκριβο- χολιγουντιανό χαμόγελο αντικαταστάθηκε από τη μετα-τροϊκανή βλοσυρότητα; Όσο κρατάνε τα νούμερα, τόσο το show θα συνεχίζεται, όχι απλώς με αμείωτη ένταση, αλλά με κλιμάκωση του σασπένς και της αγωνίας του κοινού.
Οι σέξυ ακροβάτριες από την πρώην ΕΣΣΔ αντικαταστάθηκαν από βιρτουόζους σκοτεινούς εκτελεστές, που καταφέρνουν να πυροβολήσουν με ψηλοκρεμαστά φάλτσα, ώστε μια σφαίρα να βρεθεί στην ταράτσα της Συγγρού. Από το σοφτ πορνό στο θρίλερ. Το επιτάσσει άλλωστε και η γκροτέσκ μνημονιακή πραγματικότητα της περιόδου.

Πού στοχεύουν;

Πού στοχεύουν;

«Είναι μια παλιά συνταγή της άκρας αριστεράς. Χιλιάδες λέξεις καταναλώνονται παγκοσμίως σε καθημερινή βάση για να καταγγείλουν κάποιοι μανιακοί ή κάποιοι διαταραγμένοι τους πραγματικούς ή τους υποτιθέμενους εχθρούς τους». Ετσι το παρουσιάζει μερίδα του αστικού Τ'υπου, εκμεταλλευόμενη και τη δήλωση της ΝΔ μετά το χτύπημα στα γραφεία της, όπου ζητούσε να καταδικαστούν «τα άκρα και οι ακρότητες, από όπου και αν προέρχονται, από την άκρα Δεξιά ή την άκρα Αριστερά». Μετά τη δήλωση, επέλεξε να σηματοδοτήσει από πού προέρχονται τέτοιες ενέργειες, μιλώντας για το ένα «άκρο», για να προσανατολίσει συγκεκριμένα τις λαϊκές συνειδήσεις, τρομοκρατώντας ότι κινδυνεύουν. Και το κάνει χωρίς να διευκρινίζει τι εννοεί «άκρα αριστερά». Γιατί η αστική προπαγάνδα τσουβαλιάζει συλλήβδην στην έννοια «αριστερά» όσους αυτοαποκαλούνται «αριστερά» και μέσα εκεί βάζει και το ΚΚΕ. Το αφήνει έτσι, «αριστερά» ή «άκρα αριστερά», γενικά και αόριστα, χωρίς να κατονομάζει, όπως βεβαίως και η δήλωση της ΝΔ. Με τη θολούρα κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους. Καθένας μπορεί να σκεφτεί οτιδήποτε σε σχέση με το ποιος κάνει τέτοιες ενέργειες. Είναι μια από τις στοχεύσεις τους.

***

Δεν είναι καινούριο ζήτημα. Οπως δεν είναι καινούριο ζήτημα, μετά από κάθε τέτοιο χτύπημα, να αναβιώνει η αστική προπαγάνδα το ζήτημα της τρομοκρατίας. Δεν είναι επίσης καινούριο ζήτημα ο συγκεκριμένος προσανατολισμός που πασχίζουν από την πρώτη στιγμή να δώσουν αφού το έχουν κάνει κατ' επανάληψη, φροντίζοντας να φορτίσουν αρνητικά τις λαϊκές συνειδήσεις με επιδίωξη την καλλιέργεια ψυχολογίας φόβου απέναντι στους ταξικούς αγώνες. Πάντα, όταν διάφοροι μηχανισμοί εκτελούσαν τέτοιες αποστολές, φρόντιζαν με τον πλέον επίσημο τρόπο να προσδώσουν σ' αυτούς ριζοσπαστική ιδεολογία, ακόμη και μαρξιστική την έχουν βαφτίσει κάποια επιτελεία, και αντικαπιταλιστική δράση. Δεν ξέρουν; Ξέρουν. Αλλά αυτή η άτιμη προπαγάνδα βολεύει πολύμορφα το σύστημα. Βασικά στην επιδίωξή του να βρίσκει μεθόδους χειραγώγησης και υποταγής του λαού σ' ένα σύστημα, η βαρβαρότητα του οποίου εξαθλιώνει λαϊκές μάζες, ενώ ταυτόχρονα ανάλογες δράσεις τέτοιων μηχανισμών, ανώδυνες για το σύστημα, είναι ένας καλός μοχλός επιβολής μέτρων της πιο άγριας κρατικής τρομοκρατίας με μεγάλες πιθανότητες να γίνει ανεκτή, ή και αποδεκτή από λαϊκές δυνάμεις. Μπορεί να υποτάσσει και ταυτόχρονα να καταπιέζει την απόλυτα δικαιολογημένη αγανάκτηση από μια πολιτική που κάνει κόλαση τη ζωή του λαού, εμποδίζοντάς την να αντιλαμβάνεται τον πραγματικό αντίπαλο, που είναι τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, να μετατρέπεται η αγανάκτηση σε συνειδητή μαζική λαϊκή αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο όνομα καταπολέμησης της τρομοκρατίας έχουν γίνει ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στις σύγχρονες συνθήκες, για μοίρασμα αγορών, για ενίσχυση γεωστρατηγικών θέσεων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών σε διάφορα σημεία του πλανήτη, ιδιαίτερα κοντά σε ενεργειακές πηγές και δρόμους μεταφοράς τους. Μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης ξεκίνησε ο πόλεμος στο Αφγανιστάν με πρόσχημα την τρομοκρατία.

Για «κάποιους μανιακούς ή κάποιους διαταραγμένους» κάνει λόγο το δημοσίευμα μιας αστικής εφημερίδας. Αλλά ταυτόχρονα όλες οι εκτιμήσεις μιλούν για «επαγγελματική ενέργεια» καλά μελετημένη από ειδικά εκπαιδευμένους εκτελεστές. Και έτσι είναι. Σκόπιμη και η αντίφαση για να κουκουλώσει το γεγονός ότι τέτοια ενέργεια δεν μπορεί να γίνει από «διαταραγμένους». Και ταυτόχρονα να συγκαλυφθεί το γεγονός ότι τέτοιοι μηχανισμοί για τέτοιες ενέργειες, οργανώνονται ή χρησιμοποιούνται από φανερές και μυστικές κρατικές υπηρεσίες για τους σκοπούς των καπιταλιστών. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Τζ. Μπους ήταν που ομολόγησε σχέσεις της CIA με την «Αλ Κάιντα», με επιλογή της αμερικάνικης κυβέρνησης.

***

Το ΚΚΕ καταδίκασε τις επιθέσεις των τελευταίων ημερών εναντίον κομμάτων και προσώπων. Το έχει κάνει και στο παρελθόν σε όλες τις ανάλογες ενέργειες. Με την επιστράτευση από την κυβέρνηση και μερίδα των ΜΜΕ της θεωρίας των «δύο άκρων» επιχειρούν να εξισώσουν τις ενέργειες φασιστικών και άλλων αντιδραστικών μηχανισμών, που βγαίνουν από τα σπλάχνα του δικού τους συστήματος, με τους αγώνες των εργαζομένων ενάντια στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική. Από όλους αυτούς, επανειλημμένα στο παρελθόν, έχουν χαρακτηριστεί «ακραίες» οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι συμβολικές καταλήψεις και άλλες αγωνιστικές μορφές πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Το χαρακτηρισμό «αριστερό άκρο» δίνουν και στο ταξικό εργατικό κίνημα που αντιπαλεύει τα μονοπώλια και το κεφάλαιο, διεκδικώντας λύσεις στα προβλήματα που προκαλεί και οξύνει η πολιτική ενίσχυσής τους, για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση σε όφελός τους. Εγκλήματα, όμως, όπως η δολοφονία των τριών ανθρώπων στη «Μαρφίν», που αξιοποιήθηκαν για τη συκοφάντηση και το χτύπημα του κινήματος, δεν τα έχουν εξιχνιάσει. Φαινόμενα ατομικής τρομοκρατίας το οργανωμένο εργατικό κίνημα τα έχει καταδικάσει από τη γέννησή τους ακόμη. Και αυτό το ξέρουν οι δημοσιολόγοι και τα αστικά επιτελεία.

Ολα τα παραπάνω πρέπει να σκεφτούν οι άνθρωποι του μόχθου, αντιμετωπίζοντας τέτοια φαινόμενα. Και να συνειδητοποιήσουν ότι η ολοένα και πιο μαζική αποφασιστική συμμετοχή στη δική τους οργανωμένη αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη αποτελεί τη μόνη αποτελεσματική απάντηση και στον ταξικό πόλεμο του κεφαλαίου ενάντιά τους και στην επιχείρηση τρομοκράτησής τους με την αξιοποίηση τέτοιων ενεργειών, για να τους αναγκάζουν σε αποστράτευση από τους ταξικούς αγώνες.

Γίνεται «δημοσιονομική προσαρμογή» και ανάπτυξη χωρίς αντιλαϊκά μέτρα;

Γίνεται «δημοσιονομική προσαρμογή» και ανάπτυξη χωρίς αντιλαϊκά μέτρα;

-- Μετά τη συνάντηση Τσίπρα - Σόιμπλε,ο ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζει ότι μπορεί να φέρει ανάπτυξη και να πετύχει «δημοσιονομική προσαρμογή» με άλλο μείγμα διαχείρισης, που εγγυάται χαλάρωση και αναστροφή των μέτρων για το λαό. Τι πραγματικά ισχύει;

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαδίδει ότι αυτό που προέκυψε σαν συμπέρασμα από τη συνάντηση Σόιμπλε - Τσίπρα, είναι η παραδοχή του δεύτερου ότι οι αναδιαρθρώσεις και η δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας είναι αναγκαίες και η διαβεβαίωση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών ότι εφόσον υπάρχει συμφωνία στους στόχους, δεν ενδιαφέρεται για το πώς αυτοί θα πιαστούν. Με δοσμένα τα παραπάνω, ο ΣΥΡΙΖΑ προπαγανδίζει ότι η Γερμανία δεν έχει αντίρρηση για μια άλλη μορφή διαχείρισης στην Ελλάδα, αρκεί να καταλήγει στην επίτευξη της δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως αυτή ορίζεται από τις συμφωνίες και τις στρατηγικές αποφάσεις της Ευρωζώνης. Αρα, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, το δικό του μείγμα διαχείρισης μπορεί να εφαρμοστεί και να διασφαλίσει από τη μια χαλάρωση και αντιστροφή των αντιλαϊκών μέτρων και από την άλλη να οδηγήσει σε δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας, στη βάση όσων συμφωνήθηκαν με την ΕΕ. Η κοροϊδία που επιχειρούν σε βάρος του λαού βγάζει μάτι. Ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι δεν αμφισβητεί τους όρους της δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά ζητάει από την Ευρωζώνη να τους χαλαρώσει. Για παράδειγμα, ζητάει «κούρεμα» μέρους του χρέους και μορατόριουμ στην αποπληρωμή του, με «ρήτρα ανάπτυξης». Προς όφελος ποιου θα γίνουν όλα αυτά, αν γίνουν; Σίγουρα όχι προς όφελος του λαού. Η δημοσιονομική προσαρμογή σημαίνει περικοπές στις δημόσιες δαπάνες που προορίζονται για κοινωνικές υπηρεσίες. Σημαίνει περικοπές σε κονδύλια για μισθούς και συντάξεις, αποχώρηση του κράτους από στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, που μέχρι τώρα διατηρούσε κάποιες θέσεις. Πουθενά στον κόσμο, ούτε στις ΗΠΑ που εφαρμόζουν περισσότερα επεκτατικά μέτρα στο μείγμα διαχείρισης της κρίσης, οι δημοσιονομικοί δείκτες δεν πιάνονται με άλλον τρόπο, πέρα από τη μείωση των κρατικών δαπανών και την αύξηση των κρατικών εσόδων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ψέματα ότι είναι δυνατόν να πετύχει δημοσιονομική προσαρμογή χωρίς να συρρικνώσει κοινωνικές δαπάνες, μισθούς και συντάξεις. Για αντιπερισπασμό, λέει ότι θα αυξήσει τα έσοδα από τη φορολόγηση του κεφαλαίου. Οσο όμως κι αν αυξήσει τη φορολογία, δεν πρόκειται να καλύψει τις τρύπες στα ελλείμματα και τον προϋπολογισμό και την ίδια ώρα να του περισσέψουν χρήματα που θα κατευθύνονται στην αποπληρωμή του χρέους και στη χρηματοδότηση της ανάπτυξης, την οποία ο ίδιος επιδιώκει, για τον πρόσθετο λόγο ότι έτσι θα αναχρηματοδοτήσει το κρατικό χρέος. Για να γίνει όμως ανάπτυξη και να κάνει επενδύσεις, το κεφάλαιο ζητάει ζεστό χρήμα και υποδομές, φτηνά εργατικά χέρια και φοροαπαλλαγές. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Κατάρ, το οποίο αποσύρθηκε από την επένδυση στο Ελληνικό επειδή το Δημόσιο δεν του εξασφάλιζε στην παρούσα φάση όση στήριξη ζητούσε για ζητήματα φορολογίας και ανάπτυξης, επιδότηση για την ανέγερση των νέων κατοικιών στην έκταση του πρώην αεροδρομίου, πλήρη κυριότητα του ακινήτου και όχι το 30%, όπως προβλέπει ο διαγωνισμός. Τα μονοπώλια, δηλαδή, θέλουν ακόμα μεγαλύτερη συνδρομή του κράτους για να επενδύσουν τα συσσωρευμένα κεφάλαιά τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους υπόσχεται χρήμα με το «κούρεμα» του χρέους, ξέρει όμως καλά ότι δεν πρόκειται να γίνει καμιά επένδυση αν αυξήσει τη φορολογία, αν ανεβάσει μισθούς και μεροκάματα (τα οποία άλλωστε δεν μπορεί να τα επιβάλει στους καπιταλιστές), αν δημιουργήσει καθολικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας, αν εμποδίσει τη με κάθε τρόπο (ιδιωτικοποιήσεις - συμπράξεις) επέκταση της δράσης του κεφαλαίου σε στρατηγικούς τομείς.

Ακόμα και στην Ισπανία, που πήρε τράτο τον περασμένο Μάη από την Κομισιόν για να μειώσει με βραδύτερους ρυθμούς το έλλειμμά της, τώρα επανέρχεται η συζήτηση για νέο πετσόκομμα μισθών και δικαιωμάτων, επειδή το χρέος αυξήθηκε στο 97% του ΑΕΠ. Για την αύξηση αυτή ενοχοποιείται η δημοσιονομική χαλαρότητα και στοχοποιούνται το δώρο των Χριστουγέννων για το δημόσιο τομέα και οι δαπάνες για τις συντάξεις που προβλέπεται να αυξηθούν το 2013, επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό με επιπλέον 10 δισ. ευρώ. Επί της ουσίας, προαναγγέλλουν νέες περικοπές για τα λαϊκά στρώματα, τα οποία κοροϊδεύουν ότι ανακουφίστηκαν, μετά τη χαλάρωση τάχα των δημοσιονομικών στόχων. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος της καπιταλιστικής ανάπτυξης - λιτότητας - μέτρων, που καμιά μορφή διαχείρισης δεν μπορεί να τον υπερβεί, στο βαθμό που αναγνωρίζει τα ιερά και τα όσια των μονοπωλίων και της ανταγωνιστικότητας και προσπαθεί να τη βελτιώσει. Ο λαός έχει κάθε συμφέρον να παραμερίσει τις αυταπάτες που πάει να του φορτώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι είναι δυνατόν να ευημερούν οι δείκτες της καπιταλιστικής οικονομίας και ο ίδιος να ζει μια αξιοπρεπή ζωή. Το κλειδί της λαϊκής ευημερίας βρίσκεται στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με λαϊκή εξουσία, αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους. Εκεί πρέπει να κατατείνει κάθε μικρός και μεγάλος αγώνας ενάντια στα βάρβαρα μέτρα, για να είναι αποτελεσματικός.

Προβοκάτορες δεν υπάρχουν (UFO, όμως, υπάρχουν)...

Προβοκάτορες δεν υπάρχουν (UFO, όμως, υπάρχουν)...

«Στην επίσημη Αριστερά η εμμονή με τους προβοκάτορες συνεχίζεται από τη μεταπολίτευση. Και κατ' εξακολούθηση διαψεύδεται από τα πράγματα»...

Η παραπάνω φράση συνιστά την πεμπτουσία βαρυσήμαντου άρθρου του Παντελή Καψή, αρθρογράφου στο «Εθνος» και πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου της κυβέρνησης του τραπεζίτη κ. Παπαδήμου.

*

Τύφλα να 'χει, λοιπόν, ο Μπους ο πρεσβύτερος, ο οποίος τέσσερις μόλις μέρες μετά την 11η του Σεπτέμβρη δήλωνε:

«Πάντα η CIA έβαζε ανθρώπους της στις τρομοκρατικές οργανώσεις για να τις χρησιμοποιήσει σε όφελος των συμφερόντων των ΗΠΑ».

*

Τύφλα να 'χει, επίσης, ο Τζαναμέλιο Μαλέτι, ο επικεφαλής της ιταλικής στρατιωτικής αντικατασκοπίας τη δεκαετία του '70, ο οποίος μιλώντας στη «Ρεπούμπλικα» (4/8/2000) και στην ερώτηση πώς και γιατί η CIA ενεπλάκη σε τρομοκρατικά χτυπήματα που στοίχισαν πάνω από 200 νεκρούς κατά μιας συμμαχικής των ΗΠΑ χώρας, της Ιταλίας, απαντούσε:

«Ο σταθμός της CΙΑ στη Γερμανία - ομολόγησε ο Μαλέτι - προμήθευε σε ακροδεξιές ομάδες πυρομαχικά και εκρηκτικούς μηχανισμούς, λειτουργούσε ως σύνδεσμος ανάμεσα στις ακροδεξιές οργανώσεις της Ιταλίας και της Γερμανίας, ενώ, παράλληλα, τους υπαγόρευε και τον τρόπο δράσης τους».

Ο στόχος της - κατά τον Μαλέτι - «στρατηγικής της έντασης» που περιλάμβανε την«αναγέννηση του άκρατου εθνικισμού» ήταν «να εμποδίσει με την τρομοκρατική συνδρομή της άκρας Δεξιάς τη στροφή της κοινωνίας στην Ιταλία και στη Γερμανία προς την Αριστερά»...

*

Τύφλα να 'χει και ο Γουίλιαμ Γιαρμπόρο, καθοδηγητής των ειδικών υπηρεσιών της CIA, ο οποίος στο περιοδικό «L' Europeo» στις 29/9/1978, δήλωνε:

«Η τακτική αυτή (σ.σ: της λεγόμενης "αριστερής τρομοκρατίας") χρησιμοποιείται (...) για να πειστεί ο πληθυσμός να συμφωνήσει με την εγκαθίδρυση ισχυρού αστυνομικού κράτους».

*

Τύφλα να 'χουν, τέλος, και κάτι μυστήριοι... συνωμοσιολόγοι που κάθονται και θυμούνται ιστορίες όπως εκείνη της «Gladio», το κουβάρι της οποίας άρχισε να ξετυλίγεται μόλις μετά το 1990, με αφορμή τις έρευνες για μια τρομοκρατική επίθεση στην ιταλική πόλη Γκορίτσια.

Μιλάμε για τον εφιαλτικό μηχανισμό που στήθηκε ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '40 στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και που η αποκάλυψή του αποτέλεσε κάτι παραπάνω από ισχυρή απόδειξη για τις στενές σχέσεις των μυστικών υπηρεσιών με την τρομοκρατία.

Στόχος του δικτύου που δρούσε στη Δυτική Ευρώπη και σε όλες σχεδόν τις χώρες του ΝΑΤΟ ήταν η αποτροπή ενδεχόμενης ανόδου της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία, και στην Ελλάδα η επιχείρηση «Gladio» είχε την ονομασία «Κόκκινη Προβιά».

Η συγκρότηση του δικτύου επί ελληνικού εδάφους υπογράφτηκε επισήμως το 1955 από την κυβέρνηση Παπάγου με τη CIA, με το παρακρατικό δίκτυο να επιβιώνει των κυβερνήσεων Παπάγου, Καραμανλή, Γεωργίου Παπανδρέου και (μεταδικτατορικά) ξανά Καραμανλή, Αντρέα Παπανδρέου, οπότε και μάθαμε ότι... εξαρθρώθηκε. Βέβαια, ποτέ δε δόθηκαν συγκεκριμένα στοιχεία από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τι εξαρθρώθηκε, πώς εξαρθρώθηκε, ποιοι συμμετείχαν, πώς ελέγχθηκαν, τι θύλακες καταργήθηκαν (;) από αυτούς που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο των απόρρητων συμφωνιών για τη λειτουργία των αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, οι οποίες και προέβλεπαν, ακριβώς, τη σύσταση της «Κόκκινης Προβιάς».

*

Αυτά λέει η ελληνική ιστορία της «Κόκκινης Προβιάς», αυτά λένε ένας πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, ένας πρώην αρχηγός της ιταλικής αντικατασκοπίας, ένας πρώην καθοδηγητής της CIA.

Αλλά ποιος τα λογαριάζει αυτά τα... «ούφο» μπρος στην αυθεντία ενός πρώην εκπροσώπου της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Κανένα καρακατσουλιό δεν τους σώζει

Κανένα καρακατσουλιό δεν τους σώζει

Ορισμένα ρεπορτάζ διδάσκουν συμπεριφορά. Οπως αυτό που με αφορμή ένα περιστατικό βγάζει το συμπέρασμα ότι οι Αθηναίοι εκφράζουν την αλληλεγγύη τους αφήνοντας στα σκουπίδια φαγητό για τους φτωχούς. Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει όποιον προσπαθεί να αμβλύνει την εικόνα της δυστυχίας γύρω του. Απ' αυτό όμως ως το να διδάσκεται ότι αλληλεγγύη είναι να αφήνεις φαγητό στους κάδους απορριμμάτων υπάρχει τεράστια απόσταση. Δηλώνει ότι η αστική τάξη μέσα από τα έντυπά της διδάσκει στους εργάτες τι πρέπει να κάνουν αρκεί να μην ανοίξουν μέτωπο με την αιτία της δυστυχίας.

Αλλα ρεπορτάζ, πάλι, καταγγέλλουν δήθεν το ξεκοκάλισμα δημόσιου χρήματος από μερίδα καπιταλιστών.

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση αυτό που μένει είναι πως το όλο πρόβλημα αφορά σ' αυτήν ή την άλλη μορφή διαχείρισης: «Οι φτωχοί μπορούν να χορτάσουν με ελεημοσύνη. Τα δημόσια έργα μπορούν να γίνουν αν βρεθούν έντιμοι καπιταλιστές».

Ομως, η φτώχεια έχει αιτία το καπιταλιστικό κέρδος και τα δημόσια έργα είναι τροφοδότης των καπιταλιστών είτε είναι «έντιμοι» είτε όχι (άσε που δεν υπάρχει έντιμος καπιταλιστής από τη στιγμή που η εξουσία και τα κεφάλαιά του βασίζονται σε εκμετάλλευση ανθρώπων).

***

Οταν ακόμα και στην «Καθημερινή» φτάνουν να ομολογούν ότι παρά τα αλλεπάλληλα αντεργατικά μέτρα δεν υπάρχει φως στο τούνελ, το μόνο που μένει στο σύστημα για να κρατηθεί στην εξουσία είναι διάφορα παιχνίδια «δημοκρατίας». Πότε με επιχειρήσεις «καθαρά χέρια» και πότε με εναλλακτικές προτάσεις της κεντροαριστεράς. Για να αποδειχτεί στο τέλος ότι και με τη μια και με την άλλη διαχείριση, αυτό που μένει είναι η δυστυχία για το λαό.

Κατάσταση την οποία επιχειρούν να διαχειριστούν εκτονώνοντας ανώδυνα τη λαϊκή αντίδραση, εμφανίζοντας διάφορους ως «Ρομπέν των Δασών» (αυτό κάνει το «Βήμα» όταν υποβάλλει επί της ουσίας πολιτική συμπεριφορά στους νέους, το ίδιο κάνει και η «Αυγή» όταν υποβάλλει την ίδια θέση έστω και σαν ερώτημα).

***

Η αστική τάξη εμφανίζεται να παίζει τα ρέστα της. Οι μεταμορφώσεις του Τσίπρα από προπαγανδιστή του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, σε ηγέτη με πρόταση διαχείρισης και τούμπαλιν, είναι ενδεικτικές μόνο για τα όλο και πιο στενά αδιέξοδα στα οποία βαδίζει η αστική διαχείριση. Η οποία, όμως, πατάει, για τη διαιώνισή της, στο γεγονός ότι μεγάλες μάζες πληθυσμού παραμένουν ακόμα εγκλωβισμένες στην αδυναμία τους να δουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος, έξω από τον καπιταλισμό.

Το γεγονός, πάντως, ότι η αστική τάξη, πλέον, βρίσκεται στην ανάγκη να απολογηθεί δημοσίως και να διαβεβαιώσει ότι οι προβοκάτσιες δεν είναι αποτέλεσμα δράσης δικών της υπηρεσιών, είναι δηλωτικό του αδιεξόδου που και σ' αυτόν τον τομέα εμφανίζεται. Δηλαδή, ότι πλέον δεν πείθουν ούτε όταν προσπαθούν να εκτονώσουν τη λαϊκή οργή με «ένοπλα» καρακατσουλιά.

***

Διά ταύτα: Το χτεσινό πρώτο σχόλιο στον «Ριζοσπάστη»:

«Μόνο και μόνο το γεγονός ότι στη χτεσινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων της συγκυβέρνησης συνέδεσαν το "θέμα της βίας" με το "θέμα της οικονομίας" φτάνει για να αποκαλύψει ότι στόχος τους είναι το χτύπημα του λαϊκού κινήματος. Τα αντεργατικά μέτρα, που κάνουν πάμφθηνους τους εργαζόμενους για τη μέγιστη κερδοφορία του κεφαλαίου, δημιουργούν συνθήκες για επενδύσεις, αλλά οι καπιταλιστές απαιτούν "συναίνεση", δηλαδή υποταγή των εργαζομένων στην ολοένα αυξανόμενη εκμετάλλευση. Αρα, δε θέλουν ταξικούς αγώνες, και η καταστολή είναι ένα μέσο για την πραγματοποίηση και αυτής τους της απαίτησης. Ετσι, άδραξαν την ευκαιρία για να ζητήσουν τη συστράτευση του λαού "στο θέμα της βίας", αξιώνοντας στην πραγματικότητα υπακοή στην αστική νομιμότητα και στους αντιλαϊκούς - αντεργατικούς νόμους που την υλοποιούν. Πολλές φορές στο παρελθόν το εργατικό - λαϊκό κίνημα δέχτηκε επιθέσεις από τις ίδιες δυνάμεις στο όνομα της προστασίας του Συντάγματος. Θέλουν ένα λαό προσκυνημένο προκειμένου να προχωρήσει απρόσκοπτα η κερδοφορία του κεφαλαίου. Αγωνιστικό μέτωπο, λοιπόν, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και την κρατική βία και καταστολή».

Στο πιάτο τα γερασμένα άλογα;

Στο πιάτο τα γερασμένα άλογα;

Κοτόπουλα με διοξίνες, αυγά που όταν βράσουν αναπηδούν σαν μπάλες, μολυσμένες φράουλες και λαχανικά, μεταχειρισμένα λάδια αυτοκινήτου σε ζωοτροφές, «εμπλουτισμένο» με ορυκτέλαια ηλιέλαιο και τώρα στη βρετανική αλυσίδα σούπερ-μάρκετ Tescο «μπιφτέκια βοδινού» που περιείχαν και ...αλογίσιο κρέας.

Το τελευταίο κρούσμα βγήκε στο φως όταν η Αρχή Ασφάλειας Τροφίμων της Ιρλανδίας μετά από ελέγχους που πραγματοποίησε σε 27 βοδινά μπιφτέκια της συγκεκριμένης εταιρείας βρήκε ότι τα δέκα περιείχαν ίχνη DNA αλόγου, μέχρι και 29% ενώ τα 23 περιείχαν και ίχνη χοιρινού DNA. Η Tesco μετά την αποκάλυψη, απέσυρε ποσότητα μπιφτεκιών από τα καταστήματά της σε Ιρλανδία και Βρετανία. Ερευνα πραγματοποιείται για το πώς κατέληξε στα μπιφτέκια το αλογίσιο κρέας. Τα ερωτηματικά, ωστόσο, για την προέλευσή του και κυρίως για την ποιότητά του είναι πολλά, και μάλλον παραπέμπουν σε ...πηγή που δεν θα κόστισε και πολύ στους καπιταλιστές. Και αυτό γιατί, σε κανονικές συνθήκες, το κρέας αλόγου είναι πολύ ακριβότερο από το βοδινό, δεν είναι επικίνδυνο για την υγεία άσχετα αν για πολιτισμικούς λόγους δεν τρώγεται στη Βρετανία, την Ιρλανδία ή άλλες χώρες.