Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ αφροαμερικάνος ακτιβιστής, που είχε προσπαθήσει να αποκαθηλώσει ρατσιστικό σύμβολο

Κατιούσα

Πριν από λίγους μήνες ο ακτιβιστής Muhiyidin d’Baha, μέλος της κίνησης “Black Lives Matter”, είχε προσπαθήσει κατά τη διάρκεια συγκρούσεων στο Τσάρλεστον να αρπάξει από τους ακροδεξιούς και να αποκαθηλώσει τη σημαία των Νοτίων (κατά τον αμερικάνικο εμφύλιο) που είναι σύμβολο της “λευκής υπεροχής” και των ρατσιστικών ιδεών που θεωρούν τους Αφρο-αμερικάνους πλάσματα ενός κατώτερου θεού.

Με την ενέργειά του αυτή, που έγινε στο πλαίσιο της απόκρουσης από διαδηλωτές ρατσιστικών-φασιστικών προκλήσεων, ο Muhiyidin d’Baha είχε γίνει σύμβολο για το αντιφασιστικό κίνημα, ταυτόχρονα όμως μπήκε στο στόχαστρο ακροδεξιών οργανώσεων.

Τις προάλλες ο Muhiyidin d’Baha πυροβολήθηκε θανάσιμα σε δρόμο της Νέας Ορλεάνης, καθώς επέβαινε στο ποδήλατό του. Προφανώς κάποιοι δεν μπορούσαν να ξεχάσουν την “προσβολή” απέναντι στα ρατσιστικά σύμβολά τους και το ξεπλήρωσαν δολοφονώντας τον εν ψυχρώ.

Η αστυνομία θεωρεί προς το παρόν ανεξακρίβωτα τα κίνητρα της δολοφονίας και δε θα ήταν καθόλου απίθανο να επιχειρεί να συγκαλύψει την υπόθεση και τους γνωστούς-άγνωστους δράστες. Οι ρατσιστικές οργανώσεις στις ΗΠΑ αποτελούν άλλωστε (παρα)κράτος εν κράτει κι έχουν εξασφαλισμένη ασυλία, ιδίως μετά την εκλογή της κυβέρνησης Τραμπ.

Όταν η λήγουσα είναι μακρά

Παρασκευή, μετά από Τσικνοπέμπτη και να σου πουν να γράψεις κείμενο για ιστολόγιο... Μη σου τύχει! Χίλιες φορές να τα παρατήσω και ν' ανηφορίσω κατά το Γαλάτσι για κανένα τσίπουρο. Κι αν στ' ανηφόρισμα γυρίσω και το ρολόι καμμιά τριανταριά χρόνια πίσω... ποιός ξέρει; Μπορεί εκεί στον καφενέ ν' ανταμώσω τον Γιώργη τον Μουφλουζέλη, να κάτσουμε παρέα στο τραπέζι και να πιω το τσίπουρό μου ακούγοντας ιστορίες από τα παλιά...

Τον πρώτο μου στίχο τον είχα γράψει προπολεμικώς, όταν βγήκα από την Χωροφυλακή. "Να κι ο μπάτσος που φερμάρει, στη γωνία, στο φανάρι". Άμα το 'γραψα, κόντεψα να τρελαθώ απ’ τη χαρά μου. Δεν ήτανε σπουδαίο πράγμα αλλά λέω: για να γράψεις αυτό, θα γράψεις κι άλλα πράγματα.

Εν πάση περιπτώσει, εκείνο τον καιρό που ήρθα εδώ, το '58, το ρεμπέτικο τραγούδι είχε μεγάλη κάμψη. Από το 1946 το ρεμπέτικο έπεσε. Το πνίξανε τα ινδιάνικα και τ' αρχοντορεμπέτικα, αυτά του Μανώλη Τραμπαρίφα και κάτι ξέρω 'γω τι, που γράφανε οι επιτήδειοι. Ήτανε και τα χρόνια ανάποδα: κατοχή πρώτα, εμφύλιος ύστερα και τα λοιπά. Τα πάνω κάτω. Δεν ήξερες που στεκόσουνα, να πούμε. Ο κόσμος κουνιότανε, ερχότανε όλοι στην Αθήνα γενικώς και βγαίνανε κάτι μόδες καινούριες σε όλα. Δεν την έβγαζες πια με τα ψέματα. Έπρεπε να την βολέψεις, να πας εκεί που είναι το χρήμα και ο συρμός. Οι ρεμπέτες δύσκολο ν’ αλλάξουμε, οι παλαιοί. Δε νογάγαμε και πολλά. Τα λέω τώρα, εγώ, εκ των υστέρων.

Εν πάση περιπτώσει, κάτι νεώτεροι το ανθιστήκανε και πέσανε και πολλοί επιτήδειοι απ' όξω. Είχε αρχίσει και πολύ απαγορεύεται και πολλή λογοκρισία. Αυτοί που διαβάζουνε από μέσα. Και οι εταιρείες κοιτάζουνε το κέρδος τους, βέβαια, οι άνθρωποι. Αυτή είναι η δουλειά τους. Και φταίνε και οι ρεμπέτες. Το ρίξανε στο κλαψιάρικο. Μια γρίνια, ρε παιδί μου, ένα αλλόκοτο πράμα. Και τα λόγια τους τα ίδια, τα ίδια. Πάρε για παράδειγμα το "Τον Χάρο τον αντάμωσαν". Ξέρεις τι είναι ο χάρος τον αντάμωσαν; Είναι η "Πασαλιμανιώτισσα" η παλιά: "Βρε Πασαλιμανιώτισσα γλυκιά μου ζωντοχήρα". Βγάλανε τα λόγια και βάλανε χάρο. (Καλά, αυτό εγινόταν και γίνεται). Αλλά ύστερα, είδανε ότι πήρε φόρα ο Χάρος, αρχίσανε με τον Χάρο, με τον Χάρο... Παραχαραδιάσανε όλοι.

Κατεβαίνω μια μέρα κάτω σ' ένα υπόγειο, εκεί στην Ομόνοια γύρω. Σατωβριάνδου. Ήτανε ένα υπόγειο, ένα μαγαζάκι και ήτανε μπροστά τρία μπουζουκάκια, τρεις νεαροί οι οποίοι χιωτίζανε. Θα πεί, είχανε δάχτυλα με περισσότερη γρηγοράδα και μπορούσανε και παίζανε τα τραγούδια του Χιώτη, που έπρεπε να είσαι δεξιοτέχνης. Και πίσω από τα παιδιά αυτά ήτανε ο Μάρκος. Ο διάσημος ο Μάρκος! Αυτό το όνομα, αυτός ο λάτρης όλων των ρεμπέτηδων! Τον είχανε από πίσω και βαστούσε το μπουζούκι και κουνούσε τα χέρια του. Κατέβηκε από το πάλκο.

"Τι χαμπάρια Γιώργη; Πώς πάει η Μυτιλήνη;"

Του λέω: "Ρε Μάρκο, τι κάνεις εδώ;"

"Τι να κάαανω;" Έτσι όπως μιλούσε και βαριά.

"Τι θα πεί τι να κάνεις; Εσύ είσαι μουσικός μεγάλος. Εγώ -λέω- δεν είμαι τίποτα. Ούτε με ξέρει κανείς αν παίζω μπουζούκι ή αν δεν παίζω. Και παγαίνω σ’ ένα ταβερνάκι, εκεί στη γειτονιά, και κάθομαι παραπέρα και παίζω πέντε πενιές κι έρχεται ο ένας και με δίνει ένα τάλιρο, έρχεται ο άλλος με δίνει ένα τάλιρο κι έχω την αξιοπρέπειά μου και παίζω και πέντε πράματα. Κι αν πάρω δυο τάλιρα ή μισό ή ένα, ξέρω ότι το παίρνει η αξία μου, εγώ δηλαδή. Περιμένεις εδώ να παίξουνε τα πιτσιρίκια, που στο μπουζούκι δεν είναι παιδιά σου, ούτε εγγόνια σου. Για πάρε -λέω- το μπουζούκι και τράβα κατά τη γειτονιά σου που σε ξέρουνε και οι πέτρες. Πήγαινε σ’ ένα κουτουκάκι, κάτσε, βάλε μπροστά σου ένα μισόκιλο κρασί, βάλε το πόδι σου το ένα πα' στ' άλλο, ρίξε πέντε πενιές. Θα βρεθεί ένας να πει "για δε, ρε Μάρκο, πιάστα αυτά και ρίξε μας ένα ταξίμι".

"Να δω", λέει. Κι έμεινε.

Πόλυ Πάνου, Μπάμπης Γκολές, Γιώργης Μουφλουζέλης

Πολλές φορές παίρνω μουσικές από βαθιές, παλιές ρίζες και τις μετατρέπω ανάλογα με τα λόγια. Το κάνω και με τα λόγια αυτό. Τις μουσικές τις γράφανε -ποιοι να σου πώ;- παλιοί βιολιτζήδες, άγνωστοι άνθρωποι, παλιοί μουσικάντες, κάτι Τούντες, κάτι ξέρω 'γω τι. Αυτοί είχανε μέσα την τούρκικη, την αράβικη μουσική και των πατριωτών μας της Ανατολής. Αυτό που κάνω εγώ γίνεται παλιόθεν. Το έκανε ο λαός. Αυτά τα έβγαλε ο λαός και ό,τι έβγαλε ο λαός στέκονται. Γιατί ένας χαβάς, ένα τραγούδι θέλει καιρό για να στρώσει. Πρέπει να περάσει από πολλά στόματα, από πολλά πανηγύρια, από πολλά μεράκια. Κι έρχεται και στρογγυλεύει σαν το βότσαλο στην ακρογιαλιά. Ένα ωραίο πράμα, ένα τεφαρίκι. Μπορώ να σου πω ότι και μια γριούλα, που τηγανίζει ψάρια στην αυλή της και της ήρθε να τραγουδήσει ένα τραγουδάκι μπορεί κι αυτή ν’ αλλάξει δυο λέξεις και να ακούγεται καλύτερα. Άκου να δεις, αν το πιστεύεις αυτό. Μου είπε μια φορά ένας κύριος -πολύ μορφωμένος κύριος, διαβασμένος κάργα- ότι και ο Όμηρος την ίδια δουλειά έκανε! Ανατολίτης κι αυτός. Τι έχει βγάλει, ρε παιδί, αυτή η Ανατολή!

Εγώ δεν ντρέπομαι να λέω την αλήθεια, ότι επήρα από δω κι ότι αυτό το πήρα από εκεί... Γιατί γράφω και τα δικά μου, του Γιώργη του Μουφλουζέλη. Δικά του έγραψε κι ο Μπαγιαντέρας, τραγούδια πάρα πολύ ωραία. Ο Μπαγιαντέρας -δεν ξέρω τι γράμματα ξέρει ο άνθρωπος- ξέρω να πω ότι έγραψε πάρα πολύ ωραία τραγούδια με στίχο δυνατό: "Παρηγοριά ζητούσα κάθε βράδυ", "Ήμουνα μοναχός μέσ' στο σκοτάδι". Ένα ωραίο τραγούδι. Το άλλο: "Ξεκινά μια ψαροπούλα". Το άλλο που λέγει: "Καπνουλού μου έμορφη". Έγραψε το Χατζηκυριάκειο, έγραψε ωραία σουξεδάκια.

Και ο Παπαϊωάννου. Δικά του ωραία τραγούδια: "Η Βαγγελίτσα", "Η Φαληριώτισσα". Αντιθέτως τώρα, κάτι άλλοι, που έχουνε και μεγαλύτερα ονόματα, έχουνε αρπάξει πολύ πράμα. Δεν κατηγορούμε κανένα. Τη δουλειά του έκανε ο καθένας, κατά τη δύναμή του και το μυαλό του. Αλλά να το λες ρε κύριε! Πρέπει να είσαι λεβέντης για να λέγεσαι ρεμπέτης.

Αυτά τα παλιά, που λέγανε στους τεκέδες, μια λέξη ο ένας, μια λέξη ο άλλος κι έβγαινε το τραγούδι απά' στη σούρα, τα πιάσανε αυτοί οι συνθέτες οι μεγάλοι, βάλανε τα όνοματά τους και τα βγάλανε δίσκο ο άλφας και ο βήτας. Αυτά, που έφτιαξε παλιόθεν ο λαός και τα βρήκαμε τελειωμένα και αδέσποτα -ελεύθερα, ωραία πράματα για όλους- πέσαμε απάνω κι όποιος προλάβει και τα δηλώσει στ' όνομά του. Σαν τσ' οικοπεδοφάγοι. Το ρεμπέτικο το περιφράξανε με τις υπογραφές. Κι αν μαράζωσε το γνήσιο ρεμπέτικο, μαράζωσε κι απ' αυτές τις υπογραφές. Γιατί η υπογραφή σήμερα εξαργυρώνεται στις εταιρείες. Είναι επιταγή. Πού να ζυγώσεις εσύ να πιάσεις το παλιό; Να τ' αλλάξεις, να το φέρεις στον καιρό σου; Βάζει ο άλλος τις φωνές: Βγάλε κύριε, το χέρι σου απ’ την τσέπη μου. Μερικοί από δαύτους, αδερφέ μου, δεν είναι συνθέτες, είναι μόλυνση του περιβάλλοντος.

Θόδωρος Δερβενιώτης, Σοφία Διαμαντή, Γιώργης Μουφλουζέλης
(Φωτογραφία από το οπισθόφυλλο του άλμπουμ "Τα μεράκια του Μουφλουζέλη")

Να πούμε και για μερικούς τραγουδιστές; Αυτούς τους βγάζουνε σήμερα οι εταιρείες με τις κλάσεις, όπως στο στρατό. Σου βάζει ένα ρολόι χρυσό εδώ πέρα και παίρνει το μικρόφωνο και κακαρίζει και παίζουν τα μπουζούκια δίπλα κι αυτός δεν ξέρει τι θα πει μπουζούκι, τι θα πει ταξίμι δεν ξέρει. Τον βάλανε κι είπε ένα τραγούδι, επειδή είχε μια σχετική φωνούλα, το μικρόφωνο την μεγαλώνει από μέσα, από την κονσόλα, οι τεχνικοί τον κάνανε πιο πρίμο, πιο μπάσο, τον πιάσανε. Ε, αυτόν αν τον ακούσεις παραπέρα, δε μετρά.

Τεχνικοί; Έχει κάτι καλά μαστόρια. Έχει και κάτι άλλοι, που μόνο τον έξυπνο ξέρουν να κάνουν. Ξέρεις τι τραγούδια έχουν χαλάσει; Τραγούδια που αλλιώς τα σκεφτόμουνα, αλλιώς τα ακούω. Και τσαντίζομαι. Πολύ τσαντίζομαι. Έβαζα μέσα όργανα και τα βγάζανε. Σ’ ένα τραγούδι, στο τέλος του στίχου, άφησα νότες επίτηδες κι έβαλα ένα κομπολογάκι κι ένα ποτηράκι να κάνουν ντριν-ντριν-ντριν και το βγάλανε κι ακούς μονάχα ένα νταγκ- νταγκ- νταγκ από ξερά όργανα κι είναι σα να χτυπάει μια γκαζόκασα. Τ' ακούω και γίνομαι μπαρούτι. Αυτοί δεν ξέρανε απ' αυτά τα πράματα. Ενώ εγώ που το 'βαλα, κάπου το 'χω ακούσει: σ' ένα ντεκέ. Κάποιος έπαιζε το μπαγλαμά κι ένας άλλος χτυπούσε το κομπολόι στο ποτηράκι του συνοδεία. Δεν είχανε κιθάρα. Ακομπανιάριζε ο άλλος στη σούρα του. Δεν τα 'χουνε ζήσει αυτά αυτοί οι άνθρωποι. Αυτοί εζήσανε στα γραφεία της Πλατείας Συντάγματος. Θα βγάλανε και κανένα γυμνάσιο. Τέλος πάντων...


[Αποσπάσματα από το "Όταν η λήγουσα είναι μακρά" (Δωδώνη, 1979), βιβλίο με αυτοβιογραφικά στοιχεία και ιστορίες που διηγήθηκε ο Γιώργης Μουφλουζέλης στον Φώτη Μεσθεναίο.]

Καταδικάστηκε σε 12 μήνες φυλάκιση ο χρυσαυγίτης βουλευτής Ιωάννης Σαχινίδης

Κατιούσα

Πριν από λίγη ώρα τελείωσε η δίκη του χρυσαυγίτη βουλευτή Ιωάννη Σαχινίδη. Η δίκη αφορούσε μήνυση που είχε καταθέσει εναντίον του η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη, γιατί το Δεκέμβρη του 15, στη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, ο Σαχινίδης την είχε αποκαλέσει “θηλυκό Στάλιν” και την θεώρησε προκλητικά ως ηθικό αυτουργό για τη δολοφονία δύο μελών της Χρυσής Αυγής, το Νοέμβρη του 13′.

Η Βουλή είχε αποφασίσει την άρση της ασυλίας του Ι. Σαχινίδη και πριν από λίγη ώρα το Α’ τριμελές Εφετείο Αθηνών εξέδωσε απόφαση, με την οποία τον καταδικάζει σε 12 μήνες φυλάκιση.
Πρόκειται για μια πρώτη μικρή αλλά ουσιαστική νίκη ενάντια στην ασυδοσία των φασιστοειδών, που μέχρι τώρα ενεργούσαν και προκαλούσαν έχοντας το ακαταλόγιστο. Κι είναι ευχής έργο -χωρίς καμία αυταπάτη προφανώς για το ρόλο και τα όρια της αστικής δικαιοσύνης- να αποτελέσει αυτή η απόφαση προπομπό για τη δίκη των μεγάλων κεφαλιών της Χρυσής Αυγής, που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Καταγράφουμε την είδηση που έρχεται “επί του πιεστηρίου”, και επιφυλασσόμαστε να επανέλθουμε στη συνέχεια με περισσότερες λεπτομέρειες.

Την ΒΟΥΛΓΑΡΑ. -ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΑ

Αυτό, Είναι εριστικά πατριωτικό ?

Οκτώβρης 1944, Απελευθέρωση. Οι ηθοποιοί στην πρώτη γραμμή. Διακρίνονται οι Καίτη Ντιριντάουα, Αννα Λώρη και ο Σπ. Πατρίκιος, πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (Φωτογραφία από το Αρχείο ΣΕΗ)

Στις 9 του Φλεβάρη 1996, έφυγε από τη ζωή η κομμουνίστρια ηθοποιός, χορεύτρια και τραγουδίστρια Καίτη (Κατερίνα) Οικονόμου, περισσότερο γνωστή ως Ντιριντάουα.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1920 και σπούδασε χορό στις σχολές Μοριάνοβ και Ζουρούδη. Από πολύ μικρή ρίχτηκε στη βιοπάλη, στη συνέχεια δούλεψε σε βαριετέ και σε «μπουλούκια», μέχρι που το 1937 ο Αττίκ την προσέλαβε στην περίφημη «Μάντρα» του. “Ντιριντάουα” ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο που της έδωσαν ο Ορέστης Λάσκος και ο Αττίκ. Η ίδια διηγήθηκε σε συνέντευξή της στο Ριζοσπάστη:

«Είχαμε πάει περιοδεία στην Αίγυπτο. Είχε τελειώσει ο πόλεμος των Ιταλών στην Αβησσυνία και οι μάχες στην πόλη Ντιριντάουα. Ήμουνα μικρή, ακόμα, ευλύγιστη και μαυροτσούκαλο και μ’ έβγαλαν Ντιριντάουα».

Στη συνέχεια δούλεψε στο Θίασο του Μακέδου, πρωταγωνίστρια, ως τα πρώτα χρόνια της Κατοχής (1942). Στην Κατοχή εντάχτηκε στο ΕΑΜ. Φυλακίστηκε και μετά την κατάρρευση των Ιταλών ξανάρχισε να παίζει, αλλά και να αγωνίζεται μέσα από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ Θεάτρου.

“Το καλοκαίρι του 1942, στο καταπλημμυρισμένο από πλήθη θερινό Κέντρο “Αλκαζάρ” η Ντιριντάουα βγήκε στη σκηνή με απαράμιλλο θάρρος και φώναξε στον κόσμο: “Με συκοφαντούν ότι πρόδωσα Αγγλους. Είναι ψέμα. Εγώ είμαι Ελληνίδα! Ζήτω η Ελλάς – ζήτω η Αγγλία! “. Το τόλμημά της το πλήρωσε ακριβά: Οι Ιταλοί τη δίκασαν σε 1 χρόνο φυλακή και της απαγόρευσαν να εμφανισθεί ξανά σε θέατρο. Η συνειδητή καλλιτέχνιδα, μετά την αποφυλάκισή της, πήρε μέρος σε όλους τους αγώνες, τις διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις του λαού κατά των καταχτητών. Είναι φυσικό τα ντόπια όργανα του φασισμού να εκφράζουν με τέτοια λύσσα το τυφλό μίσος τους ενάντια σε μια λαμπρή, αλύγιστη και πρωτοπόρα Ελληνίδα.” (Από ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη)

Μετά τα Δεκεμβριανά συμμετείχε σ’ έναν ΕΑΜίτικο θίασο με τους: Γιαννίδη, Βεάκη, Παπαθανασίου, Παϊζη, Μανέλη, Ζέη, Οικονομίδη, που γύριζε την Ελλάδα. Με τη συμφωνία της Βάρκιζας γύρισαν στην Αθήνα και κρύφτηκαν.

Η Καίτη Ντιριντάουα κρυβόταν εφτά μήνες, μέχρι που ο επιχειρηματίας του θεάτρου “Ερμής” – το σημερινό “Βέμπο” – της πρότεινε να δουλέψει. Από εκείνη την περίοδο η ηθοποιός, πάντα συγκινημένη, θυμόταν την επίθεση των χιτών μέρα πρεμιέρας. «Μπαίνοντας στο θέατρο, αντί για καλή επιτυχία, άκουγα να μου λένε «καλή ψυχή».

«Τη Βουλγάρα. Να σφάξουμε τη Βουλγάρα»!

Την Τετάρτη 20 του Ιούνη 1945, το βράδυ, τρομοκρατικές ομάδες χιτών, δοσιλόγων και άλλων αποβρασμάτων που δρούσαν ασύδοτα την περίοδο του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος πραγματοποίησαν δολοφονική επιδρομή στα Θέατρα “Ερμής” και “Λυρικόν” και επιτέθηκαν με βαναυσότητα εναντίον ηθοποιών και θεατών. 

Ο Ριζοσπάστης κατέγραψε στις σελίδες του το βάρβαρο γεγονός και δύο μέρες μετά, στις 22 του Ιούνη έδωσε, με πλήθος λεπτομερειών, ολοκληρωμένο ρεπορτάζ, όπου ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:

«(…)Η ετοιμαζόμενη δολοφονική επίθεση διαφημιζότανε από τους ίδιους τους γκάγκστερς, οι οποίοι ένοπλοι και συντεταγμένοι κατά ομάδες είχαν ξεκινήσει από τα συνοικιακά κέντρα της Χ και είχαν πιάσει τις γωνίες των γύρω από τον “Ερμή” δρόμων αποφασισμένοι να σφάξουν, όπως έλεγαν, τη “Βουλγάρα”, όπως οι απάτριδες αποκαλούσαν τη δημοφιλή καλλιτέχνιδα και αγωνίστρια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα Καίτη Ντιριντάουα.

(…) Στις 9.32 ακριβώς ένας χίτης από τη γαλαρία βγήκε και τους εσχεδίασε με τα χέρια του το συμβολικό σύνθημα Χ. Επακολούθησε η έφοδος.

Ηταν η ώρα ακριβώς που έκανε την εμφάνισή της η Ντιριντάουα. Μέσα στη θύελλα των χειροκροτημάτων και των λαϊκών εκδηλώσεων που υποδέχτηκε την καλλιτέχνιδα, οι γενίτσαροι της Χ εξαπέλυσαν την επίθεσή τους. Στην αρχή με αποδοκιμασίες και ακατονόμαστες βρισιές, έπειτα με καταιγισμό από πέτρες, αυγά και λεμόνια και στο τέλος με πυροβολισμούς προς τη σκηνή. Επακολούθησε πανδαιμόνιο. Οι θεατές και οι ηθοποιοί διατήρησαν την ψυχραιμία τους. Οι επιδρομείς, βλέποντας την εγκληματική ανοχή της αστυνομίας, πήραν θάρρος και όρμησαν προς τη σκηνή η οποία είχε κατέβει στο μεταξύ. Με ριπές αυτομάτων και περιστρόφων ανέβηκαν φωνάζοντας:

– Τη Βουλγάρα. Να σφάξουμε τη Βουλγάρα.

Όπως είναι γνωστό, από τους πυροβολισμούς και τα ρόπαλα των καννιβάλων τραυματίστηκαν θανάσιμα ο ηθοποιός Σταύρος Ιατρίδης και ελαφρότερα ο ηθοποιός Πατρίκιος, καθώς επίσης και περί τους δέκα θεατές, ανάμεσα στους οποίους ο Α. Δαμιανάκης σοβαρά στο κεφάλι. Πρέπει να σημειωθεί ότι το εγκληματικό σχέδιο της δολοφονίας της Ντιριντάουα ματαιώθηκε από τη σθεναρή στάση πενταμελούς ομάδας της Γενικής Ασφάλειας, η οποία με αποφασιστικότητα εμπόδισε τους δολοφόνους να πλησιάσουν στο καμαρίνι της καλλιτέχνιδας. Αναφέρουμε την περίπτωση αυτή γιατί είναι η μοναδική εξαίρεση της σκανδαλωδώς ανεκτικής απέναντι των χιτών στάσης όλης της άλλης αστυνομικής δύναμης. (…)

Καίτη Οικονόμου – Ντιριντάουα (1920-1996)

ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΝΤΙΡΙΝΤΑΟΥΑ

Συντάκτης μας είδε την Ντιριντάουα που φιλοξενείται στα γραφεία της Γεν. Ασφάλειας για να προστατευθεί. Μας αφηγήθηκε ως εξής τα γεγονότα:

– Αρκετές μέρες πριν από την παράσταση άρχισαν οι απειλές, τα τρομοκρατικά τηλεφωνήματα και οι επιδρομές. Προ δέκα ημερών, στις 3 η ώρα τη νύχτα, πήγαν δύο εθνοφύλακες στο σπίτι μου και με φοβέρισαν ότι θα με σκοτώσουν. Είκοσι λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση είχα επίσημη σχεδόν ειδοποίηση ότι οι χίτες του Θησείου ετοιμάζονται να κατέβουν “εν σώματι” να με σκοτώσουν. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Σε καμμιά πρόκληση δεν προέβην – το είδε αυτό ο κόσμος. Αυτοί είχαν αποφασίσει να με χτυπήσουν. Οταν ανέβηκα πάνω στη σκηνή, οι χίτες τράβηξαν κατ’ ευθείαν προς στο καμαρίνι μου πυροβολώντας. Με έσωσε ένα ευσυνείδητο όργανο της Γεν. Ασφάλειας, που στάθηκε με το αυτόματό του μπροστά στην πόρτα μου και τους εμπόδισε”.

Μεγάλο κίνδυνο διέτρεξε η καλλιτέχνιδα και την ώρα που έφευγε από το θέατρο. Ο αξιωματικός της Εθνοφυλακής της συνιστούσε να μη βγει ακόμα. Ο κ. Κανελλόπουλος, όμως, αστυνομικός διαμερισματάρχης, της είπε: Οχι να βγεις κι εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη. Καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητο, ένας χίτης την ανεγνώρισε και φώναξε: “Η Ντιριντάουα, απάνω της! “.

Το αυτοκίνητο, χωρίς αστυνομική συνοδεία, ξεκίνησε. Τρεις χίτες τρέχουν καταπόδι. Ο ένας το φθάνει και πηδά στο μαρσπιέ και αρπάζει τη μητέρα της καλλιτέχνιδας απ’ τον ώμο. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν πυροβολισμοί απ’ έξω και ο επιτεθής έπεσε χτυπημένος μέσα στο αυτοκίνητο. Η αστυνομία προσπάθησε να στηρίξει κατηγορία κατά της γρηάς μητέρας της Ντιριντάουα, ότι αυτή δήθεν είχε πιστόλι και… πυροβόλησε. Η ιατροδικαστική φυσικά εξέταση απέδειξε, ότι η σφαίρα ήρθε απ’ έξω, ασφαλώς απ’ τους ίδιους του χίτες, που πυροβολούσαν το αυτοκίνητο για να τρυπήσουν τα λάστιχα και να το σταματήσουν.»

Η Καίτη Ντιριντάουα κατάφερε να διαφύγει και τότε αρχίζουν οι διώξεις και η παρανομία. Μεγάλη Βδομάδα του 1947 βρέθηκε στο Μεταγωγών. Στη συνέχεια εξορία, πρώτα Μακρόνησος, μετά στη Χίο και στο Τρίκερι. Τα πόδια της σακατεύτηκαν. Έπαθε οξεία ρευματική αρθρίτιδα. Για αρκετά χρόνια πάλευε να ξαναπαίξει.

«Αγάπησα τον αγώνα περισσότερο απ’ το θέατρο. Είμαι ευχαριστημένη που μπόρεσα να βάλω ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα του λαού μας για τη δημοκρατία. Τη δημοκρατία που πιστεύουμε εμείς, την πραγματική. Είμαι περήφανη που κάτι πρόσφερα σ’ αυτό τον αγώνα», έλεγε.

Έπαιξε στο θέατρο ως το 1966. Πέθανε από ανακοπή της καρδιάς, σχεδόν ξεχασμένη, στις 9 του Φλεβάρη 1996, σε ηλικία 75 ετών.

«Είναι η μοίρα του ηθοποιού», έλεγε στο Ριζοσπάστη, «να τον λησμονούν όταν αποσύρεται. Βγήκα στη σκηνή 6-7 χρονών παιδί και πέρασα τόσα και τόσα… Άλλοι θορύβησαν πολύ γύρω από το πρόσωπό μου… Οι αντίπαλοι του αγώνα του λαού μας»…

Από Κατιούσα 

ΕΑΜ Ηθοποιών Εθνική Αντίσταση Θέατρο Καίτη Ντιριντάουα Οργάνωση "Χ"

Ο «διαβολικά» καλός ιμπεριαλισμός αρνείται βίζα στην ΠΣΟ!

Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία καταγγέλλει την άρνηση των ΗΠΑ για έκδοση βίζας στον Γενικό Γραμματέα της, Γιώργο Μαυρίκο

Σύμφωνα με την καταγγελία, το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, έχει εντάξει την ΠΣΟ στην υπηρεσία «Terrorist Travel» που απευθύνονται «τρομοκρατικές οργανώσεις».

Όπως αναφέρει η ΠΣΟ:

«Μεθοδεύσεις προβοκατόρικες και απαράδεκτες. Η ΠΣΟ είναι μια μαζική, ταξική, διεθνής Συνδικαλιστική Οργάνωση με 92 εκατομμύρια μέλη σε 126 χώρες του κόσμου. Από την ίδρυσή της, τον Οκτώβρη του 1945 έως σήμερα, είναι δημόσια και γνωστή η ιστορία της. Ποτέ δεν προσκύνησε τους ιμπεριαλιστές. Ποτέ δεν προσκύνησε τις πολυεθνικές. Ούτε τώρα θα πουλήσει την ιστορία της».

Αναλυτικά η καταγγελία της ΠΣΟ:

Αθήνα, 08.02.2018

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

Θέμα: Μη χορήγηση βίζας στον Γενικό Γραμματέα της ΠΣΟ από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Ως Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία καταγγέλλουμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ που αρνήθηκε να χορηγήσει βίζα εισόδου στις ΗΠΑ, στον Γενικό Γραμματέα της Γεώργιο Μαυρίκο.

Ο Γενικός Γραμματέας της ΠΣΟ έχει προγραμματίσει επίσκεψη στις ΗΠΑ τον Μάρτιο του 2018 για να παραστεί σε εκδήλωση των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, όπου είναι μόνιμος εκπρόσωπος της ΠΣΟ,

και για να συμμετάσχει σαν κεντρικός ομιλητής στην ετήσια συνδικαλιστική συνάντηση Συνδικαλιστικών οργανώσεων μελών και φίλων της ΠΣΟ που θα γίνει τον ίδιο μήνα στην πόλη του
Λος Άντζελες στις ΗΠΑ.

Ακολουθήσαμε τη διαδικασία του ESTA αλλά δυστυχώς η επίμονη απάντηση από την πλευρά των αρμόδιων κρατικών αρχών των ΗΠΑ, ήταν αρνητική.

Η στάση αυτή του Υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ είναι αντιδημοκρατική και στόχο έχει να εμποδίσει την ελεύθερη συνδικαλιστική δράση και την ισχυροποίηση του αγωνιστικού συνδικαλιστικού κινήματος των Εργαζομένων στις ΗΠΑ.

Ταυτόχρονα είναι μια μεθοδευμένη διάκριση σε βάρος της ΠΣΟ και του δικαιώματός της να ασκεί το ρόλο της στα Ηνωμένα Έθνη, ρόλο που κατέχει από το 1945 μέχρι σήμερα.

Στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ δεν είναι αρεστή η συνεπής αντιιμπεριαλιστική και αντιμονοπωλιακή γραμμή της ΠΣΟ, και νομίζουν ότι με αντιδημοκρατικές απαγορεύσεις θα σταματήσουν τη διεθνιστική μας δράση υπέρ των λαών που αγωνίζονται για να αποφασίζουν μόνοι τους, ελεύθερα και δημοκρατικά για το παρόν και το μέλλον τους.

Αυτό όμως δεν θα το πετύχουν ποτέ

Όσες ανελεύθερες, όσες αντιδημοκρατικές, όσες ρατσιστικές διακρίσεις κι αν κάνουν, σε βάρος του διεθνούς αγωνιστικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Απευθυνθήκαμε επίσης στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα χωρίς να πάρουμε θετική απάντηση.

Ενημερώθηκε κι ο Υπ. Εξωτερικών της Ελλάδας, αλλά η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ακροδεξιών ΑΝΕΛ, ούτε θέλουν ούτε μπορούν να εξασφαλίσουν το δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης των πολιτών της Ελλάδας στις ΗΠΑ.

Την ίδια στιγμή, Συνδικαλιστικές Οργανώσεις στις ΗΠΑ έστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας στον Υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ, κ. Τίλερσον, χωρίς μέχρι σήμερα να δοθεί θετική λύση.

Σε όλες αυτές τις νόμιμες ενέργειες που προβήκαμε για να χορηγηθεί βίζα, η απάντηση των αρμόδιων αρχών των ΗΠΑ ήταν να απευθυνθούμε στην υπηρεσία «Terrorist Travel» που απευθύνονται «τρομοκρατικές οργανώσεις».

Μεθοδεύσεις προβοκατόρικες κι απαράδεκτες

Η ΠΣΟ είναι μια μαζική, ταξική, διεθνής Συνδικαλιστική Οργάνωση με 92 εκατομμύρια μέλη σε 126 χώρες του κόσμου.

Από την ίδρυσή της, τον Οκτώβρη του 1945 έως σήμερα, είναι δημόσια και γνωστή η ιστορία της.

Ποτέ δεν προσκύνησε τους ιμπεριαλιστές. Ποτέ δεν προσκύνησε τις πολυεθνικές. Ούτε τώρα θα πουλήσει την ιστορία της.

Ταυτόχρονα, η απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ του Γενικού Γραμματέα της ΠΣΟ αναδεικνύει και ένα ακόμα θέμα:

Πώς εξασφαλιζεται η λειτουργία διεθνών οργανισμών στις ΗΠΑ, όταν η κυβέρνησή τους αυθαίρετα καθορίζει αντιδημοκρατικούς κανόνες κι αυθαίρετους περιορισμούς για την χορήγηση βίζας;

Περιμένουμε με ενδιαφέρον τη θέση των αρμόδιων υπηρεσιών των Ηνωμένων Εθνών πάνω σε αυτό το θέμα, αφού στον νόμιμο εκπρόσωπο της ΠΣΟ οι ΗΠΑ απαγορεύουν την είσοδο στη χώρα που έχει έδρα ο ΟΗΕ.

Με βάση όλη αυτή την κατάσταση ζητάμε να χορηγηθεί νόμιμη βίζα στον Γενικό Γραμματέα της ΠΣΟ και να σταματήσουν οι διακρίσεις σε βάρος των στελεχών της ΠΣΟ.

Διαβεβαιώνουμε τους εργαζόμενους των ΗΠΑ ότι ανεξάρτητα από τις δυσκολίες και τα όποια εμπόδια, η ΠΣΟ θα σταθεί δίπλα τους στους δίκαιους αγώνες τους.

Ο Διεθνισμός και η αλληλεγγύη είναι τα ανίκητα όπλα των εργαζομένων και των λαών.

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

Πηγή: 902.gr

(Visited 12 times, 6 visits today)

Μοιραστείτε το!

Τα πιο ακριβά όμως κρύβονται στο βάθος του μυαλού σου

Στους δρόμους μέσα αν θες να βρεις κομμάτια του εαυτού σου
Να πας εκεί που βρίσκουνε κρυψώνες να κρυφτούν
Τα πιο ακριβά όμως κρύβονται στο βάθος του μυαλού σου
Μα θα τρομάξεις αν τα βρεις κι αυτά θα φοβηθούν

Ο κόσμος του «έμπορα» Νovartis:475.000 $ για να Σωθεί το Παιδί

Αν η ερώτηση είναι «το παιδί σου ή 475.000$», η απάντηση ποια είναι;

Νovartis: Πουλάει θεραπεία για τη λευχαιμία 475.000 δολάρια. ΤΑ ΕΧΕΙΣ ??… 

Γράφει η Σοφία Χουδαλάκη !!

Όταν αρρωσταίνει ένα παιδί, αρρωσταίνει το αύριο του κόσμου. Όταν αυτό το παιδί το έχεις κρατήσει αγκαλιά, ξέρεις ότι στην ερώτηση «το παιδί σου ή τη ζωή σου» η απάντηση είναι αυθόρμητη «τη ζωή μου, αλλά μη μου αγγίξεις το παιδί».

 Αν η ερώτηση είναι «το παιδί σου ή 475.000$», η απάντηση ποια είναι;

Ένας ψίθυρος μόνο μπορεί να είναι η απάντηση, ένα βουβό μέτρημα. 

Αν είσαι από τους τυχερούς που ακόμα βγάζουν ένα χιλιάρικο τον μήνα, χρειάζεσαι 475 μήνες για να αποταμιεύσεις αυτό το ποσό. Οι 475 μήνες μεταφράζονται σε 39 χρόνια και 6 μήνες δουλειάς, χωρίς ούτε 1 ευρώ έξοδα. Χωρίς φαί, χωρίς νερό, χωρίς εφορία, χωρίς ζωή. Τα 39 χρόνια και 6 μήνες είναι ολόκληρος ο εργασιακός βίος ενός ανθρώπου, από την αρχή μέχρι τη σύνταξη. Το παιδί, όμως, έχει μόνο λίγους μήνες ζωής. Τα 39 χρόνια και οι 6 μήνες δεν υπάρχουν…

475.000 ευρώ κοστολογεί η γνωστή μας πολυεθνική φαρμακευτική Novartis τη θεραπεία για τη λευχαιμία με το όνομα KYMRIAH. 

Τετρακόσιες εβδομήντα πέντε χιλιάδες ευρώ – ακόμα και για να γράψεις τον αριθμό χρειάζεσαι χώρο – για να σωθεί το παιδί, αφού ο τύπος λευχαιμίας που αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο φάρμακο, η B κυτταρική οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία εμφανίζεται, κυρίως, σε παιδιά ή νέους έως 25 ετών. 

Η πρώτη έγκριση από τον FDA (Αμερικάνικος Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων) για χορήγηση του φαρμάκου δόθηκε στα τέλη Αυγούστου του 2017. Μετά τη σχετική ανακοίνωση ακολούθησαν, στον διεθνή και ελληνικό τύπο, πανηγυρικά δημοσιεύματα που εξήραν το κατόρθωμα της Novartis.

Είναι όντως κατόρθωμα, και μάλιστα δεν είναι ένα μόνο κατόρθωμα αλλά είναι δύο. 

Το ένα είναι το επιστημονικό κατόρθωμα και το άλλο είναι το καπιταλιστικό κατόρθωμα.

 Επιστημονικό, καθώς φαίνεται ότι με μια και μοναδική δόση ενός φαρμάκου, άνθρωποι που έχουν φτάσει στα όρια της ζωής, κερδίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Μια ευκαιρία που δεν την δίνει καμία άλλη θεραπεία, μια ευκαιρία που είναι μονόδρομος και όχι επιλογή. 

Κατόρθωμα καπιταλιστικό, όχι μόνο γιατί αναίσχυντα μπαίνει στη ζυγαριά από τη μια μεριά η παιδική ζωή και από την άλλη το χρήμα, αλλά και γιατί η Novartis κερδίζει δισεκατομμύρια ιδιοποιούμενη τον κόπο και την έρευνα των άλλων.

Επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας που ανακάλυψε το νέο φάρμακο είναι ο καθηγητής Dr. Carl June (φωτό), του πανεπιστημίου της Pennsylvania. Στο πλαίσιο αυτού του πανεπιστημίου έγιναν οι έρευνες που κατέληξαν στη δημιουργία του KYMRIAH. 

 Σε αρκετές συνεντεύξεις του σε μέσα ενημέρωσης, ο καθηγητής επισημαίνει:

«Δεν μπορούσαμε να λάβουμε χρηματοδότηση από το Εθνικό Ινστιτούτο για τον Καρκίνο. Πάνω από 15 χρόνια λαμβάνουμε χρήματα από τον φορέα LLS (Leukemia & Lymphoma Society), εισφορές των απλών ανθρώπων που ενισχύουν τον συγκεκριμένο φορέα για να χρηματοδοτήσει την έρευνα. Δεν υπήρξε καμία οικονομική υποστήριξη από τη φαρμακευτική βιομηχανία».

 Σύμφωνα με τον καθηγητή, η Novartis πλήρωσε για να έχει το δικαίωμα της εμπορικής εκμετάλλευσης της πατέντας, αλλά δεν επένδυσε στην έρευνα που προηγήθηκε αυτά τα 20 χρόνια.

 Τους ισχυρισμούς του καθηγητή επιβεβαιώνει και ο David Mitchell, ιδρυτής μιας ομάδας ασθενών (Patients for Affordable Drugs)

που προωθεί το αίτημα για μείωση του κόστους θεραπειών και φαρμακευτικών αγωγών για πλήθος ασθενειών. Σε άρθρο του MIT Technology Review στις 30 Αυγούστου 2017, ο Davide Mitchell φέρεται να υποστηρίζει, ότι το ερευνητικό κόστος για το KYMRIAH, καλύφθηκε σε ένα μέρος του και από κρατικές επιχορηγήσεις που άγγιξαν τα τελευταία χρόνια τα 200 εκατομμύρια δολάρια.

 Δηλαδή, η έρευνα χρηματοδοτήθηκε εν μέρει από την τακτική φορολογία των πολιτών και εν μέρει από φιλανθρωπικές οργανώσεις όπως η LLS. 

Άρα, αυτοί που χρηματοδότησαν την έρευνα, είναι οι ίδιοι που θα κληθούν να πληρώσουν τα 475.000$ εάν παραστεί η ανάγκη.

Ένα από τα πρώτα παιδιά που σώθηκαν, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, ήταν η πεντάχρονη (2012) Emily Whitehead (φωτό). 

Η μικρή έχοντας φτάσει λίγα εικοσιτετράωρα πριν το θάνατο, εντάχθηκε στην πειραματική δοκιμασία της πρωτοπόρας θεραπείας. 

Ο ίδιος καθηγητής, ο Dr. Carl June, ως υπεύθυνος του πειράματος για την περίπτωση της Emily επισημαίνει:

«Το κόστος της θεραπείας δεν υπερέβη τα 20.000 δολάρια και αυτό το ποσό ήταν τόσο υψηλό επειδή εκείνη την εποχή το φάρμακο ήταν ακόμα σε πειραματικό στάδιο. Όταν ένα φάρμακο βγαίνει στην αγορά, οι όροι παραγωγής και εμπορευματοποίησης αλλάζουν με αποτέλεσμα το κόστος της παραγωγής του να πέφτει πολύ χαμηλότερα»

Ωστόσο, στην περίπτωση του KYMRIAH το κόστος παραγωγής μπορεί να μειώθηκε, αλλά η τιμή της πώλησής του αυξήθηκε κατά 455.000 δολάρια, δηλαδή αυξήθηκε κατά 24 φορές. 

Άρα, με τα χρήματα που κοστολογεί η Novartis μια μοναδική δόση του φαρμάκου, θα μπορούσαν να σωθούν τουλάχιστον εικοσιτέσσερις άνθρωποι, τουλάχιστον εικοσιτέσσερα παιδιά.

Πόσο το μετράει αυτό η πολυεθνική που ανέλαβε την εμπορική προώθηση και εκμετάλλευση της πατέντας; 

Το μετράει τόσο, όσο το μέτρησε το 2006, όταν αρνήθηκε στην Ινδία το δικαίωμα παραγωγής γενόσημου ενός άλλου αντικαρκινικού φαρμάκου που έσωζε ζωές, του Glivec.

Η Novartis ξεκίνησε τη δικαστική διαμάχη με την Ινδία, γιατί θέλησε να παρατείνει τη διάρκεια της πατέντας του Glivec. 

Η Ινδία είναι μια χώρα με 1,2 δις πληθυσμό, με τεράστια ποσοστά φτώχειας, με ανθρώπους που επιβιώνουν οριακά. 

Συγχρόνως, η Ινδία είναι η πατρίδα των γενόσημων φαρμάκων για ολόκληρο τον κόσμο, των φαρμάκων που όταν παρέρχεται η περίοδος προστασίας της πατέντας τους μπορούν να διατίθενται στους ασθενείς σε πολύ χαμηλότερη τιμή από την αρχική. 

Σύμφωνα με την πρόεδρο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Dr. Joanne Liu, «η Ινδία είναι το φαρμακείο του αναπτυσσόμενου κόσμου». 

Περισσότερο από το 80% των φαρμάκων που χρησιμοποιούν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα για να περιθάλψουν πάνω από 200.000 ανθρώπους που ζουν με τον ιό HIV, είναι γενόσημα φάρμακα που παράγονται στην Ινδία. 

Το ίδιο ισχύει για τη θεραπεία κι άλλων ασθενειών, όπως είναι η φυματίωση και η ελονοσία. 

 Το φάρμακο Glivec η Novartis το χρέωνε 4.000 δολάρια ανά μήνα θεραπείας, ενώ το αντίστοιχο γενόσημο κόστιζε 73 δολάρια. 

Με αυτή την τιμή, μπορούσαν, τόσο οι ίδιοι οι ασθενείς, όσο και διεθνείς οργανώσεις να βοηθούν όσους το έχουν ανάγκη. Σε αυτή την ανάγκη η Novartis αντέταξε τα κέρδη της. Κάνοντας ελάχιστες τροποποιήσεις στη σύνθεση του φαρμάκου, επιδίωξε να παρατείνει την πατέντα για να μην έχουν δικαίωμα να παράγουν το γενόσημο. Τη δίκη την έχασε, αλλά υψηλόβαθμο στέλεχος της εταιρίας έκανε δηλώσεις εκείνον τον καιρό στα μέσα μαζικής ενημέρωσης απειλώντας ότι τα προϊόντας της Novartis θα πάψουν να κυκλοφορούν στη συγκεκριμένη χώρα.

Αυτή είναι η στάση που επέλεξε τότε η πολυεθνική, την ίδια φαίνεται να επιλέγει και τώρα.

 Ένα άλλο από τα υψηλόβαθμα στελέχη της, όταν ερωτήθηκε για το υψηλό κόστος του KYMRIAH, απάντησε: «Άλλες θεραπείες για καρκίνους του αίματος, όπως η μεταμόσχευση του μυελού των οστών, κοστίζουν από 500.000 έως 800.000 δολάρια. Άρα, τα 475.000 δολάρια που χρεώνουμε εμείς είναι μια καλή τιμή».

Κανένας δεν αρνείται ότι τα 475.000 δολάρια είναι λιγότερα από τα 500.000 δολάρια, αλλά τι κόσμος είναι αυτός που κοστολογεί τη ζωή των παιδιών μας;

Τι κόσμος είναι αυτός, που βάζει στο ζύγι την ύπαρξή μας σε σύγκριση με τα κέρδη μιας εταιρείας;

Τι κόσμος είναι αυτός που αντέχει να βλέπει το παιδί να πεθαίνει, όταν η επιστήμη έχει ανακαλύψει το φάρμακο;
Είναι ο κόσμος του «έμπορα», εκείνου που μετράει ακόμα και τις ανάσες μας με το χρήμα.
Είναι ο κόσμος που θέλει να κάνει τη ζωή, το νερό, τη γη, τον ήλιο, τη θάλασσα κι ό,τι άλλο υπάρχει, να τα κάνει όλα εμπόρευμα.

Είναι ο κόσμος που σου λέει ότι η υγεία και ζωή δεν είναι δικαίωμα που το έχουμε όλοι όσοι έχουμε γεννηθεί, αλλά το έχουν μόνο όσοι μπορούν να το πληρώσουν. Αυτός είναι ο κόσμος των πολυεθνικών.

ΣΟΦΙΑ ΧΟΥΔΑΛΑΚΗ ΚΑΡΟΥΖΕΛ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ • 8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2018

Δες πως αντιμετωπίζει την θεραπεία του καρκίνου η Κούβα 
*******

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΑΣΣΟΣ

Η «Novartis» είναι το δέντρο και το δάσος ένα σάπιο σύστημα:

Ολα τα εργαλεία...

Οσο και να θέλει κανείς, στην υπόθεση «Novartis» δεν μπορεί να μείνουν εκτός πλάνου οι ευρύτεροι ανταγωνισμοί και οι «ουρές» της υπόθεσης, βασικά η κόντρα ανάμεσα σε ΗΠΑ και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ΕΕ, κατά βάση τη Γερμανία. Ειδικά, βέβαια, αν σκεφτεί κανείς όλα όσα έχουν προηγηθεί: Από τις αποκαλύψεις για τη «Volkswagen» και τη «Siemens» από τη μεριά των ΗΠΑ, μέχρι τα βαριά πρόστιμα της ΕΕ στους αμερικανικούς κολοσσούς των νέων τεχνολογιών όπως η «Google» και η «Apple» για φοροδιαφυγή, αλλά και τις «προειδοποιήσεις» από τη μια πλευρά στην άλλη να μην επιχειρηθεί ένας «εμπορικός πόλεμος», που λίγο - πολύ, βέβαια, βρίσκεται σε εξέλιξη. Εμείς πάλι θυμηθήκαμε και την πρόσφατη αναθεωρημένη «Στρατηγική Ασφάλειας» των ΗΠΑ, όπου όπως χαρακτηριστικά λέγεται, στη «νέα εποχή του στρατηγικού ανταγωνισμού», οι ΗΠΑ θα χρησιμοποιήσουν «όλα τα εργαλεία - διπλωματικά, στρατιωτικά, οικονομικά, πληροφοριών - για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους» και να διασφαλίσουν ότι «η ισορροπία δυνάμεων παραμένει προς το συμφέρον των ΗΠΑ σε περιοχές - "κλειδιά" του κόσμου». Μια τέτοια περιοχή - «κλειδί» αποτελούν και τα Βαλκάνια και ο καθένας μπορεί να κάνει τα «μαθηματικά» του, γιατί τέτοιες υποθέσεις που ζέχνουν βγαίνουν στο προσκήνιο τώρα, που στα γεμάτα προωθείται η «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» της περιοχής...

Το φάντασμα που τους τρομάζει ακόμα...

Συμβαίνει συχνά, ειδικά σε «στρογγυλές» επετείους που αφορούν σε στιγμές του επαναστατικού κινήματος, να εμφανίζονται και στον αστικό Τύπο σχετικά αφιερώματα. Οχι πάντα με μόνο κίνητρο την αύξηση της κυκλοφορίας. Και σίγουρα πάντα με κριτήριο την άμβλυνση των ιδεολογικών επιπτώσεων από την υπενθύμιση του γεγονότος που «γιορτάζεται». Το ίδιο συμβαίνει αυτές τις μέρες, με τα 170 χρόνια από την έκδοση του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Είδαμε ολοσέλιδη διαφήμιση εφημερίδας, του κυβερνητικού μάλιστα Τύπου, για προσφορά στους αναγνώστες της μιας από τις εκδόσεις του «Μανιφέστου». Για τον αναγνώστη είναι ασφαλώς καταρχάς θετικό το γεγονός ότι του δίνεται η ευκαιρία να διαβάσει το πρώτο προγραμματικό ντοκουμέντο του κομμουνιστικού κινήματος, ένα κείμενο ταξικής αφύπνισης και προλεταριακού διεθνισμού. Κι εκεί σταματούν τα θετικά. Γιατί όσο καλό κι αν είναι η προσέλκυση αναγνωστών με το «τυράκι» ενός ντοκουμέντου, τόσο καλύτερο είναι και το «κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε».

***

Στην προκειμένη περίπτωση μαζί με τη διαφήμιση για την προσφορά του «Μανιφέστου», προσφέρθηκε στους αναγνώστες και μια δισέλιδη ανάλυσή του, από κάποιον καθηγητή, για να μάθουμε επιτέλους μετά από 170 ολόκληρα χρόνια πως οι Μαρξ και Ενγκελς άλλη έγνοια δεν είχαν εξόν από μία: Να μιλήσουν για την «βαθύτερη ουσία της δημοκρατίας» κι ακόμα καλύτερα για την πεμπτουσία της, την απλή αναλογική! Εδώ κολλάει το «ύπαγε οπίσω μου Σατανά», την ώρα που έχεις πουλήσει την ψυχή σου στο διάβολο και προσπαθείς να σώσεις τους αναγνώστες από τον κίνδυνο να μη σκοντάψουν στην επαναστατική ψυχή του Μανιφέστου: «Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις τους και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν, μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού καθεστώτος», γράφουν οι Μαρξ και Ενγκελς.

***

Εν κατακλείδι: «Με τη διδασκαλία του Μαρξ συμβαίνει σήμερα ό,τι συνέβη επανειλημμένα στην Ιστορία με τις διδασκαλίες των επαναστατών διανοητών και ηγετών των καταπιεζόμενων τάξεων, στην πάλη τους για την απελευθέρωση. Οσο ζούσαν οι μεγάλοι επαναστάτες, οι τάξεις των καταπιεστών τούς αντάμειβαν με συνεχείς διώξεις και αντιμετώπιζαν τη διδασκαλία τους με την πιο άγρια μοχθηρία, με το πιο λυσσαλέο μίσος, με την πιο αχαλίνωτη εκστρατεία ψευτιάς και συκοφαντίας. Υστερα απ' το θάνατό τους, γίνονται προσπάθειες να τους μετατρέψουν σε αβλαβή εικονίσματα, σαν να λέμε, να τους αγιοποιήσουν, να προσδώσουν κάποια δόξα στο όνομά τους για "παρηγοριά" των καταπιεζόμενων τάξεων και για εμπαιγμό τους, ευνουχίζοντας το περιεχόμενο της επαναστατικής διδασκαλίας, αμβλύνοντας και εκχυδαΐζοντας την επαναστατική της αιχμή. Σε μια τέτοια "επεξεργασία" του μαρξισμού συναινούν σήμερα η αστική τάξη και οι οπορτουνιστές μέσα στο εργατικό κίνημα. Λησμονούν, σβήνουν, διαστρεβλώνουν την επαναστατική πλευρά της διδασκαλίας, την επαναστατική ψυχή της. Προβάλλουν σε πρώτο πλάνο και εξυμνούν εκείνο που είναι αποδεκτό ή που φαίνεται πως είναι αποδεχτό για την αστική τάξη».

***

Τα έγραψε ο Λένιν, πριν ακριβώς 100 χρόνια στον πρόλογο του έργου του: «Κράτος και Επανάσταση», αναφερόμενος στους οπορτουνιστές και τους διάφορους ...μαρξολόγους, της εποχής του και τους σημερινούς.

Επικίνδυνα σχέδια

Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στη νέα Στρατηγική της ΕΕ για τα Δυτικά Βαλκάνια, που παρουσιάστηκε την περασμένη Τρίτη, για να πάρει μια ιδέα και για το τι διακυβεύεται στην περιοχή, όπως και για το τι τροφοδοτεί τη βιασύνη να προχωρήσουν τα σχέδια διεύρυνσης της ιμπεριαλιστικής ένωσης, ανταγωνιστικά προς αυτά άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, όπως η Ρωσία, η Κίνα κ.ο.κ.
Το κείμενο, που παρουσιάζει το δεύτερο - ευρωενωσιακό - «σκέλος» των σχεδίων για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» της περιοχής, χαρακτηρίζει την προσπάθεια για διεύρυνση στα Δυτικά Βαλκάνια «γεωστρατηγική επένδυση σε μια πολύ ενδιαφέρουσα αγορά», καταγράφοντας στοιχεία όπως την αύξηση των εμπορικών συναλλαγών με την ΕΕ την τελευταία δεκαετία κατά 80%, στα 43 δισ. ευρώ, τα 10 δισ. των Αμεσων Ξένων Επενδύσεων που έχουν κάνει ευρωπαϊκά μονοπώλια στην περιοχή τα τελευταία 5 χρόνια κ.ά.
Κυρίως, βέβαια, καταγράφει το «στρατηγικό ενδιαφέρον για την αύξηση των συνδέσεων στον τομέα των Μεταφορών και της Ενέργειας», όπως και την «πολιτική προτεραιότητα» που δίνει η ιμπεριαλιστική ένωση στο στόχο «να συνδεθούν οι υποδομές μεταξύ της ΕΕ και των Δ. Βαλκανίων».
Στο παράρτημα, μάλιστα, του κειμένου οι στόχοι αυτοί εξειδικεύονται περαιτέρω και δίνεται ένα σφιχτό χρονοδιάγραμμα «δράσεων» προς υλοποίηση έως το 2020, δράσεις που περιλαμβάνουν την επέκταση της Ενεργειακής Ενωσης της ΕΕ στις χώρες της περιοχής, το «άνοιγμα» των σχετικών αγορών, τη συμμετοχή τους στο δίκτυο των Ρυθμιστικών Αρχών Ενέργειας και των Διαχειριστών Συστημάτων Μεταφοράς και Διανομής κ.ο.κ. Βέβαια, για τους στόχους αυτούς προβλέπεται να ρεύσει στην περιοχή «πακτωλός» ευρωενωσιακών κεφαλαίων και προγραμμάτων.
Τα παραπάνω δικαιολογούν και τη βιασύνη που καταγράφεται στα «σφιχτά χρονοδιαγράμματα» που βάζει η Επιτροπή, αλλά και σε δηλώσεις, όπως αυτή της Φ. Μογκερίνι, η οποία, παρουσιάζοντας το κείμενο, σημείωσε ότι «έχει φτάσει με κάποιο τρόπο η στιγμή της αλήθειας. Το 2018 θα είναι, μπορεί να είναι η χρονιά που η διαδικασία αυτή γίνεται όχι μόνο πιο αξιόπιστη, αλλά και μη αναστρέψιμη».
Εξηγούν επιπλέον - από μια ακόμα σκοπιά - και την «πρεμούρα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να κλείσει τις «εκκρεμότητες» με ΠΓΔΜ και Αλβανία, αλλά και γιατί σκίζεται να αναλάβει το ρόλο σημαιοφόρου των ευρωατλαντικών σχεδίων στην περιοχή, δεδομένης και της φιλοδοξίας της αστικής τάξης η Ελλάδα να αναδειχτεί σε «κόμβο» Ενέργειας και εμπορευμάτων.
Τα σχέδια αυτά αποτελούν, πέρα από κάθε αμφιβολία, πηγή νέων ανταγωνισμών, αφού στοχεύουν στη μείωση της επιρροής άλλων - ανταγωνιστικών - ιμπεριαλιστικών κέντρων στην περιοχή, οξύνοντας τη διαπάλη, τους ανταγωνισμούς, την ανακατάταξη συμμαχιών κ.ο.κ.
Φωτίζουν έτσι, από μια ακόμα πλευρά, εκείνο που ο λαός μας χρειάζεται να δει καθαρά πίσω από τον κουρνιαχτό που σηκώνουν τις μέρες αυτές τόσο οι κοσμοπολίτες, όσο και οι εθνικιστές οπαδοί των στόχων της αστικής τάξης που στριμώχνονται κάτω από την ομπρέλα των ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών: Οτι η ένταξη των χωρών της περιοχής σε ΝΑΤΟ και ΕΕ όχι μόνο δεν αποτελεί «παράγοντα ευημερίας και σταθερότητας» για τους λαούς, αλλά πηγή μεγάλων κινδύνων, όπως άλλωστε δείχνει και το πρόσφατο παρελθόν του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας από την ΕΕ, των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών στη Σερβία κ.ο.κ., για τους ίδιους λόγους.
Αλλος ένας λόγος που οι εργαζόμενοι χρειάζεται να δυναμώσουν την πάλη ενάντια στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή που προωθεί η κυβέρνηση για λογαριασμό της αστικής τάξης.