Κομμουνισμός ή βαρβαρότητα

Κομμουνισμός ή βαρβαρότητα

«Ο Φρίντριχ Ένγκελς είπε κάποτε:

"Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα".

Τι σήμαινε όμως "ξανακατρακύλισμα στη βαρβαρότητα" από το σημερινό επίπεδο του ευρωπαϊκού πολιτισμού; Μέχρι σήμερα διαβάζουμε, αναμφισβήτητα, τα λόγια αυτά χωρίς να εμβαθύνουμε στο νόημα που κρύβουν και τα παραθέτουμε χωρίς να προαισθανόμαστε την τρομερή βαρύτητά τους. Σήμερα όμως, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα».

                                            Ρόζα Λούξεμπουργκ (*)

     Στην αρχή του χρόνου πραγματοποιήθηκε στο Νταβός το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ με κεντρικό θέμα την «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση», δηλαδή την ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, την εισαγωγή στην παραγωγική διαδικασία όλο και περισσότερων τεχνολογικών δυνατοτήτων και τις επιπτώσεις της που αυτή θα έχει στην ζωή των ανθρώπων. 
    Οι άρχοντες του κεφαλαίου δεν έκρυψαν τα λόγια τους: Όπως προέκυψε από την έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε 15 μόλις χώρες, η αυτοματοποίηση της παραγωγής με την ένταξη στην παραγωγική διαδικασία της ρομποτικής, θα έχει ως αποτέλεσμα να έχουν χαθεί μέχρι το 2020 πάνω από 7 εκατομμύρια θέσεις εργασίας!
    Με άλλα λόγια: Ενώ η ανθρώπινη διάνοια και ο ανθρώπινος μόχθος επιφέρουν μια ασύλληπτη επιστημονική πρόοδο, αυτή η πρόοδος με την συνεπαγόμενη δυνατότητα αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας, παρότι μπορεί να εξασφαλίσει τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, την καλύτερη ποιότητα ζωής, περισσότερο ελεύθερο χρόνο για τους εργαζομένους, εγκιβωτισμένη καθώς είναι στο πλαίσιο των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων, όχι μόνο δεν βελτιώνει τη ζωή των ανθρώπων αλλά μετατρέπεται σε εισιτήριο μαζικής ανεργίας!  
    Αλήθεια τι άλλη απόδειξη χρειάζεται για να αντιληφθεί κανείς τι σημαίνει καπιταλιστική βαρβαρότητα; Και τούτο ειδικά σε συνθήκες που η επιστήμη και η τεχνολογία μπορούν να εξασφαλίσουν καλύτερους όρους εργασίας και διαβίωσης του ανθρώπινου πληθυσμού. Αντίθετα, όμως, στο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας η τεχνολογική ανάπτυξη ισοδυναμεί με εκτεταμένη ανεργία και φτωχοποίηση.

***

    Ένα πρακτικό τεκμήριο αυτής της αξεπέραστης αντίφασης του καπιταλισμού, από τη μια να εκτινάσσονται οι παραγωγικές δυνατότητες αλλά από την άλλη να παρεμποδίζεται η βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, ήταν η πληροφορία ότι η πολυεθνική «Foxconn», προμηθευτής των εταιρειών «Apple» και  «Samsung», εισήγαγε 60.000 ρομπότ στο εργοστάσιό της στην Κίνα, με αποτέλεσμα την αντικατάσταση – σύμφωνα με δημοσιεύματα της «South China Morning Post» και δηλώσεις τοπικών αξιωματούχων - αντίστοιχου αριθμού εργατών.
    Η «Foxconn» που δεν είναι η μόνη που μειώνει το εργατικό δυναμικό της μέσω της ρομποτικής (πάνω από 30 εταιρείες κινούνται στην ίδια κατεύθυνση στην περιοχή Κουνσάν της Κίνας) ισχυρίστηκε, βέβαια, ότι ναι μεν εισάγει ρομπότ στην παραγωγικής της διαδικασία, αλλά θα… διατηρήσει το εργατικό δυναμικό της. Η αλήθεια, προφανώς, είναι άλλη και είναι αυτή την οποία ομολόγησαν οι «αφέντες» από το Νταβός. 
    Σωστά, επομένως, σημειώνεται ότι ενώ τα τεχνολογικά θαύματα παρέχουν όλες τις προϋποθέσεις ώστε να τεθούν στην υπηρεσία της βελτίωσης των συνθηκών της ζωής των εργαζομένων, αξιοποιούνται στην αντίθετη κατεύθυνση, υπακούοντας σε ένα και μοναδικό κριτήριο: Την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου ως αποτέλεσμα της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής.

***

    Εδώ αξίζει να πάμε λίγο πιο πίσω στο χρόνο, για να δούμε μια ακόμα όψη του ίδιου νομίσματος: Η εταιρεία «Apple» είδε τη χρηματιστηριακή της αξία το 2009 να εκτινάσσεται στα 222 δισ. δολάρια. Η µεγάλη επιτυχία µιας εταιρείας που τη δεκαετία του ’90 κινδύνευε µε καταστροφή οφείλετο στο νέο της προϊόν, το iPod. Όταν έγινε η παρουσίαση της νέας ταµπλέτας του iPod στο Τόκιο, που η τιµή της κυµαινόταν από 500 µέχρι 800 δολάρια, τα ειδησεογραφικά πρακτορεία µετέδωσαν από την Ιαπωνία ότι είχαν δημιουργηθεί ουρές χιλιάδων αδηµονούντων αγοραστών έξω από τα καταστήµατα. Σε διάστηµα ενός µήνα η Apple είχε πουλήσει ένα εκατοµµύριο iPod.
    Στις 28 Μάη του 2010, την ίδια µέρα δηλαδή που τα διεθνή πρακτορεία ανακοίνωναν την έλευση του νέου iPod, µετέδιδαν µια ακόµα είδηση: ο 13ος στη σειρά εργάτης της εταιρείας «Foxconn» στη νότια Κίνα που είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει ήταν ένας 25χρονος. Η απόπειρα σηµειώθηκε λίγες ώρες µετά την αυτοκτονία ενός άλλου 23χρονου συναδέλφου του που είχε πηδήξει από το µπαλκόνι του κοιτώνα του.
    Αυτά στο εργοστάσιο της «Foxconn» όπου, µεταξύ άλλων εταιρειών (Sony, Nokia, Packard, κ.ά.) κατασκευάζονται και οι συσκευές της Apple. Οι εργάτες (ανάµεσά τους και όσοι αυτοκτόνησαν – όλοι κάτω των 25 ετών) δούλευαν τουλάχιστον 12 ώρες την ηµέρα, έξι µέρες τη βδοµάδα, µε εξευτελιστικές αµοιβές των 300 δολαρίων το µήνα.  
    Αµείβονταν, δηλαδή, µε µηνιαίες αποδοχές που κινούνται κάτω από το ήµισυ της τιµής πώλησης ενός µόνο iPod. Εργάζονταν σε καθεστώς «στρατιωτικής πειθαρχίας», χωρίς να επιτρέπεται να ανταλλάξουν ούτε µια λέξη µεταξύ τους κατά τη διάρκεια της δουλειάς.
    Μετά το κύµα των αυτοκτονιών, που σύµφωνα µε το Παρατηρητήριο Εργασίας οφείλεται στη λειτουργία του εργοστασίου ως κάτεργου και στο γεγονός ότι αφενός η ανθρώπινη αξιοπρέπεια των εργατών καταρρακώνεται από το καθεστώς της εργοδοτικής τροµοκρατίας, αφετέρου η βιολογική τους αντοχή εξαντλείται από τις πολύωρες βάρδιες, η εταιρεία «Foxconn» έλαβε µέτρα: Ανακοίνωσε στους εργαζοµένους ότι θα πρέπει πλέον να δεσµεύονται εγγράφως ότι... δε θα αυτοκτονήσουν (Δρόµοι της Ειρήνης, τεύχος 49, Απρίλης-Ιούνης 2010).
    Εντούτοις, παρά τις ενυπόγραφες δεσµεύσεις, παρά το σφράγισμα των παραθύρων, παρά τα µέτρα υποχρεωτικής ψυχανάλυσης στα οποία υποβλήθηκαν οι εργαζόµενοι, το Γενάρη του 2011 µια ακόµα 25χρονη εργαζόμενη µπήκε στη λίστα των αυτοχείρων.
    Ίσως τα ρομπότ να τηρήσουν καλύτερα την δέσμευσή τους να μην… αυτοκτονούν.

***

    Τα παραπάνω, θα ισχυριστούν κάποιοι, ότι ναι μεν συμβαίνουν, αλλά μόνο στο «σιδηρούν παραπέτασμα» των τριτοκοσμικών εργοταξίων του φτηνού εργατικού κόστους.
    Επειδή, προφανώς, οι εικόνες από τον δικό µας κόσμο, τον «πρώτο» κόσµο, οι εικόνες από τις ουρές των ανέργων στους δρόµους της Νέας Υόρκης ή οι εικόνες των συσσιτίων στην Αθήνα δεν τους λένε τίποτα, ας θυµηθούµε την υπόθεση «France Telecom».
    Στη «France Telecom», τα κέρδη της οποίας το 2008 ανήλθαν σε 4,5 δισ. ευρώ, το 2008 και το 2009 ο αριθµός των εργαζοµένων της που αυτοκτόνησαν έφτασε στα 35 άτοµα. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2011 ο συνολικός αριθµός των αυτοκτονιών είχε ανέλθει στις 58. Παραµονή της Πρωτοµαγιάς του 2011 γνωστοποιήθηκε η αυτοκτονία δύο ακόµα εργαζοµένων της «France Telecom». Ο ένας ήταν πατέρας τριών παιδιών. Ο δεύτερος, που µάλιστα είχε οριστεί µέλος της επιτροπής-στάχτη στα µάτια που συγκρότησε η εταιρεία για την «πρόληψη των ατυχηµάτων», µην αντέχοντας τους εξευτελισµούς και τις πιέσεις, αυτοπυρπολήθηκε στο πάρκινγκ της εταιρείας.
    Οι αυτοκτονίες, όπως προέκυψε τόσο από τα σηµειώµατα των αυτοχείρων όσο και από τις έρευνες των συνδικάτων, συνδέονταν άµεσα µε τις τακτικές της υπερεντατικοποίησης της εκµετάλλευσης και της ηθικής κακοποίησης των εργαζοµένων από την εταιρεία. Διακηρυγµένος στόχος της «France Telecom» αποτελεί η διατήρηση της ανταγωνιστικότητάς της έναντι των υπόλοιπων εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην κινητή τηλεφωνία και στο διαδίκτυο.   
    Όπως αποκαλύφθηκε το Σεπτέµβρη του 2010, η εταιρεία την προηγούµενη διετία είχε προχωρήσει στην εξειδίκευση ενός ολόκληρου στρατού στελεχών της µε αποστολή «να κάνουν αφόρητη τη ζωή των εργαζοµένων» και µε απώτερο σκοπό να τους εξαναγκάσουν να παραιτηθούν.
    Τα σχέδια κερδοφορίας της εταιρείας προέβλεπαν µείωση προσωπικού κατά 22.000, αλλά η «France Telecom», καθότι ηµικρατική, δεν µπορούσε να απολύσει με ευκολία τους εργαζοµένους. Έτσι έπρεπε να βρει άλλους τρόπους για να απαλλαγεί από την παρουσία τους.
    Είναι τέτοιο το «µακάβριο µεγαλείο» του καπιταλισµού, που ως µέθοδο απαλλαγής του από τους «περιττούς» εργαζοµένους συµπεριλαµβάνει ακόµα και τη µέθοδο των αυτοκτονιών. Υπ’ αυτή την έννοια, η ανεργία λόγω της εισαγωγής ρομπότ στη θέση του εργάτη, θα μπορούσε συγκρινόμενη με την μέθοδο της αυτοκτονίας, να θεωρηθεί έως και… φιλανθρωπία.

***

    Πόσο διαφέρουν, λοιπόν, οι αυτοκτονίες στον εργασιακό Μεσαίωνα της Κίνας από τις αυτοκτονίες στα εργασιακά κάτεργα της Γαλλίας;
    Αλλά ας αφήσουµε τα εργασιακά Τάρταρα της Κίνας, τα «πολιτισμένα» κάτεργα της Γαλλίας (ας προσπεράσουμε ακόμα και τις αυτοκτονίες της κρίσης εδώ στην πατρίδα μας) και ας έρθουµε στη Γερµανία, την έτερη µαζί µε τη Γαλλία «ατµοµηχανή της Ευρώπης».
    Ιδού πώς παράγεται ο «ατµός» και τούτο προ Μνημονίων και προ κρίσης:

«... η απασχόληση εκµισθούµενων εργαζοµένων ανήλθε από 782 χιλιάδες το 2001 σε 1.200 χιλιάδες εργαζοµένους το 2006. Στο εργοστάσιο της Μερσεντές στο Worth ένας στους δέκα εργαζοµένους είναι εκµισθωµένος. Το ίδιο συµβαίνει και σε πολλές άλλες µεγάλες επιχειρήσεις, όπως η Siemens. Η Siemens µάλιστα στον ισολογισµό της καταχωρεί τις δαπάνες για τους εκµισθωµένους εργαζόµενους όχι στις δαπάνες για µισθούς αλλά στις δαπάνες για υλικά!» (Γιώργος Σταµάτης, Περί Νεοφιλελευθερισµού, εκδόσεις ΚΨΜ).

***

    Αυτά συμβαίνουν σε συνθήκες τρίτης και τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης.
    Κάποιοι παριστάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται τα λόγια της Λούξεμπουργκ:

«Σήμερα όμως, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να καταλάβουμε τι σημαίνει κατρακύλισμα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα».

    Ζούμε, δηλαδή, σε μια κοινωνία που ξεχειλίζει βαρβαρότητα την στιγμή που η ασύλληπτη ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήµης κάνει περισσότερο εφικτή από ποτέ την «άλλη» κοινωνία, όπως µεγαλοφυώς το είχε περιγράψει ο Αριστοτέλης:

«Αν κάθε όργανο», έλεγε, «µπορούσε να κάνει τη δουλειά του, διατασσόµενο ή προαισθανόµενο από µόνο του όπως λέγεται για τα αγάλµατα του Δαιδάλου ή τους τρίποδες του Ηφαίστου (...) αν λοιπόν οι σαΐτες ύφαιναν µόνες τους και τα πλήκτρα έκρουαν µόνα τους τις χορδές της κιθάρας, τότε ούτε οι αρχιτεχνίτες θα είχαν ανάγκη από βοηθούς ούτε οι αφέντες από δούλους» (Αριστοτέλης, Πολιτικά I).

    Τι διαφορετικό ισχυρίζεται ο Μαρξ; Τι διαφορετικό επιβεβαιώνεται µέσα από τις διαρκείς καπιταλιστικές κρίσεις αν όχι, ότι σε τέτοιες συνθήκες επιστημονικοτεχνικής ανάπτυξης είναι απολύτως εφικτή µια άλλη κοινωνία,  µια κοµµουνιστική κοινωνία, ότι δηλαδή είναι ορατή από την άποψη των αντικειμενικών συνθηκών η ελπίδα της απελευθέρωσης από τον καταναγκασµό;
    Τι άλλο επιβεβαιώνει η εποχή της ρομποτικής αν όχι την δυνατότητα µιας κοινωνίας όπου

 «το αληθινό βασίλειο της ελευθερίας αρχίζει εκεί που σταµατά η αναγκαιότητα, εκεί που η εργασία δεν µετατρέπεται σε εµπόρευµα, αλλά αποτελεί αυτοσκοπό και µέσο για να εκφράσει ο άνθρωπος τις πλούσιες δηµιουργικές του ικανότητες. Όταν η αναγκαστική εργασία αντικατασταθεί από τη δηµιουργική εργασία, όταν η ελευθερία του ενός ατόµου γίνει όρος και προϋπόθεση για την ελευθερία των άλλων ατόµων, τότε, µέσα στο κλίµα της γενικής ελευθερίας, που είναι η ουσία της ανθρώπινης φύσης, θα κάνει την εµφάνισή του ο καινούριος τύπος του ολοκληρωµένου ανθρώπου».

    Και πώς θα γίνει αυτό;
    Όχι, μάλλον, µε εκκλήσεις στην ηθική των καπιταλιστών και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Ούτε µε την προσµονή ότι οι κεφαλαιοκράτες θα «αυτοκτονήσουν». Ούτε πολύ περισσότερο µε την υποταγή στον πόλεµο που έχουν εξαπολύσει κατά των προλετάριων.
    Αλλά µε το να μπει τέλος στην διαιώνιση του καθεστώτος «αφέντες – δούλοι». Με το πέρασμα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής στους «δούλους». Με την συνακόλουθη αξιοποίηση της επιστήμης και της τεχνολογίας προς όφελος των «δούλων». Που, όμως, για να πάψουν να είναι «δούλοι» δεν έχει εφευρεθεί άλλος τρόπος από εκείνον που σε σαφή µαρξιστική-λενινιστική διάλεκτο διατύπωσε ο Βάρναλης: «Άιντε θύµα, άιντε ψώνιο,/ άιντε Σύµβολον αιώνιο!/ Αν ξυπνήσεις, µονοµιάς/ θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς».

***

(*) Η φράση που η Ρόζα Λούξεμπουργκ αποδίδει στον Ένγκελς κατά πάσα πιθανότητα ανήκει στον Καρλ Κάουτσκι.

Για τον ρεφορμισμό

 Για τον ρεφορμισμό

…Η φιλελεύθερη αστική τάξη, δίνοντας με το ένα χέρι μεταρυθμίσεις, με το άλλο τις παίρνει πάντα πίσω, τις εκμηδενίζει, τις χρησιμοποιεί για να υποδουλώνει τους εργάτες, για να τους διαιρεί σε ξεχωριστές ομάδες, για να διαιωνίζει τη μισθωτή σκλαβιά των εργαζομένων. Γι’ αυτό ο ρεφορμισμός, ακόμη κι όταν είναι ολότελα ειλικρινής, στην πράξη μετατρέπεται σε όργανο αστικής διαφθοράς και εξασθένισης των εργατών. Η πείρα όλων των χωρών δείχνει ότι, όπου οι εργάτες έδωσαν εμπιστοσύνη στους ρεφορμιστές, βρέθηκαν πάντα γελασμένοι.

Αντίθετα, όπου οι εργάτες αφομοίωσαν τη διδασκαλία του Μαρξ, δηλ. κατάλαβαν ότι η μισθωτή σκλαβιά είναι αναπόφευκτη όσο θα διατηρείται η κυριαρχία του κεφαλαίου, δεν αφήνουν να τους εξαπατήσουν με κανενός είδους αστικές μεταρυθμίσεις. Οι εργάτες που έχουν καταλάβει, πως σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές, ούτε σοβαρές, παλεύουν για βελτιώσεις και χρησιμοποιούν τις βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά. Οι ρεφορμιστές προσπαθούν με ελευμοσύνες να διαιρέσουν και να εξαπατήσουν τους εργάτες, να τους αποτραβήξουν από την ταξική τους πάλη. Οι εργάτες που έχουν καταλάβει την απάτη του ρεφορμισμού, χρησιμοποιούν τις μεταρυθμίσεις για να αναπτύξουν και να πλατύνουν την ταξική τους πάλη.

Όσο πιο ισχυρή είναι η επιρροή των ρεφορμιστών στους εργάτες, τόσο πιο ανίσχυροι είναι οι εργάτες, τόσο πιο εξαρτημένοι από την αστική τάξη, τόσο πιο εύκολο είναι για την αστική τάξη να εκμηδενίζει με διάφορα τεχνάσματα τις μεταρυθμίσεις.
Όσο πιο αυτοτελές και πιο βαθύ είναι το εργατικό κίνημα, όσο πιο πλατύτερους σκοπούς βάζει, όσο περισσότερο είναι απαλλαγμένο από την στενότητα του ρεφορμισμού, τόσο καλύτερα πετυχαίνουν οι εργάτες να κατοχυρώνουν και να χρησιμοποιούν τις επιμέρους βελτιώσεις.
Δεν είμαστε ρεφορμιστές-έγραφαν οι λικβινταριστές της Πετρούπολης-γιατί δεν λέμε ότι οι μεταρυθμίσεις είναι το παν, ότι ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα, εμείς λέμε: κίνηση προς τον τελικό σκοπό, με την πάλη για μεταρυθμίσεις[…]

Ο Σεντόφ έγραφε ότι από τα τρία ”κήτη” που προβάλλουν οι μαρξιστές τα δυο δεν είναι τώρα κατάλληλα για ζύμωση. Δεχόταν μόνο το 8ωρο, που θεωρητικά είναι πραγματοποιήσιμο σαν μεταρύθμιση. Παραμέριζε ή έβαζε σε δεύτερη μοίρα αυτό ακριβώς, που έβγαινε έξω από τα πλαίσια της μεταρύθμισης. Συνεπώς, έπεφτε στον πιο καθαρό οπορτουνισμό, εφαρμόζοντας ίσα-ίσα την πολιτική που εκφράζεται με τη διατύπωση ότι ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτε. Αυτό ακριβώς είναι ρεφορμισμός, όταν τον ”τελικό σκοπό” τον απομακρύνουν από τη ζύμωση.

[…]Από τη μια μεριά, μας βεβαιώνουν ότι για αυτούς οι μεταρυθμίσεις δεν είναι καθόλου το παν-και από την άλλη, κάθε ξεπέρασμα των πλαισίων του ρεφορμισμού από την πρακτική δράση των μαρξιστών προκαλεί ή τις επιθέσεις ή την περιφρονητική στάση.

[…]Στην Ευρώπη, ρεφορμισμός σημαίνει στην πράξη άρνηση του  μαρξισμού και υποκατάσταση του με την αστική ”κοινωνική πολιτική’. Στη χώρα μας ο ρεφορμισμός δεν σημαίνει μόνο αυτό, αλλά επιπλέον σημαίνει και διάλυση της μαρξιστικής οργάνωσης και απάρνηση των δημοκρατικών καθηκόντων της εργατικής τάξη, υποκατάσταση τους με τη φιλελεύθερη εργατική πολιτική.
_____________
Β.Ι. Λένιν.  Άπαντα 5η έκδ. τόμ.  24ος, σελ. 1-4

Πηγή: Αγκάρρα

Η στατιστική της εξαθλίωσης

 Η στατιστική της εξαθλίωσης

Αποκαλυπτικά ερευνητικά ευρήματα για τους άστεγους και φτωχούς της Αθήνας της κρίσης

«Εύχομαι στον θεό να κάνει ζέστη κι όχι κρύο»
(Hasan A., 66 ετών, άστεγος)

Αδιαμφισβήτητο τεκμήριο για την όλο και πιο διογκούμενη πλευρά των τραγικών συνεπειών της συστημικής κρίσης, αυτής των αστέγων, αποτελούν τα ευρήματα της έρευνας στο πλαίσιο του υποπρογράμματος «Street Work», που «έτρεξε» ως μέρος του προγράμματος «Καταπολέμηση της Φτώχειας και της Κοινωνικής Περιθωριοποίησης»*, τα οποία παρουσιάστηκαν πρόσφατα.

Τα βασικά στοιχεία είναι σαφή:

• Μεγάλο ποσοστό οδηγήθηκε στον δρόμο την τελευταία 5ετία (71%) και τον τελευταίο χρόνο το 21,7%. 
• Το 47% δηλώνει ως αιτία που είναι άστεγος, την απώλεια της εργασίας του. 
• Το 62% των αστέγων είναι Έλληνες. 
• Στη συντριπτική τους πλειονότητα (85,4%) είναι άντρες. 
• Το μεγαλύτερο μέρος (57%) των αστέγων ανήκει στη δυναμική ηλικιακή ομάδα 35-55. 
• Το 29% δηλώνει ότι δεν θέλει να μετακινηθεί σε κάποια δομή φιλοξενίας 
• Το 41,2% των αστέγων δηλώνουν ότι κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών, το 7,3% χρήση αλκοόλ και το 2% και των δύο.

Σχεδόν οι μισοί (47%) δούλευαν και έμεναν σε σπίτι πριν μείνουν στον δρόμο. Το 18,4% έμενε με την οικογένειά του, το 17,3%, ζούσε εκτός Αθήνας. Πολύ μικρότερα είναι τα ποσοστά των αστέγων που δήλωσαν ότι βρίσκονταν στην φυλακή ή ότι «δεν έκαναν τίποτα» πριν μείνουν στον δρόμο. Στοιχείο που δείχνει και από αυτήν την πλευρά την άμεση σχέση της κρίσης με
την εξαθλίωση και την απελπισία.

Ωστόσο, ενδιαφέρον παρουσιάζει και το εύρημα για την ποιότητα – ή μάλλον την έλλειψή της… – των υποστηρικτικών δομών.
Μεγάλο ποσοστό (29%) αρνείται να ζητήσει ένταξη σε ξενώνα διότι διέμεναν κάπου τη στιγμή της έρευνας (φιλοξενούνταν, ή κατοικούν σε σπίτι χωρίς νερό και ρεύμα) και το προτιμούν από τον ξενώνα αλλά και λόγω της απαιτούμενης γραφειοκρατίας (το πλήθος αλλά και το είδος των δικαιολογητικών που απαιτούνται).

Αποτρεπτικός παράγοντας είναι η κακή κατάσταση που επικρατεί σε μερικούς ξενώνες, η συνύπαρξη με πολλά και διαφορετικά άτομα, οι περιορισμοί και κανόνες που θα πρέπει να ακολουθούν.

Αν και η πλειοψηφία (59%) δήλωσε ότι δεν υποστηρίζονται από το οικογενειακό τους περιβάλλον, τα πράγματα δεν είναι πιο ευχάριστα και για το 25,5% που δήλωσε το αντίθετο, αλλά εξακολουθεί να ζει στον δρόμο αφού ναι μεν το οικογενειακό περιβάλλον τους είναι «υποστηρικτικό» όχι όμως στο σημείο να τους παρέχει στέγη.

Αυτό ίσως να είναι και ένα ανησυχητικό δείγμα ύπαρξης «ρωγμής» στην «θρυλική» συνοχή και αλληλεγγύη της ελληνικής οικογένειας. Η οποία όντως είναι η βασική αιτία που οι συνέπειες της ανθρωπιστικής κρίσης σε κοινωνικό επίπεδο εμφανίζονται σε ένα σημαντικό ποσοστό «διαχειρίσιμες» – με το κράτος φυσικά να μην έχει καμία θετική επίδραση σε αυτή την διαχείριση και να απουσιάζει εντελώς – και που πλέον προφανώς αδυνατεί, για αντικειμενικούς λόγους, να υποστηρίξει ένα μέλος της ακόμη κι όταν κινδυνεύει να βρεθεί στο δρόμο.

«Θέλω να πάω να κλέψω να μπω φυλακή ξανά για να έχω στέγη και φαγητό» λέει χαρακτηριστικά ο Σπύρος Θ. 31 χρόνων.

Πώς όμως η κοινωνία αντιμετωπίζει τα «παιδιά» της που εξαθλιώθηκαν και βρέθηκαν στον δρόμο; Η έρευνα δεν απαντά άμεσα σε αυτό το ερώτημα, αλλά κάποια έμμεσα συμερπάσματα μπορούν να εξαχθούν. Οι άστεγοι συγκεντρώνονται κυρίως στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας γιατί:

• Υπάρχει συγκέντρωση Κοινωνικών Υπηρεσιών 
• Βρίσκονται οι «πιάτσες» των ουσιοεξαρτώμενων 
• Δεν είναι κατοικημένη περιοχή, υπάρχουν περισσότερο καταστήματα και υπηρεσίες και έτσι δεν γίνονται καταγγελίες 
• Σε περιοχές μακριά από το κέντρο, ο πληθυσμός είναι κατανεμημένος σε πάρκα, εκκλησίες και σε τοποθεσίες γύρω από τις στάσεις του μετρό.

Το «δεν είναι κατοικημένη περιοχή, υπάρχουν περισσότερο καταστήματα και υπηρεσίες και έτσι δεν γίνονται καταγγελίες» είναι ένα εύρημα μάλλον ανησυχητικό για το ποια είναι πραγματικά τα όρια ανοχής και αλληλεγγύης της ελληνικής κοινωνίας.
Η ουσιοεξάρτηση λειτουργεί σαν ένας τρόπος να υπάρξουν την επόμενη στιγμή, αν και έχουν πλήρη συνείδηση του αδιεξόδου της.
«Ανάγκη.. να κόψω να ανταπεξέλθω να μπορώ να κοιτώ κατάματα τα παιδιά μου» λέει ο Παναγιώτης Κ. 48 χρόνων.
«Δεν μπορώ στην Ελλάδα το κεφάλι μου άδειο, μπορεί να σπάσει η καρδιά μου, μπορώ αλλά δεν θέλω να κόψω» λέει Mohamed Z. 30 χρόνων.
«Άγχος να βρω τα ναρκωτικά, άγχος να βρω λεφτά, μια ζωή άγχος, βαρέθηκα καλύτερα να γυρίσω πίσω & να με εκτελέσουν παρά να πεθάνω εδώ σαν το σκύλο απ” τα ναρκωτικά» καταλήγει και ο Neway G. 45 χρόνων.

Οντως η στατιστική δεν μπορεί να αποδόσει την απελπισία. Μπορεί όμως να αποτελέσει ένα «όπλο» στα χέρια του κινήματος για να αποδομεί την κρατική και γενικά συστημική προπαγάνδα η οποία προσπαθεί να υποβαθμίσει αυτήν την ανθρωπιστική τραγωδία σε διακομματικό «καυγά» των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων. Αλλά και να θωρακίζει τη συλλογική συνείδηση από την φασιστική, ρατσιστική ρητορική χυδαιότητα. Οι άστεγοι δεν είναι κάποιοι «άλλοι». Είναι η κοινωνική «ανανάκλασή» μας. _____________
Τα αποτελέσματα της έρευνας αναλυτικά ΕΔΩ
_____________
* Χρηματοδοτήθηκε από τη Νορβηγική κυβέρνηση και τις υπόλοιπες χώρες του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου και παρουσιάστηκε σε συνέντευξη τύπου στον Κόμβο Αλληλοβοήθειας Πολιτών του δήμου Αθηναίων.

Πηγή: to periodiko

"Ο θεός μας φύλαξε και δεν γίναμε κομμουνισταί !..."

 "Ο θεός μας φύλαξε και δεν γίναμε κομμουνισταί !..."

Συμφώνησαν πως πρώτα ο Θεός θα ανατραπούν τα μνημόνια

Γίνονται πραγματάκια στο πολιτικό σκηνικό αγαπητές φίλες και φίλοι η ΛΑ.Ε συναντήθηκε με το χριστιανοσοσιαλιστικό κόμμα με όνομα Χριστιανική Δημοκρατία με σκοπό την συνεργασία, για ένα δυνατό δημοκρατικό πατριωτικό αντιμνημονιακό κίνημα. Όπως διαβάσαμε στην επίσημη ανακοίνωση της ΛΑ.Ε:

Αντιπροσωπεία της «Λαϊκής Ενότητας» (ΛΑ.Ε.) αποτελούμενη από τον Παναγ. Λαφαζάνη επικεφαλής της παράταξης και τους Δημ. Στρατούλη και Νίκο Γαλάνη μέλη της Γραμματείας της ΛΑ.Ε. συναντήθηκε με αντιπροσωπεία της «Χριστιανικής Δημοκρατίας» (Χ.Δ.) αποτελούμενη από τους Μανώλη Μηλιαράκη επίτιμο Πρόεδρο της Χ.Δ., Γιάννη Ζερβό Πρόεδρο της Χ.Δ. και Δημήτρη Πισίνα, μέλος του ΠΓ της Χ.Δ.
Κατά τη συνάντηση, η οποία έγινε σε θερμό κλίμα, οι δύο αντιπροσωπείες αντάλλαξαν απόψεις για τις τρέχουσες εξελίξεις και την κρίσιμη συγκυρία που διανύει η χώρα.
Οι δύο πλευρές εξέφρασαν τη ριζική τους αντίθεση στα αντιλαϊκά μνημονιακά μέτρα της κυβέρνησης και συμφώνησαν ότι έχει επείγουσα σημασία μια δημοκρατική ανατροπή στη χώρα.

[…] Η συνάντηση έγινε με πρωτοβουλία της Χ.Δ., στα πλαίσια της απόφασης του 8ου Συνεδρίου της για ανάληψη πρωτοβουλίας στην κατεύθυνση της συγκρότησης  ενός ισχυρού και αξιόπιστου δημοκρατικού πατριωτικού αντιμνημονιακού κινήματος.

Ντάξει καλοί και οι αγώνες σκέφτηκε ο Λάφα, αλλά χωρίς  λίγη προσευχή δεν πας πουθενά, ούτε καν στη Βουλή.

Πηγή: Lubenκαι fadomduck2

Όλα τα καπιταλιστικά γεράκια στο πλευρό του """αριστερού"""Τσίπρα!!!!!!!!

 Όλα τα καπιταλιστικά γεράκια στο πλευρό του """αριστερού"""Τσίπρα!!!!!!!!

Μεγάλη πέραση έχει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στους κύκλους των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών και τους αστούς ηγέτες μεγάλων καπιταλιστικών κρατών. Ας δούμε μερικές δηλώσεις θαυμασμού για τον πρωθυπουργό από τα «γεράκια των αγορών», όπως τους χαρακτήριζε ο Αλ Τσίπρας πριν από μερικά χρόνια.

«Τρέφω μεγάλο θαυμασμό για τον Τσίπρα, που καταφέρνει και μένει στην εξουσία παρά τα τόσα μέτρα». Το είπε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, την περασμένη Παρασκευή.

«Ζηλεύω τον Τσίπρα. Πέρασε 7.500 σελίδες με μέτρα χωρίς καμία αλλαγή». Το είπε ο Μανουέλ Βαλς, πρωθυπουργός της Γαλλίας, την περασμένη Παρασκευή.

«Η Ελλάδα ανακάμπτει ταχύτερα από τις προσδοκίες». Το είπε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, την περασμένη Δευτέρα.

«Βγάζω το καπέλο στον κ. Τσίπρα γιατί τους ξεφορτώθηκε στην πορεία και οργάνωσε ένα συντεταγμένο συνασπισμό, που έχει κάνει αξιοσημείωτο έργο στη φορολογική, στη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση κάνοντας ταυτόχρονα τις απαραίτητες επιλογές στη διαπραγμάτευση με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ», τόνισε χαρακτηριστικά ο Τσάρλς Κάπτσαν διευθυντής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας. 

Κυριολεκτικά τον έχουν κάνει παράδειγμα προς μίμηση τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του, για το πώς μπορείς να τσακίζεις έναν ολόκληρο λαό και για το πώς με τόση άνεση την ίδια στιγμή μπορείς να εξυπηρετείς τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Και βέβαια, αυτό που τους εντυπωσιάζει - και δεν το αρνούνται - είναι το πόσο μεγάλη είναι η ταχύτητα υλοποίησης αυτής της βάρβαρης πολιτικής.

Και εις ανώτερα...

ΚΕΡΚΥΡΑ-Σημεία από τη Συνέντευξη Τύπου του Περιφερειακού Συμβούλου της Λαϊκής Συσπείρωσης Θόδωρου Γουλή Για το λιμάνι της Αλύπας

Σημεία από τη Συνέντευξη Τύπου του Περιφερειακού Συμβούλου

της Λαϊκής Συσπείρωσης Θόδωρου Γουλή

 Για το λιμάνι της Αλύπας

Ο Δήμαρχος Κέρκυρας ανακοίνωσε 2 φορές (23/3 και 12/4/16) την απαίτηση

του να προμηθευτούν όλοι οι ιδιοκτήτες σκαφών που ελλιμενίζονται στο

λιμάνι της Αλύπας Παλαιοκαστρίτσας «προσωρινές» άδειες ελλιμενισμού. Η

αυθαίρετη απαίτηση του Δημάρχου που από ότι φαίνεται είναι και παράνομη

προβλήθηκε μετά από συσκέψεις που έκανε με 2 αντιδημάρχους του και

επιτελείς του κεντρικού Λιμεναρχείου Κέρκυρας χωρίς να συζητηθεί το θέμα

στο Δημοτικό Συμβούλιο παρότι το είχαν ζητήσει οι Δημοτικοί Σύμβουλοι της

Λαϊκής Συσπείρωσης.

Αρκετοί επαγγελματίες θαλάσσιου τουρισμού έκαναν αίτηση χορήγησης

άδειας στο Δήμο. Όμως σε κανέναν δεν χορήγησε άδεια ο Δήμος Όπως

προκύπτει από απαντητικό έγγραφο του Δημάρχου προς τον Αλιευτικό

Σύλλογο Κέρκυρας της 16/5/16. Προφανώς ο Δήμος δεν εκδίδει τις άδειες

που ο ίδιος ο Δήμαρχος απαιτούσε γιατί δεν μπορεί, αφού το λιμάνι δεν έχει

άδεια γιατί δεν έχουν γίνει οι απαιτούμενες επισκευές σε σοβαρές και

μεγάλες κακοτεχνίες και ζημιές στο λιμάνι.

Ενώ το Δήμος δεν χορηγεί «προσωρινές» άδειες ελλιμενισμού έρχεται μετά

το Λιμεναρχείο μέσω του Λιμενικού Τμήματος Παλαιοκαστρίτσας και

βεβαιώνει παραβάσεις για έλλειψη άδειας ελλιμενισμού σε 200 περίπου

επαγγελματίες θαλάσσιου τουρισμού, Αλιείς και ερασιτέχνες. Υπάρχει

μεγάλη αναστάτωση και αγανάκτηση. Τους έχουν φέρει τα άνω κάτω γιατί

ουσιαστικά ο Δήμος τους παρεμποδίζει στην άσκηση της επαγγελματικής

δραστηριότητας, στο να βγάζουν δηλαδή ένα μεροκάματο γιατί τους έχουν

συσσωρεύσει όλους στον όρμο του Αγ. Σπυρίδωνα, τους απαγορεύουν

επιβίβαση – αποβίβαση από το λιμάνι της Αλύπας, δεν έχουν φτιάξει τη

δυτική πλωτή εξέδρα. Δεκάδες νέοι που δούλευαν σε επαγγελματικά

τουριστικά σκάφη δεν ‘έχουν πιάσει δουλειά γιατί έχει πέσει κάθετα η

επαγγελματική δραστηριότητα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έρχονται

και τα απαράδεκτα πρόστιμα.

Η στάση της δημοτικής αρχής ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ υπονομεύει την τουριστική και

Αλιευτική δραστηριότητα στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιοκαστρίτσας ενώ

είναι υπεύθυνη για πιθανά ατυχήματα στον όρμο του Αγ. Σπυρίδωνα και το

λιμάνι της Αλύπας. Στο λιμάνι αυτό που βαφτίστηκε αυθαίρετα «τουριστικό

καταφύγιο» δεν υπάρχουν στοιχειώδεις παροχές όπως: παροχή νερού,

σύστημα πυρόσβεσης, παροχή ηλεκτρικού ρεύματος. Είναι επικίνδυνη η

είσοδος γιατί έχουν απλωθεί βράχια. Κόβονται οι αλυσίδες από τις πλωτές

εξέδρες. Αυτό είναι απλό λιμενικό καταφύγιο ιδιαίτερα επικίνδυνο για όσους

δεν γνωρίζουν τις κακοτεχνίες και τις ζημιές.

Απαιτούμε:

- Να παρθεί πίσω η παράλογη και προκλητική απαίτηση για

«προσωρινή» άδεια ελλιμενισμού.

- Να αναιρεθούν οι παραβάσεις και τα πρόστιμα.

- Να επισκευαστούν οι ζημιές στο λιμάνι και πρώτα από όλα η δυτική

εξέδρα.

- Να μπορούν να κάνουν επιβίβαση – αποβίβαση και στο λιμάνι της

Αλύπας όσοι επαγγελματίες θαλάσσιου τουρισμού το επιθυμούν.

Κέρκυρα 6/6/16 

«Μοντέλο ανάπτυξης»...

«Μοντέλο ανάπτυξης»...

Από την περίοδο της αντιπολίτευσης ακόμα, και μέχρι σήμερα, στις παρεμβάσεις του Αλ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν πάντα τα... «μπαλκόνια» και τα «σαλόνια»: Υπήρχαν οι παρεμβάσεις για τη χειραγώγηση του λαού και υπήρχαν και τα απανωτά διαπιστευτήρια απέναντι στο κεφάλαιο.
Ετσι και τώρα, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση λανσάρει τα παραμύθια περί «δίκαιης ανάπτυξης» και «προστασίας της εργασίας», η ομιλία του Αλ. Τσίπρα μπροστά στους εκπροσώπους των εφοπλιστών και των άλλων τμημάτων του κεφαλαίου, που συμμετείχαν στη ναυτιλιακή έκθεση «Ποσειδώνια 2016», ήρθε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους...
Αφού υποκλίθηκε στη «διορατικότητα», στην «πρωτοπορία» και τα «οράματα» των εφοπλιστών, ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε και το δικό του «όραμα»: «Το μοντέλο με το οποίο αναπτύσσεται η ελληνική ναυτιλία μπορεί να αποτελέσει θετικό παράδειγμα στην εκπόνηση του νέου αναπτυξιακού υποδείγματος», ανέφερε χαρακτηριστικά...
«Μοντέλο» της... «δίκαιης ανάπτυξης» που ευαγγελίζεται, δηλαδή, είναι τα αμύθητα κέρδη των εφοπλιστών, οι δεκάδες προκλητικές φοροαπαλλαγές τους, η ανεργία που μαστίζει τους ναυτεργάτες, η μαύρη εργασία στα ποντοπόρα πλοία, τα απλησίαστα για το λαό εισιτήρια της ακτοπλοΐας, τα νησιά που μένουν χωρίς ακτοπλοϊκή σύνδεση ανάλογα με τα συμφέροντα των «οραματιστών» εφοπλιστών κ.ο.κ...
Το «θετικό παράδειγμα» όμως της ναυτιλίας, όπως και η άλλη «ατμομηχανή της ανάπτυξης», ο τουρισμός, επιβεβαιώνουν ότι ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου!
Εγνοια της κυβέρνησης τόσο στα αντιλαϊκά παζάρια με τους «θεσμούς», όσο και στην «εκπόνηση του νέου αναπτυξιακού υποδείγματος», δεν είναι τα δικαιώματα και οι ανάγκες του λαού, αλλά η διασφάλιση μεγαλύτερων περιθωρίων κρατικής στήριξης των επενδύσεων και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ο Αλ. Τσίπρας «διαφήμισε» στους εφοπλιστές την «επίμονη διαπραγμάτευση» και τη συμφωνία με τους «εταίρους» για τη «βιωσιμότητα» του κρατικού χρέους, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι μέσα από αυτήν τη διαδικασία «θα προκύψουν πόροι για διαρθρωτικές επενδύσεις, ώστε να συγκλίνουμε με τον ανεπτυγμένο βιομηχανικά Βορρά».
Στο ίδιο μήκος κύματος, οι συνεχείς αναφορές του στην «ανταγωνιστικότητα», στην «εξωστρέφεια» και τα «συγκριτικά πλεονεκτήματα», επιβεβαιώνουν ότι η όποια καπιταλιστική ανάκαμψη θα πατήσει πάνω στο παραπέρα τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, στην ανάπτυξη τομέων και κλάδων με βάση το πού προσδοκά μεγαλύτερα κέρδη το κεφάλαιο και όχι φυσικά με βάση τις λαϊκές ανάγκες.
«Διαφημίζοντας», άλλωστε, το «οικονομικό περιβάλλον» που διαμορφώνουν για το κεφάλαιο οι «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης οι οποίες τσακίζουν παραπέρα το λαό, ο Αλ. Τσίπρας ανέφερε ότι «νιώθουμε την ανάγκη να πείσουμε τους Ελληνες εφοπλιστές να μας εμπιστευτούν. Οτι καταβάλλουμε προσπάθειες να μεταρρυθμίσουμε την ελληνική οικονομία. Να δημιουργήσουμε ένα οικονομικό περιβάλλον, το οποίο παρέχει αξία στο εθνικό συγκριτικό πλεονέκτημα»...
Και αλήθεια, οι εφοπλιστές είναι μάλλον... «πεισμένοι» για τις «προσπάθειες» της κυβέρνησης. Χαρακτηριστικό είναι ότι την ίδια ώρα που η κυβέρνηση με τα τελευταία νομοσχέδια απογείωνε παραπέρα τη φοροληστεία σε βάρος του λαού, όχι μόνο διατηρούσε στο ακέραιο τις δεκάδες φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, αλλά δεχόταν και τα συγχαρητήρια της Ενωσής τους, γιατί, στο πλαίσιο των παζαριών και των ανταγωνισμών στην ΕΕ, «με συνέπεια αιτιολόγησε και παρέσχε ισχυρά νομικά στοιχεία σχετικά με τη νομιμότητα του ελληνικού φορολογικού συστήματος της ναυτιλίας»!
Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στους εφοπλιστές, όμως, έχει σημασία και για έναν άλλο λόγο: Οι ύμνοι στο «μοντέλο ανάπτυξής» τους, με τη μαύρη εργασία και την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για το τι είδους... «προστασία της εργασίας» απεργάζεται η κυβέρνηση, ενόψει και της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου, στην οποία εντάσσονται τα νέα χτυπήματα στα Εργασιακά.
Κόντρα, λοιπόν, στα διάφορα «αφηγήματα» περί «κοινωνικής δικαιοσύνης» και «κόκκινων γραμμών» που επιστρατεύει η κυβέρνηση, χρήσιμο είναι για τους εργαζόμενους να κρατούν κατά νου τα διαπιστευτήριά της στο κεφάλαιο, εκεί που πέφτουν δηλαδή οι μάσκες για την αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας...

Και ιδιωτικά πανεπιστήμια απέκτησε το μενού!

Και ιδιωτικά πανεπιστήμια απέκτησε το μενού!

Δικαιωμένος ότι ακολουθεί το σωστό δρόμο, δήλωσε ότι αισθάνεται ο υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης, σε συνέντευξή του στην «Αυγή της Κυριακής», όταν ρωτήθηκε για τις επιθέσεις που δέχεται τελευταία, σχετικά με προτάσεις στο πλαίσιο του κυβερνητικού διαλόγου για την Παιδεία. Και η αλήθεια είναι ότι ο θόρυβος που σηκώνεται από τα ΜΜΕ και από τη ΝΔ για δευτερεύοντα και ανούσια θέματα πολύ βολεύει την κυβέρνηση να ταμπουρώνεται πίσω από πλαστές, δήθεν διαχωριστικές, γραμμές που τη διαφοροποιούν από τη ΝΔ, την ίδια ώρα που οι εξαγγελίες της κυβέρνησης και οι προτάσεις της ΝΔ για την Παιδεία έχουν αρχίσει να μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Για παράδειγμα, πολύ τη βόλεψε την κυβέρνηση και τη ΝΔ να συζητάμε για τις «πριγκίπισσες» την ίδια ώρα που και οι δύο κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την «αυτονομία» των σχολείων...

Αν διαβάσει κανείς τη δέσμη προτάσεων για την Παιδεία που έδωσε στη δημοσιότητα στα τέλη της προηγούμενης βδομάδας η ΝΔ, πραγματικά θα δυσκολευτεί να βρει διαφορές με όσα ήδη εφαρμόζει ή έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό, εξάλλου, το παραδέχεται και ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας με έναν τρόπο, αφού στην ανακοίνωση με την οποία σχολιάζει τις προτάσεις της ΝΔ λέει χαρακτηριστικά: «Η ΝΔ προτείνει "έναν ενιαίο τύπο δημοτικού σχολείου που θα προσιδιάζει στον τύπο σχολείου ΕΑΕΠ" ή "τη μείωση της διδακτέας ύλης" χωρίς να διευκρινίζει σε τι διαφέρει η πρότασή της από αυτή της κυβέρνησης»!

Ισως, βέβαια, κάποιος που παρακολουθεί τα εκπαιδευτικά πράγματα να έσπευδε να αντιτάξει ότι, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ είναι υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων, ζητά «ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην εκπαίδευση» και «συνταγματική αναθεώρηση για την πρόβλεψη Ιδρυσης μη δημοσίων, μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ και ΤΕΙ». Ομως, πλέον, ούτε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν είναι αποκλειστική πρόταση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού κ.ο.κ.
***

Ο υφυπουργός Παιδείας της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, Θεοδόσης Πελεγρίνης, μιλώντας προχτές σε ραδιοφωνική εκπομπή στον «Alpha 98,9» και όταν ρωτήθηκε αν πρέπει να γίνει αναθεώρηση του άρθρου 16, «άνοιξε την πόρτα» για ιδιωτικά πανεπιστήμια, με όρο αυτά να είναι «υψηλού κόστους». Είπε επί λέξει: «Είμαι υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείεται να υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά δεν θα δώσουμε τα πανεπιστήμιά μας για ένα κομμάτι ψωμί. Δέχομαι να έρθει κάποιος να ιδρύσει πανεπιστήμιο με ιατρική ή φαρμακευτική σχολή. Δηλαδή, σχολές που απαιτούν κεφάλαια. Οχι να δημιουργηθεί πανεπιστήμιο για φιλολόγους, τα ιδιωτικά να λειτουργούν με κεφάλαια αυτών που θα τα θέσουν». Με άλλα λόγια ο όρος που θέτει ο Θ. Πελεγρίνης είναι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια να είναι ακριβά και καλά πανεπιστήμια, γιατί σε αντίθετη περίπτωση, όπως είπε, θα συμπαρασύρουν προς τα κάτω την ποιότητα και των δημόσιων πανεπιστημίων. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν τάχθηκε ενάντια σε μια συνταγματική αναθεώρηση που θα επιτρέπει την ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων!

Οσο για τα διάφορα κολέγια και άλλα ιδιωτικά μαγαζιά που λειτουργούν στη χώρα μας, ο Θ. Πελεγρίνης δεν αμφισβήτησε ότι αναγνωρίζονται ως ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά είπε ότι προσφέρουν σπουδές που δεν απαιτούν κεφάλαια, που δε χρειάζονται εργαστήρια κ.ο.κ. Εξάλλου, στην τοποθέτησή του έδειξε ότι είτε δημόσια, είτε ιδιωτικά, θεωρεί πως τα πανεπιστήμια πρέπει να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια: «Αυτό που μετράει είναι πόσα προγράμματα ερευνητικά θα μπουν μέσα στο πανεπιστήμιο, για να μπορέσει το πανεπιστήμιο να εισπράξει και να συντηρηθεί», είπε.

Ο υφυπουργός ουσιαστικά προσκάλεσε μεγαλοεπιχειρηματίες να μπουν στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης με όρους «υγιούς επιχειρηματικότητας»: «Γιατί δε φτιάχνουν ένα πανεπιστήμιο που χρειάζεται εργαστήρια κ.ο.κ.; Εκεί θέλω να δω, θα υπάρξει τέτοια προσφορά; Κι αν υπάρξει θα τη δούμε! Θέλω να πω είναι πολύ εύκολο να λες δημόσιο ή ιδιωτικό. Οχι! Και τα δύο θα μπορούσαν να 'ρθουνε με όρους όμως υγιείς».
***

Για όλα τα παραπάνω, δεν μπορεί να πει κανείς ότι ένας υφυπουργός Παιδείας εκφράζει «προσωπικές απόψεις», όσο κι αν η αναπληρώτρια υπουργός Σία Αναγνωστοπούλου προσπάθησε χτες στη συζήτηση για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, μιλώντας για σταθερή θέση του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αλλωστε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, το 2008 και πριν ακόμα σβήσει ο θόρυβος από τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 που είχαν εξαναγκάσει τότε το ΠΑΣΟΚ σε ελιγμό, δήλωνε ότι «δεν είμαστε εχθρικοί προς τα ιδιωτικά πανεπιστήμια (...) το κύρος του δημόσιου πανεπιστημίου δεν θίγεται από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια». Δεν είναι εχθρικοί ούτε απέναντι στους «φοιτητές - πελάτες» και την «Παιδεία - εμπόρευμα», όπως δεν είναι εχθρικοί απέναντι στην «Υγεία - εμπόρευμα» και το λαό «πελάτη» των υπηρεσιών της κ.ο.κ.

Σ' αυτό το πλαίσιο, αισθάνονται σήμερα πιο «άνετοι», όχι απλά να εκφράζουν τέτοιες απόψεις, αλλά να ζυμώνουν στην ουσία μια συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16, όπως έκανε και ο Θ. Πελεγρίνης τοποθετούμενος υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων «με όρους». Κι αυτό γιατί ήδη έχει κυλήσει πολύ νερό στ' αυλάκι, ενώ εφαρμόζονται για χρόνια (και συνεχίζουν τώρα από την κυβέρνησή τους) οι αναδιαρθρώσεις που έχουν οδηγήσει τα δημόσια πανεπιστήμια να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικούς όρους, να επιλέγουν έρευνες με κριτήριο το κέρδος και όχι τις κοινωνικές ανάγκες, να εξαφανίζουν τη φοιτητική μέριμνα ή να τη λειτουργούν μόνο ανταποδοτικά κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, θεωρούν ώριμο πια, να ανοίξει στον ιδιωτικό τομέα και η αγορά των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Ετσι κι αλλιώς, στην πολιτική τους και τα δημόσια και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια για τον ίδιο θα δουλεύουν: Για το κεφάλαιο και τις ανάγκες του.