Ο φασιτοφάγος.

Το  Φονικό όπλο κατά του φασισμού.

 

Το κείμενο είναι από το  facebook του Aris Stathopoulos

Ο Τσόρτσιλ για τον Στάλιν, 28 Δεκεμβρίου του 1959.

Όταν Αγγλία, Γαλλία συμφωνούσαν με τον Χίτλερ την απομόνωση της Σοβιετικής Ένωσης

Τσάμπερλεν (Μ.Βρετανία), Νταλαντιέ (Γαλλία), Χίτλερ, Μουσολίνι. Ημερομηνία 29 Σεπτεμβρίου 1938,τόπος Μόναχο.

Υπογράφεται η περιβόητη Συμφωνία του Μονάχου που,βάσει της λεγόμενης "πολιτικής κατευνασμού" (έτσι έλεγαν οι...δημοκράτες ηγέτες της Ευρώπης την παράδοση ολόκληρων κρατών στους ναζί με σκοπό,όπως αποδείχθηκε,την περικύκλωση και απομόνωση της ΕΣΣΔ και εν τέλει την πρόκληση επίθεσης εναντίον της από τον χιτλερικό στρατό), παρέδωσε την Σουδητία - και κατ' επέκταση όλη την Τσεχοσλοβακία - καθώς και την Αυστρία στους Γερμανούς.Την ίδια ημέρα ο Τσάμπερλεν υπέγραψε μυστική συμφωνία με τον Χίτλερ περί "επίλυσης των διαφορών των δυο κρατών σε διπλωματική και μόνο βάση".

Αυτή η κατάπτυστη συμφωνία λοιπόν ήταν η αφορμή για την έναρξη του ναζιστικού εφιάλτη και όχι η αμυντική συμφωνία Ρίμπεντροπ-Μολότοφ που θέλουν με κάθε τρόπο να παρουσιάσουν οι σύγχρονοι αναθεωρητές της ιστορίας ως πρόδρομο της έναρξης του Β' Π.Π.!

Αλλά,είπαμε,οι...δημοκράτες όταν βρίσκονται σε δυσχερή θέση τότε χρησιμοποιούν ως τελευταίο τους όπλο το "μακρύ τους χέρι",το φασισμό για να ανακόψουν τους λαούς.Αυτό έγινε τότε,αυτό επιχειρείται και τώρα με την άνοδο των νεοναζί παγκοσμίως!

Τσακίστε τώρα το αυγό του φιδιού πριν βγουν οι οχιές και δαγκώσουν!

Εσθονία... γευτείτε τώρα την ευτυχία του καπιταλισμού με βασικό μισθό 300 ευρώ

Γιαννης τσεβρισκ

Λέει κάναν συνέδριο για τα <εγκλήματα του κομμουνισμου> που? στην Εσθονία ..αλλα ας πούμε 2 λόγια για αυτό το έκτρωμα που ονομάζεται κράτος. Η Εσθονία μαζί με τις υπόλοιπες βαλτικες χώρες ήταν από τις ποιο ευκαταστατες και πλούσιες δημοκρατίες της ΕΣΣΔ ένα απλό παράδειγμα πώς μέχρι το 1991 σε όλη την επικράτεια της Εσθονίας υπήρχαν πάνω από 300 νοσοκομεία σήμερα λειτουργούν γύρω στα 25, ακόμα υπήρχαν μεγάλες...

βιομηχανίες ξύλου επεξεργασίας χάλυβα κλπ που ολα ξεπουλήθηκαν σε ένα βράδυ για ένα κομμάτι
ψωμί σε ιδιώτες. Ακομα μιλάμε για μια Εσθονία που έχει αφαιρέσει τα πολιτικά δικαιώματα στο 45% του πληθυσμού και έχει γεμίσει τις φυλακές με συνδικαλιστές κομμουνιστές, επίσης είναι αυτή Εσθονία που έχει απαγορεύσει την 9 Μαΐου η μέρα της αντιφασιστικής νίκης των λαών, αλλά έχει εθνική εορτή την ημέρα του εθνικού στρατούς της Εσθονίας η αλλιώς τα εθνικά SS που πολέμησαν ενάντια στην σοβιετική ένωση, επίσης τραγικό να μιλά αυτοί που τα 2/4 του πληθυσμού της συνεργάστηκαν με τους ναζί ...τι να πούμε άλλο.... Λοιπόν εσθονοι και όλα τα βαλτικα σιχάματα γευτείτε τώρα την ευτυχία του καπιταλισμού με βασικό μισθό 300 ευρώ και από μια πλούσια χώρα που ήσασταν γίνατε γλυφτες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ..

Ο Τραμπ θα ξαναστήσει και το μνημείο ντροπής του Μιχάλαγα!

        

Αναπτερώνονται διαρκώς οι ελπίδες των φασιστών ότι έρχεται η ώρα που θα κυριαρχήσουν στη γη αφού τώρα έχουν τον δικό τους άνθρωπο στην θέση του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής! Ο καρνάβαλος της Κου Κλουξ Κλαν και Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ τις προάλλες δικαιολόγησε την δολοφονία αντιρατσίστριας από ρατσιστές, διότι όπως είπε οι ρατσιστές βρίσκονταν σε άμυνα! Λίγο αργότερα ο Βασιλιάς Καρνάβαλος και πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ εξεγέρθηκε γιατί κάποιοι πήραν φόρα και γκρέμιζαν ρατσιστικά μνημεία, γιατί όπως είπε αυτή είναι η ιστορία των ΗΠΑ!

Με την στάση και τις δηλώσεις του Τραμπ αναπτερώθηκαν και οι ελπίδες ντόπιων φασιστών ότι προς τιμήν του μεγάλου συμμάχου και καρνάβαλου προέδρου των ΗΠΑ θα ξαναστηθούν και σ’ αυτόν τον τόπο τα φασιστικά και ρατσιστικά μνημεία που κάποιοι αμόρφωτοι τα γκρέμισαν! Έτσι οι πολιτικοί απόγονοι του Μιχάλαγα, του φονιά ταγματασφαλίτη συνεργάτη των Γερμανών, ονειρεύονται ότι θα ξαναδούν στημένο το μνημείο ντροπής αυτού του παλιοτόμαρου! Μάλιστα ονειρεύονται να στήσουν ένα πιο μεγάλο άγαλμα αυτήν την φορά για να φαίνεται από μακριά το μεγαλείο της προδοσίας!

Τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος θα κάνει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ! Το μόνο που ζήτησε ο Ντόναλντ είναι να μην πέσουν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Μιχάλαγα σε περίοδο Αποκριών γιατί σε τέτοιες περιόδους έχει πολύ δουλειά αφού είναι περιζήτητος βασιλιάς καρνάβαλος!

Βλακείες και μάλιστα χοντρές όλα τα παραπάνω γιατί τέτοια πράγματα δεν μπορούν να γίνουν;! Όσο δεν θα μπορούσε πρόεδρος των ΗΠΑ να κάνει απροκάλυπτα πλάτες στους φονιάδες της Κου Κλουξ Κλαν! Ο φασιστικός καρνάβαλος που εξετράφη μια χαρά από ρεπουμπλικάνους και δημοκρατικούς παρασηκώνει κεφάλι κι αν το κεφάλι του δεν πέσει μαζί με το κεφάλι εκείνων που το εξέθρεψαν, θα μας κάνει μια μπουκιά!

Οράτιος Μενιππίδης

Η αριστερή κυβέρνηση με τις φασιστικές απόψεις που ήθελε να συγκυβερνήσει με το ΚΚΕ…

       

«Έχετε αναρωτηθεί γιατί είμαστε η μοναδική Δυτική χώρα που δεν θέλει κομπλεξικά να αναγνωρίσει τον ολοκληρωτισμό των κομμουνιστικών καθεστώτων;»

«Από πότε η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει εγκλήματα από τα κομμουνιστικά καθεστώτα εγκλήματα τα οποία έχει αναγνωρίσει τόσο ο Πούτιν όσο και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων;»

«Ο κομμουνισμός δεν διέπρεψε στον ρατσισμό στις μαζικές δολοφονίες και την μισαλλοδοξία ; Δεν κατεδίωξε κάθε Θρησκεία;»

«Γνωρίζετε τι πέρασαν οι Εσθονοί κάτω από την Σοβιετική κομμουνιστική μπότα; Εκτός εάν νομίζετε ότι πέρασαν τέλεια και σήμερα γιορτάζουν τις ευτυχείς αναμνήσεις τους. Για την ιστορία οι Σοβιετικοί απέλασαν πάνω από 33.000 Εσθνονούς από 1945-1951 στην Σιβηρία και το Καζακστάν με την κατηγορία ότι ήταν “εχθροί του λαού” και “εχθροί των εργατών”. Το 1949 το 70% των απελαθέντων ήταν γυναικόπαιδα κάτω των 16 ετών..!!».

Όλα αυτά τα εμετικά αντικομμουνιστικά παραληρήματα προέρχονται από κάποιον που κυβερνά αυτήν την χώρα μαζί με την κυβέρνηση της Αριστεράς! Πώς τώρα γίνεται μία Αριστερή κυβέρνηση να κυβερνάει με φορείς τέτοιων απόψεων που μόνο τα ακροδεξιά στοιχεία της ΝΔ τολμούν να εκφράσουν, μόνο αυτή η Αριστερά το ξέρει! Πώς γίνεται η «Αριστερά» να κυβερνά έχοντας σ’ αυτήν την κυβέρνηση του αίσχους φορείς απόψεων που μόνο η εγκληματική Φασιστική Αυγή έχει και εκφράζει, μόνο η Αριστερά μπορεί να το ξέρει αφού στη δική της περίπτωση δεν ισχύει ούτε το «ένας Θεός το ξέρει»!

Η μεγάλη πλάκα όταν διαβάζει κανείς τέτοιες αντικομμουνιστικές και φασιστικές αθλιότητες είναι πως αυτή η Αριστερά παρίστανε ότι ήθελε να συγκυβερνήσει μαζί με το ΚΚΕ! Γιατί;! Για να είναι η πρώτη κυβέρνηση παγκοσμίως που θα ίσχυε το «χίλιοι καλοί χωράνε» ή για να μπει στο βιβλίο Γκίνες αφού θα κατάφερνε να έχει στην ίδια κυβέρνηση κομμουνιστές και φασίστες;!

Αυτής της Αριστεράς τέτοιοι συνεργάτες της αξίζουν με τέτοιες απόψεις. Δεν έχει άλλωστε αυτή η Αριστερά άλλες απόψεις ούτε για τον κομμουνισμό ούτε για την Σοβιετική Ένωση! Όλοι αυτοί οι προδότες της ταξικής πάλης, όταν «πηδούσαν από το καράβι» σαν τα ποντίκια πριν από 25 χρόνια, τέτοιες βρωμιές και ακόμα μεγαλύτερες έλεγαν. Απλά τώρα, επειδή παριστάνουν και τους αριστερούς και τους κομμουνιστές για να κοροϊδέψουν τον κόσμο, προσπαθούν να κρατήσουν αποστάσεις από τον αντικομμουνιστικό οχετό! Οι συνεργάτες τους όμως τους προδίδουν.

Εμείς να τους ευχηθούμε και εις ανώτερα αφού σίγουρα θα έρθει καιρός που η άρχουσα τάξη θα θελήσει να ξεπεράσει την εξίσωση του κομμουνισμού με τον φασισμό και να δικαιώσει τον φασισμό και τον Χίτλερ! Αυτή η τσαρλατανική αριστερά με τους φασίστες συνεργάτες είναι η πλέον κατάλληλη για να επωμιστεί και την προώθηση αυτής της βρωμιάς! Άλλωστε είναι σίγουρο ότι αυτή η Αριστερά δεν μισεί κανέναν άλλον στον κόσμο περισσότερο από τον Λένιν και τον Στάλιν!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ Στο κυνήγι του κέρδους οι εργαζόμενοι είναι το θήραμα..

.

Μιλάνε στον «Ριζοσπάστη» εργατοϋπάλληλοι και συνδικαλιστές από χώρους - «κλειδιά» στην ανάπτυξη που καταγράφει ο κλάδος

Key Publishing 2004

Στην επίγεια εξυπηρέτηση των αεροδρομίων, οι συνθήκες δουλειάς είναι εξαντλητικές

Πολύς λόγος γίνεται και φέτος για τα απανωτά «ρεκόρ» που σπάει ο Τουρισμός, τις προοπτικές που διαγράφονται για την επόμενη σεζόν, τις μεγάλες δυνατότητες που ανοίγονται ώστε να συμβάλλει ο κλάδος συνολικά στην ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα.
Ηδη από τα μέσα της σεζόν, ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) προέβλεψε πως οι φετινές διεθνείς αφίξεις αναμένεται να υπερβούν τα 26 εκατ. (σημειώνοντας αύξηση 4,8% από το 2016), ενώ εκτίμησε πως τα έσοδα θα κινηθούν μεταξύ 14,2 - 14,5 δισ. ευρώ (αυξημένα τουλάχιστον κατά 10,9% σε σύγκριση με το 2016).
Στελέχη της κυβέρνησης και ο αστικός Τύπος αναλώνονται σε ένα χωρίς προηγούμενο λιβάνισμα της «επιχειρηματικής δραστηριότητας» στον Τουρισμό και προβάλλουν επίμονα την ανάγκη αυτή να στηριχτεί ακόμα περισσότερο από το κράτος, προκειμένου να δημιουργηθούν καλύτερες προϋποθέσεις μεγέθυνσης της οικονομικής δραστηριότητας, της κερδοφορίας δηλαδή των επιχειρηματικών ομίλων, σ' αυτόν και σε άλλους κλάδους.
Ηδη, μπροστά στη νέα σεζόν, έχει ξεκινήσει η συζήτηση για τις παρεμβάσεις που επείγουν από την πλευρά του κράτους, κυρίως στο επίπεδο των υποδομών, της φορολογίας και των κινήτρων για νέες επενδύσεις, που θα καταστήσουν τον ελληνικό τουρισμό πιο ανταγωνιστικό, με δεδομένο μάλιστα ότι του χρόνου - σύμφωνα με τις εκτιμήσεις πολυεθνικών ομίλων που ελέγχουν τις τουριστικές ροές ανά τον κόσμο - αναμένεται σχετική ανάκαμψη της Τουρκίας.
Η διατήρηση της τουριστικής κίνησης τουλάχιστον στα σημερινά επίπεδα και η αύξησή της αναγορεύονται από το κεφάλαιο, την κυβέρνηση και τα κόμματά του σε «εθνικό στόχο». Αντίστροφα, οι διεκδικήσεις των εργαζομένων στον Τουρισμό για καλύτερες συνθήκες αμοιβής και δουλειάς, με δεδομένο μάλιστα ότι ο κλάδος γνωρίζει ανάκαμψη, παρουσιάζονται ως προσπάθεια υπονόμευσης της ανταγωνιστικότητάς του, λοιδορούνται και συκοφαντούνται.
Ενα είναι βέβαιο: Η ανάπτυξη στον κλάδο του Τουρισμού, όπως συνολικά στην καπιταλιστική οικονομία, γίνεται αποκλειστικά προς όφελος των κεφαλαιοκρατών και σε βάρος των εργαζομένων. Στηρίζεται πάνω στο βάθεμα της εκμετάλλευσης, με τα εξαντλητικά ωράρια, τα χαμηλά μεροκάματα, το πετσόκομμα στοιχειωδών δικαιωμάτων, που όλα μαζί συνθέτουν έναν άγριο εργασιακό μεσαίωνα. Τις συνθήκες αυτές περιγράφουν στον «Ριζοσπάστη» συνδικαλιστές και εργαζόμενοι από χώρους που αυτές τις μέρες σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος στην εξυπηρέτηση των εκατομμυρίων τουριστών, σε πλοία, αεροδρόμια και ξενοδοχεία.

Εξαντλητικές συνθήκες στα αεροδρόμια

Στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Αθήνας κυριαρχούν η προσωρινή απασχόληση και η βαριά εργασία σε ανθυγιεινές συνθήκες. Οπως αναφέρουν συνδικαλιστές της ΔΑΣ, περίπου το 70% των εργαζομένων προσλαμβάνονται για τους μήνες της αυξημένης κίνησης (Μάη - Οκτώβρη), με συμβάσεις δύο και ενός μήνα, ακόμα και 15θήμερο, με αμοιβή τον κατώτατο μισθό, 530 ευρώ καθαρά για 8ωρη δουλειά, 360 ευρώ για 6ωρη κ.ά.
Οι εργοδότες πιέζουν τους εργάτες να μην παίρνουν ρεπό και να κάθονται υπερωρίες, λέγοντας ότι όποιος δείχνει «καλό πρόσωπο» έχει περισσότερες πιθανότητες να κάτσει για δουλειά και το χειμώνα. Το 9ωρο αποτελεί καθημερινότητα, ειδικά για τους εργάτες πίστας και τους εργαζόμενους στο check in, ενώ το ωράριο εργασίας μπορεί να φτάνει τις 10 και τις 11 ώρες. Την ίδια στιγμή, δεν τηρείται στην πράξη η ελάχιστη ώρα ανάπαυσης των 11 ωρών από βάρδια σε βάρδια, με τους εργαζόμενους να πρέπει να γυρίσουν στη δουλειά μέσα σε 9 και 10 ώρες από την ώρα που θα σχολάσουν.
Τα τελευταία χρόνια - επισημαίνουν οι συνδικαλιστές - έχουν γίνει απολύσεις παλαιότερων και πιο έμπειρων εργαζομένων, που έχουν ως αποτέλεσμα τα τμήματα να λειτουργούν σχεδόν εξολοκλήρου με νέους εργαζόμενους, με ελάχιστη ή καθόλου εκπαίδευση, γεγονός που συμβάλλει στην εντατικοποίηση της εργασίας. Οι άδειες δίνονται με το σταγονόμετρο. Εργαζόμενοι σε επισιτιστικά καταστήματα και το check in δουλεύουν ακόμα και τρία χρόνια «σερί» χωρίς άδεια, ή μόνο με άδεια τον Οκτώβρη, το Νοέμβρη και το Φλεβάρη, τους μήνες δηλαδή που η τουριστική κίνηση είναι πιο υποτονική.
Η κατάσταση αυτή, σε συνδυασμό με την έλλειψη ή την ανεπαρκή συντήρηση του υφιστάμενου υλικοτεχνικού εξοπλισμού, αυξάνει τον επαγγελματικό κίνδυνο. Ηδη έχουν συμβεί μια σειρά εργατικών «ατυχημάτων», λιποθυμίες, τραυματισμοί κ.ά., εργαζόμενοι επισκέπτονται καθημερινά το τμήμα του ΕΚΑΒ.
Ανάλογη είναι η κατάσταση και σε άλλα αεροδρόμια της χώρας. Ενδεικτικά είναι όσα έγραψε πρόσφατα ο «Ριζοσπάστης» για τις συνθήκες δουλειάς στο αεροδρόμιο «Διαγόρας» της Ρόδου, όπου η πλειοψηφία των εργαζομένων απασχολούνται εποχικά, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, και αμείβονται με το βασικό μισθό. Τα ωράρια - «λάστιχο», οι αναγκαστικές και απλήρωτες υπερωρίες είναι συνηθισμένα φαινόμενα. Οι συνθήκες εντατικοποίησης, η κούραση, αλλά και η ζέστη, αφού οι χώροι του αεροδρομίου δεν κλιματίζονται επαρκώς, έχουν οδηγήσει σε λιποθυμίες εργαζομένων.
Επίσης, πριν λίγες μέρες, εργαζόμενος που δούλευε σε εταιρεία επίγειας εξυπηρέτησης στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας, ξεψύχησε παλεύοντας για το μεροκάματο. Ο Κερκυραϊκός Σύνδεσμος Ιδιωτικών Υπαλλήλων, με αφορμή το εργατικό δυστύχημα, κατήγγειλε συνθήκες εντατικοποίησης και έκανε λόγο για λιποθυμικά επεισόδια που έχουν σημειωθεί πολλές φορές με θύματα εργαζόμενους στην καθαριότητα των αεροσκαφών και σε άλλα πόστα.

Ξενοδοχεία - γαλέρες για τους εργαζόμενους

Στα ξενοδοχεία και στον Επισιτισμό, η ανοδική τάση στους δείκτες που αφορούν τους μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου, συνοδεύεται από την αντίστροφη πορεία που ακολουθούν τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη μεγάλη επιδείνωση των συνθηκών δουλειάς και αμοιβής, τις συνθήκες «γαλέρας» για τους εργαζόμενους στις ξενοδοχειακές μονάδες, στα πολυτελή εστιατόρια, στις επισιτιστικές αλυσίδες, συνολικά στις τουριστικές επιχειρήσεις.
Ο Νίκος Παπαγεωργίου, μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων του ΠΑΜΕ, εξηγεί στον «Ριζοσπάστη» ότι «ορισμένα από τα "προνόμια" που ...απολαμβάνουν οι εργάτες στον Τουρισμό» είναι η εντατικοποίηση, τα ατελείωτα ωράρια, ρεπό με το σταγονόμετρο, η απλήρωτη και ανασφάλιστη δουλειά, οι ατομικές συμβάσεις και «ευέλικτες» μορφές εργασίας, το «κουρέλιασμα» της κλαδικής Σύμβασης. Ενώ, μετά το τέλος της σεζόν, τους περιμένει κατά κανόνα η ανεργία.
Οι μισθοί - σημειώνει - συμπιέζονται με ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις, όπως αυτές που υπογράφονται μέσα από τη «φάμπρικα» των «ενώσεων προσώπων», μέχρι να φτάσουν τα όρια του κατώτατου μισθού για τον ανειδίκευτο εργάτη, δηλαδή 586 ευρώ μεικτά το μήνα. Ακόμα χειρότερα, για τους εργαζόμενους που είναι κάτω των 25 ετών, ο κατώτατος μισθός είναι 511 μεικτά.
Σε πολλές περιπτώσεις, στην τσέπη των εργαζομένων δεν μπαίνει ούτε ο κατώτατος μισθός, καθώς τον υπονομεύει η αξιοποίηση όλης της «βεντάλιας» των ελαστικών εργασιακών σχέσεων που έχουν εξασφαλίσει στο κεφάλαιο όλες οι αστικές κυβερνήσεις. Στο τοπίο της «εργασιακής ζούγκλας», ευδοκιμούν 14 μορφές ελαστικής εργασίας στον κλάδο. Εποχική, «ενοικιαζόμενη», εκ περιτροπής, «έξτρα» είναι μερικές μόνο από τις μορφές εργασίας που επιβάλλουν οι επιχειρηματίες του Τουρισμού στο προσωπικό, δίπλα στη μαθητεία, στην πρακτική άσκηση, στα προγράμματα «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας» για τους ανέργους.
Η εντατικοποίηση και η πολυαπασχόληση είναι πανταχού παρούσες. Τα ωράρια «τεντώνονται» μέχρι τις 10 και 12 ώρες. Οι τενοντίτιδες, τα προβλήματα στη μέση και τα γόνατα, τα αυχενικά «θερίζουν» και τους πιο νέους σε ηλικία εργαζόμενους. Το ίδιο και η υπερκόπωση και τα εργατικά «ατυχήματα». Η φθορά της υγείας τους επιτείνεται από τις ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση. Για παράδειγμα, η κατάργηση των Βαρέων και Ανθυγιεινών έχει οδηγήσει στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αναγκάζοντας καμαριέρες, μάγειρες και άλλες ειδικότητες να δουλεύουν μέχρι τα 67 τους χρόνια!

Μεγάλη εντατικοποίηση για τους ναυτεργάτες

Εντατικές συνθήκες και εξαντλητικά ωράρια αντιμετωπίζουν και οι ναυτεργάτες. Οπως σημειώνουν συνδικαλιστές, στα πλοία με τα οποία γίνεται η ακτοπλοϊκή σύνδεση της ηπειρωτικής χώρας με τα νησιά, στα επιβατηγά πλοία διεθνών πλόων (όπως αυτά που εκτελούν δρομολόγια που συνδέουν την Πάτρα και την Ιταλία), αλλά και στα ημερήσια περιηγητικά σκάφη, που δρομολογούνται στα νησιά, η κατάσταση για τους εργαζόμενους είναι παρόμοια.
Την ίδια περίοδο που οι ανάγκες είναι αυξημένες, λόγω της μετακίνησης χιλιάδων τουριστών, αλλά και των απαιτήσεων για τροφοδοσία των νησιών με προϊόντα, οι εφοπλιστές έχουν αποδρομολογήσει μεγάλο μέρος του ακτοπλοϊκού τους στόλου, αυξάνοντας παράλληλα τα δρομολόγια για τα εναπομείναντα πλοία.
Το αποτέλεσμα είναι τα πληρώματα να εξαντλούνται, δουλεύοντας ακατάπαυστα σε ασταμάτητα δρομολόγια. Στις πιο «εμπορικές» γραμμές, τους καλοκαιρινούς μήνες, πριν προλάβει το πλοίο να ξεφορτώσει, ξεκινάει η φόρτωση για άμεση αναχώρηση, ενώ οι αφίξεις και οι αναχωρήσεις από ενδιάμεσους σταθμούς αυξάνουν την κούραση για τους ναυτεργάτες, αυξάνοντας τους κινδύνους και για εργατικά «ατυχήματα».
Σε πολλές περιπτώσεις, οι ναυτεργάτες εργάζονται καθημερινά για 17, 18, ακόμα και 20 ώρες. Η εντατικοποίηση, σε συνδυασμό με τις μειωμένες οργανικές συνθέσεις, που έχουν θεσπίσει μια σειρά αντεργατικοί νόμοι, αλλά και την κακή συντήρηση των πλοίων, δημιουργούν επικίνδυνες συνθήκες για εργαζόμενους και επιβάτες, θέτουν σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή στη θάλασσα.
Κατάφωρη είναι η παραβίαση των ΣΣΕ. Οι προβλέψεις τους καταστρατηγούνται όσον αφορά τα ωράρια εργασίας. Οι υπερωρίες εκτός από ατελείωτες είναι και απλήρωτες. Οι εφοπλιστές, μεριμνώντας για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους, αρνούνται να υπογράψουν ικανοποιητικές για τους εργαζόμενους Συμβάσεις. Για παράδειγμα, η ΣΣΕ στην ποντοπόρο ναυτιλία έχει να ανανεωθεί από το 2010.
Ακόμα όμως και τη Σύμβαση με μηδενικές αυξήσεις που υπογράφουν κάθε χρόνο στην ακτοπλοΐα εφοπλιστές και ΠΝΟ (μόλις την περασμένη Πέμπτη υπογράφτηκε η πιο πρόσφατη), δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τη μετατρέπουν σε «κουρελόχαρτο», επιδεινώνοντας τους όρους δουλειάς των ναυτεργατών.

Με πολεμικά σχέδια έως τον Ειρηνικό συνδέουν τη χρήση της οι ΗΠΑ

Μια σειρά δημοσιευμάτων και πληροφοριών επιβεβαιώνουν το έντονο παρασκήνιο στις διαβουλεύσεις της ελληνικής με την αμερικανική κυβέρνηση

Το αμερικανικό πλοίο «USS Carney» προσεγγίζει τη βάση της Σούδας, με τη διοίκηση των ναυτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη να γράφει στο «Twitter» ότι στόχος τους είναι η «σταθερή παρουσία» στην Ελλάδα, «σε υποστήριξη των αμερικανικών συμφερόντων εθνικής ασφάλειας στην Ευρώπη»...

Επανέρχεται στο προσκήνιο η χρησιμότητα και επιχειρησιακή αξία της βάσης της Σούδας για τους Αμερικανούς, στο φόντο της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και της εκφρασμένης θέλησης της κυβέρνησης να «παίξει» εκεί στα γεμάτα, συμμετέχοντας με αναβαθμισμένο ρόλο σε επικίνδυνα για το λαό σχέδια, για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Τις προηγούμενες βδομάδες, άλλωστε, άλλα δύο πλοία του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού ελλιμενίστηκαν στη βάση, για ανεφοδιασμό, το «USS Porter» και το «USS Carney», το δεύτερο μάλιστα επιστρέφοντας από τη μεγάλης κλίμακας και υπό ΝΑΤΟική σκέπη άσκηση στην Ουκρανία, «Sea Breeze». Μάλιστα, θέλοντας να τονίσει τη σημασία της βάσης, ο επίσημος λογαριασμός της διοίκησης των ναυτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη έγραψε χαρακτηριστικά στο διαδίκτυο ότι «το "USS Carney" φτάνει στη βάση της Σούδας ώστε να διατηρήσει σταθερή παρουσία, σε υποστήριξη των αμερικανικών συμφερόντων εθνικής ασφάλειας στην Ευρώπη».
Σχολιάζοντας το γεγονός, γράφτηκε μεταξύ άλλων στον Τύπο ότι η «"σταθερή παρουσία" είναι το βασικό μήνυμα που θέλουν να εκπέμψουν οι Αμερικανοί στην Ευρώπη, ιδιαίτερα σε μία εποχή που οι διατλαντικές σχέσεις γίνονται πιο απρόβλεπτες και οι προκλήσεις στην ευρύτερη περιοχή παραμένουν κρίσιμες». Σε αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, Αμερικανός διπλωμάτης υπογράμμιζε σε κυριακάτικη εφημερίδα τη «στρατηγική σημασία» που δίνουν στη βάση της Σούδας οι ΗΠΑ, ως απαραίτητη βάση για τις επιχειρήσεις τους στην Ανατολική Μεσόγειο.

Πυρηνικές κεφαλές και στρατεύματα από το Ιντσιρλίκ

Ταυτόχρονα, η Σούδα βρίσκεται ξανά, και πιο έντονα ακόμα, στο προσκήνιο λόγω και της αυξανόμενης ανησυχίας των ΗΠΑ για το μέλλον της συνεργασίας τους με την Τουρκία στη βάση του Ιντσιρλίκ. Σύμφωνα με το αμερικανικό περιοδικό στρατιωτικών θεμάτων «Stars & Stripes», στρατιωτικοί αναλυτές θεωρούν ότι είναι «το χειρότερο μέρος» για να φυλάσσουν οι ΗΠΑ τις περίπου 50 πυρηνικές κεφαλές που εικάζεται ότι βρίσκονται στην τουρκική βάση.
Ο πρώην ανώτατος διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης, δήλωσε μάλιστα στο περιοδικό ότι «θα ήταν σοφό» για το ΝΑΤΟ να σκεφτεί ένα Σχέδιο Β' για την περίπτωση που η Συμμαχία εκδιωχθεί από το Ιντσιρλίκ. Ο ίδιος προσθέτει πως μια άμεση εναλλακτική βάση για τους περίπου 2.500 Αμερικανούς στρατιωτικούς θα ήταν η χώρα μας, «η οποία σίγουρα έχει εξαίρετες υποδομές τόσο στην Κρήτη όσο και στην ηπειρωτική Ελλάδα».
Διόλου τυχαία, η εφημερίδα «Καθημερινή» διαπλέκει τη στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας - ΗΠΑ, με επίκεντρο τη Σούδα, με την Ενέργεια και τα «κομπρεμί» με αμερικανικούς ενεργειακούς ομίλους, καθώς όλη η στρατιωτική προπαρασκευή και διάταξη δυνάμεων γίνεται για την προστασία των νέων πεδίων κερδοφορίας που ανοίγονται για τους μεγάλους πολυεθνικούς ομίλους.
Σε αυτό το φόντο, άλλωστε, γίνεται αναφορά στον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα, Τζ. Πάιατ, και στο γεγονός ότι ο ίδιος υποστηρίζει ένθερμα την τετραμερή συνεργασία της Ελλάδας με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο στον τομέα της Ενέργειας. Οτι αυτή θα μπορούσε να συνεισφέρει στη διαφοροποίηση των παρόχων της Ευρώπης και είναι σύμφωνη με την επιδίωξη των ΗΠΑ για απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο.

Υποστήριξη σχεδιασμών από τη Μεσόγειο έως τον Ειρηνικό

Την ίδια ώρα, άλλη μια παράμετρος που μπαίνει και αναλύεται στον αστικό Τύπο είναι οι προτεραιότητες της διακυβέρνησης Τραμπ, οι βλέψεις της στον Ειρηνικό και πώς δένει η Σούδα με τα σχέδιά της αυτά. Με βάση την αναπτυσσόμενη ρητορική Τραμπ ενάντια στη Βόρεια Κορέα και την υποβόσκουσα κόντρα με Ρωσία και Κίνα, καταγράφονται στον Τύπο διάφορες αναλύσεις που περιλαμβάνουν και την Ελλάδα.
Σε μία απ' αυτές σημειώνεται χαρακτηριστικά: «Στην Αθήνα, γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα επόμενα χρόνια το βλέμμα της Ουάσιγκτον θα επικεντρώνεται κυρίως στον Ειρηνικό. Και έχουν μάθει διά πολλαπλών διαύλων ότι οι ΗΠΑ, προκειμένου να μπορούν να διατηρούν αποτελεσματική μόχλευση στον υπόλοιπο κόσμο, θα παραμείνουν μόνον όπου θεωρούν ότι η γεωπολιτική συγκυρία αξίζει τον κόπο».
«Προφανώς», συνεχίζει το ίδιο άρθρο, «οι ΗΠΑ θεωρούν ότι η Ελλάδα αποτελεί μια τέτοια περίπτωση. Κατ' αρχάς η χώρα, ως το μόνο μέλος της ΕΕ στην περιοχή, αποτελεί σημείο αναφοράς σταθερότητας σε ένα τρίγωνο μιας άνευ προηγουμένου αστάθειας σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Μια δεύτερη, εξίσου σημαντική για τους Αμερικανούς, προϋπόθεση που έχει η Ελλάδα είναι η βάση της Σούδας.
Οι εγκαταστάσεις της Σούδας αποτελούν το μοναδικό σημείο στο οποίο μπορεί το αμερικανικό Ναυτικό να εξυπηρετήσει ανάγκες ανεφοδιασμού, επισκευών και λοιπών εργασιών, προτού προσεγγίσει τη βάση "Ντιέγκο Γκαρσία" στον Ινδικό Ωκεανό. Το προηγούμενο σχετικό σημείο είναι η ναυτική βάση της Ρότα, στη νότια ατλαντική ακτή της Ισπανίας».
Σημειωτέον, ειδικά για την εξυπηρέτηση των αμερικανικών αεροπλανοφόρων - μοναδικό για τους Αμερικανούς όπλο για την «προβολή ισχύος» τους ανά τον πλανήτη - η αξία της Σούδας είναι αξεπέραστη, εφόσον μόνο εκεί σε ολόκληρη τη Μεσόγειο υπάρχει τόσο μεγάλη προβλήτα ώστε να δέσει τέτοιου μεγέθους πλοίο.
«Γίνεται, λοιπόν, απολύτως σαφές ότι η Σούδα έχει καίρια σημασία για τις ΗΠΑ, είτε η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε αναταραχή είτε όχι», συνεχίζει το συγκεκριμένο άρθρο, συνδέοντας τη βάση με πολεμικούς σχεδιασμούς που ξεπερνούν κατά πολύ τα στενότερα ή λίγο ευρύτερα όρια της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής και εντάσσοντάς την σε ένα μηχανισμό υποστήριξης πολεμικών μέσων και προσπαθειών έως την άλλη άκρη του κόσμου.

Ταξίματα και αιτήματα...

Κυβερνητικές διαρροές που αναπαράγονται στον Τύπο, αναφέρουν ότι «τους αμέσως προηγούμενους μήνες, αθόρυβα, ΓΕΕΘΑ και ΓΕΝ έχουν κάνει κινήσεις προκειμένου να επαυξήσουν τη σημασία της Σούδας, αλλά και να επιτύχουν κάποια πιθανά οφέλη για την Ελλάδα στην ευρύτερη περιοχή, με επίκεντρο τον Ναύσταθμο». Μια σειρά από πληροφορίες θέλουν την ελληνική κυβέρνηση να δεσμεύεται απέναντι στις ΗΠΑ και να συζητάει μαζί τους τα εξής:

• Τη χρονική επέκταση της συμφωνίας χρήσης της βάσης από τους Αμερικανούς για 5, 8 έως και 10 χρόνια ακόμα, αντί της μονοετούς ανανέωσης που γινόταν, ώστε να μπορέσουν με την ...άνεσή τους να κάνουν πιο μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς για τη βάση και τις υποδομές της.
• Τη συνοδεία από πλοία του Πολεμικού Ναυτικού αεροπλανοφόρων που επιχειρούν στην Ανατολική Μεσόγειο, απελευθερώνοντας έτσι από αυτήν την αποστολή άλλα αμερικανικά πολεμικά πλοία συνοδείας και προστασίας του αεροπλανοφόρου, ώστε να ξανοιχτούν σε άλλα μέτωπα.
• Την ανάληψη πρόσθετου εκπαιδευτικού έργου στο ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής, που επίσης εδρεύει στη Σούδα και εκπαιδεύει στελέχη του ΝΑΤΟ σε τέτοια ζητήματα.
• Την παροχή υπηρεσιών υποστήριξης και από άλλες βάσεις, κ.ά.

Σε «αντάλλαγμα», ζητά υποστήριξη για τις δικές της Ενοπλες Δυνάμεις, ώστε να παίξουν ακόμα πιο ενεργό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο για λογαριασμό του ΝΑΤΟ και των σχεδίων των ΗΠΑ στην περιοχή. Μεταξύ άλλων, η ελληνική κυβέρνηση φέρεται να ζητάει την παροχή ιπτάμενου τάνκερ, αίτημα που προϊδεάζει για επιχειρήσεις των ελληνικών μαχητικών μακριά από τις βάσεις ανεφοδιασμού τους, την παροχή τουλάχιστον δύο πολεμικών πλοίων ανοικτής θαλάσσης, για επιχειρήσεις και περιπολίες από τη Μάλτα έως τη Διώρυγα του Σουέζ, συμμετοχή με «σκόντο» στις τιμές στο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των μαχητικών «F16» και της αγοράς «F35», παροχή ελικοπτέρων, πυρομαχικών κ.ά.
Ολα τα παραπάνω, βέβαια, «βρωμάνε μπαρούτι» απ' όπου κι αν τα πιάσει κανείς. Ενισχύουν τους κινδύνους για τους λαούς σε μια περιοχή όπου η υπερσυγκέντρωση του επιχειρηματικού ενδιαφέροντος γύρω από τα κοιτάσματα και τους δρόμους της Ενέργειας έχουν ανεβάσει κατακόρυφα το θερμόμετρο των αντιθέσεων, της έντασης και έχουν «απογειώσει» τη στρατιωτική παρουσία ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, το αίτημα να κλείσουν η βάση της Σούδας και όλες οι βάσεις στη χώρα, να επιστρέψουν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις από τις ΝΑΤΟικές αποστολές και τις επιχειρήσεις, να αποδεσμευτεί η χώρα από το ΝΑΤΟ και όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, συνολικά ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, χρειάζεται πιο αποφασιστικά να συνδεθεί με την πάλη ενάντια στις αιτίες που τον γεννούν. Ενάντια στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που γεννάει μόνο φτώχεια, πολέμους και προσφυγιά, κάνοντας επιτακτική ανάγκη την πάλη για την ανατροπή του σε κάθε χώρα.

Αναμασώντας χρεοκοπημένα ιδεολογήματα με το βλέμμα στο μέλλον

Με «εμβριθείς» αναλύσεις και άρθρα, που αναμάσησαν λίγο - πολύ αυτούσια όλα τα βασικά επιχειρήματα της αστικής προπαγάνδας, υποδέχτηκαν αστοί δημοσιολόγοι και αναλυτές την «επέτειο» των 10 χρόνων από την έναρξη της βαθιάς και συγχρονισμένης διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, τον Αύγουστο του 2007. Η στόχευση των εν λόγω τοποθετήσεων, σήμερα όπως και τότε, αφορά το παρόν και το μέλλον και πολύ λιγότερο το παρελθόν, επιβεβαιώνοντας ότι ο χαρακτήρας της αντιπαράθεσης γύρω από την καπιταλιστική οικονομική κρίση αλλά και την ανάκαμψη κάθε άλλο παρά «ακαδημαϊκός» είναι και φυσικά δεν έχει ουδέτερο, υπερταξικό χαρακτήρα, αλλά αντίθετα συνδέεται άμεσα με τα συμφέροντα των δύο βασικών αντίπαλων τάξεων της κοινωνίας μας, της παρασιτικής, ως προς το ρόλο της στην παραγωγή, αστικής τάξης και της τάξης που παράγει όλο τον πλούτο της κοινωνίας, της εργατικής τάξης.

Με στόχο να κρυφτεί η ουσία...

Πίσω από το παρδαλό συνονθύλευμα των αστικών αναλύσεων που επανήλθαν τις μέρες αυτές, πίσω από τους κάθε είδους επιθετικούς προσδιορισμούς για την κρίση, τους χαρακτηρισμούς περί «τραπεζικής», «χρηματοπιστωτικής», «δημοσίου χρέους», «εξαγόμενης» κρίσης κ.ο.κ., έως και τις «εκλαϊκευτικότερες» και ευφάνταστες εκδοχές περί «καζινοκαπιταλισμού», «κρίσης αξιοπιστίας» και... αξιών, εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει την προσπάθεια να κρυφτεί, πίσω από υπαρκτές ή ανύπαρκτες δευτερεύουσες πλευρές, η ίδια η ουσία. Η νομοτελειακή δηλαδή για τον καπιταλισμό περιοδική εμφάνιση των κρίσεων, καθώς και ο χαρακτήρας τους ως κρίσεων υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου σε συνθήκες όξυνσης των αντιφάσεων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Απαντώντας στη μέθοδο αυτή που ακολουθούσαν ήδη από την εποχή του οι αστοί, ο Μαρξ έλεγε πως οι αστοί «προσεγγίζουν κάθε νέα κρίση ως μεμονωμένο φαινόμενο, που εμφανίζεται για πρώτη φορά στον ορίζοντα της κοινωνίας και, κατά συνέπεια, αποδίδουν την εμφάνισή της σε γεγονότα, κινήματα και παράγοντες που είναι χαρακτηριστικοί ή φαίνονται να είναι χαρακτηριστικοί για την περίοδο που μόλις ολοκληρώθηκε μεταξύ του προτελευταίου και του τελευταίου κλονισμού. Αν οι φυσικοί φιλόσοφοι ακολουθούσαν την ίδια παιδαριώδη μέθοδο, ο κόσμος μας θα ξαφνιαζόταν ακόμα και με την επανεμφάνιση κάποιου κομήτη»¹.
Η «παιδαριώδης» αυτή λογική, βέβαια, έχει την εξήγησή της, μιας που προτάσσοντας διάφορες επιμέρους πλευρές και παρουσιάζοντας την κρίση ως ένα «λάθος» ή ως μια παρεκτροπή, ένα στοιχείο ξένο κατά τ' άλλα στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, επιχειρεί να πείσει την εργατική τάξη ότι αφού πρώτα πλήρωσε τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης, τώρα, στο κατώφλι ενός νέου γύρου καπιταλιστικής συσσώρευσης, αξίζει τάχα να στρατευτεί στο «όραμα» ενός «δικαιότερου» καπιταλισμού, χωρίς τα λάθη του παρελθόντος, ικανού να «ισορροπήσει» κάπου ανάμεσα στη δίψα του κεφαλαίου για κέρδη και την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών.

...ότι η καπιταλιστική κρίση είναι στο DNA του καπιταλισμού

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι τελείως διαφορετική. Κάθε γύρος καπιταλιστικής συσσώρευσης όχι μόνο δεν λύνει τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αλλά αντίθετα τις οξύνει και τις βαθαίνει.
Κάθε καπιταλιστικής κρίσης, εξάλλου, προηγείται από τη μια η συσσώρευση μεγάλων κερδών (όπως π.χ. στην Ελλάδα μέχρι το 2008) και από την άλλη η συσσώρευση ανισορροπιών και αντιφάσεων οι οποίες συνοδεύουν την άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη. Αυτές οι αντιφάσεις, μόλις ξεπεράσουν ένα σημείο, δυσχεραίνουν τις προοπτικές διατήρησης αυτής της υψηλής κερδοφορίας.
Ποιες είναι αυτές οι αντιφάσεις που οδηγούν στο ξέσπασμα της κρίσης; Καταρχήν, μετά από ένα σημείο της γρήγορης καπιταλιστικής συσσώρευσης εκφράζεται η μακροχρόνια τάση μείωσης του ποσοστού κέρδους. Αυτό συμβαίνει γιατί κάτω από την πίεση του ανταγωνισμού κατά τη φάση της ανάπτυξης, οι κεφαλαιοκράτες εισάγουν «ανώτερες» μεθόδους παραγωγής, οι οποίες κατά κανόνα επιφέρουν σχετική μείωση της αξιοποίησης εργατικής δύναμης και αντίστοιχη αύξηση της αξιοποίησης μέσων παραγωγής στο σύνολο του κεφαλαίου τους. Παρόλο που οι πιο «πρωτοπόροι» καπιταλιστές πράγματι κερδίζουν από την εισαγωγή αυτών των νέων τεχνολογιών παραγωγής, στο βαθμό που αυτές γενικεύονται σε όλη την οικονομία, οδηγούν σε μείωση του ποσοστού του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου που δαπανάται για τη μίσθωση και την εκμετάλλευση εργατικής δύναμης. Αυτό, όμως, έχει ως συνέπεια τη μείωση του ποσοστού κέρδους, αφού η υπεραξία, το κέρδος γεννιέται μόνο από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης.
Επίσης, κατά τη φάση της ανόδου οξύνεται η αναρχία στην ανάπτυξη των ξεχωριστών επιχειρήσεων και κλάδων, με συνέπεια τη διάρρηξη των σχέσεων που είναι αναγκαίες για τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Τέλος, οξύνεται η αντίθεση μεταξύ της μόνιμης τάσης για όλο και μεγαλύτερη παραγωγή (ως συνέπεια της επιδίωξης του μέγιστου κέρδους) από τη μια και τον περιορισμό της καταναλωτικής ικανότητας, παραγωγικής ή μη, από την άλλη. Αυτές οι αντιφάσεις μάλιστα επιδρούν και η μία πάνω στην άλλη.
Αυτές οι αντιφάσεις, ωστόσο, αποτελούν συνέπεια του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της οικονομίας, εκφάνσεις της όξυνσης της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, της αντίθεσης δηλαδή μεταξύ του όλο και πιο κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής από τη μία και της ατομικής ιδιοποίησης του προϊόντος αυτής της παραγωγής από την άλλη. Γι' αυτό η οικονομική κρίση είναι φαινόμενο σύμφυτο με το συγκεκριμένο τρόπο οργάνωσης της παραγωγής, είναι στο DNA του, γεγονός που αποδεικνύεται πεισματάρικα τους τελευταίους δυο αιώνες. Ετσι, πέρα από τις κάθε φορά ιδιαίτερες πλευρές της κάθε καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αιτία της, αιτία της περιοδικής διακοπής της αναπαραγωγής του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου, είναι αυτή ακριβώς η βασική αντίθεση.
Ερχεται, λοιπόν, μια περίοδος που, ακριβώς λόγω της όξυνσης αυτών των αντιθέσεων, το κεφάλαιο εμφανίζεται ως πλεονάζον, ως περισσευάμενο, ως «υπερσυσσωρευμένο», όχι σε σχέση με κάποιες ανάγκες της κοινωνίας αλλά σε σχέση με την ικανότητα περαιτέρω αύξησής του, περαιτέρω συσσώρευσης με τους ίδιους ρυθμούς. Αυτή η υπερσυσσώρευση εκφράζεται σε όλες τις μορφές του κεφαλαίου (χρηματική, παραγωγική, εμπορευματική). Ακριβώς σε αυτήν την «κοινή πλευρά όλων των οικονομικών κρίσεων» οφείλεται και ο χαρακτηρισμός τους ως κρίσεων υπερσυσσώρευσης.
Η κρίση με τη σειρά της προσφέρει μία βίαιη και προσωρινή επίλυση αυτών των αντιθέσεων, στρώνοντας το έδαφος, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για την επόμενη φάση κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. «Η σύγκρουση των αντιτιθέμενων μεταξύ τους παραγόντων βρίσκει κατά περιόδους διέξοδο στις κρίσεις. Οι κρίσεις είναι πάντα μόνο στιγμιαίες βίαιες λύσεις των υπάρχουσων αντιφάσεων, βίαιες εκρήξεις, που αποκαθιστούν για μια στιγμή τη διαταραγμένη ισορροπία»².
Η εμπειρία τα δέκα αυτά χρόνια επιβεβαιώνει ότι αυτή η «αποκατάσταση» μπορεί να γίνει μόνο μέσω της απαξίωσης παραγωγικών δυνάμεων και κεφαλαίου ή, με άλλα λόγια, μέσω του γνωστού «κουρέματος» του κεφαλαίου σε όλες του τις μορφές: Χρηματικού (π.χ. μη επιστροφή στο ακέραιο δανείων, κούρεμα ομολογιακού χρέους ή απώλεια αξίας λόγω υιοθέτησης πιο υποτιμημένου νομίσματος), παραγωγικού (μείωση της τιμής των μέσων παραγωγής και της εργατικής δύναμης), εμπορευματικού. Ο,τι περισσεύει για την καπιταλιστική κερδοφορία μπαίνει στην προκρούστεια κλίνη.
Μέρος του παραγωγικού κεφαλαίου αποτελεί και το μεταβλητό κεφάλαιο, η εργατική δύναμη που εκμεταλλεύεται ο κεφαλαιοκράτης. Ετσι, θεμελιακό συστατικό της αναγκαίας απαξίωσης κεφαλαίου αποτελεί η απαξίωση του μεταβλητού συστατικού μέρους του κεφαλαίου, δηλαδή του εμπορεύματος εργατική δύναμη, όπως επιβεβαιώνει και η πικρή πείρα της εργατικής τάξης της χώρας μας, με τα μαζεμένα αντεργατικά μέτρα που τσάκισαν την τιμή της εργατικής δύναμης, διαμορφώνοντας το «ευνοϊκό περιβάλλον» για την εκ νέου ανάκαμψη των κερδών των καπιταλιστών. Μόνο αυτό το «ξεκαθάρισμα» μπορεί να προλειάνει το έδαφος πάνω στο οποίο θα αναστηλωθεί το ποσοστό κέρδους και θα ξεκινήσει ένας νέος γύρος κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης.

«Αγαπημένες» απάτες...

Αυτά ακριβώς προσπαθούν να κρύψουν οι αναλύσεις αστικών επιτελείων και οπορτουνιστών. Μια από τις πλέον αγαπημένες θεωρίες γι' αυτό, που κατέχει διαχρονικά περίοπτη θέση στις αστικές αναλύσεις περί της κρίσης, είναι πως η αιτία της βρίσκεται στην κερδοσκοπία και η έξοδος από αυτή στον περιορισμό και έλεγχό της. Θεωρίες που πάνε χέρι - χέρι με τα ιδεολογήματα περί «καζινοκαπιταλισμού» και «χρηματιστικοποίησης της οικονομίας». Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε όλα τα προηγούμενα χρόνια πως «το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ήταν τα υπερκέρδη που συσσωρεύονταν στο τραπεζικό σύστημα ή στα χρηματιστήρια, σε αντίθεση με το κέρδος στη βιομηχανία, στην παραγωγή», προσθέτοντας στο πρόσφατο 2ο Συνέδριο πως «η μνημονιακή πενταετία παρόξυνε τα ιστορικά βιομηχανικής αποδόμησης και απαξίωσης του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, με αποτέλεσμα τη μείωση του ήδη μικρού ποσοστού της βιομηχανίας και μεταποίησης στο ΑΕΠ και την απασχόληση».
Σχολιάζοντας τις θεωρίες αυτές, ο Μαρξ έλεγε: «Οι οικονομολόγοι που προφασίζονται ότι εξηγούν τους τακτικούς σπασμούς της βιομηχανίας και του εμπορίου με την κερδοσκοπία, μοιάζουν με την εξαφανισμένη πια σχολή των φυσικών φιλοσόφων που θεωρούσαν τον πυρετό ως την πραγματική αιτία όλων των ασθενειών»³.
Η απομόνωση των φαινομένων της πίστης, της χρηματικής κυκλοφορίας από την οικονομική τους βάση και η ανάδειξή τους σε τελική αιτία της καπιταλιστικής κρίσης αποτελεί υπεραπλούστευση - αν όχι συνειδητή απάτη. Με την αναγωγή της κερδοσκοπίας σε βασική αιτία της κρίσης, οι αστοί και οι οπορτουνιστές δαιμονοποιούν τη λεγόμενη κερδοσκοπική ασυδοσία με στόχο την αγιοποίηση, την περιφρούρηση του βασικού, της «άγιας μήτρας»: Του κριτηρίου του κέρδους ως κριτηρίου παραγωγής, του ίδιου του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής που στηρίζεται σε αυτό το κριτήριο.
Για να πετύχουν αυτήν την αγιοποίηση, αποκόβουν τον ομφάλιο λώρο που συνδέει τα φαινόμενα της παραγωγής, που είναι και τα πρωταρχικά, με αυτά της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων και του χρήματος. Αποκρύβουν ότι το καρκίνωμα της κρίσης γεννιέται στην παραγωγή ως αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, ενώ απλώς εκφράζεται στην κυκλοφορία.
Προκειμένου να «βγάλουν λάδι» το καπιταλιστικό κέρδος ως εκμεταλλευτική σχέση μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών, δαιμονοποιούν μια συγκεκριμένη μορφή του, το τραπεζικό κέρδος, αγιοποιώντας μία άλλη μορφή του, το βιομηχανικό. Κρύβουν ότι αυτό που φαίνεται ως «χρηματοπιστωτικός παρασιτισμός» έχει τις ρίζες του στη μετοχική εταιρεία, ότι ο παρασιτισμός στη σφαίρα της κυκλοφορίας των εμπορευμάτων και του χρήματος αποτελεί συνέπεια της παρασιτικής φύσης της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής, της εμφάνισης της μετοχικής εταιρείας, στη βάση της οποίας λαμβάνουν χώρα, στη σύμφυση στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, στο οποίο βρίσκεται και η χώρα μας, του τραπεζικού και του βιομηχανικού κεφαλαίου.
Μια ματιά στα όσα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, για το νέο «παραγωγικό μοντέλο» που θα είναι τάχα βασισμένο στην «υγιή επιχειρηματικότητα» και το «θεμιτό» κέρδος από τις επενδύσεις στην καπιταλιστική παραγωγή, σε αντίθεση με τον «ανήθικο» καπιταλισμό και το «αθέμιτο» κέρδος λόγω κερδοσκοπίας που οδήγησε στην κρίση, αρκεί για να επιβεβαιώσει το μέγεθος της απάτης.

...και ιδεολογήματα

Εξίσου «αγαπημένο» είναι και το ιδεολόγημα ότι η καπιταλιστική κρίση θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί με μια άλλη διαχείριση, προσπαθώντας να αποδώσουν την κρίση στη λανθασμένη οικονομική πολιτική, στους λανθασμένους πολιτικούς χειρισμούς, στον τρόπο διαχείρισης του συστήματος και όχι στο ίδιο το σύστημα.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, σε πρόσφατο άρθρο της, η «Αυγή» έγραφε πως η κρίση έδειξε «μία σοβαρή διαφοροποίηση: από τη μία πλευρά τα - έστω και αργά, αλλά πάντως όχι σε "μοιραίο" βαθμό, ετοιμότητας - ανακλαστικά και των διεθνών αγορών και των κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν την παγκόσμια κρίση, η οποία εξήχθη από τις ΗΠΑ. Και από την άλλη τα ανύπαρκτα ανακλαστικά του ελληνικού κράτους», κατηγορώντας την τότε κυβέρνηση ΝΔ ότι «όταν πανευρωπαϊκά ο προβληματισμός συνίστατο σε μια σφιχτή δημοσιονομική πειθαρχία, η κυβέρνηση μοίραζε λεφτά» και ότι «από την πλευρά της δεν γινόταν απολύτως τίποτε για την τιθάσευση των τριών παραγόντων του δημοσιονομικού φαύλου κύκλου "δαπάνες - ελλείμματα - χρέος", κάτι που ουσιαστικά ακύρωνε σε επίπεδο εθνικής οικονομίας τα όποια μέτρα στήριξης του χρηματοπιστωτικού τομέα». Με άλλα λόγια, η «Αυγή» κατηγορεί την τότε κυβέρνηση Καραμανλή ότι δεν πήρε έγκαιρα τα μέτρα τσακίσματος της εργατικής δύναμης και ήρθαν μαζεμένα με τα μνημόνια για να θωρακιστεί η καπιταλιστική οικονομία. Πρόκειται, εξάλλου, για επιχείρημα που ο ΣΥΡΙΖΑ επεκτείνει στο «αύριο» της καπιταλιστικής ανάκαμψης, καλώντας το λαό να διαλέξει ποια αστική πολιτική δύναμη θα διαχειριστεί την επόμενη μέρα του κεφαλαίου.
Εκείνο βέβαια που κάνουν, αξιοποιώντας και το γεγονός ότι όντως η πολιτική αντεπιδρά στην οικονομία, διευκολύνοντας ή δυσχεραίνοντας προσωρινά την εκδήλωση των οικονομικών νόμων, είναι να αναποδογυρίζουν την πραγματικότητα, για να κρύψουν πως το πρωταρχικό είναι οι ίδιες οι νομοτέλειες και η κίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας, που καμία αστική διαχείριση, σοσιαλδημοκρατική, νεοκεϊνσιανή ή άλλη, δεν μπορεί να αλλάξει, όπως επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι καμία μορφή αστικής διαχείρισης δεν έχει καταφέρει να αποτρέψει την περιοδική εμφάνιση των κρίσεων.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν καμία αυταπάτη ότι θα βελτιωθεί η ζωή τους με το ένα ή το άλλο «μείγμα» αστικής οικονομικής πολιτικής, ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Σήμερα επιβεβαιώνεται πως η έξοδος από την κρίση και η αντίστοιχη ανάπτυξη θα γίνει πάνω στο έδαφος των μισθών πείνας, στο έδαφος των συμβάσεων μήνα, βδομάδας και μέρας, στο έδαφος των απελευθερωμένων απολύσεων, στο έδαφος της πλήρους ασυδοσίας του κεφαλαίου.
Ετσι είτε αλλιώς, η καπιταλιστική κρίση αποτελεί ένδειξη ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής «έχει φάει τα ψωμιά του» εδώ και χρόνια. Με τη σειρά του επιβεβαιώνει ότι η διέξοδος για την εργατική τάξη δεν μπορεί να αναζητηθεί σε κάποια «δίκαιη» καπιταλιστική ανάπτυξη που προετοιμάζει το έδαφος για την επόμενη, βαθύτερη καπιταλιστική κρίση, αλλά στην ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας, στην εξάλειψη της αναρχίας της καπιταλιστικής παραγωγής, στον επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό της αναλογικά διευρυνόμενης παραγωγής, με στόχο την ικανοποίηση των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών. Με δύο λόγια, μόνο με την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.
Παραπομπές:
1 Μαρξ - Ενγκελς: «Κείμενα για την οικονομική κρίση», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 152-153
2. Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τ. 3, σ. 315
3. Μαρξ - Ενγκελς: «Κείμενα για την οικονομική κρίση», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 98-99