Φοβάμαι

Φοβάμαι

Τριάντα χρόνια μετά
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που τριάντα πέντε χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
κι ένα ωραίο απόγευμα –μεσούντος κάποιου μαΐου-
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας:
«να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή».Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με την αντιφασιστική τους συνείδηση
να κοιμάται για χρόνια τον ύπνο του δικαίου
πασχίζουν τώρα να βγάλουν σκάρτη τη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και ριζοσπάστη
και τώρα τους βλέπεις στο ραδιομέγαρο
να περνιούνται για αριστεροί, επειδή είπαν όχι στο μνημόνιο.Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις μπουάτ και τα κουτούκια
και τώρα καταθέτουν γαρδένιες στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τους βλέπεις να δακρύζουν με καψουροτράγουδα
ή όταν θυμούνται τα παλιά
και να έχουν κι «απόψεις» για την καλλιτεχνική παρακμή του φεστιβάλ.Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί λέει δεν ενωθήκαμε να φτιάξουμε μια κυβέρνηση.Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους

Την τελευταία τριετία φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Νέες καταδίκες συνδικαλιστών της ζώνης: 6 μήνες φυλάκιση

Νέες καταδίκες συνδικαλιστών της ζώνης: 6 μήνες φυλάκιση


Χαρακτηριστικά κλιμάκωσης παίρνει η επίθεση του κράτους και της εργοδοσίας ενάντια στη συνδικαλιστική δράση. Χτες, το μονομελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά, για δεύτερη φορά μέσα σε 15 μέρες, καταδίκασε σε 6 μήνες φυλάκιση συνδικαλιστές των ταξικών σωματείων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης. Στις 31 Οκτώβρη είχε καταδικάσει δύο ακόμα συνδικαλιστές σε 5μηνη φυλάκιση.

Το δικαστήριο, όπως και στην προηγούμενη περίπτωση, στηρίχτηκε πάνω σε ένα ανυπόστατο κατηγορητήριο, «στημένο» από εργολάβο της γνωστής ομάδας των εργοδοτών της Ζώνης, που δραστηριοποιείται και στο Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού. Πρόκειται για τους ίδιους εργοδότες, που όπως έχει αποδειχτεί από πλήθος στοιχείων, είχαν στρατολογήσει τη Χρυσή Αυγή για να «καθαρίσει» τη Ζώνη και συνολικά το χώρο, από τα ταξικά συνδικάτα, για να επιβάλουν όρους σύγχρονου δουλεμπορίου στο μέταλλο και στη Ναυπηγοεπισκευή.

Η χτεσινή υπόθεση αφορούσε στάση εργασίας που είχαν διοργανώσει τα σωματεία στις 11 Ιούνη του 2008 στο ΒΙΠΑΣ. Στην κινητοποίηση συμμετείχαν πλήθος ακόμα συνδικαλιστικών και μαζικών φορέων, για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στη συνδικαλιστική δράση, τις Συλλογικές Συμβάσεις, τα εργασιακά δικαιώματα και τα μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς. Ο εργολάβος μήνυσε τους συνδικαλιστές για «σωματικές βλάβες και κακώσεις». Είναι ο ίδιος που με τις φράσεις «πάτησέ τους, λεφτά έχουμε να πληρώσουμε», είχε δώσει εντολή εκείνη την ημέρα σε οδηγό φορτηγού, να περάσει μέσα από την απεργιακή συγκέντρωση.

Οταν ο οδηγός αρνήθηκε, σύμφωνα με καταγγελίες των εργαζόμενων, πήγε ο ίδιος να πάρει το τιμόνι στα χέρια του. Τον κατέβασαν από το φορτηγό οι συνδικαλιστές που κατηγορεί. Πριν ένα χρόνο, έγινε δίκη για το ίδιο περιστατικό με το ίδιο κατηγορητήριο από την πλευρά του εργολάβου σε βάρος άλλων συνδικαλιστών, οι οποίοι όμως αθωώθηκαν. Δηλαδή, υπήρχε δεδικασμένο το οποίο χτες η έδρα δεν έλαβε υπόψη.

Κατά τη χτεσινή διαδικασία, ο εισαγγελέας που συνέταξε το κατηγορητήριο και στη συνέχεια το δικαστήριο, αποδέχτηκαν ότι ευσταθεί η μήνυση για σοβαρές σωματικές βλάβες και κακώσεις, χωρίς να υπάρχει ένα στοιχείο που να αποδεικνύει τις κατηγορίες. Οι δύο συνδικαλιστές καταδικάστηκαν με τον εξωφρενικό ισχυρισμό ότι «προξένησαν σε άλλον σωματικές κακώσεις με τρόπο που μπορούσε να προκαλέσει στον παθόντα κίνδυνο για τη ζωή του», χωρίς ο εργολάβος που τους κατηγορεί να έχει προσκομίσει ιατροδικαστική εξέταση, ή κάποια φωτογραφία ή έστω μία βεβαίωση από ιδιώτη γιατρό!

Και όχι μόνο αυτό. Μέσα στο δικαστήριο ο εργολάβος χαρακτήρισε τα σωματεία της Ζώνης «εγκληματική συμμορία του ΚΚΕ» που έχει «σκοπό τον εκβιασμό για να αποσπάει χρήματα» από τους εργοδότες. Γι' αυτές τις αθλιότητες, που πάνε να συνδέσουν την οργανωμένη πάλη των εργατών μέσα από τα συνδικάτα τους με την εγκληματική δράση και τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής, η έδρα δεν έκανε την παραμικρή παρατήρηση στους συκοφάντες!

Να σημειωθεί ότι η ομάδα των εργοδοτών που καταγγέλθηκε από τα συνδικάτα ότι έβαλε τους φασίστες της Χρυσής Αυγής να επιτεθούν στους κομμουνιστές εργάτες στο Πέραμα, όχι μόνο δεν έχουν κληθεί ούτε για κατάθεση, αλλά έχουν στήσει σε βάρος των σωματείων της Ζώνης βιομηχανία μηνύσεων. Ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου μετράει πάνω από 200 μηνύσεις και πάνω από 150 το κάθε μέλος της διοίκησης του Συνδικάτου ξεχωριστά!

Εκκρεμεί Ερώτηση στη Βουλή

Οι εξελίξεις κάνουν διπλά επίκαιρη την Ερώτηση που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή για τις συνδικαλιστικές διώξεις. Σ' αυτή σημειώνει ότι «εντείνονται όλο και περισσότερο οι διώξεις αλλά κυρίως οι καταδίκες αγωνιστών του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Κλιμακώνεται με αυτόν τον τρόπο η εφαρμογή του αυταρχικού δόγματος της κυβέρνησης "νόμος και τάξη"». Το ΚΚΕ ρωτάει τον αρμόδιο υπουργό: «Πώς τοποθετείται η κυβέρνηση απέναντι σε αυτήν την απαράδεκτη και επικίνδυνη κλιμάκωση του κυβερνητικού αυταρχισμού και την απροκάλυπτη χρησιμοποίηση των Δικαστηρίων για την τρομοκράτηση του εργαζόμενου λαού; Ποια μέτρα σκοπεύει να λάβει, ώστε να παύσουν άμεσα οι δικαστικές διώξεις σε βάρος του εργατικού και λαϊκού κινήματος;».

Ριζοσπάστης
  Αναρτήθηκε από Κώστας Α.

ΤΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΚΑΙ Η "ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ"

ΤΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΚΑΙ Η "ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ"

Μια φίλη στο Φ/Β σχολίαζε τα δημοσκοπικά ποσοστά των κομμάτων υπονοώντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε προοπτική εκλογικής νίκης κλπ. Σε μια αποστροφή των σχολίων έγραψε και το εξής: «ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΚΕ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟ ΣΤΟ 5% ΑΣ ΨΑΧΤΕΙ Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ...»

Τι να πω;

Φυσικά ας ψαχτεί η ηγεσία του. Πρέπει όμως και να ψαχτούν και αυτοί που το λένε.

Έχουμε και λέμε.
Όταν το ΚΚΕ κατακεραύνωνε την Ενιαία Αγορά του 1992 τη Συνθήκη του Μάαστριχτ πήρε στις εκλογές του 1993 4,54%.
Όταν κατακεραύνωνε την ΟΝΕ και την ευρωζώνη το 2000 πήρε 5,52%
Όταν τον Ιούνιο του 2012 αποκάλυπτε ότι η κρίση είναι καπιταλιστική και όχι διαχειριστική, αποκαλύπτοντας και τι πορεία θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές (έπεσε μέσα 100%), έλαβε 4,50%.
(Α, μήπως θυμάστε ποιοι, εκτός της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ, χλεύαζαν το ΚΚΕ ως άσχετο με την πραγματικότητα για τις παραπάνω θέσεις του;;;)

Τώρα τι ακριβώς να σχολιάσω; Ότι σε πολύ κρίσιμα σημεία, όταν ο λαός έπρεπε ακριβώς να ψηφίσει την αλήθεια, κατανοώντας τους κινδύνους που έρχονται, κυριολεκτικά τιμωρούσε αυτόν που του τα έλεγε; Ξέρετε εκείνο το τραγούδι για τον εξάγγελο…

Καλυτέρα να μη τολμήσει να πει κανείς ότι το ΚΚΕ και στις τρεις αυτές περιπτώσεις δεν δικαιώθηκε από τα γεγονότα 100%. Καλύτερα να αφήσει τις θεωρίες περί ηγεσίας του ΚΚΕ. Πως δηλαδή όταν οι εκλογές δεν είχαν τόσο καυτά θέματα έπαιρνε 7-8%;;; Ποιος έξυπνος κριτικός της ηγεσίας του ΚΚΕ θα μας το εξηγήσει για να το καταλάβουμε κι εμείς;;;
Το θέμα είναι πολύ απλό αλλά όταν ως όργανο ανάλυσης των ταξικών και πολιτικών συσχετισμών έχεις τις αστικές εκλογικές και δημοκοπικές θεωρίες, είναι εντελώς αδύνατο να το βρεις. Ποτέ δεν θα ανακαλύψεις γιατί παίρνει πχ η δεξιά που θα καρατομήσει όλα τα εργασιακά δικαιώματα στις εκλογές του 2012 συνολικά 47,26% και μαζί με το ΠΑΣΌΚ που εξ ίσου καρατομεί τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα 59,54%!!!
Σας φαίνεται λίγο το 59,54% και το βγάζετε περισσότερο από το 26,89%; Ποιος από τους δύο έχει δίκαιο; Το 59,54% λη το 26,89%; Και μεταξύ όλων αυτών και του ΚΚΕ ποιος έχει δίκαιο; Μου το λέτε κι εμένα να πάω να κάνω κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ;

Όποιος τολμάει, ας κάνει εκλογικίστικη ανάλυση των παραπάνω για να γελάσουμε και να τινάξουμε στον αέρα τη θεωρία ότι, όποιος παίρνει πιο πολλούς ψήφους λέει την αλήθεια, έχει σωστή πολιτική και προπαντός έχει καλή ηγεσία και όχι «χαμένη στο διάστημα ή στο παρελθόν (!!!) όπως η ηγεσία του… ΚΚΕ με το 4,5% και όχι 5% που του δίνετε χαριστικά!

Πως λοιπόν ο καθένας εξετάζει τα εκλογικά αποτελέσματα και τις βασικές αιτίες τους; Κατά πόσο λαμβάνει υπόψη την ανεστραμμένη αντανάκλαση της ταξικής πραγματικότητας στη συνείδηση των ανθρώπων και κατ επέκταση στην πολιτική τους επιλογή;

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΣΟΣΤΑ
Τέλος να θυμηθώ και πάλι τους δασκάλους της φυλακής και της εξορίας.

Σε μια διαμάχη μου με έναν μεγάλο σε ηλικία και θέση κομμουνιστή στα μικράτα μου στην εξορία, ένας κωλοπετσωμένος παλιός κομμουνιστής με πήρε από πλάι και μου είπε τούτα τα σοφά λόγια: «Άκου μικρέ μου συναγωνιστή (τότε, πριν τη 12η Ολομέλεια του ΚΚΕ, δεν φοριόταν το σύντροφε κυριαρχούσε ακόμη το «φίλε» και άντε το «συναγωνιστή» της ΕΔΑ), καλά κάνεις και μάχεσαι για την αλήθεια. Η αλήθεια δεν έχει ούτε ηλικία, ούτε αξίωμα, ούτε ποσοστά».

Ελάφρυνε ψυχή μου τότε γιατί δεν μπορούσα να θεμελιώσω, πως εγώ ένα… «τσογλάνι» αμφισβητούσα την άποψη ενός παλιού που μου έλεγε το γνωστό και αφοριστικό «Είσαι μικρός και δεν ξέρεις…»

Αν κάποιος έχει αντίρρηση με τα λόγια που μου είπε, ας μας το πει.

ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΝ
«Αν κάποιος ήθελε να διατυπώσει μια από τις πλέον σαφείς αντιφάσεις της σύγχρονης κοινωνίας δεν έχει παρά να μελετήσει την αντίφαση που παρουσιάζεται μεταξύ της πολιτικής συνείδησης και κατ’ ακολουθία εκλογικής επιλογής των λαϊκών στρωμάτων με την ταξική τους κατάταξη. Μπορεί να μη φαίνεται δόκιμο να λέμε ότι ο λαός πράττει εκλογικά αντίθετα από τα βασικά συμφέροντά του αλλά τα αποτελέσματα των εκλογών στις αστικές δημοκρατίες αυτό επιβεβαιώνουν».
Για να το δείτε μπορείτε να διαβάσετε το παρακάτω κείμενο και ύστερα κάνουμε συζήτηση.
http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2012/06/blog-post_18.html
Πηγή: Αριστερά και πολιτική
Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από TRAS

Σύγκρουση πολιτισμών ή ταξικών συμφερόντων;

Σύγκρουση πολιτισμών ή ταξικών συμφερόντων;



Οι κυρίαρχοι πλουτοκράτες ισλαμικών χωρών μπορούν να παρασύρουν τις φτωχές μάζες τους σε ιερούς πολέμους μόνο διά της θρησκευτικής οδού, διότι στο χαμηλό στάδιο ανάπτυξης που βρίσκονται, όλος ο κοινωνικός ιστός εκεί είναι διαποτισμένος από τη θρησκεία


Πριν την εξέταση της λεγόμενης «σύγκρουσης πολιτισμών», πρέπει να σημειωθεί η έννοια αυτού που λέγεται «πολιτισμός». Μόνο έτσι μπορεί να γίνει κατανοητό, τι είναι αυτό που συγκρούεται στο σύγχρονο κόσμο και για ποιους λόγους. Η τρέχουσα αντίληψη έχει φορτίσει θετικά την έννοια του πολιτισμού, προσδιορίζοντάς τη σαν το σύνολο των εθίμων, ηθών, ιδεών, τέχνης, θρησκείας κλπ., που διαθέτει ένας λαός. Οταν μιλάει για «πολιτισμένο» λαό ή συμπεριφορά, εννοεί κάτι το θετικό και ανεβασμένο. Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα έντονα από τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, ακούμε συχνά: «Καλά, αυτός είναι ο πολιτισμένος κόσμος;».

Τι είναι πολιτισμός;

Πολιτισμό είχαν κι έχουν όλοι οι λαοί. Η βαθμίδα ανάπτυξης των πολιτισμών, όμως, παρουσιάζει αποκλίσεις. Διότι το επίπεδο, στο οποίο βρίσκεται ένας πολιτισμός, εξαρτάται από την ανάπτυξη των παραγωγικών του δυνάμεων. Αυτή καθορίζει, αν ένας πολιτισμός βρίσκεται σε ανώτερο ή κατώτερο επίπεδο της ιστορικής σκάλας. Οταν μια χώρα, ένας λαός αναπτύξει τις παραγωγικές του δυνάμεις (διαθέτει πια τις υλικές προϋποθέσεις για κάποιους λόγους, που δεν μπορούμε να εξετάσουμε εδώ), αναπτύσσει μαζί μ' αυτές όλο το εποικοδόμημα των ιδεών, ηθών, του δικαίου, των θεσμών, της τέχνης κλπ. σ' ένα υψηλότερο, πιο εκλεπτυσμένο επίπεδο. Οφείλουμε να διευκρινίσουμε εδώ ότι η έννοια «λαός» δεν είναι εντελώς δόκιμος, διότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων γινόταν ιστορικά σε ταξικές κοινωνίες (εξαίρεση, το ιστορικά πρόσφατο παράδειγμα των σοσιαλιστικών χωρών). Δηλαδή, ο λαός παρήγαγε, αλλά δεν κυριαρχούσε, άρα δεν απολάμβανε το αγαθό της ανάπτυξης. Επομένως, στις ταξικές κοινωνίες υπήρχαν πάντα δύο, ή και περισσότερες αναπτυξιακές ή, αν θέλετε, πολιτισμικές ταχύτητες. Δίπλα στα ψηλά φτερουγίσματα του πνευματικού εποικοδομήματος στη φάση ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων σε ταξικές κοινωνίες, παρατηρείται η πράξη της κατάκτησης, της εκμετάλλευσης, της επιβολής, της επέκτασης εις βάρος άλλων λαών. Κρατώντας οι εκάστοτε κυρίαρχοι με τη βία την εξουσία στη δική τους χώρα, εξάγουν βία, παρουσιάζοντας το γνωστό βάρβαρο πρόσωπο προς τα έξω, στο όνομα του εκπολιτισμού, της προστασίας και της συνέτισης. Με τη βοήθεια της ανώτερης υλικοτεχνικής υποδομής τους, έχουν επιβληθεί ακόμα σε χώρες με ανώτερη κουλτούρα από τον κατακτητή, αλλά με κατώτερη υλικοτεχνική υποδομή. Η προσπάθεια επιβολής εκ μέρους του πολιτισμού με τις πιο αναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις στον τομέα της κουλτούρας (γλώσσα, τέχνη, θρησκεία, πρότυπα συμπεριφοράς, ήθη) δεν πετυχαίνει πάντα σε όλα, κυρίως εκεί που οι υποταγμένες χώρες διαθέτουν μια παλαιά, βαθιά ριζωμένη κουλτούρα και γλώσσα, ενδεχομένως και θρησκεία και γι' αυτό οι αντιστάσεις έχουν ισχυρά ψυχολογικά - πολιτισμικά ερείσματα. Οι Δυτικοί αποικιοκράτες το ήξεραν πολύ καλά και γι' αυτό έστελναν στον Τρίτο Κόσμο πρώτα τους κληρικούς και μετά στρατεύματα και εμπόρους.

Τι ακριβώς συγκρούεται;

Από τα παραπάνω βγαίνει ότι υπήρχε και υπάρχει σύγκρουση πολιτισμών, αλλά όχι με την έννοια που παρουσιάζεται στα ΜΜΕ, ιδιαίτερα τις μέρες μετά από την 11η Σεπτεμβρίου. Η σύγκρουση των πολιτισμών είναι ένα ιδεολόγημα, που έγινε πολύ της μόδας από τότε που κυκλοφόρησε το βιβλίο του Σάμιουελ Χάντινγκτον, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ (ΗΠΑ), «Η σύγκρουση των πολιτισμών και ο ανασχηματισμός της παγκόσμιας τάξης». Πρόκειται για βιβλίο με άκρως αντιδραστικές απόψεις, που έχει επηρεάσει πολύ τη δυτική σκέψη και που ο αφυδατωμένος απόηχός του παρατηρείται στις συζητήσεις και στα δημοσιεύματα των ντόπιων ΜΜΕ. Συζητήσεις, δηλαδή, που αποφεύγουν να κατονομάσουν το πραγματικό πεδίο της σύγκρουσης, όπως ο διάβολος το λιβάνι: Το ενδοϊμπεριαλιστικό οικονομικό - κοινωνικό - ιδεολογικό πεδίο.

Οι κύριοι άξονες του βιβλίου: Στη μεταψυχροπολεμική εποχή, οι διαφορές ανάμεσα στους λαούς δεν είναι πλέον ιδεολογικές / οικονομικές, αλλά πολιτισμικές. Ο ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων αντικαταστάθηκε από τη σύγκρουση των πολιτισμών. Τα τσιτάτα προς επιβεβαίωση των ιδεολογημάτων του ο Χάντινγκτον τα παίρνει, ανάμεσα σ' άλλους, από τον Χάβελ και τον Ντελόρ. Και ο Χένρι Κίσινγκερ το επαινεί ως ένα από τα σημαντικότερα βιβλία που γράφτηκαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου... Κατά τον Χάντινγκτον, οι σημαντικότερες συγκρούσεις θα είναι ανάμεσα σε διαφορετικές πολιτιστικές οντότητες και όχι ανάμεσα σε κοινωνικές τάξεις, όχι ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς (υπογράμμιση Α. Ι.) και στο μακρο-πεδίο η επικρατούσα διαίρεση είναι μεταξύ Δύσης και υπολοίπων με την πιο έντονη διαμάχη μεταξύ μουσουλμανικών / ασιατικών κοινωνιών και Δύσης. Ο 20ός αιώνας ήταν δύσκολος, αλλά είχε αίσιο τέλος! Η «πτώση του κομμουνισμού» επιδείνωσε την τάση επιβολής του δυτικού δημοκρατικού φιλελευθερισμού. Από το 1500 περίπου, λέει, και μέχρι τον Ψυχρό Πόλεμο, ο κόσμος ήταν πολυπολικός, μετά έγινε διπολικός (ΕΣΣΔ κατά ΗΠΑ και ΗΠΑ κατά ΕΣΣΔ) και μετά από τον Ψυχρό Πόλεμο έγινε πολυπολιτισμικός. Μόνο στο διπολικό κομμάτι κυριαρχούσαν οι οικονομικές, ιδεολογικές, πολιτικές διαφορές, κατά Χάντινγκτον, ενώ η διαμάχη της φιλελεύθερης δημοκρατίας με το μαρξισμό - λενινισμό ήταν μόνο εφήμερο και επιφανειακό ιστορικό φαινόμενο.

Αναφερθήκαμε σε κάποια αποφθέγματα στο βιβλίο «Σύγκρουση των πολιτισμών», διότι το μπάχαλο των παντελώς αταξικών ιδεολογημάτων του, που αποτελούν μια ιδεολογική - ιστορική λαθροχειρία ολκής, βολεύουν το αντιδραστικό κατεστημένο της Δύσης και αφήνουν βαθιά ίχνη στη συνείδηση των ανθρώπων στο δυτικό κόσμο. Απόδειξη και οι εδώ συζητήσεις στα ΜΜΕ, στις οποίες αποφεύγεται η ουσία της σύγκρουσης.

Πού διαφωνούν και πού συμφωνούν;

Οι απόψεις αυτές βολεύουν, όμως, και τους κυρίαρχους του ισλαμικού κόσμου. Ενα παράδειγμα μάς δίνει η ιστορία του Αφγανιστάν, στο στόχαστρο και σήμερα, όπου υπήρχε τη δεκαετία 1979 - 1989 μια αγαστή συνεργασία ισλαμιστών - ιμπεριαλιστικής Δύσης για να διώξουν τον κοινό εχθρό, τους άθεους Ρώσους (κατά τους μεν) ή τα κομμούνια (κατά τους δε). Η σύγκρουση τότε, πού υπάρχει; Υπάρχει με βάση τον προσδιορισμό που διατυπώσαμε στην αρχή του άρθρου: Με κριτήριο την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Οι αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, η λεγόμενη «Δύση» (σε εισαγωγικά, γιατί η Ιαπωνία τι είναι;) έχει την πιο αναπτυγμένη υλικοτεχνική υποδομή. Οι πιο σημαντικές πρώτες ύλες, όμως, βασικές για την υποδομή αυτή, και ιδιαίτερα το πετρέλαιο, βρίσκονται στις μη-δυτικές, σε μεγάλο βαθμό μάλιστα σε ισλαμικές χώρες.

Μπαίνουμε, συνεπώς, στο χώρο της πραγματικής σύγκρουσης. Η «Δύση» θέλει να κουμαντάρει τις ενεργειακές πηγές (και τις αγορές) ανά τον κόσμο, ενσωματώνοντας στο δικό της σύστημα όσες οικονομίες έχουν μείνει έξω απ' αυτό, για την παγκόσμια παντοδυναμία της. Ερχεται σε σύγκρουση με τα κατεστημένα χωρών, όπου δεν είχε βάλει ακόμα τις οικονομικές - στρατιωτικές βάσεις της. Κι αυτές είναι, σε πρώτο πλάνο σήμερα, ισλαμικές. Αυτό της δίνει την ευκαιρία να προπαγανδίσει τον πόλεμό της σαν πόλεμο με το Ισλάμ. Χρειάστηκε, γι' αυτό, μουσουλμάνους κακοποιούς - τρομοκράτες και είχε, στο παρελθόν κιόλας, δημιουργήσει αρκετούς (ας θυμηθούμε το σύνδρομο Καντάφι, Σαντάμ, κλπ.). Τώρα χτυπήθηκε στο σπίτι της, όπως λέγεται, μια καινούρια διάσταση, που οξύνει τη σύγκρουση. Από την άλλη όχθη, οι κυρίαρχοι πλουτοκράτες ισλαμικών χωρών μπορούν να παρασύρουν τις φτωχές μάζες τους σε ιερούς πολέμους μόνο διά της θρησκευτικής οδού, διότι στο χαμηλό στάδιο ανάπτυξης που βρίσκονται, όλος ο κοινωνικός ιστός εκεί είναι διαποτισμένος από τη θρησκεία. Μπορούν να προπαγανδίσουν τον πόλεμο αυτό σαν πόλεμο με το Χριστιανισμό (λειτουργεί το αντανακλαστικό ιστορικό των Σταυροφοριών του Μεσαίωνα κατά του Ισλάμ) ή / και με τους ειδωλολάτρες / άθεους της σαπισμένης Δύσης.

Η προπαγάνδα της δυτικής πλευράς δε σηκώνει πλέον το λάβαρο της θρησκείας (αν και θα το 'θελε ο αρχιεπίσκοπος), αλλά των δημοκρατικών αξιών του δυτικού (αστικού) πολιτισμού. Ο αναπτυγμένος καπιταλισμός έχει ξεπεράσει τη φάση, που κυριαρχούσε το θρησκευτικό στοιχείο, κι ας «ευλογεί ο Θεός την Αμερική» (GOD BLESS ALERICA). Από άλλο ψυχοκοινωνικό - συνειδησιακό εποικοδόμημα περνάει ο προηγμένος καπιταλισμός τη δικαιολόγηση των πολέμων του, από άλλο ψυχοκοινωνικό - συνειδησιακό επίπεδο ο χώρος του Ισλάμ.

Ποια είναι η προοπτική;

Η αληθινή σύγκρουση, επομένως, συγκαλύπτεται και στο προσκήνιο τοποθετείται μια διαπάλη σε ακίνδυνο για την ταξική κοινωνία επίπεδο, για να χειραγωγηθεί η οργή των λαών (και στη Δύση και στην Ανατολή), να διοχετευτεί σε ανώδυνες κατευθύνσεις.

Οι αυθόρμητες αντιστάσεις των μη-δυτικών λαών ενάντια σ' αυτό, που το ονομάζουν «Δύση» (δυτική σήψη, αθεΐα), είναι στην ουσία αντικαπιταλιστικές, χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει, όμως. Οι αντιστάσεις εκφράζονται ακόμα και σαν γάντζωμα στο δικό τους - ενδεχομένως και σκοταδιστικό, αλλά πάντως δικό τους - θρησκευτικό - εθιμικό σύμπλεγμα.

Για να αποφύγουμε κάθε παρανόηση: Η κάθε ταξική κοινωνία παρουσιάζει αυτές τις δύο πτυχές, που με την πρώτη ματιά φαίνονται αντιφατικές. Στη φάση της ανόδου και άνθησής της έρχεται με νέες αξίες, ανώτερες από τους προηγούμενους κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς. Ετσι, ο νεαρός καπιταλισμός στην άνοδό του, ώθησε την ιστορία μπροστά σε νέες δημοκρατικότερες αξίες. Βεβαίως, προς το συμφέρον της ιστορικά νέας κυρίαρχης τάξης, της αστικής, αλλά τις παρουσίαζε πάντα σαν αταξικά πανανθρώπινες, αφήνοντας μια παρακαταθήκη για τον ιστορικά επόμενο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό, το σοσιαλιστικό, που προορίζεται να τις κάνει πραγματικά πανανθρώπινες. Σ' ένα βαθμό, είχαν κατακτηθεί από ευρύτερα στρώματα των δυτικών καπιταλιστικών χωρών, μετά από σκληρότατους αγώνες, βέβαια. Το ίδιο σύστημα πέρασε από πολλούς πολέμους και ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις, που η αστική ιστοριογραφία συνήθως τις παρουσιάζει ως θρησκευτικές, κρύβοντας τον ταξικό χαρακτήρα τους. Π.χ., οι Προτεστάντες με τους Καθολικούς αλληλοσφάζονταν. Ομως, ο προτεσταντισμός ήταν η θρησκευτική ένδυση της νέας αστικής τάξης και ο καθολικισμός της παλαιάς, της φεουδαρχικής. Το βάρβαρο επεκτατισμό τον γνώρισε καλά ο Τρίτος Κόσμος, που υπέστη τον «εκπολιτιστικό» μηχανισμό της «Δύσης».

Ωστόσο, δεν μπορούμε να σβήσουμε την ιστορική προσφορά του κάθε κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού, στο όνομα του ότι ήταν βάρβαρος, ιδιαίτερα στη φάση του εκφυλισμού του, πετώντας μαζί με το βάρβαρο και όλα τα αναγκαία για την ανάπτυξη στοιχεία. Ούτε μπορούμε, όπως το κάνουν οι υποστηρικτές του καπιταλισμού, να προβάλλουμε μονάχα τις παλιότερες πεφωτισμένες και σήμερα ξεχασμένες πλευρές του, δικαιολογώντας τις βάρβαρες επεκτατικές εκστρατείες. Αυτές υποθάλπουν το υπαρκτό (στο μη-δυτικό και ημι-δυτικό κόσμο) κλίμα της επιστροφής σε παλαιότερα μεγαλεία, σε ξεπερασμένες αξίες, είτε θρησκευτικές, είτε μεγαλοϊδεατικές, εθνικιστικές. Αυτό θα σήμαινε επιστροφή σε μια παλαιότερη διαίρεση των λαών ανάμεσα στο λεγόμενο αναπτυγμένο κόσμο και τους υπόλοιπους, όπως βλέπουμε τώρα με την αναζωπύρωση σε σύγχρονες συνθήκες της διαίρεσης Δύσης - Ισλάμ, που μερικοί τη λένε ρήξη Ανατολής - Δύσης.

Οι λαοί πρέπει να κάνουν μια άλλη επιλογή, απ' αυτήν που τους σερβίρουν. Είναι η επιλογή της απαλλοτρίωσης της παγκόσμιας πλουτοκρατίας, ώστε να επιστραφούν από τους λαούς τα κλεμμένα. Ετσι, η επιλογή που τίθεται μπροστά στους λαούς δεν είναι Δύση ή Ισλάμ, αλλά ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ `Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.

Της
Αννεκε ΙΩΑΝΝΑΤΟΥ

CIA: Κεντρική Υπηρεσία ...Τρομοκρατίας!

CIA: Κεντρική Υπηρεσία ...Τρομοκρατίας!

Ποιος αμφιβάλλει πια για το ποιος βρισκόταν πίσω από τη δολοφονία του Αλντο Μόρο;..


Το όνομα του ...ευαγούς ιδρύματος: «CIA». Ετος ίδρυσης: 1947. Εντολέας ο Πρόεδρος των HΠA, Χάρι Τρούμαν. Εκτοτε η CIA αποτελεί το μακρύ, πρακτόρικο, προβοκατόρικο και τρομοκρατικό χέρι των ΗΠΑ στον κόσμο, καθώς έχει αναμειχθεί στις εσωτερικές υποθέσεις τουλάχιστον 50 χωρών στις 5 ηπείρους. Οι υπάλληλοί της υπολογίζεται ότι υπερβαίνουν τις 20.000, εκ των οποίων περισσότεροι από 6.000 υπηρετούν στις υπηρεσίες που ευθύνονται για τις μυστικές επιχειρήσεις.

Σύμφωνα, δε, με τον ορισμό της CIA, ως μυστική δράση νοείται «κάθε μυστική δραστηριότητα, η οποία έχει ως στόχο να επηρεάσει ξένες κυβερνήσεις, γεγονότα, οργανώσεις ή άτομα, για να στηρίξει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, και η οποία θα διεξάγεται με τέτοιο τρόπο, ώστε η ανάμειξη της αμερικανικής κυβέρνησης να μην είναι εμφανής».

Η «Διεθνής» του εγκλήματος

Η ανάλυση της συνολικής «πολυσχιδούς» δραστηριότητας της CIA είναι φιλοδοξία, μάλλον, απραγματοποίητη. Στο παρόν κείμενο, θα επιδιωχτεί να καταδειχτεί μια μόνο πλευρά της CIA: Εκείνη του διεθνούς τρομοκράτη.

Αλλά ας αφήσουμε να μιλήσουν τα γεγονότα(στοιχεία από το βιβλίο «Τα κρυφά ελατήρια της διεθνούς τρομοκρατίας», Λ. Ζαμοΐσκι, «Σύγχρονη Εποχή»):
12 Δεκέμβρη 1969, Ιταλία. Εκρήξεις συγκλονίζουν το Μιλάνο και τη Ρώμη. 16 νεκροί και περίπου 100 τραυματίες. Ενοχοποιείται ο χώρος της Αριστεράς. Επειτα από 10 χρόνια, οι νεοφασίστες τρομοκράτες αποκαλύπτεται ότι ήταν συνεργάτες της CIA.
4/8/1974, Ιταλία. Ανατινάζεται το τρένο «Ιτάλικους» με 12 νεκρούς. Στις 2/8/1980 γίνεται τρομοκρατική ενέργεια στο σταθμό της Μπολόνια με 80 νεκρούς. Στις τρομοκρατικές ενέργειες συμμετέχει η μασονική στοά «Π-2». Επικεφαλής της τελευταίας, είναι ο Λίτσο Τσέλι, πατενταρισμένος πράκτορας της CΙΑ και φίλος του Ρίγκαν, προσκληθείς (ο μόνος Ιταλός) στην τελετή ανάληψης των καθηκόντων του ως Προέδρου των ΗΠΑ... (σ.σ.: ανάλογα γεγονότα έχουν συμβεί από την Αυστραλία μέχρι τη Βραζιλία, εδώ αρκεστήκαμε σε δυο - τρία χαρακτηριστικά, λόγω της γειτνίασης της χώρας μας με την Ιταλία).

Τρομοκρατία στην υπηρεσία του αντικομμουνισμού

Γιατί όλα αυτά; Την απάντηση έδωσε (και επίσημα) πριν ένα χρόνο ο Τζαναμέλιο Μαλέτι, ο επικεφαλής της ιταλικής στρατιωτικής αντικατασκοπίας τη δεκαετία του '70.

Οπως ομολογεί στην εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα», οι τρομοκρατικές ενέργειες που στοίχισαν τη ζωή 200 ανθρώπων στη χώρα του τη δεκαετία του '70 οργανώθηκαν και εκτελέστηκαν από τη CΙΑ. «Ο σταθμός της CΙΑ στη Γερμανία - λέει ο Μαλέτι - προμήθευσε σε ακροδεξιές ομάδες πυρομαχικά και εκρηκτικούς μηχανισμούς, λειτουργούσε ως σύνδεσμος ανάμεσα στις ακροδεξιές οργανώσεις της Ιταλίας και της Γερμανίας, ενώ, παράλληλα, τους υπαγόρευε και τον τρόπο δράσης τους». Στόχος της CΙΑ, κατά τον Μαλέτι, ήταν «να εμποδίσει με την τρομοκρατική συνδρομή της άκρας Δεξιάς τη στροφή της κοινωνίας στην Ιταλία και στη Γερμανία προς την Αριστερά». Αυτό που ήθελε η CΙΑ τη δεκαετία του '70, καταλήγει ο Μαλέτι, ήταν «να κάνει και στην Ιταλία αυτό που είχε κάνει στην Ελλάδα το 1967»...

Οσο για τον διευθυντή της CΙΑ, τον Κόλμπι, γράφει στα απομνημονεύματά του σχετικά με την Ιταλία: «Εκεί όπου υπήρχε κομμουνιστική οργάνωση, εμείς χρηματοδοτούσαμε και στηρίζαμε αντικομμουνιστική οργάνωση»...

To τρομοκρατικό «εγχειρίδιο» της CIA

Στις 3/7/1981 αποκαλύπτεται το απόρρητο ντοκουμέντο με τίτλο «Εγχειρίδιο για τις μυστικές υπηρεσίες. Επιχειρήσεις σταθεροποίησης. Κατασκοπία».

Το εγχειρίδιο καταρτίστηκε το 1970 από τον αρχηγό του στρατιωτικού επιτελείου των ΗΠΑ. Στο εγχειρίδιο αναφέρεται ότι «αν οι φιλικές (προς τις ΗΠΑ) κυβερνήσεις δείχνουν αδυναμία ή ανικανότητα μπροστά στην κομμουνιστική εξέγερση...», τότε τίθεται σε λειτουργία το πρόγραμμα «σταθεροποίησης»...

Το πρόγραμμα «σταθεροποίησης» περιλαμβάνει «διείσδυση ειδικών πρακτόρων» σε ομάδες. «Οι ομάδες αυτές υπό τον έλεγχο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών αρχίζουν βίαιες και άλλες πράξεις. Στην περίπτωση αυτή - αναφέρεται - η χρησιμοποίηση ακροαριστερών οργανώσεων μπορεί να οδηγήσει στο ζητούμενο στόχο».

«Αριστερή» τρομοκρατία και CΙΑ

Για τη σύνδεση της CΙΑ με την «αριστερή» τρομοκρατία, ας παρακολουθήσουμε την ομολογία του στρατηγού Ουίλιαμ Γιαρμπόρο, καθοδηγητή των ειδικών υπηρεσιών της CΙΑ, που έλεγε σχετικά (περιοδικό «L' Europeo», 29/9/1978):

«Η λεγόμενη "τυφλή" τρομοκρατία είναι μια τακτική, επεξεργασμένη από τη CΙΑ σε συνεργασία με διάφορους ατλαντικούς οργανισμούς. Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται κυρίως σαν βασικό στοιχείο για διάφορα προγράμματα, που έχουν σαν σκοπό να αποσταθεροποιήσουν τις κυβερνήσεις και να πείσουν τον πληθυσμό να συμφωνήσει με την εγκαθίδρυση ισχυρού αστυνομικού κράτους».
Ιούλης του 1981, Μασσαλία. «Αγνωστοι» εκτέλεσαν τον επιθεωρητή της αστυνομίας Μασιέ. Ο (ακροδεξιός) επιθεωρητής λίγο πριν εκτελεστεί μετέφερε με πλοίο στην Ιταλία - έπειτα από εντολή της CIA και σε συνεργασία με την «Π-2» - ένα φορτίο όπλων που προοριζόταν για τις ...«Ερυθρές Ταξιαρχίες»! Ο Μασιέ έκανε το λάθος να παρακρατήσει ένα μέρος των εισπράξεων της επιχείρησης για τον εαυτό του...
Οσο για τη δολοφονία του πρωθυπουργού Α. Μόρο, και το ρόλο των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», ας περιοριστούμε στα συμπεράσματα του γραμματέα του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Πικόλι και του υπουργού Εσωτερικών Τζαμπερλέτι, που έλεγαν: «Ο Μόρο πλήρωσε με τη ζωή του την προσπάθεια να αποδεσμεύσει την Ιταλία από την "υπό εποπτεία ελευθερία" στην τροχιά των ΗΠΑ και επειδή αρνήθηκε να αποκλείσει την είσοδο του ΙΚΚ στην κυβερνητική πλειοψηφία, παρά την πίεση του Πενταγώνου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ» (περιοδικό «Panorama» 8/8/1978).

CIA και βακτηριδιακός πόλεμος

Η ιδέα να τεθεί σε «επιστημονική» βάση το θεάρεστο έργο της τρομοκρατίας ρίχτηκε σχετικά νωρίς:

Στις 3/4/1953, ο καθοδηγητής των μυστικών επιχειρήσεων Ρ. Χελμς πρότεινε στον αρχηγό της CΙΑ να καταρτιστεί ένα πρόγραμμα για «μυστική χρησιμοποίηση των βακτηριολογικών και χημικών υλών». Το πρόγραμμα ανατέθηκε στον απόφοιτο του Σίτι Κόλετζ του Μανχάταν, Σίντνεϊ Γκότλιμπ, ο οποίος προάγεται σε τμηματάρχη των τεχνικών μέσων της ΣΙΑ. Ας σημειωθεί ότι η αρχική ονομασία του προγράμματος ήταν «Μάιντ Κοντρόλ» (δηλαδή έλεγχος της σκέψης, της συμπεριφοράς)...

Δολοφονίες ξένων ηγετών

Η φράση «εκτελεστική ενέργεια» ήταν μια από τις κωδικές ονομασίες της CΙΑ για τους φόνους που διαπράττει.

Στην έκθεση της επιτροπής Τσερτς της Γερουσίας που δημοσιεύτηκε το 1975, τονιζόταν σχετικά: «Η έκφραση "εκτελεστική ενέργεια" είναι ένας ευφημισμός που τον εφεύρε η CΙΑ. Σημαίνει σχέδιο διεύρυνσης των μέσων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την ανατροπή ξένων πολιτικών παραγόντων».
19/12/1973, Ισπανία. Δολοφονείται ο Ισπανός πρωθυπουργός Μπλάνκο. Ο Γκονζάλες - Μάτα, πράκτορας της CΙΑ και ένας εκ των εκτελεστών του Μπλάνκο, ομολογεί σε κατοπινό του σύγγραμμα ότι στη δολοφονία που είχε τον κωδικό «Ανθρωποφάγος», εκτός από τον ίδιο, συμμετείχαν ο αξιωματικός ασφαλείας της αμερικανικής πρεσβείας στη Μαδρίτη και ο καθοδηγητής των αμερικανικών ειδικών υπηρεσιών στην Ισπανία.

Οσο για τον προϊστάμενο των μυστικών επιχειρήσεων της CΙΑ Ρ. Μπίσελ, αποκάλυψε ότι το ειδικό τμήμα δολοφονιών δημιουργήθηκε, το 1961, μετά από εντολή που έφτασε απευθείας από το Λευκό Οίκο...

Ας προσεχτεί κάτι ακόμα: Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του περιοδικού «US Newsand world report», μόνο από το 1961 μέχρι το 1976, η CΙΑ οργάνωσε γύρω στις 900 μεγάλες τρομοκρατικές επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο. Οσο για την «Ουάσιγκτον Ποστ», έγραφε τον Αύγουστο του 1981: «Η CΙΑ επιστρέφει αθόρυβα στις παλιές μεθόδους εκτέλεσης των μυστικών υπονομευτικών επιχειρήσεων... Για παράδειγμα, μέσω της Αιγύπτου, η ΣΙΑ υποστηρίζει κρυφά τις αντικυβερνητικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν...».

Πανευρωπαϊκό δίκτυο τρομοκρατίας - «Γκλάντιο»

Τη δεκαετία του '50, η CΙΑ στήνει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μια απίστευτη τρομοκρατική - παρακρατική επιχείρηση στο όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Η επιχείρηση γίνεται γνωστή στην Ιταλία με τον κωδικό «Γκλάντιο». Στην Ελλάδα, το παράρτημα της «Γκλάντιο» ονομάζεται «Κόκκινη προβιά».

Ιδού τι γραφεί για την «ελληνική Γκλάντιο» το περιοδικό «Σπίγκελ» το Νοέμβρη του 1990: «Πάνω από 800 κρύπτες με όπλα, ασυρμάτους, και άλλο εξοπλισμό υπήρχαν σε σπηλιές, σε υπόγεια δημόσιων κτιρίων, σε καλυμμένα πηγάδια και ακόμα κάτω από ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες στην επαρχία. Η μυστική ομάδα για την οποία είχε τοποθετηθεί το οπλοστάσιο, αριθμούσε 1.500 άντρες και σε περίπτωση πολέμου θα έφτανε τις 3.500».

Η συμφωνία της «Κόκκινης Προβιάς» υπογράφεται στις 25 Μάρτη του 1955 από τον πρωθυπουργό Παπάγο με τον στρατηγό της CΙΑ Τράσκοτ. Πρόσχημα, βέβαια, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Η παρακρατική ομάδα στην Ελλάδα θεωρείται, σύμφωνα με το «Σπίγκελ», ως «μια από τις πιο σκληρές ομάδες μάχης του ΝΑΤΟ». Ας σημειωθεί ακόμα: «Ενας από τους αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών που γνώριζαν ακριβώς τα καθήκοντα και το δυναμικό των κρυφών μονάδων ήταν ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος»...

Να, λοιπόν, τι εννοούσε ο πατέρας Μπους, που 4 μέρες μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη, δήλωσε: «Πάντα η ΣΙΑ έβαζε ανθρώπους της στις τρομοκρατικές οργανώσεις για να τις χρησιμοποιήσει σε όφελος των συμφερόντων των ΗΠΑ»!

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει πεδία δράσης στο κεφάλαιο

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει πεδία δράσης στο κεφάλαιο

Το παράδειγμα...

Εκπροσωπώντας τον ΣΥΡΙΖΑ - ή κατά τον κύριο που τον ανήγγειλε «τη σωστή γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ» - ο Γ. Σταθάκης συμμετείχε την Τρίτη, σε συνέδριο των «Financial Times» με θέμα: «Το μέλλον της Ασφάλισης στην Ελλάδα». Στην παρέμβασή του, και αφού ενημέρωσε για τις πολλές και ενδιαφέρουσες συζητήσεις που έχουν κάνει με το φορέα των ασφαλιστικών εταιρειών, έσπευσε να αποδείξει ότι δεν πήγαν στράφι τα «ιδιαίτερα», λέγοντας: «Το μεγάλο διακύβευμα αφορά το χαρακτήρα της δημόσιας ασφάλισης, του δημόσιου πυλώνα. Αυτόν τον πυλώνα ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον υπερασπιστεί, προστατεύοντάς τον και αναβαθμίζοντάς τον ως δημόσιο πυλώνα ασφάλισης. Δίπλα όμως σε αυτόν η ιδιωτική ασφάλιση έχει τεράστια περιθώρια ωρίμανσης, ανάπτυξης, και εμείς θα είμαστε παρόντες σε αυτή την προσπάθεια ανάπτυξης αυτού του τομέα...» (...) «Είμαστε έτοιμοι να γίνουν οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις που θα διατηρήσουν το δυναμικό χαρακτήρα αυτού του συστήματος»...

Τίποτα το διαφορετικό δε λένε στην πραγματικότητα η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ. Αυτή, άλλωστε, η λογική περνούσε σε όλες τις αλλαγές που επιχειρήθηκαν στο ασφαλιστικό σύστημα τις προηγούμενες δεκαετίες από τις κυβερνήσεις τους. Ούτε όμως σήμερα λένε ότι θα καταργήσουν το «δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα», αυτό θα συνεχίσει να υπάρχει αποδίδοντας όμως συντάξεις πείνας ή τη λεγόμενη «εθνική σύνταξη», ένα επίδομα πτωχοκομείου σε όλους και υποτυπώδεις παροχές. Βέβαια, ο Σταθάκης εξηγεί πολύ γλαφυρά τι εννοεί «δημόσιο σύστημα Ασφάλισης», είναι καθαρό ότι δεν έχει σε τίποτα να κάνει με το αίτημα για «δημόσια δωρεάν καθολική Κοινωνική Ασφάλιση». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για έναν κρατικό τομέα που θα λειτουργεί σαν πυλώνας, ο οποίος θα στηρίζει συνολικά το ασφαλιστικό σύστημα, δηλαδή και την ιδιωτική Ασφάλιση. Αυτή είναι η λογική της συνύπαρξης «δημόσιου και ιδιωτικού τομέα».
***

Αυτό που δε λέει ο Γ. Σταθάκης είναι ότι με την ενίσχυση της δράσης των ασφαλιστικών εταιρειών ανοίγεται πιο αποφασιστικά ο δρόμος για την περαιτέρω εμπορευματοποίηση της Υγείας, αλλά και παράδοση στο κεφάλαιο ενός μέρους του συνταξιοδοτικού συστήματος. Ετσι, οι εργαζόμενοι θα πληρώνουν εισφορές σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, που θα τις εκμεταλλεύεται για τη δική της κερδοφορία, προκειμένου να τους ανταποδώσει μια συμπληρωματική σύνταξη, αλλά οι ιδιωτικές εταιρείες χρεοκοπούν κιόλας. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα της χρεοκοπίας της ΕΝΡΟΝ στις ΗΠΑ που άφησε ανασφάλιστους και χωρίς σύνταξη χιλιάδες εργαζόμενους. Βεβαίως, αυτό, δηλαδή η ενίσχυση της δράσης των ασφαλιστικών εταιρειών στα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης, συμβαίνει σε άλλα καπιταλιστικά κράτη όπου, όποιος έχει πληρώνει για να απολαμβάνει υπηρεσίες Υγείας και να λάβει στα γεράματα μια σύνταξη συμπληρωματική του φιλοδωρήματος της εθνικής. Στην Ελλάδα, είναι ήδη αστρονομικά τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται στο χώρο της Υγείας. Θέσεις σαν αυτή που υπερασπίστηκε ο Γ. Σταθάκης, αλείβουν βούτυρο στο ψωμί όσων απεργάζονται νέα αντιασφαλιστικά μέτρα, ευνοούν συνολικά τους καπιταλιστές, αφού προωθούν το στόχο για πλήρη απαλλαγή τους από ασφαλιστικές εισφορές, όπως και του αστικού κράτους στο όνομα και της δημοσιονομικής ...«στενότητας». Ταυτίζεται με το διακηρυγμένο στόχο της ΕΕ την κυριαρχία των ιδιωτικών ασφαλιστικών συστημάτων και την περαιτέρω συρρίκνωση των δημόσιων συνταξιοδοτικών. (Αυτό ορίζει η ευρωενωσιακή «Ατζέντα για επαρκείς και βιώσιμες συντάξεις» που παρουσιάστηκε το Φλεβάρη του 2012).
***

Το συμπέρασμα...

Αφού, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται τη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού κεφαλαίου, αφού υπερασπίζεται την πολιτική του ευρωμονόδρομου είναι απόλυτα φυσικό, παρά τις όποιες διακηρύξεις και συνθηματολογίες να παίρνει θέση, με βάση αυτό το δεσμευτικό πλαίσιο. Οι αναφορές σε λειτουργίες του αστικού κράτους σε τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, η Κοινωνική Ασφάλιση δεν μπορούν να ιδωθούν σε αντιπαράθεση με τη δράση του ιδιωτικού κεφαλαίου σε αυτούς τους τομείς, αλλά ως λειτουργίες στήριξής της... Το παραπάνω, λοιπόν, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για τα όρια της πολιτικής διαχείρισης στο έδαφος των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, του ευρωμονόδρομου, της εξουσίας του κεφαλαίου που μπορεί να ασκήσει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όποιο επίθετο και αν χρησιμοποιεί για τον εαυτό της...

Χ.

Η λαϊκή συμμαχία μόνος ρεαλιστικός δρόμος για τους αυτοαπασχολούμενους

Η λαϊκή συμμαχία μόνος ρεαλιστικός δρόμος για τους αυτοαπασχολούμενους




Σε μαζική συγκέντρωση, που διοργάνωσε η Τομεακή Οργάνωση ΕΒΕ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, στο ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ, μίλησε χτες βράδυ ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, με θέμα: «Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, μόνη διέξοδος από την κρίση για τους αυτοαπασχολούμενους, μικρούς εμπόρους και ελεύθερους επαγγελματίες». Η εκδήλωση έκλεισε με το σύνθημα: «Εννιά δεκαετίες αγώνα και θυσία το ΚΚΕ στην πρωτοπορία»! «Είναι επίκαιρο το σύνθημα, σε λίγες μέρες το Κόμμα μας κλείνει 95 χρόνια ζωής. Αγωνιστικά, μαχητικά πάντα μπροστά!» απάντησε από το βήμα ο Δ. Κουτσούμπας. Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει εκτενή αποσπάσματα από τη χτεσινή ομιλία.


***

Φίλες και φίλοι,

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, αν την κυβέρνηση και την τρόικα τις χωρίζουν μίλια ή μέτρα, το σίγουρο είναι ότι τις ενώνουν οι στόχοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Γι' αυτό, ο αντιλαϊκός κατήφορος δεν θα 'χει τέλος ό,τι και να λέει η κυβέρνηση, αλλά και όσοι κινούνται εντός αυτών των «τειχών», όπως η αξιωματική αντιπολίτευση.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συζητάμε για τα προβλήματα των αυτοαπασχολουμένων και την πολιτική πρόταση, τη διέξοδο, που προτείνει το ΚΚΕ. Αυτό που είναι ίσως καινούργιο είναι ότι οι ίδιοι οι αυτοαπασχολούμενοι έχουν πια πλούσια πείρα που πρέπει να την αξιοποιήσουν για να βγάλουν σημαντικά πολιτικά συμπεράσματα. Μπορούν να κρίνουν αν το ΚΚΕ τούς προειδοποίησε έγκαιρα, αν έπεσε μέσα στις γενικότερες εκτιμήσεις του, αν επιβεβαιώθηκε στις προβλέψεις του.
Ωφελημένα τα μονοπώλια από την ένταξη στη λυκοσυμμαχία


Αποψη από την κατάμεστη αίθουσα της χτεσινής συγκέντρωσης
ΝΔ - ΠΑΣΟΚ συνειδητά επέλεξαν την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, την ΟΝΕ, γιατί τα οφέλη της μεγαλύτερης ευρωενωσιακής αγοράς, είναι οφέλη για τα πιο ισχυρά τμήματα του κεφαλαίου, τα μονοπώλια που έχουν έδρα την Ελλάδα.


Γι' αυτό ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συνεννοούνται τόσο εύκολα και συγκυβερνούν, όταν οι επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου δυσκολεύονται, όπως στη σημερινή περίοδο. Και τα δύο αυτά κόμματα έχουν γραμμένα στις σημαίες τους τα συμφέροντα των μονοπωλίων και «πίνουν νερό» στο όνομά τους. Εχουν προσυπογράψει τη συμφωνία του Μάαστριχτ που ανήγγειλε την απελευθέρωση των αγορών σε βάρος των μικροεπιχειρήσεων. Ετσι πορεύτηκαν στην περίοδο της «ανάπτυξης», έτσι πολιτεύονται και στην περίοδο της κρίσης. Δεν έχουν τίποτα να τάξουν στους αυτοαπασχολούμενους πέρα από φόρους, αδιέξοδα και ανεργία.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο το τραπεζικό κεφάλαιο, αλλά και το βιομηχανικό, το εμπορικό. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν καταστρέφονται και μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, λόγω του ανταγωνισμού, της συγκεντροποίησης.

Ομως, δε διαχωρίζονται οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις σε «υγιείς» και «ασθενείς», όπως λέει, από πρόθεση, ο ΣΥΡΙΖΑ. Απλά, εξελίσσονται σε αυτές που αντέχουν και σε αυτές που δεν αντέχουν στον ανταγωνισμό, που δεν είναι μόνο ευρωπαϊκός, αλλά διεθνής.
Συνειδητή απάτη η «προστασία» των αυτοαπασχολούμενων μέσα στην ΕΕ

Από τη γέννηση του καπιταλισμού, υπήρξε η τάση εξαγωγής του κεφαλαίου, αρχικά με τη μορφή εμπορευμάτων, στη συνέχεια ως επενδυτικού. Σήμερα, η «επανάσταση» στα μέσα παραγωγής επιβάλλει τέτοια μεγέθη στη συγκέντρωση μέσων παραγωγής και βιομηχανίας που σπάνε την «κρατική - εθνική» προστασία, την «προστασία» στα λεγόμενα κλειστά επαγγέλματα. Είναι λοιπόν υποκρισία, συνειδητή απάτη, κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να χαϊδεύουν αυτιά για προστασία των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών επιχειρήσεων, ενώ η πολιτική τους έχει ως βάση της την προστασία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και τη συμμετοχή σε μια διευρυμένη καπιταλιστική ένωση, μια λυκοσυμμαχία, όπως η ΕΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έσπειρε αυταπάτες, με τα μεγάλα λόγια για τη δήθεν «Ευρώπη των λαών» που, τάχατες, αποτελεί τη χρυσή τομή ανάμεσα στα κέρδη και τις λαϊκές ανάγκες. Υποστηρίζει την ανεδαφική, ουτοπική θέση που ούτε στη Δευτέρα Παρουσία μπορεί να πραγματοποιηθεί, ότι είναι δυνατή μια φιλολαϊκή πολιτική στο πλαίσιο της κυριαρχίας των μονοπωλίων, ότι μπορεί η Ευρωπαϊκή Ενωση να μετεξελιχθεί σε οργανισμό που να υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Οτι μπορούν να συμβιώσουν αρμονικά μονοπώλια - πολυεθνικές και μικροεπιχειρήσεις, ότι μπορούν να θεσπιστούν «υγιείς» κανόνες ανταγωνισμού που να προστατεύουν δήθεν τις μικροεπιχειρήσεις. Συγχέει σκόπιμα την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η οποία αποσκοπεί στην ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων, με την επιβίωση των εκατοντάδων χιλιάδων αυτοαπασχολούμενων.

Στην ουσία της πολιτικής του, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτε καινούριο. Τα δήθεν ευνοϊκά δάνεια, οι δήθεν ευνοϊκές ρυθμίσεις, είναι μέτρα γνωστά που έχουν ακουστεί και από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Αλλωστε, η πείρα από τέτοιου είδους «βοήθεια» αποδείχτηκε πικρή, αφού χιλιάδες είναι αυτοί που σήμερα κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους, ακόμη και να πάνε φυλακή από τέτοιου είδους δώρα.

Οποια κυβέρνηση, όπως αυτή που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, υποκλίνεται στην ανταγωνιστικότητα, στις δεσμεύσεις της ΕΕ κ.λπ., θα οδηγήσει αναγκαστικά μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους σε νέες θυσίες, ακόμα κι αν αλλάξει κάποια μέτρα ως προς τους μισθούς, τις ασφαλιστικές εισφορές, τους φόρους κ.λπ.

Ακόμη και προτάσεις όπως αυτή για συνεταιριστικές τράπεζες που θα εξασφαλίσουν ρευστότητα, αντιβαίνουν στην ίδια την αντικειμενική πραγματικότητα. Ακόμη και τώρα, τα όποια προγράμματα στήριξης κυκλοφορούν για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις -αν και ποικίλλουν- δεν αφορούν τη μεγάλη πλειοψηφία των επαγγελματιών, αφού αυτοί δεν πληρούν τις προϋποθέσεις.

Ανθρακες δηλαδή ο θησαυρός, ξαναζεσταμένη σούπα και μάλιστα ξινισμένη.

Στη δημαγωγική εξαπάτηση των αυτοαπασχολούμενων στοχεύουν οι θέσεις και η δράση της εγκληματικής συμμορίας της ναζιστικής ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Χρησιμοποιεί ως μέσα εξαπάτησης ότι οι μετανάστες εκτόπισαν τους Ελληνες εργολάβους, π.χ. στην οικοδομή, ή ότι οι ξένοι μικροπωλητές εκτόπισαν τους Ελληνες από το λιανικό εμπόριο. Και, βέβαια, κρύβει ότι πίσω από όλα αυτά βρίσκεται το οργανωμένο εισαγωγικό εμπόριο, τα μονοπώλια. Υποκριτικά χωρίζει τους επιχειρηματίες σε ξένους και ντόπιους και όχι σε μικρούς και μεγάλους, λες και οι Ελληνες εφοπλιστές είναι λιγότερο αδίστακτοι από τους Γερμανούς βιομήχανους.
Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας θα εξοντώσει χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους

Φυσικά, κάποιες επιχειρήσεις θα ευνοηθούν. Πιθανά ορισμένες επιχειρήσεις θα επιβιώσουν. Ποιες θα είναι όμως αυτές;

Θα είναι οι σχετικά μεγαλύτερες και σε συγκεκριμένους κλάδους επιχειρήσεις. Η πλειοψηφία, αν επιβιώσει, θα κινείται σε ασφυκτικές συνθήκες μονοπώλησης της αγοράς.

Οι παλιές μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και γι' αυτό πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι απέναντι σε αυτούς που τις τάζουν.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας, που εμφανίζεται με τυμπανοκρουσίες ως μέτρο που θα συμβάλει στην ανάπτυξη.

Η εν χορώ προπαγάνδα υπουργείων, περιφερειαρχών, δημάρχων, ακόμη και της ίδιας της ΕΣΕΕ, μιλά για ανάσα των μικρομάγαζων. Πρόκειται, άλλωστε, για αίτημα - στόχο της κυβέρνησης και της ΝΔ εδώ και πολλά χρόνια. Σήμερα, εμφανίζεται ως προοδευτικό μέτρο που μπορεί να ευνοήσει τα μικρομάγαζα, αλλά και τη λαϊκή οικογένεια που θα έχει το χρόνο να κάνει τη βόλτα της, τα ψώνια της κ.τ.λ. Μάλιστα, σε περιοχές, όπως το κέντρο της Αθήνας, προβάλλεται και ως αντίδοτο στην εγκληματικότητα που μαστίζει ορισμένες περιοχές του.

Σκόπιμα κρύβει η κυβέρνηση ότι το σταδιακό άνοιγμα των μεγαλοκαταστημάτων και των μεγάλων εμπορικών αλυσίδων, θα οδηγήσει στην εξόντωση χιλιάδες οικογένειες που επιβιώνουν από ένα μικρό μαγαζί. Οχι μόνο δε θα μπορέσουν να ανταγωνιστούν τα πλεονεκτήματα των μεγάλων επιχειρήσεων, αντίθετα, θα οδηγηθούν σε αύξηση του λειτουργικού κόστους για το ίδιο ή και μικρότερο τζίρο. Θα οδηγηθούν κυριολεκτικά στην εξόντωση, με δουλειά από τα χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα.

Ακόμη πιο δραματική θα είναι η κατάσταση για χιλιάδες γυναίκες μικρέμπορους, οι οποίες είναι επιφορτισμένες με την ανατροφή του παιδιού, με το νοικοκυριό. Οχι μόνο δεν είναι προς το συμφέρον των μικρών εμπόρων τέτοιου είδους μέτρα, αλλά αντίθετα, έχουν όλους τους λόγους να παλέψουν από κοινού με τους εμποροϋπάλληλους, αλλά και τους άλλους κλάδους που σήμερα διεκδικούν και παλεύουν για κατοχύρωση της Κυριακής αργίας, για την κατάργηση όλων των νόμων που απελευθερώνουν το ωράριο.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη διαιωνίζει την κυριαρχία των μονοπωλίων

Φίλες και φίλοι,

Στις συνθήκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, μπορεί οι συνέπειες της επέκτασης των μονοπωλίων να ήταν λιγότερο εμφανείς. Υπήρχαν αυταπάτες και συγχύσεις σε μεγάλο τμήμα των αυτοαπασχολούμενων. Σήμερα, κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης, αυτά που χρόνια έλεγε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας γίνονται πιο εύκολα κατανοητά.

Η ανάπτυξη, όταν έρθει, εμείς λέμε θα είναι και αυτή αναιμική, θα έρθει πάνω στα αποκαΐδια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, αλλά και πάνω στα συντρίμμια και την εξόντωση πολλών μικρών ΕΒΕ.

Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης είναι δρόμος συγκέντρωσης της παραγωγής, του εμπορίου, των υπηρεσιών, δρόμος που εξασφαλίζει και διαιωνίζει την αντικειμενική κυριαρχία των μονοπωλίων σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

Αντικειμενικά, οδηγεί στον εκτοπισμό των μικρών εμπόρων, της βιοτεχνίας, των ελεύθερων επαγγελματιών, ακριβώς γιατί δίνει όλες τις δυνατότητες στις μεγάλες επιχειρήσεις που αντικειμενικά έχουν έτσι κι αλλιώς πλεονεκτήματα.

Στο σύγχρονο καπιταλισμό, τα μονοπώλια συγκεντρώνουν στα χέρια τους όλο και περισσότερο την παραγωγή, το εμπόριο, τον τουρισμό, κάθε οικονομική δραστηριότητα σε κάθε κλάδο. Η μονοπώληση είναι μονόδρομος σε αυτές τις συνθήκες. Επιταχύνθηκε με την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, διευκολύνεται από την οικονομική κρίση, θα συνεχιστεί πιο ορμητικά με την οικονομική ανάκαμψη που σχεδιάζουν οι αστικές κυβερνήσεις.

Η ανάπτυξη των μονοπωλίων και οι πολιτικές που την υπηρετούν, περιορίζουν, κάθε μέρα όλο και περισσότερο, τη δυνατότητα μιας μικροεπιχείρησης, να εξασφαλίσει στον αυτοαπασχολούμενο ένα αξιοπρεπές μεροκάματο και μια σχετικά σταθερή εργασία.

Η κατάσταση αυτή δεν είναι προσωρινή, πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να έρθει μια εποχή, όπου οι εκατοντάδες χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις θα ευημερούν στη χώρα. Οσο και να προσπαθεί ο αυτοαπασχολούμενος, όσες ώρες και να δουλέψει, όσες ικανότητες και να διαθέτει, δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αντιστρέψει τις βασικές οικονομικές εξελίξεις. Σήμερα, είναι αυταπάτη το ότι μπορεί να γίνει μεγαλοεπιχειρηματίας και να γλιτώσει από τη δύσκολη θέση. Τα περιορισμένα μέσα παραγωγής και κεφάλαια που διαθέτει δεν του προσφέρουν μια τέτοια προοπτική.

Κάθε πολιτική πρόταση που διακηρύσσει το αντίθετο είναι και ανεδαφική και αποπροσανατολιστική. Αυτοί που υπερασπίζονται τη, δήθεν, «ραχοκοκαλιά της εθνικής οικονομίας» σπέρνουν αυταπάτες, κοροϊδεύουν χοντρά τους αυτοαπασχολούμενους.
Το ΚΚΕ αποκάλυψε από την πρώτη στιγμή αυτήν την πολιτική

Το ΚΚΕ προτείνει το μοναδικό ρεαλιστικό δρόμο που μπορεί να δώσει απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα. Μόνο η ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ μπορεί να διαχειριστεί την κοινωνική εξέλιξη προς όφελος των σημερινών και των αυριανών αναγκών των αυτοαπασχολούμενων.

Με σίγουρη δουλειά, ανθρώπινο ωράριο και συνθήκες εργασίας, με εισόδημα και κοινωνικές παροχές που ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες. Με δωρεάν Υγεία και Παιδεία, επαρκή χρόνο για ξεκούραση, Κοινωνική Ασφάλιση και τόσα άλλα, που σήμερα τα μονοπώλια θυσιάζουν στο βωμό της κερδοφορίας και της εκμετάλλευσης.

Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή, αποκάλυψε αυτήν την πολιτική, ακόμη και όταν όλοι έπιναν νερό στο όνομα της ΕΕ, της Ευρωζώνης, της ανταγωνιστικότητας. Είπε την αλήθεια χωρίς υπεκφυγές. Μπήκε μπροστά στην ενημέρωση για το χαρακτήρα των μέτρων που πάρθηκαν έως τώρα, έκανε ό,τι περνάει από το χέρι του για να αναπτυχθεί κίνημα που θα παλέψει για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Το ΚΚΕ:
Αντιτάχτηκε σταθερά και αταλάντευτα στις φιλομονοπωλιακές πολιτικές, αντιπάλεψε τις συνέπειες όλων των αντιλαϊκών μέτρων. Καταψήφισε τις συνθήκες και τους νόμους, που έδωσαν «γην και ύδωρ» στα μονοπώλια.
Επισήμανε, έγκαιρα, ότι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεων για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, δε θα ευνοήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενος και μικρούς ΕΒΕ που παλεύουν για το μεροκάματο.
Ξεσκέπασε τα επιχειρήματα περί «θεμιτού» και δίκαιου ανταγωνισμού με τα μονοπώλια και τις αυταπάτες για δήθεν θέσπιση κανόνων που θα τον απαλύνουν. Στην καπιταλιστική αγορά επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας και το δίκαιο του ισχυρότερου.
Ανέδειξε ότι δεν υπάρχει δρόμος μη μονοπωλιακής καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά υπάρχουν δύο δρόμοι: Της βίαιης καταστροφής των αυτοαπασχολούμενων από την καπιταλιστική ανάπτυξη, από τη μια, και ο δρόμος της σχεδιασμένης ένταξής τους στη σοσιαλιστική βιομηχανική παραγωγή και κατανομή, στις υπηρεσίες της ανάπτυξης που θα έχει ως κυρίαρχο τρόπο παραγωγής το σοσιαλιστικό, δηλαδή με κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό. Γι' αυτό τα συμφέροντα των αυτοαπασχολούμενων είναι αδιάσπαστα δεμένα με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και, κύρια, έχουν τον ίδιο αντίπαλο, τον καπιταλισμό, τα μονοπώλια.
Αντιμονοπωλιακή πάλη μέσα από τα σωματεία

Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ με σταθερότητα υπερασπίζεται αιτήματα του κινήματος των αυτοαπασχολούμενων που υπερασπίζονται την εξασφάλιση ενός εισοδήματος για την ικανοποίηση των αναγκών τους, της οικογένειας, των παιδιών τους.

Παλεύει για:
Κατάργηση όλων των αντιλαϊκών φορολογικών νόμων, παλιών και νέων.
Αφορολόγητο όριο στα επίπεδα των βασικών αναγκών κάθε λαϊκής οικογένειας.
Χρηματοδότηση του ΟΑΕΕ ικανή να αναπληρώσει τα αποθεματικά που ληστεύτηκαν, ικανή να δώσει αξιοπρεπείς συντάξεις.
Αποποινικοποίηση της αδυναμίας καταβολής των εισφορών των ασφαλισμένων.
Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους ασφαλισμένους χωρίς περιορισμούς.
Επίδομα ανεργίας και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους όσοι αναγκάζονται να κλείσουν τα μαγαζιά τους.
Πάγωμα των χρεών και απαγόρευση των κατασχέσεων.
Τα ελλείμματα να τα πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια που τα δημιούργησαν.

Αυτό το πλαίσιο πάλης σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση βάζουν οι κομμουνιστές για πάλη στο συνδικαλιστικό κίνημα των αυτοαπασχολούμενων.

Εχουμε εμπιστοσύνη στην οργανωμένη πάλη μέσα από τα σωματεία. Πρωτοστατήσαμε στη συσπείρωση των αυτοαπασχολούμενων μικροεπαγγελματιών, μέσα από τις γραμμές της ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΟΝΟΠΩΛΙΑΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΕΒΕ (ΠΑΣΕΒΕ). Οι συνδικαλιστές, τα σωματεία και οι ομοσπονδίες που τη συγκροτούν, μπορούν να δώσουν αγωνιστική διέξοδο, στα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροί ΕΒΕ. Η ΠΑΣΕΒΕ στο χώρο των ΕΒΕ, μαζί με το ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα, στο κίνημα των εργαζομένων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα και την ΠΑΣΥ, στο χώρο των φτωχών αγροτών, μπορούν να συμβάλουν στη συγκρότηση μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας, που θα κατευθύνει την πάλη της ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, ικανής να επιβάλει ανατροπές στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας.

Το ΚΚΕ κατέθεσε δεκάδες προτάσεις νόμου στη Βουλή για την προσωρινή ανακούφιση των αυτοαπασχολούμενων (π.χ. για πάγωμα των χρεών στην κρίση, για επίδομα ανεργίας, για αποσύνδεση των χρεών από τη δυνατότητα κλεισίματος).

Ανέδειξε στο μικρό αυτοαπασχολούμενο όχι μόνο ότι ο δρόμος της ατομικής λύσης που του διαφήμισαν κόμματα και συνδικαλιστικές ηγεσίες ως μονόδρομο δε βγάζει πουθενά, αλλά και ότι ο δρόμος της οργανωμένης πάλης, της κοινής δράσης και συμμαχίας με το ταξικό κίνημα, με τα εργατικά σωματεία, το ΠΑΜΕ, μπορεί να ορθώσει εμπόδια στη στρατηγική ΕΕ και κυβερνήσεων.

Αυτή η συμμαχία, η λαϊκή συμμαχία, μπορεί να ανοίξει το δρόμο, όχι μόνο για καθυστέρηση των μέτρων και για προσωρινή ανακούφιση από την αγριότητα αυτής της βάρβαρης πολιτικής, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να ανοίξει το δρόμο και για ριζικότερες αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας.

Δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν δύο βασικές προτάσεις, που αφορούν τους δύο διαφορετικούς δρόμους ανάπτυξης.
Μόνη διέξοδος για τις ανάγκες των αυτοαπασχολούμενων η λαϊκή εξουσία

Σας καλούμε να συμπορευτείτε με το ΚΚΕ. Περισσότερο από ποτέ σήμερα οι αυτοαπασχολούμενοι χρειάζεται να ενισχύσουν τη δική τους φωνή, τη δική τους λαϊκή αντιπολίτευση παντού: Στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, στις Περιφέρειες, στους Δήμους, στις Ενώσεις, στους Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες. Ετσι μόνο θα έχουν δυνατή τη δική τους εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, θα οργανώσουν και συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους, για την αντεπίθεση, μέσα στη Βουλή, έξω στο κίνημα, στους καθημερινούς αγώνες.

Μόνο να κερδίσουν έχουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, αν ενισχύσουν πιο αποφασιστικά το ΚΚΕ. Και, βεβαίως, αν ενισχύσουν το ίδιο το εργατικό - λαϊκό κίνημα, τη συμμετοχή στην πάλη, τη συμμαχία τους.

Η πρόταση του ΚΚΕ, για τη διαμόρφωση και συγκρότηση μιας λαϊκής συμμαχίας των εργατών, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, με κατεύθυνση την ανατροπή από τα δεσμά της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας των μονοπωλίων, είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει σε φιλολαϊκή ανάπτυξη και έξοδο από την καπιταλιστική κρίση. Υπάρχει σήμερα η δυνατότητα, να βγάλουν οι αυτοαπασχολούμενοι τη θηλιά των χρεών από το λαιμό τους, τη γενικευμένη ανασφάλεια, την αναδουλειά, υπάρχουν οι παραγωγικές δυνατότητες για να εξασφαλιστεί σταθερή δουλειά γι' αυτούς και τις οικογένειές τους, με σταθερό ωράριο, ελεύθερο χρόνο, δημόσια δωρεάν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, με Κοινωνική Ασφάλιση και συντάξεις.

Η εργατική - λαϊκή εξουσία, αποδεσμεύοντας τη χώρα από την ΕΕ, μπορεί, με κεντρικό σχεδιασμό και κριτήριο τις διευρυνόμενες, υπαρκτές, κοινωνικές ανάγκες, στο έδαφος των κοινωνικοποιημένων συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, να βγάλει το λαό, και τους αυτοαπασχολούμενους ειδικότερα, από τα βάσανα, να δώσει τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση.
Δυνατή λαϊκή αντιπολίτευση, με ισχυρό ΚΚΕ

Γι' αυτό, σήμερα, η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι μόνο επίκαιρη. Αντίθετα, παίρνει και το χαρακτήρα του επείγοντος.

Συσπείρωση, λοιπόν, ψήφος στο ΚΚΕ παντού, για εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, για αντεπίθεση, για υπεράσπιση μισθών, συντάξεων, εισοδήματος, των λαϊκών δικαιωμάτων, για να ανοίξει ο δρόμος για να αλλάξει τελικά τάξη στην εξουσία.

Η αστική τάξη, με τα κόμματά της, με την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, με το νέο δίπολο που προωθεί, με τη στήριξη κάθε είδους διαχειριστών της εξουσίας της, στοχεύει στο να υπερασπίσει τα προνόμιά της, τα προνόμια των μονοπωλίων, της ΕΕ, το σύστημά της που θάβει τους αυτοαπασχολούμενους. Το ΚΚΕ παλεύει για το ακριβώς αντίθετο. Παλεύει για διακυβέρνηση, για εξουσία, που θα εκφράζει τη θέληση, την ετοιμότητα, την οργάνωση για κατάργηση της εκμετάλλευσης, για κοινωνικοποίηση μονοπωλίων, κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, αποδέσμευση από την ΕΕ, ευημερία για όλο το λαό.

ΚΚΕ ισχυρό, ισχυρή αντιπολίτευση σήμερα, είναι εγγύηση για να καταργηθούν όλοι οι αντιλαϊκοί νόμοι που ψηφίστηκαν είτε με τα μνημόνια, είτε πριν τα μνημόνια και ξεζουμίζουν το λαό. Είναι εγγύηση για να φρενάρουμε νέα μέτρα από οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει εντός των τειχών της ΕΕ, με το αστικό σύστημα και το κράτος του άθικτα να βασανίζουν το λαό. Είναι εγγύηση για τη συμμαχία εργατών - αυτοαπασχολουμένων βιοπαλαιστών - φτωχών αγροτών.