28 Οκτ 2019

Λίγα λόγια για το ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ…

Φιλοξενούμενος ο Δημήτρης Παπαθανασίου //
Η μελέτη της Ιστορίας, αποτελεί ατομική διαδικασία..
Προσωπική υπόθεση..
Κανένα σχολείο, κανένας δάσκαλος, κανένα σχολικό βιβλίο, δεν διδάσκει την απόλυτη αλήθεια…Την αδιαμφισβήτητη…Η εκμάθηση της ”Σχολικής Ιστορίας”, αποτελεί επιτηδευμένη, επιλεκτική, διάδοση πληροφοριών, βασισμένων σε πραγματικά γεγονότα, εμπλουτισμένων με μισές αλήθειες παραπληροφόρησης…Άλλωστε, το σημερινό κοινωνικοπολιτικό καθεστώς, επωφελείται από ημιμαθείς σφαιρικά, όχι μόνο ιστορικά, πολίτες..

Ήταν ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940,
όταν ο Εξουσιαστής Έλλην Τύραννος της 4ης Αυγούστου 1936,
απάντησε με άρνηση στο ιδιόχειρο τελεσίγραφο του Ιταλού Πρόξενου, Εμανουέλλε Γκράτσι,
σύμφωνα με το οποίο η Ιταλική Φασιστική Ηγεσία
απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού Στρατού
από την Ελληνοαλβανική μεθόριο,
με στόχο την κατάληψη κάποιων στρατηγικών σημείων του Ελληνικού Βασιλείου, (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.),
για τις ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύνσεών του για τη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική….Alors, c’est la guerre…

Κανένας Δάσκαλος, κανένας παιδαγωγός,
δεν βρέθηκε στο δρόμο μας, για να μας εξιστορήσει το γεγονός,
άλλων προηγούμενων ρήσεων του Έλληνος δικτάτορα….

Τι κι αν λοιπόν προανέφερε :
” Ό,τι κάνομε γίνεται, κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης..”
Ή
”Αν υπερισχύσουν οι Γερμανοί, εμείς θα γίνωμεν δούλοι των.
Αν υπερισχύσουν οι Άγγλοι, θα γίνωμεν δούλοι αυτωνών..”

Στη συνείδηση κάθε Έλληνος και Ελληνίδος, της μετέπειτα εποχής, ο περήφανος Ιωάννης Μεταξάς, καθιερώθηκε ως μέγας πατριώτης…
Τι κι αν 6 χρόνια νωρίτερα, εξαπέλυε βάναυσο κυνήγι σε βάρος κομμουνιστών και λοιπόν αντικαθεστωτικών, συνοδευόμενο από φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξορίες, εκτελέσεις…
Τι κι αν φίμωνε με κάθε τρόπο, την ελεύθερη σκέψη…
Τι κι αν διέλυε χιλιάδες οικογένειες, με δήθεν χαλκευμένες αποδείξεις εχθροπραξίας σε βάρος του καθεστώτος…
Τι κι αν υπέφερε ο λαός και η δικτατορική ολιγαρχία διαιρούσε και βασίλευε στην άνεση…Ιωάννης Μεταξάς–ΟΧΙ–ΕΠΟΣ ΤΟΥ ’40,
απέκτησαν βαρυσήμαντη αλληλένδυτη πατριωτική υστεροφημία….

Κανένας Ειδήμων, δεν βρέθηκε να μας πληροφορήσει πως από εκείνο το ξημέρωμα και μετά, ένας ολόκληρος Λαός , χωρίς στρατιωτική εκπαίδευση, χωρίς εξοπλισμό, χωρίς ιδιαίτερους αριθμούς, μέσα σε συνθήκες απόκοσμης αντιξοότητας, επρόκειτο να σταθεί απέναντι σε έναν από τους πιο καλά οργανωμένους
και πάνοπλους Στρατούς του Άξονα…
Ενάντια σε έναν Στρατό μιας Συμμαχίας,
η οποία από το ’39 μέχρι και το ’40 έχοντας υποδουλώσει
τη ραχοκοκκαλιά της Ευρώπης, δεν γνώριζε ήττα και απώλεια…
Κανένας Ειδικός πότε δεν μας είπε, πως τα υψηλά κλιμάκια της Εθνικής Αμύνης δεν πίστευαν σε τίποτα άλλο, παρά ” σε πέντε τουφεκιές για την τιμή των όπλων”, καθώς ήδη είχαν ομολογήσει, πως δεν υπήρχε καμία προετοιμασία..

Κι όμως συμβαίνει το αδύνατο…
Άνθρωποι, που δεν είχαν καμία σχέση με την τέχνη του πολέμου,
και ”γυμνοί” σε σύγκριση με άλλους εκπαιδευμένους στρατιώτες, σε ζητήματα εξοπλισμού, μέσα στην παγωνιά των Ελληνοαλβανικών κορυφών και συνόρων, σφυροκοπούν τις μεραρχίες των Ιταλικών Στρατευμάτων, μέχρις ότου η ”Περήφανη Κυβερνητική , Μάχιμη Πλευρά” να συνθηκολογήσει την άνοιξη του ’41, παραδίδοντας τη χώρα στον Κατακτητή…
Κορυτσά, Χειμμάρα, Πόγραδετς, Καλπάκι, Αργυρόκαστρο και λοιπές ηρωικές μάχες ακολουθούν…

Ο αγρότης, ο κτηνοτρόφος, ο σταβλίτης, ο σιδεράς, ο ψαράς, ο λιμενεργάτης, ο λούστρος, ο καπνεργάτης, ο ταβερνιάρης, ο παπάς, ο αθλητής, ο δάσκαλος, ο μουσικός, ο ηθοποιός και άλλοι κοινοί θνητοί, χτύπανε με Ατσάλινο Σθένος και Πυγμή, τον αρματωμένο Ιταλό , σπρώχνοντας τον ολοένα και περισσότερο στον γκρεμό…
Ολόενα και περισσότερο στην απελπισία..

Όλοι αυτοί οι απλοί Γενναίοι Άνθρωποι,
υπερασπίζομενοι συντρόφους,
φίλους, γυναίκες, παιδιά,
θα αναγκάσουν τον Μουσολίνι να παραδεχτεί την ήττα του,
λέγοντας : ”Τίποτα, πια δεν μπορούμε να κάνουμε..
Είναι ηλίθιο, είναι γελοίο, αλλά πρέπει να ζητήσουμε ανακωχή με τη μεσολάβηση του Χίτλερ.”…..
Σε μια παγωμένη Αλβανία,
που γνώριζε έναν από τους πιο παγωμένους Χειμώνες
των τελευταίων ετών
27 Ιταλικές Μεραρχίες με συντριπτική υπεροχή σε εφόδια,
οπλισμό και αεροπλάνα καταδιώκονται από 15 Ελληνικές Μεραρχίες
όχι μόνο ανεπαρκέστατα οπλισμένες,
αλλά και ανεπαρκέστατα ντυμένες..

Όλοι αυτοί οι απλοί Γενναίοι Άνθρωποι,
υπερβαίνουν τα παραδεκτά με τον πιο φυσικό τρόπο…

Πέφτουν ΜΕΧΡΙΣ ΕΝΟΣ,
ακόμα και μπροστά στις σιδηρόφρακτες ορδές των Ναζί στο Ρούπελ, μαχόμενοι για την Ελευθερία, για κάθε τι που αγαπούν στη ζωή τους,
είτε πρόκειται για οικογένεια, είτε για σπίτι,
είτε για τον διπλανό συστρατιώτη τους,
τη στιγμή που η καρεκλοκένταυρη Κυβερνητική Ηγεσία,
θα υπογράψει στην Αθήνα,
”φορώντας” το δακρύβρεχτο ύφος πατριωτικής θλίψης,
τη συνθήκη παράδοσης ….

Όλοι αυτοί οι απλοί Γενναίοι Άνθρωποι,
θα ενώσουν ξανά τα κομμάτια τους
και θα συγκροτήσουν την Αντίσταση,
παλεύοντας στο Βουνό και στις Πόλεις,
με κάθε τρόπο, ενάντια στο Ναζιστικό Κτήνος…

Ολοι αυτοί οι απλοί Γενναίοι Άνθρωποι…
Γυναίκες κι Άνδρες..Μια Γροθιά….
Η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη,
σε όλους αυτούς τους απλούς, αφανείς ΗΡΩΕΣ με τις δώδεκα ζωές,
που ποτέ δεν κέρδισαν τίποτε, ποτέ δεν τους χαρίστηκε τίποτε…

Αλλά όμως θα έρχεται κάθε χρόνο, επί 79 συναπτά έτη,
κάθε πολιτικός ΔΥΝΑΣΤΗΣ να μολύνει τη μνήμη τους,
αφιερώνοντας κάποιο υποκριτικό δάφνινο στεφάνι
και εκφέροντας κάποιον πομπώδη λόγο προσωπικής προβολής…
Παράλληλα θα παραστεί ως επίσημος,
σε κάποια πασαρέλα μαθητικής μόδας
και νεοελληνικής ”στρατιωτικής” φιγούρας…

Η μέρα αυτή αφιερώνεται εξ’ολοκλήρου,
σε όλες αυτές και σ’ όλους αυτούς,
που έδωσαν τα πάντα,
εισπράττοντας πριν και μετά
την ίδια διαχρονική αδιαφορία και αναλγησία,
όταν οι ”σεβάσμιες Κεφαλές του Κράτους” ,
έσπευδαν να σώσουν τα τομάρια τους στο Κάιρο
κι αργότερα όλο χαρά θα εξεδίωκαν,
απ’τη θέση του επαναπατρισμένου εξουσιαστή,
τον κάθενα και την καθεμία από αυτούς,
επισυνάπτωντάς τους ανυπόστατες συκοφαντίες…

Αλλά όμως θα έρχεται κάθε χρόνο,
επί 79 συναπτά έτη,
ο εκάστοτε παιδαγωγός και ειδήμων,
να αποκρύπτει τεχνιέντως την αλήθεια…

Δεν είμαι εθνικιστής..
Δεν είμαι εθνικόφρονας..
Δεν είμαι πατριδολάγνος..

Ουδέποτε υπήρξα..Ούτε φιλοδοξώ να καταντήσω..
Σέβομαι όλους εκείνους τους αγνώστους στρατιώτες, που πάλεψαν μέχρι τέλους, για την Πατρίδα, όπως αποτυπωνόταν αυτή στα μάτια των δικών τους ανθρώπων…για τη δική τους Ελεύθερη Πατρίδα….
Σ’ εκείνη την Πατρίδα, όπου νοικοκύρηδες θα ορίζονταν εκείνοι
κι όχι οι κατ’εξακολούθηση ξενόφερτοι και ντόπιοι Δυνάστες.

Και δεν υπάρχει χειρότερη προσβολή στη μνήμη τους,
από το να αναλαμβάνει ”τίτλους πνευματικής ιδιοκτησίας”
του δικού τους Αγώνα,
της δικής τους Νίκης,
του δικού τους Θριάμβου,
της δικής τους Ηρωικής Αυτοθυσίας,
ένας Φασίστας και κάποιος ”Γέρος της Δημοκρατίας”…

«Κάποτε στον Πειραιά»

Γράφει η Ευγενία Καβαλλάρη //
Πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Νομού Ημαθίας
Τίτλος που οριοθετεί τον τόπο και τον χρόνο του μυθιστορήματος (με το επίρρημα κάποτε προσδιορίζεται ένα μακρινό παρελθόν), καλλιεργεί εξαρχής μια νοσταλγική διάθεση και αναδεικνύει τον καθοριστικό ρόλο της μνήμης ως στοιχείο πλοκής και ως πηγή προσωπικών συναισθημάτων κυρίως αρνητικών.
Παράλληλα προκαλεί και συνειρμό που παραπέμπει στον κινηματογράφο, καθώς μπορεί να εκληφθεί και ως παράφραση του «Κάποτε στην Αμερική» του Σέρτζιο Λεόνε. Η ταινία παρουσιάζει τη ζωή και τα όνειρα 4 πιτσιρικάδων που βιώνουν στο πετσί τους τη φτώχεια των λαϊκών στρωμάτων στις ΗΠΑ και προσπαθούν να επιβιώσουν και να τα καταφέρουν, να γίνουν κι αυτοί κάποια μέρα «μεγάλοι».
Εντοπίζονται πράγματι ορισμένες αναλογίες με το μυθιστόρημα. Σ’αυτό ο Πέτρος Κυρίμης παρουσιάζει την ιστορία 5 φίλων από τα χρόνια της αθωότητάς τους στις φτωχογειτονιές του Πειραιά ως τη δραματική κατάληξη των 4 της αρχικής παρέας.
Εκκινεί με επίκληση στις Μούσες, όχι για να εδραιωθεί η εντύπωση πως το έργο είναι θεόπνευστο, όπως στην περίπτωση του Ομήρου. Οι Μούσες του Πέτρου Κυρίμη δεν έχουν θεϊκή υπόσταση ,είναι οι ήρωες του, άνθρωποι καθημερινοί, ταπεινοί, με κοινό συνδετικό κρίκο τη θλίψη, τον βαθύ πόνο, αποσαφηνίζοντας έτσι από πού αντλεί το αφηγηματικότου υλικό.
Το μυθιστόρημα χωρίζεται σε κεφάλαια στα οποία προτάσσεται ο μονόλογος  του προσωποποιημένου Χρόνου που με τις θεικές του ιδιότητες ως παντογνώστης αφηγητής κλείνει μέσα του τις ανθρώπινες ιστορίες και τις σχολιάζει άλλοτε ως θεατής και άλλοτε ως συνεργός.
KAPOTE STON PEIRAIA1Από την αρχή του έργου παρουσιάζονται οι 5 φίλοι ο Λουκάς, ο Αντώνης ο Τσίχλας, ο Νάσος, ο Νικόλας και ο Βασιλάκης Μυταράς, ο οποίος με δραματικό τρόπο αποχωρεί από την παρέα νωρίς και θα επανέλθει με εξίσου δραματικό τρόπο για να εξιλεωθεί και να συμβάλει στη λύτρωση του τελευταίου της βασικής τετράδας, του Λουκά. Οι έφηβοι πλάθουν τα όνειρά τους με τη θέα των καραβιών του λιμανιού, έχοντας κοινό κίνητρο την επιθυμία φυγής. Νοερές περιπλανήσεις, ονειροπόλα σχέδια φυγής εφήβων που τροφοδοτούνται από τις αφηγήσεις των ναυτικών.
Ήδη όμως από την αρχή εμφανίζεται και ένα βασικό στοιχείο οικονομίας του έργου. Οι ήρωες συναντιούνται με μια τσιγγάνα που τους αποκαλύπτει έντρομη πως <τέσσερις νέοι πορπατούν, οι τρεις στο χώμα μένουν».
Ο συγγραφέας με το τέχνασμα της μαντείας εισαγάγει τον προβληματισμό του, τη φιλοσοφική του θεώρηση για τις δυνάμεις, τους νόμους που καθορίζουν την ανθρώπινη ζωή, τα περιθώρια των ελεύθερων επιλογών του. Εξάλλου τοποθετώντας και τις Μοίρες στα δρώντα πρόσωπα του έργου, ιδιαίτερα στο κεφάλαιο με την αυτοκτονία του Νάσου και την απελπισία της Ελένης, δίνει τη δική του εκδοχή για τις μυστικές δυνάμεις που συνέχουν τη ζωή των ανθρώπων.
Από το σημείο της μαντείας και μετά ξεκινά μια καταιγιστική δράση που υποστηρίζεται και από μια ασθματική εκφορά του λόγου. Ο χρόνος ως αφηγητής περιγράφει τις δυσκολίες, τα βάσανα, τους θανάτους, την κατάληξη των ηρώων. Ο πρώτος της παρέας θα χαθεί σε εργατικό ατύχημα στα ναυπηγεία του Περάματος, ο δεύτερος σχεδόν θα αυτοκτονήσει όταν μαθαίνει την τραγική αλήθεια, όταν έρχεται στο φως το μυστικό που στοίχειωνε τη μητέρα του. Μόνο ένα απ’ αυτούς, ο Λουκάς θα καταφέρει να αφήσει πίσω του τους βρόμικους δρόμους, την παρανομία και να δημιουργήσει οικογένεια, να νιώσει τη λυτρωτική δύναμη του έρωτα, που παίζει κομβικό ρόλο μέσα στην υπόθεση.
Παρελαύνει και μια πληθώρα δευτεραγωνιστών, γυναίκες, μητέρες, αδελφές, ερωμένες, ο επιστάτης, ο χαμένος πατέρας, ο φίλος στο υπερωκεάνιο, ο αστυνομικός διευθυντής, οι αστυνομικοί, οι οποίοι όμως παίζουν τεράστιο ρόλο στην πλοκή της υπόθεσης.
Όλοι οι ήρωες σκιαγραφούνται δυναμικά, μιλούν, αφηγούνται, επιθυμούν, δρουν, συγκεντρώνουν τα βασικά γνωρίσματα της τραγικότητας. Είναι τραγικά πρόσωπα καθώς αντιμάχονται με υπέρτερες δυνάμεις με το πεπρωμένο τους; Με τις αντίξοες κοινωνικές-οικονομικές συνθήκες; (εξάλλου αυτές και οι συμπτώσεις ορίζουν το πεπρωμένο). Στο  τέλος συντρίβονται.
Ο συγγραφέας ακολουθώντας τους κανόνες της αρχαίας τραγωδίας, αξιοποιεί περίτεχνα και το στοιχείο της περιπέτειας καθώς παρατηρούμε αλλεπάλληλες ανατροπές. Τα γεγονότα ξετυλίγονται με αριστουργηματικό τρόπο, με κύρια χαρακτηριστικά την τραγική ειρωνεία, τη βία, τον ερωτισμό, τη βαθιά συγκίνηση που συνεπαίρνει και καθηλώνει τον αναγνώστη, μέχρι την τελική κάθαρση με τη δικαίωση του Λουκά και της Ελένης, τα μοναδικά πρόσωπα που απελευθερώνονται από τα δεσμά της μοίρας και βιώνουν τη λύτρωση και την αγάπη.
Εξαιρετικές οι περιγραφές του Πειραιά, που αναδύουν το άρωμα του, τα χρώματα του, με λεπτομερείς αναφορές στην τοπιογραφία του και ανθρωπολογία του. Δισυπόστατος. Από τη μια το Λιμάνι, η Τρούμπα με τα καμπαρέ και τον υπόκοσμο και από την άλλη η Καστέλα, το Πασαλιμάνι, η Φρεατίδα, το Πέραμα, η Δραπετσώνα, τα Καμίνια.
Οι περιγραφές μέσα στο έργο του Πέτρου Κυρίμη δεν αποτελούν διακοσμητικές παρενθέσεις, αλλά οργανικά μέρη του κειμένου και της αφήγησης. Ο ρόλος τους είναι πολλαπλός: δημιουργούν αντιθέσεις, εντείνουν τις δραματικές καταστάσεις, στήνουν μυστικές γέφυρες ανάμεσα στους ανθρώπους και στα πράγματα.
Ως επιπλέον σημαινόμενο προσφέρεται στον αναγνώστη η ακτινογραφία της νεοελληνικής κοινωνίας  των δεκαετιών του ’50 και του ’60 όπου τοποθετείται και η δράση: οι φτωχογειτονιές, η φτώχεια, η ανέχεια, ο 6ος Αμερικανικός Στόλος, οι εργάτες και το περιθώριο, οι ανοιχτές πληγές του πολέμου, το δέλεαρ του Αμερικανού ονείρου πλαισιώνουν τις μικροϊστορίες των ηρώων,κρύβουν μια υπόκωφη καταγγελία προσδίδοντας στο έργο και ένα κοινωνικό χαρακτήρα.Επιπλέον Η ιδιάζουσα αφηγηματική δομή
Η ιδιαιτερότητα της δυαδικής οπτικής γωνίας (εστίαση του αφηγητή χρόνου και εστίαση από την πλευρά των ηρώων)
-Το παιχνίδι της ενοχής και της λύτρωσης
-Η πυκνή δράση και ο συχνός διάλογος, όπου τα διάφορα πρόσωπα κατά κανόνα απλοί άνθρωποι του λαού εκφράζονται με τη γλώσσα της δικής τους καρδιάς και του δικού τους περιβάλλοντος.
-Τα χαρακτηριστικά του αινίγματος και της αγωνίας
-Η ποικιλία της γλώσσας και ο τρόπος που υπηρετεί το κείμενο, η χρήση του χρόνου που σπάει την ευθύγραμμα αφήγηση
-Η επιμονή του συγγραφέα στον εσωτερικό κόσμο των κειμενικών προσώπων, η διείσδυση στο ψυχικό τους βάθος
-Η αποκάλυψη και η κάθαρση του τέλους
Το καθιστούν ένα δυνατό κείμενο που αξίζει να διαβάσετε!

Τα θύματα πολέμου στο Αφγανιστάν ξεπέρασαν τα θύματα στην Συρία και στην Υεμένη. Χιλιάδες νεκροί άμαχοι, παιδιά και γυναίκες

Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης // 
18 χρόνια μετά την εισβολή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ η κατάσταση στο Αφγανιστάν ιδιαίτερα στις απώλειες αμάχων, γυναικών και παιδιών έχει φτάσει σε απίστευτο σημείο.
Τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στις 15 Οκτωβρίου από την έκθεση του ΟΗΕ στο Αφγανιστάν (UNAMA), δείχνουν υψηλά επίπεδα θανάτων αμάχων κατά το τρίτο τρίμηνο του 2019. 
Την ίδια ημέρα έκθεση της International Crisis Group καταγράφει πως τα θύματα πολέμου στο Αφγανιστάν έχουν ξεπεράσει τα αντίστοιχα στην Συρία και στην Υεμένη αυτή την χρονιά.
Η έκθεση της International Crisis Group καταγράφει ακόμη πως αυτή την χρονική στιγμή οι Ταλιμπάν κατέχουν έκταση μεγαλύτερη από την έναρξη της εισβολής των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ το 2001. 
  • Συνολικά, κατά τους πρώτους εννέα μήνες της 2019, η UNAMA κατέγραψε 8.239 περιστατικά με θύματα αμάχους,  2.563 νεκροί και 5.676 τραυματίες.
  • Από αυτούς το 41% όλων των θανάτων αμάχων στο Αφγανιστάν είναι γυναίκες και παιδιά. Συγκεκριμένα κατά τους πρώτους εννέα μήνες της 2019, η UNAMA κατέγραψε 923 γυναίκες θύματα, 261 σκοτώθηκαν και 662 τραυματίστηκαν και 2.461 παιδιά θύματα 631 σκοτώθηκαν και 1.830 τραυματίστηκαν.
20191026 192346
Το τελευταίο τρίμηνο όμως, η UNAMA κατέγραψε έναν πρωτοφανές αριθμό θανάτων αμάχων. 
  • Τα ευρήματα της UNAMA δείχνουν ότι οι επιθέσεις που έγιναν εναντίον της εκλογικής διαδικασίας για εκλογή Προέδρου προκάλεσαν 458 απώλειες αμάχων, 85 νεκροί και 373 τραυματίες. 
Από αυτούς την ημέρα των εκλογών στις 28 Σεπτεμβρίου,  χτυπήθηκαν 277 άμαχοι, 28 νεκροί και 249 τραυματίες, πάνω από το ένα τρίτο αυτών των απωλειών ήταν παιδιά.
  • Τα θύματα αμάχων από την 1η Ιουλίου έως τις 30 Σεπτεμβρίου αυξήθηκαν κατά 42% σε σύγκριση με την ίδια περίοδο του 2018.
  • Τον Ιούλιο, καταγράφηκε ο υψηλότερος αριθμός θανάτων αμάχων σε ένα μήνα από τη στιγμή που τα Ηνωμένα Έθνη ξεκίνησαν τη συστηματική τεκμηρίωση των θανάτων αμάχων στο Αφγανιστάν από το 2009. 
  • Η έκθεση δείχνει ότι από την 1η Ιανουαρίου έως τις 30 Σεπτεμβρίου, τα αντι-κυβερνητικά στοιχεία προκάλεσαν 5.117 ατυχήματα αμάχων (1.207 σκοτώθηκαν και 3.910 τραυματίστηκαν), το 62% των επεισοδίων με θύματα αμάχους κατά τη διάρκεια της περιόδου. 
  • Η UNAMA διαπίστωσε ταυτόχρονα ότι οι φιλοκυβερνητικές δυνάμεις προκάλεσαν 2.348 ατυχήματα αμάχων (1.149 σκοτώθηκαν και 1.199 τραυματίστηκαν), αύξηση 26% από την ίδια περίοδο στις 2018.
“Οι απώλειες αμάχων είναι εντελώς απαράδεκτες, ειδικά στο πλαίσιο της ευρείας αναγνώρισης ότι δεν μπορεί να υπάρξει στρατιωτική λύση στη σύγκρουση στο Αφγανιστάν” δήλωσε ο Τανταμίτσι Γιαμαμότο, ο Ειδικός εκπρόσωπος του Γενικού Γραμματέα για το Αφγανιστάν κάνοντας έκκληση σε όλες τις πλευρές να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στην προστασία των αμάχων μετά την δημοσίευση της έκθεσης.
20191026 192328
  • Οι κύριες αιτίες είναι οι βομβιστικές επιθέσεις και οι επιθέσεις αυτοκτονίας και αποτελούν το 42 % του συνόλου. 
  • Οι συγκρούσεις στο έδαφος ήταν η δεύτερη κύρια αιτία θανάτων αμάχων 29% και ακολουθούν οι εναέριες επιθέσεις 11% .
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι μόνο τα 2,7 εκατομμύρια από τους 9,6 που είναι εγγεγραμμένοι στους καταλόγους ψήφισαν. Και οι δύο κύριοι υποψήφιοι ο απερχόμενος πρόεδρος Ashraf Ghani αλλά και ο μέχρι τώρα πρωθυπουργός Abdullah Abdullah ανακήρυξαν νικητή τον εαυτό τους μέσα σε αλλεπάλληλες κατηγορίες και καταγγελίες για το αδιάβλητο της ψηφοφορίας. 
Φυσικά όσες εκθέσεις και να δημοσιεύει ο ΟΗΕ, όσες εκλήσεις και να απευθύνει τα συμφέροντα είναι πολύ ισχυρότερα.
Η φρίκη του πολέμου που προκλήθηκε και συνεχίζεται από τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό στερεί από τον λαό και τα παιδιά του Αφγανιστάν το μέλλον τους και δυστυχώς και την ζωή τους. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν αποτελεί αδιάψευστο επιχείρημα πως οι λαοί έχουν ανάγκη να παλέψουν για να απαλλαγούν από το καπιταλιστικό σύστημα που μόνο πόνο, πείνα και πόλεμο μπορεί να αποφέρει χάρη στο κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους. 

Ομάδας Αλήθειας της ΝΔ: «Ποτέ μην αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία…»

 

«Ομάδα Αληθει…ότητας»
Εκεί στη ΝΔ, εκτός από τα «μνημόνια» καταλήστευσης και υποτέλειας του ελληνικού λαού που υπογράφουν, διατείνονται πως έχουν υπογράψει «μνημόνιο» και με την αλήθεια.
Με την αριστεία, την κανονικότητα, τον εκσυγχρονισμό, την πρόοδο και φυσικά τη σοβαρότητα, έχουν φαίνεται «ξεμπερδέψει» και η μόνη εκκρεμότητα που τους έμενε ήταν η αλήθεια.
Γι’ αυτό και θέλησαν να μας ενημερώσουν για το τι είναι απλό, ρεαλιστικό και σύγχρονοστη σημερινή κοινωνία, για να μην έχουμε μαύρα μεσάνυχτα και πέσουμε θύματα παραπληροφόρησης (!)

Αφορμή στάθηκε μια συνέντευξη του δημοσιογράφου, Νίκου Μπογιόπουλου, στο One Channel, όπου δήλωσε μεταξύ άλλων, πως θα μπορούσαμε με τη σημερινή εξέλιξη της τεχνολογίας και της επιστήμης να μην πληρώνουμε τα τηλέφωνα και ανέπτυξε ένα όραμα κοινωνικής απελευθέρωσης για έναν κόσμο χωρίς βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές και γενικότερα αφεντικά. Αυτός ο κόσμος, όμως, δεν είναι ούτε απλός ούτε ρεαλιστικός ούτε σύγχρονος, σύμφωνα με τη ΝΔ.
Απλό, ρεαλιστικό και σύγχρονο γι’ αυτούς είναι οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Απλό, ρεαλιστικό και σύγχρονο γι’ αυτούς είναι οι συνθήκες εργασιακής γαλέρας και τα φτηνά μεροκάματα.
Απλό, ρεαλιστικό και σύγχρονο γι’ αυτούς είναι τα νοσοκομεία να λειτουργούν με όρους «ράντζου» και η παιδεία με όρους «αγοράς».
Απλό, ρεαλιστικό και σύγχρονο γι’ αυτούς είναι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και η αντιμετώπιση των προσφύγων σαν λαθροεισβολείς που θέλουν να μετατρέψουν τη χώρα μας σε μουσουλμανική χώρα (!)
Στην απάντηση του Νίκου, προσθέτουμε απλώς τα λόγια του Δον Κιχώτη του Θερβάντεςπου έλεγε πως το «να αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσο, δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη!» και τους θυμίζουμε πως «η πρόοδος επιτυγχάνεται μέσα από την ανυπακοή και την επανάσταση».
Δικαιοσύνη, πρόοδος και επανάσταση, τρεις δυνατές λέξεις για το επόμενο case study σαςστην «αλήθεια».
Αν δείτε πως δυσκολεύεστε, ζητήστε βοήθεια από την αγαπημένη σας τρόικα ή από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τόσα πολλά «assets» με προϋπηρεσία στην «αλήθεια» κάτι θα σκαρφιστούν, δεν μπορεί…


TOP READ