Το χιπ χοπ το παλιό, το καλό, το ορθόδοξο

 

Πέρασαν λίγες εβδομάδες, άκουσα πολλές φορές με προσοχή το τραγούδι του Μιθριδάτη που αναστάτωσε το φιλοκυβερνητικό μπλοκ και νομίζω πως πια έχω σχηματίσει μια πλήρη και ψύχραιμη άποψη.

Καταρχάς ας τοποθετήσουμε τα πράγματα στο ιστορικό τους πλαίσιο. Η πανδημία δεν αποτέλεσε μόνο πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες. Ήταν και μια ανώμαλη κατάσταση που δυσκόλευε την παραγωγή μουσικής. Πώς να βρεθεί ένα γκρουπ να κάνει πρόβα όταν δεν επιτρεπόταν η συνεύρεση τριών ανθρώπων; Πού να πάει να γράψει όταν τα στούντιο ήταν κλειστά; Πώς να έχει το μυαλό του ο κάθε καλλιτέχνης στην παραγωγή μουσικής την ώρα που αντιμετωπιζόταν από το αρμόδιο υπουργείο περίπου ως επαίτης; Όταν η προοπτική μιας live εμφάνισης φάνταζε όνειρο καλοκαιρινής νυκτός; Μπορούμε να βρούμε πολλούς παράγοντες που περιόρισαν την παραγωγική διαδικασία στη μουσική. Στις τέχνες γενικότερα.

Επίσης, αν ρίξουμε και μια ματιά στα εσωτερικά του ελληνικού χιπ-χοπ θα διαπιστώσουμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι του, έχει παραδοθεί στις ορέξεις της τραπ και κάνει μουσική για να ακούν 8χρονα όταν παίζουν roblox. Αλλά αυτό λίγη σχέση με το πραγματικό χιπ-χοπ έχει. Το κανονικό χιπ χοπ είδε από νωρίς στην πανδημία τους εμβληματικούς Active Member, πάλαι ποτέ συνώνυμους του πολιτικού στίχου, να γίνονται σχεδόν ψεκασμένοι. Είδε νέους δημιουργούς να μη θέλουν να λερώσουν τα χέρια τους με τον πολιτικό στίχο. Είδε να επικρατεί μια σχετική αδράνεια όταν στην Ισπανία ένας ράπερ συνελήφθη εξαιτίας του περιεχομένου των τραγουδιών του.

Εμείς οι boomers έχουμε κάνει συνήθεια να ανατρέχουμε στο παρελθόν, στα παλιά τα γκρουπ, στους ράπερς που γνωρίσαμε την εποχή της κασέτας, άντε του CD, για να βρούμε λίγη αυθεντικότητα που να συνοδεύεται και με αισθητική που σέβεται τον κώδικα. Λίγο παλιό, καλό χιπ χοπ, ορθόδοξο. Και όντως, ήταν οι παλιοσειρές που έβγαλαν τα κάστανα από τη φωτιά. Και το πολιτικό τραγούδι ήρθε από εκεί που λίγοι θα το περίμεναν.

Ως προς το συγκεκριμένο τραγούδι, θα το χαρακτήριζα πρώτα από όλα «τολμηρό». Ποιος έχει το κουράγιο να βγει σε μια κάμερα και να πει τον πιο μιντιοπρόβλητο πρωθυπουργό, «φλώρο» και «τύραννο»; Την κυβέρνηση που μας την πλασάρουν για άριστη μέρα-νύχτα, ποιος θα την ταύτιζε με την επταετία; Μόνο το χιπ χοπ στα καλύτερά του τα κάνει αυτά. Και μόνο το χιπ χοπ που έμαθε από μικρό να είναι αθυρόστομο, θαρραλέο, άμεσο. Που έμαθε να λέει τα πράγματα όπως βγαίνουν από την καρδιά και όχι όπως φτιασιδώνονται για να μην έχουν γωνίες. Λογικό και επόμενο ήταν ένα χιπ χοπ τραγούδι να έκανε τόσο ντόρο πολύ απλά διότι μόνο το χιπ χοπ κουβαλάει από τη γέννησή του αυτή την κατάρα να είναι το είδος τέχνης εκείνο που βρίσκεται πιο κοντά στον καταπιεσμένο.

Σε 12 λεπτά ο Μιθριδάτης κατάφερε να κάνει μια περίληψη του τελευταίου χρόνου. Να βάλει σε ρίμες αυτά που λίγο πολύ σκεφτήκαμε, νιώσαμε και συζητήσαμε σε κάποια βιντεοκλήση. Αυτά που λέγαμε εδώ κι εκεί, αυτά που ποστάραμε, αυτά που μας εξόργισαν και αυτά που μας έκαναν να φοβηθούμε για το τι θα δούμε από εδώ και πέρα. Ο τρόπος με τον οποίο το έκανε ήταν εξαιρετικός. Η μουσική του ήταν απλή για να μην αποσπά την προσοχή, το ίδιο και η εικόνα. Ο στίχος έξυπνος, γρήγορος, περιεκτικός και με αρκετές παρηχήσεις που προσδίδουν λίγο λυρισμό και συμβάλλουν στο αισθητικό αποτέλεσμα.

Γράφτηκαν διάφορα σχετικά με το περιεχόμενο του τραγουδιού. Δεν αναφέρομαι στις γελοιότητες των δεξιών που τους έπιασε η αγωνία μήπως χάσουμε το επίπεδό μας που ξεπέσαμε από το Ρίτσο στο Ημισκούμπριο. Υπήρχαν και κριτικές που έβρισκαν λίγο light το στίχο γιατί δεν εμβάθυνε ή δεν υπερβαίνει την απλή καταγγελία. Αλλά τι ζητάμε από ένα τραγούδι; Να γίνει προκήρυξη; Να γίνει επιστημονικό paper; Να αλλάξει τον κόσμο;

Ένα τραγούδι είναι αρκετό για να κουνήσει λίγο τα λιμνάζοντα νερά. Να κάνει κάποιους από αυτούς που θα το ακούσουν να νιώσουν πως δεν είναι μόνοι. Πως σε κάποιο επίπεδο το παιχνίδι δεν έχει εντελώς χαθεί. Ότι υπάρχουν ακόμα φωνές που λένε πάνω κάτω όσα και εμείς γιατί διάολε δεν είναι όλος ο κόσμος γεμάτος Πορτοσάλτε. Που αυτό που λέμε με τους φίλους μας γεμάτοι οργή και απόγνωση μπορεί να φτάσει στα αυτιά εκατομμυρίων ανθρώπων και ίσως, γιατί όχι, να προβληματίσει και μερικούς πιτσιρικάδες που σήμερα υποδέχονται παίκτες ριάλιτι στα αεροδρόμια.

Θα έρθουν κι άλλα ωραία πράγματα από το χιπ χοπ. Και θα έρθουν από παιδιά εκείνα με τα φαρδιά παντελόνια, που πλέον έχουν γκριζάρει ραπάροντας για έναν άλλο κόσμο, για μια άλλη ζωή. Από εκείνους που ονειρεύονται να δούνε αυτόν τον κόσμο να αλλάζει γιατί δεν μπορούν να συμβιβαστούν με αυτό που σήμερα αποκαλείται ζωή. Η κλεισούρα της πανδημίας ήδη γεννάει διαμάντια. Η μπόχα που αναδύει αυτό το σύστημα, αυτή η κυβέρνηση, θα γεννήσει ρίμες που θα βγάζουν φωτιά γιατί θα γράφονται από χέρια που ζουν στις πιο μαύρες στιγμές. Όμως κανένα χιπ χοπ μόνο του δεν θα αλλάξει τον κόσμο. Το πολιτικό τραγούδι ανθίζει όσο φουντώνουν οι αγώνες του λαού. Έτσι η τέχνη και η επανάσταση γίνονται συγκοινωνούντα δοχεία. Αλλιώς, φαντάζει γραφική και ψεύτικη αναπαράσταση ενός φαντασιακού ριζοσπαστισμού που υπάρχει μόνο για να δίνει πλαστά πιστοποιητικά επαναστατικότητας.

Ο "δημογραφικός μπαμπούλας" και άλλα κόλπα

 

 Αν νομίσατε πως ο "δημογραφικός μπαμπούλας" επινοήθηκε μόνο για να διευκολύνει την ιδιωτικοποίηση/κατάργηση της Ασφάλισης, δείτε τι έμπνευση έδωσε σε ένα γιάπη/γκόλντεν μπόη για να ανοίξει δουλίτσες για την Τράπεζά του:

 Δημογραφικό SOS: Η Ελλάδα χώρα γερόντων - Τι προτείνει μέσω Liberal ο Φωκίων Καραβίας
...και τι δρόμους ανοίγει για τις γενικότερες επιδιώξεις του Κεφαλαίου, να δημιουργήσει μιαν "οργουελιανή" κοινωνία.
Τώρα, τους φταίνε και οι ...γυναίκες(!), που ...δεν θέλουν να είναι, ως όφειλαν, τα θηλαστικά, που προσδιορίζονται από τις Θρησκείες:
" ...η υπογεννητικότητα μαστίζει τη σύγχρονη κοινωνία,... "
Συνέδριο με ...παπάδες(!) και άλλους Γραμματείς & Φαρισαίους, κατά >90% ...άνδρες(!), για να νουθετήσουν τις ...γυναίκες(!), και γενικά να τρομοκρατήσουν το πόπολο, πάντα με την μάσκα του "ενδιαφέροντος" και "της ανησυχίας για το μέλλον".

Εν τάχει να παρατηρήσω δυό-τρία πράγματα γι αυτή την νεόκοπη αναβάθμιση της χυδαίας προπαγανδιστικής αθλιότητας του "δημογραφικού κινδύνου", ορθότερα μπαμπούλα:

1. Η Γη είναι στρογγυλή/πεπερασμένη, άρα ο παγκόσμιος πληθυσμός δεν μπορεί να αυξάνεται επ' αόριστον. Αρα χρειάζεται έλεγχος, δηλαδή σχεδιασμός και γι αυτό.
2. Η αναγόρευση της πληθυσμιακής εξέλιξης σε "κίνδυνο" υπαγορεύεται από την δομική ανικανότητα της "ελεύθερης οικονομίας", δηλαδή της κεφαλαιοκρατικής αναρχίας, να αντιμετωπίσει αυτές τις νέες κοινωνικές εξελίξεις. Γι αυτό τις παρουσιάζει σαν ..."φυσικά" φαινόμενα, δηλαδή μη ελέγξιμα "εν τω γεννάσθαι", που πρέπει να αντιμετωπιστούν εκ των υστέρων, με μέτρα, ως συνήθως, κατασταλτικά και αντιλαϊκά, "ατομική ευθύνη" και τα ρέστα.
3. Οι κεφαλαιοκράτες βλέπουν την κοινωνία σαν ένα "Ponzi-Scheme": Ο,τι προλάβουμε να αρπάξουμε σήμερα αδιαφορώντας για το αύριο.
4. Το ενδιαφέρον στοιχείο σε αυτή την ιστορία είναι, πως η προπαγάνδα, δείχνει, τουλάχιστον στο συγκεκριμένο ζήτημα, να απομακρύνεται από το κλασσικό αφήγημα των "λαγών με τα πετραχήλια", δηλαδή "αφήστε την αγορά ελεύθερη, να φέρει την πρόοδο" κλπ., το γνωστό τροπάριο της "απελευθέρωσης". Τώρα αντί για υποσχέσεις, επισείεται ένας υποτιθέμενος "κίνδυνος", σαν μέτρο πειθαναγκασμού αποδοχής των "μεταρρυθμίσεων". Αφήνουμε το καρώτο και πιάνουμε το μαστίγιο.
5. Αποσιωπούν ότι ο μόνος κίνδυνος στο "δημογραφικό" είναι η, διαχείρισή του από τους Καπιταλιστές. Και τα αχρείαστα "μέτρα" τους, που το οξύνουν, ακριβώς για να το εκμεταλλεύονται κι αυτό.
6. Πρίν από ~170 χρόνια, ένας άλλος καπιταλιστής παπαγάλος, έλεγε τα ακριβώς ανάποδα, που επίσης ήταν αντίθετα με τις δυνατότητες της δικιάς του εποχής. Μάλθους τον λέγανε, και στα χρόνια του η Γη είχε κάτι παραπάνω από 1δις ανθρώπους, αντί για τα σημερινά 7,5 δις.

Τότε μας λέγανε "γίνατε πολλοί δε μπορούμε να σας ταϊσουμε".
Σήμερα μας λένε, "θα ξεμείνουμε από εργατικά χέρια, και ποιός θα σας ταϊσει"!
Δοξάστε τους!

"Σεχτάρ ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ "

Η επιχείρηση - «πρότυπο» και η καλή ... διευθέτηση

Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή το νομοσχέδιο - έκτρωμα που έφερε η κυβέρνηση, πολύς λόγος γίνεται για μια σειρά από επιχειρήσεις - «πρότυπο» στην Ελλάδα που εφαρμόζουν διάφορα μοντέλα εργασίας τα οποία στόχο έχουν τη συνεχόμενη λειτουργία των τμημάτων παραγωγής για τη μεγιστοποίηση των κερδών τους και την όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Λειτουργούν σαν οδηγός για μια σειρά άλλων κλάδων, μέχρι να έρθει η μία ή η άλλη κυβέρνηση και να νομοθετήσει αυτό που ήδη έχουν επιβάλει με τον τρόπο τους.

Μια απ' αυτές τις εταιρείες είναι και η «Παπαστράτος» που ο υπουργός Εργασίας, Χατζηδάκης, αλλά και ο πρωθυπουργός αναφέρουν όπου σταθούν και όπου βρεθούν σαν το καλό παράδειγμα εργοδότη, ώστε να πείσουν τους εργαζόμενους ότι η διευθέτηση του χρόνου εργασίας έχει θετικές πλευρές για τους ίδιους. Θέλουν να παρουσιάσουν ότι ο εργαζόμενος θα έχει τη δυνατότητα να δουλεύει 4 μέρες ενώ η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική όταν μπαίνει στη μέση η ανάγκη του εργοδότη για να βγει η δουλειά. Ποιος εργοδότης θα δίνει στον εργαζόμενο το ρεπό του όταν δουλεύουν στο «φουλ» οι μηχανές;

***

Η πραγματικότητα για την «Παπαστράτος» είναι πολύ διαφορετική από αυτή που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες από την κυβέρνηση αλλά και από τα διάφορα φιλοκυβερνητικά sites. Στην «Παπαστράτος», εταιρεία που ανήκει στην PMI, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, που περιλαμβάνει την 7ήμερη λειτουργία του εργοστασίου, την ολοένα αυξανόμενη παράδοση τμημάτων σε εργολάβους, την ουσιαστική μείωση του προσωπικού και άλλα πολλά.

Το 2017 η εταιρεία - «πρότυπο» κάλεσε τους εργαζόμενους να στηρίξουν τη μετατροπή του εργοστασίου για παραγωγή θερμαινόμενων ράβδων καπνού και παράλληλα απαίτησε να μετατραπούν τα τμήματα παραγωγής για 7ήμερη λειτουργία, Δευτέρα έως Κυριακή, σε αντίθεση με τη μέχρι τότε πενθήμερη λειτουργία, Δευτέρα έως Παρασκευή. Μάλιστα, αυτήν την επένδυση την είχαν χαιρετίσει και η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο τότε πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας. Για να καταφέρει λοιπόν η εταιρεία να «πείσει» τους εργαζόμενους χρησιμοποίησε το πολύ «δημοκρατικό» επιχείρημα «ή συμφωνείτε να δουλεύει το εργοστάσιο 7 μέρες τη βδομάδα ή αλλιώς δεν θα έχει μέλλον», αφήνοντας να εννοηθεί ότι μπορεί και να κλείσει. Παράλληλα, επειδή οι εργαζόμενοι θα αμείβονταν παραπάνω για την κυριακάτικη εργασία απαίτησαν να μειωθεί το, κεκτημένο με αγώνες στον κλάδο του Καπνού, βραδινό επίδομα από 35% στο 30% και ακόμα να μπουν εργολαβικές εταιρείες στα τμήματα παραγωγής με σκοπό να ρίξουν το κόστος αφού οι εργολαβικοί εργαζόμενοι αμείβονται με τον βασικό μισθό. Ολα τα παραπάνω τέθηκαν προς ψήφιση στους εργαζόμενους, πάντα όμως μετά από διαπραγμάτευση με το σωματείο και την πλειοψηφία του, που έπαιξε σημαντικό ρόλο για να περάσουν οι επιθυμίες της εργοδοσίας αφού μαζί με τη διοίκηση της εταιρείας έβγαιναν παντού και έλεγαν ότι θα γίνουν 400 προσλήψεις, ότι θα δουλεύουν οι εργαζόμενοι λιγότερο και ότι «στο τέλος της μέρας μπορούμε να πούμε πως είναι μια καλή συμφωνία». Πράγματι, προσλήψεις έγιναν, αλλά έφυγαν και πάρα πολλοί εργαζόμενοι με το πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου που ανακοίνωσε η εταιρεία, με αποτέλεσμα σήμερα οι εργαζόμενοι να είναι τσίμα τσίμα.

Την ίδια τακτική ακολούθησε και το Δεκέμβρη του 2020, οπότε η εργοδοσία παρουσίασε στους εργαζόμενους την πρότασή της για την αναδιοργάνωση της εταιρείας, που στην ουσία περιλάμβανε μείωση του προσωπικού, είτε με την μορφή της εθελουσίας είτε με τη μορφή της λύσης συνεργασίας με εργολαβικές εταιρείες που έχουν ουσιαστικό ρόλο στην παραγωγή είτε με τη μείωση του προσωπικού ανά τεχνολογία και τη μεταφορά του σε άλλο πόστο. Θέλουν εργαζόμενους που να τα κάνουν όλα, καταργώντας στην ουσία ειδικότητες. Θέλουν να κάνουν τους τεχνικούς να δουλεύουν ως χειριστές και το ανάποδο, με αντάλλαγμα υποτυπώδεις αυξήσεις - GRADE - που τους τα στέρησαν τα προηγούμενα χρόνια, για να μην προσλάβουν νέο κόσμο. Με όλους τους τρόπους λοιπόν στοχεύει στη μείωση του προσωπικού στα τμήματα που παράγουν όλο το κέρδος για την εταιρεία. Οι εργαζόμενοι αντέδρασαν και η διοίκηση προχώρησε σε ευθείες απειλές και σε εκβιασμούς, με δηλώσεις όπως ότι «τα μέτρα θα περάσουν θέλουν δεν θέλουν οι εργαζόμενοι» και με άλλες τέτοιου τύπου δηλώσεις ή ακόμα ότι «το εργοστάσιο δεν έχει μέλλον μετά την αρνητική απόφαση των εργαζομένων». Εριχναν δηλαδή και την ευθύνη στους εργαζόμενους.

Αυτή είναι λοιπόν η πραγματικότητα για τον ...καλύτερο εργοδότη της χώρας όσο και αν προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο.

***

Οι εργαζόμενοι στην «Παπαστράτος» γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει η διευθέτηση του χρόνου εργασίας αφού δουλεύουν με κυλιόμενα ρεπό, χωρίς πλέον να γνωρίζουν τι σημαίνει Κυριακή, χωρίς να γνωρίζουν τι σημαίνει οικογενειακές στιγμές, έχοντας τεράστια επιβάρυνση στον οργανισμό τους λόγω των συνεχόμενων εναλλαγών της βάρδιας που πλέον είναι πιο συχνές από πριν. Παρουσιάζουν το νέο μοντέλο εργασίας 4x2 (κυλιόμενα 4 μέρες δουλειά - 2 ρεπό - 4 μέρες δουλειά) ως «καινοτομία», σαν να δουλεύουν οι εργαζόμενοι λιγότερες μέρες τη βδομάδα ή ακόμα και λιγότερες ώρες. Ομως, αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα για τον εργαζόμενο είναι ότι δεν υπάρχουν ούτε λιγότερες ώρες δουλειάς ούτε λιγότερες μέρες. Λένε ότι δουλεύουν οι εργαζόμενοι στην «Παπαστράτος» 37,3 ώρες τη βδομάδα κατά μέσο όρο, κάτι που για τον εργαζόμενο πρακτικά δεν έχει καμία διαφορά. Για παράδειγμα, πλέον οι 40 ώρες δουλειάς υπολογίζονται σε κυλιόμενες βάρδιες από Δευτέρα έως Κυριακή. Οταν ένας εργαζόμενος λοιπόν δουλεύει την Κυριακή το βράδυ οι 2 ώρες (22.00 - 00.00) υπολογίζονται στην προηγούμενη εργασιακή βδομάδα και οι υπόλοιπες 6 (00.00 - 06.00) στην επόμενη. Ετσι τεχνητά παρουσιάζουν ότι ο εργαζόμενος δουλεύει λιγότερες ώρες, όμως στις 37,33 ώρες δουλειάς δεν πατάει stop στη μηχανή και σχολάει, δουλεύει μέχρι τη λήξη της βάρδιας συμπληρώνοντας στην πραγματικότητα το 40ωρό του.

Οι εργαζόμενοι στην «Παπαστράτος» γνωρίζουν ακόμα πολύ καλά ότι η εταιρεία μείωσε τα πληρώματα των μηχανών, φόρτωσε ολοένα και περισσότερες αρμοδιότητες σε λιγότερους ανθρώπους, ενώ ετοιμάζει παράλληλα νέες συμβάσεις για τους εργαζόμενους στα γραφεία που το διάλειμμά τους θα το δουλεύουν πέραν του 8ωρου.

Αυτά συμβαίνουν στον ...καλύτερο εργοδότη της χώρας. Αυτά λοιπόν τα μέτρα η εταιρεία τα έχει εφαρμόσει πριν καν ψηφιστεί το νομοσχέδιο, το οποίο θα της λύσει ακόμα περισσότερο τα χέρια για να επιτεθεί στους εργαζόμενους χτυπώντας στην ουσία το μοναδικό «όπλο» που έχουν οι εργαζόμενοι, την απεργία.

Το ζητούμενο λοιπόν σήμερα για τους εργαζόμενους δεν είναι αν θα διαπραγματεύονται συλλογικά ή ατομικά ο καθένας αλλά να οργανωθούν στα ταξικά σωματεία, να παλέψουν για να μην περάσει αυτό το αντεργατικό νομοσχέδιο, να καταλάβουν ότι είναι εκείνοι που έχουν τη δύναμη στα χέρια τους, ότι είναι εκείνοι που παράγουν όλο τον πλούτο για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ότι χωρίς αυτούς δεν μπορεί να δουλέψει καμία μηχανή, κανένα εργοστάσιο. Να αξιοποιήσουν τη δύναμη που έχουν στα χέρια τους για να μη γίνουν σκλάβοι σε μια εποχή που η τεχνολογία έχει αναπτυχθεί κατακόρυφα και που υπάρχουν οι προϋποθέσεις αντί να δουλεύουμε περισσότερο και με χειρότερους όρους να δουλεύουμε λιγότερο και με καλύτερους όρους.

Καρφί στο μάτι τους

Και μόνο η αντίδραση της κυβέρνησης, της εργοδοσίας και των επιτελείων τους στην πανεργατική απεργία και στις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις της περασμένης Πέμπτης είναι απόδειξη ότι ο οργανωμένος αγώνας των εργαζομένων και η καθολική απόρριψη του νομοσχεδίου - έκτρωμα για τα Εργασιακά είναι «καρφί στο μάτι τους».

Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι παρά την προπαγάνδα και το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας σε ό,τι αφορά το νομοσχέδιο, παρά την προσπάθεια κατασυκοφάντησης των εργατικών αγώνων, παρά τον βομβαρδισμό για τις δήθεν «θετικές διατάξεις» που περιέχει το έκτρωμα, αυτό απορρίπτεται χωρίς δεύτερη κουβέντα από τη συντριπτική πλειοψηφία των συνδικάτων, που κλιμακώνουν τον αγώνα για να βρει τη θέση του στα σκουπίδια.

Ετσι και τη μέρα της απεργίας: Οχι μόνο ξαμόλησαν από το ξημέρωμα τους προπαγανδιστές τους στα αστικά ΜΜΕ για να υπερασπιστούν το ...«δικαίωμα» στην απεργοσπασία, αλλά πριν ακόμα ολοκληρωθούν οι απεργιακές συγκεντρώσεις η κυβέρνηση χρησιμοποίησε κάθε δόλιο μέσο για να «αποδείξει» ότι το απεργιακό κάλεσμα των συνδικάτων είχε μικρή απήχηση και ότι επομένως το νομοσχέδιο έχει την αποδοχή των εργαζομένων! Για τέτοια απελπισία και ξετσιπωσιά μιλάμε!

Αν όμως η κυβέρνηση θεωρεί πως «δεν έγινε δα και τίποτα» με την απεργία, συνολικά με τις αντιδράσεις των εργαζομένων, γιατί σε συνεννόηση με τους εφοπλιστές έστειλαν τις απεργιακές αποφάσεις 14 ναυτεργατικών σωματείων στα δικαστήρια, βγάζοντας παράνομη την κινητοποίησή τους;

Αν η απεργία, όπως λένε, «δεν συγκινεί» - τα ίδια ισχυριζόταν πριν μερικούς μήνες και η ηγεσία της ΓΣΕΕ - γιατί στον πυρήνα του νομοσχεδίου που φέρνουν περιέχονται νέες απαγορεύσεις και εμπόδια στο απεργιακό δικαίωμα, θωρακίζεται η απεργοσπασία, ποινικοποιείται η περιφρούρηση του απεργιακού αγώνα και συνολικότερα η συνδικαλιστική οργάνωση και δράση, κυρίως εκεί που χτυπάει η καρδιά της παραγωγής, στον χώρο δουλειάς και στο πρωτοβάθμιο σωματείο;

Γιατί αυξάνουν τα αναχώματα για ένα σωματείο να αποφασίσει απεργία και για έναν εργαζόμενο να απεργήσει; Και γιατί επιστρατεύτηκαν από το πρωί της Πέμπτης απεργοσπαστικοί μηχανισμοί, εκβιάζοντας και απειλώντας εργαζόμενους να μην απεργήσουν; Γιατί τα αστικά ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, δεν αφιέρωσαν παρά ελάχιστο χρόνο και χώρο στις μαζικότατες απεργιακές συγκεντρώσεις, αναντίστοιχο με την πρωτόγνωρη συμμετοχή σε εργατική κινητοποίηση, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια;

Απ' όπου και να το πιάσει κανείς, το ψέμα «βγάζει μάτι»...

Ούτε είναι βέβαια τυχαίο ότι από την επομένη κιόλας της απεργίας και μπροστά στην προοπτική κλιμάκωσης, εντάθηκε η επίθεση στα συνδικάτα και στη συνδικαλιστική δράση, με στοχευμένα συκοφαντικά δημοσιεύματα και παρεμβάσεις κυβερνητικών στελεχών που «βγάζουν τρελούς» όσους βλέπουν στο νομοσχέδιο την προσπάθεια να θωρακιστούν τα συμφέροντα της εργοδοσίας, σε βάρος ακόμα και των πιο στοιχειωδών εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

Την προσπάθεια αυτή συντρέχουν κόμματα και συνδικαλιστικές δυνάμεις που θέλουν είτε να φρενάρουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, είτε να αποσυντονίσουν το απεργιακό μέτωπο, είτε να αξιοποιήσουν τη γενικευμένη δυσαρέσκεια για να ψαρέψουν ψήφους σε θολά «αντιδεξιά» νερά, σερβίροντας σαν ξαναζεσταμένο πιάτο τις αυταπάτες ότι μια «άλλη», τάχα προοδευτική διαχείριση, μπορεί να εξασφαλίσει τα εργασιακά δικαιώματα ταυτόχρονα με τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

Η μαζικότητα των απεργιακών συγκεντρώσεων, το σταμάτημα της παραγωγής σε μεγάλους χώρους δουλειάς, όπως τα εργοτάξια των Κατασκευών, το λιμάνι, τα καράβια, η Ζώνη, η συμμετοχή για πρώτη φορά σε απεργία νέων εργαζομένων από διάφορους χώρους, το σταμάτημα των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς στην Αττική, οι εκατοντάδες που έκαναν το βήμα ανήμερα της απεργίας και επισφράγισαν τη συμμετοχή τους με εγγραφή στα σωματεία, η συζήτηση και αποδοχή του πλαισίου πάλης από πολύ περισσότερους εργαζόμενους, μέσα από μαζικές, συλλογικές διαδικασίες, ακόμα κι αν αυτήν τη φορά δεν συμμετείχαν στην απεργία, είναι αδιάψευστος μάρτυρας για την επιτυχία της απεργιακής μάχης που έδωσαν με αυταπάρνηση και αποφασιστικότητα εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις όλες τις προηγούμενες μέρες, απορρίπτοντας οριζόντια και κάθετα το νομοσχέδιο, καταγράφοντας βήματα στην οργάνωση της εργατικής τάξης. Με την ορμή και την πείρα αυτής της μεγάλης κινητοποίησης, κορυφώνεται σήμερα η προετοιμασία της νέας απεργίας.