Ο υπόδικος Λαγός τραμπουκίζει σε Δημοτικό Σχολείο

Ομάδα χρυσαυγιτών, με επικεφαλής τον υπόδικο βουλευτή Γιάννη Λαγό, εισέβαλε σήμερα στο Α' Δημοτικό Σχολείο Νέου Ικονίου, στο Πέραμα, τραμπουκίζοντας εναντίον δασκάλων και γονέων.
Σύμφωνα με επώνυμες καταγγελίες στην «Εφ.Συν.», γρονθοκοπήθηκαν δάσκαλοι και γονείς στον χώρο του σχολείου, ενώ έξω από αυτό βρίσκονταν αστυνομικοί που παρέμειναν αμέτοχοι.
Αφορμή για τις προσχεδιασμένες βιαιότητες ήταν η απόφαση να φοιτήσουν στο συγκεκριμένο σχολείο και προσφυγόπουλα από το Σχιστό.
Αυτή τη στιγμή είναι σε εξέλιξη συνεδρίαση εκπαιδευτικών και γονέων, εντός του σχολείου, ενώ έξω από αυτό παραμένουν σαράντα χρυσαυγίτες με επικεφαλής τον Γ. Λαγό.
Να σημειωθεί ότι οι τραμπουκισμοί Λαγού γίνονται την ώρα που σε εξέλιξη η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης και ενώ στο Εφετείο εξετάζεται η επίθεση τάγματος εφόδου σε συνεργείο αφισοκολλητών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ στο Πέραμα τον Σεπτέμβριο του 2013, υπόθεση για την οποία η ««Εφ.Συν.» έχει αποκαλύψει σημαντικά ντοκουμέντα από τις συνομιλίες του Γιάννη Λαγού με άλλα στελέχη της ναζιστικής οργάνωσης πριν, κατά τη διάρκεια της επίθεσης και μετά.
Επίσης η επίθεση γίνεται την ώρα που συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του 27χρονου μετανάστη Σαχσάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα στις 17 Ιανουαρίου 2013 από τους χρυσαυγίτες Διονύση Λιακόπουλο και Χρήστο Στεργιόπουλο, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη χωρίς να τους αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

«Δεν πάνε ούτε στον φούρνο αν δεν πάρουν εντολή»

Ο Λαγός ομολογεί: «Τους μακελέψαμε»!

το Σύστημα Υγείας στη Αγγλία: θες ακόμη "ελεύθερη αγορά" ;;

είτε εντός, είτε εκτός 

Ευρωπαϊκής Ένωσης 

ο καπιταλισμός φέρνει βαρβαρότητα: 

To Όνομά του Τζακ 22 μηνών: ο Τζακ περίμενε πέντε ώρες στα επείγοντα περιστατικά Νοσοκομείου της Αγγλίας πριν τον εξετάσει ένας γιατρός.

το βλέπεις παντού, όπου και να κοιτάξεις 

δες π.χ. εδώ το δημοσίευμα μιας αστικοφυλλάδας της χώρας μας που γράφει:

"Ο Ερυθρός Σταυρός περιγράφει μια «ανθρωπιστική κρίση», οι γιατροί μιλούν για συνθήκες αντάξιες του «τρίτου κόσμου»: το δημόσιο σύστημα υγείας NHS, καύχημα της Βρετανίας από το 1948, διέρχεται αυτόν τον χειμώνα μια πρωτοφανή κρίση η οποία αρχίζει να έχει συνέπειες για την πρωθυπουργό Τερέζα Μέι.

Η φωτογραφία έκανε τον γύρο των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης και δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα της Daily Mirror. Εικονίζει τον μικρό Τζακ, 22 μηνών, που φοράει μόνο την πάνα του. Καθώς δεν υπάρχει κρεβάτι, κοιμάται πάνω σε μια κουβέρτα τοποθετημένη πάνω σε δύο κόκκινες πλαστικές καρέκλες. Παρά το γεγονός ότι υπήρχε υποψία για μηνιγγίτιδα, ο Τζακ περίμενε πέντε ώρες στα επείγοντα περιστατικά πριν τον εξετάσει ένας γιατρός.

Όπως όλους τους χειμώνες, η National Health Service βρίσκεται «στο χείλος της κατάρρευσης», σύμφωνα με τους γιατρούς και νοσοκομειακούς οργανισμούς. Σύστημα δωρεάν περίθαλψης και πέμπτος εργοδότης στον κόσμο (1,5 εκατ. μισθωτοί), είναι ένας ιερός θεσμός. «Η εθνική θρησκεία μας», έλεγε ο πρώην υπουργός Νάιτζελ Λόσον.

Η NHS αντιπροσωπεύει ένα κρίσιμο πολιτικό στοίχημα που κρίνει εκλογές. Οι οπαδοί του Brexit είχαν καταστήσει το δημόσιο σύστημα υγείας ένα από τα κύρια θέματα της εκστρατείας τους, υποσχόμενοι να γεμίσουν τα ταμεία της NHS με τα χρήματα που δεν θα χρειαζόταν πλέον να στέλνουν στις Βρυξέλλες.

Όμως η NHS είναι επίσης ένα μοντέλο σε κρίση, καθώς πρέπει να αντιμετωπίσει τη γήρανση του πληθυσμού, τη δημογραφική ανάπτυξη και τις πολιτικές λιτότητας.

Αρκεί λοιπόν ο παραμικρός συναγερμός, όπως η φετινή επιδημία γρίπης, για να εκτροχιαστεί το σύστημα. Από το φθινόπωρο, ο χρόνος αναμονής στα τμήματα επειγόντων περιστατικών έχει φθάσει στα όρια: την περασμένη εβδομάδα, 23% των ασθενών περίμεναν περισσότερο από τέσσερις ώρες πριν τους δει κάποιος γιατρός. Αυτή την εβδομάδα, δύο ασθενείς πέθαναν πάνω σε φορείο στον διάδρομο του νοσοκομείου Γούστερσαϊρ Ρόαγιαλ. Παντού λείπουν κρεβάτια, ασθενοφόρα, γιατροί.

«Ο αιώνιος χειμώνας»

Ο γιατρός Ρίτσαρντ Κερ, μέλος του Βασιλικού Συλλόγου Χειρουργών, λέει πως στα 26 χρόνια της σταδιοδρομίας του ουδέποτε είχε δει τέτοια επιδείνωση.

Η κατάσταση είναι τόσο ανησυχητική που ο Ερυθρός Σταυρός έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. «Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ανθρωπιστική κρίση», υπογράμμισε ο γενικός διευθυντής του, ο Μάικ Άνταμσον.

Η συντηρητική πρωθυπουργός Τερέζα Μέι απέρριψε τις δηλώσεις αυτές χαρακτηρίζοντάς τις «ανεύθυνες και υπερβολικές». «Τον χειμώνα υπάρχει πάντα πίεση στη NHS», υποστήριξε χθες.

Όμως για πολλούς, το κακό είναι πολύ πιο βαθύ. «Δεν είναι μια χειμερινή κρίση, είναι μια χιονοθύελλα στον αιώνιο χειμώνα της NHS. Ζητούμε από το προσωπικό να προσφέρει υπηρεσίες πρώτης ποιότητας με δυναμικό και αριθμό κλινών αντάξια του τρίτου κόσμου», κατηγορεί ο δρ. Μαρκ Χόλαντ.

Σε μια πολύ συγκινητική ομιλία του στο κοινοβούλιο, ο βουλευτής Τόμπι Πέρκινς εξέφρασε την «ντροπή» του, όταν είδε πως ο πατέρας του «είχε καλύτερη φορντίδα κατά τις διακοπές του στη Γερμανία απ' ό,τι είχε στην πατρίδα του». Πέθανε στην αγκαλιά του τον Ιουλιο από ρήξη ανευρύσματος αφού τον έδιωξαν από το νοσοκομείο επειδή δεν υπήρχε θέση.

«Στην άρνηση»

Σύμφωνα με τους αριθμούς του ΟΟΣΑ, το 2015 η Βρετανία αφιέρωσε το 7,7% του ΑΕΠ της στις δημόσιες δαπάνες για την υγεία, έναντι 8,6% για τη Γαλλία και 9,4% για τη Γερμανία.

«Κάποια στιγμή η κυβέρνηση οφείλει να αναγνωρίσει πως ο περιορισμός των επενδύσεων έχει συνέπειες», σχολιάζει ο Στίβεν Ντάλτον, γενικός διευθυντής της οργάνωσης «NHS Confederation».

Η Τερέζα Μέι, αν και παραδέχεται πως «τεράστια πίεση ασκείται στη NHS», διαβεβαιώνει ότι «ουδέποτε» η κυβέρνηση είχε επενδύσει τόσα στο σύστημα, καθώς το ενισχύει με 10 δισεκ. στερλίνες επιπλέον σε έξι χρόνια έως το 2020.

«Ψευδές», απάντησε ο διευθυντής της NHS England Σάιμον Στίβενς υποστηρίζοντας πως «η χρηματοδότηση της NHS σε πραγματικούς όρους (χωρίς να ληφθεί υπόψη ο πληθωρισμός) θα μειωθεί το 2018/19, πάνω από δέκα χρόνια μετά τη Lehman Brothers και την έναρξη της λιτότητας».

«Η πρωθυπουργός βρίσκεται σε άρνηση», σχολίασε ο ηγέτης της Εργατικής αντιπολίτευσης Τζέρεμι Κόρμπιν. Στη διάρκεια μιας έντονης αντιπαράθεσης την Τετάρτη στο κοινοβούλιο ρώτησε την Τερέζα Μέι αν βρίσκει αποδεκτό αυτό που συνέβη στον Τζακ, το μωρό που υποχρεώθηκε να κοιμηθεί πάνω σε μια καρέκλα στο τμήμα επειγόντων περιστατικών.

«Η πρωθυπουργός είπε πως επρόκειτο για ένα «μεμονωμένο επεισόδιο». «Αστειεύεται; Είδα μεγάλο αριθμό μεμονωμένων επεισοδίων μόνο μέσα σε μια μέρα σ' ένα και μόνο νοσοκομείο. Πρέπει να ξυπνήσει», λέει η Ρόουζ, η μητέρα του μωρού, στην Daily Mirror"

Που βρίσκεται η Αιτία του παραπάνω προβλήματος που γι Αυτή δεν λένε κουβέντα, δες:

Από την Συνθήκη του Μάαστριχτ: Το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης

και Εδώ απ' την Λευκή βίβλο:

που μπορείτε να την δείτε ολόκληρη Εδώ 

ή 

κάνοντας κλικ πάνω στις εικόνες 

Δημοσιεύτηκε Yesterday από τον χρήστη Viva La Revolucion

Διαφθορά ... διεφθαρμένοι και διαφθορείς

   Μπράβο !!! Φοβερό το επίτευγμα της αριστεράς !!! Η διαλεχτική ανάλυση σ΄όλο της το μεγαλείο ... ζωγραφίζει ... και πάλι παπάδες. 
   Πιό συγκεκριμένα το συριζοπόρισμα της επιτροπής της βουλής που διερευνούσε τόσους μήνες ... τις δανειοδοτήσεις των κομμάτων και των ΜΜΕ κατέληξε σε αυτό το τρομερό συμπέρασμα ...
   ... διαπιστώθηκε "πλοκή τραπεζών, κομμάτων και ΜΜΕ η οποία έχει αναδειχτεί ως το τρίγωνο της διαπλοκής" ... αλλά "η βουλή αποφαίνεται και αποφασίζει προανακριτική μόνο για ευθύνες πολιτικών προσώπων, όμως αυτή την στιγμή δεν προκύπτουν τέτοιες ευθύνες" !!!

   Τρομερό ... οι συριζαίοι στο πόρισμα βλέπουν ... τρίγωνα διαπλοκής τραπεζών, ΜΜΕ και κομμάτων (φοβερή ανακάλυψη κάνανε) ... αλλά δεν βλέπουν ευθύνες πολιτικών προσώπων !!!
   Και είναι κάποιος να απορεί ... Τα κόμματα που συμμετέχουν στα τρίγωνα της διαπλοκής, πως ακριβώς συμμετέχουν ?? Εεεεε πως ?? Αυλα, πνευματικά, υπερβατικά, απρόσωπα ?? 

   Υπάρχει απάντηση ??
   Ναι βεβαίως ... 
   Ωραίο μου πλυντήριο ... Σύριζα ... ξεπλένει όλους τους λεκέδες ... λακέδες του συστήματος !!!

   Και ο Γιάννης ο Στουρνάρας καθαρός ?? Ωιμέ !!! 
   Και τι είναι αυτό που βρωμάει ??

   Δεν βρήκαν - μας λένε - ευθύνες πολιτικών προσώπων για την διαφθορά !!! Μεγαλειώδες !!! Ηρθε η κυβερνώσα αριστερά να μας πεί ... οτι υπάρχει διαφθορά ... αλλά δεν μπορεί να βρεί τους διεφθαρμένους πολιτικούς !!! 
   
   Και για τον διαφθορέα ?? Κουβέντα δεν βγήκε απ΄τα χειλάκια της κυβερνώσας αριστεράς. 
   Ομως ο Τσίπρας είναι μάγος ... θα πατάξει αλύπητα την διαφθορά ... χωρίς να ακουμπήσει κανέναν διεφθαρμένο και κανέναν διαφθορέα !!! Δεν θα χυθεί σταγόνα αίμα ... στο "σφαγείο". Αγριεύομαι.

   Ο Τσίπρας τα κάνει όλα και συμφέρει. Ολοι το ξέρουν αυτό. Ακόμα και οι γάτες των Ιμαλαίων ... καλά μου τά λεγε ... πέρσυ τέτοια εποχή ο δικός μου κεραμιδόγατος  

    

Το τάγμα του Μαυροθαλασσίτη που έτρεμαν οι δωσίλογοι

• 
  

Η επίθεση του ΕΛΑΣ στις φυλακές Αβέρωφ και η τελευταία ημέρα των Δεκεμβριανών

Οδός Κεδρινού, Αμπελόκηποι, 18 Δεκεμβρίου 1944:

Σαν σκιές 12 άνθρωποι περνούσαν σκυφτοί, με γοργά βήματα, από ερείπιο σε ερείπιο για να μην γίνουν αντιληπτοί. Από το μικρό λοφάκι που βρισκόντουσαν έβλεπαν απέναντι τον Λυκαβηττό και χαμηλότερα, στα αριστερά τους, το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Ακριβώς μπροστά τους βρισκόταν ο μεγάλος στόχος τους. Οι φυλακές Αβέρωφ.

Εκεί βρίσκονταν οι μεγαλύτεροι προδότες και δωσίλογοι της χώρας. Οι συνεργάτες των κατακτητών Γερμανών που τώρα, τυπικά, τους φρουρούσαν δυνάμεις της Βασιλικής Χωροφυλακής μέχρι να δικαστούν.

«Ξαποστάστε, ανάψτε ένα τσιγάρο και ελέγξτε τον οπλισμό σας», ψιθύρισε ο αρχηγός της μικρής ομάδας. Από μακριά από τις φυλακές ακούγονταν συνεχώς πυροβολισμοί και εκρήξεις. Η μάχη είχε ανάψει για τα καλά. 

Όλοι τους ανήκαν στο 3ο Σύνταγμα Αθηνών του ΕΛΑΣ. 

 

 

Πέρασαν 10 λεπτά και η ομάδα, πάλι με χίλιες δυο προφυλάξεις, άρχισε να κατηφορίζει την Κεδρινού. Σε ένα σημείο που μια βόμβα από εγγλέζικο αεροπλάνο είχε δημιουργήσει κρατήρα, σταμάτησαν και έστησαν το οπλοπολυβόλο BAR. Τα χαμόσπιτα που υπήρχαν στα σύνορα του Γκύζη με τους Αμπελοκήπους τους προσέφεραν ένα ασφαλές μέρος. Εάν ο εχθρός έκανε αντεπίθεση, θα μπορούσαν να υποχωρήσουν και να διαφύγουν προς το Γαλάτσι. Το BAR, όμως, λάφυρο από τους «συμμάχους», έδινε εγγύηση ότι κανείς δεν θα τολμούσε να πλησιάσει. 

Ο μικρότερος της ομάδας, ο 17χρονος Ανδρέας, Αμπελοκηπιώτης, μέλος της ΕΠΟΝ, μεγάλωσε στην οδό Γυθείου και Δ. Πλακεντίας, ακριβώς δίπλα στο σπίτι που ιδρύθηκε η οργάνωση, είχε έτοιμες τις δεσμίδες και τις έδινε στον πολυβολητή, τον 30χρονο Γιώργο. Εκείνος είχε διπλώσει προσεκτικά το δίκοχο του ΕΛΑΣ και το είχε βάλει στην πίσω τσέπη του παντελονιού του. Είχε φέρει το μάτι του στο σκοπευτικό και έριχνε ευθεία προς τον μεγάλο τοίχο της φυλακής. Οι σφαίρες μανιασμένες χτυπούσαν, άφηναν μικρές σπίθες, σφήνωναν στο τσιμέντο και άνοιγαν τρύπες. 

«Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί, εεε» είπε ο Γιώργος. «Επί Μεταξά μαρτυρήσαμε εκεί μέσα και τώρα…». Ο Ανδρέας σιγόνταρε με τον ήχο του οπλοπολυβόλου: «Και πού είσαι ακόμη. Σε λίγες ημέρες θα κατέβει και ο Άρης και η Αθήνα θα πέσει σε ένα απόγευμα». Πού να φανταζόταν ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ. 

 

Προ των πυλών

Κανένα κεφάλι χωροφύλακα δεν ξεμύτιζε από τον τοίχο. Είχαν καθηλωθεί. 

Μέσα στις φυλακές 100 χωροφύλακες είχαν ζαρώσει πίσω από τα μπετά. «Να επικοινωνείτε συνεχώς με τους Άγγλους, από τον ασύρματο, να σπεύσουν προς βοήθειά μας. Οι κομμουνιστές είναι προ των πυλών. Μοιράστε όπλα και στους κρατούμενους», ούρλιαζε ο επικεφαλής μοίραρχος Κώστας Δουκάκης, που πηγαινοερχόταν εδώ και εκεί και έδινε διαταγές. «Τι διάβολο», σκέφτηκε, «μέχρι τα προχθές έπαιρνα διαταγές από αυτούς και τώρα πρέπει να τους σώσω τη ζωή». Και πράγματι μέσα στις φυλακές υπήρχαν κρατούμενοι με την κατηγορία του «προδότη», μερικά από τα πιο ηχηρά ονόματα της χώρας. Τουλάχιστον εκείνα που δεν χωρούσαν να διαμείνουν στα κεντρικά ξενοδοχεία της πόλης, τα οποία είχαν γεμίσει από «υπό περιορισμόν» κατηγορούμενους για δωσιλογισμό. 

 

 

Στις φυλακές βρισκόταν ο στρατηγός Τσολάκογλου και ο Ιωάννης Ράλλης, που διετέλεσαν κατοχικοί πρωθυπουργοί, ο συνταγματάρχης των Ταγμάτων Ασφαλείας Πλυντζανόπουλος, που είχε ενεργή συμμετοχή στο μπλόκο της Κοκκινιάς και έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών Έλληνες ουρλιάζοντας: «Η Κοκκινιά δεν είναι εδώ, η Γερμανία είναι εδώ. Πάρτε το χαμπάρι, θα πεθάνετε όλοι σας». Μέσα από τα τείχη ξεχώριζε επίσης και ο Νίκος Μπουραντάς, ο φόβος και ο τρόμος των Αθηναίων την περίοδο της κατοχής αλλά και ο Παπαδόγκωνας. 

Η ιστορία πάντα παίζει περίεργα παιχνίδια. Στα τείχη των φυλακών Αβέρωφ εξελισσόταν μια μάχη πρωτόγνωρη σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σε μια ρημαγμένη Ευρώπη που οι συνεργάτες των ναζί πλήρωσαν το τίμημα. Στην Ελλάδα όμως όχι. 

Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, κάτω από τον Λυκαβηττό, χωροφύλακες υπεράσπιζαν τη ζωή ανθρώπων που αιματοκύλησαν τη χώρα στο πλευρό του κατακτητή. Τυπικά ήταν κρατούμενοι, η Ιστορία θα επιβεβαίωνε αυτό το «τυπικά» λίγες εβδομάδες αργότερα. 

 

 

Λίγο μακρύτερα, μέσα σε ένα πρόχειρο χαράκωμα που είχε «πιάτο» τον τοίχο των φυλακών, εκεί που χωρίζονταν οι ανδρικές από τις γυναικείες, ο καπετάνιος (ταγματάρχης του ΕΛΑΣ) Σταύρος Μαυροθαλασσίτης, πολεμιστής στα χώματα της Μικρασίας, έδινε συνεχώς διαταγές: «Θα πέσουν, δεν θα αντέξουν. Θα χτυπήσουμε εκεί ακριβώς ανάμεσα στους δυο τοίχους, με όλες μας τις δυνάμεις. Θέλω το BAR από ψηλά από τη Λουκάρεως να μην σταματήσει και να μας καλύπτει. Κρατήστε τρεις εφεδρείες, γιατί κάτι μου λέει ότι σε λίγο θα έρθουν και τα παιδιά με τα κοντά παντελονάκια». 

Σε λίγη ώρα μια έκρηξη έσπασε τα τύμπανα των εμπλεκομένων. Επικράτησε μια αφύσικη σιωπή. Από ψηλά στου Γκύζη ακούγονταν μόνο σποραδικές ριπές από το BAR. Όταν κάθισε η σκόνη, ο τοίχος των φυλακών Αβέρωφ είχε διαλυθεί. Ήταν μια άμορφη μάζα από πέτρες και χώματα. 

 

Φτερά στα πόδια

Εκτός από τις εφεδρείες που είχε προνοήσει ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, όλη η δύναμη του 3ου Συντάγματος εφόρμησε στον διαλυμένο τοίχο. Οι δωσίλογοι έτρεχαν να κρυφτούν μέσα στη γυναικεία πτέρυγα, κάποιοι άλλοι με τα όπλα στο χέρι προκλητικά βγήκαν από τον τοίχο και άρχισαν να πυροβολούν. Με φτερά στα πόδια που δίνει ο φόβος, αφού ήξεραν τι τους περιμένει για τα εγκλήματά τους, κάποιοι έφτασαν στην Αλεξάνδρας και από κει κατευθύνθηκαν προς την Κηφισίας. 

Οι άνδρες του ΕΛΑΣ μπήκαν μέσα στις φυλακές. Οι περισσότεροι δωσίλογοι, συνεργάτες των Γερμανών, πέταξαν τα όπλα και άρχισαν να παραδίδονται. Οι περισσότεροι εκλιπαρούσαν για τη ζωή τους. Πολλοί είχαν ανάμεσα στο παντελόνι τους σημάδια από ούρα. Φόβος. Θα πλήρωναν για όσα είχαν κάνει με σκοπό το προσωπικό κέρδος. Εκατόν τριάντα δωσίλογοι σχημάτιζαν ουρά ο ένας πίσω από τον άλλον με τους άνδρες του ΕΛΑΣ δεξιά και αριστερά τους να είναι έτοιμοι να τους μεταφέρουν προς τις ανατολικές συνοικίες. 

 

 

«Θα καλοπεράσετε, πουλάκια μου», «Προδότες, πού είναι τα φιλαράκια σας να σας σώσουν», ακούγονταν λόγια προς τους προδότες που έτρεμαν. Ένας μαχητής του ΕΛΑΣ αναγνώρισε τον δωσίλογο που πρόδωσε τον αδερφό του. Τον πλησίασε, έβγαλε μια φωτογραφία. Του την έδειξε και τον έφτυσε στο πρόσωπο: «Τον θυμάσαι τον Κώστα από την Καισαριανή;» του είπε. 

Καθώς οι δωσίλογοι έβγαιναν αιχμάλωτοι, οι άνδρες του ΕΛΑΣ άρχισαν να τους χλευάζουν και να τραγουδούν: «Τίνος είναι, βρε γυναίκα, τα παιδιά; Τίνος είναι, βρε γυναίκα, τα παιδιά; Το ένα μου φωνάζει si, το άλλο μου φωνάζει ja, τίνος είναι, βρε γυναίκα, τα παιδιά; Το ένα είναι του μακαρονά, το άλλο είναι του Γερμαναρά και το τρίτο είναι το δικό μας, γαμώ το κέρατό μας, αγάπη μου γλυκιά». 

Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ έδειχνε ευχαριστημένος. Όλα είχαν πάει όπως τα είχε σχεδιάσει. Οι δωσίλογοι ήταν αιχμάλωτοι και θα περνούσαν όλοι τους από λαϊκά δικαστήρια. Η ποινή για τις άθλιες πράξεις τους θα ήταν μία: Θάνατος. 

 

Άγγλοι… φίλοι

Οι ώρες περνούσαν, οι φυλακές βρίσκονταν στα χέρια των ανταρτών. Ανάμεσα στα πτώματα κάποιων δωσίλογων που λιντσαρίστηκαν με το που έπεσε ο τοίχος, κείτονταν και εκείνα κάποιων χωροφυλάκων που πέθαναν κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Το ξημέρωμα ένας βόμβος, μακρινός στην αρχή, εντονότερος σε λίγα λεπτά, διέκοψε την ηρεμία. 

Η Βασιλική Αεροπορία της Αγγλίας είχε αποφασίσει να πάρει το παιχνίδι στα χέρια της. Δεν θα άφηνε κάποιους εφεδρικούς αντάρτες να ξεφτιλίσουν το στέμμα. Ο ήχος των Μποφάιτερς και των Σπιτφάιρ, από το 39ο σμήνος της RAF, γινόταν ολοένα και δυνατότερος. Έφτασαν επάνω από τις φυλακές και άρχισαν να αδειάζουν τις ρουκέτες τους. Η περιοχή των Αμπελοκήπων βομβαρδιζόταν. Πέντε αγγλικά αεροσκάφη διέγραφαν κύκλους και χτύπησαν 36 φορές τις ανταρτοκρατούμενες φυλακές. 

 

 

Οι αντάρτες, που περίμεναν κάτι τέτοιο, είχαν καλυφθεί εγκαίρως. Τα χτυπήματα από τις ρουκέτες, όμως, ήταν σκληρά και συνεχή. Δεν είχαν τρόπο να απαντήσουν. Καθηλώθηκαν. Ξαφνικά η γη άρχισε να τρέμει. Όχι από τις βόμβες, αλλά από τις ερπύστριες. Αγγλικά τανκς έρχονταν από την Αλεξάνδρας. Οι φυλακές έπρεπε να ανακαταληφθούν. Οι δωσίλογοι δεν έπρεπε να πέσουν στα χέρια του ΕΛΑΣ. 

«Καπετάνιε, έρχονται τανκς από τη Σκομπία» ούρλιαξε στο αυτί του Μαυροθαλασσίτη, για να ακουστεί επάνω από τον ήχο των βομβών που έσκαγαν γύρω τους, ο λοχίας του ΕΛΑΣ και του έδειξε με το χέρι του προς την περιοχή του Κολωνακίου. «Τους συνοδεύουν και Ριμινήτες». Ο Μαυροθαλασσίτης δεν απάντησε, απλά χαμογέλασε με πίκρα. Οι εντολές του ήταν σαφέστατες: «Δεν χτυπάμε τους Άγγλους».

Οι κυβερνητικές δυνάμεις διέσωσαν από τα χέρια των ΕΛΑΣιτών 189 κρατούμενους. Γρήγορα γρήγορα τους στοίβαξαν σε καμιόνια και τους μετέφεραν στο Παλαιό Φάληρο, όχι σε κάποιες φυλακές, αλλά σε ένα στρατόπεδο των Άγγλων, προκειμένου να είναι ασφαλείς. Δεν κατάφεραν να διαφύγουν από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ 130 δωσίλογοι. Οι φυλακές πέρασαν πάλι υπό τον έλεγχο των κυβερνητικών. 

 

 

Τα «Δεκεμβριανά» διήρκησαν σχεδόν ενάμιση μήνα. Ο ΕΛΑΣ, ενώ αρχικά είχε τις τακτικές πρωτοβουλίες στην πρωτεύουσα, στη συνέχεια δεν είχε τις στρατηγικές. Και αυτό του στοίχισε. Μέρα με τη μέρα, οι Άγγλοι, αργά, αλλά σταθερά, άρχισαν να καταλαμβάνουν τη μια μετά την άλλη τις συνοικίες της Αθήνας. Μάταια ο εφεδρικός ΕΛΑΣ της πρωτεύουσας περίμενε να κατέβουν από την Πάρνηθα, που είχαν προσεγγίσει και φτάσει, τα μάχιμα τμήματά του. Μάταια περίμεναν τον Άρη να μπει στην πόλη. Τον είχαν στείλει όχι εκεί που χρειαζόταν, αλλά στην Ήπειρο. Στις 11 Ιανουαρίου, ημέρα Πέμπτη, ο ΕΛΑΣ υποχωρεί σε όλα τα μέτωπα της πρωτεύουσας και αναγκάζεται να συνθηκολογήσει. Υπογράφεται η ανακωχή ανάμεσα στις βρετανικές δυνάμεις και τον ΕΛΑΣ. Τη συμφωνία υπογράφει ο Σκόμπι και για τον ΕΛΑΣ οι Παρτσαλίδης, Ζεύγος, Αθηνέλλης και Μακρίδης.

Τα επόμενα λεπτά μετά την υπογραφή η χώρα έζησε ένα απίστευτο κύμα «λευκής τρομοκρατίας». Παρακρατικοί, πρώην συνεργάτες των Γερμανών, μπορούσαν να εισβάλουν σε όποιο σπίτι ήθελαν, να βιάσουν, να δολοφονήσουν, να βασανίσουν όποιον ήθελαν, και όχι μόνο να μείνουν ατιμώρητοι για τις πράξεις τους, αλλά και να ανέλθουν στον κρατικό μηχανισμό.

 

 

Ο Σταύρος Μαυροθαλασσίτης συνελήφθη και εξορίστηκε στη Μακρόνησο για να αναμορφωθεί από εξαιρετικούς ανθρώπους, μορφωμένους, καλλιεργημένους, γεμάτους ήθος και αγάπη για τον συνάνθρωπό τους, σε εκείνον τον Παρθενώνα λοιπόν έπρεπε να γίνει «Έλλην πατριώτης». 

 

Τον Πλυτζανόπουλο, τον άνθρωπο που ούρλιαζε στο μπλόκο της Κοκκινιάς «η Κοκκινιά δεν είναι εδώ, η Γερμανία είναι εδώ. Πάρτε το χαμπάρι, θα πεθάνετε όλοι σας», για τις υπηρεσίες του στην πατρίδα και σαν γνήσιο πατριώτη, τον Μάρτιο του 1947 το Γ’ Δικαστήριο δωσιλόγων θα τον αθωώσει μαζί με άλλους και στη συνέχεια θα προαχθεί για τις υπηρεσίες του σε υποστράτηγο του κυβερνητικού στρατού. Θα τιμηθεί και επί χούντας που, εκτός των άλλων τιμών, θα διορίσει και τον ανιψιό του Νίκο δήμαρχο στην Κοκκινιά. Την περιοχή που αιματοκύλησε. 

 

 

Ο 17χρονος Ανδρέας από τους Αμπελοκήπους συνελήφθη από άνδρες της Ασφάλειας και των ταγμάτων ασφαλείας μέσα στο σπίτι του και ενώ ετοιμαζόταν να ανέβει στο βουνό. Μπροστά στα μάτια του ξυλοκόπησαν την ηλικιωμένη μάνα του, ξεγύμνωσαν την αδερφή του και άρχισαν να την κλωτσούν στο στήθος και τα γεννητικά όργανα. Στη συνέχεια τη βίασαν τρεις από αυτούς, ενώ οι υπόλοιποι τραγουδούσαν προκλητικά για να καλύψουν τις φωνές και τα ουρλιαχτά της στη γειτονιά: «Γεια σας ταγματασφαλίτες, χωροφύλακες και χίτες. Δεν είμαστε κομμουνισταί, ούτε και λαοκράται, είμαστε ελληνόπουλα, χίτες, επαναστάται. Γεια σου Μαγγανά μου, γεια σου με τους χίτες τα παιδιά σου». 

Ο Ανδρέας δεν κατάφερε να ανέβει στο βουνό. Μεταφέρθηκε στη Μακρόνησο, αφού ήταν σε στρατεύσιμη ηλικία. Υπηρέτησε στο Α ΕΤΟ. Δολοφονήθηκε την 1η Μαρτίου του 1948, μαζί με άλλους 300 φαντάρους στα ενορχηστρωμένα επεισόδια. Ο διοικητής της Μακρονήσου με το περίστροφο στο χέρι έτρεχε πάνω κάτω και φώναζε να συνεχίσουν να πυροβολούν τους ανυπεράσπιστους κρατούμενους φαντάρους: «Δεν βλέπω αίμα, δεν βλέπω αίμα», ούρλιαζε…

η κυρα Ξένια μας !!

Ηλίας Σδρ:

Ήμουν νεαρός τότε, μόλις είχα απολυθεί απ τον στρατό.

Το ΚΚΕ είχε οικονομική εξόρμηση, 

όπως και τώρα, και εγώ με το κουπόνι στο χέρι, χτυπούσα πόρτες συναγωνιστών και συντρόφων για ενίσχυση…

Στην γειτονιά έμενε μια γιαγιά, η κυρά Ξένια.

Χήρα παλιού αγωνιστή και Μακρονησιώτη η κυρα Ξένια τα έβγαζε δύσκολα μα περήφανα. 

Η γειτόνισσες με τρόπο, χωρίς να την προσβάλουν της πήγαιναν ένα πιάτο φαγητό συχνά,πυκνά…

«

 

Αχ βρε κυρα Ξενια μου να με συμπαθάς ,αλλά δοκίμασε λίγο απ το κοκκινιστό μου εσύ που ξέρεις…Σαν κάτι να μην κάνω καλά, να μου το πεις έτσι ;»

Παρά την φτώχεια της η κυρά Ξένια κάθε Κυριακή έπαιρνε τον Ριζοσπάστη και σχεδόν όλη την βδομάδα , κάθονταν στην πολυθρόνα της, φορώντας τα χοντρά γυαλιά της, και τον διάβαζε συλλαβιστά με τα λίγα κολυβογράμματα που είχε μόνη της μάθει μιας και δεν πήγε ποτέ της στο σχολείο.

Εκείνη την Κυριακή την καλημέρισα ,άφησα τον Ριζοσπάστη και έκανα να φύγω…

-«Στάσου βρε παιδί μου» …Μου φώναξε ψάχνοντας το παλιό κουμπωτό πορτοφολάκι της… » Να πάρε ένα πενηντάρι και κόψε μου και μένα ένα απ τα μικρά κουπόνια για το κόμμα ,αν μπορέσω θα σου δώκω κι άλλα από βδομάδα»

Κόμπιασα….Τα έχασα…

«Θεία Ξένια δεν πειράζει …Ξέρω πως τα έχεις ανάγκη, άσε θα δώσουμε εμείς οι νεότεροι τώρα, εσείς προσφέρατε τόσα πολλά στον αγώνα…»

«Σςςς Μπρε !» Με σταμάτησε απότομα ..

«Αυτό το πενηντάρι αγόρι μου, φτάνει για να έχω εγώ ψωμί μια μέρα αν το δώκω στον φούρναρη…. 

Μα αν το δώκουμε όλοι μας με την καρδιά μας στο κόμμα μας, θα είναι για να χει ψωμί όλος ο Ντουνιάς για πάντα ! 

 »

Ένιωσα το γέρικο και αδύναμο χέρι να με χαϊδεύει στοργικά στο κεφάλι και αυθόρμητα έσκυψα και το φίλησα με σεβασμό …

Εκείνα τα λόγια και κείνο το γέρικο και αδύναμο χέρι μου έδωσαν τέτοια δύναμη που είκοσι και κάτι χρόνια μετά, αντί να σβήσει θεριεύει !!!

απο το zanterevolucion

    Στη Γη Της Επαγγελίας

Το 2016 ήταν η πιο θανατηφόρα χρονιά της τελευταίας δεκαετίας για τους ανήλικους Παλαιστίνιους, στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Όχθης. Τουλάχιστον 32 Παλαιστίνιοι, κάτω των 18 ετών, έχασαν τη ζωή τους από σφαίρες των ισραηλινών δυνάμεων.  Τα στοιχεία δημοσίευσε η οργάνωση «Defense for Children».

Όταν διαβάσαμε την παραπάνω είδηση στο μυαλό μας ήρθαν τα λόγια του Ισραηλινού ποιητή Haim Gouri ο οποίος το 1960  έγραψε: «Κάθε ισραηλινός γεννιέται με ένα μαχαίρι που τον ίδιο θα σφάξει (…) Αυτό το χώμα δεν ξεδιψά και πάντα ζητά περισσοτέρους τάφους και φέρετρα για τάφους».

Η φρικαλεότητα που περιγράφει η «Defense for Children» δεν είναι η πιο θανατηφόρα αλλά είναι  μια ακόμα  συνέχεια  της ιστορίας τρόμου της Παλαιστίνης.

Ποιος αλήθεια ξεχνά τις σφαγές του Δεκεμβρίου του 2008 και του Ιανουάριο του 2009, όταν περισσότεροι από 1.300 Παλαιστίνιοι μεταξύ των οποίων και περισσότερα από 300 παιδιά δολοφονήθηκαν;

Ωστόσο  στη Γάζα,  μια λωρίδα γης μήκους 45 χιλιομέτρων και πλάτους περίπου 8 χιλιομέτρων διαβιούν και λιμοκτονούν σε άθλιες συνθήκες περικυκλωμένοι από ένα τείχος με προμαχώνες, παρατηρητήρια και θανάσιμες «ουδέτερες ζώνες», περίπου 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι, απολαμβάνοντας την φυλακή τους μέσα στη γενική αδιαφορία της διεθνούς πολιτισμένης κοινότητας!

Λογικό, διότι και οι ΗΠΑ και η ΕΕ στηρίζουν το κράτος του Ισραήλ από όλες τις απόψεις: οικονομικές,  διπλωματικές, πολιτικές και στρατιωτικές. Δηλαδή το κράτος το Ισραήλ είναι ένα εξαρτημένο κράτος που δεν θα άντεχε τόσο καιρό στον αραβικό κόσμο αν δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των προστατών του. Στα συμφέροντα αυτά του «Άξονα του Καλού» του δυτικού πολιτισμού  πρέπει να υποκύψουν όλοι οι άλλοι λαοί που κατοικούν στην «Γη της Επαγγελίας».

Κάθε χρόνο στις 14 Μαΐου το Κράτος του Ισραήλ γιορτάζει την γέννηση του. Αυτό αποφάσισε (το Μάιο του 1948) ο ΟΗΕ πως θα ήταν το μέλλον της ιερής γης τριών θρησκειών. Η απόφαση είχε ληφθεί από τις 29 Νοεμβρίου του 1947 σε μια συνέλευση του ΟΗΕ, με πλειοψηφία των δυο τρίτων των μελών του. Οι Ισραηλίτες με μια απόφαση βρέθηκαν σε μια γη που δεν κόπιασαν να την αποκτήσουν με χωράφια ελιών και αμπελιών που δεν φύτευσαν και σε σπίτια που δεν έχτισαν.

Αμέσως  ένοπλες εβραϊκές οργανώσεις άρχισαν άγριες επιθέσεις ενάντια στους Παλαιστίνιους, με σκοπό να τους ξεριζώσουν από τα σπίτια τους και τα χωριά τους. Από την έρημο Νέγκεβ ως το Τελ Αβίβ, από την Χάιφα και την Γιάφα ως την Ραμάλα, οι Παλαιστίνιοι κοιμήθηκαν σε μια χώρα και το πρωί ξύπνησαν σε μια άλλη. Από δω και πέρα στην Παλαιστίνη θα ακουγόταν μόνο ο θόρυβος του ανέμου του μίσους.

Ωστόσο υπάρχει μια εδραιωμένη αρχή: δεν είναι άλλη από το δικαίωμα, κάθε τμήματος ενός λαού ή ακόμα και μιας ομάδας ανθρώπων, στην αυτοδιάθεση. Αυτό το δικαίωμα δεν πρέπει να περιορίζεται λόγω των συνεπειών που τυχόν θα επιφέρει ή λόγω «εθνικών» συμφερόντων. Πρόκειται για έναν αντικειμενικό νόμο της σύγχρονης ιστορικής εξέλιξης. Όταν όμως την παραπάνω τάση πηγαίνει να αξιοποιήσει μια τάξη όπως η αποικιοκρατική ευρωπαϊκή τάξη ή η εγχώρια, υποτακτική υποτελής και εξαρτημένη  αστική τάξη της κοινωνικής καταπίεσης των εργαζομένων μαζών, τότε πραγματώνεται το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα και οι λαοί υπογράφουν την καταδίκη τους αφού μόνο αφεντικό αλλάζουν.       

Στην Παλαιστίνη εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ήταν εγκατεστημένοι Αραβικοί πληθυσμοί που θεωρούσαν αυτή τη γη πατρίδα και στην οποία ήθελαν και θέλουν να ζουν. Στην ίδια γη ζούσε μια μειοψηφία Εβραίων που επίσης θεωρούσε αυτήν τη γη πατρίδα. Αλλά μόνο η αριθμητική αύξηση των Εβραίων της Παλαιστίνης  μπορούσε να κάνει τους Άραβες να αναλογιστούν την κατάσταση και να αναγνωρίσουν τους Εβραίους (λαός διασκορπισμένος σε όλο τον κόσμο) όχι ως θρησκευτική μειοψηφία, που ζούσε σε ένα status quo που είχε χαρακτήρα δημογραφικής κυριαρχίας καθαρά αραβικής, αλλά ως ανεξάρτητο λαό. Με πιο τρόπο όμως θα γινόταν αυτό; Με δικαιοσύνη ή με δύναμη;

Αποφασίστηκε η δύναμη διότι έτσι θα αποσπούσαν μεγαλύτερο μερτικό.

Χαρακτηριστικό το απόσπασμα από τα απομνημονεύματα Dabid Ben Gurion: «Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να βεβαιωθούμε ότι οι Παλαιστίνιοι δεν θα ξαναρθούν ποτέ. Οι γέροι θα πεθάνουν και οι νέοι θα ξεχάσουν» και αλλού: «Καθαρά πολιτικά εμείς είμαστε οι επιτιθέμενοι και αυτοί υπερασπίζονται τους εαυτούς τους (…) Η χώρα είναι δική τους διότι την κατοικούν ενώ εμείς θέλουμε  να έρθουμε από το εξωτερικό και να την αποικίσουμε (…) ( Noam Chomsky: The Fateful Triangle The United States, Israel, and the Palestinians)

Ας γνωρίσουμε όμως έναν εμβληματικό άνθρωπο. Το όνομα τους ήταν: Benjamin Disraeli. Εβραίος ως προς το θρήσκευμα, Βρετανός όμως ως το μεδούλι του, ο οποίος υπηρέτησε το «Στέμμα» δύο φορές ως  πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου και έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στη δημιουργία του  Συντηρητικού Κόμματος της Βρετανίας. Επί πρωθυπουργίας του αγοράστηκε από την «Βρετανική Αυτοκρατορία» η Κύπρος που ως τα τότε ήταν επαρχεία των Οθωμανών. Έκδηλα ικανοποιημένος που η «Βρετανική Αυτοκρατορία» απέκτησε αυτή την πολύτιμη «βάση» για την ευόδωση των αποικιακών της σχεδίων, δήλωνε: «Βρήκαμε τον κρίκο που μας έλειπε»!

Ο Disraeli διέπρεψε όμως και ως συγγραφέας. Στο έργο του με τίτλο «Coningsby», ή εναλλακτικά «The New Generation»  αφού πρώτα αναφέρει, στην σελ 203 πως: «Οι Εβραίοι είναι φυλή χωρίς επιμειξίες, η αριστοκρατία της φύσης» συνεχίζει λίγο παρακάτω σελ 231, καταλήγοντας: « Γεγονός είναι ότι δεν μπορεί να αφανίσει κανείς μια καθαρή φυλή με καυκάσια οργάνωση. Είναι γεγονός που άπτεται της φυσιολογίας, απλός νόμος της φύσης (…).

Θα μπορούσε κάποιος κακεντρεχής να ισχυριστεί πως τα παραπάνω λόγια αποτελούν την πεμπτουσία του Σιωνισμού.

Ο Σιωνισμός έχει τα χαρακτηριστικά των εθνικών κινημάτων του 19ου αιώνα. Βασίζεται εν μέρει μόνο στην ιουδαϊκή θρησκευτική παράδοση η οποία συνδέει τους Εβραίους με τη Γη του Ισραήλ. Ο Σιωνισμός υπήρξε κυρίως κοσμική ιδεολογία η οποία εμφανίστηκε ως απάντηση στον αντισημιτισμό που μάστιζε την Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα.

Όμως ο ρατσισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο του οποίου οι μορφές έκφρασης, οι φορείς, τα αντικείμενα  και τα αποτελέσματα εξαρτώνται και καθορίζονται από την εκάστοτε ιστορική συγκυρία. Ο Disraeli αναπτύσσει ένα ιδεολογικό σχηματισμό στα γραπτά του την εποχή της αποικιοποίησης και του αυξανόμενου ρόλου του ρατσιστικού μηχανισμού προκειμένου να νομιμοποιήσει τη βία της κατάκτησης των εδαφών των «κατώτερων φυλών».

Πάντως τα ίχνη του αντισημιτισμού που μάστιζε την Ευρώπη και της ιδεολογίας της «βιολογικής» διαφοράς των λαών  είχαν ως φυσική κατάληξη τον Φασισμό-ναζισμό.

Ας πεταχτούμε λοιπόν για λίγο στην φασιστική Γερμανία της δεκαετίας του 1930 όπου οι «άριοι» επιχειρηματίας της Mannesman της Dresdner Bank της Krupp της IG Farben της Thyssen της Deutsche Bank  ωφελούνταν από τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις των επιχειρήσεων των Γερμανών Εβραίων. Εκεί όπου οι Εβραίοι μετατράπηκαν σε απόβλητα και παρίες, ζώντας μιαν άθλια ζωή, που δεν τους επιτρεπόταν ούτε φρέσκα φρούτα να αγοράσουν, ούτε να περπατούν στα πεζοδρόμια που άστραφταν από ρατσιστική καθαρότητα.

Όλα αυτά όμως δεν εμπόδισαν την σκληρή σιωνιστική τρομοκρατική οργάνωση «Haganah» που δρούσε στην Παλαιστίνη από το 1936  (ο πυρήνας των μετέπειτα   Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων) να προσπαθήσει έρθει σε συνεννόηση με τον Χίτλερ ώστε να ξεκινήσει  διαβούλευση  για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μαζική μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη. Δηλαδή τα χρόνια που οι διώξεις των Εβραιών στην Γερμάνια ήταν νομοθετημένες και ο πλανήτης βρισκόταν στα πρόθυρα πολέμου, το εθνικιστικό σιωνιστικό κίνημα ασχολούνταν με το σχέδιο ίδρυσης ενός κράτους  κατάλληλο για χρήση αποκλειστικά μόνο από Εβραίους!   

Η οργάνωση «Haganah» ήταν υπό την στρατιωτική καθοδήγηση δυο ατόμων: Του Εβραίου Yitzak Sadeh πρώην αξιωματικός του τσαρικού στρατού και εχθρός των κομμουνιστών ο οποίος εγκατέλειψε την Ρωσία μετά την νίκη των Μπολσεβίκων. Μπήκε στην υπηρεσία των Βρετανών οι οποίοι τον έστειλαν στην Παλαιστίνη.

Ο άλλος ήταν ο χριστιανός φασίστας και υποστράτηγος των Βρετανών Charles Orde Wingate, μάστορας των βασανιστηρίων και των μαζικών τιμωριών. Ο γνωστός μονόφθαλμος Ισραηλινός Στρατηγός Moshe Dayan ήταν μαθητής του!

Ο Χίτλερ αποδέχτηκε το αίτημα και οι συζητήσεις ξεκίνησαν το Φεβρουάριο του 1937 στο Βερολίνο με τον Adolf Eichmann από μεριάς των φασιστών και τον Feivel Polkes από μεριάς των σιωνιστών. Από τον Polkes ζητήθηκε να επιτρέψει η φασιστική Γερμανία στους πλούσιους Εβραίους να μεταβιβάσουν συνάλλαγμα στην Παλαιστίνη και να διευκολύνει η Γερμανία με επιδότηση την μετανάστευση των φτωχών Εβραιών. Ο Eichmann ανέθεσε στον υπασπιστή του μέλος των  SS    Otto von Albrecht Bolschwing να πάει στην Παλαιστίνη ως πράκτορας για να «λειάνει» το έδαφος και υποσχέθηκε στον Polkes ότι θα επισκεφθεί την Παλαιστίνη όπου και θα έδινε την οριστική απάντηση της φασιστικής Γερμανίας. (Για την Ιστορία ο  Bolschwing μετά τον πόλεμο είχε προσληφθεί από την μυστική αμερικανική υπηρεσία Counter Intelligence Corps (CIC),  η οποία αργότερα συγχωνεύθηκε με τη CIA. Εργάστηκε και ως αντιπρόεδρος στην αμερικανική εταιρεία  “Τrans-International Computer Investment Corporation” που είχε συμβάσεις μόνο με το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ.)

Ο Adolf Eichmann μαζί με τον προϊστάμενο του Herbert Martin Hagen αναχώρησαν για την Παλαιστίνη τον Νοέμβριο του 1937. Όμως οι ταραχές που είχαν ξεσπάσει στην Παλαιστίνη και η άρνηση των Βρετανών να δεχτούν στην αποικία τους Εβραίους μετανάστες έκαναν τον Hagen και Eichmann να μεταφέρουν την συνάντηση με τους σιωνιστές στο Κάιρο. Επιστρέφοντας στην Γερμανία έκαναν μια αρνητική αναφορά στον Χίτλερ σχετικά με την πρόταση των σιωνιστών για επιδότηση της εβραϊκής μετανάστευσης στην Παλαιστίνη. Οι διαπραγματεύσεις σταμάτησαν.  

Έτσι κι αλλιώς σε όλη την Μέση Ανατολή οι Βρετανοί και Γάλλοι αποικιοκράτες δημιούργησαν Κράτη Μωσαϊκό πλέκοντας: Σουνίτες με Σιίτες, Εβραίους με Χριστιανούς και Νεστοριανούς με Μανδαίους και Δρούζους  που ευχαρίστως ο ένας θα ξεφορτώνονταν τον άλλο. Επιπροσθέτως, χωρίς οι αποικιοκράτες να στραφούν στους μαιάνδρους του παρελθόντος αλλά στην βία, στρίμωξαν σε σύνορα Άραβες, Τουρκμένους, Πέρσες, Κούρδους που από την μια μέρα στην άλλη έπρεπε να αποκαλούν, τα σχεδόν τετραγωνισμένα σύνορα που φτιάχτηκαν σε ωραίες αίθουσες των ευρωπαϊκών αυλών, «πατρίδα». Στους Άραβες βέβαια η Βρετανία και Γαλλία είχαν υποσχεθεί ένα ανεξάρτητο Κράτος αν  συνέδραμαν στις πολεμικές προσπάθειες τους, πρώτα κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και εναντίων της Τουρκίας μα και κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε είχαν συμφέρον και υπόσχονταν μα μετά είχαν άλλα πιο μεγάλα συμφέροντα οπότε αθέτησαν την υπόσχεση τους.

Τα πετρέλαια της περιοχής ανακαλύφθηκαν λίγο πριν τελειώσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Δεν ήταν τυχαία η συνάντηση λίγους μήνες πριν το τέλος του πολέμου, στις 14 Φεβρουαρίου 1945, πάνω στο κατάστρωμα του πολεμικού αμερικανικού πλοίου S.S Quincy του Roosevelt και αυτού του βεδουίνου, που ο κόσμος αποκαλούσε Ιμπν Σαούντ. Στην άμμο του βασιλείου του Σαούντ αναπαυόταν ένας μυθικός θησαυρός. Το πετρέλαιο. Για να αναλάβει η εταιρεία «Aramco» την εκμετάλλευση του πετρελαίου ο Ιμπν Σαούντ ζήτησε από τον Roosevelt οι επιζήσαντες, της φασιστικής σφαγής, Εβραίοι να επιστρέψουν να ζήσουν εκεί από όπου εκδιώχτηκαν. Ο Roosevelt δεν απέρριψε το επιχείρημα και πρότεινε να σταλεί μια αραβική αποστολή στην Αμερική προκειμένου να εκθέσει την θέση των Αράβων για την Παλαιστίνη. Λίγο μετά όμως ο Roosevelt πέθανε και η τύχη της Παλαιστίνης άλλαξε με τον Τρούμαν. Ο Ιμπν Σαούντ φοβήθηκε τις ατομικές βόμβες των Αμερικανών και θυσίασε την Παλαιστίνη…

Ωστόσο οι πρώτοι Εβραίοι που πάτησαν τα πόδια τους στην Παλαιστίνη ήταν ο στρατός των 30.000 ανδρών που εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν από την Βρετανία. Ήταν ο μυστικός σιωνιστικός στρατός του Feivel Polkes που ονομάζονταν «Haganah»  δηλαδή «Άμυνα», που είχε αγαθές σχέσεις με τους Βρετανούς, με αποστολή να προστατεύσουν τους Εβραίους μετανάστες που θα έφταναν στην Παλαιστίνη.

Λίγες βδομάδες μετά υπήρχαν 750.000, εκδιωγμένοι Παλαιστίνιοι από τις εστίες τους και πάνω από πεντακόσια χωριά κατεστραμμένα. Ο μαζικός εκτοπισμός σε ελάχιστο διάστημα  ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς ωμοτήτων- βιασμοί, μαζικές δολοφονίες, σφαγές ολόκληρων οικογενειών- που σκοπό είχαν να τρομοκρατήσουν τους Παλαιστίνιους και να τους εξαναγκάσουν σε άμεση φυγή. Διότι κανένας λαός δεν εγκαταλείπει τη γη του με την θέληση του!

Ο Εβραίος στρατηγός Μοσέ Καρμέλ έγραψε: «Εγκαταλείπουν τα χωριά στα οποία γεννήθηκαν οι ίδιοι και οι πρόγονοι τους και πηγαίνουν εξορία (…) Γυναίκες, παιδιά , μωρά γαϊδούρια, όλα μετακινούνται μέσα στην σιωπή και την οδύνη προς τα βόρεια χωρίς να κοιτούν δεξιά κι αριστερά. Η γυναίκα δεν βρίσκει τον άντρα της και το παιδί δεν βρίσκει τον πατέρα του (…) κανείς δεν ξέρει το σκοπό αυτού του οδοιπορικού. (…) Ο πρωθυπουργός Μπεν Γκουριόν και ο υπουργός Σαρετ φάνηκαν να μην σοκάροντας από αυτό που είχε συμβεί» (Benny Morris: The Birth of Palestinian Refugee Problem Revisited σελ:487-488)

Μια χώρα άλλαξε «ιδιοκτησία» στο όνομα της βίβλου και ως δικαιολογία φέρει την σφαγή των Εβραίων από τον Γερμανικό φασισμό.

Οι Παλαιστίνιοι πριν από 68 χρόνια κλήθηκαν να γίνουν τα εξιλαστήρια θύματα και να πληρώνουν ένα χρέος που δημιούργησε η καρδιά της Ευρώπης.
Και αρνήθηκαν !

Αρνήθηκαν, να  τους κλέψουν να τους ταπεινώσουν να τους διώξουν.

Νάγκπα:  η καταστροφή!

Αυτό το όνομα ξέδωσαν οι Παλαιστίνιοι στην τραγωδία τους!

Ούτε δράμι αλήθειας...

Ούτε δράμι αλήθειας...

«Φρένο στα μπλοκάκια» τιτλοφορεί η «Αυγή της Κυριακής» τη συνέντευξη που πήρε από την υπουργό Εργασίας, η οποία παρουσιάζει μια «εικόνα» που δεν περιέχει ούτε δράμι αλήθειας σε σχέση με την πραγματικότητα στην αγορά εργασίας, αλλά και τις πραγματικές στοχεύσεις που υπηρετεί η κυβέρνηση με την πολιτική της. Δηλώνει, για παράδειγμα, η Εφη Αχτσιόγλου ότι «η μεταμφίεση της σχέσης εξαρτημένης εργασίας σε αυτοαπασχόληση συνιστά παράνομη πρακτική σε βάρος των εργαζομένων» και πως στόχος της κυβέρνησης είναι «ο περιορισμός αυτής της καταχρηστικής μορφής απασχόλησης και η εγγύηση των βασικών εργασιακών δικαιωμάτων»... Είναι, όμως, η ίδια η κυβέρνηση που όχι μόνο δίνει κάλυψη στους εργοδότες να συνεχίσουν να εμφανίζουν ως «αυτοαπασχολούμενους» εργαζόμενους που απασχολούνται στην πραγματικότητα ως μισθωτοί, διατηρώντας ανέπαφο το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο, αλλά και με την ψήφιση του ασφαλιστικού νόμου 4387, σε πολλές περιπτώσεις, υποχρεώνονται οι μισθωτοί να ασφαλίζονται ως «αυτοαπασχολούμενοι», διαιωνίζοντας το αίσχος με τα «μπλοκάκια»!

***

Αλλωστε, η ίδια η ομολογία της υπουργού ότι στόχος είναι ο «περιορισμός» και όχι η κατάργηση αυτής της καταχρηστικής μορφής απασχόλησης, αποδεικνύει τις ευθύνες της κυβέρνησης. Πολύ περισσότερο, που εκτός από τα «μπλοκάκια», τα οποία υποκρύπτουν εξαρτημένη εργασία, η κυβέρνηση διατηρεί και ενισχύει όλο το «μπουκέτο» της ευελιξίας: Την απαράδεκτη ενοικίαση εργαζομένων, με την ενίσχυση των «δουλεμπορικών γραφείων», που ψήφισε τελευταία, την επέκταση της μερικής και εκ περιτροπής εργασίας, την εκτεταμένη ασυλία που απολαμβάνουν οι εργοδότες να μην πληρώνουν τους εργαζόμενους κ.λπ. Η παρατήρηση, εξάλλου, της υπουργού ότι «ένας στους τρεις εργαζόμενους είτε εργάζεται ανασφάλιστος, είτε αμείβεται για λιγότερες ώρες από όσες εργάζεται», επιβεβαιώνουν ακριβώς τη ζούγκλα στην αγορά εργασίας, που δεν περιορίζεται ασφαλώς στην «παραβίαση της νομιμότητας», καθώς οι λεγόμενες «νόμιμες μορφές» απασχόλησης που συντηρεί και επεκτείνει η κυβέρνηση, χάριν της κερδοφορίας του κεφαλαίου, έχουν καθοριστική ευθύνη για τις άθλιες σχέσεις εργασίας και τους μισθούς.

***

Στο έδαφος αυτής της κατάστασης και ποντάροντας στη μειωμένη απαιτητικότητα των εργαζομένων, η υπουργός δοκιμάζει την ικανότητα της κυβέρνησης να ανανεώνει τις προσδοκίες των εργαζομένων και να ενσωματώνει τις αντιδράσεις τους. Ετσι, λέει η Εφη Αχτσιόγλου: «... Η πλήρης απορρύθμιση της αγοράς εργασίας δεν μπορεί να αντιστραφεί εν μια νυκτί»! Μια αυτονόητη απάντηση είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν κυβερνά ούτε μια νύχτα, ούτε έναν μήνα, αλλά δύο ολόκληρα χρόνια. Και σ' αυτό το διάστημα, όχι μόνο δεν κατάργησε ούτε έναν από τους αντεργατικούς νόμους των προηγούμενων, αλλά τους επεκτείνει κιόλας, όπως έκανε με το Ασφαλιστικό και όπως ετοιμάζεται να κάνει τώρα με τις ομαδικές απολύσεις, τον συνδικαλιστικό νόμο και άλλους. Επομένως, πραγματικός στόχος της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι να καλλιεργήσει κλίμα ανοχής στους εργαζόμενους και να δημιουργήσει φρούδες προσδοκίες για αντιστροφή της κατάστασης προς όφελός τους στα Εργασιακά, έστω και σταδιακά. Αυτή ακριβώς την επιδίωξη υπηρετεί και ο μύθος της κυβέρνησης περί «δίκαιης ανάπτυξης» που επαναλαμβάνει η υπουργός στη συνέντευξη καθώς και οι ισχυρισμοί της ότι θα τεθούν «τώρα τα θεμέλια» για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

***

Το ίδιο κλίμα εφησυχασμού και ψεύτικων ελπίδων προσπαθεί να καλλιεργήσει σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό και ο υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Τ. Πετρόπουλος. Η υπόσχεση ότι αν αυξηθούν τα έσοδα του ΕΦΚΑ θα «προσφέρει τη δυνατότητα για καλύτερες παροχές και ορθολογικότερη επιβολή εισφορών» στο απροσδιόριστο μέλλον, είναι ένα φτηνό προπαγανδιστικό τρικ, ανάλογο των ισχυρισμών του προηγούμενου υπουργού Εργασίας, όταν ψηφίστηκε ο νόμος - λαιμητόμος, πως οι συντάξεις δεν μειώνονται. Τώρα, που συντάξεις, το ΕΚΑΣ, τα εφάπαξ, τα μερίσματα κατακρεουργήθηκαν, τώρα που μεγάλες ομάδες ασφαλισμένων υποχρεώνονται να πληρώνουν ακόμα πιο μεγάλες εισφορές στο νέο σύστημα, για να λαμβάνουν συντάξεις πτωχοκομείου, τώρα που ξανάνοιξε η συζήτηση για νέες μειώσεις στις συντάξεις με κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς», τα κυβερνητικά στελέχη υπόσχονται κάποτε στο μέλλον «καλύτερες παροχές και ορθολογικότερη επιβολή εισφορών»! Μάλιστα, η αποθέωση είναι ότι καλεί τους εργαζόμενους σε «συμμαχία» με τους εργοδότες, για να αυξήσει ο ΕΦΚΑ τα έσοδά του, όταν οι επιχειρήσεις είναι αυτές που ευθύνονται για το 1/3 της ανασφάλιστης εργασίας, την οποία κατά τα άλλα καταγγέλλουν εν χορώ οι υπουργοί της κυβέρνησης!

«Ανακύκλωση»...

«Ανακύκλωση»...

Οι ανακατατάξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα, εγχώριο και διεθνές, γίνονται έτσι κι αλλιώς όλα αυτά τα χρόνια πάνω στη βάση των εξελίξεων στην καπιταλιστική οικονομία, των δυσκολιών που έχει το κεφάλαιο να ανακάμψει από την καπιταλιστική κρίση και να περάσει σε φάση ορμητικής ανάκαμψης των κερδών του, των αντίστοιχων προβλημάτων για τις μορφές που πρέπει να πάρει η χειραγώγηση των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, αλλά και γενικά των αντιφάσεων και αδιεξόδων που αναπαράγει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.
Το ανακάτεμα της σούπας στο επίπεδο του «πολιτικού προσωπικού», που, από κυβερνητικές θέσεις, ή ως εφεδρεία θα αξιοποιείται για τη διαχείριση αυτών των υποθέσεων του κεφαλαίου, δεν θα μπορούσε απ' αυτήν την άποψη να φέρνει στην επιφάνεια τίποτα το νέο, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των κάθε λογής υπερασπιστών του συστήματος να παρουσιάζουν την ίδια ξαναζεσταμένη σούπα με «μεγάλους τίτλους» περί ανανέωσης, νέας αρχής, επανεκκίνησης κ.ο.κ.
Οι εξελίξεις στην εγχώρια σοσιαλδημοκρατία είναι από αυτήν την άποψη αρκετά αποκαλυπτικές. Πέρα από την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ ως βασικού πυλώνα και με την ένταξη παλιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ το τελευταίο διάστημα κινούνται οι διεργασίες για συγκρότηση «πόλων» που θα παίξουν ρόλο σε νέα κυβερνητικά σχήματα μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ.
Η «νεκρανάσταση» στελεχών, πρώην υπουργών κ.ο.κ. που έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση μεγάλων τμημάτων του λαού, ακριβώς επειδή όλα τα προηγούμενα χρόνια υλοποίησαν με συνέπεια και από κυβερνητικές θέσεις την ταξική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, η προσπάθεια «ρετουσαρίσματος» της φθαρμένης σοσιαλδημοκρατίας με τα παραμύθια περί «δικαίωσης» θέσεων και απόψεων, όπως και συνολικά η αναστήλωση αστικών πολιτικών χώρων με παλιά, φθαρμένα υλικά και πάντα στο όνομα των «εθνικών» στόχων του κεφαλαίου, είναι μέσα στο παιχνίδι της διαμόρφωσης εναλλακτικών για το καπιταλιστικό σύστημα. Το παλιό σαπουνίζεται και γυαλίζεται, τα περασμένα παρουσιάζονται σαν ξεχασμένα, και η ζωή για τους καπιταλιστές προχωρά...
Στο ίδιο παιχνίδι, εγκλωβισμού του λαού στα συμφέροντα του κεφαλαίου, είναι εξάλλου και η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, με την παρουσίαση «νέων» και άφθαρτων προσώπων και σχημάτων που γρήγορα αποκαλύπτουν το ταξικό, υπέρ της αστικής τάξης, νόημα της ύπαρξής τους και συχνά «καίγονται» ως εναλλακτικές, για να δώσουν τη σκυτάλη στο επόμενο, «πραγματικά νέο» και «αντισυστημικό» ανάχωμα που είναι απαραίτητο στο κεφάλαιο.
Δεν πρέπει άλλωστε να ξεχνάμε ότι ως το νέο εμφανίστηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικώντας την ανάδειξή του σε κυβέρνηση και αποδείχθηκε απ' όλες τις πλευρές ότι είναι το ίδιο παλιός με τους προηγούμενους που κυβέρνησαν πριν απ' αυτόν.
Και εδώ η πείρα από την εγχώρια και τη διεθνή πολιτική σκηνή είναι κάτι παραπάνω από πλούσια. «Νέα» σχήματα που εμφανίζονται με πανηγυρικές διακηρύξεις και προγράμματα βγαλμένα από τα πιο σκοτεινά όνειρα του κεφαλαίου, διάττοντες «αστέρες» και «αντισυστημικοί» τσαρλατάνοι τύπου Γκρίλο, που «καθαρίζουν το σύστημα» και αποδεικνύονται βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στα σκάνδαλα που γεννάει το σύστημα, ακροδεξιοί ρήτορες με μεγάλα και παχιά λόγια για τους «τοκογλύφους» και το «σύστημα» κι ακόμα πιο μεγάλους λογαριασμούς και «πλάτες» από επιχειρηματικούς ομίλους.
Η «μήτρα» που γεννάει όλα αυτά τα σχήματα και τις διάφορες παραλλαγές τους, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, πατώντας και πάνω στους θολούς πόθους ενός κομματιού του λαού για «κάτι νέο», δεν μπορεί παρά να γεννά το ένα αντιλαϊκό και στην ουσία παμπάλαιο σχήμα πίσω από τ' άλλο.
Οι επιβεβαιώσεις είναι πολλές: Το πραγματικό νέο δεν μπορεί να βγει από τα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος που σαπίζει μέσα στις αντιθέσεις και τα αδιέξοδά του ούτε από το ανακάτεμα της τράπουλας του αστικού πολιτικού προσωπικού που πασχίζει να το ξελασπώσει. Το νέο γεννιέται σε αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τους κάθε λογής διαχειριστές του, στην πάλη για τη νέα κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου στο επίκεντρο της οικονομίας, της παραγωγής και της νέας εξουσίας θα είναι οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Το νέο βρίσκεται στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.