“Σταματήστε τον πόλεμο τώρα!” – Το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας για τις εξελίξεις στη Συρία

Κατιούσα

Ανακοίνωση για τις δραματικές εξελίξεις στη Συρία, μετά το θάνατο δεκάδων Τούρκων στρατιωτικών στο Ιντλίμπ από ρωσικό πλήγμα, εξέδωσε το Κομμουνιστικό Κόμματα Τουρκίας ζητώντας άμεση απόσυρση των τουρκικών δυνάμεων από τη Συρία και τερματισμό του πολέμου.

Ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει:

Αφότου η τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε τις απώλειες που προκάλεσε στο συριακό στρατό επί μια βδομάδα, ο κυβερνήτης του Χατάι ενημέρωσε πως “οι εννιά στρατιώτες μας έγιναν μάρτυρες”. Έκτοτε ο αριθμός έχει ανέβει ραγδαία. Ο ακριβής αριθμός δεν είναι σαφής. Δεκάδες από τα παιδιά μας έχασαν τις ζωές τους. Τα συλλυπητήριά μας στο λαό μας.

Η Δημοκρατία της Τουρκίας, που εγκαθιδρύθηκε μετά την πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική κατοχή το 1923, πολεμάει μαζί με άλλες ένοπλες δυνάμεις ενάντια σε μια χώρα μέσα στην επικράτεια αυτής της χώρας. Την προηγούμενη μέρα, το επίσημο ειδησεογραφικό πρακτορεία του κράτους πρόβαλε τις φωτογραφίες των μελών των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων μαζί με μαχητές που φορούσαν διακριτικά του Ισλαμικού Κράτους και μετά κατέβασε τις φωτογραφίες. Το Ισλαμικό Κράτος είναι μια αιμοσταγής τρομοκρατική οργάνωση.

Η πολιτική εξουσία, που είχε κατηγορήσει κάθε αντίπαλο ως Αμερικανό κατάσκοπο ή μέλος του δικτύου Γκιουλέν μέχρι πρόσφατα, τώρα έχει ξεκινήσει εντατικές διπλωματικές προσπάθειες για να βρει στήριξη από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και κάνει έκκληση σε δυτικές κυβερνήσεις. Καθώς οι συγκρούσεις στη Συρία εντάθηκαν χθες, το σιωνιστικό Ισραήλ, ο εκτελεστής του λαού της Παλαιστίνης, επιτέθηκε στη Δαμασκό. Όλα αυτά δεν είναι σύμπτωση. Όπως φαίνεται, το νέο στάδιο στην κυβερνητική πολιτική της Τουρκίας στη Συρία είναι να εκτείνει το σκοπό του πολέμου και ακόμα να εξασφαλίσει μια σαφή στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσία.
Ανεξάρτητα από το αν είναι πιθανό ή όχι, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι οι εντάσεις μέσα στον ιμπεριαλιστικό κόσμο έχουν οξυνθεί σε σημείο που και το παραμικρό λάθος μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτο. Το γεγονός πως η άρχουσα τάξη στην Τουρκία έχει χάσει πλήρως την ικανότητά της να κάνει σωστές εκτιμήσεις απλά αυξάνει το μέγεθος του δυνητικού κινδύνου.
Γνωρίζουμε πολύ καλά πως στη διάρκεια της ιστορίας, οι πόλεμοι χρησιμοποιούνταν ως προσχήματα από τις άρχουσες δυνάμεις για να κρύψουν τη δυσαρέσκεια εντός χώρας κι ακόμα και να την καταπνίξουν. Όλο το βάρος της προβληματικής τουρκικής οικονομίας πέφτει στους ώμους του λαού. Η ανεργία αυξάνεται, το κόστος ζωής έχει γίνει αβάσταχτο. Η προμήθεια αερίου ενός εκατομμυρίου σπιτιών περικόπηκε λόγω απλήρωτων λογαριασμών. Αυτός ο χωρίς νόημα πόλεμος που γίνεται στο έδαφος μιας άλλης χώρας, θα δημιουργήσει μόνο παραπάνω φτώχεια και μεγαλύτερους αριθμούς θανάτων για το λαό μας.
Η χώρα μας είναι πολύ πολύτιμη για να παραδοθεί σε νατοϊκούς αξιωματικούς, φιλοαμερικανούς ή τζιχαντιστές. Η συριακή πολιτική της κυβέρνησης, που αποδοκιμάζεται από την πλειοψηφία του λαού μας, πρέπει να εγκαταλειφθεί άμεσα και ο τουρκικός στρατός να αποσυρθεί από τη Συρία.
Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας

Είναι ταγΜΑΤαλήτες!

Τα ΜΑΤ, φορώντας πολιτικά ρούχα, πήραν κράνη και ρόπαλα, έριξαν χημικά, έσπασαν οποιοδήποτε αυτοκίνητο υπήρχε μπροστά τους κι έφυγαν από τη Χίο ως αυτό που είναι: ταγΜΑΤαλήτες. Και για μην ξεχνιόμαστε: Αυτοί οι ταγΜΑΤαλήτες έχουν πολιτικούς προϊσταμένους –  Ακολουθεί ρεπορτάζ, φωτογραφίες και βίντεο από το politischios.gr

***

Με χουλιγκάνικη μέθοδο αποχώρησαν από τη Χίο στη 1 το μεσημέρι της Πέμπτης οι δυνάμεις των ΜΑΤ που είχε στείλει η Κυβέρνηση τα ξημερώματα της Τρίτης, σε μία προσπάθεια επιβολής του σχεδιασμού της για τη δημιουργία υπερδομής στην περιοχή του «17» στο Αίπος.

Λίγο πριν την επιβίβασή τους στο πλοίο «Νήσος Ρόδος», οι δυνάμεις των ΜΑΤ έδωσαν την τελευταία τους παράσταση, κινούμενοι εναντίον ομάδας 15 ατόμων που είχαν συγκεντρωθεί έξω από τον λιμένα Μεστών και σε απόσταση ασφαλείας.

Τα ΜΑΤ, φορώντας πολιτικά ρούχα, πήραν κράνη και ρόπαλα και αφού έριξαν δεκάδες χημικά προς τους συγκεντρωμένους, πήδησαν την περίφραξη του λιμένα και έσπασαν οποιοδήποτε αυτοκίνητο υπήρχε μπροστά τους.

***

Δύο ακόμα βίντεο (από το facebook  και από το Alithia MME) πριν τη συνέχεια του ρεπορτάζ:

***

Μάλιστα έφθασαν στο αισχρό σημείο να αποκαλούν τους Χιώτες τουρκόσπορους και τα νησιά του Βορείου Αιγαίου Τουρκονήσια, χωρίς ο επικεφαλής τους να είναι σε θέση να τους ανακαλέσει στην τάξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και την ώρα που ο καταπέλτης έκλεινε η κάμερα του «π» κατέγραψε τα ΜΑΤ να κάνουν χρήση χημικών. Από την πλευρά της κυβέρνησης πάντως η αντίδραση του Κυριάκου Μητσοτάκη εστιάστηκε στην υπεράσπιση των ΜΑΤ, λέγοντας ότι είναι άνανδρο να τους χτυπά κάποιος, χαρακτηρίζοντάς τους μάλιστα ως ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Πηγή: politischios.gr απο ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

 

"ΑΡΙΣΤΕΙΑ"

Συνέντευξη του Επ. Καθηγητή Βιοπληροφορικής Κώστα 

Μπουγιούκου στην Αλίκη Λασπίδου

Η κυβέρνηση της ΝΔ βαθαίνει την ολομέτωπη επίθεση στην εκπαίδευση ντύνοντάς την με τα ιδεολογήματα της αριστείας και της αξίας. Τη στιγμή, όμως, που προπαγανδίζει λ.χ. την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και την επαναφορά της «βάσης του 10», νομοθετεί τη δυνατότητα αποφοίτων κολεγίων –των πιο αδιαφανών φορέων ιδιωτικής εκπαίδευσης- να διεκδικούν ισότιμα με τους αποφοίτους ΑΕΙ διορισμό ως εκπαιδευτικοί στο δημόσιο σχολείο. Πώς συνδυάζονται αυτά τα μέτρα; Πώς εξυπηρετεί το ιδεολόγημα της αριστείας την εκπαιδευτική πολιτική της ΝΔ;

Η σύνδεση της εφαρμογής νεοφιλελεύθερων και νεοσυντηρητικών πολιτικών με την ατομική ευθύνη αποτελεί κανόνα σε όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες διαχρονικά. Η στρατηγική που ακολουθείται σε όλα τα κοινωνικά ζητήματα, από την περιβαλλοντική καταστροφή μέχρι τα προβλήματα της εκπαίδευσης, είναι η απόκρυψη της μεγάλης εικόνας και η επίρριψη των ευθυνών στις ατομικές επιλογές και ικανότητες του καθενός και της καθεμιάς, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι αυτές είναι κοινωνικά καθορισμένες. Μ’ αυτόν τον τρόπο κάθε αστική κυβέρνηση –όπως η σημερινή και οι προηγούμενες– απαλλάσσεται «στα μάτια του κόσμου» από τις δικές της καθοριστικές και αναπόδραστες ευθύνες. Με άλλα λόγια, η αξιολόγηση π.χ. των εκπαιδευτικών θα στρέψει το βλέμμα και κατ’ επέκταση θα ενοχοποιήσει για το μορφωτικό πρόβλημα τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς αντί για την οικονομική απαξίωση της εκπαίδευσης και την οικονομική και κοινωνική φτώχεια της ελληνικής κοινωνικής πλειοψηφίας. Από εκεί και πέρα η –δυστυχώς αναμενόμενη– ιστορία με τα κολέγια είναι μια ακόμα απτή απόδειξη της σύνδεσης και εξάρτησης και της παρούσας κυβέρνησης από ιδιωτικά κεφάλαια και συμφέροντα σε βαθμό που να μη διστάζει να καταπατήσει ακόμη και το συνταγματικό δίκαιο προκειμένου να τα εξυπηρετήσει. Χαρακτηριστική προς αυτήν την κατεύθυνση είναι άλλωστε και η επιλογή συγκεκριμένων νέων στελεχών του ΙΕΠ.

Ποιες οι συνέπειες της εμμονής με την «αριστεία» στη ζωή των πανεπιστημίων και την επιστημονική έρευνα; Τι σημαίνουν όλα αυτά για το δικαίωμα στη μόρφωση στην εποχή μας;

Το λανσάρισμα της «αριστείας» και η προκλητική προσκόλληση σε αυτό δεν προσφέρουν τίποτα απολύτως στη βελτίωση των συνθηκών στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Η «αριστεία» αποτελεί ένα ιδεολόγημα το οποίο δεν απαντάει στο παραμικρό στις σύγχρονες ανάγκες μόρφωσης και εκπαίδευσης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Το ίδιο το δικαίωμα αλλά και η ανάγκη κάθε ανθρώπου να έχει πρόσβαση στη γνώση, να μπορεί να ενημερώνεται και να μαθαίνει υπονομεύεται από την απαξίωση της γνώσης, της έρευνας και της διδασκαλίας. Αντ’αυτού, η κατάκτηση της γνώσης από ολοένα και μεγαλύτερες μερίδες της κοινωνίας έχει υποκατασταθεί από ένα κυνήγι δεξιοτήτων και «διακρίσεων» που μπερδεύουν και αποπροσανατολίζουν τους μαθητευόμενους. Έχει δημιουργηθεί ένα φαντασιακό ιδεολόγημα–κατασκευή του σύγχρονου καπιταλισμού της «αριστείας», που μετριέται μόνο στο φαίνεσθαι των τίτλων πτυχίων, βραβείων και δημόσιων σχέσεων και ελάχιστα ασχολείται με τη δουλειά, την κατάκτηση και διάχυση στην κοινωνία νέας γνώσης ή στην αντιμετώπιση των εκρηκτικών κοινωνικών προβλημάτων σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Ποιος θα μπορούσε να είναι ο αντίλογος, το αντίπαλο δέος από τη σκοπιά των μορφωτικών και εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά και από την απαίτηση για γνώση και έρευνα με βάση τις κοινωνικές ανάγκες;

Ο αντίλογος έρχεται από την πλευρά των κυβερνώντων και από τους πανίσχυρους διεθνείς οργανισμούς και συμφέροντα που καθορίζουν την πολιτική δημιουργίας και εμπέδωσης της γνώσης στην κοινωνία. Από εκεί έρχεται η απορρύθμιση και η απαξίωση της μόρφωσης και γι’ αυτό αποκαλώ αντίλογο το σύνολο αυτών. Ο λόγος λοιπόν είναι από τη δικιά μας πλευρά και όχι ο αντίλογος. Ο λόγος χρειάζεται να καθοδηγείται από τις ανάγκες που πηγάζουν από την πολυπλοκότητα, το βάθος και την καθολικότητα των προβλημάτων που δημιουργεί ο σύγχρονος καπιταλισμός από το τοπικό στο πλανητικό επίπεδο, από το ατομικό στο συλλογικό. Η γνώση και η πρόσβαση της κοινωνίας στην ανάπτυξή της είναι μια καθολική ανάγκη και κατάκτηση που πρέπει να συνεχίσει να επικαιροποιείται κάθε μέρα σε κάθε βαθμίδα εκπαίδευσης, από το δημοτικό σχολείο μέχρι τα μεταπτυχιακά και την έρευνα. Κάθε λειτουργός της εκπαίδευσης, τόσο από μόνος/η του/της, όσο και συλλογικά ή οργανωμένα, πρέπει όχι μόνο να διαφυλάσσει αυτήν την κατάκτηση αλλά να τη συσχετίζει και με τη σημερινή πραγματικότητα.

Επιπλέον, κάθε αναφορά στην έρευνα με βάση της τεράστιες ανάγκες και δυνατότητες της κοινωνίας δεν μπορεί να μένει έτσι απλά σε μια φαινομενικά πετυχημένη διακηρυκτική φράση. Η υποκείμενη ανάγκη είναι πραγματικά τεράστια, καθώς οι κοινωνίες μας μετασχηματίζονται με γρήγορους ρυθμούς σε κοινωνίες της γνώσης. Απαιτείται εμβάθυνση και διεύρυνση δράσεων και κινήσεων που θα στοχεύουν στην πίεση για αλλαγές όσον αφορά το τι σημαίνουν όλες οι καινούριες κατακτήσεις της γνώσης, τι και γιατί ερευνάται, με ποια κριτήρια αξιοποιείται και αξιολογείται αλλά και σε εδραίωση και επέκταση των δικαιωμάτων του συνόλου των εργαζομένων στην έρευνα. Γιατί στην πράξη η ίδια η ανθρώπινη εργασία σε κάθε της μορφή είναι η μόνη δύναμη που παράγει νέα γνώση. Έχουν πέσει στην αντίληψη μου, ακόμα και από εδώ, από τη Γαλλία, πρωτοβουλίες για κινήσεις και σχήματα που συγκεντρώνουν πολλές διαφορετικές βαθμίδες των κατακερματισμένων εργαζόμενων στην έρευνα στην Ελλάδα και μέσα από τη συλλογική αναζήτηση και διεκδίκηση έχουν καταφέρει μερικές επιμέρους νίκες. Χαρακτηριστική είναι η πρωτοβουλία LaBour (https://labour.gr/) που επιχειρεί να συντονίσει σε πανελλαδικό επίπεδο τις κινήσεις αυτές. Όσο προχωρούν και ωριμάζουν τέτοιες προσπάθειες, όσο εμπεδώνονται στις συνειδήσεις των εργαζόμενων στην έρευνα και όσο αυτοί αλληλεπιδρούν με άλλους κοινωνικούς χώρους και κινήσεις, τόσο η μάχη για τη διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων και την κατάκτηση της γνώσης σαν κοινωνικό αγαθό θα μετράει νίκες.

Υπάρχουν αντιστάσεις στον πανεπιστημιακό χώρο και τους φοιτητές; Τι γίνεται στη Γαλλία;

Ναι υπάρχουν, εντελώς ανοργάνωτες και αποσπασματικές, αλλά υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα. Από φοιτητές που ζητούν όλο και περισσότερο πρόσβαση στο σύνολο και το βάθος των γνωστικών τους αντικειμένων, όσο και από ερευνητές και πανεπιστημιακούς που αμφισβητούν στον πυρήνα του το σύστημα αξιολόγησης και χρηματοδότησης της έρευνας και των πανεπιστημίων, το σύστημα των ελαστικών εργασιακών σχέσεων στην έρευνα, ακόμα και το σύστημα δημοσιεύσεων δηλαδή της δημιουργίας νέας γνώσης. Πολλά ζητήματα συζητιούνται σε κύκλους αλλά και σε επίσημες εκδηλώσεις, οι δράσεις όμως είναι αποσπασματικές και όχι συντεταγμένες, χρειάζεται ακόμα να τρέξει αρκετό νερό στο αυλάκι.

Στη Γαλλία, μετά το μεγάλο φοιτητικό κίνημα του 2017-18 για την «επιλογή» στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τα κινήματα των κίτρινων γιλέκων, τα μεγάλα ζητήματα που κυριαρχούν στους χώρους των πανεπιστημιακών είναι οι συγχωνεύσεις των ιδρυμάτων και η αξιολόγηση των μελών ΔΕΠ. Και τα δύο είναι συνυφασμένα με το ιδεολόγημα της «αριστείας». Οι συγχωνεύσεις θα μειώσουν και άλλο την ήδη μειωμένη δημόσια χρηματοδότηση και θα βάλουν τα πανεπιστήμια σε ανταγωνισμό μεταξύ τους για το κυνήγι επιπλέον πόρων που τις περισσότερες φορές μόλις θα καλύπτουν τη λειτουργία τους. Τέλος η νέα οδηγία αξιολόγησης συγκεκριμένα και μόνο των μελών ΔΕΠ (προστιθέμενη στις ήδη υπάρχουσες αξιολογήσεις που γίνονται με αμφισβητούμενη αποτελεσματικότητα) θα δημιουργήσει ερευνητές και πανεπιστημιακούς δάσκαλους πολλαπλών ταχυτήτων που θα διδάσκουν ή θα κάνουν έρευνα μόνο στις σχολές και τα τμήματα της «αριστείας».

Σήμερα, αυτές τις μέρες που μιλάμε, έχει ανοίξει μια πολύπλευρη συζήτηση, στον απόηχο του μεγάλου κινήματος των συνδικάτων ενάντια στην διάλυση του συνταξιοδοτικού από τον Μακρόν, για την επερχόμενη χάρτα στρατηγικού σχεδιασμού της ανώτατης εκπαίδευσης και της έρευνας στη Γαλλία (LRPP). Οι αντι-μεταρρυθμίσεις αυτές είναι συγχρονισμένες με το σύνολο των ιδεολογημάτων της αριστείας και της «παραγωγικότητας». Απομείωση της δημόσιας χρηματοδότησης της έρευνας, αποσύνδεση της δημιουργικής σχέσης έρευνας-διδασκαλίας στα πανεπιστήμια, δημιουργία ελάχιστων (6-7) κέντρων «αριστείας» που θα απορροφούν το σύνολο σχεδόν της ολοένα και μειούμενης χρηματοδότησης, αύξηση του αριθμού των συμβάσεων ορισμένου χρόνου –ο τομέας της εκπαίδευσης και της έρευνας έχει πάνω από 35% τέτοιες συμβάσεις– και τέλος εφαρμογή των παρωχημένων μυθευμάτων περί «φυσικής επιλογής των αρίστων» στην αξιολόγηση της έρευνας και της διδασκαλίας. Προτάσεις οι οποίες θα βαθύνουν την ήδη εγκατεστημένη απαξίωση της λειτουργίας των πανεπιστημίων και των λειτουργών τους αλλά και θα επιτείνουν τον αποπροσανατολισμό του ρόλου της ανώτατης εκπαίδευσης και της έρευνας στην κοινωνία. Με λίγα λόγια στην περαιτέρω απομάκρυνση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και έρευνας από την κοινωνία, της ανάγκες και τις δυνατότητες της.

Είναι προφανές ότι όλες αυτές οι αντι-μεταρρυθμίσεις έχουν προκαλέσει αναστάτωση και ερωτηματικά στον χώρο των πανεπιστημίων καθώς είναι πολλοί/ες οι συνάδελφοι που έχουν κατανοήσει ότι το ιδεολόγημα της «αριστείας» είναι κυριολεκτικά ξένο σώμα στην έρευνα και την πρόοδο της επιστήμης και της γνώσης, είναι υπεύθυνο για πολλές δυσλειτουργίες και απάτες και το σημαντικότερο, δεν προσφέρει το παραμικρό στην ανάπτυξη και τη δημιουργία νέας γνώσης. Αυτό που λείπει είναι η συγκρότηση της αγανάκτησης και των αποσπασματικών κινήσεων πολλών σε κάτι το οργανωμένο με πρόγραμμα και στοχευμένη δράση.

Τέλος, το σχόλιό σου σχετικά με τη βράβευση της Αντωνιάδου από την Κεραμέως πυροδότησε θύελλα δημοσιεύσεων και αντιδράσεων σε ΜΜΕ και ΜΚΔ. Τελικά τι ακριβώς συνέβη;

Η κα υπουργός εκλήθη να παραδώσει ένα βραβείο από μια νεοσύστατη εταιρία που διοργανώνει τα βραβεία «Θαλής» και είχε «επιλέξει» την κα Αντωνιάδου για βράβευση «εκτός συναγωνισμού» για ένα βραβείο επιχειρηματικότητας. Μετά τον σάλο που ακολούθησε, η επιτροπή των βραβείων «Θαλής» κάλυψε απόλυτα πολιτικά την κα Κεραμέως λέγοντας ότι η επιλογή του βραβείου ήταν αποκλειστικά θέμα της επιτροπής και η υπουργός απλά «παρίσταται εκεί και κλήθηκε να παραδώσει το βραβείο».

Εδώ να προσθέσω ένα μικρό σχόλιο που αφορά την έκταση αλλά και τη χρονική στιγμή που συνέβησαν όλες αυτές οι αποκαλύψεις. Πρώτον υπήρχε πληθώρα συναδέλφων πανεπιστημιακών που είχαν από καιρό επισημάνει επιμέρους ανακρίβειες στην αντιστοιχία λόγων (και βραβείων) και πράξεων της Αντωνιάδου. οι δικές μου αποκαλύψεις δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ον-λάιν αναζήτηση, που διήρκησε όχι περισσότερο από 20 λεπτά. Έπειτα από αυτό, πολλοί και πολλές άλλοι προχώρησαν στην αποκάλυψη δικών τους στοιχείων που είχαν μαζέψει από τις δικές τους αναζητήσεις και έτσι αποκαλύφθηκε η έκταση της φενάκης και της απάτης. Δεύτερον εύλογα προκύπτει το ερώτημα γιατί τώρα και γιατί τόσο καιρό κανείς δεν μίλαγε. Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, όπως επανέλαβα, ήταν αρκετοί συνάδελφοι, και μη, που εδώ και καιρό είχαν σχολιάσει και αποκαλύψει ορισμένες πτυχές των ψεμάτων της Αντωνιάδου, αλλά με μικρή απήχηση. Αυτό μας φέρνει στο πρώτο σκέλος του ερωτήματος, γιατί τώρα. Η απάντηση είναι απλή. Όταν έχεις μια υπουργό, μια κυβέρνηση, λοιπούς παράγοντες (θινκ τανκς κ.λπ.) αλλά και μια ολόκληρη πολιτική που έχει κυριολεκτικά μπουκώσει την κοινή γνώμη με τα φληναφήματα περί «αριστείας» και εμφανίζεσαι να βραβεύεις κάτι το πλαστό και κίβδηλο, ο θόρυβος που θα προκληθεί από μια αποκάλυψη είναι μάλλον αναμενόμενος. Αυτό που κατάφερε η ανάρτησή μου δεν ήταν τίποτε άλλο από το να πυροδοτήσει μια σειρά άλλων αποκαλύψεων από ανθρώπους που, είτε τα έλεγαν και δεν τους άκουγε κανείς, είτε –και ειλικρινά αυτό πρέπει να μας προβληματίσει– φοβόντουσαν να τα αποκαλύψουν. Τα παραπάνω, βέβαια, αποτελούν το ένα κομμάτι της αλήθειας που αφορά το τυπικό-πολιτικό σκέλος και την φλυαρία των τωρινών αλλά και των προηγούμενων κυβερνώντων περί «αριστείας» και λοιπών ιδεολογημάτων. Όσον αφορά το ηθικό και ουσιαστικό σκέλος η υπουργός δεν έχει απαντήσει το παραμικρό και εξακολουθεί να διατηρεί μέχρι και σήμερα την ανάρτηση στη σελίδα της στο facebook, στην οποία κάθε της λέξη είναι και ένα ψέμα. Δεν έχει σχολιάσει το παραμικρό, δεν έχει διαψεύσει το παραμικρό. Αναμένουμε, αλλά κάτι μου λέει ότι θα αναμένουμε ακόμα πιο πολύ.

Πάντως το συγκεκριμένο περιστατικό είναι απλά ένα από μια σειρά πολλών.

Ναι! Να θυμίσω ότι την κα Αντωνιάδου είχε βραβεύσει και η πρώην υπουργός παιδείας –και εξίσου «φανατική αμαζόνα» της «αριστείας»– κα Διαμαντοπούλου, με αντίστοιχες προκλητικές δηλώσεις. Ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει αναρτήσει πριν λίγα χρόνια τα ανύπαρκτα επιτεύγματα της Αντωνιάδου ονομάζοντάς την «κορίτσι–θαύμα της ΝΑΣΑ» www.facebook.com/kyriakosmitsotakis/photos/a.10151920309242725/10152827062337725

Σε παρόμοιο μήκος κύματος ήταν και η προηγούμενη κυβέρνηση που φιλοξενούσε στην εφημερίδα όργανο του ΣΥΡΙΖΑ «Αυγή» δήλωση της «επιστήμονα της ΝΑΣΑ Αντωνιάδου» ότι στηρίζει το εγχείρημα του κ. Παπά για τη δημιουργία «Διαστημικής Υπηρεσίας» της Ελλάδας.

Συνεπώς το ιδεολόγημα της «αριστείας» φουρνίζεται είτε με «αριστερό» είτε με δεξιό πρόσημο. Φοριέται είτε με «ταγάρι» είτε με «ταγιέρ» και δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά την πλήρη υποταγή των δύο πλευρών της αστικής πολιτικής σε ιδεολογήματα ψεύτικα, ξένα και εχθρικά τόσο με την επιστήμη και την ανάπτυξη της γνώσης όσο και με την κοινωνική πρόοδο. Ιδεολογήματα που έρχονται από έναν κόσμο που δεν μοιράζεται στο παραμικρό τις αρχές, τις αξίες και την προσφορά της έρευνας στην ανθρωπότητα, που προτάσσει την παραγωγικότητα αντί της κατάκτησης της γνώσης, το κέρδος αντί το κοινωνικό όφελος και την «αριστεία» και την ναρκισσιστική αυτοπροβολή αντί της ταπεινότητας μπροστά στο μεγαλείο της γνώσης (και του άγνωστου).

απο τον "Σελιδοδεικτη"

Άλκη Ζέη: «Πάντα μπροστά μας, για μια καινούρια ζωή»

Παναγιώτης Κολέλης

«Πιστεύετε πως υπάρχει παιδί στην Ελλάδα που δεν έχει διαβάσει βιβλίο σας;» θυμάμαι ήταν το πρώτο πράγμα που τη ρώτησα όταν την επισκέφτηκα πριν από τρεις περίπου μήνες στο σπίτι της στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Ήταν πρόσχαρη, φιλική και ευγενική, προσπαθούσε να με κάνει να νιώσω οικεία μέσα σε μια ξένη επικράτεια, περιτριγυρισμένη από φωτογραφίες, βιβλία και αφιερώσεις. Θυμάμαι πως έψαχνε το βλέμμα μου, προκειμένου να συνειδητοποιήσει αν ήταν καθαρό, να καταλάβει αν ήμουν έντιμος και ειλικρινής απέναντί της. Κομψή και καλοντυμένη, καλούσε την κόρη της να τη βοηθήσει να μετακινηθεί από τη μία πολυθρόνα στην άλλη για να νιώθει περισσότερο την «ανάσα» του ήλιου, που τρύπωνε στο σπίτι από την μπαλκονόπορτα.
Στο γραφείο της υπήρχε ένα μικρό Mac, με το οποίο έγραφε. «Προσαρμόστηκα κι εγώ στη σύγχρονη εποχή», μου είχε αναφέρει, βλέποντας την έκπληξη στο βλέμμα μου. Εκεί είχε γράψει το τελευταίο της βιβλίο με τίτλο «Ένα παιδί από το πουθενά», που είχε μια μεγάλη περιπέτεια, αφού δεν θυμόταν που το είχε αποθηκεύσει και έτσι αναγκάστηκε να το αρχίσει ξανά από την αρχή, μέχρι που τελικά βρήκε το αρχείο και όλα πήραν το δρόμο τους.
Ήταν γεμάτη αναμνήσεις, από τη μέρα που κηρύχτηκε ο πόλεμος στην Αθήνα, την οργάνωσή της στην ΕΠΟΝ, τη Διδώ Σωτηρίου και τη Σοβιετική Ένωση. Υπήρξε πρωτεργάτης στην εγκαθίδρυση του πολιτικού μυθιστορήματος στην Ελλάδα – μαζί με την καλή της φίλη, Ζωρζ Σαρρή – και έγραφε επειδή αγαπούσε να πλάθει ιστορίες, να φτιάχνει κόσμους αλλιώτικους, να απαγκιστρώνεται από την πραγματικότητα και να ακροβατεί ανάμεσα σε χαρακτήρες που αναζητούσαν τα όριά τους. Όπως και η ίδια, άλλωστε, που έζησε μια γεμάτη ζωή, με στιγμές δύσκολες, αλλά και με περιόδους που ναυτολογήθηκε με πάθος στα συλλογικά οράματα της εποχής της.
Δεν της άρεσε να βάζει κακό τέλος στα βιβλία της, ενώ δεν είχε χάσει ούτε στο ελάχιστο τη διάθεση να συναντάει παιδιά, να επισκέπτεται σχολεία και να συνομιλεί μαζί τους για όλα όσα τους απασχολούσαν. Απαντούσε όλες τους τις ερωτήσεις, χωρίς αλαζονεία ή κάποιο αίσθημα ανωτερότητας να διατρέχει τα λόγια της.

Όταν εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο, αρκετοί ήταν αυτοί που ισχυρίστηκαν πως δεν ήταν ένα βιβλίο για παιδιά, υποστηρίζοντας πως δεν πρέπει να μιλάμε στα παιδιά για πολιτική. Η ίδια η Άλκη Ζέη δήλωνε πως «εκείνη την εποχή έκανες απλώς αντίσταση για τους Γερμανούς. Δεν σκεφτόμασταν πως αυτό είναι πολιτική».
Για τον άνδρα της, Γιώργο Σεβαστίκογλου, μιλούσε με μια ιδιαίτερη θέρμη, με βλέμμα που μαρτυρούσε ανιδιοτελή και πραγματική αγάπη. Θυμόταν με νοσταλγία τα χρόνια που έζησαν μαζί στη Μόσχα και την Τασκένδη, τότε που έγραψε το εμβληματικό «Καπλάνι της βιτρίνας», με το πρωτότυπο συνθηματικό «ευ-πο»/«λυ-πο» (πολύ ευτυχισμένη/πολύ λυπημένη) και της έκανε baby sitting ο σπουδαίος σκηνοθέτης, Αντρέι Ταρκόφσκι.
Με την εκδήλωση της δικτατορίας των συνταγματαρχών, κατέφυγε στο Παρίσι, όπου έγραψε τον «Μεγάλο περίπατο του Πέτρου», στο οποίο ο Πέτρος έχει πάντα για σύνθημα ένα τραγούδι: «Πάντα μπροστά μας, για μια καινούρια ζωή…»
Αυτή την καινούργια ζωή ιχνηλάτησε σε βάθος στα έργα της η Άλκη Ζέη, χαρτογραφώντας νέα μονοπάτια στη ψυχοσύνθεση και την οπτική των μικρών παιδιών, ανοίγοντας πλατιά τη δυνατότητα στη συλλογική αναζήτηση της ελπίδας. Τα βιβλία της θα αποτελούν για πάντα σήμα κατατεθέν μια εποχής που σημάδεψε την πορεία της χώρας μας και κράτησε ανοιχτή την κερκόπορτα της ιστορίας.

Τζον Στάινμπεκ, το έργο του θα στέκει υπεράνω του συμβιβασμού του, την περίοδο του μακαρθισμού

Από Ηρακλής Κακαβάνης 

Ο Αμερικανός πεζογράφος, σεναριογράφος και δραματουργός, Τζον Στάινμπεκ γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου του 1902, στο Σαλίνας της Καλιφόρνια.
Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ κατά διαδοχικά διαστήματα από το 1920 ως το 1926, αλλά δεν πήρε πτυχίο.
Λόγω οικονομικών δυσχερειών της οικογένειάς του υποχρεώθηκε να εξασκήσει διάφορα επαγγέλματα. Έτσι, δούλεψε ως εργάτης, ξυλουργός, ελαιοχρωματιστής, δημοσιογράφος.
Ο Στάινμπεκ έγινε γνωστός με το μυθιστόρημα “Τορτίλα Φλατ” το 1935, αλλά η μεγάλη επιτυχία ήλθε το 1937 με το “Άνθρωποι και ποντίκια”. Δύο χρόνια αργότερα με τα “Σταφύλια της οργής” καθιερώθηκε μαζί με τον Φώκνερ και τον Χέμινγουεϊ ως ένας από τους τρεις μεγάλους σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς. Το 1940 το μυθιστόρημά του τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Στάινμπεκ εργάστηκε ως πολεμικός ανταποκριτής για λογαριασμό της εφημερίδας “New York Herald Tribune”, ενώ κατά τη διάρκεια της καριέρας του συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά και εφημερίδες.
Το 1948, σε μια εποχή όπου οι ΗΠΑ είχαν καταληφθεί από αντικομμουνιστική υστερία, ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση.  Υπήρξε προσωπικός φίλος δύο αμερικανών προέδρων: του Τζων Κένεντι και του Λίντον Τζόνσον. Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1962.
Ο Τζον Στάινμπεκ υπήρξε μια μεγάλη – ανάλογη και ομόλογη του Τζακ Λόντον – ελπίδα της προοδευτικής αμερικανικής λογοτεχνικής παράδοσης στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και σ’ όλη τη δεκαετία του 1930, καθώς με το έργο αυτής της περιόδου (λ.χ. «Το ποτήρι του αφέντη», «Η κοιλάδα της Τορτίγια», «Η αμφίβολη μάχη», «Ανθρωποι και ποντίκια» και προπαντός το αριστουργηματικό, επικό μυθιστόρημα «Τα σταφύλια της οργής») κατήγγειλε, με δραματικό, αλλά και σαρκαστικό τρόπο την απάνθρωπη καταπίεση των λαϊκών μαζών από τους παλιούς μεγαλογαιοκτήμονες και τα νέα τζάκια του καπιταλιστικού κεφαλαίου – ανθρωποφαγικών κατακτητών του αμερικανικού νότου, αποκαλύπτοντας πολύ έγκαιρα το κάλπικο «αμερικανικό όνειρο» περί δημοκρατίας, ισονομίας, ίσων ευκαιριών και ευζωίας όλων των κατοίκων στις ΗΠΑ.
Το σύνολο του πεζογραφικού και σεναριακού έργου του, αλλά προπάντων «Τα σταφύλια της οργής» και η νουβέλα «Ανθρωποι και ποντίκια» θα στέκουν υπεράνω του συμβιβασμού του, την περίοδο του μακαρθισμού, αλλά και του Νόμπελ που έλαβε το 1962.
Ο Τζον Στάινμπεκ πέθανε στη Νέα Υόρκη το 1968.

Συλλαλητήριο για «αντιασφαλιστικό»: Ο αγώνας θα συνεχιστεί ενάντια στους αντεργατικούς σχεδιασμούς

Από iraklis3

Ολοκληρώθηκε το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στο κέντρο της Αθήνας, ενάντια στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Ομοσπονδίες, συνδικάτα, εργατικά κέντρα και σωματεία με κεντρικό σύνθημα «Να αποσυρθεί ο νόμος λαιμητόμος Κατρούγκαλου-Βρούτση» συγκεντρώθηκαν αρχικά στα Προπύλαια και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν μέχρι το Σύνταγμα, μπροστά από τη Βουλή.
«Η επίθεση θα συνεχιστεί. Η αναμέτρηση με το κεφάλαιο και τις δυνάμεις του τώρα πρέπει να δυναμώσει» επισήμανε μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδος, Γιάννης Τασιούλας, κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου, ενώ προσέθεσε ότι «αύριο θα έρθει ο νόμος για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Οι αντεργατικοί σχεδιασμοί είναι πολλοί και θα ξεδιπλωθούν με γοργό ρυθμό». Παράλληλα τόνισε: «Εμείς μια υπόσχεση μπορούμε να δώσουμε. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα. Τίποτα από όσα έγιναν, όσα γίνονται, όσα σχεδιάζονται για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, των αγώνων, δεν θα μείνει αναπάντητο. Όλα θα απαντηθούν από τους αγώνες μας. Πολύ καλά έκαναν οι νησιώτες και τους έστειλαν από εκεί που ήρθαν».
«Απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία, τους εργατοπατέρες, τους κατασταλτικούς και άλλους μηχανισμούς, τους λέμε ότι εδώ θα είμαστε, εδώ θα κάνουμε και τον τελικό λογαριασμό και απολογισμό. Να είναι σίγουροι ότι εμείς θα είμαστε οι κερδισμένοι!», κατέληξε ο κ. Τασιούλας.
Χαιρετισμό απηύθυνε από τη Μυτιλήνη, μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης, ο πρόεδρος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Λέσβου, Θοδωρής Ασλανίδης. Ο κ. Ασλανίδης αναφέρθηκε στις συνεχείς κινητοποιήσεις στα νησιά «για να πάψει ο διπλός εγκλωβισμός, να κλείσουν τώρα όλα τα hot spots, να μην δημιουργηθεί κανένα νέο κέντρο στο νησί, ούτε ανοιχτό ούτε κλειστό, να μην περάσουν τα σχέδια της κυβέρνησης για μετατροπή των νησιών σε φυλακές της ΕΕ». «Το μήνυμα στην κυβέρνηση στάλθηκε» σημείωσε, ενώ συμπλήρωσε: «Ούτε κλειστά, ούτε ανοιχτά, τα νησιά μας δε θα γίνουν φυλακές».
Επιπλέον, κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου μίλησε και το μέλος του Φοιτητικού Συλλόγου της ΑΣΟΕΕ, Κώστας Κυδωνάκης, καταγγέλλοντας «την καταστολή που έχει επιστρατεύσει η κυβέρνηση σε βάρος των φοιτητών, με χημικά και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, με “πιστολέρο” αστυνομικούς και συλλήψεις». «Οι φοιτητές της ΑΣΟΕΕ στέλνουμε μήνυμα μαζί με τους εργαζόμενους. Δεν τρομοκρατούμαστε από τον αυταρχισμό της κυβέρνησης», υπογράμμισε.

«Μύρισε το σφαγείο μας» ούζο και μαστίχα – Οι Ιφιγένειες ήταν πολλές…

Έστειλε λοιπόν τα καράβια του τα πειρατικά ο αυτοκράτορας, κρυφά ακόμα κι από τα GPS, να κάνουν απόβαση στα νησιά των ανυπότακτων ασίκηδων (*) «εχθρών». Κι οι φουκαράδες οι πραιτοριανοί δεν πήραν είδηση πως αυτοί ήταν οι Ιφιγένειες που θα θυσιάζονταν. 

Εκεί που τους έστειλαν, στο Μανταμάδο, δεν πάτησαν ποτέ οι Γερμανοί. Δεν πάτησαν ποτέ οι Άγγλοι. Κι η Αμερικάνικη επέμβαση που την είχαν πει εμφύλιο, τέλειωσε σ’ αυτά τα μέρη τρία χρόνια μετά από την πτώση του Γράμμου.

 

Τα βασιβουζούκια (*) του Λεπέτυμνου γνωρίστηκαν με τα σπρέι πιπεριού και με τα κρότου λάμψης. Λύκος στα πρόβατα. Την Τετάρτη η Καράβα έγινε Βιετνάμ. Οι θρασύδειλοι μπάτσοι,  αφού έδειραν, ψέκασαν, έκαψαν το δάσος, έριξαν πλαστικές σφαίρες σε ευθείες βολές, πέταξαν δακρυγόνα από ελικόπτερα σε πλατείες και σε σχολεία, έσπασαν αυτοκίνητα χωρίς λόγο, έβρισαν τις μάνες και τις αδερφές μας, απείλησαν ότι… θα πηδήξουν εμάς τους τουρκόσπορους γκασμάδες… στο τέλος παρακαλούσαν να ανοίξουν τα μπλόκα για να φύγουν. Και τους κατευόδωναν τα γιουρούκια του Λεπέτυμνου (*) με το σύνθημα “βάλε βαζελίνη κι έλα Μυτιλήνη”. Άλλους 43 τους είχαν στείλει νωρίτερα πίσω… στο νοσοκομείο.  

“Ντροπή”… είπα. Αλλά μου είπαν ότι κάνει καλό στο σύγκαμα. Ε! Τότε εντάξει. Πάλι καλά. Όχι σαν τους Χιώτες που τους έβγαλαν ακόμα κι από τα ξενοδοχεία που κοιμόντουσαν. 

Κι όταν υποχώρησαν τα ΜΑΤ, τότε καταλάβαμε γιατί ρίχνανε τις βόμβες τους στο δάσος και βάζανε φωτιά. Ο άπειρος κόσμος που βλέπαμε στα βιντεάκια να κλείνει το δρόμο, ήταν ο… λίγος κόσμος. Ο πολύς κόσμος ήταν στο δάσος. Βγήκαν στο τέλος από κει εκατοντάδες. Μόνο οι μπάτσοι ξέρουν τι τους έκαναν αυτοί οι αγρότες με τις ασπρόμαυρες μαντήλες. Αυτοί που ξέρουν στην Καράβα κι άλλους δρόμους εκτός από αυτούς που γράφει το google map. Τους δρόμους που χαράζουν τα πρόβατά τους εδώ και χίλια χρόνια. Αυτοί που μια φορά αντάρτες, πάντα αντάρτες. Αυτοί που μια φορά go back, πάντα go back. 

ΜΙΑ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ…

Τι ήρθαν να κάνουν όμως τα “παλληκάρια” της τσάμπα μαγκιάς; Ποια “μάχη” ήρθαν να κερδίσουν; 

Ήρθαν να επιβάλλουν τις ηλίθιες ακροδεξιές ονειρώξεις του Μητσοτάκη, για το πώς θα εφαρμοστεί η άθλια συνθήκη ΕΕ – Τουρκίας, που υπέγραψε ο Τσίπρας.

Κι ήρθαν αυτούς τους τσαμπουκάδες να τους πουλήσουν σ’ εκείνους που έσωσαν, που μάζεψαν, που τάισαν και που ζέσταναν “τα μουρέλια” μέσα από τη θάλασσα. Αυτούς που ζουν ακόμα σε εφιάλτες την περισυλλογή των νεκρών στα δίχτυα τους.

Σ’ εκείνους που πάνω από πέντε χρόνια πληρώνουν το κόστος για λογαριασμό όλης της χώρας κι όλης της Ευρώπης. 

Σ’ αυτούς που τους κορόιδεψαν και δυο και τρεις φορές για το μέλλον, δυο και τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις, της πάντα μίας ΕΕ. 

Σ’ αυτούς που έχουν τη εμπειρία από τις υποσχέσεις, που μόνιμα αφήνουν πίσω τους ακόμα πιο πολλούς πρόσφυγες, σε ακόμα μεγαλύτερα και περισσότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης, με ανθρώπους που ζουν σε ολοένα και αθλιότερες συνθήκες. Που αφήνουν πίσω τους μόνιμα πιο σοβαρά προβλήματα στη ζωή και στην οικονομία των νησιωτών. 

Σ’ αυτούς που δεν εμπιστεύονται ούτε και την ικανότητα των “κυβερνητών” να διεκδικήσουν έστω λύσεις διαχείρισης, σαν την αποσυμφόρηση ή την επαναπροώθηση. Πόσο μάλλον που όλες οι κυβερνήσεις, συμπεριφέρονται στα αφεντικά τους σα ζητιάνες πουτάνες που θεωρούν δεδομένο τον νταβατζή τους (ΕΕ), αδιαπραγμάτευτες τις πολιτικές των αφεντικών τους και ικετεύουν μόνιμα για ψίχουλα – αντισταθμιστικά οφέλη (ή και τριάκοντα αργύρια). 

Σ’ αυτούς που βλέπουν ότι μπορεί το κράτος να μην έχει γιατρούς, δασκάλους και λιμενοφύλακες για τα νησιά, αλλά πάντα έχει για όλους ΜΑΤ και δακρυγόνα.

Σ’ αυτούς που πίσω από το θέμα της “κλειστής δομής” και των “επιτάξεων”, βλέπουν άλλο ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, το τρίτο. Που σε πέντε χρόνια θα πρέπει πάλι να συμπληρωθεί από ένα τέταρτο και πάει λέγοντας. Μια Μόρια κι ένας Καρατεπές χτες, μια Καράβα σήμερα, ένας Πολυχνίτος ή μια Άντισσα αύριο, μια Πέτρα σε δυο τρία χρόνια. 

Που ξέρουν ότι ο “ρεαλισμός” κι η διαχείριση που επιχειρούν και προβάλλουν κυβερνήσεις, κόμματα της ΕΕ, κανάλια και άρχοντες της τοπικής διοίκησης, φέρνουν πάντα μια καινούρια Μόρια, κάθε φορά που θα γεμίζει μια παλιά. 

ΚΑΙ ΤΙ ΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ; 

Δεν συγκρούονται μόνο γιατί ο χώρος που επιτάσσουν έχει στρατιωτική, αρχαιολογική ή αγροτική αξία. Αλλά κυρίως γιατί το “πού θα γίνει η δομή” δε το συζητάμε. “Ούτε στη Μόρια, ούτε στην Καράβα, ούτε πουθενά”. “Ούτε ανοιχτά, ούτε κλειστά”.  Έτσι λένε όλοι οι διαδηλωτές. «Λέσβος χωρίς στρατόπεδα».

Να παν οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες όπου θέλουν, στις χώρες προορισμού. Κι όσοι είναι να μείνουν στην Ελλάδα, να πάν στο εσωτερικό της χώρας να κατανεμηθούν. Κι εδώ – ας μη νοιάζονται – όπως τα κάνει ο πόλεμός τους κι η αποικιοκρατία τους, πάντα θα περνούν πρόσφυγες – θύματα του συστήματός τους, ψάχνοντας τη σωτηρία και μια καλύτερη ζωή. 

ΠΟΙΟΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΚΙΝΕΙ; 

Αν υπάρχει κάπου ο ορισμός της φράσης “τα προβλήματα υποκινούν τις αντιδράσεις του λαού”, είναι εδώ. Το δείχνει καθαρά το πλήθος, η αποφασιστικότητα κι η σύνθεση των διαδηλωτών. Είναι όλοι εδώ. Κι είναι κοινωνικό το θέμα. Μέσα σ’ αυτό το ορμητικό ποτάμι, παρασέρνονται σαν κούτσουρα κι οι πονηρούληδες πολιτικάντηδες (εκλεγμένοι ως επί το πλείστο) που ήδη προσπαθούν να το μαζέψουν γιατί θα τους τραβήξει το αυτί ο Κούλης. Κι οι κουτοπόνηροι που αφού δεν ακούμπησαν επί της ουσίας το πρόβλημα και το διαιώνισαν, τώρα πάνε να το εκμεταλλευτούν φορτώνοντάς το αποκλειστικά στον άλλο πόλο του δικομματισμού. Και κάποιοι που πίστεψαν ή ίσως και να πιστεύουν ακόμα κάποιες εθνικιστικές ακροδεξιές παπαρδέλες. Αλλά αυτά εδώ είναι μόνο παρανυχίδες. 

Ο λαός είναι ένας. Κι εδώ και στη Χίο και στα άλλα νησιά. Όταν κινητοποιούνται στα μπλόκα και στους δρόμους πάνω από 7000 άνθρωποι κάθε μέρα (μόνο στη Λέσβο), αυτό είναι εξεγερτικό και ξεπερνά τους πάντες.

Κι όλος αυτός ο λαός ζητά το ίδιο πράγμα: 

Καμιά δομή στο νησί. Μια θέση κι ένα αίτημα που αντικειμενικά στρέφεται ευθέως ενάντια στην ΕΕ και την (αντι)μεταναστευτική και (αντι)νησιωτική της πολιτική. Οι αυταπάτες τσαλαπατήθηκαν. 

Και ζητά τούτος ο λαός εκείνο το αυτονόητο που όλοι πριν ένα μόλις χρόνο, ή δεν τολμούσαν να το πουν, ή μας κατηγορούσαν (κι από “αριστερή” δήθεν θέση) που το λέγαμε εμείς δυνατά και καθαρά: Καμιά δομή στα νησιά. Ούτε ανοιχτή, ούτε κλειστή. Θυμηθείτε την απεργία των εργατικών κέντρων Λέσβου και Σάμου πέρσι. Θυμηθείτε τι μας έλεγαν οι «αντάρτες του πληκτρολογίου» τότε. 

Και δεν είναι ανάγκη κάποιος να το παραδεχτεί δημόσια για να το πούμε ότι δικαιώνεται η θέση του ΚΚΕ. Αλλά έγινε κι αυτό σε πολλές περιπτώσεις, και στη Λέσβο και στη Χίο, από καλοπροαίρετους ανθρώπους “Καλά τα λέγατε. Μόνο εσείς είχατε δίκιο». 

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ; 

Αγώνας θα γίνει. Όπως πάντα. Κι η επίθεσή τους θα συνεχιστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. 

Με το μαστίγιο; Θα συνεχίσουν τη μάχη της Τετάρτης 26 Φλεβάρη; Ας κοπιάσουν. 

Με το καρότο; Θα δώσουν χρόνο κι ανταλλάγματα; Εδώ θα είμαστε πάλι. 

Το θέμα είναι ότι το πολιτικό κόστος το πήραν έτσι κι αλλιώς. Θα τους βαραίνει σε κάθε περίπτωση. 

Και το συμπέρασμα για μας είναι ένα: είδατε που γίνεται; 

(*) Λέξεις που χρησιμοποιούμε χαϊδευτικά εμείς οι “τουρκόσποροι” και “γκασμάδες”, που όλες σημαίνουν λίγο παλληκάρι, λίγο άγριος, λίγο ξεροκέφαλος, λίγο τσαμπουκάς, λίγο μάγκας.

Μάνος Δούκας

Τώρα Ξέρεις ποιοι Σπάνε Αυτοκίνητα...

Χίος Αποχώρησαν τα ΜΑΤ σπάζοντας αυτοκίνητα και αποκαλώντας τους Χιώτες τουρκόσπορους - Κωλότουρκους... 

Τώρα Ξέρεις ποιοι Σπάνε Αυτοκίνητα... --

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ
«Τελικά τι είμαστε, Έλληνες αστυνομικοί ή στρατός κατοχής; 

Ανακοίνωση για την απο(βι)βαση διμοιριών ΜΑΤ στα νησιά Αναφέρει:
«Αλγεινή εντύπωση προκαλούν οι εικόνες των συναδέλφων των διμοιριών που επιχειρούν σε Λέσβο, Χίο και Σάμο. Συγκεκριμένα οι συνάδελφοι αναχώρησαν στα κρυφά από το Λαύριο για τη Λέσβο! Μυστική η αναχώρησή τους από την Αθήνα για να μην προκαλέσουν την κοινή γνώμη και απο(βι)βαση στη Λέσβο αιφνιδιαστικά ώστε να πιάσουν στον ύπνο τους κάτοικους του νησιού. Και δυστυχώς η εικόνα που είδαμε όλοι στα ΜΜΕ και στα social media, από το λιμάνι της Λέσβου, δεν έμοιαζε με Έλληνες αστυνομικούς που προστατεύουν τους κατοίκους, αλλά με ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΤΟΧΗΣ, ΜΕ ΕΙΣΒΟΛΕΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΟ ΝΗΣΙ. 

Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ καταδικάζει: - Τη μετατροπή ενός κοινωνικού και ανθρωπιστικού προβλήματος όπως είναι το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό σε ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ πρόβλημα. Το έχουμε ξαναδεί το έργο στη Λευκίμμη, στις Σκουριές, στην Κερατέα, στις διαδηλώσεις ενάντια στα μνημόνια το 2010 και 2012.
- Τη διάταξη μάχης για ακόμα μια φορά των αστυνομικών ενάντια στις δίκαιες διαμαρτυρίες των κατοίκων. Στην ίδια πεπατημένη όλες οι κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας, μετατρέπουν τον κάθε συνάδελφο και δη των διμοιριών σε εργαλείο επιβολής της εκάστοτε πολιτικής τους. Το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει, δεν λύνεται με διμοιρίες, καταστολή και ξύλο.- Την άγρια καταστολή και το ξύλο ενάντια στους διαδηλωτές νησιώτες που υπερασπίζονται την τιμή και την ανθρωπιά τους απέναντι στην άδικη πολιτική της κυβέρνησης. Την ίδια καταστολή που εφάρμοζε στους πρόσφυγες και μετανάστες τώρα την έχει γυρίσει και εφαρμόζει σε όλους τους κατοίκους των νησιών. Οι νησιώτες εκτός από την αξιοπρέπειά τους και την ανθρωπιά τους υπερασπίζονται τις περιουσίες τους απέναντι στο μέτρο της επίταξης. Ένα μέτρο που θυμίζει σκοτεινές εποχές αν συνδυαστεί και με την απόβαση (όχι αποβίβαση) που έγινε τα ξημερώματα της Τρίτης.
- Τη μετακίνηση τόσων συναδέλφων χωρίς προηγούμενα να υπάρχει μέριμνα πού θα κοιμηθούν αυτοί οι άνθρωποι, δεν είχαν μεριμνήσει για καμπίνες στο πλοίο που τους μετέφερε και πολλοί συνάδελφοι ανέλαβαν υπηρεσία άμεσα μετά την αποβίβασή τους. Ούτε να τους παράσχουν νερό δεν είχαν φροντίσει στις πολύωρες υπηρεσίες που εκτελούν.
- Την αιφνίδια μετακίνηση και άλλων συναδέλφων, των διμοιριών, σήμερα Τετάρτη! Δεν φτάνουν οι τόσοι συνάδελφοι που έχουν μετακινηθεί, χρειάζονται και άλλοι για να επιβληθεί η άδικη πολιτική τους. Συνάδελφοι που μέχρι χθες δούλευαν από το χάραμα έως αργά το απόγευμα στο Καβούρι (τι δουλειά έχουμε στα συνέδρια των εργαζομένων;) μάθανε εν ώρα υπηρεσίας ότι την επομένη φεύγουν για τα νησιά. Πόσο απάνθρωπο! Λες και δεν έχουμε οικογένειες, παιδιά και προσωπική ζωή! Όλοι οι συνάδελφοι ας βγάλουμε συμπεράσματα για το πώς μας θέλει η κυβέρνηση. Μας στέλνουν να επιβληθούμε σε παιδιά, γυναίκες και ταλαίπωρους πρόσφυγες από τον πόλεμο και τη φτώχεια. Μας στέλνουν να επιβληθούμε σε κατοίκους που αντιδρούν στην επίταξη των περιουσιών τους και στη μετατροπή των νησιών τους σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Απαιτούμε τώρα να γυρίσουν πίσω οι διμοιρίες από τα νησιά.
Να σταματήσει η κυβέρνηση να μας βάζει απέναντι στη δίκαιη αγανάκτηση και διαμαρτυρία των νησιωτών του Αιγαίου». https://www.902.gr/eidisi/gia-toys-enstoloys/216593/anakoinosi-gia-tin-apovivasi-dimoirion-mat-sta-nisia
Βίντεο από:Politischios.gr